Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ


Τέτοια γκαντεμιά πια αυτό το παιδί. Άκουσον άκουσον: την έπεσε λέει στη Βάσω που την έχουν πάρει όλοι οι Αμπελόκηποι κι έφαγε χυλόπιτα. Για να καταλάβετε το μέγεθος της ατυχίας του, είναι σαν να έχει κατουρήσει κάποιος στις τουαλέτες όλων των μπουρδέλων της Αθήνας και να κολλήσει ηπατίτιδα στην τουαλέτα της Λυρικής Σκηνής.

ΣΤΕΚΙΑ


Στα μέρη που συχνάζω οι γυναίκες σε (!) ντύνουν με τα μάτια τους...

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ


Τα πρώτα διαστημικά ταξίδια υπολογίζεται ότι θα κοστίζουν στον κάθε ενδιαφερόμενο περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια. Φοιτητικά, πολυτέκνων, εργατικής εστίας, 15 εκατομμύρια.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

ΕΥ ΖΗΝ

Όταν με το καλό αποκτήσω τον προσωπικό μου κλώνο, θα ψάξω και για δεύτερη δουλειά για να μπορώ να τον στέλνω διακοπές!!!

ΓΙΝΕ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ

ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ


Πάντως, θα έπρεπε κάποιος να ήταν πολύ εμπαθής για να μην παραδεχόταν ότι ο Ανδρέας εκείνα τα χρόνια έκανε πραγματική αναδιανομή εισοδήματος. Τα έπαιρνε από τα εγγόνια και τα έδινε στους παππούδες.

ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ

Αν το ΠΑΣΟΚ ήταν περισσότερο ειλικρινές προεκλογικά θα τοποθετούσε το κεντρικό σύνθημά του «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» όχι μόνο στη βάση της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά και στην εξατομίκευση του για κάθε πολίτη ξεχωριστά.

Καθώς το ουσιαστικό και διαχρονικό πρόβλημα της Ελλάδας βρίσκεται στις παρωχημένες νοοτροπίες που μας ταλανίζουν και που μας θέλουν διαρκώς να αναζητούμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, δυνητικά κάθε επιτυχία του οικονομικού επιτελείου στο μέτωπο του ελλείμματος τα επόμενα χρόνια, θα επέφερε αποσπασματικά μόνο αποτελέσματα, τα οποία σύντομα θα αποτελούσαν την απαρχή ενός καινούργιου φαύλου κύκλου. Αυτό σημαίνει, έκφραση νεοπλουτισμού, δημιουργία συνθηκών ευζωίας με δανεικά, κλιμάκωση των διαρθρωτικών προβλημάτων, υποβάθμιση της Παιδείας και του Πολιτισμού προς όφελος της Life Style υποκουλτούρας, φαινόμενα κοινωνικής ανωριμότητας που αν δεν αντιμετωπιστούν στην ρίζα τους θα υποσκάπτουν διαρκώς το μέλλον και την προοπτική της χώρας και θα αναπαράγουν ίδιου τύπου πολίτες.

Τελικά όλα αυτά τα ζητήματα αποτελούν μια αλυσίδα με κρίκους που είναι τα γούστα μας, οι νοοτροπίες μας, οι πνευματικές μας αναζητήσεις, η σχέση μας με τη θρησκεία, η συναισθηματική προσέγγιση των πραγμάτων και φυσικά η φιλοσοφία μας σχετικά με τη φύση της εργασίας και τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις. Και τη λύση των προβλημάτων μας, την οποία διαρκώς αναζητούμε στην πολιτική βούληση θεωρώ πως θα τη βρούμε στην πραγματική χειραφέτηση και ενηλικίωση του Έλληνα, που έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αυτοβελτίωσης και ουσιαστικής του εξέλιξης αναζητώντας τον ευκολότερο δρόμο για την επίτευξη των προσδοκιών του. Κι επειδή μ αυτή τη ρότα και σε αντίθεση με τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, ο δρόμος μας θα συνεχίσει την ανηφορική του πορεία, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε την λύση των συλλογικών μας προβλημάτων στην ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης. Αλλάζοντας οι ίδιοι, θα αλλάξουμε τόσο την πολιτική διαχείριση όσο την εξουσία και συνολικά τις παραμέτρους που συνθέτουν το σημερινό στάσιμο τοπίο.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

ΠΡΟΒΛΕΨΗ


Απευθύνθηκα σε μέντιουμ για να μάθω κάτι σχετικά με το επαγγελματικό μου μέλλον.
-Είσαι 36 κι ακόμα δεν έχεις κάνει τίποτα, σωστά; Μου λέει..
-Εεεε σωστά. Ατσίδας είσαι, του λέω, μπράβο.
-Μη με ειρωνεύεσαι μου λέει. Κοίτα εδώ τη σφαίρα. Δείχνει ένα λαμπρό μέλλον για σένα. Στα 55 σου, λοιπόν, θα πάρεις μέρος σ ένα reality show για συγγραφείς κι αμέσως όλος ο κόσμος θα μαγευτεί από το ταλέντο σου. Θα γίνεις η Susan Boyle των συγγραφέων!

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΜΟΝΟΣ


Με το πέρασμα των χρόνων και τη φθορά που προκαλεί στις ζωές των ζευγαριών η συμβίωση, συναισθήματα όπως συντροφικότητα, τρυφερότητα, αληθινό ενδιαφέρον τείνουν να εξαλειφθούν Κι αυτό που απομένει τελικά να κρατά τους συμβίους ενωμένους είναι συνήθως κάποιος κοινός στόχος: το μεγάλωμα των παιδιών, το μεγάλωμα μιας δουλειάς, μια κοινή περιουσία. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι χτυπητές εξαιρέσεις που τελικά όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Άλλωστε, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, όταν πια έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους, ένα πρωϊνό, ανοίγουν την πόρτα και δεν ξαναεπιστρέφουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους. Μόνο με τα ρούχα που φοράνε, χωρίς καν αποσκευές και καμιά απολύτως απαίτηση.

Εξακολουθούν να αγαπούν τον σύζυγό τους αλλά δεν μπορούν πια να ζήσουν μαζί του. Έξω τους περιμένει συνήθως μια αχανής έρημος μοναξιάς με διάσπαρτες μικρές οάσεις ελευθερίας, που δικαιώνουν φαινομενικά την επιλογή τους. Έχουν πια περισσότερο ελεύθερο και ζωτικό χώρο στη διάθεσή τους, αλλά το μυαλό τους εξακολουθεί να βρίσκεται εγκλωβισμένο στην κλεισούρα της οικογενειακής ζωής. Το άγχος για τα παιδιά παραμένει, είτε αυτά είναι 5 είτε 10 είτε 40 χρονών.

Το ενδιαφέρον για το σύζυγο-συγγενή αναλλοίωτο και οι ενοχές πιο επιτακτικές από ποτέ να νοθεύουν τις ελάχιστες κατακτήσεις της ελεύθερης ζωής. Είχε πει κάποτε μια Ιταλίδα δημοσιογράφος ότι κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ζει μόνος. Εκτός κι αν του κληρωθεί, προσθέτω, το λαχείο της γνήσιας ψυχικής ταύτισης. Αυτής που εμφανίζεται μόνο στην καθολική μορφή της βαθιάς κατανόησης. Ενός συναισθήματος ανώτερου κι από τον έρωτα κι από την αγάπη ακόμα.

ΠΑΞΙΜΑΔΙ


Φήμες για επιστροφή Ευαγγελάτου στο είδος της δημοσιογραφίας που τον ανέδειξε. Τρώμε πράγματι στα εστιατόρια τα αποφάγια των προηγούμενων; Είναι αλήθεια ότι τα στρώματα που κοιμόμαστε περιέχουν καρκινογόνα υλικά; Ποιος αρτοβιομήχανος έκτισε ολόκληρη αυτοκρατορία κάνοντας το “ σκατό του παξιμάδι;"

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

WHERE THE WILD THINGS ARE


Η δυνατότητα να δραπετεύσει με τη δύναμη του μυαλού του, μετά από ένα δυσάρεστο περιστατικό στο σπίτι του με τη μητέρα του και το φίλο της, δε θα αφεθεί αναξιοποίητη από τον μικρό Max, ένα συμπαθητικό και ζωηρό αγοράκι.

Ο μικρός, θα ανέβει σε μια βάρκα που θα τον βγάλει σ ένα νησί, που κατοικείται από παράξενα, άγρια πλάσματα, μεγάλων διαστάσεων.

Ο κόσμος που έχει επινοήσει ο Max, δεν είναι όμως ούτε ειρηνικός ούτε εύκολος, Είναι μια αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μέσα από τους μεγεθυντικούς φακούς της ευαισθησίας ενός παιδιού που αφήνει αχαλιναγώγητη τη φαντασία του.

Σ αυτό το περιβάλλον, και με την ασφάλεια που προϋποθέτει το ξεδίπλωμα της παιδικής φαντασίας, ο Μax θα συναντήσει διάφορα πλάσματα, που μοιάζουν λίγο το καθένα από αυτά μ ένα κομμάτι της αδιαμόρφωτης προσωπικότητάς του.

Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στην παιδική ηλικία με πλοκή που συμβαδίζει με τη φύση του εγχειρήματος.

Άλλωστε, για να βιώσεις τα θαύματα ενός φανταστικού κόσμου, πρέπει να παραμερίσεις στην άκρη τις επιταγές της λογικής και να αφεθείς στη μακαριότητα μιας χαλαρής ονειροπόλησης.

JULIE AND JULIA


Η αγάπη για το μαγείρεμα και την ελεύθερη έκφραση είναι το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα δύο διαφορετικών μεταξύ τους γυναικών.

Από τη μία, η Julia Child, είναι μια διάσημη στη χώρα της σεφ και τηλεοπτική περσόνα που βρίθει από πρωτότυπες συνταγές, διαδραματίζοντας ρόλο στην αμερικανική τηλεοπτική πραγματικότητα της δεκαετίας του 60. Την ζωντανεύει η εξαιρετική Μέριλ Στριπ, που πρόσφατα απέσπασε για την ερμηνεία της μια χρυσή σφαίρα.

Από την άλλη, η Julie Powel (Amy Adams) είναι μια γυναίκα της εποχής μας που ζει στο Κουίνς με τον σύντροφό της, αναζητώντας μια διέξοδο στην κρίση ταυτότητας που βιώνει.

Κι επειδή όποιος ψάχνει κάτι βρίσκει τελικά, η διστακτική Julie θα ανακαλύψει σ ένα βιβλίο συνταγών της θαρραλέας Julia μερικές δεκάδες λόγους για να νοστιμέψει τη ζωή της και θα δεχτεί καθοριστική επίδραση από τη δουλειά της.
Η εκτέλεση των συνταγών της σπουδαίας κυρίας της μαγειρικής θα γίνει γι αυτήν το εφαλτήριο πάνω στο οποίο θα πατήσει για να πιστέψει στον εαυτό της και να κάνει το επόμενο βήμα: τη δημιουργία μιας φόρμουλας ελεύθερης έκφρασης, ενός προσωπικού blog, που θα ταράξει την επίπεδη ζωή της. Όταν υπάρξει μάλιστα και η απαιτούμενη ανταπόκριση απ το κοινό το νερό θα έχει μπει οριστικά στο αυλάκι.

Η επιστροφή της Nora Ephron, γνωστής στο ευρύ κοινό για τις ρομαντικές κομεντί («Sleepless in Seattle», «You've Got Mail») ανταποκρίνεται στην ευχάριστη, ρομαντική, αγαπησιάρικη διάθεση που συνήθως εμπνέει με τις ταινίες της. Με αντικείμενο τη χαρά της μαγειρικής, αλλά κυρίως την διαδραστικότητα που μπορεί να γεννήσει μεταξύ των ανθρώπων, η Αμερικανίδα σκηνοθέτης επεκτείνεται σε χωράφια γνώριμα, αυτά των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των θέλω και των πρέπει αλλά και του θαύματος που συντελείται στη ζωή ενός ανθρώπου κάθε φορά που παραμερίζει τους υπαρκτούς και ανύπαρκτους περιορισμούς που τον ταλαιπωρούν. Θέλοντας να μας μιλήσει για την επιδραστική δύναμη των ανθρώπων που σεβάστηκαν τα όνειρά τους και τις μικρές αλλά ανεκτίμητες χαρές που μπορεί να γεννήσει η αυθόρμητη αντιμετώπιση των καλεσμάτων της ζωής, η Ephron περιέπλεξε δύο πραγματικές ιστορίες και μας αντάμειψε με μια ευαίσθητη, ρομαντική κομεντί για πολύ ιδιαίτερες ώρες.

ΝΑ ΔΥΣΚΟΛΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΜΑΣ


Η παγκόσμια τάση θέλει τα πράγματα να γίνονται με τον εύκολο τρόπο. Όμως αυτό που γευόμαστε σήμερα απ όλες αυτές τις εμπειρίες που μας δίδονται στο πιάτο είναι τελικά μια ψευδαίσθηση απόλαυσης και γνώσης. Το είδωλο μιας πραγματικότητας. Τα πράγματα στην τεχνολογία κινούνται χωρίς έμπνευση. Σε μια μονοδιάστατη κατεύθυνση, που θέλει το καινούργιο, να είναι απλώς μικρότερο, ταχύτερο και περιεκτικότερο. Όλα οδηγούν σε μια μικρο-συσκευή , που θα μας επιτρέπει να ζούμε από τον καναπέ του σπιτιού μας.

Η απάντηση σ αυτό το ισοπεδωτικό ρεύμα, που διευκολύνει τα πάντα γύρω μας, αφαιρώντας από τις εμπειρίες το νόημα και το περιεχόμενό τους μπορεί να είναι να τολμήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα της εποχής για να δυσκολέψουμε ακόμα περισσότερο τα πράγματα που αφορούν στην τροφή της ψυχής, του σώματος και του μυαλού μας. Να αρχίσουμε να ψάχνουμε ξανά. Να σκαλίζουμε. Να ασχολούμαστε ουσιαστικά με τον εαυτό μας. Μ αυτό που θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε, θα δούμε. Να αρχίσουμε ξανά να αισθανόμαστε ότι κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, ένα συναίσθημα που σχεδόν έχει εξαλειφθεί, επειδή τελικά, μόνο όταν ψάχνεις το ουσιώδες καταφέρνεις να αποκτήσεις παιδεία. Να προσέχουμε με λίγα λόγια τι βάζουμε μέσα μας, από τις οργανικές και πνευματικές διόδους μας. Να ψάχνουμε δυο και τρεις φορές γι αυτό που θα μας ψυχαγωγήσει ουσιαστικά, να αναζητήσουμε ξανά τον προβληματισμό στην τέχνη και τον πολιτισμό. Το μεράκι στην καθημερινή μας ζωή.

Να απελευθερώσουμε εκείνο το κομμάτι της ζωής μας που έχει εγκλωβιστεί σε μια ανούσια επιφάνεια. Να αντιμετωπίσουμε τη ρηχότητα που μας επιβάλλει η ροή των πραγμάτων και να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Και τότε νομίζω ότι θα αντιληφθούμε γρήγορα ότι οι έννοιες ζωή και ευκολία δεν μπορούν να είναι ταυτόσημες. Επειδή η μία αποτελεί την αναίρεση της άλλης.

AAAAAAAAAAAAAAXX!!!!


Εσείς οι σημερινοί, «τάχαμ δήθεν» στιχουργοί, μου λέει κάποιος ηλικιωμένος, έχετε το μυαλό σας μόνο στο χρήμα και τα οικονομικά. Γι αυτό δε θα μπορούσατε ποτέ να εκφράσετε το "Αχ" του Καζαντζίδη όταν μιλούσε για την φτωχολογιά. Συμφωνώ μαζί του αλλά αντιτείνω ότι τουλάχιστον θα μπορούσαμε να εκφράσουμε το "Αχ" του Καζαντζίδη όταν έπεφτε έξω το εργοστάσιο παραγωγής του ούζο “Υπάρχω” που προσπάθησε να δημιουργήσει.

ΣΚΛΗΡΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ


Σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στους Έλληνες οι Ευρωπαίοι εταίροι. Δεν τους φτάνει που μας εξαναγκάζουν να δημοσιοποιούμε με ειλικρίνεια τα στοιχεία του προϋπολογισμού μας, τώρα μας πιέζουν και για να δηλώνουμε στις έρευνες κοινής γνώμης τα πραγματικά στοιχεία σχετικά με τις σεξουαλικές μας επιδόσεις.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

MULTIPLEX ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ


Στην αρχιτεκτονική των νέων Multiplex που θα κατασκευαστούν ειδικά για Έλληνες, θα προβλέπεται, πως όταν χτυπάει το κινητό τους στην αίθουσα, θα χαμηλώνει αυτόματα ο ήχος της ταινίας.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ ΚΙ ΟΧΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΔΟΥΣ


Κατά πάσα πιθανότητα, αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να υποκύψει στα αιτήματα των αγροτών που μαζικοποιούν ώρα με την ώρα τις κινητοποιήσεις τους στις εθνικές οδούς, καθώς φαίνεται ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια διπλωματικών ελιγμών. Ίσως να τους δώσει ένα μέρος από τις ενισχύσεις που συνήθισαν να παίρνουν, μέχρι την επόμενη χρονιά που θα καλλιεργήσουν ακριβώς τα ίδια προϊόντα, θα τα πουλήσουν στις ίδιες τιμές στους κερδοσκόπους που θα παίξουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες μας πριν κληθούμε τελικά να πληρώσουμε και την φύρα των αγροτών. Υπήρξε άλλωστε το προηγούμενο της επιτυχημένης κινητοποίησης των λιμενεργατών, που στραγγάλισε για μερικές εβδομάδες την οικονομική ζωή του λεκανοπεδίου που αποδεικνύει ότι αυτή η μορφή διεκδικήσεων δικαιώνει πάραυτα όποιον έχει τη δυνατότητα να πιέσει στρεφόμενος εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Γι αυτό η όποια δικαίωση των αγροτών θα είναι οικονομική και ατελής, μα όχι ηθική. Ιδιαίτερα από τις κοινωνικές ομάδες που υποφέρουν περισσότερο όταν οι κατώτατες αμοιβές που έχουν εξασφαλίσει ισοδυναμούν και με τις ανώτερες που μπορούν να λάβουν.
Σήμερα θα υποστηρίξουμε τους αγρότες που πλήττουν με τις κινητοποιήσεις τους κυρίως το εμπόριο, αύριο την κινητοποίηση οδηγών φορτηγών και βυτιοφόρων, μεθαύριο μια νέα κινητοποίηση που θα κλείσει τα λιμάνια και πάει λέγοντας. Πρόκειται για μια μέγιστη μορφή υποκρισίας που τελικά έχει σαν αποτέλεσμα όλοι να παραμένουν στα ίδια. Να μη βελτιώνεται η θέση κανενός, κι αν ακόμα παρατηρείται κάποια εισοδηματική βελτίωση να σημειώνεται με αντιπαραγωγικό τρόπο, χωρίς δηλαδή να δικαιολογείται από το παραγόμενο εθνικό προϊόν.

Θεωρώ, τελικά πως η κοινωνία απαιτεί θεσμικές λύσεις στα προβλήματα των αγροτών κι όχι διαρκείς ενισχύσεις. Λύσεις που θα εξασφαλίζουν ότι θα στραφούν προς την καλλιέργεια προϊόντων που θα μπορούν να απορροφηθούν, τα οποία θα πουλιούνται σε τιμές που θα τους εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, χωρίς το βάρος τους να μεταφέρεται μέσω κερδοσκοπικών παιχνιδιών στις πλάτες των καταναλωτών.

Τέλος, θα ήταν καλό να συνειδητοποιήσουμε σαν κοινωνία ότι κάθε μορφή διεκδίκησης πρέπει να έχει ορίζοντα τα δικαιώματα των υπολοίπων. Με την μορφή των κινητοποιήσεών τους οι αγρότες “τα λένε στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά” καθώς δεν στρέφονται εναντίον αυτών που αγοράζουν τα προϊόντα τους στις υπάρχουσες τιμές, αλλά εναντίον των πολιτών που πληρώνουν ολόκληρο το κόστος αυτής της παθογένειας. Αποκλείστε λοιπόν τα καταστήματα και τις αποθήκες των κερδοσκόπων, που με τη σημερινή μορφή κινητοποιήσεων "βγαίνουν λάδι", και όχι τις εθνικές οδούς, ζητήστε θεσμική στήριξη από την κυβέρνηση στην προσπάθειά σας να διεκδικήσετε αξιοπρεπείς τιμές, χωρίς να επιβαρυνθεί το κοινωνικό σύνολο, με μείωση του κέρδους των μεσαζόντων. Κι όλη η κοινωνία θα σταθεί στο πλευρό σας.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

ΛΙΜΠΙΝΤΟ



Πέφτει καμιά φορά το μάτι μου σε κάποια από τα αθλητικά φόρουμ που φιλοξενούν απόψεις οπαδών για την τρέχουσα αθλητική επικαιρότητα.

Διαπιστώνω με λύπη, ότι αυτό το βήμα , ελευθερίας, δημοκρατίας και διαλόγου, που θα έπρεπε να ήταν αυτή η φόρμουλα ιδιωτικής έκφρασης που προσφέρει η ηλεκτρονική δημοσιογραφία σπαταλιέται βάναυσα στην ανταλλαγή ύβρεων, πειραγμάτων και σχολίων εφηβικού επιπέδου. Σχεδόν κάθε αναφορά είναι δηλητηριώδης, γεμάτη μίσος και κρύβει πάντα ένα σεξουαλικό απωθημένο, που υπονοεί πόσο ο ένας υπερτερεί του άλλου σε ανδρισμό, με βάση πάντα τις επιτυχίες των ομάδων που υποστηρίζουν.

Δεν αργείς και πολύ να καταλάβεις ότι ο μέσος οπαδός ακόμα και σήμερα μιλάει και εκφράζεται με λόγο συνθηματικό, έχοντας ρυθμίσει την ισχύ της ομάδας του με την προσωπική του λίμπιντο. Και κάθε επιθετική αναφορά κρύβει την βαθύτατη επιθυμία του να “απαυτώσει” τον αντίπαλό του, μαζί με τη μάνα, και την αδελφή του, ως την υπέρτατη μορφή επικράτησης. Ίσως συμβαίνει επειδή κάνουμε έρωτα τόσο συχνά, όσο δηλώνουμε στις έρευνες που μας αναδεικνύουν στην κορυφή της λίστας με τους πιο ενεργούς ερωτικά άνδρες του κόσμου.

ΦΑΚΕΛΑΚΙ


Πήρε πτυχίο αμφίβολης αξίας από χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ και στα πρώτα χρόνια της καριέρας του υπήρξε ο πρώτος γιατρός που έδινε φακελάκι στον ασθενή για να του κάνει εγχείρηση.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

GOLDEN BOYS


Αν ρωτούσες ποτέ κάποιο χρηματιστηριακό στέλεχος να σου πει πόσο κάνει 725 συν 335, θα χρειαζόταν περίπου τρία λεπτά για να σου απαντήσει. Αν, όμως, τον ρωτούσες, πόσο κάνουν 725 εκατομμύρια συν 335 εκατομμύρια θα σου απαντούσε σε τρία δευτερόλεπτα.

ΕΞΑΝΤΑΣ


Πάντως, την καλύτερη δουλειά θεωρώ πως την κάνει ο Γιώργος Αυγερόπουλος με τον «Εξάντα» του. Δουλεύει έξι μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους βραβεύεται.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

GENESIS


Σύμφωνα με τους Ανατολικούς η συνείδηση γέννησε τη συμπαντική ενέργεια και κατόπιν η ενέργεια δημιούργησε την ύλη. Σύμφωνα με τους Χριστιανούς ο Θεός έκανε την κότα και η κότα το αβγό.

ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ


Θυμόμαστε ότι το ΠΑΣΟΚ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στάθηκε στο πλευρό των αγροτών, όπως άλλωστε κάνει σήμερα και η ΝΔ. Τα δε κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης σπεύδουν κάθε φορά να συνδράμουν σε οποιονδήποτε ζητάει οτιδήποτε. Πολλές φορές από τη δύναμη της συνήθειας δεν αντιλαμβάνονται την μεγάλη ηθική ευθύνη που φέρουν στην δημιουργία των σημερινών ελλειμμάτων. Πιέζοντας τις κυβερνήσεις να μονιμοποιήσουν με διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ τον ένα να βολέψουν τον άλλο να εξασφαλίσουν τον τρίτο συμβάλουν στη δημιουργία ενός δυσβάστακτου για τις πλάτες των πολιτών κράτους.

Να μονιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι στα προγράμματα stage έλεγε η Αριστερά να ικανοποιηθούν τα οικονομικά αιτήματα των αγροτών λέει σήμερα. Και οι κυβερνήσεις υποκύπτουν. Χωρίς μεγάλη προσπάθεια όταν πρόκειται να στηρίξουν προκλητικά τους τραπεζίτες, με μισή καρδιά όταν πρέπει πάλι να επιδοτήσουν κρατικοδίαιτες επαγγελματικές κατηγορίες.

Η πραγματικότητα λέει ότι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος παίζει μικροκομματικά παιχνίδια στις πλάτες του ελληνικού λαού. Κυρίως του κομματιού που δεν έχει την δυνατότητα να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή και δουλεύει για να επιχορηγεί αυτούς που έμαθαν να ζούνε επιχορηγούμενοι.

Κοινωνική πολιτική όμως δεν σημαίνει να παίρνεις από τους μη έχοντες για να δώσεις σε μη έχοντες που διαθέτουν διαπραγματευτική ισχύ. Σημαίνει ότι εργάζεσαι, παράγεις και δημιουργείς προϋποθέσεις ισονομίας και δικαιοσύνης μέσα από ένα ορθολογικό σύστημα διακίνησης των παροχών σου. Εν κατακλείδι, ένα από τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι ότι κάθε κόμμα επενδύει στην αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης. Από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα. Και υπό αυτό το πρίσμα η αποτυχία είναι σχεδόν πάντα εξασφαλισμένη.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Η ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ


Έχω έναν παιδικό φίλο, με τον οποίο γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά. Θυμάμαι, όμως, ότι ενώ εγώ γινόμουν 35 εκείνος δήλωνε 33. Είχε χάσει δυο χρονιές στο γυμνάσιο και τις αφαιρούσε από την ηλικία του.

ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ


Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και ΠΑΣΕΓΕΣ συμφώνησαν καταρχήν στο ότι δεν κατάλαβαν την τελευταία ταινία του David lynch.

ΤΑ ΔΥΟ ΣΚΕΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ



Τα προηγούμενα 5 χρόνια ουσιαστικά η χώρα υπολειτούργησε. Πρώτον, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, έχοντας μια κυβέρνηση κι ένα πρωθυπουργό που έδειχναν να μαθαίνουν τη δουλειά τους στου “κασίδη το κεφάλι”. Δεύτερον, σε επίπεδο κοινωνίας από τις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις, πορείες, οι οποίες, σε συνάρτηση με τον κυνισμό του κεφαλαίου, που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να μετατρέψει την έννοια της εργασίας σε αναλώσιμο προϊόν, στραγγάλισαν τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Έχουμε λοιπόν από τη μια τους επιχειρηματίες να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους προσφέροντας τους διαρκή ανασφάλεια και ελαστικές επαγγελματικές σχέσεις κι από την άλλη ολόκληρες επαγγελματικές κατηγορίες να ζουν διαρκώς επιχορηγούμενες έχοντας στρογγυλοκαθίσει πάνω σε δήθεν κατακτήσεις, οι οποίες δεν δικαιολογούνται από το έργο που παράγουν, επιβαρύνοντας την προοπτική της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Αυτές είναι οι δύο βάρκες πάνω στις οποίες πατάει το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, που συνοψίζεται στην κουλτούρα σύγκρουσης και την έλλειψη παραγωγικότητας. Διότι τελικά είναι δεδομένο ότι όσο η παραγωγικότητα δεν μεγαλώνει, όσο δηλαδή δεν διευρύνεται η πίτα του εμπορίου, τόσο οι Έλληνες θα τρώνε τις σάρκες τους προκειμένου να αποσπάσουν κάποια οφέλη εις βάρος του υπόλοιπου πληθυσμού.

Τελικά, τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι εργαζόμενοι θα έπρεπε, σ αυτή τη φάση, να αναλογιστούν ποιοι είναι οι λόγοι που, ενώ οι πρώτοι λειτουργούν χωρίς σεβασμό προς τον εργαζόμενο και οι δεύτεροι απεργούν και διαδηλώνουν περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, δεν δικαιώνονται τελικά οι επιλογές τους, καθώς ούτε υγιή και παραγωγική επιχειρηματικότητα έχουμε από τη μια, ούτε φυσικά από την άλλη, ουσιαστική βελτίωση μισθών και όρων εργασίας.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΠΑΡΑΓΩΓΗ


Γράφω ο ίδιος το σενάριο μιας ταινίας που θα αναλάβω τη σκηνοθεσία της, τη διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ, ενώ θα παίζω το ρόλο του πρωταγωνιστή και θα είμαι ο μοναδικός της θεατής. Άλλωστε, πάντα, ονειρευόμουν να κάνω έναν “πολύ προσωπικό” κινηματογράφο.

ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ...ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ


Τέτοιες μέρες είναι κάθε φορά, αρχή νέας χρονιάς, που οι αγρότες ζεσταίνουν τις μηχανές των τρακτέρ τους και τα παρατάσσουν με νόημα κατά μήκος των εθνικών οδών.

Έχοντας στα χέρια τους ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό χαρτί, ίσης αξίας σχεδόν με τη δυνατότητα κατεβάσματος ενός διακόπτη ή κλεισίματος ενός λιμανιού, κατάφερναν τα περασμένα χρόνια, στρεφόμενοι εναντίον άλλων επαγγελματικών κατηγοριών να πιέζουν τις κυβερνήσεις και να ικανοποιούν μεγάλο μέρος των αιτημάτων τους στη βάση χρηματοδοτήσεων που έφεραν μαζί με άλλα αμαρτήματα την ελληνική οικονομία στο σημερινό της χάλι. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, κατά την οποία όσοι επαγγελματικοί κλάδοι συνήθισαν να επιβιώνουν μέσα από τους μηχανισμούς χρηματοδότησης ενός κρατικοδίαιτου συστήματος καλούνται να αναθεωρήσουν τις πρακτικές τους και να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της σκληρής πραγματικότητας και της κοινής μοίρας.

Εξάλλου, το αγροτικό πρόβλημα στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα τόσο με την αγροτική πολιτική της ΕΕ, τις αποφάσεις της οποίας, τόσο οι αγρότες όσο και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες έχουν τη δυνατότητα να καταψηφίσουν στις εθνικές εκλογές, δείχνοντας ένα άλλο δρόμο με την ψήφο τους, όσο, κυρίως, με τις παθογένειες του ελληνικού οικονομικού μοντέλου, όπου κάθε τόσο καλείται η πλειοψηφία να υποκύψει στις πιέσεις ενός κλάδου που διαθέτει διαπραγματευτική ισχύ. Από την άλλη, κάθε κοινωνική ομάδα που στρέφεται εναντίον του κοινωνικού συνόλου για να ασκήσει πιέσεις στην εκάστοτε κυβέρνηση, είναι λογικό να μην έχει πολλές απαιτήσεις όταν αναζητάει την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση όσων πλήττει.

Άλλωστε, το λεγόμενο δράμα των αγροτών δεν διαφέρει κι ούτε υπερβαίνει από αντίστοιχα δράματα άλλων επαγγελματικών ομάδων, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν εκείνες κάποια αποτελεσματική διαπραγματευτική ισχύ. Είναι το δράμα της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της, που δημιουργήθηκε από μια σειρά κοινωνικών στρεβλώσεων και που λύνεται συνολικά και ολοκληρωτικά μέσα από τη χάραξη μιας νέας πορείας στη βάση της στοχευμένης αύξησης της παραγωγικότητας, της βελτιστοποίησης της ποιότητας και της ανταγωνιστικής αναβάθμισης των προϊόντων μας.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΓΓΟΝΙΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ


Είναι μύθος ότι ο Τρωικός πόλεμος ξεκίνησε για τα μάτια της ωραίας Ελένης. Στην πραγματικότητα οι Τρώες διεκδίκησαν τους Ολυμπιακούς αγώνες.

ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΙΑΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΙ ΕΝΟΣ ΠΡΟΤΖΕΚΤ


Συναντάς καμιά φορά παλιούς φίλους και το πρώτο που σου ρωτάνε είναι τι γίνεται με την ομάδα σου. Και μέχρι να τους αποχαιρετήσεις ξανά, διαπιστώνεις ότι δεν έχεις μάθει κανένα απολύτως νέο τους. Τι κάνουν, που ζούνε, πως περνάνε. Μαθαίνεις ότι παίζουν στοίχημα κι ότι είναι καλοί σ αυτό, όσο μπορεί κάποιος να είναι καλός στο στοίχημα. Καταλαβαίνεις ακόμα ότι θεωρούν εαυτούς πολύ καλούς συνολικά στο ποδόσφαιρο και προσπαθείς να αντιληφθείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό, πως το εννοούν και πως αποδεικνύεται. Μαθαίνεις ότι πηγαίνουν ανελλιπώς στο γήπεδο και μάλιστα στην κερκίδα των οργανωμένων κι ότι ταξιδεύουν ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Συχνά άνθρωποι που κάποτε σου φαινόταν περίεργο το γεγονός ότι δεν ασχολούνταν καθόλου με το ποδόσφαιρο, σήμερα είναι βουτηγμένοι μέχρι το κεφάλι σ αυτό, ζουν και αναπνέουν για κάτι που έχει σχέση με τον βασιλιά των αθλημάτων. Φυσικά όχι τόσο με το ίδιο το παιχνίδι, όσο με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τον απόηχο, τα παρά-αθλητικά. Καθημερινά τρέφουν τα στερεότυπα τους με μίση και αντιπάθειες που αποκτούν ρίζες στην ψυχολογία τους.

Κάποιος που αντιπαθούν είναι κακός σε όλα, κάποιος άλλος που συμπαθούν εξιδανικεύεται πολυπλεύρως. Κάθονται στις καφετέριες με το laptop ανοιχτό σε κάποια σελίδα με αποτελέσματα στοιχήματος, ενώ η τηλεόραση μεταδίδει τον αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας και πιάνουν κουβέντα με τους γύρω τους για άσσους διπλά, κολόνες, και σπασίματα. Δύσκολα συγκεντρώνονται σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που δεν τους φορά οπαδικά ή "στοιχηματικά". Καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που επέλεξαν το ένα ή το άλλο σημείο, την ώρα που είχαν διαίσθηση γι αυτό που τελικά βγήκε. Φίλοι παιδικοί που τους συναντάς για να σε υπενθυμίσουν πόσο εκτός κλίματος βρίσκεσαι. Θέλεις να μάθεις γι αυτούς, αλλά φοβάσαι να ρωτήσεις, γιατί τελικά θα είναι μάλλον πλεονασμός. Η σχέση που έχουν αναπτύξει άλλωστε με τα «αθλητικά» σου εξηγεί πολλά για τη ζωή τους. Το πολύεδρο εκφραστικό αδιέξοδο τους. Πάνε δεν πάνε καλά τα πράγματα στον οικονομικό τομέα.

Το είπαν αδυναμία μορφοποίησης του συναισθήματος που λιμνάζει δίχως ροή και διοχέτευση. Βύθιση σε ένα ενδιαφέρον που σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεται στο επίκεντρο των εξελίξεων, κι ότι συμμετέχεις ενεργά κατά κάποιο τρόπο. Έτσι φεύγουν και οι μισθοί τους και τα επιδόματά τους και ο πολύτιμος χρόνος τους. Χωρίς τελικά να αποκομίζουν ούτε καν την απόλαυση που σου δίνει το παιχνίδι, αντιμετωπίζοντάς το στις πραγματικές του διαστάσεις.

Τελικά, αναζητούμε την άκοπη συγκίνηση με τον ίδιο τρόπο που αναζητούμε το εύκολο κέρδος. Κάποτε ήταν το χρηματιστήριο με τους αριθμούς του, σήμερα είναι ο αθλητικός τζόγος, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι αριθμοί που θα κολλούνε τον Έλληνα σε μια οθόνη, να αναζητάει μια στιγμιαία έκρηξη της αδρεναλίνης του, ένα νόημα που διαρκεί όσο η στιγμή που το εκπληρώνει.

Αλλά το χειρότερο είναι άλλο: η αίσθηση καταξίωσης που αισθάνονται απέναντι στον οπαδό μιας ομάδας που υπολείπεται βαθμολογικά, ταυτίζοντάς τον με την μοίρα της ομάδας του. Τελικά, το άλλο έλλειμμα, το οικονομικό καλύπτεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η αντιπαραγωγική νοοτροπία, όμως, σε επίπεδο επαγγελματικό, συναισθηματικό, κοινωνικό μοιάζει να οριοθετεί το ταβάνι των δυνατοτήτων της χώρας.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ


Η μεγαλύτερη φαντασίωση της σύγχρονης μέσης ελληνίδας είναι να κάνει ταυτόχρονα έρωτα με δύο πλούσιους και να τους κοιτάζει δεμένος σε μια καρέκλα ένας ιδιωτικός υπάλληλος.

ΓΡΑΦΤΟ


Μέχρι τα 19 του επιδιόρθωνε παπούτσια. Μετά έγινε ποδοσφαιριστής και στα 33 του διορίστηκε ως ταχυδρόμος. Ήταν φαίνεται το γραφτό του να κάνει σ όλη του τη ζωή, δουλειές του «ποδαριού».

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες πληροφορίες, θα συνεχιστεί και εντός του 2010 ο διαθρησκευτικός διάλογος, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία των τριών μεγάλων FRANCHISE
του λόγου του θεού.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΑΪΤΗ: Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΜΑΣ


Η τραγωδία στην Αϊτή έχει συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσμο. Ή μήπως όχι στη διάσταση που αρμόζει σε ανθρώπινα όντα; Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο και τη δυστυχία του άλλου ως ένα δυσάρεστο τηλεοπτικό θέαμα, μακρινό από εμάς, που , όμως, ανασύρει στην επιφάνεια προσωρινά κάποια ανθρώπινα συναισθήματά μας αναμεμειγμένα με ενοχές. Κι όσο πιο θεαματική είναι αυτή η καταστροφή τόσο περισσότερο οίκτο και συμπόνια μας προκαλεί. Και η λέξη θεαματική θεωρώ ότι είναι το κλειδί αυτού του τρόπου ανάγνωσης των πραγμάτων, διότι μόνο οι μεγάλες σε μέγεθος τραγωδίες τραβούν πια την προσοχή των μέσων και κατ επέκταση την δικιά μας.

Η Αϊτή, ως ένα νησί που έχει υποφέρει από κοινωνικές, οικονομικές και ανθρωπιστικές κρίσεις εδώ και πολλές δεκαετίες, θα μπορούσε να μας είχε απασχολήσει πολύ νωρίτερα από το καταστροφικό χτύπημα του σεισμού. Σαν χώρες, κοινωνίες και πολίτες, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ποσά και η πολιτική βούληση που απαιτούνταν για να αποκτήσει αυτή η χώρα κάποιες βασικές υποδομές και μια στοιχειώδη δυνατότητα εκκίνησης, είναι αμελητέες ποσότητες για τον προηγμένο κόσμο, που μάλλον αδιαφόρησε επιδεικτικά και σήμερα έρχεται να θρηνήσει υποκριτικά πάνω στα συντρίμμια μιας ανυπολόγιστης ισοπέδωσης. Σήμερα που η εικόνα αυτή της αποκάλυψης που μεταφέρουν ιατρικές και δημοσιογραφικές πηγές ενισχύει την ανάγκη αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας, που πρέπει να απαλύνει τον πόνο όσο περισσότερων ανθρώπων γίνεται.

Ένα νησί σπαραγμένο από τη φτώχεια, τις καταστροφές και τον πόνο που δεν έχει πουθενά αλλού να βασιστεί πέρα από τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης του υπόλοιπου κόσμου. Η τραγωδία στην Αϊτή δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί απλά ως η είδηση των ημερών που θα αρχίσει σταδιακά να υποβιβάζεται στις στήλες των sites και των εφημερίδων για να ξεχαστεί σε λίγες εβδομάδες. Γιατί τελικά είναι στη διακριτική μας ευχέρεια να αναρωτιόμαστε που και που τι απέγιναν εκείνοι οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν από μια καταστροφή τέτοιου μεγέθους, όταν τα φώτα της δημοσιότητας έπειτα από μερικές εβδομάδες στραφούν μακριά από τη σκηνή της τραγωδίας.

Τώρα, όμως, είναι ώρα δράσης και κινητοποίησης. Και με το να στεκόμαστε μπροστά στις οθόνες μας, συναισθανόμενοι το μέγεθος της τραγωδίας δεν πραγματοποιούμε το χρέος μας απέναντι στο ίδιο μας το είδος. Που είναι, να μετατρέψουμε, σαν ανθρώπινα όντα, τη συμπόνια σε πραγματική προσφορά. Για να καταλάβουμε, τελικά αν είμαστε ακόμα ικανοί να αισθανόμαστε κάτι να σκιρτά μέσα μας χωρίς την καταλυτική δύναμη της εικόνας και τη δραματοποιημένη συνδρομή της μουσικής υπόκρουσης των βίντεο.

ΑΚΟΜΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ


Ακόμα και σήμερα συναντάς ηλικιωμένους ανθρώπους που για κάποια συναλλαγή τους υπολογίζουν σε δραχμές. Λόγου χάρη, βλέπεις ,ότι θέλουν να πουλήσουν κάτι και μετατρέπουν την τιμή του, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, και σε παλιές δραχμές, προκειμένου να αισθάνονται ότι γίνονται πιο κατανοητοί. Κι αυτή ακριβώς η σχέση του Έλληνα με την ισοτιμία ευρώ-δραχμής και την τεράστια απόκλισή τους σε σχέση με τις προηγμένες οικονομίες της δύσης πλήρωσε η οικονομία της χώρας την πρώτη δεκαετία του ευρώ.

Παράλληλα, όντας λαός που δεν καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με τα “ψιλά”, είδαμε την επιπολαιότητά μας και την αφ υψηλού αντιμετώπιση της οικονομικής πραγματικότητας από πλευράς μας να μετατρέπεται γρήγορα σε σκανδαλώδεις στρογγυλοποιήσεις, πληθωρισμό, κερδοσκοπία, και περιουσίες φτιαγμένες από τα λεπτά που παρατούσαμε. Η βίαιη, όμως και παράλληλα ανακουφιστική προσαρμογή μας, όμως, στην πραγματικότητα του ευρώ, ξεκινάει να γίνεται μόλις σήμερα, που συνειδητοποιούμε πια τις πραγματικές διαστάσεις του ευρωπαϊκού νομίσματος. Κι ένας από τους λόγους που η αγορά ακόμα υπολειτουργεί και οι βιτρίνες εκτιμώνται από τους καταναλωτές περισσότερο από το εσωτερικό του καταστήματος, είναι ότι οι πολίτες αρχίζουν πλέον να κάνουν εύστοχες συγκριτικές έρευνες για την καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής κόστους (value for money). Βρίσκουν εύκολα κάτι που τους αρέσει, αλλά πλέον είναι πιο δύσκολο από ποτέ να τους ξεγελάσει κάποιος με μια διατίμηση μεγαλύτερη από εκείνη που θεωρούν λογική.
Οι επιχειρηματίες από την πλευρά τους πρέπει να προσαρμοστούνε στη νέα πραγματικότητα και να μη θεωρούν ότι “σκοτώνουν” ένα προϊόν, πουλώντας το σε λογική τιμή. Να προσανατολιστούνε στην ικανοποίηση του πελάτη και στη δημιουργία μιας μακροχρόνιας σχέσης εμπιστοσύνης μαζί του. Όποιος σκέφτηκε μ αυτόν τον τρόπο, τελικά κάτι πέτυχε, ακόμα και στην γεμάτη ανορθογραφίες ελληνική αγορά.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΝΟΝΑΣ


Οι γυναίκες ερωτεύονται εκείνους που δε μιλάνε για αυτοκίνητα και παντρεύονται εκείνους που μιλάνε.

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ


Μετά την ραγδαία αύξηση των διαρρήξεων, το τελευταίο διάστημα, όλοι οι ιδιοκτήτες στην πολυκατοικία μου έβαλαν καινούργιες πόρτες ασφαλείας. Αλίμονο σε μένα που έχω μείνει με την πόρτα, παλαιού τύπου, την …"συναινετική”.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

ΜΑΝOΛΗΣ



Πίνακας: Charles Hetenyi

Τον καημένο τον γέρο. Κάθεται όλη την ημέρα μπροστά στην Θάλασσα και ζει με τις αναμνήσεις του. Χρόνια πολλά κ. Μανόλη. Ευτυχισμένος ο προηγούμενος χρόνος!

Η ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΟΠΑΔΟΥ-ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ


Η σχέση του Έλληνα φιλάθλου με τον ποδοσφαιριστή της ομάδας του, διαφέρει δραματικά από την αντίστοιχη του ευρωπαίου υποστηρικτή με τον δικό του. Ειδικότερα στις χώρες όπου το ποδόσφαιρο έχει τοποθετηθεί στη θέση που του αρμόζει, ως ένα ψυχαγωγικό θέαμα δηλαδή και μόνο, στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων των κοινωνιών η σχέση φιλάθλου ποδοσφαιριστή συμβάλλει τα μέγιστα στο ιδιαίτερο χρώμα του αθλήματος, χωρίς οπωσδήποτε να καλύπτεται από κάποιο κοινωνικό επίχρισμα.

Ο ποδοσφαιριστής από την πλευρά του κάνει τα πάντα για να μικρύνει την απόσταση που του δίνει η δημοσιότητα από το φίλαθλο και ο φίλαθλος από την μεριά του συμπάσχει πραγματικά κάθε φορά που χάνει η ομάδα του με τον ηττημένο ποδοσφαιριστή αντί να θρηνεί για τον πληγωμένο εγωισμό του. Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Το βεντετιλίκι των παικτών που σηκώνουν ψηλά το γιακά, βάζουν τα μαύρα γυαλιά τους, και αποχωρούν από το γήπεδο χωρίς να ρίξουν ούτε μια ματιά στους θεατές που ξεροσταλιάζουν για να τους δουν από κοντά παρατηρείται ακόμα και στις μικρότερες κατηγορίες. Ενώ παράλληλα, το παραφουσκωμένο από τον λαϊκισμό των ΜΜΕ, «Εγώ» του οπαδού τον οδηγεί στο να κινείται με απειλητικές διαθέσεις και με επιθετικότητα εναντίον των ποδοσφαιριστών όταν δεν του φέρνουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, που θα του επιτρέψουν να κυκλοφορήσει στην κοινωνία με ψηλά το κεφάλι.
Αμφότερες οι περιπτώσεις υπολείπονται κατά πολύ του επιπέδου που διατηρούν οι συνάδελφοί τους στις προηγμένες χώρες. Για τον φίλαθλο η ιδιότητα του ποδοσφαιριστή υπερισχύει εκείνης της ανθρώπινης φύσης και για τον ποδοσφαιριστή ο φίλαθλος αποτελεί απλούστατα το ντεκόρ της ένδοξης δραστηριότητάς του.

Πρόκειται καθαρά για μία σχέση που βασίζεται στο κοινό συμφέρον, υλικό και χειροπιαστό για τη μια πλευρά, ασαφές, απροσδιόριστο και σχεδόν πάντα στο επίπεδο της ψυχολογίας για την άλλη. Άρα, μόνο ως στερεότυπες κουταμάρες μπορούν να εκληφθούν τα περί πραγματικής αγάπης του ενός για τον άλλο, όταν γνωρίζεις ακριβώς τι είδους ψήγματα αυτοδιάψευσης περικλείουν στον πυρήνα τους, οι εκδηλώσεις και δηλώσεις λατρείας, τόσο των οπαδών όσο και των ποδοσφαιριστών.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

WENDY AND LUCY


Έχοντας ανάγκη κάποια χρήματα και παρέα τη σκυλίτσα της Λούσι, η Γουέντι Κάρολ πηγαίνει στο Κέτσιγκαν της Αλάσκας, προκειμένου να εργαστεί σε μια κονσερβοποιία ψαριών.

Τα προβλήματα της αρχίζουν από το δρόμο κιόλα, όταν το αυτοκίνητό της χαλάει στο Όρεγκον και στις τσέπες της δεν υπάρχει... « σάλιο».

Η δυσμενής οικονομικής της κατάσταση θα την αναγκάσει να επιστρατεύσει κάθε ικμάδα ευαισθησίας και σκληρότητας που διαθέτει προκειμένου να ελιχθεί με επιτυχία ανάμεσα στα εμπόδια που ξεπροβάλλουν και να συγκεντρώσει τα απαραίτητα «κουράγια» για να πάρει με θάρρος μια σειρά δύσκολων αποφάσεων.

Ο δρόμος, όμως, για την Γουέντι Κάρολ δεν είναι καθόλου φιλόξενος, όπως απλούστατα δεν είναι για τους περισσότερους ήρωες που αναζητούν κάποιον ευκαιριακό προορισμό.

Το ταξίδι της προς την εσχατιά της Αλάσκα έχει φαινομενικά μια αύρα ελευθερίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι τέτοια η δέσμευση που της δημιουργεί η κατάρρευση της οικονομικής της κατάστασης, που κάθε άλλο παρά ξέγνοιαστο μπορεί να είναι.

Ο κύκλος της ανελευθερίας γύρω της θα κουμπώσει στο τέλος του ταξιδιού της και ο εγκλωβισμός της θα ολοκληρωθεί μόλις στεγαστεί σε μια μονότονη και ακούνητη κωμόπολη που μοιάζει με θηλιά στο λαιμό της νεαρής κοπέλας.

Η λογική λέει, και η Γουέντι υπακούει φυσιολογικά, ότι υπό το βάρος μιας ιδιαίτερα φορτικής κοινωνικής πίεσης κάθε άνθρωπος σταματάει να κάνει την ανάγκη του φιλότιμο και αφήνεται να υποταχθεί σε καίριους συμβιβασμούς και οριακές δεσμεύσεις για να αντεπεξέλθει στις συνεχόμενες αναποδιές και τη στασιμότητα.

Η απλότητα και η λιτή αφηγηματική γραμμή της ταινίας «Γουέντι και Λούσι» υπογραμμισμένη από τη θαυμάσια ερμηνεία της Michelle Williams ξετυλίγει, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις, τις εσωτερικές διαδρομές της ηρωίδας που δε σε αφήνουν ούτε αδιάφορο, ούτε σου επιτρέπουν να αποστασιοποιηθείς, από το πρόβλημά της.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ



Πίνακας: bridal wishlist

Κάτι σου δίνει κάτι σου παίρνει η ζωή. Σαφώς όμως, όχι, με τον τρόπο, που το εννοούν οι προληπτικοί ή οι μοιρολάτρες, όταν μετά από κάθε μεγάλη τους χαρά αναμένουν οπωσδήποτε κάποιο “διορθωτικό” χτύπημα της μοίρας. Άλλωστε, αυτά τα πράγματα υφίστανται μόνο στο μυαλό των ανθρώπων, που αναγνωρίζουν στις εκάστοτε εξελίξεις μόνο την επιβεβαίωση των φόβων τους. Μιλάω για τους υπέροχους δρόμους που μπορεί να σου ανοίξει μια επώδυνη απόφαση που κάποτε έλαβες στη ζωής σου. Η απώλεια κάτι πολύτιμου, η θυσία μιας ζωτικής σου ανάγκης προκειμένου να υπακούσεις σε κάποιο από τα πρέπει σου, που όμως σε βάθος χρόνου μπορεί να σε οδηγήσει στην απόκτηση μιας εσωτερικής πληρότητας που τελικά σε δικαιώνει.

Η θυσία ενός έρωτα, που μπορεί να γεννήσει μια όμορφη οικογένεια ή ενός προσωπικού ονείρου για ένα σκοπό που ξεπερνάει τα ιδιωτικά σου όρια. Όσο προχωρείς λοιπόν στη ζωή, τόσο ανακαλύπτεις ότι όλοι οι δρόμοι κάπου καταλήγουν, κάπου βγάζουν. Κι ότι αυτός ο προορισμός, που γεννάει το άγνωστο, πολλές φορές συμπεριλαμβάνει όλους τους χαμένους προορισμούς της πορείας σου. Εξάλλου, οι στόχοι, οι επιθυμίες και τα όνειρα έρχονται και παρέρχονται αλλά μόνο η εμπειρία των συναισθημάτων που βιώνεις κάθε φορά αποτελεί την πεμπτουσία μιας εξέλιξης, που κανείς δεν πρόκειται να σου αμφισβητήσει.

ΜΟΙΡΑ



Πίνακας: Pauline Gill

Χειρότερη μοίρα από αυτήν που μου έτυχε δεν μπορώ να φανταστώ. Ξέρεις τι σημαίνει να διαθέτεις πρόσωπο διανοούμενου και μυαλό όμορφου;

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ



Πίνακας: Jane Ferguson

Αναζητούμε εναγωνίως τον εαυτό μας κι όταν επιτέλους τον βρίσκουμε απογοητευόμαστε που είναι τόσο ίδιος με μας!!!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

PHOTOSHOP


Είδε και απόειδε ο γυμναστής με την περίπτωσή μου, που δεν σταματώ να του διαμαρτύρομαι ότι όσο κι αν μοχθώ στο γυμναστήριο δεν αλλάζει η εικόνα μου, όπως μου είχε υποσχεθεί, και μου έδωσε για να δοκιμάσω και με μια κόπια του photoshop...

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Η χθεσινή ήταν μια μέρα αποκαλυπτική. Μην πάει ο νους σας σε κάτι τρομερό, απλώς καμιά φορά όταν επιβεβαιώνονται κάποιες σκόρπιες σκέψεις σου, τείνεις να τις μετατρέπεις σ ένα πλέγμα αλληλένδετων ιδεών που ονομάζεις σκεπτικό. Ως το μεσημέρι ολοκλήρωσα κανονικά τη δουλειά μου, μετά, το απόγευμα μου, αν και ο καιρός ήταν καλός αποφάσισα να το θυσιάσω σε μια επίσκεψη στο γυμναστήριο. Εκεί έκανα ότι ήταν να κάνω και λίγο πριν αποχωρήσω αισθανόμενος για μια ακόμη φορά ότι σπατάλησα τσάμπα και βερεσέ το χρόνο μου μέσα σ αυτή την ανθυγιεινή κλεισούρα, κι ούτε που γυμνάστηκα τελικά, είχα μια ενδιαφέρουσα στιχομυθία με κάποιον γνωστό μου που είχε εξαφανίσει ίχνη ζωής εδώ και μέρες. Κοντά στα 60 του σήμερα, μ ένα γιο κοντά στα 35 βρήκε στη ζωή του γυμναστηρίου μια πολύτιμη συμμαχία στην προσπάθειά του να ανανεωθεί ολόπλευρα.

Μου εκμυστηρεύθηκε ότι ακόμα και σήμερα δεν βρίσκει χρόνο για τον εαυτό του κι όταν μου αποκάλυψε ότι ο λόγος ήταν το «παιδί» και όχι η δουλειά του ή κάτι άλλο, έπεσα για μια ακόμη φορά από τα σύννεφα. Βλέποντας την απορία στο πρόσωπό μου επιχείρησε αντί να ξεδιαλύνει το μυστήριο να το περιπλέξει ακόμα περισσότερο , ξεκαθαρίζοντας ότι και βοήθησε το γιο του να σπουδάσει στο εξωτερικό, και του άνοιξε ένα ευρύχωρο και σε καλή περιοχή δικηγορικό γραφείο, και του έχει παραχωρήσει μερικά ακίνητα για να καρπώνεται τα εισοδήματα που προκύπτουν και μερικά ακόμα που άρχισαν σταδιακά να μου διαφεύγουν. Εγώ επέμεινα ότι δεν κατανοούσα τον λόγο που σήμερα δεν έχει χρόνο για τον εαυτό του και με ρώτησε με αφοπλιστική ηρεμία αν έχω παιδί.
Του απάντησα άμεσα πως δεν έχω και επανήλθε με θριαμβευτικό χαμόγελο τονίζοντας ότι αυτός είναι μάλλον ο λόγος που δεν μπορώ να τον καταλάβω. Του είπα ότι ούτε αυτός είχε πια παιδί. Πως είχε πριν από 30 χρόνια, και πως σήμερα έχει έναν 35χρονο γιο. Νομίζω ότι σ αυτό το σημείο του έδωσα την κατάλληλη πάσα για να μου μιλήσει ακόμα πιο εκτεταμένα γι αυτό που απασχολεί νυχθημερόν το μυαλό του: το γιο του.

Κι όταν εγώ εξακολουθούσα να μην αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο ισχυρίζεται ότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο, όντας επιχειρηματίας, χωρισμένος και χωρίς άμεσες υποχρεώσεις μού είπε το παροιμιώδες: Θα με καταλάβεις, όταν κάποια στιγμή θα πάρεις στα χέρια σου το νεογέννητο παιδί σου.

Αυτή η υποθετική εκτροπή του διαλόγου με έβαλε αμέσως σε απαισιόδοξες σκέψεις. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η συναισθηματική δέσμευση που συντελείται στην ψυχή του Έλληνα γονιού μόλις παίρνει στην αγκαλιά του το νεογέννητο βλαστάρι του, όμως, καταλαβαίνω ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι που καταλήγει στη δημιουργία του σύγχρονου Έλληνα. Αυτού που διαπρέπει στις παγκόσμιες λίστες των κακών συνηθειών. Τον επιρρεπή στην απειθαρχία, την ασυνέχεια, αυτόν που χρειάζεται διαρκώς ένα νέο ερέθισμα για να του ανανεώσει το ενδιαφέρον, που λίμνασε πάλι. Αυτό λοιπόν που ονομάζει ο Έλληνας γονιός αγάπη, και σε μεγάλο βαθμό δεν είναι τίποτα άλλο από προβολή σε μια λευκή σελίδα, του εγωισμού με τον οποίο γαλουχήθηκε από τους δικούς του γονείς, λαδώνει τη μηχανή παραγωγής κακομαθημένων, ανώριμων κι ανεύθυνων ενηλίκων. Ατόμων που δεν μπορούν να ενταχθούν σε σύνολα παρά μόνο σε μάζες. Που δεν καταφέρνουν ποτέ να δώσουν σχήμα στα συναισθήματά τους, να αγαπήσουν την έννοια της εργασίας και να ασχοληθούν με οτιδήποτε δεν αφορά στην ικανοποίηση των επιφανειακών τους αναγκών. Ανθρώπων που τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία, που έχουν διαγράψει από το ρεπερτόριό τους τη δυνατότητα να τους αρνηθείς οτιδήποτε. Ενήλικοι που ως παιδιά διδάχτηκαν από τους γονείς τους πως η ζωή για έναν άνθρωπο τελειώνει μόλις γίνει γονιός. Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες, έτσι δεν είναι; και οι Έλληνες πίνουν πολύ, καπνίζουν πολύ, τρώνε ανθυγιεινά, σκοτώνονται κατά χιλιάδες στους δρόμους, δεν ενδιαφέρονται για την αγωγή τους, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, επιρρίπτουν τις αιτίες των δεινών τους σε άλλους, τους οποίους συνεχώς προσπαθούν να βελτιώσουν, μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους, κι αυτό είναι πάει και τελείωσε, έτσι θα είναι πάντα. Η πιο καλόβολη οπισθοχώρηση στην ιστορία της ανθρωπότητας:


Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, έτσι θα πορευτούμε, κι ότι γίνει…


Όμως, καμιά φορά που θυμάμαι πόση πληρότητα ένιωθα κάθε φορά που οι γονείς μου επέστρεφαν ενθουσιασμένοι από μια διασκέδαση σκέφτομαι ότι μονάχα οι γονείς που εξακολουθούν να ακούνε τις ανθρώπινες ανάγκες τους καθ όλη τη διάρκεια της ζωής τους είναι ικανοί να αγαπήσουν αυτά τα πλασματάκια όχι σαν προέκταση του εαυτού τους, αλλά σαν αυτόφωτα όντα, που θα τα αγαπούσαν ακόμη κι αν δεν ήταν δικά τους και επαρκείς να γαλουχήσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Οι υπόλοιποι απλώς μεγαλώνουνε στηρίγματα για τα γεράματά τους.

ΤΣΙΜΠΗΜΑ


Στον παράδεισο, ο Δαρβίνος κάνει πειράματα για να αποδείξει ότι ο θεός προέρχεται από τον πίθηκο και τσατίζει τρομερά τον Ιησού κάθε φορά που τον αποκαλεί ο “ ιός του πιθήκου”. Στο πλαίσιο των ερευνών του μάλιστα ζήτησε να πάρει αίμα και από τον Ιησού, ο οποίος αρνήθηκε ευγενικά να του δώσει με την αιτιολογία ότι φοβάται το “τσίμπημα”.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΙ


Αν, όπως λένε κάποια κακόβουλα στόματα, εμείς οι Έλληνες είμαστε μόνο φαϊ, σκατό και ύπνο, στις δύο επόμενες τεράστιες επιτυχίες που θα κάνουν θραύση στην ελληνική τηλεόραση, φυσιολογικά οι κριτές θα χρειάζονται μεζούρα στη μία και ξυπνητήρι στην άλλη.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΛΘΕΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗΣ


Η έναρξη λειτουργίας καταστημάτων με γνώμονα διαφορετικό από τις καταναλωτικές ανάγκες μιας κοινωνίας αποτελεί και έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του κλεισίματός τους. Μια επιδερμική προσέγγιση στην αρχή της προσπάθειας κάποιου να στήσει μια επιχείρηση, μπορεί να τον οδηγήσει σύντομα σε υπερχρέωση και ανάγκη αναστολής της λειτουργίας της.

Έτσι, ανοίγοντας κάποιος μια επιχείρηση, χωρίς ουσιαστική έρευνα των αναγκών των πολιτών και των δυνατοτήτων του προϊόντος που λανσάρει αλλά και των αντοχών της περιοχής, εναποθέτει ουσιαστικά όλες του τις ελπίδες στην οικονομική συγκυρία. Δηλαδή στην τύχη και στην υπερβολική σιγουριά του που προκύπτει από το γεγονός ότι χιλιάδες άλλοι ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο πριν από αυτόν. Και είναι τελικά λογική συνέπεια να υπολειτουργεί η αγορά και να βάζουν λουκέτο τέτοιες επιχειρήσεις. Όταν βλέπεις, λόγου χάρη, ένα εμπορικό πεζόδρομο γεμάτο από καταστήματα ένδυσης και υπόδησης, όπου κατ ελάχιστον διαφοροποιείται ποιοτικά το ένα από το άλλο, είναι λογικό επόμενο μόνο κάποια από αυτά να επιβιώσουν. Την ίδια ώρα, σε αντίθεση με τους κλάδους που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των καταναλωτών και με λιγότερες επιχειρήσεις, μεγάλος αριθμός κλειστών επαγγελμάτων περιορίζει ασφυκτικά τις σύγχρονες ανάγκες της εγχώριας αγοράς στο δρόμο προς την διεύρυνση των δυνατοτήτων της και την απόκτηση ανταγωνιστικότητας.

Καλό θα ήταν λοιπόν στη θέση επιχειρήσεων που δεν κατάφεραν να ορθοποδήσουν, επειδή δεν απαντούσαν σε κάποια ανάγκη της εποχής, να συσταθούν νέες επιχειρήσεις βασισμένες στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς για διαφοροποίηση, καινοτομία, ποιοτική τυποποίηση και εξειδίκευση. Ας ρισκάρουν λοιπόν λίγο περισσότερο οι επίδοξοι επιχειρηματίες, παρακάμπτοντας την πεπατημένη των δοκιμασμένων συνταγών και ας δώσουν επιτέλους την προσοχή που χρειάζεται στην πραγματική ικανοποίηση του πολίτη.

Τελικά, ο εκσυγχρονισμός και η αναδιάρθρωση της ιδιωτικής οικονομίας, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από μελέτη, γνώση και περισυλλογή. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν πιο καινοτόμες, λειτουργικές και επιτέλους να αρχίζουν να μας εκπλήσσουν θετικά. Στο εξωτερικό οι επιχειρηματίες, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των καταναλωτών, δουλεύοντας σκληρά για το κέρδος τους επειδή δεν επαναπαύονται στο ότι ο καταναλωτής όταν πεινάσει, διψάσει, ή θελήσει να ντυθεί θα ψάξει να τους βρει. Και φυσικά οι ελληνικές επιχειρήσεις πρέπει να αποκτήσουν επιτέλους αρχές, όπως εκείνη που διέπει τις αναπτυγμένες με ορθολογικό τρόπο οικονομίες και λέει ότι το κέρδος δεν πρέπει είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε επιδίωξη, αλλά μόνο συνέπεια της εξυπηρέτησης του καταναλωτή.

ΑΣΗΚΩΤΟΣ


Μανιώδης καπνιστής μετατρέπεται σε φανατικό αντικαπνιστή και υπέρμαχο των δικαιωμάτων των παθητικών καπνιστών. Αιτία στέκεται μια προσωπική και αρκετά επώδυνη εμπειρία. Πιο συγκεκριμένα, περνώντας μια μέρα τυχαία από ένα στενό την ώρα που μια ομάδα οπαδών σάπιζε στο ξύλο έναν οπαδό αντίπαλης ομάδας γίνεται αντιληπτός από τους οπαδούς οι οποίοι τον κάνουν ένα παρά δυο και τον στέλνουν ασήκωτο στο νοσοκομείο. Έπεσε θύμα παθητικού σαπίσματος.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

ΑIΣΙΟΔΟΞΙΑ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΗ ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ


Η απογοήτευση και ο ενθουσιασμός είναι συναισθήματα που διαπνέουν λαούς χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό και έρμα. Λαούς που άγονται και φέρονται στις φουρτούνες και τις νηνεμίες της εκάστοτε συγκυρίας. Που πανικοβάλλονται και εφησυχάζουν το ίδιο εύκολα. Λαούς χωρίς παραγωγική νοοτροπία, χωρίς δημιουργική ανησυχία και αυτοεκτίμηση όπως ο δικός μας. Σήμερα τα πράγματα βρίσκονται σ ένα οριακό σημείο, όπως βρέθηκαν και αρκετές φορές στο παρελθόν. Τότε αντιμετωπίσαμε τις φουρτούνες χωρίς να αλλάξουμε οι ίδιοι και γι αυτό ήρθαν νέες φουρτούνες που απαιτούν ακόμα πιο δραστικές παραχωρήσεις και θυσίες. Αν η αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα, που λογικά θα αρχίσει να διαφαίνεται μέσα στο 2010 θεμελιωθεί σε ευκαιριακές νίκες και φανφαρόνικες προσπελάσεις των σκοπέλων, θα δυσχεραίνουμε ακόμα περισσότερο τη θέση μας και θα υπονομεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Όπως οι προηγούμενες υπονόμευσαν το δικό μας. Αν το κίνημα αποδείξεων που αρχίζει να αναπτύσσεται κατ ανάγκη στη χώρα αποδειχτεί μια πομφόλυγα και επιστρέψουμε στις παλιές μας συνήθειες, που μας θέλουν να μην κόβουμε και να μη ζητάμε αποδείξεις για τις συναλλαγές μας, κι αν, όταν το καράβι ελλιμενιστεί σε πιο ήσυχα νερά εξακολουθούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε θα παραμείνουμε μια ζωή βαλτωμένοι και πελαγωμένοι στη μιζέρια μας. Το πραγματικό ελληνικό πρόβλημα άλλωστε είναι η νοοτροπία. Αυτή που καλλιεργούμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε τότε που οι γονείς μας παύουν πια να ζούνε για τον εαυτό τους και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας. Σ αυτό το πλαίσιο μεγαλώνει ο σύγχρονος Έλληνας. Γαλουχούμαστε ως όντα εγωκεντρικά όπου τα δικαιώματά μας είναι σημαντικότερα από τις υποχρεώσεις μας, τις οποίες πάντα βρίσκουμε τρόπο να παρακάμψουμε. Ένα νέο μοντέλο πολίτη, λοιπόν, πιο υπεύθυνου, πιο ανεξάρτητου, πιο συνειδητοποιημένου, πρέπει να αναπτυχθεί από τις νέες γενιές, παράλληλα με την απεγνωσμένη προσπάθεια των παλιών να πληρώσουν με τόκο το τίμημα της συναισθηματικής τους ανωριμότητας.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

ΓΚΟΥΛΑΓΚ


Απευθείας σύνδεση πτυχίου με αγορά εργασίας...

ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ....(ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ)


Σε αντίθεση με τη λογοτεχνική γλώσσα, που είναι μια γλώσσα που εφευρίσκεται διαρκώς κατά την ώρα της δημιουργίας, η δημοσιογραφική είναι μια γλώσσα των κλισέ. Η επιλογή χρησιμοποίησής τους προκαλεί στον αναγνώστη μια σαφή οικειότητα σχετικά με την κατανόηση ενός δημοσιογραφικού κειμένου και στον δημοσιογράφο έναν ασφαλή μπούσουλα, καθώς νιώθει ότι με τη χρήση των προβλεπόμενων σχημάτων θα αναπτύξει με μεγαλύτερη ευκολία το σκεπτικό του απέναντι σ ένα κοινό που έμαθε να αντιμετωπίζει με δεκτικότητα τα κλισέ. Στην τέχνη του λόγου όμως το στερεότυπο ενοχλεί και το κλισέ ξινίζει. Σε τελική ανάλυση τα κλισέ αποτελούν εργαλεία που σε βοηθούν να διατυπώσεις κάποια πράγματα με σχετική ταχύτητα, αν και η χρήση τους πολλές φορές κινείται στα όρια της φαιδρότητας όταν χρησιμοποιούνται με προχειρότητα στην προσέγγιση ενός θέματος.
Το βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Γκιώνη με τίτλο «Εμένα μου λες» δεν αναφέρεται όμως μόνο στα κλισέ του δημοσιογραφικού και καθημερινού μας λόγου αλλά και σε πολλά από εκείνα τα ταπεινά και ανεξήγητα που προσφέρουν στιγμές ευθυμίας κάθε φορά που επιχειρείς να κυριολεκτήσεις ερμηνεύοντάς τα. Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, καθώς περιεργαζόμουν κάποιες ποιητικές συλλογές σε συνοικιακό βιβλιοπωλείο. Αρχικά διερωτήθηκα τι γυρεύει στο συγκεκριμένο ράφι ένα έργο που δεν είναι ποιητικό. Μια δυο ματιές όμως με έπεισαν να το αγοράσω και το τελείωσα μόλις σε μια βραδιά καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ένα βιβλίο που αποπνέει τέτοια ελευθερία και ανεξαρτησία μόνο στην κατηγορία της ποίησης θα μπορούσε να φιλοξενηθεί. Διαβάζοντάς το, σου κάνει εντύπωση το πόση συμπυκνωμένη γνώση, απόσταγμα της παρατήρησης, μπορεί να χωρέσει σε μερικές δεκάδες υστερόγραφα, δημοσιογραφικών και άλλων κειμένων του συγγραφέα. Διανθισμένο με ευφυές χιούμορ το πανέξυπνο βιβλιαράκι του Δημήτρη Γκιώνη αποδεικνύει με συνοπτικές διαδικασίες γιατί το πνευματώδες έργο αποτελεί την πιο σίγουρη απάντηση στο κλίμα απογοήτευσης που καλύπτει την εποχή. Επειδή η απογοήτευση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παγίωση της ανοησίας.