Και ξαφνικά η «ακτιβίστρια» απλώνει το πόδι της!

Ένα λαμπερό ντεκόρ, στο οποίο περίπου συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι συμμετέχοντες στη φετινή διοργάνωση, ένα σχεδόν υποσιτισμένος γυναικείος μηρός και μερικές δεκάδες αστραποβολήματα από τα φλας των έκθαμβων παπαράτσι να του προσάπτουν επιτυχία και ομορφιά, είναι η αλληλουχία των γεγονότων που στάθηκε αρκετή για να συγκλονίσει το φιλοθεάμον κοινό των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ. Για μερικούς μάλιστα, ίσως να δικαιώνονται περίτρανα και όσοι πιστεύουνε ότι η θρυλική διοργάνωση λειτουργεί πια αποκλειστικά ως μια πασαρέλα έκθεσης ιδιορρυθμιών και στυλιστικών καινοτομιών με πρόφαση τον άμοιρο κινηματογράφο. Κάποιοι άλλοι θα πούνε ότι τα Όσκαρ ήταν, είναι και θα παραμείνουν μια γιορτή του σινεμά, όπου όλα επιτρέπονται, ακόμα ίσως ίσως και ο αποπροσανατολισμός του κοινού από τις ταινίες. Άλλωστε κανένας δεν έδωσε ποτέ έναν ορισμό για όλες τις χρήσεις για την έννοια γιορτή.

Τώρα, θα μου πείτε αν αυτό είναι το πρόβλημα, όταν ασχολούνται με την φιλάρεσκη πόζα της Τζολί, ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε καν τα στοιχειώδη της επιβίωσής τους, μεταξύ τους και μερικά εκατομμύρια από τους συμπατριώτες της που ταλανίζονται από πρωτοφανή κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Σίγουρα δεν είναι το πρόβλημα ο αποπροσανατολισμός του κοινού από τις ταινίες. Όμως είναι ένα μέρος του προβλήματος. Άλλωστε η πολυδιάσπαση της προσοχής και η απώλεια προσανατολισμού είναι ένα σημαντικό ηθικό ζήτημα του καιρού μας. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός αν είχε το βλέμμα του στραμμένο προς άλλη κατεύθυνση; Προς όλα αυτά που η εφήμερη λάμψη συσκοτίζει;

Την ίδια εποχή, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της διάσημης ηθοποιού αντλεί την έμπνευσή του από τη βία που υπέστησαν οι γυναίκες στον πόλεμο της Βοσνίας.
Διαθέτοντας τον λυρικό τίτλο «Στη χώρα του αίματος και του μελιού» σε προδιαθέτει για μια στροφή της ηθοποιού σε ένα πιο εκλεπτυσμένο και ψαγμένο σινεμά. Όμως και πάλι αποδεικνύεται ότι από μόνες τους οι προθέσεις δεν αρκούν.
Δώδεκα νέοι από την Σερβία προσήλθαν την περασμένη εβδομάδα σ έναν κινηματογράφο για να γνωρίσουν το πόνημα της Τζολί από πρώτο χέρι, να θυμηθούν όψεις της πρόσφατης ιστορίας τους και ίσως να αντιπαλέψουν με τα στερεότυπα εντός τους. Δεν ξέρω αν έφυγαν πιο σοφοί από την αίθουσα ούτε κι αν εμπλούτισαν καθόλου την κινηματογραφική τους παιδεία αλλά, όσοι έτυχε να δουν την ταινία στην γειτονική χώρα την έκριναν ως μεροληπτική, ενώ κάποιοι κύκλοι την εξέλαβαν και ως «αντισερβική». Καθόλου απίθανο αν σκεφτεί κανείς ότι στοχεύει απευθείας στο αμερικανικό βox office. Πάντως η ανταπόκριση του κοινού στη Σερβία ήταν εξαιρετικά απρόθυμη, κάτι που σαφώς επηρέασε την απόφαση της Τζολί να υπενθυμίσει ξανά στο κοινό τα δοκιμασμένα της όπλα.
Υπακούοντας στο δόγμα, αρκεί ασχολούνται μαζί σου και δεν να παίζει προφανή ρόλο το γιατί, η όμορφη ηθοποιός παρέκαμψε για λίγες στιγμές το σοβαροφανές πρωτόκολλο της πρέσβειρας για τα δικαιώματα των παιδιών ή της επίδοξης σκηνοθέτριας για να προσθέσει λίγους ακόμα πόντους γοήτρου στο αισθησιακό της προφίλ και λίγη περισσότερη σύγχυση στον κόσμο που την παρακολουθεί.
Τα κατάφερε, χωρίς, μεγάλη προσπάθεια, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια για μια πόζα, που επαναλήφθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκειας της βραδιάς, ώστε να μην είναι το αποτέλεσμα μιας καλοδουλεμένης προεργασίας στο σπίτι της. Συνηθίζει άλλωστε εδώ και πολύ καιρό να παίζει σε διαφορετικά ταμπλό η Τζολί.. Από τη μια να είναι η ταγμένη υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των πεινασμένων παιδιών της Αφρικής, και από την άλλη η θιασώτης ενός κινηματογράφου που προάγει την συναρπαστική πλευράς της βίας και τα ανορεξικά πρότυπα. Συμβαίνει καμιά φορά και με τη συνείδηση. Γίνεται λάστιχο.

Σημασία έχει να γίνεται η δουλειά και να ξέρεις να παραμερίζεις τις προβοκατόρικες φωνές από τα μέσα ενημέρωσης, τις οργισμένες κορώνες, τις ήπιες προσβολές, τον φαρισαϊσμό, αλλά και την λογική κριτική. Να εντυπωσιάζεις και να σοκάρεις τους δήθεν κεραυνοβολημένους θεατές που θέλουν να πιστέψουν ότι βλέπουν κάτι για πρώτη φορά, κι ότι αιφνιδιάζονται για να νιώθουν ξανά παιδιά.

Οι νέοι από την Αμερική, από την Ευρώπη, από την Ασία αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την υιοθέτηση κάποιων προτύπων που ανταποκρίνονται στις υψηλότερες προσδοκίες της ανθρώπινης φύσης. Οι γονείς τους από την πλευρά τους αδυνατούν να ανταποκριθούν στην κοινωνική πίεση που θέλει από τα παιδιά τους να κουβαλούν απέριττα σώματα και τελειοποιημένα χαρακτηριστικά για να έχουν σοβαρά πλεονεκτήματα επιβίωσης. Κοριτσάκια ηλικίας επτά, οκτώ ή εννιά ετών σκέφτονται την σιλουέτα τους και ζούνε με τον φόβο των επιπλέον κιλών. Διαπιστώσεις δυσοίωνες που προοιωνίζονται ένα εξαντλητικό και αφύσικο μέλλον για την μέση οικογένεια. Οι γονείς ούτε θα κατανοήσουν απολύτως αν πρέπει να ενθαρρύνουν την υστερία των παιδιών τους και το δέος που νιώθουν απέναντι στην πλαστική οικειότητα που εκπέμπουν τα προβεβλημένα πρότυπα, ενώ τα παιδιά γαλουχούνται σχεδόν ασυνείδητα με τις εικόνες μιας πραγματικότητας εκμαυλιστικών ψευδαισθήσεων. Θα τους λείπει όμως το κομμάτι της γνήσιας αυτοεκτίμησης που δεν χρεώνεται μόνο στην Τζολί και τους συναδέλφους της, αλλά αποκαλύπτει εκπαιδευτικά ελλείμματα και δυσαναπλήρωτα διαπαιδαγωγικά κενά.