Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

THESSALONIKI-HAPPENING-XMAS 2014


THESSALONIKI-BUILDINGS 2-2014



ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ-2014


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ 3-2014


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ 2-2014


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ-2014


THESSALONIKI- ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ-2014


THESSALONIKI-CLOUDY SYNDAY-2014


THESSALONIKI 2014


THESSALONIKI-BUILDINGS 2014


THESSALONIKI-CENTER 2014


Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Λύκε, λύκε είμαι εδώ;

Είμαι πολύ απογοητευμένος, λέω πρόσφατα σ ένα φίλο μου. Μπορεί να έχω γράψει μερικές χιλιάδες κείμενα, αλλά ακόμη είμαι σχεδόν αόρατος  στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα, ψάχνω τις προάλλες  για το λήμμα «ευθυμογράφημα» στο Google και διαπιστώνω ότι δεν υπάρχω πουθενά. Αντίθετα, διαβάζω στις πρώτες σελίδες ότι το ευθυμογράφημα πέθανε όταν ο Ψαθάς αποφάσισε να πολιτικοποιήσει τα κείμενά του. Μετά ψάχνω στο χρονογράφημα, αλλά κι εκεί δεν είμαι πουθενά. Το χρονογράφημα, λέει κάποιος άλλος, πέθανε, στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα. Ενώ κάποιος τρίτος γράφει ότι η σοβαρή ποίηση πέθανε μαζί με τον Ελύτη και η κριτική όταν πέθανε ο Ραφαηλίδης. Το έχεις δει το «The Others» έτσι; ρωτάω τελικά

-Χάρη, μου λέει ο φίλος , ηρέμησε. Βλέπεις παντού φαντάσματα.

-Σύμφωνοι, απαντάω. Εγώ βλέπω φαντάσματα. Εκείνα, βλέπουν ζωντανό;

Υπάρχουν σκυλόψαρα εδώ; απάντησε μου

Βλέπω στον ύπνο μου ότι στέκομαι πάνω σ ένα πελώριο βράχο, έχοντας στο πλευρό μου  ένα διάσημο γκουρού. Μπροστά μας αφρισμένα κύματα, να σκάνε στις ακονισμένες πέτρες.
-Χάρη, μου λέει. Αν δε μάθεις να παίρνεις ρίσκα στη ζωή σου, δε θα καταφέρεις να κάνεις τίποτα. Γι αυτό σου λέω, μη φοβάσαι. Πήδα μέσα στη θάλασσα. Κολύμπα.
-Μα εγώ ξέρω ότι εδώ έχει σκυλόψαρα, απαντάω.
-Τίποτα δεν έχει, μου λέει. Όλα είναι στο μυαλό σου . Κάνε μια έτσι και πήδα στο νερό.
-Μα εγώ ξέρω, του λέω,  ότι το μέρος εδώ είναι γεμάτο  καρχαρίες.
-Δεν υπάρχουν καρχαρίες, μου λέει, πήδα.
-Μα εδώ δεν ήταν, λέω, που ένας τύπος τις προάλλες παρασύρθηκε από τα ρεύματα;
-Λοιπόν, μου λέει. Θέλεις ή δε θέλεις να βουτήξεις, αγανάκτησα πια μαζί σου.
-Εντάξει του λέω, θα βουτήξω. Αλλά, θα περιμένω πρώτα να ξυπνήσω μήπως και ζεσταθούν λιγάκι τα νερά.

Δεκαπέντε λεπτά σκάψιμο δρόμος

Με σταματούν στο δρόμο δύο νεαρές κοπέλες για να με ρωτήσουν, αν είναι ακόμα μακριά η Αριστοτέλους από εκεί που βρίσκονται. Εγώ τις λέω ότι είναι περίπου δέκα με δεκαπέντε λεπτά απόσταση με τα πόδια και εκείνες ταράζονται.
-Αμάν,μα τότε, να πάρουμε λεωφορείο, κάνει η μία
-Όχι, όχι καλύτερα να πάρουμε ταξί, κάνει η άλλη.
Λες και τις είπα, δηλαδή, δεκαπέντε λεπτά σκάψιμο δρόμος.

THESSALONIKI-CHRISTMAS 2014-INSTALLATION


Μα τώρα, περπατάμε και εμείς, κ. Ζόμερ

Χάρης Καραγκουνίδης, Θεσσαλονίκη, 26 Δεκεμβρίου 2014-Μπορεί να τους συναντήσεις να περπατάνε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας σε οποιαδήποτε διαδρομή. Να προσπερνούν βιαστικά, Κινέζους μικροπωλητές, γυναίκες που χαζεύουν τις βιτρίνες , αδιάκριτα βλέμματα παλιών γνωστών ή φίλων, γεμάτα ερωτήσεις. Να ανεβάζουν συνήθως την ταχύτητα του διασκελισμού τους, όταν περνούν μπροστά από καφετέριες, σαντουιτσάδικα και άλλα πολυσύχναστα στέκια, σα να θέλουν να δείξουν στους άλλους ότι πάντα υπάρχει κάποια επείγουσα δουλειά που τους περιμένει. Είναι τα δεκάδες χιλιάδες ελληνικά αντίγραφα του περίφημου ήρωα του Πατρίκ Ζισκίντ, κ. Ζόμερ, μιας μυστηριώδους φιγούρας που δεν σταματούσε ποτέ να κινείται. (Το καλοκαίρι του κ. Ζόμερ/ Πατρίκ Ζισκίντ)

Ο κάθε ένας από αυτούς έχει βρει την απόλυτη σαφήνεια μέσα σε μια προσωπική διαδρομή, την οποία καθορίζει απόλυτα και μεταβάλλει σπάνια. Έτσι, θα βγει από το σπίτι του πάντα την ίδια ώρα, θα περάσει το δρόμο, θα κινηθεί παράλληλα από τα ίδια κτήρια, θα ανεβεί για λίγο στο πεζοδρόμιο κάποιου σχολείου, θα σταθεί για να χαζέψει το ταμπλό με τις ανακοινώσεις του δήμου, θα ρίξει μια ματιά πίσω από το τζάμι ενός ίντερνετ καφέ, θα αναρωτηθεί ποιος έχει βάρδια αυτή την ώρα στο περίπτερο της πλατείας.

 Στην πορεία, θα συναντήσει και μερικούς άλλους συνοδοιπόρους της ίδιας ώρας, συντρόφους κάποιας κοντινής διαδρομής. Ανθρώπους σακατεμένους από την έλλειψη προοπτικής,, ψυχικά αρρώστους, θυμωμένους ή απλώς νευρικούς, εμφανισιακά παραιτημένους και άλλους πολλούς, με τους οποίους θα ανταλλάξει ένα βλέμμα , αλλά πολύ σπάνια μια κουβέντα. Τότε, λίγο πριν τον κοιτάξει, η υπάλληλος του αρτοποιείου  για λίγα δεύτερα παραπάνω σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, και του δώσει κάτι για να σκέφτεται μέχρι αργά το βράδυ, είναι που θα προβλέψει επιτυχημένα ότι στο πρώτο φανάρι κάποιος από τους υπόλοιπους οδοιπόρους, θα κινηθεί προς τα δεξιά και ύστερα πάλι θα περάσει  απέναντι για να χαθεί τελικά πίσω από κάποια παλιά κτήρια στο βάθος του ορίζοντα και να αναρωτηθεί για λίγα μέτρα ακόμη ποια μπορεί να είναι η υπόλοιπη διαδρομή του, μέχρι να τον συναπαντήσει ξανά λίγη ώρα αργότερα σε κάποιο άλλο σημείο της γύρας.

 Στην πλειοψηφία τους είναι όλοι  νέοι ή μεσήλικες, με τα όρια ανάμεσά τους να μην είναι πια απολύτως ευδιάκριτα, άνεργοι, δραστήριοι ή ακαμάτηδες, πολυτεχνίτες ή ερημοσπίτες, άνθρωποι που δεν πίστεψαν ποτέ στον εαυτό τους και άλλοι που  πίστεψαν τόσο υπερβολικά , ώστε να μη θελήσουν ποτέ να ρισκάρουν μήπως και δεν επαληθεύσουν την ιδέα που έχουν σχηματίσει για αυτόν.

 Και τώρα περπατάμε  δίχως νόημα πολύ, δίχως ουσία. Περπατάμε στη λάθος ώρα, τη λάθος μέρα, με τα χέρια στις τσέπες κι ελαφρώς καμπουριαστά. Με ήλιο ή με βροχή. Εκπληρώνοντας κάθε μέρα έναν σίγουρο στόχο. Μια βέβαιη αποστολή. Μια προφητεία που αναπέμφθηκε μόνο για μας. 

Περπατάμε, περπατάμε, περπατάμε. Δίπλα σε παιδιά που πάνε εκδρομή. Δίπλα σε βιαστικές νοικοκυρές που τρέχουν για να προλάβουν το σούπερ μάρκετ ανοιχτό. Περπατάμε δίπλα σε μητέρες που θέλουν να προλάβουν τον παιδίατρο. Σε τσιγγάνους που ψάχνουν για υλικά στους κάδους. Σε άλλους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή. Παράλληλα με εκείνους που γυρίζουν από τη δουλειά τους και κοιτάζουν τις κρεμασμένες εφημερίδες. Περπατάμε δίπλα σε ζευγάρια που βγάζουν το σκύλο τους βόλτα.


 Αντικριστά σε επαγγελματίες που πέτυχαν κάποια ευνοϊκή ρύθμιση με την τράπεζα, αλλά δεν μοιάζουν τόσο ανακουφισμένοι. Σε άνεργα στελέχη κομμάτων που ξεχύνονται στους δρόμους για άγρευση ψήφων, σε συνταξιούχους που περιμένουν να πάρουν τα εγγόνια τους από το σχολείο.  

Περπατάμε δίπλα σε εργάτες που στρώνουν την άσφαλτο, δίπλα στο δήμαρχο που βγαίνει για να επιθεωρήσει τα έργα. Περπατάμε δίπλα σε άγνωστους φίλους μας από το Facebook σε υπαίθριους κουλουρτζήδες και καλοντυμένους ασφαλιστές. Περπατάμε δίπλα από πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες. Περπατάμε, περπατάμε, περπατάμε.

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Ηρακλής από άλλους κόσμους

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η σημαία στην Ελλάδα δεν κυματίζει στο ίδιο ύψος για όλους.  Ιδιαίτερα στο χώρο του αθλητισμού αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές. Αν εστιάσουμε ακόμα περισσότερο στο χώρο του ποδοσφαίρου, θα μπορέσουμε δούμε να ένα άμεσο καθρέφτισμα της κοινωνίας που δε λέει τίποτα λιγότερο από τα πάντα. Οι διακαής πόθοι, τα ανομολόγητα συμφέροντα, η προσπάθεια διάλυσης του αντιπάλου, η μάχη για τη διαχείριση της αναξιοπιστίας διαιτητών και παραγόντων, είναι όλα εκεί και αποτελούν συστατικά στοιχεία μιας πραγματικότητας που δεν θα αλλάξει σύντομα.

Ο Ηρακλής έπεσε θύμα αυτής της σύνθετης πραγματικότητας και καταποντίστηκε στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της ιστορίας του, μετά από μια συνωμοσία αδίστακτων συμφερόντων που τον συνάντησε απαξιωμένο διοικητικά και κατάφερε να τον γκρεμίσει, αλλά όχι και να τον οδηγήσει στην πλήρη του διάλυση. Το εισαγγελικό πόρισμα για την υπόθεση με τους στημένους αγώνες τον δικαιώνει πέρα ως πέρα. Η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης είναι πολύ σημαντική για το λαό μιας ομάδας που το βρώμικο καλοκαίρι του 2011 θρήνησε νεκρούς και βαριά αρρώστους.

Σήμερα η ομάδα έχει βρει τα πατήματά της  και αποκτάει σταδιακά λίγη από την παλιά της δυναμική, έχοντας φτιάξει ένα πολύ δυνατό σύνολο με αδιαπέραστη άμυνα και παραγωγική επίθεση. Είναι μαζί με την ΑΕΚ οι δύο μεγάλες ομάδες που διεκδικούν την επιστροφή τους στην κατηγορία, εξέλιξη που θα έχει ως αποτέλεσμα και τη θεαματική αναβάθμιση της Superleague. Θεωρώ όμως ότι η προσπάθεια των δύο ομάδων δεν θα είναι η ίδια. Η ΑΕΚ έχει μεταβάλλει κάθε παιχνίδι της σε μια γιορτή. Το θέμα δεν είναι αν θα κερδίσει, ή αν θα χάσει, αλλά αν θα ικανοποιήσει τον κόσμο της με το θέαμα που θα προσφέρει. Οι αντίπαλοί της μοιάζουν να μπαίνουν στο γήπεδο για να αντιμετωπίσουν την Μπαρτσελόνα και να αποτελέσουν ένα κομμάτι αυτής της γιορτής. Αντίθετα, ο Ηρακλής βγαίνει από κάθε αναμέτρηση εξαντλημένος και συνήθως λαβωμένος. Και  δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγωνίζεται σ έναν πολύ δυσκολότερο όμιλο από αυτόν της ΑΕΚ, αλλά και το ότι οι αντίπαλοί του κάνουν πάντα αυτό που πρέπει. Μπαίνουν μέσα στο γήπεδο για να πάρουν αποτέλεσμα, τελεία. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον  περσινό αγώνα με τον Ηρακλή Ψαχνών στο Καυτατζόγλειο Στάδιο δεν μπορείς να βρεις. Τα Ψαχνά, λοιπόν, που πριν από λίγες ημέρες φιλοδωρήθηκαν με πέντε γκολ από την ΑΕΚ (τα τρία από τα οποία στο πρώτο μόλις δεκάλεπτο), άφησαν τα κόκκαλα τους μέσα στο γήπεδο για να πάρουν μια ισοπαλία που αποδείχθηκε  καθοριστική για τη μάχη της ανόδου. Τελικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, η Νίκη Βόλου πήρε το ένα από τα εισιτήρια της ανόδου, για να αποχωρήσει πριν από λίγες ημέρες από το πρωτάθλημα.

Θέλω να πω εξαρχής τι εννοώ και τι δεν υπονοώ. Δεν υπονοώ ότι η ΑΕΚ κερδίζει τα παιχνίδια με παράνομο τρόπο, αλλά και δεν θεωρώ  ότι έχει τόσο αξιόλογη ομάδα ώστε να τα καθαρίζει με τόσο συνοπτικές διαδικασίες. Νομίζω ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στην παράσταση νίκης δηλαδή στο κλίμα βέβαιης και δικαιωματικής ανόδου που έχουν καλλιεργήσει τα μέσα ενημέρωση για την αθηναϊκή ομάδα. Αυτό κάνει τους αντιπάλους της να μη θέλουν να της χαλάσουν τη γιορτή και το κέφι, και να κοιτάνε απευθείας το επόμενο παιχνίδι.

 Νομίζω λοιπόν ότι ο πραγματικός αντίπαλος της ΑΕΚ, θα είναι ο Ηρακλής στα πλέι οφ. Κι εκεί θα μπορέσουμε να δούμε δύο τουλάχιστον πολύ ενδιαφέροντα παιχνίδια ανάμεσα σε δύο παλιούς γνωστούς. Μέχρι τότε οι δύο ομάδες θα κινηθούνε προς το στόχο τους από διαφορετικούς δρόμους, καθώς θα έχουνε διαφορετικά προβλήματα να αντιμετωπίσουνε.

 Αλλά επειδή δεν ευελπιστώ ότι ο Ηρακλής θα δοκιμάσει κάποια διαφορετική αντιμετώπιση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως τη ΝΕΡΙΤ, θέλω να πω προς όλους όσους έχουν διατηρήσει μέσα τους ανέπαφη κάποια νησίδα αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων ότι ο αρχαιότερος σύλλογος στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν παρακατιανός επειδή αγωνίζεται σ ένα γήπεδο αχανές και παγωμένο, ανίκανο να αναδείξει τη μαζικότητα του κοινού του.

Ότι, ο σύλλογος που έχει κατακτήσει συνολικά 77 τίτλους σε δέκα διαφορετικά αθλήματα δε δικαιούται να απολαμβάνει μικρότερο σεβασμό από τις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες.
Ότι ο σύλλογος, που έχει υποστεί αλλεπάλληλες γενοκτονίες και καταστροφές συγκεντρώνει σήμερα στο γήπεδό του περισσότερο κόσμο κι από τις ομάδες της Superleague και δικαιούται τουλάχιστον  να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την επιστροφή του στη μεγάλη κατηγορία.


Και μέσα σ αυτούς τους όρους δεν μπορεί να μην συμπεριλαμβάνετε και η ισότητα στην προβολή της ομάδας. Δεν είναι δηλαδή δυνατό  να θεωρείται αυτονόητη ή μία από τις δύο θέσεις που οδηγούν στην κατηγορία, αλλά να μη παραδεχόμαστε ότι μ αυτό τον τρόπο δημιουργείται από τα αποδυτήρια ένα κλίμα σχετικής παραίτησης για τους αντιπάλους της ΑΕΚ. Ας αφήσουμε λοιπόν τις δύο  ομάδες να αναμετρηθούν εντός του γηπέδου , ανεπηρέαστες, όμως, από αυτά που συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν παρασκηνιακά.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Thessaloniki/West/Trains/2014


Thessaloniki-Christmas 2014



Christmas trees at Aristotelous square 2014

Το βελονάκι

Στου υποτίθεται το στέκι,
μία γυναίκα ελπίδες πλέκει
με το ξανθό της βελονάκι
και το ασημένιο της βαμβάκι

από τα χέρια της γλιστράνε
θαύματα όλοι της ζητάνε
κι όταν γυρνά στον εαυτό της
πλέκει σκηνές της άγριας νιότης

στου υποτίθεται τα βράδια
πλέκει παλάτια σε λιβάδια
και κάτι ιππότες που πυρώνουν
τα βέλη όταν τους πληγώνουν

κι όταν το κέντημα σαλεύει
και η κλωστή της περισσεύει
πιάνει ξανά το βελονάκι
και το βουτάει στο φαρμάκι


Στον αστερισμό των απροβλημάτιστων

Πίνακας: Angela Treat Lyon

Χάρης Καραγκουνίδης, Θεσσαλονίκη, 22 Δεκεμβρίου 2014-Ζούμε σε μια εποχή που οι απαίδευτοι της ιστορίας θα την ονειρεύονταν με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, αλλά που ποτέ δε θα είχαν την τύχη να την ζήσουν στην πληρότητά της, όπως εμείς. Αυτή την εποχή, που όχι μόνο δε μας βρήκε καθόλου απροετοίμαστους, μιας και όλα  συνηγορούσαν  για να φτάσουμε στο κατώφλι της, αλλά αντίθετα μας πέτυχε με την πίσσα στα χέρια και τους καρπούς μας βουτηγμένους στο τσιμέντο, να στρώνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα της ασφάλτου της.

Κακά τα ψέματα, ζούμε στην εποχή των απροβλημάτιστων αφού όλα περιστρέφονται γύρω από αυτούς, από την οικονομία και την πολιτική, μέχρι την τέχνη και την επικοινωνία.  Τους ανθρώπους που ενοχλούνται από οποιαδήποτε απόπειρα γίνεται προσέγγισής τους και δεν αφορά στον ήδη καλολουστραρισμένο μύθο τους.  Τους φωτογενείς ετερόφωτους.

 Όπως και να χει είναι η εποχή που καλείσαι να επιλέξεις σε ποιο βαθμό θα επέμβεις στα αδιέξοδα που φέρνει ο χρόνος. Αν δηλαδή θα πάρεις τον ολισθηρό δρόμο του απροβλημάτιστου κομιστή, ‘η αν θα σηκώσεις το λάβαρο κατά της παθητικής τοξίνης, του μοιράσματος των πάντων, αλλά και πάλι κρυφά, μόνος σου, στον καθρέφτη του σπιτιού ή στην οθόνη σου.

 Οι μέρες μας είναι και άλλα πολλά. Είναι, κακώς εχόντων των πραγμάτων, η εποχή που, κατά κανόνα, οι συγγραφείς δε διαβάζουν, οι σκηνοθέτες δε βλέπουν σινεμά, οι συνθέτες δε γνωρίζουν μουσική και οι καλλιτέχνες αγνοούν την ιστορία της τέχνης.  Κοντολογίς, που δεν το παιδεύουν και πολύ το πράγμα. Που αντιλαμβάνεσαι ότι το να έχεις απήχηση σε πολλούς δεν οριοθετεί κατά κανένα τρόπο το μέγεθος της σημασίας  σου, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να λογίζεσαι ως υπαρκτός. Η εποχή που αντιλαμβάνεσαι ότι τα πιο λαμπερά αποφθέγματα, κοινοποιούμενα από σελίδα σε σελίδα, έχουν δημιουργήσει ένα ιστορικό άλλοθι, για να μην αξιολογούμε το εαυτό μας, να μην παράγουμε πρωτογένεια, να μην εξελισσόμαστε.

  Που γνωρίζεις ότι τέσσερις ώρες αδιάλειπτου σερφαρίσματος δεν είναι λυτρωτικές, κι ούτε θα σε κάνουν λιγότερο μόνο. Που οι χαριτωμένες πνευματικές «δυσλειτουργίες» και η αμάθεια είναι πλέον τόσο γοητευτικές, όσο το να κλείνεις τα μάτια με ικανοποίηση και να χαμογελάς μπροστά σε κάποιον που σου απευθύνει ένα κοπλιμέντο του τύπου: «Μα ήσουν τόσο ηλίθιος; Μπράβο σου. Δε σου φαίνεται καθόλου». Είναι η εποχή που δεν εκτιμάς αυτά που έχεις, και κυλιέσαι διαρκώς στα στάχυα της «άδειας φωλιάς», για να αντιμετωπίσει το ανηλεές τικ τακ του βιολογικού ρολογιού σου, που σου ασκείται εκ των έσωθεν, προκειμένου να σταματήσεις εδώ και τώρα να γκρινιάζεις και να δεις τι έχεις να προσφέρεις εσύ σ αυτό τον κόσμο που τόσο απροκάλυπτα κατηγορείς.


Μα είναι και η εποχή της ορατής έλλειψης στόχων. Που δεν ξέρεις τι είδους άνθρωπος θα είχε σημασία να γίνεις. Που σου φαίνεται πιο εύκολο να γίνεις παγκόσμιος παρά τοπικός. Ουτοπικός παρά πραγματικός. Που βλέπεις τον Ραούλ Κάστρο να εγκαταλείπει για λίγο το ψάρεμα για να συνάψει σχέσεις με τους Αμερικανούς. Μια εποχή που μοιάζει να έχει διαδεχτεί  το φρικτό hangover από το προχθεσινό πάρτι. Με τους μεθυσμένους να πηγαίνουν κανονικά το πρωϊ στις απασχολήσεις τους και τους νηφάλιους να ξερνούν ολημερίς και να κουτουλάνε ανεξέλεγκτα σε γυάλινους τοίχους.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Η Metropolis της ΑPPLE

Πριν από περίπου δύο  χρόνια οι αρχές της Κίνας αποφάσισαν να εγκαταστήσουν δίχτυα στα κτήρια που εργάζονται αλλά και διαμένουν εργάτες μετά την αποκάλυψη για  άθλιες συνθήκες εργασίας και αυξήσεις αυτοκτονιών των εργατών της Κινεζικής FoxConn. Λίγους μήνες αργότερα οι Κινέζοι δημοσίευσαν τα αποτελέσματά των διορθώσεών  τους στο διαδίκτυο, προκρίνοντας προφανώς την άποψη ότι για τις αυξανόμενες αυτοκτονίες υπεύθυνη ήταν η απουσία ενός προστατευτικού διχτυού, κάτω από τα μπαλκόνια των εργατών, αλλά και, γιατί όχι, ο νόμος της βαρύτητας.

 Σήμερα, στο λυκαυγές του 2015, μια νέα έρευνα του BBC, φέρνει στο φως αποκαλυπτικές εικόνες από τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στα εργοστάσια παραγωγής του I Phone στην Κίνα. Το συγκεκριμένο θέμα δείχνει εργάτες που δουλεύουν 18 ώρες συνεχώς μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής ψυχολογικής πίεσης με τη ζωή τους να βρίσκεται διαρκώς σε άμεσο κίνδυνο μέσα σε τρισάθλια, ανθυγιεινά περιβάλλοντα, εικόνες που σίγουρα οι περισσότεροι τις έχετε δει τις ώρες που προηγήθηκαν.

Γι αυτό, θα ήταν μάλλον  υποκριτικό να πούμε ότι σοκαριστήκαμε ξανά βλέποντας ανθρώπους να αποκοιμιούνται επάνω στα μηχανήματα κι άλλους να κινούνται σχεδόν μηχανιστικά σαν υπνωτισμένοι από κάποια δύναμη που κατάφερε να τους πειθαρχήσει μέσα σ ένα στρατιωτικό πλαίσιο που θυμίζει την περίφημη εξπρεσιονιστική ταινία Metropolis του Φριτς Λανγκ. Υποκριτικό γιατί όλοι μας γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στην υπόγεια Κίνα, αλλά και στην υπέργεια Αμερική, στο δίπολο αυτό πάνω στο οποίο στηρίζεται ένα τερατώδες και εχθρικό προς την ανθρώπινη αξία μοντέλο ανάπτυξης, μέσα από το οποίο η μια χώρα συμπληρώνει την άλλη, με την Αμερική να διατηρεί την έξωθεν καλή μαρτυρία του καπιταλισμού και την Κίνα να δίνει διαστάσεις ιδεολογικής συμμόρφωσης στην ανθρώπινη εκμετάλλευση  μεταφέροντας σιγά σιγά σαν επιτυχημένη τη συνταγή της απαξίωσης της ανθρώπινης οντότητας και στον υπόλοιπο κόσμο.

Γι αυτό δε θα πρέπει να μας ξενίζει  η διφορούμενη στάση της Apple, που, ενώ αρχικά αντέδρασε με το γνώριμό ήξης αφήξεις , θα δούμε, θα ερευνήσουμε τις καταγγελίες κτλ, πριν από λίγη ώρα, έφυγε από τα σχοινιά και πέρασε για τα καλά στη αντεπίθεση, στηρίζοντας τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας κατασκευής των προϊόντων της στην Κίνα, Tim Cook, ο οποίος νιώθει κατά δήλωσή του « βαθύτατα προσβεβλημένος».


Κι αν κάποτε αντιδρούσαμε σαν ανθρωπότητα στα ματωμένα διαμάντια της Νοτίου Αφρικής, ήταν μάλλον επειδή δεν επρόκειτο να τα αποκτήσουμε ποτέ. Εδώ, όμως, σιωπούμε. Υποστηρίζουμε με τον τρόπο μας αυτές τις πρακτικές και συνεχίζουμε το δρόμο μας ατάραχοι, επειδή όλη η ζωή είναι μια συνήθεια. Αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος των ήδη πανάκριβων αυτών προϊόντων, με την αμφισβητούμενη χρησιμότητα και την τεράστια κοινωνική αίγλη που προσδίδουν, ευελπιστούμε ότι κάποτε θα τα αποκτήσουμε κι εμείς. Ίσως κι αυτά τα Χριστούγεννα ακόμη.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Μεταξύ Δέκα Μικρών Μήτσων και διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ

Πόση λύπη και απογοήτευση προκαλούν οι πολιτικές εξελίξεις. Εξελίξεις βέβαια, και ακόμα περισσότερο πολιτικές, πολύ δύσκολα μπορείς να χαρακτηρίσεις τα πεπραγμένα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μπορεί να σε παίρνει να κάνεις λόγο για απολιτικές θεατρικές οπισθοδρομήσεις,  για εξελίξεις όμως όχι, ίσως μόνο  για γεγονότα που παίρνουν δάνεια από τη σφαίρα του ρεαλισμού και κινούνται στη λογική της κεκτημένης ταχύτητας. 

 Με βάση λοιπόν αυτή την κεκτημένη ταχύτητα ο καθένας προσπαθεί να πειθαρχήσει στους αρχικούς του σχεδιασμούς και να κάνει αυτό που είχε προγραμματίσει από πολύ καιρό πριν. Ο πολίτης να επιδιώξει, τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, να εξασφαλίσει όλο και κάποια μικροεκδούλευση από το κατάπτυστο κατά την προηγούμενη περίοδο πολιτικό σύστημα (έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ένα τριάντα τοις εκατό περίπου επιθυμεί διακαώς κάθε δύο χρόνια να γίνονται εκλογές;).
 Οι ευρωπαίοι ηγέτες να μιλούν, σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη χώρα, για τα τρομερά της επιτεύγματα στον τομέα της οικονομίας, για την τροχιά που δεν πρέπει να αλλάξει, για τις αποκλίσεις που δεν πρέπει να γίνουν. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης να πουλάνε μια ιστορία επιτυχίας η οποία περισσότερο εξοργίζει παρά εμψυχώνει τον Έλληνα ψηφοφόρο που μόνο προσχηματικά θέλει να αντικαταστήσει αυτή την  πολιτική ελίτ που λυμαίνεται την χώρα  και  προσπαθεί με κάθε μέσο να παραμείνει στο τιμόνι της εξουσίας, βλέποντας απέναντί της το κόμμα των δέκα μικρών μήτσων να θέλει να αναλάβει τις τύχες της χώρας, χωρίς να δείχνει ότι συνειδητοποιεί ούτε στιγμή περί τίνος  πρόκειται. Διαφθορά παρακμή και ασυδοσία από τη μια, επιπολαιότητα, γελοιότητα, άγνοια, και δηλητηρίαση της πολιτικής ατμόσφαιρας από την άλλη. 

 Επένδυση στο φόβο τον πανικό και την απώλεια ψυχραιμίας από τη μια, πρόκληση δικαιολογημένης αβεβαιότητας από την άλλη. Μια μάχη μέχρι εσχάτων για την οριοθέτηση της καμένης γης, και τη διαχείριση της πιο ανέλπιδης πραγματικότητας, με πρωταγωνιστές αποτυχημένους πολιτικούς και ατάλαντους τηλεοπτικούς αστέρες. Πόσο μεγάλη σημασία  μπορεί να έχει λοιπόν το ποιος θα είναι αυτός που θα κόψει πρώτος το νήμα αυτής της κούρσας; όταν ο Έλληνας ψηφοφόρος ενδιαφέρεται μοναχά  για την στενή του προοπτική και φυσικά για την πιθανότητα να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στον τηλεφωνικό αριθμό του βουλευτή του; Κι  όταν αυτό που υπάρχει αποδεδειγμένα δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ  αυτό το απρόβλεπτο σύνολο που έρχεται κομίζει μόνο ελπίδες προσωπικές και όχι συλλογικές;

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Η αποτυχημένη εξέγερση των απλών προτάσεων του «Αλχημιστή» ενάντια στα αποφθέγματά του (ΠΑΡΑΜΥΘΙ)

Ήταν μια φορά ένα βιβλίο, τόσο μικροκαμωμένο και γυαλιστερό που φαντάστηκε ότι κρύβει μέσα του τη σοφία όλου του κόσμου.
-Να έχετε το νου σας όταν με κρατάτε, έλεγε στα δάχτυλα των αναγνωστών του. Μη μ αφήνετε. Γιατί αν πέσω κατά γης και σκιστώ, θα σκοτεινιάσει όλη η βιβλιοθήκη, τόσο σημαντικό που είμαι.

-Έλα έλα, μη παινεύεσαι τόσο μοναχό σου! έλεγαν τα διπλανά βιβλία, που το ζήλευαν λιγάκι είναι αλήθεια, μα την έκρυβαν καλά τη ζήλια τους γιατί  είχαν κι αυτά το δικό τους επίπεδο και δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση να δείξουν μικρότητα.

 Ένα βράδυ, όμως, όχι ιδιαίτερα βροχερό, όπως συνηθίζεται  στα χριστουγεννιάτικα παραμύθια, ένα από τα διπλανά βιβλία «Ο Ηγεμόνας» του Μακιαβέλι, αποφάσισε να δώσει ένα καλό μάθημα σ αυτό το ξιπασμένο βιβλίο και γι αυτό θέλησε να βάλει λόγια μέσα στις σελίδες του για να σπείρει τη διχόνοια.
 Το βράδυ, λοιπόν, που όλα τα κεφάλαια του «Αλχημιστή» κοιμόντουσαν για τα καλά, ο «Ηγεμόνας» έστειλε ως απεσταλμένη του μια ολόκληρη παράγραφο, η οποία μιλούσε για κάνα τρίωρο με μεγάλη πειθώ για τις διακρίσεις μεταξύ των τάξεων και τη μεγάλη λογοτεχνική αδικία που επικρατεί στον κόσμο των βιβλίων.

Και φυσικά, λέγοντας αυτά τα πράγματα σε μια παρέα από απλές προτάσεις του Αλχημιστή, η παράγραφος του Ηγεμόνα, ήξερε καλά ότι είχε σπείρει το ζιζάνιο της διχόνοιας, άρα πως η αποστολή της είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία.
Το επόμενο πρωί μεγάλη αναταραχή επικρατούσε στις σελίδες του Αλχημιστή. Οι απλές προτάσεις έδειχναν αγριεμένες και βιαστικές και κινιόντουσαν πέρα δώθε νευριασμένα.
-Η παράγραφος από το διπλανό βιβλίο, μας άνοιξε τα μάτια, λέγανε όλες μαζί. Μας έκανε να δούμε ότι ενώ εμείς οι απλές προτάσεις τραβάμε πάντα το κουπί της αφήγησης , όλη η δόξα πηγαίνει στην τάξη των αποφθεγμάτων.

-Να απαιτήσουμε ακρόαση φώναξε μια πρόταση που λεγόταν ( Ο ουρανός γέμισε με χρώματα γλυκά, μενεξεδένια).

-Να ορίσουμε αντιπροσώπους μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, φώναξε μια άλλη πρόταση που τη λέγανε (πίσω από την εκκλησία στεκόταν ένας άντρας μοναχός).

-Που να καταλάβει ο κόσμος την αξία μας, όταν τα αποφθέγματα μπαίνουν ακόμα και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Αυτό το είπε μια φράση που λεγόταν (η ζωή θέλει δύναμη και σιγουριά) και που οι υπόλοιπες απλές φράσεις την αντιμετώπιζαν με κάποια καχυποψία επειδή πίστευαν ότι κατάγεται από ευγενική γενιά και θα μπορούσε να είναι ακόμα και πράκτορας των αποφθεγμάτων.

Για τέτοιους μικρούς λόγους έλλειψης εμπιστοσύνης του ενός για τον άλλον, όταν βρέθηκαν τελικά στην αίθουσα του θρόνου, λίγο αργότερα, ένιωθαν μεν καμάρι και περηφάνια, μαζί όμως και με κάποιο φόβο, που τελικά όμως δε στάθηκε τόσο δυνατός ώστε να τους κάνει να υποχωρήσουν από τις διεκδικήσεις τους.

 Τότε, ένα ένα τα αποφθέγματα άρχισαν να μπαίνουν στην αίθουσα του θρόνου, φορώντας κάτι χρυσοποίκιλτα φορέματα με τεράστιες ουρές.

 Και επειδή ήταν πολύ εντυπωσιακά και προκαλούσαν κάποιο μικρό θαυμασμό ακόμα και στους ορκισμένους εχθρούς τους, μία από τις απλές προτάσεις η «γυναίκα σιδέρωσε το τσαλακωμένο πουκάμισο» ζήτησε από α αδέλφια της να κρατηθούνε καλά, για να μην κιοτέψουν. Μα η κατοπινή πρόταση άρχισε να χώνεται στα γλυκά και στα ξινά της παραγράφου, σα να μην ήθελε πια να σηκώσει το κεφάλι της, σα να άρχισε να μαζεύει σιγά σιγά το ανάστημά της.
Όταν όλα τα αποφθέγματα λοιπόν πήραν τη γνώριμη θέση τους μέσα στην αίθουσα του θρόνου και λίγο προτού προαναγγελθεί η είσοδος του βασιλιά των αποφθεγμάτων, μια από τις πιο γενναίες από τις απλές προτάσεις κατάλαβε ότι είχε αρχίσει να τις κυριεύει ο φόβος και σκέφτηκε για μια στιγμή ότι ήταν μεγάλος λάθος να πάρουν μαζί τους όλες αυτές τις παθητικές προτάσεις και κυρίως τα δειλά και αναποφάσιστα επιρρήματα.

Μια στιγμή μετά ο ιππότης προανήγγειλε την είσοδο του Βασιλιά των αποφθεγμάτων και όλοι προσκύνησαν στο άκουσμα του ονόματός του.
Η αυτού μεγαλειότης του βιβλίου ο "Αλχημιστής" (Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις)

Μετά ακολούθησε απόλυτη ησυχία μέχρι το βασιλικό απόφθεγμα να ανεβεί στο θρόνο του.
Κατόπιν ζήτησε να του διαβάσουν την ημερήσια διάταξη της συνέλευσης και οι απλές προτάσεις γρήγορα κατάλαβαν ότι το αίτημά τους δεν ήταν καν μέσα σ εκείνα που είχαν αναγνωστεί.
Μα έξαφνα μια απλή πρόταση που την έλεγαν (το νερό κύλησε στο στενό αυλάκι) σηκώθηκε όρθια και φώναξε: -Θέλουμε ισότητα, θέλουμε ελευθερία, θέλουμε δικαιοσύνη.
Μεγάλη αναταραχή προκλήθηκε στην αίθουσα του θρόνου μέχρι που ξαφνικά ο βασιλιάς των αποφθεγμάτων επέβαλλε την απόλυτη σιωπή με μια κοφτή κίνηση των χεριών του.
Έπειτα κάτι ψιθύρισε στο αυτί ενός χαμηλόβαθμου αποφθέγματος που λεγόταν (όλα επιτρέπονται εκτός από το να διακόπτεις μια εκδήλωση αγάπης) και εκείνο χτύπησε τα χέρια του και έδωσε διορία μισού λεπτού στις απλές προτάσεις, μέχρι να αποχωρήσουν από την αίθουσα.
Ξαφνικά, κράχ έκανε μια πόρτα και ξεχύθηκαν μέσα οι φρουροί του βασιλιά, οι οποίοι ήταν όλοι ένας κι ένας μιας  και αντλούσαν την καταγωγή τους από την περίφημη γενιά στρατιωτικών της προστακτικής έγκλιση.

Αχ τι φόβο που είχαν νιώσει ξαφνικά οι καημένες οι απλές προτάσεις προτού καν αρχίσουν να απομακρύνονται μια μια. Φυσικά πρώτες έφυγαν αυτές της παθητικής φωνής, και ακολούθησαν καταπόδας εκείνες που είχαν μέσα τους τα «ίσως» τα «αν» και τα «μπορεί».
Μετά άρχισαν να φεύγουν οι απλές προτάσεις περιγραφικού χαρακτήρα, που για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν είχαν και μεγάλη εκτίμηση στον εαυτό τους.

Τελευταία έμεινε πίσω μόνο μια πρόταση που λεγόταν «τα έχω χάσει όλα» που είναι αλήθεια ότι δεν είχε και τίποτα να χάσει. Γι αυτό φώναξε: «Ζήτω οι απλές προτάσεις. Κάτω τα αποφθέγματα».
Τότε ο βασιλιάς των αποφθεγμάτων διέταξε έναν φρουρό να την συλλάβει αμέσως εκείνη την αυθάδικη φράση και να τη στείλει πίσω στον τυπογράφο για να θανατωθεί.
Έτσι κι έγινε, τελικά, καλοί μου φίλοι. Κι όπως μου είπαν μετά από καιρό, εκείνη η καημένη  η πρόταση που αντικαταστάθηκε βίαια από μια άλλη που λεγόταν (ό,τι ήταν να χάσω το έχω χάσει), έλεγε μονολογώντας  την ώρα που την έσβηναν: -γρουσούζικο πράγμα η αντίσταση.

Αυτά συνέβησαν εκείνη την ημέρα, μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η τάξη στο βιβλίο (Αλχημιστής) το οποίο έμαθε από τα λάθη του και σταμάτησε να ξιπάζεται τόσο ανοιχτά, αποκτώντας καλές σχέσεις ακόμα και με τον «Ηγεμόνα» του Νικολό Μακιαβέλι. Κι έτσι τα δυο βιβλία βρίσκονται ακόμα εκεί που τά χαν βάλει, αν δε τά κλεψε κανείς από κει πέρα.


Ξένα ακρογιάλια (Κριτικά δοκίμια\Τζ.Μ. Κουτσί)

Δοκίμια του νομπελίστα συγγραφέα Τζ. Μ. Κούτσι, δημοσιευμένα από το 1986 έως το 1999, από έναν βαθύ γνώστη της ιστορίας της λογοτεχνίας.. Αν εξαιρέσεις, το πρώτο, και πιο εκτενές απ όλα τα δοκίμια, το οποίο προσπαθεί να απαντήσει σε ζητήματα που προκύπτουν μέσα από την προβληματική του κανόνα τόσο στη μουσική όσο και στη λογοτεχνία, τα υπόλοιπα πραγματεύονται όψεις του έργου κλασικών και νεώτερων συγγραφέων, χωρίς να αποφεύγονται κρίσεις ή επιφυλάξεις. Ο συγγραφέας, ο οποίος γεννήθηκε το 1940 στο Κέηπ Τάουν, πήρε  το 2003 στα χέρια του το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Μετά (Michael Crichton)

Γραμμένο από ένα συγγραφέα που έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές τη διορατικότητά του για να προλειάνει το έδαφος γι αυτό που έρχεται ,το «Μετά» εξελίσσεται σε ένα κόσμο που βρίσκεται εκτός ελέγχου. Είναι ένα βιβλίο που δοκιμάζει τις βεβαιότητες, τις αντιστάσεις και την ηθική μας αναμειγνύοντας στον μελλοντικό γενετικό κόσμο, επιστημονικά δεδομένα και μυθοπλασία.. Σ αυτόν τον κόσμο ο άνθρωπος δεν ανήκει πια στον εαυτό του. Ακροβατώντας πάνω σ ένα σχοινί που χωρίζει τις τρομακτικές δυνατότητες από τους εφιαλτικούς κινδύνους προσπαθεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα που θέλει το ένα πέμπτο του γενετικού μας υλικού να αποτελεί ιδιοκτησία κάποιων άλλων.

Το υπόγειο (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)


Μια συνολική μελέτη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και συμπεριφοράς. Ένας Ρώσος υπάλληλος αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά του κομφορμισμού και δια της καθόδου του σ ένα υπόγειο φρούριο να αντιδράσει σε όσα του συμβαίνουν έστω και ανώνυμα. Το έργο, το οποίο θεωρείται ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη είναι γραμμένο το 1864 και αποτελεί μια σκοτεινή απολογία και μια φανταστική εξομολόγηση ενός ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να απελευθερωθεί από την υπερβολή της αγάπης.


Οι Δουβλινέζοι (Τζέιμς Τζόις)

Αντιήρωες του περιθωρίου, ξεπεσμένοι, και νικημένοι, με το βλέμμα τους καρφωμένο στο κενό, βουτηγμένοι σε απάτες και μικροδιασκεδάσεις είναι οι Δουβλινέζοι του Τζλειμς Τζόις, πρωταγωνιστές ενός βιβλίου που κανείς δεν ήθελε να εκδώσει στην Ιρλανδία

Ήρωες που αναγνωρίζουν τη ματαιότητα του να αγωνίζεσαι ενάντια στην μοίρα σου σε μια κοινωνία που δεν μπορούσε να ταρακουνηθεί από καμιά κοινωνική εξέγερση.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Αποχαιρέτα την, την Αβάνα που φεύγει

Από το πρωϊ έχουνε πάρει φωτιά οι γραφίδες των προχειρολόγων που περιγελούν το μαρμαρωμένο βασιλιά της Καραϊβικής. Σχολιαστές ποικίλων προελεύσεων και τάσεων που χαιρετίζουν ασυζητητί την προσπάθεια που γίνεται μεταξύ αρχέγονης Κούβας και υπερσύγχρονης Αμερικής για επανασύνδεση των σχέσεων τους, οι οποίες παραμένουν τεταμένες εδώ και δεκαετίες.  
 Με τους περισσότερους από αυτούς να καταλήγουν στο ίδιο δια ταύτα: ότι  έφτασε  η ώρα των Κουβανών,  που έζησαν μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας να γευτούν τους καρπούς της ελευθερίας. Τους ίδιους καρπούς που γευόμαστε εμείς εδώ και λίγες δεκαετίες, εννοούν. Να έχουν επιλογές, να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, να έχουν φθηνό και γρήγορο διαδίκτυο και περισσότερη τροφή στα σούπερ μάρκετ.
Κατά τους ίδιους κανένα αίσθημα νοσταλγίας δεν δικαιολογείται για το φριχτό καθεστώς του Κάστρο. Ούτε για το γεγονός ότι διατηρεί ένα σύστημα υγείας που μέχρι σήμερα περιθάλπει Αμερικανούς πολίτες που αδυνατούν να προμηθευτούν τα φάρμακα που χρειάζονται στην πατρίδα τους, λόγω κόστους.  Καμιά νοσταλγία και για το γεγονός ότι μέχρι τέλους  η ανθρώπινη υγεία δεν έχει γίνει  εμπόρευμα. Καμιά νοσταλγία για ένα σύστημα που κατάφερε να επιβιώσει χωρίς τη χρηματοδότηση των αγορών, σε συνθήκες εξουθενωτικού εμπάργκο για να παρακμάσει τελικά μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής κλειστότητας.
.
Δεν κρατάμε τίποτα λοιπόν απ όλα αυτά, παρά μόνο υιοθετούμε άκριτα τα επιχειρήματα των πιο φανατικών αρνητών του κοινωνικού κράτους.

‘Ολοι εμείς οι καθημερινοί πολίτες του ελεύθερου κόσμου που ζούμε μέσα σε συνθήκες ευημερίας, ίσων ευκαιριών, αξιοκρατίας και ανάπτυξης, σε αντίθεση με τους αλυσοδεμένους Κουβανούς.  Εμείς που δεν παρακολουθούμαστε ποτέ από κανέναν που δεν επιτρέπουμε σε κανένα να περιστείλει τα δικαιώματά μας, που έχουμε τη δυνατότητα να αναδεικνύουμε τους κοινοβουλευτικούς μας εκπροσώπους  άμεσα και ελεύθερα. Εμείς που χλευάζουμε τις κατακτήσεις των φτωχών Κουβανών στον τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης, αλλά δεν διαθέτουμε ούτε καν τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τους πια. Εμείς που δεν έχουμε τίποτα αλλά θεωρούμε ότι έχουμε τα πάντα, κι ότι όλα θα αρχίσουν να βελτιώνονται όταν το σύστημα θα αρχίσει να λειτουργεί σωστά. Εμείς που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι για την προσωπική μας κατάσταση οι μόνοι υπεύθυνοι είμαστε οι ίδιοι. Εμείς που αποχαιρετούμε την Αβάνα που χάνεται και καλωσορίζουμε την Αβάνα που έρχεται και που αναλώνουμε συνολικά τις δυνάμεις μας  στο να προσπαθούμε να κάνουμε όλες τις ψευδαισθήσεις μας να μοιάζουν με αληθινές.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Καβάλα στην πολιτική συγκυρία

Ο πολιτικός είναι καλό να επεξεργάζεται τις αδυναμίες του. Ιδιαίτερα, αν θέλει να γοητεύσει ένα κομμάτι από το χώρο του κέντρου όπου δημιουργούνται τόσο αδυναμίες όσο και δυνάμεις. Κυρίως ,όμως, πρέπει να είναι επινοητικός, να μην είναι το μυαλό του αφοσιωμένο μόνο στις δικές του ιδέες. Προφανώς και οι πολιτικοί στην Ελλάδα απέχουν πολλοί από αυτά τα "πρέπει" γι αυτό και προτιμούν να εισβάλουν στην καρδιά της συγκυρίας, όταν ο αντίπαλος παίρνει θέση στα πέριξ. Το μέγεθος, όμως, της σύγχυσης που επικρατεί στην ελληνική πολιτική σκηνή φαίνεται  και από το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα κόμματα, είτε το παραδέχονται είτε όχι, θεωρούν ευνοϊκή γi αυτά τη συγκυρία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή πιστεύει ότι βρίσκεται μπροστά στη  μεγάλη του πολιτική ευκαιρία και  επιδιώκει την επίσπευση των εκλογών, διότι  φοβάται την εξασθένιση της δυναμικής του τα επόμενα χρόνια. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που  αρχίζουν να ξαναδιαβάζουν με ανομολόγητα χαμόγελα κάποιες από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, επενδύοντας στη θαυματουργή επίδραση του φόβου στη χειραγώγηση της πολιτικής βούλησης. Οι ανεξάρτητοι Έλληνες που τρέχουν για να προλάβουν τις δικαστικές εξελίξεις που αφορούν στη Χρυσή Αυγή, διεκδικώντας απροκάλυπτα την εκλογική της πελατεία. Η Δημοκρατική Αριστερά, που βρίσκεται πια δημοσκοπικά κάτω από το ένα τοις εκατό , και έχει απορροφηθεί σε επίπεδο ψηφοφόρων από το ΣΥΡΙΖΑ, και  επιδιώκει, όσο ακόμα περνάει η μπογιά της, να τακτοποιηθεί με καλούς όρους και στελεχιακά.


Είτε προκαλώντας τις εξελίξεις είτε τρέχοντας πίσω από αυτές, άπαντες τώρα πορεύονται με το μάτι καρφωμένο στην πολιτική συγκυρία, αγνοώντας τα θεμελιώδη ζητήματα που συναπαρτίζουν την συνέχεια ενός κράτους. Και το διχασμένο  εκλογικό σώμα να παίρνει μηχανικά θέση μάχης πίσω από λάβαρα και φθαρμένα συνθήματα, για να εκπληρώσει την περίφημη σαιξπηρική προφητεία: ¨Σε εποχές ταραγμένες ο τυφλός περπατά πίσω απ τον τρελό.»

Βεάκης Ρουβάς


Διχασμός στις τάξεις των θεών του Ολύμπου επικρατεί μετά τη διαμάχη που ξέσπασε πρόσφατα μεταξύ  Ρουβά-Διαβάτη. Οι μισοί είναι με τον τραγουδιστή οι άλλοι μισοί με την ηθοποιό. Προς έκπληξή μας μαθαίνουμε ότι με τον Ρουβά συντάσσονται τρανταχτά ονόματα όπως αυτά της Αφροδίτης, της Ήρας, του Απόλλωνα, του Ερμή και του Ποσειδώνα, ενώ με τη Διαβάτη συντάσσονται  ο Δίας, ο ‘Ηφαιστος, ο Άρης, η Άρτεμις, η Εστία και η Δήμητρα. Ωστόσο ο Δίας, ως ο τελικός κριτής όλων, φαίνεται αρκετά ικανοποιημένος από την μετριοπαθή αντίδραση του Ρουβά απέναντι στις εξαλλοσύνες της Διαβάτη και προσανατολίζεται σε μια ποινή που δε θα αποτρέπει οριστικά τον τραγουδιστή από το να ασχολείται με το θέατρο, αλλά που μάλλον θα τον αναγκάζει να επανεξετάζει καλύτερα τις επιλογές του από δω και πέρα.  Μαθαίνουμε λοιπόν ότι η ποινή του Σάκη Ρουβά θα αφορά στον ύπνο του για τον επόμενο ένα μήνα. Συγκεκριμένα, κάθε φορά, που ο τραγουδιστής θα προσπαθεί να κοιμηθεί, θα βλέπει στα όνειρά του τον Βεάκη να χορεύει και να τραγουδάει το περίφημο “Shake it amor”.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Επόμενη στάση, μηδέν

Η δημιουργία αυτού  του μπλογκ σχεδιαζόταν για βδομάδες, μήνες. Το υλικό που είχε μαζευτεί τότε προκαταλάμβανε την άμεση υλοποίησή του. Υλικό από διάφορες συνεργασίες που είχα κάνει και υλικό αδημοσίευτο. Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, πριν από περίπου 5,5  χρόνια, θα μπορούσες να με δεις να επιμένω ότι το μπλογκ μου  θα μπορούσε κάποτε να εξελιχθεί σ ένα προσωπικό μέσο  έκφρασης. Δεν υπήρχε έλλειψη από ελπίδες τότε, ούτε μοιρολατρία.  Αντίθετα, υπήρχε ένας ήπιος αέρας εκτόνωσης και ελευθερίας, τροφοδοτούμενος από την ανερχόμενη  δυναμική του διαδικτύου. Υπήρχε ο άνεμος που περιτριγυρίζει όλες τις αυταπάτες από τις απαρχές του κόσμου.

Αφού μπορούσες  πριν από πέντε χρόνια  ακόμα να συναντήσεις ανθρώπους που να ορκίζονται στην ελπιδοφόρα προοπτική του διαδικτύου,  ο μεγάλος πόθος μου ήταν να μη μείνει η δουλειά μου κλεισμένη στα συρτάρια, να αναδειχθεί με κάποιο τρόπο, να φτάσει παραπέρα. Την έβγαλα λοιπόν τη δουλειά μου απ τα συρτάρια και την δημοσίευσα.
Μετά ήρθε η ώρα της συνειδητοποίησης. Είμαι ο Τομ Χανγκς στο Ναυαγό και βρίσκομαι σ ένα νησί στη μέση του πουθενά. Το Μπλογκ μου είναι μια πρόχειρη σχεδία και ο Ωκεανός είναι το διαδίκτυο. Η δε μπάλα με την οποίο συνομιλώ είσαι μάλλον εσύ που τυχαίνει να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Και το ρήμα «τυχαίνει» μόνο τυχαία δεν το χρησιμοποιώ.
Σήμερα, λοιπόν, που συναντάς κάποιον να σχεδιάζει  μια δουλειά στο διαδίκτυο και καταλαβαίνεις αμέσως ότι μάλλον  βρίσκεται εκτός πραγματικότητας ,έχω φτάσει μετά κόπων και βασάνων μέχρι το σημείο μηδέν. Αυτό που βρίσκεται  καμιά διακοσαριά μέτρα από το ερημονήσι, ακριβώς εκεί όπου τα κύματα γιγαντώνονται και  με φέρνουν διαρκώς πίσω, στο αβαθές εκείνο όπου ο άνθρωπος έχει σταματήσει να τρέφει τις προσωπικές του αυταπάτες. Το παρεξηγημένο μηδέν. Το σημείο όπου βλέπεις τα πράγματα καθαρά και στο οποίο ο μόνος πραγματικός σου φόβος είναι να μη χάσεις τη μπάλα που κουβαλάς από παιδί στα χέρια σου.

 Ψημένο από τον ήλιο, τσακισμένο από την αλμύρα, σημαδεμένο από την απογοήτευση το κύμα με γυρίζει πίσω στο νησί. Και τότε ακούγεται η σάλπιγγα που παίζει τον εκφυλιστικό παιάνα της οπισθοχώρησης.  Και μετά νέα διλήμματα. Να μείνω για πάντα στο νησί, ή να φτιάξω τη σχεδία μου ακόμα πιο γερή  και να βγω  ξανά στον ωκεανό.; Για να πετύχω τι; Να χάσω, στο κακό ενδεχόμενο, την όρεξή μου για δημιουργία, για να με περισυλλέξει, στο καλό,  κανένα site , καμιά εφημερίδα, κανένα περιοδικό;
Πόσες φορές δεν είδα σαν παιδί αυτό το αδυσώπητο κύμα να φέρνει πίσω στο σημείο μηδέν τους ανθρώπους που το κοιτούσαν με αναίδεια. Και πόσες φορές δεν είδα ανθρώπους να το τρυπούν και να περνάνε, από μέσα του με ένα τρόπο μαγικό, προς την άλλη πλευρά.

Ανθρώπους που δε δίστασαν να θυσιάσουν το μοναδικό τους ακροατή, το παιδί που είχε απομείνει μέσα τους, για να συναντήσουν κάτι άλλο, πιο ενήλικο. Που δε αποκάλυψαν ποτέ σε κανένα   αν  έχουν μετανιώσει   που έχασαν εκείνη τη πολύτιμη μπάλα στην οποία έλεγαν όλα τους τα μυστικά για να περάσουν στην άλλη πλευρά. Εκείνη τη μπάλα που τους κρατούσε ζωντανούς στο γήρας της παιδικής ηλικίας. Στο σημείο μηδέν της διάθλασης των ψευδαισθήσεων.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Άμλετ (Γκριγκόρι Κόζιντσεφ-1964)

Μένοντας απόλυτα πιστός στο θεατρικό κείμενο ο Γκριγκόρι Κόζιντσεφ κατέθεσε το 1964 την καλύτερη από τις 17 κινηματογραφικές  μεταφορές του σαιξπηρικού αριστουργήματος.
Η μετάφραση ήταν του Μπόρις Πάστερνακ, και η μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Εκείνος όμως  που υποχρέωσε τον έτερο μεγάλο Άμλετ, τον Λόρενς Ολίβιε να υποκριθεί στην ανωτερότητά του ήταν ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, ο οποίος υπήρξε κατά γενική ομολογία ο σπουδαιότερος Άμλετ όλων των εποχών.
 Με αυτό το αριστούργημά του ο Κόζιντσεφ καταθέτει μια πραγματικά νέα εκδοχή του κορυφαίου δραματικού ποιήματος του Σαίξπηρ, αναδεικνύοντας μέσα από έναν ήρωα στοχαστικό και ονειροπόλο τον άνθρωπο που συνθλίβεται ως ψυχολογική οντότητα μέσα στις  υπαρξιακές  μυλόπετρες της ιστορίας, της ηθικής ευθύνης και της συνείδησης.

Βασιλιάς Ληρ (Γκριγκόρι Κόζιντσεφ-Ιωσήφ Σαπίρο/1971)

Η ταινία με την οποία ο Κόζιντσεφ έκλεισε την αριστουργηματική του τριλογία, πέντε χρόνια μετά τον απόλυτο καλλιτεχνικό θρίαμβο του Άμλετ, αναφέρεται στην πραγματική αγάπη μακριά από τις κολακείες και τις υπερβολικές εκδηλώσεις.
Ο βασιλιάς της Βρετάνης Ληρ, τον οποίο υποδύεται ο θαυμάσιος Εσθονός ηθοποιός Γιούρι Γιάρβερ, αποφασίζει να χωρίσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του ανάλογα με το εύρος της αγάπης που τρέφει η καθεμιά γι αυτόν. Η μόνη από τις τρεις που θα περιφρονήσει  τα υπερβολικά λόγια των άλλων δύο που προσπαθούν να υψώσουν πάνω από την αλήθεια την αγάπη, είναι η μικρότερη η Οφηλία, η οποία θα ξεσηκώσει την οργή του πατέρα της και θα μείνει χωρίς προίκα και κληρονομικά δικαιώματα.

Ο γερασμένος και αδύναμος όμως Βασιλιάς Ληρ θα πάρει ένα διπλό μάθημα: Από τη μια για την αληθινή φύση της αγάπης και της αφοσίωσης. Κι από την άλλη για την εξουσία που χάνεται μέσα από τα χέρια του παραδίδοντας τη διακυβέρνηση και τον πλούτο.

Δον Κιχώτης (Γκριγκόρι Κόζιντσεφ-1957)

Ακόμα μια μεταφορά ενός αθάνατου έργου που ευτύχησε να βρεθεί στη μεγάλη οθόνη. Ο Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες είναι ένας ρομαντικός και ονειροπόλος ήρωας, ο οποίος κινείται στο χωροχρόνο της αιωνιότητας αναζητώντας την προσωπική του ουτοπία.

Αυτός λοιπόν ο αθάνατος ήρωας που δοκιμάζει διαρκώς τα όρια της προσωπικής του ελευθερίας , κυνηγώντας με πάθος  πέτρινες  χίμαιρες , ατενίζει τον κόσμο του ορθολογισμού με αυθάδεια και παιδική αθωότητα, σε ένα φίλμ με υποδειγματική σκηνοθεσία και τεράστια φωτογραφική δύναμη.

Το Παλτό (Γκριγκόρι Κόζιντσεφ-Λεονίντ Τράουμπεργκ-1926)

Επηρεασμένη από το γερμανικό εξπρεσιονισμό με ιδιαίτερη έμφαση εικαστικά στις ισχυρές αντιθέσεις φωτός και σκότους, η ομώνυμη ταινία του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ αποτελεί μια μεταφορά στον κινηματογράφο της διάσημης νουβέλας του Νικολάι Γκόγκολ. Θεωρείται μια από τις πιο καινοτόμες και πρωτοποριακές ταινίες του βωβού σινεμά κι ένα από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ, ο οποίος αναζητεί μαζί με άλλα μέλη της Σοβιετικής πρωτοπορίας πειραματισμούς στο επίπεδο της κινηματογραφικής φόρμας, νέα εκφραστικά μέσα και δυνατότητες. Η ταινία, έχοντας καταλάβει ήδη μια ξεχωριστή θέση στο κινηματογραφικό στερέωμα, καυτηριάζει τις γραφειοκρατικές δομές και την υποκρισία της άρχουσας τάξης.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Ο καλός μαθητής (Το καλοκαίρι της διαφθοράς) Stephen King

Βουτώντας στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής για να καταγράψει τα πιο μύχια κίνητρα των ανθρώπων, ο Στέφεν Κινγκ παρέδωσε πριν από αρκετά χρόνια ένα εξαιρετικό δράμα, που έδωσε τροφή για σκέψη γύρω από τις έννοιες της εξουσίας του φασισμού και της ιστορικής μνήμης, το οποίο, όπως δήλωσε ο ίδιος, χόλωσε ιδιαίτερα τους εκδότες του. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο αυτό, που περιγράφει την αλλόκοτη σχέση ενός νεαρού του  Τοντ Μπόουντεν, με έναν καταζητούμενο, γέρο πια, εγκληματία πολέμου, το είχα εδώ και πολύ καιρό στα υπόψη , αλλά μόλις πριν από λίγες ημέρες κατάφερα να το ξετρυπώσω σ ένα μπαζάρ βιβλίου, με μα εξευτελιστική τιμή στην πλάτη του. Να είναι άραγε αυτή η μοίρα των έργων που διαφοροποιούνται από αυτό που ο κόσμος έχει συνηθίσει να αποδέχεται από τον κάθε δημιουργό;

12 μαθήματα για τον κινηματογράφο (Βασίλης Ραφαηλίδης)

Βασισμένο σε μια σειρά σεμιναρίων με θέμα "η Τέχνη και οι σύγχρονες τάσεις" που πέρασαν κάπως απροσδόκητα στο χαρτί μέσω ενός μαγνητοφώνου, ο κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης παρέδωσε πριν από πολλά χρόνια ένα εξαιρετικά ζωντανό δοκίμιο, που συμπεριλαμβάνει πληροφορίες, γνώσεις, αλλά και προσωπικές θέσεις γύρω απ την κινηματογραφική τέχνη και την ιστορία του κινηματογράφου. Γραμμένο σε μια γλώσσα που απέχει πολύ απ το να χαρακτηριστεί ακαδημαϊκή, ένας από τους πραγματικά ειδικούς του θέματος, παραδίδει ένα εντελώς ιδιόρρυθμο και επιμελώς ανοργάνωτο κείμενο, που όπως θα παραδεχόταν τότε και ο ίδιος, αποδείχνει ότι η έλλειψη κινηματογραφικής κουλτούρας στην Ελλάδα παραμένει πιεστικά αισθητή.

Ο αδελφός του ύπνου (Ρόμπερτ Σνάιντερ)

Ένα εξαιρετικό βιβλίο που συμπυκνώνει στις σελίδες του όλες τις μεγάλες λογοτεχνικές αρετές μέσα σε μια πανέμορφη ιστορία από εκείνες που δίνουν στον έρωτα και τις ειδικές ανθρώπινες ικανότητες υπερφυσικές, σχεδόν συμπαντικές διαστάσεις.  Ένα παιδί  που αρχίζει ξαφνικά να ακούει και τους παραμικρούς ήχους του σύμπαντος, θα συλλάβει το χτυποκάρδι ενός αγέννητου ακόμα κοριτσιού. Είναι ο Γιοχάνες Ελίας Άλντερ , ο οποίος στα είκοσι δύο του χρόνια τυλιγμένος στη φωτιά της αγάπης για την ξαδέλφη του Έλσμπετ αποφασίζει να μη ξανακοιμηθεί ποτέ πια. Ή μήπως να μη ξυπνήσει ποτέ;
Η εξέλιξη της εμπνευσμένης αυτής ιστορίας ξετυλίγεται με αγωνία και αξιοθαύμαστη λογοτεχνική ακρίβεια, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη της γραφής μπορεί ανά πάσα στιγμή να γεννήσει έργα που δε θα θελες ποτέ να τελειώσουν .

Από τις εκδόσεις Κέδρος. Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου

Grandville (Graphic Novel)

Ένας ανθρωπόμορφος ασβός, που παραπέμπει σε κεντρικό  ήρωα του Κουέντιν Ταραντίνο, ο επιθεωρητής ντεντέκτιβ Archie LeBrock της Scotland Yard, προσπαθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση φόνου στο ταραγμένο και διαρκώς ανήσυχο Παρίσι, σε μια εποχή όπου η Γαλλία έχει κερδίσει τον πόλεμο με την Αγγλία.
Διαθέτοντας σπάνιο στυλ, υπέροχο  χρώμα και ζωντάνια , αλλά και ένα εξαιρετικό  ρυθμό που σε παρασύρει χωρίς μεγάλη προσπάθεια στη γραμμή του, το Graphic Novel  του Bryan Talbot είναι ένα θρίλερ πολιτικής συνωμοσίας με αρκετούς επίκαιρους συμβολισμούς, αλλά και πληθώρα σημείων αναφοράς που αγγίζουν τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα.

 Κυρίως, όμως, είναι, το σκηνικό που στήνει, ο δημιουργός, αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Ένα περιβάλλον δηλαδή άκρως απειλητικό και γνήσια ζοφερό, στο οποίο πρωταγωνιστούν ανθρωπόμορφα ζώα, την ώρα που οι άνθρωποι μοιάζουν ως άβουλοι υπηρέτες τους, κινούμενοι συνήθως σε κάποια άκρη του ντεκόρ.



Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Κάποτε ο πλούσιος θα φτάνει τα διακόσια

Τρύπησαν τη βάρκα λένε του θανάτου
κάποιοι επιστήμονες του συνδικάτου
και περίπου δέκα χρόνια θα αργεί…
,από αυτό που πάνω κάτω έχει γραφτεί,
…θα αργεί του πλούσιου να έρθει η σειρά του

Κάποιοι τον Αχέροντα γεμίζουν πέτρες
και κατοχυρώνουν ιατρικές πατέντες
ελιγμούς δεν ξέρει ο χάροντας να κάνει
μα ούτε κι έχει μάθει απ τη ζωή να χάνει

κάποιοι στον Αχέροντα σκορπούν ξανθούς υφάλους
για να σώσουν λίγους κι εκλεκτούς, τους πιο μεγάλους
μα ο χάρος βρίσκει πάντα κοντινά δρομάκια
για τους απροστάτευτους και τα άρρωστα παιδάκια

Κάποτε ο πλούσιος θα φτάνει τα διακόσα
και τα εγγόνια του μπορεί να ζούνε κι άλλα τόσα
μα ο θάνατος θα έχει πράγματα να κάνει
κι όποιον δεν πληρώνει θα τον παίρνει μάνι μάνι

Σήμερα που σου μιλάω, άνθρωπος θα ζούσε
αν  μια απλή να κάνει επέμβαση μπορούσε
σήμερα που ψάχνουν διαφυγή σ άλλους πλανήτες
Γέμισε η ζωή κατά συνθήκη μακαρίτες

Στον Νταβίντ τον Αβραμίδη

Αφού λες το ξέρεις ήδη
πως το έχουν γράψει άλλοι
στον Νταβίντ τον Αβραμίδη
γιατί κάνεις like πάλι;

Έχω χάσει πάσα ιδέα
δε μπορώ να κλείσω μάτι
η ζωή λες είναι ωραία
στου Νταβίντ το μονοπάτι

Θα μου πεις τι μας συμβαίνει;
Τα  ανεξήγητα μας δένουν
ο δημιουργός πεθαίνει
μα οι κομιστές πληθαίνουν

Από την ΚΝΕ και τον Περίδη
ως της Δημουλά τα μότο
στον Νταβίντ τον Αβραμίδη
πως κατέληξες γαμώτο;