Ισχνές προσωπικότητες σε θέσεις εξουσίας

Υπάρχει σίγουρα κάτι προτιμότερο να κάνεις από το να παραμένεις ξαπλωμένος σ ένα κρεβάτι σαν ένα σακί κρεμμύδια, πίνοντας τεμπέλικα ένα δροσερό χυμό με εμφανώς βιομηχανοποιημένη γεύση και μηδεμία εξαγώγιμη φιλοδοξία, και παρακολουθώντας υπνωτισμένος τα πρωινά προγράμματα στην τηλεόραση, ενώσω κοντεύεις να τρελαθείς κάνοντας ανατριχιαστικές υποθέσεις σχετικά με το μέλλον της πόλης σου, της ομάδας σου, των ανθρώπων γύρω σου, το δικό σου.

Αλλά πως το κάνεις; Που βρίσκεις το κουράγιο για να αντιμετωπίσεις μια πραγματικότητα που σε βομβαρδίζει από παντού; Στο παράδειγμα άλλων που τα κατάφεραν; Στην αδιαφορία αυτών που βολεύτηκαν; Στην αποστασιοποίηση ως άμυνα; στους γείτονες που παίρνουν ότι απέμεινε άθικτο από το καμένο σου σπίτι; στις τραγικότητες που υπερισχύουνε των δικών σου αντιμετωπίσιμων προβλημάτων; Και από την άλλη, μέχρι πότε πια μπορείς να λες ότι υπάρχουν και χειρότερα και να παραμένεις παθητικός δέκτης μιας μεμψιμοιρίας που σταδιακά σε έλκει προς το μέρος τους;
Πράγματι υπάρχουν και χειρότερα και πράγματι μπορούν μια μέρα αυτά τα χειρότερα να βρουν και εμάς, αλλά πείτε μου σε ποιον άλλο δρόμο μπορούμε να διαθέσουμε την ύπαρξή μας από εκείνον της αφοσιωμένης προσπάθειας να εξανθρωπίσουμε ξανά τον σκληροτράχηλο κόσμο μας;
Μήπως, είναι δυνατόν να ζούμε επ άπειρον σ έναν ψεύτικο κόσμο και να συνερχόμαστε μόνο όταν παίρνουμε τους λογαριασμούς στα χέρια μας;
Και μήπως άραγε υπάρχει κανένας τρόπος για να βεβαιωθούμε ότι έχουμε πάρει το σωστό δρόμο σ ένα κόσμο γεμάτο στρεβλώσεις και παρατράγουδα;
Τραβώ απότομα χειρόφρενο εδώ και βάζω τέλος στις κούφιες μωρολογίες, επειδή το θέμα μας είναι άλλο: είναι οι άνθρωποι που μας διοικούν και ο τρόπος που αναρριχήθηκαν στις θέσεις εξουσίας που κατέχουν. Γι αυτό, θα ξαναθυμηθώ ένα πρόσφατο σημείωμά μου για να αναφερθώ σ αυτούς που χρησιμοποίησαν το όνομά τους, τις συγγένειές τους ή τις πολυσήμαντες γνωριμίες τους για να αναρριχηθούν σε θέσεις εξουσίας άνισες των ικανοτήτων τους. Εκείνες τις ισχνές προσωπικότητες, που θέλουν να αποδείξουν ότι διαθέτουν ισχύ και πυγμή, μπροστά στα διοικητικά τους συμβούλια κι ότι μπορούν άμα χρειαστεί να είναι αποτελεσματικοί και δυναμικοί να είναι χρήσιμοι και λειτουργικοί. Τους καρεκλοκένταυρους που δεν είναι κολλημένοι σε καμιά καρέκλα εκτός από την δική τους και που εξασφαλίζουν την ύπαρξή τους χάρη στην αναξιοκρατία που σήμερα δήθεν θέλουν να καταπολεμήσουν. Είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, που στοιχειώνεται από το αδιάψευστο υποκοριστικό Γιωργάκης, και ο Σοφοκλής Πιλάβιος της ΕΠΟ, που κάθε τόσο πρέπει να αποδεικνύει αυτό που δεν είναι προφανές, ότι δεν είναι πια και τόσο ανίκανος ή λίγος όσο θεωρεί οι πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων. Είναι και άλλοι πολλοί σχεδόν αμέτρητοι.
Είναι οι άνθρωποι που με τις αποφάσεις τους φέρνουν συνανθρώπους τους στο χείλος της καταστροφής και άλλους στα πρόθυρα κάποιας αμετάκλητης ασθένειας, παίζοντας με τις ψυχές μας, τα μυαλά μας, την ίδια μας τη ζωή για να κερδίσουν μερικές επιπλέον ώρες αυτοεκτίμησης, μπροστά στους προεδρικούς τους καθρέφτες, όπου ο Σοφοκλής δεν θα είναι μόνο ο ανιψιός του προέδρου ή η μαριονέτα των ισχυρών του ποδοσφαίρου και ο Γιωργάκης δεν θα είναι μόνο ο γιος και ο εγγονός πρώην πρωθυπουργών, αλλά και κάποιοι που ξέρουν να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις. Απόγονοι πολιτικών τζακιών, που γαλουχήθηκαν με την ιδέα ότι η δαμόκλειος σπάθη είναι από καιρό στομωμένη και ακίνδυνη άμα την παρατηρήσεις προσεκτικά στο φως.

Γι αυτό και είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί κανείς πραγματικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, όταν είναι καθαρός, αυτόνομος και ανεξάρτητος, και εξαγγέλλονται φιλόδοξες προσπάθειες εξυγίανσης στον χώρο της δικαιοσύνης, της κοινωνίας, του αθλητισμού. Επειδή σύντομα θα καταλάβει ότι όλες αυτές οι προσπάθειες αρχίζουν από εκείνον και εξαντλούνται σε εκείνον.