Η ΣΚΟΠΙΑ

Πριν την πρώτη μου σκοπιά
στα βυτία του Αυλώνα
ένιωσα μια μοναξιά
που διαρκεί η ίδια ακόμα

Ένα πλάσμα στο στρατό
μαντρωμένο πολεμούσα
κι ένα κλείστρο στο μυαλό
αντί οίστρο κουβαλούσα

«Αλτ τις ει;» με μιας φωνάζω
κι απαντάει: «Η ζωή σου…»
«παρασύνθημα», διατάζω
και απαντά: «…είναι μαζί σου;»

Το κρεβάτι του σκοπού
είχε ένα καρφί στριμμένο
και ο ύπνος του παλιού
ένα βάθος κολασμένο

Δεκανέα αλλαγής
δεν σου στέλνει η ευτυχία
την σκοπιά μόνος να βρεις
που για σένα έχει αξία

«Αλτ τις ει;» με μιας φωνάζω
κι απαντάει: «Η ζωή σου…»
«παρασύνθημα», διατάζω
και απαντά: «…είναι δική σου»