Ανάγκη δημιουργίας μιας νέας οικολογικής, ανθρωποκεντρικής ιδεολογίας

Πίνακας: Πικάσο

Κατεξοχήν οι άνθρωποι εμπνέονταν από τις ιδεολογίες και τις χρησιμοποιούσαν ως έναν μπούσουλα στην ιστορική τους διαδρομή. Τους έδιναν τη δυνατότητα να νιώθουν ότι γνωρίζουν που πατούν, ποιοι είναι, τι πιστεύουν και ποιος είναι, σε γενικές γραμμές, ο προορισμός τους. Έτσι, ο Α γνώριζε πολύ καλά, ότι σύμφωνα με τα πιστεύω του, πρέπει να προσπαθήσει να παράγει πλούτο, ο δε Β, είχε αντιληφθεί από σχετικά νωρίς ότι έπρεπε να ξοδέψει όλη του την ενέργεια σε μια συλλογικότητα που οδηγεί δυνητικά σ έναν πιο δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο κ.ο.κ. Και για να υποστηρίξουν αυτή την ψυχική τους τάση εφηύραν ιδεολογικές και θεωρητικές βάσεις με τις οποίες ερμήνευαν τον κόσμο πάντα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.
Σήμερα όλοι μας βρισκόμαστε μπροστά σε μια μετάβαση από έναν κόσμο ιδεολογικά τακτοποιημένο σε έναν άλλο όπου τίποτα δεν θα είναι προφανές.
Οι ψυχικές και βιολογικές ανάγκες των ανθρώπων έχουν γίνει περισσότερο σύνθετες από ποτέ με συνέπεια να μην ικανοποιούνται από τις υπάρχουσες πολιτικές θεωρίες, που μοιάζουν να φθείρονται στα χέρια των τελευταίων υπέρμαχων τους με καταιγιστικό ρυθμό. Αυτό, ωστόσο, που παραμένει πάντα ζωντανό είναι το αίτημα που κρύβεται στον πυρήνα τους. Για κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιο καταμερισμό του πλούτου από τη μια, για απόλυτη ελευθερία στην άσκηση του επιχειρείν από την άλλη.
Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού μοντέλου, όπως επιδιώχθηκε να εφαρμοστεί στις πρώην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, συναντά σήμερα την κατάρρευση των κοινωνικών διαστάσεων του καπιταλισμού, καθώς και τα δύο συστήματα υπάκουσαν στην ίδια νομοτέλεια που τα εξώθησε να εξυπηρετήσουν τελικά μόνο τα συμφέροντα ενός σκληρού πυρήνα υπερασπιστών τους.
Στο πνεύμα αυτής της συνειδητοποίησης, μια νέα ιδεολογία, που θα βασιζόταν στη δύναμη της θετικής ενέργειας όπως αυτή θα εκφραζόταν από έναν τύπο ανθρώπου που θα φρόντιζε με επιμέλεια για την πνευματική του εξέλιξη, που θα τοποθετούσε την παραγωγική δραστηριότητα και την κοινωνική ζωή στη βάση του σεβασμού του περιβάλλοντος και όλων των έμβιων όντων, και που θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από την καταδυνάστευση των αγορών, επαναφέροντας την πολιτική στο προσκήνιο των κοινωνικών εξελίξεων, θα αποτελούσε υπό όρους το μεγάλο αίτημα τις εποχής. Μιας εποχής γεμάτης από προκλήσεις, τις οποίες η κοινωνία εξαναγκάζεται να αντιμετωπίσει με τα παλιά και φθαρμένα εργαλεία της.

Τούμπες

Για πολλές δεκαετίες ευδοκιμούσε στην Ελλάδα ένας πολιτικός λόγος που χαρακτηριζόταν από οριστική και αμετάκλητη ιδεοληψία. Δύσκαμπτος, απ όποια πολιτική πτέρυγα κι αν προερχόταν, απροσάρμοστος σε εποχές που απαιτούσαν σύνθεση και μεγαλύτερη ευελιξία, βαθιά κομματικός και αρκετά λαϊκίστικος σε στιγμές που έπνεε στον υπόλοιπο κόσμο αέρας ελευθερίας και αξιοκρατίας.
Εντούτοις, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία των χωρών που έχουν διανύσει αιώνες πολιτικής παράδοσης, η ικανότητα των πολιτικών θεωριών να προσαρμόζονται στις σύνθετες απαιτήσεις της κάθε εποχής μετατρέπεται σε ιδεολογική πομφόλυγα και σε συγκαλυμμένο λαϊκισμό, κάθε φορά που δεν συνοδεύεται από ιδεολογική συνέπεια και σταθερότητα.
Σήμερα ένα πέντε τοις εκατό περίπου των Ελλήνων συμπατριωτών μας εμπνέεται από τον πολιτικό λόγο του Γιώργου Καρατζαφέρη, που βρίσκεται σχεδόν στον αντίποδα εκείνης της πολιτικής ρητορικής που εκπορεύεται από μια σαφή και ξεκάθαρη ιδεολογική βάση. Μοιάζει μ έναν πολιτικό λόγο, όπως θα τον εξέφραζε ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που γνωρίζει από την εμπειρία τι θέλει να ακούσει ο πολίτης και με ποιο τρόπο. Χωρίς έρμα και ρίζες, αρχή και τέλος, ένας λόγος, που μεταφέρεται με μεγάλη ευκολία από πεδίο σε πεδίο αντιπαράθεσης, αναμιγνύοντας παράταιρα υλικά, φιλελευθερισμού, λαϊκισμού, φοβικότητας και lifestyle για να δημιουργήσει τελικά μια ανορθόδοξη πολιτική πλατφόρμα, ένα καλούπι συμβουλευτικής πολιτικής που αλλάζει διαρκώς σχήματα και θέσεις, προκειμένου προφανώς να προσεταιριστεί την εξουσία απ όποια πλευρά κι αν αυτή προέρχεται. Άλλωστε, στο δια ταύτα όλων αυτών των πολιτικών παρεμβάσεων εμφανίζεται συνήθως η προτροπή προς τον εκάστοτε πρωθυπουργό να κοιτάξει ξεκάθαρα γύρω του προκειμένου να αναγνωρίσει τα ικανά εκείνα στελέχη που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την επιτυχία σε κάθε κυβερνητικό σχεδιασμό.

Για τον κ. Καρατζαφέρη όλα τα προβλήματα λύνονται αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση, αλλά οι λύσεις που προτείνει είναι συχνά τόσο αντιφατικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους, και τόσο ανυπόστατες σε κάποιες άλλες περιπτώσεις που αυτοακυρώνονται εν τη γενέσει τους. Όμως η εικόνα αυτής της διφορούμενης εξωστρέφειας που εκπέμπει προς την κοινωνία δεν φαίνεται να τον απασχολεί και ιδιαίτερα, καθώς ιδεολογία και επικοινωνία στην πολιτική του πρακτική είναι ένα και τ αυτό.
Εξάλλου, ως αρχηγός κόμματος που επιβίωσε, μπήκε στη βουλή και απέκτησε υπόσταση, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ μπορεί να αισθάνεται αρκετά υπερήφανος, καθώς έχει πετύχει σημαντικά για τα δεδομένα της χώρας πράγματα. Ωστόσο δεν έχει ακόμα πετύχει το πιο σημαντικό θεωρώ για εκείνον. Να κερδίσει την εκτίμηση και κυρίως το σεβασμό του πολιτικού συστήματος.
Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να τον είχε προβληματίσει, αν μπορεί να δέχεται συμβουλές εκτός από το να δίνει.