ΣΑΝΤΑΣ

Στον άγιο βράχο πάνω της Ακρόπολης
χαράζει πάλι σήμερα η Δευτέρα
κι οι Έλληνες σαν πιόνια της Μονόπολης
σε τζίρους χαραμίζουνε τη μέρα

το δέσιμο της πέτρας με το όνειρο
της σκόνης που χρυσώνει τον αέρα
η τόλμη που απέκτησε πατρώνυμο
στη σύγχρονη του Έλληνα μανιέρα

γινήκανε οι σημαίες πια αόρατες
δεν ξέρεις ποια να πρωτο-κατεβάσεις
οι σβάστικες στα κάδρα αδιόρατες
σε πρώτο πλάνο ευχάριστες εκφάνσεις

γινήκανε οι σημαίες της θυσίας τους
εταιρικές ταυτότητες της πάσης
τα σκαρφαλώματα της εφηβείας τους
ο φόβος τού «αν θα πέσεις τι θα χάσεις»

μονάχα οι ιδέες κυματίζουνε
σε ιστούς που δεν τους έσκιαξε ο φόβος
κι οι πλαστικές σημαίες να κιοτίζουνε
μπροστά στους νέους πού σπειρε ο νόστος

Ελλάδα προσκυνώ τη φουστανέλα του
μα ρούχο άλλο δεν τόλμησες να φτιάξεις
φοράς την ιδρωμένη τη φανέλα τού
αρχαίου, κάποιον για να ξεγελάσεις