Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

THE DARK NIGHT (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Σε ποια άραγε εξωθεσμική σκοπιμότητα οφείλεται η δραστήρια παρουσία ενός σκοτεινού ιππότη σε μια μεγαλούπολη, όπου το σύστημα φαίνεται να λειτουργεί ομαλά, καταφέρνοντας αργά ή γρήγορα να «γιακαδιάσει» τους παρανόμους;

Πιθανόν στο γεγονός ότι το νευρικό σύστημα των κοινών θνητών, αντέχει συγκεκριμένο φόρτο συναισθηματικής πίεσης και οι οριακές καταστάσεις είναι ικανές κάποιες φορές να διαφθείρουν ακόμα και τις πιο κρυστάλλινες συνειδήσεις.

Ο Batman επιστρέφει, λοιπόν, δια χειρός Christofer Nolan, στη μεγάλη οθόνη, για να υπερασπιστεί τις αξίες που διαπνέουν τον πολιτισμένο κόσμο από μια ασύμμετρη απειλή που εμφανίζει τα ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά ενός μοναχικού αντάρτικου.

Αρχικά, μένει σε δεύτερο πλάνο, αφήνοντας χώρο για την πλήρη ανάπτυξη της θεωρίας του Μανιχαϊσμού, που ερμηνεύει τον κόσμο σαν ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από την αέναη διαπάλη δύο απόλυτων δυνάμεων: του καλού και του κακού.

Παρεμβαίνοντας μόνο για να εμπλουτίσει τη θεωρία, με την πρόσθεση ενός ακόμα αστερίσκου που προσθέτει πως η μία δύναμη πολλές φορές ενυπάρχει μέσα στην άλλη και τελικά είναι θέμα βούλησης και κράσης το ποια από τις δύο θα επικρατήσει στο κάθε ανθρώπινο ον, ο Batman αρνείται πεισματικά να βγάλει τη μάσκα του, όχι από ματαιοδοξία, αλλά υποκινούμενος από την αθεράπευτα ρομαντική δύναμη ενός συμβολισμού που εξακολουθεί να δίνει κουράγιο και ηθικό στους ανθρώπους: της ύπαρξης, δηλαδή, άφθαρτων προτύπων.

Το χάος, που ο Joker προσπαθεί να προκαλέσει θα επισπεύσει την παράδοση του ανθρώπου στα πιο αρχέγονά ένστικτά του. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης κρύβει στον πυρήνα του μια ανάγκη για αξιοπρέπεια που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί.

Ο Nolan διευθύνει με μαεστρία ένα εξαιρετικά σφριγηλό και λαμπερό καστ με τον Heath Ledger να κλέβει δικαιωματικά την παράσταση, εντείνοντας την διάσταση της παράνοιας στον σατανικό ήρωα που ερμηνεύει.

Η μορφή της ταινίας, επιμελώς φροντισμένη και εντυπωσιακή στις αποχρώσεις του μαύρου, χαρακτηρίζεται από υποτονικούς φωτισμούς, ατμοσφαιρικά ντεκόρ, σύγχρονα καλοσχεδιασμένα γραφικά, γρήγορο μοντάζ, αντιθετικές εικόνες και πυκνή, ελλειπτική, αφηγηματική δομή.

Το σενάριο διαθέτει διάλογους με στυλ και ισορροπημένο διδακτισμό, ενώ οι σκηνές δράσεις, όχι τόσο υπερτροφικές ευτυχώς, είναι βουτηγμένες σε έντονη δραματική μελαγχολία, που επιτείνεται ακόμα περισσότερο δια της απουσίας οποιασδήποτε παιχνιδιάρικης πτυχής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου