Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τώρα εισάγουμε και αγανάκτηση



Αν σου βρω, εκατό χιλιάδες Έλληνες "αγανακτισμένους", από αυτούς που μπήκαν στο δημόσιο με κομματικές διαδικασίες κι άλλους τόσους που έκλεβαν συστηματικά το κράτος, θα μου βρεις χίλιους Ισπανούς;

Ένα ειρωνικό πλακάτ των Ισπανών «αγανακτισμένων» που στράφηκε με υπαινικτικό τρόπο κατά του εφησυχασμού των Ελλήνων στέκεται αρκετό για να κινητοποιήσει αρκετές χιλιάδες Ελλήνων διαδηλωτών σε ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα στυλ διαδήλωσης με στοιχεία που παντρεύουν, την περισυλλογή, την ειρηνική διεκδίκηση και την έκφραση απόγνωσης και απαισιοδοξίας για το μέλλον, μέσα από αυτοσχέδιες συνελεύσεις και συμπορεύσεις , οι οποίες υλοποιούνται από ένα κοινό μάλλον διαφορετικό από το διεκδικητικό κοινό των τυπικών ελληνικών διαδηλώσεων.
Μάλιστα, από την πρώτη μέρα κιόλα των κινητοποιήσεων αυτού του νέου τύπου οι Έλληνες διαδηλωτές φρόντισαν να δώσουν στην δράση τους χρώμα ισπανικό με αρκετά ανταπαντητικά πανό γραμμένα στην γλώσσα της ιβηρικής.
Βέβαια, εδώ υφίστανται και μερικά ζητήματα όπως: η διαφορετικότητα του ισπανικού προβλήματος από το ελληνικό , καθώς και αυτό του εξωφρενικά ανυπόστατου καταλογισμού ενός δήθεν κοινωνικού εφησυχασμού σε μια χώρα που βρίσκεται 365 ημέρες το χρόνο στους δρόμους, σε σχέση με μια άλλη που διαδηλώνει σαφώς σπανιότατα και μάλιστα σε οριακές περιστάσεις σαν αυτή της ανεργίας που αγγίζει το 20% . Και η αποδοχή ετούτου του έντεχνου πειράγματος από τη μεριά των Ελλήνων δείχνει και πάλι σε πιο βαθμό η ξενομανία και η έλλειψη εθνικής αυτοεκτίμησης επηρεάζει ,καθοριστικά την καθημερινή μας συμπεριφορά, τις συνήθειες και τις πράξεις μας.

Στην πραγματικότητα, αποδείξαμε και πάλι ότι σαν λαός δεν είμαστε ακόμα σε θέση να δημιουργήσουμε τα δικά μας γεγονότα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιλέγουμε τα ξένα προϊόντα από τα εγχώρια, καταδικάζοντάς την υποτυπώδη εγχώρια βιομηχανία σε μαρασμό και αφανισμό.

Και πιστεύω ακράδαντα ότι ακριβώς σ αυτό το σημείο βρίσκεται το μυστικό της εξόδου της χώρας από την προσωπική της περιδίνηση.
Στην εγκατάλειψη της ιδέας της δημιουργίας και της παραγωγικότητας που μας εξώθησε σ ένα τρόπο ζωής όπου κυριαρχεί ο δανεισμός για την αγορά και την κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων.

Αντί να μαϊμουδίζουμε λοιπόν υπακούοντας πειθήνια σε διεθνείς προτροπές και πειράγματα πρέπει να δημιουργήσουμε τους δικούς μας τρόπους διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων μαζί με τα δικά μας προϊόντα και τις δικές μας υπηρεσίες.
Γιατί, οι αγανακτισμένοι Ισπανοί, γνωρίζουν πολύ καλά, πως η χώρα τους διαθέτει και βιομηχανία και παραγωγή, η οποία, αργά η γρήγορα θα πάρει και πάλι μπρος για να δώσει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους που σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παραγωγική δραστηριότητα.

Όχι όμως και η Ελλάδα, των εισαγόμενων συνηθειών, προϊόντων, υπηρεσιών και εσχάτως και κινητοποιήσεων। Η Ελλάδα που πρέπει να αποκτήσει μια ευδιάκριτη θέση στον σύγχρονο κόσμο και να επιβιώσει ανακαλύπτοντας την δημιουργικότητά της, εφευρίσκοντας ξανά τον δικό της τρόπο, κι αρχίζοντας να τον εξάγει παντού।

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Πολύ ισχυρός για να πεθάνει


Ένα αδιόρατο χαμόγελο διαγραφόταν στο πρόσωπο του Ντομινίκ Στρος Καν καθώς άκουγε την απόφαση του δικαστηρίου να προχωρήσει στην αποφυλάκισή του με περιοριστικούς όρους. Θα έλεγε κανείς ότι περισσότερο χαμογελούσε με τα μάτια του και λιγότερο με το στόμα. Η υπερμεγέθης καταβολή χρηματικής εγγύησης της τάξης του ενός εκατομμυρίου ευρώ δεν φαινόταν να τον απασχολεί. Άλλωστε, λεφτά υπάρχουν. Αποχωρώντας από την αίθουσα του δικαστηρίου, ο βαθύπλουτος πολιτικός, έστειλε στην επίσης βαθύπλουτη σύζυγό του ένα νοερό φιλάκι, το οποίο συνέλαβε η κάμερα σε μια φευγαλέα της κίνηση.

Σαν να μαζεύτηκαν πολλές γλυκερές στιγμές σε μια σκηνή, σκέφτομαι, λίγες μόλις ώρες αφού το κατατονικό πρόσωπο του πρώην διευθυντή του διεθνούς νομισματικού ταμείου είχε γίνει φέτες σε εκατομμύρια τηλεοπτικούς δείκτες ανά τον κόσμο.

Επίσης, τις τελευταίες ώρες, παίζει πολύ συχνά στα τηλεοπτικά πλάνα η φιγούρα της γυναίκας του Γάλλου πολιτικού, να διασχίζει με αυτοπεποίθηση τα κάδρα από τη μια τους άκρη ως την άλλη. Εικόνα που εξανθρωπίζει ασυνείδητα την άγρια πράξη του πολιτικού θηρίου, που κι αυτό μοιάζει μετά το πρώτο σοκ να αρχίζει να συμμαζεύει τα κομμάτια του και να επιδιορθώνει την στραπατσαρισμένη του εικόνα.

Πριν από αρκετά χρόνια ήταν η Χίλαρι Κλίντον που έσωσε την πολιτική καριέρα του συζύγου της εκδηλώνοντας μια ανεξήγητη κατανόηση απέναντι στα ερωτικά του παραστρατήματα, που όμως είχε διττό αποτέλεσμα, καθώς από τη μια αμβλύνθηκαν κάπως οι επιπτώσεις από την περιπέτεια του Μπιλ Κλίντον, ενώ από την άλλη και η ίδια βγήκε πολιτικά κερδισμένη, ως υπόδειγμα γυναίκας και συζύγου που καταπίνει τον θυμό της για να μη χαλάσει το σπίτι της.
Πιθανότατα σήμερα η γυναίκα του Ντομινίκ Στρος Καν να αναλαμβάνει έναν ακόμα πιο απαιτητικό ρόλο, από εκείνον της Χίλαρι, αυτόν της αποκατάστασης της φήμης του συζύγου της. Μόνο που ο δικός της ο σύζυγος δεν εμπλέκεται απλά σε μια ερωτοδουλειά όπως ο πλανητάρχης, αλλά σε ένα ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κι όμως βρίσκει το κουράγιο να χαμογελάσει μπροστά στην κάμερα γεμάτος ικανοποίηση για την απόφαση της έδρας.
Πάνω σ αυτό το πρώτο κουράγιο, ο πολιτικός θα κτίσει την αναδόμηση της εικόνας του. Γνωρίζοντας ότι, σε χαλεπούς καιρούς σαν τους σημερινούς, η πλήρης αποκαθήλωση ενός συμβόλου της παγκόσμιας κυριαρχίας των αγορών δεν θα απέβαινε προς το συμφέρον του οικονομικού συστήματος, που απαιτεί από τους χρεωμένους λαούς πλήρη και υποδειγματική συμπεριφορά απέναντι στους όρους και τις υποχρεώσεις που τους επιβλήθηκαν, μπορεί να ελπίζει, αν όχι σε ένα θεαματικό πολιτικό come back, σίγουρα σε μια θεαματικά διαφορετική αντιμετώπιση του νομικού και πολιτικού συστήματος από αυτήν που θα είχε ένας κοινός βιαστής.
Πιστεύω ότι, πολύ σύντομα ο κόσμος θα αρχίσει να αναρωτιέται, αν πράγματι, αυτός ο ευχάριστος, φιλικός και γοητευτικός άνθρωπος, αυτός ο καλός σύζυγος και στοργικός πατέρας, ο προστάτης των χειμαζόμενων οικονομιών, αξίζει τελικά να πληρώσει ένα τόσο μεγάλο τίμημα. Νέα στοιχεία θα δουν το φως της δημοσιότητας, μικρές λεπτομέρειες που θα κάνουν τη διαφορά, θα διανθίσουν με δεικτικές αμφιβολίες την μεθοδευμένη μεταστροφή του κλίματος, κλονίζοντας την ισχυρή πεποίθηση μεγάλου μέρους του τηλεοπτικού κοινού που διάκειται με συμπάθεια προς το πραγματικό και μοναδικό θύμα. Τελικά, μπορεί και πολύ σύντομα να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε σχετικά με το ποιος επιτέλους είναι το πραγματικό θύμα αυτής της υπόθεσης και ποιος ο θύτης, η αμφιλεγόμενη μετανάστρια ή μήπως ο θεμέλιος λίθος του παγκόσμιου τοκογλυφικού συστήματος; Τον ρόλο αυτό, φυσικά θα τον αναλάβει η τηλεόραση, όπως και την προσπάθεια να μας εμφυσήσει τις δικές της απαντήσεις σχετικά με τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα. Γιατί πάνω απ όλα πρέπει να εξασφαλίσουμε τους επόμενους δανεισμούς.

Ίσως έτσι να ξεκινάει η αναγέννηση του Ηρακλή






Εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες θυμίζει η χθεσινή απόφαση της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής της ΕΠΟ να καταδικάσει τον Ηρακλή για δυσφήμιση του αθλήματος, λόγω πλαστής ασφαλιστικής ενημερότητας και να τον οδηγήσει έτσι σε χαμηλότερη ή χαμηλότερες κατηγορίες. Παράλληλα, όπως συμβαίνει και με το ζήτημα των φακέλων, έτσι και με αυτό των ασφαλιστικών ενημεροτήτων από όπου κι αν το πιάσει κανείς θα λερωθεί, καθώς παραμένουν αναπάντητα ένα σωρό ερωτήματα σε σχέση με το αν πράγματι έχουν ελεγχθεί οι ασφαλιστικές ενημερότητες όλων των ομάδων κι αν ναι γιατί επιτράπηκε στον Ηρακλή να πραγματοποιήσει έξι μεταγραφές τον Δεκέμβριο. Οι ευθύνες της ΕΠΟ είναι τόσο μεγάλες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το ζήτημα της ασφαλιστικής ενημερότητας κρατήθηκε επιμελώς στα ομοσπονδιακά συρτάρια ως κρυφό και επτασφράγιστο μυστικό που θα αποκαλυπτόταν την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο για να εξασφαλίσει και με τη βούλα την κατάρρευση της ομάδας.

Το ότι ο Ηρακλής έχει στοχοποιηθεί από καιρό είναι φανερό και σχεδόν αυταπόδεικτο και όσοι αποδίδουν αυτού του είδους τις θέσεις σε άκαρπες θεωρίες συνομωσίας καλό θα ήταν να αναθεωρήσουν την οπτική τους προτού γίνουνε και οι ίδιοι θύματα της ίδιας ακριβώς λογικής.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτό έχει υποκινηθεί πιθανότατα από μικρά συμφέροντα και για εξίσου μικρούς λόγους. Θέλω να πω ότι υπάρχει μια συγκυρία πολιτική, οικονομική και κοινωνική που μπορεί να επιτρέψει στον καθένα να παρανομήσει κατά το δοκούν και από εκεί και πέρα υπάρχει κι ένα σύστημα που αντί να εφαρμόζει κανόνες που θα προωθούν την ισονομία και την διαφάνεια στον χώρο του να αποφασίζει να χρησιμοποιήσει σχεδόν εκβιαστικά ή καταδοτικά τα στοιχεία που διαθέτει. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι στην Σούπερ Λίγκα αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σκηνικό που θυμίζει μια μικρογραφία του μοιράσματος του κόσμου σε ζώνες επιρροής από τις νικήτριες δυνάμεις του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Πιθανότατα, ο Ηρακλής περίσσευε από αυτά τα μοιράσματα, πέφτοντας θύμα της σύμπραξης ετερόκλητων συμφερόντων , αλλά κυρίως της αδυναμίας του να συμμετέχει παρασκηνιακά στα κέντρα λήψης αποφάσεων και να πείσει όσους εποφθαλμιούν την μεγάλη ακίνητη περιουσία του ότι καμιά προκλησή από μέρους τους δεν θα μείνει αναπάντητη από τους θεματοφύλακες της κυανόλευκης ιδέας..

Τεράστιες, όμως, είναι και οι ευθύνες της διοίκησης Πρωτοδικείου της ομάδας, η οποία, αν πράγματι ισχύουν τα περί πλαστής ασφαλιστικής ενημερότητας, είναι υπόλογη τόσο στον κόσμο της ομάδας όσο και στην δικαιοσύνη. Υπηρέτησε το δόγμα που λέει ότι , αφού παρανομούν όλοι θα παρανομήσουμε κι εμείς και καταδίκασε την ομάδα στην χειρότερη και πιο εξουθενωτική τιμωρία της ιστορίας της. Αν και από μια άποψη, το μέλλον της ομάδας ήταν τόσο φανερά προδιαγεγραμμένο που και το ζήτημα με την ασφαλιστική ενημερότητα να μην ήταν θα εφεύρισκαν κάτι άλλο, καθώς ο πιο ιστορικός σύλλογος στην Ελλάδα ήταν αδύναμος πιστοληπτικά, διάτρητος οικονομικά και ανοχύρωτος διοικητικά. Η ομάδα έπρεπε πάση θυσία να υποβιβαστεί, και απλώς απέμενε να μάθουμε τον τρόπο που αυτό θα συνέβαινε.

Ελαφρυντικά για την διοίκηση του Γιάννη Τάκη υπάρχουν, όμως, αρκετά, καθώς πορεύτηκε σ ένα περιβάλλον τεράστιων οικονομικών προβλημάτων εν μέσω μάλιστα και ασφυκτικών πιέσεων από την πλευρά των οπαδών για άμεση αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας.
Πράγματι, παρανόμησε, αλλά θεωρώ ότι το έκανε στο πνεύμα της εξαναγκαστικής κουτοπονηριάς το οποίο διαφέρει παρασσάγγας από εκείνο κάποιων παραγόντων βουτηγμένων στα σκατά ως το κεφάλι, που παρανομούν εν πλήρει πεποιθήσει ότι δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν. Γι αυτό και θα υποστεί μαζί με τον κόσμο της ομάδας και το προσωπικό του τίμημα.

Τεράστιες και οι ευθύνες του μεγαλομετόχου της ομάδας Αντώνη Ρέμου, που κι αυτός όμως μπλέχτηκε με μια ευθύνη που τον ξεπερνούσε . Αδεξιότητα, αδιαφορία, έλλειψη γνώσεων και πόρων χαρακτήριζε το πέρασμα του γνωστού τραγουδιστή από τα διοικητικά της ομάδας, ο οποίος ελέγχεται για το γεγονός ότι ως πρόεδρος της ομάδας διοικούσε από απόσταση και την φόρτωσε με χρέη έναντι παικτών αμφίβολης έως και ανύπαρκτης αξίας και προσφοράς.
Δυστυχώς, όμως, το χειρότερο για τον Ηρακλή είναι ότι έδωσε δικαιώματα και πατήματα στους κακόβουλους ενορχηστρωτές της πτώσης του, μέσα από την παραβατικότητα παραγόντων του που μπορεί να διέθεταν αγνές προθέσεις, αλλά επιχείρησαν, προκειμένου να προστατέψουν την ομάδα τους να την προσαρμόσουν σ ένα πλαίσιο πρακτικών όπου κυριαρχεί η βρώμα και η δυσωδία , να παρακάμψουν όπως και οι υπόλοιποι την οδό της νομιμότητας και να υπακούσουν στους άγραφους κανόνες που ισχύουν στον κόσμο της διαφθοράς και της κομπίνας .
Γι αυτό και δεν πρέπει να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της κυανόλευκης οικογένειας, ο Γιάννης Τάκης. Παρανόμησε, όπως πιθανότατα και οι περισσότεροι από αυτούς που τον κρίνουν αστόχαστα, αλλά κανείς δεν μπορεί να του προσάψει κάτι σχετικά με το γεγονός ότι απλώς δεν κατάφερε να παρανομήσει τόσο αποτελεσματικά όσο το κάνουν οι υπόλοιποι.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι για τον Ηρακλή ξεκινάει ήδη ένας νέος ιστορικός κύκλος και από μια άποψη κάθε νέο ξεκίνημα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο.
Εμένα, προσωπικά, καθόλου δε θα μου λείψει η Σούπερ Λίγκα ούτε και τα παρελκυόμενα της. Εξάλλου, ως πολίτης αυτής της χώρας στον βαθμό που μου πέφτει κάποιος λόγος δεν την αναγνωρίζω ως διοργανώτρια αρχή ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αναγνωρίζω ελάχιστα τρόπαια ως κατακτημένα με αξιοκρατικό τρόπο. Από την άλλη δεν καίγομαι και ιδιαίτερα για να δω την ομάδα μου να επιστρέφει το γρηγορότερο δυνατό σ αυτήν την βρώμικη ιστορία. Μάλιστα, θεωρώ ότι η καλύτερη λύση για τον Ηρακλή είναι η απαλλαγή από τα χρέη του ακόμα και μέσα από τη συμμετοχή του στην Δ΄εθνική. Επίσης να φύγει η ομάδα από τα χέρια των φιλάθλων και να επιστρέψει σε ανθρώπους που γνωρίζουν τι σημαίνει, οικονομία και διοίκηση κι όχι απαραίτητα μεγιστάνες του χώρου.
Να προβεί παράλληλα με το κτίσιμο μιας νέας ομάδας και τη σύνθεση μιας νέας διοικητικής δομής και στις απαιτούμενες ενέργειες για την δημιουργία του δικού του γηπέδου καθώς και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του.
Το νέο όραμα, που θα εμπνεύσει και θα συσπειρώσει τους ανθρώπους του Ηρακλή θα πρέπει να είναι θεωρώ η επιστροφή της ομάδας στην κατηγορία , καθαρή από χρέη, στο δικό της γήπεδο, με τους δικούς της ποδοσφαιριστές και πιθανότατα έναν προπονητή που θα αναδείξει η ίδια, μαζί με μια νέα γενιά παραγόντων.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Το αύριο που διαψεύδει τους φόβους...




Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι κάθε μεγάλη περίοδος της ανθρώπινης διαδρομής που χαρακτηρίζεται μάλιστα από έντονη δραματικότητα και ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον χρειάζεται ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για να ολοκληρώσει τον κύκλο της, ώστε αρχικά να επωασθεί, κατόπιν να αναπτυχθεί και να φανερώσει τα χαρακτηριστικά της, έπειτα να παγιωθεί και να απελευθερώσει τις συνέπειές της και τελικά να εκτονωθεί, εκλύοντας ενέργεια και δίψα για δημιουργία και απαίτηση για το κτίσιμο ενός νέου πιο ελπιδοφόρου κύκλου.
Κι αν πραγματικά είναι η οικονομική κρίση το μεγάλο γεγονός της δικής μας γενιάς δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι ο ιστορικός χρόνος διαθέτει τους δικούς του αδυσώπητους ρυθμούς και τρόπον τινά ούτε εκβιάζεται αλλά ούτε και ετεροπροσδιορίζεται.

Ας θυμηθούμε μοναχά τις συνθήκες απελπισίας και απαισιοδοξίας που επικράτησαν στην Ελλάδα τις περιόδους τις κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας για να διδαχτούμε ότι, νομοτελειακά, κάποτε τα ανθρώπινα φαινόμενα εκφυλίζονται, αφήνοντας πίσω τους, μαζί με τα ερείπια, τα τραύματα και τα προσωπικά κόστη του καθενός και μια φωτεινή αχτίδα αισιοδοξίας για ένα καλύτερο μέλλον.

Σταδιακά, λοιπόν, η σημερινή κατάσταση, έχοντας περάσει ήδη στο στάδιο των συνεπειών, όπου αποτυπώνονται ανάγλυφα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, οδεύει πιθανότατα προς την εκτόνωσή της, αν και κανείς δεν είναι σε θέση να μπορεί να την ερμηνεύσει και να προβεί σε οποιαδήποτε ρεαλιστική πρόβλεψη.

Μεταξύ, όμως, αυτών των συνεπειών θεωρώ ότι δεσπόζει, το εξαντλητικό συναίσθημα μιας εναγώνιας αναμονής, κάποιου θετικού ή αρνητικού διακυβεύματος, που θα διατηρήσει, θα κατεδαφίσει ή θα δημιουργήσει μια νέα ποιότητα ζωής. Ένα κοινωνικό άγχος που έχει πλήξει έναν άνθρωπο που έχει ξεχάσει να ζητάει και να δέχεται βοήθεια από τον διπλανό του με συνέπεια να σηκώνει ολομόναχος τον βράχο του προσωπικού του μαρτυρίου και που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε ένα έδαφος που μεταβάλλει διαρκώς το σχήμα, την υφή και την σύστασή του.

Αυτό, λοιπόν, το εξαντλητικό συναίσθημα, που αγγίζει ανεξαιρέτως όλους τους Έλληνες, εκτός ίσως από ορισμένους παθολογικά αποπροσανατολισμένους, τους εθισμένους ή τους καλά δικτυωμένους, περιορίζει εξαιρετικά τον ορίζοντα των προσδοκιών μας σχετικά με την επόμενη ημέρα και τις επιταγές της.

Είναι όμως ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Άλλωστε, την ίδια αίσθηση αποκόμιζαν από την προσωπική τους ιστορική περιπέτεια τόσο η γενιά της κατοχής όσο και εκείνη της δικτατορίας, αλλά τελικά το δικό τους αύριο διέψευσε καθολικά την μοιρολατρική πρόγνωση της μαζικής ψυχής και γέννησε νέους κύκλους ευκαιριών και δημιουργίας.

The American (DVD)


Ένα ορεινό και αρκετά απομονωμένο χωριό στην κεντρική Ιταλία, θα γίνει το επόμενο καταφύγιο του Jack, ενός επαγγελματία εκτελεστή, όταν θα στραβώσει μια ιδιαίτερα επικίνδυνη αποστολή στη Σουηδία.

Τα δεδομένα, όμως για εκείνον έχουν αλλάξει άρδην και το συνειδητοποιεί όταν, προετοιμάζοντας την επόμενη αποστολή του, που σκοπεύει να είναι και το κύκνειο άσμα του, στο χώρο του οργανωμένου εγκλήματος, διαπιστώνει ότι και ο ίδιος βρίσκεται πια στο στόχαστρο ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που βρίσκεται εν εξελίξει.

Στο ήσυχο χωριό ο Jack θα δοκιμάσει τις ψυχικές αντοχές του και την εμπιστοσύνη του προς τους ανθρώπους και θα αναζητήσει εξιλέωση για το εγκληματικό παρελθόν του, ενώ το προπύργιο μιας καινούργιας ζωής, θα αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μέσα από την συναναστροφή του με την όμορφη πόρνη Clara και τον ενοχλητικά ειλικρινή και ευθύ παπά της ενορίας.

Η κινηματογραφική επιστροφή του «εικονολάτρη» Ολλανδού σκηνοθέτη Anton Corbijn, ο οποίος διέπρεψε στο ντεμπούτο του με το εξαιρετικό “Control”, αποτελεί ένα δεύτερο στιβαρό βήμα στο χώρο του κινηματογράφου, που αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την εικαστική εμπειρία και την οπτική κουλτούρα που έχει αποκτήσει ως φωτογράφος πορτραίτων και σκηνοθέτης ολκής στον χώρο των video-clips, όλα αυτά τα χρόνια.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία που συνδυάζει την ευρωπαϊκή φωτιστική ατμόσφαιρα, το αμερικανικό σασπένς και την αγωνιώδη πλοκή που εμπλουτίζεται από δραματικά και ρομαντικά στοιχεία.

Η αφήγηση του Anton Corbijn, είναι εξαιρετικά ακριβής, ο ρυθμός της ταινίας ελλειπτικός και σφιχτός, ενώ τα ατμοσφαιρικά πλάνα από την επαρχία του Abruzzo και η ιδιαίτερα ντελικάτη ερμηνεία του George Clooney στο ρόλο του Jack προσδίδουν στην ταινία μερικές επιπλέον αξιοσημείωτες αρετές.

Ο «Αμερικάνος» διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο από το μυθιστόρημα του Martin Booth ('A Very Private Gentleman') γεγονός που του επέτρεψε να διαθέτει εξ αρχής στέρεους χαρακτήρες και μια ξεκάθαρα συμπαγή και εδραιωμένη ατμόσφαιρα ως βάσεις για μια ιδιαίτερα ρευστή ιστορία που εξελίσσεται σε διαφορετικά επίπεδα συναισθηματικής και εξωτερικής δράσης.

Είναι μια ταινία που σε μαγνητίζει, γιατί διαθέτει εσωτερικές αρετές, υπερασπίζεται την σημασία του κάδρου, υπονοεί περισσότερα απ όσα αποκαλύπτει, σου θυμίζει ένα σινεμά μεγάλων αξιών, αλλά κυρίως επειδή αποκαλύπτει τις δωρικές υποκριτικές δυνατότητες του George Clooney, ο οποίος καταθέτει με χαρακτηριστική ευχέρεια πιθανότατα μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Απελπιστικά αδιάθετος




Μια ιδιαίτερα ευγενική και καθόλα αξιοπρεπής κυρία επισκέφθηκε τις προάλλες τους γονείς μου, πιθανολογώντας, για να μου προξενέψει την κόρη της. Μάλιστα προσέφερε και μια υπέροχη τούρτα στους κολακευμένους γονείς μου. Ο πατέρας μου, μάλιστα, τά χασε από την θαρραλέα κίνησή της και αποφάσισε να ζητήσει τη συνδρομή μου, καθώς είμαι γνωστός για τις ικανότητες που διαθέτω στην διαχείριση τέτοιων οικογενειακών κρίσεων. Δεν ήξερε τι να κάνει, ο καημένος, τι να της πει, πώς να φερθεί, γιατί φαινόταν πως η κόρη της ήταν ένα πραγματικά αξιόλογο κορίτσι.

Εγώ, του ζήτησα να διατηρήσει την ψυχραιμία του και με σταθερή φωνή τού έδωσα τις εξής σαφής και ρητές οδηγίες:

Πρώτον: Να ευχαριστήσει την κυρία για το ειλικρινές ενδιαφέρον που έδειξε και να της εξηγήσει ευγενικά ότι μάλλον κάτι τέτοιο δε γίνεται.
Δεύτερον: Να κρατήσει την τούρτα
Τρίτον: Να μου στείλει την τούρτα το συντομότερο δυνατό

Αναμφισβήτητα, υπήρχε και μια γυναίκα εκεί...




Μια υποσημείωση σχετικά με την τάση του κοινού και των ΜΜΕ να παραβλέπουν το γεγονός ότι δεν είναι ο Ντομινίκ Στρος Καν ο μεγάλος χαμένος αυτής της υπόθεσης...



Η υπόθεση του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον κόσμο και την Ελλάδα। Από μαζική κατακραυγή, για την απεχθέστατη πράξη του Γάλλου πολιτικού, μέχρι αγανάκτηση και αποστροφή, αλλά και συγκαλυμμένη συμπάθεια ή προσπάθεια ανάδειξης δικαιολογητικών στοιχείων για τον δήθεν «φιλέλληνα» ή για το πεσμένο είδωλο που βρέθηκε για κάποιους σε μια στιγμή παρόρμησης όπου δεν ήξερε τι έκανε, λες και παίζει κάποιο ρόλο.


Υπάρχει, όμως και μία αντίδραση που δεν συναντάμε ή δεν προκύπτει σχεδόν από πουθενά. Ούτε καν από τον παραδοσιακό χώρο της υπεράσπισης των γυναικείων δικαιωμάτων, που προτίμησε να προκρίνει κυρίως εκείνη την παράμετρο του θέματος που άπτεται της πολιτικής και των διαστροφών των ταγών της εξουσίας που καλούνται να διαχειριστούν τόσο ευαίσθητα ζητήματα όπως αυτό της κρίσης χρέους ενός λαού: αυτή, λοιπόν, η αγέννητη αντίδραση αφορά στην πραγματική και ουσιαστική συμπόνια μας για το θύμα της επίθεσης, μια νεαρή, και εργαζόμενη μητέρα που βιάσθηκε εν ώρα εργασίας, σ ένα χώρο όπου θά πρεπε να νιώθει και να είναι ασφαλής, από ένα άτομο υπεράνω πάσης υποψίας, υπερασπιστή της ασφάλειας στον κόσμο. Αντί αυτού, όμως, η νεαρή γυναίκα έχει γίνει ήδη πρωταγωνίστρια εκατομμυρίων ανεκδότων, ωσάν να πρόκειται για την πρωταγωνίστρια, μιας ερωτικής παρασπονδίας ενός πολιτικού που ακούσαμε κι αυτό το ανήκουστο: έχει ιδιαίτερη, λέει ,αδυναμία στο ωραίο φύλο.

Μοιάζει, λοιπόν, σ αυτήν την υπόθεση, να υπάρχει μόνο ένας πρωταγωνιστής όπου μοιράζεται με τον εαυτό του τόσο το ρόλο του καλού όσο και του κακού, ένας άνδρας που χρησιμοποίησε την σωματική του υπεροχή για να κάνει αυτό που έμαθε να κάνει καλά στη ζωή του: να ασκεί την εξουσία του, να επιβάλλει τις πεποιθήσεις του, να περνάει το δικό του με το έτσι θέλω. Ενώ από την άλλη, σαν μια μικρή υποσημείωση του εγκλήματος στην άκρη μιας πυκνογραμμένης σελίδας, το θύμα αυτής της άνανδρης και αποκρουστικής υπόθεσης, να προσπαθεί στην κατά τα άλλα αποφασιστική σε θέματα δικαιοσύνης, Αμερική, να βρει μόνη της δικηγόρο για να την υπερασπιστεί, μέσω μηχανών αναζήτησης, όπως παραδέχθηκε ο αδελφός της, επειδή πιθανότατα το ενδιαφέρον και η δημοκρατικότητα της εν λόγω χώρας σχετικά με την υπόθεση έχει εξαντληθεί στην επίδειξη των αδιάσειστων δημοκρατικών της αρχών μέσα από την προβολή των πλάνων και των φωτογραφιών του κεραυνόπληκτου Στρος Καν και τις κινήσεις ακραίας αποφασιστικότητας των αρχών της.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΣΧΟΛΙΟ: Αν θέλει τον Φορτούνη





Το θέμα: Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού και της Σούπερ Λίγκας, Βαγγέλης Μαρινάκης διαπραγματεύεται με τον πρόεδρο του Αστέρα Τρίπολης και αντιπρόεδρο της Σούπερ Λίγκας, Γιώργο Μποροβήλο τη μεταγραφή του νεαρού παίκτη της ομάδας της Τρίπολης, Φορτούνη, στον πρωταθλητή Ελλάδας, αναφέρουν δημοσιεύματα.
Την ίδια ώρα, αναμένεται η απολογία του Ηρακλή στην πειθαρχική επιτροπή της Σούπερ Λιγκ μετά από ένσταση του Αστέρα Τρίπολης, που ζητάει να αφαιρεθούν βαθμοί από την ομάδα της Θεσσαλονίκης ώστε να παραμείνει αντί αυτής στη Σούπερ Λιγκα.

Το σχόλιο:

Του ταχυδρόμου η τσάντα
παλιό πετσί μυρίζει
κι αν έγινε σαράντα
κακόκεφα σφυρίζει

του λέω: με το συμπάθιο
γιατί πετάς το γράμμα
τρελέ, δεν έχεις άγιο;
τέτοιο γομάρι πράγμα

τη μια στα σκαλοπάτια
στο δάπεδο, στο δρόμο
και τα κουτιά όλα άδεια
γαμώ για ταχυδρόμο

μου λέει ότι ζηλεύω,
τη μονιμότητά του
μα εγώ του αντιλέγω:
«μονάχα την κυρά του»

βρε ταχυδρόμε φαύλε
δε σου ξαναανοίγω
χτύπα, αλλού, βρε γαύρε
μου λέει: θα σε αναστείλω

ο Μαρινάκης, μάγκες
αν θέλει τον Φορτούνη
ο Αστέρας θα χει πλάτες
κι ο Ηρακλής μπαστούνι

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Έκτακτο ανακοινωθέν


‘Έλληνας ερευνητής βρήκε τα μυστικά του γυναικείου οργασμού (φωτ.)

Υδάτινη ροή


«Ποιος λόγος ανόητος ξέφυγε από το στόμα μου;» μονολογούσε ένας αρχαίος Έλληνας ομιλητής, κάθε φορά που το κοινό τον χειροκροτούσε. Μεταχρονολογημένα, η αντίδρασή του μπορεί να προκαλεί ακόμα και σήμερα αιφνιδιασμό και κατάπληξη καθώς φανερώνει μια θαρραλέα αν και κάπως κυνική εκζήτηση, που ταυτίζει την μαζική αντίδραση της αποθέωσης με μια πιθανή απόκλιση από τους στόχους της δεδομένης επικοινωνίας και από την ουσία των πραγμάτων, αλλά και με μια λοξοδρόμηση από τα σημαίνοντα που πιθανότατα δεν θα έπρεπε να γίνουν αποδεκτά με τόσο θορυβώδη ευχαρίστηση, αν πράγματι είχαν γίνει αντιληπτά σε όλο το εύρος τους.

Ωστόσο, τα λόγια του κυνικού δεν έμελλε να ερμηνευθούν από την παράδοση, η οποία, αν δεν κάνω τρομερό λάθος, δεν συγκράτησε ούτε καν το όνομά του, με την ίδια καρτερικότητα με την οποία αγκάλιασε φιλοσοφικές θεωρίες και απόψεις που αποτελούν μέχρι και στις ημέρες μας πηγές έμπνευσης για τους λαοπλάνους και τους αριβίστες της δημόσιας διοίκησης .Άλλωστε και ο ίδιος υπήρξε μια φωτεινή εξαίρεση μιας εποχής που αν και φωτίστηκε από τις εξαιρέσεις της δεν αρνήθηκε να συμβιβαστεί με καμιά από τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν ακόμα και τη σημερινή σχέση του κοινού με την εξουσία και τους διανοούμενους. Η φράση του ωστόσο, επιβίωσε, όπως τα δημοτικά τραγούδια, σαν νεράκι γάργαρο και δροσιστικό, ξεκομμένο από την πηγή και το περιβάλλον του, που ταξιδεύει και συμπαρασύρει στο διάβα του πέτρες και αγριόχορτα, συναντώντας κατά καιρούς συνοδοιπόρους της υδάτινης ροής, διψασμένους για την απογυμνωμένη και δυσάρεστη φύση της αλήθειας.

Από εκείνες τις ημέρες , λοιπόν, μέχρι την τρέχουσα ζωή, ποτάμια ολόκληρα από ετούτο το δροσερό μονοπάτι της ιστορίας έχουν κυλήσει στους μύλους της ανθρώπινης συνείδησης, χωρίς να καταφέρουν, ωστόσο, να κλονίσουν μια σταθερά που χαρακτηρίζει διαχρονικά τη σχέση ομιλητή, κοινού στο βάθος των αιώνων: τη συνομωσία της απόκρυψης της αλήθειας.. Δηλαδή, την άγραφη και άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, να αποχωρήσουν από το χώρο της επικοινωνιακής συνουσίας τους, ευχαριστημένοι, καθησυχασμένοι και απολύτως ενθουσιασμένοι.

Γι αυτό και, κατά καιρούς, οι άνθρωποι αναζητούσαν και αναδείκνυαν τον ομιλητή εκείνο, που θα μπορούσε να υπερασπιστεί τα σύνεργα της τάξης τους, να μιλήσει με ευγλωττία για την σημασία των συμφερόντων τους και να πείσει για την αξία των προθέσεών τους, επισκιάζοντας με την γλαφυρή άκρη της γλώσσας του κάθε παράγοντα ανησυχίας και κάθε στοιχείο εναγώνιας εκδήλωσης της.

Κι εκείνος, από την πλευρά του, εκεί που θα έμοιαζε πλασμένος από γενναιόφρονα αισθήματα και διαθέτοντας πάντα μια φωνή βροντερή, όσο για να μπορεί να ελέγχεται από τον κόσμο, και καλλιεργώντας με επιμέλεια την φωνητική χροιά της χειραγώγησης, θα γινόταν ένα με το κοινό και θα προκαλούσε χειροκροτήματα και επευφημίες μαζί με την δίψα να γίνουν τα συνθήματα πράξεις, εδώ και τώρα. Όμως, τα συνθήματα ήταν από πάντοτε αέρας κοπανιστός και από τέτοιο υλικό σπάνια μπορείς να φτιάξεις οτιδήποτε. Αντίθετα, μπορείς να κάνεις άλλα πράγματα με τα κούφια λόγια όπως το να καταστρέψεις τις συνέχειες, να αποδομήσεις τις λειτουργικότητες, να αποπροσανατολίσεις τους ερευνητές ή να εξωραΐσεις τις τάσεις τις ευεπίφορες προς την μαζοποίηση, τη συσσωμάτωση ή την αναζωπύρωση του κοινωνικού πολτού. Γι αυτό και η ομαδοποίηση αποτελεί διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα σπορ κάθε οικονομικής και πολιτικής ελίτ που σέβεται τον εαυτό της.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Αναζητώντας τα ξεχασμένα υλικά της ελπίδας


Πιθανολογώ ότι δεν υπάρχει χειρότερη μορφή άρνησης από αυτή που εκδηλώνεται απέναντι στη παροχή ελπίδας. Δηλαδή, στην αποφασιστική δυνατότητα για άντληση ψυχικών δυνάμεων από τα κοινωνικά ή εσωτερικά αποθέματα μας και στην αποδοχή των ερεισμάτων που παρέχονται απροσκάλεστα και εθελοντικά . Εντούτοις, είναι σημείο των καιρών, το να συναντάς πια ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που να αντιδρούν αρνητικά σε κάθε υπαινιγμό θετικής εκτίμησης, σε κάθε νύξη περί ελπιδοφόρας προοπτικής. Αυτοί εναντιώνονται στον οπτιμισμό σα να αποτελεί προσπάθεια δολιοφθοράς πάνω σε ένα κριτήριο που διευθετήθηκε μέσα τους στην οριστική του θέση. Άλλοι τόσοι είναι μάλιστα αυτοί που σε κοιτούν με το στόμα τους να χάσκει ορθάνοιχτο, αν τύχει και υπερασπιστείς την αξία της αρμονικής συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών στο εθνικό έδαφος.

Εξάλλου, η παραβίαση κάθε κανόνα χωροταξικής διευθέτησης των πληθυσμών και η αδιατάραχτη δραστηριοποίηση των σύγχρονων δουλεμπόρων διακινητών, δημιούργησε στα μεγάλα αστικά κέντρα συνθήκες αφόρητης αταξίας, μέσα στις οποίες δρουν και σοβούν άλογες δυνάμεις , εγκληματικά στοιχεία και αποκρουστικά συμφέροντα στο πνεύμα της εκκαθαριστικής πρακτικής, της πάμφθηνης εργασίας, της συστηματικής υποβάθμισης και της σύγχρονης δουλοκτησίας.

Παράλληλα, τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, η αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού και η ψυχική αποστέγνωση προκαλούν οριακές συμπεριφορές και οργισμένες αντιδράσεις. Οι δυνάμεις του μίσους και της εχθρότητας απέναντι στο διαφορετικό βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και καταθέτουν εκ νέου τα διαπιστευτήριά τους. Ακόμα και οι καθημερινοί μας αυτοματισμοί δεν παραμένουν ανεπηρέαστοι από το ασφυκτικό στρίμωγμα στο οποίο υπόκεινται οι αστικοί πληθυσμοί. Παράλληλα, συρρικνώνεται διαρκώς το κοινό που διάκειται θετικά σε πανανθρώπινες και αλτρουιστικές συμπεριφορές και σε συνθετικές λογικές που αντικρούουν τα φοβικά ελατήρια ενός λαού, που άγεται και φέρεται στις διαθέσεις των ερεθισμένων του ενστίκτων. Πρόκειται για την απόκρουση κάθε προσπάθειας αλληλεγγύης και επικουρικής συνδρομής. Πολλοί άνθρωποι μάλιστα στυλώνουν τα πόδια τους τόσο αποφασιστικά απέναντι σε κάθε αισιόδοξη προσέγγιση που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν μέσα στην ανασφάλεια που βιώνουν υπάρχει και μια εκλεκτικά βολική καταφυγή. Άλλωστε, η μοιρολατρία είναι αυταπόδεικτο και σαφώς λιγότερο απαιτητικό συναίσθημα από την αισιοδοξία.

Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες μπορούν και πρέπει να αλλάξουν την κατάσταση, και παράλληλα να αντιμετωπίσουν με δυναμικό τρόπο κάθε απόπειρα μισαλλοδοξίας και φυλετικής βίας, ξενοφοβίας και μηδενισμού. Να ρισκάρουν περισσότερο, να αλλάξουν τις πρακτικές τους, να αναθεωρήσουν τις βεβαιότητές τους, να εμπιστευθούν ξανά, να εκριζώσουν τον υπολανθάνων ρατσισμό που τους διακατέχει , να μάθουν να επιχειρηματολογούν σταθμίζοντας τα πραγματικά δεδομένα με όρους ευθύνης και αξιοπρέπειας, να χειραγωγήσουν το φόβο με ενεργητική προσπάθεια και κατανόηση για την κοινή μοίρα του κοινωνικού όντος, ώστε οι εξελίξεις να περάσουν σε άμεση ροή.
Επιπροσθέτως, να ρισκάρουν περισσότερο για να δημιουργήσουν τις πρώτες πιθανότητες που θα γεννήσουν με τη σειρά τους βάσιμες ελπίδες και στέρεα αισιοδοξία, να μάθουν ξανά να δημιουργούν και να παράγουν, όχι για τα κέρδη, αλλά για την επανάκτηση της ξεχασμένης χαράς της δημιουργίας και της προσφοράς, να ορθώσουν ανάστημα παρά την καθημαγμένη τους ψυχολογία, να πλαστικοποιήσουν ένα σχέδιο δράσης με δομή και άξονες, να αρθούν με μεγαλύτερη σύνεση μπροστά στα παβλοφικά ανακλαστικά και τις αρνήσεις που αναπτύσσει η κοινωνία όταν λαμβάνει θέση άμυνας μπροστά σε πραγματικές ή κατασκευασμένες απειλές.

Η σύγχρονη Ελλάδα, αν και βαριά τραυματισμένη αν και δυσοίωνα ξεγραμμένη από πολλούς, εξακολουθεί να διατηρεί βάσιμες ελπίδες πραγματικής ανόρθωσης επειδή αποτελεί μια χώρα που δεν έχει αξιοποιήσει ούτε κατά το ελάχιστο τις δημιουργικές της δυνατότητες.
Γι αυτό πρώτα απ όλα πρέπει να δημιουργήσουμε με τα ίδια μας τα χέρια το σπόρο της ελπίδας, όχι όμως, σαν ένα αναπαραγόμενο κακέκτυπο μιας καθαρά οικονομικής υφής, που θα μας εισάγει προσωρινά σ ένα θετικό φαύλο κύκλο, αλλά σαν συνέργια με τον ξεχασμένο μας εαυτό και τις βαθύτερές του ανάγκες. Μόνο με ψυχραιμία, εν κατακλείδι, σκληρή προσπάθεια και πνεύμα οικοδόμησης και αμοιβαιότητας μπορούμε να ανασύρουμε στην επιφάνεια μια γενιά ανθρώπων ασύμβατων με τις έννοιες της αισιοδοξίας και της ελπίδας.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Κάποιος ψάχνει να σε βρει (Μυθιστόρημα του Marc Auge)


Σε μια από τις πιο γνωστές κινηματογραφικές αίθουσες τέχνης του Παρισιού, το Action Christine, προβάλλεται η θρυλική «Καζαμπλάνκα» στο πλαίσιο μιας θεματικής σειράς προγραμματισμένης για μερικές εβδομάδες.
Ως φανατικός θαυμαστής της ταινίας, αλλά κυρίως ως υπέρμαχος των ηθοποιών που πρωταγωνιστούν στο αμερικανικό σινεμά, ο Ζιλιέν, δεν θα μπορούσε να λείπει από το ατμοσφαιρικό κάλεσμα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Είναι ένας μεσήλικας Γάλλος καθηγητής, διανοούμενος παλιάς κοπιάς, με στιλ, φινέτσα, εκφραστική ευγλωττία και ευπροσήγορο κύρος, που συναντά κανείς στα παλιά παρισινά μπιστρό να αφηγείται τις αναμνήσεις του από τις μέρες του 68 και τις άλλες ταραγμένες εποχές τις σύγχρονης γαλλικής ιστορίας, μέσα από ένα πρίσμα διαβασμάτων, βιώσεων, εμπειριών και επαναξιολογήσεων. Παράλληλα, όμως, είναι και ένας μοναχικός άνθρωπος που δεν έχει χορτάσει ούτε την επικοινωνία ούτε γενικότερα τη συναναστροφή με το άλλο φύλο. Αυτό δε σημαίνει ότι απέκτησε στη ζωή του περιορισμένες εμπειρίες, κάθε άλλο. Ταξίδεψε, ερωτεύθηκε, εγκατέλειψε και τον εγκατέλειψαν, παντρεύτηκε, χώρισε, δίδαξε με μεγάλη επιτυχία και έμεινε αξέχαστος για τις εμπνευσμένες και διαφωτιστικές παραδόσεις του σε πολλούς από τους φοιτητές του.
Ως άνθρωπος, όμως, που έμαθε να σέβεται και να εκτιμά απεριόριστα τον πλούτο των μικρών καθημερινών συνηθειών, ο Ζιλιέν δεν αφήνει να περάσει απαρατήρητο το ενδιαφέρον που του δείχνει μια νεαρή ταξιθέτρια, η οποία ξεχωρίζει για τη φυσικότητα, τη χάρη και τη γοητεία των ήρεμων τόνων που εκπέμπει. Έτσι, λοιπόν, η συνήθεια της βιαστικής και φευγαλέας συνάντησης μαζί της γίνεται τόσο γλυκιά που και μόνο η σκέψη ότι κάπου εκεί έξω παραμονεύει η μοναξιά τού «χωρίς αυτήν», γεμίζει τον Ζιλιέν με τρόμο και αγωνία. Ο καθηγητής γίνεται πια αρκετά ευάλωτος μπροστά στην διακριτική παρουσία αυτής της κοπέλας, αλλά και καθημερινά αποδέκτης μιας επιβράβευσης που αποτυπώνει τις πιο μύχιες προσδοκίες του και έχει να κάνει με το γεγονός ότι και εκείνη δείχνει να τρέφει μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς το πρόσωπό του.
Πρόκειται για μια συμπυκνωμένη συναναστροφή που βασίζεται στην ανταλλαγή σύντομων, κοφτών και φευγαλέων εκφράσεων, διατυπωμένων όμως με έναν τρόπο που φανερώνει ενδιαφέρον και αφοσίωση προς αυτή την ταπεινή καθημερινή συνήθεια τους.
Οι δυο τους φαίνεται να μοιράζονται το ίδιο συναίσθημα και την επιθυμία να βρεθούν σ ένα μπιστρό για να μιλήσουν αποκομμένοι από τη βαριά σκιά του Μπόγκαρτ για όσα τους απασχολούν, κάτι που δεν αργεί να γίνει.

Το «Κάποιος ψάχνει να σε βρει» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Marc Auge, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ανθρωπολόγους.
Αδιαφορώντας για την ανάπτυξη μιας ευφάνταστης πλοκής, ο συγγραφέας, βασίζεται στην ορμητική δύναμη του λόγου, στον πνευματισμό που εκπέμπει η γλώσσα που χρησιμοποιεί και στην τεράστια παράδοση της γαλλικής λογοτεχνίας των στιβαρών χαρακτήρων και της εγκεφαλικότητας, για να αφηγηθεί μια ιστορία αναζήτησης και μοναξιάς για αυτά που ψάχνουμε και μας ψάχνουν και για τις εκπλήξεις και τις νέες προσμονές που μας επιφυλάσσουν οι διαψεύσεις των προσδοκιών μας.

Αυτά που δεν αλλάζουν


Πέρασαν μόνο μερικοί μήνες από την ημέρα που μια ομάδα ερευνητών-επιστημόνων από τη Σουηδία αποφάνθηκε ότι είναι η πιο ευτυχισμένη ηλικία για τον άνθρωπο τα 74 του χρόνια.
Εξήγαγαν αυτό το συμπέρασμα έπειτα από πολυετή έρευνα και μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, των παραγόντων που την επηρεάζουν και των συναισθημάτων, μέσα από την παρατήρηση της διακύμανσής τους ανά ηλικία και φυσικά των σταθμισμένων παραμέτρων που φθίνουν ευεργετικά για τον ανθρώπινο οργανισμό με το πέρασμα των χρόνων.
Τα ευρήματα, λοιπόν, της πρωτότυπης έρευνας, τα οποία δημοσιεύθηκαν αυτούσια σε αρκετές ιατρικές επιθεωρήσεις, επιβεβαιώνουν ένα κοινό μυστικό με πανανθρώπινα και διαχρονικά χαρακτηριστικά που μεταφέρεται μέσα από την προφορική και την γραπτή παράδοση με τρόπο συνήθως καθαρά εμπειρικό και βιωματικό: ότι, δηλαδή, η ανθρώπινη ευτυχία, δε νοείται παρά μόνο ως συνέπεια μιας εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας που διαμορφώνεται από την αλλαγή της οπτικής γωνίας του ανθρώπου που αποφασίζει, σε κάποια στιγμή της ζωής του, να δει τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά.
Από μια μεριά, η έρευνα παραβιάζει ανοιχτές θύρες, καθώς τίποτα καινούργιο δεν προσκομίζει σ αυτό που όλοι μας λίγο ως πολύ φανταζόμαστε ή γνωρίζουμε. Από την άλλη όμως, φαίνεται να είναι τόσο λαμπερό και αισιόδοξο το εύρημά της, για μια περίοδο της ζωής που με κάθε άλλο παρά ευτυχισμένες εξελίξεις την είχαμε συνδέσει, που αφήνει μια τολμήρη υποσημείωση και παράλληλα ένα φωτεινό ίχνος στην ιστορία των επιστημονικών καταγραφών.
Άλλωστε, πόσοι από εμάς δεν έχουν αντιληφθεί σε κάποια στιγμή της ζωής τους την ύπαρξη αυτής της ηρεμίας που προέρχεται από την αποστασιοποίηση που εκ περιτροπής επιλέγουν από την πυρίκαυστη πραγματικότητα και πόσοι δημιουργοί δεν έχουν παραδεχτεί ότι ο δρόμος προς την δημιουργική φαντασία ανοίγει διάπλατα όταν κατά διαστήματα μπλοκάρονται οι κάθετοι πάρωδοι της καθημερινότητας που τον τέμνουν εγκάρσια;
Η ανθρώπινη ευτυχία λοιπόν, το καθολικότερο αίτημα στην ιστορία, πιθανότατα να βρίσκεται τόσο κοντά μας και τόσο μέσα μας που να μην μπορούμε να την αντιληφθούμε, να την αναγνωρίσουμε και να την γευθούμε.
Είναι όμως φανερό ότι κρύβεται στο εδώ και τώρα, στην αιώνια στιγμή και πως δεν έχει πραγματική σχέση με το μέλλον και τις προοπτικές του.
Σίγουρα, κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά, αν πρόκειται για ένα άπιαστο πουλί, ή ένα πουλί μέσα σε κλουβί, που κανείς δεν του δίνει σημασία, όλοι όμως έχουμε νιώσει έστω και μια φορά στη ζωή μας αυτήν την στιγμιαία γαλήνη, την κατάπαυση των σκέψεων, την απόλυτη νοητική νηνεμία που γευόμασταν κάθε στιγμή που παραδεχόμασταν ότι νιώθαμε καλά. Συνεπώς, φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την κατάκτηση αυτού του δικαιώματος η αποδοχή μιας σχετικότητας που λέει ότι ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, αρκεί η στοχευμένη παραίτηση να συνδυάζεται με κατεύθυνση της ενέργειας προς πιο εφικτούς και ουσιαστικούς στόχους.
Θά λεγε κανείς λοιπόν, ότι αυτός ο νομοτελειακός εφησυχασμός των ηλικιωμένων αποτελεί από μόνος του ένα μάθημα ζωής πολύτιμο και αξεπέραστο.
Ένα αποκαλυπτικό μάθημα επιβίωσης που μπορεί να δημιουργήσει παρακαταθήκες απίστευτης δυναμικής, για τη σημασία της ψυχραιμίας, της καθαρής σκέψης, της εξαντλητικής αξιοποίησης του παρόντος, της νοηματικής υποβάθμισης του αύριο.
Κάποια πράγματα, λοιπόν, δεν αλλάζουν ποτέ, ακόμη κι αν τα πάντα ρέουν σε έναν αέναο διάδρομο φυσικών και κοινωνικών εξελίξεων και γεγονότων.

Μας αρκεί όμως, να ανακαλύψουμε, ότι αυτά τα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν είναι πράγματι αρκετά ώστε να γίνουμε πιο δημιουργικοί και προσοδοφόροι για έναν κόσμο που θα ανέχεται χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς όλες τις τάσεις και τις διαφορετικότητες που γεννάει η ιστορία; Πιστεύω πως ναι. Αυτά που μπορούν να αλλάξουν μπορούν πράγματι να κάνουν τον κόσμο μας πιο ανθρώπινο και κατανοητό. Αντίθετα αυτά που δεν αλλάζουν μας απομακρύνουν ολοένα από την τροχιά μιας καλύτερης ζωής για όλους ανεξαιρέτως.
Αυτά, λοιπόν, που δεν αλλάζουν αποτελούν τους εξοπλισμούς που θωρακίζουν τους υπέρμαχους των απόλυτων και καθαρών λύσεων. Των φανατικών υπερασπιστών αυτού του κόσμου, που απορρίπτουν ως ουτοπικές τις πιο ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις, αλλά και των ορκισμένων εχθρών του, που ονειρεύονται μια μέρα να ενωθούν σε μία οι πολλαπλές εστίες φωτιάς που σήμερα προκαλούν οι δίκαιες κοινωνικές εκρήξεις

Εγκληματικότητα και δυνάμεις καταστολής παγιώνουν το κλίμα φόβου


Το κλίμα ασφάλειας που θεωρητικά τουλάχιστον επικρατούσε κάποτε στην ελληνική κοινωνία έχει εξανεμιστεί εδώ και μερικά χρόνια μετά από τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και ωμότητας που λαμβάνουν χώρα κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε αποθήκες ψυχών έχουν μετατραπεί ολόκληρες περιοχές στις μεγάλες πόλεις της χώρας, ενώ ο φόβος εμφιλοχωρεί βαθιά στις καρδιές των πολιτών.
Από τη μια είναι η εγκληματικότητα που βρίσκεται σε έξαρση, εκμεταλλευόμενη ένα πραγματικό κενό ασφάλειας που τέμνει εγκάρσια την ελληνική κοινωνία και από την άλλη είναι η στάση της ελληνικής αστυνομίας που εξαντλεί την ενέργειά της στην καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων και η μανιάτικη βεντέτα τους με τους αντιεξουσιαστές που δημιουργούν ένα κλίμα ασφυκτικής έντασης, το οποίο αντανακλά μια τεράστια ενέργεια που ψάχνει διαρκώς βαλβίδες για να αποσυμπιεστεί, να αποσυμφορηθεί και τελικά να ανακουφιστεί.
Έτσι, το γεγονός της τρομακτικής δολοφονίας του 44χρονου συμπολίτη μας προχθές στην Αθήνα επισκιάστηκε μόλις χθες από τη δολοφονία με μαχαίρι ενός νεαρού μετανάστη και την αδικαιολόγητη και απρόκλητη χρήση βίας της αστυνομίας κατά τη διάρκεια των χθεσινών πορειών των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ.
Η κυβέρνηση κάθε τόσο επανέρχεται δεσμευμένη ότι θα λάβει μέτρα και αποφάσεις που θα ανασχέσουν τα εξεγερμένα φοβικά σύνδρομα των Ελλήνων, αλλά διαρκώς προχωρά στην επανάληψη των ίδιων ανεφάρμοστων πολιτικών.
Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός έχει περάσει σε μια νέα φάση λειτουργίας από εκείνη της αδράνειας και της απραξίας σ αυτήν όπου πρέπει να δείχνει με πειστικό τρόπο ότι παράγει έργο, ασχέτως αν πρόκειται για μια επίφαση προσχηματικού τύπου.
Κι αυτή είναι μια εξέλιξη αρκετά δυσοίωνη από μόνη της για να ενσπείρει ανησυχία και αγωνία στις ζωές των πολιτών που δεν έμαθαν ούτε να ξεγελούν το κράτος ούτε να πορεύονται σε δρόμους παράλληλους με μηχανισμούς και διεφθαρμένες διακλαδώσεις. Από αυτούς πλέον απαιτείται μια γενικευμένη, τελειοποιημένη και υποδειγματική κοινωνική συμπεριφορά, την ώρα που οι κρίσιμες μάζες της παρανομίας και της διαφθοράς εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται σχετικά ανενόχλητες επί των γνώριμων συνηθειών τους.
Έτσι, βρισκόμαστε σήμερα, ως σύνολα πολιτών και χώρα ακινητοποιημένοι από καιρό στο σημείο μηδέν και δικαιολογημένα πια αναρωτιόμαστε σχετικά με το αν η αυστηροποίηση των νόμων και των κανόνων λειτουργίας των ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών, θα αποβεί τελικά προς όφελος της κοινωνικής δικαιοσύνης ή απλώς θα αποτελέσει ένα ακόμη εργαλείο επικοινωνιακού χαρακτήρα στα χέρια όσων οξύνουν τις κοινωνικές ανισότητες με τις επιλογές και τις παραλείψεις τους.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν είναι διόλου ακαταφρόνητη η καχυποψία ορισμένων πολιτών απέναντι στις δυνάμεις επιβολής της τάξης και τα θεσμικά κέντρα λήψης και υλοποίησης αποφάσεων, η οποία σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει και επισκιάζει ακόμα και τους φόβους της κοινωνίας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Εγκληματικότητα και δυνάμεις καταστολής παγιώνουν το κλίμα φόβου


Το κλίμα ασφάλειας που θεωρητικά τουλάχιστον επικρατούσε κάποτε στην ελληνική κοινωνία έχει εξανεμιστεί εδώ και μερικά χρόνια μετά από τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και ωμότητας που λαμβάνουν χώρα κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε αποθήκες ψυχών έχουν μετατραπεί ολόκληρες περιοχές στις μεγάλες πόλεις της χώρας, ενώ ο φόβος εμφιλοχωρεί βαθιά στις καρδιές των πολιτών.
Από τη μια είναι η εγκληματικότητα που βρίσκεται σε έξαρση, εκμεταλλευόμενη ένα πραγματικό κενό ασφάλειας που τέμνει εγκάρσια την ελληνική κοινωνία και από την άλλη είναι η στάση της ελληνικής αστυνομίας που εξαντλεί την ενέργειά της στην καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων και η μανιάτικη βεντέτα τους με τους αντιεξουσιαστές που δημιουργούν ένα κλίμα ασφυκτικής έντασης, το οποίο αντανακλά μια τεράστια ενέργεια που ψάχνει διαρκώς βαλβίδες για να αποσυμπιεστεί, να αποσυμφορηθεί και τελικά να ανακουφιστεί.
Έτσι, το γεγονός της τρομακτικής δολοφονίας του 44χρονου συμπολίτη μας προχθές στην Αθήνα επισκιάστηκε μόλις χθες από τη δολοφονία με μαχαίρι ενός νεαρού μετανάστη και την αδικαιολόγητη και απρόκλητη χρήση βίας της αστυνομίας κατά τη διάρκεια των χθεσινών πορειών των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ.
Η κυβέρνηση κάθε τόσο επανέρχεται δεσμευμένη ότι θα λάβει μέτρα και αποφάσεις που θα ανασχέσουν τα εξεγερμένα φοβικά σύνδρομα των Ελλήνων, αλλά διαρκώς προχωρά στην επανάληψη των ίδιων ανεφάρμοστων πολιτικών.
Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός έχει περάσει σε μια νέα φάση λειτουργίας από εκείνη της αδράνειας και της απραξίας σ αυτήν όπου πρέπει να δείχνει με πειστικό τρόπο ότι παράγει έργο, ασχέτως αν πρόκειται για μια επίφαση προσχηματικού τύπου.
Κι αυτή είναι μια εξέλιξη αρκετά δυσοίωνη από μόνη της για να ενσπείρει ανησυχία και αγωνία στις ζωές των πολιτών που δεν έμαθαν ούτε να ξεγελούν το κράτος ούτε να πορεύονται σε δρόμους παράλληλους με μηχανισμούς και διεφθαρμένες διακλαδώσεις. Από αυτούς πλέον απαιτείται μια γενικευμένη, τελειοποιημένη και υποδειγματική κοινωνική συμπεριφορά, την ώρα που οι κρίσιμες μάζες της παρανομίας και της διαφθοράς εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται σχετικά ανενόχλητες επί των γνώριμων συνηθειών τους.
Έτσι, βρισκόμαστε σήμερα, ως σύνολα πολιτών και χώρα ακινητοποιημένοι από καιρό στο σημείο μηδέν και δικαιολογημένα πια αναρωτιόμαστε σχετικά με το αν η αυστηροποίηση των νόμων και των κανόνων λειτουργίας των ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών, θα αποβεί τελικά προς όφελος της κοινωνικής δικαιοσύνης ή απλώς θα αποτελέσει ένα ακόμη εργαλείο επικοινωνιακού χαρακτήρα στα χέρια όσων οξύνουν τις κοινωνικές ανισότητες με τις επιλογές και τις παραλείψεις τους.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν είναι διόλου ακαταφρόνητη η καχυποψία ορισμένων πολιτών απέναντι στις δυνάμεις επιβολής της τάξης και τα θεσμικά κέντρα λήψης και υλοποίησης αποφάσεων, η οποία σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει και επισκιάζει ακόμα και τους φόβους της κοινωνίας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα

Θεσσαλονίκη, όπως λέμε Καταλονία


Τελικά, είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο ή όχι; Κι αν ναι, γιατί δεν είναι δικαιολογημένη η καχυποψία ενός συλλόγου απέναντι σε ένα άκρως διεφθαρμένο σύστημα όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, και η απαίτησή του να ριχτεί άπλετο φως στους φακέλους όλων των ομάδων ώστε να αποδειχθεί ότι πράγματι μια επιχείρηση που απασχολεί περίπου 200 εργαζόμενους και μια ιδέα που εμπνέει αρκετές χιλιάδες ανθρώπων, πρέπει να καταποντιστεί κατά αυτόν τον τρόπο; Μήπως όμως απλώς πρέπει να αποδεχτούμε την κρίση δύο κρατικοδίαιτων υπαλλήλων στην κατά τα άλλα διεφθαρμένη χώρα, να χουχουλιάσουμε στη γωνίτσα μας και να τελειώνουμε μια και καλή μ αυτή την ενοχλητική υπόθεση, θεωρώντας ότι προφανώς οι συνέπειες μιας τόσο κάθετη απόφασης δεν πρόκειται ποτέ να μας αγγίξουν;

Κι αν, τελικά, πείτε μου, αποδειχτεί κάποτε ότι υπήρξε πράγματι κακοδικία, επιδερμικοί χειρισμοί, εξυπηρέτηση συμφερόντων ή και κάποιος δόλος, ποιος θα μπορέσει να δώσει πίσω στους φιλάθλους αυτής της ομάδας τα δύσκολα χρόνια που πρόκειται να ακολουθήσουν; Σίγουρα όχι, όσοι σήμερα, καταδικάζουν τις κινητοποιήσεις της, ψέγοντας έναν τίμιο και ειλικρινή αγώνα για το γεγονός ότι συμπαρατάχθηκαν στις τάξεις του πολιτικοί αμφιβόλου σοβαρότητας και κύρους, κάποιοι από τους οποίους πράγματι εξυπηρετούν αυστηρά προσωπικές τους σκοπιμότητες και επιδιώξεις

Αυτού τη είδους την δικαιοσύνη όμως ονειρευόμαστε να συνεχίζει να επικρατεί στη χώρα μας; Την δικαιοσύνη των εξιλαστήριων θυμάτων; Την δικαιοσύνη που θάβει την μία υπόθεση μετά την άλλη και συγκαλύπτει την αδυναμία της να επιβάλλει το νόμο στους ισχυρούς και διαπλεκόμενους με τέτοιου είδους ξαφνικές εκλάμψεις της;
Πιστεύω, ακράδαντα, ότι πρέπει να ανοίξουν οι φάκελοι όλων των ομάδων διαφορετικά εθελοτυφλούμε και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εξυπηρετώντας άλλοι τις προσωπικές τους σκοπιμότητες και άλλοι απλώς την άγνοια και την αφέλειά τους.

Ακούγοντας συζητήσεις για το περίφημο αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ και τα κριτήρια συμμετοχής που θέτει για τις ομάδες, αναρωτήθηκα αν πράγματι τελικά η ΕΠΟ είναι μια ομοσπονδία που λειτουργεί με απολύτως διαφανή, αξιοκρατικά και δίκαια κριτήρια, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία και την Αγγλία, ή μήπως είναι μια ομάδα ανίκανων ανθρώπων, που δεν μπορούν να διοργανώσουν έναν τελικό της προκοπής και που δεν έχουν τα κότσια να τιμωρήσουν ισχυρότερες ομάδες από τον Ηρακλή; Το λέω αυτό γιατί είναι σημαντικό να αποφασίσουμε αν έχουμε ή δεν έχουμε εμπιστοσύνη σ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί η εμπιστοσύνη είναι μια παραχώρηση η οποία όταν εκχωρείται επιλεκτικά αυτοαναιρείται, δημιουργώντας πρόσθετα νεφελώματα και περίσσια σύγχυση στο σύστημα αξιών μιας χώρας.
Και κάτι ακόμα: υπάρχει πραγματικά έστω και ένας εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας που να μην πιστεύει ότι δεν είναι μύθος το αθηνοκεντρικό κράτος, κι ότι πράγματι η Αθήνα δεν είναι μια χαβούζα που τα ρουφάει όλα, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα τεκταινόμενα στην περιφέρεια;

Παρατηρώ, ότι το θέμα του Ηρακλή, προσεγγίζεται πολύ επιφανειακά και ελαφρά την καρδία από ανθρώπους που περιτριγυρίζουν τα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων, οι οποίοι όντας επηρεασμένοι από προσωπικά κριτήρια και δημιουργώντας άλλοθι, από τις γραφικές προσωπικότητες που συντάχθηκαν στο πλευρό του «γηραιού» για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους προβολή, αποδεικνύουν ότι διαθέτουν ανεπαρκή και επιδερμική γνώση της ελληνικής αθλητικής ιστορίας.

Όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες της συμφοράς παραβλέπουν για παράδειγμα ότι για αδίκημα ισάξιο με αυτό που έριξε τον Ηρακλή στην Β΄εθνική το 1980 στο όνομα ενός νέου καθαρού ξεκινήματος στο λυκαυγές τότε του νέου επαγγελματικού πρωταθλήματος, λίγα χρόνια αργότερα η ΑΕΚ τιμωρήθηκε με ποινή αφαίρεσης λίγων βαθμών, από την επόμενη μάλιστα αγωνιστική σεζόν, θεωρώντας ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση εφαρμόστηκε ο νόμος. Πρόκειται όμως για απροκάλυπτο κυνισμό, για έλλειψη κατανόησης του προβλήματος κάποιου που βρίσκεται σχετικά μακριά, ένα συναίσθημα που θεωρώ ότι αν είχε καταφέρει να ενώσει τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης αντί να τους διασπά, σήμερα θα κάναμε λόγο για διαφορετικού είδους αυτοδιοίκητα από αυτό της ΕΠΟ.
Στα τωρινά της ΕΠΟ, λοιπόν, δεν θα αναφερθώ περισσότερο, γιατί όντως ο κόσμος δεν εγκαλείται από επισημάνσεις σαν κι αυτές που εκτοξεύουν τις τελευταίες ώρες τα κέντρα εξουσίας, ζητώντας του ουσιαστικά να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στην ισονομία και την ισοπολιτεία.
Θα πως, όμως, αυτό που λένε όλοι οι φίλοι αυτής της ομάδας: ναι, να πέσει ο Ηρακλής, αλλά μόνο αφού ανοίξουν οι φάκελοι όλων των ομάδων και αποδειχθεί ότι μόνο ο δικός του δεν πληρούσε τα κριτήρια της αυτοδιοικούμενης ΕΠΟ. Και ειλικρινά, αμφιβάλλω πολύ, αν υπάρχει έστω και ένας πολίτης αυτής της χώρας πέρα από κάποιους ενοχλητικά ημιμαθείς αρθρογράφους, που να θεωρεί ότι ξαφνικά η ΕΠΟ έκανε σωστά τη δουλειά της. Όμως ακόμα κι αν την έκανε στην περίπτωση του Ηρακλή, πόσο νομιμοποιείται τελικά μια τέτοια απόφαση μέσα σε μια θάλασσα διευκολύνσεων, ευεργετικών τοποθετήσεων, απαλλαγών με διαδικασίες εξπρές και άλλων οριακών αποφάσεων; Τελικά, θεωρώ ότι τα μόνα που κρατούν αυτήν την πόλη μακριά από την νομοτέλειά της, που είναι το ενδεχόμενο τού να εκπληρώσει το δικό της αυτοδιοίκητο πεπρωμένο είναι η πολυδιάσπαση, και ο ακραίος αθλητικός φανατισμός που δεν δημιουργεί συνθήκες συστράτευσης γύρω από μια αρκετά προωθητική ιδέα, που θα άνοιγε νέους ορίζοντες στην ευρύτερη περιοχή.

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Νέα τραπεζικά προγράμματα


Είστε μισθωτός του δημοσίου τομέα ή συνταξιούχος;
Η Marfin Bank σας προσφέρει επιτόκιο 5% από το πρώτο κιόλας ευρώ.

Είστε μισθωτός του ιδιωτικού τομέα; Υγεία να υπάρχει, μωρέ....

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Ελλείμματα δημοκρατίας που δεν μειώνονται ποτέ

Το να παραχωρεί κανείς σε κάποιον άλλον το προνόμιο τού να αποφασίζει για λογαριασμό του, φαντάζει σαν τη θυσία ενός δικαιώματος που γίνεται στο όνομα του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ανταποδοτικότητας που αυτό επαγγέλλεται.
Κάπως δικαιολογείται, αυτή η παραχώρηση, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια του κοινωνικού συνόλου να ικανοποιήσει τις σύνθετες ανάγκες που γεννάει η συνύπαρξη τόσων ετερόκλητων προσώπων και οργανισμών σ έναν σφιχτά προσδιορισμένο και μετρήσιμο χώρο.
Όμως, θεωρητικά, το κοινωνικό ον, μέσα στις επάλξεις ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, θα έπρεπε να διατηρεί αυτούσια της ελευθερία της βούλησής του και τη δυνατότητα επιλογών, μεγάλου φάσματος και ευρείας κλίμακας.
Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο στις σύγχρονες δημοκρατίες; Και επιπροσθέτως, είναι ο άνθρωπος τελικά ένα πραγματικά ελεύθερο ον; Κι αν ναι, με ποιο ακριβώς τρόπο αξιοποιεί αυτήν την ελευθερία του;

Είναι πραγματικά τρομακτικός ο αριθμός των ερωτημάτων που προκύπτουν μέσα από την κοινωνική συνύπαρξη στα πλαίσια μιας δημοκρατίας, αλλά και εξίσου θεαματική είναι η άρνηση των μαζών να ασχοληθούν με τις απαντήσεις που λογικά θα βελτίωναν περισσότερο τους σύγχρονους όρους διαβίωσης στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Κοντολογίς, στην εποχή των πολλαπλών δυνατοτήτων, όπου η ψευδαίσθηση ότι αυτές απευθύνονται ανεξαιρέτως σε όλους μας είναι κυριαρχική και απόλυτη και κατευθύνει τις εξελίξεις με τρόπο ήπια συγκεντρωτικό και εκμαυλιστικά απολυταρχικό, η ουσία μοιάζει με αδιασαφήνιστο αίτημα.
Γιατί, στην πραγματικότητα, ο σύγχρονος άνθρωπος, εκτός από το προνόμιο τού να αποφασίζει κάποιος άλλος για λογαριασμό του έχει παραχωρήσει εκουσίως και το προνόμιο τού να σκέφτεται κάποιος άλλος για λογαριασμό του ώστε να του επιστρέφονται κατόπιν κατευθυντήριες γραμμές και μονοπάτια που θα ακολουθήσει χωρίς κρίση, αμφιβολία και αντίρρηση.
Στην εποχή, όμως, των επίκαιρων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, όπου καμιά πολιτική δύναμη, δεν ασχολείται επαρκώς με το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που δεσπόζει στις κοινωνίες μας, απογυμνώνοντας τους πολίτες από τη δύναμή τους, καταργώντας την αντιπροσωπευτικότητα και αναδεικνύοντας την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων σε θέση απόλυτης ισχύος σε σχέση με την πολιτική και τους θεσμούς, ο κομφορμισμός της επιφανειακής αλήθειας ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω σε παραδοσιακές αξίες και διεκδικητικά πρότυπα.
Έτσι, οι συνταγματικά κατοχυρωμένοι καρποί του πολιτεύματος, που εφευρέθηκε για να υποχρεώσει, εκτός των άλλων, την βούληση της πλειοψηφίας, να λαμβάνει σοβαρά υπόψιν της τις νευραλγικές ανάγκες των μειοψηφιών, υφίστανται μόνο τύποις και θεωρητικά. Ουσιαστικά όμως, είναι γεγονός ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε έχουν περιέλθει σε αχρησία και πια δεν λειτουργούν όπως θα ανέμενε κανείς ή έχουν παραχωρηθεί εκουσίως και αυτεπαγγέλτως, ως περιττά φορτία που κάπου έπρεπε να ακουμπηθούν για να ξαλαφρώσουν τις πλάτες του εφησυχασμένου και αναπαυτικά τοποθετημένου ανθρώπου.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ...


Μα ναι, υπάρχουν άνθρωποι στη χώρα που θεωρούν ότι στην περίπτωση του Ηρακλή εφαρμόστηκε κατά γράμμα ο νόμος και νιώθουν ανακουφισμένοι γι αυτό.. Είναι οι ίδιοι που βλέπουν τις φυλακές γεμάτες και θεωρούν υπερβολή ότι στον τόπο αυτό κυριαρχεί γενικευμένη ανομία και αποδιοργάνωση. Κάποιοι άλλοι βαυκαλίζονται πιστεύοντας ότι ο λογαριασμός που βρήκε τον Ηρακλή, δεν θα φτάσει κάποια μέρα σε μια άλλη μορφή και στους ίδιους, το μαγαζάκι τους, την οικογένειά τους, τότε που θα προσπαθούν να εξηγήσουν σε κάποιους το τι ακριβώς τους συνέβη σ αυτή τη χώρα και θα αντιμετωπίζουν ανθρώπους ψύχραιμους, ατάραχους και σκεπτικιστές με την τάση να προσπαθούν να βρουν κάποια ψήγματα αλήθειας για να δικαιώσουν τον κόλαφο. Οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι επειδή μπορεί να προστατεύεται διαρκώς η ομάδα τους από ισχυρούς και διαπλεκόμενους παράγοντες, θα τη γλιτώσουν και οι ίδιοι, όταν θα έρθει η ώρα και η στιγμή της δικής τους κρίσης.. Δυστυχώς η καζούρα στην Ελλάδα αποτελεί και επισήμως την νέα εθνική ιδεολογία. Ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη σφραγίζει την ταυτότητα μιας πόλης που ζει και αναπνέει για την μπάλα και τον ποδοσφαιρικό τζόγο. Μια καζούρα δηλητηριώδης, αστόχαστη και αναίσθητη που έχει από καιρό ξεπεράσει τα όρια του πειράγματος και έχει εκτιναχθεί ως τα σύμπαντα της βλακείας και της ανοησίας του Έλληνα.
Ας παραβλέψουμε όμως την καζούρα για να πούμε ότι ο Ηρακλής μπαίνει σε τρομερές περιπέτειες από μια απόφαση καθαρά λογιστικής φύσεως. Παράλληλα, η οσμή επιλεκτικής αντιμετώπισης στο χώρο του αθλητισμού εξακολουθεί να υφίσταται. Τελευταίο επεισόδιο στις εύκολες δικαιώσεις η χθεσινή απόρριψη από την Επιτροπή εφέσεων της ΕΠΟ με ψήφους 3-0 της έφεσης που είχε ασκήσει ο αναπληρωτής ποδοσφαιρικός εισαγγελέας Μανώλης Αντωνακάκης κατά της απόφασης της Πειθαρχικής Επιτροπής της Σούπερ Λίγκα που είχε χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» την πειθαρχική δίωξη στον πρόεδρο του Ολυμπιακού , για τα όσα έγιναν στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Εγώ από την πλευρά μου έχω να πω ότι:

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΌΤΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΧΡΙΖΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗ ΣΟΥΠΕΡ ΛΙΓΚΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ

ΟΧΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΗ ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΣΤΗΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΜΠΕΟΥ (ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΒΟΛΟΥ) ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΡΚΕΤΩΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΑΝ ΩΣ ΥΠΟΠΤΑ Ή ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΑ.

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΑΡΑΓΚΑ ΜΕ ΆΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ


ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΧΑΝ ΒΑΣΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΒΟΛΟΥ ΟΤΙ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΠΕΟΣ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΠΩΣ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΦΕΤΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΣΕΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕ ΕΜΠΛΟΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΣΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΒΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΑΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΕΚΤΖΗΔΩΝ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΟΑΚΑ ΗΤΑΝ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΤΡΟΜΗΤΟΥ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΘΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΚΟΠΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΕ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΤΡΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ Α1

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΕΧΕΙ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ


ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΝΟΙΧΤΗΚΑΝ.

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΔΥΟ, ΕΚΡΙΝΕ ΣΩΣΤΑ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΤΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ


Γι αυτό, λοιπόν, όποιος διαθέτει το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο για όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, καλό είναι να το προσκομίσει ταχέως στο αρμόδιο πειθαρχικό όργανο της ΕΠΟ, το οποίο από την πλευρά του θα επιληφθεί των υποθέσεων που θα προκύψουν, κάνοντας ότι είναι δυνατό προκειμένου να διαλευκάνει όλη αυτή την μάλλον ανυπόστατη φημολογία.

Ο,ΤΙ ΠΑΣΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ, ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ


Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ημέρα που τρεις νέοι συνάνθρωποί μας δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ μέσα σε υποκατάστημα της Marfin στην Αθήνα κατά την ώρα της εργασίας τους, από αντι-συστημικούς δολοφόνους.
Για να είμαστε πιο ακριβείς έπεσαν θύματα της τυφλής βίας που δε λογαριάζει ούτε συνέπειες, ούτε νοήματα ζωής, ούτε διαχωρισμούς ευθύνης, ούτε ενδεχόμενα δράματα, μπροστά στην εκρηκτική και παράλογη φύση της αυτοεκπλήρωσής της.
Αυτής που είναι ο καρπός της πώρωσης που αγναντεύει τον κόσμο χωρίς τις αποχρώσεις του, αχρωματικό και παγιδευμένο σε τονικές διαβαθμίσεις του άσπρου και του μαύρου, τους εμείς και του οι άλλοι.
Υπακούοντας στις προσταγές ενός καταστροφικού ιδεαλισμού, ενός κοινωνικού φονταμενταλισμού που πιστεύει ότι κάθε ένας νέος κόσμος μπορεί να δημιουργηθεί μόνο μέσα από τα ερείπια του παλιού, υπογραμμίζοντας περισσότερο το «νέος» και λιγότερο το «ιδανικότερος», οι δολοφόνοι αυτών των νέων παιδιών βύθισαν στο πένθος τις οικογένειες και τους οικείους τους και σε συναισθήματα ενοχής ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που έμαθε να αδιαφορεί μπροστά στο δράμα του διπλανού, και να συμβάλλει με την παθητική στάση της στην εξάπλωση της ωμότητας, όπως κάποτε συνέβαλλε στην παγίωση του διεφθαρμένου πολιτικού μας συστήματος.
Τέτοιου είδους όμως επέτειοι αποτελούν για όλους μας ενοχλητικές υπενθυμίσεις. Γι αυτούς που ούρλιαζαν «αφήστε τους να καούν», για μας του μακρινούς και ουδέτερους, παθητικούς θεατές των γεγονότων, που βλέπουμε με επιφανειακή συμπόνια ένα συνταρακτικό γεγονός αυτού του διαμετρήματος να επισκιάζεται από την ασημαντότητα της καθημερινής μας ρουτίνας, ή και να στριμώχνεται δίχως φωνή και λαλιά μεταξύ των πιο θορυβωδών θεμάτων της επικαιρότητας, αλλά περισσότερο είναι επώδυνες για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων που εκτός του ότι καθημερινά θρηνούν για την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων διαπιστώνουν και από πρώτο χέρι πόσο μοναχικά βιώνει κανείς σ αυτή τη χώρα το προσωπικό του δράμα.

ΕΛΛΗΝΑ ΓΕΡΑ.....ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ "ΧΑΡΤΙΑ"





Εγώ ένα πράγμα ξέρω σε αντίθεση με τον Σωκράτη που παραδέχεται ρητορικά ότι δε γνωρίζει τίποτα, γιατί ποιος ξέρει τι είχαν δει κι αυτουνού τα ματάκια σε σχέση με τους υπόλοιπους Αρχαίους Έλληνες, στην εποχή του. Ότι όταν κάποια στιγμή ξεκουμπιστεί με το καλό ή το κακό η κακιά Τρόικα από την Ελλάδα, εμείς οι πολίτες, θα περάσουμε από τα χέρια των διεθνών οικονομικών συμμοριών, στα χέρια των εγχώριων. Και προσωπικά δεν έχω καμιά απολύτως προτίμηση σχετικά με το ποια από αυτές τις συμμορίες επιθυμώ να λυμαίνεται τη χώρα μου. Η συμμορία των δανειστών της ή εκείνη της επιχώριας διαφθοράς και της μετριοκρατίας.

Από αφηγήσεις, άκουγα επίσης ότι κάποτε είχαμε ένα φιλότιμο ως λαός, έτσι μας έλεγαν οι παλιοί, αλλά για να πω την αλήθεια ούτε κι αυτό το πιστεύω. Εκτός ίσως κι αν αυτό το κάποτε αφορά σε πραγματικά πολύ μακρινά χρόνια. Γιατί, σ αυτά που εγώ έχω ζήσει σπάνια διέκρινα ψήγματα φιλότιμου ή ευθυκρισίας γύρω μου, ενώ αντίθετα διαπίστωσα ξεκάθαρα ότι απαρτιζόμαστε ως έθνος από παρτάκηδες και συμφεροντολόγους, πολίτες βυθισμένους στην ηθελημένη άγνοια, στυγνούς και κυνικούς αρνητές της δικαιοσύνης, 10 εκατομμύρια πατρίδες στη βολική συσκευασία της μίας.
Σε γενικές γραμμές ο παραπάνω αφορισμός για μένα αποδείχθηκε ένα στερεότυπο, το οποίο ποτέ δεν κατάφερε να επιβεβαιωθεί εμπειρικά σε μαζική κλίμακα.

Εν πάση περιπτώσει, δε θεωρώ ότι υπάρχει ικανός για λογικές επεξεργασίες νους, σ αυτόν το τόπο-από τους μετρημένους που έχουν απομείνει στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας-που θα μπορούσε να πιστέψει ότι η ίδια ομοσπονδία (ΕΠΟ) που διοργάνωσε την περασμένη εβδομάδα ίσως τον πιο επαίσχυντο τελικό στην ιστορία του θεσμού, κι οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν τα στραβά μάτια μπροστά σε σωρεία ανομιών και παραβάσεων τα τελευταία χρόνια έρχονται σήμερα για να εφαρμόσουν θεωρητικά αδέκαστα το νόμο και να σφραγίσουν την καταδίκη μιας ομάδας για λόγους κριτηρίων συμμετοχής, για πρώτη φορά στην ιστορία.
Η πραγματικότητα λέει ότι ο Ηρακλής βρέθηκε εγκαταλελειμμένος από τον μεγαλομέτοχό του, Αντώνη Ρέμο- και διοικητικά ευάλωτος, σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία όπου η ποδοσφαιρική ομοσπονδία και ο πρόεδρός της Σοφοκλής Πιλάβιος (πολύ μικρό μέγεθος για τη θέση που κατέχει, άρα ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση) έπρεπε να αποδείξουν μετά από τις τρομερές πιέσεις που δέχτηκαν το προηγούμενο διάστημα ότι επιτέλους μπορούν να κάνουν μια σωστή δουλειά. Και πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο συναπάντημα για άνθρωπο, μέχρι ομάδα ή οργανισμό από το να τύχει να βρεθεί μπροστά στο δρόμο, διοικητικού υπαλλήλου, μέλους επιτροπής, δικαστή, εφοριακού κτλ που ξαφνικά αποφασίζει πως πρέπει να αποδείξει ότι κάνει σωστά τη δουλειά του.
Ο Ηρακλής αποτελούσε ανέκαθεν ένα πολύ βολικό εξιλαστήριο θύμα για έναν κυρίως λόγο.
Επειδή, ενώ από τη μια, δεν υπήρξε ποτέ παραγοντικά ισχυρός ώστε να μπορεί να αποτρέψει κάθε ιδέα εφαρμογής περίεργων σχεδιασμών εις βάρος του, από την άλλη αποτελεί διαχρονικά ένα μεγάλο και σεβαστό μέγεθος ώστε η θυσία του να έχει κάποιο είδος επικοινωνιακού αντικρίσματος στην κοινωνία, αποτελώντας μια αρκετά πειστική απόπειρα καθησυχασμού της ότι κάπου κάπου επιτελείται με αδέκαστα κριτήρια το έργο της δικαιοσύνης.
Και μιας που αναφερόμαστε στην κοινωνία, έχω να πω ένα πράγμα: ότι είναι πια κοινός τόπος ότι εδώ δεν έχει διαμορφωθεί ποτέ ένα κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά αντίθετα ένα προσωπικό περί δικαίου αίσθημα, που ενθαρρύνει την πολυδιάσπαση και επιτρέπει στην διαφθορά να καλπάζει ανενόχλητη σε όλα τα πεδία. Αυτή είναι μια κατάσταση πολύ βολική για τον Έλληνα που έχει μάθει να κερδίζει τα πάντα στα χαρτιά, χρησιμοποιώντας δεκανίκια, παραθυράκια, γνωστούς και επιρροές για να αποκτήσει χρήματα, να κάνει δουλειές και να πετυχαίνει τους στόχους που δεν μπορεί να να πετύχει στους αγωνιστικούς ή κοινωνικούς στίβους. Όμως αργά η γρήγορα ο λογαριασμός αυτού του είδους της ανοχής φθάνει στον καθένα από εμάς ξεχωριστά.
Σε μια ομάδα σαν τον Ηρακλή, έφτασε με την μορφή μιας επιτροπής που αποφάσισε με το έτσι θέλω πως η θέση που αρμόζει σε αυτή την ομάδα δεν είναι αυτή που έχει κερδίσει αγωνιστικά. Όμως, σε μια μικρή επιχείρηση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να φτάσει με τη μορφή ενός εφοριακού που κάποια στιγμή θα αποφασίσει ότι προκειμένου να εξυπηρετήσει τους μετρήσιμους στόχους που του έχουν θέσει οι προϊστάμενοί του και να δείξει ότι κάνει καλά τη δουλειά κι ότι φέρνει στο κράτος έσοδα θα πρέπει να τη σφραγίσει για σχετικά ασήμαντους λόγους σε σχέση με αυτούς που υφίστανται στον εσαεί προστατευόμενο εμπορικό της περίγυρο.
Εν πάση περιπτώσει, ο Ηρακλής πρέπει και μπορεί να επιβιώσει ώστε κάποια στιγμή να επιστρέψει στην θέση που του αρμόζει, σ ένα διαφορετικό όμως πρωτάθλημα. Κακά τα ψέματα, όμως, κίνητρο για να επανέλθει σ ένα πρωτάθλημα που τον αποπέμπει για μη αγωνιστικούς λόγους, και πιο συγκεκριμένα εξαιτίας της εκτίμησης ενός δικηγόρου κι ενός λογιστή ότι δεν είναι οικονομικά βιώσιμος, δεν υφίσταται. . Κι αυτός είναι ο χειρότερο αντίπαλος για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ουσιαστικά ένας ευδιάκριτος στόχος ,που θα τη βοηθήσει να αντλήσει δυνάμεις από την τεράστια αδικία που συντελέστηκε εις βάρος της, να συγκεντρώσει τα κομμάτια της και να πορευτεί προς αυτόν.
Γιατί πραγματικά και κακά τα ψέματα δεν μπορεί να είναι στόχος κανενός φιλάθλου, υγιώς σκεπτόμενου, η επιστροφή της ομάδας του σ αυτή την αρένα των διαδρομιστών, της ανομίας, των ζωνών επιρροής, των φωτογραφικών κατακτήσεων, της φαυλοκρατίας, του χουλιγκανισμού και των ατελείωτων παραγοντισμών.
Όμως οι οπαδοί της ομάδας πρέπει να παραμείνουν συσπειρωμένοι στο πλευρό της, παράλληλα όμως και με άλλους κοινωνικούς στόχους για να κρατήσουν ζωντανές τις ιδέες που τους εμπνέουν και που φωτίζουν τη ζωή τους, μιας ζωής
που επιλέχθηκε και δεν επιβλήθηκε από το life style σύστημα της σιγουράντζας, της προστασίας, της φιγούρας, της ακλόνητης βεβαιότητας, της εξωαγωνιστικής συνδρομής κτλ.
Τέλος να έχουν ψηλά το κεφάλι οι φίλαθλοι της ομάδας γιατί ένας υποβιβασμός στα χαρτιά σε μια χώρα σαν τη δική μας αποτελεί ένα επώδυνο μεν αλλά πολύ λαμπερό παράσημο, που κάποτε θα ισοδυναμεί με όρους γοήτρου με σωρεία από αυτούς τους χαλκευμένους τίτλους που διανέμονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Βασιλικό επίδομα ανεργίας



Καλπάζει η ανεργία στις τάξεις της βασιλικής οικογένειας. Έφτασε στο 100%.
Μέτρα για την αντιμετώπιση των τάσεων που επιδιώκουν να γίνουν προσπάθειες ώστε να μειωθεί το ποσοστό, προανήγγειλε η βασίλισσα Ελισάβετ.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Κουπολάτες και ακαμάτηδες!

Ευχάριστη εντύπωση προκάλεσε η πρωτοβουλία της ΝΕΤ και της Έλλης Στάη να αφιερώσουν σχεδόν ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας ακριβώς στο ξεκίνημα του δελτίου ειδήσεων των 9 στο θάνατο του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού Θανάση Βέγγου.
Το συγκινητικό θέμα καλύφθηκε επαρκώς και από τα περισσότερα δελτία ειδήσεων με αναδρομικές αναπολήσεις, δηλώσεις φίλων και συναδέλφων του αγαπημένου ηθοποιού , εμπλουτισμένα με μερικές από τις πιο σπαρταριστές σκηνές των ταινιών του. Συγκίνηση, δραματικότητα, εσωτερική ένταση και αληθινή οδύνη κυριαρχούσαν σε κάθε αναφορά, ωστόσο αναδεικνυόταν επαρκώς και η χαρά της γνωριμίας με τον σπουδαίο άνθρωπο και ταλαντούχο ηθοποιό που αποτέλεσε για τους μάρτυρες της φιλίας του ένα βάλσαμο απέναντι στη θλίψη της απώλειας.

Ωστόσο, είναι διαφορετικό πράγμα το να ιεραρχείς ένα θέμα στην κορυφή της ημερήσιας επικαιρότητας όπως τόλμησε να κάνει η ΝΕΤ και άλλο το να το θάβεις μεταξύ άλλων θεμάτων που αφορούν από την εξόντωση του Μπιν Λάντεν μέχρι και την μιζέρια της ασφυκτικής οικονομικής κατάστασης που κυριαρχεί στη χώρα.

Ο θάνατος του Θανάση Βέγγου, ενός από τους κορυφαίους Έλληνες κωμικούς στην ιστορία του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου δεν θα μπορούσε παρά να γίνει είδηση κορυφαίου διαμετρήματος, αντισταθμίζοντας πιθανώς την πραγματική βούληση του ιδίου, όπως αυτή αντικατοπτρίζεται μέσα από την συνολική του στάση όλα αυτά τα χρόνια για μια αθόρυβη και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ζωή. Ταυτόχρονα, συνέπεσε χρονικά με την εξόντωση του αρχιτρομοκράτη, Μπιν Λάντεν σε μια έπαυλη-φρούριο στο Ισλαμαμπάντ, γεγονός που δοκίμασε τα αντανακλαστικά αρκετών μέσων ενημέρωσης τα οποία στάθμισαν τα δύο γεγονότα στα καντάρια μιας πειραγμένης από την πολιτική συνήθεια ζυγαριάς.
Λίγες ώρες νωρίτερα ο θάνατος του αγωνιστή της εθνικής αντίστασης, Λάκη Σάντα φτώχυνε ακόμα περισσότερο το αντιστασιακό λεξιλόγιο στη χώρα μας, κυρίως όμως το πνεύμα που χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια και αναντάλακτη εθνική προσφορά.
Εξάλλου, τόσο ο Λάκης Σάντας, όσο και ο Θανάσης Βέγγος τίμησαν με την μετριοφροσύνη τους την στάση ζωής που επέλεξαν να διάγουν, αποτελώντας φωτεινά παραδείγματα προς μίμηση για χιλιάδες συνανθρώπους τους που έμαθαν να ψάχνουν στα σκοτάδια αναζητώντας τα πρότυπα ζωής εκείνα που θα λειτουργήσουν ως αντηρίδες στην πραγματικότητα των γκρεμισμένων αξιών και της παγιωμένης μετριοκρατίας.

Μιας, όμως, που μιλήσαμε για τη ΝΕΤ, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε το γεγονός ότι και το κρατικό κανάλι τίμησε πριν από λίγες ημέρες και με το παραπάνω τον πριγκιπικό γάμο, μαζί με τα υπόλοιπα κανάλια και τις πιο έγκριτες εφημερίδες παίζοντας εκ περιτροπής με όρους Life style και ενημέρωσης στα δύο ταμπλό που σταδιακά χάνουν τις διακριτές τους γραμμές, υπακούοντας στο πνεύμα του λεγόμενου infotainment, που αποτελεί τη μίξη ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.

Η αφήγηση του παραμυθένιου γάμου λεπτό προς λεπτό, οι υπερβολικές περιγραφές και οι ανούσιες συγκρίσεις, οι αναμεταδόσεις των ξένων καναλιών, η γαμήλια πομπή, τα ευτράπελά της και η κινητοποίηση χιλιάδων προσωπικοτήτων του παγκόσμιου τζετ σετ επισκίασε τόσο την ιστορική πρωτομαγιά όσο και τα σύγχρονα εργατικά διακυβεύματά της.
Έτσι, η υποτιθέμενη περισυλλογή που θεωρητικά προκάλεσε στους Έλληνες πολίτες η τρομακτική οικονομική κρίση εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού, καθώς τιμήθηκε όσο λίγα θεάματα η επιλογή των καναλιών να στοιχειώσουν ακόμα περισσότερο τα όνειρα των φτωχών με τις ονειρεμένες και οκνηρές ζωές των χορτασμένων.

Εξάλλου, στις μέρες μας, όπου η καθημερινή ζωή επιβραδύνει διαρκώς τους ρυθμούς της ελλείψει προοπτικών και δυνατοτήτων διαφυγής επανέρχεται συστηματικά το λεξιλόγιο περί γαλαζο-αίματων ή κοινών θνητών, αποδεικνύοντας ότι η κατάρρευση των ιδεών ωθεί τους ανθρώπους να στραφούν μαζικά προς την πλαστικοποιημένη ονειροπόληση ενός παραμυθένιου κόσμου που διατηρεί τα στεγανά του αυτούσια και ανέπαφα.

Αυτό το θέσφατο λοιπόν που ονομάζεται βασιλική οικογένεια, και το οποίο απαγορεύει στις τάξεις του τις περισσότερες από τις κοπιώδεις ανθρώπινες δραστηριότητες, με δεσπόζουσα την εργασία, διαχρονικά διαδραματίζει τον δικό του συμβολικό ρόλο σε μια εποχή που προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις της στο θέμα της διαρκώς αυξανόμενης και δομικής σε αρκετές περιπτώσεις ανεργίας.
Μόνο που η μια μορφή ανεργίας διαφέρει θεαματικά από την άλλη καθώς η εξάλειψή της και μόνη θα δημιουργούσε κάποιες προοπτικές αναζωογόνησης του ανθρώπινου ενεργητικού στη δεύτερη περίπτωση ενώ στην πρώτη θεωρείται θεόσταλτη και επιβεβλημένη.
Αντί όμως για μια αντίσταση απέναντι σ αυτό το προκλητικό και αποπροσανατολιστικό μπούκωμα που επιδιώκουν συνολικά τα διεθνή μέσα ενημέρωσης συμβαίνει οι άνθρωποι να κλείνουν ακόμα πιο σφιχτά τα μάτια τους προκειμένου να μοιραστούν νοητικά μια επιδερμική μυθολογία, που αποδεικνύει ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει ευμάρεια, ευημερία και αδιατάραχτη οκνηρία χωρίς σκληρή εργασία, προσπάθεια και κόπο.
Δηλαδή χωρίς να ιδρώσουν οι παλάμες αυτών των ακαμάτηδων από το κουπί που παραδέχονται ότι τράβηξαν στην πολυκύμαντη ζωή τους άνθρωποι του πνευματικού και κοινωνικού μόχθου σαν τον Θανάση Βέγγο και τον Λάκη Σάντα.

Τοτέμ χωρίς ταμπού




Άκρα μυστικότητα και φειδωλή διαρροή πληροφοριών συνοδεύουν την είδηση του θανάτου του αρχηγού της Αλ Κάιντα, Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Ο πανίσχυρος Άραβας με το στρατιωτικό αμπέχωνο και τη γαληνεμένη έκφραση που κατάφερε να συσπειρώσει παράλληλα τους ακραίους φονταμενταλιστές γύρω από την Τζιχάντ και την αμερικανική πολεμική μηχανή πίσω από έναν τρομακτικά επικερδές για κάποιους πόλεμο, υπό τη σκιά του δόγματος των προληπτικών πολέμων, εξοντώθηκε μετά από μια επιχείρηση ακριβείας σε μια συστάδα κατοικιών στο Πακιστάν, όπου υποτίθεται ότι ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η είδηση του θανάτου τού αρχιτρομοκράτη προκάλεσε αρχικά κύμα αισιοδοξίας στις τάξεις της Αμερικανικής κοινωνίας, με χιλιάδες Αμερικανούς να ξεχύνονται στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το χαρμόσυνο νέο και να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου.
Καμιά φορά όμως ο πηγαίος ενθουσιασμός εμποδίζει μια κοινωνία από την αναντίρρητη υποχρέωσή της να θέτει τα κατάλληλα ερωτήματα και φυσικά να αναρωτιέται, ένα προνόμιο που η αμερικανική κοινωνία έχει παραχωρήσει εδώ και δεκαετίες.

Όπως για παράδειγμα τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από την ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται τα γεγονότα, μια ροή εξελίξεων που όχι μόνο δεν ενθαρρύνει την επεξεργασία τους, αλλά μοιάζει περισσότερο με επιχείρηση αρχειοθέτησης μιας άκρως σοβαρής υπόθεσης με εξαιρετικά συνοπτικές διαδικασίες κατ επείγοντος.
Αν και για τον Αμερικανό πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, αυτή η στρατιωτική επιτυχία είχε ένα ξεκάθαρο επικοινωνιακό διακύβευμα, ένα χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, υπάρχει και κάτι σ αυτήν την ιστορία που ερεθίζει τη φαντασία όλων όσων πιστεύουν ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν υπήρξε ποτέ ένας πόλεμος με αμιγώς πολιτικά ή ακόμα περισσότερο ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την αχλύ μυστηρίου που εξακολουθεί να επικρατεί, γύρω από μια προσωπικότητα σαν του Οσάμα Μπιν Λάντεν που τελικά ωφέλησε όσο λίγοι τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Στο πνεύμα αυτό, η κατάρριψη κάθε μορφής δυσπιστίας από την Αμερικανική κοινωνία μοιάζει σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια αποφόρτισής της για καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς. Κι ούτε φυσικά πρόκειται να απαντηθεί ποτέ με επάρκεια το ερώτημα τού ποιος υπήρξε στην πραγματικότητα ο Μπιν Λάντεν. Αν προσπαθούσαμε εμείς σήμερα να το κάνουμε αυτό σίγουρα θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι υπήρξε κάποιος που ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί και μάλιστα για μια τεράστια γκάμα από λόγους, οικονομικούς, γεωστρατηγικούς και φυσικά κοινωνικούς. Έπρεπε να εφευρεθεί εκτός των άλλων για να χειραγωγηθεί η αμερικανική κοινωνία, να αποδεχθεί και να στηρίξει ολόθερμα τις Σταυροφορίες του πετρελαίου, να διψάσει για εκδίκηση, ώστε να δικαιολογήσει τα τεράστια εγκλήματα που διεπράχθησαν στο όνομα υψηλών αξιών.

Η προσωπική μου αίσθηση απ όλα αυτά είναι πως οι ΗΠΑ κατέρριψαν εσκεμμένα ένα τοτέμ για να ανυψώσουν ένα άλλο. Κι ότι ένας κύκλος φόβου έχει εξαντλήσει τη δυναμική του, απελευθερώνοντας τον ορίζοντα για τον επόμενο.
Από την αποκάλυψη ότι η θέση του Μπιν Λάντεν εντοπίστηκε μετά από πληροφορίες που έδωσε στις αμερικανικές αρχές ένας κρατούμενος στο Γκουαντάναμο (απίστευτα βολικός και εξωραϊστικός συμβολισμός) μέχρι το σημείο όπου ο αρχιτρομοκράτης έπεσε νεκρός σε ένα συγκρότημα-φρούριο μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ισλαμαμπάντ στην καρδιά του κορυφαίου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή, και την ρίψη της σορού του στη θάλασσα μοιάζουν οι δραματικές εξελίξεις με τις επιλογές ενός μετρ της δομής σεναριογράφου για τις τύχες της ζωής του ήρωά του.

Ωστόσο, αυτό που πραγματικά γεννά δυσοίωνες σκέψεις είναι το γεγονός ότι πιθανότατα αυτόν το νέο φόβο, θα τον αναζητήσουν και θα τον απαιτήσουν οι ίδιοι οι πολίτες με τον ίδιο μάλιστα παθιασμένο τρόπο που απαιτούν την ύπαρξη ενός θεού.
Γιατί είναι πια πασιφανές ότι οι πάσης φύσεως προπαγανδιστές χάνουν σταδιακά την επιρροή τους στα πράγματα, καθίστανται αχρείαστοι και ίσως μια μέρα περιττοί, μιας και η προπαγάνδα του πηγαίου φόβου ενδημεί αυτούσια και αυτόνομη στις καρδιές των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν σιγά σιγά τα δικαιώματά τους ως πηγές αστάθειας, ανασφάλειας και ρευστότητας.


Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Αυτό το ψάρι βρωμάει κι απ το κεφάλι κι απ την ουρά




Άραγε τι επίδραση νομίζετε ότι θα μπορούσε να ασκήσει στην κοινωνική μας πραγματικότητα, η απόφαση κάποιου ενηλίκου, που υπήρξε ως παιδί «νταής», να επιμηκύνει την παιδικότητά του καθ όλη τη διάρκεια της ζωής του;

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει σήμερα με ένα ατελώς διαμορφωμένο σύνολο, το οποίο απαρτίζεται από «ενήλικους» που παρέμειναν παιδιά. Παρέμειναν παιδιά επειδή μεγάλωσαν με μεθόδους που δεν ενθάρρυναν τη δυνατότητα να ενηλικιωθούν, να αναπτυχθούν, να ωριμάσουν, επειδή μεγάλωσαν στη λογική της ήσσονος προσπάθειας, της διεκδίκησης του μέγιστου με την ελάχιστη δυνατή πνευματική δαπάνη, της εφ όρου ζωής οικογενειακής ή άλλου τύπου θαλπωρής, της διαρκούς άφεσης, της αδιαφορίας για κάθε έκφανση συλλογικής λειτουργίας.
Αυτά λοιπόν τα «παιδιά» που εξακολουθούν να απαιτούνε σήμερα, μέσα από σώματα 20άρηδων, 30άρηδων, 50άρηδων κοκ, τη μέγιστη δυνατή απόλαυση δεν προσπάθησαν ποτέ να διαφύγουν από τον πυρήνα αυτού που ο Φρόιντ ονόμαζε «η αρχή της ηδονής», δηλαδή εκείνη ακριβώς την οριοθετημένη πηχυαία γραμμή στην πορεία ενός ανθρώπινου όντος όπου γίνεται ή δε γίνεται κατανοητή η πιο βασική και απαρέγκλιτη αρχή πάνω στην οποία βασίζεται και οικοδομείται κάθε σύγχρονη κοινωνία που καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να γίνει πιο ανθρώπινη και ανεκτική για τα μέλη της:
Ότι σ αυτή τη ζωή, δεν μπορείς να έχεις όσα επιθυμείς, την ώρα που τα επιθυμείς και με τον τρόπο ακριβώς που τα επιθυμείς.
Αυτά λοιπόν τα «παιδιά» που δεν έμαθαν ποτέ να χάνουν απαρτίζουν σήμερα ολόκληρους στρατούς ακρωτηριασμένων συναισθηματικά ανθρώπων και άλογων όντων που έχουνε μόνο ένα πράγμα στο νου τους: πως να αποκτήσουν με το έτσι θέλω το «γλυκό» που θεωρούν ότι τους υποσχέθηκε η κοινωνία για να σταματήσουν το κλάμα τους το οποίο μετεξελίχθηκε προϊόντος του χρόνου σε μια ηδονική παράσταση αχαλίνωτης βίας και επιθετικότητας που εκφράζεται μέσα από πολλούς και διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα, μέσα από τη φαντασμαγορία των βαρελότων και των πυροτεχνημάτων, των φωταγωγημένων με επικίνδυνα πυρομαχικά αναστάσιμων ουρανών, της πολεμοχαρούς συμπεριφοράς στους αθλητικούς χώρους, της εγκληματικής αστοχασιάς στις εθνικές οδούς κα.

Δυστυχώς οι απολογισμοί αυτής της κατάστασης έχουν γίνει πια αδυσώπητοι, όμως το χειρότερο απ όλα δεν είναι ότι τα νούμερα απέκτησαν συμπαγή και αδιάβλητα χαρακτηριστικά, αλλά ότι αντανακλούν με γλαφυρότητα την αδυναμία του συστήματος και των διακλαδώσεών του να τα διαβάσουν, να τα μετατρέψουν σε ευανάγνωστα πορίσματα, να τα αξιολογήσουν επαρκώς και να τα αντιμετωπίσουν σε μια διαφορετική βάση ευθύνης και κοινωνικής υπαιτιότητας.

Τελικά, ότι και να λέμε σήμερα για όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στα πεδία των κοινωνικών συναθροίσεων, και σε όσους κοινωνικούς παράγοντες κι αν επιμερίζουμε τις ευθύνες που προκύπτουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν θα καταφέρνουμε ποτέ να καταλάβουμε την ηδονή της βίας για τη βία, και της πυρετικής αναζήτησης προκλήσεων και αιτιών αντιπαράθεσης σε ένα σύστημα διάτρητο και ανοχύρωτο από κάθε άποψη. Δεν θα κάνουμε λοιπόν τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό, αν δεν αναλογιστούμε ότι μεροληπτούμε πάντοτε υπέρ αυτών των στρατών που σπέρνουν την καταστροφή και τη βία όσο τους προσάπτουμε ιδεολογικές αρετές και επαναστατικά χαρακτηριστικά και τους αντιμετωπίζουμε αποκλειστικά στη βάση της κοινωνικής εξέγερσης.
Γιατί μπορεί κάποιος να πει και να έχει κάποιο δίκιο ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για την μετεξέλιξη της βίας του σχολικού προαυλίου, των ατραξιόν της θορυβώδους εξάτμισης, του επιδεικτικού οίστρου της σούζας, της φάρσας, της πλάκας, της ανερυθρίαστης και αναίσθητης σάτιρας, της περήφανης κοπάνας, της επέκτασης της κουλτούρας των νταήδων, η οποία συχνά διανθιζόταν με επιμέρους στοιχεία επεκτατικότητας και επιβολής, άρτι αφιχθείσες από την πατρίδα της παιδικής ηλικίας, εκεί όπου η αναζήτηση της ευχαρίστησης ήταν ο κανόνας και η ψευδαίσθηση πως η κατάκτησή της είναι πάντοτε εφικτή κυριαρχούσε στον πυρήνα κάθε μορφής διαπαιδαγώγησης .