Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ο λαϊκισμός δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Αριστεράς

Αλίμονο αν δεν πιστεύαμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας κόσμος μακριά από δογματισμούς και ιδεοληψίες, αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες, αλλά και μακριά από τη μοιρολατρία της παραδοχής ότι: “αυτόν τον κόσμο έχουμε”. Τον κόσμο δηλαδή του φιλελεύθερου μονεταριστικού ολοκληρωτισμού. Διότι τελικά, υπάρχει μεγάλη απόκλιση μεταξύ του να είσαι φίλος της ελευθερίας και πραγματικά ελεύθερος. Στην πρώτη περίπτωση η ελευθερία (οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική) είναι απλώς ένα έκθεμα, ένα ιδεολογικό εξάρτημα, ενώ στη δεύτερη είναι μια δυνατότητα που βιώνεται.
Οι αρθρογράφοι της φιλελεύθερης πτέρυγας συχνά διαθέτουν έναν ιδιαίτερο οίστρο όταν πρόκειται να μιλήσουν για την ιδεολογική κηδεμονία που ασκεί η αριστερά του 10%(βαριά βαριά) στις ηγεσίες του τόπου. Ωστόσο, δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία όταν πρόκειται για παράδειγμα για τον φιλελεύθερο λαϊκισμό του κ. Σαμαρά, ο οποίος επίσης λέει έξω το ΔΝΤ , αλλά κανείς δεν τον κατηγορεί για τυχοδιωκτικό φαρισαϊσμό, όταν καταψηφίζει τα μέτρα που θα ψήφιζε αν απαιτούνταν και η προσωπική του συμβολή.


Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι η Αριστερά είναι άμοιρη ευθυνών σ αυτό τον τόπο, ωστόσο το μερίδιο που της αναλογεί απέχει παρασσάγγας από αυτό όσων κυβέρνησαν και η δαιμονοποίησή της δεν αποτελεί παρά μια ακόμη μετατόπιση ευθυνών. Έναν συνειδητό αντιπερισπασμό από τις ευθύνες της εξουσίας, αλλά και της πραγματιστικές αδυναμίες της φιλελεύθερης θεωρίας, που είναι τόσο ρηχή και επιφανειακή, ώστε να εξασφαλίζει μονάχα τις απαραίτητες θεωρητικά πρόνοιες για την ομαλή και ελεύθερη λειτουργία των αγορών. Μια θεωρία που απευθύνεται αποκλειστικά στα ένστικτα αυτοσυντήρησης του ανθρώπου της οικονομίας.


Σ αυτή τη χώρα, όμως θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, ότι ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο προνόμιο των άλλων, που κάπου κάπου ζηλεύουμε και μιμούμαστε κι εμείς προκειμένου να γίνουμε ακόμα πιο δημοφιλείς, αλλά πρωτίστως μια θεμελιώδης, αρχέγονη ανθρώπινη τάση που εκπορεύεται από την ανάγκη μας να αρέσουμε να μας αγαπούν και να μας σέβονται. Και τον ασκούνε με επιδεξιότητα πολιτικοί, πολίτες και δημοσιογράφοι ανεξαιρέτως. Γιατί τελικά δεν έχει και καμιά ουσιαστική διαφορά από το να θέλεις να αρέσεις σ ένα πιο εκλεπτυσμένο κοινό Α, γράφοντας αυτό που περιμένουν να διαβάσουν από σένα ή να θέλεις να γοητεύσεις ένα πιο λαϊκό κοινό Β όπως κάνει για παράδειγμα ο λαϊκιστής δημοσιογράφος των τηλεοπτικών παραθύρων. Και στις δύο περιπτώσεις θέλεις να αρέσεις, απλώς σε διαφορετικό κοινό. Επίσης και στις δύο περιπτώσεις ισχυρίζεσαι ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Ακόμα ακόμα και για την ιδεολογική σου χρεοκοπία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου