Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Δημοσιογράφοι-οπαδοί


Το να κάνει κανείς το χόμπι του επάγγελμα θεωρείται διαχρονικά μεγάλη ευλογία.
Αυτός που τα καταφέρνει, λοιπόν, μπορεί ανενόχλητα να συνεχίσει να φοράει τα ανέμελα σορτσάκια του και κοντομάνικες φανέλες του, παρατείνοντας την παιδικότητά του μέχρι τα σαράντα του, ή να εκφράζεται μέσα από το γραπτό λόγο και να δίνει σχήμα και χρώμα στα συναισθήματά του μέσα από τη φόρμα μιας τέχνης. Κάποιοι άλλοι ανακαλύπτουν νωρίς το εμπορικό τους δαιμόνιο και την ικανότητά τους να πουλάνε πράγματα, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των ανθρώπων.

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο πια να βρει κανείς κάτι επιλήψιμο στη μετάβαση από την αθώα υλοποίηση μιας δραστηριότητας στην εμπορευματοποίησή της. Άλλωστε, στην ιστορία της τέχνης υπήρξε και ένα ανάλογο κίνημα το περίφημο Fluxus, γερμανικής προέλευσης, που αποτελούσε μια αναβίωση του ντανταϊσμού και υπερασπιζόταν εκτός των άλλων με πάθος την ανάγκη να παραμένει η ανθρώπινη έκφραση ανεπηρέαστη από τη σκοπιμότητα και τη διάβρωση που μπορεί να προκαλέσουν στον καλλιτέχνη η χρηματική απολαβή και η οικονομική συνδιαλλαγή. Το εν λόγω κίνημα, ωστόσο, πήγε σχεδόν άπατο, αν και πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του, υπενθυμίζοντας διαρκώς την πρωταρχική σημασία της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Αναγνωρίζοντας, όμως, κανείς, την δυσκολία των καιρών και την ακόμα μεγαλύτερη δυσχέρεια που συναντάει κανείς, προσπαθώντας να βρει κάτι που να τον εκφράζει και να τον καλύπτει απόλυτα, για να δώσει τη μάχη της προσωπικής του επιβίωσης, δεν μπορεί παρά να μοιράζεται τη χαρά κάποιου που κατάφερε να κάνει το νεανικό του «παιχνίδι» ένα προσοδοφόρο επάγγελμα.

Υπάρχουν όμως και αποχρώσεις αυτής της κατάστασης που αναδεικνύουν έντονες κοινωνικές στρεβλώσεις και πρέπει να μπαίνουν στο μικροσκόπιο κάθε λογικού πολίτη που ενδιαφέρεται για το εύρος και το βάθος της σύγχρονης δημοκρατίας.

Μια από αυτές αντανακλά την μετεξέλιξη οπαδών σε δημοσιογράφους που λειτουργούν με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ομάδας που υπερασπίζονται.

Μπορεί μέχρι σήμερα γνωρίζαμε τον εξαρτημένο δημοσιογράφο που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του μέσου που εργαζόταν, τα οποία μάλιστα συχνά διαπλεκόταν με άλλα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα.

Το φαινόμενο όμως του να κατακλύζονται τα μμε από ομάδες ολόκληρες στρατευμένων επαγγελματιών οπαδών, που λειτουργούν ως εκπρόσωποι τύπου των σωματείων που υποστηρίζουν, αναπαράγοντας τον καθημερινό καφενειακό λόγο σ ένα επίπεδο δημιουργικής επικοινωνίας είναι ένα καινούργιο φρούτο, τουλάχιστον στο σημερινό του εύρος. Οι ΠΑΕ χρειάζονται σήμερα τέτοιους ανθρώπους για πολλούς και ποικίλους λόγους. Ο σημαντικότερος εξ αυτών είναι ότι φροντίζουν να καλλιεργούν το ιδεολογικό περίβλημα μιας εταιρείας, όρος απαραίτητος για την απρόσκοπτη και εντατικοποιημένη συμμετοχή των πελατών της στις δραστηριότητές της.

Αυτός ο δημοσιογράφος-οπαδός, λοιπόν, συναντά σήμερα το κοινό του με άμεσο και ευθύβολο τρόπο, αλλά και το κοινό τον υποστηρίζει γιατί τα λέει και τα γράφει καλά
Γίνεται εσκεμμένα προβλέψιμος και ως προς τον τρόπο που εκπέμπει το μήνυμα και ως προς το ίδιο το μήνυμα και γεφυρώνει μια αδιατάρακτη σχέση εμπιστοσύνης με ένα κοινό που δεν του αρέσει να αιφνιδιάζεται.
Ταυτόχρονα απευθύνεται στο θυμικό του αναγνώστη, κολακεύοντας τα στερεότυπα που ενισχύουν την εγωπάθεια και την υποτιθέμενη διαφορετικότητα του, λειτουργώντας ως διαμορφωτής μιας κοινής γνώμης που αναζητά με μεγάλη δίψα την επιβεβαίωση της δικής της βολικής αλήθειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου