Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΑΝΕΣΤΙΟΣ (2010-ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ)

Ο Θαυματοποιός (L' Illusioniste)


Ο Θαυματοποιός (L' Illusioniste): Αν τελικά έχουν απομείνει κάποιες ταινίες που να αποδεικνύουν ότι η μαγεία του κινηματογράφου δεν ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη μοίρα των ταχυδακτυλουργών, δεσπόζουν ανάμεσά τους οι ταινίες κινουμένων σχεδίων και μάλιστα οι ζωγραφισμένες στο χέρι.
Ο «Θαυματοποιός», λοιπόν, του Sylvain Chomet βασισμένος σε σενάριο του Jacques Tati μας αφηγείται, μέσα από μια σειρά εικόνων ανυπέρβλητου κάλλους, την ιστορία ενός ακατάβλητου ταχυδακτυλουργού του κ. Tatisceff που βρίσκεται στη δύση της πολύχρωμης καριέρας του, αναζητώντας ο ίδιος το στερεμένο κοινό του, με αξιοπρέπεια και σχεδόν μηχανική δημιουργικότητα.
Η εποχή, ωστόσο, δεν τον σηκώνει, καθώς τα θεάματα αναπροσαρμόζονται στις απαιτήσεις του κοινού που αλλάζουν με θεαματική ταχύτητα, ενώ ο ίδιος με το περιορισμένο ρεπερτόριό του, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το Παρίσι για να ταξιδέψει σε άλλες χώρες. Άμεσος προορισμένος του η Σκοτία, μια χώρα που τον αγκαλιάζει με ένα ψυχρό σεβασμό, επιτρέποντας του να απλώσει την δεξιοτεχνία των τρικ του, ως μέρος μιας σειράς ορεκτικών θεαμάτων πριν από το κυρίως πιάτο.
Πανύψηλος, παράξενος, άγαρμπος, βαθύτατα ευγενής αλλά και με μια παριζιάνικη χάρη, χρωματισμένη από χοντροκομμένες κινήσεις, που προσπαθούν να τακτοποιήσουν ένα άβολο σώμα και μια αταίριαστη προσωπικότητα σ ένα κόσμο που θέλει να ερμηνεύσει τα πάντα ο κ. Tatisceff θα βρει στο πρόσωπο μιας μικρής θαυμάστριάς του, της Alice, μια αγνή ψυχή που ενδιαφέρεται για τα μαγικά του κόλπα και επιτρέπει ακόμα στον εαυτό της να εκπλαγεί.
Η Alice θα ακολουθήσει τον κ. Tatisceff μακριά από τον τόπο της και εκείνος θα την περιβάλλει με μια πατρική φροντίδα που αρμόζει σε πολύ στενό του συγγενή.
Η ζωή, όμως, κυλάει με ρυθμούς σχεδόν καταιγιστικούς, ενώ οι νέες ανάγκες απαιτούν χρήματα και τα χρήματα απαιτούν συμβιβασμούς που κάποιοι μπορούν να κάνουν και κάποιοι όχι.
Τελικά, η νομαδική φύση του κ. Tatisceff και οι νόμοι της καρδιάς που διέπουν τη νεότητα, θα αντιμετωπίσουν με τρυφερότητα, νοσταλγία και συγκρατημένη αισιοδοξία το φινάλε της ιστορίας που είναι καταδικασμένο να σας συγκινήσει.
Ταινία εξαιρετική ομορφιάς και ποιότητας, μεστή ιδεών και νοημάτων ο Θαυματοποιός του Sylvain Chomet λέει πολλά με λίγα λόγια, διαγράφοντας με διακριτικό τρόπο μια πρόχειρη λίστα των ενοχών που μπορεί να αισθάνεται ο κόσμος της τεχνολογίας απέναντι στους χειρώνακτες της μαγείας, ταχυδακτυλουργούς, μπαλέτα, παράξενους χορευτές και ακροβάτες. Αλλά κυρίως προκαλεί το ρίγος εκείνο της γνήσιας συγκίνησης που έχει απαρνηθεί ο κινηματογράφος για πολλά χρόνια.
Των συναισθημάτων που γεννά η χαλάρωση της σχέσης αιτίας αιτιατού και των ερωτημάτων που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ μεγαλώνοντας να γίνουν απαντήσεις.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:8

ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ, ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ

Σε ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές της Αθήνας στα Β. Προάστια οι κάτοικοι έχουν χρόνια να ακούσουν παιδιά να τους λένε τα κάλαντα.
Μάλιστα, κάθε φορά, που μια παρέα παιδιών, παραμονές Χριστουγέννων ή πρωτοχρονιάς περνά έξω από το σπιτικό τους, μερικοί νοσταλγοί από αυτούς ανοίγουν την πόρτα τους και ρωτούν: «Να τα ακούσουμε; Να τα ακούσουμε;»

ΑΓΑΠΗ;

Πέρασαν δύο χρόνια από την ημέρα που έπιασε στα χέρια του το έγγραφο που πιστοποιούσε το διαζύγιό του. Ήταν δύο χρόνια ελευθερίας με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Χθες η μάνα του τον κάλεσε στο πατρικό του για να του κάνει το τραπέζι.
Τον συμβούλεψε να βρει μια κοπέλα να παντρευτεί, να αποκατασταθεί.
Ήθελε πριν κλείσει τα μάτια της να τον δει ξανά δυστυχισμένο….

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Αρκετά μιλήσαμε. Ήρθε η ώρα να ακούσουμε…


πίνακας: David Cast
Είναι στοιχείο ωριμότητας για έναν άνθρωπο να μην καυτηριάζει εξουθενωτικά τον εαυτό του μετά από κάποιο λάθος του. Κυρίως, όμως, να μπορεί να μην το επαναλάβει έχοντας απορρίψει το δόγμα της εξαντλητικής αυτοκριτικής για μια πιο ήπια και δημιουργική προσέγγιση.Άλλωστε, το πραγματικό καρότο και το μαστίγιο του εαυτού μας το κρατάμε συνήθως οι ίδιοι. Τα υπόλοιπα μάλλον επιτρέπουμε να μας τα επιβάλλουν άλλοι. Το πρώτο, λοιπόν, συμβολίζει το εσωτερικό κίνητρο που δίνει νόημα σε ότι κάνουμε, ενώ το δεύτερο μια διαρκή υπενθύμιση πως η ζωή αποδεικνύεται σύντομη ή μεγάλη ανάλογα με την ικανότητά μας να συμπυκνώνουμε και να ξεδιαλέγουμε τα ουσιαστικά από τα επουσιώδη.Υπό αυτήν την έννοια, συνήθως η βασανιστική αυτοκριτική δεν είναι αποτελεσματική γιατί αποστερεί από τον άνθρωπο την χαρά της βελτίωσης. Και σημασία δεν έχει μόνο να βελτιώνεται κανείς, αλλά και να μπορεί να το απολαμβάνει. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μάλιστα η σφοδρή αυτοκριτική οδηγεί σε παραίτηση και φυγομαχία. Μπλοκάρει το νευρικό και συναισθηματικό σύστημα του ανθρώπου και τον οδηγεί στην ανακούφιση της αδράνειας. Χρειάζεται μέτρο, λοιπόν, όπως και σε οτιδήποτε άλλο κάνουμε. Πρέπει να γίνεται με αγάπη για τον εαυτό μας και υπευθυνότητα για το σύνολο.Ειδάλλως, αποδεικνύεται μια εξαιρετικά ψυχοφθόρα πολιορκία της αυτοεκτίμησής μας και οδηγεί στην ισοπεδωτική επίδραση των μηδενισμών.
Και σε συλλογικό επίπεδο όμως η έννοια της κοινωνικής κριτικής δεν πρέπει να τρομάζει τις ομάδες και τα πλήθη. Πρέπει να γίνεται μέσα από δημόσιες συζητήσεις και διάλογους, σε μικροπεριβάλλοντα και μεγαλύτερες κλίμακες, όπου οι συμμετέχοντες θα πρέπει να προσέρχονται κυρίως για να ακούσουν και λιγότερο για να μιλήσουν. Όμως, αυτού του είδους οι κοινωνικές ζυμώσεις σπάνια μπορούν να οργανωθούν μ έναν τρόπο συστηματικό και αποτελεσματικό, συνεπώς απαιτούν πολύ χρόνο και υπομονή. Σπάνια, επίσης, γίνονται αυτοβούλως. Μάλλον οι πιεστικές συγκυρίες εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να υποστούν τη βάσανο της εσωτερικής τους φωνής.Ξεκινούν ως ψίθυροι αγανάκτησης μέσα από τους μικρότερους πυρήνες οργάνωσης της κοινωνίας, την οικογένεια, την παρέα, τους συνοικιακούς συλλόγους και αν έχουνε ποιότητα και διάρκεια εξαπλώνονται αργά και απαρατήρητα στο σύνολο των κοινωνικών δομών. Ακούγοντας, λοιπόν, περισσότερο και μιλώντας λιγότερο κατανοούμε πιο σφαιρικά την πραγματικότητα. Έτσι, κάθε απόπειρα συλλογικής αυτοκριτικής που ξεκινάει μέσα από τα σπίτια, τα καφενεία, τους χώρους εργασίας, τα στάδια κτλ θα έχει επενδυθεί με θετικό ή αρνητικό πρόσημο ανάλογα με τη διάθεσή μας να δώσουμε στους υπόλοιπους τον ζωτικό χώρο που χρειάζονται για να εκφραστούν. Και πολύ σύντομα θα έχουμε διαπιστώσει με ευαρέσκεια, πόσα εσώτερα θα έχουμε εκφράσει μέσα από το στόμα τους.

Τελικά, παρέχεται δωρεάν το Facebook;


Οι όροι χρήσης για τις εταιρείες παραγωγής λογισμικών ή ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης αποδεικνύονται συχνά προσχηματικοί και ανίκανοι να προστατεύσουν τους χρήστες από την μετάδοση προσωπικών τους δεδομένων σε διαφημιστικές εταιρείες.Άλλωστε, όλο το ζουμί για τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας βρίσκεται στην στοχευμένη διαφήμιση και πολύ δύσκολα αυτές θα απαρνηθούν το αυτονόητο συμφέρον τους.Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι για έναν διαφημιστή ο ιδανικός κόσμος θα περιλάμβανε ανθρώπους που θα μιλούσαν δημόσια, ανοικτά και ακομπλεξάριστα για τις προσδοκίες , τις βαθύτερες ανάγκες , τα προβλήματα και τις εμπειρίες τους, για να κατανοήσει ότι βρισκόμαστε καθ οδόν προς την πλήρη και εκούσια παραχώρηση των ευαίσθητων δεδομένων μας για κάθε χρήση.Εξάλλου, οι μικρές ομάδες χρηστών του διαδικτύου που κινούνται νομικά απέναντι στις εταιρείες, κατηγορώντας τες για παραβίαση των όρων χρήσης και παραχώρηση στις διαφημιστικές εταιρείες πληροφοριών που αφορούν δραστηριότητες των χρηστών, αποτελούν σχεδόν ένα υποτυπώδες μέγεθος μπροστά στη λαοπλημμύρα που δεν ασχολείται ούτε καν επιδερμικά με το θέμα.
Ωστόσο, αυτές οι μικρές ομάδες, που συχνά οδηγούν τις εταιρείες στα δικαστήρια πετυχαίνουν κάποιες μεγάλες νίκες, καθώς υπάρχουν ακόμα νομικά συστήματα που υπερασπίζονται με σθένος τις συνταγματικές επιταγές.Κανένα, όμως, σύνταγμα, και κανένα δικαστήριο, μελλοντικά, δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την De Facto εξάπλωση μιας πραγματικότητας, που αψηφά κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα δεκαετιών, τα οποία παραχωρούνται αυτοβούλως, στο όνομα μιας διασκεδαστικής και άμεσης επικοινωνίας που τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.Με λίγα λόγια, ο ιδεατός κόσμος των διαφημιστών μοιάζει πιο κοντινός από ποτέ και έχοντας περιενδυθεί το μανδύα του σύγχρονου βαδίζει ολοταχώς προς την ολοκλήρωσή του.Απαιτεί μοιρασιά, γνωστοποίηση, δημοσίευση, ώστε τίποτα να μη μένει κρυφό και ιδιωτικό. Παράλληλα, οι χρήστες του διαδικτύου τον στηρίζουν σχεδόν ασυνείδητα, παρέχοντας ουσιαστικά εθελοντική εργασία στον τομέα της συλλογής και επεξεργασίας δεδομένων.Έτσι, οι δικαστικές αποφάσεις εναντίον εταιρειών όπως το Facebook και τελευταία η Apple μοιάζουν με το κούτσουρο που βρίσκει καταμεσής μιας λευκής καταιγίδας ένας ναυαγός που είδε το πλοίο του να βυθίζεται.Φαίνεται ότι τελικά, οι ίδιοι οι πολίτες, οι χρήστες, θα επιβάλλουν στα δικαστήρια τους όρους των διαφημιστών. Και θα ολοκληρωθούν ως καταναλωτικά όντα συμμετέχοντας εκτός από τις φάσεις, της έρευνας, της δημιουργίας και της κατανάλωσης και σε εκείνη της προώθησης προϊόντων και υπηρεσιών στην αγορά.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Η τρυφερότητα δεν είναι ουτοπία



Πίνακας: monique lester


Οι μακρινοί μας πρόγονοι δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις σχετικά με τη φύση του ανθρώπου. Την αποτύπωσαν μάλιστα σε όλες της τις παραμέτρους μέσα από τη μυθολογία που αποτέλεσε το προπύλαιο της θρησκείας ενώ κατόπιν προσπάθησαν να την εξετάσουν μέσα από την επίδραση που ασκούν επάνω της οι νόμοι της φύσης. Αυτοί ήταν οι φυσιοκράτες που τόλμησαν πρώτοι απ όλους να αντισταθούν στον πειρασμό της ανθρώπινης σάρκας και του πνεύματος προς τις εύκολες και βολικές καταφυγές, απέναντι στα καταπιεστικά αδιέξοδα των ερωτημάτων.
Ένα χειμαρρώδες ποτάμι από χρόνια, κύλησε από τότε που ο άνθρωπος αναζητούσε τον εαυτό του, έφτιαχνε και σκότωνε θεούς, πάλευε με τους δαίμονες της ύπαρξής του, εξέταζε τα σκοτεινά αντικείμενα της διαρκούς ανησυχίας του στο μαλακό του υπογάστριο και έφτιαχνε μικρούς στοχασμούς και συμπεράσματα βιωματικά και αποδείξιμα που οδηγούσαν στο επόμενο πάντα βήμα, μέσα από μια διαρκή ροή αμφισβήτησης της προηγούμενης εξήγησης προς όφελος μιας καινούργιας.
Έτσι γεννήθηκαν οι μεγάλες ιδέες, τα κινήματα, οι τάσεις, οι ορισμοί που σηματοδότησαν την πορεία του είδους προς τα ομιχλώδη περάσματα των εποχών. Από ένα χθες που υπέφερε από διαρκή περιέργεια, φτάνουμε στο σήμερα, μέσα από άλματα και μικρότερα βήματα, αναζητώντας λίγη ζεστασιά για να στεγνώσουμε τις μουσκεμένες αξίες και να περισώσουμε ότι απέμεινε από τη μετωπική απαλλοτρίωση των παλιών αρχών που επέβαλλαν οι κοινωνικές μεταβολές.Η διαρκής αναζήτηση του ανθρώπου για κάτι καλύτερο διαβρώθηκε από το καταναλωτικό πνεύμα και τον άκρατο υλισμό.Οι εξελίξεις προσχεδιάζονται σε πολυτελή γραφεία εταιρειών υψηλής τεχνολογίας και λανσάρονται ως αυτονόητες επιθυμίες του ανθρώπου που ψάχνει πάντα το καλύτερο.
Την ώρα όμως που οι ματαιώσεις διαδέχονται η μία της άλλη και οι μεγάλες συλλογικές ουτοπίες διαχωρίζονται στα επιμέρους συστατικά τους και εξατομικεύονται, μικροί αλλά ελπιδοφόροι θύλακες αντίστασης χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για διαφορετικούς σκοπούς. Στα χέρια τους η τεχνολογία δεν περιορίζει την χρήση της για τους σκοπούς μιας ασύστολης δικτύωσης.Διερευνά τις δυνατότητες αντίστασης απέναντι στο μέσο, το οποίο ελλείψει μηνύματος, αποκατέστησε ύφη, προσωπικές εκφράσεις, διαλέκτους και ιδεογράμματα επιβάλλοντας μια γλώσσα φτωχή και άγονη, μια βίλα προγραμματισμού με επίπλωση παράγκας. Δεσπόζει όμως από όλες τις αναγκαίες μάχες εκείνη της αποκατάστασης των θετικών αξιών. Ο πόλεμος εναντίον του αυτονόητου κυνισμού για την αποκατάσταση της ανθρωπιάς και της τρυφερότητας είναι μια εκστρατεία που χρωστάμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές.Η αντεπίθεση του θετικού ανθρώπου, με όχημα την αφιλοκέρδεια, την δημιουργία και την προσφορά θα μπορούσε να έχει χαραγμένη στην προμετωπίδα της μια πανάρχαιη και αδιάψευστη αλήθεια. Ότι ο άνθρωπος της θετικής προαίρεσης μπορεί να χάνει τις μάχες αλλά κερδίζει πάντα τον πόλεμο. Εντροχιάζοντας το όχημα της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας στις ράγες της ελευθερίας και της αποδέσμευσης.

Tamara Drewe



Ονομάζεται Tamara Drewe και είναι μια νεαρή, γοητευτική χρονογράφος της Indepentent που επιστρέφει στο γραφικό και ήσυχο Στόουνφιλντ για να επιδείξει με καμάρι την καινούργια της πλαστική μύτη και να επιθεωρήσει την περιουσία της προκειμένου να την βγάλει στο σφυρί. Εκεί, θα συναντήσει ξανά μετά από αρκετά χρόνια τον Andy έναν νεαρό κηπουρό που αναλαμβάνει να ανακαινίσει το σπίτι της Tamara, με το οποίο τον συνδέουν άλλωστε παιδικές μνήμες.

Μερικές δεκάδες μέτρα παρακάτω η Beth διευθύνει τη φάρμα Στόουνφιλντ, στην οποία βρίσκουν καταφύγιο επαγγελματίες και επίδοξοι συγγραφείς που αναζητούν την έμπνευση.

Σύζυγος της Beth, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, είναι εκπληκτική μαγείρισσα, αλλά και γενικά διάσημη για την νοικοκυροσύνη της, είναι ο επιτυχημένος εμπορικά συγγραφέας Nicolas Hardiment, ένας εθισμένος στην απιστία και το ψέμα λάτρης του ποδόγυρου.

Την ίδια ώρα, δύο νεαρές κοπέλες αναζητούν τρόπους για να πολεμήσουν την πλήξη τους, προκαλώντας με τα καμώματά τους μπλεξίματα που οδηγούν με σφοδρότητα, σ ένα συνολικό, αλλά αρκετά επώδυνο ξεκαθάρισμα των σχέσεων.

Πολύ ευχάριστη και αρκετά εύγλυπτη η νέα ταινία του Stephen Frears τοποθετημένη στην βρετανική επαρχία όπου ορισμένοι υποφέρουν από την αταραξία που επικρατεί, ενώ άλλοι την βρίσκουν εξαιρετικά ευεργετική.
Σε αναζήτηση της έμπνευσης: δημιουργικής, ερωτικής, συναισθηματικής, οι ήρωες του Frears, πολεμούν την πλήξη τους με τα γνωστά ανθρώπινα όπλα: παιδιάστικα τεχνάσματα, ερεθιστικές απιστίες, αυτονόητα μπλεξίματα και ήπιες ζηλοφθονίες, για να καταλήξουν τελικά στον κοινό τους παρανομαστή, αυτό που ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί αναζητούν: λίγη αγάπη και προσοχή.
Κατάσπαρτο με φλεγματικό χιούμορ και ατάκες που σε στέλνουν για…διάβασμα, βασισμένο στo ομώνυμο Graphic Novel της Possy Simonds το τελευταίο έργο του Frears διαχωρίζει τις αιτίες της απιστίας σε ελλείψεις, συναισθηματικής και εγωιστικής φύσεως. Τελικά όμως, τόσο η ανάγκη επιβεβαίωσης όσο και εκείνη της συναισθηματικής κάλυψης αποδίδονται ξεκάθαρα στην στενότητα του χώρου και των οριζόντων που συναντούνται τόσο στα αστικά κέντρα όσο και στην απέραντη ύπαιθρο όταν οι άνθρωποι αρνούνται να ξεφύγουν από τα ασφαλή και αδιαπέραστα όρια της καθημερινής τους ρουτίνας.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Ένα δάσος με καλλωπιστικά φυτά

Μιλάμε διαρκώς τους τελευταίους μήνες για τα ελλείμματα που παράγουν οι μεγάλες ΔΕΚΟ, εισηγμένες ή μη, το σύστημα Υγείας, ο ευρύτερος δημόσιος τομέας και καλώς αναζητούμε τρόπους για να μην εργαζόμαστε αποκλειστικά και μόνο για την συντήρησή τους. Οι λύσεις αυτές, μόνιμου και διαρθρωτικού χαρακτήρα, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την έξοδο της χώρας μας από τους τοκογλυφικούς όρους του μνημονίου, έως το 2013, κατά την κυβέρνηση.Υπάρχει όμως και ένα ακόμη μνημόνιο, μια ακόμη άτυπη συμφωνία, που παράγει ελλείμματα, ουσιαστικά, ψυχικά και ανθρώπινα και που κανένας δεν τολμάει να αναδιαπραγματευτεί τους όρους του.Αναφέρομαι στο μνημόνιο με την ανοησία, το εύκολο, το φθαρμένο, το αντιαισθητικό, το κιτς, που οδήγησε στην πνευματική χρεοκοπία της χώρας, πριν από οτιδήποτε άλλο.
Κακή τηλεόραση, προχειροφτιαγμένη μουσική, αδιάφορες ταινίες, βιβλία που ονειρεύονται να γίνουν σήριαλς, έργα τέχνης με καθαρά διακοσμητικό προσανατολισμό, αποτελούν τον δανεικό πολιτισμό που λαμβάνει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης, καλούμενος να αποπληρώσει επιτόκια με εξίσου ληστρικούς όρους, όπως: άκρατος καταναλωτισμός, τεράστιες υλικές προσδοκίες, αποπροσανατολισμός από τα ουσιώδη, απουσία κρίσης, αποχαύνωση, εγκατάλειψη της γνώσης, της επιστήμης της καλής τέχνης.
Ο παραγωγός αυτού του πολιτισμού συχνά δικαιολογείται τονίζοντας ότι «αυτά θέλει να βλέπει το κοινό». Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτά είναι που μπορεί να παράγει εκείνος. Καθώς, δεν διαθέτει ούτε την τεχνογνωσία, αλλά ούτε και την έμπνευση για κάτι υψηλότερο, περιορίζεται στην εύκολη λύση του να ντύσει με ιδεολογικό μανδύα τα παράγωγά του.‘Έτσι, υποστηρίζει τις επιλογές του με εμπορικά κριτήρια, μεταθέτοντας την δική του ανεπάρκεια στις πλάτες ενός κοινού, που εκπαιδεύθηκε να αναγνωρίζει στην προχειρότητα το πολιτιστικά ορθό.Παράλληλα, λοιπόν, με το συμβατικό μνημόνιο, η Ελλάδα πρέπει να απαρνηθεί και το μνημόνιο της σαχλαμάρας που της έχει επιβληθεί. Εδώ δεν συντρέχουν λόγοι, ούτε για επιμήκυνση αποπληρωμής του, ούτε για δεύτερες σκέψεις που μπορούν να οδηγήσουν στην διαιώνισή του μέσα από τις φόρμουλες των ΜΜΕ.Απαιτείται ρήξη μαζί του κάθετη και οριστική και συνειδητοποίηση ότι αυτό το δάσος που μας εμποδίζει να απολαύσουμε την ομορφιά του δέντρου, αποτελείται από δέντρα χωρίς ρίζες, και καλλωπιστικά φυτά που μας αρνούνται τον καθαρό αέρα της σκέψης και της λογικής επεξεργασίας.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΟ


Την κοπέλα την γνωρίζω αρκετά καλά, όπως και το παλικάρι. Άλλωστε, εγώ τους έφερα σε επαφή. Εκείνος την έχει ερωτευθεί με το μονοκόμματο τρόπο που ερωτεύονται οι πρωτόπειροι και θέλει να προχωρήσουν. Κι εκείνη έχει ψιλοτσιμπηθεί μαζί του, αλλά, κλασικά το σκέφτεται.

-Ρε Χάρη, μου λέει το παιδί, πες μου την αλήθεια: μπορεί να γίνει τίποτα με την κοπέλα;
-Γιατί να μην μπορεί του λέω. Της είπες ότι έχει καλή δουλειά και πως καθαρίζεις κοντά στο ενάμιση το μήνα;
-Της το είπα μου λέει.
-Ξέρει, ότι έχεις σπίτι για να μείνετε;
-Το ξέρει και το παραξέρει μου λέει.
-Ξέρει ότι ο πατέρας σου έχει κτήματα στη Χαλκιδική;
-Ε όχι, αυτό δεν της το είπα ακόμη.
-Κακώς, του λέω. Πρέπει να το μάθει αμέσως
-Θα το αφήσω να εννοηθεί, μου λέει, συνεσταλμένα

-Εντάξει, μια χαρά παιδί είσαι, του λέω, μπορείς να ελπίζεις
-Δηλαδή λες τελικά να ανταποκριθεί; Με ρωτάει.
-Γιατί όχι. Αν δεν έχει καμιά καλύτερη προσφορά.
Θα δείξει. Άλλωστε, σ αυτή τη φάση δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Μόνο να περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλει το…κομπιουτεράκι.

Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του




Ορισμένες φορές χρειάζεσαι απλώς κάποια ιδιαίτερα σημεία αναφοράς για να ανασκαλέψεις τις μνήμες σου. Πρέπει να ρίξεις γέφυρες με το μέρος του παρελθόντος σου που θέλεις να επισκεφθείς, που να σου εξασφαλίζουν ένα ασφαλές ταξίδι και μια όσο το δυνατό λιγότερο ανώδυνη επιστροφή.

Μόλις εχθές επέστρεψε τυχαία στα χέρια μου το πρώτο φύλλο της σχολικής εφημερίδας που εκδίδαμε με τους συμμαθητές μου, στην ΣΤ΄Δημοτικού. Με αγωνία αναζήτησα να βρω το πρώτο «δημοσιογραφικό» κείμενό που είχα γράψει στη ζωή μου . Το αποτέλεσμα ήταν άκρως ανατρεπτικό και τελικά με βοήθησε να επαναπροσδιοριστώ και να εστιάσω με μεγαλύτερη προσήλωση στις διαδρομές που θα θελα να διανύσω. Από μια αράδα, λοιπόν, λίγων λέξεων φωτίστηκε ξανά η ζωή μου, κατάλαβα τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά ότι η μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του, όπως αυτός διαμορφώθηκε από τις παιδικές του εμπειρίες και τις αξίες που υιοθέτησε.
Γεύσεις και εικόνες πλημμύρισαν ξαφνικά το μυαλό μου. Εγώ με τον αδελφό μου στο δρόμο να λέμε τα κάλαντα. Να μαζεύουμε μόνο όσα χρήματα χρειαζόμαστε για να αγοράσουμε το επιτραπέζιο παιχνίδι που είχαμε βάλει στο μάτι.
Να βρισκόμαστε κατά τη μία στο σπίτι να το έχουμε ανοίξει και να διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσεως. Να παίζουμε για τρεις τέσσερις ωρίτσες και το απόγευμα να κατεβαίνω στο στενό και να συναντάω τους φίλους μου που ακόμα έλεγαν τα κάλαντα. Να με ρωτάνε πόσα μάζεψες και να τους λέω με περηφάνια: 235 δραχμές.
Να βάζουν τα γέλια και να μου λέμε ότι αυτοί είχαν μαζέψει τρία με τέσσερα χιλιάρικα έκαστος. Αυτά και άλλα πολλά μου ήρθαν στο μυαλό.
Για τέλος παραθέτω αυτούσιο, το πρώτο «δημοσιογραφικό» κείμενο της ζωής μου. Την αρχή μιας πορείας που δεν πρόκειται να μου φέρει ούτε δόξα ούτε χρήματα, παρά μόνο την ικανοποίηση του να ξεκλέβω πάντα λίγες ωρίτσες δημιουργίας για να τις μοιράζομαι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Από τη μαγευτική, μπορούμε να πούμε, αυτή σκηνή, έχω πολλές εντυπώσεις και καλές και κακές. Η πρώτη μου εντύπωση είναι οι ζητωκραυγές που επικρατούσαν από τα «μικρά» κατά τη διάρκεια της παράστασης. Άλλο που έμεινε στο μυαλό μου είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, το θέατρο που είδαμε ήταν περισσότερο για παιδιά μικρής ηλικίας. Με εντυπωσίασαν αρκετά τα σκηνικά και πιο πολύ η μουσική. Στο θέατρο ήταν ακόμα ένα σχολείο, έτσι αυτό γέμισε και έμοιαζε με μελίσσι. Πολλά παιδιά έμειναν όρθια. Κατά τη γνώμη μου έπρεπε να έρθουν τα σχολεία σε διαφορετικές παραστάσεις. Επίσης, εντύπωση μου έκανε η βάρβαρη, άτιμη, μπορούμε να πούμε χειρονομία που έκανε ένα μέλος του θιάσου σ ένα συμμαθητή μου. Αυτές είναι οι εντυπώσεις μου από το θέατρο.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

The Social Network


Οι ενδιαφέρουσες ιδέες δεν οδηγούν αξιωματικά σε προσοδοφόρα αποτελέσματα.
Η αποφασιστικότητα με την οποία θα καταπιαστεί μαζί τους ο φορέας τους και η αμεσότητα με την οποία θα επιχειρήσει να τις υλοποιήσει παίζουν τελικά καθοριστικό ρόλο για τις διαστάσεις που θα πάρουν.
Για τον νεαρό φοιτητή του Χάρβαρντ Μαρκ Ζούκερμπεργκ δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία το ποιος πρωτοσκέφτηκε μια ιδέα. Γι αυτόν αξία έχουν δύο πράγματα: η σφοδρότητα με την οποία μια σκέψη θα κατακτήσει σχεδόν εμμονοληπτικά το μυαλό ενός ανθρώπου και θα διακλαδωθεί σε κάθε μόριο της ύπαρξής του και η αποφασιστικότητα στην υλοποίησή της. Εξαιρετικά ευφυής ως προγραμματιστής και αρκετά οραματιστής ως επιχειρηματίας ο νεαρός ιδρυτής του Facebook, είχε όλα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που συνθέτουν μια προσωπικότητα αρκετά διφορούμενη και μυστηριώδη. Ευστροφία, πειθώ, οργανωτική ικανότητα, τόλμη και άγνοια κινδύνου. Ο κατά David Fincher , Μαρκ Ζούκερμπεργκ ((Jesse Eisenberg), είχε όμως κυρίως δύο πολύ βαριά πλεονεκτήματα: πρώτον ότι δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα λιβάνιζε για εβδομάδες ή μήνες μια ιδέα, όπως οι διεκδικητές της αμύθητης επιτυχίας του και δεύτερον μια τερατώδη φιλοδοξία που τον ανάγκαζε να ταχθεί ψυχή του τε και σώματι στην υπηρεσία ενός οράματος που έκανε το Facebook παγκόσμιο φαινόμενο και τον ίδιο δισεκατομμυριούχο.

Ο David Fincher διατηρεί στην ταινία του μια εξαιρετικά μυστικοπαθή ατμόσφαιρα με χαμηλότονους φωτισμούς και σκοτεινά χρώματα.
Μοιάζει σα να θέλει να βάλει το κοινό από την πίσω πόρτα μέσα στον κλειστό πυρήνα, των αδελφοτήτων, των λεσχών, των κλειστών φατριών που αποτελούν τα θεμέλια των μεγάλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων των ΗΠΑ, εκεί όπου μια ιδέα πολύ άμεσα μπορεί να αποκτήσει μια εξωπραγματική για τον υπόλοιπο κόσμο δυναμική. Τοποθετώντας στον πυρήνα της αφήγησής του, την δικαστική διαμάχη του Ζούκερμπεργκ με τους αντίδικους του, ο Fincher χρησιμοποιεί την κάμερα σαν να δείχνει ότι προσπαθεί να προλάβει την επόμενη κίνηση ενός εξαιρετικά αποφασιστικού νεαρού.
Εξαιρετική οικονομία στην αφήγηση, καλογραμμένοι διάλογοι κι ένα μοντάζ αρμονικά και σφιχτά μετρημένο συνθέτουν την φόρμα μιας ενδιαφέρουσας ταινίας για τη νέα επιχειρηματικότητα και την οικειοποίηση των ιδεών.
«Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν στις πόλεις και τα χωριά. Σήμερα ζούνε στο διαδίκτυο» εκστομίζει με πυρετική έπαρση σε κάποια στιγμή της ταινίας στενός συνεργάτης του Ζούκερμπεργκ. Η ταυτοποίηση της παραπάνω αλήθειας ρέει στην καθημερινή μας ζωή σχεδόν ασυνείδητα. Ο σύγχρονος άνθρωπος ανέκαθεν έψαχνε για τη μια και μοναδική κατάσταση που θα εξυπηρετούσε τις πολλαπλές επιδερμικές του ανάγκες. Κι η εταιρεία του Ζούκερμπεργκ του έδωσε αυτή τη δυνατότητα και με το παραπάνω.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7,5

Το λιοντάρι που ένιωθε ποντίκι


Η πραγματική ισχύς του ανθρώπου είναι η ψυχική του επαγρύπνηση. Η διαρκής προσπάθεια κατανόησης του εαυτού του, που καταλήγει συνήθως στην περιβόητη αυτογνωσία, μια κατάσταση που θωρακίζει τις προσωπικότητες απέναντι σε κάθε μορφής επιθέσεων.
Η συνειδητοποίηση αυτής της δύναμης που αποκτάει πολλαπλασιαστική ισχύ μέσα από τις ομάδες και τα σύνολα είναι ικανή σε βάθος χρόνου να συνθλίψει κάθε ψευδαίσθηση, την οποία προσπαθούν να επιβάλλουν ως μόνη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα οι ομάδες συμφερόντων που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας τάξης.
Μέχρι σήμερα το άτομο κρυβόταν πίσω από ιδεολογίες, τις οποίες υπηρετούσε με θεολογική ευλάβεια. Από την στιγμή όμως που αυτές εκφυλίστηκαν στην πράξη και από τα αριστερά και από τα δεξιά του τώρα πρέπει να αναζητήσει τη σύνθεση που θα εξυπηρετεί ολόκληρη την ανθρωπότητα, το ζωικό βασίλειο και τη φύση.
Παράλληλα, αποτελεί σχεδόν τη νέα συλλογική μοιρολατρία η άποψη που θέλει τις αγορές να ρυθμίζουν εφεξής την ποιότητα και τον τρόπο με τον οποίο θα ζούμε και θα ενεργούμε. Γνωρίζουμε, όμως, ότι με κάθε καινούργια δηλητηριώδη διατύπωση εμφανίζεται και το αντίδοτό της, ακριβώς όπως το συναντούμε στην ουρά πολλών δηλητηριωδών φιδιών. Άλλωστε, η λύση στα περισσότερα από τα προβλήματά μας, βρίσκεται κάπου τριγύρω, αρκετές φορές την έχουμε συναντήσει, αλλά σπάνια της δώσαμε την προσοχή που της άξιζε.
Αυτό συμβαίνει επειδή κυριαρχούν στο μυαλό μας οι εκατοντάδες χιλιάδες περισπασμοί της προσοχής μας από τα ουσιώδη.
Η αναζήτηση των επουσιωδών κυριαρχεί τόσο στη σκέψη όσο και κατ επέκταση στην συνήθη πρακτική μας.
Γι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι η μοίρα του. Και τα υψώματα που πρέπει να ορθώσει για να ανασχέσει την επίθεση που έχουν εξαπολύσει εναντίον του οι αχαλίνωτες δυνάμεις της αγοράς δεν πρέπει να εξαντλούνται στην βάση ξεθωριασμένων θεωριών και ουτοπικών αναζητήσεων.
Γιατί τελικά κι αυτές το μόνο που του αποφέρουν πια είναι μερικούς επιπλέον περισπασμούς και τίποτα περισσότερο.
Άλλωστε, επί της ιστορικής εμπειρίας η διάψευση των προσδοκιών και της εμπιστοσύνης του έχει αποδειχθεί περίτρανα μέσα από την θεαματική αποτυχία των δύο κυρίαρχων συστημάτων σκέψης να θέσουν τον άνθρωπο και το περιβάλλον στο επίκεντρο της κυβερνητικής τους πρακτικής.
Σε αδρές γραμμές, έχει αποτυπωθεί περίτρανα πως ούτε τα κομματικά όργανα θα κυβερνήσουν με μεγαλύτερη ανθρωπιά έναν λαό, αλλά ούτε και η σωστή δήθεν λειτουργία της αγοράς θα εξαναγκάσει τους αδίστακτους καπιταλιστές να απαρνηθούν τη φύση τους.
Τελικά, η επανάσταση της αυτογνωσίας, η αναζήτηση της αυθεντικότητας, η απόπειρα κατανόησης του διαφορετικού, αναπτυγμένες σε μια διαφορετική κλίμακα, ίσως θα μπορούσαν να γκρεμίσουν τον φασματικό κόσμο των επουσιωδών και μαζί του όλες τις παραπλανητικές ψευδαισθήσεις που σπέρνει στις ζωές μας. Ώστε να εκμηδενιστεί με συνοπτικές διαδικασίες ένας ολόκληρος κόσμο απίστευτης ρευστότητας, όπου το "εκφοβιστικό" θεωρείται το απολύτως εμπιστεύσιμο και ο φόβος η μόνη αναλλοίωτη σταθερά.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΕΧΑΣΕΣ

Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ίδρυσε το Facebook για να εκδικηθεί την πρώην του κοπέλα.
Ο Σον Πάρκερ ίδρυσε το Napster θέλοντας επίσης να εκδικηθεί μια κοπέλα που δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά του. Και οι δύο τους μεγαλούργησαν προσπαθώντας να τις δείξουν τι είχαν χάσει.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ίδρυσα κι εγώ το «ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ». Ωστόσο, με τους ρυθμούς επισκεψιμότητας που διατηρώ υπολογίζω ότι χρειάζομαι περίπου 135 ζωές για να ολοκληρώσω την εκδίκηση μου.

Τιτιβίσματα


Η έκρηξη που παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια στον τομέα της τεχνολογίας έφερε στις ζωές των ανθρώπων, θετικές και αρνητικές συνέπειες .
Μεταξύ αυτών, έφερε νέους τρόπους επικοινωνίας και διεκπεραίωσης εργασιών, ελαχιστοποίησε τις αποστάσεις, έκανε πιο εφικτούς τους στόχους, απομυθοποίησε τις ουτοπίες. Ταυτόχρονα όμως έπαιξε και παίζει ένα περίεργο παιχνίδι αντιφάσεων και αναπάντητων αποριών σχετικά με το μεγάλο ζήτημα της διαχείρισης του χρόνου. Αυτός λοιπόν ο κερδισμένος χρόνος που μας προσφέρουν απλόχερα οι διάφορες εφαρμογές, που ασχολούνται για παράδειγμα με εργασίες που κάποτε θα χρειαζόταν μέρες, εβδομάδες ή και μήνες προσπάθειας για να ολοκληρωθούν κατά ένα ανεξήγητο τρόπο δεν αρκεί ποτέ. Αν τον παρατηρήσει κανείς μοιάζει με δανεισμένο χρόνο που διατίθεται με τον όρο της πλήρoυς κατανάλωσής του εντός των τεχνολογικών ορίων.
Άρα η τεχνολογία μας προσφέρει περισσότερο χρόνο για να τον αφιερώσουμε σ αυτήν και λιγότερο χρόνο για την προσωπική μας ζωή.
Κατά μία έννοια, αποτελεί μία τράπεζα χρόνου με σχεδόν τοκογλυφικά επιτόκια.
Μας επιβάλλει τους όρους της μ έναν τρόπο σχεδόν υπνωτιστικό και μας μετατρέπει σε όντα διαφορετικά από αυτά που κάποτε ήμασταν. Καλύτερα ή χειρότερα, μονάχα ο χρόνος θα το δείξει.
Οι όροι λοιπόν λειτουργίας της υψηλής τεχνολογίας είναι συγκεκριμένοι και κατανοητοί πλέον για όλους.
Αρκεί μόνο να περιηγηθεί κανείς σε ένα εξειδικευμένο επαγγελματικό πρόγραμμα για να καταλάβει ότι οι ζωές μας μετατρέπονται σταδιακά σε εφαρμογές, γεμάτες με εύχρηστα εργαλεία, αρχεία, μνήμες, πάνελς εντολών και γραμμές οδηγιών.
Η σύντμηση των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, το δέος μας μπροστά σε διανοητικά αναπτύγματα ή ογκώδη δημιουργήματα, οι εσκεμμένες ανορθογραφίες, η ελαχιστοποίηση με λίγα λόγια των παραμέτρων της επικοινωνίας είναι όροι που διατρέχουν τα περιβάλλοντα των προγραμμάτων.
Στην καθημερινή μας ζωή, η ανάπτυξη ενός σκεπτικού μοιάζει με αφόρητη φλυαρία και η ανάγνωση ενός καλογραμμένου κειμένου με μουσειακή περιήγηση. Την ίδια ώρα, έρευνες καταδεικνύουν την υποχώρηση των ηλεκτρονικών ταχυδρομείων στις προτιμήσεις του κοινού έναντι πιο σύντομων, περιεκτικών και άμεσων λύσεων εκπομπής μηνυμάτων.
Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλώνει παράλληλα με αυτή την πραγματικότητα την οποία θα αποδεχτεί ως αυτονόητη.
Το ένα μετά το άλλο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της υπεροχής του ανθρώπου εντός του ζωικού βασιλείου περιέρχονται σε αχρησία, καθώς εκτός των άλλων ο άνθρωπος φαίνεται να απαρνιέται τον πλούτο του λόγου και να υιοθετεί την γλώσσα των πουλιών.
Μια επικοινωνία επιφανής, απαλή και απολύτως διευρυμένη, χωρίς πολλά λόγια είναι σίγουρα εφικτή και υλοποιήσιμη. Όχι όμως και η έκφραση συναισθημάτων. Αυτών που απαιτούνε πολλές λέξεις και αρκετό χρόνο για να αποτυπωθούνε με ευκρίνεια και που τώρα καταπνίγονται οδηγώντας σε ψυχικές και διανοητικές διαταραχές. Η τεχνολογία χρειάζεται τον άνθρωπο να είναι σωματικά ξεκούραστος, αλλά ψυχολογικά συμπιεσμένος.
Η έκφραση συναισθημάτων καταπιέζεται από την τεχνολογία, όσο συμπιέζονται τα κείμενα, απλοποιούνται οι εικόνες και εκλαϊκεύονται οι ήχοι.
Μια επικοινωνία λοιπόν, χωρίς ουσία, βάθος και νοήματα, και χωρίς τη δυνατότητα διατύπωσης ολοκληρωμένων νοημάτων και έκφρασης συναισθημάτων είναι μια ανολοκλήρωτη κατάκτηση και πιθανότατα μια ακόμη ψευδαίσθηση της νέας εικονικής πραγματικότητας.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Η παραγραφή της ατομικής ευθύνης ως αντάλλαγμα για την απεμπόληση ανθρώπινων δικαιωμάτων

Σε 6ετή φυλάκιση και 20ετή απαγόρευση να εξασκεί το επάγγελμά του καταδικάστηκε από το Ιρανικό καθεστώς ο Ιρανός σκηνοθέτης Ταφάρ Παναχί. Η συνταρακτική αυτή είδηση, πως αφαιρείται από έναν καλλιτέχνη το δικαίωμα να ζει και να εργάζεται ελεύθερος, αποδεικνύει περίτρανα ότι καμιά άλλη περίοδος στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού δεν είχε αναδείξει το έργο τέχνης και γενικώς την δημιουργία σε ακτιβιστική δράση. Μάλιστα, σε χρόνια που χαρακτηρίζονται από την λέξη κρισιμότητα, η δημιουργία είναι εξ ορισμού στρατευμένη και η πρωτότυπη έκφραση αυτούσια επαναστατική πράξη.
Στη χώρα μας όμως δοκιμάζουμε μια ακόμα παγκόσμια καινοτομία. Η ελευθερία της σκέψης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας υπονομεύεται από την λαίλαπα αντιγραφής και αναπαραγωγής που έχει καταρρακώσει την εγχώρια δημιουργία, γοητεύοντας τα πλήθη. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι πια δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν, παρά να αναμασούν ότι παίζεται κατά κόρον στην εγχώρια σκηνή.

Εξάλλου, τα βαρίδια του ελληνικού παρελθόντος, οι δυνάμεις της ανάσχεσης κάθε εξελικτικής διαδικασίας, οι κακές και βαρύθυμες νοοτροπίες, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και τον χώρο του πολιτισμού.
Έτσι, ακόμα και οι άνθρωποι της τέχνης, της δημιουργίας, και της έμπνευσης δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον κανόνα των εξαντλητικών άκαρπων συζητήσεων και αντιπαραθέσεων επί διαδικαστικών θεμάτων, μικροπαραγοντισμών, γραφειοκρατικών ανωμαλιών, κρατικών αδικιών και τελικά να χάσουν τον προσανατολισμό τους.
Εν ολίγοις, οι κρίσιμες για την πνευματική ανόρθωση ενός τόπου ζυμώσεις των ανθρώπων της έκφρασης και της διανόησης είχαν για καιρό αντικατασταθεί από συζητήσεις για επιχορηγήσεις, κρατικές χρηματοδοτήσεις και τρόπους εξασφάλισης υλικών στηρίξεων βασισμένων σε δάνειες δυνάμεις. Κατά συνέπεια αυτών, το έργο τέχνης και η επικοινωνία του με τον κόσμο σχετίστηκε σε βαθμό διάβρωσης με το οικονομικό σκέλος του πολιτισμού και η κοινωνική συμμετοχή των δημιουργών εξαντλούνταν σε καταθέσεις αιτημάτων θεσμικού και οικονομικού χαρακτήρα.

Τελικά, η θεαματική μείωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων που καταγράφηκε στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία συνάντησε και τον τομέα του πολιτισμού σε μια πολύ κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας, που χαρακτηρίζεται από την απεμπόληση της προσωπικής ευθύνης ως αντάλλαγμα στην παράδοση ορισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Η δαιμονοποίηση της έννοιας της παραγωγικότητας, η οποία λίγο ως πολύ αντιμετωπίζεται σε ιδεολογικό επίπεδο ως δουλική συμμετοχή στα κέρδη των κεφαλαιούχων, εξασθένισε σε βαθμό υποσιτισμού τη χαρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της εξέλιξης.
Πολλές κρίσιμες έννοιες απέκτησαν ένα νέο βολικό περιεχόμενο, που αντανακλούσε τη βαθιά σπορά των στερεοτύπων στην ψυχή του Έλληνα, που μετατράπηκε σε άβουλο ον, παραδομένο και ανίσχυρο στις βουλές των παραγόντων της ασημαντότητας και της μαζικής αφέλειας.
Η νέα δημιουργία, όμως, η νέα καλλιτεχνική έκφραση, θα εκπορευτεί σύμφωνα με τα σημάδια από τους καθημερινούς ανθρώπους.
Αντίθετα, οι επαγγελματίες του πολιτισμού θα πρέπει είτε να αναζητήσουν μία φόρμουλα που θα εξυπηρετεί την ανάγκη τους για καλλιτεχνική έκφραση (όση απέμεινε) και παράλληλα την ανάγκη αναζήτησης πόρων για την επιβίωσή τους ή να στραφούν σε πιο κερδοφόρες προοπτικές. Νομοτελειακά θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι και θα λάμψουν οι καθαρές και τίμιες προσδοκίες απέναντι στην τέχνη και την δημιουργία.
Σ αυτό το πλαίσιο ο άνθρωπος της καθημερινότητας έχει να επιτελέσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Να συναντήσει τον προορισμό του, παράγοντας σε κοινωνικό επίπεδο ελπίδα και εμψύχωση μέσω της αισθητικής και της δημιουργικής προσπάθειας.

Να βρει ξανά τον εαυτό του και να μετατραπεί από μιμητικό κατάλοιπο που ζει και εκφράζεται μέσα από τις ζωές και τις φωνές άλλων σε αυτοσυνείδητο ον. Αν όμως αποφασίσει ο Έλληνας να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις , και να ακολουθήσει τον δύσβατο αλλά όμορφο δρόμο της δημιουργίας για να ανακαλύψει την προσωπική του ταυτότητα, ώστε να επανατοποθετηθεί σ ένα κόσμο που έπαψε να αποτελεί ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό, θα έχει κάνει και ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πιο ανθρώπινης και βιώσιμης καθημερινότητας για τον ίδιο και τα παιδιά του. Επειδή, όμως δημιουργία, σημαίνει πρωτίστως ανάληψη ευθύνης, η καλλιέργεια της υπευθυνότητας αποτελεί ίσως το σπαθί που θα κόψει τον γόρδιο δεσμό της στασιμότητας και της αναμάσησης των ίδιων προτύπων.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι

Είναι πασιφανές ότι οι δυο τους είναι πια ζευγάρι. Στην καφετέρια που συχνάζω έρχονται την ίδια μέρα και ώρα, κάθονται σχεδόν πάντα στο ίδιο τραπέζι και παραγγέλνουν ζεστά καφεδάκια και ένα λαπ τοπ.
Εκείνη μπαίνει στο Facebook για να παίξει τα αγαπημένα της παιχνίδια, εκείνος ανοίγει μια σελίδα με ζωντανή μετάδοση των αποτελεσμάτων του στοιχήματος και μετά καρφώνεται στην οθόνη της τηλεόρασης.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εκείνη κάνει ελαχιστοποίηση προκειμένου ο αγαπημένος της να πληροφορηθεί για το σκορ κάποιου αγώνα και αρκετά συχνά ο ένας επιβραβεύει τον άλλον μ ένα φιλί στο στόμα. Φαίνεται πως υπάρχει χημεία μεταξύ τους, αφού καταφέρνουν να διαχειριστούν τον ίδιο υπολογιστή με τόση αγάπη και αρμονία. Ίσως φέτος μάλιστα να συγκεντρωθούν στο ίδιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μαζί με τις οικογένειές τους για περαιτέρω σύσφιξη σχέσεων και προφίλ.
Διασκέδαση άμεση, ανώδυνη και ανέξοδη είναι το διαδίκτυο.
Η ελληνική μέρα της μαρμότας όμως έχει και συνέχεια.
Ζευγαράκια εικοσάρηδων κάνουν την εμφάνισή τους, όταν πυκνώνουν οι γραμμές του σκοταδιού.
Ζητούν συνήθως αμέσως ένα λάπ τοπ κι αν έχει καλώς, αν δεν έχει θα πρέπει να περιμένουν στωικά μέχρι να απελευθερωθεί ένα και να αρχίσουν να πλοηγούνται στα αστεία βιντεάκια της εβδομάδας.
Δεξιά και αριστερά, γυναικοπαρέες και ανδροπαρέες συνομιλούν πάντα σε σχέση με αυτό που βλέπουν στην οθόνη τους.

Ο υπολογιστής ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μοιάζει να είναι πια απαραίτητη συνθήκη για την επικοινωνία. Γενικά, δύσκολα ξεκινάμε μια συζήτηση χωρίς να βλέπουμε κάτι μπροστά μας. Αυτή η κατάσταση δεν κατανικά απλώς την αμηχανία των σκόπιμων παύσεων, αλλά και την σκοτούρα του να σκεφτεί και να πει κανείς κάτι ουσιαστικό.
Ένας τοξικοεξαρτημένος κάνει συχνά την εμφάνισή του ζητώντας μισό ευρώ για να αγοράσει ένα σάντουιτς.
Δεν του δίνει κανένας γιατί «είναι πρεζόνι κι αμέσως θα τρέξει για να αγοράσει τη δόση του».
Καμιά φορά οι καταστηματάρχες είναι λιγάκι απότομοι απέναντι στους ναρκομανείς.
Αργότερα, αν τους ζητήσεις εξηγήσεις θα σου πουν ότι προστατεύουν τους πελάτες τους από κάποια ενδεχόμενη αναπάντεχη έκρηξη κάποιου εξαρτημένου.
Κάποτε ρώτησα κάποιον, πως νομίζει ότι θα αντιδρούσαν οι πελάτες του αν κάποια δύναμη τους απαγόρευε για ένα χρονικό διάστημα να ανοίξουν έναν υπολογιστή.
Από τις γκριμάτσες του κατάλαβα ότι έχει κάνει στο μυαλό του πλήρη διαχωρισμό της μιας εξάρτησης από την άλλη.
Η μια φέρνει χρήματα στις τσέπες νόμιμων επιχειρηματιών, η άλλη μόνο σκοτούρες και μπελάδες. Οι εκρήξεις της δεύτερης είναι φανερές, επικίνδυνες, γίνονται πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, ενώ της πρώτης καταπνίγονται στην απορροφητική ιδιωτικότητα.

Το ζευγάρι της ιστορίας μας θα επισημοποιήσει σύντομα τη σχέση του, όπως και εκατοντάδες ακόμα ζευγάρια αυτό το χρόνο.
Επίσης χιλιάδες παρέες θα συνεχίσουν να επικοινωνούν με τον νέο τρόπο.
Την μορφή ενός νέου πολιτισμού, τόσο ανενδοίαστα αποδεκτού από τον σημερινό άνθρωπο, που σου προκαλεί βασανιστικά ερωτηματικά για το μέλλον. Ενός πολιτισμού που εκφράζεται μέσα από την αποσπασματικότητα και την ελαχιστοποίηση των εκφραστικών μέσων και που εξαντλείται στα όρια λιγοστών λέξεων: στοίχημα, Facebook, funny videos, τελεία και παύλα.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Homo pereosis


Προσπαθώντας να απαντήσω στο επίμονο ερώτημα τού γιατί δεν καταφέρνουν ποτέ οι εκρήξεις θυμού των Ελλήνων πολιτών να μεταφραστούν σε βελτίωση των όρων διαβίωσης , προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τις προσωπικότητες των πιο εξοργισμένων ανθρώπων που συνάντησα τον τελευταίο καιρό.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι από αυτούς είχαν κάποιο προσωπικό λόγο να είναι θυμωμένοι και εξηγούμαι: Αρκετοί γκρίνιαζαν, λόγω περαίωσης, λες και ήταν υποχρεωμένοι να την κάνουν, αν ήταν εντάξει τα βιβλία τους. Ορισμένοι ήταν έξω φρενών, καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους και ακυρώθηκε λιγάκι απότομα το όνειρο της μονιμότητας δια της πλαγίας οδού. Τέλος υπήρχαν και εκείνοι που φοβόταν την μετάταξή τους σε μια υπηρεσία που δεν θα γνώριζαν τους προϊστάμενους, ώστε να παίρνουν άδειες όπου και όποτε τους καπνίσει, και άλλες προκλητικές παροχές, να φορτώνουν τους συναδέλφους τους με πρόσθετη εργασία, τους φορολογουμένους με τα άχρηστα μισθολόγιά τους και να επιβαρύνουν τη θέση δημοσίων υπάλληλων που αναγκάζονται για χρόνια ολόκληρα να ζήσουν και να εργαστούν μακριά από τα παιδιά και τις οικογένειές τους επειδή δεν είχαν ποτέ το γνωστό μας «δόντι».
Αντίθετα, παρατηρώ ότι αυτοί που θα έπρεπε να είναι πραγματικά εξοργισμένοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση περισσότερο στωικά.
Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι που έχουν κάποιο υπαρκτό αντικείμενο και απέκτησαν τις θέσεις τους με αξιοκρατικά κριτήρια, συνταξιούχοι που μόχθησαν μια ολόκληρη ζωή για μια καλή σύνταξη, η οποία τους ψαλιδίστηκε μέσα σε ένα διήμερο, έμποροι και μαγαζάτορες που υπήρξαν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, αντιμετωπίζουν την γενική κατάσταση με μια οργισμένη στωικότητα που συγκινεί.
Άλλωστε, οι δύο πατρίδες είναι πανταχού παρούσες κάθε στιγμή, με τη μια να σε πληγώνει και την άλλη να σε ενθαρρύνει.
Η μικρή Ελλάδα των καθαρών λογαριασμών και η μεγάλη Ελλάδα της περαίωσης, της τακτοποίησης και του βολέματος δεν μπορεί να ανήκουν όμως στο ίδιο στρατόπεδο. Δεν είναι η ίδια χώρα. Κι αν μια κυβέρνηση θέλει να δικαιούται τον τίτλο της σοβαρότητας που διεκδικεί πρέπει επιτέλους να βάλει χέρι στην Ελλάδα της λοβιτούρας και των προκλητικών νοοτροπιών. Να εξατομικεύσει τις περιπτώσεις ώστε να αναζητήσει όλους εκείνους που βασίζονταν στο ότι αργά ή γρήγορα θα υπήρχε μια περαίωση οικονομικής ή υπηρεσιακής φύσεως για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος των παρανομιών τους, έναντι μιας τυπικής συνεισφοράς που διαρκώς προκαλεί το σύνολο.

Ο Έλληνας, λοιπόν, είναι θυμωμένος και με το δίκιο του. Είναι όμως, τελικά, τόσο μεγάλο το ποσοστό των συμπολιτών μας, που είναι εξοργισμένοι για τους λάθος λόγους, που ο θυμός αυτός είναι ρηχός και σύντομα θα εξατμιστεί, καθώς οι ίδιοι άνθρωποι θα επιχειρήσουν από άλλο δρόμο να ξανακατακτήσουν το γνώριμο στάτους που τους θέλει με λίγο κόπο να αποκτούν το μέγιστο όφελος.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ΜΠΑΜΠΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΚΑΜΙΝΑΔΑ


Ένας νέος άγιος κάνει την εμφάνισή του το 2050. Κινείται κι αυτός πάνω σ έλκυθρο που το σέρνουν τάρανδοι, κατεβαίνει κι αυτός μέσα από τις καμινάδες κι αφήνει δωράκια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μερικά από τα δώρα του είναι κουπόνια για δωρεάν εξετάσεις υγείας και για σχολικά βιβλία, ενώ στα πολύ καλά παιδάκια αφήνει και δωρεάν μαθήματα ξένων γλωσσών και υπολογιστών. Αυτός ο νέος άγιος ονομάζεται «Κράτος Πρόνοιας».

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

THE COVE (Ο ΟΡΜΟΣ)


Ένα ντοκιμαντέρ προορισμένο να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ταρακουνήσει τους θεατές, να κινητοποιήσει τις παγκόσμιες δυνάμεις του ακτιβισμού και τελικά να δρέψει κινηματογραφικές δάφνες, μαζεύοντας πλειάδα βραβείων μετατρέπεται με το πέρασμα του χρόνου και σε μια αληθινή στιγμή επίγνωσης, μια αψεγάδιαστη εμπειρία ζωής.

Στη ζωή μας κάποια στιγμή, όλοι ξυπνάμε από τον προσωπικό ή συλλογικό μας λήθαργο και για λίγες ή πολλές στιγμές –από εμάς εξαρτάται-βλέπουμε τα πράγματα καθαρότερα-στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Το πρόβλημα λοιπόν της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ζώων συνήθως κρύβεται μέσα σε μια αιθάλη ακυρώσεων, μετατοπίσεων, αναβολών και υπεκφυγών, κάνοντας ολόκληρη την ανθρωπότητα συμμέτοχη σε μια γενοκτονία που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ στο πραγματικό της μέγεθος.

Ο σκηνοθέτης της πολυβραβευμένης ταινίας «τεκμηρίωσης» (The Cove) Λούης Ψυχογιός, οργάνωσε με υποδειγματική ακρίβεια μια φιλόδοξη αποστολή και κατάφερε μαζί με το επιτελείο του να συλλέξει ένα οπτικοακουστικό υλικό που εμπεριέχει ατράνταχτες αποδείξεις για την αποκάλυψη ενός από τα μεγαλύτερα οικολογικά εγκλήματα στον πλανήτη. Της σφαγής δεκάδων χιλιάδων δελφινιών στο Τάιτζι της Ιαπωνίας.

Το προσκόμματα που συναντά είναι πολλά, καθώς οι ιαπωνικές αρχές στηρίζουν μεγάλο μέρος της εξωτερικής πολιτικής τους στην αντιμετώπιση των ακτιβιστικών δραστηριοτήτων που ασχολούνται με τη δολοφονία των δελφινιών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μάλιστα, η οργανωμένη κρατική προπαγάνδα φαίνεται πως έχει βυθίσει στην άγνοια επί του θέματος το μεγαλύτερο μέρος της ιαπωνικής κοινής γνώμης που δεν έχει πάρει μυρωδιά τι συμβαίνει στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Νότου

Παράλληλα, όμως με το περιβαλλοντικό ζήτημα, κι ένα διατροφικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους που απειλεί άμεσα την υγεία των Ιαπώνων συντελείται στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.

Διαθέτοντας άρτιο επιστημονικό εξοπλισμό, και πολύ κουράγιο και θάρρος η ομάδα του Ψυχογιού, αντιπαρέρχεται των τραμπουκισμών και των απειλών που δέχεται, ρισκάρει και κερδίζει μια από εκείνες τις κινηματογραφικές στιγμές που πραγματικά αλλάζουν τον κόσμο.

Δομημένο με εκπληκτική αρμονία, αληθινό, ειλικρινές και πηγαίο το ντοκιμαντέρ του Λούη Ψυχογιού ανοίγει δρόμους και συνταράσσει με τις εικόνες και την ανθρωπιά του.

Μάλιστα, η αποκατάσταση της πραγματικότητας και η αποκάλυψη του φρικτού εγκλήματος στη θάλασσα του Τάιτζι, συνέβαλε σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία στην κάθετη μείωση του αριθμού των δολοφονημένων δελφινιών στην Ιαπωνία. Ανέδειξε όμως και μια ακόμα διάσταση του προβλήματος: αυτή που αφορά στην αξιοποίηση των θηλαστικών σε σόου με ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Καταλήγοντας σ ένα συμπέρασμα που δεσμεύει με την σφραγίδα της ατομικής ευθύνης ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Όσο θα υπάρχει ανάγκη για κατανάλωση κρέατος δελφινιού, κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ψυχαγωγούνται βλέποντας ζώα να ταλαιπωρούνται εκτελώντας θεαματικούς ακροβατισμούς τόσο θα υπάρχουν αιματοβαμμένες θάλασσες και ένοχες κοινότητες σαν κι αυτή του Τάιτζι.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:9

Τελικά, οι άντρες είναι μεγάλα κορόιδα

Είχα να δω πολλά χρόνια το Λευτέρη, ένα παλιό μου φίλο από το σχολείο. Έτσι, όταν τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο τις προάλλες, κανονίσαμε να βγούμε για καφέ.
Εκεί μου αποκαλύπτει ότι πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του κι ότι τώρα βρίσκεται στα «μέλια» με κάποια άλλη.
Οι αιτίες της διάστασης που μου ανέφερε επισκιάζονταν θεαματικά από τη μέγιστη όλων: την συνεχή γκρίνια, τα μικρόψυχα παράπονα του στυλ οι δικοί σου συγγενείς κάνουν έτσι, ενώ οι δικοί μου είναι έτσι κτλ. Αν προσθέσουμε σ αυτά και την βάναυση καταπάτηση των μικρών του ελευθεριών, όπως το να βγαίνει με κάποιους φίλους για ένα ποτό, ή να πάει σαν άνθρωπος για ψάρεμα ένα Σαββατοκύριακο συνθέτεται το παζλ της τόσο συνηθισμένης ιστορίας του.
Τελικά, όσα παράπονα κι αν ακούω από παντρεμένους αναφορικά με τους γάμους τους όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Αυτή την ισότονη, μεμψίμοιρη μονωδία που τριβελίζει τα αφτιά τους, το λεγόμενο μπίρι-μπίρι, που είναι και δεν είναι θυμός, που είναι και δεν είναι παράπονο, που, στην πραγματικότητα δεν ξέρει και το ίδιο τι είναι.
Αυτό το μουσικό χαλί της αποστέρησης των μικρών ζωτικών ελευθεριών που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ανοίξουν οι πόροι του και να αναπνεύσει για να μην αναζητήσει με εκρηκτικό τρόπο την πλήρη και ουσιαστική ελευθερία του.
Όμως ,αυτή, μου λέει ο Λευτέρης, που έχω τώρα είναι άλλου είδους γυναίκα. Δεν παραπονιέται για τίποτα, με αφήνει να ανασάνω, δεν μου κάνει κουβέντα ούτε για γάμους ούτε για δεσμεύσεις. Αντίθετα, μου λέει, ότι αυτός το σκέφτεται πολύ σοβαρά.
Μου αποκαλύπτει ότι είναι μαζί σχεδόν δύο μήνες και συγκρατιέμαι για να μη βάλω τα γέλια. Μια αστραπιαία λάμψη περνάει από το μυαλό μου, καθρεφτίζοντας την προβολή μιας μελλοντικής σκηνής, στην οποία ο Λευτέρης με λιγότερα και πιο άσπρα ίσως μαλλιά από σήμερα θα μου μιλάει για τους λόγους που τον οδήγησαν στο δεύτερό του διαζύγιο.

Εσύ, Χάρη, πως και δεν νοικοκυρεύτηκες ακόμα, με ρωτάει;
Σχεδόν μηχανικά ονειροπολώ με την πρώτη γυναίκα του Λευτέρη στο δυνητικό ρόλο της συζύγου μου να μου τριβελίζει τα αφτιά από το πρωί, λέγοντάς μου ότι μιλάω 15 ώρες με τον αδελφό μου στο τηλέφωνο, ότι πρέπει να πάμε το Σαββατοκύριακο να δούμε τον τέταρτο ξάδελφό της τον Κίτσο που επέστρεψε από την Αμερική, κι ότι ο μανάβης μ έπιασε κορόιδο πασάροντάς μου ότι πιο σκάρτο είχε από λαχανικό. Λίγο πριν του απαντήσω, η πρώην γυναίκα του Λευτέρη με ρωτάει πότε επιτέλους θα σταματήσω να γράφω ποιήματα και να κάνω τόσα πράγματα που δεν θα μου αποφέρουν ποτέ κέρδος και τι νόημα βρίσκω σ όλα αυτά. Κι εγώ μετά από όλο αυτό το κήρυγμα θα πρέπει να κάτσω, να συγκεντρωθώ, να εστιάσω, να φτιάξω το feeling που χρειάζεται για να εμπνευστώ και να αποδώσω σε μια δουλειά που μαραζώνει μέσα σε ένα κλίμα μικροτήτων και ασήμαντων καθημερινών σκοπιμοτήτων.

Θέλω να του πω ότι έχω στο κεφάλι ένα μικρό βασανισμένο λουλουδάκι, για το οποίο θα κάνω ότι χρειάζεται προκειμένου να το προστατέψω από κάθε κακομαθημένη, επιφανειακή και στυγνή μέγαιρα, από κάθε γυναίκα που δεν έμαθε να αγαπάει τίποτε άλλο πέραν του εαυτού της και των παιδιών της, αλλά του λέω ότι απλώς δεν έτυχε μα και εύχομαι να μην τύχει ποτέ.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΧΟ ΧΟ ΧΟ


-Θείε Χάρη, υπάρχει Άγιος Βασίλης;
-Άααακου κάτι ερωτήσεις. Μη το ξαναπείς αυτό.. Μααα φυσικά και υπάρχει. Ποιος σου είπε το αντίθετο;
Μαλιστα, θα σου πω αμέσως όλη την αληθινή ιστορία του:

Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν, ήταν ένας διαφημιστής που τουρτούριζε μέσα στο παγωμένο δωμάτιο του. Στους δρόμους, το χιόνι είχε φτάσει ήδη στα δύο μέτρα και ολόκληρη η πόλη είχε κρυσταλλιάσει από τον παγετό που είχε καλύψει τα πάντα. Αυτός λοιπόν παιδί μου, προσπαθώντας να σκεφτεί μια όμορφη ιδέα για μια δουλειά που είχε αναλάβει, περπατούσε πέρα-δώθε, πέρα δώθε, μέσα στο γραφείο του.
Ώσπου κάποια στιγμή, λοιπόν, μια ιδέα άρχισε να αχνοφαίνεται στο μυαλό του και αμέσως πέταξε ένα κούτσουρο μέσα στη σόμπα του και έτριψε τα χέρια για να ζεσταθεί. Όταν πια ήταν σίγουρος ότι είχε σκεφτεί την ιδέα που χρειαζόταν κάλεσε έναν γραφίστα και του ζήτησε να του σχεδιάσει την εικόνα ενός παχουλού ηλικιωμένου κυρίου που θα αγαπούσε όλα τα παιδάκια του κόσμου και θα τα μοίραζε χιλιάδες δώρα. Αυτός ο ηλικιωμένος θα κουβαλούσε τα δώρα μέχρι το μυαλό των παιδιών και στη συνέχεια θα αναλάμβαναν οι γονείς να τα πληρώσουν γιατί θα έπρεπε να κάνουν κάτι κι αυτοί. Ενθουσιασμένοι λοιπόν με την ιδέα τους, ο διαφημιστής και ο γραφίστας ζήτησαν αμέσως ακρόαση από τον επιχειρηματία που τους ανέθεσε τη δουλειά. Μάλιστα εκείνος τους δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά γιατί ήταν φιλεύσπλαχνος και μεγαλόψυχος.
Όταν του είπανε την ιδέα τους εκείνος ενθουσιάστηκε και ζήτησε από τον υπηρέτη του να γεμίσει τα ποτήρια τους με ένα κόκκινο ποτό.
Χο, χο, χο έκανε ο επιχειρηματίας όταν ξαναδιάβασε την ιδέα τους . Μετά τους έφερε ένα χαρτί και τους ζήτησε να το υπογράψουνε, αν ήθελαν κάποτε να πάρουν τα λεφτά που τους είχε υποσχεθεί, εκτός βέβαια και αν προτιμούσαν να πάρουν το μισό ποσό και στο χέρι αλλά να χάσουν το άλλο μισό. Αυτές οι συμφωνίες, παιδί μου, λέγονται ρεαλιστικές.
Τελικά, εκείνοι αποφάσισαν ότι θα περίμεναν όσο χρειαζόταν για να πάρουν ολόκληρο το ποσό της συμφωνίας.
Αφού λοιπόν πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια και δεν είχαν ακόμα πληρωθεί κι αφού εντωμεταξύ ο ήρωας που σχεδίασαν άρχισε να γίνεται διάσημος και περιζήτητος σε όλο τον κόσμο, οι δύο τους επισκέφθηκαν ξανά τον επιχειρηματία. Αυτή τη φορά όμως εκείνος ήταν τόσο απασχολημένος που αναγκαστικά τους δέχτηκε ο σοφέρ του. Τελικά να μην πολυλογώ, οι δυο τους αποφάσισαν να πάρουν τα μισά λεφτά και στο χέρι γιατί εντωμεταξύ είχαν κάνει και παιδιά και έφταναν τα Χριστούγεννα και έπρεπε ο Άγιος Βασίλης να τους φέρει τα δώρα τους για να μην είναι λυπημένα. Και τελικά παιδί μου, όπως καταλαβαίνεις, ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλούτσικα.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Δάσκαλοι και κριτές


Η εγωπάθεια είναι ένα μικρό κι ευέλικτο τερατάκι που αναζητάει διαρκώς την τροφή του, μέσα σε νέες εμπειρίες και δημόσιες καταστάσεις. Γ ι αυτήν μάλιστα ο καλύτερος μεζές είναι η προσήλωση των βλεμμάτων επάνω της, η προσέλκυση της προσοχής των άλλων, ο φόβος, το δέος, η απόσταση. Επειδή όμως στην Ελλάδα οι ανθρώπινοι στόχοι συνήθως περιορίζονται στο υλικό σκέλος, άρα δεν εμβαθύνουν και επειδή οι πόροι είναι τόσο περιορισμένοι και σφιχτά και άνισα κατανεμημένοι η εγωπάθεια σύντομα συναντάει το ταβάνι των προσδοκιών της.
Οι συγκινήσεις της περιορίζονται απότομα, επειδή ο ορίζοντας της είναι μικρός και στενάχωρος και μετά αναγκάζεται να αναμασάει τις ίδιες τροφές αναζητώντας μέσα τους τα ευεργετικά για εκείνη συστατικά που κατά τα άλλα αφθονούν στον σημερινό κόσμο.
Η εγωπάθεια λοιπόν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των κριτών που με τη σειρά τους αποτελούν τα αστέρια της εποχής.
Πρώην ή και νυν επιτυχημένοι επαγγελματίες στο χώρο τους, που φορούν για τις ανάγκες της τηλεόρασης το προσωπείο μιας κατασκευασμένης αυστηρότητας για να βρεθούν μπροστά σε νέους συναδέλφους τους και να πληρωθούν αδρά προκειμένου να πουλήσουνε την διαφορετικότητά τους (ουσιαστική ή επιφανειακή) και να νιώσουνε για λίγους μήνες την ηδονή της εξουσίας που τους δίνει η ευχέρεια του να καθορίζουν ως ένα βαθμό το μέλλον άλλων ανθρώπων, έχουν πλημμυρίσει τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Σ αυτό ακριβώς μάλιστα το σημείο, του κρίσιμου περάσματος στην επόμενη φάση, είναι που εκτροχιάζεται μια ευεργετική για το σύνολο παραδοσιακή δομή της εξέλιξης του ανθρώπου, από ώριμη προσωπικότητα σε δάσκαλο που θα μεταφέρει τις γνώσεις του σε μια νέα γενιά ανθρώπων, για να οριστικοποιηθεί ένα νέο μομέντουμ που θέλει τον έμπειρο επαγγελματία να προσπαθεί πάση θυσία να διατηρήσει ή και να ενισχύσει το κοινωνικό του status εναντίον των επίδοξων συναδέλφων του.
Γιατί στην πραγματικότητα ο κριτής είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: ένας έμπειρος επαγγελματίας που αντικαθιστά την ανάγκη μετάδοσης των γνώσεών του με την άσκηση μιας αυστηρότητας που όχι μόνο δεν βελτιώνει τους κρινόμενους αλλά και τους δεσμεύει σε ένα περιβάλλον ακραίας ανταγωνιστικότητας, διαξιφισμών και αντιμαχιών μέχρι τελικής πτώσης.
Όμως και οι κρινόμενοι, δεν μοιάζουν με τους τυπικούς μαθητές. Αναζητούν την ανάδειξη και όχι την γνώση γι αυτό απευθύνονται σε κριτές και όχι σε δασκάλους.
Κρύβουν κι αυτοί μέσα τους την δική τους εγωπάθεια, θέλουν να κερδίσουν σ ένα διαγωνισμό, για να γίνουν σύντομα επιτυχημένοι και να αντικαταστήσουν τους σημερινούς κριτές τους σε κάποια κριτική επιτροπή που θα τους δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσουν την ευχαρίστηση τού να κόβουν ή να προκρίνουν συναδέλφους τους.
Στον αντίποδα αυτής της λογικής η επιβίωση της παραδοσιακής έννοιας του δασκάλου εξαρτάται πια άμεσα από τις αναζητήσεις των νέων μαθητών. Οι οποίες με τη σειρά τους εξαρτώνται από τα πρότυπα που καλλιεργεί η τηλεόραση.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να φερθούν ώριμα μπροστά στο σταυροδρόμι που θα συναντήσουν και θα τους καλέσει να επιλέξουν ανάμεσα στην αναγνωρισιμότητα και την πραγματική καλλιέργεια.
Να δώσουν δύναμη και πραγματικό σεβασμό στον δάσκαλο που θέλει να παραμείνει δάσκαλος και όχι κριτής, που έχει τεμαχίσει τον εγωισμό του σε χίλια κομμάτια, που λειτουργεί επιδραστικά, ώστε να ανοίξει το δρόμο σε μια νέα καλύτερη γενιά ανθρώπων. Και κατόπιν να εμπιστευθούν τη φύση και την ίδια τη ζωή.

KAI META; ΚΑΙ ΜΕΤΑ ;


Έλα, έλα, έλα, έλα, έλα, Νικολάκη να σου δείξω από πού έρχεται ο Άγιος Βασίλης.

WIKILEAKS: Η ποσότητα που ακυρώνει την ουσία


Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να περίμενε κανείς ότι οι αποκαλύψεις των απόρρητων εγγράφων και τηλεγραφημάτων των ΗΠΑ από την ιστοσελίδα Wikileaks, θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάποια ρωγμώδη προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ κρατών ή πολιτικών αρχηγών. Στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο. Οι θιγόμενοι ήρθαν περισσότερο κοντά, μέσα από μια διαδικασία αμοιβαίων εξηγήσεων που τους έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσουν ξανά μεταξύ τους σ ένα πιο προσωπικό επίπεδο. Άλλωστε, οι φιλίες στο χώρο της πολιτικής σκακιέρας είναι περισσότερο ταυτίσεις συμφερόντων, ενώ όλοι οι ηγέτες γνωρίζουν λίγο ως πολύ τι πιστεύουν οι υπόλοιποι γι αυτούς.

Η απόφαση λοιπόν της Wikileaks να δημοσιοποιήσει όλο αυτό τον όγκο των απόρρητων εγγράφων άνοιξε μια κλειδαρότρυπα στα άδυτα των διπλωματικών γραφείων. Υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα ως επιλογή για τους πολίτες των χωρών που δεν έχουν και πολλές δυνατότητες για να μάθουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα μεγάλα γεγονότα, αλλά ωστόσο, πολύ γρήγορα εκφυλίστηκε από τις επιλογές των ΜΜΕ να προβάλουν ανώδυνες σχετικά πληροφορίες για το σύστημα, ωστόσο με κάποιο επικοινωνιακό ενδιαφέρον.
Στην πραγματικότητα η τεράστια ποσότητα των πληροφοριών που αστικοποιήθηκαν ακύρωσαν την ουσία, που δεν είναι φυσικά το τι λέει ο ένας πολιτικός ηγέτης για έναν άλλο, αλλά το τι κρύβεται πίσω από τα μεγάλα γεγονότα, τους πολέμους, τις κρίσεις, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για όλα αυτά, και ποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν.

Ως συνέπεια, το σύστημα απορρόφησε με υποδειγματική άνεση τους κραδασμούς των πρώτων ημερών, τα μεγάλα μέσα του εξωτερικού έστρεψαν αυτόματα το ενδιαφέρον του κοινού σε αποκαλύψεις που περισσότερο γαργαλούνε τις συνειδήσεις παρά τις διαφωτίζουν και τελικά μια επαναστατική σε πρώτη ανάγνωση επιλογή έπεσε θύμα της εποχής του «πολύ», που καταβροχθίζει μέσα σε τεράστιες ποσότητες ασήμαντων πληροφοριών, τα ψήγματα αλήθειας που διέφυγαν από την διαβαθμισμένη πλαστικοποίηση της σύγχρονης ενημέρωσης. Εξάλλου, ζούμε στην εποχή όπου η πληροφορία έχει μετατραπεί οριστικά σε προϊόν μαζικής διακίνησης και τα γεγονότα ουσιαστικά, περισσότερο τα καταναλώνουμε για να τα χωνέψουμε και λιγότερο τα επεξεργαζόμαστε για να τα κατανοήσουμε.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Capancho (Το Αρπακτικό)


Δεν είναι λίγοι στη χώρα μας όσοι αρέσκονται να αναζητούνε ομοιότητες ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ελλάδα. Οι λόγοι είναι προφανείς και συγκλίνουν σε μια επιχείρηση σύνδεσης των δύο χωρών με φόντο την χρεοκοπία της πρώτης και την θαυματουργή αποφυγή της στην δεύτερη.
Οι υπέρμαχοι λοιπόν της άποψης που λέει πως η χώρα μας είναι μια μικρογραφία της Αργεντινής και πως είναι απλώς θέμα χρόνου να δοκιμάσει την ίδια μοίρα με την χώρα της λατινικής Αμερικής θα έβρισκαν στην ταινία του Pablo Trapero “Carancho” (ελληνιστί Το Αρπακτικό) αρκετές αποδείξεις για να δικαιολογήσουν την απαισιοδοξία τους.

Η ταινία δεν έχει φυσικά ως θέμα της την κρίση. Κάθε άλλο. Οι λόγοι όμως που οδήγησαν την Αργεντινή στο χείλος της Αβύσσου, περνάνε αδιόρατα μέσα από τα καρέ του Trapero στοιχισμένες υπό την αυστηρή καθοδήγηση ενός ρυθμού που διδάσκει κινηματογράφο και αφήγηση.
Στην ανάγνωση της ταινίας αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρεοκοπημένος ηθικά και πολιτιστικά άνθρωπος οδηγεί στην συνολική χρεοκοπία του συστήματος.
Κάποιοι κυνηγούνε το χρήμα επειδή τους γοητεύει ο πλούτος και η δύναμη που συνεπάγεται, άλλοι απλώς θέλουν να επιβιώσουν και να ασκήσουν αξιοπρεπώς ένα επάγγελμα μέσα σ ένα περιβάλλον που επιδιώκει να τους ξεζουμίσει ηθικά και σωματικά. Και κάπου στο βάθος μια αδιόρατη ιστορία αγάπης να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, αποφεύγοντας αλλεπάλληλες τρικλοποδιές και βίαιες απωθήσεις.

Η Αργεντινή, λοιπόν, είναι μια χώρα που θυσιάζει-όπως και η πατρίδα μας-χιλιάδες ανθρώπους στον μολώχ της ασφάλτου. Εκεί, μάλιστα έχει στηθεί γύρω από το ζήτημα των αποζημιώσεων που δικαιούνται τα θύματα των αυτοκινητικών ατυχημάτων, μια ολόκληρη βιομηχανία συμφερόντων που διαπλέκει γιατρούς, ασφαλιστές, δικηγόρους, αστυνομικούς, πολιτικούς, με λίγα όσους θεσμικούς παράγοντες χωράει ο νους μας.
Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς αναζητούν διαρκώς νέους πόρους. Πολλοί από αυτούς προκύπτουν από την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, της ανάγκης άμεσης ρευστότητας, της άγνοιας, ή από τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικού ηθικού διαμετρήματος. Σ αυτές, λοιπόν, τις δομικές πυραμίδες, ο ανώτερος συνθλίβει διαρκώς τον υφιστάμενό του για να του φέρει κέρδος και δύναμη. Εκείνος με τη σειρά του, ονειρεύεται μια άλλη ζωή, αλλά είναι τέτοιοι οι ρυθμοί αυτής που ζει, που τα σχέδια του βρίσκονται υπό διαρκή ματαίωση. Εντούτοις, είναι η δύναμη της αγάπης αυτή που συνήθως εμπνέει και εμψυχώνει τους ανθρώπους που θέλουν να πραγματοποιήσουν μια θαρραλέα απόδραση, από μια καθημερινότητα που προσπαθεί να τους μεταβάλλει σε ανθρώπινες κρεατομηχανές, αλλά ακόμα και η αγάπη έχει μια διάσταση σαρκική, συνεπώς δεν αποτελεί μια δύναμη ακατανίκητη όπως βαυκαλιζόμαστε.

Απαλλαγμένη από ανούσια στυλιζαρίσματα, και επιδεικτικές ακροβασίες της κάμερας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, αρκετά ωμή, δεικτικά ρεαλιστική και εξαιρετικά ρυθμική, η ταινία του Pablo Trapero χειροκροτήθηκε από το κοινό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ανοίγοντας ένα κύκλο δραστηριοτήτων που θα αφήσει σίγουρα μια ανάσα αισιοδοξίας στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Οι υψηλότατοι δεν τραυματίσθηκαν


Το ένα μετά το άλλο φαίνεται πως σπάνε τα ταμπού της πουριτανικής αγγλικής κοινωνίας οι εξεγερμένοι φοιτητές στην Αγγλία, που βλέπουν το δικαίωμα τους στη μόρφωση να μετατρέπεται στο όνομα κάποιου εξορθολογισμού των δημοσιονομικών σε προνόμιο για τους λίγους και έχοντες.

Την ώρα, μάλιστα, που η συμμαχία Συντηρητικών-Φιλελευθέρων επικαλείται την κρισιμότητα της κατάστασης για να δικαιολογήσει σωρεία πολιτικών αναδιπλώσεων, η νέα γενιά των Άγγλων, θορυβημένη από τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, που επί της ουσίας σημαίνει είτε εκτοπισμό τους από αυτά είτε ανάπτυξη σχέσεων εξάρτησης από τις τράπεζες, σοκάρει με τις δράσεις που αναλαμβάνει τις πολιτικές δυνάμεις της γηραιάς Αλβιόνας.

Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα κατέλαβαν ένα κτήριο στο Λονδίνο, αργότερα επιτέθηκαν σε κυβερνητικά κτήρια με πέτρες και σιδερολοστούς, ενώ χθες επιτέθηκαν με αβγά και μπογιές εναντίον της πολυτελούς λιμουζίνας στην οποία επενέβαιναν ο πρίγκιπας του παραμυθιού Κάρολος και η Καμίλα του.

Λέγεται μάλιστα ότι το πριγκιπικό ζεύγος κοίταζε τους νεαρούς διαδηλωτές γεμάτο έκπληξη και αγωνία, σα να μην καταλάβαινε τι συμβαίνει. Άλλωστε η παράλληλη πραγματικότητα στην οποία ζούνε φαίνεται πια να μην αντιμετωπίζεται ως ακλόνητο σύμπαν από τη νέα γενιά των Βρετανών πολιτών, που συνειδητοποιεί τα δομικά προβλήματα ενός συστήματος που υπηρετεί τα κέρδη και τα σύμβολα και όχι τον άνθρωπο.

Αλλά και το άλλο σύστημα, ο ιδιότυπος κομμουνισμός που αναπτύχθηκε στην Κούβα τις τελευταίες δεκαετίες αντιμετωπίζει παρόμοια δομικά προβλήματα, καθώς δεν υπηρετεί ούτε τον άνθρωπο ούτε τα κέρδη, παρά μόνο κάποιες δομές που βασίζονται στην πλήρη ιδεολογική και κοινωνική ηγεμονία.

Εκεί είναι για τους νέους ανθρώπους ευκολότερο το να σπουδάσουν αλλά το αντίκρισμα παραμένει το ίδιο ασαφές και εύθραυστο με τις χειμαζόμενες οικονομίες δυτικού τύπου.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα στην χώρα των αδελφών Κάστρο, πυκνώνουν οι προσωπικές συναισθηματικές κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται μέσα από τις απεργίες πείνας και τη φθορά που επιλέγουν να προκαλέσουν οι διαφωνούντες στον εαυτό τους, μήπως και εισακουστούν κάποια από τα αιτήματά τους.

Μεταξύ αυτών που καταφεύγουν σε τέτοιου είδους απονενοημένα διαβήματα συγκαταλέγονται και λαμπροί επιστήμονες που εκδιώχθηκαν από τα ιατρεία, τα εργαστήριά τους, τους χώρους εργασίας, και τους αφαιρέθηκαν τα πτυχία τους επειδή επέλεξαν τον δρόμο της κριτικής και συνέταξαν η συνυπογράψανε κάποιο κοινωνικό αίτημα που αφορούσε την ανάγκη παροχής ανθρωπίνων ελευθεριών στο κοινωνικό σύνολο.

Οι μεγαλειότατοι λοιπόν και στην μια και στην άλλη πλευρά παρακολουθούνε έκπληκτοι τις αντιδράσεις των υπηκόων τους απέναντι στον εκφυλισμό δύο συστημάτων που έχουν τον ίδιο παρανομαστή: την υποβάθμιση της έννοιας του ανθρώπου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων του.

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Μια καινούργια περπατησιά


H Θεσσαλονίκη και το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης έχουν την τιμή φέτος να φιλοξενούν έναν από τους μεγάλους μάστορες του κινουμένου σχεδίου παγκοσμίως, τον 80χρονο Κροάτη Μποριβόι Ντοβνίκοβιτς.

Παράλληλα, στις αίθουσες του φεστιβάλ προβάλλεται και μια πλήρη ρετροσπεκτίβα του μεγάλου Κροάτη δημιουργού, η οποία εντάσσεται σ ένα ευρύτερο αφιέρωμα που γίνεται στη φημισμένη σχολή κινουμένων σχεδίων του Ζάγκρεμπ, η οποία για πολλά χρόνια αποτέλεσε το αντίπαλο δέος της εμπορικής και καθαρά ψυχαγωγικής φιλοσοφίας του Ντίσνεϊ.

Πολυεπίπεδος, εικαστικός καλλιτέχνης και πολυσχιδής προσωπικότητα ο Μποριβόι Ντοβνίκοβιτς κατέφθασε τη Δευτέρα στο χώρο της αποθήκης 1 για να παραδώσει ένα Masterclass, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, η οποία με ευγένεια και φανερό τακτ φρόντιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες για τα οργανωτικά ζητήματα του «μαθήματος», ενώ ο Μπόρντο στεκόταν σ ένα στρογγυλό τραπεζάκι και περιεργαζόταν τα χαρτιά που είχε στα χέρια του.
Σ αυτά εξιστορούνταν, όπως μάθαμε αργότερα, ένα πυκνό βιογραφικό της σχολής του Ζάγκρεμπ, που εξελίχθηκε σε μια συγκινητική αναπόληση από έναν δημιουργό που δεν ήθελε να μονοπωλήσει την αίγλη της, αλλά αντίθετα να αναδείξει και τους πιο αφανείς ήρωες της κροατικής παραγωγής animation.

Είπε πολλά και ενδιαφέροντα ο Μπόρντο, για την τέχνη του κινουμένου σχεδίου και δεν δίστασε να εκφράσει την αποστροφή του για το σύγχρονο βιομηχανοποιημένο animation που έχει αντικαταστήσει την ψυχή και την ουσία με μια επίπλαστη τεχνική τελειότητα.

Η σημερινή εποχή, τόνισε χαρακτηριστικά, προκρίνει την ποσότητα από την ποιότητα.

Μίλησε και για τα χρόνια του Σοσιαλισμού, κι όχι κομμουνισμού, όπως ανέφερε, στην Σερβία, όπου οι παραγωγοί των κινουμένων σχεδίων απολάμβαναν μια ελευθερία που θα ζήλευαν ακόμα και οι δημιουργοί της Ντίσνεϊ, οι οποίοι εργάζονταν υπό συγκεκριμένες κατευθύνσεις, από τις οποίες κάθε λοξοδρόμηση αποτελούσε μη αποδεκτή παρέκκλιση.

Τέλος, αναφέρθηκε και στον ρόλο της γυναίκας στο animation δείχνοντας λιγάκι αμήχανος και μη προετοιμασμένος για το ερώτημα που δέχτηκε από μια ακροάτρια.
Και παραδέχθηκε ότι όπως σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι και στην φημισμένη σχολή του Ζάγκρεμπ, οι γυναίκες αμείβονταν με λιγότερα χρήματα από τους άνδρες για την ίδια δουλειά, ενώ συνήθως αναλάμβαναν συμπληρωματικούς ρόλους.
Απέδωσε την κατάσταση αυτή στην γενικότερη θέση της γυναίκας στον κόσμο και παρατήρησε με χαρά ότι τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αλλάζει θεαματικά για τις γυναίκες και στο χώρο του animation.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΗΣ

Κάποιοι πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο
άλλοι, διαλέγουν τον θεό γι αγοραστή
και η ζωή μας σ ένα θέατρο παράλογο
πάντα στο ρόλο ενός θλιμμένου ενοικιαστή

έξω χαράζει, επιστρέψτε τα δώρα σας
δεν έχει χόρταση ετούτη η στιγμή
αρχίζει πάλι του μυαλού η ανηφόρα σας
που καταλήγει σε μια ανύπαρκτη κορφή

που πάει η ζωή όταν γεννιέται, από πού έρχεται;
όταν πεθαίνει μία μνήμη σκοτεινή;
πόση να βάλεις άχνη ζάχαρη να αντέχεται
αυτή η δίχως ζεστασιά υπομονή;

πρώτη του μήνα, ήρθε να πάρει ενοίκιο
μα εγώ τη νόμιζα δικιά μου την ψυχή
κρατάει ένα μπλοκ σχισμένο κι ανοίκειο
και καταγράφει κάθε εντύπωση διπλή

του λέω: «νόμιζα», μου λέει: ήταν λάθος σου
είσαι το σώμα που φοράει μια ψυχή
δε σου ανήκει αυτό που κρύβεις κατά βάθος σου
είναι δικό σου μόνο ότι εξασθενεί

μπροστά στην πύλη ενός μικρόψυχου περάσματος
μου λέει: μοιράσου το ενοίκιο μ αυτήν
το φεστιβάλ ενός διαρκούς ξεκατινιάσματος
με τα ιερά δεσμά του γάμου ευλογεί…

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Χαρακτήρας

Άρχισα να μαζεύω υπογραφές για να υποστηρίξω μια κίνηση που ξεκινώ για τη μείωση της κατανάλωσης κόκκινου κρέατος από τους ανθρώπους. Μάλιστα μετά από ένα μήνα κατάφερα να αποσπάσω και την πρώτη υπογραφή. Τη δική μου.

ΜΙΚΡΕΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΦΟΒΙΕΣ

Φαντάζεσαι να πιάσεις τον κλώνο της γυναίκας σου με τον κλώνο σου, επ αυτοφόρω, στα κλωνοποιημένα πράσα;

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σ ένα κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να τραβήξουν επάνω τους την προσοχή των άλλων, οι μόνοι που το καταφέρνουν είναι αυτοί που περνάνε απαρατήρητοι.

Εγώ, ο απαισιότατος


Μη νομίζετε ότι και οι απαίσιοι δεν έχουν καταστροφικές ανησυχίες και δεν προσπαθούν διαρκώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Επίσης, μην αυταπατάστε όταν θεωρείτε ότι μόνο οι καλοί σ αυτό τον κόσμο είναι άνθρωποι των στόχων και των μεγάλων επιτευγμάτων. Κι αυτό γιατί υπάρχουν και αρνητικά μεγάλα επιτεύγματα που περιμένουν ορισμένους πραγματικά κακούς για να τα υλοποιήσουν. Ένα από αυτά έχει εμπνεύσει τον Γκρου, έναν μοχθηρό επιστήμονα που σχεδιάζει να κλέψει το φεγγάρι για να αποδείξει την αξία του στον εξίσου σατανικό του εργοδότη.

Μάλιστα, για να επιτύχει το στόχο του ο Γκρου αναγκάζεται να υιοθετήσει τρία ορφανά κορίτσια, τα οποία επιδρούν θετικά ή… αρνητικά (όπως το πάρει κανείς) στην προσωπικότητά του, μετατρέποντας τον από έναν αδίστακτο κακό, σε κάποιον που αρχίζει να υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του. Άλλωστε, έτσι συμβαίνει πάντα όταν έχεις να φροντίσεις και για άλλους.

Κι όταν ένας απαισιότατος αποκτήσει και υπολογισμούς θετικής φύσεως, έχει χάσει ήδη το μυαλό του, άρα και τον προσανατολισμό του και είναι έτοιμος να τα κάνει θάλασσα για πρώτη φορά στη ζωή του.

Εμπλουτισμένος με αρκετά λεκτικά και οπτικά ευρήματα, περιλαμβάνοντας τις ευεργετικές συνήθειες για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και ονομάζονται κινηματογραφικά κλισέ και καλλιεργώντας μια αβίαστη κλιμάκωση προς ένα τέλος που προσθέτει και τον παράγοντα συγκίνηση ο.. Απαισιότατος μαζί με τους μικρομακωμένους βοηθούς του πρωταγωνιστούν σε ένα από τα καλύτερα καρτούν της χρονιάς. Ένα ψηφιακό παραμύθι για τις ανατρεπτικές αλλαγές που συμβαίνουν μέσα μας κάθε φορά που κάτι αγγίζει με τρυφερότητα μια ανεξιχνίαστη, ευαίσθητη χορδή μας.

Δύο κόσμοι, μια πραγματικότητα


Υπάρχει ένα είδος ερωτημάτων που χαρακτηρίζονται ρητορικά, επειδή λίγο πολύ αυτός που τα απευθύνει θεωρεί αυτονόητες τις απαντήσεις τους. Ορισμένα από αυτά μάλιστα προκαλούν εκείνο το είδος του συναισθηματικού μουδιάσματος που νιώθουμε κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια αλήθεια που πασχίζαμε να αποκρύψουμε από τον εαυτό μας.

Ρητορικά ερωτήματα βεβαίως θέτει και η ίδια η κοινωνία, τα οποία οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου προσπαθούν παραδοσιακά να ερμηνεύσουν όχι με γνώμονα την αποκάλυψη της ορθής σκέψης αλλά για κομματικά οφέλη και πολιτικούς προσπορισμούς.

Ένα από αυτά , λοιπόν τα ερωτήματα θα μπορούσε να είναι: «τι είδους αλληλεγγύη θα έπρεπε να επιδείξει ένας ιδιωτικός υπάλληλος απέναντι σ έναν συνάδελφό του, του δημοσίου τομέα;».

Όταν: α) η αποφευχθείσα στον δημόσιο τομέα στάση πληρωμών εφαρμόζεται ήδη στον ιδιωτικό τομέα σε ευρεία κλίμακα.
β) Η κατάκτηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τον περιορισμένο ορίζοντα επιλογών, προγραμματισμών και σχεδιασμών που διαθέτει ένας υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα.
γ) βλέπει το πελατειακό κράτος να ανθίσταται σθεναρά ,προσπαθώντας να διατηρήσει άθικτη την πεμπτουσία του πνεύματος της χρεοκοπημένης Ελλάδας, που είναι το βόλεμα σε εύκολες, δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις θέσεις.
δ) δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη αντίστροφης κατανόησης.

Πολλοί λοιπόν έχουν έχουνε μιλήσει για στρατιές ολόκληρες διορισμένων στον δημόσιο τομέα με συνοπτικές διαδικασίες που παρέκαμψαν κάθε έννοια αξιοκρατίας, διαφάνειας και νομιμότητας.
Οι συνάδελφοί τους που πάσχισαν να πετύχουν σε αδιάβλητες εθνικές εξετάσεις γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα το μέγεθος της πρόκλησης που συντελείται μέσα από τον καθημερινό συγχρωτισμό τους με αυτούς που δεν χρησιμοποίησαν απλώς τα μεγάλα μέσα που διέθεταν για να διοριστούν στο δημόσιο, αλλά και για να αποφύγουν κάθε σχέση με τις έννοιες της ευθύνης, της παραγωγής και της εργασίας.
Την ώρα λοιπόν, που συμβαίνουν όλα αυτά στον δημόσιο τομέα και που ένας αριθμός επιτυχόντων των εθνικών εξετάσεων του ΑΣΕΠ περιμένει στωικά την επιβράβευση της ευθείας οδού, δημοσιεύματα εφημερίδων κάνουν λόγο για ύπαρξη χιλιάδων σημειωμάτων σε γραφεία υπουργών και βουλευτών, από εργαζόμενους που αναζητούν μια «καλή» μετάταξη. Με τον τρόπο φυσικά που εννοούν αυτοί το «καλή».
Γι αυτό είμαι της άποψης ότι είναι υπαρκτή η μεγάλη σύγκρουση και απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των δύο κατηγοριών εργαζομένων, σε βαθμό μάλιστα που να παραπέμπει στις παραδοσιακές ταξικές συγκρούσεις.
Τελικά, δύο διαφορετικοί κόσμοι, συνθέτουν μια πραγματικότητα όπου ο καθένας βλέπει τα πράγματα από μια στενή οπτική γωνία, αρνούμενος πεισματικά να αξιολογήσει την κατάσταση μέσα από ένα πρίσμα διαφορετικό από αυτό που είχε συνηθίσει. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η πολυδιάσπαση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων. Η οποία μέχρι να επικρατήσει ένα πνεύμα πραγματικής αξιοκρατίας και δικαιοσύνης στη χώρα και μέχρι η πολυπόθητη ενότητα να μην βασίζεται σε άνισους όρους, θα κυριαρχεί ως μια φυσιολογική, υγιής και επιτακτική αντίδραση μιας κοινωνίας που γνωρίζει ότι πρώτα πρέπει να εξυγιανθεί η ίδια και μετά να μπορέσει να αναδείξει πολιτικούς εκπροσώπους αντάξιους της.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Θετική διαπαιδαγώγηση


Για την ευαίσθητη ψυχολογία των παιδιών η υιοθέτηση θετικών αξιών είναι η πιο ευεργετική συνθήκη που μπορούν να συναντήσουν. Αυτών των αξιών που οι Έλληνες γονείς τα περασμένα χρόνια αρνήθηκαν να δώσουν στα παιδιά τους με το φόβο μήπως κάποτε τα δουν να γίνονται, κορόιδα, ηττημένοι, αποτυχημένοι. Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων ήταν να γαλουχηθούν γενιές και γενιές Ελλήνων με στερεοτυπικές αξίες που τους απομάκρυναν ολοένα από τις αληθινές ανάγκες, τη φύση τους, τον εαυτό τους.

Θύματα του διλήμματος «καπάτσος ή κορόιδο», οι περισσότεροι από τους σημερινούς Έλληνες ενήλικες έπεσαν κάποτε θύματα μιας αγάπης, που θέλοντας να τους προστατεύσει από ενδεχόμενους κινδύνους τους προκάλεσε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο βάσανα, σκοτούρες και δομικές αδυναμίες, προκρίνοντας την καχυποψία από την λογική σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ακόμα και αυτό δίλημμα απαντήθηκε με τρόπο εμφατικό.

«Θα γίνεις σκληρός, γιατί η ζωή είναι δύσκολη, θα γίνεις πονηρός για να μην σε πιάνουνε κορόιδο, θα γίνεις αποφασισμένος για όλα για να είσαι εσύ αυτός που θα κερδίσει μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που υπάρχουν». Αυτό ήταν το πνεύμα της γαλούχησης των νεαρών Ελλήνων που οδήγησε στην αποστροφή των συλλογικών διεκδικήσεων και τον βαθύ ατομισμό.

Σήμερα, το δίλημμα μιας μακρινής εποχής επιβάλλεται να απαντηθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η ανάγκη για θεμελιωμένες λύσεις, διάρκεια, κτίσιμο, δημιουργία δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από τυχοδιωκτικές συμπεριφορές.
Άλλωστε, το θετικό πνεύμα μακροπρόθεσμα βγαίνει πάντα δικαιωμένο, με το είδος εκείνο της δικαίωσης που προκαλεί την αρμονική συνέχεια της ιστορίας.
Αντίθετα, το αρνητικό πνεύμα συνήθως εξαντλείται μέσα σε συγκυριακές και αποσπασματικές επιτυχίες. Από την άλλη πάλι, η θετικότητα διατηρεί τους ανθρώπους σε διαρκή επαφή με τις αρμονίες της ζωής και συνήθως προοιωνίζει μια μακρινή και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα διαδρομή, ενώ στον αντίποδα, το πνεύμα της ευκολίας, της εξάρτησης, της διαρκούς καχυποψίας και της πονηριάς επωμίζει με ένα αβάστακτο βάρος τον φορέα του. Επίσης, τον παραπλανά αποκρύβοντάς του ότι οι γραμμές της ζωής δεν είναι ευθείες αλλά τεθλασμένες κι ότι ακόμα και τα πισωγυρίσματα κάποιες φορές υπακούουν σε μια κρυφή αρμονία.
Μακάρι να αντιληφθούμε, λοιπόν, γρήγορα και σ αυτή τη χώρα ότι η καλλιέργεια της εμπιστοσύνης και της αξιοκρατίας είναι προς το συμφέρον των νέων ανθρώπων. Ειδικά εκείνων που υστερούν σε δεξιότητες και γνώσεις.
Κι ότι η θετική διαπαιδαγώγηση πρέπει να εξελιχθεί σήμερα σ ένα στόχο εθνικό και φιλόδοξο.
Άλλωστε η ζωή μας έχει διδάξει ότι πέντε είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομούνται οι πολίτες που δημιουργούν υγιείς κοινωνίες.
Θετική προσέγγιση, σεβασμός στον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον, ατομική ευθύνη, ανάγκη για ελευθερία, πάθος για τον πολιτισμό τη γνώση και την επιστήμη. Τα υπόλοιπα έρχονται.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Από την τεχνητή ευδαιμονία στην αδικαιολόγητη απαισιοδοξία

Η αλήθεια είναι ότι το μνημόνιο και η κρίση έδωσαν σε πολλούς Έλληνες πολίτες το άλλοθι που χρειάζονταν για να δικαιολογήσουν την αδυναμία διαχείρισης των προσωπικών τους ή των δημοσίων υποθέσεων. Με πρώτο απ όλους τον πρώην πρωθυπουργό που αποδείχθηκε επικίνδυνα ανέτοιμος για τον ρόλο που ανέλαβε να διαδραματίσει, πατώντας, απρόθυμα στην αρχή, περισσότερο δεκτικά στη συνέχεια, πάνω στη λάμψη ενός ονόματος που εξακολουθούσε να προσθέτει πόντους αυτοπεποίθησης στην συντηρητική παράταξη.

Παράλληλα, η αντιμνημονιακή κριτική δεν διαφέρει επουδενί με την κριτική που ασκεί ατομικά ο κάθε Έλληνας στις τράπεζες που «του πίνουν το αίμα», κάθε φορά που πρόκειται να έρθει η ώρα του λογαριασμού.

Μιας και υπήρξε όμως αναφορά στον πρώην πρωθυπουργό, θα παρατηρούσα ότι γενικά σπάνια συναντάς στη χώρα ανθρώπους επαρκείς και καταρτισμένους ώστε να φέρουν εις πέρας την εργασία που έχουν αναλάβει. Ανθρώπους που να ψάχνουν λίγο περισσότερο, λίγο πιο βαθιά το αντικείμενό τους.



Έχοντας καλλιεργηθεί η νοοτροπία ότι λίγο πολύ όλοι είναι ικανοί για τα πάντα, ως συνέπεια των παρασιτικών νοοτροπιών που ανήγαγαν στην κορυφή των προτεραιοτήτων αξίες απαλές, εύκολες και ανώδυνες, στην πραγματικότητα, ο καθένας ξεχωριστά βάζει κάποιο συγκεκριμένο πλαφόν στο ύψος της προσπάθειας που πρέπει να καταβάλλει προκειμένου να αποκτήσει τα αντικειμενικά προσόντα που θεωρεί ότι απαιτούνται για να σταθεί στο χώρο του.
Με προδιαγραφές λοιπόν αυτού του στυλ και την αναξιοκρατία να μετατρέπεται σε μεταβιβάσιμη γάγγραινα που αρρωσταίνει κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, η ευημερία που κατακτήθηκε υπήρξε ομολογουμένως πλαστή, τεχνητή και φαύλη.
Όπως επίπλαστη είναι και η απαισιοδοξία που προέρχεται από τις απαιτήσεις που προβάλλουν οι νέες συνθήκες, που μας καλούν επί της ουσίας να περιορίσουμε τον αριθμό των απορριμμάτων μας προκειμένου να θέσουμε σε μια πιο ορθολογική βάση τη ζωή μας.
Γιατί στην πραγματικότητα η ευημερία μας δεν χαρακτηριζόταν ποτέ από ουσία, αλλά συνιστούσε το μέγεθος των πραγμάτων που πετούσαμε, τον όγκο των υπερβολών μας, το ατελείωτο ξόδεμα χρόνου, χρήματος, ενέργειας σε ασήμαντα πράγματα. Σε πράγματα που δεν ανταπέδιδαν την προσήλωσή μας και την έλλειψη ουσιαστικού εκλεκτισμού και αισθητικής που μας έσπρωχνε προς αυτά. Με απλά λόγια αν κάποτε αγοράζαμε πέντε βαθμούς ενός προϊόντος και συνήθως καταναλώναμε τους δύο και απορρίπταμε τους τρεις, εφεξής θα είμαστε αναγκασμένοι να αγοράζουμε κατευθείαν τους «δύο».
Βέβαια, είναι δύσκλο για κάποιον που ευημερούσε να διακρίνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ ενός δικαιολογημένου επίπεδου διαβίωσης από ένα άλλο που δεν του βγαίνει στην πρόσθεση.

Τελικά, η απώλειά αυτού του είδους της ευημερίας κάθε άλλο παρά θα έπρεπε να βυθίζει στην απαισιοδοξία τα εναπομείναντα υγιή τμήματα του ελληνικού πληθυσμού. Κι από την άλλη μεριά η κατάκτηση ενός επιπέδου ευημερίας που θα θεμελιώνεται στις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ρεαλιστικό στόχο για όλους.

Βέβαια, υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος που άρχισε τελευταία να κάνει την εμφάνισή της με τρόπο κυνικό και ιδιαίτερα εμφατικό.
Πρόκειται για το ξεσάλωμα των Ελλήνων βιομηχάνων, που προωθούν μέσα από τις εισηγήσεις τους την κινεζοποίηση του ελληνικού εργατικού δυναμικού.
Σ αυτό, όμως ακριβώς το σημείο, έρχεται το ζήτημα της καλής εκπαίδευσης και της απόκτησης μιας ευρύτερης κουλτούρας που δίνουν στον εργαζόμενο επιπλέον όπλα προκειμένου να αντισταθεί αποτελεσματικά στην επέλαση βαρβαρότητας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Αυτή είναι η λύδια λίθος πάνω στην οποία κτίζεται το οικοδόμημα κάθε ανεξάρτητου και χειραφετημένου ανθρώπου που έχει μάθει να βασίζεται στις προσωπικές του δυνάμεις κι όχι στο όνομα που φέρει ή τις γνωριμίες που διαθέτει.
Γιατί τελικά, αν δεν το έχουμε ήδη αντιληφθεί πλήρως, είναι η αναξιοκρατία και όχι η δημοκρατία αυτή που δημιουργεί αναλώσιμους επαγγελματίες περιορισμένων χρήσεων.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 0-0 (ΔΕΥΤΕΡΑ 18:30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ)


Σε μια από τις πιο "προβλέψιμες" ομάδες στην ιστορία του αθλήματος τείνει να εξελιχθεί η νέα Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα. Για μια ακόμη φορά, άλλωστε, το βράδυ της Δευτέρας, οι «μπλαουγκράνα» έπαιξαν ποδόσφαιρο επιθετικής σκοπιμότητας.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ραγισματιά στη γυάλινη αισιοδοξία


Η γνήσια και ανόθευτη απαισιοδοξία υπήρξε ανέκαθεν πιο υγιές και ελπιδοφόρο συναίσθημα από την τεχνητή αισιοδοξία. Η φύσης της, ήταν τόσο εσωτερικά πιεστική που παρακινούσε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες δια της ενεργητικής οδού. Της περισυλλογής, της δραστηριοποίησης, της προσφοράς. Κι όταν αυτή η καταπιεσμένη ενέργεια μετατρεπόταν σε βάθος χρόνου σε φως δημιουργίας φώτιζε και τις αληθινά αισιόδοξες προσδοκίες των ανθρώπων από τη ζωή.
Από την άλλη, η αισιοδοξία της πλασματικής ευημερίας ήταν πάντοτε επιφανειακή και ρηχή σαν συναίσθημα, που έμοιαζε να εκβιάζεται από την αγωνία των φορέων της να δείχνουν όμορφοι, πειστικοί και επιβλητικά φερέλπιδες.

Αυτή η αισιοδοξία αντανακλώνταν στον υπερβολικό χριστουγεννιάτικο διάκοσμο τον προηγούμενων χρόνων που φόρτωνε την θλίψη μας με μια επιπλέον πλάκα καταθλιπτικών αναγκαιοτητών.

Η αισιοδοξία λοιπόν του τεχνητού φωτός φαίνεται ότι βρήκε τα όριά της ώστε τα φετινά Χριστούγεννα προοιωνίζονται ως τα πιο υποφωτισμένα των τελευταίων ετών.

Καθώς το συλλογικό ασυνείδητο φαίνεται πως αποφάσισε παύση εντυπωσιασμών, πολυτελών ακροτήτων και συμπεριφορών εκτός τόπου και χρόνου, το φως της απλότητας μοιάζει έτοιμο να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξής μας. Εκείνες τις υπόγειεες στοές που οδηγούν απευθείας στην απλότητα των παιδικών μας χρόνων. Της μοναδικής πατρίδας που αναγνωρίζει ο διανοητής.

Τελικά, θα σκεφτόταν κανείς ότι τα φετινά Χριστούγεννα μπορεί και να αποδειχθούν τα πιο αληθινά από αυτά που θα έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Και ίσως να αποτελέσουν την απαρχή για την ανάδειξη μιας αισιοδοξίας που θα βασίζεται στην προσπάθεια και τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου για αυτοβελτίωση.
Άλλωστε, γύρω από την επίτευξη ενός τέτοιου ατομικού και συλλογικού συναισθήματος θα μπορούσε να οικοδομηθεί ολόκληρος ο κόσμος. Γιατί η πραγματικότητα λέει σε όλους τους τόνους ότι καμιάς μορφής ανάπτυξη δεν έφερε στον άνθρωπο γνήσια και ανόθευτη ευτυχία. Αντίθετα η ευτυχία, μέσα από την κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων είναι η δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες βιώσιμης, διαρκούς και αειφόρου ανάπτυξης.