Χθες είδα στ όνειρό μου ότι θα σώσω έναν άνθρωπο

Τα μέλη του ιατρικού προσωπικού, ενώ γευματίζουν σε κάποια από τις αίθουσες του παιδιατρικού-νοσοκομείου, απολαμβάνοντας ανενόχλητοι ένα βιαστικό γεύμα, αντιλαμβανόμενα  ότι  ένας ισχυρός σεισμός έχει ξεκινήσει, ξεχύνονται προς τις αίθουσες των μικρών ασθενών και παίρνοντας τους στην αγκαλιά , τρέχουν για να βρουν ένα ασφαλή καταφύγιο  να τους προστατεύσουν. Η εικόνα κάνει το γύρω του κόσμου και συγκλονίζει.

Την ίδια ώρα, κι ενώ έχουν περάσει σχεδόν οκτώ ημέρες από το χτύπημα του σεισμού, άνθρωποι ακόμα ανασύρονται ζωντανοί στην επιφάνεια της ζωής, αποδεικνύοντας ότι τίποτε δεν είναι πιο συγκινητικό και πιο ελπιδοφόρο, από έναν άνθρωπο που  ξεπερνάει τις καταγεγραμμένες  βιολογικές, ψυχολογικές και διανοητικές αντοχές του.

Η προσπάθεια και ο  ζήλος των διασωστών, λαμβάνουν συγκλονιστικές  διαστάσεις, την ώρα που επικοινωνούν με κάποιον από τους διασωθέντες, για να τους δώσουν κουράγιο και να εδραιώσουν την ισχνή πεποίθηση του ότι όλα θα πάνε καλά.

Οι διάλογοι που καταγράφονται να έχουν με τα σωσμένα παιδιά είναι ακαταμάχητα χαριτωμένοι κι ανακουφιστικοί.

-Τι θέλεις να σου φέρουμε, Αισέ;

-Θέλω να πιω αναψυκτικά

-Πολλά αναψυκτικά;

-Ναι πολλά

-Μπορείς να τα πιεις;

-Πως δεν μπορώ…

 

Τα παιδιά καταλαβαίνουν και  δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς τους έχει συμβεί. Ενώ, οι διασώστες θα αργήσουν πολύ να αντιληφθούν το μέγεθος των επιτευγμάτων τους.

-Χθες είδα στο όνειρο μου ότι θα σώσω έναν άνθρωπο, δήλωσε, με τη λυρική θυμοσοφία της ανατολής, ένας διασώστης που μόλις το είχε καταφέρει.

 

Κι ενώ ο τουρκικός λαός έχει αρχίσει για τα καλά να αναρωτιέται μέσα σε ποιας αμφίβολης ανθεκτικότητας κατασκευές μεγαλώνουν οι Τούρκοι γονείς  τα παιδιά τους, λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, η Συρία βυθίζεται στο απόλυτο σκοτάδι. Εκεί, όπου ούτε το χάος  φαίνεται πια ικανό να πυροδοτήσει τα ανθρώπινα συναισθήματα, κι οι σειρήνες της τραγωδίας δεν ηχούν ασταμάτητα, ούτε τα ελικόπτερα των αποστολών βοήθειας αναδεύουν βίαια τον αέρα. Ούτε συνεργεία ερευνητών υπάρχουν, ούτε  στρατιώτες ή εθελοντές που διανέμουν την απαραίτητη βοήθεια στους απελπισμένους άστεγους εμφανίζονται στις οθόνες μας.

Η πληροφόρηση που έρχεται από τις πληττόμενες περιοχές  είναι πάντα φειδωλή, παγιώνοντας την αίσθηση ότι η πολύπαθη χώρα έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη της. Αλλά και οι εικόνες σε ξαφνιάζουν, που  θαρρείς  ότι δεν έχουν τη δραματική ένταση που θα περίμενε κανείς να έχουν. Βλέποντας μόνο μια πένθιμη ηρεμία γίνεσαι μύστης της παράδοση άνευ όρων ενός λαού στο πεπρωμένο.

Έτσι, στα λιγοστά πλάνα που βλέπει κανείς στα ρεπορτάζ, συναντά ανθρώπους χωρίς στολές και εξοπλισμό να προσπαθούν να σώσουν τους δικούς τους ανθρώπους , σκάβοντας με τα ίδια τους τα χέρια, στην κορυφή ενός παγόβουνου συντριμμιών,  μαθαίνοντας ότι στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις υποδομές για την περίθαλψη των τραυματιών.

Ακόμα και τα συντρίμμια όμως εκεί μοιάζουν πολύ διαφορετικά, πιο αμμώδη πιο πέτρινα, πιο ταπεινά, θα έλεγε κανείς, από εκείνα της γειτονικής Τουρκίας.

Γιατί εκεί οι άνθρωποι πιθανών έμαθαν να κτίζουν   τα σπίτια τους εντελώς μοιρολατρικά, με τα πιο πρόχειρα μέσα που διέθεταν και την τεχνογνωσία του «έχει ο θεός» των παλιών μαστόρων.

Κατοικώντας τα, προφανώς, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να πάρουν επίσημες άδειες έστω με παράνομο τρόπο από διεφθαρμένους αξιωματούχους ενός ανύπαρκτου συριακού κράτους, παρακάμπτοντας, τις παγκόσμιες αντισεισμικές προδιαγραφές για την προστασία των κτηρίων τους ή τη σωτήρια δυνατότητα του  να μπορούν να ελεγχθούν τα σπίτια τους από κάποιο σοβαρό επιστημονικό φορέα.

Κάπως έτσι μοιάζει η μοίρα ενός λαού  που συνήθισε να βλέπει το άγνωστο να προπορεύεται της δύναμης της ψυχής του κι αυτός να ακολουθεί  από πίσω ταπεινά, με οδηγό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που δεν ανυψώνει ποτέ τον άνθρωπο σε βάθρα πλατιά, αλλά τουλάχιστον του εξασφαλίζει ότι κάποιες φορές η αλληλεγγύη, όπως εκφράζεται μέσα από τις θυσίες των συνανθρώπων του, πιάνει τόπο.