Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ

Πέρα από τις σκέψεις μου να φτάσω δεν αξιώθηκα
στο λασπωμένο δρόσισμα της τριμμένης σάρκας
στην περιστροφή των ρήσεων της πόρτας
που ανατέλλει προς τα μέσα. Στο καψικό

που οδηγεί στη μουσική που δεν καταλαβαίνω
σαν μέρμηγκας που χρημάτισε αρχηγός των κοτσυφιών
κάθε στιγμή σχεδόν διαπράττω μια προδοσία

η πλήξη γεννήθηκε ένα βράδυ με κόκκινο φεγγάρι
και τα αμέτρητα αστράμματα του ουρανού δεν έκαναν τίποτα γι αυτό
ένας άχραντος ημίθεος λειχηνιάζει τον ήλιο
με κινήσεις καιροσκόπου, καλοβαλμένου γραφειοκράτη

τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν σε όμορφα γραφεία
κι όταν βγω από το λήθαργο θα σταματήσω και γω να πεθαίνω
και θα χορέψω τον πρώτο μου χορό με τη σπουδαιότητά μου

η αγάπη δεν είναι φτιαγμένη από σύμφωνα
μα από λέξεις και ήχους που κανείς δεν καταλαβαίνει
κι όμως όλοι προφέρουν ομοιοκατάληκτα

η πρώτη αληθινή χαρά μοιάζει να είναι και η τελευταία,
μετά γεννιούνται οι ελπίδες και τα ερωτήματα. Φερ ειπείν:
Ποιος έκοψε τα χόρτα από τον τάφο μου;
Ποιος έπλυνε το μνήμα;
Ποιος θέλησε να μου δώσει αυτή την καταραμένη πυξίδα
Και πως σκέφτηκε ότι τη χρειάζομαι
Τα σκουλήκια δεν σεβάστηκαν το σπαρμένο κουφάρι
Του νεκρού ποιητή
Ουδείς προφήτης στον τάφο του

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου