Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

CONTROL 2007 (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Υπάρχει μια κινέζικη σοφία που λέει: «Το ότι τα πουλιά της δυστυχία πετάνε πάνω από το κεφάλι σου ίσως είναι δύσκολο να αλλάξεις. Αλλά το ότι χτίζουν φωλιές στα μαλλιά σου αυτό μπορείς να το εμποδίσεις». Αναφέρεται κατά κάποιο τρόπο στην ουτοπική απαίτησή μας να ελέγξουμε τον κόσμο γύρω μας, την ώρα που ακόμη δεν έχουμε δοκιμάσει να τακτοποιήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Η διαδρομή που διανύει ο Ίαν Κέρτις, ο μελαγχολικός τραγουδιστής των Joy Division από την απόλυτη αφάνεια ως το λυκαυγές της καταξίωσης και την απροσδόκητη αυτοχειρία του στην ηλικία των 23 χρόνων, σφραγίζεται από την αδυναμία του να βάλει τις σκέψεις του σε μία τάξη, να αντιμετωπίσει την αποδόμηση που του προκαλούν τα διλήμματα, των οποίων έρμαιο παραμένει ως την τελευταία του σκέψη, και να αποδεχτεί το βάρος των ευοίωνων προοπτικών που του φορτώνει στους ώμους η ζωή. Είναι, όμως, παράλληλα και τόσο σπαρακτικά σύντομη και βεβιασμένα συμπυκνωμένη, που μόνο μια ανεξήγητα γοητευτική μορφή θα μπορούσε να την καταστήσει ως ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς.

Οι άτσαλες κινήσεις του επί της σκηνής, οι ανεπιτήδευτοι στίχοι που σε έκαναν να σκέφτεσαι και να αναζητάς κάτι περισσότερο από το έπαθλο του έρωτα και οι μουσικές που σε συμφιλίωναν με τις καταθλιπτικές σου τάσεις, αντανακλούσαν στο πρόσωπο αυτού του αινιγματικού καλλιτέχνη τα επουσιώδη της αλήθειας, της ψυχικής διαφάνειας και της αυθεντικότητας που χαρακτηρίζει συνήθως την έλλειψη φιλοδοξίας.

Ο Anton Corbijn αναπαριστά εξαιρετικά την εποχή με τον διευθυντή φωτογραφίας Martin Ruhe να συμβάλλει τα μάλα στην παραγωγή ασπρόμαυρων κάδρων που τέρπουν τις αισθήσεις κάθε θεατή ευαίσθητου στις απολαύσεις των ωραίου.

Πυκνή αφηγηματική δομή, απέριττη ομορφιά, λιτή και αποστασιοποιημένη καταγραφή και θλίψη που αναδεικνύει τα νοήματα, σε μια ταινία που κλιμακώνεται κατακόρυφα κι όχι οριζόντια, αναζητώντας τις αιτίες της εκούσιας φθοράς των θνητών, στην αδυναμία τους να αποδεχτούν το φως που τους κατακλύζει.

Άλλωστε, οι θρύλοι γεννιούνται ακριβώς την ημέρα του βιολογικού τους θανάτου, την ώρα δηλαδή ακριβώς που, το φως, το οποίο απαντά σε κάθε επίμονη αναζήτησή τους, σταματά πλέον να τους εξοργίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου