Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Τέσσερις αστυνομικοί απ την ομάδα ΔΙΑΣ

Τέσσερις αστυνομικοί απ την ομάδα ΔΙΑΣ
ήταν αυτή την Κυριακή σε ώρα υπηρεσίας
σε μία καφετέρια κι έπιναν τον καφέ τους
και είχαν κράνη, γκλομπς, γυαλιά χύμα στις μηχανές τους

τους βλέπω λίγο αργότερα δίπλα στο φαναράκι
σ ένα παγωτατζήδικο να τρώνε καϊμάκι
και γύρω τέσσερις παρά που από δουλειά γυρνούσα
σ ένα σαντουιτσάδικο ξανά τους συναντούσα

μαθαίνω αφήνουν μπουρμπουάρ για ρέστα δεν ακούνε
κι ούτε, σαν μπάτσοι "φιλμ νουάρ" απόδειξη ζητούνε
η αγορά η τοπική τους έχει αγαπήσει
και η δημοτική αρχή θέλει να τους τιμήσει

λίγο πριν να σχολάσουνε ένα mikel με άχνη
στα όρθια daylicious με καυτερό τους "φτιάχνει"
μια μπουγατσούλα με τυρί προτού να παραδώσουν
στους συναδέλφους την τιμή συνέχεια αυτοί να δώσουν


 

Ο "παραπλανημένος"

Το δάχτυλό σου κόλλησε επάνω στη σκανδάλη
και τ οξυγονοκόλλησε ο χρόνος με φιάλη
χέρι και όπλο γίνανε με το φαλλό σου ένα
οι σφαίρες που σου μείνανε δεν έγλυψαν κανένα

τώρα σε λένε αδύναμο και παραπλανημένο
και άλλοθι ισοδύναμο για το κατεστημένο
βρίσκεις στους διαπλεκόμενους και τους διεφθαρμένους
μα ανήκεις στους επόμενους, τους πιο ενσωματωμένους

τώρα για σένα σφάζονται τον "παραπλανημένο"
πολιτικοί που νοιάζονται για σένα το χαμένο
για σένα που επίκεντρο σε κάναν στη ζωή μας
αυτοί οι δήθεν διώκτες σου που φάγαν την ψυχή μας

για σένα ευκολόπιστε που σκότωσες το Φύσσα
κι έδωσες νέα εντολή την Κυριακή στα ίσα
η βία να συνεχιστεί, ο φόνος και το ψέμα
για σένα που πατρίδα σου είναι του εχθρού το αίμα

για σένα "αντισυστημικέ" που θόλωσες την κάλπη
για σένα βολεμένε αστέ κι επαναστάτη κάλπη
για σένα του λαού εχθρέ, ψηφιακέ απάτσι
για σένα αντισυμβατικέ που σε φυλούνε μπάτσοι

για σένα που ευνοήθηκες, απ όσους τώρα βρίζεις
για σένα που διορίστηκες χωρίς να το αξίζεις
για σένα που δεν πρόφτασαν να σου τα δώσουν όλα
για σένα που το σύστημα σε είχε πάνω απ όλα

για σένα που πιστεύεις πως σε πρόδωσε το κράτος
για σένα που όταν δεις το φως, θα γίνεις παρακράτος


Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους (Κόρμακ ΜακΚάρθυ)


Στις ερήμους του δυτικού Τέξας της δεκαετίας του 80 τρεις άνδρες προσπαθούν να επιβιώσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες έπειτα από μια αποτυχημένη ιστορία συναλλαγής ναρκωτικών.
Το διάσημο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ είναι ένα δραματικό κυνηγητό που εξετάζει τις επιπτώσεις της μοίρας και της συγκοιρίας στη διαμόρφωση της οριστικής τροπής των πραγμάτων.
Η λογοτεχνία του ΜακΚάρθυ χαρακτηρίζεται από ατμοσφαιρικότητα στο πνεύμα του νουάρ , βαθιά χαρακτηριολογική γνώση και ήρωες ακραίους και περιθωριακούς που χαρακτηρίζονται συχνά από μια αδυσώπητη σκληρότητα.

Ένας χαρτοφύλακας με χρήματα, προϊόν του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών που ανθεί στα σύνορα Αμερικής-Μεξικού πέφτει τυχαία στα χέρια του Λουέλιν Μος, ενός τριαντάχρονου τυχοδιώκτη που αποφασίζει να τον κρατήσει. Το ανθρωποκυνηγητό που θα ξεκινήσει, θα απασφαλίσει τη δυναμική μιας σκοτεινής περιπέτειας στην οποία εμπλέκονται αστυνομικοί, σερίφηδες, πληρωμένοι κυνηγοί κεφαλών, ναρκέμποροι, αλλά κυρίως ένας δολοφόνος χωρίς ταυτότητα που αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του παραλόγου και του κακού.

Αποφεύγοντας τις εύπεπτες διδαχές και χωρίς να καταφεύγει σε εύκολα συμπεράσματα ο ΜακΚάρθυ δημιουργεί ένα δύσκολο και επώδυνο ανάγνωσμα, που εγείρει ηθικούς προβληματισμούς για το μέλλον μιας χώρας που καταβυθίζεται στην παράλογη βία και το θάνατο.

Το 2007, το μυθιστόρημα "Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους" διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο και σκηνοθετήθηκε με τεράστια επιτυχία από τους αδελφούς Τζόελ και Ήθαν Κοέν













Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Δάσκαλοι


photo: Ivory coast


 Μέρα και νύχτα στάζει ο ορός
τρέφοντας το κορμί με αλήθεια
φέρνει φωτιές και στάχτη ο ουρανός
πάλι σκοτάδι κάτω από τα στήθια

βροχές θυμάμαι κι άγρια πουλιά
που μας κοιτούσαν πάνω από τους στύλους
φωτογραφίες πού μασταν παιδιά
χιόνια θυμάμαι και χαμένους φίλους

δάσκαλοι με φθαρμένο κύρος να περνούν
για να σε οδηγήσουνε μια μέρα
στον δάσκαλο που όσοι τον ξεχνούν
φτερά πουλιών γεμίζουν τον αέρα




Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η δομή του κρυστάλλου (Κριστόφ Ζανούσι)





 Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κριστόφ Ζανούσι με τίτλο "Η δομή του κρυστάλλου" γυρίστηκε στην Πολωνία του 1969 και απέσπασε το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ Μαρ ντε Πλάτα. Όπως εξηγεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης πρόκειται για μια πνευματική και φιλοσοφική άσκηση ζωής, όπου συγκρούονται σχεδόν αμείλικτα οι ανάγκες του πνεύματος και της ψυχής, η ζωή της πράξης και της δράσης με εκείνη της εσωτερικής προοπτικής.  Η επιστήμη διαθέτει λύσεις για τη ζωή μας, αλλά όχι και για τις υπαρξιακές μας ανησυχίες. Κι όταν ένας άνθρωπος αναζητάει έναν εσωτερικό προορισμό ή ένα βαθύτερο νόημα σε μια κοινωνία με τη δομή εκείνης της Πολωνίας  έχει ως μοναδική του επιλογή την απομόνωση. Ακόμα κι αν αυτός είναι μια ιδιοφυία της επιστήμης όπως ο ήρωας του Ζανούσι, που ζει μαζί με τη γυναίκα του και τον ηλικιωμένο πατέρα του σε ένα απομακρυσμένο υποστατικό , και δέχεται την επίσκεψη ενός αγαπημένου του φίλου και συναδέλφου, ο οποίος προσπαθεί να τον πείσει να εγκαταλείψει το περιθώριο και την απομόνωση για να βρεθεί ξανά εκεί που του αξίζει να είναι, στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων. Η σκηνοθεσία του Κριστόφ Ζανούσι είναι λιτή και απέριττη και συνοψίζεται σε μια ουσιαστική εναλλαγή λόγου και εικόνας η οποία κάθε τόσο διακόπτεται από τις παρεμβολές πλάνων επιστημονικής τεκμηρίωσης. Με ήρεμες κινήσεις της κάμερας και χωρίς να εστιάζει ιδιαίτερα στην πλοκή της ιστορίας του ο Ζανούσι παρακολουθεί μια ήπια σύγκρουση η οποία διαδραματίζεται μέσα σ ένα ειδυλλιακό τοπίο όπου κυριαρχεί το λευκό του χιονιού και το εκτυφλωτικό φως του ήλιου. Μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης της ζωής. Από τη μια είναι η ζωή που παίρνει νόημα από την ύπαρξη κάποιου ευδιάκριτου στόχου και από την άλλη η αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος που τελικά θα δώσει αξία και αίγλη ακόμα και στους μικρότερους στόχους της καθημερινότητας.

Απολογισμός (Κριστόφ Ζανούσι)




Η εσωτερική περιπλάνηση του Κριστόφ Ζανούσι συνεχίζεται αυτή τη φορά με την αναζήτηση των ορίων της ελευθερίας μιας γυναίκας, που φαινομενικά τα έχει όλα. Η Μάρτα, την οποία υποδύεται η Μάγια Κομορόφσκα, ηθοποιός-φετίχ, του Ζανούσι, είναι μια επιτυχημένη λογίστρια, αλλά και ταυτόχρονα μια γυναίκα που δεν αρνείται  την συναισθηματική της συνδρομή σε κανέναν.
Η Μάρτα είναι παντρεμένη και έχει ένα παιδί με έναν άντρα που είναι σε όλα συνεπής και ακέραιος, αλλά που ταυτόχρονα αδυνατεί να εκφράσει τα συναισθήματά του, όντας κλεισμένος βαθιά στον εαυτό του. Μια μέρα η Μάρτα θα αρχίσει μια ιστορία με έναν άλλο άντρα, ο οποίος  όχι μόνο θα καλύψει τις συναισθηματικές της ανάγκες, αλλά θα διευρύνει τα όρια της ελευθερίας της ως εκεί όπου η ανάγκη για ανατροπή να γίνεται η μέγιστη κλίμακα αναφοράς.
Χωρίς να είναι αυτός ο πρωταρχικός του σκοπός, ο Ζανούσι έφτιαξε μια από τις καλύτερες φεμινιστικές ταινίες, έχοντας στο επίκεντρο της ιστορίας του μια συναισθηματική και έξυπνη γυναίκα που θέλει οπωσδήποτε να πάει κάπου αλλού, αλλά ακόμα δεν ξέρει που.
Η σύγκρουση που βιώνει μέσα της η Μάρτα, ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μιας τακτοποιημένης ζωής, είναι τελικά τόσο σφοδρή που θα συντρίψει κάθε αίσθηση νοήματος και προσανατολισμού.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Επιφώτιση (Κριστόφ Ζανούσι)


Η τρίτη στη σειρά ταινία του Κριστόφ Ζανούσι θεωρείται το αδιαφιλονίκητο αριστούργημά του, αλλά και μια από τις κορυφαίες στιγμές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Όπως οι περισσότεροι από τους κεντρικούς χαρακτήρες του Ζανούσι έτσι και ο ήρωας της "Επιφώτισης" ταλαιπωρείται από ακατασίγαστα ηθικά διλλήματα. Κατά τη διάρκεια της πνευματικής του Οδύσσειας, ο ήρωας του Ζανούσι, διαπιστώνει ότι ο γνωστικισμός από μόνος του δεν αρκεί, για να απαντήσει σε όσα ζητήματα απασχολούν την ανθρώπινη περιέργεια, καθώς προσφέρει μόνο μερική γνώση της πραγματικότητας, ενώ και η επιστήμη στο σύνολό της αδυνατεί να συλλάβει την έννοια του απόλυτου. Όπως θα διαπιστώσετε, όσοι θα έχετε την τύχη να παρακολουθήσετε κάποτε την ταινία του Ζανούσι, σ αυτήν παρεμβάλλονται ορισμένες σκηνές τεκμηρίωσης μέσα από τις οποίες τα πιο διακεκριμένα μέλη της  τότε επιστημονική ελίτ της Πολωνίας αντιπαρατίθεται στη βάση επιστημονικών επιχειρημάτων σχετικά με το μέλλον και την ηθική της επιστήμης.
Μια επιλογή που ενισχύει την τελική ηθική αποτίμηση που αποτολμάει ο Κριστόφ Ζανούσι, υπογραμμίζοντας ότι κανένας δεν δικαιούται να αγνοεί ότι κάτι υπάρχει ζωντανό πέρα από τις καταγραφές της επιστήμης και της λογικής.








Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Δρόμοι μέσα στη νύχτα (Κριστόφ Ζανούσι)





Στην ταινία του με τίτλο "Δρόμοι Μέσα στη Νύχτα" ο Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Ζανούσι πραγματεύεται την πιθανότητα τού να μπορεί να ανθίσει η αγάπη για την τέχνη και την κουλτούρα μέσα σε συνθήκες απόλυτης κτηνωδίας  και θηριωδίας. Βρισκόμαστε σ ένα χωριό της κατακτημένης από τους Ναζί,  Πολωνίας, λίγο πριν ξεκινήσει η Γερμανική επέλαση προς τη Σοβιετική Ένωση και ένας αξιωματικός του Γερμανικού στρατού ερωτεύεται μια ξεπεσμένη βαρώνη. Με όχημα την κοινή τους αγάπη για την τέχνη και την κουλτούρα ο Γερμανός προσπαθεί να κατακτήσει την καρδιά της Βαρώνης, η οποία όμως ανθίσταται σθεναρά τόσο στο πρεσάρισμά του νεαρού αξιωματικού, όσο και στις ανάγκες της ίδιας της ψυχής της. Ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου με στέρεη αφηγηματική δόμη, σκηνοθεσία που δίνει βάρος στη λεπτομέρεια και απολαυστική φωτογραφία, αλλά και μια ταινία που παραθέτει καυτά ηθικά διλήμματα για τη φύση και τις αντιστάσεις του πνευματικού ανθρώπου μέσα σε συνθήκες πολεμικής αποκτήνωσης.
Στο δια ταύτα της ταινίας, ο Ζανούσι, που ανήκει στη μεγάλη γενιά των Πολωνών σκηνοθετών της φημισμένης σχολής του Λοτς, αντιδρώντας στην στρατηγική αποσιώπησης των εγκλημάτων τψν Ναζί για περισσότερες από τρεις δεκαετίες στα πλαίσια της γερμανικής εκπαίδευσης  , αφήνει τη νέα γενιά της εποχής του να τοποθετηθεί απέναντι στο δίλημμα του αν πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή η συνείδηση της ιστορίας, και το ανθρώπινο είδος να αντλεί διδάγματα από τις τρομακτικές εμπειρίες του η απλώς να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή ως μία αέναη επανεκκίνηση.

Η φορτισμένη με ηθικά διλήμματα ταινία του Κριστόφ Ζανούσι, "Δρόμοι μέσα στην πόλη" προβλήθηκε πρόσφατα στην ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης".

Godzilla 2014


Σε   συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα ο σκηνοθέτης του νέου "Godzilla" Gareth Edwards  παραδέχθηκε  ότι θεωρεί τον εαυτό του ως έναν από τους μεγαλύτερους fan του θρυλικού τέρατος. Κι αυτη η τοποθέτησή του, κάθε άλλο παρά τυχαία νομίζω, πιστοποιείται χωρίς αμφοβολία και μέσα από τη νέα ταινία του. Ο Edwards λοιπόν, δεν κρύβει καθόλου ότι αποτίει φόρο τιμής στην αγαπημένη σειρά ταινιών, επιχειρώντας έτσι να αναβιώσει κάτι από τη γνήσια αίσθηση της κινηματογραφικής εκείνης επιτυχίας. Και στο μέτρο του δυνατού νομίζω ότι το πετυχαίνει, αφιερώνοντας μεγάλη ενέργεια στην αφηγηματική οικονομία, στην παγίωση ενός ρυθμού που σου επιτρέπει να επεξεργάζεσαι τις εικόνες που βλέπεις, στη σωστή χρήση των ηχητικών μοτίβων, στη στελέχωση του καστ με επιλογές που αιφνιδιάζουν, αλλά και στη συνετή χρήση των εξελιγμένων τεχνολογικών δυνατοτήτων της εποχής. Αν εξαιρέσεις λοιπόν κάποιες χτυπητές αδυναμίες στην αναπτύξη των χαρακτήρων, η ταινία φαίνεται να πετυχαίνει να χρησιμοποιήσει με σχετική φειδώ θέαμα και ταχύτητα, προκειμένου να αναστήσει τη μυθολογία του αγαπημένου τέρατος, δίνοντας πολύ μεγάλο βάρος στην κλιμάκωση συναισθημάτων και προσδοκιών. Τελικά, ο νέος Godzilla έχει να υπερηφανεύεται για αρκετά πράγματα, ιδιαίτερα αν καταφέρει κανείς να τον παρακολουθήσει μέσα από την αθωότητα μιας παιδικής ματιάς.

Photobiennale 2014 Thessaloniki

 
Η καταλυτική αλληλεπίδραση ανάμεσα στον λόγο και την εικόνα διερευνάται αυτή τη φορά στη Photobiennale 2014 που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το τρίτο μέρος της τριλογίας (χρόνος, χώρος, λόγος) που ξεκίνησε να παρουσιάζεται στην πόλη το 2008. Κατά τη διάρκεια αυτού του σημαντικού event το κοινό της πόλης θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το έργο καταξιωμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι, παρουσιάζοντας είτε μεμονωμένα έργα τους, είτε θεματικές σειρές φωτογραφιών, αλλά και τη συγκομιδή τους από φιλόδοξες φωτογραφικές αποστολές, ανοίγουν ένα σιωπηλό αλλά γόνιμο διάλογο με το κοινό της πόλης για τη δύναμη που έχει η εικόνα να διατυπώνει καινούργιες και φρέσκιες προσεγγίσεις πάνω σε έννοιες σύνθετες και ταλαιπωρημένες.

Περισσότεροι από 100 καλλιτέχνες, που προέρχονται από 23 διαφορετικές χώρες, συμμετέχουν σ αυτό το σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός, ξεδιπλώνοντας μια τεράστια γκάμα δουλειάς, αλλά και συμμετέχοντας σε παράλληλες εκδηλώσεις καθόλη τη διάρκεια του φεστιβάλ μέχρι και τα μέσα Αυγούστου.

Η Phobiennale 2014 διοργανώνεται από το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Βόλτα με το Μολιέρο (Alceste a Bicyclette)



Το κλασικό έργο του Μολιέρου, ο Μισάνθρωπος, μπορεί να γίνει η αφορμή προκειμένου ο απόστρατος ηθοποιός Σερζ Τονέρ να επιστρέψει μετά από τρίχρονη αποχή στο θεατρικό σανίδι .
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: πιστός στο δόγμα που θέλει τους ηθοποιούς που σέβονται τον εαυτό τους να εγκαταλείπουν τη σκηνή με το κεφάλι ψηλά, αλλά και αηδιασμένος από το διεφθαρμένο σταρ σίστεμ και τις μεθόδους που συχνά χρησιμοποιεί για να πετύχει τους σκοπούς του, ο Τονέρ αποφασίζει να εγκαταλείψει το θέατρο, βρισκόμενος ήδη στο απώγειο της θεατρικής του καριέρας.
Τώρα, τρία χρόνια αφότου έχει οριστικά αποσυρθεί προκειμένου να ζήσει σαν ερημίτης σε ένα φτωχόσπιτο στις ακτές του ατλαντικού ωκεανού μια νέα θεατρική πρόταση καταφθάνει σχεδόν αναπάντεχα, φιλοδοξώντας να του αλλάξει τη γνώμη, που όμως μοιάζει να είναι αμετάκλητη.

Η ταινία του  Philippe Le Guay "Βόλτα με το Μολιέρο" για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες που δεν καταλαγιάζουν ποτ,έ ακόμα κι όταν ένας καλλιτέχνης προσπαθεί μέσα από την αποχή να διατηρήσει καθαρή τη συνείδησή του, είναι  αδιάψευστος μάρτυρας του ότι μια καλή κωμωδία μπορεί να κτιστεί με στυλ και άποψη αρκεί να έχει καλό ρυθμό, εύστοχο χιούμορ, ολοκληρωμένους κι αντιθετικούς χαρακτήρες, και καλές ερμηνείες.





Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Suzanne


Μια ταινία για το τυχαίο στις ζωές μας, όπως παραδέχεται η ίδια, έφτιαξε η 33 χρονη σκηνοθέτιδα, Katell Quillevere, που παρουσίασε την Suzanne της στην εβδομάδα κριτικής στο Φεστιβάλ των Καννών.
Πρόκειται για μια συναισθηματική ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες ντυμένη με όμορφη μουσική και εξαιρετική φωτογραφία.

Ο χαρακτήρας της Suzanne, μιας κοπέλας, η οποία,  έχοντας χάσει τη μητέρα της ζει με τον πατέρα της και τη μικρότερη αδελφή της Μαρία, δεν κερδίζει εύκολα την συμπάθεια του θεατή.Ίσως επειδή είναι επιρρεπής σε εγωιστικά λάθη ίσως επειδή η ανασφάλειά και η αδέσμευτη φύση της προκαλούν συνέχεια μπελάδες, η νεαρή κοπέλα δοκιμάζει αρκετά την ανοχή του θεατή προτού τον κερδίσει ολοκληρωτικά.

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της η νεαρή σκηνοθέτιδα  Κατέλ Κιλεβερέ καταθέτει μια ολοκληρωμένη  μελέτη σχετικά με τα πραγματικά  ζητήματα που προκύπτουν όταν κάποιος προσπαθεί να απαντήσει σε ένα δίλλημα που τοποθετεί από τη μια πλευρά τον έρωτα που απελευθερώνει και από την άλλη την αγάπη και την αφοσίωση στη μοναδική σταθερά της ζωής μας, την οικογένεια.






Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Η Άλλη Γυναίκα (The Other Woman)





Η γοητευτική Κάρλι (Κάμερον Ντίαζ) συναντά τυχαία την Κέιτ (Λέσλι Μαν) και καταλαβαίνει ότι είναι η γυναίκα του καινούργιου της αμόρε (Νικολάι Κοστερ Βαλντάου). Μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις , ανάμεσα στις δυο γυναίκες αναπτύσσεται μια φιλική σχέση. Όταν μάλιστα διαπιστώνουν ότι ο Μαρκ τις απατά με μια τρίτη γυναίκα, την Άμπερ, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να του δώσουν ένα καλό μάθημα.

Ο Nick Cassavetes σκηνοθέτης των  «Alpha Dog» και «My Sister's Keeper»επανέρχεται με μια ρομαντική κωμωδία αρκετά προβλέψιμη και διεκπεραιωτική.

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

The Amazing Spider-Man 2





Μετά από ένα ανήθικο στρατιωτικό πείραμα ο Rhino (Paul Giamatti) αποκτά υπερδυνάμεις. Την ίδια περίοδο ο Electro (Jamie Fox) έπειτα από ένα ατύχημα με ηλεκτρικά μεταλλαγμένα ηλεκτροφόρα χέλια εξοπλίζεται με εξωπραγματικές ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή τη φορά ο Peter Parker έχει  να διακπεραιώσει αυξημένες υποχρεώσεις στην αέναη μάχη κατά του χαοτικού εγκλήματος.

Ο νέος Spider Man του Marc Webb φαντάζει να είναι εντελώς απαλλαγμένος από την ειδική βαρύτητα και το ανθρώπινο βάθος του χάρτινου χαρακτήρα της Marvel για να εξυπηρετήσει μια νέα προσέγγιση του μύθου που ναι μεν απέχει πολύ από τον υπερήρωα που αγαπήσαμε, αλλά προσφέρει, για όσους ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, μια αρκετά πειστική  ψευδαίσθηση αλληλεπίδρασης.

Στα θετικά της ταινίας προσμετρώνται οι φιλότιμες ερμηνείες των Paul Giamatti και Jamie Fox, οι γρήγορες σκηνές μάχης και το ατακαδόρικο χιούμορ, τα οποία εγγυώνται στο θεατή πως θα περάσει ένα ευχάριστο δίωρο, ενώ στα αρνητικά, η ελαφρότητα των διαλόγων και η ξεκάθαρη αίσθηση που αποκομίζεις, μ όλα αυτά τα ανολοκλήρωτα και διασταυρούμενα μοτίβα, τους καταιγιστικούς ρυθμούς και την πληθώρα από αναλώσιμους χαρακτήρες ότι η ταινία απευθύνεται περισσότερο στους λάτρεις των video games παρά του κινηματογράφου.

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Πίσω μου σ έχω... μορφωμένε σατανά





Εχθές το βράδυ είχα τη μεγάλη τιμή να δω στο όνειρό μου ότι ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε αναλάβει να με ψυχαναλύσει. Αφού, λοιπόν,ο μεγάλος μαιτρ της ψυχανάλυσης, με άκουσε προσεκτικά, μου είπε ότι είχε  καταλήξει για μένα στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποιώ τη γνώση και τις σπουδές ως ένα άλλοθι για να αποφύγω αυτά που οφείλω να κάνω.

-Είσαι παθολογικά αναβλητικός, μου είπε ο Φρόιντ
-Τι εννοείτε; του λέω
-Θέλω να πω ότι αν λάμβανες μέρος στο πρώτο "The Voice" και το κέρδιζες, θα δήλωνες συμμετοχή και στο δεύτερο.
-Κατάλαβα του λέω. Θα δω τι μπορώ να κάνω γι αυτό.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή παρεμβαίνει και ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης για να μου πει:

-Άκου παιδί μου προσεκτικά τι πρέπει να κάνεις , αν θέλεις να αντιμετωπίσεις το δαίμονα της αναβλητικότητας. Θα αγοράσεις ένα μοναστικό μαστίγιο και κάθε φορά που σου μπαίνουν ιδέες για νέες σπουδές θα ρίχνεις 20 βουρδουλιές στον εαυτό σου και θα λες: "Πίσω μου σ έχω μορφωμένε σατανά".

-Εντάξει κατάλαβα. Νομίζω ότι μπορώ να το κάνω, του λέω εγώ.

Η αλήθεια είναι ότι επηρεάστηκα τόσο πολύ από αυτό το όνειρο που ακόμα προσπαθώ να συνέλθω.'Ηταν τόσο ζωντανό, τόσο υπερβολικά ρεαλιστικό και ακαριαίο. Πόσο; Τόσο ώστε με μεγάλη ευκολία μπορούσες να διακρίνεις  πάνω στο γραφείο του Φρόιντ δύο πόντους σκόνη, ή να δεις ξεκάθαρα την περίφημη πίπα του,  τη μικρή βιβλιοθήκη με τα αγαπημένα βιβλία του, και το σημειωματάριό του, ακόμα ακόμα και τη θρυλική γραφομηχανή του.

Στην πραγματικότητα, δε θυμάμαι να έχω δεί ξανά τόσο αληθοφανές όνειρο. Αφού για να σκεφτείτε ακόμα και ο ίδιος ο Φρόιντ έφυγε από τη συνεδρία μας, χωρίς καν να μου κόψει απόδειξη.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

"Δείπνο με φίλους" του Ντόναλντ Μάργκιουλις



Το έργο του Ντόναλντ Μάργκιουλις "Δείπνο με φίλους" είναι μια πνευματώδης κωμωδία με πολλές σκοτεινές πτυχές. Διαπραγματεύεται με δικαιοσύνη και απόσταση των ζήτημα των συζυγικών σχέσεων, μέσα από τη ζωή δυο ζευγαριών, τεσσάρων φίλων, που δίνουν την δική τους μάχη απέναντι στην αδυσώπητη καθημερινότητα και τη φθορά του χρόνου, αλλά και τη φύση της φιλίας, την προδοσία της εμπιστοσύνης, την πραγματικότητα κάτω από το κέλυφος της οικογεναικής ζωής.
Ο Μάργκιουλις αρνείται να πάρει θέση η να συμβουλέψει σχετικά με οτιδήποτε αφορά στη δύσκολη συνθήκη της πολύχρονης συμβίωσης και καταγράφει μ έναν ειλικρινή τρόπο τις καθημερινές ανθώπινες σχέσεις μέσα από την ιστορία δύο γάμων τόσο διαφορετικών, αλλά και τόσο όμοιων μεταξύ τους. Το έργο "Δείπνο με φίλους" του Ντόναλντ Μάργκιουλις τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ και ανεβαίνει αυτό το διάστημα στο Θέατρο Εγνατία στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθετική και γενικότερη επιμέλεια του Γρηγόρη Βαλτινού.

Γιώργος Σεφέρης (Ποιήματα)





Από τις εκδόσεις 'Ικαρος με επιμέλεια Δημήτρη Δασκαλόπουλου κυκλοφορεί μια νέα έκδοση με τα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη που συμπίπτει με την επέτειο των πενήντα χρόνων από τη βράβευση του ποιητή με το Νόμπελ. Με ύφος άλλοτε υπαινικτικό, κι άλλοτε ιστοριογραφικό ή και απροσδόκητα παιγνιώδες η σεφερική ποίηση εξακολουθεί να παραμένει μια ανεπηρέαστη από τις συνθήκες σταθερά στις εκδοτικές εξελίξεις της χώρας

Μιχάλης Γκανάς (Ποιήματα 1978-2012)


Ένας από τους πολυδιαβασμένους Έλληνες ποιητές της εποχής μας, ο Μιχάλης Γκανάς, συγκεντρώνει σ αυτήν την έκδοση επτά ποιητικές συλλογές, οι οποίες καλύπτουν ένα διάστημα 34 χρόνων. Γραμμένα σε γλώσσα οικεία, άμεση και απολύτως διακριτή, τα ποιήματα του Μιχάλη Γκανά χαρακτηρίζονται από εκφραστική ποικιλία και μεγάλο θεματικό εύρος.
Από τις εκδόσεις "Μελάνι".

Κανένας


 Δεν έχει μονοπάτι αυτή η ζωή
κι ο ουρανός απότομα βαθαίνει
βυθίζομαι στην άμμο τη λευκή
κι η πέτρα από πάνω μου αρρωσταίνει

δεν ψάχνω στα αστέρια συντροφιά
βουλιάζω σιωπηλά μέσα στα χρόνια
διοίκησα συντάγματα τυφλά
κι αποστρατεύτηκα με τ άλλα πιόνια

μα βλέπω δύο χέρια απ την αυγή
να ψηλαφούν τα ξέφτια μιας λατέρνας
στο δρόμο ακούω γνώριμη φωνή
γυρίζω για να δω, κανένας

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Συμβουλές για μια επιτυχημένη συνέντευξη

Το αυθόρμητο γέλιο περιορίζει αισθητά τις πιθανότητες για μια καλή δουλειά.
Το προσποιητό, αντίθετα, τις αυξάνει κατακόρυφα.

Η ώρα των ευκαιριών




Ήρθε η ώρα να μας δείξεις την αξία σου, είπε το λεπτό στο δευτερόλεπτο.
Ο χρόνος σου ξεκινάει από... τώρα

Ακόμα ξημερώνει

photo:lifedev.net

Η νύχτα, όταν πεισμώνει
δεν δέχεται ψηστήρι
ακόμα ξημερώνει
στo άσπρο ακρωτήρι

η λάσπη δεν παλιώνει
σαν φτιάχνει ανθρωπάκια
ακόμα ξημερώνει
στης Τήλου τα σοκάκια

ο φάρος τώρα ανάβει
για να καθοδηγήσει
το χάρτινο καράβι
που σού στειλα μια δύση

Πάλι πρωϊ

Πάλι πρωϊ, πάλι πρωϊ
τρώνε χορτάρι τα ζαρκάδια
γέμισαν πάχνη οι αγροί
ξανθή ομίχλη τα λιβάδια

πάλι πρωϊ, πάλι πρωϊ
πάνω στα φερετροποιεία
διανυκτερεύει η ζωή
ρίχνει χαρτιά η αστρονομία

ρύζι στεγνό, θεία σιγή
στα καπνομάγαζα εμπορία
αστρονομίζεται η ζωή
πάλι πρωϊ στα ορυχεία

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Καλό ταξίδι Μοντιλιάνι



 Θέλω να σας αφηγηθώ σήμερα  μια πολύ παράξενη και προσωπική ιστορία από τα χρόνια ακόμα που σπούδαζα κόμιξ σε μια ιδιωτική σχολή σχεδίου. Θυμάμαι ότι στη σχολή είχαμε, μεταξύ άλλων, κι ένα μάθημα σχεδίου με φυσική παρουσία γυμνού μοντέλου κατά τη διάρκεια του οποίου πολύ γρήγορα διαπιστώνω ότι τα σχέδιά μου βγαίνουν  λιγάκι παραμορφωμένα με μακριά πόδια και χέρια και λαιμούς στυλιζαρισμένα τραβηγμένους. Είχαμε τρεις δασκάλους πάνω από το κεφάλι μας,στο συγκεκριμένο μάθημα και ο πρώτος μου λέει:

-Το στιλ σου μοιάζει πολύ με το στιλ του Μοντιλιάνι

Εγώ τότε δεν γνωρίζω ακόμα τη δουλειά του Μοντιλιάνι και δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί.
Μια άλλη μέρα ο πρώτος δάσκαλος λέει στον δεύτερο: "Με τι μοιάζει αυτό το σχέδιο του Χάρη;"
-Με το στιλ του Μοντιλιάνι, απαντάει ο δεύτερος.

Μια από τις επόμενες ημέρες έρχεται ο τρίτος δάσκαλος και μου λέει ακριβώς τα ίδια. Ότι το στιλ μου είναι σαν του Μοντιλιάνι. Εγώ στην αρχή νιώθω κάποια περιέργεια και αρχίζω να ψάχνω να βρω  ποιος είναι αυτός ο Μοντιλιάνι, να διαβάζω βιβλία γι αυτόν, να βλέπω πίνακές του,φωτογραφίες, ταινίες για τον Μοντιλιάνι, άρθρα, ότι υπάρχει.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι έχω πάθει ψύχωση με τον Μοντιλιάνι, στα σκίτσα μου φτιάχνω τους χαρακτήρες επίτηδες με μακριούς λαιμούς, στη σχολή με φωνάζουν ήδη Μοντιλιάνι και κάποια στιγμή που σκέφτομαι να φτιάξω ένα νέο ψευδώνυμο πιάνω τον εαυτό μου να εξετάζει το Αμαντέο Κλεμέντε ή κάτι αντίστοιχο.
Εκείνη την περίοδο που λέτε πηγαίνω και σε ένα εξειδικευμένο σεμινάριο για σχέδιο και ο δάσκαλος εκεί μου λέει: "Βρε βρε! τι έχουμε εδώ; τη μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι;

-Παιδιά, επιτέλους κατάλαβα ποιος είμαι, έλεγα μετά στους, εκτός τέχνης, φίλους μου. Είμαι η μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι.
-Αποκλείεται, μου λέγαν αυτοί. Ο Μοντιλιάνι ήταν πότης, ναρκομανής, ξενύχτης, σωστό ρεμάλι. Ενώ εσύ, ένα ουζάκι πίνεις και νιώθεις ήδη ερωτευμένος.
-Τι σχέση έχει αυτό ρε παιδιά, θυμάμαι ότι τους έλεγα εκείνα τα χρόνια. Έπαθα και έμαθα.Πρώτη φορά συμβαίνει μήπως ή τελευταία; Συνειδητοποίησα πως αν είχα υπάρξει λίγο περισσότερο εγκρατής , θα γινόμουν στα σίγουρα πολύ μεγαλύτερος ζωγράφος από τον Πικάσο, ο οποίος με ψιλοζήλευε και λιγάκι και έβαλα μυαλό. Ε πως να το κάνουμε δηλαδή. Να έμενα ρεμάλι σε όλες μου τις ζωές;

Σιγά σιγά λοιπόν άρχίζω να σχεδιάζω επίτηδες σαν τον Μοντιλιάνι κι όχι πια επειδή μου έβγαινε αυθόρμητα. Εκείνες τις ημέρες μάλιστα πηγαίνω και σε μια υπαίθρια συναυλία και ακούω για πρώτη φορά ζωντανά ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι τη "Θεσσαλονίκη" του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Νίκου Καββαδία. Ένας στίχος του τραγουδιού λέει: "τυφλό κορίτσι σε οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι".
Αισθάνομαι τότε ότι έχω αρχίσει να τα χάνω. Γι αυτό, το επόμενο κιόλας πρωϊνό, πηγαίνω  σε μια βιβλιοθήκη και δανείζομαι το βιβλίο με την ποίηση του Καββαδία που έχει μέσα το ποίημα "Θεσσαλονίκη" (Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης...) και τον στίχο (...τυφλό κορίτσι σε οδηγάει, παιδί του Μοντιλιάνι).

Διαβάζω λοιπόν το ποίημα και βλέπω στο τέλος την ημερομηνία που γράφτηκε: (04-01-1974). Γράφτηκε δηλαδή την ημέρα που γεννήθηκα, αν και μαθαίνω ότι ο Καββαδίας κρατούσε σημείωσεις γι αυτό ήδη από το 1968.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή λοιπόν νιώθω ότι διαθέτω μόνο μια επιλογή: να επιστρέψω ευθύς αμέσως στο μικρό και ασήμαντο εαυτό μου επειδή  τίποτα πιο παρηγορητικό δεν υπάρχει από το να είσαι ο εαυτός σου, όχι να είσαι πάντα ο εαυτός σου, γιατί αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, αλλά να μπορείς να τον βρίσκεις όποτε τον έχεις χάσει.
Και την ίδια ακριβώς στιγμή σκέφτομαι ότι τίποτα πιο αγχωτικό και εξουθενωτικό δεν υπάρχει από το να παριστάνεις κάποιον που δεν είσαι, αλλά και τίποτα λιγότερο συναρπαστικό τελικά, γι αυτό και ψάχνω να βρω αμέσως μέσα μου  κάποια πράγματα που να μου θυμίσουν το ποιος ακριβώς είμαι. Ο εαυτός μου, δηλαδή, ο Χάρης. Κάποιος που, με λίγα λόγια, υποκρίνεται ότι δεν πιστεύει πως  είναι η μετεμψύχωση του Μοντιλιάνι.




Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Ζωντανός μέχρι και χθες




Μια οχυρωμένη πόλη, δίχως πολιορκία
κι ένας στρατιώτης μόνος δίχως πόλεμο
στη μεταλλική τη ζέστη φτιάξαν μια αιτία
ξάφνου ήρθε κι ένα άτι καθαρόαιμο

έβγαλε ωμούς δυο σπόρους, από το σακούλι
και χρωματιστά λαμπάκια κρέμασε παντού
ο πλανόδιος φωτογράφος τού κλεψε ένα πούλι
κι ο μοναχικός στρατιώτης τό ριξε αλλού

πολεμίστρες δεν χωρούσαν κι άλλες στα τοιχία
ένας άντρας σε μια πόλη δίχως οροφή
σήκωσε σε μια ταβέρνα μια μεσοτοιχία
και μια έκανε τον κλόουν μια το θεατή

κλειδαμπάρωνε την πόρτα, πριν να πάει για ύπνο
κι ήταν το κλειδί της πόλης μαύρο και βαρύ
κάτι άκουγε στα χόρτα κι έτριβε το λίκνο
τριακόσια χρόνια η πόλη, ήλιο είχε να δει

έπιασε τα εργαλεία κι άρχισε να σκάβει
μ ένα βέλος τρύπησε σύννεφο μικρό
κι άρχισε να βρέχει πριν σχεδόν το καταλάβει
γύρισε τα μάτια του στον καυτερό ουρανό

ύπνο έπιασε βαθύ κι ας χτυπούσαν βράδυ
τα παραθυρόφυλλα μες τη σκοτεινιά
μανιασμένα ανώφελα ρίγη στο σκοτάδι
όπου έβγαζε άνεμος έρχονταν πουλιά

κάτω από ένα μουσαμά,μέσα στο μπαούλο
βρίσκει έγχορδα παλιά και στιλέτο μούλο
κάνει άγριες δοκιμές, κόβεται στο χέρι
δεν υπάρχουν δω γιατρειές, μόνο η φύση αν ξέρει

για να δέσει την πληγή βρίσκει στα μπαλκόνια
κρεμασμένα δυο μαζί, νυφικά σεντόνια
μα το χέρι του πονά με τον κάθε χτύπο
στον παράτολμο εκεί δα και στερνό του κήπο

έβραζε νερό στη γη, πάνω στον ασβέστη
για να κάψει την πληγή, μόλυνση που υπέστη
τις αισθήσεις του γλυκά άρχισε να χάνει
κλειδοκύμβαλα απαλά κι ένα ροζ φουστάνι

δύο μήνες άντεξε πού χε ακόμα υγεία
κι η γρανίτινη αυτή μαύρη πολιορκία
τη ζωή απέρριψε και τη θεία χάρη
μα στον παλιατζή μπροστά πού ρθε να τον πάρει
ξάφνου ανάρρωσε ξανά κι είδε το φεγγάρι

Το ταξίδι απ την αρχή

Σαν πανί ιστιοφόρου
μια αμάκα στον αέρα
μια ριπή βροχής του δρόμου
βρυχηθμός μπόρας πιο πέρα

ακυβέρνητα καράβια
μακρινές φωνές λοστρόμου
και κραυγές από ναυάγια
ήρεμα χαστούκια πόνου

δεν αξίζει παραπάνω
από εβδομήντα πέσος
το ταξίδι αυτό που κάνω
για να πλανευτώ αμέσως

ονειρεύεσαι κυρά μου;
άχρηστη σαβούρα ο ύπνος
βασανίζεσαι μακριά μου
όπως του βουνού ο κύκνος;

τα κατάρτια σου αρμενίζουν
κι εγώ πάνω τους δεμένος
μα τα όνειρα ζυγίζουν
όσο κι ένας πεθαμένος

στο παράλογο μεθύσι
με της λησμονιάς το χάπι
δε θα σε απασχολήσει
άλλο πια ποτέ η αγάπη

ένιωσες γυμνή μπροστά μου
στου πορτοκαλιού το χρώμα
τόσα χρόνια μακριά μου
και με ντρέπεσαι ακόμα