Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Ένας σκύλος που κυνηγούσε την ουρά του…


Εξαγγέλλοντας κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια μέτρα, τις ίδιες αραχνιασμένες μεταρρυθμίσεις , και τα ίδια ανεφάρμοστα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, τρεις, πέντε, ή δεκαπέντε φορές προτού να αρχίσουν να νομοθετούνται και μετά να υλοποιούνται ή επιστρέφοντας αγριεμένος για να τρομοκρατήσεις αυτούς που δήθεν δεν σου επιτρέπουν να κάνεις τις απαιτούμενες αλλαγές, φανερώνει το λιγότερο έλλειψη αποφασιστικότητας, σχεδίου και γνώσης. Έλλειψη που την πληρώνει στο σύνολό του ο ελληνικός λαός που βλέπει την πολιτική ηγεσία της χώρας του να είναι τόσο διστακτική, μπροστά στο πρώτο βήμα σα να κάνει ότι είναι δυνατόν προκειμένου να γιγαντώσει ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια και την απαισιοδοξία που τείνει να κυριαρχήσει από άκρου εις άκρον στην χώρα. Σα να είμαστε από τη μοίρα μας υποχρεωμένοι να αλλάζουμε τα πράγματα λίγο πριν βρεθούμε στο χείλος της αβύσσου.

Στην πραγματικότητα όμως η κυβέρνηση απλώς μεταφέρει την δική της ανασφάλεια στην κοινωνία.
Πριν από λίγες μόλις ημέρες ο υπουργός Οικονομικών, Βαγγέλης Βενιζέλος, κατηγόρησε τα μέσα ενημέρωσης, ότι αναπαράγοντας διαρκώς την ίδια μετρολογία καθιστούν τους πολίτες ανίσχυρους μπροστά στο κλίμα απαισιοδοξία που διεθνώς καλλιεργείται για την χώρα μας, ανακυκλώνοντας την ίδια πένθιμη ατμόσφαιρα. Και προσέθεσε, ότι υπάρχει μια πραγματική πραγματικότητα και μια επικοινωνιακή, υπονοώντας ότι αυτήν την τελευταία την δημιουργούν τα μίντια και παραδέχτηκε ότι οι ψυχικές αντιστάσεις του λαού έχουν ακυρωθεί εδώ και καιρό.
Στην περιβόητη συνέντευξη τύπου όμως ο τσάρος της πολύπαθης ελληνικής οικονομίας δεν απάντησε σ ένα ακόμα σημαντικό ερώτημα.
Μήπως για την ανασφάλεια και την αναπαραγωγή της ατελείωτης μετρολογίας είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση και μόνο; Και μέχρι πότε επιτέλους θα διαρκέσει ετούτη η ατελείωτη αναμονή πριν από την υλοποίηση έστω και μιας πραγματικής μεταρρύθμισης και δεν μιλάμε φυσικά για απολύσεις και τέτοιες σαχλαμάρες. Γιατί το να μειώνεις οριζόντια από τη μια τις μισθολογικές δαπάνες από τον υπέρογκο δημόσιο τομέα και από την άλλη να πρέπει να υποστηρίζεις διαρκώς με νέες χρηματοδοτήσεις τα ασφαλιστικά ταμεία μοιάζει με την εικόνα του αφηνιασμένου σκύλου που κυνηγάει την ουρά του.
Αυτό κάνει εδώ και αρκετούς μήνες η κυβέρνηση. Καθυστερεί αδικαιολόγητα ώστε τα πράγματα να πηγαίνουν στο μη παρέκει για να μπορεί να δικαιολογεί τις ωμές παρεμβάσεις της.. Θέλει να αλλάξει τους άλλους προτού να έχει αλλάξει η ίδια. Και όταν σηκώνεται γεμάτη πληγές από την σχεδόν παθολογική κατάκλιση, που άλλοτε ονομάζεται χειμερινό μούδιασμα και άλλοτε τυπική καλοκαιρινή ραστώνη, να υποκαθιστά το χαμένο έδαφος των καθυστερήσεων από την έλλειψη ταχύτητας και επαρκούς συντονισμού με μια βιασύνη σχεδόν τρομοκρατική για τις ψυχές των πολιτών.
Κι αν φάνταζαν κάπως άδικες, υπερβολικές ή βιαστικές εκείνες οι κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον της για εγκληματικές καθυστερήσεις κατά τους πρώτους μήνες της ανάληψης της εξουσίας το 2009, σήμερα φαίνεται να δικαιώνονται πανηγυρικά όσοι τις υποστήριζαν τότε έστω και αν ήταν υποκινούμενοι από καθαρά κομματικά κίνητρα.
Ο λαός λοιπόν κουράστηκε να διαθέτει μια κυβέρνηση που προσπαθεί να μειώσει διαρκώς τις δημόσιες δαπάνες επειδή αδυνατεί να συλλέξει φόρους και να λύσει την εξίσωση του ελλείμματος με πιο υποφερτό τρόπο για τους πολίτες της χώρας. Που λιποψυχεί μπροστά στο μέγεθος του στόχου. Περισσότερο όμως αντιδρά για αυτά που δεν γίνονται παρά για αυτά που γίνονται. Είναι η περιδήνηση στην εναγώνια αναμονή που τον συνθλίβει ψυχολογικά παρά οι σκληρές πολιτικές επιδιώξεις που δρομολογούνται . Γι αυτό και απαιτεί να τραβηχτεί η μαύρη κουρτίνα ώστε να ξεδιαλυθεί άμεσα το σκηνικό των προοπτικών του. Πρέπει να μάθει μια και καλή τι είναι διατεθειμένη να κάνει αυτή η κυβέρνηση προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών της.
Θέλει να μάθει ολόκληρη την αλήθεια με μιας. Αν οι ζωές μας τελικά περιλαμβάνονται στις εμπράγματες εγγυήσεις που απαιτούν οι εταίροι της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου