Διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι που έχουν αποκτήσει τη δύναμη να απειλούν με ενδεχόμενη υποβάθμιση οικονομίες χωρών, αποτελούν σήμερα μια πραγματικότητα που άλλοι μπορούν να αποδεχτούν και άλλοι όχι. Αναλόγως, μάλιστα, από τη θέση που τοποθετείται κανείς στο πεδίο των ιδεολογικών φασμάτων, η αγριότητα και ο κυνισμός των αγορών, λαμβάνει χαρακτηριστικά είτε αυτονόητης αυτό-ρύθμισης της οικονομικής διαδικασίας, είτε μιας βαθιάς αντιδημοκρατικής εξέλιξης που προκαλεί η αποχαλίνωση των δυνάμεων της αγοράς, οι οποίες δείχνουν με απαράμιλλη φυσικότητα να υπερκαλύπτουν το κενό που δημιούργησε στην Ευρώπη η απουσία σημαντικών πολιτικών μεγεθών αλλά και πραγματικής βούλησης επίλυσης των προβλημάτων με πολιτικό τρόπο.
Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται πλέον σε εξέλιξη το πλήρες καπέλωμα της πολιτικής από την οικονομία, που ταυτόχρονα συνιστά μια ολοφάνερη απειλή εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας. Και η απειλή αυτή γίνεται ακόμα πιο τρομακτική όταν συνειδητοποιούμε το πόσο ανοχύρωτες είναι οι δημοκρατίες απέναντι στις επιδιώξεις κερδοσκόπων, που αποσύρουν ή επανατοποθετούν κατά το δοκούν τα κεφάλαιά τους σε κάποιες χώρες, την ίδια ώρα που ποντάρουν στην οικονομική καταστροφή άλλων.
Οι εκλεγμένοι πολιτικοί μοιάζουν να είναι ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που αρθρογράφοι και οικονομικοί αναλυτές αποδέχονται με μοιρολατρικό τρόπο μια πραγματικότητα που γνωρίζουν ότι στρέφεται εναντίον της ανθρωπότητας, καλώντας μας να αποδεχτούμε τους όρους της. Ηχηρά απούσα από αυτό το πανηγύρι καταλήστευσης και οικονομικής καταδυνάστευσης των λαών η Αριστερά, που δεν καταφέρνει ούτε κατά την περίοδο που ο καπιταλισμός δείχνει το πιο άγριο πρόσωπό του, να ξεπεράσει την ανημποριά της και να πείσει τους λαούς για τη δυνατότητά της να προσφέρει μια εναλλακτική, ανακουφιστική πρόταση, προσαρμοσμένη στις σύνθετες απαιτήσεις του ανθρώπου του 21ου αιώνα.Τελικά, μια νέα ιδεολογική βάση, που θα θέτει στο επίκεντρό της την προσπάθεια του ανθρώπου να απαλλαγεί από τις δυνάμεις που του δυναστεύουν τη ζωή (καπιταλιστικές ή κρατικιστικές) και να διεκδικήσει την ισότητα και την ελευθερία που του στερούν η σύμπλευση πολιτικών και οικονομικών συστημάτων φαντάζει μονόδρομος απέναντι στην ελεγχόμενη απενεργοποίηση της δημοκρατίας και την κυριολεκτική ακύρωση της σημασίας του δικαιώματος της ψήφου.
Έως τότε, οπότε και η εκπροσώπηση των πολιτών θα αποκτήσει καινούργιο νόημα και ουσιαστικό χαρακτήρα, αυτή η εικονική αναπαράσταση της πραγματικής δημοκρατίας, θα αποτελεί απλώς μια αποπροσανατολιστική επίκληση ενός πολιτεύματος, που αποτελεί ουσιαστικά παρελθόν ως προς τον τρόπο που μας το περιέγραψαν διαχρονικά, φιλόσοφοι, διανοούμενοι και νομοθέτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου