Τούμπες

Για πολλές δεκαετίες ευδοκιμούσε στην Ελλάδα ένας πολιτικός λόγος που χαρακτηριζόταν από οριστική και αμετάκλητη ιδεοληψία. Δύσκαμπτος, απ όποια πολιτική πτέρυγα κι αν προερχόταν, απροσάρμοστος σε εποχές που απαιτούσαν σύνθεση και μεγαλύτερη ευελιξία, βαθιά κομματικός και αρκετά λαϊκίστικος σε στιγμές που έπνεε στον υπόλοιπο κόσμο αέρας ελευθερίας και αξιοκρατίας.
Εντούτοις, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία των χωρών που έχουν διανύσει αιώνες πολιτικής παράδοσης, η ικανότητα των πολιτικών θεωριών να προσαρμόζονται στις σύνθετες απαιτήσεις της κάθε εποχής μετατρέπεται σε ιδεολογική πομφόλυγα και σε συγκαλυμμένο λαϊκισμό, κάθε φορά που δεν συνοδεύεται από ιδεολογική συνέπεια και σταθερότητα.
Σήμερα ένα πέντε τοις εκατό περίπου των Ελλήνων συμπατριωτών μας εμπνέεται από τον πολιτικό λόγο του Γιώργου Καρατζαφέρη, που βρίσκεται σχεδόν στον αντίποδα εκείνης της πολιτικής ρητορικής που εκπορεύεται από μια σαφή και ξεκάθαρη ιδεολογική βάση. Μοιάζει μ έναν πολιτικό λόγο, όπως θα τον εξέφραζε ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που γνωρίζει από την εμπειρία τι θέλει να ακούσει ο πολίτης και με ποιο τρόπο. Χωρίς έρμα και ρίζες, αρχή και τέλος, ένας λόγος, που μεταφέρεται με μεγάλη ευκολία από πεδίο σε πεδίο αντιπαράθεσης, αναμιγνύοντας παράταιρα υλικά, φιλελευθερισμού, λαϊκισμού, φοβικότητας και lifestyle για να δημιουργήσει τελικά μια ανορθόδοξη πολιτική πλατφόρμα, ένα καλούπι συμβουλευτικής πολιτικής που αλλάζει διαρκώς σχήματα και θέσεις, προκειμένου προφανώς να προσεταιριστεί την εξουσία απ όποια πλευρά κι αν αυτή προέρχεται. Άλλωστε, στο δια ταύτα όλων αυτών των πολιτικών παρεμβάσεων εμφανίζεται συνήθως η προτροπή προς τον εκάστοτε πρωθυπουργό να κοιτάξει ξεκάθαρα γύρω του προκειμένου να αναγνωρίσει τα ικανά εκείνα στελέχη που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την επιτυχία σε κάθε κυβερνητικό σχεδιασμό.

Για τον κ. Καρατζαφέρη όλα τα προβλήματα λύνονται αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση, αλλά οι λύσεις που προτείνει είναι συχνά τόσο αντιφατικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους, και τόσο ανυπόστατες σε κάποιες άλλες περιπτώσεις που αυτοακυρώνονται εν τη γενέσει τους. Όμως η εικόνα αυτής της διφορούμενης εξωστρέφειας που εκπέμπει προς την κοινωνία δεν φαίνεται να τον απασχολεί και ιδιαίτερα, καθώς ιδεολογία και επικοινωνία στην πολιτική του πρακτική είναι ένα και τ αυτό.
Εξάλλου, ως αρχηγός κόμματος που επιβίωσε, μπήκε στη βουλή και απέκτησε υπόσταση, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ μπορεί να αισθάνεται αρκετά υπερήφανος, καθώς έχει πετύχει σημαντικά για τα δεδομένα της χώρας πράγματα. Ωστόσο δεν έχει ακόμα πετύχει το πιο σημαντικό θεωρώ για εκείνον. Να κερδίσει την εκτίμηση και κυρίως το σεβασμό του πολιτικού συστήματος.
Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να τον είχε προβληματίσει, αν μπορεί να δέχεται συμβουλές εκτός από το να δίνει.