Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Επιτέλους, βγάλτε το σκασμό

Τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρο. Σε πλησιάζουν με γαλιφιές, με προσποιητά χαμόγελα και σε ρωτούν πως τα πας με τη δουλειά. Εσύ δε λες πολλά γιατί δεν έχεις πράγματα να μοιραστείς  μαζί τους. Αλλά ούτε και αιφνιδιάζεσαι από το γεγονός ότι θυμήθηκαν  στην προεκλογική περίοδο να ρωτήσουν κάτι για σένα. Μετά σε ρωτούν τι θα ψηφίσεις. Αν δεν τους αποκλείσεις κάθετα το ενδεχόμενο να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, σου το ξεφουρνίζουν απευθείας: Ότι αν δεν έχεις κάποιο «δικό» σου υποψήφιο (ακούτε; Δικό σου) υπάρχει ένα πολύ καλό παιδί, ένας φίλος τους που κατεβαίνει υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει βοηθήσει πολύ κόσμο στο παρελθόν. Αλλά η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος σε θεωρεί εντελώς μαλάκα είναι όταν σου λέει, ότι ο υποψήφιός του, ο οποίος είχε υψηλόβαθμη θέση σε δημόσιο οργανισμό, αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, επειδή διαφώνησε με την υπογραφή του μνημονίου.

Είναι αλήθεια ότι είχανε σωπάσει από καιρό. Περίπου , από την περίοδο των αγανακτισμένων που τους έβλεπες να ουρλιάζουνε στους δρόμους, να σκίζουνε τα ιμάτια τους στα ιντερνετικά φόρουμ, να ωρύονται και να αρνιούνται προτού αλέκτωρ λαλήσει ότι ήταν και παραμένουν  καλογυαλισμένα γρανάζια αυτού του απαράδεκτου μηχανισμού. Μετά να καλούν  τη σιωπηλή πλειοψηφία να συμπαραταχθεί μαζί τους, να γίνει ασπίδα για τα προνόμιά τους. Άλλωστε, γι αυτούς, ήταν και είναι πάντα ένα απροσδιόριστο και ασαφές ΠΑΣΟΚ, που έφταιγε  για όλα τα δεινά. Λες και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αυτοί που το στήριζαν με όλες τους τις δυνάμεις για σκοπούς προφανείς, ιδιοτελείς.

 Θα μου πεις τώρα έχουν αυτοί καμιά ανάγκη από κανένα ΣΥΡΙΖΑ; Αφού οι περισσότεροι τους είναι ήδη μόνιμοι, ακλόνητοι στις θέσεις τους, καλά δικτυωμένοι και δεν τους λείπει πια σχεδόν τίποτα, για να δικαιολογήσουν την γκρίνια και τους αφορισμούς τους εκτός από το να τους αφήσουν ήσυχους να μην κάνουν τη δουλειά τους.. Άλλωστε, δεν ακούς  τίποτε άλλο από το στόμα τους παρά κουβέντες για αποσπάσεις, μετατάξεις, μεταθέσεις, μόρια, γραφεία, περιφερειακά, διαδημοτικά, αιρετούς, σταθερούς, συμβούλια, πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες, τριτοβάθμιες. Ένα ολόκληρο σύμπαν διαδικασιών μέσα στο οποίο κάποιοι πορεύονται εκ του ασφαλούς και κάποιοι άλλοι σε αναγκαστική εξάρτηση και συναλλαγή με το σύστημα. Και τελικά έχοντας  πείσει  τον εαυτό τους ότι  δεν υπήρξαν ποτέ μέρος του προβλήματός , να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλίτσα τους, να μεγαλώνουν τα παιδάκια τους, και να περνούνε μια χαρά, κι ας μη το παραδεχτούνε ποτέ, η ειλικρίνεια, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ της μόδας.  Και μεταξύ Candy Crush Saga και ανόητων βίντεο , να ρίχνουν και κανένα καλό βρίσιμο σε κάποιον από τους παλιούς ευεργέτες τους, να λένε και μια καλή κουβέντα για τους καινούργιους που βρίσκονται προ των πυλών. Όχι, είναι αλήθεια ότι δεν έχουνε πια ανάγκη  από κανένα ΣΥΡΙΖΑ , τουλάχιστον όχι αυτοί που τρέχουνε να μαζέψουν τα ψηφαλάκια. Η αλλαγή έχει φροντίσει μια χαρά γι αυτούς και τώρα η ελπίδα πρέπει να φροντίσει για τα παιδιά τους, αυτό είναι το ζήτημα. Αλλά πείτε μου, αλήθεια. Ποιος δε θα ήθελε για υπουργό προιστάμενο ή διευθυντή του έναν πρώην Πασοκτσή νυν Συριζαίο;

Ίδια και απαράλλαχτα είναι τα πράγματα και από δεξιά. Εκείνοι πια έχουν αποθρασυνθεί εντελώς και κινδυνεύοντας να συντριβούν στην ιδεολογική έδρα τους, προσπαθούν τώρα να πείσουν την ίδια την ιστορία ότι ο λαϊκισμός και το πελατειακό σύστημα ξεκινάει στην Ελλάδα επί Ανδρέα Παπανδρέου. Λες και πρωτύτερα οι πολιτικοί έλεγαν την αλήθεια στο λαό και οι υπάλληλοι διορίζονταν με αξιοκρατικές διαδικασίες στο δημόσιο.  Η μια γελοιότητα πίσω από την άλλη. Συν του ότι εκείνοι ως κυβερνώντες κρατούν στα χέρια τους και το μαχαίρι και το πεπόνι των ρουσφετιών και μοιράζουνε αυτή τη στιγμή στο λαό τους από υποσχέσεις για επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις νεοφυών επιχειρήσεων, μέχρι μεταθέσεις, προσλήψεις, θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, και συμμετοχές σε επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ.


Γι αυτό, επιμένω: Ας κάνουν όλοι τους ότι πρόκειται να κάνουν, αλλά επιτέλους ας βγάλουν  το σκασμό, ως μια μικρή ένδειξη κατανόησης προς ένα αόρατο τμήμα του λαού που όχι απλώς δεν ενστερνίζεται την ελπίδα, αλλά θρηνεί.   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου