Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Τα ψιλά γράμματα των θρησκειών



Το συμβόλαιο λέει πως αν πας στον παράδεισο θα σε περιμένουν εκεί 7 παρθένες.
Τα ψιλά γράμματα λένε πως οι 7 κοπέλες που θα σε υποδεχτούν εκεί, θα πρέπει να παραμείνουν εσαεί παρθένες.

You clever girl

Σύμφωνα με τα γραφεία στοιχημάτων, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, θα είναι ο επόμενος βασιλιάς της Αγγλίας, καθώς αναμένεται να παρακάμψει με συνοπτικές διαδικασίες τον πατέρα του Κάρολο, που βαρέθηκε πια να περιμένει. (Η μοίρα του Καρόλου μοιάζει συνυφασμένη με τη μοίρα των σημερινών 35ρηδων Ελλήνων). Λέγεται ότι αυτό θα συμβεί επειδή η βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου Ελισάβετ Β θεωρεί πως ο εγγονός της είναι πιο ώριμος για να ασκήσει βασιλικά καθήκοντα απ το γιο της. Πάντως ο Κάρολος δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια και θα διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες του αναλογούν. Μάλιστα, τα τελευταία προγνωστικά αναφέρουν ότι πατέρας και γιος δίνουν μάχη στήθος με στήθος για την εξασφάλιση της βασιλικής εύνοιας με τον Ουίλιαμ να υπερτερεί σε ζητήματα πρωτοκόλλου, όπως για παράδειγμα, στην αυστηρή τήρηση του χρονοδιαγράμματος των διακοπών του, οι οποίες ποτέ δεν υπερέβησαν τους 11,5 μήνες το χρόνο, ενώ ο Κάρολος υπερέχει στο κυνήγι της αλεπούς.
Από την άλλη μεριά, η δούκισσα του Κέμπριτζ, Κέιτ Μίντλετον, φέρεται πως είναι πανέτοιμη να ασκήσει τα νέα της καθήκοντα, τα οποία απορρέουν από τον τίτλο που της αποδόθηκε.
Πιο συγκεκριμένα, για τη γοητευτική Κέιτ, απαγορεύεται εφεξής να εργάζεται, να ψηφίζει, να παραπονιέται, να κάνει ερωτήσεις, να ιδρώνει, και να αναφέρει τις λέξεις πρόεδρος της δημοκρατίας, ενώ άγνωστο παραμένει ακόμα αν θα της επιτραπεί να συνεχίσει να διατηρεί την σελίδα της στο Facebook, ή αν θα την αναλάβει κάποια από το υπηρετικό προσωπικό। Αξίζει να αναφερθεί πως η κοσμογυρισμένη Κέητ έζησε κάποτε για ένα ολόκληρο χρόνο στην Ιορδανία, όπου εκεί μελέτησε το Κοράνι με ιδιαίτερη προσήλωση και σεβασμό। Για το λόγο αυτό το βασιλικό πρωτόκολλο θα της απαγορεύει από δω και πέρα να αναπολεί.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Hereafter




Είτε ως μια ακλόνητη, απλησίαστη πραγματικότητα, είτε ως μια αραχνοΰφαντη και χιλιοδιαψευσμένη προσδοκία που συχνά στοιχειώνει τις καρδιές των έλλογων ζωντανών οργανισμών , αφαιρώντας τες αρκετό από το σθένος και την ικμάδα τους στον παρόντα χρόνο, η μετά θάνατον ζωή, εξακολουθεί να εμπνέει την τέχνη, αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεστεί με τον ενεστώτα των αναπάντητων ερωτημάτων. Αντίθετα, θέλει να επεκτείνει, πάση θυσία, τον χρονικό ορίζοντα της ύπαρξής του όσο γίνεται πιο μακριά προς το υπερπέραν, αναζητώντας λύσεις πνευματικής υφής και τάξης που συνήθως τελικά τον ξεπερνούν και τον καταδικάζουν σε μια βασανιστική μικρότητα σε σχέση με το ατελεύτητο σύμπαν.

Το Hereafter δεν είναι ένα από τα αριστουργήματα του Κλιντ Ίστγουντ, ούτε και η πιο δημοφιλής ταινία του, αν και απευθύνθηκε εξαρχής στο μεγάλο κοινό. Το θέμα του αρκετά συμβατικό, η απόδοσή του όμως όχι. Η ιδιαίτερη σχέση που διατηρούν με τον θάνατο, ένας Αμερικανός τεχνίτης, μια Γαλλίδα δημοσιογράφος και ένας Βρετανός μαθητής διασπείρει με το καλημέρα ένα ούτως ή άλλως παγκόσμιο θέμα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι από τη στιγμή που ένας άνθρωπος έχει κατανοήσει την προσωπική του αγωνία απέναντι στο αρχέγονο μυστήριο της ζωής και που διατηρεί ακόμα νωπές και σε περίοπτη θέση τις απορίες του σχετικά με το μετά και το πριν της ζωής, που μοιάζουν να τον απασχολούν συχνά περισσότερο και από το τώρα, είναι σε θέση και να κατανοήσει την ψυχική αντιστοιχία κάθε ανθρώπινου πλάσματος στον πλανήτη.
Βέβαια, ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν επιχειρεί να πραγματοποιήσει μια μελέτη, με κοινωνική και ψυχολογική ακρίβεια. Αντίθετα προσπαθεί να εμβαθύνει την κατεύθυνσή του και να αναζητήσει μέσα από τους χαρακτήρες του την αλήθεια που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του διαρκούς φόβου. Σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει καλά, καθώς εκθέτει τις εικόνες του με την χαρακτηριστική ηρεμία που τον διακρίνει, ενώ παράλληλα δεν κρατάει αποστάσεις από το θέμα του, το οποίο είναι καθαρά μεταφυσικό και έντονο. Οι επιλογές του καταξιώνονται σε μεγάλο βαθμό, καθώς αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες σε χαμηλότονο τέμπο, δομεί τα πλάνα του με εξαιρετική ακρίβεια και κλιμακώνει καλά το συναίσθημα του θεατή που έτσι κι αλλιώς είναι εξαρχής ακονισμένο λόγω της φύσης του θέματος.
Συνολικά, η ταινία του σημαντικού Αμερικανού δημιουργού, μπορεί να μη πυροδοτεί τη φαντασία μας με το μυστηριώδες περιεχόμενό της και κάποιες στιγμές να μας εγκλωβίζει σ ένα συναισθηματικό αγγάρεμα , αλλά δομείται πάνω σε διαυγείς και μυστηριακές εικόνες και προσεγγίζει το θέμα της με ειλικρινή διάθεση και προθέσεις που κρύβουν μια εναγώνια αναζήτηση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Αν χρωστάς πολλά λέγεσαι μάγκας....




Κάθε φορά που η θεσμοθετημένη εξουσία νιώθει την ανάγκη να επισκιάσει τα μεγάλα εγκλήματα που διαπράττονται με την ανοχή της στην κοινωνία εφευρίσκει εξιλαστήρια θύματα. Και παράλληλα θολώνει με το αίμα των θυσιασμένων αμνών το ανικανοποίητο περί δικαίου αίσθημα του Έλληνα πολίτη που κάθε τόσο νιώθει την ανάγκη να δει επιτέλους κάποιον να τιμωρείται σ αυτόν τον τόπο, αρκεί να μην είναι ο ίδιος. Ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο, δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον κανόνα.
Η φετινή ποδοσφαιρική χρονιά στην Ελλάδα στιγματίστηκε από φαινόμενα που παραπέμπουν σε κοινωνίες όπου το οργανωμένο έγκλημα, παίρνει το πάνω χέρι και αποκτά ατύπως θεσμοθετημένες αρετές, καθώς διαφθείρει δομές και θεσμικούς παράγοντες.. Σ αυτά συγκαταλέγονται δεκάδες υπογραμμισμένα παιχνίδια, στα οποία αποδόθηκαν από διεθνείς ποδοσφαιρικούς οργανισμούς χαρακτηρισμοί από ύποπτα έως άκρως διεφθαρμένα , δεκάδες περιστατικά βίας, που αντιμετωπίστηκαν με τρυφερές ποινές από τα αρμόδια όργανα, καταγγελίες για προσπάθειες επηρεασμού διαιτητών, πλαστές φορολογικές ενημερότητες, γιγαντώσεις χρεών που δεν εμποδίζουν παρ όλα αυτά τις ΠΑΕ να σχεδιάζουν ανενόχλητες τις προσεχείς τους δαπάνες και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.
Μ αυτά και μ αυτά, φτάνουμε σήμερα, ευτυχώς νωρίτερα από πέρσι, στη ώρα που κρίνεται η αδειοδότηση για τα σωματεία που πληρούν ή όχι τις προϋποθέσεις για να συμμετάσχουν στην επόμενη Superleague και κάποιοι γραφειοκράτες καλούνται να αποφασίσουν ποιοι θα πάρουν το πράσινο φως για να λάβουν μέρος στο επόμενο πρωτάθλημα και ποιοι όχι: Και ξέρετε τι κάνουν; Αποφασίζουν ότι δύο ΠΑΕ, ο Ηρακλής και ο Πανιώνιος επειδή διαθέτουν ελλιπείς φακέλους πρέπει να αποπεμφθούν από το πρωτάθλημα. Κοντολογίς, η απόφασή τους μοιάζει σα να αποφασίζει ένα ελεγκτικό όργανο να σφραγίσει μια καφετέρια επειδή παραβίασε το νόμο περί καπνίσματος, αφήνοντας ανέγγιχτες τις παράπλευρες επιχειρήσεις που μπορεί και να χρωστούν εκατομμύρια στο δημόσιο. Τελικά, η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, ή ακόμα ακριβέστερα, η δειγματοληπτική εφαρμογή της νομοθεσίας αποτελεί από μόνη της μια εξαιρετικά ακραία καταπάτηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Άλλωστε, η δίψα του λαού μας για αίμα και θυσία που βαφτίζονται ως αποκατάσταση της δικαιοσύνης και κάθαρση χαρακτηρίζει ανώριμες κοινωνίες σαν και τη δική μας.
Εκατοντάδες φίλοι του Πανιωνίου προχθές ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν υπέρ του δικαιώματός τους να αντιμετωπίζονται με ίδια μέτρα και σταθμά με τους υπόλοιπους.
Εχθές, στη Θεσσαλονίκη ήταν η σειρά των φίλων του Ηρακλή να προτάξουν τα στήθη τους απέναντι στη διαφαινόμενη αδικία. Χιλιάδες ήταν αυτοί που συμμετείχαν σε μια έντονη πορεία, η οποία δυστυχώς επισκιάστηκε από μια αντιδιαδήλωση που διοργάνωσαν με την ανοχή της αστυνομίας εκατό περίπου οπαδοί του ΠΑΟΚ, οι οποίοι βρήκαν λίγο ελεύθερο χρόνο από τις ασχολίες τους για να διαδηλώσουν κι αυτοί υπέρ της αδημονίας τους να δούνε τον «γηραιό» στην Β. Εθνική. Εν πάση περιπτώσει όποια κι αν είναι η εξέλιξη για την ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης, πιστεύω ότι θα βρει το κουράγιο να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει. Ωστόσο, μια ενδεχόμενη αρνητική έκβαση για την κυανόλευκη υπόθεση θα σηματοδοτούσε την παγίωση του αισθήματος ότι ο νόμος εφαρμόζεται μόνο για τους μικροοφειλέτες και δεν αγγίζει τα μεγάλα ψάρια, τις προβεβλημένες ΠΑΕ του Ελληνικού πρωταθλήματος που χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια, χωρίς κατά έναν περίεργο τρόπο να αντιμετωπίζουν ποτέ πρόβλημα επιβίωσης. Επίσης αποτελεί τεράστια αδικία από μόνη της, το να ασκείται τέτοια πίεση σε μια ομάδα που δεν της χαρίστηκαν ποτέ τα χρέη της, αλλά αντίθετα και προκειμένου να τα αντιμετωπίσει, διατηρούσε διαχρονικά το μπάτζετ της σε επίπεδα που την καθιστούσαν ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστική σε επαγγελματικό επίπεδο. Πρόκειται για χρέη που σταδιακά ξεπληρώνονται , για χρέη που όχι μόνο δεν έφεραν τίτλους και αίγλη στην ομάδα, αλλά αντίθετα την καταδίκασαν να χρωστάει σε μετριότατους, αλλά αρκούντως καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές που όχι μόνο δεν τίμησαν τη κυανόλευκη φανέλα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν τη φόρεσαν.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Αιωνιότητα και ανυπαρξία




Είναι, άραγε, αναγκαίο, να θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε να ζήσει μέσα στα πλαίσια μιας αιώνιας ζωής; Ότι δηλαδή ακόμα κι αν μπορούσε, αν ήταν δηλαδή στο χέρι του, θα χρησιμοποιούσε αυτή την επιλογή που ενδεχομένως θα του προτεινόταν; Κι ότι αν κάποτε με κάποιο ανεξήγητο ή επιστημονικό τρόπο επιμηκυνόταν θεαματικά το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής, δεν θα ήταν ένας καινούργιος φόβος που θα κάλυπτε το κενό του φόβου του θανάτου; Ίσως, αυτός της εξαντλητικής κόπωσης που προκαλεί φυσιολογικά το δέος μπροστά σε κάθε μεγάλη διαδρομή, και κάθε επαναληπτική διαδικασία;

Καλό είναι λοιπόν και γόνιμο να επιστρέφουμε εκ περιτροπής σε κάποια από τα μεγαλειώδη ερωτήματα, που σφράγισαν την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς ζούμε σε μια εποχή όπου η πληθώρα των απαντήσεων δεν οδηγεί πουθενά και που κατά κοινή ομολογία το κάρο της ανθρωπότητας έχει κολλήσει σε κάποια μικρή γούβα της ανθρώπινης εξέλιξης.

Θεωρητικά, λοιπόν, η αιωνιότητα και η ανυπαρξία μπορούν να συνυπάρχουν ως παράλληλες διαδρομές και άγνωστες διαστάσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνυπάρχουν στο σύμπαν τα απορρίμματα της ανθρωπότητας μαζί με τις ζωογόνες ιδιότητες της ενέργειας και τα κελύφη των παραβιασμένων μυστικών μαζί με τα εμβρυακά μόρια της αγέννητης ύλης.

Φαντασθείτε όμως να αποδεικνυόταν ότι η επιλογή της διαδρομής, θα ανήκε αποκλειστικά σ εμάς τους ανθρώπους, όταν θα γινόμασταν οι απόλυτοι διαχειριστές της μοίρας μας. Κι ότι τότε, τα ποσοστά των ανθρώπων που θα επέλεγαν την ανυπαρξία από την αιωνιότητα, θα ήταν μοιρασμένα ή και θα έγερναν προς την πρώτη επιλογή.
Τότε θα ήταν μια νέα δεξαμενή σκέψης που θα ανέτρεπε κάθε βεβαιότητα προς όφελος μιας νέας πραγματικότητας, όπου η ζωή θα είχε αξία, νόημα, χρώμα και ουσία, ακριβώς , με τον τρόπο που υφίσταται σήμερα, εξαιτίας της αφόρητης πίεσης που της ασκείται ώστε να συμπυκνωθεί και να ουσιαστικοποιηθεί.
Μην θεωρούμε όμως ότι το παραπάνω δίλημμα δεν υφίσταται κατά κάποιο τρόπο και στις μέρες μας. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν και σήμερα κάποιοι άνθρωποι που ζούνε αιώνια μέσα από εμάς σε αντίθεση με άλλους που έχουν χαθεί στην ανυπαρξία της λήθης. Ακόμα και αν πρόκειται για μια ζωή καθαρά συμβολική και μια εξέλιξη που δεν προκλήθηκε από επιλογή αλλά αυθόρμητα, είναι εδώ και μας προτρέπει να την ανακαλύψουμε.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που κάποτε μας ενθάρρυναν. Στην δεύτερη εκείνοι που δεν έχασαν την ευκαιρία να μας αποθαρρύνουν. Οι πρώτοι πίστεψαν σε μας παρότι όλες οι πιθανότητες ήταν συντριπτικά εναντίον μας. Οι άλλοι ακολούθησαν την πεπατημένη που πάντα δικαιώνεται, καθώς ο αριθμός των αστοχιών κατά της διάρκεια μιας ζωής είναι θεαματικά μεγαλύτερος από εκείνον των επιτυχιών. Αυτοί επέλεξαν να δικαιωθούν από το να διατεθούν.
Κάποιοι νεκροί λοιπόν, βιώνουν μιας άκρως τιμητική επιμήκυνση του χρόνου τους μέσα από τη ζωή μας. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο ή μεταφυσικό εξακολουθούν να μας επηρεάζουν και να συμμετέχουν, να μας συμβουλεύουν και να μας βοηθούν να ξορκίσουμε τους φόβους που μας κρατούν δεμένους στα βαριά δέματά μας, αντλώντας από την διακτινισμένη εμπειρία τους τα επιχειρήματα που επικαλούνται για να ξιφουλκήσουν με τους νεκρούς της άλλης πλευράς που κι αυτοί (που είναι όσοι κάποτε μας τα έλεγαν αλλά εμείς δεν τους ακούγαμε) δεν μένουν με τα χέρια τους σταυρωμένα.
Αυτοί, λοιπόν, οι πρώτοι, είναι οι μύστες της αυθόρμητης εμψύχωσης, οι άνθρωποι εκείνοι. που κατά την διάρκεια της ζωής τους ένιωσαν ή συνειδητοποίησαν ότι κάθε μεμψιμοιρία είναι περιττή στον λιγοστό χρόνο του παρόντος κι ότι με κάποιο τρόπο όλα τα πράγματα γίνονται, διορθώνονται και μπαίνουν σε μια αρκετά υποφερτή τροχιά.
Κυρίως, αυτούς τους χρειάζονται τα παιδιά. Ώστε να έχουν ένα ισορροπημένο καταμερισμό της ζωτικής τους ενέργειας, όταν αργότερα, ως ενήλικες, θα κληθούν να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο τους παραγωγικά και σύνθετα. Ώστε, τα κουράγια που κάποτε έσπειραν κάποιοι μέσα τους να έχουν γίνει δέντρα, που θα ξεπετάγονται γεμάτα καρπούς από τα βάθη των σκοτεινών πηγαδιών της αυτογνωσίας, όταν θα διασχίζουν, εξαντλημένοι, αποφορτισμένοι και αστήρικτοι, τις αχάραγες στέπες της ζωής τους.

Σ αυτό ακριβώς το σημείο κάποτε…..






Αναγνώρισα εσχάτως την αδυναμία μου να μπορέσω να προσανατολιστώ στους διαδρόμους ενός επώνυμου σούπερ μάρκετ. Κατάλαβα λοιπόν ότι εκεί δεν αισθάνομαι απλώς ότι προσπαθώ να περιδιαβώ έναν μικρό λαβύρινθο ύλης, χωρίς να κατανοώ πλήρως την γλώσσα των πινακίδων αναφοράς, αλλά και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθώ, μέσα στις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις του, μέχρι να συναντήσω κάποιον ευγενικό Μινώταυρο να παραφυλάει σε κάποια γωνία, έτοιμος να μου δώσει τα φώτα του.

Παραδέχομαι ότι για ανθρώπους σαν εμένα αυτοί οι χώροι φαντάζουν σαν μικρογραφίες μιας ζωής που προσαρμόστηκε βίαια στα νέα της δεδομένα και που προσπαθείς τώρα να διανύσεις με φανερή έλλειψη προσανατολισμού και προθυμίας. Καταλαβαίνω ότι συχνά το αίσθημα που βιώνω εντός τους, προσομοιάζει με τις εφηβικές μου αγωνίες για το μέλλον και το άγνωρο αύριο, οι οποίες συχνά ποδηγετούνταν από μια εντελώς εκούσια, επιμεριστική και άκρως αφαιρετική και χονδροκομμένη ιεράρχηση των επιθυμιών. Αλλά, κυρίως, υπάρχει μια διαφορά διακριτή και αδρά υπογραμμισμένη: ότι άλλος ήταν τότε αυτός που συνήθως πλήρωνε τον λογαριασμό για κάθε αποτυχημένη απόπειρα σου να βρεις ένα μικρό καταλύτη που θα φωτίσει με νόημα τη μελλοντική ζωή σου.

Επιπλέον, τότε μπορούσες ακόμα να παρατήσεις αυτό που σε φόβισε, επέτρεπες στον εαυτό σου να τρομάξει και να το βάλει στα πόδια, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα, αλλά όχι και μέσα σ αυτά τα κοσμοπολίτικα κάστρα του άκρατου καταναλωτισμού, όπου θα ήταν ανεπίτρεπτο να αποχωρήσεις χωρίς μια εμφανή αίσθηση ικανοποίησης.

Από την άλλη παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, τους καλά μελετημένους των σούπερ μάρκετς, τους προετοιμασμένους, τους υποψιασμένους, αυτούς που γνωρίζουν άπταιστα κάθε διαδρομή τους, κάθε τμήμα, κάθε βιτρίνα που μπορεί να κρύβει μια μικρή ή μεγάλη προσφορά, την οποία με καμάρι αργότερα θα επιδείξουν στον οικογενειακό τους κύκλο.

Παρατηρώ επιπλέον ότι ο χρόνος που σπαταλούν στο σούπερ μάρκετ για να γεμίσουν τις σακούλες τους με τις έξυπνες επιλογές τους αποδεικνύεται δραματικά μικρότερος από αυτόν που μου χρειάζεται για να αγοράσω ένα δυο πράγματα , τα οποία όμως έχω βάλει πείσμα να τα ανακαλύψω μόνος μου.

Η αλήθεια είναι ότι με την εμπειρία βελτιώνεται κάπως η κατάσταση. Επίσης, περνώντας ο καιρός καλλιεργείς κυρίως στα κοντινά καταστήματα και τη δική σου καταναλωτική φήμη και γίνεσαι όλο και πιο διαχειρίσιμος στα μάτια των υπαλλήλων που είναι επιφορτισμένοι κάποιες φορές με την αναγκαστική αποστολή τού να διανύσουν μαζί σου απελπιστικά γνώριμες αποστάσεις για να σε οδηγήσουν στο προϊόν της επαγγελίας σου. Φυσικά, αν έπρεπε να το κάνουν αυτό για όλους τους πελάτες, δε θα γινόταν δουλειά, το δίχως άλλο. Γι αυτό και οι επιχειρήσεις προνοούν και επενδύουν τόσο σοβαρά κεφάλαια στην μεταφορά της διδακτικής ύλης που πρέπει να μελετήσεις στο σπίτι σου.
Ακόμα όμως κι αν δεν έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για το διαγώνισμα της ημέρας, μπορείς σταδιακά να ανταποκριθείς σαν ένας μαθητής που είναι πάντα προσεκτικός στις παραδόσεις.

Οι ευκαιρίες λοιπόν, των σούπερ μάρκετ, πολλούς από εμάς δεν τους συγκίνησαν ποτέ. Συχνά ανθρώπους χωρίς πραγματικές ευθύνες και οικογενειακές σκοτούρες. Αλλά και άλλους που έμαθαν να δίνουν στην έννοια ευκαιρία, ένα περιεχόμενο όπου η αισθητική καλλιέργεια υμνεί και δικαιώνει έναν εναλλακτικό δρόμο περιδιάβασης.
Οι πιο στεγανές λύσεις για κάποιους από εμάς είναι διαρκείς και δεν υπόκεινται στους διαρκώς μεταβαλλόμενους νόμους της καταναλωτικής βραχυβιότητας. Γι αυτό και τολμούμε να φανταζόμαστε κάπου κάπου το περίγραμμα ενός ταμείου κινηματογράφου, του κυλικείου, των θέσεων που καταλάμβαναν κάποιοι θεατές και μιας βρώμικης οθόνης που αντικαταστάθηκαν σήμερα από τεράστια ψυγεία, ράφια και αποθήκες με νωπά προϊόντα και προσφορές της ημέρας. Τα καθημαγμένα όνειρα του κινηματογράφου τελικά και τα πλαστικοποιημένα ανακλαστικά της κατανάλωσης στεγάστηκαν στους ίδιους ακριβώς χώρους, θα γραφτεί στην ιστορία, σηματοδοτώντας την πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου παράγοντα προς λιγότερο πνευματικές εμπειρίες. Υπαρκτό και αδυσώπητο είναι ακόμα και το νήμα που συνδέει τις δύο αυτές εφηβείες, της βασανιστικής αλλά ελπιδοφόρας ονειροπόλησης από τη μια και της ευπροσήγορης αλλά και θανάσιμα καταναλωτικής πλήξης από την άλλη.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Μια πραγματική ευκαιρία χρειάζονται τα χρεωμένα ελληνικά νοικοκυριά

Πλησιάζει η ώρα της εξατομικευμένης αναδιάρθωσης των οικιακών χρεών


Πανθομολογουμένως ήταν καταστροφική και ανεύθυνη η παθολογική σχέση εξάρτησης που ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας καταναλωτής με τις τράπεζες। Αδιαμφισβήτητα με ευθύνη και των δύο πλευρών। Σήμερα αυτή η ευθύνη επιμερίζεται από τη μια μεριά σε μια αδυσώπητη και εξαντλητική πίεση που ασκείται προς τα ελληνικά νοικοκυριά για την απόδοση των δόσεων του προσωπικού τους χρέους και από την άλλη με τη συνειδητοποίηση εκ μέρους των τραπεζών ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα μέρος μοναχά των δανεισθέντων κεφαλαίων, θα μπορέσουν να τους επιστραφούν। Άρα η εξατομικευμένη αναδιάρθρωση των οικιακών χρεών μόνο ως ταμπού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται εφεξής και πιθανότατα βρίσκεται ήδη προ των πυλών.
Εξάλλου, η περίφημη φούσκα του πλαστικού χρήματος έσκασε τελικά στα χέρια μας έστω και αν ο αναμενόμενος πάταγος επισκιάστηκε από τις δονήσεις του συνολικού εθνικού χρέους. Όμως, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες είναι τα προσωπικά δράματα που εξελίσσονται στην σκιά του εθνικού μαρτυρίου με άπειρες τις ιστορίες που περιγράφουν τη δραματική πίεση που υφίστανται σήμερα όσοι δεν δύνανται να επιστρέψουν τα δανεισμένα τους. Σε μια άλλη κλίμακα, η ίδια πίεση ασκείται σε ολόκληρη τη χώρα από τους δανειστές της, που αγνοούν τις κοινωνικές παραμέτρους των τοκισμένων απαιτήσεών τους και αδιαφορούν μπροστά στις ανθρωπιστικές διαστάσεις του θέματος.
Οι Έλληνες λοιπόν χρωστάνε ως μονάδες, νοικοκυριά και έθνος και αυτός ο συμμερισμός του χρέους μοιάζει σήμερα να είναι πραγματικά δυσβάστακτος και πρέπει να αντιμετωπιστεί με γνώμονα όχι αποκλειστικά το πρακτικό πνεύμα που προωθεί το τραπεζικό σύστημα, αλλά την αναγνώριση της αμοιβαίας ενοχής που βαραίνει ισομερώς τις δύο πλευρές. Κατόπιν, θα πρέπει να υπάρξει μιας ειλικρινής και ρεαλιστική προσπάθεια συμμαζέματος τα των οίκων μας με μια δεύτερη ευκαιρία που για χιλιάδες συμπολιτών μας θα δρομολογήσει την επανάκτηση του ελέγχου της ζωής τους που θα ασκήσει απελευθερωτική και ζωογόνα επίδραση στην ελληνική κοινωνία. Βεβαίως, για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει να οικοδομηθεί μια νέα βάση πάνω στην οποία θα στοιχειοθετηθεί μια διαφορετική αντίληψη που θα θέτει ευδιάκριτα φράγματα μεταξύ της οικονομίας και της πραγματικής ζωής και θα ενθαρρύνει την υπευθυνότητα, στην οικονομία, την παραγωγή και την κατανάλωση, η οποία όμως προς το παρόν δεν διακρίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Εν αναμονή της ετυμηγορίας των δανειστών της


Πληθαίνουν οι φωνές που συστήνουν αναδιάρθωση του χρέους, αλλά καμιά δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τις κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.

Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσα στους προσεχείς μήνες. Πυκνώνουν τις γραμμές τους και οι φωνές που προέρχονται από πιο επίσημα χείλη, κυρίως αξιωματούχων, πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης από τη Γερμανία, που θεωρούν προδιαγεγραμμένη μια τέτοια εξέλιξη.

Στις τάξεις της ελληνικής κυβέρνησης επικρατεί την ίδια ώρα μεγάλος αναβρασμός, καθώς η συνάντηση με τα μεγάλα και χρονίζοντα προβλήματα προκαλεί παλαιοκομματικού τύπου έριδες μεταξύ των υπουργών της, ενώ ακόμη δεν έχει διασφαλιστεί η πλήρης συναίνεση στο εσωτερικό της, πόσο δε μάλλον από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.

Εν ολίγοις, η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει βγει από καρμπόν που τοποθετήθηκε πάνω στην προηγούμενη άνοιξη, όταν η κυβέρνηση σύρθηκε στη λύση του μηχανισμού στήριξης από δυνάμεις ανώτερές της, παρότι και τότε η μια διάψευση της διαδεχόταν την άλλη.

Ευφημισμό και μάλιστα κωμικό αποτελεί και η άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα αποφασίσει από μόνη της για το μέλλον της χώρας, καθώς οι δανειστές της έχουν αποδείξει ότι διατηρούν το πάνω χέρι και γνωρίζουν πώς να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι αγορές μοιάζουν να μην έχουν ακόμα βγάλει την τελική τους ετυμηγορία, αλλά να συγκλίνουν με τρομακτική ακρίβεια προς το ενδεχόμενο της τεχνητής αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, καθώς έχει παγιωθεί η πεποίθηση ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αντίστοιχο σύντομα στο 150% του ΑΕΠ της, δεν θα είναι ούτε βιώσιμο, ούτε εύκολα διαχειρίσιμο, ακόμη κι αν το πρόγραμμα εξελιχθεί σύμφωνα με τους καλύτερους οιωνούς, αν δεν αναδιαρθρωθεί.

Βέβαια, κανείς δεν είναι σε θέση να μεταφράσει αυτή την ενδεχόμενη εξέλιξη σε συνέπειες που θα αφορούν στην πραγματικότητα της χώρας, των ασφαλιστικών ταμείων και των πολιτών της. Κι εδώ οι απόψεις διίστανται αποκαλύπτοντας επί της ουσίας αδυναμία ρεαλιστικής κρίσης ένθεν κακείθεν, καθώς κανείς από όλους αυτούς τους φλύαρους ορθολογιστές δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το μέγεθος των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας για τους Έλληνες πολίτες, γιατί πολύ απλά καμιά αναδιάρθρωση δεν είναι όμοια με την προηγούμενη και επιπλέον οι προτεραιότητές τους προκρίνουν την ελαχιστοποίηση των συνεπειών στην επικερδή αγορά χρέους παρά στο κοινωνικό πεδίο.

Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα χορεύει εδώ και καιρό στον ρυθμό των δανειστών της, υπακούοντας με θρησκευτική ευλάβεια την ακολουθία του χρήματος.

Μπορεί να χρειάστηκε να αγοράσει λίγο χρόνο προκειμένου να φέρει εις πέρας φιλόδοξες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά οι αγορές, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, δυνάστης της εποχής, έχουν οσμιστεί την απροθυμία τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και της ελληνικής κοινωνίας να αντεπεξέλθει σε μια δέσμη επώδυνων και επιτακτικών αλλαγών.
Άλλωστε η θεαματική υστέρηση εσόδων που καταγράφηκε στο πρώτο τρίμηνο του 2011 και που αντανακλά τόσο την στεγνότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία όσο κυρίως την διευρυμένη φορολογική ασυνειδησία, που επέστρεψε και πάλι στις επάλξεις, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για εναλλακτικές εξελίξεις και λιγότερο επώδυνους δρόμους.

Ο νόμος των πιθανοτήτων!


Κάθε χρόνο, το Πάσχα, στον παράδεισο, συνηθίζεται να διοργανώνεται μια κλήρωση για έναν τυχερό που θα λάβει μέρος σε μια αναπαράσταση των παθών του Ιησού, ώστε να μπορέσει να εξιλεωθεί. Εντούτοις, τα τελευταία 129 χρόνια τυχαίνει πάντα να κληρώνεται ο Δαρβίνος (12 Φεβρουαρίου 1809-19 Απριλίου, 1882).

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ


Μακάριοι όσοι θλίβονται για το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο και σημειώνουν dislike στο Facebook
Μακάριοι όσοι απεχθάνονται τη βία, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τα ακίνητα που θα βγάλουν στο σφυρί οι τράπεζες
Μακάριοι οι ελεήμονες, που τροφοδοτούν με ρευστότητα την αγορά
Μακάριοι οι πτωχοί τω…Facebook διότι εις αυτούς ανήκει η βασιλεία των τραπεζών
Μακάριοι όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί αυτοί κάποτε θα πάρουν τους τόκους τους πίσω

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Λέξεις κλειδιά-αναζήτησης



Μ αρέσει, μια στις τόσες, να ρίχνω και καμιά ματιά στις επονομαζόμενες λέξεις κλειδιά, που έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς το μικρό κοινό μου για να καταλήξει τελικά από τις μηχανές αναζήτησης στο BLOG μου . Εν ολίγοις, να βλέπω ποιες είναι οι λέξεις που συνήθως βάζουν στο περίφημο πλαίσιο της Google οι χρήστες του διαδικτύου που καταλήγουν τελικά στο συγκεκριμένο ιστολόγιο.

Ενδεικτικά παραθέτω τις πιο περιζήτητες από αυτές μαζί με τις απαραίτητες διευκρινήσεις.

ΝΟΥΜΕΡΟ 10: Αχαλίνωτα ξεσκίσματα (στο κείμενό μου εννοούσα βιβλίων και πολιτικών μανιφέστων)
ΝΟΥΜΕΡΟ 9: Ατελείωτα πηδήματα (στο κείμενό αναφερόμουν στην προσπάθεια ενός μικρού καγκουρό να φτάσει σε μια γαλαζοπράσινη λίμνη)
ΝΟΥΜΕΡΟ 8: ανώμαλα συμπλέγματα ( στο κείμενό μου αναφερόμουν σε ψυχαναλυτικές θεωρίες)
ΝΟΥΜΕΡΟ 7: Τρεις από την Αφρική στη Φιλοσοφική (στο κείμενό μου αναφερόμουν στην προσπάθεια τριών νεαρών από το Καμερούν να μπουν στο Ελληνικό πανεπιστήμιο και όχι φυσικά στην περιβόητη αισθησιακή ταινία)
ΝΟΥΜΕΡΟ 6: Πάρτα όλα μωρή (στο κείμενό μου εννοούσα τα ενοίκια που σου χρωστάω μαζεμένα γιατί μας έπρηξες)
ΝΟΥΜΕΡΟ 5: Μεγάλα μεγέθη ( στο κείμενό μου αναφερόμουν σε ρούχα)
ΝΟΥΜΕΡΟ 4: Όργια στο κέντρο της Αθήνας (στο κείμενό μου αναφερόμουν στην δράση του παραεμπορίου)
ΝΟΥΜΕΡΟ 3: Πόσα εκατοστά θεωρούνται επαρκή ( στο κείμενό μου αναφερόμουν στον φλοιό που περιβάλλει τα εγκεφαλικά κύτταρα)
ΝΟΥΜΕΡΟ 2: Τζούλια ( στο κείμενό μου αναφερόμουν στο έργο «Μις Τζούλια» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ).
ΝΟΥΜΕΡΟ 1: Ποιες τον παίρνουν πιο εύκολα ( στο κείμενό μου αναφερόμουν στην ικανότητα ορισμένων γυναικών να κοιμούνται με μεγάλη ευκολία ,με το που πέφτουν στο κρεβάτι και κλείνουν τα μάτια τους.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Μια δεύτερη χαμένη γενιά


Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κάποτε ήμουν ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Σήμερα όμως που δεν διαθέτω τίποτα προς πώληση, δεν μπορώ να υποκριθώ ούτε αισιοδοξία, αλλά ούτε και κάποιο από τα παράγωγά της. Άλλωστε, τη χάνεις την αισιοδοξία σου, θέλεις δε θέλεις από την στιγμή που κλονίζεται η πίστη σου στους ανθρώπους. Ούτε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης , ούτε ένεκα των επιπτώσεών της, συμβαίνει. Μόνο από την ασυνέπεια λόγων και πράξεων, που είναι η υπ αριθμόν ένα αιτία αυτού του κλονισμού. Και τέτοιου είδους αστροπελέκια πυκνώνουν επικίνδυνα στην ζωή μας τον τελευταίο καιρό.

Εκφραστές τους είναι άνθρωποι κοντινοί, αγαπημένοι, καλοπροαίρετοι και καλόκαρδοι που ξέρεις όμως ότι δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους ούτε σε προσωπικό ούτε σε ηθικό ή επαγγελματικό επίπεδο, καθώς η ανασφάλεια και η ίδια η ζωή τούς εξωθούν στο να καλλιεργούν δεύτερες σκέψεις που συνήθως παίρνουν σάρκα και οστά εντελώς αναπάντεχα για να εκτροχιάσουν τη ζωή σου. Όχι ότι βρισκόσουνα και σε καμιά φοβερή τροχιά, αλλά τουλάχιστον ένιωθες την ύπαρξη κάποιου προορισμού, κάποιου δρόμου κάτω από τα πόδια σου. Να είναι τη μια μέρα, λοιπόν έτσι τα πράγματα και την άλλη αλλιώς, είναι μια δοκιμασία που καταρρίπτει τη μια βεβαιότητα μετά την άλλη και παγιώνει τη ρευστότητα που κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Ανήκω σε μια γενιά που ενηλικιώθηκε σε μια εποχή, άχρωμη, αβασάνιστη, ουδέτερη και άγευστη, όπως ήταν η δεκαετία του 1990. Χαρακτηριστικά που έμελλε να σημαδέψουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά της σε δραματικό βαθμό. Αποδείχτηκε όμως ότι ήταν μια γενιά ανθρώπων με ετερόκλητα πεπρωμένα, φορέας τεράστιων εκπλήξεων, τέτοιων που, μόνο το ελληνικό θαύμα, θα κατάφερνε να δικαιολογήσει. Σίγουρα θα έχει βγει χαμένος σήμερα όποιος είχε μπει τότε στη διαδικασία του να ποντάρει το ποιος πρόκειται να αποκτήσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης και ποιος όχι, απ όλα εκείνα τα παιδιά που έτρεχαν στις τελευταίες αλάνες των πόλεων. Από μια άποψη είμαι σχεδόν χαρούμενος που οι τελευταίοι εκείνης της εποχής έσονται σήμερα πρώτοι, γιατί είναι ωραίο να βλέπεις κάποιον να πετυχαίνει εκκινώντας από μια αφετηρία που υπολείπεται από τη δική σου. Από την άλλη σκέφτεσαι ότι κι εσύ έκανες ότι χρειαζότανε για να πετύχεις κάποια από τα όνειρά σου, προσπάθησες όσο κι αυτοί, αν όχι περισσότερο, αλλά δεν κατάφερες ποτέ να ξεφύγεις από τη μιζέρια μιας απίστευτα συμβατικής καθημερινότητας. Κουράζεσαι να κατηγορείς την αναξιοκρατία, την φαυλοκρατία και την ευνοιοκρατία, για όσα σου συμβαίνουν, αλλά βαθιά μέσα σου ευτυχώς αναγνωρίζεις ότι είναι άδικο και να κατηγορείς για όλα αυτά μοναχά τον εαυτό σου.

Τελικά, όσοι από αυτούς κατάφεραν να χωθούν σε μια δημόσια υπηρεσία, συνήθως χωρίς εξετάσεις και άλλες τέτοιες περιττές διαδικασίες, ή όσοι κληρονόμησαν τη δουλειά του πατέρα τους πιθανότατα να μην αναλογίστηκαν ποτέ ότι κάποιοι συνομήλικοι τους ανήκουν σε μια υποκατηγορία σχεδόν χαμένη από χέρι. Που έκανε το λάθος να στραφεί στα γράμματα, στις τέχνες, τις επιστήμες, ή την τίμια καθημερινή δουλειά, να βασιστεί στις φτωχές δυνάμεις της και να ζήσει χωρίς καμιά απολύτως προοπτική, χωρίς μέλλον και δυνατότητα προγραμματισμού ακόμα και για τα αυτονόητα.

Μια υποκατηγορία ανθρώπων που έμαθε να εξαναγκάζεται σε εθελοντική εργασία, να αναμετριέται καθημερινά με το βιογραφικό της το οποίο ποτέ και για καμιά δουλειά δεν είναι αρκετό, να ζει με ορίζοντα ημέρας, εβδομάδας, μήνα, και να έχει να ελπίζει μοναχά σε μία διέξοδο προκειμένου να κερδίσει την συντριμμένη της αυτοεκτίμηση: στη μετανάστευση. Με λίγα λόγια, την απόφαση που θα της δώσει την ευκαιρία να αποδείξει στον ίδιο της τον εαυτό ότι οι τελευταίοι δεν έσονται πάντα πρώτοι με απολύτως αξιοκρατικά κριτήρια και τίμια προσπάθεια, όπως πιθανότατα υπονοεί η βιβλική ρήση.

Panique au Village (Πανικούπολη)


Ένας καουμπόη και ένας Ινδιάνος μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερο πανικό απ ότι όλα τα παιχνίδια του κόσμου μαζί!

Φτιαγμένη με την τεχνική του Stop Motion, η «Πανικούπολη» γίνεται η πρώτη ταινία του είδους που συμμετέχει στο έγκριτο Φεστιβάλ των Καννών, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο της με μία φράση: «Χαμός στο ίσιωμα». Η γαλλική παραγωγή εισέρχεται με φιλοδοξίες στον κόσμο του Animation διακρίνοντας τις πανθομολογούμενες αρετές του είδους και την αναντίλεκτη επίδραση που ασκεί σε μικρούς που βιάζονται να μεγαλώσουν και μεγάλους που διεκδικούν μια δεύτερη ευκαιρία, ως παιδιά. Κι επειδή, το σύμπαν των παιδιών αποτελείται από παιχνίδια, τέτοια είναι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας, ένας καουμπόη και ένας ινδιάνος που θέλουν να βρουν ένα πρωτότυπο δώρο για να ευχηθούν χρόνια πολλά στο άλογο και αντί γι αυτό προκαλούν το χάος και την καταστροφή. Πνευματώδεις ατάκες, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, μινιμαλιστική μοντελοποίηση και ντεκόρ που αψηφούν τις θεαματικές λεπτομέρειες ενός νατουραλιστικού ύφους δημιουργούν το πλαίσιο μιας ταινίας που γίνεται πειστική με το να μην παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της.

Carlos

Μια βιογραφική ταινία για τον «Κάρλος το Τσακάλι» τον περιβόητο τρομοκράτη που έδρασε σε τρεις ηπείρους κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.।

Ένας εναντίον όλων, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος της πολυκύμαντης ζωής του Ilich Ramirez Sanchez, του περιβόητου τρομοκράτη που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως Carlos the Jackal। Για κάποιες μεγαλύτερες ηλικίες το όνομά του τα λέει όλα: Στρατολογήθηκε στην PFLP (οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης) προτού καταλήξει να ιδρύσει τη δική του οργάνωση, βάζοντας στο στόχαστρό του το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και την επανόρθωση των αδικιών που παράγει। Η άνιση δράση του περιβόητου τρομοκράτη δεν περιορίστηκε μόνο στις χώρες της Αραβικής χερσονήσου, αλλά εξαπλώθηκε γρήγορα, με όχημα τη φήμη του, τόσο στην Αφρική όσο και την Ευρώπη. Στα πεδία δράσης του, ο Carlos, συνάντησε συντρόφους, δημιούργησε μιμητές και καταδιώχθηκε όσο λίγοι από τις κυβερνήσεις των κρατών που τον θεωρούσαν ως ένα πραγματικά πολύ επικίνδυνο πρόσωπο. Παράλληλα όμως πάντα κατάφερνε να δικαιολογεί και τη φήμη του ως γυναικά που τον ακολουθούσε κατά πόδας μέχρι τη σύλληψή του. Μπροστά από την οθόνη μας περνούν ακόμα αρκετές σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του ψυχρού πολέμου, που σχετίζονται μεταξύ τους μέσα από αξιοσημείωτες πολιτικές ραδιουργίες και σκοπιμότητες. Η βιογραφική ταινία, διάρκειας 165 λεπτών του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Oliver Assayas, αποτελεί μια συμπύκνωση της μίνι σειράς που απέσπασε το βραβείο της «Χρυσής Σφαίρας» στην κατηγορία «Καλύτερη μίνι σειρά ή ταινία για την τηλεόραση». Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει να τρέχει πίσω από την αγωνία της να πει περισσότερα πράγματα από αυτά που προλαβαίνει μέσα στον περιορισμένο χρονικό ορίζοντα που διαθέτει.


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

FALLEN ANGEL


Με την προηγούμενή μου κοπέλα (Ελληνίδα) η κατάθλιψή μου έφτανε συνήθως σε τρεις απανωτούς οργασμούς!

Τώρα, όμως, γνώρισα μια άλλη κοπέλα (ξένη) που είναι σωστός ΑΓΓΕΛΟΣ. Μάλιστα, είναι τόσο καλόψυχη, που για να επιβιώσει σ αυτόν τον κόσμο χρειάζεται οπωσδήποτε να έχει στο πλευρό της έναν φύλακα… άνθρωπο.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ



Θέλω να χάσω κι άλλες μάχες από εσένα
να καταλάβεις της ψυχής μου το βουνό
να υψώσεις λάβαρα της νίκης δοξασμένα
να δώσεις χάρη στον θλιμμένο μου στρατό

θέλω να χάσω κι άλλες μάχες από εσένα
να ξενυχτάω και απώλειες να μετρώ
να παραδίδω όλα τα όπλα ένα προς ένα
να σου φωνάζω ότι συνθηκολογώ

και γω θα στείλω μολυβένια στρατιωτάκια
να κάνουν δήθεν πως σκληρά θα αμυνθούν
αγγελιοφόρους δύο χάρτινα ναυτάκια
να σου μηνύσουν πως θα σου παραδοθούν

και γω θα στείλω μολυβένια στρατιωτάκια
δούρειους ίππους με λουλούδια στην κοιλιά
και δύο κόκκινα απ τον έρωτα κρινάκια
να μαλακώσουν την σκληρή σου αντηλιά

θέλω να χάσω κι άλλες μάχες από εσένα
να κτίσω πάλι το στρατό μου απ την αρχή
να βλέπω το όνειρο να ζει στα γκρεμισμένα
και στα ερείπια να βρίσκω αντοχή

θέλω να χάσω κι άλλες μάχες από εσένα
κι όταν ο πόλεμος θα έχει κερδιθεί
να βρεις πατρίδα στης καρδιάς μου τα καμένα
και να ξεχάσεις κάθε νίκη περιττή

Στις αγορές, η νέα πολεμική κολεξιόν


Οι καιροί περνούν, αλλά δεν αλλάζουν, καθώς διαρκώς τους διαδέχονται πανομοιότυπα χρόνια. Η ίδια σύγκρουση συμφερόντων που προκαλεί πάντα τους ίδιους πολέμους για τους ίδιους λόγους αποτελεί το πολιτικό περίγραμμα του διαρκώς επικαιροποιημένου δράματος.

Μονάχα δύο πράγματα συνεχίζουν να εξελίσσονται θεαματικά: η τεχνολογία των πολεμικών μηχανών και τα μέσα που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις για να πουλήσουν τους πολέμους τους. Άρα, ότι έχουμε κατακτήσει έως σήμερα ως γνώση στο πεδίο της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης εξακολουθεί να μας είναι χρήσιμο, καθώς υφίσταται στο ακέραιο. Ως εκ τούτου, πίσω από κάθε στρατιωτική επέμβαση εξακολουθούν να κρύβονται συμφέροντα οικονομικά, πολιτικά και γεωστρατηγικά, τα οποία ντύνονται συχνά με τον μανδύα του ανθρωπισμού. Άλλωστε, το νέο δόγμα των σύγχρονων σταυροφοριών θέτει προσχηματικά την προστασία του ανθρώπου στην θέση που πριν από αιώνες κατείχε η ανάγκη για την επέκταση της θρησκευτικής επιρροής. Αυτό συμβαίνει επειδή κάθε λαός πρέπει με κάποιο τρόπο να κρατάει ελαφρώς υπνωτισμένες τις ενοχές του για κάθε πόλεμο που κατάφεραν να του πουλήσουν.
Στην πραγματικότητα, όμως, το διαχρονικό καύσιμο για κάθε στρατιωτική δράση που αναλαμβάνεται είναι ο «μαύρος χρυσός» και η εξασφάλιση της ενεργειακής επάρκειας των αναπτυγμένων χωρών. Σε δεύτερα μοίρα ακολουθούν παρεμφερή συμφέροντα, όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση ορισμένων πλουσιοπάροχων συμβολαίων για την ανοικοδόμηση μιας ρημαγμένης περιοχής, ή άλλες συμφωνίες ελάσσονος σημασίας.
Πλέον, όμως, και ο πόλεμος ο ίδιος είναι ένα προϊόν από μόνος του, που πρέπει να λανσάρεται κάθε τόσο στην αγορά για να επιφέρει τεράστια κέρδη στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οποίες δεν θα είχαν κανένα λόγο ύπαρξης, χωρίς τη δυνατότητα επιβολής της ισχύος τους.
Στο πνεύμα αυτό, προσωπικότητες, λιγάκι σκοτεινές, παράξενες, ιδιόρρυθμες ακόμα και γραφικές, όπως ο Μουαμάρ Καντάφι, ή ο Σαντάμ Χουσεϊν διευκολύνουν τα σχέδια των διαμορφωτών της κοινής γνώμης που επιδιώκουν να λανσάρουν μια νέα πολεμική διαμάχη ως αναγκαία και αναπόφευκτη.

Θα έλεγε κανείς ότι οι σύγχρονοι δικτάτορες έχουν φυτευτεί από τις υπερδυνάμεις του κόσμου για να δικαιολογήσουν κάποια ανάγκη επέμβασης, δειγματίζοντας στην αγορά τη νέα τους πολεμική κολεξιόν. Την ίδια ώρα, οι ανάγκες της παγκόσμιας στρατιωτικής βιομηχανίας είναι διαρκώς εξελισσόμενες, ενισχύοντας την ατολμία των ειδικών να την χαρακτηρίσουν ως επιθετική έναντι του εφημισμού της δήθεν αμυντικής συμπεριφοράς της. Γι αυτούς η βιομηχανική παραγωγή όπλων δεν ενισχύει τα επιθετικά ένστικτα των λαών, αλλά τους παρέχει ορισμένες σημαντικές δυνατότητες προκειμένου να αμυνθούν πιο αποτελεσματικά. Με απλά λόγια, το εμπόριο όπλων κατατάσσεται στις λεγόμενες αμυντικές βιομηχανίες, οι οποίες, αναπτύσσουν μια εταιρική ταυτότητα στο πνεύμα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Προφανώς και πρόκειται για μαζική συνειδητή εκτροπή, η οποία όμως αποδίδει τεράστια ιδιωτικά οφέλη όπως, άλλωστε, και κάθε άλλη συλλογική παράκρουση.

Στην περίπτωση της Λιβύης, η προκλητική συμπεριφορά του Μουαμάρ Καντάφι κατεύνασε γρήγορα τους αρχικούς δισταγμούς της Δύσης σχετικά με τις συνθήκες επισφάλειας που δημιουργούσαν οι φόβοι της επόμενης ημέρας για την ανάδειξη κάποιου λιγότερο συνεργάσιμου καθεστώτος στην περιοχή και τη σκοπιμότητα ενός τέτοιου πολεμικού εγχειρήματος και ήδη έχει εξασφαλιστεί μια σχετική σύμπνοια σχετικά με τη δυνατότητα μιας πιο ενεργούς στρατιωτικής συμμετοχής στο εμφύλιο δράμα που εξελίσσεται στις τάξεις των λιβυκών φυλών. Μια σύμπνοια που όμως μαζί με την στήριξή της στις δυνάμεις της λιβυκής αντίστασης αφαιρεί σημαντικά στοιχεία από την αίγλη και το χρώμα μιας υποθετικά ειλικρινούς επανάστασης. Τελικά, όμως, το κουβάρι αυτής της ιστορίας έχει μπερδευτεί τόσο επικίνδυνα που είναι σχεδόν αδύνατο να αναγνωρίσεις τα δίκαια και άδικα των εμπλεκομένων, τις σωστές και λανθασμένες κινήσεις, τις λογικές και παράλογες συμπεριφορές. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί πλήρως τα διακυβεύματα αυτών των κρίσιμων ζητημάτων με τους σύγχρονους όρους ανάλυσης των δεδομένων που δεν είναι άλλοι από αυτούς του κέρδους και των επιχειρηματικών προοπτικών.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

ΣΧΟΛΙΟ: Δεύτερο θαύμα στη σειρά


Εις Ιερουσαλήμ ναό
καρφιά βρέθηκαν κάτω
κι είπαν ανήκουν στον Χριστό
στης Σταύρωσης τον τάφο

σκουριά δεν έπιασαν καμιά
είναι σχεδόν καινούργια
λάμπουν σα νά ναι χθεσινά
καρφιά χωρίς κουσούρια

πήγε ένας μάστορας να πει
πως τα καρφιά του ανήκαν
μα τον λυντσάρανε οι πιστοί
φύγε από εδώ του είπαν

το υπουργείο τουρισμού
έκρινε πως ανήκουν
στον τάφο πρόσωπου ιερού
διαψεύσεις δεν προκύπτουν


με ανακοίνωση εν πολλοίς
καλούν κάθε πολίτη
πρέπει να ρθει κόσμος πολύς
απ όλο τον πλανήτη

το θαύμα πρέπει να ιδωθεί
στην Αίγυπτο μην πάτε
μπορεί να μπλέξετε εκεί
σε μας εδώ ελάτε


δεύτερο θαύμα, ωσαννά
συνέβη τη Δευτέρα
δέκα επισκέπτες στη σειρά
ξεπέρασα τη μέρα

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Rio


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως για τις τρυφερότερες ηλικίες, παρουσιάζει η νέα ταινία των δημιουργών του “Ice Age” που προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον τίτλο «Rio». Πρόκειται για μια συμπαθητική animation ταινία που μας μεταφέρει στην Βραζιλία των ακραίων ανισοτήτων και του περίφημου καρναβαλιού. Ακόμα όμως και για τους ενήλικες θεατές η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα βαρετή, διαθέτει αρκετές γραφιστικές αρετές και βλέπεται σχετικά ευχάριστα.

Ένας παπαγάλος Blue Macaw, που πέφτει από τη φωλιά του και πιάνεται στα δίχτυα κάποιων κυνηγών πουλιών, είναι ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας. Η περιπέτεια του Blue ξεκινάει όταν φυλακίζεται σε ένα κλουβί και μεταφέρεται μέσα σε μια καρότσα σε μια άλλη πολιτεία των ΗΠΑ για να γίνει οικόσιτο πτηνό στα χέρια ενός μικρού κοριτσιού.

Μεγαλώνοντας σ ένα περιβάλλον αρκετά φιλικό, αλλά και άκρως περιοριστικό, ο Blue αναπτύσσει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του «ιδρυματισμού» με συνέπεια να μη μάθει να πετάει.

Δεν είναι όμως παρατημένος στη μοίρα του, καθώς, όπως αποδεικνύεται είναι ένα εκλεκτό πουλί και πιο συγκεκριμένα το τελευταίο αρσενικό του είδους Blue Macaw το οποίο αναζητεί ένας επιστήμονας που ταξιδεύει από την Βραζιλία για να το βρει, καθώς πρέπει να ζευγαρώσει με το τελευταίο θηλυκό για να εξασφαλιστεί η συνέχιση του είδους.

Το ηχόχρωμα της ταινίας είναι εξαιρετικά φροντισμένο και συμβάλλει τα μέγιστα στην δημιουργία ενός ενδιαφέροντος animation για την αξία της ελευθερίας και την ελεγχόμενη μοίρα των ζώων.

Η ταινία είναι διαφωτιστική και ως προς τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζει την περιπέτεια των πουλιών που γεννιούνται για εντελώς διαφορετικούς λόγους από το να διακοσμούν ένα σπιτικό κλουβί.

Κι αν είναι κορίτσι;

Ο πρωταγωνιστής της διαφήμισης για επιφανή ζυθοποιία προειδοποιεί τους συνδαιτυμόνες του ότι εφεξής πρέπει να προσέχουν τις κόρες τους γιατί σύντομα θα γίνει πατέρας ενός αγοριού, που προεξοφλεί ότι θα είναι και ο πρώτος γκόμενος. Παραδέχεται ότι ο μικρός θα γίνει ποδοσφαιριστής και εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι κάποτε θα αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Με απλά λόγια εκφράζει τη φαντασίωση του 99% των Ελλήνων ανδρών.
Αρκετά δειλά, αλλά με νόημα, παρεμβαίνει κάποια από τις γυναίκες της παρέας και αναρωτιέται φωναχτά τι θα συμβεί στην περίπτωση που το παιδί που περιμένει τελικά δεν είναι αγόρι, αλλά κορίτσι. Ακολουθεί μια παύση αμηχανίας για να πέσει τελικά λίγο πριν το πακ σοτ η ατάκα: «Ε τότε, δεν θα πάει στην Μπαρτσελόνα»
Τελικά ο διαφημιστής μάς καθησυχάζει λέγοντας ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ακόμα και αν το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι κορίτσι.
Με ύφος άνετο και διπλωματικό το πνεύμα της συγκεκριμένης διαφήμισης ολοκληρώνεται, αποκομίζοντας από αυτήν την αίσθηση ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή από το να αποκτήσει κάποιος μία κόρη.
Βέβαια είναι άλλης τάξεως ζήτημα το να διερευνήσουμε τις εταιρικές ευθύνες που περιβάλλουν τους δημιουργούς του συγκεκριμένου διαφημιστικού σποτ όπως και το αν είχαν επίγνωση της βαθιά φαλλοκρατικής ιδεολογίας που προωθούσαν μέσα από τη δουλειά τους. Η αίσθησή μου είναι πως όχι.
Τέτοιου είδους δουλειές γίνονται συνήθως μέσα σε ένα παιχνιδιάρικο πνεύμα το οποίο πάντα καταφέρνει στις δύσκολες στιγμές να καλύψει τις κοινωνικές του ευθύνες, προσάπτοντας στους θιγμένους έλλειψη ανεκτικότητας και χιούμορ.
Βέβαια το τελευταίο χρονικό διάστημα αυξάνονται και πληθύνονται στη διαφήμιση τα κρούσματα που παρουσιάζουν τη γυναίκα ως ένα χρηστικό αντικείμενο αντικατοπτρίζοντας τον αριθμό των αρσενικών που βλέπουν τις γυναίκες με αυτόν τον τρόπο και που δεν υπολείπεται βεβαίως καθόλου από τον αριθμό των γυναικών που βλέπουν τους άνδρες ως κινούμενα πορτοφόλια.
Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και οι πελάτισσες των συγκεκριμένων εταιρειών, καθώς και οι γυναίκες που λανσάρουν την προθυμία τους να υπακούσουν στις συγκεκριμένες αντιλήψεις, ενισχύοντας με καθαρά σωματική παρουσία τον υποδόριο σεξιστικό φονταμενταλισμό.

Κατ εμέ, η ευθύνη ανήκει κυρίως σ αυτές, γιατί όταν αποδέχονται ως χιουμοριστικές και παιχνιδιάρικες κάποιες ατάκες του στυλ «το χάσαμε το κορμί πατριώτη» ή «πάλι μπάμιες» κτλ, ο κόσμος των ανδρών θα συνεχίσει να καλλιεργεί τα στερεότυπα που διατηρούν τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων και τα οποία ούτως ή άλλως είναι υπαρκτά, οικεία και αναγνωρίσιμα στην κοινωνία μας.
Αναμένοντας λοιπόν, με ανυπομονησία, το επόμενο αναπάντητο χτύπημα της εγχώριας διαφήμισης μπορούμε να σημειώσουμε δύο πράγματα: πρώτον ότι η διαφήμιση για να θεωρείται επιτυχημένη πρέπει να ανιχνεύει και να αναδεικνύει αντιλήψεις σύγχρονές της, εύκολα αναγνωρίσιμες και ευκολόπεπτες, άρα η συγκεκριμένη διαφήμιση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να παραβιάζει ανοιχτές θύρες που υποσκιάζουν αντιλήψεις παγιωμένες και αναντίρρητα υπαρκτές. Και δεύτερον ότι αυτού του είδους η σεξουαλική βουλησιαρχία, θα επελαύνει συνεχώς καλύπτοντας κάθε αδιεκδίκητο έδαφος όσο θα βρίσκει τις γυναίκες σε μονίμως παθητικό, μοιρολατρικό, άρα και ευπρόσβλητο ρόλο.

Αποφθέγματα για το Facebook


Είπαν για το Facebook:

-Το Facebook είναι μια μικρογραφία της αληθινής ζωής (David Fincher, σκηνοθέτης της ταινίας “The social network”)

-Η αληθινή ζωή είναι μια μικρογραφία του Facebook (ο υποφαινόμενος)

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Σχέδιο εξόδου



Πίνακας: Georges Rouault

Και ξαφνικά στήνεται μπρος μου ένας διάδοχος
και μου ζητάει συμβουλές να βρει τη Ρώμη
μα εγώ, του λέω, δεν βασίλεψα ακόμη
κρατάει τα σκήπτρα ένας βασιλιάς φιλάργυρος

η διαδοχή παίρνει παράταση και πάλι
και οι γενιές πέφτουν η μια πάνω στην άλλη
η πλάτη μου σαν πουπουλένιο μαξιλάρι
να μην πονέσει ο μικρός από την πάλη

ζητώ ακρόαση βασιλικέ απολλώνιε
θέλω να μάθω αν έχω έπαρση μεγάλη
που λαχταρώ νά χω ένα στέμμα στο κεφάλι
ή μήπως είμαι ανέτοιμος γι αυτό, αιώνιε;

καταλαβαίνω πως ποντάρει σ αδιέξοδο
μου λέει: πέρασες ξυστά από τη χάρη
μα βασιλιά μου, δεν το πήρα εγώ χαμπάρι
πως θα χω τέλος τόσο ανούσιο κι ανέξοδο

γενιά γενιά θα λαμπαδεύει το βασίλειο
μία γενιά θα κυβερνά, μία χαράμι
τώρα χρειάζομαι νεόκοπη παλάμη
να περιμένει δίχως πείσμα το εισιτήριο

εσύ και ο χρόνος σου μού γίνατε αφόρητοι
θέλω πιο νέο από εσένα να υποθέσεις
κατάλαβέ το πώς δεν δέχομαι πιέσεις
η επετηρίδα σου μου είναι ακατανόητη

ξανά τα λόγια του στο νου μου επεξεργάζομαι
δε θα χω διάδοχο, ούτε στέμμα στο κεφάλι
ούτε καν θέση για παραίτηση μεγάλη
σχέδιο εξόδου μοναχά για να απεργάζομαι

Θηρίο ή θεός




πίνακας: Muslim Presence.com

Δύο λέξεις πριν μ αφήσεις
μού πες πως με χαιρετάς
το αλάθητο με μιας
είπες δεν θα διεκδικήσεις
αν και πια δε μ αγαπάς

κάποια λόγια πως σκορπάνε
όσα έκτισε ο καιρός
ή θηρίο ή θεός
όποιος έχει μάθει να ναι
στην αγάπη μοναχός

δύο σκέψεις πριν μ αφήσεις
σου χρωστάω να σου πω
μια συγγνώμη από καιρό
του μυαλού μου οι δονήσεις
κρύβουν όσα λαχταρώ

κάποια λόγια πως σκορπάνε
όσα έκτισε ο καιρός
ή θηρίο ή θεός
όποιος έχει μάθει να ναι
στην αγάπη μοναχός

Μαύρη τρύπα (Graphic Novel του Charles Burns)



Η εμφάνιση ενός επικίνδυνου ιού στην αδιατάρακτη καθημερινή ρουτίνα επέφερε ανέκαθεν στην ανθρωπότητα μερικές στιγμές αυξημένης επίγνωσης.
Στην πραγματικότητα και παρά τις όποιες καταγεγραμμένες τεχνολογικές εξελίξεις η κυκλική σπουδή του οικοσυστήματος παραμένει για τον άνθρωπο ένας δρόμος αρκετά ανηφορικός και δύσβατος. Κάθε φορά όμως που παρουσιάζεται μια νέα απειλητική πρωτοτυπία της φύσης, ο άνθρωπος στρέφεται στο εσωτερικό του και εμπλουτίζει το πνευματικό του ενεργητικό με την αμφιλεγόμενη σοφία του φόβου.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συμβαίνει στο υπέροχο Graphic Novel του Charles Burns που φέρει τον τίτλο «Μαύρη Τρύπα». Στην ιστορία του, ο Αμερικανός σχεδιαστής και συγγραφέας, εφευρίσκει έναν παράξενο ιό, που μεταδίδεται μέσα από τη σεξουαλική πράξη στις ζωές των νεαρών θυμάτων του προκαλώντας συμπτώματα που παραπέμπουν στον κόσμο του μεταφυσικού. Παρότι, όμως, οι έφηβοι πρωταγωνιστές του έρχονται αντιμέτωποι με μια πραγματική απειλή μοιάζουν σχεδόν ανυποψίαστοι ή ακόμα και αδιάφοροι μπροστά της. Άλλα πράγματα είναι αυτά που τους απασχολούν περισσότερο όπως: η αντιμετώπιση της πλήξης, η έλλειψη επικοινωνίας, η αναζήτηση της αγάπης, η αδρή μοναξιά.
Τα θύματα της επιδημίας απομονώνονται μακριά από το κοινωνικό σύνολο αποφεύγοντας να ενοχλήσουν με τις αποκρουστικές και τρομακτικές εμφανίσεις τους.
Κάποια, μοιάζουν με παράξενα τέρατα, που κάποτε υπήρξαν οι συμμαθητές, οι συγκάτοικοι και οι φίλοι των ανθρώπων που πια τους γυρίζουν τις πλάτες. Η ποικιλία των συμπτωμάτων καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα επιλογών: μερικοί την βγάζουν σχετικά καθαρή με μερικά αποκρουστικά καρούμπαλα ενώ κάποιοι άλλοι μαθαίνουν να ζουν με ένα επιπλέον μέλος στο σώμα τους. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που συμβιβάζονται με την εικόνα ενός προσώπου γεμάτου πληγές και εξανθήματα. Ήταν όμως κάποτε όλοι αυτοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας και ζούσαν στα προάστια του Σηάτλ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τότε που το κίνημα των χίπις είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει κι όπου κάποιοι ανεξιχνίαστοι φόνοι ενέτειναν περισσότερο το αίσθημα της αλλοτρίωσης του ανθρώπου που περιχαρακώνεται στο αυστηρά οριοθετημένο περίγραμμά του.
Καθηλωτικά ατμοσφαιρικό, γραφιστικά άρτιο με γραμμή απολύτως διαυγή, εικαστικά εξεζητημένο, σκοτεινό και αναπτυγμένο εξ ολοκλήρου πάνω στην εξπρεσιονιστική λογική του chiaroscuro το έργο του Charles Burns κατατάσσεται στις κοινωνιολογικές σπουδές της αμερικανικής κοινωνίας και κυρίως του μικρόκοσμου των αμερικανών εφήβων, ανιχνεύοντας τη φύση της σχολικής αποξένωσης και τη σκληρότητα της γκετοποίησης σε μια φιλελεύθερη κοινωνία με κλεισμένους πόρους και καταπιεσμένες ανάσες.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Έλληνα είσαι όμοιος

Ζέστανε την πετσέτα σου
πέραστην στον λαιμό σου
άνθρωπε της πιστω-ηθικής
έχασες το έλεός σου

δαιμόνια αριθμητική
βραχνάς που δεν τελειώνει
πέρασαν οι Ολυμπιακοί
κι έμεινε η χώρα μόνη

έφαγες, καταπάτησες
άπλωσες τη ζωή σου
τη λογική απάτησες
και την υπογραφή σου

βόλεψες και βολεύτηκες
γέμισες τα πνευμόνια
με φάρμακα και ορέχτηκες
περσότερη συμπόνια

γιγάντωσες το λίπος σου
να φάνε τα παιδιά σου
παντού αφήνεις το ίχνος σου
και την ταυτότητά σου

Έλληνα είσαι όμοιος
με τους κατακτητές σου
κι αν ήσουνα στη θέση τους
θα σουν οι πιστωτές σου

Έλληνα άφταστο πουλί
που όλοι σε κυνηγούνε
οι «Αγορές» είσαι κι εσύ
γι αυτό σε απομυζούνε

Σουρεαλισμός


Η βλεφαρίδα σάλεψε
στης μάσκαρας το χάδι
έγειρε και πασάλειψε
με μια σκιά το ασπράδι

βλεφαροπλαστική ζωή
δεν ήθελε να ζήσει
κι όσο της πήγαινε, αρκεί
τελείως μην μαδήσει

θυμότανε τα νιάτα της
πού χε τριπλή παρέα
τα περιστέρια που έστεκαν
στα δέντρα της τα ωραία

έκανε μόνο μια ευχή
ευχή ποτέ μη γίνει
στα δάχτυλα μην κολληθεί
στα μάτια ν απομείνει ...............
..................

.....μονάχα αν λείπει η έμπνευση
μπορώ κάτι να γράψω
θεόσταλτο και έτοιμο
ποτέ δεν θα υπογράψω

ΣΧΟΛΙΟ: Ολοκληρώθηκε η απεργία των δημοσιογράφων


Ακούσαμε πως έληξε του Τύπου η απεργία
πατέρα το πιεσόμετρο το δάνεισα στη θεία!

Ο ΔΡΟΜΟΣ (Μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ)


Ο πατέρας έχει αποφασίσει από καιρό να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Έχει μπολιαστεί με την έννοια της ήττας και η αίσθηση της απογοήτευσης έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα του.
Άλλωστε, τον δρόμο της παραίτησης είχε επιλέξει πριν από καιρό και η γυναίκα του.
Ήταν τότε που τον εκλιπαρούσε να μη συνεχίσει αυτή τη μάταιη και αδιέξοδη προσπάθεια, να λυπηθεί τον εαυτό του και το παιδί τους.
Για τον πατέρα όμως αυτό το παιδί, εκτός από τη βιολογική σχέση που τους συνδέει, συμβολίζει και κάτι ακόμα: τον τελευταίο ίσως φάρο ελπίδας για τον πλανήτη και την ανθρώπινη συνέχεια. Γι αυτό το παιδί, που εξακολουθεί να διατηρεί στην καρδιά του αισθήματα εμπιστοσύνης, καλοσύνης και αγάπης για το ανθρώπινο είδος, αξίζει να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια παρά μόνο αν εξαντληθεί κάθε ικμάδα φυσικής αντοχής.
Με όλο τους το βιος μέσα σ ένα καρότσι, και μια εναπομένουσα σφαίρα στη θαλάμη του μοναδικού τους όπλου, για παν ενδεχόμενο, πατέρας και γιος πορεύονται σχεδόν μηχανικά προς τη θάλασσα όπου υποτίθεται πως θα βρουν μια φιλόξενη περιοχή και θα συναντήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Εξάλλου, το παιδί χρειάζεται ένα κίνητρο για να πιστέψει και να μπορέσει να συνεχίσει, την ύπαρξη ενός προορισμού, που θα βάλει οριστικά τέλος στην οδύσσειά τους. Από τη μεριά του ο πατέρας απλώς ποντάρει στο νόμο των πιθανοτήτων, αλλά δεν ελπίζει. Θα χρειαστεί πιθανότατα να διασχίσουν με τα πόδια εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα ακολουθώντας δύσβατες και επικίνδυνες διαδρομές για να φτάσουν σ αυτό το ευαγγελικό μέρος. Γιατί όμως, θα πρέπει να κρύβονται κάθε φορά που συναπαντούν στον δρόμο τους την υπόνοια κάποιας ανθρώπινης παρουσίας;
Που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι κουρελήδες, και επιπλέον, γιατί τα πάντα γύρω τους είναι καμένα, καταστρεμμένα ή εγκαταλελειμμένα ; Και τι είδους καταστροφής τελικά έχει βρει τον πλανήτη;

Εσκεμμένα, ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ δεν γίνεται ιδιαίτερα διαφωτιστικός αναφορικά με τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από το εξαιρετικό μυθιστόρημά του. Πρόκειται, όμως, για μια επιλογή που εκτοξεύει τα συναισθήματα του αναγνώστη σε δυσθεώρητες κορυφώσεις.
Τοποθετεί τους χαρακτήρες του μέσα σε μια άχλη αγωνίας και αναμονής που περιβάλλει έναν κόσμο που μοιάζει να έχει απολέσει την ταυτότητά του, μια καμένη ζούγκλα, ένα μετά-αποκαλυπτικό τοπίο και στήνει ένα σκηνικό όπου ο κάθε θόρυβος και το κάθε ξεχωριστό ίχνος ζωής μπορεί να προκαλέσει αντί για ελπίδα ξύλινο τρόμο.

Η γραφή του Μακ Κάρθυ είναι πυκνή, εφιαλτική, λυρική και εξαιρετικά συνεκτική.
Σκάβει μέσα στον αναγνώστη και του φυτεύει εικόνες που μεταβολίζουν το νευρικό του σύστημα, κλονίζοντας σημαντικό αριθμό από τις βεβαιότητές του. Αναγνωστική εμπειρία που σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα προσδίδοντας παλμούς στην καρδιά και έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο σκέψεων και συναισθημάτων στο μυαλό.

Ο βραβευμένος με το βραβείο Πούλιτζερ 2007 Κόρμακ Μακ Κάρθι είδε το βιβλίο του να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη τον Ιανουάριο του 2010 από τον σκηνοθέτη Τζον Χίλκοουτ με τους Βίγκο Μόρτενσεν και Σαρλίζ Θέρον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Πρίμα Βίστα


Να πάρω της παράδοσης
το σώμα το σταρίσιο
κι απ του γλυκού Βυζάντιου
το ρούχο να τη γδύσω

τα κόκαλα εως να φανούν
να βγάζω καλυμμαύκια
τα ράσα του ζευγά να βγουν
και τα χρυσά ραβδάκια


στου πλοίου τους αέρηδες
να ψάλλω μια ιστορία
να σαλευτούν οι έριδες
να γίνουν μια σωρεία

στα φύκια τα νεόσπαρτα
ν αφήσω το μαντήλι
που άπλωσες στα γόνατα
και τ άγγιξες στα χείλη


στου κριαριού το σφάξιμο
να σπάσω μία στάμνα
στου κορακιού το κράξιμο
να σβήσω μια λαμπάδα

στης πόλης το ξημέρωμα
και στου χωριού τη νύστα
να νιώσω το ημέρωμα
το αιώνιο πρίμα βίστα

ακούσανε τα στόματα
μιλήσανε τα αφτιά μας
τα αιώνια τούτα χώματα
μισούνε τη θωριά μας

Sucker Punch


Η κληρονομιά που αφήνει σε μια νεαρή κοπέλα η μητέρα της, μπαίνει στο στόχαστρο του πατριού της, ο οποίος την κλείνει σε ψυχιατρείο προκειμένου να την ξεψαχνίσει ανενόχλητα.

Την ώρα που οι γιατροί ετοιμάζονται να κάνουν λοβοτομή στην έγκλειστη, εκείνη νιώθει την άμμο από την κλεψύδρα του χρόνου της να αδειάζει με τρομερή ταχύτητα και σπεύδει να κινητοποιήσει κάθε ικμάδα του εαυτού της για να αποκτήσει ξανά την ελευθερία της. Τελικά, η επέκταση του πραγματικού πεδίου δράσης που διαθέτει στον κόσμο της φαντασίας θα της δώσει ένα πολύτιμο εργαλείο για να διεκδικήσει την ελευθερία της.

Ο Zack Snyder σκηνοθετεί ένα δικό του σενάριο και διανέμει τους ρόλους κλειδιά της ταινίας του σε μια ομάδα από ανερχόμενες σταρ του χόλιγουντ, προσπαθώντας να εξισορροπήσει με ακροβατικό τρόπο μερικές παράταιρες μεταξύ τους αφηγηματικές ενότητες.

Η ταινία φαντασίας του ανερχόμενου σκηνοθέτη αντιμετωπίστηκε με υπερβολική σκληρότητα από τη διεθνή κριτική, επειδή αποπειράθηκε να ενοποιήσει διαφορετικά επίπεδα αφηγηματικής δράσης χωρίς να αποκτήσει την απαιτούμενη συνοχή.

Θα ήταν άδικο, πάντως, να μην σημείωνε κάποιος ότι το Sucker Punch
διαθέτει και ορισμένες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες επινοήσεις.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:6/10

Απόλυτη ευφυΐα (Limitless)


Η ιδέα της πλήρους αξιοποίησης των εγκεφαλικών δυνατοτήτων έρχεται από πολύ μακριά, αλλά παραμένει πάντα εξαιρετικά επίκαιρη και γοητευτική.

Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν του τι θα συνέβαινε αν ένας άνθρωπος κατάφερνε να αξιοποιήσει το 100% αντί για το 20 μόνο των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του, καλείται να απαντήσει ένας συγγραφέας κάθε άλλο παρά ευπώλητων βιβλίων.

Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα χάπι που του βάζει στο χέρι ένας παλιός γνώριμος που συναντά τυχαία στο δρόμο.

Αρχικά, ο συγγραφέας είναι αρκετά διστακτικός αλλά προτού καν φτάσει στο σπίτι του συμφιλιώνεται με την ιδέα της απόλυτης ευφυΐας και αποτολμά να την διεκδικήσει. Δε λογαριάζει όμως ότι ακόμα και η τεχνητά κατασκευασμένη ευφυΐα είναι μια εθιστική συνήθεια που μπορεί δημιουργήσει παρόμοιο αριθμό προβλημάτων με αυτά που φαινομενικά λύνει.

Η επιστροφή του κινηματογράφου της ουτοπίας και της εκπλήρωσης των ανθρώπινων φαντασιώσεων μέσα από την δεξιοτεχνική σκηνοθεσία του Neil Burger και τις ακριβείς ερμηνευτικές προσεγγίσεις των βασικών της συντελεστών επιβραβεύει τον θεατή με μια ισορροπημένη και αρκετά ολοκληρωμένη αίσθηση.

Πρόκειται για μια σπουδή πάνω στην διερεύνηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, αλλά και του ανθρώπινου παράγοντα συνολικά, όχι όμως στη βάση της γνώριμης εξελικτικής διαδικασίας αλλά μέσα από ένα παράτολμο τεχνολογικό άλμα, που αναδεικνύει τον ευάλωτο και ατελή άνθρωπο ως έναν φορέα μιας πιο γνήσιας και υλοποιήσιμης εμπιστοσύνης.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

ΣΧΟΛΙΟ: Συμβουλές Σημίτη για την κρίση



συμβουλές Σημίτη στην «Καθημερινή»
τι πρέπει να κάνει η χώρα για να βγει
απ την κρίση και να ξαναδανειστεί
πριν να σκάσει μύτη η λυπητερή

βλέποντας το δέντρο χάσαμε το φως
βρε παιδιά: το δάσος είναι ο δανεισμός
τι να την εκάμεις την παραγωγή
πάντοτε θα χάνεις δίχως δανειστή

σχέδιο προτείνει ρεαλιστικό
που δεν είχε κάνει τετραετίες δυο
όμορφα τα λέει πάντα ο μακρινός
ξέρει όλες τις λύσεις κι είναι συνετός

σχέδιο προτείνει εξόδου εφικτό
της εισόδου σβήνει σχέδιο παλιό
ένα κι ένα δίνει άθροισμα διττό
να εννοηθεί αφήνει ότι κάνουν δυο

Κώστα μου ο νέος ψάχνει απαλλαγή
βάρυνε το χρέος που άφησες πολύ
νύχτα θα το σκάσει σαν τον Καραμανλή
Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραίος
Σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ

Το τέρας με τα πράσινα μάτια (Μυθιστόρημα της Τζόις Κάρολ Όουτς)



Λίγο πριν κλείσει τα δεκαπέντε της χρόνια, η ανήσυχη έφηβη Φραντσέσκα ανακαλύπτει μια καινούργια διάσταση του εαυτού της: μια φωνή εντός της που ενθαρρύνει και ενδυναμώνει την επαναστατική της φύση. Την ονομάζει «Το τέρας με τα πράσινα μάτια» και της δείχνει απεριόριστη εμπιστοσύνη καθώς την έχει γλιτώσει αποδεδειγμένα από αρκετούς μπελάδες και άσχημα στριμώγματα.

Ως μέλος μιας τυπικής Αμερικανικής οικογένειας η Φραντσέσκα πιθανώς θα υποδείκνυε στο «Τέρας» να σωπάσει και να καθίσει στα αυγά του. Ακριβώς όμως επειδή η οικογένειά της ξεφεύγει αρκετά από τον μέσο όρο, αυτή η ολοκαίνουργια φωνή της εφηβικής της συνείδησης, τής φαινόταν εξαιρετικά χρήσιμη και προστατευτική.

Ως κόρη του διάσημου βετεράνου αθλητή και νυν αθλητικού σχολιαστή, Ριντ Πίρσον η Φραντσέσκα αποφασίζει από νωρίς να μην επαναπαυτεί στην παχιά σκιά της πατρικής φήμης.

Χωρίς να εκθειάζει με στόμφο την ικανοποίησή της για το γεγονός ότι αποτελεί μέλος μιας από τις λίγες οικογένειες που παρέμειναν αδιάζευκτες στην τάξη της
δεν παραγνωρίζει και τη σημασία του γεγονότος.

Μια μέρα, ωστόσο, η καθημερινή της ρουτίνα θα αλλάξει άρδην. Οι γονείς της, θα πάρουν μια σημαντική απόσταση μεταξύ τους που μοιάζει με διάσταση και η Φραντσέσκα μαζί με την μικρότερη αδελφή της Σαμάνθα θα επιλέξουν να μείνουν με τον πατέρα τους που μοιάζει περισσότερο αξιόπιστος για να τους προσφέρει μια πιο στέρεη ζωή.
Θεωρώντας ότι η μητέρας της επέλεξε τον δρόμο της φυγής για να χαρεί τον έρωτά της με κάποιον άλλο άνδρα ή για να τιμωρήσει την ίδια της την οικογένεια η Φραντσέσκα αποφασίζει να την ξεγράψει οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή της, νιώθοντας προδομένη και συναισθηματικά εξαντλημένη. Η επίσημη ανακήρυξη της μητέρας της ως αγνοούμενης δεν θα διαταράξει διόλου τις πεποιθήσεις της, αντίθετα θα οδηγήσει στα άκρα την εσωτερική της βεβαιότητα.
Κάτι δεν πάει καλά, όμως, μ αυτήν την υπόθεση και γι αυτό το λόγο το «Τέρας με τα πράσινα μάτια» θα της ζητήσει να παρακάμψει τις αστυνομικές και δικαστικές έρευνες που βρίσκονται εν εξελίξει για να διενεργήσει μια προσωπική αυτοψία στο μέρος όπου επισημάνθηκαν τα τελευταία ίχνη της μητέρας της.

Γραφή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα εμποτισμένη από την παραδοσιακή αμερικανική λογοτεχνία. Η απλότητα στην γραφή της Όουτς αποτελεί μια ανεκτίμητη αρετή που της επιτρέπει να διερευνά με ακρίβεια ανατόμου τις πλούσιες ψυχολογικές παραμέτρους που συνθέτουν τον συναισθηματικό κόσμο ενός μυαλωμένου και αρκετά ώριμου νεαρού κοριτσιού. Με όχημα, την χαρισματική και γεμάτη απορίες φύση της Φραντσέσκα και καύσιμο την πρωτότυπη σύλληψη του «Τέρατος» η υποψήφια για το νόμπελ Λογοτεχνίας Κάρολ Όουτς μας προσκαλεί να διαβάσουμε πίσω από τις παχιές γραμμές των φαινομένων, και να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τις συνθήκες που μας περιβάλλουν, χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο για σκέψη και περισυλλογή την περιπέτεια ενός κοριτσιού που αναζητάει με πάθος και εντιμότητα την αλήθεια, αψηφώντας το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην ελληνική αγορά το 2006 από τις εκδόσεις Άγκυρα σε μετάφραση της Πόλυς Μοσχοπούλου.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Μύθοι



Πίνακας: Patricia Ariel

Σήμα μακρύ κι αδιάσειστο
ατάραχης σιωπής
κύμα ανυπεράσπιστο
μιας πέτρινης υφής

μάτια αλόγων σκωπτικά
και κέρατα αντιλόπης
λυσσομανούν τα ξωτικά
κι ο ταύρος της Ευρώπης

οι μύθοι μακροημέρευσαν
σπείροντας την συνήθεια
κι αν οι αλήθειες γέρασαν
οι μύθοι λένε αλήθεια

τροφοί οι μύθοι κάθε αρχής
γάλα που σ ανασταίνει
μαστοί αγέραστης στιγμής
μοίρα που σε ξεπλένει

ο Δίας ο φιλάργυρος
κι ο σπάταλος ο Κρόνος
είναι ο νους ο άπειρος
κι ο άνθρωπος ο μόνος

μεταμορφώσεις μιας ζωής
ληξιαρχείου γνώσεις
λήκυθος μύρου περιωπής
ψωμί που θα ζυμώσεις

Παύση ενημερωτικών εχθροπραξιών


Μια πολυήμερη απεργία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποδείχθηκε τελικά αρκούντως διαφωτιστική για να καταλάβουμε ότι μπήκε η άνοιξη. Έως τα ξημερώματα της Δευτέρας ,θα συμπληρωθούν σχεδόν πέντε ημέρες χωρίς ειδήσεις και ο χρόνος αυτός μοιάζει να κυλάει ευεργετικά για την ψυχολογία μας. Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, οι πολίτες που αυτές τις ώρες βρήκαν ξανά τα κουράγια τους, ξεχύθηκαν στους δρόμους, συμφιλιώθηκαν με μια διαφορετική τάση, πήγαν μια βόλτα με τα παιδιά τους, αγόρασαν μερικά αναγκαία πράγματα, ονειρεύτηκαν, ακόμα και αισιοδόξησαν.

Ασυνείδητα πιστώνουμε αυτήν την σύντομη αναγέννηση της ψυχολογίας μας στην ανάσταση της φύσης και την άνοιξη. Η αλήθεια είναι όμως ότι πολύ λίγος κόσμος την συσχετίζει με την παύση του ενημερωτικού βομβαρδισμού, των διακαναλικών αντιπαραθέσεων, των δυσοίωνων προβλέψεων, της καλλιέργειας μιας απαισιοδοξίας για καθαρά εμπορικούς λόγους. Εξάλλου, η δόμηση μιας ολόκληρης οικονομίας πάνω σε λάθος βάσεις δεν θα μπορούσε να εξαιρέσει τον Τύπο από το σχεδιασμό της.. Τόσες πολλές φωνές λοιπόν, τόσα πολλά Μέσα και τόσος πολύς χρόνος που πρέπει να καλυφθεί οπωσδήποτε από κάτι, δημιούργησαν ένα πεδίο ακραίου ανταγωνισμού, από το οποίο κερδισμένοι βγαίνουν συνήθως όσοι ποντάρουν στην απαισιοδοξία, τον φόβο, την πώρωση και τον διχασμό.
Εξαιρείται μερικώς το ραδιόφωνο ως ένα μέσο λιγάκι πιο αισιόδοξο, αν και συχνά αυτούς του είδους η αισιοδοξία απορρέει από μια επιφανειακή προσέγγιση της επικαιρότητας. Το διαδίκτυο από την άλλη είναι τόσο χαοτικό και απαιτεί από τον χρήστη του τόση ελάχιστη πνευματική προσπάθεια που μοιάζει προς το παρόν ανίκανο να καλλιεργήσει συμπεριφορές, είτε θετικές είτε αρνητικές.

Όμως, είναι τα τηλεοπτικά κανάλια που απογυμνώνονται εντελώς από κάθε πρόφαση, ελλείψει ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών. Από τους πομπούς τους πια απομένουν να προβάλλονται μόνο κάποια κονσερβοποιημένα σκευάσματα με χιλιοχρησιμοποιημένα και αναμασημένα υλικά, άγευστα και διόλου θρεπτικά. Άρα για να συμπληρώσουμε τα δεδομένα αυτής της εξίσωσης και να συνθέσουμε το τηλεοπτικό τοπίο προσθέτουμε στη μιζέρια της αναπαραγωγής μερικές πολύ ισχυρές δόσεις απαισιοδοξίας που εκπηγάζουν από την δημοσιογραφία του κλονισμού και της μιζέριας και σχηματίζουμε την ολοκληρωμένη εικόνα που περιγράφουμε.

Η άνοιξη λοιπόν είναι και πάλι παρούσα, κουβαλώντας μαζί με τα αρώματα και τα μυστήριά της και τους δικούς της αρχέγονους συμβολισμούς.
Και μας καλεί με τον πηγαίο και αυθόρμητο τρόπο που την χαρακτηρίζει να διακρίνουμε μέσα στις ποιότητές της και ένα πραγματικό μάθημα ζωής: την ανάγκη να αναζητήσουμε την προσωπική μας ισορροπία μέσα στη γαλήνη του ήρεμου συλλογισμού που προκύπτει από την εκούσια αποστασιοποίησή μας από το προκάτ σκέλος της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.
Η εποχή των πολλαπλών αναστάσεων και των εξόδων από τις σκλαβιές και τις χειραγωγήσεις, μας καλεί να ηρεμήσουμε για να μπορέσουμε να διακρίνουμε ξανά την πραγματική διάσταση των λέξεων και των εννοιών.
Μια από αυτές είναι και η έννοια της ενημέρωσης ως φορέα ανούσιων πληροφοριών, που από κανέναν δεν θα αφαιρέσουν κάτι πολύτιμο, αν ελαχιστοποιηθούν.
Αλλά είναι και η έννοια της πολυφωνίας που από δημοκρατικό δικαίωμα, το οποίο έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά προκειμένου να υπερασπιστεί την διαφορετικότητα στο λόγο και την έκφραση έχει μετατραπεί σε ένα ανεξέλεγκτο φεστιβάλ πανομοιότυπων κραυγών, προκλήσεων και ακροτήτων που έχουν επιβάλλει στα πράγματα τον δικό τους καθεστωτικού τύπου κομφορμισμό.
Η ανασύνταξη των δυνάμεων κάθε ανθρώπου περνάει μόνο μέσα από τον διαχωρισμό του παντοτινού από το κατασκευασμένο.
Και υπό αυτήν την έννοια η καλλιέργεια της αποσπασματικότητας έναντι της συνέχειας και του διαρκούς κτισίματος ενισχύει τα όπλα και τα επιχειρήματα των δυνάμεων της αγοράς.
Τελικά, ως πρακτική που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την διάσπαση χωρών, κομμάτων και οργανισμών το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», δεν περιορίζεται σήμερα μόνο στις πρωταρχικές του εφαρμογές, αλλά προχωράει στην πλήρη ανάπτυξή του, επιχειρώντας να τεμαχίσει την καθημερινότητά μας, το χώρο το χρόνο ακόμα και την ίδια μας την προσωπικότητα σε μέρη ευκόλως διαχειρίσιμα και χειραγωγούμενα. Απαιτεί πολίτες ικανούς να ανταποκριθούν σε διαφορετικά επίπεδα καταναλωτικών προσφορών.
Κι ο Τύπος με τον τρόπο που συνεχίζει λειτουργεί παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος που χαρακτηρίζεται από σύγχυση και απουσία προσανατολισμού.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

ΣΧΟΛΙΟ: Μάκη, δεν κάνεις απεργία;



Μάκη, η ώρα πήγε μία
εσύ δεν κάνεις απεργία;
τρως κρέας μέσα στη νηστεία;
Μάκη, να ζήσει η αναρχία

Έγκυος είναι η Πάρις Χίλτον;
Μάκη μας έπιασες στον ύπνον
έχει η Φειδά η Σίσσυ σχέση;
Μάκη, τον γάϊδαρο έχεις δέσει;

Έρωτα ψάχνει η Ελεονόρα;
Μάκη, ακάθεκτος προχώρα
είσαι από μόνος σου ΕΣΗΕΑ;
Μάκη υποστέλλεις τη σημαία;

Άλλο ο Ξηρός δεν θα σου γράφει
κάνε συντάκτη τον Καντάφι
Μάκη αδιόρθωτε μπαγάσα
Μάκη σε έπιασα στα πράσα

Από την χρεοκοπία στον ανασχεδιασμό του χρέους




Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της ανάδειξης μιας πλειάδας τεχνικών όρων που περιγράφουν ανεξαιρέτως τους ευσεβείς πόθους των οικονομικών μεγαθηρίων, που στοιχημάτισαν υπέρ της οικονομικής χρεοκοπίας της Ελλάδας. Έτσι, παρατηρούμε ότι σταδιακά οι συνδηλώσεις του ίδιου φαινομένου αποκτούνε ολοένα και λιγότερο τρομακτικό σχήμα και δραματικό χαρακτήρα. Παρατηρώντας λοιπόν κανείς προσεκτικά ολόκληρη την πορεία όλων αυτών των εννοιών από τις εκφοβιστικές λέξεις της κατάρρευσης, της χρεοκοπίας και της πτώχευσης έως τις πιο εκλεπτυσμένες της αναδιάρθρωσης, του ψαλιδίσματος, της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δανείου και εσχάτως του ανασχεδιασμού του χρέους που πρότεινε ο Τζορτζ Σόρος, μπορεί να σκεφθεί δύο πράγματα: Είτε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια αυτοσχέδια προσπάθεια για να χρυσωθεί το χάπι μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας είτε ότι εξελίσσεται μια συντονισμένη καμπάνια που θέλει να φέρει την μπίλια των κερδοσκόπων στο κόκκινο της ελληνικής ρουλέτας.
Εδώ και δύο περίπου χρόνια, η ατμόσφαιρα στο διεθνές οικονομικό σκηνικό μυρίζει μπαρούτι, ενώ για άλλους αυτή η μυρωδιά δεν είναι άσχετη με την αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος που έχει μετατραπεί σήμερα σε μια μετάλλαξη θανατηφόρα για την πορεία και την προοπτική ολόκληρης της ανθρωπότητας και σε ένα πραγματικά επικίνδυνο σύστημα που σκοτώνει τις ευκαιρίες και πλήττει βαθιά την αξία της παραγωγής.

Άρα, ίσως η απαίτηση για την δημιουργία ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος, λιγότερο άυλου , περισσότερο χειροπιαστού και μιας νέας εναλλακτικής οικονομικής πραγματικότητας να είναι καθολική και να αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας. Αρκεί να φτιαχτεί πιστεύω από καινούργια υλικά που δεν θα έχουν προδώσει την εμπιστοσύνη που θα τους έχουν δείξει οι χρήστες τους. Καθότι, αυτή η μορφή οικονομικής διακυβέρνησης στρέφεται πια ξεκάθαρα και με βίαιο τρόπο εναντίον των λαών επιβάλλοντας μια νέα μορφή δικτατορίας που εξαναγκάζει τους λαούς να ζουν για να αποπληρώνουν τα χρέη μιας πίστωσης που δεν μεταφράζεται ποτέ σε ανάπτυξη και ευημερία, οι λύσεις συσχετίζονται πια άμεσα με την αποτίναξη της μοιρολατρίας και τη αποφασιστικότητα των λαών να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, διεκδικώντας την ανατροπή των ολιγαρχών και την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας των κανόνων, των αρχών των δικαιωμάτων και των ευκαιριών
Το νέο κοινωνικό αίτημα αφορά κυρίως στην απελευθέρωση των λαών από τον ζυγό των οίκων αξιολόγησης και των πιστωτών, που αναπτύσσουν απροκάλυπτα μεταξύ τους σχέσεις αιμομικτικής εξάρτησης, προωθώντας με κάθε τρόπο τα συμφέροντά τους προς κάθε διάσταση της οικονομικής δραστηριότητας. Και φυσικά δεν λογοδοτούν ποτέ και σε κανένα.
Η Ελλάδα έχει να διαβεί τον δικό της Ρουβίκωνα για να αποδείξει ότι μπορεί να πάρει στα χέρια της τις τύχες της και να ονειρευτεί το δικό της μέλλον.
Πρώτα, όμως, πρέπει να σταθεί στα πόδια της, και να μάθει να εξαρτιέται από τις δυνάμεις της, όχι μόνο για να φέρει εις πέρας τις απαιτούμενες αλλαγές , αλλά κυρίως για να κερδίσει την αυτοεκτίμησή της και την πραγματική ανεξαρτησία της από τις ξένες δυνάμεις, ολοκληρώνοντας έναν αγώνα που ξεκίνησε με την επανάσταση του 1821. Εξάλλου, η μετάκληση της απόφασης ενός σημαντικού υγιούς κομματιού της ελληνικής κοινωνίας να συμβάλλει στην εδραίωση των θεμελίων μιας πραγματικής αλλαγής στις δομές, τις συνήθειες και τις παγιωμένες πεποιθήσεις δεκαετιών, θα έβαζε περισσότερο νερό στον μύλο των κερδοσκόπων.
Γι αυτό χρειάζεται η χώρα πολίτες συνειδητοποιημένους και πολιτικούς με σθένος και πυγμή.
Πολίτες που θα βελτιώσουν τα προβληματικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους για να συμβάλλουν στην καλλιέργεια μιας πιο ανθρώπινης και υπεύθυνης καθημερινότητας και πολιτικούς που θα βάλουν οριστικό και αμετάκλητο τέρμα στις ορέξεις ευρωπαίων και Αμερικανών για αποκατάσταση της εξοπλιστικής τους συγκομιδής και κυρίως στην πολιτική που αποκομίζει υποτυπώδη, ιδιοτελή και σχεδόν πάντα συμβολικά οφέλη, υποθηκεύοντας διαρκώς την οικονομική ευημερία και το μέλλον των επόμενων γενεών.