Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΞΕΧΝΑΝΕ

Τα στόματα ξεχνάνε τα πρόσωπα μιλούν
τα δάκρυα κυλάνε σε μάγουλα που ακούν
τα στόματα κι αν πνίγουν γλυκές παραδοχές
κερκόπορτες ανοίγουν οι χαμηλές ματιές

μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα το αδύνατο
μ ένα καημό γερνάμε, φλογερό κι ανίατο
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα επιστρέφουμε
σ όσα ζήσαμε γυρνάμε και τα καταστρέφουμε

τα χείλη μου γελούν, το πρόσωπό μου κλαίει
ρυτίδες που τολμούν όσα η μιλιά δε λέει
πηγάδια των ματιών στα πράσινα νερά σας
νεράιδες των φρυδιών μεθούν στο κοίταγμά σας

μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα το αδύνατο
μ ένα καημό γερνάμε, φλογερό κι ανίατο
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα επιστρέφουμε
σ όσα ζήσαμε γυρνάμε και τα καταστρέφουμε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου