Στις μέρες μας η έννοια της Αριστεράς είναι τόσο αφηρημένη και ευάλωτη, ώστε να καταφέρνει να ενσωματώσει απόψεις, ιδέες και αρχές, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ακόμα και αντικρουόμενες. Με εξαίρεση το στιβαρό ΚΚΕ, που βασίζει σε μεγάλο βαθμό την ομογένειά του στις δομές σταλινικού τύπου που διαθέτει, η υπόλοιπη αριστερά μοιάζει σα να μη ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει και τι είναι έτοιμη να κάνει. Τελικά, ένα σύνολο θεωρητικών παρατηρητών των πεπραγμένων της εκάστοτε κυβέρνησης, που γνωρίζει πολύ καλά το τι δεν πρέπει να γίνει, αλλά υστερεί στην ανάπτυξη πειστικού προγραμματικού λόγου, είναι φυσιολογικό να μην απορροφά την φθορά των παραδοσιακών αστικών κομμάτων που μοιράζονται την εξουσία.
Εντούτοις, την αχίλλειο πτέρνα αυτής της όμορφης υπόθεσης αποτελούν οι προσωπικοί εγωισμοί και οι ηγετικές φιλοδοξίες που συχνά περιενδύονται με έναν ιδεολογικό μανδύα προκειμένου να περάσουν στον κόσμο της Αριστεράς, που τα βλέπει όλα πολιτικά και συχνά υποβαθμίζει ψυχολογικούς και άλλους παράγοντες ερμηνείας των πραγμάτων.
Έτσι, η αποχώρηση των ανανεωτικών από το αμφιλεγόμενο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσε επί της ουσίας την επικύρωση ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου, που άρχισε να συντάσσεται από την ημέρα κιόλας της ανάδειξης του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ.
Αυτό συνέβη επειδή, με τον ίδιο τρόπο που ο Αλέκος Αλαβάνος ήρθε κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την επιλογή του να απομακρυνθεί από την ηγεσία της Αριστεράς προκειμένου να ανοίξει το δρόμο σε μια νέα γενιά πολιτικών, σήμερα ο Φώτης Κουβέλης και οι συνοδοιπόροι του αρνούνται επί της ουσίας να τεθούν υπό την ηγεσία ενός νεότερού τους ανθρώπου.
Τα κίνητρά τους είναι ευκαιριακά, τυχοδιωκτικά και χρωματίζονται από ιδιοτέλεια και προσωπικούς εγωισμούς. Επί της ουσίας συρρικνώνουν την ίδια την ισχύ και την αξιοπιστία της ιδέας που ονομάζεται Αριστερά και το εγχείρημά τους δεν εμπνέει γι αυτό και δεν θα στεφθεί με επιτυχία. Άλλωστε και η πολιτική οικολογία στην οποία στράφηκαν την επομένη της αποχώρησής τους, είμαι της άποψης ότι δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια συνεργασία μαζί τους, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Φώτης Κουβέλης και οι συνεργάτες του θέλουν να φτιάξουν έναν συνασπισμό υπό της δική τους ηγεσία.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να προχωρήσει σε μια ιδεολογική αλλά και προσωπική διασαφήνιση. Να εξηγήσει με λίγα λόγια τι είναι το κόμμα του οποίου ηγείται και τι ο ίδιος. Διότι ΚΚΕ υπάρχει ήδη και όπως γνωρίζουμε όλοι το πρωτότυπο είναι πάντα καλύτερο από την απομίμηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κάτι το ακατανόητο για την κοινωνία όσο δεν αποσαφηνίζονται πλήρως οι συνισταμένες του. Παράλληλα ο ΣΥΝ πλησιάζει με δραματική ταχύτητα στο ύφος και τα ιδεολογικά όρια του ΚΚΕ, ενώ ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει πολιτικό άνδρα της δεκαετίας του 80. Μπαίνοντας από πολύ νωρίς στα βαθιά και αφιλόξενα ύδατα της ηγεσίας ενός κόμματος, ο νεαρός πολιτικός, προσπαθώντας να επιβιώσει πολιτικά σε ένα χώρο όπου τα μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη του κάθε άλλο παρά με εμπιστοσύνη τον περιέβαλλαν έγινε θιασώτης ενός ξύλινου λόγου που μοιάζει απωθητικά “υπηρεσιακός”. Με λίγα λόγια ο πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ένας νέος άνθρωπος που δεν θυμίζει όμως σε καμιά περίπτωση έναν άνθρωπο της ηλικίας του με αποτέλεσμα να μην δημιουργήσει ακόμα ισχυρά ερείσματα στη γενιά που αποτελείται από τους σημερινούς 30άρηδες και 40ρηδες. Θεωρώ λοιπόν ότι σ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια κρύβεται το μυστικό της επιβίωσης ακόμα και μιας ενδεχόμενης επιτυχίας του ΣΥΝ. Αν το ξεκαθάρισμα γενεών που συντελείται αυτή τη στιγμή στο χώρο της δημοκρατικής Αριστεράς οδηγήσει στη δημιουργία ενός κόμματος των “νέων ανθρώπων” θα έχει μπει ο σπόρος για κάτι καινούργιο και μεγάλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου