Έρωτας, πόσες βροχές αντηχούν στο νεκρό κογχύλι/ μία μόνο για το τριαντάφυλλο που πλέει όταν λικνίζεσαι,/ θέλεις να σκορπάς σαν χρυσόσκονη το στάχυ στ αγριόχορτα/ και το γέλιο σου να πνίγεις στον καταρράκτη της πίσσας του Ορφέα
Ένα ασημένιο δάκτυλο από δάκρυα, λιώνει στη γη/ περιστέρι του αλμυρού κλωναριού και φεγγαράκι του νόστου/ ράθυμα μάτια, αβαθούλωτα, πριν τον πολλαπλασιασμό του κοιτάγματος/ κι ύστερα, αρχαία αγάλματα να κινούν το κάθε βλέμμα σου
Τρίχορδο σφεντάμι της άνοιξης στη ροδόφυλλη επιφάνεια/ πάντα αρχίζει η ιστορία σου απ τη δύση/ πολυσπόνδυλο κοίτασμα του πόθου μου
Να ζήσουμε ξανά μαζί, τα χρόνια σου προς τα πίσω / σαν δυο κεριά που τα ανάβει ο μοναχός άνεμος, με καλείς/ να γίνω μια διψασμένη πηγή που το νερό της ρουφάει αχόρταγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου