Καταρχάς συγχαρητήρια στους Έλληνες παίκτες του ΠΑΟΚ και του Άρη και όσων άλλων ομάδων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του συνδικαλιστικού οργάνου τους για απεργία κατά την 1η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α1.
Κατώτεροι των περιστάσεων αποδείχθηκαν τελικά οι Έλληνες παίκτες των «αιωνίων» Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, αρκετοί μάλιστα από τους οποίους είναι μέλη του ΔΣ του ΠΣΑΚ, που παρότι υπερψήφισαν την απόφαση για απεργία, κατέβηκαν στο παρκέ και αγωνίστηκαν με απαράμιλο κυνισμό απέναντι σε εφήβους και ξένους παίκτες.
Χονδρικά, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ακόμα διασπαστικής κατάληξης ενός απεργειακού μετώπου με δίκαια αιτήματα και συνειδητοποιημένη στάση.
Μόνο που ετούτη τη φορά οι απεργοσπάστες δεν ήταν ούτε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ούτε οι μεροκαματιάρηδες που τρέμουνε και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να χάσουν την δουλειά τους.
Ήταν καλοπληρωμένοι επαγγελματίες αθλητές, εξασφαλισμένοι οι περισσότεροι από αυτούς για ολόκληρη τη ζωή τους, που υπέκυψαν στις πιέσεις των εργοδοτών τους και για να μην γίνουν δυσάρεστοι σ αυτούς πρόδωσαν έναν αγώνα που αφορούσε συναδέλφους τους που έτυχε να μην έχουν την ίδια τύχη ή το ίδιο ταλέντο με εκείνους.
Το δικαίωμα στη διάσπαση της απεργίας φυσικά είναι απαράβατο.
Αν όμως λέγεσαι, Μπουρούσης, Τσαρτσαρής ή Διαμαντίδης και διασπάς μια απεργία σαν κι αυτή, αποδεικνύεις ότι το εκδηλούμενο ενδιαφέρον σου για την κατάσταση στο μπάσκετ είναι μάλλον προσχηματικό, ενώ παράλληλα έχεις πάρει τη δύσκολη απόφαση, να θεωρείσαι περισσότερο επαγγελματίας παρά συνάδελφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου