Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Εκδρομή


Φόρεσε το καλύτερό σου πρόσωπο για μένα
θά ρθω αργά το βράδυ να μην έχεις κοιμηθεί
δε θα ποδοπατήσω τα λουλούδια τα σπαρμένα
άφησε στο σκοτάδι μια πορτίτσα ανοιχτή

φόρεσε το καλύτερό σου πρόσωπο για μένα
τώρα που αναθάρρησα και βλέπω προκοπή
σαν τον καλό βοσκό, πού χει τα πρόβατα αφημένα
και παίζει τη φλογέρα έξω απ των λύκων το μαντρί

φόρεσε το καλύτερό σου πρόσωπο για μένα
για τούτη την περίσταση πού ναι ξεχωριστή
ένα τεράστιο βράχο αιματοκύλησα για σένα
για να ονειρευτούμε την μικρή μας εκδρομή

Ήρθε ξανά εκείνη η μέρα


Κορυδαλλοί εδώ κι εκεί
αγιοκλήματα για κράχτες
μια καταπράσινη ζωή
θάλασσα πίσω από τους φράκτες

μικρό καλάθι κράταγα
κι ας χρειαζόμουν πιο μεγάλο
κι αν λίγο πισωπάταγα
το βήμα ετοίμαζα το άλλο

κι αν πεταλούδες κυνηγώ
και περπατάω στον αέρα
βαρύτητα δεν έχει εδώ
ήρθε ξανά εκείνη η μέρα

Σσσσσσσσσσστ…


Οι ΄Έλληνες έχουν μια κακιά συνήθεια. Να μιλούν στο σινεμά την ώρα που παίζεται η ταινία. Και την είχαν αναντάμ παπαντάμ. Από την εποχή ακόμα του βωβού κινηματογράφου, ο οποίος, όπως καταλαβαίνετε στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ βωβός.. Γι αυτό λογικά μπορούμε να συνάγουμε το συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα η πρώτη ομιλούσα ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου δεν ήταν ο «Τραγουδιστής της Τζαζ» όπως μνημονεύεται , αλλά η πρώτη κινηματογραφική ταινία που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα.

ΥΓ. Πάντως το (Σσσσσσσσστ... ) είναι απείρως χειρότερο…. 

Ανασκευή


Μετά το σάλο που ξεσήκωσαν στις ΗΠΑ οι δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα, περί νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, και τον κίνδυνο να χάσει μια δεύτερη προεδρική θητεία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, προσπαθεί τώρα να ανασκευάσει τις δηλώσεις του, λέγοντας ότι αυτές παρερμηνεύθηκαν από τον Τύπο. Μάλιστα αναμένεται να κάνει και κάποιες άμεσες ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση όπως την έκδοση μιας επίσημης ανακοίνωσης διάψευσης, που πρόκειται να βγει αυτές τις ημέρες από το προσφάτως ανανεωμένο Straight Department

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Μυγιάγγιχτη Άννα


Μετά την αποτυχία της να επανεκλεγεί βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, μαθαίνουμε ότι  η Άννα Διαμαντοπούλου ετοιμάζεται να τα βροντήξει και από το κόμμα.. Βέβαια  η περίπτωση της μου θυμίζει λιγάκι τη στιχομυθία του υποχόνδριου σκηνοθέτη Val Waxman με την ανήσυχη κόρη του στην ταινία του Γούντι Άλεν (Παίζοντας στα Τυφλά, Hollywood ending) όταν προσπαθεί να της εξηγήσει γιατί αποχώρησε από μία ακόμα ταινία:

Val Waxman: Γι αυτό αποφάσισα να παραιτηθώ

Κόρη: Μα μπαμπά, δεν παραιτήθηκες. Σε απέλυσαν

Val Waxman: Ε, δεν είναι αυτός ένας καλός λόγος για να παραιτηθώ;


Τσανταλίνα μανταλίνα


Την απάντησή του στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη για το περίφημο gay pride parade 2012 ετοιμάζει ο περιφερειάρχης φάντασμα, κεντρικής Μακεδονίας, Παναγιώτης Ψωμιάδης. Αυτή δεν θα είναι άλλη από την διοργάνωση ενός straight pride parade με σημαιοφόρο τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο και κεντρικό σύνθημα το: «η Μακεδονία είναι αντρική». 

…γίναμε μαλλιά κουβάρια


Ακούω ότι σημειώθηκαν κάποια επεισόδια περιορισμένης ευτυχώς έκτασης κατά τη δεύτερη μέρα του gay pride parade στη Θεσσαλονίκη. Όπως μαθαίνουμε, σύσσωμη η θρησκευτική ηγεσία της πόλης αντέδρασε έντονα και κινητοποιήθηκε άμεσα μπροστά στο άκουσμα της είδησης ότι θα σήκωνε κατά τη διάρκεια της παρέλασης την ελληνική σημαία, Αλβανός.

Για όσο διάστημα θα διασκεδάζουμε το θεό δεν θα κινδυνεύουμε από τίποτα


Τι λαός είμαστε, πάντως. Την ώρα που οι μισοί Έλληνες καθηλωνόταν μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να παρακολουθήσει την μεγάλη μάχη της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου κόντρα στους Γερμανούς, οι άλλοι μισοί ξεροστάλιαζαν μπροστά στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ3, περιμένοντας μήπως και δουν κάποιο γνωστό τους στο gay pride parade.

Προκαταβολή


Όλη η ανταμοιβή την τελευταία μέρα
καμιά ευχαρίστηση νωρίτερα
δρόμοι στρωμένοι με υάκινθους
λίκνα ροζ και παπαρούνες

σχεδιασμένοι να οδηγούν στην εσχατιά της ανταμοιβής
και μερικές όμορφες πέτρες, κοχύλια και αστερίες
και μαύρα φύκια της στεριάς αλατισμένα
σ ένα χεράκι τόσο αδύναμο και χρήσιμο

και φράκτες και κορυδαλλοί και μουρμουρητά από τα κύματα
και μυρωδιές από σανά, ένα αγιόκλημα και θυμάρι
πεταλούδες και αγριοκέρασα
άγριοι θάμνοι και ανηφοριές της άνοιξης

τρίψιμο και συμμάζεμα
κι η προκαταβολή της παιδικής ηλικίας
πριν από την επιβράβευση της τελευταίας μέρας
και την ανταμοιβή μιας ολόκληρης ζωής 

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Πιο πολύ ζωή δεν υπάρχει


Άλλο δεν έχει, αυτό είναι όλο, πιο πολύ ζωή δεν υπάρχει
το συνομολογούν και τα πουλιά, με το επουράνιο βλέμμα τους
κι ας υπάρχει πάντα το μετά σαν προσδοκία
και υπόσχεση που δραπετεύει απ τα δεσμά της, για περισσότερη ζωή

παρόλα αυτά υπάρχει και μία θάλασσα με νερά μενεξεδιά
ζεστή και αφρισμένη, όπου κι αν φτάνει το βλέμμα μακριά
ένα απαλό σεντόνι πάνω από λιπαρά πλάσματα
όπου και αν υπάρχουν όνειρα και ανθρώπινες ελπίδες

γι αυτό τώρα που ξέρω ότι πιο πολύ ζωή δεν υπάρχει
παρά μόνο ότι λαχταράει η ψυχή να συναντήσει
η θλίψη μου, που τριγυρνά γύρω απ τους άδειους κάβους,
είναι η χαρά που δεν στερώ από κανέναν

και τώρα που ξέρω ότι πρέπει να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά
και σαν θαλάσσιο πουλί που ξεμακραίνει απ το γαλάζιο
να κρυφτώ μέσα σ ένα σύννεφο και να φυσάω από εκεί
επιστατώντας τους προορισμούς και επισπεύδοντας τους κι άλλο

παρηγορούμαι, όταν συνειδητοποιώ ότι πιο πολύ ζωή δεν υπάρχει
και μακαρίζω τις αόριστες αγάπες, τις ουτοπικές
τις απόρθητες τις τρύπες μες στα σύννεφα
τα καταφύγια μιας ζωής που δεν υπάρχει

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Λάθος λογιστικής


Και τότε ακούστηκε η λύση
κι η πρόσθεση που λύθηκε
το άθροισμα που βρέθηκε
ελέγχθηκε κι εγκρίθηκε

ένα άγονο μέρος ήταν
και μια άγονη πράξη
χωρίς υπόλοιπο, δέντρο, νερό, χορτάρι
λίγο πριν χαράξει

βοσκή σε τόπο χλοερό
και ύδατα αναπαύσεως
σημείο καρποφόρο της ερήμου
και όχημα ανατάξεως

κάπου μακριά απ το χορτάρι μια υφήλιος
στο κέρας μιας στροφής δεκαδικής
το λάθος μιας ζωής λογιστικής
τίποτα άλλο παρά άμμος, φως και ήλιος

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Έμαθα πως γύρισες


Έμαθα πως γύρισες
κι ήρθες σπίτι να μ επισκεφθείς
μα δε με αντίκρισες
κι έφυγες προτού λαλήσει τρεις

άφηστα να τρέξουνε
δάκρυα τα λεν παρηγοριάς
κι αν δεν σε γιατρέψουνε
δεν υπάρχει ελπίδα γιατρειάς

έμαθα πως γύρισες
όμορφη, σκληρά διακριτική
τα παλιά αψήφησες
για μια σύντομη προοπτική

έμαθα πως γύρισες
με σκοπό διαπραγματευτικό
και πως μ αποθύμησες
ίσως πιο πολύ κι απ ότι εγώ

έμαθα πως γύρισες
μα είχα λόγο να μαι μακριά
την αρχή δεν τήρησες
πως δεν θα βρεθούμε εμείς ξανά

έμαθα πως γύρισες
μ ένα ενδιαφέρον στοργικό
σ αναμνήσεις κύλησες
πού ναι δρόμοι δίχως τελειωμό

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Ραλλού


Κρατώντας λίγες μαργαρίτες
και μαύρα φύλλα κυδωνιάς
κι ενώ εσφύριζε η τσαγιέρα
πάνω απ τις γλώσσες της φωτιάς

νότισε δύο παξιμάδια
με δυο σταγόνες του λαδιού
και στου Αιγαίου τα καθάρια
νερά ανοίχτηκε η Ραλλού

έζησε τόσο απελπισμένη
με μόνη ελπίδα το θεό
μεθοδική και λιγωμένη
με ένα βλέμμα σιωπηρό

δίπλα στον τάφο του πατέρα
μονολογούσε απ το πρωϊ
λόγια σκληρά που παραπέρα
από εκεί δεν είχαν βγει

«να πάρει η οργή» μπουκιά μεγάλη
έφαγε, λόγια να μην πει
μήπως την πέρασε για άλλη
ο ιερέας το πρωί;

οι τελευταίες της οι σκέψεις
το πανωφόρι της καρδιάς
κι όταν δεν έβγαιναν οι λέξεις
μπλόκαραν όλα μονομιάς

θυμήθηκε τους περιπάτους
που την βοήθαγαν να ζει
και τους γαμπρούς τους κυριλάτους
που την περνούσαν για χαζή

δάχτυλα ακούραστα στην πλέξη
της εκκλησίας την αυλή
είναι αμαρτία να ξεμπλέξει
κανείς φθηνά με τη ζωή.


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πογκρόμ


Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και κάποιο ίχνος σοβαρότητας στη συχνότατη το τελευταίο διάστημα παρατήρηση ότι δημιουργήθηκε πλέον ένα νέο δίπολο στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Εννοώντας το δίπολο αριστεράς δεξιάς.  Δηλαδή το δίπολο του εθνικού διχασμού, αυτό που εξέθρεψε γενιές και γενιές Ελλήνων με μίσος και απέχθεια για τον ιδεολογικό αντίπαλο, είναι που παρουσιάζεται τώρα ως κάτι πρωτοφανές

  Στην πραγματικότητα όμως είναι η πλέον αρχέτυπη μορφή πολιτικής διάσπασης που ταλαιπωρεί τον ελληνικό λαό εδώ και δεκαετίες κι ότι χειρότερο θα μπορούσε να αναζωπυρωθεί σ ένα τόσο εύφλεκτο κοινωνικό πεδίο.
Και για να εξηγούμαστε. Αυτό το δίπολο δεν μοιάζει επουδενί σ εκείνο μεταξύ ΠΑΣΟΚ –ΝΔ.  Επειδή γεννάει βαθύτερα και πιο εγκάρσια συναισθήματα, τα οποία δεν περιορίζονται απλώς σ ένα στείρο ανταγωνισμό για τη νομή της εξουσίας αλλά διατρέχουν το ελληνικό DNA από πατέρα σε γιο, και  θα μπορούσε να οδηγήσει σε θανάσιμες εξελίξεις. Επιπλέον επειδή χαρακτηρίζεται από αμελητέες ηγεσίες, μπορεί να γίνει ακόμα και ανεξέλεγκτο.
Και κυρίως το νέο δίπολο συσπειρώνει γύρω του τα εξτρέμ, που λειτουργούν ως ο εκτελεστικός βραχίονας αυτού του παράλογου μίσους που δεν μπορεί να εκφραστεί σε θεσμικό επίπεδο, ούτε καν σε επίπεδο ιδεών πια.. Όλα αυτά τα αντί- λοιπόν ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίζουν περισσότερο από το πόσο καλά θα διαπραγματευθούν την επόμενη ημέρα οι νικητές των εκλογών, τους όρους του μνημονίου.

 Παράλληλα, η υποχώρηση  των δυνάμεων του κέντρου ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την παράλογη διελκυνστίδα που έχει ως έπαθλό της  την τελική επικράτηση της απόλυτης αλήθειας και θύμα της φυσικά την κοινή λογική.

Κι η αλήθεια είναι ότι και οι δύο πολιτικοί χώροι που διεκδικούν αυτή την Κυριακή την εξουσία δεν κατηγορούνται άδικα για τις σχέσεις τους με τα άκρα. Αντίθετα, τα υποθάλπουν και κατά καιρούς τα χρησιμοποιούν είτε για επικοινωνιακούς και λιγότερο επιδερμικούς σκοπούς είτε για πολιτικούς.

  Όμως δυστυχώς το διακύβευμα αυτών των εκλογών παρασάγγας απέχει από την πλήρη ή μερική υλοποίηση του μνημονίου.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος φαίνεται ότι είναι η αποχαλίνωση της βίας που αναζωπυρώνει το προαιώνιο μίσος. Αφορμές θα δοθούν και από τις δύο πλευρές και οι προβοκάτσιες δεν θα λείψουν μετεκλογικά από τις δυνάμεις που επενδύουν στο μίσος και το χάος. Προβοκάτσιες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν χιονοστιβάδα βίαιων γεγονότων με την ανοχή της κοινής γνώμης. Αυτήν την σιωπηρή  ανοχή που διατηρείται και κλιμακώνεται από τα χρόνια που η κοινωνία εξέφραζε κάτι μισόλογα θλίψης και ψιλοαγανάκτησης που ήταν και δεν ήταν καταδίκη απέναντι στα εγκλήματα της 17Ν, μέχρι σήμερα που ανέχεται τις καταδρομικές των θρασύδειλων τραμπούκων σε στέκια μεταναστών και αριστερών. Η μεγάλη αναταραχή που υπάρχει στην κοινωνία, λοιπόν, θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες καταστροφές, ακόμα και μια νέα επικαιροποίηση της μισαλλοδοξίας που έχει τραυματίσει ανεπανόρθωτα την κοινωνική μας συνοχή.. Γιατί φαίνεται πως ο  Έλληνας χρειάζεται έναν πόλεμο για να αποσυμπιεστεί συναισθηματικά. Έτσι τουλάχιστον συμπεριφέρεται. Σαν να ψάχνει τον αντίπαλο που θα μπορούσε θεωρητικά να τον ταπεινώσει και να τον υποτάξει, μέσα σ έναν ελεγχόμενο πόλεμο, για να πάρει το αίμα του πίσω για τις έξωθεν ταπεινώσεις που υπομένει εδώ και χρόνια. Και ο πιο βολικός αντίπαλός του δεν θα μπορούσε να είναι αυτή την στιγμή άλλος   από εκείνον που φέρνει διαφορετικό χρώμα δέρματος  ή που κουβαλά διαφορετικές ιδέες.


Το κλουβί


Το καρφί του κλουβιού υποχωρεί
και το αγιάτρευτο πουλί δεν κελαηδεί
σβήνει ο ίσκιος του κάτω απ το φανό
και καθόλου θέα δεν έχει προς τον ουρανό

μια κοιτά την κουβαρίστρα, μια αλλού θωρεί
μια την αλληλογραφία που αναχωρεί
λεκιασμένο δέρμα βλέπει, ζαρωμένη υφή
αστυνόμος που επιβλέπει μέσα απ το κλουβί

βούτυρο και μέλι πάνω σε ψωμί ζεστό
ζήτησε η Νεφέλη, λίγο μπέικον κι αυγό
ντροπαλές ρυτίδες, που όμως θάρρος μαρτυρούν
κάνεις πως δεν είδες τα πουλάκια που σιωπούν

άλλαξε τη θέση του κλουβιού του, να χαρείς
δώστου, θα του αρέσει, μία διάσταση ζωής
τέλειωσε τα λίγα του καθήκοντα κι ακούς
την προοπτική του γυρισμού ραμφίζει ο νους

Το ποδήλατο


Ύστερα από ώρες φιλόπονης δουλειάς
επιδιόρθωσε το ποδήλατο του γιου του
ενώ οι  άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στην παραλία
για να αντικρίσουν τη βραδινή παλίρροια

ο άνεμος φυσούσε γλυκά, τυραννικά
σκάφη αναψυχής αγκυροβολημένα
τα προεόρτια μιας νύχτας καλοκαιρινής
τα ίχνη των πελμάτων κατά μήκος της βρεγμένης άμμου

και τα φύκια ξεβρασμένα και ασύνταχτα
δίπλα στα ξύλινα φτυάρια και τα κάστρα από άμμο
η ευγενική παραλλαγή της μέρας
έφτασε εκείνο το σούρουπο, στο αποκορύφωμά της

με κάποιους από τους παρόντες της μεσημεριανής αγρύπνιας να λείπουν
και κάποια από τα παιδιά να στέκονται ανόρεχτα μπροστά στο τάισμα της μάνας τους
σ ένα στιγμιαίο ξεθύμασμα συναισθημάτων
με ανθρώπους λιγότερο μαυρισμένους
να συζητάνε το περιεχόμενο ενός γράμματος που έφτασε κείνο το πρωί

και τίποτα να μην μαρτυρά, πυγμή, έκρηξη, αθέτηση ή επιθυμία
πέρα από την παρουσία του παιδιού, που καβαλούσε το ποδήλατό του
με το λάστιχο σκασμένο και τη ζάντα να χει κολλήσει στο τσιμέντο
κρυφοκοιτάζοντας κάθε τόσο στο αγροτόσπιτό του
ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή
για να αναζητήσει την κατανόηση του πατέρα του…

λίγο πριν βασιλέψει το φεγγάρι
και η παλίρροια να αρχίσει να τραβά
τους ανθρώπους απ τα σπίτια τους
μια συντομογραφία του πατέρα
απαλλαγμένη από τα βασανιστικά καθήκοντά του

έριξε τη σαμπρέλα στο νερό
δίνοντας το λόγο στις μικρές τρυπούλες
να μαρτυρήσουν τις ασυλλόγιστες πορείες του μικρού
πάνω σ αγκάθια και γυαλιά
δίπλα στο δρόμο το στρωτό της παραμέλησης

άφρισε το νερό της λεκάνης από τις μαρτυρίες της κάθε τρύπας
και η νεκρή σαμπρέλα σαν άλλη Πυθία
προέβλεψε τον αυτόνομο πνιγμό της

Δεν θα ξαναματιαστώ για χρόνια


-Φτου σου! εσύ ένας αριστερός από κούνια να λες ότι θα ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ, μου λέει ο «Κ», βολεμένος από το ΠΑΣΟΚ στο δημόσιο και νεόκοπος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ.

-Φτου σου κι από μένα, ντροπή του λαϊκού κινήματος. Ακούς εκεί, να ψηφίσεις αυτούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα, φτου σου, μου λέει ο «Α», βολεμένος από το ΠΑΣΟΚ στο δημόσιο, νεόκοπος αριστερός.

Με τόσα φτυσίματα εγώ στην αρχή νιώθω σαν βρεγμένη γάτα, αλλά προσπαθώ να ανασκουμπωθώ λιγάκι και να το δω από τη θετική του πλευρά, λέγοντάς τους:

-Εντάξει ρε παιδιά, πως κάνετε έτσι; Άλλος ανακαλύπτει στα 38 του ότι είναι gay, εγώ ανακάλυψα ότι είμαι σοσιαλδημοκράτης. Ε δε θα πεθάνουμε κιόλας.

Όλη η μαγεία στο «ψητό»


Ετοιμάζεσαι να βγεις με μια κοπέλα και διαπιστώνεις ότι  έχοντας ήδη μπει στη σελίδα της στο Facebook  γνωρίζεις σχεδόν τα πάντα γι αυτήν. Άρα, πλάκα πλάκα, τι απομένει;

Τι είναι η ευτυχία; Ένα τσακ είναι…..


-Θέλω να σε ρωτήσω κάτι, μου λέει η θεία μου

-Μάλλον ΠΑΣΟΚ, της απαντάω
-Μα καλά πως κατάλαβες τι θα σε ρωτούσα, μου λέει

-Από καθαρή διαίσθηση, της λέω

-Μα εσύ δεν ψήφιζες ποτέ ΠΑΣΟΚ, μου λέει, πως άλλαξες γνώμη τώρα;

-Για να μπει στη βουλή, λέω εγώ πειραχτικά.

-Και τι σε νοιάζει εσένα αν το ΠΑΣΟΚ μπει στη βουλή, λέει τώρα με παράπονο.

-Ε, όπως και να το κάνουμε υπήρξε για μένα ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, απαντώ.

-Μπράβο μου λέει, αγόρι μου, μου έδωσες μεγάλη χαρά. Τώρα θέλω να σε ρωτήσω και κάτι άλλο....

-Το πλήρωσα, της λέω

-Αλήθεια; Το πλήρωσες το χαράτσι;

-Ναι, το πλήρωσα

-Μπράβο, μου λέει, Χάρη, μπράβο. Πριν φύγεις θέλω να σου θυμίσω να τηλεφωνήσεις στη μάνα σου και να της πεις να μου φέρει τα τάπερ πίσω. Να της πεις πως λεφτά μπορεί να χαρίζω, τάπερ όμως όχι
-Εντάξει θα της το πώς λέω και ανοίγω την πόρτα να φύγω, όταν την ακούω να λέει επί λέξει:
-Και όπως είπαμε εεε; ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να έχεις το… ρεύμα σου ήσυχο…


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ


Τα χρώματα ξεψύχαγαν πάνω στο καβαλέτο
κι η τελευταία πινελιά περίμενε το δείλι
γλυκός νοτιάς εφύσηξε κι άρπαξε το πακέτο
κι ένα τσιγάρο έγειρε, στα κρασωμένα χείλη

οι ηλιαχτίδες θάμπωναν, μάρτυρες του θριάμβου
και τα τραγούδια κούρνιαζαν μες στη σκιά του κέδρου
ξεθώριαζε ο αντίζηλος στο φως του ξιφομάχου
μονομαχία αβρότητας για φύλο κάποιου αγγέλου

αντέδρασες και σιώπησα, παθητικά γυρνούσα
το τέλος ήρθε κι έφυγε, κοίτα αυτούς τους γέρους
εγκάρδια σε απόκτησα και για κρασί διψούσα
το παν είναι το ήμισυ και η αρχή του θέρους…

Τα παλιά χούγια πάνε στον παράδεισο


Τις προάλλες είδα ένα τρομερό εφιάλτη.
Είδα λέει ότι πεθαίνω κι ότι πηγαίνω στον παράδεισο και ακριβώς δίπλα μου στέκεται ένας ακόμα τύπος που ανοίγει πρώτος τα μάτια του και λέει:

 -Που βρίσκομαι; Είμαι ακόμα ζωντανός;

Αμέσως μετά, ανοίγω κι εγώ τα μάτια μου, ρίχνω μια ματιά τριγύρω και λέω…
-Που βρίσκομαι ; Είμαι ακόμα αριστερός;

Και λίγο αργότερα τσουπ, να τη κι η ψυχή μου να με πλησιάζει από μακριά!

Ψυχραιμία


Εδώ για να πείσετε τον πατέρα σας να τσοντάρει κάπως στα οικονομικά σας πρέπει να του κάνετε τα ψώνια του Σαββάτου, να τον πηγαίνετε κάθε εβδομάδα  με το αμάξι σας να δει τον αδελφό του που μένει στο Κιλκίς, να ψηφίζεται το κόμμα που ψηφίζει, να του βάφετε το σπίτι, να του μετράτε τις αποδείξεις, να του καθαρίζετε κάθε καλοκαίρι από τα ζιζάνια το χωραφάκι του στη Χαλκιδική και σας μάραναν οι όροι του μνημονίου; παναθεμά σας….



Σ α-γα-πω σ αγαπώ από συνήθεια, σ αγαπώ γιατί σαι συ


Περνάει κάθε Κυριακή, κάπου κοντά στο μεσημέρι μπροστά από το σπίτι μου ένας γυρολόγος μουσικός .
Από συνήθεια εγώ ξέρω ότι όταν ή ώρα γίνει δώδεκα, θα ακούσω το ακορντεόν του να συνοδεύει τη φωνή του στο τραγούδι «σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία»
Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι το ρεπερτόριό του εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στην πρώτη στροφή του εν λόγω τραγουδιού, την οποία  επαναλαμβάνει  αδιαλείπτως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και μάλιστα  ούτε καν ολόκληρη:

Σ α-γα-πώ σ αγαπώ γιατί είσαι ω μμμμμμμμ ααααα
Σ αγαπώ γιατί είς ω μμμμμμμααα
Σ αγαπώ γιατί μμμμμμμμμ-υυ


Τις προάλλες ο εν λόγω μουσικός  πέρασε από ένα στέκι μου και διαμαρτυρόταν ότι η δουλειά του πια είχε πέσει δραματικά, χρεώνοντας την κατάσταση στο μνημόνιο.
Εγώ σαν κύριος που είμαι έβαλα τη γροθιά μου στο στόμα για να μη μιλήσω και δεν έβγαλα άχνα.

Έχε χάρη που σέβομαι το…χρόνο σου!!!


-Ευχαριστώ! της λέω στο Facebook
-Tpt, μου απαντάει
-Πως πάει της λέω;
-Sk μου απαντάει
-Γιατί έτσι; Της λέω
-Gl μου απαντάει
-Τα λέμε της λέω
- Bb, μου απαντάει

-Τι κάνεις; με ρωτάει την άλλη μέρα, και μου παίρνει περίπου ένα τέταρτο για  διαβάσω την μακροσκελή ερώτησή  της.
-Σένια της απαντώ, σεβόμενος το χρόνο της
-;;;;;;;;; μου απαντάει

Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας μου θυμίζει όλο και πιο συχνά πλέον εκείνο το καβγαδάκι που είχα  κάποτε με μια παλιά μου φίλη, κατά τη διάρκεια του οποίου την αποκάλεσα «γαϊδούρι» κι εκείνη παρεξηγήθηκε επειδή δεν την είπα «γαϊδούρα».

Βαθιές αριστερές εισπνοές


Είχα διαβάσει κάπου παλιά πως όταν καταλαβαίνουμε ότι αρχίζουμε να χάνουμε την ψυχραιμία μας πρέπει αμέσως να παίρνουμε βαθιές αναπνοές και να μετράμε ως το δέκα προτού  αντιδράσουμε.

Εγώ το τροποποίησα κάπως αυτό κι αντί να μετράω ως το δέκα λέω δέκα φορές ότι κατά βάθος ακόμα:

-Είμαι αριστερός, είμαι αριστερός, είμαι αριστερός, είμαι αριστερός….

Συντήρηση της ζωής


Συμφωνώ με την άποψη που λέει ότι ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις. Όχι όμως μια θεϊκή και μια ανθρώπινη, αλλά μια αριστερή και μια δεξιά
Εγώ λοιπόν, από τότε που ανακάλυψα την δεξιά μου φύση έχω γίνει άλλος άνθρωπος
Και πάντα όταν συναντώ παιδάκια που γράφουνε με το αριστερό τα εξηγώ ότι πρέπει να αρχίσουν να γράφουνε με το σωστό χέρι.

Γλώσσα του εκλογικού σώματος


Λοιπόν, μάθημα πρώτο: Όταν ένας πολιτικός την ώρα που μιλάει ανοιγοκλείνει τα χέρια του από μέσα προς τα έξω απλώνοντάς τα αρχικά δεξιά και αριστερά  και μετά πάλι προς τα μέσα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του κάτι που περιλαμβάνει τη λέξη «οριζόντια»

Απαγορεύεται το παθητικό κάπνισμα


Με ένα τρίτο μνημόνιο το οποίο θα περιλαμβάνει ένα και μοναδικό άρθρο, αυτό της κατάργησης του αντικαπνιστικού νόμου, ακούγεται ότι θα αντικαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το υπάρχον μνημόνιο. Στους εφαρμοστικούς νόμους όμως θα περιλαμβάνεται και μια σαφής και αυστηρή προειδοποίηση προς τους παθητικούς καπνιστές που θα επισείει μάλιστα μέχρι και ποινές τιμωρίας, για  τις βλαβερές συνέπειες του παθητικού καπνίσματος, αν δεν συμμορφώνονται άμεσα  με τις οδηγίες που θα αναγράφονται υποχρεωτικά στις νέες ταμπελίτσες των καταστημάτων εστίασης που θα αντικαταστήσουν τις παλιές κι όπου θα αναφέρεται ρητά ότι απαγορεύεται το παθητικό κάπνισμα..

Όλη η μαγεία στο «ψητό»


Ετοιμάζεσαι να βγεις με μια κοπέλα και διαπιστώνεις ότι έχοντας μπει στη σελίδα της ήδη γνωρίζεις τα πάντα γι αυτήν. Άρα τι απομένει;

Σύγχυση


Θεωρείται το μνημόνιο διαβολικό ή χριστιανικό; Ρωτιέται ένας νεαρός ιερέας
Διαβολικό απαντάει.
Ακόμα κι αν έχει επιβληθεί από Χριστιανούς;

Ο αναfacebookτος πρώτος το λίθο βαλέτω


Έλα πια μην είσαι τόσο εγωίστρια. Ρίξε λίγο τα μούτρα σου, δεν κάνει κακό. Κι εγώ σου υπόσχομαι πως αν μου κάνεις πρόταση φιλίας στο Facebook,  θα την αποδεχτώ.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Τελικά , είσαι ή δεν είσαι ελέφαντας;


Όλη αυτή η ιστορία με τις προβλεπόμενες και αναμασημένες ερωτήσεις που απευθύνουν στον πρόεδρο του «Δημιουργία Ξανά», Θάνο Τζήμερο, οι δημοσιογράφοι του παλαιοκομματισμού,  είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα. Κι ο άνθρωπος από την πλευρά του ενώ αρχικά μοιάζει  λιγάκι έκπληκτος,  τελικά πάντα αυτοσυγκρατείται, αντιμετωπίζοντας τις συγκαλυμμένες προβοκάτσιες ενός αποτυχημένου συστήματος που ενδιαφέρεται περισσότερο γι αυτά που δεν ολοκλήρωσε μέχρι σήμερα παρά για εκείνα που πέτυχε ή που προτίθεται να κάνει, αντιδρώντας πότε με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και πότε με ένα πνεύμα που σπάνια γίνεται αντιληπτό από τους ξυλόγλυπτους δημοσιογράφους.
Μπροστά λοιπόν σ ένα σύστημα  που προκρίνει τους αποτυχημένους πτυχιούχους από τους προκομμένους αυτοδημιούργητους, η λογική της διεθνούς πρακτικής σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Έτσι ενώ από τη μια πλευρά  διατρανώνουμε ότι τάχα εμείς σαν κοινωνία ευχόμαστε να αναδειχθούν στο πολιτικό σύστημα νέες δυνάμεις μέσα από την κοινωνία που να εκφράζουν απευθείας το λαό κι ακόμη περισσότερο εκείνο το κομμάτι του λαού που παρέμεινε διαχρονικά ματαιωμένο από τις συνιστώσες της αναξιοκρατίας , δηλαδή οι δημιουργικοί, οι εργατικοί, οι προκομμένοι άνθρωποι του μόχθου,  από την άλλη, όταν κάτι καινούργιο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, του  στήνουμε τεχνηέντως παγίδες, προσπαθώντας να του ανακόψουμε την πορεία, καίγοντάς το εν τη γενέσει του, πριν ακόμα παίξει το χαρτί του.

Αλλά και στα πρόσωπα των ίδιων των δημοσιογράφων που του απευθύνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις για την ΑΣΟΕ, την περίφημη επιστολή προς την Μέρκελ, για το αν είναι μάρτυρας του Ιεχωβά, τους μετανάστες, τη συνεργασία με το Μάνο, μπορείς να διακρίνεις εύκολα ,ότι  πίσω από την πρόθεση της λασπολογίας υπάρχουν και κάποια  ψήγματα ενοχής ή και συμπάθειας, που γλυκαίνουν κάπως προς το τέλος των συνεντεύξεών τους, την δήθεν αυστηρότητα που τα περιβάλλει και που επιβάλλει σ έναν δημοσιογράφο να καταθέτει τα ερωτήματά του με βάση το είδος εκείνο της επαγγελματικής διαστροφής ή διαπλοκής που υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις τον πάλαι ποτέ δικομματισμό και τα κόμματα της εναλλαγής.

Το πνεύμα τους είναι ότι προδικάζουν ότι κι αυτός όταν θα μπει στη βουλή θα γίνει σαν όλους τους άλλους, αν δεν είναι ήδη όμοιος μαζί τους. Άρα τι την θέλουμε την ρημάδα την ανανέωση τελικά; Τι τους θέλουμε τους νέους ανθρώπους στο κοινοβούλιο; Και προς τι  όλη αυτή η μάταιη προσπάθεια;

Χαράς στο κουράγιο του ανθρώπου, λέω εγώ. Και μόνο που ξεφτιλίζει ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό κατεστημένο, απογυμνώνοντας το από τις σκοπιμότητες που το περιβάλλουν, είναι νικητής. Και μόνο που κατάφερε να ενεργοποιήσει ένα πολύ δυναμικό αλλά και απομονωμένο κομμάτι της κοινής γνώμης σ ένα πλαίσιο καθαρά αντιδημαγωγικό για ένα δύσκολο δρόμο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα και μόνο που ανέδειξε ότι το πραγματικό δίλημμα για την Ελλάδα είναι το «δημιουργία ή παρασιτισμός» είναι ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών.
Έχει όμως μεγάλη σημασία η ηθική αυτή νίκη του να  έχει και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Να υπάρξει αντίκρισμα σ αυτή την μεγαλειώδη προσπάθεια. Να πειστεί ο κόσμος να τον υποστηρίξει μέχρι τέλους για να προσπαθήσει με τις δυνάμεις του επιβάλλει μια ατζέντα συνεργασιών και συνεννόησης πάνω σε υπαρκτά ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας.

Για τη Δημιουργία Ξανά απομένουνε δύο διαβολοβδομάδες, μέσα στις οποίες θα έχει και οφέλη και απώλειες, για να μπορέσει να δικεδικήσει κάτι περισσότερο από την αίγλη των χαμένων μαχών. Το περιβάλλον είναι δύσκολο και θα πολωθεί ακόμα περισσότερο ενώ υπάρχει και πολύς κόσμος που πιστεύει ότι ένας Παπανδρέου δικαιούται να συνεργάζεται με τον Μάνο, αλλά ένας  Τζήμερος όχι.
Ή ότι το να συνεργάζεσαι με το Μάνο επειδή κινδυνεύεις για μερικές χιλιάδες ψήφους να μην επιτύχεις κάτι μοναδικό για την ιστορία του τόπου είναι πιο κολάσιμο από το να υποστηρίζεσαι ως ΣΥΡΙΖΑ από τον αυριανισμό ή τους πρώην στενούς συνεργάτες του Άκη Τσοχατσόπουλου. Ας δούμε λοιπόν, τι έχει κατάφερε να πετύχει αυτός ο άνθρωπος μέσα σε μόλις τρεις μήνες μαζί με τους συνεργάτες του και ας μην αναλωνόμαστε σε τόσο μικρόψυχες αντιπαραθέσεις που αποδεικνύουνε εκ των άλλων πηγαίο συντηρητισμό,  φθόνο, φόβο και έλλειψη πραγματικού μεγαλείου.

Τηλεξεμάρκετινγκ


Περνάω τις προάλλες από τη  θεία μου. Κτυπάω το κουδούνι της και βλέπω την πόρτα να ανοίγει μόνη της σιγά σιγά. Στην αρχή παγώνει το αίμα μου.

Λέω, ότι κάτι συμβαίνει και πως αυτή για να μη με ρωτήσει πέντε φορές ποιος είμαι ,να μη μου ζητήσει να ρίξω κάτω από την πόρτα την ταυτότητά μου και να της δείξω από το ματάκι το πιο πρόσφατο τεστ DNA που έχω στη διάθεσή μου,  προτού με αφήσει να μπω, κάτι έχει πάθει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τελικά, μπαίνω μέσα και ακούω: Πάτερ ημών ο εν τοις οιρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου κτλ

-Τι έγινε ρε θεία λέω; Και κάνω το σταυρό μου για να είμαι κι εγώ μέσα στο κλίμα.
-Σους μου λέει και μου κάνει νόημα να καθίσω

Και συνεχίζει:

-ΜΑΡΙΑ, πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…. κτλ
-ΑΛΕΚΑ πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς κτλ
-ΚΥΡΑ ΣΟΦΙΑ πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς κτλ

Να φύγεις μακριά και να μην ξανάρθεις ποτέ σ αυτή τη γειτονιά λέει απειλητικά στο πνεύμα της βασκανίας  που διέκρινε. Και μετά ξεσπάει σ ένα ανελέητο χασμουρητό:  Άχου. Ούχου, άχου, ούχιιιι.

-Ρε θεία, πόσες μέρες έχεις να κοιμηθείς; της λέω

-Πάψε, μου λέει, και συνεχίζει:


 «Αχ θα σκάσω. Ούχιιι, ούχιιι. Ούχιι»

-Εγώ για να ελαφρύνω λιγάκι την ατμόσφαιρα την ρωτάω:

Τελικά ποιος το είπε το ούχιι στους Ιταλούς: Ο λαός ή ο Μεταξάς;

-Ούχιιι, ούχιι, ούχιι, συνεχίζει αυτή.
 Κάλε αυτό δεν είναι μάτι… είναι μάτια., αποφαίνεται τελικά.

Τσιιιιζζζ


-Γιατί  τις προάλλες έγραψες όλα αυτά τα άσχημα πράγματα για μένα; με ρωτάει ένας γνωστός μου
-Τι έγραψα δηλαδή, του λέω
-Να έγραψες ότι δήθεν στη γειτονιά υπάρχει κάποιος που δεν έχει κόψει απόδειξη ποτέ στη ζωή του.
-Αναφέρθηκα στο μαγαζί σου ρε αδελφέ , του λέω; Μήπως έγραψα το επάγγελμά σου; μήπως σε περιέγραψα εμφανισιακά; είπα ποιανού παιδί είσαι ή μήπως ανέφερα πουθενά το όνομά σου και δε το θυμάμαι
-Όχι μου λέει, τίποτα απ όλα αυτά. Απλώς "φωτογράφισες" εμένα.

Πάντα υπάρχουν επιλογές


Τελικά, αν δεν αποτρελαθούμε από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, θα αποτρελαθούμε από τους φθηνούς συναγερμούς των αυτοκινήτων που επανέκαμψαν αυτήν την περίοδο.

Ασημωσέ με μάγκα


Ότι οι αστρολόγοι ήταν γάτες με πέταλα το ήξερε όλος ο ντουνιάς.
Ότι θα κατάφερναν όμως να προσαρμόσουν ακόμα και τα άστρα στις απαιτήσεις της οικονομικής κρίσης είναι κάτι που δε χωράει ο νους μου. Ακούστε λοιπόν τι παίζει το τελευταίο διάστημα στις αστρολογικές προβλέψεις για να αντιληφθείτε τι λέω:

……μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, ενώ στα οικονομικά θα προκύψουνε κάποια έκτακτα έξοδα.

Η κούρσα της διαρκούς υποτίμησης


Μετά την πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου για πρώτη φορά τα αισθηματικά μας περνούν μπροστά με βραχεία κεφαλή από τα οικονομικά μας. 

Καλή συμβουλή είναι η δυσάρεστη συμβουλή, έλεγε ο άγνωστος μακαρίτης


-Τι δε θα έκανες σε καμία περίπτωση  εσύ, αν είχες ένα παιδί αυτήν την εποχή, μου λέει μια φίλη μου.
Η αλήθεια είναι ότι με αιφνιδίασε κάπως με το ερώτημά της γι αυτό και κόμπιασα λιγάκι προτού της απαντήσω:

-Δε θα δημοσίευα επουδενί  φωτογραφίες του στη σελίδα μου στο Facebook είπα και την είδα λιγάκι συνοφρυωμένη.

Τι να κάνω δηλαδή. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό, αυτό είπα.

Ούτε μας ενώνει κι ούτε μας δονεί Κηλαηδόνη αυτή η εθνική!


Το μίσος του παρανοϊκού σχιζοφρενή φασίστα Μπρέιβικ για τους μουσουλμάνους κατοίκους της Ευρώπης  και τους αριστεριστές συμπατριώτες του, ωχριά αυτή τη στιγμή μπροστά σ αυτό των οπαδών της πιο ιστορικής και αδικημένης ομάδας στην Ελλάδα, του Ηρακλή, απέναντι στο σύστημα ΕΠΟ και τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Αρκεί μια περιήγηση στα κυανόλευκα φόρουμ για να διαπιστώσει κανείς του λόγου το αληθές.

Κι αν στην πρώτη περίπτωση αναφερόμαστε σ ένα μίσος αδικαιολόγητο, διαποτισμένο με διάφορες πολιτικές φαντασιώσεις, σύμφωνα με τις οποίες, η Ευρώπη αντιμετωπίζει έναν εμφύλιο πόλεμο, στην δεύτερη είναι ένα μίσος καθαρά αντισυστημικό από την πλέον αντισυστημική ομάδα του πρωταθλήματος, όπως αποδείχθηκε περίτρανα, που πρέρχεται από την βάναυση κακοποίηση της λογικής, την αναποκατάστατη δικαιοσύνη και την μεροληψία, και παράγει εσωτερική βία, ψυχολογική, στα πρόσωπα που υφίστανται αυτά τα συναισθήματα.

 Ένα μίσος απέναντι σ έναν άνθρωπο που με το έτσι θέλω αφάνισε τον Ηρακλή από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς να κινηθεί φύλλο, την ώρα που για τους ίδιους λόγους φέτος επιβάλλει ποινές χάδια στις μισές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος επικαλούμενος τα περίφημα ακρωτηριασμένα σκεπτικά του.

Μίσος για τη σαπίλα που αποκαλύπτει, προϊόντος του χρόνου, το μέγεθος μιας μεγάλης σκευωρίας στην οποία εκτός από τους ανθρώπους της ΕΠΟ συμμετείχαν και αρκετές ΠΑΕ, είτε ενεργά είτε με την αδιαφορία τους, μεταξύ τους οι γειτονικές του Ηρακλή ΠΑΕ που έβλεπαν το κυανόλευκο σπίτι να καίγεται κι ενώ η μια έριχνε πετρέλαιο για να βοηθήσει  η άλλη μάζευε τα ασημικά για να παραμείνει κάτι ζωντανό από το σωματείο.
Μίσος για τον παραλογισμό του να παραδέχονται ο ένας μετά τον άλλον από τους τότε υπευθύνους των ομάδων ότι ο δικός τους φάκελος για την εξασφάλιση της συμμετοχής στο πρωτάθλημα ήταν εξίσου ανεπαρκής και αστήριχτος με άλλων ομάδων που δεν πήραν την αδειοδότηση λόγω μη βιωσιμότητας. Μίσος, μίσος, μίσος, μίσος, που προκαλεί όμως περισσότερο κακό σ αυτόν που το υφίσταται παρά σ αυτόν που το έχει προκαλέσει.

Προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία των φίλων του Ηρακλή που μισούν τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Δεν θα μπορούσα να προκαλέσω τέτοιο κακό στον εαυτό μου. Περισσότερο διαπνέομαι γι αυτόν από αισθήματα αποστροφής και λύπησης, καθώς τον θεωρώ ένα από τα περίφημα προϊόντα της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα και είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα λάβει την θεσμική ή την μεταφυσική απάντηση που του αξίζει. Για μένα τα πάντα άλλαξαν σχετικά με το πρόσωπό του από την ημέρα που  κάθισα  να ακούσω μια ολοκληρωμένη συνέντευξη του ώστε να τον θεωρώ έκτοτε πολύ μικρό και λίγο για να τον μισήσει κάποιος.

 Η δική μου απάντηση είναι ότι επέλεξα να μην ασχολούμαι πλέον με το αγαπημένο μου σπορ, χωρίς όμως και να μου λείπει καθόλου. Τουναντίον,  θεωρώντας ότι είναι η σταδιακή και ολοκληρωτική απαξίωσή αυτού του σάπιου οικοδομήματος που θα το αλλάξει  δραματικά παρά η δήθεν συμμετοχή για να υποστηριχθεί μια προσπάθεια αλλαγής  του συστήματος εκ των έσω, έχω βρει κι ένα μέρος της ηρεμίας μου που είχα απολέσει τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια κατανοώ απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο ο Πιλάβιος έφτασε στο αξίωμά του, και απέκτησε τη δύναμη να διαχειρίζεται ένα αυτοδιοίκητο, όπως και συναισθάνομαι την πρεμούρα των διαπλεκόμενων ομάδων να τον διατηρήσουν πάση θυσία στο αξίωμά του ή έστω να  τον αντικαταστήσουν μ έναν πραγματικά ομόλογό του. Άλλωστε από Πιλάβιους βρίθει η ελληνική κοινωνία.

Πλέον σταμάτησαν αυτά ακόμα και να με ενοχλούν, καθώς είμαι πεπεισμένος ότι όπως ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έτσι και το ποδόσφαιρο χρειάζεται να βιώσει ένα πραγματικό σκηνικό αποκάλυψης για να αποκτήσει την πολυτέλεια της γνώσης.

Μέχρι τότε και αφού αποδεδειγμένα μόνοι μας δεν μπορούμε να αλλάξουμε, κι ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας περί του αντιθέτου, θα δυσκολευτώ πολύ να πανηγυρίσω οποιαδήποτε επιτυχία της εθνικής στα γήπεδα της Πολωνίας επειδή απλώς δεν μου βγαίνει. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα δυσκολευτώ ακόμα και να την παρακολουθήσω. Αυτό που έκαναν στην ομάδα μου, οι ιθύνοντες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με τη συνέργια των ποδοσφαιρικών συνεταίρων της διεφθαρμένης λίγκας απλώς δεν συγχωρείται κι ούτε είναι διαχειρισιμο συναισθηματικά.

Κι όπως δεν υπήρξε αντιπροσωπευτική αλληλεγγύη απέναντι σε μια καταφανέστατη αδικία δεν μπορεί να υπάρξει κι ούτε πραγματική υποστήριξη απέναντι σ αυτό το σύνολο στο όνομα μιας Ελλάδας διεφθαρμένης και βαθιά σάπιας. Εμένα τουλάχιστον δε μου βγαίνει να υποστηρίξω τη βιτρίνα της Ελλάδας του υποκόσμου στο όνομα υψηλών ιδανικών που πρώτοι αυτοί εξευτέλισαν.
Όχι, αυτή η εθνική ούτε μας ενώνει, κι ούτε είναι πάνω απ όλα. Αυτή η εθνική των διαπλεκόμενων, των φοροφυγάδων, των βυσμάτων, των βολεμένων, των ανθρώπων του υποκόσμου και φυσικά όχι, οι υπόλοιποι λαοί δεν υποστηρίζουνε παρόμοιες εθνικές ομάδες.
Όχι τουλάχιστον για τους φίλους του Ηρακλή που  είδαν με τα μάτια τους την εκτέλεση της ομάδας τους, την υποτίμηση της περιουσίας της, την πλιατσικολόγηση των ακαδημιών της, την παγερή αδιαφορία και ουδετερότητα των τρίτων απέναντι σε μια καταφανέστατη αδικία.

Πόντιος Πιλάβιος


Μετά το περίφημο και σκανδαλώδες  ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ με το οποίο λίγο έως πολύ η ΦΙΦΑ  αναγνωρίζει στις εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες περίπου δικαιώματα κυρίαρχων κρατών, η αμαρτωλή ομοσπονδία του Σοφοκλή Πιλάβιου θα διεκδικήσει και το ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟ

Ευχητήρια κάρτα


Με τις πιο θερμές ευχές μας για καλή επιτυχία στο EURO 2012 να σε συνοδεύουν, Σοφοκλή Πιλάβιε...
 …. σου υπενθυμίζουμε ότι σ αγαπάμε κι ότι σου ευχόμαστε πάνω απ όλα υγεία και δύναμη (ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΗΡΑΚΛΗ: Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ)

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Τι είναι αυτό που το λεν supervisor;


-Αγγλικά ξέρεις; του λέω
-Κάτι λίγα, απαντά

-Άλλη γλώσσα;

-Όχι

-Έχεις κάποιες ειδικές γνώσεις από υπολογιστές

-Ότι όλος ο κόσμος, λέει

-Κανένα πτυχίο;

-Όχι, μου λέει

-Μήπως καμιά καλή προϋπηρεσία σε παρόμοια θέση

-         Όχι, λέει

-Ε τότε ρε φίλε, του λέω, πως ελπίζεις να σε προσλάβουν στην Κομισιόν ως προντιούσερ-ακκαουντινκ-αντμινιστρέιτορ, σοuπερβάιζορ μάνατζερ σε ένα πρόγραμμα διαχείρισης αρκετών εκατομμυρίων ευρώ;

-Επειδή ξέρω, πως εκεί υπάρχει αξιοκρατία, λέει

-Μάλιστα, λέω εγώ

-         Τι !!!δεν υπάρχει ούτε εκεί; μου λέει.
-         Πως, πως υπάρχει,  λέω εγώ.
-         Δηλαδή εσύ τι μου προτείνεις να κάνω, μου λέει, βλέποντάς με κάπως διστακτικό
-         Να βάλεις για λίγο ακόμα καιρό τα προσόντα σου στον τόκο, όπως είπε κι ο ποιητής, λέω εγώ
-         Και πως θα ζω μέχρι τότε, αναρωτιέται.
-         Όπως όλοι μας. Από τους τόκους, τον καθησυχάζω 

Σε λίγο καιρό θα νοσταλγήσουμε τους διεφθαρμένους


Μπουτάρη δώσε άμεση εντολή στον αντιδήμαρχό σου καθαριότητας, Αβεσαλόμ Τσαχπινοπεριγιαλόμ, να κάνει κάτι τάχιστα, γιατί αν δεν μας φάνε τα ποντίκια, θα μας φάνε τα κουνούπια.

ΥΓ) Ακούω ότι η παράταξη του δημάρχου Θεσσαλονίκης έχει ήδη διασπαστεί σε δύο συνιστώσες.
Η μια είναι με τα ποντίκια ενώ η άλλη  με τα κουνούπια!


Τον εγκατέλειψαν όλοι


Του αγίου πνεύματος σήμερα κι ούτε ένας χριστιανός δεν φιλοτιμήθηκε να ευχηθεί στον Γιώργο Καρατζαφέρη. Αλλά πίσω έχει η... αποφράδα την ουρά.

Συναχώθηκε η δημοκρατία


Ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα μαλώνανε οι ένοικοι της πολυκατοικίας για το ποιος είναι ο πιο ακροδεξιός, ειλικρινά δεν το περίμενα ποτέ.

Γαϊδούρια παντού


Μου μείναν δυο τούφες κι εκείνες λειψές
παράτα τις μούφες, δεν ξέρεις τι λες
ποιο νέο; τι νέο; ποια αλήθεια θα πεις;
δεν άκουσα τίποτα της προκοπής

ηρέμησε φίλε μου, πολιτευτή
υπάρχουν και άλλες πλευρές στη ζωή
το πράγμα το περιορίζεις πολύ
πολύ το στραγγίζεις και αίμα θα βγει

μισόστραβη ελπίδα πουλάς στις γριές
τους νέους προικίζεις με κλαψομουνιές
ο σκύλος μου αρρώστησε, ρε σπαστικέ
στον σβέρκο τον κλώτσησε κάποιος, μπινέ

γαϊδούρια παντού  ρσενικά θηλυκά
μονάχα με ντου κάποια πάνε μπροστά
χαμουροσωλήνες γυναίκες στεγνές
γαϊδούρια σου λέω κι οι δήθεν καλές

με τρόμπες τ αρχίδια φουσκώνουμε εμείς
μα σκάνε σε κάθε επαφή της ζωής
τα μάτια μας πλένουμε δάκρυα να βγουν
τα αφτιά μας βουλώσαν για να μην ακούν

στον δίπλα να πας, θα του αρέσεις πολύ
εκεί που γαμάς μη ζητάς συμβολή
στον δίπλα να πας που του αρέσουν αυτά
τα λόγια τα δήθεν τα συλλογικά

στον δίπλα να πας που δουλεύει εκεί
που υπάρχει ένα μίσος για κάθε αλλαγή
ναι, υπάρχει λογής και λογής φασισμός
κι εκείνος του δίπλα ο γαϊδουρινός

Η εκδίκηση των αφόρετων


Πολλές φορές καταλαβαίνω ότι όλες αυτές οι προθήκες των γονατισμένων καταστημάτων, μού φέρνουν στο μυαλό την εικόνα μιας άδειας κιβωτού, που διατρέχει την ιστορία του κόσμου, μεταφέροντας ένα ξεχασμένο μήνυμα ηδονής που δεν απασχολεί πια σχεδόν κανέναν.

Η εποχή της υπεράφθονης αθωότητας μοιάζει πια με ένα παραμύθι που θα το αφηγούμαστε στις επόμενες γενεές, άλλοι με διδακτική ταπεινότητα κι άλλοι με  καταναλωτικό αλυτρωτισμό και  οίστρο, για να αναδείξουμε συνολικά θέλω να πιστεύω τις ολέθριες συνέπειες που γεννάει η απουσία κρίσης και διαλεκτικής μέσα στα στενά χρονικά περιθώρια μιας αμφιλεγόμενης εποχής.

Συγκολλημένοι με τα προβλήματα που δημιουργεί ο ακατάσχετος ματεριαλισμός, και μουδιασμένοι καταναλωτικά, είτε από φόβο είτε από κορεσμό, αμήχανα αρμέγοντας με τα μάτια μας τις διαρκείς εναλλαγές θέσης του υποκειμένου της παρατήρησης μας και προσπαθώντας να σκιτσάρουμε στον αέρα τα αλλεπάλληλα σχήματα των φευγαλέων αβεβαιοτήτων που μας περιβάλλουν,  αναζητούμε αποκούμπια και καταφυγές σε παλιές συνήθειες που δεν σαλεύουν πια.

Κι ο καταναλωτισμός έχει αποκτήσει τώρα τους δικούς του αποσυνάγωγους. Είναι οι άνθρωποι που ψώνισαν τόσο φανατικά τα προηγούμενα χρόνια, και που γέμισαν με τόσα αχρησιμοποίητα πράγματα τις μοντέρνες ντουλάπες τους, που σήμερα βλέπουν σ αυτά ένα σκιασμένο εσωτερικό πλακέ καθρέφτη να επιχειρεί να διορθώσει κάθε αιχμηρή παραμόρφωση και εικονική παρέκκλιση, αναπαριστώντας τους  με κλινικά και ξεθωριασμένα χρώματα. Τον καθρέφτη της εσωτερικής ασχήμιας.

 Αυτοί δεν ανήκαν απαραίτητα ούτε στα μεγάλα εισοδήματα  ούτε στους έχοντες και κατέχοντες κι ούτε αδιαφόρησαν οπωσδήποτε για την κατανομή του κοινωνικού πλούτου. Παραδόθηκαν όμως σχετικά εύκολα στη μαγεία που τους προκαλούσε η συλλογή αντικειμένων, αποστερώντας τα πολλές φορές από τη χρηστική τους αξία, εκστασιασμένοι από τη χαρά της απόκτησης, της διαφοροποίησης και παράλληλα της απόλυτης ταύτισης με το αδιαφοροποίητο συντακτικό της μόδας, που απαιτεί από κάποιον να ξεχωρίζει κάνοντας ακριβώς ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι.

Πολλά βλέμματα είναι στραμμένα αυτή την εποχή στο εσωτερικό αυτών των ντουλαπών, άλλα εντελώς αμήχανα και άλλα με ισχυρή διάθεση αυτοκριτικής και περισυλλογής, αν και είναι αλήθεια σε κάθε περίπτωση με ελάχιστη σύνδεση με τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης.

Κι αν τότε ήμασταν ότι αγοράζαμε σήμερα είμαστε ότι αξιοποιούμε, δηλαδή από μια πλευρά έχουμε διανύσει ένα βήμα προόδου στην αχαρτογράφητη έκταση του στερεώματός μας.  Και με άλλοθι τα πάσης λογής αφόρετα ενδύματα τοποθετούμαστε σχεδόν ανυποψίαστοι στη μέγγενη ενός αδυσώπητου εσωτερικού διαλόγου, άπειροι και ανειλικρινείς αρχικά, μα τελικά σχεδόν υποχρεωμένοι να χειραγωγηθούμε από το βαρύ κατηγορώ που μας εξαπολύει η θλίψη και η απαρηγόρητη έκφραση της ματιάς μας.

Πρόκειται για τα ίδια βλέμματα που αψηφούν τώρα τις νέες παραλαβές στις παραμελημένες βιτρίνες των καταστημάτων, και τα οποία εκπροσωπούν κορμιά που πρέπει να μικρύνουν ή να μεγαλώσουν, να στενέψουν ή να φαρδύνουν για να χωρέσουν μέσα στη νέα συνθήκη της αξιοποίησης. Κι αφού πλέον οι δυνατότητες προσαρμογής της γκαρνταρόμπας είναι σαφώς περιορισμένες γιατί έκτος από χρήματα δεν υπάρχει ούτε καν διάθεση, η μόνη συμπαγής δυνατότητα εκτίναξης προς το μέλλον είναι η επίκληση του μέτρου, της λογικής και των ισορροπιών που κάποτε άκμασαν σε κάποια ιδεατή θέληση.
Και μας θυμίζουν πια όλα αυτά τόσο πολύ τα δικά μας απονευρωμένα συναισθήματα.
Τις ρωγμές και τις σχισμές πάνω στις απολιθωμένες εμπειρίες μας που δεν γέννησαν ρωμαλέα σχέδια και περισσεύματα τόλμης, αλλά κειμήλια μνήμης και δειλίας, ευλαβικά καταχωνιασμένα επί χρόνια στα κατάψυχά μας.

Κι ύστερα επιστροφή στο σήμερα. Στην πολιτική αναίδεια, στην επίκληση των καταστροφικών συνταγών, στην επικαλυπτόμενη από προσμονές καταστροφολογία, στην αξιοποίηση μιας πολιτικής γκαρνταρόμπας που μπορεί να παραμένει εσαεί διαθέσιμη, αλλά σπάνια επιτυγχάνει την προσδοκώμενη απαίτηση.

Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν,  τίποτα κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στις δύο γκαρνταρόμπες.
Εκτός του ότι, αμφότερες συνέλεξαν μερικά από τα εκθέματα τους με πνεύμα ματαιοδοξίας και απληστίας, για να στυλιζάρουν το παραλήρημα κάποιου μεγαλείου και δεν υπερέβησαν ούτε τις ιδεολογικές διαφορές, ούτε την απατηλή βεβαιότητα ότι η ενότητα ενός σπιτιού ή μιας κοινωνίας επιτυγχάνεται μέσα από την ποικιλία των βεστιαρίων τους και τις προσλαμβάνουσες πολυτελείας μιας χέρσας και αναξιολόγητης φρόνησης, οι δυο τους μοιάζουν με μακρινές εξαδέλφες που συνομολογούν υπό το πρίσμα του εξαναγκασμού κάποια υποτιθέμενη συγγένεια.

Όλοι μαζί λοιπόν θυμόμαστε ότι ήρθε η ώρα να ανασύρουμε και να εκθέσουμε την προσωπική μας αλήθεια, την απαλλαγμένη από τα επιχρίσματα των συντηρητικών που μας εμπότιζαν για να μας  οδηγήσουν αναλλοίωτους στο μεγάλο φιάσκο της εποχής μας, που σηματοδότησε όλες τις μεγάλες απώλειες, της συντροφικότητας, της αισθητικής, του ζωντανού διαλόγου, της ελεύθερης έκφρασης και κυρίως της αξιοποίησης όλων των δυνατοτήτων της ζωής, όλων των αυταξιών, όλων των επαρκειών, για την καρποφορία  και την ανασύνθεση μπροστά σ ένα αχνό πεπρωμένο. 

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

I beg your pardon


Τις προάλλες που συναντώ τον παλιό μου συμμαθητή  το Λ, τον οποίο βλέπω αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα,
και μου αναφέρει ότι είχε δει πριν από μέρες τον κοινό φίλο μας τον Μ, που έχουμε να τον δούμε από την τελευταία τάξη του δημοτικού
ήμουν γεμάτος περιέργεια και ενδιαφέρον για να μάθω τι είχε απογίνει αυτό το παιδί, του οποίου τα ίχνη είχαν χαθεί εδώ και χρόνια.:

-Αα, μου λέει ο Λ, ο Μ, είναι μια χαρά.
 Έχει δυο παιδάκια και μια υπέροχη γυναίκα. Το πρωϊ δουλεύει σ ένα μηχανουργείο. Το μεσημέρι όταν σχολάει από τη δουλειά πηγαίνει και παίρνει τα παιδιά του από το σχολείο και ύστερα παίζει  για λίγο εκεί μαζί τους μπάσκετ.

 Να τον δεις Χάρη, τον Μ, να τους κουβαλάει την τσάντα, να τους ρωτάει πως πήγε η μέρα τους στο σχολείο και αν απάντησαν σε καμιά ερώτηση της δασκάλας.
Μετά απ όσο ξέρω γυρίζει στο σπίτι και αφού διαβάσει τα παιδιά και παίξει για λίγο μαζί τους, ρωτάει τη γυναίκα του αν χρειάζεται τίποτα και ετοιμάζεται να πάει στη βραδινή δουλειά

-Μώρε μπράβο, λέω εγώ, ο Μ.  Φαινόταν από μικρός ότι είναι φιλότιμο και δραστήριο παλικάρι.
-Ναι, μου λέει ο Λ, έτσι είναι.  Όταν βραδιάζει, λοιπόν, ο Μ πηγαίνει στη Μοναστηρίου όπου εκεί προσφέρει συντροφιά σε ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους, αυτό είναι το τάργκετ γκρουπ του. Μετά επιστρέφει στο σπίτι, φιλάει τα παιδιά του και τη γυναίκα του, κάνει την προσευχή του και πέφτει για ύπνο μέχρι τις 6 το πρωϊ όπου βρίσκεται ξανά και πάλι  στο πόδι για τη δουλειά.
Δηλαδή ,με λίγα λόγια, ζει μια φυσιολογική, τυπική, οικογενειακή ζωή.

Μιρ μιρ μιρ μιρ


Πάντως τους καταλαβαίνω καμιά φορά τους φίλους μου, όταν λένε ότι εμείς του ιδιωτικού τομέα έχουμε γίνει πια σαν τις γεροντοκόρες.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Εκ του περισσού


Ανέκαθεν μ άρεσε να συζητώ με τους φίλους μου του ΚΚΕ. Απολαμβάνω μάλιστα ιδιαίτερα να στέκομαι σ εκείνο το σημείο της συζήτησης όπου τους ζητώ να μου εκμυστηρευθούν ποιο είναι το δικό τους όραμά  για την Ελλάδα και αυτοί μου περιγράφουν λίγο ως πολύ ένα μικρό γαλατικό χωριό χωρίς μαγικό φίλτρο.

Καλά μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει καταφέρει να κάνει ελκυστική την ιδέα εξόδου από την Ευρωζώνη


Νομίζω ότι όλοι είδατε  την τελευταία πολιτική διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας, που δείχνει όλες τις σημαίες των ευρωπαϊκών κρατών να κυματίζουν έξω από την κομισιόν και την ελληνική να κατεβαίνει από τον ιστό της. Τι γελοιότητα θεέ μου.
Πάλι καλά που δεν φωτομόνταραν τον Μανώλη Γλέζο να την κατεβάζει.  

Μεγαλώνεις γερούς γονείς!


Περνάνε πια τόσες πολλές ώρες μαζί οι νέοι γονείς με τα  μωράκια τους που δεν μπορείς να διακρίνεις τελικά αν είναι τα παιδιά που γίνονται μαμμόθρεφτα  ή οι γονείς που γίνονται παιδόθρεφτοι!!

Ε! το σωστό να λέγεται...


Ακούω μια εκπομπή στο BBC, όπου ένας Κινέζος μιλάει για την οικονομική κρίση.

-Ικονόμικαλ κρίσιs αρχίζει να λέει ο Κινέζος, προτού διακοπεί
-Κράισις, τον διορθώνει ο δημοσιογράφος
-Κράισις, διορθώνει και ο Κινέζος

Δεν υπάρχει δημαγωγία στην Ελλάδα Τα αφτιά μας φταίνε που τα ακούνε όλα όμορφα


Τώρα πες μου, ειλικρινά, λέω σ ένα φίλο μου, δημόσιο υπάλληλο. Πιστεύεις πως ο Τσίπρας θα πάρει από τους έχοντες και θα σου κάνει αύξηση;
-Όχι, μου λέει, αλλά μ αρέσει να το ακούω!

Κουτσομπόλα χαμηλών τόνων


Υπάρχει και ένας τύπος κουτσομπόλας που όχι μόνο δεν με αφήνει παγερά αδιάφορο, αλλά  μου προκαλεί μεγάλη συμπάθεια και τρυφερότητα προς το πρόσωπό της. Είναι η κουτσομπόλα χαμηλών τόνων που δεν αναλαμβάνει ποτέ την πρωτοβουλία των κινήσεων, και που ενώ ξέρει πολλά,  μιλάει σπάνια και πάντα επικουρικά, συνεισφέροντας στην κουβέντα κάποια πολύτιμη διόρθωση ή κάποια αποκατάσταση της κουτσομπολικής τάξης.
-Ο Σπύρος ο γιος της Μαρίας παντρεύεται με μια Ρουμάνα, ποιος ξέρει τι λογής  είναι αυτή, λέει μία.
-Βουλγάρα, διορθώνει η κουτσομπόλα χαμηλών τόνων και τραβάει μια ρουφηξιά.

Αυτή συνήθως περνάει πολλές ώρες της ημέρας στο περιποιημένο μπαλκόνι της, το οποίο συχνά περιστοιχίζεται από μεγάλα κλαδιά γεμάτα πλατανόφυλλα, που της προσφέρουν την απαραίτητη κάλυψη για την συλλογή των πληροφοριών που χρειάζεται. Κανείς δεν τη θυμάται να έχει μαλώσει ποτέ  με κανέναν και κανείς δεν έχει να της προσάψει τίποτα, συχνότατα μάλιστα δεν αντιλαμβανόμαστε καν την ύπαρξή της παρά μόνο όταν πλησιάζουμε στα 30 ή τα 35 μας και βγαίνουμε κάποια φορά στο μπαλκόνι του πατρικού μας και αναρωτιόμαστε αν εκείνο το μπαλκόνι ακριβώς εκεί απέναντι μας και λιγάκι λοξά υπήρχε από πάντα σ εκείνη τη θέση. Αργότερα μόνο μαθαίνουμε ότι αυτή η γυναίκα έμενε πάντοτε στο ίδιο μέρος και δεν αργούμε να  καταλαβαίνουμε τι ρόλο έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια και με ποιο τρόπο έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τέτοια τρομακτική συνέπεια στο έργο της, λειτουργώντας συχνά και ως διπλός πράκτορας που δεν μεταφέρει όμως απλώς λόγια από τη μια στην άλλη, αλλά φροντίζει ταυτόχρονα με επιμέλεια και κάποια από αυτά τα λόγια να έχουν και θετικό πρόσημο. Τελικά αυτή μοιάζει σα να έχει συνεχώς μια πολύ αγαθή και ελπιδοφόρα προαίρεση απέναντι στους ανθρώπους, όπως άλλωστε και κάθε άνθρωπος που δίνει μεγαλύτερη σημασία στη λεπτομέρεια παρά στους τύπους.
Με απλά λόγια, είναι μια σύγχρονη κουτσομπόλα που δεν υπακούει τυφλά στο γράμμα του κουτσομπολιού αλλά στο πνεύμα του…

Η κρυφή προφητεία της Μάγια της Μέλισσας


Έτσι όπως μου το περιέγραψαν εμένα το θέμα αυτοί οι τύποι με το μισότρελο βλέμμα δεν θα έπρεπε να μου φαινόταν διόλου παράξενο, αν μάθαινα ότι συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί σ ένα σπίτι για να προσευχηθούν ενόψει της έλευσης ενός εκλεκτού επισκέπτη που αναμένεται να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων στο χώρο της τεχνολογίας.

Μάλιστα, αν επιβεβαιωνόταν στην πράξη και οι προβλέψεις τους που μας θέλουν λίγο ως πολύ όλους εμάς τους κοινούς θνητούς να εξαναγκαζόμαστε σε υποχρεωτική πειθαρχία μπροστά στις απαιτήσεις του νέου αυτού σωτήρα, ώστε να εξασφαλίζουμε εφεξής την πλήρη λειτουργία των λογισμικών μας και την εύρυθμη χρήση του διαδικτύου, θα μπορούσαμε να μιλάμε για την εκπλήρωση μιας ακόμα προφητείας των Μάγια με την έλευση της δοκιμαστικής έκδοσης των Windows 8.

Ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη



Όπως μπορεί να αντιληφθεί πια και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης , η ελπίδα ανασυγκρότησης ενός σύγχρονου δημόσιου τομέα διαρκώς απομακρύνεται.
Αντί αυτού, η χώρα μοιάζει εγκλωβισμένη στο  κενό  που αφήνει η απουσία κάποιου στοιχειώδους οράματος, την ώρα που οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις ,αποτυγχάνοντας να προσεγγίσουν τα πιο δημιουργικά τμήματα του ελληνισμού, εξακολουθώντας να προσβλέπουν στην πρόσφορη λύση της πελατειακής ανατροφοδότησης. Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε.

 Έτσι, τα συντεχνιακά φέουδα πολλαπλασιάζονται ενώ και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά προκαλούν αιφνιδιασμό και πραγματική αμηχανία, την ώρα που οι εργατοπατέρες αξιοποιούν τον αγορασμένο χρόνο για να ενισχύσουν τα υποστυλώματα της αντίδρασης και να θωρακίσουνε το μέτωπο της ακινησίας, και τμήμα του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, προσχωρεί στο παράλογο κίνημα του βουλημικού αντιπερισπασμού, ακυρώνοντας στην πράξη, νόμους  ψηφισμένους από τα 2/3 του ελληνικού κοινοβουλίου, ενώ πέρα από τη θεσμοθετημένη βία, στοιχεία θεσμικής αντιπροσώπευσης διεκδικεί και η αμετροέπεια.

Η συρρίκνωση της οικονομίας μέσω της συρρίκνωσης των ιδεών, και η ανυπαρξία σχεδίου για την παραγωγική αναδιοργάνωση της χώρας δυναμιτίζουν αντί να αναφλέξουν την Ελληνική οικονομία και η είδηση πια δεν είναι ότι απλώς οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από εκείνες που ανοίγουν, αλλά ότι
αυτές που ανοίγουν είναι όμοιες μ εκείνες που έκλεισαν.

Στο μέτωπο της ανεργίας, το σύνολο μιας γενιάς  επαναστατών με πτυχίο διαπιστώνει σήμερα ότι το πνεύμα του ριζοσπαστισμού από τη μια και της μονομερούς καλλιέργειας επαφών από την άλλη  που κατέπνιξαν την αυταξία της μόρφωσης δεν αρκουν για να στελεχώσουν θέσεις εργασίας, πολλώ δε μάλλον για να φτιάξουν καινούργιες. Με απλά λόγια θερίζουμε ότι σπείραμε. Βασανιζόμαστε να αναπνεύσουμε μέσα στην δηλητηριώδη ατμόσφαιρα που αναστήσαμε, αναζητούμε ανοιχτούς πόρους στο δέρμα μιας κοινωνίας μπουκωμένης και εξαντλημένης από την πολύπλευρη λιτότητα και την εσωτερική απαξίωση.


Απολαμβάνοντας το νέο του στιλ, ο παρασιτικός ελληνισμός  διαμορφώνει και αναπροσαρμόζει τα προγράμματα των κομμάτων, επικαιροποιεί την εθνική μας παλαβομάρα και καταπνίγει τις έλλογες φωνές  μέσα σε μια θάλασσα αξεκούνητων διαμαρτυριών και καρκινικών στερεοτύπων όπου  πέφτουν μαζί με τις μάσκες και οι γραβάτες.

Ανέφικτες πλειοδοσίες σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, μαξιμαλιστικές ανευθυνότητες,  κουτσαβακισμός και αντιπαραθέσεις για το θεαθήναι, συνθέτουν το ψηφιδωτό της κατρακύλας. Χρόνος υπάρχει είναι το νέο «λεφτά υπάρχουν» μιας και η κατηφόρα είναι ατελείωτη για μια χώρα που ανηφορίζει εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια.


Οι επιθέσεις βίας αποτελούν καθημερινή πρακτική ενώ η πλειοψηφία των θυμάτων προτιμά την αποσιώπηση και την μη καταγγελία.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι δραματική μόνο λόγω της πρωτοφανούς ύφεσης ή της αποστέγνωσης κάθε ελπίδας. Αλλά είναι μια περίοδος ορόσημο και για έναν ακόμη λόγο: η κοινωνία συνταράσσεται από εσωτερικές έριδες και διχόνοιες χρωματισμένες από τις παλαιολιθικές ιδέες στις οποίες αναζητούν οι πολίτες ένα ελάχιστο εσωτερικής ασφάλειας και σταθερότητας. Η συνθήκη που μεταλλάσσεται καθημερινά τροποποιεί διαρκώς και τις ταμπέλες των στρατοπέδων. Ο διαχωρισμός αριστεράς-δεξιάς και η διαπάλη μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών ασθμαίνει μπροστά στη νέα πραγματικότητα που περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ του παρασιτισμού και της δημιουργίας. Γίνεσαι μάρτυρας αυτής της γενίκευσης του μίσους εναντίον του διαφορετικού αλλά και της παραποίησης της έννοιας του νέου.
Οτιδήποτε μη ελληνικό εξελίσσεται σε άλλοθι που επιτείνει την ακινησία και την κοινωνική ανημποριά.

Αλλά το χειρότερο δεν είναι πως δεν περνάει ούτε μία μέρα που να μην καταγράφεται ένα γεγονός που να ενισχύει την απαισιοδοξία των πολιτών, αλλά ότι οι ίδιοι οι πολίτες δεν ξέρουν τι να κάνουν. Καταφεύγουνε στις εσωτερικές τους αποσκευές για να καθοδηγήσουνε τον εαυτό τους και δεν βρίσκουν τίποτα περισσότερο από πάθη επιθυμίες και ένστικτα αυτοσυντήρησης. Τελικά, χρειάζονται την συνδρομή του διπλανού τους για να προσπεράσουν το ακρωτηριασμένο πολιτικό τους αισθητήριο την ανυπαρξία κριτικής ικανότητας.

Τώρα, που όλοι οι ακραίοι μοιάζουν να αποθρασύνονται και  που οι παράλογες δεσμεύσεις και εγγυήσεις τους δεν προκαλούν πια σχεδόν καμία εντύπωση, τώρα που η κοινωνία αναδιατάσσεται μέσα από μια διαδικασία ωμής προσαρμογής και που αντιλαμβανόμαστε ότι τη ρήση «λεφτά υπάρχουν» την έλεγε ο καθημερινός άνθρωπος 30 χρόνια προτού  τον Παπανδρέου, όταν προσπαθούσε να σου εξηγήσει από πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις διεκδικούμενες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, τώρα που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αντιμετωπίζουνε περιπτώσεις σαν κι αυτές του Θάνου Τζήμερου με βασικό άξονα το τι δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα κι όχι το τι μπορεί να κάνει, όλα τα νέα χαρτιά μοιάζουν να καίγονται εν τη γενέσει τους και ο ίδιος ο πολίτης να παρεμποδίζει την γέννηση του καινούργιου.



Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Η αθωότητα μιας μεγαλοφυΐας!



Με παρέμβαση του ίδιου του νομπελίστα συγγραφέα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν καθόλου φάρσα η είδηση που ήθελε τον Γκύντερ Γκρας να έχει γράψει ένα υμνητικό ποίημα για την Ελλάδα ως κοιτίδα της Ευρώπης και τον Έλληνα ως θεματοφύλακα του σύγχρονου πολιτισμού.
Φάρσα ήταν η είδηση ότι υπήρξαν και κάποιοι Έλληνες που μπήκαν στον κόπο να αντιπαρέλθουν την εθνική υπερηφάνεια που αισθάνθηκαν και να κάτσουν να το διαβάσουν..

Τσιπρανδρέου…



Θυμάστε μια παλιά ρήση που έλεγε ότι ο τάδε πολιτικός ΠΕΡΙΠΟΥ υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα;
Ε, τώρα πάει και το ΠΕΡΙΠΟΥ.

Εξελίξεις στην επιστήμη


Μία νέα μονάδα  μέτρησης του χρόνου, προκειμένου να καταμετρείται εφεξής αποτελεσματικά ο ιστορικός ελληνικός χρόνος, αναμένεται να υιοθετήσει σύντομα η ΕΕ . Τα μεσοδιαστήματα…