Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Όλα του γάμου δύσκολα





-Πως πάει φίλε Χάρη η γνωριμία σου με εκείνη την κοπέλα από το διαδίκτυο; Προχωράει καθόλου; μου λέει ο Φ.
-Πως πως, καλά πάει, λέω εγώ, φαίνεται ότι υπάρχει καλή χημεία μεταξύ μας.
-Δηλαδή έχετε προχωρήσει καθόλου, την έχεις συναντήσει την κοπέλα;
-Όχι ρε συ, τι λες; απαντώ.  Ακόμα στην αρχή είμαστε. Ούτε εβδομήντα μηνύματα Facebook δεν ανταλλάξαμε ως τώρα. Αλλά υπάρχουν μερικά ενθαρρυντικά  σημάδια.Οπως για παράδειγμα ότι, τις προάλλες που της ανέπτυσσα  ένα επιστημονικό θέμα  στο Facebook εκείνη «έφτασε» σε πολλαπλά like. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι επειδή βλέπει ότι φτάνει πολύ δύσκολα σε like πιστεύει ότι πάσχει από κάποια μορφή ψυχρότητας.
-Να πάει σε γιατρό.
-Όχι μωρέ, εντάξει είναι κι άμα θέλει φτάνει και σε κολπικά και σε κλειτοριδικά like. Δεν έχει πρόβλημα. Όλα στο μυαλό της είναι.

-Μπράβο ρε Χάρη μου λέει, που την συμπαραστέκεσαι,μπράβο.  Κι από twitter  πως τα πάτε;
- Ήμαστε μέσες άκρες στα 150 λέω, αλλά  μέχρι τα 380 έχουμε ακόμα ψωμί. Όμως έχουμε ανταλλάξει περίπου 70 Sms.
-Ουάου κάνει ο Φ. Αυτό έπρεπε να το πεις από την αρχή, αδελφέ.
-Ναι, ναι αλλά και στο Skype τα πάμε περίφημα, λέω. Πάνω από 30 ώρες ομιλίας έχουμε κάνει, μέχρι τώρα.
-Εντάξει φίλε, μου λέει, όλα φαίνονται ok. Μάλλον μπορείς να ρεφάρεις το Facebook με τα υπόλοιπα. Έτσι φαίνεται.
-Τι να σου πως ρε φίλε, του λέω, θα δείξει. Πάντως, αυτή τη φορά μπορεί να είναι κάτι σοβαρό.
-Δηλαδή, δηλαδή; σκέφτεσαι ακόμα και το γάμο; λέει
-Βέβαια, βέβαια, γιατί όχι; Απαντώ. Αλλά υπό έναν όρο. Να την συναντήσω πρώτη φορά τουλάχιστον μισή ώρα πριν από την τελετή. Εγώ εξηγούμε από την αρχή: γουρούνι στο σακί δεν παίρνω.


Σέιχ σου



Είναι ένας Βούλγαρος, που συχνά πυκνά επισκέπτεται   τη Θεσσαλονίκη και τρεις ακόμα χρυσαυγίτες. Ο Βούλγαρος ρωτάει τον πρώτο χρυσαυγίτη: -Μα είναι αλήθεια ότι εκπαιδεύετε ανθρώπους σας για να κυνηγάνε στο δρόμο εξαθλιωμένους μετανάστες, ακόμα μάλιστα και στο ίδιο το Σέιχ σου;
-Ναι , είναι αλήθεια, λέει ο πρώτος χρυσαυγίτης. Ακόμα και στο σέιχ μου.
-Ε, είμαστε κι εμείς εδώ, διαμαρτύρεται ο δεύτερος χρυσαυγίτης.
-Εντάξει ρε αδελφέ, μη μας φας, ένα λάθος κάναμε, λέει ο πρώτος χρυσαυγίτης και γυρίζοντας προς τον Βούλγαρο διορθώνει: Ακόμα και στο Σέιχ του, λοιπόν. Ευχαριστημένος τώρα;
Τότε παρεμβαίνει ο τρίτος χρυσαυγίτης που ήταν μάλλον ο καθοδηγητής τους γιατί φαινόταν να είναι και ο πιο έξυπνος και μορφωμένος απ όλους και τους λέει:
-Τι ανοησίες είναι αυτές που λέτε ρε αδέλφια; Τι θα πει Σέιχ μου και Σέιχ του; Σέιχ μας θα λέτε, Σέιχ μας.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Ελλάδα



Φίλησε το λουλούδι που θα κόψεις
ρίξε νερό στον τάφο πριν ξαπλώσεις
και κρύψου στην απόρθητη κοιλάδα
δουλεύει κοιμισμένη η Ελλάδα

αποκοιμιέται εκεί που περπατάει
ξυπόλυτη στα κάρβουνα πατάει
του Απόλλωνα θλιμμένες αντηχήσεις
γυαλιά και λαστιχένιες συνειδήσεις

σαν φοβισμένο βήμα στην ομίχλη
περίφραγμα φωτιάς το αύριο δείχνει
άγγιξε τα κοιλώματα των τοίχων
να νιώσεις την υγρή πνοή των στίχων

Η ρεματιά



Να κι ένας δρόμος που δεν πάει για Ιθάκη
που ήταν χείμαρρος παλιός στη ρεματιά
τότε που ήμουν σπουδαστής σ ένα ρυάκι
που την πληρότητα του απείρου μελετά

μέσα στα μάτια της ο τρόμος ο παμφάγος
της ερεθίζει τις πιο σκοτεινές πηγές
στις πουπουλένιες της φτερούγες ένας μάγος
κάνει βαριά την τρυφερότητα του χθες

το άλογό μου που της χάρισα ένα βράδυ
ήταν πουλάρι μιας παλατιανής αυγής
και στην κοιλιά του είχε του έρωτα σημάδι
να το ιππεύσεις και Ιθάκη να μη βρεις

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Η Ελπίδα παχαίνει τελευταία



-Κοίτα εκεί την Ελπίδα, πως πάχυνε, μου λέει ο Σ, o παλιός μου συμμαθητής.
-Μια χαρά είναι η κοπέλα, λέω εγώ. Της πήγε πολύ, μάλιστα.
-Ναι μια χαρά είναι, μου λέει. Αλλά πέρυσι ήταν αδύνατη ενώ φέτος πάχυνε.
-Τι σχέση έχει αυτό; λέω εγώ
-Έχει και παραέχει μου λέει. Πέρσι αδύνατη φέτος παχιά.
-Δεν καταλαβαίνω, λέω.
-Πέρσι αδύνατη, φέτος παχιά, επαναλαμβάνει σα να απευθύνεται σε ηλίθιο.
-Ααα, μη μου δίνεις νεύρα, του λέω. Μη μου δίνεις νεύρα. Κατέληξε κάπου, σε παρακαλώ.
-Άκου, μου λέει, λοιπόν, Χάρη, θα σου πω μόνο ένα πράγμα, και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου:  Είναι  μεγάλος μύθος αυτός που λέει πως η γυναίκα εγκαταλείπει τον εαυτό της μετά το γάμο. Μετά το πρώτο της Reuniοn πάρτι τον εγκαταλείπει.

Η πρώτη απόρριψη



Και μετά σου λένε ότι είναι μέγα λάθος να  συγχέεις το σεξ με την πολιτική. Μα καλά είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Πείτε μου. Εγώ λέω πως όχι, δεν είναι, και για του λόγου τω αληθές, θα σας το αποδείξω αυτό με μια ιστορία που θα σας  εκμυστηρευθώ, δηλαδή την ιστορία της πρώτη ερωτικής απόρριψης που γεύθηκα ποτέ.
Ήμασταν, λοιπόν, στην Πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου, μια ηλιόλουστη μέρα, κι εγώ ήμουν ψιλοτσιμπημένος με μια συμμαθήτριά μου ψηλή και όμορφη. Κάποια στιγμή αυτή με πλησιάζει και μου λέει: «Χάρη, όταν έμαθα ότι είσαι ΚΚΕ, χάρηκα πολύ, αλλά θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι: Είσαι ΚΚΕ σκέτο; η ΚΚΕ εσωτερικού;».
-Εεε, σκέτο, απαντώ εγώ.
-Αα σκέτο!  Λέει αυτή απογοητευμένη. Καλά τότε…Και φεύγει.
Λίγες ημέρες αργότερα μαθαίνω ότι τα φτιάχνει με τον Περικλή τον Πασοκτζή.  

Για να κοιμηθείς



Μες στο φωτεινό πορτοκαλί της νύχτας μπαίνω
και μ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι περιμένω
να ξαναφανείς

ανικανοποίητη παρθένα η ματιά μου
με πονά η πόλη όταν κοιμάσαι μακριά μου
μη μ ονειρευτείς

πάνω στο μπαμπάκι μια σταγόνα παρελθόντος
γάζες με φαρμάκι στις πληγές του επειγόντως
για να τυλιχτώ

ο αληθινός γονιός είναι ο θάνατός μας
η ζωή είναι το φως και το σκοτάδι εντός μας
πώς να σκορπιστώ

πέφτεις λαβωμένη κι εξαγνίζεσαι με πόνο
γράφω για να σκέφτομαι εσένα και να λιώνω
μήπως κάτι δεις

νεκρικά αγγίσματα τσιρίζουνε στις γρίλιες
κυπαρίσσια , φόντα σκοτεινά και λόγχες χίλιες
για να θυμηθείς

ν αναγγείλεις ξέχασες ξανά το φτάσιμό σου
και μι αγάπη έχασες για νά βρεις τον εαυτό σου
πριν εξοριστείς

το πουλί που ακούς συλλαβιστά λογάκια λέει
της ευκταίας γης τραγούδια κι όλο σιγοκλαίει
για να κοιμηθείς

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Αν υπήρχε κάτι να σου λείπει



Αν υπήρχε κάτι ν αγκαλιάσεις
θα σου έφταναν μονάχα δύο χέρια
ένα μαξιλάρι να πλαγιάσεις
κι ένα σμάρι κόκκινα αστέρια

ένα αγκάλιασμα ζητά η ζωή σου
για ένα χάδι ξημεροβραδιάζει
φονικά σκυλιά μες στο κορμί σου
το ψωμί πεθαίνει όταν χαράζει

σαστισμένη φεύγεις απ τη μάχη
κι ο αντίπαλος για σένα κλαίει
στήνεις τη σκηνή σου όπου λάχει
κι η φωτιά σου πάντα σιγοκαίει

αν υπήρχε κάτι ν αγαπήσεις
θα σου έφταναν μονάχα δύο χείλη
το κακό αγκάθι να φιλήσεις
της χαράς ν ανάψεις το καντήλι

αν υπήρχε κάτι να σου λείπει
αλαζονικά σχεδόν θα ζούσες
ηδονή της απουσίας η λύπη
να το δεις ξανά δεν θα ζητούσες

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Βιογραφικό

Χάρης Καραγκουνίδης. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκα στο θέατρο, ως σκηνοθέτης  στις παραστάσεις «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή», «Εσωτερικές ειδήσεις» , «Έξω οι κλέφτες», «Μικροί Φαρισαίοι» «Πλούτος». Εργάστηκα από το 2003 έως το 2011 στα sites Athens24.gr και Athens24.com (Advanced Media Group, Hellas) ως δημοσιογράφος, κειμενογράφος διαφημιστικών κειμένων, content manager και κριτικός . Κατά την ίδια περίοδο συνεργάστηκα με πληθώρα έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων. Από το 2009 διαχειρίζομαι το blog www.hkaragkounidis.blogspot.gr (ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ), στο οποίο διαθέσιμο υπάρχει μεταξυ άλλων και το σύνολο των τραγουδιών και ποιημάτων μου.
Σπουδές

-Σπούδασα 4 χρόνια στο διεθνές τμήμα του πανεπιστημίου LINCOLN από το οποίο αποφοίτησα με ΜΒΑ (στη Διοίκηση Επιχειρήσεων).

-Executive diploma in Marketing university of Greenwich

-Σπουδές στα Κόμιξ και την εικονογράφηση στην επαγγελματική σχολή σχεδίου «Πράξις» (εργαστήριο ελευθέρων σπουδών τετραετούς φοίτησης)

-Ζωγραφική και ελεύθερο σχέδιο στο καλλιτεχνικό εργαστήρι του Γ. Ψαράκη .

-Σπουδές Σκηνοθεσίας στην Ακαδημία Τέχνης του ΙΕΚ ΑΚΜΗ (διετούς διάρκειας)

-Κρατικό πτυχίο Σκηνοθεσίας έπειτα από εξετάσεις πιστοποίησης στο υπουργείο Πολιτισμού.

-Παρακολούθησα περισσότερα από 50 σεμινάρια από διεθνούς φήμης δημιουργούς από το χώρο του παγκόσμιου κινηματογράφου και των τεχνών

-Πτυχίο 2D/3D Animation and Design στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ  μετά από σπουδές διετούς διάρκειας

-Ελεύθερες σπουδές δημοσιογραφίας και θεωρίας κινηματογράφου και τέχνης, διετούς διάρκειας, χωρίς δίπλωμα.

-Σπουδές μουσικής στα ωδεία «Τάσος Χατζηαναστασίου, Λυδικό, Μακεδονικό) τριετούς διάρκειας.

-Πτυχίο ECDL στην πληροφορική και καλή γνώση των προγραμμάτων (3D Studio Max, Corel, Photoshop, Illustrator, After Effects, Premier)

-Μιλώ Αγγλικά και λίγα Ιταλικά.

Επαγγελματικά πεδία: Συγγραφή, σχέδιο, σκηνοθεσία, animation, management, Marketing, Διαφήμιση

Βιογραφικό

Χάρης Καραγκουνίδης. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκα στο θέατρο, ως σκηνοθέτης  στις παραστάσεις «Ένα καπέλο γεμάτο βροχή», «Εσωτερικές ειδήσεις» , «Έξω οι κλέφτες», «Μικροί Φαρισαίοι» «Πλούτος». Εργάστηκα από το 2003 έως το 2011 στα sites Athens24.gr και Athens24.com (Advanced Media Group, Hellas) ως δημοσιογράφος, κειμενογράφος διαφημιστικών κειμένων, content manager και κριτικός . Κατά την ίδια περίοδο συνεργάστηκα με πληθώρα έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων. Από το 2009 διαχειρίζομαι το blog www.hkaragkounidis.blogspot.gr (ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ), στο οποίο διαθέσιμο υπάρχει μεταξύ άλλων και το σύνολο των τραγουδιών και ποιημάτων μου.
Σπουδές

-Σπούδασα 4 χρόνια στο διεθνές τμήμα του πανεπιστημίου LINCOLN από το οποίο αποφοίτησα με ΜΒΑ (στη Διοίκηση Επιχειρήσεων). Ειδικότητα οργάνωση και διοίκηση κινηματογραφικής και θεατρικής παραγωγής και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

-Executive diploma in Marketing and Communication (university of Greenwich)

-Σπουδές στα Κόμιξ και την εικονογράφηση στην επαγγελματική σχολή σχεδίου «Πράξις» (εργαστήριο ελευθέρων σπουδών τετραετούς φοίτησης)

-Τετραετούς διάρκειας ελεύθερες σπουδές στη ζωγραφική και το ελεύθερο σχέδιο στα καλλιτεχνικα εργαστήρια ( Γ. Ψαράκη, Το Εργαστήρι μου, Γραμμή)

-Σπουδές Σκηνοθεσίας στην Ακαδημία Τέχνης του ΙΕΚ ΑΚΜΗ (διετούς διάρκειας)

-Κρατικό πτυχίο Σκηνοθεσίας έπειτα από εξετάσεις πιστοποίησης στο υπουργείο Πολιτισμού.

-Παρακολούθησα περισσότερα από 50 σεμινάρια από διεθνούς φήμης δημιουργούς από το χώρο του παγκόσμιου κινηματογράφου και των τεχνών

-Πτυχίο 2D/3D Animation and Design στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ  μετά από σπουδές διετούς διάρκειας

-Ελεύθερες σπουδές δημοσιογραφίας και θεωρίας κινηματογράφου και τέχνης, διετούς διάρκειας, χωρίς δίπλωμα.

-Σπουδές μουσικής στα ωδεία «Τάσος Χατζηαναστασίου, Λυδικό, Μακεδονικό) τριετούς διάρκειας.

-Πτυχίο ECDL στην πληροφορική και καλή γνώση των προγραμμάτων (3D Studio Max, Corel, Photoshop, Illustrator, After Effects, Premier)

-Μιλώ Αγγλικά.

Επαγγελματικά πεδία: Συγγραφή, σχέδιο, σκηνοθεσία, animation, φωτογραφία, διδασκαλία

FACEBOOK Haris Karagkounidis

Είμαι άντρας και τα like μου θα κάνω



Σαν alikeτη γεροντοκόρη κάνεις
δεν σου κάνω  like λες , θα με τρελάνεις
πέντε like έχω κάνει στη ζωή μου
και τα τρία για εσένανε κουκλί  μου

δε γνωρίζω που πηγαίνει αυτή η σχέση
γι αυτό κάνω like όπου μου αρέσει
είμαι άντρας και τα like μου θα κάνω
και θα πω και θα ποστάρω παραπάνω


Τι γυρεύω λες μες στο προφίλ μιας άλλης
μιας ανταγωνίστριάς σου λες μεγάλης
με είδε λες εχθές το βράδυ ένα μάτι
από εκείνα που ποτέ δεν κλείνουν μάτι


κοινοποίηση αν θα κάνω από άλλη
είναι αιτία χωρισμού μου λες μεγάλη
κι αν θα σχολιάσω σύνδεσμο μιας άλλης
θα ναι αυτή η αρχή, μου λες, μιας άγριας πάλης


δεν αντέχω θέε μου τέτοια ζήλια άλλο
έχω πρόβλημα και καημό μεγάλο
και να έλεγες πως σ έχω καν φιλήσει
αφού ούτε σ έχω  ακόμα συναντήσει

στους γονείς σου κάνω πρόσκληση φιλίας
και μαζί μία αρχή συνομιλίας
λες πως πρέπει οι γονείς να γνωριστούνε
μα εμένα οι δικοί μου δεν μ ακούνε

αν δεν φτιάξεις facebook, λέω, πατέρα
όχι εγγόνια δεν θα δεις, μα ούτε βέρα
θέλουν οι συμπέθεροι να γνωριστείτε
φτιάξτε facebook εγγόνια για να δείτε

Γλωσσάρι: 

Αlikeτη: Αυτή που δεν της κάνουν like

Ελληνίδα η διευθύνουσα σύμβουλος της Pixmania;






Σύμφωνα με έρευνα της Pixmania, για να μετατραπεί η σχέση δύο ατόμων σε ερωτική, χρειάζονται 224 tweets, 163 γραπτά μηνύματα (SMS), 70 Facebook μηνύματα, 37 emails και 30 τηλεφωνικές κλήσεις.
Γαμώτο, δεν έχω twitter.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Άγρια δίψα



Άγρια δίψα σ έκαψε ξημέρωμα στα στήθη
στα μάτια σου φτερά πουλιού, και στάσιμο νερό
τέσσερις γλάροι από το στρατί , μπήκαν στο παραμύθι
να σ αγκαλιάσω θέλησα μα βγήκες στον αφρό

ο χρόνος, ο ασυμμάζευτος, σού πλένει την αλμύρα
και συ μπήγεις τα νύχια σου σε δυο μικρά κουπιά
η κούραση του έρωτα του κολυμπιού η σπείρα
κανένας δεν σε κέρδισε σε αγάπη και χαρτιά

πεισματικά με κοίταξες και μ άγγιξες το χέρι
και γω κάπως στενάχωρα στη γλώσσα σου γλιστρώ
στα στήθη σου μου έστησες ερωτικό καρτέρι
το αγγελικό σου πρόσωπο κοιτάζω στο νερό

σκασμένα είναι τα χέρια μου απ τη σκληρή επιφάνεια
καρφιά και αποτσίγαρα, σωκάρδια και χαρτιά
τα φύκια ρόδα γίνανε και σινικά στεφάνια
αρρωστημένο φέγγει φως στου δράκου τη χρονιά

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Έγκλημα της αστυνομίας, των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής και κατά κάποιο τρόπο όλων μας.



Παρουσία αστυνομικών δυνάμεων έγινε η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα. Σ αυτό συντείνουν οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες, μέχρι τώρα. Μοναδική παραφωνία μέχρι στιγμής η τοποθέτηση του εκπροσώπου της ελληνικής αστυνομίας, που σχεδόν αυτογελοιοποιείται προσπαθώντας να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο. Κατά πάσα πιθανότητα την ώρα εκείνη που τρεις από τους τριάντα περίπου παριστάμενους νταγλαράδες της Χρυσής Αυγής προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να κάνουν ζάφτι το παλικάρι,  παρόντες ήταν στη δολοφονία του, οι λουφαδόροι της ΔΙ.ΑΣ  που πληρώνονται από τον  Έλληνα φορολογούμενο για να συλλαμβάνουν πόρνες και ναρκομανείς στους δρόμους και να συμμετέχουν στην καταστολή διαδηλώσεων. Τις έφαγαν όμως οι θρασύδειλοι της Χρυσής Αυγής  αυτή είναι η αλήθεια. Το παλικάρι πάλεψε αμύνθηκε σθεναρά ανυπεράσπιστο και μόνο γεννώντας ένα ελπιδοφόρο συμβολισμό, που όμως δεν θα το φέρει πίσω. Εκεί, που σε μια εικόνα αντικατοπτρίστηκαν όλες οι διαφορετικές πτυχές μιας κοινωνίας που αμύνεται, επιτίθεται, τρώει τις σάρκες της, γλύφει τις πληγές της, σκίζει τα ιμάτιά της, αντιστέκεται ή αποδέχεται τα πράγματα όπως έρχονται.  Εκείνοι οι σκοταδόψυχοι., οι χαοτικοί, οι ασυγκρότητοι,  τόλμησαν αυτή τη μοναδική φορά να επιτεθούν μόλις τρεις από δαύτους σε έναν και τελικά δοκιμάστηκαν και  ηττήθηκαν. Μετά  υποχώρησαν κατόπιν εντολής ανοίγοντας το δρόμο για το βαρύ τους πυροβολικό, που βρίσκει την ευκαιρία να ξεπληρώσει όλα τα χαρτζιλίκια που λάμβανε από την ηγεσία του συνδέσμου του, για να μη λείψει τίποτα στην οικογένειά του, μαχαιρώνοντας έναν Παύλο αδύναμο από την άνιση μάχη που έδινε νωρίτερα με τους άνανδρους νεοναζί. Δεξιά του οι αστυνομικοί στο ένα μέτρο από τον Παύλο όταν μαχαιρώνεται, να κοιτάζουν και να απεύχονται τα χειρότερα για να μην έχουν μπλεξίματα . Μετά να παγώνουν όλοι, μόνο μια γυναίκα να αντιδρά και να κινείται προς το δράστη για να του περάσει τις χειροπέδες. Αυτά προκύπτουν σε γενικές γραμμές από αυθόρμητες μαρτυρίες, την ώρα που ένας φάκελος με αποκρυμμένα περιστατικά βίας που ασκούν οι φασίστες αποστέλλεται με σκανδαλώδη καθυστέρηση στον Άρειο Πάγο. Τελικά,  όλα μοιάζουν να τοποθετούνται με ακρίβεια ως  συγκοινοντούντα μέρη ενός μηχανισμού που έτσι ή αλλιώς αυτοεξυπηρετείται. . Η συντεταγμένη πολιτεία να παρακολουθεί ατάραχη την απώλεια ενός γενναίου μέρους της επιρροής της στην αστυνομία , οι φασίστες να επιταχύνουν την μετάβασή τους στο επόμενο στάδιο του ξετυλίγματος της στρατηγικής τους βεντάλιας, για να αναβιώσουν την παραδοσιακή τους έχθρα με τις αριστερέςς ιδέες ,οι πολίτες που αναλώθηκαν σε όλες τις λάθος μάχες  να μην έχουν σήμερα   κουράγιο  να αντιδράσουν μπροστά στην επέλαση της βίας και του θανάτου.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Αχ, αυτή η πραγματικότητα!



Και τώρα περιμένοντας τι;    Ότι ιδανικά  η σημερινή θα ήταν μια ημέρα  περισυλλογής   για τους συμπολίτες μας που τους όπλισαν το χέρι  με την ψήφο τους; Μάταια η αναμονή, γιατί μάλλον το αντίθετο πρόκειται να συμβεί πριν να δούμε  για μια ακόμη φορά τα  δημοσκοπικά ποσοστά των φασιστών της Χρυσής Αυγής να αυξάνονται περαιτέρω , επιβεβαιώνοντας και πάλι το ιστορικό παράδοξο. Ναι δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εδώ υποβόσκει ένα εμφυλιακό κλίμα. Κάπως γιαλαντζί βέβαια και διφορούμενο, αλλά αρκούντως διχαστικό και επικίνδυνο, ειδικά σε τόσο εύφλεκτο έδαφος.  .  Άσχετα αν  αδυνατείς να καταλάβεις το ποιοι εναντίων ποιων δυνητικά θα επρόκειτο να αναμετρηθούν σε μια τέτοια σύγκρουση, η απειλή είναι παρούσα και πραγματική.

  Αλλά ας επιμείνουμε λίγο σε αυτό το λεπτό θέμα και ας τολμήσουμε να κάνουμε την έκπληξη αναζητώντας την απάντηση σε ένα απλοϊκό ερώτημα:  Ποιοι θα είμαστε άραγε  εμείς και ποιοι  οι άλλοι σε μια τέτοια υποτιθέμενη σύγκρουση;   Αποδεχόμενοι  λοιπόν  ως υπόθεση εργασίας μια απόπειρα οριοθετήσεως του θέματος  ας πούμε ότι εμείς για παράδειγμα είμαστε οι δημοκράτες και οι άλλοι είναι οι φασίστες.  Πως, λοιπόν, θα συμπαρατασσόμασταν στο πλευρό διεφθαρμένων ηγετών ή ακραίων λαϊκιστών, που εγκαλούν σχεδόν προκλητικά τους πάντες στα πλαίσια της νομιμότητας; Πως θα συμπαρατασσόταν για παράδειγμα ο τίμιος επαγγελματίας στο πλευρό του φοροφυγά που εδώ και χρόνια του ασκεί αθέμιτο ανταγωνισμό; Πως θα συμπαρατασσόταν ο ταλαιπωρημένος εργαζόμενος στο πλευρό του εργοδότη του που αξιοποίησε την κρίση για να του ψαλιδίσει τα εργασιακά του δικαιώματα;   Ή πως θα χωρούσαν στο ίδιο στρατόπεδο η κοπελίτσα που φοβάται να μείνει έγκυος για να μη την απολύσουν, και το αγόρι που φοβάται για τους ίδιους λόγους μήπως  τραυματιστεί στη δουλειά του με τον δημόσιο υπάλληλο που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μπει  στη θέση τους;  Πόσο συμπαγής λοιπόν θα ήμασταν  ως ενιαίος χώρος, εμείς οι πιστοί δημοκράτες μπροστά στο φάσμα της επέλασης του φασισμού; Καθόλου, είναι η απάντηση. Γι αυτό και απαιτείται ψυχραιμία, ειλικρίνεια, φειδώ στις ρητορικές εξάρσειςς και αποφασιστικότητα απέναντι στην εγκληματική οργάνωση που λυμαίνεται τις γειτονιές της Αθήνας ειδάλλως φαίνεται σαν αυτό το μαύρο λουλούδι του διχασμού  να ριζοβολά  μία σύγκρουση του είδους όλοι εναντίων όλων. Ένα αχαλίνωτο ξέσπασμα θυμού και βίας χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Ο κατήφορος





 -Τι άλλο να σου πω πια εγώ ρε Μιχαλάκη; Πάει και τελείωσε, λέω:, εσύ είσαι άξιος της μοίρας σου . Μα βρες συ πόσες φορές σου έχω πει ότι καλό θα ήταν να δοκίμαζες και με καμιά γυναίκα άλλης εθνικότητας, έτσι για αλλαγή;
Τώρα είναι πράγματα αυτά που μου λες; Ότι εν έτι 2013,  της έκανες έρωτα και αυτή έστρεφε το κεφάλι της δεξιά αριστερά για να μη συναντήσει το βλέμμα σου;
Σαν την Λάσκαρη στον «Νόμο 4000» ρε;

Τι έγινε ρε παιδιά;



Πριν από μερικές ημέρες βρίσκομαι μ ένα παλιό φίλο μου τον Κ., ο οποίος μου λέει:

- Ποια λές να συνάντησα τις προάλλες; Τη Μαρία Γ. από τη σχολή. Και τι λες να μου ξεφούρνισε; Ότι τότε σε γούσταρε τρελά. .
-Εμένα; λέω εγώ. Έλα Χριστέ και κύριε. Και πως δεν βρήκε ούτε ένα τρόπο για να μου το δείξει;
-Ε, πως! λέει ο φίλος. Αφού αυτή λέει ότι σου το έδειξε με αρκετούς τρόπους:
Όταν, για παράδειγμα, την κοιτούσες κι αυτή έστρεφε το βλέμμα της αλλού. Όταν της έλεγες καλημέρα και δε σου απαντούσε. Όταν τη ζήτησες να πάτε οι δυο σας σ ένα ξενοδοχείο και σου είπε: για πια με περνάς; Όταν σου έλεγε  πως της αρέσουν οι ξανθοί γαλανομάτες.
Όταν σου έλεγε ότι δεν θα έκανε ποτέ σχέση με άνθρωπο που γράφει. Όταν σου έλεγε ότι θέλει να μείνει μόνη επειδή φοβάται τις δεσμεύσεις. Όταν πήγες να της πιάσεις το χέρι και σου είπε, «κάτω τα ξερά σου».  Δηλαδή τι άλλο  έπρεπε να κάνει η κοπέλα για να το καταλάβεις.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Η συγγνώμη



Καλύτερα μη λες αργά την έρημη συγγνώμη
γιατί προβλήματα γεννά καινούργια και πληγώνει
αν είναι να την πεις νωρίς, πες την πριν γίνει κρύα
γιατί αργά άμα την πεις, δεν έχει πια αξία

Η συγνώμη είναι ένα πιάτο που δεν τρώγεται κρύο



Αν εξαιρέσουμε μερικούς χρυσοθήρες που ψάχνουν επίμονα για χρυσάφι, μερικούς καρβουνιάρηδες που ψάχνουν για κάρβουνο, η κανένα παραπλανημένο πρόβατο που ψάχνει για μαντρί, οι αργοπορημένες συγγνώμες είναι από τα τελευταία πράγματα που θα περίμενες ποτέ να έρθουν σε γόνιμη επαφή με τον επίτιμο αποδέκτη τους.

Όμως, όταν με τα διερευνητικά μάτια μας, διάπλατα ανοιχτά τις υποδεχόμαστε αυτές τις μακρινές καλεσμένες μας ξαφνικά από το πουθενά η αίσθηση είναι πολύ δυνατή και πολύ γλυκιά ταυτόχρονα και επομένως είναι μια λογική επιλογή για στοχασμό και περισυλλογή.

Εγώ όταν την συνάντησα αυτή την παλιά συγγνώμη ένιωθα σαν μέλος μιας εξερευνητικής ομάδας που συμμετείχε σε περιπετειώδεις διακοπές, έχοντας ευκαιρίες να δει πραγματικά άγριους γορίλες, καμιά ασιατική σκιερόγατα ή τίγρη Βεγγάζης και που στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε τις περιπέτειες του «Μικρού Σερίφη» του περίφημου Τζιμ Άνταμς ή Δημήτρη Αδαμόπουλου, ενός 18χρονου παλικαριού από τη Σπάρτη που βρέθηκε στην άγρια δύση αναζητώντας τα ίχνη του εξαφανισμένου πατέρα του.

Από μακριά λοιπό έμοιαζε να βγαίνει η φωνή που αιτούνταν με τον τρόπο της συγχώρεση μέσα από μια θάλασσα πλατιά και ροδαλή, σαν θαλάσσιο τέρας, τεράστια σε μέγεθος και ζωηρή στο χρωματισμό, συμπλήρωμα για το γαλάζιο ουρανό, που αναδυόταν από τιρκουάζ νερά σαν ένα περήφανο επιζόν λείψανο της παλιάς Θεσσαλονίκης.

Πραγματικά, εκείνη η φωνή που με φώναξε πριν από μερικές ημέρες, αν και ήταν χαλαρή, τρεμουλιαστή και χαριτωμένη δεν είχε τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γλυκερή ή φρου φρου.

-Παλικάρι; είπε ένας ηλικιωμένος κύριος από το μπαλκόνι του σπιτιού του κι εγώ έστρεψα το πρόσωπό μου προς το μέρος του.

Αιρόμενος κατά προσέγγιση στο ύψος των περιστάσεων τον χαιρετάω μ εκείνο το γνωστό, αστραφτερό χαμόγελο της μάγισσας που λέει: Α, πουλάκι μου, εσύ είσαι;

Στην συνέχεια, τον βλέπω ξεκάθαρα πριν από περίπου τριάντα χρόνια να στέκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο του μπαλκονιού και να ζητάει με τραχύτητα από ένα τσούρμο δεκάχρονα παιδιά να του αδειάσουν τη γωνιά επειδή του είχαν πρήξει το συκώτι.
Κάποιο από τα παιδιά του αντιμιλάει αυθάδικα, κι εκείνος την ίδια ημέρα αναζητά την μητέρα μου για να της πει ότι εγώ ήμουν αυτό.

Αν και φυσικά δεν ήμουν εγώ εκείνο το παιδί που τον είχε περιλούσει με λόγια ανήκουστα για την ηλικία μας, και αποτυγχάνοντας να πείσω επ αυτού ακόμα και την ίδια μου την μάνα, βρίσκομαι πριν από το πρώτο δειλινό στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού του σε στάση απολογούμενου κορμιού, να του ζητάω συγγνώμη με σκυμμένο το κεφάλι για κάτι που δεν είχα κάτι, φορέας μιας συλλογικής ευθύνης, που μόνο εκνευρισμένό και αηδία μου προκαλούσε. και ύστερα όταν με συγχωρεί με ευαρέσκεια και μεγαλοψυχία να νιώθω σαν ένα παντζάρι που ματώνει στο μπλέντερ ή σαν ξεδοντιασμένος έφηβος που πίνει χυμό πράσου με ζουλιγμένο σπανάκι, και σίγουρα,  εν πάση περιπτώσει, αρκετά κάτω από την κορυφή των ψυχολογικών μου δυνατοτήτων.

Τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα, και χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ μας, κάθομαι κάτω από το μπαλκόνι του περιμένοντας να ακούσω το λόγο για τον οποίο με φώναξε και ενθυμούμενος  με πίκρα τον πικρό υπαινιγμό της μάνας μου, όταν πριν από χρόνια της είχα υπενθύμισα το συγκεκριμένο περιστατικό και είπε: -Ε, πως, κάτι θα του είπες, δεν μπορεί.

Μου λέει ο ηλικιωμένος κύριος, λοιπόν, όταν σταματώ στην άκρη του δρόμου: -Παλικάρι, κάποιες φορές σε βλέπω να περνάς από εδώ, αλλά μόλις σήμερα είπα να σε σταματήσω. Θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα.

Εγώ, μη, έχοντας συνηθίσει σε τέτοιες ανατρεπτικές συνάντησεις, όπως δεν έχω συνηθίσει ποτέ την πρασόπιτα, ανεξαρτήτως προελεύσεως αυτής, σκέφτομαι ότι αφού είναι να το κάνω ας το κάνω έτσι και χωρίς δισταγμό σηκώνω το χέρι μου και ανοίγω το στόμα μου για να του πω:

-Ευχαριστώ. Να είστε καλά!

Όμως ξέρω ότι δεν είναι δίκαιο. Και συλλογίζομαι πως είναι δυνατόν άραγε ένας πάνσοφος και πανάγαθος θεός να φορτώνει ξαφνικά στις πλάτες μας τόσα σακιά ευαισθησίας, όταν αυτές έχουν ατροφήσει από τη σκληρότητα της αχρησίας και της αδράνειας.

Και πάλι η σκέψη μου αιωρείται μεταξύ Μικρού Σερίφη και πραγματικότητας, σα να τον έβλεπα αυτή τη στιγμή  να ταλαιπωρείται από ένα περιβαλλοντικό άσθμα που παθαίνει αναζητώντας στη σημερινή Θεσσαλονίκη την ονειρική γυναίκα για ένα ρομαντικό ζευγάρωμα σωτηρίας και απαλλαγής από μετεφηβικές νευρώσεις, σ ένα φθηνό ξενοδοχείο με θέα το Χορτιάτη.

Τώρα, όμως, που έχουνε περάσει μερικές ημέρες, όπως και άλλοι αντιήρωες πριν από αυτόν, ο ηλικιωμένος κύριος έχει εξαφανιστεί μέσα στην κουμπότρυπα του χρόνου.
Άφησε, όμως, τη φωτεινή του πλευρά ανοιχτή, επιτρέποντάς μου, ελεύθερη πρόσβαση σ εκείνη την κληρονομιά των παιδικών αμφισβητήσεων και φόβων που τόσο μίζερα ανέστησε και τόσο ασυλλόγιστα εξέθρεψε κάποιο μεσημεράκι.
Κι αν είναι ουσιαστικά αδύνατο να υπερεκτιμήσει κανείς τη σπουδαιότητα μιας τόσο σύντομης συνάντησης, ή να επαινέσει περισσότερο απ όσο πρέπει τη δυνατότητα της ζωής να ξορκίζει περιστασιακά τουλάχιστον παλιές αντιπάθειες και καχυποψίες, εγώ αισθάνομαι τώρα ότι για λίγες μονάκριβες στιγμές πέρασε από την μυστική δίοδο σαν χείμαρρος στον κόσμο μου αυτό το λανθάνον δέος που όποιον αγγίζει του επιτρέπει ευχαρίστως να επαναπροσδιορίσει τη σημασία της στενής σχέσης που συνδέει τον παιδικό μας μύθο με κάθε ανέπαφη γωνιά της ψυχής μας.  
Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι μην έχοντας κανέναν απολύτως φόβο για τις λέξεις και τις αμφίσημες σηματοδοτήσεις τους ο νικητής στη ζωή δεν είναι πάντα η συγχώρεση. Κι από μια πλευρά ακόμα και αυτή η πικρή διαπίστωση είναι λογικά και ορθά έτσι καμωμένη.


Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Η γενιά Ντιπ



Προσπάθησα τις προάλλες ευρισκόμενος σε μια παρέα γνωστών και φίλων να διευρύνω λιγάκι την θεματολογία της, επιχειρώντας να κάνω μια μικρή εισήγηση για τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ και την Μπητ Γενιά που έδρασε στο λογοτεχνικό χώρο στην Αμερική ολόκληρη τη δεκαετία του 1950. Όφείλω να ομολογήσω ότι κι αυτή η προσπάθειά μου στέφθηκε από  αποτυχία και μάλιστα από την γέννησή της και χωρίς  καν να προλάβω να μιλήσω για το περίφημο «Ουρλιαχτό» ή για την «ιερή τριάδα» των Μπιτ, μιας και υπερίσχυσε η παράλληλη συζήτηση που λάμβανε χώρα σχετικά με την «πληρωμένη» απάντηση που ετοιμάζει η Wind στο ντεμαράζ προσφορών της Forthnet. 

Έχε χάρη που σέβομαι τα χρόνια μου, αλλιώς θα σου έλεγα εγώ



Σκέφτομαι ότι αυτά τα τσιγγανάκια πραγματικά δεν έχουν το θεό τους. Περνώντας λοιπόν τις προάλλες έξω από ένα σχολείο ακούω ένα από αυτά να μου φωνάζει για να του επιστρέψω την μπάλα που έφυγε στο δρόμο.
-Θείο, τη μπάλα, λέει
Ε όχι δα και θείο σκέφτομαι. Εγώ θείος, που δεν είμαι ούτε  39 γεμάτα; Με τέτοια επιδερμίδα, με τέτοιο σώμα καλογυμνασμένο, με μακρύ μαλλί και ντύσιμο στην τρίχα; Καθώς πλησιάζω λοιπόν για να του δώσω την μπάλα σκέφτομαι ότι μάλλον έτσι θα συνηθίζουν να αποκαλούν οι τσιγγάνοι  οποιοδήποτε έχει γιορτάσει τα εικοστά του γενέθλια και αποφασίζω μάλιστα να το τσεκάρω και στην wikipedia, όχι επειδή με πείραξε ή γιατί τραβούσα κανένα ζόρι, αλλά για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Ξέρετε…
-Έλα πάρε την μπάλα του λέω καθώς το πλησιάζω και μη με ξαναπείς έτσι, ακούς;
Αμέσως μετά γυρίζω στο σπίτι και χωρίς χρονοτριβή ανοίγω τη wikipedia, για να επαληθεύσω την άποψή μου, όμως δυστυχώς δεν βρίσκω τίποτα επ αυτού. Ανενημέρωτη τελείως παιδί μου. Σκέτη απογοήτευση.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Περσεφόνη



Βγάζει το λουλούδι της η Περσεφόνη
απ το αξιοθύμητο νερό
και μ ένα κλαδί την πλάτη της ματώνει
κάτω απ το αστέρι το εχθρικό

λούζονται στο φως ακίνητα τοπία
δίπλα στ ομιλητικό νερό
ψίθυρος αρχαίος σπέρνει αμφιβολία
στον κορινθιακό συλλαβισμό

στρογγυλά καμίνια, καίνε τον ασβέστη
διακοφτό φτερούγισμα μουγγό
κάπα καστιλιάνικη φορά στη ζέστη
ξεραμένο χρώμα στον καρπό

μυστική ερωμένη, καρφωμένο χτένι
μυρωδιά αλόγου στη βροχή
σώθηκε το κάστρο, "έπεσε" η Ελένη
κλέβει η Αερόπη τη μουγκή

 δώδεκα στρατιώτες σφίγγουνε τα χέρια
στον γιγαντιαίο τον κορμό
ταξιδιώτες από τα καμένα αστέρια
πέφτουν σαν σαϊτες στο νερό

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Ψάρι φωτιάς

Όταν τα βράδια ετοίμαζαν οι Αχαιοί τα πλοία
δεν βοηθούσε ο καιρός να πάνε για την Τροία
κι είχαν τα ξύλινα άλογα σε μία αποθήκη
κι ο Νέστορας τραγούδαγε για τη μέλλουσα φρίκη

η πυρκαγιά δυνάμωνε οι στρατιώτες κλαίγαν
και οι φτερούγες του πουλιού στάχτη και αίμα φέρναν
ο μάνταλος ετσίριζε της πόρτας του Ευδαίμων
καπνός βαρύς και θόρυβος και απουσία ανέμων

σκέφτονται ύμνους και σπονδές να ζωντανέψει ο αέρας
κι επικαλούνται οιμωγές να θρέψει φως της μέρας
μα παραδέρναν στη στεριά, μεθούσαν στη σελήνη
χορδή παλλόμενη πλατιά του τόξου γρίφους λύνει

κόρη σβησμένη του ματιού, ανάλαφρη υγρασία
όπλα κι ασπίδες του κουτιού, κλίνη κι ορθοστασία
πρόχειρους τάφους έσπερναν, αν κάποτε είχαν τάφο,
τους πρόβαραν και έγερναν στον αδειανό το λάκκο

μα όσο περνούσε ο καιρός χωρίς νέο κανένα
ξύλο το σώμα και αχός, ρούχα και σώμα ένα
καλαμποκόφυλλα γλυκά μασούσαν στο κελάρι
μια κέρινη τριανταφυλλιά φύτρωσε στο φεγγάρι

μέσα στη νύχτα τη λευκή, χλιμίντρισμα φοράδας
ψάρι φωτιάς, νέφη καπνοί, ορμή άγριας δάδας
ράχη γερμένη αγκαθωτή, κυνόδοντας και σκήπτρο
έκλαμπρο στάρι και βροχή και σαπισμένο κίτρο

σκούξιμο ερήμωσης βραχνό, ο Σέμελβας χορεύει
ένα χορό προφορικό και όλους τους μαγεύει
μια ζωντανή νεκρή για μας στον κοχλασμό του βούρκου
δίνει τα ρέστα της καρδιάς με πάθος άγριου Τούρκου

θάνατος στην κακιά μητριά, μύηση, ιερουργία
η Ιφιγένεια στα πανιά, στη θάλασσα τα πλοία
σεντόνια μαύρα εραστών στο χάδι των ανέμων
νεφρίτες άγνωστων θεών στον πρώτο των πολέμων

Ο καρφοδεκάρας



Στα κεράσματα ήταν πρώτος
κάθε απουσία του κρότος
πριν τελειώσει ο φραπές του
να τος έφτανε κι ο Νες του

πριν από την κρίση άλλος
σκορποχέρης σαν φαντάρος
ένα κινητό το μήνα
στα γενέθλια λιμουζίνα

τώρα μαύρη έπιασε σκόνη
και πηδιέται απ το μπαλκόνι
τα λεφτά πια δεν του φτάνουν
και οι φίλοι του τον χάνουν

τώρα ό,τι περισσεύει
για το σπίτι το μαζεύει
κι η γυναίκα του η Μάρα
τονε λέει «καρφοδεκάρα»

δεν αντέχει το τσιγκούνης
κείνος πού νιωθε Γκουσγκούνης
προτιμάει «καρφοδεκάρας»
πού χει υπογραφή της Μάρας


Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Φόβοι παλιοί



Φόβοι παλιοί που εξανεμίζονται
στο πέρασμα των χρόνων
κι άλλοι καινούργιοι που ακονίζονται
με εμπειρία μόνο

αγάπες που δεν σε βοήθησαν
καλύτερος να γίνεις
και άλλες που δεν σε συνήθισαν
έτσι όπως θες να μείνεις

μα καθετί είναι προτιμότερο
από παλιά αγάπη
που σ έκανε άνθρωπο χειρότερο
και ψυχικά σακάτη

Τα ζάρια



Ερωτεύθηκε το τάβλι ο θεός
κι όλο παίζει με αγγέλους μες στο φως
τον αφήνουν να νικήσει
δεν θα τον κακοκαρδίσει
ούτε καν ο εωσφόρος ο διπλός

τους κοιτάζει και τα πούλια του χτυπά
τα μαζεύει και ηφαίστεια ξυπνά
κι όταν έρχονται εξάρες
τότε οι παλαβομάρες
και τα ανόητα πληρώνονται ακριβά

κάπου κάπου όμως το ζάρι
το σηκώνει το παζάρι
και το γόητρό του μια στιγμή ξεχνά
στις μεγάλες αδικίες
πάντα βλέπει τις αιτίες
και μπορεί να αλλάξει ακόμα και ζαριά

Κι αν του κλέβει μεγαλείο
και δεν φαίνεται αστείο
το να αλλάζει μιας στις τόσες την ζαριά
κάπου γίνεται ένα θαύμα
κι επουλώνεται ένα τραύμα
κάποια ελπίδα την αυγή ριζοβολά

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Ο εαυτός σου, ο σύμμαχός τους



Καθώς σου έλεγα θυμάμαι
πως τα μικρά θα μ εξοντώσουν
ήρθαν τα ελάχιστα και πάνε
να με αποτελειώσουν

του κόσμου οι μικρές κακίες
των άλλων οι φθηνές νευρώσεις
οι ασήμαντές μας ιστορίες
που απαιτούνε δικαιώσεις

αυτοί που νόθευαν τα βράδια
τον δρόμο σου για νά ρθει άλλος
αυτοί που σβήναν τα σκοτάδια
για να μη γίνεις πιο μεγάλος

κι ο εαυτός σου ο σύμμαχός τους
παίζει κι αυτός διπλό παιχνίδι;
τα βράδια γίνεται εχθρός τους
τα μεσημέρια ξένος ήδη

ο εαυτός σου, ο σύμμαχός τους
που ένα κομμάτι του έχεις μόνο
είναι κι αυτός σου λέω δικός τους.
και τον κερδίζεις με το χρόνο

γιατί όταν θέλεις και παλεύεις
ένα κομμάτι σου αρνείται
τις αλλαγές αυτές που φέρνεις
σ ότι ακίνητο κρατείτε

Ψιλά υπάρχουν



Κατά γενική ομολογία, είναι πολλοί οι τρεις σταθμοί διοδίων που καλύπτουν την εθνική οδό στο τμήμα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Πλαταμώνα και σίγουρα υπέρ αρκετοί για να προκαλέσουν δικαιολογημένα συναισθήματα αγανάκτησης και εκνευρισμού σε οδηγούς και συνεπιβάτες.
Γι αυτό και όσοι από τους συνεπιβάτες μου με βλέπουν, κάθε φορά που φτάνουμε σε έναν από αυτούς, να απλώνω με ψυχραιμία το χέρι μου και να πληρώνω με χαμόγελο το απαιτούμενο αντίτιμο δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν το μυστικό που κρύβεται πίσω από την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία που επιδεικνύω. Τα πράγματα όμως είναι απλά και ξεκάθαρα….

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Αυτογνωσία, όχι μαλακίες...

"Μού μαθε ένα η ζωή
όποιος πολύ μιλάει
δεν έχει τίποτα να πει
πολλά όποιος σιωπάει"



Έχοντας, λοιπόν, αναρτήσει , μια από τις προηγούμενες μέρες, την παραπάνω στροφή μου στη σελίδα μου στο Facebook , λαμβάνω ένα αιφνιδιαστικό like μαζί με ένα αναπάντεχο μήνυμα στο inbox μου, που μου λέει: «Μπράβο βρε Χάρη, πολύ όμορφο».
-Είσαι σίγουρος ότι σου αρέσει αυτό που έγραψα; του απαντάω.
-Ναι, μου λέει. Και μου αρέσει και το επικροτώ. Που είναι το παράξενο δηλαδή;
Εγώ ξεπερνάω την αρχική μου αμηχανία και του γράφω:
«Δεν ξέρω ρε φίλε,  αλλά μου μοιάζει κάπως σα να έγραψα ότι μου αρέσουν  τα μικροκαμωμένα γυναικεία οπίσθια και να μου έκανε like η Jenifer Lopez».   


Ξένο να μ έχεις

Μέσ στα θολά νερά
θα δω  κάτι από σένα
μα αν καθαρίζουν μια
βλέπω μονάχα ψέμα

το ξέρεις τώρα πια
πως έξω απ την καρδιά μου
είσαι μια ροζ σκιά
που βγαίνει απ την τροχιά μου

κάστρα υψώνεις και βουνά
δύσκολα όλα τα κάνεις
κοράκια ταχυδρομικά
στέλνεις να με πικράνεις

δεν έχω λόγια τρυφερά
για σένα στην καρδιά μου
μονάχα αγκάθια σουβλερά
και αίμα στα νερά μου

ξέρεις τι κάνεις προ πολλού
και πώς να με κρατήσεις
και του αιώνιου χωρισμού
το τέλος δεν θα ορίσεις

μα είν η αγάπη ενός πουλιού
που έχει συνηθίσει
στην αυταπάτη ενός χεριού
δυο σπόρους να τσιμπήσει

του σ αγαπώ πως σε τσιμπούν
τα αγκάθια λες στο στόμα
μα στην καρδιά σου αγκάθια ζουν
και στο φιλί σου ακόμα

καλύτερα να μη σε δω
να μη σε συναντήσω
ξένο να μ έχεις από δω
και πέρα όσο ζήσω


γιατί μονάχα οι πληγές
γιατρεύουνε το χρόνο
αυτό που ένιωθα για σένα
αγάπησες και μόνο

άρα δεν έχεις τώρα πια
λόγους να με θυμάσαι
νιώθω μιαν άγρια χαρά
που μ άλλονε κοιμάσαι


Της εκδίκησης το πιάτο



Κι αν ο θύτης τραγουδάει
και γι αγάπη μόνο ζει
και γι αγάπη όλο μιλάει
δίχως μια ντροπή

κι αν παιχνίδια μ άλλους παίζει
και για έρωτες μιλά
κι αν ακόμα σε εμπαίζει
και περνά καλά

της εκδίκησης το πιάτο
κρύο ή ζεστό
είναι γευστικό ως τον πάτο
και λαχταριστό

κι αν ο θύτης κλέβει χρόνο
και στη σπάει μια ζωή
και περνάει πάντα ψώνιο
και γουστάρει τη στιγμή

κι αν ο θύτης έχει αγάπη
και συμπόνια στην ψυχή
και χρυσώνει όλο το χάπι
πριν κανείς το καταπιεί

της εκδίκησης το πιάτο
κρύο ή ζεστό
είναι γευστικό ως τον πάτο
και λαχταριστό

κι αν εσύ με έχεις κάνει
άνθρωπο χειρότερο
και το κόλπο σου δεν πιάνει
άλλο το σοφότερο

κι αν αδιαφορία νιώθω
κι αηδία στην ψυχή
και για το κακό σου πόθο
έτσι μ έκανες εσύ

της εκδίκησης το πιάτο
κρύο ή ζεστό
είναι γευστικό ως τον πάτο
και λαχταριστό

Σιωπή



Μού μαθε ένα η ζωή
όποιος πολύ μιλάει
δεν έχει τίποτα να πει
πολλά όποιος σιωπάει

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Μα οι Άλλοι είμαστε εμείς


Μόλις πριν από λίγες μέρες διαπίστωσα ότι το προφίλ μου στο Facebook έχει πέσει θύμα παραβίασης. Πιο συγκεκριμένα, ανοίγοντάς το μία μέρα, αντιλήφθηκα ότι στους διαθέσιμους για συνομιλία φίλους μου υπήρχε για πρώτη φορά και ένα άγνωστο πρόσωπο που δεν ανήκε στη επίσημη λίστα των φίλων μου, ένας άγνωστος εισβολέας που όμως ήταν και σχεδόν αδύνατο να τον απομακρύνω. Αφού λοιπόν απευθύνθηκα χωρίς αποτέλεσμα για βοήθεια σε ειδικούς και μη,  αποφάσισα να διαγράψω οριστικά τον παλιό μου λογαριασμό και ίσως να φτιάξω έναν καινούργιο στο μέλλον. Μικρό το κακό-θα έλεγε κανείς- έλα όμως που το πραγματικό μου πρόβλημά δεν είναι αυτό. Οφείλω να ομολογήσω, λοιπόν, πως από τότε που μου συνέβη αυτό το πρωτοφανές περιστατικό έχω χάσει εντελώς τον ύπνο μου. Για να δώσω ένα παράδειγμα,  όταν ακούω κάποιο περίεργο θόρυβο το βράδυ, σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι μου  και κοιτάζω από το ματάκι της εξώπόρτας, ενώ όταν λείπω από το σπίτι αφήνω πάντα ένα φως ανοικτό και ένα ραδιοφωνάκι να παίζει και θέλω πάντα να έχω κάποια παρέα μέχρι αργά το βράδυ και φυσικά κάθε φορά όταν πέφτω για ύπνο αφήνω δίπλα στο μαξιλάρι μου ένα μικρό μαχαιράκι . Ναι, είναι αλήθεια ότι έχω αρχίσει να υποπτεύομαι πια τους πάντες και τα πάντα,  φίλους, πρώην συνεργάτες, παλιές γκόμενες, γείτονες που με κοιτούσαν περίεργα, όλους.  Γι αυτό και λέω ότι αισθάνομαι δέος στη σκέψη και μόνον ότι αυτό το μαρτύριο θα μπορούσε να συνεχιστεί περαιτέρω και γι αυτό πάση θυσία  πρέπει να γίνει κάτι ώστε αυτό να τελειώσει άμεσα και να μπει εδώ μια τελεία. Καταραμένο “Game of Thrones”...