Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ποια ακριβώς είναι η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό που αμαυρώνεται;

Η κρισιμότητα των περιστάσεων είναι μεγάλη και αδιαμφισβήτητη. Η Ελλάδα βρίσκεται καθηλωμένη σ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και διστάζει να αποφασίσει αν θα πάει μπροστά, πίσω, δεξιά ή αριστερά. Αιτία αυτού του δισταγμού δεν είναι άλλη από την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους παραδοσιακούς διαχειριστές των καρπών του ελληνικού μόχθου. Με απλά λόγια, πολλοί από τους Έλληνες πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει την επιτακτική σημασία των μέτρων, ελάχιστοι ωστόσο δεν είναι καχύποπτοι απέναντι στην αποτελεσματικότητα που διαθέτουν οι πολιτικές ηγεσίες. Δεκαετίες ολόκληρες χαμένων θυσιών δημιούργησαν τη σημερινή χιονοστιβάδα καχυποψίας που ορθώνεται σαν οδόφραγμα ενώπιον κάθε αναγκαιότητας. Από την άλλη οι συνθήκες που διαμόρφωσαν από κοινού τα λάθη και οι παραλείψεις δεκαετιών, οι ανεπαρκείς ηγεσίες μας και οι κερδοσκόποι, γίνονται περισσότερο επιτακτικές και πιεστικές από την λάθος στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με το ελληνικό πρόβλημα. Με λίγα λόγια, το ασφυκτικό χρονικά πλαίσιο μέσα στο οποίο εγκιβωτίστηκε η πιο φιλόδοξη προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής στα χρονικά απειλεί την ίδια την επιτυχία του εγχειρήματος κι η πραγματική τραγωδία θα ήταν να μην καρποφορήσουν για άλλη μια φορά οι θυσίες του ελληνικού λαού.
Το σημείο μηδέν της ελληνικής ιστορίας έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει παρά μόνο μία επιλογή. Να επιτύχουμε την αλλαγή της χώρας.

Επειδή όμως μια ενδεχόμενη αποτυχία στην εφαρμογή των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, θα πυροδοτούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην παγκόσμία οικονομία, ο διεθνής παράγοντας ρεαλιστικά θα έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικός στην χρήση των όρων και των χρονοδιαγραμμάτων που επιβάλλει. Και θεωρώ ότι θα ήταν αν δεν φοβόταν την παραδοσιακή ελληνική αναβλητικότητα μπροστά στην εφαρμογή επώδυνων αποφάσεων.

Από την άλλη η ευόδωση αυτής της προσπάθειας με την παράλληλη ανανέωση παρωχημένων νοοτροπιών και αντιλήψεων θα μπορούσε τελικά να τοποθετήσει την Ελλάδα σε μια νέα βάση ανάπτυξης και προόδου. Επιμένω στην άποψη ότι οι πιο δύσκολες πρόνοιες που πρέπει αναγκαστικά να λάβουν οι Έλληνες είναι εσωτερικής φύσεως. Κι επειδή οι νοοτροπίες ενός λαού είναι βαθύρριζες, ο μόνος τρόπος απαλλαγής από αυτές είναι το ξερίζωμά τους κι αυτή είναι μια επώδυνη διαδικασία. Γίνεται γρήγορα αλλά με επιθετικό τρόπο.


Μεταξύ αυτών και η υποτέλεια προς τους ξένους, που είναι λάθος να την αποδίδουμε μόνο στις πολιτικές ηγεσίες.

Στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζω, αν υπάρχει στον κόσμο άλλη χώρα που να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την έξωθεν καλή μαρτυρία, και παράλληλα να φροντίζει τόσο λίγο για το είδος της εντύπωσης που εκπέμπει προς τη διεθνή κοινή γνώμη. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδιαίτερη συγκυρία που βιώνει η χώρα μας κατά την οποία η πολιτική επικοινωνία φαίνεται να παίζει ένα καθοριστικό ρόλο σχετικά με τις οικονομικές εξελίξεις. Εννοώ την παραδοσιακή αγωνία μας σχετικά με το πως φαινόμαστε στον έξω κόσμο, τι σκέφτονται για μας οι ξένοι, ποια εικόνα αποκομίζουν από τη χώρα μας. Κυρίως, ευθύνεται γι αυτό σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο ξενοδοχείο που προσφέρει πρωτίστως τουριστικές υπηρεσίες και θέλει να κρατάει τους πελάτες του ικανοποιημένους.

Το κακό ονομάζεται ξενομανία, ριζώνει κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης και γιγαντώνεται από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980. Στον πυρήνα του κρύβει μια πολύ χαμηλή εθνική αυτοεκτίμηση με παράλληλη αποστροφή για την ελληνική γλώσσα, μια συνθήκη που σφραγίζει καθοριστικά τη μοίρα αυτού του τόπου, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο. Όλα πρέπει να τα κάνουμε μ έναν τρόπο που παραπέμπει στο αγγλοσαξωνικό μοντέλο, χωρίς να λογαριάζουμε πως ανταγωνιστικό για τις διεθνείς αγορές θεωρείται το πρωτότυπο, το "εθνικό" που γίνεται διεθνές, κι όχι η απομίμηση, στην οποία, άλλωστε, διαπρέπει ένας άλλος πανάρχαιος πολιτισμός, ο Κινέζικος.

Άλλωστε η έλλειψη παραγωγικότητας που μας χαρακτηρίζει στους περισσότερους τομείς συναρτάται άμεσα με το γεγονός ότι δεν σεβόμαστε ούτε τον χώρο, ούτε και τα υλικά που μας διαθέτει η γλώσσα και η παράδοση της χώρας προκειμένου να δημιουργήσουμε, κάτι που θα έχει εθνικά χαρακτηριστικά και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον της διεθνούς αγοράς μεγαλώνοντας την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας.
Ωστόσο η αποστροφή μας προς αυτά τα ελληνικά εργαλεία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι ασχολούμαστε διαρκώς με μερεμέτια, παράγουμε ελάχιστα, εισάγουμε δυσανάλογα πολύ σχετικά με τις δυνατότητές μας και αναπαράγουμε μέχρι εξαντλήσεως τις ελάχιστες πρωτότυπες ιδέες που κατά καιρούς διαθέτουμε.

Μέχρι να αποκτήσουμε εθνική αυτοπεποίθηση, λοιπόν, θα ζούμε και θα αναπνέουμε για το πώς δείχνουμε στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο εκπεφρασμένος λαϊκισμός του μέσου Έλληνα. Και θα αποζητούμε την αποκατάσταση μιας εικόνας του Έλληνα που μόνο στο μυαλό μας υφίσταται.

Έτσι, ακόμα και το γεγονός της δολοφονίας των τριών συνανθρώπων μας πέρασε ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα και κονιορτοποιήθηκε από την επικοινωνιο-λαγνεία των μέσων. Ένα τραγικό γεγονός χρησιμοποιήθηκε προσχηματικά προκειμένου να ακουστούν κραυγές περί αμαύρωσης της εικόνας της χώρας και απολογίες σχετικά με τις ευθύνες που έχει κάθε παράταξη για την πρόκληση των γεγονότων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου