Χώρα "δωδεκάχρονων" ενηλίκων

Συχνά μιλάμε για ανθρώπους θυμωμένους, εξεγερμένους, βίαιους, όμως σπάνια αναφερόμαστε στους παιδαριώδεις λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοί, αντιδρούν, σπάνε, καίνε και ρημάζουν στα γήπεδα και στους παράπλευρους δρόμους. Τα φορτώνουμε όλα σε ένα ασαφές και αόριστο κοινωνικό αδιέξοδο, που φταίει για όλες τις κοινωνικές αναταραχές, την ίδια ώρα που δεν κοιτάμε το οφθαλμοφανές παράδοξο ότι κανένας ουσιαστικός και επικαιροποιημένος λόγος δεν βρίσκεται πίσω από τις εκδηλώσεις βίας σε κοινωνικό επίπεδο. Αντίθετα, προσωπικές εμμονές και συναισθηματικά αδιέξοδα οπλίζουν τα χέρια των χούλιγκαν με σιδερολοστούς και άλλα ευγενή αντικείμενα που επιδιώκουν με την εμφατική πειθώ τους να διαμορφώσουν συνθήκες απόλυτης επικράτησης κάποιων ιδεών έναντι άλλων. Συμβάλλουν δηλαδή στην δημιουργία ενός κόσμου με μικρό βαθμό ανεκτικότητας απέναντι στο διαφορετικό.


Στην ελληνική πραγματικότητα, έχουμε από τη μια τις δυνάμεις ασφαλείας, ανήμπορες να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε πρόκληση απαιτεί συντονισμό και οργανωμένη δράση, από την άλλη στρατιές ολόκληρες οπαδών κάθε ηλικίας, έτοιμων να υπερασπιστούν με πόλεμο την απολυτότητα της ιδέας που τους εμφορεί και ενδιάμεσα ένα έδαφος εύφλεκτο για κοινωνικές αναταραχές και βία, συνθήκες που προοιωνίζουν τον πιο θερμό χειμώνα από άποψη βίας στο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια.

Την ίδια ώρα, δημοσιογράφοι, μέσα ενημέρωσης και ραδιοφωνικοί παραγωγοί δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τις συνέπειες που θα προκύψουν σε αθλητικό και κοινωνικό επίπεδο από την δραματική συμβολή τους στην ανάδειξη του φανατισμού, του οπαδικού φονταμενταλισμού και των παρελκόμενών τους στην κορυφή της πυραμίδας των προτεραιοτήτων του Έλληνα. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σ ένα τεράστιο οπαδικό φόρουμ, μια κατάσταση που έχει καταπιεί κάθε προσπάθεια ανάδειξης άλλων θεμάτων. Με βάση αυτό το μέτρο οι κυβερνήσεις μετρούν τις ανθεκτικτότητες της κοινωνίας και επιβάλλουν μέτρα που γνωρίζουν ότι πολύ γρήγορα θα πάψουν να απασχολούν το μυαλό του πολίτη, ενόψει μιας νέας μεγάλης μεταγραφής ή μια πολύ ηχηρής απομάκρυνσης.

Κακά τα ψέματα, το πραγματικό πρόβλημα του Έλληνα δεν είναι ούτε η ανεργία, ούτε η επιβίωση του Ασφαλιστικού, ούτε η διαμόρφωση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος. Όλα αυτά είναι μόνο λεπτομέρεις, μικρές ανάσες στην ανάπαυλα των ποδοσφαιρικών τους αναζητήσεων.

Το ζητούμενο γι αυτόν είναι μόνο η διαιώνιση του μεγαλείου της ομάδας του. Η υπεράσπιση ενός γοήτρου που δεν κατάφερε, ούτε καν να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των οπαδών των πιο επιτυχημένων κλαμπ του κόσμου.

Εδώ, η κατάσταση είναι κρίσιμη. Περισσότερο απ όσο φανταζόμαστε. Η βία που εμφυλοχωρεί στην κοινωνία είναι η πραγματικότητα που αρνούμαστε να δούμε κατάματα.

Η κοινωνία έχει συγκεντρώσει τεράστια αποθέματα αδιαβίβαστης ενέργειας, που πρέπει με κάποιο τρόπο να απελευθερωθούν, σε μια εποχή όπου οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες φθίνουν με γεωμετρική πρόοδο, μέσα σε μια θεαματική αναποτελεσματικότητα. Γι αυτό και ο χώρος του αθλητισμού εξασφαλίζει την επιτυχή επικοινωνιακά διάχυσή της επιθετικής αυτής ενέργειας.. Ο θυμός επί δικαίων και αδίκων ψάχνει ευκαιρίες να μετατραπεί σε βία και όποιος ψάχνει βρίσκει, σ ένα σύστημα που παραμένει τυφλό μπροστά στα αυτονόητα επειδή έχει θεοποιήσει τα ασήμαντα.

Η χθεσινή βίαιη επίθεση εναντίον του προπονητή της ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς, από μια ομάδα οπαδών της “ένωσης” αποτελεί προάγγελο μιας κατάστασης που ξεφεύγει από τις εγχώριες δυνατότητες ελέγχου.

Όπως τα στρατεύματα των δυνάμεων κατοχής που αποσύρονται τελευταία από μια χώρα, είναι συνήθως αυτά που άφηναν πίσω τους τις πιο δραματικές και ανυπολόγιστες καταστροφές έτσι και η βία, ψυχολογική και σωματική, θα προκαλέσει βαθιά τραύματα στη χώρα προτού αλλάξουν δραματικά τα πράγματα.

Άλλωστε, το μάτι του κυλώνα που ονομάζεται βία συναντιέται αμετάβλητο στον πυρήνα των παθογενειών του Έλληνα, που έχει γαλουχηθεί με πεποιθήσεις που τον καθιστούν υπέρμαχο απόλυτων λύσεων σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Κι ότι δεν κολακεύει τα διάφορα στερεότυπά του αποτελεί εν δυνάμει εχθρό του, υποψήφιο να δεχτεί τη σφοδρότητα του παιδαριώδη θυμού του.
Ας είναι λοιπόν η κρίση που μας ταλανίζει μια ακόμη απόπειρα, εύχομαι όχι αποτυχημένη, ενηλικίωσης του δυναμικού της χώρας.