ΤΕΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ

Στο σώμα σου έκαιγες θυμάρι και του ζητούσες να σε πάρει
για λίγο απ’ το φθινόπωρο και ύστερα ξανά
ξανά στο ίδιο μαξιλάρι για τα απούλητα παζάρι
ξένη απόφαση η ζωή, λυμένα τα σκυλιά

Πώς με κοιτάς μ’αυτήν την όψη, ακατανόητου αστείου
νιώθω πως ζω πάνω στην κόψη ενός σκισμένου εισιτηρίου
πώς με κοιτάς μ’αυτήν την όψη του πληγωμένου του θηρίου
αργοπεθαίνω στα υπόψη τέλος κι αυτού του Ιουνίου

Στο σώμα σου άναψες φανάρι και του ζητούσες μία χάρη
να φύγεις για τα σύννεφα και ύστερα ξανά,
ξανά στο ίδιο μαξιλάρι να σε κοιμίζει με καμάρι
τρύπιο μπαλόνι η ψυχή και στάχυα τα μαλλιά

ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Στο Θιβέτ, ο Δαλάι αυτή την άνοιξη δεν μίλησε
κι η σοδειά από ακρίδες δεν πλημμύρισε
κι ούτε γεύτηκε ζιζάνια η φωτιά

Στο Θιβέτ, το θυμάρι, δίχως κόνξα μοσχομύρισε
κι ο πιο άγριος καπιταλισμός ξεπήδησε
απ του Μάο τα πρωτότοκα παιδιά

Στο Θιβέτ, θάνατος, διχόνοια ή μετεμψύχωση;
πρόοδος σταθερή ή επιδείνωση;
του λαού που για ελευθερία διψά

Στο Θιβέτ, μολυσμένη από καημούς παρανυχίδα
άγιος τόπος, αθεράπευτη νησίδα
κι η αντίσταση αιώνια σταθερά.