Ο μαύρος κόκορας

painting: Archibald Thorburn

Αυτό που οι Θιβετιανοί καλούν «τρελή σοφία»

είναι μια αλάνθαστη στιγμή κενή από ουσία

είναι μια ανόητη στιγμή γυμνή και ξοδεμένη

αυτό που οι Θιβετιανοί καλούνε ειμαρμένη

το χέρι βάζουν στη φωτιά, μισούνε τα ταξίδια

το πριν, το τώρα, το μετά, τους φαίνονται όλα ίδια

τα κυνηγόσκυλα αλυχτούν σαν νά ρχεται βαπόρι

στα ίχνη του Ταοϊσμού το αιώνιο ανηφόρι

χιονονιφάδες του βουνού, που σιωπηλά καπνίζει

ο μαύρος κόκορας του νου στην ξαστεριά γυρίζει

και βρίσκει κάποιον του συρμού που αν θες θα σε στηρίζει

και τότε είναι πάντα που αρχίζει να χιονίζει 

ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Στο Θιβέτ, ο Δαλάι αυτή την άνοιξη δεν μίλησε
κι η σοδειά από ακρίδες δεν πλημμύρισε
κι ούτε γεύτηκε ζιζάνια η φωτιά

Στο Θιβέτ, το θυμάρι, δίχως κόνξα μοσχομύρισε
κι ο πιο άγριος καπιταλισμός ξεπήδησε
απ του Μάο τα πρωτότοκα παιδιά

Στο Θιβέτ, θάνατος, διχόνοια ή μετεμψύχωση;
πρόοδος σταθερή ή επιδείνωση;
του λαού που για ελευθερία διψά

Στο Θιβέτ, μολυσμένη από καημούς παρανυχίδα
άγιος τόπος, αθεράπευτη νησίδα
κι η αντίσταση αιώνια σταθερά.