Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Κάιν (του Ζοσέ Σαραμάγκου)


Το ότι ο Κάιν καταπίνει εδώ και αιώνες τα συναισθήματα οργής και μίσους που τρέφει για τον θεό είναι σχεδόν προφανές και αυταπόδεικτο στο στεφανωμένο με τις δάφνες των βραβείων νόμπελ ομώνυμο βιβλίο του αξεπέραστου αφηγητή Ζοσέ Σαραμάγκου.
Γι αυτό και δεν διστάζει να του τα λέει «τσεκουράτα» κάθε φορά που τον συναντάει σε κάποιον από τους κακοτράχαλους δρόμους της ιστορίας.

Αυτό, όμως, που κυρίως, του καταλογίζει είναι ότι σαν δημιουργός του κόσμου συμπεριφέρεται συχνά πυκνά με την ίδια βαναυσότητα και σκληρότητα με χιλιάδες αμαρτωλούς ανθρώπους από αυτούς που θέλει να εξολοθρεύσει για να καθαρίσει το δημιούργημά του, τη γη.

Κι ο θεός από την πλευρά του βρίσκει το μάστορά του στο πρόσωπο του ανθρώπου που σκότωσε τον ίδιο του τον αδελφό, υπό την επήρεια μιας ζήλιας και μιας αιδούς σχεδόν συμπαντικής ή θεόσταλτης.

Για τον τραχύ και αψίθυμο Κάιν, τον απαλλαγμένο από κάθε θεολογικό πάθος, όλοι οι άνθρωποι είναι για να τους φτύνεις πατόκορφα. Μόνο έτσι καταλαβαίνουνε. Από την κριτική του όμως δεν εξαιρείται ούτε ο ίδιος ο θεός που δεν διστάζει ούτε για μια στιγμή να κάψει τα αθώα παιδάκια στα Σόδομα , υπακούοντας στην τεμπέλικη και εγκληματική αρχή της συλλογικής ευθύνης.

Έτσι, σ αυτή τη μεγάλη διαδρομή που διατρέχει τους αιώνες, ο Κάιν περνάει δια πυρός και σιδήρου, διατηρώντας μια λανθάνουσα τρυφερότητα και έναν σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή παρότι αδερφοκτόνος.

Και ο λόγος για τον οποίο παρακολουθεί από τόσο κοντά όλα τα επεισόδια της βιβλικής μυθολογίας είναι για να απελευθερώσει από τον φλοιό της υποκρισίας τον μίσχο της ανθρώπινης ψυχής.

Και με τον τρόπο του απαιτεί από τον θεό να γίνει περισσότερο ελεήμων, αν θέλει να δώσει το καλό παράδειγμα σε έναν λαό που συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτά που βλέπει, διδασκόμενος σκληρότητα και βία από το παράδειγμα της φύσης και της ίδιας της ιστορίας.

Φυσικά δεν προκύπτει ούτε ψήγμα συνεννόησης, παρά μόνο μια διαρκής διαπάλη μεταξύ ενός εξεγερμένου ανθρώπου και ενός θεού με εξαιρετικά ευέλικτη συνείδηση που κομπάζει ασύστολα κάθε φορά που παθιάζεται με την παντοδυναμία του.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου γράφει τον «Κάιν» , το βιβλίο που έμελλε να είναι το τελευταίο του για να ξαναγράψει τη Βίβλο από μια διαφορετική σκοπιά κι αφού η ιστορία έχει πια συμπληρώσει αρκετούς κύκλους επανάληψης ώστε οι άνθρωποι να αλληλογνωρίζονται πια αρκετά καλά μεταξύ τους.

Ένα βιβλίο από αυτά που γράφονται με μια ανάσα που απαιτεί όμως μερικές δεκάδες χρόνων περισυλλογής για να μετατραπεί σε δημιουργική πνοή.

Ρίξε νερό στο άγνωστο

Αφού τα βράδια χάνεσαι
στου Αιγαίου τους σαπφείρους
και σαν ψαράκι πιάνεσαι
στα δίχτυα του νοτιά
σκέφτηκα στα χωρίσματα
να πιω με δύο φίλους
που από σαράκι τρώγονται
για μια σκληρή καρδιά

αφού ζητάς το αδύνατο
σε κοντινά ταξίδια
το πεπρωμένο κίνα το
που ρίσκα αποζητά
σκέφτηκα κι ονειρεύτηκα
ονειρικά στολίδια
και σαν φιλί ξοδεύτηκα
σε χείλη σφαλιστά

φώτισε τα σκοτάδια σου
προτού το κάνει άλλος
για να μη δουν τα μάτια σου
ασχήμια κι ερημιά
γέμισαν τα πηγάδια σου
μα είναι ο κουβάς μεγάλος
ρίξε νερό στο άγνωστο
και αγάπη στα παλιά

Έτσι που καθάρισες

Έτσι που καθάρισες το μήλο σου
το μισό σχεδόν πήγε χαμένο
φλούδια και καρπός ριγμένα γύρω σου
κι ένα πιάτο εμπρός σου λερωμένο

έτσι που καθάρισες τις μνήμες σου
οι μισές σχεδόν πήγαν χαμένες
φλούδια από χρόνια που οι δίνες σου
ρούφηξαν στου νόστου τους αδένες

έτσι που καθάρισες τα μάτια σου
σβήστηκα μαζί με τις βαφές σου
χάθηκαν τα ίχνη από τα χάδια σου
κι από τις βαριές αναπνοές σου

Ξευτο-πρόοδος

Στα κατεχόμενα, ορισμένοι προοδευτικοί τουρκοκύπριοι, τίθενται πλέον ανοιχτά υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας-ψευδοκράτους.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Τελευταίος μαθαίνει ο ενδιαφερόμενος!


Ξεκίνησε ασθμαίνοντας η διαβολοβδομάδα της ελληνικής κυβέρνησης και της χώρας ολόκληρης. Μέσα σ ένα κυκεώνα αμφιλεγόμενων και αντιφατικών πληροφοριών, σχετικά με τις προθέσεις του γαλλο-γερμανικού άξονα, νωρίς το μεσημέρι ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου είχε συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, ανανεώνοντας τους δραματικούς τόνους των ημερών. Λίγο αργότερα, κατά την έξοδό του από το προεδρικό μέγαρο, μοιράστηκε μαζί μας τις δικές του απενοχοποιημένες πια ανασφάλειες και αγωνίες σχετικά με το άγνωστο ταξίδι της χώρας. Το ανθρώπινο πρόσωπο της εξουσίας σε εκδοχή αποκαμωμένη και κουρασμένη από την αναμονή, τις αμφιβολίες, ίσως και τις ενδοευρωπαϊκές ταπεινώσεις που δεν φαίνεται να ξεχωρίζουν πολίτες από πολιτικούς ηγέτες, είναι εμφανώς ανεπιθύμητο για την όραση.

Το τοπίο μουντό, βαριά φθινοπωρινό ή πρόωρα χειμωνιάτικο, σχεδόν βαλτωμένο αλλά σίγουρα ασορτί με τις διαθέσεις μας. Ακόμα και τα μεγάλα εσωτερικά μέτωπα της χώρας με τις απεργίες, τις καταλήψεις και τα βουνά από τους σορούς των σκουπιδιών να έχουν ενοποιήσει αρχαιολογικούς και μη χώρους, την ίδια την τύχη μας, να υποχωρούν στο παρασκήνιο. Στον χορό των κινητοποιήσεων μπαίνουν και τα ΜΜΕ κλείνοντας ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα της ήδη ελλιπούς ενημέρωσης.
Άραγε, τις επόμενες ημέρες, θα αναρωτιόμαστε: τα μύρισες τα νέα;

Δικαιωματικά όλα αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα. Τώρα τον τόνο των εξελίξεων δίνει μια αίσθηση επίμονης αναμονής και περιέργειας μπροστά στο αφανέρωτο μέλλον. Στο τι μέλλει γενέσθαι που κρύβει τόσο περιπαικτικά το πρόσωπό του.
Άραγε για μια έκπληξη λιγότερο ή περισσότερο επώδυνη;
Έχοντας ως δεδομένο ότι τα βάσανά μας δεν πρόκειται ούτε να εξαντληθούν ούτε καν να περιοριστούν διατηρούμε ανέπαφο το δικαίωμα να μάθουμε ποιοι ακριβώς σχεδιασμοί εξυφαίνονται για την Ελλάδα και το χρέος της. Με απλά λόγια ποιες είναι οι σκέψεις της Ευρώπης για να αντικαταστήσει τις αποτυχημένες επιλογές της στην προσπάθεια να μπει ένας πάτος στο βαρέλι και λίγο στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Αλλά κυρίως, αν η ανακούφιση ενός λαού βρίσκεται στο πεδίο των προτεραιοτήτων τους.


Την ίδια ώρα, συνεχίζεται ακάματη η παρέλαση των επαϊόντων της οικονομικής επιστήμης και διοίκησης στις τηλεοπτικές πασαρέλες, συσκοτίζοντας ακόμα περισσότερο το σκηνικό. Τα φώτα τους βαριά, αντιφατικά και αντικρουόμενα, τροφοδοτούμενα περισσότερο από πρόδηλες επιθυμίες παρά από μια τεκμηριωμένη αίσθηση επιστημοσύνης και οι δογματισμοί να κουρνιάζουνε ανήμποροι και καταβεβλημένοι. Το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ούτε τι γίνεται, ούτε, κυρίως, τι συνέπειες θα υπάρχουν απ όσα μέλλονται να γίνουν. Εδώ το εύρος των στησιμάτων και την επιδεικτικών κινήσεων των χεριών δεκάδων κλαδικών επαγγελματιών της οικονομίας απογυμνώνει περισσότερο το βασιλιά της συνέπειας. Κάθε φορά που αναγκαζόμαστε να πάμε λίγο παραπέρα από το φαίνεσθε κάτι αδιευκρίνιστο συμβαίνει και μας καθηλώνει σε επικοινωνιακού τύπου γλαφυρές αφωνίες. Τυχαιότητα εύκολα εξηγήσιμη.

Αλλά τελικά και η θεωρία αποδεικνύεται λειψή μπροστά στις επιταγές της πραγματικής ζωής και σίγουρα θα ευγνωμονεί την εποχή και τους Έλληνες, για την συνεισφορά τους στην βελτιστοποίηση των διαστάσεών της, εφόσον θα χρειαστεί να ρίξει τα φώτα της για να ξεστραβώσει ή να στραβώσει περισσότερο τις μελλοντικές γενιές.

Για τους πολίτες το κουράγιο δεν φτάνει, καθώς η φοροκόπωση, η ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικής έχουν αποδυναμώσει και τις τελευταίες ικμάδες αντίδρασης.
Όμως και άλλη επιλογή δεν φαίνεται να έχουν τουλάχιστον προς το παρόν. Τσινάνε, τσιγκλίζουν, αμφιρρέπουν και εξουθενώνονται αλλά τελικά το πικρό ποτήριον το πίνουν γουλιά γουλιά .
Βράζουμε, όμως, όλοι στο ίδιο καζάνι; Δεν θα το έλεγα, καθώς το ζοφερό περιβάλλον μπορεί να είναι ενιαίο, αλλά οι αντιθέσεις παραμένουν αντιθέσεις και οι αδικίες και ανισότητες εξίσου χτυπητές και σε περιόδους τέτοιων βαθιών κρίσεων.
Πάντα κάποιοι περνούν καλύτερα από τους υπόλοιπους, πάντα κάποιοι έχουν δουλειά και κάποιοι άλλοι όχι. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, αλλά το ότι η αδικία οξύνεται σε βαθμό ανυπέρβλητο από το γεγονός ότι στη χώρα που βαρυγκωμά η ταλαιπωρία δεν ξεχωρίζει τους ικανούς από τους ανίκανους ή τους δουλευταράδες από τους τεμπέληδες. Είναι τυφλή και άδικη και βαθιά αναξιοκρατική όπως και η ευμάρεια η δίδυμη αδελφή της στις καλές εποχές. Μακάρι να ταυτίζονταν οι πιο ευμαρείς με τους πιο καταρτισμένους και ικανούς, θα ταν μια παρηγοριά για όλους.

Συνολικά, το προοίμιο του πειράματος φαίνεται να συναντά το τέλος του. Τώρα βλέπουμε όλοι καθαρά ότι στην ελληνική κοινωνία είχε φορεθεί ένα μαντήλι κι αφού τις έγιναν δυο τρεις απανωτές στροφές προκειμένου να απολέσει την αίσθηση του προσανατολισμού τώρα την οδηγούν μπροστά σ ένα σκηνικό που από μέρα σε μέρα αναμένεται να έχουν οικοδομήσει. Στο νέο τους αριστούργημα.
Αμφιβάλλω όμως σθεναρά για το γεγονός ότι δεν πρόκειται να δούμε τους μυωπικούς, ανερμάτιστους και αποστειρωμένους οραματικά ηγέτες που αποδεδειγμένα δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους, να ζητούν την συμβολή της τυφλόμυγας για την εξακρίβωση του σκηνικού που θα αποκαλυφθεί.
Άλλωστε, αυτό θα γίνει τμηματικά, ενώ είναι πασιφανές ότι και το βάθος μιας απόστασης μπορεί να εκτιμηθεί και να σταθμιστεί ως μέγεθος σε σχέση με την προοπτική, μόνο από όσους κληθούν να το διατρέξουν. Δηλαδή, από όλους εμάς.

Ανθίσανε τα μάταια

Κάτι τους θυμίζεις
έτσι ματωμένος
όπως ψιθυρίζεις
γιατί τόσο μένος

γιατί είναι ο μπάτσος
τόσο ερεθισμένος
μοναχός και φάλτσος
καταϊδρωμένος

ανθίσανε τα μάταια
χαθήκανε οι αιτίες
μικρύνανε τα μάτια
και οι ουτοπίες

κάτι τους θυμίζεις
πού χανε ξεχάσει
μια πληγή αγγίζεις
πού χανε σκεπάσει

κάτι τους θυμίζεις
όσο συνεχίζεις
κάτι τους θυμίζεις
όσο πολεμάς

σύντομο το κέρδος
βροχεροί οι χρόνοι
μέσα στην αγχόνη
κάθε πιστωτή

χώρα που πεθαίνει
νιότη που λυτρώνει
δεν είμαστε μόνοι
κάτι υπάρχει εκεί

δεν θα πολεμήσεις
για τους βολεμένους
και κονομημένους
συνδικαλιστές
ούτε για τους πλούσιους
ούτε για τους ξένους
μα για την ζωή σου
κόντρα σε ληστές

τούτο εδώ το χρέος
θα γεννήσει κι άλλα
χρέη πιο μεγάλα
πιο εικονικά
το δικός σου χρέος
είναι μία στάλα
βγες από τη γυάλα
ρίξου στα βαθιά

Μοιραστήκανε οι ρόλοι

Δυο λογής ανθρώπους
έφτιαξε ο θεός
μερακλής ο ένας
ο άλλος τυπικός
ποιον έχει αγαπήσει
ούτε ξέρω πιο πολύ
μα μονάχα ένα πράγμα είναι γκαραντί

μοιραστήκανε οι ρόλοι, μοιραστήκανε
και βραβεύθηκαν οι κώλοι που πιαστήκανε

δυο λογής ανθρώπους
έφτιαξε ο θεός
πίθηκος ο ένας
ο άλλος πιο σκυφτός
ποιον έχει αγαπήσει
ούτε ξέρω πιο πολύ
μα μονάχα ένα πράγμα είναι γκαραντί

μοιραστήκανε οι ρόλοι, μοιραστήκανε
και βραβεύθηκαν οι κώλοι που πιαστήκανε

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Μόνο όσοι πολέμησαν

Μόνο όσοι πολέμησαν γεύτηκαν την ειρήνη
κι όσοι σε ειρήνη έζησαν για πόλεμο έχουν γίνει

κάποιες φωνές υπάρχουν για να σε παρηγορούνε
κάποιες σκιές σαν χάνεσαι να σε καθοδηγούνε
κάποιοι κλεμμένοι στόχοι, κάποια όνειρα χαμένα
πάνω απ το ναι και τ όχι, ακροβάτες στην αρένα

κάποιες βαθιές ανάσες στην καρδιά μιας τρικυμίας
κάποιες στριμμένες φάτσες υποκινητές της βίας
όλα τυφλά σημάδια μιας κρυμμένης επιστήμης
σαν να ζητάμε πόλεμο στην πλάτη της ειρήνης

σα να πεινάμε πάλι για ανένδοτους και μάχες
σα να γεννάμε πάλι στο μυαλό μας αυταπάτες
σαν να ζητούμε κάτι για ν αλληλοφαγωθούμε
πόλεμος μας χρειάζεται για ν ανακουφιστούμε

μόνο όσοι πολέμησαν γεύτηκαν την ειρήνη
κι όσοι σε ειρήνη έζησαν για πόλεμο έχουν γίνει

Don’t Be Afraid Of The Dark (Μη φοβάσαι το σκοτάδι)


Το έτος είναι το 2011 ή κάτι κοντά σ αυτό. Χώρος δράσης της ταινίας είναι το Rhode Island όπου ο Alex (Guy Pearce) μαζί με το νέο του αμόρε την Kim (Kate Holms) και την μικρή Sally (Bailee Madison) την κορούλα του, μετακομίζουν σε ένα υπό ανακατασκευή επιβλητικό αρχοντικό του 19ου αιώνα, που είναι έτοιμο να τους υποδεχτεί. Εκεί τα πράγματα δεν πάνε ούτε στραβά, ούτε ίσια, απλώς περίεργα. Η μικρή Sally ακούει φωνές κι όταν ένα παιδί ακούει φωνές πρέπει να το παρακολουθείς πολύ στενά εξόν κι αν είναι ο Ιησούς ή ο Αϊνστάιν, οπότε και καλείς τους φίλους του και του κάνεις πάρτι. Η μικρή παρασύρεται από την περιέργεια που συνεπάγεται η ηλικία της, αλλά αντί να περιοριστεί μόνο στην αναζήτηση του μυστηριώδους θησαυρού που τα παιδιά θεωρούν ότι μπορεί ή και επιβάλλεται να κρύβεται στα συρτάρια ενός τέτοιου σπιτιού, ανοίγει το υπόγειο και ανακαλύπτει ότι πίσω από τις αρχέγονες φωνές που την καλούν σε βοήθεια κρύβονται σκοτεινά πλάσματα που επιβουλεύονται τη ζωή της.
Δεν μπορείς να μοιραστείς πολλά γι αυτήν την ταινία, στην οποία δίνεται βαρύτητα στο θέμα εμπιστοσύνη και σύνδεση σε ανερμήνευτες συνθήκες πίεσης. Η ανθρώπινη ζωή σε συνδιαλλαγή με το απόκοσμο, πολύ εύκολα στοχοποιείται και παρακάμπτει από την πορεία της. «Αν κοιτάς την άβυσσο επίμονα, θ αρχίσει να σε κοιτάζει κι αυτή, κάπως έτσι δεν το είπε ο Νίτσε; Τι συμβαίνει όμως αν ακούς την άβυσσο;
Σήμερα το φαινόμενο των ταινιών με σκοτεινά μυστηριώδη σπίτια απασχολεί λιγότερο κόσμο απ όσο στο παρελθόν και προσφέρεται λιγότερο ως θέμα για τον κινηματογράφο.
Προφανώς, οι δημιουργοί της ταινίας, στους οποίους συγκαταλέγεται από θέση παραγωγού και συν-σεναριογράφου και ο πολύς Guillermo Del Toro είχαν κατά νου την απλούστερη μορφή του ξύλινου φόβου με την οποία γαλουχήθηκαν μερικές γενιές θεατών, προσαρμοσμένη στην αποδεκατισμένη συναισθηματικά εποχή. Και πόνταραν στο γεγονός ότι ο αρχέγονος φόβος όπως και τα αιώνια ερωτήματα δεν μπορεί, παρά να αντιμετωπιστεί με ενδιαφέρον και συγκατάβαση από το κοινό. Έλα, όμως, ντε, που δεν…. Τελικά, μοιάζει σα να τσιμπάς με αποστειρωμένες βελόνες ένα ναρκωμένο σώμα, κάτι παρόμοιο που συμβαίνει άλλωστε και με τα μεγάλα ερωτήματα που αποζητούν επίκαιρες απαντήσεις.
Η ταινία που αποτελεί πειραγμένη διασκευή του βρετανικού τηλεοπτικού horror «Don't Be Afraid Of The Dark», πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας-τι πρωτότυπο- απλοποίηση, και προβλέψιμη γραμμικότητα. Διαθέτει, όμως, ατμόσφαιρα, και δεν μπορείς να αρνηθείς ούτε ότι έχει κάποιες στιγμές με αρκετή αγωνία, καθώς, όπως και να το δεις, ένα απροστάτευτο παιδί που απειλείται, από έναν απροσδιόριστο κίνδυνο, αποτελεί πάντα ένα θέμα για τα αντανακλαστικά μας. Από το σκηνοθέτη Troy Nixey.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Θα πάω Αστραλία

Μανούλα να με ντύσεις
καλά προτού να φύγω
απ όλα θα ξεφύγω
με μία δρασκελιά
μανούλα θα σου στέλνω
και κάρτες κάθε λίγο
στο skype θα μιλάμε
και θά μαστε κοντά

θα πάω Αστραλία
θα πάω αστραλία
γιατί η εφορία
εκεί έχει καρδιά
το ένα είναι ένα
το τρία είναι τρία
θα πάω Αστραλία
καλή τύχη παιδιά

αδέλφια χαιρετάω
και γκόμενες αφήνω
θα βρω εκεί που πάω
άλλες πιο τρυφερές
το Σάββατο πετάω
πικρό κρασί δεν πίνω
πατέρα σου αφήνω
λογαριασμούς αν θες

θα πάω Αστραλία
θα πάω αστραλία
πολιτική εξορία
σαν τον Καραμανλή
δεν βρήκα για Σεϋχέλλες
δεν βρήκα για Γαλλία
θα πάω Αστραλία
που υπάρχουν και γνωστοί

Αυστραλία

Σε μια μικρή βαλίτσα
πυκνά όσα χωράνε
τα υπόλοιπα θα πάνε
με μεταφορική
κι αντίο ελλαδίτσα
μαζί κι όσα πονάνε
τα δάκρυα δεν κυλάνε
τα στέγνωσαν καιροί

σου πήραν την ψυχή σου
σου πήραν το κεφάλι
μα τώρα η φυλακή σου
ξανά είν ανοιχτή
η απόφαση δική σου
η Αυστραλία μεγάλη
μακριά από μια χώρα
αποκαρδιωτική

μα κρίμα που δεν ξέρεις
πως μπήκες στο κανάλι
και τούτο εδώ το χάλι
το έφτιαξες κι εσύ
μαζί μ όσους εκλέγεις
σαράντα χρόνια πάλι
αντάλλαγμα ζητώντας
αντί πολιτική


σε μια μικρή βαλίτσα
με ρούχα εργασίας
μια βίζα απελπισίας
στο άγνωστο ζητάς
κι αντίο ελλαδίτσα
της ανυποληψίας
της φαύλης σωτηρίας
της κρατικής λαδιάς

σου έδωσε το δίκτυο
ελπίδες μαζεμένες
για κοινωνίες ξένες
που ανθρώπινα γερνούν
μα εκεί οι υποχρεώσεις
θα είναι δεδομένες
και νομικά δεμένες
τα αστεία δεν περνούν


μα κρίμα που δεν ξέρεις
πως μπήκες στο κανάλι
και τούτο εδώ το χάλι
το έφτιαξες κι εσύ
μαζί μ όσους εκλέγεις
σαράντα χρόνια πάλι
αντάλλαγμα ζητώντας
αντί πολιτική

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Ξέρει τι κάνει…


Είναι γνωστό τοις πάσι ότι αν κάτι καίει τον Βενιζέλο αυτή είναι η περίφημη και αδιαπραγμάτευτη υστεροφημία του. Για το λόγο αυτό μην παραξενευτείτε καθόλου, αν προτείνει την επέκταση του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας για όλους τους ιστορικούς του μέλλοντος έως το 2070.

Η αισιόδοξη πλευρά της τρόικα


Μεγαλύτερη ευελιξία και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις με επέκταση της εργασιακής εφεδρείας και στα αισθηματικά μας ζητήματα θα προτείνει η τρόικα στην κυβέρνηση προκειμένου: α ) να αποκτήσει μεγαλύτερα ερείσματα στην ελληνική κοινωνία και β) να ανοίξει περαιτέρω η αγορά των διαζυγίων που βρίσκεται σε ύφεση τα τελευταία χρόνια.

Τοκετός

Κράτα μικρή απόχη
μπροστά στη λίμνη αυτή
η εποχή δεν το χει
πολύ να κλονιστεί

κράτα δυο πήχες σύρμα
κάπου θα χρειαστεί
ετούτο εδώ το νήμα
δύσκολα θα κοπεί

ξεκίνησε ο αγώνας
στη μαραθώνια γη
και πάγωσε ο αιώνας
προτού ξημερωθεί

ξεκίνησε ο αγώνας
τα λάβαρα στη γη
ετούτος ο χειμώνας
δεν θα χει επιστροφή

κράτα μικρό καλάθι
γεμάτο να φανεί
η ανθρωπιά υπάρχει
μίκρυνε η ζωή

κράτα δυο δράμια ελπίδα
μήπως και ζητηθούν
φτώχεια πικρή και χλίδα
πως θα συμπορευτούν;

Ακούστηκε στο σώμα
ο πρώτος ο σπασμός
μακρύς θα είναι ακόμα
αυτός ο τοκετός

ακούστηκε στο σώμα
βαθιά μια προσταγή
το άγριο ετούτο χώμα
θα σβήσει ή θα σπαρθεί

Stitches (A Memoir) του David Small


Η θερμή υποδοχή που επεφύλαξε η παγκόσμια λογοτεχνική κριτική στο Graphic Novel του David Small «Stitches» ( στην Ελλάδα κυκλοφορεί στα Αγγλικά) δικαιολογείται εν μέρει από περισσότερους του ενός λόγους. Ο σημαντικότερος, κατ εμέ, είναι ότι με αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο ο συγγραφέας και εικονογράφος, καταδύεται με αυταπάρνηση και πόνο στα εξαιρετικά ψυχρά νερά της παιδικής του ηλικίας, για να ανασύρει μνήμες δυσάρεστες και ενοχλητικές όσο σχεδόν και το μυστικοπαθές οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε.
Η οικογένειά του μοιάζει μ ένα κλειστό, μικροαστικό κύκλωμα, σχεδόν δυσλειτουργικό, που χαρακτηρίζεται από μια εγγενή αδυναμία έκφρασης. Αυτό αποτυπώνεται γλαφυρότατα μέσα από πρόσωπα βλοσυρά, ανικανοποίητα, ανέκφραστα και παγωμένα, τα οποία, έχοντας ερμητικά κλειστά τα διπλά παραθυρόφυλλά της ψυχής τους, αποπνέουν άκαμπτο δογματισμό, αρρώστια, μιζέρια και καταπιεσμένα ένστικτα. Εν ολίγοις, φαίνεται σαν να μην είναι κανένας ευχαριστημένος με τη ζωή του ενώ παράλληλα να χρεώνει με όλη την δυστυχία του κόσμου τα ίδια του τα παιδιά , που απορροφούν σαν σφουγγάρια τις εκπομπές ανεκπλήρωτης ματαίωσης των γονιών τους.
Με τη χρήση ταπεινών εκφραστικών εργαλείων όπως ένα θαυματουργό πενάκι κι ένα ευέλικτο πινέλο και με λίγο υδατοδιαλυτό μελάνι για τις πανέμορφες διαγραμμίσεις και τις εφιαλτικές σκιές
ο David Small περιγράφει με εικαστική απλότητα και αφαίρεση μια μικρή κόλαση μικροτήτων , παρερμηνειών και παρεξηγήσεων όπως την βιώνει ένα ευαίσθητο και ταλαντούχο παιδί, γεμάτο με αναπάντητα ερωτήματα και ανεξιχνίαστους φόβους.
Το ντεκόρ είναι κλινικό, μουντό και αδυσώπητα ουδέτερο, ενώ σ ένα δεύτερο επίπεδο ένα βιομηχανικό αστικό περιβάλλον υψώνεται πάνω από τις ζωές των ανθρώπων δικαιολογώντας κάθε έλλειψη ευαισθησίας και ενδιαφέροντος, κάθε αμεριμνησία και αμέλεια.
Η ιστορία έχει χαρακτηριστικά τραγωδίας κάτι που ενισχύεται από τον εξαιρετικό ρυθμό με τον οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι της, ενώ, απεναντίας τα σκίτσα δίνουν ένα πιο ανάλαφρο και ανακουφιστικό τόνο μέσα από γραμμές που συχνά δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, εμπνεόμενες από την σχεδιαστική επάρκεια και δεινότητα του δημιουργού τους και μιλώντας τη γλώσσα μιας καθ όλα άχαρης και φορτισμένης από πεπιεσμένα συναισθήματα παιδικής ηλικίας.
Αμφιρρέποντας ανάμεσα στην επικρατούσα αντίληψη περί διαπαιδαγώγησης των παιδιών και στην πραγματικότητα των εξαιρέσεων που μολύνουν τον κανόνα, το βιβλίο θίγει με εξαιρετική ακρίβεια περίπλοκα ζητήματα όπως η υγεία, η αγάπη και η έλλειψή της , οι ενοχές και η διατήρηση της οικογενειακής συνοχής μέσα σ ένα περιβάλλον που σε εκμαυλίζει για να καταπιέσεις τις υποχρεώσεις σου και να ζήσεις όσο πιο έντονα σηκώνει το πορτοφόλι σου τις απεριόριστες καταναλωτικές δυνατότητες, σηματοδοτώντας τη λήξη μιας ενηλικίωσης που μεθοδεύει τη δική της σωτηρία μέσα από την διαμοίραση των συσσωρευμένων φορτίων της.
Αλλά κυρίως αμφισβητώντας ευθέως αντανακλαστικές πεποιθήσεις αιώνων και θέτοντας ζωηρές αμφιβολίες σχετικά με την αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη φύση της οικογενειακής αγάπης.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Νηρηίδα

Δυο κύματα καφέ της Αμοργού
υψώθηκαν στο χείλος του γκρεμού
και φτιάξανε σπηλιές και μονοπάτια
και μία γέφυρα που πάει αλλού

τι θά βαζε ο Νώε στο σκαρί του;
αν σε αγάπαγε κι ήσουν μαζί του
δεν θα υπήρχαν ζώα ούτε ανθρώποι
μόνο του Κάιν οι απότομοι οι τρόποι

κι εγώ βαθιά στα βιβλικά σου μάτια
κοιτάζω κόσμους πού γιναν κομμάτια
πάνω στη ρίζα του κακού κοιμάμαι
κι όλο πιο λίγα πράγματα φοβάμαι

μάγισσα, ξωτικό και Νηρηίδα
γέρασε και η τελευταία ελπίδα
μα οι ελπίδες μόνες τους γεννιούνται
όταν ξυπνούν μαζί δυο που αγαπιούνται

Μάλλον σκιάχτηκε από το επιτόκιο


Αν όπως πολύ συχνά διατείνεσαι , δεν έβαλες τα προσόντα σου στον τόκο, μήπως γίνεται να τα βάλεις στον κόπο;

Εναλλακτική πραγματικότητα (του David Ambrose)


Μια πτώση από τη στέγη του σπιτιού του, ένα παραλίγο αυτοκινητικό δυστύχημα κι ένα πολύ έντονο προαίσθημα τραγωδίας για τριπλότυπη επανάληψη του κακού κατά τη διάρκεια μιας επαγγελματικής συνάντησης, ωθούν τον Ρικ Χάμιλτον, επιτυχημένο επιχειρηματία στον τομέα των εκλεκτικών εκδόσεων και ευτυχισμένο οικογενειάρχη να τα βροντήξει όλα επιτόπου προκειμένου να ακολουθήσει το νήμα της προδιάθεσής του. Κάθε λεπτό που περνάει το μυστήριο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, καθώς η πραγματικότητα τού αρνείται διαρκώς και περισσότερα πράγματα από αυτά που ο ίδιος θεωρεί αυτονόητα και θεμελιώδη την ώρα που μια άλλη εναλλακτική εκδοχή βάζει τη ζωή του στις διπλές ράγες ενός εφιάλτη.
Γραφή κινηματογραφική, συμπυκνωμένη καλά μελετημένη με ήρωες που συνδέονται με εξαιρετική ακρίβεια μεταξύ τους για να υπηρετήσουν μια καλά δομημένη πλοκή. Η ιστορία που μας αφηγείται ο David Ambrose είναι γοητευτική, καταδεικτική της μυστηριώδους δύναμης του σύμπαντος, για το οποίο κατά τα φαινόμενα τίποτα δεν είναι απραγματοποίητο. Ο Ambrose ξανοίγεται σε άγνωστα ύδατα, βουβά και ακατοίκητα και καταπιάνεται με ένα υλικό ακόμη αδιάγνωστο και μυστηριώδες όσο και η καρδιά της κβαντικής μηχανικής, προσφέροντας ένα θρίλερ για τις διαφορετικές προσωπικότητές μας που συνυπάρχουν σε μία κεντρική και τις δυνατότητες απελευθέρωσής τους στα δικά τους ξεχωριστά πεπρωμένα.
Για τον ήρωα του μυθιστορήματος, που κινείται μεταξύ ρεαλισμού και επιστημονικής φαντασίας, το θέμα δεν είναι να συμβιβαστεί με μια επικαλυπτόμενη πραγματικότητα, ή να πιστέψει ότι μπορεί ανενδοίαστα και αυτόβουλα να πατά μια στη μία και μια στην άλλη βάρκα των εναλλακτικών του διαδρομών, αλλά να αποδεχτεί ότι σε όλη του τη ζωή ή τουλάχιστον μέχρι να φτάσει στο ένδοξο κατώφλι των γηρατειών, θα είναι ανίκανος να μοιραστεί ένα βίωμα, που ο κόσμος των αισθητών δεν μπορεί να αντικρίσει με τα περιορισμένα μέσα του. Έτσι ένας μυστηριώδης άνεμος απειλεί να σαρώσει τη φωτιά της αυτογνωσίας, την γλυκιά γοητεία των συμπτώσεων, τις παγιωμένες συνήθειες και διαθέσεις, επιτείνοντας ένα αίσθημα ερημιάς και εγκατάλειψης.
Πλέον το παζλ των ανθρώπων που τον περιζώνουν μεταλλάσσεται σ ένα αγνώριστο ψηφιδωτό, όπου τα οικεία πρόσωπα γίνονται άγνωστα, αδιάφορα ή και επιθετικά.
Τότε, ο διάλογος, ανάμεσα στην επιστήμη και την ανθρώπινη ψυχή γίνεται αέναος και τα αποτελέσματά του ποικίλουν. Άλλοτε προσανατολίζουν την ανθρώπινη συνείδηση προς πιο σαφείς κατευθύνσεις, ορίζοντας το περίγραμμα και το σχήμα της με καθαρές οριογραμμές. Και άλλοτε πάλι την βυθίζουν σ ένα κυκεώνα αναπάντητων ερωτημάτων, αναφορικά με την προέλευση, την φύση και τον προσανατολισμό του είδους.

Έτσι, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν ή ξεστρατίζουν επικίνδυνα, όταν η επιστήμη αδυνατεί να απαντήσει σε κάτι που την ξεπερνάει κι όταν η τέχνη διευρύνει τις μετρήσιμες δυνατότητες επιλογής δια των βασιλικών οδών, της φαντασίας και του ονείρου, το σύμπαν αποκτά μια εφιαλτική, εξωκοσμική και καθαρά εγκεφαλική όψη με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που συναισθάνονται την πολυπλοκότητα των διαδρομών του να χρειάζεται να εξοπλιστούν μ ένα πρωτόγνωρο κουράγιο και υπομονή για να αντιμετωπίσουν τα καχύποπτα βλέμματα των επιστημόνων σε αντιδιαστολή με τα πανικοβλημένα μάτια των οικείων τους.

Και στην κατακλείδα να αιωρείται ένα μεγάλο ερώτημα: άραγε είναι δυνατόν να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την συμβατική πραγματικότητα του μικροπεριβάλλοντός μας δίχως συνυπολογισμό του απροσμέτρητου και αχαρτογράφητου συμπαντικού χώρου;

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Πρέπει να προχωρήσεις...


Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη στους αγαπημένους μας ήρωες του “LOST” μετά το τέλος της περιπέτειάς τους:

Ο Λοκ συναντά τον Άνθιμο και χάνει την πίστη του
Ο Χιούγκο αγοράζει το «Ελληνικό» για να φτιάξει ένα τεράστιο συγκρότημα πολυτελών κατοικιών και να προσελκύσει στην Ελλάδα ξένους επενδυτές, αλλά μετά από λίγα χρόνια τα πουλάει όλα για να μπορέσει να πληρώσει το φόρο ακίνητης περιουσίας.
Ο Τζιν αναλαμβάνει να κάνει ταχύρυθμα μαθήματα Αγγλικών στον Βενιζέλο.
Ο μαύρος καπνός αποταμιεύεται σε ελβετική τράπεζα
Ο Σαγίντ αναλαμβάνει ρόλο κλειδί σε υπηρεσία είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών γνωστής τράπεζας και δέχεται δελεαστική πρόταση από το ελληνικό δημόσιο
Ο Τζέισον παίρνει το Νόμπελ Οικονομίας για την μελέτη του με τίτλο: Ελληνική Οικονομία: «Τετραγώνισαν τον φαύλο κύκλο και μπήκανε σε φαύλο τετράγωνο»
Ο Τζέιμς γίνεται πλούσιος παραχωρώντας διαλέξεις με τίτλο: Πώς να απαλλαγείτε από τη μυωπία μεταξύ 2ου και 3ου κύκλου
Η Κέιτ ανταλλάσει χειραψία με τον Παπανδρέου , ο οποίος ξαφνικά θυμάται τα πάντα (τα βολέματα από το παράθυρο, το ντάντεμα των συνδικαλιστών, το λαϊκισμό, την παρωχολογία). Το ένιωσες κι εσύ;
Ο Ρίτσαρντ αράζει στη Μύκονο όταν διαπιστώνει ότι στην Ελλάδα δεν βγαίνεις πια στη σύνταξη ούτε 600 ετών
Ο Τζακ αφιερώνει ολόκληρη τη ζωή του για να καταλάβει τι έγινε στο τέλος.

Αποστάσεις

Γύρισε ο χρόνος
δύο δέκατα πιο πίσω
σ ένα βλέμμα σου που πέρασε από δω
βρήκα το κουράγιο
μια αγκαλιά να σου ζητήσω
πριν σ αφήσω δακρυσμένη στο σταθμό

σφύριξε το τρένο
κι ο καπνός του ζωγραφίζει
μια καρδιά πελαγωμένη και μισή
πίσω απ τα γυαλιά μου
ένα δάκρυ ξεχειλίζει
που το μάζευα ολόκληρη ζωή

δεν θα σε φιλήσω
δεν αντέχω να σε βλέπω
να μικραίνεις στον ορίζοντα μπροστά
άργησε το τρένο
με κοιτάς και σου επιτρέπω
να μη πεις ούτε αντίο ούτε γεια

όταν θα επιστρέψεις
μ ένα φως ευλογημένο
θα με βρεις στην ίδια θέση να μετρώ
πόσο θα αντέξεις
να με έχεις κρατημένο
μακριά απ όσα θέλω και ποθώ

τρέμουνε τα μάτια
με φοβίζουν οι αποστάσεις
και οι καταστάσεις που μας ξεπερνούν
δυο λειψά κομμάτια
που θα δίνουν εξετάσεις
μέχρις ότου μια φορά να ενωθούν

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ελπίδα φτιάχνεις

Ελπίδα φτιάχνεις από το πλευρό σου
από τον φίλο και τον αδελφό σου
ελπίδα φτιάχνεις από την κουλούρα
από το φίδι πού γινε μαγκούρα

ελπίδα φτιάχνεις από τη συνήθεια
που σημαδεύεται από μια αλήθεια
ελπίδα φτιάχνεις απ τα οράματά σου
απ τα κρυμμένα και τα σφάλματά σου

ελπίδα φτιάχνεις απ την παρουσία
που λείπει πιο πολύ απ την απουσία
ελπίδα φτιάχνεις απ τις αναμνήσεις
απ όσα έζησες για να εξηγήσεις

ελπίδα φτιάχνεις απ τη χαραμάδα
που μια ζωή ξεφεύγει η Ελλάδα
ελπίδα φτιάχνεις απ τους ηττημένους
που ξεπεράσανε τους βραβευμένους

ελπίδα φτιάχνεις απ τον έρωτά σου
που ξέρει ότι θά ρθει η σειρά σου
ελπίδα φτιάχνεις από κάθε αξία
που δεν την άγγιξε η ανοησία

ελπίδα φτιάχνεις ζώντας με τα λίγα
χωρίς σπαθί μα πάντα με ασπίδα
ελπίδα φτιάχνεις στ άγρια τα δάση
με το κομμάτι σου που είχες χάσει

ελπίδα φτιάχνεις ψάχνοντας για ελπίδα
να ξαναγίνει ο τόπος σου πατρίδα
ελπίδα φτιάχνεις όταν κάτι λείπει
και δεν αντέχεις των παιδιών τη λύπη…

Το Αιγαίο ανήκει στα πετρέλαιά του


«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», δήλωσε πρόσφατα σε τουρκικά μέσα ενημέρωσης, ο Γιώργος Νταλάρας, με αποτέλεσμα να έχει ξεσπάσει, ανοιχτά της Σάμου, πόλεμος μεταξύ του ελληνικού τόνου και της τουρκικής σαρδέλας.
Εγώ, πάντως, θα προσθέσω ότι το τραγούδι ανήκει στα μικρόφωνά του.

Αίτημα φιλίας

Πως σε λένε στ όνειρό σου;
πως σε ονόμασε ο νουνός σου;
πως σε είπε ο παπάς της ενορίας;
έχεις όνομα δικό σου;
άλλο απ το βαφτιστικό σου;
μήπως είσαι θεατής στην ιστορία σου;

πως σε φώναζαν οι φίλοι;
όταν άνοιγαν τα χείλη;
να ξοδέψουν μια απαίδευτη οντότητα;
ποιος σε έκανε ρεζίλι;
ποιος σε ξέχασε στην πύλη;
να φυλάς σκοπιά χωρίς αμοιβαιότητα;

αν σε έστειλε η πλήξη
αν το θέμα έχει λήξει
αν δεν ξέρεις την ποινή της τιμωρίας σου
αν περάσει το μεθύσι
στων ανθρώπων το μελίσσι
δεν θα γίνω σχολιαστής της υστερίας σου

μη βιαστείς να μου απαντήσεις
έχω κι άλλες ερωτήσεις
τα λιμάνια αν δεν σου αρέσουν τα απάνεμα
αν δεν βγήκες στις ειδήσεις
από φίλο αν δεν με σβήσεις
θα υποστείς στο Google ένα καλό ρουφιάνεμα

Μεμάς speaking (Περί κουρέματος)

Γιωργάκη, δεν θέλουν τα μαλλιά σου: θέλουν το μουστάκι σου

Όλα στο βυθό

Κυμάτιζες κοιτάζοντας τον ήλιο
να πνίγει τις λεπίδες του στο αδειανό ποτήρι
και να αφρίζουνε γλυκά οι φωταψίες
στο ραγισμένο πάτο του γυαλιού

κι εμένα όταν με ρώτησες κι είχα χορτάσει
τα δάκρυα της πηγής και του έρωτα τα μάτια
τα σύμφωνα που ακολουθούν τα βήματά σου
και τα δίχτυα στην πλώρη των χειλιών σου

στα κάδρα όπως απλώνονται τα τυφλά δάχτυλα
να ψαχουλέψουνε τις τρίχες των θαλασσινών μαλλιών σου
κι ένα τραγούδι χρυσαφί στο σκοτεινό βυθό
που ένα άλογο αλλόκοτο ιππεύει

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Μικρά διαλείμματα αξιοπρέπειας


Το σταυρόλεξο της επόμενης ημέρας μοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε εξαιρετικά αδίστακτους λύτες. Κυρίως σε αυτούς που προκειμένου να επιτύχουν τον επιθυμητό συνδυασμό λύσεων δεν διστάζουν να αναθεωρήσουν, να προσθέσουν, ή να αφαιρέσουν τετραγωνάκια από την ευφυή γραμμική κατασκευή.

Αναμένοντας, όμως, ένα έτος σημαδεμένο από τη μια, με βιβλικές προβλέψεις για καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας που δήθεν προμηνύει η εκδικητική έξαρση της φύσης, και παράλληλα από την άλλη οικονομικές εξελίξεις ανυπολόγιστου βεληνεκούς που πρόκειται να καθορίσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κληθούμε να πορευτούμε κατά τις επόμενες δεκαετίες, τοποθετημένο ως ορόσημο τόσο υπαινικτικά στις παρυφές μιας συνοικιακής εσχατιάς που τη σάρωσε ένας απρόσκλητος χείμαρρος ασυδοσίας και ορθολογικού τυχοδιωκτισμού, έχουμε να αντιπαραθέσουμε μόνο το σθένος της λογικής και την δοκιμασμένη αντοχή της ευαισθησίας. Τα μόνα όργανα αντίστασης και πλοήγησης που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Άγνωστο, ακόμα, απρόβλεπτο και εντελώς αχαρτογράφητο παραμένει το 2012, και από άποψη, πολιτική, οικονομική, περιβαλλοντική, ηθική. Θα είναι ένα ακόμα έτος ακύρωσης, μήπως ματαίωσης των ισχνών προσδοκιών που έχουν απομείνει ως απολειφάδια στις ζωές μας, ή ένα έδαφος κινούμενο και πληγιασμένο όσο και τα ακροδάχτυλα των πελμάτων που θα αποτολμήσουν να το διατρέξουν; Ακόμα και η άνοιξη των υποτιθέμενων πλεονασμάτων του κ. Μόσιαλου, μοιάζει να απέχει χρόνια, αντί για μόλις λίγους αποκαμωμένους μήνες, ακόμα και η περίφημη τελική ευθεία πριν από το αόρατο νήμα τερματισμού και το αδιευκρίνιστο τέλος, μοιάζει να μην έχει ξεκαθαρίσει το τι είναι αυτό ακριβώς που πρόκειται να τελειώσει, αφού σίγουρα δεν θα είναι οι θυσίες και η λιτότητα, ενώ και ο χρόνος έχει εξελιχθεί πια σε ένα εξαιρετικά σχετικό μέγεθος.
Μ αυτά και μ αυτά, η πολύπλευρη ελληνική κόπωση γίνεται πια ορατή από κάθε σημείο του πλανήτη.
Στο εσωτερικό, την ανιχνεύεις σαφώς ευκολότερα μέσα από τα καταπονημένα πνευμόνια των πολιτικών που έχουν εξαντληθεί να εκτοξεύουν πεπιεσμένο αέρα με κατηγόριες, νουθετήσεις και παλαιοκομματικές καταλογίσεις μέχρι τις μωρολογίες των καφενείων που εξανεμίζονται για να διασταυρωθούν στον αέρα με το άρωμα των χαρμανιών και πιο χαμηλά κάτω στην κοινωνία όπου ακόμα και τα πρέπει και τα δεν πρέπει, τα φταις και τα φταίω, έχουν καταχωνιαστεί, ξεπουπουλιασμένα και απορροφημένα σε κάποια παλιά εργοτάξια ακυρωμένων συμβολισμών, για να απελευθερώσουν περισσότερο χώρο σε πιο χειροπιαστά, υλοποιήσιμα και αυτονόητα σχήματα.

Έτσι, λοιπόν, κυλά η ζωή όλων μας μεταξύ των προεόρτιων και μεθεόρτιων των επικείμενων δόσεων, με συνεχείς ταπεινώσεις εθνικές και προσωπικές στο όνομα μιας διφορούμενης εξύψωσης. Με τους πολίτες να ξημεροβραδιάζονται μπροστά στους δείκτες τους καταναλώνοντας άπληστα απαισιοδοξία και πανικό για λίγες μόνο αιχμές στοχευμένης πληροφόρησης, μια στάλα τσιμέντου ασφάλειας για να παγιώσουν λίγα μόλις τετραγωνικά μέτρα σχεδίων και προγραμματισμών, γύρω από τα βασικά και αυτονόητα. Και στα μεθεόρτια να αναζητεί ο συντετριμμένος πολεμιστής, με τις δυνάμεις του να έχουν τρωθεί και την αξιοπρέπειά του να έχει μπει ενέχυρο, λίγες μόνο στιγμές ξεκούρασης και αποστασιοποίησης μακριά από τον συστημικό κυνισμό, ενός αδιασαφήνητου πολιτεύματος, λαστιχένιου, εύκαμπτου και προσαρμοστικού, για να αποστρέψει το βλέμμα του από μια καθημερινότητα που όχι μόνο στερείται έμπνευσης, φαντασίας και ελπίδας αλλά μοιάζει να ενοχλείται και από αυτά και να τα αποστρέφεται.


Αυτή την ώρα λοιπόν, που το καινούργιο ψιθυρίζει τις προσταγές του αποκλειστικά και μόνο στα αυτιά των κυβερνώντων, οι οποίο τα έχουν κάνει μούσκεμα στην διαχείριση της ευθύνης που επωμίστηκαν και που η κοινωνία έχει διαρραγεί στα επιμέρους συστατικά της με τα μέλη της να αιφνιδιάζονται πρωτόγνωρα κάθε φορά που τυχαίνει να διασταυρώνονται τα βλέμματά τους στον ουδέτερο χώρο, κλεισμένοι ο καθένας σ ένα μικρόκοσμο αφορολόγητο και απροσπέλαστο με το μίνιμουμ ασφάλειας που δικαιούται να αιωρείται αδιαπραγμάτευτο και αναπόσπαστο πάνω από τα κεφάλια μας , ετούτη η άσκηση επιβίωσης γενικεύεται και αγκαλιάζει ολοένα και πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού, τροφοδοτώντας τη μνήμη με μικρές σκελίδες τόνωσης και αποφασιστικότητας που χρειάζεται το ανθρώπινο πνεύμα για να εμψυχωθεί από ιδέες που φιλοδοξούν να το βγάλουν από το τέλμα και την μοιρολατρία.

Εξάλλου, η ζωή είναι πάνω απ όλα. Πάνω και από τις οικονομικές δυσκολίες, και από τις ανέχειες ακόμα και από τις καταστροφές, τις απώλειες και τα αδιέξοδα. Κι όταν το γενικό έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι διαθέτει τους δικούς του τρόπους για να υποτάξει το μερικό στη βούλησή του, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παραιτείται από την υποχρέωσή του να συσπειρώνει, να ενισχύει και να τροφοδοτεί την ύπαρξή του με ελπίδες ραντισμένες με αίμα και πόνο.

Παραλλαγή

Ακόμα κι αν μου εύχεσαι να βρω ζωή
και στα στενά σου εγώ κλωθογυρίζω
θα είναι μόνο μια απλή παραλλαγή
αυτού που έπρεπε εγώ να ζήσω

ακόμα κι αν τα ίχνη μου τα έσβησες
μ ένα σφουγγάρι και δυο χέρια ξένα
να σβήσεις δεν μπορείς αυτά που έζησες
κι αυτά που ονειρεύτηκες με μένα

ακόμα κι αν ο πόλεμος σταμάτησε
ακόμα κι αν δεν έφτασε η ειρήνη
αυτό το ενδιάμεσο δεν κράτησε
και ό,τι έμελλε δεν έχει γίνει

Μικρές τσιμπιές

Μικρές τσιμπιές για να θυμάσαι
πως όταν κλέβεις τη φωτιά
μόνος μπροστά σε όλα θα σαι
δε θα κοιμάσαι άλλο πια

μικρές τσιμπιές της δυστυχίας
για να ξεχάσεις κάθε αρχή
την άκρη κάθε αποτυχίας
κάθε αγιάτρευτη πληγή

μικρές τσιμπιές για να κοιτάξεις
πως πάντα υπάρχει επιλογή
κι αν δεν μπορέσεις να πετάξεις
υπάρχουν δρόμοι και στη γη

μικρές τσιμπιές, σαν φώτα ευθύνης
για ν αρχινήσεις τη σπορά
για προφητεία που αφήνεις
να εκπληρώσει άλλη γενιά

Φύλλο συκής

Πάνω στο έβδομο βουνό
υπάρχει ένα σημείο
μ ένα δρομάκι φιδωτό
που κόβεται στα δύο

το ένα προς μια εκκλησιά
το άλλο προς μια ερημιά
δυο μονοπάτια που αρκούν
όσα υπάρχουν να σου πουν

υπάρχει σχέδιο ή απλώς
είναι τυφλός ο οδηγός;
τυχαία τάχα όλα αυτά;
ή μήπως φταίνε τα γραφτά;

πάνω στο έβδομο βουνό
μία μηλιά αντέχει
κάποτε έβγαλε καρπό
κι ο κόσμος τώρα τρέχει

απαγορεύτηκε η ζωή
μες απ το δάγκωμά του
ντροπή η αλήθεια η γυμνή
φύλλο συκής θανάτου

υπάρχει σχέδιο ή απλώς
είναι τυφλός ο οδηγός;
τυχαία τάχα όλα αυτά;
ή μήπως φταίνε τα γραφτά;

Μ ένα ασύνδετο τουφέκι

Τι αποκόμισες απ την αυγή, εσύ;
φυλακισμένη σ ένα πέτρινο κεράσι
ν ακούς πουλιά να τιτιβίζουν γοερά
με κάτι ράμφη από το κρύο μεταλλικά

πρωινό εγερτήριο, τα βλέφαρα σκορπάνε
τι έμαθες γι αυτούς που καρτεράνε
πυκνή βροχή από το νότο ξεμακραίνει
σκόνη ανθρώπινη στα κόκκινα νερά

μες στο χαντάκι μ ένα ασύνδετο τουφέκι
συρματοπλέγματα δια βίου καρφωτά
μυρίζω ανάσες επιζώντων κι αποθέματα υγρά
και μυρωδιά απ το πρωτόπλαστο τσουρέκι

ΕΙΝΑΙ

Είναι μακάβρια σημάδια στο κενό, τρύπες γυμνές
σημάδια ζωηρά, χαλκομανίες της βροχής
βρώμικα απόνερα καθάριας στιγμής
και γλάροι άυπνοι στα θλιβερά κατάρτια

σημάδια ένοχα σε φως αθωωτικό
μια ραγισμένη λίμα στα ματωμένα χέρια
σημάδια ξέστρατα, ταμπέλες νοερές
για δυο περάσματα που σφίχτηκαν σαν φίδια

είναι κι ο άνθρωπος κι οι έγνοιες του οι στερνές
οι αφρισμένες ήττες οι γλυκές μαρμαρυγές
τα δισκοπότηρα που γέμισαν με χώμα
και οι φαντάροι που δραγούμισαν γιορτές

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Πλάνητας και φυγάς


Πλάνητας και φυγάς
μέσα στον κόσμο σου γυρνάς
μνήμη δεν έχεις άλλη
από του σώματός σου
δάκρυα της χαράς
μέσα στο μούστο της καρδιάς
άδειασε το κρασί
είναι ο παράδεισός σου


χώμα των εραστών
που καταβρόχθιζαν θαρρείς
τ άνομα των ληστών
και των χεριών τους τις ρυτίδες
πεταλωμένες γάτες
κι ότι πιο τρελό θα δεις
μα σε μια μέρα μέσα
θα ξεχάσεις όσα είδες

σίτεψε ο παράδεισος
κι η κόλαση γερνά
ένα καινούργιο σχέδιο
υφαίνεται στο κρύο
ψάρια μικρά η άβυσσος
και τέρατα γεννά
τίποτα δεν μαθαίνεις
πριν το ύστατο αντίο

δρόμοι και μονοπάτια
σαρκοφάγα απ τον καιρό
κάτι να πολεμάς
σου φέρνει πάντα ο αέρας
πέτρινα σκαλοπάτια
σ ένα αμίλητο βουνό
βουρκώσανε τα μάτια
της αντίπαλης ημέρας

Επεξεργασία

Φτιάξε μία εμπειρία
με πολλά προσθετικά
χίλια κάδρα μια ιστορία
γοητεύει η ψευτιά


φτιάξε μια φωτογραφία
χίλια φίλτρα θελκτικά
δίχως επεξεργασία
όλα μοιάζουνε μουντά

βάλε χρώμα και στις λίμνες
στα λιμάνια στα βουνά
βάλε χρώμα και στις μνήμες
να τις δείξεις στα παιδιά

σάρκα πλαστική και αίμα
στον προθάλαμο μπροστά
βάλε στης ζωής το τέρμα
δυο εφέ μονωτικά

θέλει η εικόνα τη ζωή της
μακριά απ τη ζωή
οι ρυτίδες είναι εχθροί της
σύμμαχός της η σιωπή

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Πάω να φτιάξω το σπίτι του κυρίου Όουεν!


Ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι πέντε μικρά κορίτσια χαλάνε κυριολεκτικά τον κόσμο!
Όχι εγώ είμαι η Πάτυ, όχι εγώ είμαι, όχι εγώ είμαι η Ζοσεφίνα, όχι εγώ είμαι, όχι εγώ είμαι η Αντονέλα όχι εγώ είμαι, κόντευαν να μαλλιοτραβηχτούν. Τελικά επεμβαίνω εγώ και φωνάζω:
-Εεε κορίτσια , γιατί κάνετε τόση φασαρία. Δεν μπορείτε να παίζετε πιο ήσυχα;
Μου εξηγούν ποιο είναι το πρόβλημα και ποιες ήταν εχθές η Πάτυ, η Αντονέλα και η Ζοσεφίνα και αναλαμβάνω να μοιράσω εγώ τους ρόλους για να ησυχάσουν.
Λοιπόν, λέω, σήμερα θα είσαι εσύ η Πάτυ, εσύ, η Αντονέλα και εσύ η Ζοζεφίνα.
Και μεις ποιες θα είμαστε; ρωτούν τα δύο κοριτσάκια που απέμειναν χωρίς ρόλο.
Γιατί πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό; λέω εγώ. Εσύ θα είσαι η Μαίρη, εσύ η Λόρα και γω ο κύριος Τσαρλς Ίνγκλις.
Και τι θα κάνεις εσύ; με ρωτάνε όλες μαζί.
-Εγώ; εγώ, θα πάω να φτιάξω το σπίτι του κυρίου Όουεν.

Πρωθυπουργός Εξωτερικών


Μερικό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων τόσο του πρωθυπουργού όσο και των υπουργών σε μη εκλεγμένους υπαλλήλους των Βρυξελλών, της Νέας Υόρκης και του Βερολίνου απαιτεί η Τρόικα.

Για να μην επιληφθούν οι Βρυξέλλες!


Θέλει να μου κάνει μια πλήρη ενημέρωση σχετικά με τα προγράμματα γυμναστικής που τρέχουν στο «ινστιτούτο» τους. Εγώ έχω λίγο χρόνο στη διάθεσή μου και την ακολουθώ μέσα γιατί είναι συμπαθητική και αρκετά πειστική. Εκεί με αναλαμβάνει μια συνάδελφός της και μου εξηγεί ποια ακριβώς είναι τα πακέτα που διαθέτουν. Ανταποκρίνομαι μ ένα πικρό χαμόγελο και λίγο πριν φύγω για να με δελεάσει μου προσφέρει και μια δωρεάν επίσκεψη για αποτρίχωση στήθους. Προσπαθώ να της εξηγήσω με απλούς οικονομικούς όρους ότι μια τέτοια προσφορά θα ήταν δώρο άδωρο για μένα κι επειδή δεν καταλαβαίνει αμέσως μιλώντας της για παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και για οικονομίες που αλληλεπιδρούν με απόλυτο τρόπο μεταξύ τους, της εξηγώ όσο πιο παραστατικά μπορώ ότι: αν αποφάσιζα ποτέ να κάνω αποτρίχωση στήθους θα έπεφταν αυθημερόν τα spreads βαρβατίλας σε γερμανικά επίπεδα.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Πρωθυπουργός part time

Πλησιάζει η ώρα που η Τρόικα θα πει στον πρωθυπουργό ότι στο πλαίσιο των ελαστικοποιημένων σχέσεων εργασίας, θα πρέπει και ο ίδιος εφεξής να δουλεύει 4 ημέρες την εβδομάδα, ενώ στο πλαίσιο της παραχώρησης μέρους της δημόσιας σφαίρας σε ιδιώτες, θα αναλάβουν να προεδρεύουν οι ίδιοι των κυβερνητικών επιτροπών.

Τον δουλεύουν για να δουλεύει!

Σαρκοζί σε Παπανδρέου: Είσαι ο μόνος Έλληνας που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.