Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

The Ides of March


Σύμβουλος υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, ενόψει των προεδρικών εκλογών στην Αμερική, βρίσκεται ξαφνικά τόσο άσχημα μπλεγμένος σε μια απρόβλεπτη συναλλαγή ώστε να απειλείται να τιναχθεί στον αέρα η πολιτική του σταδιοδρομία και το μέλλον της καμπάνιας του.

Όχι τυχαία, αυτή η ταινία ξεκινά με την προετοιμασία της τυποποίησης ενός κρίσιμου ντιμπέιτ στο Οχάιο με βαρυσήμαντα πορτραίτα, αφίσες και γραφιστικά που προβάλλουν την πατριωτική έξαρση των Αμερικανών. Ο Κλούνεϊ δεν κινηματογραφεί απλά το στήσιμο μιας εγκατάστασης που θα φιλοξενήσει τους διαξιφισμούς δύο επίδοξων προέδρων. Μας κάνει μάρτυρες του φιλτραρίσματος που υφίσταται ο πολιτικός λόγος πριν φτάσει στο κοινό. Ο δεύτερος τη τάξει σύμβουλος της εκστρατείας του υποψήφιου ηγέτη των Δημοκρατικών τεστάρει τον ήχο και τις αντιδράσεις των τεχνικών, προβάροντας ο ίδιος την εισαγωγή από τον λόγο του προϊσταμένου του. Απαγγέλλει με σιγουριά και ψυχραιμία σα να έχει εμπνευστεί ο ίδιος κάθε μία λέξη από το λόγο που θα εκφωνήσει την επομένη ο πολιτικός του προϊστάμενος. Μας συστήνει τον υποψήφιο πρόεδρο ως έναν πολιτικό που διαφοροποιείται από το σύστημα, που γυρίζει την πλάτη του στην θεοκρατική αντίληψη της πολιτικής και που διαπνέεται από ένα λαμπερό, φιλελεύθερο πνεύμα. Την ίδια στιγμή, ανακαλύπτει τεχνικούς μικροφωνισμούς που διέλαθαν της προσοχής των ηχοληπτών και βάζει τις τελευταίες πινελιές στην βελτίωση της οργάνωσης της παρουσίας του πελάτη του, συστήνοντάς μας παράλληλα και τον εαυτό του ως ένα δείγμα ανθρώπου με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ευφυΐα που γνωρίζει καλά τη δουλειά του. Έναν τέλειο επαγγελματία. Θα περάσουν μόνο μερικά καρέ ώσπου να μάθουμε ότι επίσης είναι και ένας άνθρωπος διορατικός με ιδανικά και μια σπάνια αξιοπρέπεια που αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει. Όταν τα πράγματα θα σφίξουν περισσότερο, θα κολακευτεί από την πρόσκληση ενός επαγγελματικού του αντιπάλου και θα παρεκκλίνει από την πορεία του κατά τα ελάχιστα εκείνα εκατοστά που είναι ικανά να προκαλέσουν έναν θεαματικό εκτροχιασμό. Θα προσπαθήσει όμως να μείνει ζωντανός, να επιστρέψει στην καμπάνια και να πετύχει τον αρχικό του στόχο.
Όπως, όμως, σύντομα, συνειδητοποιούμε, ο δικός του επαγγελματικός θάνατος-βίαιη ακύρωση των επιτευγμάτων που έχουν επέλθει πιο πριν, έφτασε μια στιγμή από την υλοποίησή του ως συνέπεια της πληγωμένης του αφοσίωσης. Τόσο ασταθές και σαθρό είναι το έδαφος της πολιτικής. Τόσο μολυσμένο από την υπέρτατη φιλοδοξία και τη λαχτάρα για άμεσο αποτέλεσμα.
Από το φορτωμένο πολιτικά όνειρα και ελπίδες επιτυχίας σύγχρονο Οχάιο, την περιφέρεια που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τις γενικές εκλογές στις ΗΠΑ, ο σύμβουλος τελικά παραδίδει μαθήματα αυτοέλεγχου και διαχειριστικής αυθεντίας, ρίχνοντας με φειδώ στο τραπέζι ένα ένα όλα του τα χαρτιά, κι αποδεικνύοντας ότι η πολιτική είναι πρώτα απ όλα μια μάχη επιβίωσης.
Με αφορμή ένα άκρως επίκαιρο θέμα ( το μυστηριακό πέπλο που τυλίγει την διεξαγωγή των προεκλογικών εκστρατειών) ο Τζόρτζ Κλούνεϊ αποδεικνύεται ένας σύγχρονος μετρ του πολιτικού σασπένς, ανατέμνοντας το σώμα των πολιτικών μηχανισμών και φτιάχνοντας μια ύπουλα μειλίχια πολιτική ιστορία για την πανταχού παρούσα, αν και αθόρυβη, κατάσταση των πολιτικών συναλλαγών, της διαφθοράς της αποπλάνησης, των δολοπλοκιών, των σχεδιασμών και των αφανέρωτων στρατηγικών που αρχειοθετούνται στα πιο σφιχτοκλειδωμένα συρτάρια των ανθρώπινων συνειδήσεων και δικαιώνονται ή καταδικάζονται με αποκλειστικό γνώμονα το τελικό αποτέλεσμα. Αποφεύγει να γίνει διφορούμενος ή να μείνει αμέτοχος στα ηθικά διλήμματα που ανακινεί και ανασύρει στην επιφάνεια τα κοινά μυστικά που εξουσιάζουν τις προδιαγραφές της ανθρώπινης φύσης.
Ο Κλούνεϊ υπογράφει μια από τις πιο σημαντικές ταινίες της χρονιάς και αποσπώντας τρεις γενναίες ερμηνείες από τους Paul Giammati, Phillip Seymour Hoffman και Ryan Gossling μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το διακεκριμένο και ομώνυμο θεατρικό έργο (τίτλος που παραπέμπει στη ρωμαϊκή πανσέληνο του Μαρτίου και την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας). Η σκηνοθεσία του είναι εξαιρετική και βασίζεται σε επιλογές πλάνων που σου επιτρέπουν να τα διαβάσεις, ενώ και το μοντάζ υπηρετεί το ίδιο πνεύμα, (παροχής χρόνου για νοητική επεξεργασία και οπτική γευσιγνωσία), καθώς πρέπει ο θεατής να καταλάβει πράγματα κι όχι να μείνει με την εύγλωττη εντύπωση μιας ευχάριστης σύγχυσης.
Όχι τυχαία, λίγο πριν το τέλος, ο ίδιος άντρας επιστρέφει σ έναν παρόμοιο χώρο και προΐσταται της οργάνωσης μιας νέας μάχης.
Η κάμερα τοποθετείται σε θέση ανφάς κι αυτός φαίνεται σίγουρος μέσα στο κοστούμι του, αν και αρκετά διάφανος και απροστάτευτος πια. Ένα ατόφιο ανθρώπινο πλάσμα που αντιστάθηκε στην ακύρωση και εξασφάλισε προσωρινά έστω την επιβίωσή του. Έστω κι αν τώρα πια γνωρίζει ότι ο βασιλιάς του είναι ηθικά γυμνός.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 8/10

Ο άντρας κείνης της γυναίκας

Κάτι δεν πήγαινε σωστά
και όλο μάκραινε η μέρα
τα παραδρόμια όλα κλειστά
τα καλντερίμια φωτερά
κι έμφυτη βία στον αέρα

στο καφενείο αραχτοί
δώδεκα κι ένας νοματαίοι
«μην βλαστημάς ειν Κυριακή
κι αύριο είναι και γιορτή»
του είπανε οι νοικοκυραίοι

ήρθες να κάνεις μια δουλειά
καν την και πάνε στο καλό σου
έχεις γυναίκα και παιδιά
που περιμένουν εκεί δα
να δεις αντρίκεια το μισθό σου

μην βλαστημάς ειν Κυριακή
και τα φαντάσματα ντροπιάζεις
είσαι εργάτης μα τη γη
δεν της μιλάς όπως αρκεί
και όλο πράγματα της τάζεις

σήκω και κοίτα χαμηλά
τρίζουν τα πόδια της καρέκλας
εγώ σε πήρα για δουλειά
μα ήρθες μόνο για καυγά
σαν άντρας κείνης της γυναίκας

δώδεκα άνδρες δυο γραμμές
φτιάξαν στο φάρδος και στο μάκρος
γραμμές αντρίκειες πλαγιαστές
που δεν σ αφήνουν άμα θες
να βρεις τον δρόμο σου μονάχος

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Εμείς να μείνουμε ένα βήμα πίσω

Ένα αληθινό ρολόι θέλω
κι ένα τόσο δα φακό στην τσέπη μου
έναν αναπτήρα για τις συναυλίες
κι ένα θορυβώδες ξυπνητήρι
και να προσπαθώ να θυμηθώ τα ραντεβού μου
και να κάνω μόνος μου τις πράξεις στο μυαλό μου
να μη με βρίσκουνε παντού, όταν με θέλουν
θέλω να γίνω έξυπνος ξανά
να μη με βρίσκουνε παντού, όταν με θέλουν
να φτιάχνω μόνος τα δικά μου εργαλεία

η μουσική να γίνει αυτό που ήταν
κι ο έρωτας να γίνει αυτό που ήταν
να ξαναπαίξουν τα παιδιά με σωματίδια του θεού
και να θυμούνται τα παιχνίδια τους σαν μεγαλώσουν
να χουν γδαρσίματα στα πόδια και σημάδια
που θα μείνουν για πάντα ζωντανά
να τους φυλούν απ τις πληγές που δεν περνάνε


η μουσική να γίνει αυτό που ήταν
κι ο έρωτας να γίνει αυτό που ήταν
και το φθινόπωρο να γεννηθεί ξανά
κι η άνοιξη που γρήγορα πεθαίνει
η μουσική να γίνει αυτό που ήταν
ένας εύκολος τρόπος για ν αισθανθείς
κι οι επιφάνειες ξανά να μεγαλώσουν
να μη χωράει η ζωή σε μια παλάμη
να μη χωρούνε όλα σε μια συσκευή
να καταλάβουμε που πήγε αυτός ο χρόνος
που λέει πως μας έδωσε η ιστορία

η μουσική να γίνει αυτό που ήταν
να ακούγεται ξανά ευλαβικά
αυτή θα ήταν μια καλή αλλαγή
να πάμε ένα βήμα πίσω
έτσι κι αλλιώς μας λείπει μια αλλαγή
να πάμε ένα βήμα πίσω
κι όσοι δε θέλουν ας τραβήξουνε μπροστά
εμείς να μείνουμε ένα βήμα πίσω

η μουσική να γίνει αυτό που ήταν
ένα τραγούδι μόνο να αρκεί
που το ακούς και το ρουφάς για μέρες ίσως
ένα τραγούδι μόνο να αρκεί
εμείς να μείνουμε ένα βήμα πίσω
η μουσική να γίνει αυτό που ήταν

Οι επτάψυχοι οι Σαμουράι

Τι ηττοπάθεια κι αυτή
να λες πως μείναμε μονάχοι
κι έχουμε κι όλας ηττηθεί
πριν ξεκινήσει η πρώτη μάχη
τι ηττοπάθεια κι αυτή
πριν ξεκινήσει η πρώτη μάχη

τι ηττοπάθεια κι αυτή
πώς να ξυπνήσουν οι ελπίδες
άμα δεν έχεις καν πειστεί
πως και σπαθιά έχεις κι ασπίδες
τι ηττοπάθεια κι αυτή
πώς να ξυπνήσουν οι ελπίδες

λέγανε στην ανατολή
οι επτάψυχοι οι Σαμουράι
πρώτα νικάει στην ψυχή
κι ύστερα ο άντρας πολεμάει
πρώτα νικάει στην ψυχή
κι ύστερα για τη μάχη πάει

τι ηττοπάθεια κι αυτή
άμα συνέχεια αναστενάζεις
είναι κι η ήττα υποφερτή
αν πολεμάς και δεν διστάζεις
είναι κι η ήττα υποφερτή
αν πολεμάς και δεν διστάζεις

τι ηττοπάθεια κι αυτή
σ έχει ο φόβος αγγαρέψει
η νύχτα θα ναι μακρινή
αν πολεμήσεις δίχως σκέψη
η νύχτα θα ναι μακρινή
αν πολεμήσεις δίχως σκέψη

λέγανε στην ανατολή
οι επτάψυχοι οι Σαμουράι
πρώτα νικάει στην ψυχή
κι ύστερα ο άντρας πολεμάει
πρώτα νικάει στην ψυχή
κι ύστερα για τη μάχη πάει

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Αργή και επώδυνη επιστροφή στη ζωή!


Ο Ηρακλής που εμφανίστηκε στο ταλαιπωρημένο τερέν του Καυτατζογλείου στις 5, τη Δευτέρα το απόγευμα, για να δώσει ένα τυπικό αγώνα πρωταθλήματος Γ΄Εθνικής, απέναντι στον Τηλυκράτη Λευκάδας ήταν πιο μπερδεμένος και συγχυσμένος και από τον κόσμο του που ζέστανε με την παρουσία του τα παγωμένα καρεκλάκια του Καυτατζογλείου

Ο κόσμος της ομάδας επέστρεψε στο γήπεδο με το πάθος και την ανυπομονησία του πρωτάρη, ο προπονητής του έπρεπε να παρακολουθήσει λόγω τιμωρίας το παιχνίδι από τις εξέδρες, ο πρόεδρος αναζητούσε τρόπους να κατανοήσει τα κατατόπια της νέας του ομάδας, ενώ οι υπόλοιποι παίκτες ήθελαν το χρόνο τους προκειμένου να συνειδητοποιήσουν ότι όλος αυτός ο κόσμος που σκαρώνει συνθήματα με το όνομα «Ηρακλής», προσπαθεί να εμψυχώσει τους ίδιους και όχι κάποιους άλλους. Η αρχή αποδείχτηκε για μιαν ακόμη φορά δύσκολη και αποτυπώθηκε στο τελικό 0-2, που μούδιασε κάπως, αλλά δεν πανικόβαλε τον κόσμο του Ηρακλή.

Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι αλλαγές μαζεμένες αποδείχτηκαν πολλές για τους νέους παίκτες του Ηρακλή. Ο προπονητής της ομάδας στη συνέντευξη τύπου μπορεί να τους επέστησε την προσοχή, υπερθεματίζοντας για την αίσθηση του νέου χρέους που πρέπει να τους εμπνεύσει, αλλά όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους για να ωριμάσουν. Ιδίως οι ιδέες. Βέβαια, το νέο διοικητικό επιτελείο της ομάδας προσπαθεί να ανασκουμπωθεί, αλλά είναι αληθινά πολύ δύσκολο να τοποθετήσεις για τους παίκτες μιας ομάδας τον πήχη τόσο υψηλότερα στην μέση μιας αγωνιστικής περιόδου.
Ειδικότερα όταν πρόκειται να αγωνιστούν με τη φανέλα μιας ομάδας που φέρει τα χρώματα και το σήμα του «γηραιού». Από την άλλη, τα πράγματα μοιάζουν να είναι λίγο ευκολότερα για τους αντιπάλους του Ηρακλή, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου όλες οι αξίες έχουν κατεδαφιστεί και που η άγνοια κινδύνου απέναντι σε κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο μέχρι χθες γίνεται ένα συναίσθημα όπου κατά κόρον κυριαρχεί ακόμα και στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Ηττήθηκε λοιπόν από έναν αντίπαλό του αρκετά κατώτερό του στο γήπεδο επειδή τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο σημερινός Ηρακλής μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τις ομάδες της Superleague χάρη στο ειδικό βάρος της φανέλας και την πιστοποιημένη δύναμη της έδρας αλλά το πρόβλημά του παραμένει ακόμα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτεί σε ποια κατηγορία αγωνίζεται και κυρίως το πώς βρέθηκε εκεί. Πιστεύω ότι η πραγματική αντεπίθεση της ομάδας, θα ξεκινήσει μόνο όταν το πάρει πραγματικά απόφαση και μετατρέψει τον θυμό της σε κινητήριο δύναμη. Μόνο τότε θα εμπνεύσει και τους ίδιους της τους παίκτες, που όσο περνάει ο καιρός θα κατανοούν ολοένα και περισσότερο το βαρύ προνόμιο που έχουν επωμιστεί.

Τώρα το ζητούμενο πρέπει να είναι να μη πετάξει πρόωρα το πουλάκι της ανόδου. Αν και η ανάσχεση της κατρακύλας και κυρίως η απαλλαγή της ομάδας από τα χρέη της αποτελούν από μόνες τους τεράστιας σημασίας κατακτήσεις για τη φετινή χρονιά.

Αν μη τι άλλο, ο Ηρακλής κατάφερε να σταθεί όρθιος, να απορροφήσει τις επώδυνες συνέπειες της καταδίωξής του και να βρεθεί ξανά σ έναν δρόμο εξυγίανσης και αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα, παρά την απουσία εξωγενών στηριγμάτων ενώ θεωρητικά έχει ακόμα ελπίδες για την άνοδο, αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήδη για φέτος έχουν κατακτηθεί στόχοι σημαντικότεροι, από το πλησίασμα στην καταχρεωμένη Σούπερ Λίγκα.

Κάτω από το ζωντάμενα του Καυτατζογλείου προκαλούνται ζυμώσεις, οι οποίες στοχεύουν στην αναγέννηση ολόκληρης της Αγίου Δημητρίου με την επιστροφή όλων των τμημάτων της ομάδας στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Κι όσοι πίστεψαν ότι η ομάδα αναπνέει ακόμα κι ότι φτάνοντας στο πραγματικό της μέγεθος θα να είναι άτρωτη απέναντι στους προσημειωμένους εχθρούς της μοιάζουν σήμερα να δικαιώνονται μ έναν τρόπο σιωπηλό και αναπάντεχο.
Το παράδειγμα της ομάδας είναι τελικά που τους συνοδεύει και στον δικό τους Γολγοθά. Άλλωστε η επιστροφή ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, ενός ζωντανού οργανισμού εκεί όπου πραγματικά ανήκει είναι μια κατάσταση που εμπνέει συναισθήματα και κουράγιο σε όλους. Κάθε επιστροφή όμως είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο και πνευματική προετοιμασία. Ιδιαίτερα για τον Ηρακλή που πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να εξολοθρεύσει τους προσωπικούς του δαίμονες, αν θέλει να θυμηθεί τι είδους σύλλογος είχε πραγματικά υπάρξει.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Γέμισε το παραμύθι με άλογα



Δεν είναι πια δικό μου αυτό το άλογο
που ούτε πισωπατά, ούτε και στέκεται στα πισινά του πόδια
και το τριπόδισμά του δεν το αναγνωρίζω
το δικό μου δεν προσπαθούσε ν αποφύγει τα χτυπήματα
ούτε και τις άγριες λέξεις
και περπατούσε πάνω στα κύματα
με χαλινάρι και καπίστρι από βαμβάκι
και κολυμπούσε στις κίτρινες στεριές
με το κεφάλι έξω από την άμμο
και τα ρουθούνια του ήταν υγρά και σγουρά
και ρουθουνίζαν σαν ρολόγια
τούτο εδώ είναι πρασινομάτικο
με μαύρα φτερά στην πλάτη
και γκρίζες τουφίτσες στο λαιμό επάνω
κι έτοιμο να πετάξει αν το τρομάξει μια σκιά
σαν ένα σύννεφο σπουργίτια
που τιτιβίζουν από την έξω μεριά του κόσμου
τα τρομαγμένα τσιριχτά λοιπόν
φοβίζουν το άλογο αυτό
ένα από το σωρό τα άλογα
πιο πολύ και από τις θαρραλέες κραυγές
ή τις κλαγγές του ανέμου
και θέλει μπαμπακόσχοινο τριγύρω απ το λαιμό του
αντί για σύρμα της μιας πεντάρας
που πουλούν πραματευτάδες στα όνειρα

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Η Κλοπή (του Σωλ Μπέλοου)


Ο γεννημένος το 1915 στον Καναδά, εβραϊκής καταγωγής, συγγραφέας Σωλ Μπέλοου, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, κέρδισε μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα βραβεία στο χώρο της λογοτεχνίας με αποκορύφωμα το Νόμπελ το 1976 «για την ανθρώπινη κατανόηση και τη λεπτή ανάλυση του σύγχρονου πολιτισμού». Όμως το κυριότερο εκ των επιτευγμάτων του είναι ότι με το λογοτεχνικό του ύφος άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή σε πολλούς από τους συναδέλφους του, σκιαγραφώντας με ακρίβεια έναν τύπο ανθρώπου που μπορεί να σκέφτεται να δρα και να εξετάζει με μεγάλη ωριμότητα τις παραμέτρους του μέλλοντος.
Συνήθως περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι να γράψει ένα νέο βιβλίο, το οποίο σχεδόν πάντα αποτελούσε ένα λογοτεχνικό γεγονός για τα αμερικανικά γράμματα.
Στην «Κλοπή», όπως και στα περισσότερα από τα βιβλία του Μπέλοου, κυριαρχούν οι χαρακτήρες έναντι της πλοκής και της ιστορίας, ενώ ως συνήθως θριαμβεύει ο λόγος. Ουσιαστικά ο Μπέλοου αφηγείται ιστορίες μικρού διαμετρήματος, ξεδιπλώνοντας με συνέπεια και μεθοδικότητα το κουβάρι της ανθρώπινης ύπαρξης και φωτίζοντας τις πτυχές εκείνες των ηρώων του που τους κάνουν ευδιάκριτους αλλά όχι και διάφανους.

Τα λόγια που τους βάζει να εκστομίζουν είναι συχνά διανοουμενίστικα ή βουτηγμένα σε μια ποίηση της καθημερινότητας, καθώς μοιάζουν σαν να ακούμε καλλιεργημένους ανθρώπους όπως θα μιλούσαν μακριά από το σφιχταγκάλιασμα του πρωτοκόλλου και της δημοσιότητας. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές σε ξαφνιάζουν, γιατί φανερώνουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία μαζί και γνώση για τους τύπους των χαρακτήρων με τους οποίους ασχολείται κι οι οποίοι κουβαλούν εμμονές και ψυχώσεις μα και πολύ συχνά μια κρυστάλλινη αίσθηση της προοπτικής.
Η βασική ηρωίδα του στην «Κλοπή» είναι η Κλάρα Βέλντε μια ξανθιά, γυναίκα δυναμική και επίμονη μα και συνάμα ευαίσθητη και ευάλωτη όπως πολλές από τις δραστήριες γυναίκες που έτυχε να μεγαλώσουν στην επαρχία για να διαδραματίσουν στη συνέχεια κάποιο ρόλο σε μια μεγαλούπολη.
Γι αυτήν λοιπόν την δυναμική γυναίκα που είναι διευθυντικό στέλεχος και ζει με τον τέταρτο σύζυγό της και που δεν της λείπει σχεδόν τίποτα, η κλοπή ενός δαχτυλιδιού της με αξία περισσότερο ηθική παρά υλική, ενός δαχτυλιδιού που κάποτε της είχε χαρίσει ένας άντρας που εξακολουθεί να αγαπά, ο ιδιοφυής σύμβουλος πολιτικών προσώπων « Ίθιελ» είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ ακόμα ανεξιχνίαστο.
Άμεσα λοιπόν ξεκινάει τις προσπάθειές της να ξαναβρεί τον χαμένο θησαυρό της σκαρώνοντας με το μυαλό της μερικά πολύ ευφάνταστα σενάρια σχετικά με τις ενδεχόμενες λύσεις του μυστηρίου και κινητοποιώντας παράλληλα λυτούς και δεμένους προκειμένου να διαλευκάνει την κλοπή.
Σ αυτό το μυθιστόρημα που είναι γεμάτο από πλαστικότητα, τρυφερότητα, ευαισθησία και ευφυΐα ο Μπέλοου αναδεικνύει την ξεχασμένη δύναμη της γραφής, ενώ μιλάει για την επίδραση του σύγχρονου πολιτισμού στον άνθρωπο των γραφείων και των βιβλιοθηκών, βγάζοντας τη γλώσσα στο σύστημα για την αδιαφανή, αδρανή και περιχαρακωμένη στον μικρόκοσμο των περιορισμένων ενδιαφερόντων της άρχουσα τάξη των αμερικανικών μητροπόλεων.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Ένας χωρισμός τη μέρα τον Μπραντ Πιτ τον κάνει πέρα



Ε, όχι κι έτσι ρε παιδιά. Είναι αμαρτία από το θεό. Να συμμετέχεις σε τηλεπαιχνίδι, να απαντάς σε δέκα ερωτήσεις και να χάνεις τα δέκα χιλιάρικα επειδή δεν ξέρεις ποιος βάφτισε την Τζένιφερ Άνιστον; Ήμαρτον...

Ρεμπέτικα σε κοίταξα

Ρεμπέτικα σε κοίταξα
με κοίταξες λαϊκά
τι να σημαίνουν άραγε
,κάποιος θα πει, όλα αυτά;
το βλέμμα μου ξεκίνησε
από πολύ βαθιά
και το δικό σου αρχίνησε
νωρίς τα μου και μα

ρεμπέτικα σε κοίταξα
με κοίταξες πιο ροκ
συνήλθα και σ επίταξα
μετά το πρώτο σοκ
το βλέμμα μου στα υπόγεια
γυρνά τα σκοτεινά
και το δικό σου σε όργια
και stage λαμπερά

ρεμπέτικα σε κοίταξα
με κοίταξες πιο τζαζ
κι έκοψες τις καλύτερες
σκηνές μου στο μοντάζ
το βλέμμα μου αλληθώρισε
σε στυλ ιστορικό
μα κι από όλα χώρισε
για νά σαι τώρα εδώ

Απόκριση

Αυτό ξέρω να πω, αυτό είναι όλο κι όλο
μπορεί νά τανε γκιώνης μπορεί κι άλλο πουλί
που έπιασε να τραγουδά στου ουρανού το θόλο
μπροστά σ ένα κομμόδεντρο κι ένα άγριο σκυλί

κι εγώ μονάχα ανέγειρα την πλάτη μου στον τοίχο
κι έβλεπα μαύρες καμτσικιές να κάνουν στράκες κει ψηλά
στην τυραννία του άγνωστου βυθίστηκα και βήχω
κι όλα είναι γύρω γνώριμα και κάπως ελαφρά

όταν σηκώθηκε το επόμενο πρωϊ ο ήλιος
αράχνες φιδοκέντησαν το αριστερό μου μπράτσο
η πάχνη με κοκκάλωσε μα ο φίλος πάντα φίλος
κι αισθάνθηκα πως εκεί δα για μια ζωή θα κάτσω

απ τις πλαγιές που γέμιζαν ριπιδωτά την πλάση
ζεμένες πλάτες φάνηκαν των νιοφερμένων μπέσα
άκουσα οπλές στα μάρμαρα χλαπαταγή στα δάση
και τάμπασα δυο άλογα στο όνειρό μου μέσα

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Μικρογραφία

Σε ποιον μοιάζεις εσύ,
στον μπαμπά σου ή στην μαμά σου;
ποιανου μικρογραφία
έχεις γίνει τελικά;
τα μάτια τά χεις πάρει
απ τον παππού ή απ την γιαγιά σου;
τι κόμμα θα ψηφίζεις όταν πάρεις μυρωδιά;

ξυπνάς τον εαυτό σου
και ξυπνούνε άλλοι διακόσιοι
παλιοί σου συγγενείς
που την συνέχεια τους χρωστάς
στο μέλλον κάποιος άλλος εαυτός
θα σου χρεώσει
πως έκανε ταξίδια
που εσύ ήθελες να πας

μονάχα ένα μέρος
της ψυχής σου είναι δικό σου
το υπόλοιπο γυμνό
κι αταξινόμητο γυρνά
γι αυτό να μην φορτώσεις
στο παιδί σου το άδικό σου
τα μάτια τα δικά του
ν αποκτήσει και τα αφτιά

Μέρες

Σηκώνουν σκόνη κάτι γάτες στην Περσία
κι από τη γυάλα κάτι ψάρια υστερικά
τρεχοβολούν μες στην υγρή τους εξορία
και το νερό σφυροκοπούν με κοπριά

μάτια θερμά κι ένα σαγόνι μασουλάει
κάτι φουντούκια που τα έσπαγε η γιαγιά
πεφτό μουστάκι κι ένα σύρμα που κρατάει
χιλιάδες άστρα ένα ένα στη σειρά

σαπίζει ο φράκτης απ τις μπόρες του Ιούνη
έλα να φας το βραδινό σου, λέει η μαμά
πριν τα μεσάνυχτα χτυπάει το κουδούνι
και κάτι βήματα φορτώνουν τα σκαλιά

δεν ζωντανεύουν με σανό τα αλογάκια
κι οι ορθωμένες χαίτες γέμισαν γυαλιά
σ ανεμοστρόβιλο, στρουφίζονται παιδάκια
κανά ζευγάρι μέρες μείναν μοναχά

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

ΚΟΙΤΑ, ΧΙΩΤΗ-ΜΑΙΡΗ ΛΙΝΤΑ


Για να έχεις μια ευκαιρία
να σου δώσουν σημασία
και να γίνει η δουλειά σου
πριν να χάσεις τη σειρά σου

πρώτα ψάχνεις για συστάσεις
που διαλύουν αντιστάσεις
σοβαρά να σ αντικρίσουν
κι οι δουλειές να ξεκολλήσουν

στην Ελλάδα ο γνωστός σου
πιο ψηλά κι απ αδελφός σου
δεν μπορείς να κάνεις βήμα
δίχως του γνωστού το σήμα

στην αρχή μούτρα κρατούνε
μα μετά χαμογελούνε
αν τους πεις με στέλνει ο δείνα
ο γνωστός σου απ την Αθήνα

τοκογλύφοι αισθημάτων
είμαστε όλοι επί πάντων
κάθε μία γνωριμία
δες, σκοτώνει μια φιλία

σ αγαπώ, με στέλνει ο Τάκης
που στον σύστησε ο Μάκης
πού χε φίλο έναν Πάρη
που σου έκανε μια χάρη

αν σ αρέσω και μ αρέσεις
να ανταλλάξουμε υποσχέσεις
με κουμπάρους κι ελεγκτές μας
τους διαμεσολαβητές μας

πήγα ν αγοράσω ρούχο
κάτι απαιτήσεις πού χω
οι εκπτώσεις λέει αργούνε
μα οι γνωστοί μας θα τα βρούνε

κι αν σε τράπεζα δεν πάω
κι αν κανένα δεν χρωστάω
άλλα λέει ο γνωστός μου
να τος κι ο λογαριασμός μου

επιτόκιο ζητάει
επειδή λέει αγαπάει
μία πρώην μου, στην κούτρα
πού να ρίξω, εγώ, όμως, μούτρα

σε βοήθησα μου λέει
πήρες ρούχα απ το L.A
τώρα ήρθε η σειρά σου
πέτρα κάνε την καρδιά σου

ούτε μα, ούτε μου ακούει
και συνέχεια μ αντικρούει
το επιτόκιο ανεβάζει
τι να κάνω, μ εκβιάζει

΄ντάξει λέω, θα της μιλήσω
και το χρέος μου θα σβήσω
τι χαμπάρια, λέω, Έλλη
ένας φίλος μου σε θέλει

-έχει βίλα, να σε πάω;
-ναι, μου λέει, τον αγαπάω
-καλά πως; πριν τον γνωρίσεις;
-ήρθες να με διαολίσεις;

Κι όπως τελικά τα είπαν
Και σχεδόν παντού τα βρήκαν
Διαφωνήσαν στην αγάπη
Μα δεν έτρεξε και κάτι

Κείνη άλλον αγαπούσε
Κείνος άλληνε ποθούσε
Μα η προγαμιαία αγάπη
Ε! δεν βγάζει κιόλας μάτι!

Με κατέστρεψες και κλαίει
Χρόνια αργότερα, μου λέει
Μου τη φόρτωσες τη μούχλα
Τόση εμπιστοσύνη σού χα

Η γυναίκα πριν το γάμο
Είναι άλλη, λέω, ρε Θάνο
Κοίτα, Χιώτη-Μαίρη Λίντα
Και δεν ήσουν ούτε εξήντα

Το κεφάλι, λέει, χτυπάω
Κι άλλο τοίχο όλο ζητάω
Πώς να πάω τα χρόνια πίσω
Κι από εκεί ξανά ν αρχίσω;

Έχει ο γάμος τα καλά του
Λέω, και βλέπω τη ματιά του
Ότι είπες ν αναιρέσεις
Λέει, πεθάναν οι προθέσεις

Διάβασε λίγο Κοέλιο
Που τον είχες Ευαγγέλιο
Ότι θέλεις για να γίνει
Πρέπει να το εγκρίνει εκείνη

Μη μου μπήγεις το μαχαίρι
Με το ίδιο σου το χέρι
Μη χωρίζεις, ρε, του λέω
Κάνε υπομονή και κλαίω

Λέει, θά ρθει κι η σειρά σου
Και γω λέω: για φαντάσου
Κοίτα Χιώτη-Μαίρη Λίντα
….Αν δεν γίνω εγώ εξήντα…

...με παπά και με κουμπάρο
νοσοκόμα εγώ θα πάρω
κει κοντά στα εβδομήντα
κοίτα Χιώτη, Μαίρη Λίντα

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Λαβή

Λαβή δεν είχες δώσει σε κανέναν
μα αυτό, το παίρνανε γι αδιακρισία
αυτοί που αν δεν τους πείραζες σε τρέμαν
και απειλούνταν απ την ησυχία

Ποιήματα

Τα ποιήματα που δεν μάθανε
Τα λόγια τους απ έξω
Πιο πολύ απ όλα αγαπώ

Χρυσόμαλλο δέρας

Μου λείπει το κίνητρο λες
γιατί αλλάξανε οι εποχές
κι αυτά που με τράβαγαν δες
τώρα πια δεν υπάρχουν

μικρύνανε οι κορυφές
κι οι στόχοι γεμίσαν σκουριές
τα όνειρα μείναν στο χθες
ησυχία για να χουν

μα δεν θα γκρινιάξω ξανά
πιο πάνω η ζωή απ αυτά
να ζεις, ν αναπνέεις
να βλέπεις το φως της ημέρας

τελειώσανε οι αφορισμοί
μας θέλει αρχηγούς η ζωή
υπάρχει για όλους στη γη
ένα χρυσόμαλλο δέρας

το άσπρο γεννά μουσικούς
το μαύρο γεννά στιχουργούς
το γκρίζο γεννά μια απόχρωση
που σε κουράζει

διαλέγει ένα φως τους καιρούς
που θά ρθει ο καθένας, μ ακούς;
με γνώμονα άγνωστο ορίζει
το τι μας ταιριάζει

μα δεν θα γκρινιάξω ξανά
πιο πάνω η ζωή απ αυτά
να ζεις, ν αναπνέεις
να βλέπεις το φως της ημέρας

τελειώσανε οι αφορισμοί
μας θέλει αρχηγούς η ζωή
υπάρχει για όλους στη γη
ένα χρυσόμαλλο δέρας

Ό,τι έχει γίνει μια φορά

Να σπάσεις τις γραμμές του εχθρού
με μολυβένια στρατιωτάκια
τολύπες κόκκινου καπνού
και μαύρο αίμα στα χαντάκια

κι άλλα παράξενα ζητάς
ουτοπικές αργοναυτίες
ψάχνοντας που αλλού να πας
ανοίγουν δρόμους οι ιστορίες

Μα ότι έχει γίνει μια φορά
ακόμη κι αν θα ξαναγίνει
δεν θα ναι ίδιο, μοναχά
θα μοιάζει στη φορά εκείνη

μα ότι έχει γίνει μια φορά
κάποτε το βαλε ο νους σου
αν το ζητήσεις κι άλλη μια
μίμηση θα σαι του εαυτού σου

να σπάσεις τις γραμμές του εχθρού
με τις καλές σου τις προθέσεις
είναι μια πράξη από αλλού
τότε που πέρναγαν οι λέξεις

μα αν το δοκίμασες ξανά
και είχε κάποια επιτυχία
το όνειρα είναι ανοιχτά
στην τρέλα του αισθηματία

Μα ότι έχει γίνει μια φορά
ακόμη κι αν θα ξαναγίνει
δεν θα ναι ίδιο, μοναχά
θα μοιάζει στη φορά εκείνη

μα ότι έχει γίνει μια φορά
κάποτε το βαλε ο νους σου
αν το ζητήσεις κι άλλη μια
μίμηση θα σαι του εαυτού σου

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΜΑ ΕΙΜΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΕΝΟΧΕΣ

Την τελευταία τη φορά πού χες γελάσει πιο πολύ
ήτανε πάλι μ ένα αστείο που εγώ σου είχα πει
είχες σχεδόν κατουρηθεί, μού πες πως έχω τρελαθεί
μα κι ότι αξίζω εγώ μαζί σου, λες, να έχω κοιμηθεί

μα είμαι γεμάτος ενοχές, γιατί το χιούμορ μου έχει αρχές
κι όλο φοβάμαι πως δεν βλέπεις και τις άλλες μου πτυχές
και νιώθω να χω εξαντληθεί, κι αστεία τύπου Σεφερλή
κρατάω αν θέλω να σε διώξω, σαν δω πως μ έχεις βαρεθεί

δεν θα υπάρξει άλλη φορά, το γέλιο είναι συμφορά
σου λέω άκου με μια στάλα, τα πράγματα είναι σοβαρά
θα στο εξηγήσω απ την αρχή, κατάρα είναι και ευχή
να έχεις εύκολο το αστείο, γιατί ζηλεύει το κορμί

μα είμαι γεμάτος ενοχές, γιατί το χιούμορ μου έχει αρχές
κι όλο φοβάμαι πως δεν βλέπεις και τις άλλες μου πτυχές
και νιώθω νά χω εξαντληθεί, κι αστεία τύπου Σεφερλή
κρατάω αν θέλω να σε διώξω, σαν δω πως μ έχεις βαρεθεί

Δες Δαρβίνε

Πόση διάρκεια ζωής έχει ένα στιχάκι;
δεν το μέτρησε κανείς, μόνο ένα παιδάκι
πού σβηνε τα χρώματα απ το ουράνιο τόξο
και μετρούσε πτώματα στη Βαγδάτη απ όξω

τώρα που σας άλλαξαν ξένοι μισθοφόροι
στο κορμί σας χάραξαν ζήτω οι σταυροφόροι
τώρα που σας άφησαν, ζωντανά κουφάρια
δες Δαρβίνε, οι πίθηκοι γίνανε λιοντάρια

ένας πόλεμος διαρκεί όσο τον θυμάσαι
κι όταν πια θα ξεχαστεί, πάλι μόνος θα σαι
ένας πόλεμος διαρκεί όσο η γενιά του
να μπορεί να θυμηθεί το ξεκίνημά του

τώρα που σας άλλαξαν ξένοι μισθοφόροι
στο κορμί σας χάραξαν ζήτω οι σταυροφόροι
τώρα που σας άφησαν, ζωντανά κουφάρια
δες Δαρβίνε, οι πίθηκοι γίνανε λιοντάρια

Αφού δεν πέθανα για σένα από αγάπη

Σαν εγχειρίδιο ερωτευμένου σ ανηφόρα
που όταν στεγνώνει ξεκινάει πάλι η μπόρα
μοιάζει η ζωή μας με κομήτη και τα λάθη
με ιχνηλάτες για όσα δεν έχουμε πάθει

αφού δεν πέθανα για σένα από αγάπη
τότε που δεν μ αγάπαγες ούτε λιγάκι
αφού δεν πέθανα για σένα μια βραδιά
θα πει πως είναι η ζωή πολύ γλυκιά

κρίμα στα δάκρυα που δεν χύθηκαν ακόμα
πάνω στο πέτρινο της ερημιάς το σώμα
κρίμα στα λόγια που ειπώθηκαν λιγάκι βιαστικά
κι αναπτερώθηκαν πνιγμένα ηθικά

αφού δεν πέθανα για σένα από αγάπη
τότε που δεν μ αγάπαγες ούτε λιγάκι
αφού δεν πέθανα για σένα μια βραδιά
θα πει πως είναι η ζωή πολύ γλυκιά

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Χέρια ελεύθερα



Εικόνα: Patrick Hansen.com


Στις παλιές οικογενειακές συναντήσεις, μέρες χρονιάρες και όχι μόνο, τότε που συσπειρώνονταν όλα τα μέλη μιας οικογένειας, με την διευρυμένη κάποτε έννοια του όρου, γύρω από ένα τραπέζι, συνήθως κυκλικό και πάντα ξύλινο, δέσποζαν στον χώρο και κάποια τεχνουργήματα που έμοιαζαν πότε με τοτέμ και πότε με κάποιον ξεχασμένο συγγενή που μόνο τέτοιες μέρες τον θυμόμασταν. Σταδιακά αυτά τα αντικείμενα εξαφανίζονταν ενώ συσπειρωνόταν και ο πυρήνας της οικογένειας στα αρκούντως απαραίτητα μέλη. Η πορεία των χειροποίητων δημιουργημάτων κλιμακωτά προσδένεται στο άρμα της πολιτιστικής ύφεσης που όσο περισσότερο βαθαίνει τόσο η προοπτική απομάκρυνσης από τον γενέθλιο τόπο των αναμνήσεων ισχυροποιείται και οι δυνατότητες μετάλλαξης των πρωταρχικών μας ροπών υπερδιπλασιάζονται.
Κατόπιν, οι τάσεις της μόδας, το νέο Life Style, η απογείωση της επικοινωνίας δίνουν τον τόνο στην αλλαγή της ατμόσφαιρας και μέσα σε πολύ λίγα μόλις χρόνια τίποτα δεν είναι ίδιο πια και η αναζήτηση ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής παύει να είναι επιλογή προς ενθάρρυνση ή επιβράβευση, ενώ διάσπαρτα διλλήματα σε διαβεβαιώνουν για το τι δεν θέλεις καλύπτοντας πάντα μ ένα νέφος σύγχυσης αυτό που θέλεις.
Με την είσοδό μας στην ψηφιακή εποχή εγκαταλείπουμε τις τύχες μας στα χέρια των αναμορφωτών της τεχνολογίας και παράλληλα σφραγίζουμε τις αποθήκες των ψυχικών μας αναγκών με υλικά αδιαπέραστα στην επιθυμία μας για έκφραση και διοχέτευση της ενέργειας μας σε κάτι ζωτικό. Με απλά λόγια παραχωρούμε τη ζωή από τα χέρια μας και μαζί την ευθύνη της επιλογής και την πεποίθηση της αυτενέργειας.

Σήμερα που η ψηφιακή εποχή, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού το κεφαλόσκαλο της ζωής μας και που η νοσταλγία του αναλογικού ως αξίας που πρόκρινε έναν πιο κοπιαστικό δρόμο, που όμως έδινε στα πράγματα ουσία και περιεχόμενο, μόνο τα βλέμματα διατηρούν το ειδικό συγκινησιακό τους βάρος. Ο φόβος του πόνου και του θανάτου συνοψίζονται σε μικρές αρνήσεις και δημιουργούν ελατήρια που συστρέφουν τα κεφάλια μας σε κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη της συνάντησης μ ένα μνημειακό, γνώριμο βλέμμα. Οι σπάνιες σωματικές συναντήσεις προσδιορίζουν ένα νέο τοπίο. Τα παλιά μας διαβάσματα, οι κοινές εμπειρίες, οι μοιρασμένες παραστάσεις, ως σημεία συνάντησης, και προσωρινής συνταύτισης, ατενίζουν συνειδήσεις, κωδικοποιημένες στις συνθέσεις του μηδενός και της μονάδος. Μήπως, γινόμαστε ασύμβατοι ακόμα και με τις αναμνήσεις μας; Κατανοήσιμο είναι πια το κομμάτι του εμπράγματος που αποστρέφεται τις εμβαθύνσεις της νοσταλγίας ενός αναλογικού κόσμου. Η ύλη μεγεθύνεται και κλιμακώνει την επιρροή της. Όσο μεγαλύτερο είναι κάτι τόσο το καλύτερο, όσο πιο εκθαμβωτικό τόσο πιο αποδεκτό, πιο δηλωτικό της ύπαρξής του. Συναισθήματα υβριδικής προέλευσης λειτουργούν ως κατευθυντήριοι οδοδείκτες σε δρόμους μεγαλεπήβολους και τσιτωμένους χωρίς πεζοδρόμια, απαλλαγμένους από ρυθμούς, διακοσμητικότητα και ζοφερές περιστοιχίσεις.

Πάει καιρός τώρα που πάψαμε να ενοχλούμαστε από τους θορύβους, να απεχθανόμαστε τη φλυαρία, τις ακατάσχετες μωρολογίες, να κυματίζουμε μεσίστιες τις σημαίες μας στο ύψος των περιστάσεων και γίναμε μικρά σταγονίδια ενός καταθλιπτικού και ανέκφραστου χειμάρρου επικοινωνίας που κατασκευάζει ψευδεπίγραφα ντεκόρ και φυσικά σκηνικά στην έρημο μιας επίπλαστης πληρότητας.
Όμως τα κορμιά μας είναι ακόμα πασπαλισμένα με ανεπιτήδευτες επιθυμίες και αρχέγονα όνειρα. Τα βαθύρριζα πεπρωμένα μας αντιστέκονται στο κόψιμο των κορμών τους, οι φύτρες των ξύλινων ονείρων μας δεν έχουν παραδοθεί ακόμα, αποζητούνε τη δυσκολία, τη δημιουργία της ανάτασης, την αντίσταση του ξύλου στο πελέκημά του, που δημιουργεί την γλυπτική.

Τα περισσότερα από τα εργαστήρια χειροποίητης δημιουργίας είχαν πια καταργηθεί πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Σταδιακά η τάση ανασχαίνεται: τώρα πια δεν σχεδιάζουμε να εξοικονομήσουμε λίγα χρήματα για να παραγγείλουμε μια χαλκογραφία από το εξωτερικό αλλά αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να την παράξουμε και μόνοι μας. Έτσι, αρχίζουνε να παίρνουμε ζωή σιγά σιγά τα κλειδαμπαρωμένα, τα σφραγισμένα, τα σκονισμένα και ρημαγμένα δωμάτια των παλιών εργαστηρίων και ταυτόχρονα τα ίδια μας τα χέρια που τα είχαμε παραμελήσει επισταμένα, κάθε φορά που σκαρώναμε μικρο-δυνατότητες και σχεδιασμούς επιβίωσης για το μέλλον. Ανακαλύπτοντας ότι η δημιουργία με τα χέρια δεν ήταν ποτέ μια πληκτική υπόθεση ενστερνιζόμαστε τη σωματικότητα της δημιουργίας και σε αρκετές περιπτώσεις εξωτερικεύουμε τα πιο περιζήτητα και καταχωνιασμένα εσωτερικά μας σύνολα. Εξάλλου, ένα νέο κύμα χειροποίητης δημιουργίας μοιάζει να αναβρύζει από τους σφραγισμένους υπονόμους της μετεφηβικής μας ηλικίας. Τα χέρια είναι η ελπίδα, ο δρόμος και το μυστικό. Οι αποφύσεις της ψυχής μας.
Αυτές οι παροπλισμένες δυνατότητες που η αψήφισή τους μας μετέτρεψε σε ικέτες ευκαιριών και σε εξουθενωμένα όντα χωρίς όραμα και προσανατολισμό, που υιοθετούνε άκριτα όλα τα εις βάρος τους στερεότυπα με το δάχτυλο κολλημένο στο κουμπί της αυτοκαταστροφής.
Ας ελπίσουμε ότι περισσότερες χειροποίητες εμπειρίες θα αναζωπυρώσουν την ικανότητά μας να θυμόμαστε, να αισθανόμαστε δια της αφής, να αγγίζουμε, να χαϊδεύουμε και να παρατηρούμε έναν κόσμο περιχαρακωμένο και ανέπαφο μέσα σε αόρατους φράκτες και καταναγκαστικές ευκαιρίες. Άλλωστε τα χέρια ήταν πάντοτε τα σύμβολο της ανεξαρτησίας και η αξίνα της πνευματικής χειραφέτησης.

Τάφος χωρίς σταυρό

Σ΄ αυτό το λιγοστό παρελθόν που απέμεινε
στις άκρες των ποταμών, στα βροχερά βοσκοτόπια
στους αγέννητους κεραυνούς των λιβαδιών
ξεκινάμε για ένα αέναο ταξίδι
αντίκρυ στη σκουριά του χρόνου
αδειάζοντας στις θάλασσες στιγμές
και παρείσακτες άγκυρες
από ξεχασμένα ναυάγια
σαν ταξιδιώτες που υφαίνουν
όνειρα πάνω στους χάρτες
και πετούν τις αποσκευές τους
στα ψηλά κλαδιά των δέντρων
και πετούνε τα ρούχα τους στο χώμα
προτού ορμήξουνε γυμνοί στο πρώτο νεκροταφείο της σειράς
για να σκάψουν και να φάνε χώμα πράσινο
ζωή που ξεπερνά το θάνατο σε οσμή
στιγμές του μέλλοντος λιμαρισμένες στα χέρια καταδίκων
και υπηρεσιακές αντλίες ήλιων σιωπηλών
εδώ περίμενα να βρω το σχήμα πού χει ο τάφος
χωρίς απάνω ένα σταυρό για να πεθάνει το πουλί

Περίγραμμα

Κανείς δεν νοιάζεται για τα σκυλιά σ ένα πόλεμο
ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι βόμβες
κι είναι παράνομο να δίνεις γάλα σε σκύλους
καλύτερα να κλέβεις τρόφιμα, παρά να τους
μοιράζεις την τροφή σου
τα άτυχα τα ζωντανά που δεν σκαμπάζουν από όλεθρο
κι αγνοούν τα σχέδια των ανθρώπων
συνεχίζουν αφελώς με τα γρυλίσματά τους
να προοιωνίζουν τη σιδερένια εποχή
ο σκύλος βέβαια γνωρίζει πώς να τρυγήσει την τροφή του
έξω από το χάρτινο κιβώτιο με το σαγόνι πληγωμένο
και τα σκοινιά απ τις ψαρόβαρκες σαν φίδια γερασμένα
να ξεγελούν της άνοιξης τον οίκτο
τα νοτισμένα περιγράμματα
τις τσιμεντένιες προσωπίδες
ανάμεσα στα δόντια τα τετράγωνα
που ξεζουμίζουν τα σχοινιά απ την αλμύρα
και στην ουρά που πέρα δώθε σεργιανά, χωρίς ακρίβεια

Παρελθοντοποίηση

Να μια καινοτόμα ιδέα:
Να επιτάξεις ένα εργοστάσιο παραγωγής σαλαμιών
Και να αρχίσεις να σαλαμοποιείς στιγμές

Οργάνωση

Ψάχνω σε αποχρώσεις του γκρίζου
τους τρόπους για να διαλύσω αυτό το χάος
που βρίθει από οργάνωση

Εγχειρίδιο

Το Ζεν της δύσης
το «καν το μόνος σου»
σίγουρα ένα πράγμα σου μαθαίνει
πως τίποτα δεν θα μάθεις να κάνεις μόνος σου
κρατώντας, τούτο εδώ το εγχειρίδιο

Σεβασμός

Εγώ σέβομαι το χρόνο σου
κι εσύ σέβεσαι τον δικό μου
μα έχουμε μήνες να κοιταχτούμε
ο μεγάλος σεβασμός είναι ρηχό πράγμα

εγώ σέβομαι τη διάρκεια
κι εσύ αγαπάς το χαρακτήρα
γι αυτό σε αγάπησα, το ξέρεις
για να μείνω μόνος

κι εσύ γι αυτό θα παντρευτείς εμένα
για να μη σ ενοχλεί κανένας
να μένεις μόνη σου τις νύχτες
να μένεις μόνη

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Τέρμα οι εξομολογήσεις

Ξημερώματα, στην ουρά μιας αγέλης
σκωπτικά απαγγέλλεις, ψυχικά χαϊμαλιά
δυο πατώματα μας χωρίζουν και θέλεις
να σε δω που ανατέλλεις με δυο λόγια γλυκά

τέρμα οι εξομολογήσεις
και τα ηθικά σου δεκανίκια
τα εσώψυχα σου κοσκινίζεις
κορδέλες γίνανε τα φύκια
τέρμα οι εξομολογήσεις
παρ τη ζωή στα χέρια σου
σήκω, αν θες να περπατήσεις
μάζεψε τα κουρέλια σου

κάτι έσπασε και κρυώνει η αγάπη
όπως λιώνει το χάπι σε ποτήρια ψηλά
σπόρος που έπιασε το αυθόρμητο δάκρυ
μαζεμένη στην άκρη η καμένη σπορά

τέρμα οι εξομολογήσεις
και τα ηθικά σου δεκανίκια
τα εσώψυχα σου κοσκινίζεις
κορδέλες γίνανε τα φύκια
τέρμα οι εξομολογήσεις
παρ τη ζωή στα χέρια σου
σήκω, αν θες να περπατήσεις
μάζεψε τα κουρέλια σου