Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι για να ξεσηκωθεί μαζικά και αποτελεσματικά ένας κυρίαρχος λαός στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, όπου θεριεύει η αλλοτρίωση και δεσπόζει η υστεροβουλία και να πάρει κυριολεκτικά με τις πέτρες τους ταγούς της εξουσίας, σαρώνοντας τα πολιτικά, δημοσιογραφικά και δικαστικά κατεστημένα μαζί, θα πρέπει προηγουμένως να έχουν αποτολμήσει να βάλουν χέρι στις καταθέσεις του. Και αναφέρομαι προφανώς στον γνωστό τρόπο του αργεντίνικου παγώματος, να πάει μια μέρα δηλαδή ο καταθέτης σε μια τράπεζα για να τραβήξει τα λεφτά του και να του αρνηθεί το μηχάνημα τη χαρά της συνδιαλλαγής. Αυτό αποτελεί για τους αναλυτές το… αμήν των σύγχρονων ωφελιμιστικών κοινωνιών, το σημείο μηδέν τους, το κουμπί εκπυρσοκρότησης της κοινωνικής έκρηξης. Γι αυτό και οι ηγέτες της ΕΕ δαιμονοποιούν κάθε συζήτηση σχετικά με την χρεοκοπία μιας χώρας.
Η δική μας κοινωνία φαίνεται ότι αυτό το έχει αποφύγει, τουλάχιστον προσωρινά, μιας και θεωρητικά υπάρχει μια εγγυημένη εξασφάλιση των καταθέσεών μας από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και ένα υποτιθέμενο δίχτυ ασφαλείας σε περίοπτη θέση πάνω από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Κι από την άλλη μεριά, αυτή του κοινωνικού λογαριασμού , ένα δυσανάλογα μεγάλο και μακροπρόθεσμα εφαρμοστικό πρόγραμμα υποβάθμισης και απαξίωσης των λαϊκών καταθέσεων που όμως δεν έχει τα τρομοκρατικά χαρακτηριστικά του ακαριαίου θανάτου, αλλά αυτά της εξασθένισης των αντιστάσεών μας σε ένα τέμπο αργό και βασανιστικό.
Το χαμόγελο του Έλληνα πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, την ώρα που τον συναπαντούσε στα σκαλιά του δημαρχιακού μεγάρου της Θεσσαλονίκης ο άχρωμος, άγευστος και άοσμος ανώτατος άρχοντας της πόλης Γιάννης Μπουτάρης και καθώς εξελισσόταν λίγα μέτρα παραδίπλα μια διαδήλωση διαμαρτυρίας υπαλλήλων του δήμου Θεσσαλονίκης με γιούχα και κατακραυγές δεν είναι καθόλου άσχετο με το ντεμαράζ εμπρηστικών δηλώσεων γενικευτικού χαρακτήρα εναντίον του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων που εξαπέλυσε κατά τις τελευταίες ημέρες ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος πάτησε στη μισή αλήθεια για να ακροβατήσει με στεγνά πόδια μεταξύ φανατισμού και κοινωνικού αυτοματισμού.
Η άλλη μισή αλήθεια, αυτή που δεν έχει καμία σχέση με τα παγιωμένα και αξεκούνητα συμφέροντα που λυμαίνονται και το χώρο της υγείας και με τα οποία ο οξύθυμος υπουργός έρχεται αντιμέτωπος σε καθημερινή βάση, είναι ότι υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ανθρώπων που ασκούν το λειτούργημά τους με αξιοπρεπή τρόπο, που κινήθηκαν με αξιοκρατικές διαδικασίες και βρίσκονται εδώ και καιρό στο επίκεντρο μιας άδικης πολλές φορές καμπάνιας απαξίωσης και δυσφήμησης τους που σκοπό έχει την διευκόλυνση της υλοποίησης των άκρως φιλελεύθερων στρατηγικών της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Πίσω όμως απ όλα αυτά υπάρχει και κάτι άλλο που πραγματικά σε σοκάρει.
Είναι ουσιαστικά η δημόσια παραδοχή ήττας του προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς, διάσημου στα διεθνή φόρα για τους πύρινους λόγους του υπέρ της ανάγκης επανεξέτασης της σχέσης κοινωνιών-αγορών για την διάνοιξη ενός άλλου δρόμου για τις χειμαζόμενες κοινωνίες και τους ανυπεράσπιστους πολίτες της που συχνά πυκνά εξαπολύει. Και στον ορίζοντα ούτε μια καινούργια ιδέα . Αντίθετα, μια πολιτική βασισμένη στους φόρους, τη λιτότητα και τις περικοπές για την απαξίωση της κοινωνίας, των θεσμών και της οικονομίας, που εξαγγέλλεται επανειλημμένως για να εφαρμοστεί μονόπλευρα, μονοδιάστατα και ατελώς και πάντα με πολλαπλασιαστική ισχύ χάρη και στην αποδεδειγμένη πια αδυναμία υλοποίησης που τους χαρακτηρίζει. Και μονάχα ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο κάτω από το περιποιημένο μουστάκι του ηγέτη να θυμίζει την παλιά ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων που ήδη μοιάζει με παλιό, μακρινό και μισοφθαρμένο παραμύθι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου