Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Ανωτέρα Βία (Force Majeure)

Πόσο θάρρος απαιτεί η παραδοχή μιας αντανακλαστικής λιποψυχίας; Μια από τις καλύτερες ταινίες μέχρι στιγμής της χρονιάς είναι η ανατρεπτική μαύρη κωμωδία «Ανωτέρα βία» του Σουηδού σκηνοθέτη Ρούμπεν Όστλαντ, η οποία θέτει υπό ριζική αναδιαπραγμάτευση όλες τις βεβαιότητες μιας οικογένειας πρότυπου.

Στην ιστορία λοιπόν, έχουμε μια τετραμελή οικογένεια που μπαίνει σε μια αναπάντεχη κρίση άνευ προηγουμένου ενώ απολαμβάνει ειδυλλιακές διακοπές στις γαλλικές Άλπεις. Αιτία, μια αποσοβημένη τραγωδία, όταν μια ελεγχόμενη, υποτίθεται, χιονοστιβάδα λίγο έλειψε να τους καταπιεί. Με διάθεση επιθετική και κοφτερή ο Σουηδός σκηνοθέτης επιτίθεται στην καρδιά της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, την πυρηνική οικογένεια, αποδομώντας ψευδαισθήσεις  που πρώτα έχει φροντίσει να σπείρει ο ίδιος. Η ταινία χαρακτηρίζεται επίσης ως ένα ρεσιτάλ σκηνοθεσίας, με εξαιρετική χρήση της κάμερας και αψεγάδιαστη φωτογραφία.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Το πρώτο συνδικάτο που επισκέφθηκε χθες το νέο υπουργό εργασίας για να διατυπώσει έστω και φιλολογικά τις απαιτήσεις του, ήταν φυσικά η ΑΔΕΔΥ. Ενώ την ίδια ώρα που ο Πάνος Καμμένος δηλώνει ότι ξεκινούν εκ νέου τα εξοπλιστικά προγράμματα (νέο χρέος), και την επομένη προκαλεί αναζωπύρωση της έντασης στο Αιγαίο, το οικονομικό επιτελείο της χώρας και ο νέος πρωθυπουργός διαπραγματεύονται με την άλλη πλευρά για την ακύρωση ενός μνημονίου, που η πραγματική του ισχύς έχει εκπνεύσει στις 31\12, και την απομείωση ενός χρέους που έχουμε απέναντι σε λαούς ακόμη και φτωχότερους από εμάς. Μη με ρωτάτε λοιπόν αν είμαι με τον φτωχό Πορτογάλο ή με τον Έλληνα που συστηματικά φοροδιαφεύγει και παρακάμπτει κάθε αξιοκρατική διαδικασία για να στρογγυλοκαθίσει εφ όρου ζωής στη καμπούρα των κορόιδων, γιατί θα σας πω όλη την αλήθεια. Ότι εγώ, σ αυτή τη διαπραγμάτευση που γίνεται αποκλειστικά και μόνο για την σωτηρία του αθάνατου πελατειακού συστήματος και των ελίτ είμαι με τον Πορτογάλο, το Σλοβένο και το Λιθουανό, κι ας πρόκειται να επωμιστώ μαζί σας ένα χρέος που μας αφορά λιγότερο από πολλούς άλλους. Κι ας έχω χάσει τη δουλειά μου από αυτήν την υπόθεση που θα σφραγίσει τη χαμένη γενιά μας. Για μένα αυτό θα πει αριστερή συνείδηση.

Mortdecai (Ο κ. Μορντεκάι)

Κοσμοπολίτικη κομεντί του Ντέιβιντ Κεπ που βασίζεται στον ομώνυμο  χαρακτήρα της σειράς μυθιστορημάτων Mortdecai του Βρετανού συγγραφέα Κίριλ Μπονφιλιόλι, με πολύ αξιόλογο καστ ηθοποιών:  Tζόνι Ντεπ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Γιούαν Μακγκρέγκορ, Ολίβια Μαν

Ένας σπάταλος, άτακτος και αδιόρθωτος έμπορος έργων τέχνης,  με εκλεπτυσμένα γούστα και αξεπέραστη φινέτσα, που μοιάζει με καρικατούρα ξεπεσμένου μπον βιβέρ αριστοκράτη, προσπαθεί να ρεφάρει την πάγια χασούρα του, αναλαμβάνοντας να εντοπίσει έναν υπερπολύτιμο πίνακα του Γκόγια.  Τα πράγματα, όμως, θα περιπλεχτούν ιδιαίτερα όταν στο παιχνίδι μπουν , Ρώσοι, Κινέζοι και οι Αγγλικές μυστικές υπηρεσίες.

Η ταινία δεν μου είπε πολλά πράγματα. Αν εξαιρέσεις μερικές έξυπνες ατάκες στις σκηνές όπου ο Τζόνι Ντεπ, λειτουργεί πολύ καλά με τον αφοσιωμένο βοηθό του, τον οποίο υποδύεται ο Πολ Μπέτανι και μια ιδιαίτερη υφή πολυτέλειας που δίνει ο φωτισμός της ταινίας, διαμορφώνοντας την εικόνα μ έναν παλιομοδίτικο αλλά, αρκετά ζωηρό τρόπο , νιώθεις ότι η ταινία του Ντέιβιντ Κεπ, αν και ικανοποιεί τις οπτικές μας ανάγκες,  δεν πετυχαίνει υψηλές επιδόσεις στον τομέα της φαντασίας και των ιδεών.

Μια σκελίδα την ημέρα την αγάπη κάνει πέρα (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

(Ευθυμογράφημα) .Η είδηση, που μας έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είναι πραγματικά απίστευτη.  Έπειτα από τριάντα χρόνια γάμου, άντρας παίρνει διαζύγιο, επειδή δεν αντέχει πλέον τη συνήθειά της γυναίκας του να τρώει μια σκελίδα σκόρδο την ημέρα. Βέβαια μια ιστορία παρόμοια είχα ακούσει κι εγώ για κάποιον στη Θεσσαλονίκη που είχε απειλήσει τη γυναίκα του πως αν δεν εγκατέλειπε την αγαπημένη της κρεμμυδοφαγία θα την απατούσε με την πρώτη τυχούσα." 'Η το κρεμμύδι ή εγώ της είπε" κι εκείνη η ξύπνια προτίμησε το κρεμμύδι. Τότε ο άντρας έκανε την απειλή του πράξη: Πήγε σ ένα σαντουιτσάδικο, στήθηκε σε μια άκρη και αφού χρειάστηκε να περιμένει κανά πεντάωρο τελικά την έπεσε στην πρώτη γυναίκα που παρήγγειλε  ένα απ όλα χωρίς κρεμμύδι.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Αρχή προβληματική και δύσκολη

Τα πρώτα δείγματα γραφής μιας κυβέρνησης που κατέλαβε την εξουσία για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση, που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια, διαφάνηκαν μόλις μέσα σε λίγες ώρες.   Θεωρητικολογίες, ναρκισσισμός, εναλλακτικό life style. Αφορμή στάθηκαν οι βιαστικές και αλλοπρόσαλλες δηλώσεις των υπουργών της. Ανθρώπων που μάλλον πρώτα μιλάνε και μετά σκέφτονται. Δεν ξέρω αν επιβεβαιωθούν οι χειρότεροι φόβοι μιας κυβέρνησης  που εξερχόμενη άφησε πίσω της σε κοινωνικό επίπεδο στάχτες και αποκαΐδια,  αλλά η πρώτη εντύπωση για τη νέα κυβέρνηση   είναι ότι έρχεται με πλήρη άγνοια κινδύνου για να καλλιεργήσει επαφές με  τη γνωστή και περιφερόμενη πελατεία της χώρας και να αποτελειώσει την κατάσταση για τους υπόλοιπους. Δεκαπεντε χιλιάδες νέοι επιστήμονες περίμεναν το 2015 να διαγωνιστούν μέσω ΑΣΕΠ  για μια θέση στο δημόσιο τομέα. Το όνειρο πολλών εξ αυτών μετατίθεται σε άγνωστο χρόνο. Για λόγους που ονομάζει ανθρωπιστικούς η κυβέρνηση προτιμάει να επαναστελεχώσει άμεσα το δημόσιο τομέα με 3.500 στον αριθμό καθαρίστριες, κηπουρούς, μάγειρες, διοικητικούς υπαλλήλους, σχολικούς φύλακες κα..

Μια κυβέρνηση που δε μοιάζει να απευθύνεται ούτε σε ακροατήριο ανέργων, μιας και διώχνει με το καλημέρα επενδύσεις  ούτε σε ιδιωτικούς υπαλλήλους μιας και γνωρίζει ότι η αύξηση του βασικού μισθού σ αυτή τη φάση όχι απλώς δε συνεπάγεται τόνωση της ενεργούς ζήτησης, αλλά μάλλον περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και ταφόπλακα πάνω στις προσδοκίες των ανέργων να βρουν δουλειά. Δε φαίνεται όμως να απευθύνεται ούτε  σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες μεσαίας κλίμακας, μιας και οι εξαγγελίες τους προς αυτούς υποστηρίζονται από ανυπόστατες πηγές χρηματοδότησης, αλλά ούτε και σε φοιτητές που ενδιαφέρονται πραγματικά για τις σπουδές τους. Σε ποιους απευθύνεται; Στους θιγμένους των πολιτικών της προηγούμενης κατάστασης που απέκτησαν κάποια συμβολική ισχύ.

Η επαναφορά δε με το καλημέρα του  δικαιώματος  του αιώνιου φοιτητή να επιβαρύνει με την παρουσία του τη δημόσια παιδεία συμβολικά βαρύνει την ατμόσφαιρα και δεν πρέπει να περάσει καθόλου στα ψιλά. Είναι απόφαση που συγκρούεται ευθέως με τη λογική του Αλέξη Τσίπρα να απευθύνει κάλεσμα επιστροφής στους επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Είναι απόφαση βγαλμένη από παλιά και αραχνιασμένα μυαλά που ενισχύει τις πιο βαριές προκαταλήψεις που έχει ο κόσμος για την Αριστερά.

Ας μη βιαστούμε, θα πει κάποιος, να τους κρίνουμε. Ας τους δώσουμε τα εύσημα για την επαναφορά, αν υλοποιηθεί, του μέτρου της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους, Ας τους αφήσουμε να δούμε τι μπορούν να πετύχουν  εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενοι: στην καταπολέμηση της διαφθοράς, την αντιμετώπιση της υψηλής φοροδιαφυγής, την αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ,  τη δημιουργία ενός κράτους φίλου προς τον πολίτη , όχι αντιπάλου. Να διασφαλίσουν και τα υπόλοιπα, τα στοιχειώδη, όπως πληρωμές, μισθών, συντάξεων, υποχρεώσεων του κράτους, εκτός χρέους, που μάλλον τα θεωρούν όλοι αυτονόητα. 

Να το κάνουμε, λοιπόν, σύμφωνοι. Να δώσουμε χρόνο ικανό για να δούμε που το πάνε. Αρκεί να δούμε δείγματα και λόγων και γραφής. Δείγματα που θα δείχνουν ένα δρόμο προοπτικής και για τους υπόλοιπους. Αυτούς που καλώς ή κακώς εξαρτώνται από την τύχη του ιδιωτικού τομέα. Γιατί  η ανθρωπιστική κρίση δεν έπληξε πρωτίστως τα σύμβολά της, ώστε να σπεύσουμε αποκλειστικά και μόνο στην αποκατάσταση των αδικιών εναντίων τους. Έπληξε κυρίως αυτούς που δεν είχαν καμιά σχέση με τις αιτίες που τη δημιούργησαν.  

Να δώσουμε όλοι πίστωση χρόνου, γιατί όχι. Τι καλύτερο έχουμε να κάνουμε. Αρκεί να δούμε μια κυβέρνηση που κατανοεί την πραγματικότητα και δεν αναλώνεται σε επίπεδο συμβολισμών και φαντασιώσεων. Μια κυβέρνηση που συνειδητοποιεί ότι ο πλούτος αυτός  που δήθεν θέλει να φορολογήσει έχει ήδη κάνει φτερά και αυγατίζει  σε φορολογικούς παραδείσους.
Αρκεί να δούμε μία κυβέρνηση, με μία, άντε δυο φωνές. Όχι αυτό το διαγωνισμό επιπολαιότητας και κακοφωνίας για το ποιος θα διώξει περισσότερες δουλειές, που επικρατεί σήμερα. Αρκεί να μην πιστεύουν ότι η εντολή που τους έδωσε ο λαός είναι ελευθέρας να κάνουν ότι έχουν στο κεφάλι τους.

Ο προηγούμενος πρωθυπουργός αποχωρώντας  έκανε ένα από τα χειρότερα λάθη του.

Υπερμεγενθύνοντας χονδροειδέστατα τη διάσταση του κινδύνου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μετέτρεψε την προπαγάνδα του φόβου σε μια καρικατούρα του αισθήματος. Το αποτέλεσμα, ήταν εξαιρετικά ανατρεπτικό: να κατέβει ο λαός στις κάλπες δίχως να σταθμίσει για την επιλογή του, κινδύνους υπαρκτούς, λογικούς, φυσιολογικούς.  Κινδύνους, των οποίων η γνώση  σε κρατάει σε διαρκή εγρήγορση.  Μια έγνοια του κινδύνου που σου επιτρέπει να αντιληφθείς ότι ο θρησκόληπτος που πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά όταν τηρήσουν οι άνθρωποι τα προτάγματα του ευαγγελίου κι ο Λαφαζάνης που πιστεύει το ίδιο επειδή θα υλοποιηθούν οι ιδέες του είναι η ίδια όψη ενός νομίσματος χωρισμένη στα δύο.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Δον Κιχώτης (του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ-Mikhail Boulgagov)

«Αν στερήσεις από έναν άνθρωπο τις ψευδαισθήσεις του είναι σα να τον σκοτώνεις. Την άποψη αυτή διατύπωσε ο Αύγουστος Στρίνμπεργκ στη «Σονάτα των φαντασμάτων» για να μιλήσει για το τέρας του ορθολογισμού που κυνηγάει να ξεριζώσει το όνειρο όπου το συναντήσει. Ο Δον Κιχώτης του Μπουλγκάγκοφ είναι μια διασκευή του επικού μυθιστορήματος του Θερβάντες, γραμμένη στα 1938, λίγο καιρό πριν απ το θάνατο του συγγραφέα. Ζώντας μέσα στην απόλυτη απομόνωσή του από το σταλινικό καθεστώς ο Μπουλγκάκοφ αιτείται ανεπιτυχώς την φυγή του προς το εξωτερικό. Μη βλέποντας τις απόπειρές του να ευοδώνονται ο συγγραφέας του «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» καταφεύγει σ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα . Τη φανταστική διαφυγή δια της συγγραφή ενός έργου.

Ο δικός του Δον Κιχώτης έχοντας λοξοδρομήσει προς το όνειρο αναζητά το βάθος μιας ποιητικής διαδρομής. Όμως έχει να αντιμετωπίσει τους «ορθώς σκεπτόμενους» που θέλουν να του στερήσουν το οξυγόνο και να τον επαναφέρουν στο δρόμο του ορθολογισμού. Τελικά, ο Δον Κιχώτης ξεριζώνεται από την ουτοπία του και οδηγείται προς την ηθική και φυσική του εξόντωση.

Στην παράσταση που ανεβαίνει στο ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη η σκηνή επεκτείνεται σε ολόκληρο το θέατρο, καθιστώντας το κοινό συμμέτοχο σε μια ιστορία που εξελίσσεται παντού.. Ο θίασος των ηθοποιών βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και ένας κύκλος στη μέση ακριβώς της σκηνής θυμίζει συνεχώς το μεγάλο δίλλημα στη σκοτεινή αυτή αλληγορία: Μέσα ή έξω;

Συνοπτική ιστορία ελληνικής κρίσης (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Ευθυμογράφημα. Σ ένα κατάμεστο λεωφορείο κάποιοι την αμολούν. Τυχαίνει μάλιστα να είναι αυτοί που αισθάνονται σα στο σπίτι τους, επειδή έχουν αποκτήσει κάρτα απεριόριστων διαδρομών. Τότε ο οδηγός ακινητοποιεί αμέσως το  λεωφορείο και ζητά από όλους τους επιβαίνοντες να το εγκαταλείψουν προκειμένου να ανανεωθεί ο αέρας. Όταν αυτό γίνεται ο οδηγός παρακαλεί προκειμένου να ανεβούν ξανά μόνο οι μισοί επιβάτες ώστε να διασφαλιστούν μέχρι το τέλος της διαδρομής  ανθρώπινες συνθήκες μεταφοράς. Έπειτα ακολουθεί το εξής: Όσοι έχουν την κάρτα απεριόριστων διαδρομών διαμαρτύρονται για την ταλαιπωρία εντόνως και καταφέρνουν τελικά να είναι αυτοί που θα επιβιβαστούν εκ νέου. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να περιμένουν για το επόμενο λεωφορείο, αν και όποτε περάσει. 

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Λίγο πριν πηδηχτούμε απ το παράθυρο( ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Ευθυμογράφημα. Όταν θες  κάτι πολύ-λόγου χάρη ένα ρουσφέτι που σου έταξε κάποιος υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ-όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν για να αλλάξει η κυβέρνηση.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Δεξιών Κιχώτης εναντίον αριστερόμυλων (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Ευθυμογράφημα. Έξω από το σπίτι του σταματάει ταξί, τον αφήνει στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης.
 Παίρνει λεωφορείο μέχρι το αεροδρόμιο Μακεδονία. Ανεβαίνει στην πτήση για Αθήνα. Βγαίνει από το Ελ. Βενιζέλος, παίρνει ταξί μέχρι το σταθμό του Μετρό.
Ανεβαίνει στο Μετρό και μετά παίρνει τον προαστιακό μέχρι τον Πειραιά. Παίρνει ταξί κατεβαίνει στο λιμάνι. Ανεβαίνει στο πλοίο αποβιβάζεται στο Ρέθυμνο. Παίρνει ταξί μέχρι τα ΚΤΕΛ. Μετά παίρνει το Λεωφορείο και κατεβαίνει στο Ηράκλειο.
 Από εκεί παίρνει δεύτερο λεωφορείο μέχρι τον Άγιο Νικολάο και μετά ναυλώνει ένα ταξί για να φτάσει στο ορεινό χωριό Ζάκρος, που βρίσκεται το πατρικό του. Φιλάει τους γονείς του σταυρωτά και τρώει κάτι στο πόδι προτού φύγει βιαστικός για να ψηφίσει.

 Στο εκλογικό κέντρο συναντά μια ουρά πενήντα ατόμων. Περιμένει υπομονετικά , κι όταν έρχεται η σειρά του διαπιστώνει ότι έχει ξεχάσει την ταυτότητά του στο πατρικό του. Παίρνει ξανά ταξί, γυρίζει στο πατρικό του, παίρνει την ταυτότητά του και επιστρέφει.

Τώρα όμως δίνει πραγματική μάχη με το χρόνο. Φτάνει στις επτά ακριβώς και ο δικαστικός αντιπρόσωπος του απαγορεύει να ψηφίσει. Εκείνος κάνει σαματά, και ο δικαστικός αντιπρόσωπος αναγκάζεται να ζητήσει τη γνώμη του εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας τηλεφωνεί στον αντιπεριφερειάρχη, εκείνος στον περιφερειάρχη και ο περιφερειάρχης στον υφυπουργό. Κανένας δεν μπορεί να αποφανθεί σχετικά με το αν τελικά ο πολίτης έχει δικαίωμα να ψηφίσει στις επτά και δέκα δευτερόλεπτα. Τελικά ο υφυπουργός καταφέρνει να βρει στο τηλέφωνο τον υπουργό, που στέλνει εγκύκλιο με την οποία επιτρέπει στον πολίτη να ψηφίσει. Τότε ο πολίτης υψώνει προς το δικαστικό αντιπρόσωπο το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του και μπαίνει μέσα στο παραβάν.


Εκεί ξεσκαρτάρει ένα ένα τα ψηφοδέλτια, βρίσκει αυτό του ΛΑΟΣ και ψηφίζει, Γιώργο Καρατζαφέρη για να ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Το κλούβιο αυγό γέννησε την κότα

Οι πιο δογματικοί άνθρωποι που κυκλοφορούν μεταξύ μας είναι απαλλαγμένοι από κάθε είδους ιδεολογία. Αντιπαραβάλλετε, λοιπόν, ένα θρησκόληπτο μ έναν ορκισμένο εχθρό του και θα δείτε δύο άτομα βυθισμένα στην ίδια σχεδόν  προκατάληψη. Αυτή που γεννάει την κότα, η οποία γεννάει το αυγό. Το αυγό που γεννάει τη Δημοκρατία, που είναι το πολίτευμα του μέσου όρου. Του μέσου όρου που αν δεν βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι  να τον ανεβάσουμε μια στάλα θα γεννάει διαρκώς την ίδια προκατάληψη και την ίδια αποστροφή για την πραγματικότητα. Αύριο λοιπόν, δεν κρίνεται τίποτα. Αλλά, εκεί που κρίνονται όλα είναι στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε στα παιδιά.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

O Αόρατος Κουμπαράς

Τι σχήμα δώσαν άραγε σ αυτόν τον κουμπαρά
να μοιάζει με γουρούνι ή με κωλομπαρά;
που αποταμιεύουνε τον πλούτο τον κρυφό;
τον πλούτο τον αδούλευτο, τον πλούτο τον τυφλό

Που δεν φορολογείται πουθενά στον κόσμο αυτό
που ελεύθερα κινείται και σπέρνει φονικό;
που φτιάχνει κρίσεις άγριες και πόλεμο γεννά
κι ο κόσμος πάντα στρέφεται στον βιαστή ξανά

ο κουμπαράς ο αόρατος μας βάζει σε δουλειά
και να πληρώνουμε γι αυτόν αντάλλαγμα ζητά
αν θέλουμε να έχουμε σχολεία και γιατρό
να δώσουμε χρωστούμενα, να κόψουμε λαιμό

Να είναι σε παράδεισο, στημένος σε βουνό;
κι αντί για Άγιο Πέτρο παλιό να έχει υπουργό;
ο κουμπαράς ο αόρατος παντού έχει οπαδούς

που πολεμούν του κουμπαρά τους άπιστους εχθρούς

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Μονάχα οι χαρές μπορούν να μας λυγίσουν

Δεν έχουν οι αδύναμοι «Αχίλλειο πτέρνα»
γιατί η ζωή προνόησε να μην τους χαριστεί
αδύνατο σημείο έχουν μόνο οι δυνατοί
ευαισθησία και δύναμη ν αντλούνε από κει

κι αν πέθανε σχεδόν αγνοημένος
ο έφιππος αυτός σουρεαλιστής
στην πένα του επάνω καρφωμένος
αδύνατο σημείο δε θα του βρεις

Μονάχα οι χαρές μπορούν να μας λυγίσουν
Εκεί που αποτύχανε χιλιάδες κεραυνοί
Οι δύσκολες στιγμές φοβούνται να χτυπήσουν
Κάποιον που έχει χίλιες φορές αναστηθεί

δεν έχουν οι αδύναμοι «Αχίλλειο βλέμμα»
Τρωάδες λεν τις πόρνες τους οι Ιταλοί επί γης
γυναίκες που βουτήχτηκαν στης πόλης τους το αίμα
αδύνατο σημείο έχει μόνο ο νικητής

κι αν πέθανε σχεδόν αγνοημένος
ο έφιππος αυτός σουρεαλιστής
στην πένα του επάνω καρφωμένος
αδύνατο σημείο δε θα του βρεις

Μονάχα οι χαρές μπορούν να μας λυγίσουν
Εκεί που αποτύχανε χιλιάδες κεραυνοί
Οι δύσκολες στιγμές φοβούνται να χτυπήσουν
Κάποιον που έχει χίλιες φορές αναστηθεί





Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Επιτέλους, βγάλτε το σκασμό

Τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρο. Σε πλησιάζουν με γαλιφιές, με προσποιητά χαμόγελα και σε ρωτούν πως τα πας με τη δουλειά. Εσύ δε λες πολλά γιατί δεν έχεις πράγματα να μοιραστείς  μαζί τους. Αλλά ούτε και αιφνιδιάζεσαι από το γεγονός ότι θυμήθηκαν  στην προεκλογική περίοδο να ρωτήσουν κάτι για σένα. Μετά σε ρωτούν τι θα ψηφίσεις. Αν δεν τους αποκλείσεις κάθετα το ενδεχόμενο να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, σου το ξεφουρνίζουν απευθείας: Ότι αν δεν έχεις κάποιο «δικό» σου υποψήφιο (ακούτε; Δικό σου) υπάρχει ένα πολύ καλό παιδί, ένας φίλος τους που κατεβαίνει υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει βοηθήσει πολύ κόσμο στο παρελθόν. Αλλά η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος σε θεωρεί εντελώς μαλάκα είναι όταν σου λέει, ότι ο υποψήφιός του, ο οποίος είχε υψηλόβαθμη θέση σε δημόσιο οργανισμό, αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, επειδή διαφώνησε με την υπογραφή του μνημονίου.

Είναι αλήθεια ότι είχανε σωπάσει από καιρό. Περίπου , από την περίοδο των αγανακτισμένων που τους έβλεπες να ουρλιάζουνε στους δρόμους, να σκίζουνε τα ιμάτια τους στα ιντερνετικά φόρουμ, να ωρύονται και να αρνιούνται προτού αλέκτωρ λαλήσει ότι ήταν και παραμένουν  καλογυαλισμένα γρανάζια αυτού του απαράδεκτου μηχανισμού. Μετά να καλούν  τη σιωπηλή πλειοψηφία να συμπαραταχθεί μαζί τους, να γίνει ασπίδα για τα προνόμιά τους. Άλλωστε, γι αυτούς, ήταν και είναι πάντα ένα απροσδιόριστο και ασαφές ΠΑΣΟΚ, που έφταιγε  για όλα τα δεινά. Λες και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αυτοί που το στήριζαν με όλες τους τις δυνάμεις για σκοπούς προφανείς, ιδιοτελείς.

 Θα μου πεις τώρα έχουν αυτοί καμιά ανάγκη από κανένα ΣΥΡΙΖΑ; Αφού οι περισσότεροι τους είναι ήδη μόνιμοι, ακλόνητοι στις θέσεις τους, καλά δικτυωμένοι και δεν τους λείπει πια σχεδόν τίποτα, για να δικαιολογήσουν την γκρίνια και τους αφορισμούς τους εκτός από το να τους αφήσουν ήσυχους να μην κάνουν τη δουλειά τους.. Άλλωστε, δεν ακούς  τίποτε άλλο από το στόμα τους παρά κουβέντες για αποσπάσεις, μετατάξεις, μεταθέσεις, μόρια, γραφεία, περιφερειακά, διαδημοτικά, αιρετούς, σταθερούς, συμβούλια, πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες, τριτοβάθμιες. Ένα ολόκληρο σύμπαν διαδικασιών μέσα στο οποίο κάποιοι πορεύονται εκ του ασφαλούς και κάποιοι άλλοι σε αναγκαστική εξάρτηση και συναλλαγή με το σύστημα. Και τελικά έχοντας  πείσει  τον εαυτό τους ότι  δεν υπήρξαν ποτέ μέρος του προβλήματός , να συνεχίζουν να κάνουν τη δουλίτσα τους, να μεγαλώνουν τα παιδάκια τους, και να περνούνε μια χαρά, κι ας μη το παραδεχτούνε ποτέ, η ειλικρίνεια, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ της μόδας.  Και μεταξύ Candy Crush Saga και ανόητων βίντεο , να ρίχνουν και κανένα καλό βρίσιμο σε κάποιον από τους παλιούς ευεργέτες τους, να λένε και μια καλή κουβέντα για τους καινούργιους που βρίσκονται προ των πυλών. Όχι, είναι αλήθεια ότι δεν έχουνε πια ανάγκη  από κανένα ΣΥΡΙΖΑ , τουλάχιστον όχι αυτοί που τρέχουνε να μαζέψουν τα ψηφαλάκια. Η αλλαγή έχει φροντίσει μια χαρά γι αυτούς και τώρα η ελπίδα πρέπει να φροντίσει για τα παιδιά τους, αυτό είναι το ζήτημα. Αλλά πείτε μου, αλήθεια. Ποιος δε θα ήθελε για υπουργό προιστάμενο ή διευθυντή του έναν πρώην Πασοκτσή νυν Συριζαίο;

Ίδια και απαράλλαχτα είναι τα πράγματα και από δεξιά. Εκείνοι πια έχουν αποθρασυνθεί εντελώς και κινδυνεύοντας να συντριβούν στην ιδεολογική έδρα τους, προσπαθούν τώρα να πείσουν την ίδια την ιστορία ότι ο λαϊκισμός και το πελατειακό σύστημα ξεκινάει στην Ελλάδα επί Ανδρέα Παπανδρέου. Λες και πρωτύτερα οι πολιτικοί έλεγαν την αλήθεια στο λαό και οι υπάλληλοι διορίζονταν με αξιοκρατικές διαδικασίες στο δημόσιο.  Η μια γελοιότητα πίσω από την άλλη. Συν του ότι εκείνοι ως κυβερνώντες κρατούν στα χέρια τους και το μαχαίρι και το πεπόνι των ρουσφετιών και μοιράζουνε αυτή τη στιγμή στο λαό τους από υποσχέσεις για επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις νεοφυών επιχειρήσεων, μέχρι μεταθέσεις, προσλήψεις, θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, και συμμετοχές σε επιδοτούμενα προγράμματα του ΟΑΕΔ.


Γι αυτό, επιμένω: Ας κάνουν όλοι τους ότι πρόκειται να κάνουν, αλλά επιτέλους ας βγάλουν  το σκασμό, ως μια μικρή ένδειξη κατανόησης προς ένα αόρατο τμήμα του λαού που όχι απλώς δεν ενστερνίζεται την ελπίδα, αλλά θρηνεί.   

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Η Αόρατη Πορεία

Ήταν η ώρα που έκλεινε η αγορά και όλοι οι Θεσσαλονικείς που διαθέτουν αυτοκίνητο είχαν ξεχυθεί, βιαστικοί και ανυπόμονοι στους δρόμους, για να καταλάβουν κάθε ελεύθερη σπιθαμή ασφάλτου, στην Εγνατία, την Τσιμισκή τη Λ. Νίκης, παντού.

Πριν περάσουν μερικά λεπτά από το σύνθημα για την κατάληψη των δρόμων, η Μητροπόλεως, που με είχε οδηγήσει η διάθεσή μου για περπάτημα, έπηξε. Τότε,από την πλατεία ελευθερίας ως την Μητρόπολη, το να λεωφορείο κολλούσε πάνω στο άλλο, τα αυτοκίνητα σα να είχαν μπει στην πρέσα, μη αφήνοντας περιθώριο όχι για κίνηση μα ούτε για ανάσα.
Και ξαφνικά εκεί που ήμουν αγκυροβολημένος στο ύψος του Ολύμπιον γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω μια διμοιρία των ματ να ανεβαίνει προς τα επάνω την Αριστοτέλους. Μια φωνή ακούστηκε να λέει ότι έχει πορεία κι ότι η τροχαία εξέτρεψε την κίνηση.
Ανεβαίνω κι εγώ την Αριστοτέλους και βγαίνω στην Εγνατία. Πέρα ως πέρα ο δρόμος ήτανε άδειος, κόκκινα λαμπάκια αναβόσβηναν στην αρχή και στο τέλος του. Βλέπεις, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο γεγονός το να γίνεται πορεία μεσούσης μιας προεκλογικής περιόδου και αυτό είχε εξάψει τη φαντασία όλων μας.
-Ποιοι κάνουν πορεία; Άρχισε να αναρωτιέται ο κόσμος. Ρωτάμε ένα περιπτερά και μας λέει ότι ο δρόμος έχει κλείσει εδώ και κανά  μισάωρο, αλλά η πορεία ακόμα δεν είχε περάσει.
Κάποιοι από τους καταστηματάρχες επιβεβαιώνουν ότι ο δρόμος έχει κλείσει για να περάσει η πορεία.

 Μετά ρωτάμε τους αστυνομικούς, αυτοί θα ξέρουν, σκεφτόμαστε, αλλά ούτε κι αυτοί έχουν ιδέα.-Κλείσαμε το δρόμο επειδή έχει πορεία, λένε.
Καθίσαμε εκεί στο ένα πεζοδρόμιο της Αριστοτέλους μπας και λυνόταν το μεγάλο μυστήριο. Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν πορεία και σε πόση ώρα επιτέλους θα περάσουν;
Μα πέρασε σχεδόν μιάμιση ώρα που τριγυρνούσαμε σε όλη την περιοχή και δεν είχαμε δει ούτε δείγμα από διαδηλωτή.
Ξαφνικά, βλέπουμε μερικά αυτοκίνητα από το βάθος του δρόμου να έχουν μπει στην Εγνατία και να τη διασχίζουν. Μικρά σταγονίδια φωτός που μεγαλώνουν όσο μας πλησιάζουν.Σιγά σιγά η κίνηση άρχισε να πυκνώνει, οι περιφερόμενοι πολίτες άρχισαν να στοιβάζονται ξανά στα πεζοδρόμια, οι καταστηματάρχες να μπαίνουν στα καταστήματά τους, οι περιπτεράδες να εξυπηρετούν το κοινό τους. Καταλαβαίνουμε ότι η αστυνομία είχε λύσει την κορδέλα ασφαλείας από τις κολώνες και είχε παραδώσει ξανά στα τροχοφόρα το δρόμο.
-Γιατί παραδίδετε το δρόμο στην κυκλοφορία ενώ ακόμη η πορεία δεν έχει περάσει; ρωτάει κάποιος έναν αστυνομικό.

-Επειδή μας ειδοποίησαν ότι η πορεία έχει ήδη τελειώσει, απαντάει ο αστυνομικός.
-Ποια πορεία έχει τελειώσει; Εμείς δεν είδαμε κανένα να περνάει.
Ο αστυνομικός όμως είχε ήδη καβαλήσει τη μηχανή του και συνόδευε την κλούβα των ΜΑΤ ως την αφετηρία της, ενώ ο ερωτών έχασκε με ανοιχτό το στόμα.
-Ε, λοιπόν, είναι απίστευτο. Όχι μόνο το ότι δεν είδαμε καμιά πορεία, αλλά κυρίως ότι ο κόσμος που βρέθηκε εκείνη την ώρα στους γύρω δρόμους έδειχνε να συνεχίζει κανονικά τη ζωή του, χωρίς να νοιάζεται ή να αναρωτιέται για τίποτα.

-Για ποιο λόγο να έχει κλείσει κοτζάμ δρόμος χωρίς να έχει περάσει τελικά η πορεία; Για πιο λόγο να έχει ανοίξει ξανά όταν δήθεν η πορεία έχει τελειώσει; Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει.
Ούτε γιατί έκλεισε ο δρόμος. Ούτε γιατί άνοιξε. Ούτε και φυσικά για το ποιοι συμμετείχαν σε μια τέτοια πορεία χωρίς να έχουν γίνει αντιληπτοί από κανέναν. Αδιαφορία,λοιπόν, αν ήταν οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετς. Αν ήταν όσοι μοιράζουν φυλλάδια στο δρόμο. Οι καθαρίστριες των οικοδομών ή οι υπάλληλοι των βιοτεχνιών. Οι εργαζόμενοι που δεν δικαιούνται να αρρωστήσουν. Οι γυναίκες που σχεδόν τους απαγορεύθηκε να κάνουν οικογένεια. Αν ήταν οι άνεργοι άνω των σαράντα, των πενήντα. Οι Υπάλληλοι σε πολυκαταστήματα. Οι Ιατρικοί επισκέπτες. Οι σερβιτόροι και οι σερβιτόρες. Οι υπάλληλοι σε γυμναστήρια, σε κέντρα αισθητικής. Αν ήταν όσοι αδυνατούν να απεργήσουν. Όσοι δεν εκπροσωπούνται από κανέναν στο κοινοβούλιο. Όσοι δεν μπορούν να διατρανώσουν τα αιτήματά τους. Όσοι δεν έχουν πια αιτήματά. Όσοι μετράνε τη ζωή τους, μέρα μέρα, μήνα-μήνα. Αδιαφορία για το ποιοι  τελικά  ήτανε αυτοί που συμμετείχαν στην αόρατη πορεία.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Ουδέν προσωρινότερο του... προσωρινού (ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Ευθυμογράφημα. Ιδιοκτήτης ταβέρνας καλεί  έμπειρο σερβιτόρο να αντικαταστήσει για τρεις ημέρες ένα νωχελικό υπάλληλό του που παίρνει άδεια προκειμένου να βοηθήσει κάποιον υποψήφιο βουλευτή ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Ο έμπειρος σερβιτόρος ενθουσιάζεται με την ιδέα: Πιστεύει ότι αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής του και είναι σίγουρος ότι με τη δουλειά του θα αναγκάσει τον εργοδότη του να τον κρατήσει για πάντα στην ταβέρνα.

  Και πράγματι είναι καταπληκτικός. Η ταχύτητά του, η ευστροφία του, η επαφή του με τους πελάτες είναι στοιχεία που δε τα βλέπεις συχνά. Επάνω στη δουλειά του ο άνθρωπος είναι πέρα από κάθε λογική. Σερβίρει ταχύτατα, αντιμετωπίζει με εκπληκτική διπλωματία και ευγένεια τα παράπονα των πελατών, κάνει υπολογισμούς, πλένει, καθαρίζει, ακόμα και να μαγειρεύει ξέρει και μάλιστα συνταγές που οι επαγγελματίες μάγειρες αγνοούν. Επίσης, δουλεύει σχεδόν 14 ώρες την ημέρα, μιας και έχει αναλάβει ακόμα και την τροφοδοσία της ταβέρνας, πηγαίνοντας από νωρίς το πρωϊ να ψωνίσει στη λαχαναγορά, μετά στην ιχθυαγορά , και τέλος  σ έναν δικό του κρεοπώλη που φημίζεται για τα αγνά  προϊόντα του.. Κι όταν τελειώνουν οι τρεις ημέρες ο υπάλληλος είναι βέβαιος ότι έχει περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις που έδωσε κι ότι ο εργοδότης του θα εκτιμήσει όλες εκείνες τις αρετές που κατάφερε  να ξεδίπλωσει κατά το συγκεκριμένο διάστημα.


 Αντίθετα, ο προσωρινός εργοδότης του, του πληρώνει τα συμφωνηθέντα και τον αποχαιρετά, λέγοντάς του ότι αν τον ξαναχρειαστεί θα τον φωνάξει. Και πάνω σε μια έξαρση καλοσύνης και ενδιαφέροντος του δίνει και την κάρτα του υποψήφιου βουλευτή που έτρεξε να βοηθήσει ο βασικός του σερβιτόρος, λέγοντάς του ότι αυτός θα μπορούσε να του βρει δουλειά σε κάποια ταβέρνα. Ακόμα και στη δική του, μάλιστα.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

John... John, i want to play

Το τελευταίο διάστημα με έχουν πλησιάσει τουλάχιστον τρεις δημόσιοι υπάλληλοι για να μου ζητήσουν, σε περίπτωση που ψηφίσω  ΣΥΡΙΖΑ, να στηρίξω ένα δικό τους παιδί, έναν υποψήφιο που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, όπως και οι ίδιοι άλλωστε, διευθυντή κάποιου οργανισμού,  που έχει βοηθήσει στο παρελθόν κόσμο και κοσμάκη.

 Εμένα τώρα αυτή η ιστορία μου φέρνει στο νου την περίφημη ταινία του Τζον Χιούστον "Η Μεγάλη απόδραση των 11", όπου μια ομάδα αιχμαλώτων πολέμου σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιμετωπίζει σε ένα αγώνα ποδοσφαίρου μια ομάδα επίλεκτων Γερμανών Ναζί και τη γονατίζει  κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό με ένα μαγικό γκολ του Πελέ. Τότε, ο κόσμος από τις κερκίδες ξεχύνεται μέσα στο τερέν για να αποθεώσει τους νικητές και αδειάζοντας το γήπεδο καταφέρνει να τους φυγαδεύσει μαζί του. Αυτούς τους παίκτες που κρύφτηκαν μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων για να αποδράσουν από το στρατοκρατούμενο γήπεδο μου θυμίζουν οι πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα υποστηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις το ΣΥΡΙΖΑ.

  Κι ο εαυτός μου τώρα μαζί με χιλιάδες άλλους, που ονειρεύονται μια πραγματική αλλαγή της κατάστασης, με αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και ανάσχεση του πελατειακού συστήματος  μου θυμίζουν το μεγάλο ΠΕΛΕ, που τους έδωσε μεν εκείνη την ιστορική νίκη, δραπέτευσε μαζί τους από το γήπεδο, αλλά πού θα πήγαινε, αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στα χέρια των Ναζί.  Διότι ναι, σύμφωνοι, να κρύψει κάποιος στο σπίτι του ένα Βραζιλιάνο στην καρδιά της ναζιστικής Ευρώπη του μεσοπολέμου; Αλλά για πόσο καιρό;

Οι εκλογές αυτές είναι μουγγές



Δανείζομαι αυτή την ατάκα του Κοσμά Σκούταρη, του πρωτοπαλίκαρου του Γκόρτσου,  από την περίφημη ταινία του Ντίνου Δημόπουλου " Τζένη-Τζένη" , όταν στριμώχνεται άγρια από τις ερωτήσεις που του κάνουν οι συντοπίτες του σχετικά με την πιθανή έκβαση των εκλογών, για να υπογραμμίσω, την διάψευση των προσδοκιών που είχανε ορισμένοι σχετικά με την ένταση που θα επικρατούσε κατά τη σύντομη αυτή προεκλογική περίοδο.

Αντίθετα, απ ότι φαίνεται, κι αυτές οι εκλογές θά ναι μουγγές, μιας και βλέπεις ότι μετά από πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες η σιωπή και τα μισόλογα κυριαρχούν σε όλους τους κοινωνικούς χώρους έναντι των κραυγών και των αφορισμών. Καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος δε θέλει να μιλάει γι αυτό που έρχεται. Θέλει να πάει στις κάλπες χωρίς να το πολυσυζητήσει. Γι αυτό θεωρώ ότι η έκβασή τους μπορεί να κρύβει ακόμα και εκπλήξεις. Επειδή η σύγχυση του κόσμου είναι τέτοια, που καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη η καταγραφή της μέσα από τις δημοσκοπικές έρευνες  . Κι επειδή φαίνεται ότι συχνά άλλα λέει ο καθένας, άλλα πιστεύει, κι άλλα είναι έτοιμος να κάνει, μπροστά σε μια κάλπη ενοχική και φοβισμένη, ας κρατάμε μικρό καλάθι σχετικά με τα όσα αναμένεται να συμβούν.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Ω, τι κόσμος Charlie

Η Άγγελα Μέρκελ ήταν σκυθρωπή, ο Μπενζαμίν Νετανιάχου συνοφρυωμένος δεχόταν τα συλλυπητήρια των υπόλοιπων ηγετών, ο Φρανσουά Ολάντ αντάλλασε αγκαλιές με Γάλλους πολίτες, ο Αντώνης Σαμαράς έδειχνε συγκλονισμένος, ο Αχμέντ Νταβούτογλου έσφιγγε με οδύνη τα χείλη του. Για λίγες στιγμές οι ηγέτες του κόσμου, αναβαπτίστηκαν μέσα στην κολυμβήθρα ενός πλήθους που εκφραζόταν μόνο με ψιθύρους και νοήματα. Διεθνοποιώντας  την εικόνα τους, μη μένοντας καθισμένοι στις προεδρικές τους καρέκλες, αρνούμενοι να σπαταλήσουν την πολιτική τους ζωή στα προεδρικά μέγαρα απ όπου υπαγορεύουν τους συχνά αυθαίρετους νόμους τους, έρευσαν και έγιναν ένα με το άφωνο πλήθος. Επειδή  έχουν πάντα μια κρυφή πόρτα, ένα κρυφό πέρασμα απ όπου μπορούν να το σκάσουν όταν αντιληφθούν τον πολιτικό κίνδυνο, ένα δρόμο για να πλησιάσουν τις πλατείες και να συναντήσουν ανθρώπους που φοβούνται και είναι έτοιμοι να τους χειροκροτήσουν ξανά.

Άλλωστε, μέσα στους εφιάλτες τους  υπάρχει πάντα ένα προστατευμένο σημείο για να κρυφτούν όταν η άβυσσος παίρνει τη μορφή όχλου που θέλει να ρίξει κάτω τα παλιά σύμβολα να ποδοπατήσει τις φωτογραφίες τους. Αυτοί, λοιπόν, οι δεσποτικοί κύριοι και κυρίες, που κοιμούνται συνήθως ελαφρά επειδή επαγρυπνούν για να ακούσουν τις φωνές, τα χτυπήματα στην πόρτα, το τρίξιμο πάνω από το κεφάλι τους, της δαμοκλείου σπάθης, κάτι τέτοιες περιόδους σταματούν να ζουν με την προαίσθηση του πολιτικού τους θανάτου και παίρνουν βαθιές ανάσες. Κι όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, επειδή ο ίδιος κόσμος αρχίζει ξανά να απευθύνεται σε αυτούς, ζητώντας προστασία από τους άλλους, είναι στιγμές που κάπως χαλαρώνουν. Είναι ο ίδιος κόσμος που θα προτιμούσε να τους είχε δει στο δικαστήριο, κατηγορούμενους για τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίων των λαών τους, αυτός που τώρα, υπό το πρίσμα του φόβου και του πανικού, τους προσφέρει ασυναίσθητα μια ένδοξη διέξοδο και τους απαλλάσσει από την τιμωρία του να δικαστούν σύμφωνα με το νόμο.

Και ταυτόχρονα, είναι ο ίδιος πανικόβλητος κόσμος που τους δίνει το πράσινο φως για να συνεχίσουν τον κύκλο της τριβής που έχουν επιβάλλει στα έθνη μας. Να τους σκοτώσουν γιατί σκότωσαν, να τους επιτεθούν γιατί μας επιτέθηκαν να παρατείνουν τη βία που μας κάνεις ίδιους με τους χειρότερους εχθρούς μας. Να πολλαπλασιάσουν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας.
Τώρα, όμως, που οι εικόνες ενός πλήθους σαστισμένου από τις εξελίξεις κάνουν το γύρο του κόσμου, τώρα που οι δημοφιλείς σταρ του Χόλιγουντ άρχισαν να λανσάρουν φορέματα, καρφίτσες, κινητά, τσάντες και άλλα αξεσουάρ με την ετικέτα “Je suis Charlie” οι διαταγές να ενισχυθούν τα μυστικά σχέδια, και να επεκταθούν τα μέτρα καταδυνάστευσης των πολιτών, για να νιώσουν ξανά ασφαλείς, θα πρέπει ήδη να κυκλοφορούν στα περισσότερα από τα προεδρικά μέγαρα. Μα όλοι όσοι  ηγέτες  σήμερα εξυπηρετούνται από το γεγονός ότι οι νέες γενιές αρχίζουν ξανά να τους ξεχνούν με αποτέλεσμα να αποφεύγουν για λίγο ν ακούσουν τους λίβελλους , την περιφρόνηση και τη σκληρότερη κριτική δεν είναι ακόμα σε θέση  να καταλάβουν πως ούτε ο λαός ούτε η ιστορία θα τους αθωώσουν ποτέ.

Γιατί το τέρας που έχουν δημιουργήσει εδώ και δεκαετίες και σέρνεται πια εδώ ανάμεσα στα πόδια μας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια άλλη εκδοχή του εαυτού τους.




Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Ανεμοδαρμένα βάθη

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, πολλοί άνθρωποι είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν βαρεθεί τη ζωή τους στις μεγαλουπόλεις. Βαρέθηκαν αυτές τις απάνθρωπες πόλεις με τα τσιμεντένια κουτιά, τα ασφυκτικά διαμερίσματα, τον περιορισμένο ιδιωτικό χώρο και την αυξανόμενη πίεση και ήθελαν να επιστρέψουν για να ζήσουν ξανά στην επαρχία. Δεν τα καταφέρανε πολλοί, όμως. Θέλανε να ζήσουνε στην Κομοτηνή, την Πιερία, την Καλαμάτα, την Κρήτη, κι ακόμα πιο μακριά, αλλά κοντά σε ανθρώπους, κοντά σε φύση, μα τους τραβούσε πάντα πίσω η ανασφάλεια και η έλλειψη επαγγελματικής προοπτικής. 

 Τότε ήταν που άρχισε να κορυφώνεται ως φιλοδοξία κάποιου το να καταφέρει να βγει κάποτε στη σύνταξη. Γιατί αυτή η σύνταξή θα έμοιαζε με ιδεατό  καράβι του Οδυσσέα που θα τον οδηγούσε πάλι πίσω  στην αγαπημένη του Ιθάκη. Μα όταν αυτό το καράβι έφτανε επιτέλους στα τελειώματά του εκείνοι οι ηλικιωμένοι πια μυθολογικοί ήρωες ανασκεύαζαν χωρίς να νιώθουν ταπεινωμένοι, τις αρχικές τους επιθυμίες, αποζητώντας κάτι πιο χειροπιαστό από αναλιωμένες επιστροφές και αμφιλεγόμενες αναζητήσεις, κι αυτό ήταν ένα πρόσωπο οικείο στο προσκεφάλι τους.
Κι αντί να πάνε τελικά οι νέοι προς την επαρχία έφερναν στις πόλεις τους ηλικιωμένους γονείς τους για να τους κάνουν έτσι να νιώσουν από πρώτο χέρι την αύρα της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα. Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη, τα τιμημένα γηρατειά έδιναν πάντα μια ιδιαίτερη σημασία στο φύσημα του ανέμου. Έτσι, όταν φυσούσε δυνατά ο Βαρδάρης, ολόκληρη την ημέρα ασχολούνταν με το θέμα αυτό λες και ήταν μέρα γιορτινή, μέρα επετειακή, γιατί ποιος ξέρει τι είδους μνήμες τους έφερνε στο νου εκείνος ο δυνατός άνεμος. Καταλάβαινες καθαρά κι ας μη μπορούσες να το διατυπώσεις, ότι ο Βαρδάρης τους έκανε να νιώθουν ένα αίσθημα οικειότητας απέναντι στον αφιλόξενο αστισμό. Και μια γεύση υπεροχής, όσο διαρκούσε βεβαίως, απέναντι στην αβεβαιότητα ότι είσαι επιθυμητός.

Αυτός ο ορμητικός άνεμος, λοιπόν, που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του κάποια εποχή εξαφανίστηκε εντελώς, σα να έφυγε μαζί με τις πνοές των παππούδων και των γιαγιάδων. Είχαμε χρόνια να τον αντικρίσουμε  να τον νιώσουμε πάνω στη σπονδυλική μας στήλη, ενώ στη θέση του άλλοι ασήμαντοι και σπάνιοι αέρηδες εμφανίστηκαν που όμως δεν έκαναν στο άθροισμα τους ένα Βαρδάρη. Γιατί εκείνος είχε το θέλγητρο της κλοπής ενός θησαυρού αναπολήσεων, από κάποιον άλλο αγέρα, που τον φύλαγε σαν τα μάτια του.

 Θυμάμαι λοιπόν ότι μετά ο Βαρδάρης δεν περνούσε για πολλά χρόνια από τη συνηθισμένη του διαδρομή. Σα να είχε ντροπιαστεί από κάποιο γεγονός, σα να είχε διαπράξει μοιχεία και να είχε φύγει μακριά ή σα να κατάλαβε πως οι γενιές που είχαν μείνει εκεί πίσω δεν τον εκτιμούσαν πια όσο άλλοτε.  Μάλιστα, η απουσία του, όχι τυχαία, είχε επισημάνει τα χρόνια που μετέπειτα συναθροίστηκαν με την περίοδο της λεγόμενης επίπλαστης ευτυχίας.

Τώρα, στις αρχές του 2015 ο Βαρδάρης έχει επιστρέψει για τα καλά στη Θεσσαλονίκη. Κι όχι απλά έχει επιστρέψει. Η παρουσία του είναι πια τόσο πυκνή και τόσο δυναμική όσο ποτέ άλλοτε. Όμως αυτός ο Βαρδάρης δεν έχει καμιά σχέση με το Βαρδάρη των παιδικών μου χρόνων. Εκείνος το πολύ πολύ να άνοιγε κανένα παράθυρο και να έμπαινε μέσα σε καμιά σχολική τάξη για να σβήσει την κιμωλία από το μαυροπίνακα. Αντίθετα αυτός είναι επιθετικός και ανεξέλεγκτος. Είναι κλιματικά φορτισμένος. Γι αυτό,τα βράδια μοιάζει με κάποιο μεγαλόσωμο μεθυσμένο που γυρίζει στο σπίτι του για να χτυπήσει τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ή με κάποιο εραστή που απάτησε τη γυναίκα του και απαιτεί για μια ακόμη φορά να τον δεχθεί πίσω. Δεν πρόκειται όμως για «αέρα μίσους». Κι ας χτυπάει τα παραθυρόφυλλά λες και είναι κανένας μανιακός που προσπαθεί να εισβάλει μέσα στα σπίτια. Κι ας σπάει τα τζάμια των καταστημάτων, κι ας ξεριζώνει ολόκληρα κλαδιά από πλατάνια, με τα οποία κάποτε συνομιλούσαν σαν μακρινά ξαδέλφια.

Μάλλον μοιάζει περισσότερο με μια απελπισμένη φυσική δύναμη που έχει χάσει εντελώς το φως της από τα νυχιασμένα δάχτυλα μιας πόλης που βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στο τέλμα και την ανυποληψία.

Μιας πόλης που δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε καν τη στοιχειώδη κοινοβουλευτική εκπροσώπησή της, ή να ολοκληρώσει τις αυτονόητες υποδομές της, και κυρίως,να αντιληφθεί ότι η έλλειψη πλουραλισμού και συναγωνισμού δε θα περάσει μακροχρόνια χωρίς συλλογικές συνέπειες.

 Αυτός, λοιπόν, ο νέος Βαρδάρης, , που έχει καταφέρει τόσο γρήγορα να τραβήξει την προσοχή όλων μας,  κινείται σχεδόν ακατάληπτα προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά συγκεκριμένα προς καμία. Και μας ξυπνάει στα άγρια χαράματα, πατώντας τα κουδούνια μας, όχι για να διασκεδάσει την πλήξη, ούτε για να μας φοβίσει, αλλά μάλλον επειδή θέλει να μοιραστεί μαζί μας την ιστορική σύγχυση του . Αυτός ο άσωτος άνεμος, λοιπόν, που κουβαλάει μέσα του ακόμα και τις φωνές των νεκρών μας, και που κατέβηκε ως εδώ στον κάτω κόσμο για να μας περιλούσει με το μυστηριώδες γαλάκτωμα της ερημιάς του θέλει να μας υπενθυμίσει ότι ακόμα κι έτσι, χωρίς ελπίδα, χωρίς ορίζοντα, μέλλον υπάρχει και θα υπάρχει.

Χρυσές Σφαίρες: Έλαμψε το "Boyhood"

Σε μεγάλο πρωταγωνιστή των βραβείων της 72ης απονομής των χρυσών σφαιρών στο Λος Άντζελες αναδείχθηκε το "Boyhood". H ταινία που γυριζόταν επί 12 ολόκληρα χρόνια με τους ίδιους ηθοποιούς απέσπασε τη Χρυσή σφαίρα "Καλύτερης Δραματικής Ταινίας" ενώ ο σκηνοθέτης της Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας και η Πατρίσια Αρκέτ με το βραβείο Β γυναικείου ρόλου σε δραματική ταινία.

Ο σκηνοθέτης του "Boyhood" Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δήλωσε μετά τη βράβευσή του: "Ήταν μια πολύ προσωπική ταινία για μένα. Σημαίνει πάρα πολλά το γεγονός ότι ο κόσμος το είδε και ανταποκρίθηκε με αυτό τον τρόπο".

Μεγάλη ήταν η χθεσινή βραδιά και για την ταινία "The Grand Budapest Hotel" του Αμερικανού Γουές Άντερσον που απέσπασε το βραβείο της καλύτερης κωμωδίας.

Με το βραβείο Σεσίλ Ντε Μιλ που αντανακλά την ανώτερη τιμητική διάκριση για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο τιμήθηκε ο Τζορτζ Κλούνει, ο οποίος εξέφρασε τη στήριξή του στη Γαλλία.

Περιπέτεια στο Αιγαίο (Advanture in Greece)

Ένας νεανικός έρωτας και μια τρυφερή σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης με φόντο το Αιγαίο, θα αναπτυχθεί μεταξύ της Ανδριάνας και του Τόνι. Όμως, κάπου εκεί κοντά, παραμονεύει ο κίνδυνος: μια αδίστακτη ομάδα αρχαιοκάπηλων που έχει βάλει στο μάτι το χαμένο θησαυρό ενός παλιού θρύλου του νησιού θα απαγάγει την Ανδριάνα. Τότε ο Τόνι μαζί με τα αδέλφια του Αλέξι και Βένι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να σώσουν την Ανδριάνα και να βρουν τον θησαυρό.

Δοσμένη με χιούμορ, ελαφρότητα και φρεσκάδα από το γνωστό Φινλανδό σκηνοθέτη Taavi Vartia , η ταινία είναι μια εμπορική, διασκεδαστική, οικογενειακή περιπέτεια με πλειάδα γνωστών Ελλήνων ηθοποιών, από την οποία δεν πρέπει να έχει κανείς μεγάλες απαιτήσεις. Πρόκειται στην ουσία για μια Ελληνοφινλανδική παραγωγή, πάνω στην οποία επένδυσε η τουριστική βιομηχανία της χώρας σε μια προσπάθεια να αναδείξει για μια ακόμη φορά τις μοναδικές ομορφιές του Αιγαίου.

Παίζουν: Ιωάννα Τριανταφυλλίδη, Laura Malmivaara, Ναταλία Δραγούμη, Ορφέας Αυγουστίδης, Γιάννης Ζουγανέλης

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Big Bad Wolves (Ε.Τ. Στο Στόμα των Λύκων)

Οι Ισραηλινοί σκηνοθέτες Ααρόν Κεσάλες και Νταβόντ Παπουσάντο σπάνια χάνουν την ευκαιρία να αναφερθούν στις επιρροές τους από το σινεμά του Κουέντιν Ταραντίνο και των αδελφών Κοέν, καθώς και τη λεπτή ηθική γραμμή που διαπερνάει τις δουλειές τους με το κωμικά σκοτεινό μπλέξιμο της βίας με το χιούμορ. Το «Big Bad Wolves» είναι η μόλις  δεύτερη ταινία τους και αποτελεί ένα κλασικό θρίλερ εκδίκησης που απέσπασε αρκετές ανατριχίλες και μαζί θριαμβευτικές κριτικές στα φεστιβάλ που συμμετείχε.

 Ένας αστυνομικός, ο Λίορ Ασκενάζι, αποφασίζει να πάρει στα χέρια του το νόμο, βάζοντας δύο κακοποιούς να δείρουν τον βασικό ύποπτο για τη δολοφονία ενός κοριτσιού, το πτώμα του οποίου βρέθηκε κακοποιημένο σεξουαλικά και αποκεφαλισμένο.

Παρά το γεγονός ότι η εμπλοκή του σ αυτήν την πράξη γίνεται αμέσως γνωστή και τίθεται σε διαθεσιμότητα από το αστυνομικό σώμα ο, Ασκενάζι, θα συνεχίσει να ξετυλίγει το νήμα της υπόθεσης έως ότου αποδοθεί ο οφθαλμός αντί οφθαλμού ως ικανοποίηση του πραγματικού αισθήματος δικαιοσύνης.

The Imitation Game (Το παιχνίδι της μίμησης)

Ο Μαθηματικός και αναλυτής Άλαν Τιούρινγκ ήταν ένας ιδιοφυής επιστήμονας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου είχε καθοδηγήσει με επιτυχία μια ομάδα επιστημόνων στο «σπάσιμο» του κώδικα της περίφημης Γερμανικής μηχανής Enigma. O Τιούρινγκ το χειμώνα του 1953 βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Οι βρετανικές αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του και τον συνέλαβαν για απρεπή συμπεριφορά. Λίγο καιρό αργότερα θα καταδικαζόταν με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Η ταινία του Νορβηγού σκηνοθέτη Μόρτεν Τίλντουμ βασίζεται στο βιβλίο του Άντριου Χότζες: «Άλαν Τιούρινγκ: Το αίνιγμα» και αποτελεί μια φιλόδοξη παραγωγή με εξαιρετικό καστ:  Μάθιου Γκουντ, Μαρκ Στρονγκ, Ρόρι Κινίαρ, Τσαρλς Ντανς, Άλεν Λιτς και Μάθιου Μπερντ, και ιδιαίτερα προσεγμένη φωτογραφία. Η ταινία προσπαθεί να φωτίσει τις πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής ενός περίπλοκου ανθρώπου και σημαντικού επιστήμονα που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως αφανής ήρωας για τη δράση του στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Η πρώτη γυναίκα που πάτησε στο φεγγάρι





Η κοπέλα, 32 ετών,πήγε στα γραφεία του ΙΚΑ-την περασμένη Παρασκευή. Της έδωσαν ένα βιβλιαράκι. Τίτλος, «Ατομικό βιβλιάριο Υγείας». Το κράτησε και αναστατώθηκε. Έπειτα το έβαλε σε μια τσάντα και το ξανακοίταξε στο σπίτι της. Του ριξε αρκετές ματιές  ακόμα και αναθάρρησε. Μετά το  έβαλε σ ένα συρτάρι και το ξαναέβγαλε αργά το βράδυ. Τότε την έπιασαν τα κλάματα.

 Εμένα όλα αυτά μου τα λέει μεταγενέστερα, κι ας μη με γνωρίζει πολύ καλά. Και ξαφνικά, λέει, ξεχάστηκαν σβησμένα καλοριφέρ, κακές σχέσεις με τους γονείς, χαλασμένοι αρραβώνες, προσωπικές αποτυχίες και βάσανα, και λαμποκόπησαν όλα τα απλά, τα πλυμένα ρούχα στο απέναντι μπαλκόνι, οι κεραίες, οι τέντες των σπιτιών, τα μανταλάκια, τα πουλιά που ξεχύθηκαν στους ουρανούς, κι ένας γκριζοφτέρουγος αητός που άρχισε να σφυρίζει σκοπούς της μακρινής άνοιξης.

 Ναι, ξαφνικά, αλλά ήταν καιρός. Γιατί για πρώτη φορά η Ελευθερία στα 32 της αποκτούσε  ατομικό βιβλιάριο υγείας και αυτό από μόνο του αρκούσε μάλλον για να αρχίσει να βλέπει ξανά τον κόσμο με τα μάτια ενός ερωτευμένου κοριτσιού.  Γιατί τούτος ο  χειμώνας των μνημονίων, μας γονάτισε. Σε βαθμό τέτοιο που να βλέπουμε τα αυτονόητα ως στέγες του κόσμου.

Την κοπέλα αυτή, που τη γνώρισα πριν από περίπου πέντε  χρόνια σε μια παντέρημη πλατεία που πετούσε φλόγες από τον καλοκαιρινό ήλιο, δεν την απασχολεί το γεγονός ότι μόνο κάποιος που χρειάστηκε να νοσηλευτεί αυτές τις ημέρες σε δημόσιο νοσοκομείο ένιωσε στο πετσί του την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας. Επειδή ακόμη βρίσκεται υπό την επίδραση της επιτυχίας του ορειβάτη, που κατακτάει σχεδόν αναπάντεχα την κορυφή ενός αυτονόητου στόχου. Ή ακόμη καλύτερα της πρώτης γυναίκας που πάτησε στο φεγγάρι και κατάφερε από εκεί ψηλά να κάνει μια έτσι και να χωρέσει ολόκληρη τη γη μέσα στην παλάμη της.

Η Ελευθερία, λοιπόν, που  ήταν μια από τις κοπέλες που διένειμε φυλλάδια από ένα γυμναστήριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης  όταν με σταμάτησε στο δρόμο τότε, με παρακάλεσε πολύ ευγενικά, να την ακολουθήσω ως τον πάνω όροφο γιατί ήταν η τρίτη κατά σειρά ημέρα που δεν είχε οδηγήσει κάποιον για ενημέρωση. Από τότε τη συναντάω αρκετά συχνά στο δρόμο να μοιράζει φυλλάδια στους περαστικούς ή να τους καλεί ευγενικά να περάσουν σε κάποιο κατάστημα για μια ενημέρωση και όποτε μας δίνετε η ευκαιρία ανταλλάσουμε μερικές κουβέντες.
Μετά πέρασε αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι τελικά να την ξαναδώ πριν από μόλις μερικές ημέρες. Στεκόταν στην έξοδο μιας εμπορικής στοάς και δειγμάτιζε επιτόπου αρώματα σε ενδιαφερόμενες κυρίες. Κι έδειχνε χαρούμενη, ευτυχισμένη. Σα να είχε βγει από το κελί της και σκουντούφλησε πάνω στον ήλιο και θαμπώθηκε από το πολύ φως και άρχισε να τραγουδάει. Και την έβλεπες να δένει τα χέρια της πίσω από τη μέση της και να πετιέται χαμογελαστή στο πεζοδρόμιο και να αρχίζει παιχνιδιάρικα τις περιποιήσεις. Την έβλεπες να κάνει ακόμη και χαϊδολογήματα στις ηλικιωμένες κυρίες, στα φτερά και τους καρπούς τους, σα να ταν μικρά παιδιά ή περιστέρια.

 Έδειχνε πολύ ευχαριστημένη η Ελευθερία την τελευταία φορά που την είδα. Ήτανε όμορφα βαμμένη και περιποιημένη σα να έπρεπε να απευθυνθεί στον κόσμο, ως η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που είχε κατακτήσει τη Σελήνη. Κι ας της ξεκαθάρισαν από τη δουλειά ότι στον όλο σχεδιασμό δεν χωρούσαν σχέδια για οικογένεια και παιδιά. Κι ας της ανέβασαν στα ουράνια τον πήχη των προσδοκιών που είχαν από το πρόσωπό της. Κι ας έμοιαζε σχεδόν απραγματοποίητος ο στόχος των πελατών που της έθεταν ότι έπρεπε να φέρει στο κατάστημα, ως προϋπόθεση για να πάρει ένα μπόνους που θα έκανε κάπως πιο υποφερτό το μισθό της.  Δεν την ένοιαζαν πια καθόλου  όλα αυτά  ή τουλάχιστον δεν το έδειχνε.

 Της αρκούσε  να γυρίζει στο σπίτι, και να χαλαρώνει μετά τη δουλειά, μπροστά στον υπολογιστή της. Να μπορεί μετά να πηγαίνει στο γυμναστήριο κι όταν γυρίζει, να κάνει ένα ντους και να βλέπει λίγο τηλεόραση πριν να την πάρει ο ύπνος. Και να μη ξεχνάει να ρίχνει μια ματιά στο ατομικό της βιβλιάριο υγείας, σαν παιδί που περιεργάζεται το άλμπουμ με τα παιδικά του αυτοκόλλητα από το διάστημα. Να μη σκέφτεται πολύ την πραγματικότητα, και  να εξακολουθεί να κόβει βόλτες στους δρόμους τα απογεύματα του Σαββάτου. Και να πάει έτσι μέχρι και την άνοιξη ή και το καλοκαίρι και γιατί όχι να μπορεί να έχει ακόμα μια δουλειά με ένσημα και βιβλιάριο υγείας μέχρι το τέλος  του χρόνου κι ακόμη παραπέρα. Κι ο επόμενος χειμώνας, σε πείσμα των καιρών, να μην προλάβει ούτε τα άνθη της πορτοκαλιάς να ανάψει, προτού η Ελευθερία, η κοσμοναύτης, πάρει και μια μικρή αύξηση στα μπόνους της.



Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Από σήμερα γινόμαστε ξανά "κωλο-έλληνες" (Όχι πια Charlie Hebdo)



Την ώρα που χιλιάδες διαδηλωτές σε όλο τον κόσμο μετά από το τρομοκρατικό χτύπημα των μακελάρηδων ακροδεξιών ισλαμιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo έστελναν ένα ειλικρινές  μήνυμα συμπαράστασης στη δοκιμαζόμενη γαλλική κοινωνία , ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο στη Χαλκίδα, χρησιμοποίησε το τραγικό περιστατικό για να κάνει φτηνή σπέκουλα.

-Σήμερα είμαστε όλοι Charlie Hebdo, αναφώνησε ο κύριος Σαμαράς, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού σε ένα ακροατήριο  έτοιμο λες από καιρό  να δεχθεί  ασχολίαστα την άποψη που θέλει τους τρομοκράτες της Γαλλίας να είναι λαθρομετανάστες σαν αυτούς από τους οποίους κινδυνεύουμε να κατακλύσουν τη χώρα μας, όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
-Σήμερα είμαστε όλοι Charlie Hebdo, αναφώνησε ξανά ο πρωθυπουργός και το ετερόκλητο πλήθος ανταποκρίθηκε υψώνοντας πλακάτ και φωτογραφίες.

-Σήμερα είμαστε όλοι Charlie Hebdo, αναφώνησαν  οι θρησκόληπτοι, οι γραφειοκράτες , οι αγράμματοι, οι επιτήδειοι, οι πελάτες του πολιτικού συστήματος,  οι συκοφάντες, οι μεγαλοφοροφυγάδες, οι δικαστές που καταδίκασαν τον παστίτσιο, οι εφημερηδάδες που διστάζουν να δημοσιεύουν γελοιογραφίες, οι πολίτες που θεωρούν τα κόμικς τέχνη για παιδιά, οι ομοφοβικοί διαδηλωτές που ακύρωσαν θεατρικές παραστάσεις, οι αντιεξουσιαστές που κάψαν βιβλιοπωλεία, οι Έλληνες ακροδεξιοί.

-Σήμερα είμαστε όλοι Charlie Hebdo, αναφώνησαν και οι αρχηγοί των κομμάτων που διέγραψαν τα στελέχη τους όταν τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις. Σήμερα είμαστε όλοι Charlie Hebdo αναφώνησαν και όσοι εκδότες απέλυσαν δημοσιογράφους που βρέθηκαν εκτός γραμμής,  όσοι κατέστρεφαν κάποτε κινηματογράφους για να μη προβληθεί ο «Τελευταίος Πειρασμός», οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων, οι δογματικοί συγγενείς, οι συμπολίτες μας που περιφέρονται από βουλευτικό γραφείο σε βουλευτικό γραφείο αυτές τις ιδιαίτερες ημέρες.

Αλλά όλα αυτά μέχρι χθες γιατί από σήμερα κιόλας παύουμε να είμαστε Charlie Hebdo. Από σήμερα κιόλας που βυθιζόμαστε ξανά στους λαβυρίνθους της προσωπικής μας σκοπιμότητας  και ξαναγινόμαστε, αν χρειαστεί,  τρομοκράτες της αληθινής αξίας. Καταπατητές των νόμων. Συνδιαμορφωτές της επαγγελματικής απαξίωσης των καλλιτεχνών. Πολέμιοι της αντίθετης άποψης. Φοβικοί απέναντι στο διαφορετικό. Αρνητές της αλλαγής. Έρμαια των συναλλαγών μας. Αγανακτισμένοι, αλλά πάντα σταθεροί στις πελατειακές μας αξίες. Συκοφάντες της γνώσης και της παιδείας. Προσχηματικά πολέμιοι αυτού που τελικά ψηφίζουμε.


Τρομοκράτες της ατομικής προσπάθειας. Της προσωπικής πρωτοβουλίας. Τρομοκράτες της σάτιρας που αγγίζει τα όσια και ιερά μας. Τρομοκράτες της αισθητικής, της καλής τέχνης. Τρομοκράτες της πρωτογένειας, της δημιουργίας. Της αυτοδημιουργίας. Του ακατανόητου. Υποκριτές από την κορυφή ως τα νύχια. Ζηλόφθονοι και μυγιάγγιχτοι. Δογματικοί μέχρι κεραίας. Συντηρητικοί βαθιά και αμετάκλητα. Αρνητές του πνεύματος της σάτιρας δίχως όρια του Charlie Hebdo, που στη χώρα τη δική μας δε θα έκλεινε ούτε χρόνο ζωής. Λογοκριτές δια της αδιαφορίας. Οι ίδιοι που χθες ήμασταν όλοι Charlie Ηebdo. Αλλά σήμερα τι;

Τέλος συναγερμού λοιπόν. Από σήμερα γινόμαστε ξανά κωλοέλληνες.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Εικονογραφήσεις Picasso , Matisse, Chagall, Miro, και έργα του Θεόφιλου,για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη

Το μυτιληνιό εκδότη και τεχνοκριτικό Στρατή Ελευθεριάδη-Teriade, τον άνθρωπο που συνέβαλλε τα μέγιστα στην ανακάλυψη του Θεόφιλου τιμά το Τελλόγλειο Ίδρυμα. Μέσα από την συγκεκριμένη έκθεση, η οποία θα διαρκέσει έως τις 18 Μαρτίου 2015, θα μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με έργα του Θεόφιλου που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό, καθώς και με τα σπάνια τα τεύχη του περιοδικού Verve-στα ελληνικά οίστρος-όπως και τα περίφημα Μεγάλα Βιβλία που φιλοτέχνησαν οι Picasso, Matisse, Chagall, Miro κ.α. 


Της Δικαιοσύνης φίλε κολλητέ





Αυτές τις τελευταίες ημέρες μαθαίνω ότι έχουν πάρει φωτιά τα τηλέφωνα στα πολιτικά γραφεία των υποψήφιων βουλευτών. Μάλιστα, οι δικές μου πληροφορίες λένε ότι τα ρουσφέτια που συνήθως ζητούν οι πολίτες αφορούν κυρίως σε θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, μεταθέσεις στρατιωτικών και αστυνομικών, επιδοτήσεις ΕΣΠΑ, και προγράμματα εξάμηνης εργασίας του ΟΑΕΔ, ενώ αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει και πάλι η βεντάλια των προσλήψεων σε Δήμους και Περιφέρειες.

Μέρκελ: Δεν ασχολούμαστε με σενάρια εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ

Σε άμεση διάψευση σχετικού δημοσιεύματος της εφημερίδας Bild προχώρησε ο εκπρόσωπος της καγκελαρίου Μέρκελ, τονίζοντας ότι η γερμανική κυβέρνηση δε σχεδιάζει έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου ο Στέφεν Ζάιμπερτ δήλωσε ότι η πολιτική ηγεσία στην καγκελαρία δεν ασχολείται με τέτοια σενάρια.

Για ανησυχία κυβερνητικών εμπειρογνωμόνων σχετικά με ενδεχόμενη κατάρρευση τραπεζών αν πελάτες σπεύσουν στα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα για να εξασφαλίσουν τις καταθέσεις τους σε  ευρώ σε περίπτωση που η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, κάνει λόγο το σχετικό δημοσίευμα της Bild.

Εξιχνιάστηκε η δολοφονία Μένη Κουμανταρέα

Ποινική δίωξη που αφορά τα αδικήματα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση από κοινού, της απόπειρας ληστείας από κοινού και της αντίστασης κατά της αρχής κατά του συλληφθέντος δράστη άσκησε ο εισαγγελέας σε βάρος του υπηκόου Ρουμανίας, ηλικίας 26 ετών, που συνελήφθη από την Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής, καθώς και του ασύλληπτου συνεργού του, που κατηγορούνται για τη δολοφονία του συγγραφέα, Μένη Κουμανταρέα. Το κίνητρο του εγκλήματος ήταν η ληστεία, εκτιμούν οι αστυνομικοί.

Συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Οικολόγων Πράσινων



Την κοινή τους κάθοδο στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές συμφώνησαν και ανακοίνωσαν ΣΥΡΙΖΑ και Οικολόγοι Πράσινοι. Κατά τη διάρκεια της κοινής τους ανακοίνωσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επισήμανε ότι η συνεργασία μεταξύ των δύο πολιτικών
χώρων δεν είναι ευκαιριακή αλλά στρατηγική και θα βοηθήσει στην συνδιαμόρφωση της περιβαλλοντικής πολιτικής που θα ασκήσει εάν πάρει την εντολή η δική του κυβέρνηση.