Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΑΓΧΟΥΣ


Ετοιμάζομαι να βάλω μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου για να εξεταστώ για το δίπλωμα οδήγησης. Ο ένας εξεταστής βλέπει τα στοιχεία μου και με ρωτάει: -Θεοχάρης Καραγκουνίδης;
-Ναι, του απαντάω
-Τι δουλειά κάνετε, κύριε Καραγκουνίδη; μου λέει
-Δημοσιογράφος, απαντάω.
(Ήταν ακριβώς η στιγμή που κατάλαβα ότι όλα θα πήγαιναν καλά!!!)

Τουλούζ Λωτρέκ: Η αιώνια νιότη του φευγαλέου


Βάζοντας μια χοντρή, χρωματιστή πινελιά στην γκρίζα πολιτιστική καθημερινότητα της πόλης, το Τελλόγλειο Πολιτιστικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης φιλοξενεί το πληθωρικό έργο του Τουλούζ Λωτρέκ, ενός από τους κορυφαίους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους.

Στο σύνολο των μοναδικών εκθεμάτων που διατίθενται στην κρίση και το αισθητικό γούστο ενός κοινού, που διψάει για τέρψη των αισθήσεων, περιλαμβάνονται, σπάνιοι πίνακες, απορριφθέντα έργα, προσωπικά αντικείμενα του ζωγράφου, πρωτότυπες λιθογραφίες, μέχρι και συμβουλές μαγειρικής από έναν λάτρη της καλής ζωής και του έρωτα.
Κάθε άλλο παρά προικισμένος από τη φύση με σωματικά χαρίσματα, χτυπημένος από μια γενετική ανωμαλία που δεν του επέτρεψε να ξεπεράσει σε ύψος το 1,51, αλλά πλημμυρισμένος πάντα από μια σπάνια και ορμητική ευαισθησία και ένα πρωτόγνωρο πάθος για τη ζωή και τις χαρές της, ο Λωτρέκ δεν θα μπορούσε να μην στραφεί προς τον ιμπρεσιονισμό, την τέχνη του φευγαλέου, της ομορφιάς που σβήνεται στην άκρη του ορίζοντα.

Οι σιλουέτες, λοιπόν, που ποζάρουν στους πίνακες , αυτού του ιδιόρρυθμου συλλέκτη στιγμών, σε πόζες εύθυμες, χοντροκομμένες, άκομψες, άρρυθμες, κραυγαλέες ακόμα και ασύμμετρες κάποιες φορές, εκφράζουν την εξουθενωτική απλότητα που αποτελεί τη ρίζα του ιμπρεσιονισμού. Αυτές ανήκουν συνήθως σε άτομα του στενού του περίγυρου, δηλαδή, πόρνες, καλλιτέχνες, ποιητές, αναρχικούς και ξεπεσμένους ηθοποιούς, που αποτελούν και το υλικό του σημαντικού έργου του. Για τον Λωτρέκ, η χαρά της ζωής αποτελούνταν από την σύνθεση των ψηφίδων μικρών μυσταγωγιών που εξήραν την ομορφιά, την αισθητική και την ελευθερία στην ψυχή του πολιτισμένου ανθρώπου. Η αγάπη του για το θέαμα, το δράμα, τη μουσική, το τραγούδι, τα μπαλέτα, τον οδήγησε στα υποφωτισμένα μονοπάτια της γαλλικής belle epoque, της οποίας υπήρξε ο πιο συνεπής και αξιόπιστος χρονογράφος. Παράλληλα οι εφαρμοσμένες τέχνες ίσως να οφείλουν την απαρχή τους στο φλογερό και ανήσυχο ταμπεραμέντο του. Μερικά χρόνια αργότερα στη Σοβιετική Ένωση το έργο του Λωτρέκ θα διδασκόταν στους σπουδαστές καλών τεχνών ως κορυφαίο δείγμα του σοβιετικού ρεαλισμού. Άλλωστε, ο ίδιος ο Λωτρέκ συνήθιζε να λέει πως καταγράφει την ζωή όπως είναι. Η ζωή του και το έργο του, όπως άλλωστε συνέβη και με τον καρδιακό του φίλου Βαν Γκογκ, έσβησαν το ίδιο φευγαλέα με ένα ηλιοβασίλεμα που λιώνει στον πορτοκαλί ουρανό προτού την ολοκλήρωση ενός πίνακα, το 1901, στα 37 του χρόνια.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Η μοναξιά του σχοινοβάτη


Αν τα άτομα και οι προσωπικότητες είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, αναρωτιέμαι τι θα σήμαινε για το εργατικό κίνημα και το μπάσκετ μια ενδεχόμενη τράμπα μεταξύ των κυριών κυρίων Παναγόπουλου και Λάζαρου Παπαδόπουλου, καταμεσής των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων. Ο πρώτος φαντάζει ως ο ιδανικός εκπρόσωπος για μια υποτιθέμενη τάξη επαγγελματιών όπως εκείνη των καλαθοσφαιριστών με μια ελαστική κοινωνική συλλογικότητα που έχουν ξεκάθαρα όρια σχετικά με το τι διεκδικούν και γιατί. Χονδρικά θα ταίριαζε γάντι ως εκπρόσωπος μίας τάξης που θέλει μεν να δείξει κοινωνικά ευαίσθητη αλλά δεν γίνεται πειστική επειδή έχει λύσει με τον πιο εμφατικό τρόπο προβλήματα καθημερινότητας και επιβίωσης. Που συναρπάζεται από το επάγγελμά της, αμείβεται πλουσιοπάροχα και λογικά δεν πρέπει διαθέτει ισχυρές αντιστάσεις απέναντι στις εργοδοτικές πιέσεις.

Από την άλλη ο καλαθοσφαιριστής του ΠΑΟΚ που κατάφερε να εμπνεύσει μερικές δεκάδες συναδέλφων του προκειμένου να κατεβούν σε μια απεργία για να διεκδικήσουν αιτήματα θεσμικά και βιοποριστικά για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα του μπάσκετ, θα μπορούσε να ηγηθεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα του αγώνα κάποιων εργαζομένων που δεν τρέφουν δάφνες δόξας και πλούτου. Απλών ανθρώπων δηλαδή που διεκδικούν την ικανοποίηση ζωτικών αιτημάτων, όπως κοινωνική ασφάλιση, αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες στους χώρους εργασίας.

Αυτός, λοιπόν, που κατάφερε να γίνει δυσάρεστος κυρίως μεταξύ των ευκατάστατων συναδέλφων του, ξεγυμνώνοντάς τους εν μία νυκτί, ώστε να δει όλος ο κόσμος ότι αυτά τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που αρέσκονται συχνά να επισημαίνουν ότι προσφέρουνε εθνικές υπηρεσίες επειδή χαλαλίζουν τα καλοκαίρια τους προς όφελος της εθνικής ομάδας, ενδιαφέρονται μονάχα για τα παχυλά τους συμβόλαια χωρίς να διαθέτουν ίχνος συλλογικών κινήτρων απέδειξε ότι εκτός από τα σώματα ασφαλείας και το στρατό, απεργία δεν νοείται πια ούτε στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού.

Έτσι, το μήνυμα που εκπέμπεται προς τον άνθρωπο του μόχθου και του μεροκάματου είναι ξεκάθαρο και πλήρες. Του λένε λοιπόν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες-αθλητές, τα είδωλα του σαββατοκύριακου, ότι τα στηρίγματά του έχουν κατεδαφιστεί εδώ και καιρό. Του λένε ακόμη ότι αφού τα συλλογικά αιτήματα δεν πιάνουν μία μπροστά στα ατομικά και οι αθλητές του μπάσκετ κοιτάζουν την πάρτι τους-την οποία ονομάζουν επαγγελματισμό, αγάπη προς τη φανέλα, σεβασμό προς το θεατή- θα πρέπει κι ο ίδιος να αρχίσει να σκέφτεται με παρόμοιο τρόπο. Επιπλέον στάλθηκε κι ένα ακόμα μήνυμα: ότι η σχέση αγάπης φιλάθλου-αθλητή είναι τόσο μονοδιάστατη και μονόπλευρη που καταντάει αφελής. Γι αυτό ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και όλοι οι συνάδελφοί του που στήριξαν αυτή την απεργία ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα των συμβολισμών. Γιατί έγιναν ενοχλητικοί, δυσάρεστοι, αιχμηροί και υπήρξαν πρόθυμοι να θυσιάσουν επαγγελματικά κεκτημένα και δικαιώματα για έναν συλλογικό σκοπό. Γιατί η άνιση προσπάθειά τους θα μπορούσε να εμψυχώσει έναν λαό που έχει ξεχάσει να διεκδικεί δίκαια αιτήματα, αν δεν κατέληγε στην πιο αποκαρδιωτική απεργοσπαστική κίνηση που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Ανοχή


Τα καλοκαίρια, κάθε Σαββατόβραδο, η κυρά Σούλα μερακλώνει με παλιά λαϊκά τραγούδια.. Πιάνει λοιπόν κι αυτή να τραγουδάει κατά τις 9 μόλις αρχίζει να νυχτώνει και δεν σταματάει πριν από τις 12. Συνεπώς, την ακούει κανείς, θέλει δε θέλει, σε περίμετρο ενός τετραγώνου. Γιατί έως εκεί εκτείνεται η καλοδουλεμένη φωνή της.

Η ανοχή της γειτονιάς στην περίπτωση της κα. Σούλας αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Είναι ωραίο να ακούς έναν άνθρωπο να τραγουδάει στο μπαλκόνι του, ακόμη και αν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αισθάνεσαι ότι σου παραβιάζει κάπως το απολύτως θεμιτό ανθρώπινο δικαίωμα του να μην επιθυμείς να ακούς κάποιον να τραγουδάει στο μπαλκόνι του για δύο και πλέον ώρες. Εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν επρόκειτο να απαγορεύσει σε έναν άνθρωπο να τραγουδάει εκτός και αν ο ίδιος φαινόταν ανάξιος της ανεκτικότητας των υπολοίπων. Και η κα. Σούλα φάνηκε ακριβώς τέτοια. Μια φορά χρειάστηκα να δείξει ανεκτικότητα σε κάποιον γείτονά της και τα έκανε θάλασσα. Εκείνος ήθελε να αφήσει προσωρινά ένα έπιπλό του στην είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι να έρθει το επιφορτισμένο με την αποκομιδή ογκωδών αντικειμένων συνεργείο του Δήμου για να το μαζέψει, εκείνη όμως ήταν ανένδοτη. Θα καλούσε την αστυνομία είπε, αν δεν το έσπαζε σε κομμάτια και το άφηνε δίπλα στα σκουπίδια. Ο γείτονας είδε και απόειδε κατάλαβε ότι δεν γίνεται συνεννόηση και έκανε ακριβώς αυτό που απαίτησε η γυναίκα. Αμέσως όμως μόλις ολοκλήρωσε τη δουλειά του γύρισε ευγενικά προς το μέρος της και της είπε: Και συ αν ξανατραγουδήσεις μεγαλόφωνα από δω και πέρα στο μπαλκόνι σου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας θα έρθεις αντιμέτωπη με την Δικαιοσύνη. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σώπασε το λαϊκό αηδόνι της γειτονιάς. Δεν τα είχε υπολογίσει καλά τα πράγματα η κυρά Σούλα.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ψυχροί επαγγελματίες!


Καταρχάς συγχαρητήρια στους Έλληνες παίκτες του ΠΑΟΚ και του Άρη και όσων άλλων ομάδων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του συνδικαλιστικού οργάνου τους για απεργία κατά την 1η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α1.

Κατώτεροι των περιστάσεων αποδείχθηκαν τελικά οι Έλληνες παίκτες των «αιωνίων» Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, αρκετοί μάλιστα από τους οποίους είναι μέλη του ΔΣ του ΠΣΑΚ, που παρότι υπερψήφισαν την απόφαση για απεργία, κατέβηκαν στο παρκέ και αγωνίστηκαν με απαράμιλο κυνισμό απέναντι σε εφήβους και ξένους παίκτες.

Χονδρικά, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ακόμα διασπαστικής κατάληξης ενός απεργειακού μετώπου με δίκαια αιτήματα και συνειδητοποιημένη στάση.

Μόνο που ετούτη τη φορά οι απεργοσπάστες δεν ήταν ούτε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ούτε οι μεροκαματιάρηδες που τρέμουνε και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να χάσουν την δουλειά τους.

Ήταν καλοπληρωμένοι επαγγελματίες αθλητές, εξασφαλισμένοι οι περισσότεροι από αυτούς για ολόκληρη τη ζωή τους, που υπέκυψαν στις πιέσεις των εργοδοτών τους και για να μην γίνουν δυσάρεστοι σ αυτούς πρόδωσαν έναν αγώνα που αφορούσε συναδέλφους τους που έτυχε να μην έχουν την ίδια τύχη ή το ίδιο ταλέντο με εκείνους.

Το δικαίωμα στη διάσπαση της απεργίας φυσικά είναι απαράβατο.


Αν όμως λέγεσαι, Μπουρούσης, Τσαρτσαρής ή Διαμαντίδης και διασπάς μια απεργία σαν κι αυτή, αποδεικνύεις ότι το εκδηλούμενο ενδιαφέρον σου για την κατάσταση στο μπάσκετ είναι μάλλον προσχηματικό, ενώ παράλληλα έχεις πάρει τη δύσκολη απόφαση, να θεωρείσαι περισσότερο επαγγελματίας παρά συνάδελφος.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΤΟΥΣ


Ευτυχώς που πρόλαβα σαν παιδί εκείνα τα αξέχαστα χρόνια που η ζωή των γυναικών περιστρέφονταν αποκλειστικά γύρω από τους άντρες τους.
Ήταν τότε που η γιαγιά μου η Μαρία καλούσε για καφέ στο σπίτι της την Ελευθερία την τελωνειακού, την Βαϊτσα τη χήρα, την Δώρα την εφοριακού, την Μαρία, την τραπεζικού, την Σωτηρία την υδραυλικού και φυσικά την αξέχαστη Ελένη την ταχυδρομικού. Θυμάμαι ότι πιο σπάνια απ όλες ερχόταν η Κωνσταντίνα η κερά, επειδή έκανε περισσότερο παρέα με την Αφροδίτη την εκπαιδευτικού, την Γεωργία την αρτοποιού και την Σοφία την σιδηροδρομικού.
Μακάρι κάποτε κι εμείς να ζήσουμε παρόμοια χρόνια. Να μαζεύονται δηλαδή σ ένα σπίτι και να τα λένε η Ευρυδίκη η γναθοχειρουργού, η Μαριλίζα η προγραμματιστού, η Άννα Μαρία η περιβαντολλόγου
η Ελπίδα η κτηματομεσιτικού και η Αννούλα η τηλεπαρουσιαστού.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ


Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα, αναφέρει μια μεταφορά της θεωρίας του χάους για την εξάρτηση ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες.
Παρομοίως, αν μια Ελληνίδα κάνει ευτυχισμένο έναν Έλληνα, θα γκρεμιστεί κάποιος φούρνος στο Σικάγο, ενώ αν γράψω εγώ ένα πύρινο άρθρο κατά του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους θα χεστεί κάποια Φατμέ στο Γενί Τζαμί!

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Έρμαια της οικονομίας του καπνού

Κάμερα του κρατικού καναλιού επισκέπτεται εστιατόριο των Αθηνών και καταγράφει τα παράπονα του ιδιοκτήτη του σχετικά με την επιβολή του μέτρου απαγόρευσης του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους. Σπικάροντας τα πλάνα του άδειου εστιατορίου, η δημοσιογράφος μας καλεί να μοιραστούμε την αγωνία του καταστηματάρχη σχετικά με το μέλλον της επιχείρησής του. Φυσικά δεν γίνεται καμία απολύτως νύξη, για την ώρα της επίσκεψης, ώστε να δημιουργείται στον θεατή η εντύπωση ότι πρόκειται για ώρα αιχμής, όπου το κατάστημα θα έπρεπε φυσιολογικά να σφύζει από κόσμο.

Στη συνέχεια του διαφωτιστικού και διαπαιδαγωγικού ρεπορτάζ, ακολουθεί το δεύτερο μέρος της καταστρατήγησης του νόμου, με τα τασάκια να απλώνονται αναγκαστικά στα τραπέζια, το οποίο φέρνει και τους πρώτους πελάτες στην επιχείρηση που αρχίζει σιγά σιγά να αναπνέει και συμπερασματικά να αναθερμαίνει την οικονομία. Κουβέντα δεν γίνεται φυσικά περί μείωσης τιμών, ως απάντηση στην οικονομική κρίση και μέσου προσέλκυσης των πελατών.

Μια άλλη ιδιοκτήτρια καφετέριας υπερθεματίζει υπέρ της ανταρσίας των ιδιοκτητών, χαρακτηρίζοντας, ως λίγους και δύστροπους όσους διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά των καπνιστών. Κρατώντας, αναμμένο το τσιγάρο στο χέρι της, κι ενώ ο καπνός αρχίζει να αγκαλιάζει την κάμερα καυτηριάζει τέτοιου είδους αποφάσεις που βάζουν ταφόπλακα στην οικονομία και τις επιχειρήσεις.

Με το τσιγάρο στο χέρι εμφανίστηκαν μπροστά στην κάμερα και οι περισσότεροι από τους συναδέλφους της επιχειρηματίες, αποδεικνύοντας ότι «λανθάνουσα» εικόνα λέει την αλήθεια.



Προσωπικά, έχω σταματήσει εδώ και καιρό να ενδιαφέρομαι για τη μοίρα της υγείας των καπνιστών. Είμαι της άποψης ότι από τη στιγμή που όλοι τους έχουνε επαρκέστατη πληροφόρηση σχετικά με τις συνέπειες του καπνίσματος έχουν αποδεχτεί και συμφιλιωθεί και με την πιθανότητα ενός πρόωρου και σχετικά επώδυνου θανάτου.

Με τα παιδιά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι αυριανοί έφηβοι, θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του καπνίσματος και του κοινωνικού αποκλεισμού, ενός διλήμματος που θα γείρει ολοκληρωτικά την πλάστιγγα προς την καθολικοποίηση του φαινομένου, γιατί είναι λογικό ότι κανείς νέος δεν θα επέλεγε να μείνει στο σπίτι του. Παράλληλα τα οικονομικά ανεμομαζώματα επιχειρηματιών και κυβερνήσεων που βάσισαν τα έσοδά τους στην οικονομία του καπνού θα μετατραπούν σε διαβολοσκορπίσματα που θα προκαλέσουν την κατάρρευση του δημοσίου συστήματος υγείας, μιας και στο μέλλον θα δουλεύουμε για να πληρώνουμε τα δάνεια του κράτους και τα φάρμακα των καπνιστών. Ο ολοκληρωτισμός του καπνού λοιπόν σταδιακά εξαφανίζει τις δυνατότητες εναλλακτικών επιλογών. Είναι μια μάστιγα που οδηγεί σε οικογενειακές τραγωδίες και σύντομα στην αδυναμία του ΕΣΥ να παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε τόσους πολλούς ασθενείς που απλώς έκαναν το καπρίτσιο τους. Θεωρώ λοιπόν, ότι πάνω στις προειδοποιήσεις που αναγράφονται στα πακέτα θα πρέπει να προστεθούν και δύο ακόμη. Η πρώτη θα πρέπει να αφορά στην ενδεχόμενη μελλοντική αδυναμία του συστήματος υγείας να καλύπτει τις φαρμακευτικές δαπάνες των ασθενών. Και η δεύτερη στη συνενοχή όλων των καπνιστών στην επιβολή της συνήθειας του καπνίσματος στα παιδιά τους.

ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ

Και καλός Χριστιανός και παθητικός καπνιστής; Ε, τότε, καλέ μου κύριε, επιβάλλεται όταν θα φουλάρει το αριστερό σας πνευμόνι να τους γυρίζετε και το δεξί σας.

Μες στο κλειστό δωμάτιο


Foto: Brom Wikstrom

Ο σημερινός κόσμος συμπιέζει αφάνταστα τις ζωές των ανθρώπων με ευαισθησίες. Μέρα με την ημέρα ο ζωτικός τους χώρος συρρικνώνεται μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαγράφει η επέλαση της καθημερινής βαρβαρότητας, της ακρισίας και της ανοησίας. Οι επιλογές τους ελαχιστοποιούνται δραματικά, καθώς είναι μεν πολλές αλλά όχι ουσιαστικές. Μοναχά μικρές οάσεις ευφυΐας και ευαισθησίας δίνουν ένα στίγμα ζωής που εκπληρώνει το πρωταρχικό νόημά της.

Ενώ, λοιπόν, στρατιές ολόκληρες πανομοιότυπων ανθρώπων εξηγούν γιατί η ομογενοποίηση του πολιτισμού είναι πια γεγονός, τα στερεότυπα και οι βαθιές προκαταλήψεις γίνονται οι νέες πρωτοπορίες μιας εποχής που αναζητάει ελπίδα και αισιοδοξία στην παραμορφωμένη επιφάνεια των πραγμάτων.
Σχεδόν μηχανιστικά πια οι τοίχοι της ζωής του ευαίσθητου ανθρώπου, σύρονται με στριγκλίσματα τρόμου προς το κέντρο της ύπαρξής του, δημιουργώντας συνθήκες αφόρητου εγκλεισμού.


Η επιμήκυνση, η επέκταση, ωστόσο, αυτού του ασφυκτικού ζωτικού χώρου που του απομένει για να ζήσει εξαρτάται άμεσα από τις ανησυχίες του και από την αποφασιστικότητα του να βρει ένα δημιουργικό διέξοδο για να εκφράσει τα συναισθήματά του.
Οι τέχνες, η γνώση, η επιστήμη είναι μερικά από τα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος άνθρωπος για να επανακαταλάβει μερικά από τα χαμένα υψώματα της ζωής του. Να διευρύνει το προσωπικό του σύμπαν, ώστε να μπορέσει να προσκαλέσει και άλλους συνοδοιπόρους σ ένα φιλόξενο περιβάλλον.
Σ αυτά τα προσωπικά σύμπαντα έχει αξία να ασχολείσαι με κάποιον μοναχά για να τον εμψυχώσεις, να τον ενθαρρύνεις, να τον βοηθήσεις να βελτιωθεί.
Δεν σε ενδιαφέρουν, ούτε τα κουσούρια του, ούτε τα ελαττώματα του, παρά μονάχα η δυνατότητα που διακρίνεις σ αυτόν να μπορεί να φωτίσει λιγάκι αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Να είναι συνεπές μέλος των μειοψηφιών που δεν επέτρεψαν στις δυνάμεις της κομποστοποίησης των αξιών να τους μετατρέψουν σε θρεπτικά στοιχεία αυτού του πολτού που ρέει άφθονος σε δρόμους, χώρους εργασίας και διασκέδασης.

Το κλειστό δωμάτιο λοιπόν, κάθε ευαίσθητου ανθρώπου, μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για τη δημιουργία μιας εναλλακτικής πραγματικότητας, αν δεν του επιτρέψει να συρρικνωθεί τόσο πολύ ώστε να τον απορροφήσει εντελώς.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ: Ή το τσιγάρο ή εμείς!

Οργιάζουν τις τελευταίες ώρες οι φήμες περί επικείμενης ανακοίνωσης του υπουργού υγείας για άρση του μέτρου περί απαγόρευσης καπνίσματος στους δημόσιους χώρους για τα επόμενα τρία χρόνια, λόγω κρίσης. Ίδωμεν.
Μάλιστα, αρκετοί καταστηματάρχες, μέσα σε θριαμβευτικό κλίμα, αρχίζουν ήδη να βγάζουν τα τασάκια τους στα τραπέζια και να ανακοινώνουν στους θαμώνες ότι μπορούν να καπνίσουν ανενόχλητα, χωρίς την απειλή προστίμων ή άλλων διώξεων. Κρίμα, γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να προσαρμόζεται. Οι επιχειρηματίες όμως δεν το ήθελαν αυτό. Και η παραγωγική τάξη που εκφράζει την απουσία παραγωγικότητας στη χώρα μας, φαίνεται ότι είναι παντοδύναμη.
Προσωπικά έγινα μάρτυρας μιας τέτοιας σκηνής και ήταν πραγματικά σοκαριστικό, να βλέπει κανείς τις σερβιτόρες να απλώνουν επιδεικτικά τα τασάκια στα τραπέζια και να ανάβουν πρώτες το τσιγάρο για να εμψυχώσουν και τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν.


Πρόκειται για μια οπισθοχώρηση που αν ολοκληρωθεί θα πλήξει ανεπανόρθωτα την ελάχιστη αξιοπιστία μιας κυβέρνησης, που δήθεν προσπαθεί να οργανώσει την οικονομία σε μια νέα βάση. Θα αποτελέσει την αποθέωση του λάθος μηνύματος στο εσωτερικό της χώρας κι ένα κλείσιμο του ματιού σε όλους αυτούς που εδώ και χρόνια συμβάλλουν με τις νοοτροπίες και τις πρακτικές τους στην παραγωγική καθίζηση της χώρας. Πάνω απ όλα όμως θα είναι μια περίτρανη απόδειξη ότι κάθε αλλαγή ήταν προσχηματική κι ότι παραμείναμε σαν λαός απαραλλάκτως ανώριμος, παρά τα θρυλούμενα περί μαθημάτων και εξέλιξης.

Αν για τους καπνιστές λοιπόν το τσιγάρο αποτελεί απαράβατη επιλογή, για τους μη καπνιστές η αποφυγή του καπνού πρέπει να μετατραπεί σε μονόδρομο.

Ακόμα κι αν χρειαστούν να διακόψουν κοινωνικές σχέσεις, να χαλάσουν γάμους, να θίξουν συμφέροντα. Πρέπει να βρούνε τρόπο να ακουστούν, να ξεθαρρέψουν, να βγουν από το καβούκι της μοιρολατρίας. Να παλέψουν για την υγεία τους. Από την άλλη όσοι δεν τους σεβάστηκαν έως σήμερα θα πρέπει να πληρώσουν το μικρό τους τίμημα με πρώτους απ όλους τους ιδιοκτήτες καφετεριών και εστιατορίων.

Αυτοί λοιπόν που με την πρόσφατη ανταρσία τους ξεσκέπασαν την γύμνια του αθεράπευτα λαϊκιστή βασιλιά, πρέπει να πληρώσουν τα πρόστιμα που τους χαρίζει το κράτος σε απώλεια εσόδων από μη καπνιστές. Συνεπώς το μποϋκοτάζ είναι μονόδρομος για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του και βλέπει ότι γίνεται αντικείμενο ρατσιστικής συμπεριφοράς και διακρίσεων.

Αν το κατοχυρωμένο λοιπόν δικαίωμα στην υγεία δεν είναι αναγνωρίσιμο, πρέπει να επιβληθεί με δυναμικό και αποφασιστικό τρόπο η εφαρμογή του από τους πολίτες που θίγονται από την αδυναμία μιας κυβέρνησης να επιβάλλει ένα μέτρο κόντρα στις επιθυμίες ενός κοινού που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Η απληστία ως αρετή


Η απουσία ενδιαφέροντος για ένα επάγγελμα αποτελεί ένα είδος ερωτικής απιστίας.
Ένα περισσότερο αν αυτό αποτελούσε κάποτε προσωπική μας επιλογή. Το να επιλέγεις λοιπόν να κάνεις κάτι που σε εκφράζει, αλλά να μην εμβαθύνεις αρκετά σε αυτό είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να «ξενοκοιτάς» ενώ είσαι φουλ ερωτευμένος. Φανερώνει μια τυπικά επιπόλαιη προσέγγιση που χαρακτηρίζεται από αδυναμία συγκέντρωσης και σπάταλη διάθεση. Ναι, η λέξη σπατάλη, νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που θέλω να πω. Εξάλλου, αν ψάξει κανείς στα σκουπίδια μας, θα βρει τόνους μισοφαγωμένων τροφίμων, ενώ αν προχωρήσει πιο βαθιά στις ζωές μας θα βρει πλήθος μισοτελειωμένων βιβλίων, ανολοκλήρωτων σχέσεων, ελλειπτικών αναμνήσεων. Ο κύκλος των εμπειριών μας μοιάζει να μην ολοκληρώνεται ποτέ διαγράφοντας σταθερά ελλειπτικές τροχιές.
Ακούς συνεχώς γύρω σου ιστορίες που αφηγούνται προσπάθειες που έμειναν στη μέση. Η υπερβολική αισιοδοξία που κυριαρχεί στις αφετηρίες κάθε προσπάθειας δεν καταφέρνει να πριμοδοτήσει τη συνέχεια.

Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι γιατί να κυριαρχεί αυτή η αντίληψη τόσο καθολικά σ αυτή τη χώρα, που μοιάζει να βαδίζει με γνώμονα σπασμωδικές κινήσεις και περιστασιακά χρονοδιαγράμματα.

Η έλλειψη συνέχειας σε οτιδήποτε και η διαρκής ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος υπογραμμίζουν με εμφατικό τρόπο την αδυναμία του λαού μας να αντλήσει το μέγιστο από το ελάχιστο. Η σπατάλη ως ιδεώδες κι η απληστία ως αρετή γονιμοποιούν διαχρονικά την εικόνα του γοητευτικού Έλληνα, που πρέπει πάντα δείχνει πλούσιος και υπερβολικά γενναιόδωρος. Η επιδειξιομανία που ονομάστηκε γαλαντομία αποτελεί την αποθέωση ενός ξεπερασμένου περιτυλίγματος.

Ασχολούμαστε λοιπόν επιδερμικά με τις δουλειές μας, τις επιστήμες μας, τις τέχνες μας και τις σχέσεις μας επειδή έχουμε καλομάθει στην ευκολία του εφήμερου. Και καθώς μπορούμε να διακρίνουμε, όπως ο αϊτός το θήραμά του, τον εύκολο τρόπο, αποκηρύσσουμε κάθε έννοια συνέχειας που θα απαιτούσε από εμάς δύσκολες αποφάσεις και «αντιτουριστική» εξοικονόμηση δυνάμεων. Έτσι, όμως, δεν πάμε πουθενά. Η περιστασιακή αισιοδοξία κάθε νέου ξεκινήματος εξυπηρετεί ένα σύστημα αλλά όχι τους πολίτες του. Ίσως μια συγκρατημένη απαισιοδοξία να αποτελούσε το συναίσθημα που θα οδηγούσε στις καρποφόρες αλληλοδιαδοχές του μέλλοντός μας.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Γίγαντας με πήλινα πόδια!


Οι ελευθερόφρονες λαοί συνήθως κολακεύονται όταν κάποιος πολίτης τους κατακτά την κορυφαία πνευματική διάκριση που ακούει στο όνομα Νόμπελ. Ο Κινεζικός, όμως, σίγουρα προσπαθεί αυτές τις ημέρες να καταπνίξει τη δική του χαρά.
Η συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων περνάει σε δεύτερη μοίρα, καθώς η οικονομική γιγάντωσή της Κίνας προκαλεί αμηχανία και σύγχυση σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι δυτικές χώρες ζηλεύουν τους ρυθμούς ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας, που βασίζονται στην ελαχιστοποίηση του κόστους εργασίας, δανείζονται από αυτήν, αναπτύσσουν εμπορικές συναλλαγές και σιωπούν για τα υπόλοιπα. Το πώς επιτεύχθηκαν αυτοί οι ρυθμοί ανάπτυξης μοιάζει επί της ουσίας να παρακάμπτεται προκειμένου να αναπτυχθούν στέρεες εμπορικές συμφωνίες. Μια κολοσσιαία όμως οικονομία σαν αυτή της Κίνας κρύβει στα έγκατά της νωπές κοινωνικές πληγές, που μπαλώνονται όπως όπως προκειμένου να μην αναδειχθούν.

Μια από αυτές είναι οι συχνές κοινωνικές εξεγέρσεις που καταπνίγονται στο αίμα και τον σιωπηρό αποκλεισμό. Μια άλλη είναι η τακτική της εν λόγω χώρας απέναντι σε προσωπικότητες που αρνούνται το υπάρχον καθεστώς και διεκδικούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Η φυλάκιση του νομπελίστα Ειρήνης Λιου Σιαομπό και ο κατ οίκον περιορισμός που επιβλήθηκε στη σύζυγό του Λιού Σία αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο ασιατικός γίγαντας διαθέτει πήλινα πόδια. Αν τα φοβικά σύνδρομα είναι που χαρακτηρίζουν τις πολιτικές ενός τέτοιου κολοσσού τότε η αυτοπεποίθηση που εκπέμπει στις διεθνείς αγορές είναι φαύλη και τεχνητά ωραιοποιημένη. Το κινεζικό καθεστώς χρειάζεται το σεβασμό της δύσης όσο τίποτε άλλο. Κρατάει παγερά και αποφασιστικά άτεγκτη στάση στο θέμα της ανατίμησης του γουάν όχι μόνο επειδή αυτό θα επηρέαζε αποφασιστικά τις εξαγωγές της χώρας, καθώς τα κινέζικα προϊόντα θα γινόταν ακριβότερα, άρα λιγότερο ανταγωνιστικά, αλλά και επειδή θα συνεπαγόταν αλυσιδωτές αντιδράσεις στο κόστος παραγωγής και την αγοραστική δύναμη των πολιτών της.
Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στην Κίνα αφορούν ολόκληρο τον πλανήτη, γιατί, αν, όπως λένε οι αναλυτές ο οικονομικός γίγαντας ξεπεράσει έως το 2020 ακόμα και τις ΗΠΑ, μ αυτούς τους όρους ανάπτυξης, το κινεζικό μοντέλο εκ των πραγμάτων θα υιοθετηθεί απ όλες τις ισχυρές χώρες του κόσμου. Τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο;
Ότι πουθενά στον πλανήτη οι μισθοί δεν θα μπορούν να ξεπερνούν τον μέσο μισθό της Κίνας κι ότι ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα προσαρμοστούν νομοτελειακά στη νέα πραγματικότητα, καθώς δεν θα μείνουν ανεπηρέαστα από μια τέτοια θριαμβευτική ανέλιξη. Γι αυτό ο αγώνας του ταπεινού νομπελίστα Λιου Σιαομπό και της συζύγου του αφορούν τόσο δραματικά τις ζωές όλων μας. Επειδή οι κοινωνικές εξελίξεις στην Κίνα θα σηματοδοτήσουν τους μελλοντικούς εργασιακούς και κοινωνικούς όρους λειτουργίας κάθε χώρας, κάθε ηπείρου..

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Κίνημα για την κατάργηση της θανατικής ποινής


Πέρασαν αρκετές ημέρες από την στιγμή που ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Θαπατέρο ανακοίνωνε την πάγια θέση του κατά της θανατικής ποινής και δημοσιοποιούσε την προθυμία του να αναλάβει ένα ενεργό ρόλο για ένα διεθνές μορατόριουμ στις θανατικές καταδίκες έως το 2020 ώστε να μπορεί κανείς να διακρίνει την έλλειψη δυναμικής που χαρακτηρίζει κάθε ουσιαστική πρωτοβουλία. Τελικά αυτές οι κινήσεις είναι τόσο θνησιγενείς που βυθίζονται σχεδόν αυτόματα στα νέφη της καθημερινότητας και των οικονομικών προβλημάτων.
Η φιλοδοξία του Ισπανού πρωθυπουργού όμως να δοθεί κινηματική χροιά στην πρωτοβουλία που ξεκινάει άμεσα, προσκρούει στο γεγονός ότι η «εσχάτη των ποινών» αποτελεί θεμέλιο λίθο του νομικού συστήματος των δύο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Κίνας. Παράλληλα, χώρες με έντονο θρησκευτικό διοικητικό χαρακτήρα, όπως το Ιράν, απορρίπτουν κατηγορηματικά, ως προσπάθεια επιβολής δυτικών αξιών, κάθε νύξη περί κατάργησης της θανατικής ποινής για ζητήματα όπως η μοιχεία των γυναικών.

Πέραν κάθε αμφιβολίας λοιπόν, γίνεται απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι η εφαρμογή της θανατικής ποινής ως μέσου απόδοσης δικαιοσύνης στις ΗΠΑ λειτουργεί ανασχετικά στην προσπάθεια που καταβάλλουν διεθνείς οργανισμοί και φορείς για την προστασία της γυναίκας σε θεοκρατικά καθεστώτα όπως της Τεχεράνης. Πρόκειται για πρακτική που και στη μια και στην άλλη περίπτωση ανήκει στη σφαίρα των αδιαπραγμάτευτων αξιακών αντιλήψεων που χαρακτηρίζουν δύο χώρες με διαφορετικό προφίλ, ενώ και οι κοινωνίες τους, την αποδέχονται σιωπηρά καθώς καθησυχάζει κατά κάποιο τρόπο τα φοβικά τους αντανακλαστικά. Και είναι επίσης λογικό ότι κάθε απόπειρα των Αμερικανών να πιέσουν το Ιράν προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης των δικαιωμάτων των γυναικών θα προσκρούει στον βράχο μιας ασθενούς και ελαττωματικής επιχειρηματολογίας.

Έτσι, θα σκεφτόταν κανείς ότι το Ιράν θα ήταν η τελευταία χώρα που θα αποκαθιστούσε τα δικαιώματα των γυναικών, καταργώντας την θανατική ποινή για ζητήματα όπως η μοιχεία.. Αν όμως κάποτε συνέβαινε θα ήταν μόνοι επειδή, όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου, με πρώτες τις ηγέτιδες οικονομικές δυνάμεις, θα έκαναν πράξη αυτό που απαιτούν από την Τεχεράνη, ώστε να αποδυναμώσουν με την στάση τους κάθε δυνατότητα ουσιαστικού και τεκμηριωμένου αντίλογου.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Χαμένοι στη μετάφραση


Μπράβο στους αρειανούς που ακόμα το πανηγυρίζουν. Τους παραδέχομαι γιατί τελικά ξέρουν να γεύονται την κάθε χαρά της ζωής στο έπακρο. Ωστόσο χαίρομαι και που το διάσημο LOST δεν ξεκίνησε να γυρίζεται μετά τη νίκη του Άρη μέσα στην Τούμπα. Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα άντεχα να βλέπω τον πόντιο πιλότο «Λιπίντις» να μεταφράζεται ως «Λιπιρίντις».

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΕΒΑΛΕ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΒΥΣΜΑ;


Στην Ζυρίχη ολοκλήρωσε τις σπουδές του ο επόμενος αρχηγός του κράτους, υιός του προέδρου της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ, Κιμ Γιονγκ Ουν.
Ωστόσο, ως ανακριβείς ελέγχονται, οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι κατά την διάρκεια των εξεταστικών περιόδων του νεαρού ηγέτη στο πανεπιστήμιο της πόλης, οι πυρηνικές κεφαλές της Β. Κορέας ήταν στραμμένες προς την φιλήσυχη Ελβετία.

ΛΑΔΙ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ


Αν λαδώσεις στις εξετάσεις οδήγησης, σου επιτρέπονται να κάνεις μέχρι τέσσερα μικρά λάθη.
Για παράδειγμα μπορείς, να παραβιάσεις ερυθρό σηματοδότη, να συγκρουστείς με επιβατηγό αυτοκίνητο χωρίς μεγάλες υλικές φθορές, να χτυπήσεις πεζό κάτω των 50 ετών και να βρίσεις γυναίκα τροχονόμο. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή που θέτουν οι εξεταστές και που αν την παραβιάσεις γίνονται πολύ άτεγκτοι.

ΒΑΖΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΟ ΠΡΩΪ ΗΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΥΡΑ


Απορρίπτω μετά βδελυγμίας τις γυναίκες συνοδηγούς επειδή πάντοτε σου προβάλλουν το άγχος τους για δικό σου και μετά σε παρακαλούν να ηρεμήσεις επιτέλους γιατί έτσι όπως κάνεις τις αγχώνεις.

Αντίθετα, οι γυναίκες οδηγοί μ αρέσουν περισσότερο επειδή σε κάνουν να ρουφάς τη ζωή ως το μεδούλι της και να ζεις την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ


Στέκομαι πάνω από το πληκτρολόγιο μου και γράφω:

«Γέμισα τα ροζιασμένα χέρια μου με τα κόκκινα άνθη του αισθήματος της απροσμέτρητης δικαιοσύνης που με πλημμύρισε κι όπως εκτόξευσα ψηλά στον πηκτό αέρα της απογευματινής κλεισούρας τα μαραμένα πέταλα των ενοχών μου, ξάφνου απελευθερώθηκα από τη μέγγενη της αφόρητης ειλικρίνειας της στιγμής και αστραποβόλησε ολόκληρο το σπίτι. Μια μυρωδιά εύθραυστη, ευοίωνη και συνταρακτική, σαν άρωμα βγαλμένο από αρχαίους απολιθωμένους κόσμους διαχύθηκε μετά πέρα από τους τέσσερις τοίχους, ως την πλατεία, το ακρωτήρι κι ακόμη μακρύτερα, ως τα καρνάγια του παρελθόντος μας και τα γιορτινά νεκροταφεία των ανεπίστρεπτων πλοίων.
Ήξερα πια πως η λιπόψυχη άνοιξη της καρδιάς μας, φοβάται τόσο πολύ να μας φανερωθεί μόνο επειδή εμείς αρνούμαστε να κατευθυνθούμε ολόψυχα από τα σήματα του φάρου των βαθύτερων διαισθήσεών μας..

Ξαφνικά τραβάω τα χέρια μου από τα πλήκτρα, στρέφω το κεφάλι μου προς τα δεξιά μου και ταράζομαι απ αυτό που βλέπω.

Φωνάζω:- βρε αγάπη μου, που πήγε από δω ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ;
-Ποιος καθρέφτης μωρό μου;, μου απαντάει εκείνη.
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ αγάπη μου, ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ που έχω πάντα δίπλα στον υπολογιστή.
-Ο καθρέφτης; Μου λέει
-Ναι μωρό μου ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ, της λέω. Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ.
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ που κοιτάζομαι όταν γράφω!!!

Χρηματιστήριο αξιών


Με πτώση 10% έκλεισε ο δείκτης αγάπης στο χρηματιστήριο του Λονδίνου
Απώλειες 4% σημείωσε ο δείκτης αφοσίωσης στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης
Ο δείκτης απληστίας έκλεισε με άνοδο σε ποσοστό 5% στη Ρώμη
Στην Γαλλία οριακά υποχώρησε η μετοχή της ανεκτικότητας στο διαφορετικό
Ανοδικά κινήθηκαν στην Κίνα οι δείκτες υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής
Η τιμή του έρωτα υποχωρεί σε ιστορικό χαμηλό στην Ελλάδα
Στα ίδια με τα χθεσινά επίπεδα κινήθηκε η μετοχή της φροντίδας των ηλικιωμένων στην Ιαπωνία.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Χονδρεμπόριο ελπίδας


Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του διευθυντή νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης να αποκαθηλώσει τα θρησκευτικά σύμβολα από τους τοίχους του ιδρύματος ώστε να αναρτήσει στη θέση τους μερικά σύγχρονα έργα τέχνης και πίνακες ζωγραφικής, έλαβε χώρα στην συμπρωτεύουσα μια από εκείνες τις «όμορφες», σύντομες, «προοδευτικές» συζητήσεις που δικαιολογούν το βαθύ τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η πόλη τα τελευταία χρόνια.

Οι επικριτές της κίνησης απορούν με την τόλμη του και διαμαρτύρονται: Μα πως είναι δυνατόν λένε να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Δεν λογάριασε ούτε καν το θρησκευτικό αίσθημα των ασθενών;
Είναι μια εκπομπή στην δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, κι εγώ ένας από τους πέντε δέκα βαριά βαριά θεατές της. Γίνομαι μάρτυρας της απίστευτης ταύτισης θέσεων, δημοσιογράφου και καλεσμένων, γύρω από το αδικαιολόγητο της στάσης του διευθυντή, ακούγοντας από το στόμα έγκριτου καθηγητή κοινωνιολογίας ελληνικού πανεπιστημίου ότι τα σύμβολα δεν αποκαθηλώνονται επειδή ασκούν τρομακτική επιρροή στους ανθρώπους.
Θα σκεφτόταν κανείς, ότι μπορεί να κούρνιασε τρυφερά η εκκλησιαστική τάξη όλους αυτούς τους μήνες στον ίσκιο της, αλλά τώρα επιστρέφει δριμύτερη για να μας θυμίσει ποιος είναι ο ιδεολογικός και πνευματικός πνεύμονας του τόπου. Και σ αυτήν δεν περιλαμβάνονται μόνο άνθρωποι του κλήρου, αλλά δυστυχώς και εκπρόσωποι της επιστημονικής κοινότητας, όσο και των τριών εξουσιών.

Θέλει μάλιστα η εκκλησιαστική ιεραρχία να έχει λόγο και στην ύλη που θα περιλαμβάνουν τα βιβλία των Νέων Ελληνικών, της Ιστορίας και των θρησκευτικών, καθώς υπέπεσε στην αντίληψή της ότι υπάρχουν στα βιβλία αυτά αναφορές που μειώνουν τον κλήρο.
Δείγματα ενός καθαρού ξεθαρρέματος που θα έχει σύντομα συνέχεια. Δείγματα του ότι η κρίση όχι μόνο δεν μας άλλαξε, όχι μόνο δεν μας έστρεψε προς τα φωτεινά μονοπάτια της λογικής, αλλά πιθανώς και να έχει ενσπείρει βαθιά μας τους σπόρους ενός νέου μοιρολατρικού κύκλου.
Καθώς, λοιπόν, η κρίση προσπερνάει, τουλάχιστον τα χοντρά κομμάτια της, και η απογοήτευση των προηγούμενων μηνών τείνει να μετατραπεί σε μια ξεπουπουλιασμένη πουλάδα που ονομάζουν χάριν ευφωνίας αισιοδοξία, θα εμφανιστούν και πάλι στην πιάτσα οι σωτήρες της ανθρώπινης ψυχής, που με τα σύμβολά τους οδήγησαν μεταξύ άλλων τη χώρα στο θλιβερό προνόμιο του να διαθέτει μόνο ένα 5% των πολιτών της που να ασχολείται ενεργά με θέματα που άπτονται του πολιτισμού, σύμφωνα με έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας την τρέχουσα εβδομάδα.
Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν, τα έργα τέχνης στους τοίχους ενός νοσοκομείου που κοσμούνταν μέχρι σήμερα από ασκητικές μορφές μαρτύρων θίγουν απόλυτα στερεοτυπικές αντιλήψεις αιώνων που μας έφεραν εδώ που είμαστε, άρα καινοτομούν και προάγουν το πνευματικό ανθρώπινο ενεργητικό. Όμως αποτελούν και την ομορφιά που παράγει δυσοίωνες σκέψεις και ανασφάλεια, απέναντι στην μιζέρια που παράγει αισιοδοξία και σιγουριά. Έτσι, ακόμα και οι ασθενείς έχοντας μάθει να αντλούν δυνάμεις από εικόνες που τους κοιτάζουν κατάματα άλλοτε με δριμύτητα και άλλοτε με οίκτο, στυλώνουν τα πόδια τους απέναντι στην προέλαση του ωραίου. Έχοντας μάθει από τα σχολεία και τις οικογένειές τους ότι η πίστη ιαίνει , αποκαθιστά, σώζει, βολεύονται στο μαλακό μαξιλαράκι της απροσπάθειας που τυχαίνει νά έχουν πάντοτε εύκαιρο μαζί τους.

Δεν αναγνωρίζουν όμως καμιά άλλη πίστη εξόν της θεολογικής. Άλλωστε, ούτε η πίστη στη ζωή, ούτε η πίστη στην ομορφιά, ούτε η πίστη στην αγάπη, την επιστήμη, τις εσώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, θαυματοποιούν γι αυτούς. Έτσι ξέρουν. Καμιά τους δεν αρκεί για να γεμίσει τις ψυχές τους όσο η επιβλητική και ξύλινη παρηγοριά που τους δίνει η κατανοητή εικόνα ενός άγιου γέροντα. Έτσι έμαθαν και είναι δύσκολο να ξεμάθουν. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας για αυτούς, όλα τα υπόλοιπα είναι ξενόφερτα σύμβολα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης. Αν όμως ο κόσμος χρειαζόταν πραγματικά μερικά νέα σύμβολα που θα κινητοποιήσουν τους τροχούς του προς το μέλλον, δεν θα ήταν καθόλου περιττή μια ορθολογική ανάλυση κάποιων θεμάτων. Όπως για παράδειγμα των θεραπευτικών δυνατοτήτων της πίστης. Αυτό πρέπει να συμβεί για να ακούσουν οι πολίτες, κυρίως οι ασθενείς, από χείλη έγκριτα ότι η αυθυποβολή δεν αποτελεί θαύμα, αλλά μια καταγεγραμμένη δυνατότητα του ανθρώπινου νου. Κι ότι αυτό μπορεί να γίνει και με άλλες εικόνες, πιο όμορφες, πιο ελπιδοφόρες, πιο οικουμενικές, πιο εξυψωτικές. Επίσης ότι η ανάγκη του να πιστεύει κανείς σε μια υπέρτατη δύναμη μπορεί να λειτουργήσει και αυτόνομα, αυθύπαρκτα, ανεξάρτητα από την επίδραση των χονδρεμπόρων ελπίδας της εκάστοτε θρησκείας.

Εξάλλου, η απελευθέρωση από φόβους και ηθικοπλαστικές δεσμεύσεις αποτελεί ένα διαχρονικά επίκαιρο γιατρικό, διαβεβαιώνουν οι επιστήμονες του κλάδου της ψυχικής υγείας. Όπως και η δυνατότητα της ζωής όταν αντιμετωπίζεται από τον ελεύθερο άνθρωπο ως ένα πεδίο χαράς, δημιουργίας, προσφοράς και εξέλιξης αντί για μια παλαίστρα ηθικών δοκιμασιών που οδηγούν στην κατάκτηση ενός αμφιλεγόμενου μεταφυσικού τροπαίου, είναι μια σταθερά υγείας, σωματικής και πνευματικής.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Αναζητώντας την κοσμική ικανότητά μας να απορούμε!


Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από την ημέρα που συνομιλούσα εγκάρδια μ έναν κύριο 75 χρονών, συνταξιούχο κτηνίατρο. Όπως πλέον μοιάζει προδιαγεγραμμένη η μοίρα κάθε συζήτησης και η δική μας δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη περιδίνηση γύρω από την περίφημη «κατάσταση» , που έχει εδώ και καιρό εκτοπίσει στο πυρ το εξώτερον κάθε άλλη υπόνοια ενδιαφέροντος .

Μου είπε λοιπόν αυτολεξεί: Η δικιά μου γενιά έχει ζήσει κατοχή, έχει περάσει εμφύλιο και δικτατορίες αλλά σαν τα σημερινά χρόνια δεν έζησε ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή εντυπωσιάστηκα με τον αφορισμό του, όπως θα έκανε κάθε ένας που θα άκουγε από το στόμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, που έφαγε τα ψωμιά του αλλά ευτυχώς δεν χόρτασε, να συσχετίζει τη σημερινή κατάσταση ακόμα και με την ναζιστική κατοχή.
Με την μετριοπάθεια που επιβάλλει η κάλυψη σαφώς μικρότερης διαδρομής στη ζωή, διαφώνησα μαζί του, αλλά ένιωθα περισσότερο την ανάγκη να τον ακούσω να μου δικαιολογεί την άποψή του, παρά να αναπτύξω ένα δικό μου σκεπτικό. Τελικά η περιέργεια μου έμεινε ανικανοποίητη, όπως αναπάντητο έμεινε το ερώτημα από πού εκπορευόταν τόση μαυρίλα. Εξάλλου, όπως μου εκμυστηρεύθηκε και οικονομικά δεν τα φέρνει και πολύ δύσκολα βόλτα. Και την σύνταξή του την καλή είχε, και δυο διαμερισματάκια που νοίκιαζε διέθετε και φυσικά δικό του ιδιόκτητο σπίτι για να μένει.
Μ αυτά και μ αυτά η κουβέντα έμεινε ανολοκλήρωτη πηδώντας σπασμωδικά από το ένα θέμα στο άλλο, όπως συνηθίζουν οι Έλληνες να κάνουν ακριβώς τη στιγμή που κινδυνεύουν να προσεγγίσουν τον πυρήνα ενός αινίγματος.
Μαζεύοντας λοιπόν αρκετές φορές την μπάλα από την εξέδρα, κατέληξα στο βάσιμο συμπέρασμα ότι η θλίψη του συγκεκριμένου ανθρώπου, η μοιρολατρία και η απαισιοδοξία του που πύκνωσαν τόσο ζοφερά τις γραμμές τους εκείνο το υποφωτισμένο απόγευμα της ζωής του ήταν πρωτίστως ηλικιακές και λιγότερο οικονομικές, κοινωνικές η «καταστασιακές».

Η εποχή μας έχει σαφώς μεγάλες δυσκολίες, κανείς δεν το αρνείται αυτό. Είναι ρευστή, ασταθής, απρόβλεπτη, ενώ διαθέτει και οργανωμένα μαγειρεία κλονισμού της κοινής γνώμης στα οποία παράγεται ο φόβος που εν συνεχεία διαχέεται μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία στην κοινωνία. Όμως σε σχέση με άλλες εποχές είναι μια εποχή ευμάρειας. Σου δίνει ευκαιρίες να κάνεις πράγματα, να διαδραματίσεις ρόλους, να συναντήσεις ανθρώπους, να διασκεδάσεις, να μάθεις, να βιώσεις συναισθήματα, να κάνεις ταξίδια, να δημιουργήσεις το δικό σου μικρό σύμπαν ενδιαφερόντων και εμπειριών. Σου δίνει πλασματικές ευκαιρίες, αποπροσανατολιστικές, αλλά και πραγματικές. Με μεγαλύτερη την δυνατότητα να φτιάξεις τις δικές σου ευκαιρίες, να κτίσεις τα δικά σου ταπεινά όνειρα, να τα χρωματίσεις μ ένα χρώμα όχι εκτυφλωτικό, αλλά θερμό και ανθρώπινο. Καρτερεί από σένα να ξύσεις την επιφάνεια των πραγμάτων και να αναζητήσεις την δική σου ουσία.

Είναι ένας κόσμος συγχυσμένος ο σημερινός κι όχι απαραιτήτως άσχημος. Η γκρίνια είναι πολλές φορές δικαιολογημένη, ενώ άλλες εκφράζεται από κεκτημένη ταχύτητα. Το σίγουρο όμως είναι ότι καθοριστικό ρόλο στην ταμπελίτσα που θα προσδώσουμε σε κάθε περίοδο της ζωής μας παίζει η ηλικία μας και όχι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εποχής. Έτσι, φαντάζομαι ότι για ένα παιδάκι, η δύσκολη και τραχιά περίοδος της ναζιστικής κατοχής μπορεί να περιείχε και κάποιες όμορφες, θετικές αναμνήσεις που θα το ακολουθούσαν σε όλη του τη ζωή. Άλλωστε η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μας ήταν για όλους μας εκείνη που ακόμα απορούσαμε. Που αναρωτιόμασταν γιατί γίνονται τα πράγματα με τον ένα τρόπο και όχι με τον άλλο. Τότε που ψάχναμε την αλήθεια, χωρίς φυσικά να την ονομάζουμε έτσι, με τον τρυφερό, επιπόλαιο αλλά και αφοπλιστικό τρόπο που συνήθως χαρακτηρίζει τα παιδιά.
Και κατά περίεργο τρόπο, η ζωή άρχισε να μας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και να μας καταβάλλει όταν σταματήσαμε να αναζητούμε και να θαυμάζουμε.
Η θλίψη λοιπόν αυτή καθ αυτή που προκαλείται από την αδρανοποίηση της έμφυτης περιέργειάς μας, η αραχνοΰφαντη πλήξη που προκαλεί η ευμάρεια του σύγχρονου κόσμου, κι ο γοητευτικός εφησυχασμός μιας διάστασης γυάλινης και ψηφιακής ξεπερνούν σε βάρος κάθε άλλη σκοτούρα, κάθε καημό και βάσανο.
Κι ο φόβος, οποιοσδήποτε φόβος, καλλιεργούμενος, αυτοτροφοδοτούμενος ή υπαρξιακός προελαύνει σαν στρατηλάτης σε κατηφόρα μόνο από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι εγκαταλείπουμε την ασπίδα προστασίας που μας χάρισε η ζωή για να αποκρούσουμε τις συμπαντικές καταιγίδες. Το θάρρος, δηλαδή, να θέτουμε ερωτήματα.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Οι καουμπόηδες βρυχώνται ξανά


Η τέχνη του εφικτού δεν αρκεί από μόνη της για να ικανοποιήσει πλήρως τις προσδοκίες των πολιτών. Ίσως μάλιστα και να αποτελεί μια εσκεμμένα καλλιεργημένη παρανόηση η άποψη ότι η πολιτική μπορεί να αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο τις τύχες των ανθρώπων. Εξάλλου, η, κατά τον Αριστοτέλη, κορυφαία των τεχνών, σπάνια επεκτάθηκε πέρα από τα στενά ψυχολογικά της όρια, που ξεκινούν από την συλλογική κατάθλιψη και φθάνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων σε μια μετριασμένα συγκρατημένη αισιοδοξία. Όποτε, μάλιστα, η επίδραση της πολιτικής στην ψυχολογία των μαζών ξεπέρασε το παραπάνω φάσμα δυνατοτήτων δεν άργησε να επανέλθει στα γνώριμά της επιδραστικά επίπεδα. Έτσι, αυτή η υποτυπώδης αισιοδοξία, η οποία προέρχεται από το γεγονός ότι τα προβλήματα στον κόσμο είναι ατελείωτα σε αντίθεση με τις λύσεις τους που είναι πεπερασμένες , σημαδεύει όλες τις ομαλές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι όμως αρκετή για να παρέχει στους πολίτες ασφάλεια και θετική προοπτική;

Συμβαίνει καμιά φορά, όπως συνέβη άλλωστε και στις τελευταίες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, οι προσδοκίες ενός εκλογικού σώματος να είναι δυσθεώρητα αναντίστοιχες με την πραγματικότητα. Επειδή, όταν οι λαοί πιέζονται ασφυκτικά δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απλώς από την επίτευξη μερικών βημάτων προόδου, απαιτούν άμεση αποκατάσταση της ψυχικής τους ισορροπίας κι αυτό γίνεται μόνο με γρήγορα, μεγάλα και θεαματικά βήματα. Σε περιόδους όμως υψηλής ρευστότητας σαν τη σημερινή, γρήγορα αυτή η σύγκρουση προσδοκιών-πραγματικών δεδομένων μπορεί να μεταφραστεί σε απαισιοδοξία. Κι όταν η απαισιοδοξία διαδέχεται μια περίοδο αυξημένων προσδοκιών είναι συνήθως έντονη και διασταλτικά εξουθενωτική.

Με απλά λόγια, όταν ένας λαός έχει το κακό του το χάλι, διανύοντας μια φάση της ιστορίας του που χαρακτηρίζεται από την εξάντληση κάθε ατομικού και συλλογικού ψυχικού αποθέματος, φυσιολογικά θα έπρεπε να ήταν ικανοποιημένος με την επίτευξη κάποιας σταθερότητας που θα του έδινε την ευκαιρία να ελπίζει σ ένα καλύτερο μέλλον. Το συλλογικό όμως ασυνείδητο δεν λειτουργεί έτσι. Ειδικά για υπηκόους μεγάλων οικονομικών αυτοκρατοριών όπως οι ΗΠΑ.

Έτσι, λογικά ο αέρας αλλαγής που υποσχέθηκε τότε η έλευση στην Ουάσινγκτον του φρέσκου και φέρελπι πολιτικού Μπαράκ Ομπάμα δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες των πολιτών, οι οποίοι περίμεναν γρηγορότερα και θεαματικότερα αποτελέσματα.
Την ίδια περίοδο στα εδάφη της υπερδύναμης αναπτύσσεται ένας νέος υπερσυντηρητισμός. Ένα κίνημα προώθησης της εθνικής υπερηφάνειας. Σ αυτό, λίγο οι εγκαταλειμμένες θρησκευτικές αξίες, λίγο οι ξεχασμένες οικογενειακές αρετές, και η αναπόληση ενός παρελθόντος ένδοξου και εκτυφλωτικού, δημιουργούν το επικίνδυνο μίγμα μιας σύγχρονης υποκρισίας.
Σ ένα τόσο ασταθές έδαφος τα στερεότυπα και οι βαθιές προκαταλήψεις βρίσκουν ξανά την ευκαιρία τους να αναρριχηθούν ως δηλητηριώδη καλλωπιστικά φυτά που τρέφονται με αίμα, βία και πολέμους.




Αυτός λοιπόν ο νέος συντηρητισμός υπόσχεται καλύτερες ημέρες δια μέσου μιας άλλης οδού. Δια της επανάκτησης ενός γοήτρου σε παγκόσμιο επίπεδο που θα κάνει τους πολίτες να νιώσουν ξανά εθνικά υπερήφανοι. Άλλωστε η ισορροπία για τον μέσο Αμερικανό πολίτη εξαρτιόταν άμεσα από το εθνικό του γόητρο. Συνήθως αυτό ήταν που μεταφραζόταν σε εργατικότητα, καινοτομία, οικονομικό επεκτατισμό και εθνική εξωστρέφεια. Σήμερα οι καουμπόηδες της αμερικανικής δύσης βρυχώνται και πάλι. Ονειρεύονται την επιστροφή στη διεθνή σκακιέρα της Αμερικής που χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι και επιβάλλει τις επιθυμίες της.
Ανασύροντας πληγωμένες αξίες προσπαθούν να αναστηλώσουν με ευκαιριακούς τρόπους το ηθικό εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν την πίστη τους τόσο στον καπιταλισμό όσο και στην ίδια τους την πατρίδα προωθώντας ελκυστικές προτάσεις όπως τη μείωση των φόρων αλλά και άλλες με πιο φυλετικά χαρακτηριστικά που ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ηθικούς περιορισμούς και διλήμματα που τα ξέβρασε η ίδια η ζωή. Έχοντας στον πυρήνα τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που περιθωριοποιήθηκαν και αναζητούν σήμερα την παλιά Αμερική των ευκαιριών και του εθνικού γοήτρου, που στοιχειώνονται από ιμπεριαλιστικά όνειρα και που στρέφονται προς τον πολιτικό και θρησκευτικό κομπογιαννιτισμό για να αναβιώσουν στιγμιαία λίγη από την πρότερή τους αίγλη, η αντι-κινηματική αυτή τάση αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο την επιρροή της ανακυκλώνοντας παλιά και αχρησιμοποίητα ιδεολογικά εργαλεία.. Τελικά, μοιάζει σα να αναδύεται στο προσκήνιο μια νέα γενιά πωρωμένων ανθρώπων που θα μπορούσαν δυνητικά να αποτελέσουν τα εύφλεκτα υλικά ενός νέου πολέμου. Άλλωστε, τέτοια προσανάμματα είναι συνήθως τα απότοκα ενός συντριπτικά χαμένου πολέμου ή μιας ευμεγέθους οικονομικής κρίσεως.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Η προφητεία του καπνού!


Παραδέχομαι ότι μάλλον βιάστηκα να καταλήξω στο αυτονόητο της απάντησης. Ότι δηλαδή ναι ο Έλληνας δεν χρειάζεται την απειλή κάποιων αυστηρών κυρώσεων για να συνετιστεί και να μην καπνίζει δίπλα στο παιδί του μέσα στο αυτοκίνητο. Έρχεται όμως φουριόζα η πραγματικότητα για να με διαψεύσει θριαμβευτικά. Εξάλλου, αποκτάς πάντα πιο κοφτερό μάτι όταν πρέπει να λύσεις τέτοιου είδους απορίες και θυμάσαι ξανά πως είναι να παρατηρείς αντί να κοιτάζεις άσκοπα και ανεστίαστα στο γεμάτο πράγματα και ανθρώπους κενό.

Θα σκεφτόταν λοιπόν κανείς ότι στην πραγματικότητα η αυστηρή εφαρμογή των διατάξεων μιας άτεγκτης νομοθεσίας είναι αρκούντως ικανή για να προστατέψει τα ελληνόπουλα από τους ανεύθυνους γονείς τους. Μόνο όμως εντός του τροχοφόρου, συμπληρώνω, δηλαδή εντός ενός αυστηρά περιορισμένου πλαισίου.

Τι συμβαίνει όμως στους εσώτερους χώρους των ελληνικών σπιτιών, όπου οι γονείς συνταγματικά μπορούν αν κάνουν ότι τους καπνίσει; που με το ένα χέρι μπουκώνουν τα παιδιά τους με φαγητό και αγάπη και με το άλλο τα εισάγουν σε μια συνήθεια που αργά ή γρήγορα οδηγεί σε προβλήματα υγείας, υποβάθμιση του τρόπου ζωής και πρόωρο θάνατο; Τι συμβαίνει όταν τα παιδιά ακούνε όλα αυτά τα περί απόλαυσης, τρόπου ζωής και φανατικής συνήθειας, που δεν είναι εθισμός αλλά επιλογή;

Χαμογελάω πικρά κάθε φορά που ακούω γονέα καπνιστή να κινδυνολογεί για τις συνέπειες του καπνού, αποτρέποντας το παιδί του με το τσιγάρο αναμμένο στο χέρι. Όμως αγανακτώ πραγματικά όταν του επιτίθεται με σφοδρότητα όταν το πιάνει στα πράσα να καπνίζει. Τότε αποδεικνύεται ότι μάλλον εκείνη η προσχηματική συμβουλή που ειπώθηκε για να ειπωθεί πριν από μερικά χρόνια δεν έπιασε τόπο, αντίθετα υπερίσχυσε στην ψυχολογία του παιδιού η εικόνα του γονεϊκού προτύπου που εξωραΐζει με τη σημαντικότητά του κάθε βλαβερή πράξη.

Έτσι, είναι ηλίου φαεινότερο ότι φθάνοντας στην κρίσιμη εφηβεία ένας παρθένος οργανισμός που κατανάλωσε σύννεφα καπνού κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής του έχει εθιστεί τόσο βιολογικά όσο και συμβολικά. Βιολογικά για ευνόητους λόγους. Επειδή μοιράζεται τον καπνό της μητέρας του από την διαδικασία ακόμα της κύησης. Συμβολικά επειδή η εικόνα του καπνιστή ήταν πάντα αυτονόητη μέσα στο σπίτι όσο το κυριακάτικο τραπέζι ή η επίσκεψη κάποιων συγγενών.
Έτσι λοιπόν, οι γονείς συνηγορούν και συντάσσονται άθελά τους με τις υπόλοιπες δυνάμεις της επικοινωνίας που φέρνουν κάθε χρόνο στα ταμεία των καπνοβιομηχανιών χιλιάδες νέους πελάτες.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, είναι οι άνθρωποι του θεάματος και δυστυχώς το σινεμά που πρωτομαθαίνουν στους ανθρώπους ότι το να καπνίζουν τους κάνει να δείχνουν λιγότερο ανιαροί, και περισσότερο όμορφοι, γοητευτικοί και μυστηριώδεις. Τους ενσπείρουν έτσι την αρχική επιθυμία. Με πιο εκλεπτυσμένες προσεγγίσεις, οι διανοούμενοι ενδυναμώνουν περαιτέρω τη συναρπαστική μυθολογία του καπνού και των καταχρήσεων . Συντροφιά τους, εκτός από μοιραίος, φαίνεσαι και έξυπνος άμα καπνίζεις. Τέλος οι γονείς με την αγάπη και την φροντίδα που περιβάλλουν κάθε πράξη τους αναλαμβάνουν το τελευταίο και πιο πρακτικό σκέλος του εγκλήματος. Με αυτούς το απτό γίνεται εξαιρετικό φιλικό, προσηνές και οικείο. Έτσι, καθιστώντας λιγότερο τρομακτική και επικίνδυνη την δοκιμασία της εμπειρίας, εναποθέτουν το τσιγάρο στα δάχτυλα των παιδιών τους, τα οποία στη συνέχεια απλώς δρομολογούν με πάθος θεολογικό μια καταχωνιασμένη προφητεία.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΟΥΜΦΟΧΩΡΙΟ


Από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων θα περάσει ο Μπαρμπαστρούμφ κατηγορούμενος για παρατυπίες σε προκήρυξη διαγωνισμού για δημόσιο έργο. Πιο συγκεκριμένα, αφορμή γι αυτή την κινητοποίηση των Ελλήνων βουλευτών στάθηκε η κατασκευή μιας γέφυρας έξω από το στρουμφοχωριό για την οποία ο ίδιος παρατύπως δεν προκήρυξε διαγωνισμό προκειμένου να πληρωθούν οι θέσεις εργασίας για το έργο από τους καλύτερους εργάτες.
Αντί αυτού, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο συμπαθής ηλικιωμένος επέλεξε για την αποπεράτωση του έργου αποκλειστικά «γαλάζια» παιδιά.

Σόι πάει το βασίλειο


Αναρωτιέμαι ποια ακριβώς είναι αυτή η σχέση που συνδέει τον επικερδή αλλά αδίστακτο κοινωνικά, καπιταλιστικό κομμουνισμό της Κίνας, την κομμουνιστική βασιλεία της Β. Κορέας και την σοσιαλιστική οικογενειοκρατία της Κούβας, με τα ανθρωποκεντρικά όνειρα των Αριστερών απανταχού της γης και τον επιστημονικό σοσιαλισμό του Μαρξ. Όποια κι αν είναι τελικά είναι μάλλον μόνο προσχηματική για να φυλάει τα έρμα που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι λαοί.

Η έξαρση της λογοκρισίας που παρατηρείται και στις τρεις χώρες είναι το ανθεκτικό υλικό των ιδεολογικών τειχών που έχουν ορθωθεί για να επιτευχθεί η πλήρης περιχαράκωσή τους. Κοινωνικοί αποκλεισμοί, πολιτικές δίκες, απαγορεύσεις, εκτελέσεις, φυλακίσεις μακράς διάρκειας αντιφρονούντων αποτελούν καθημερινές πρακτικές.
Από την στιγμή, μάλιστα, που οι λαοί αυτοί έχουν τόσο περιορισμένη ορατότητα του υπόλοιπου κόσμου, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά δεκτικοί σε πρακτικές που δεν τους υπηρετούν αλλά αντίθετα τους αποδυναμώνουν.
Τα τρία τελευταία κάστρα λοιπόν της κομμουνιστικής αριστεράς αποθαρρύνουν τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ολόκληρο τον κόσμο και ρίχνουν νερό στο μύλο των επικριτών τους. Στην Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ και εκείνος στον αυτόματο πιλότο. Στην ηγεσία της Β. Κορέας προετοιμάζεται να διαδεχθεί τον πατέρα του ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ετοιμάζοντας εκδηλώσεις και παρελάσεις άνευ προηγουμένου σε μια χώρα όπου οι κάτοικοι λιμοκτονούν.
Στην ταχέως αναπτυσσόμενη Κίνα, οι κοινωνικές ελευθερίες παραμένουν ένα αίτημα ανεκπλήρωτο, ενώ οι τυπικοί μισθοί και η φτώχεια της περιφέρειας ενισχύουν το αίσθημα κοινωνικής αδικίας.

Την ίδια ώρα, η εγχώρια Αριστερά συστηματικά αρνείται να μιλήσει γι αυτά τα θέματα. Γι αυτήν, η δομική κρίση του καπιταλισμού είναι οφθαλμοφανής, αλλά όχι και η κρίση του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Έτσι, θεωρεί την πληροφόρηση που έρχεται από αυτά τα μέρη ελλιπή και προκατειλημμένη σαν να υπάρχει εκεί μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που διαχέεται στον κόσμο.
Πιθανότατα, οι καταπατήσεις των ατομικών ελευθεριών στην Κούβα να είναι απλώς προπαγάνδα, η δουλεία στην Κίνα μια άδικη κατηγορία, ο συγκεντρωτισμός στη Β. Κορέα μια υπερβολική παραποίηση. Πιθανότατα, σ αυτές τις χώρες η απουσία μιας μεσαίας αστικής τάξης να έχει εξαλείψει τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες και μεις να έχουμε πέσει θύματα μιας άκρατης προπαγάνδας.
Επειδή λοιπόν είναι καλό να πιστεύουμε μόνο στα μάτια μας και στα αυτιά μας οι λιγοστές εικόνες που διαρρέει για παράδειγμα το καθεστώς της Πιονγκγιανγκ είναι ειλικρινείς καθώς έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα κάμψουν το ηθικό των αντιπάλων τους με τη ζωηρότητα που περιβάλλουν την αδημονία τους ενόψει των εξελίξεων.. Σε μια από αυτές, τις προάλλες, η εκφωνήτρια των ειδήσεων του κρατικού καναλιού ενημέρωνε τον κόσμο για τις προσεχείς αλλαγές στην ηγεσία της χώρας. Δεν γνωρίζω αν το παραλήρημά της κατάφερε να ανυψώσει το ηθικό των κορεατών. Αυτό που πιστεύω όμως είναι ότι προκάλεσε αισθήματα ντροπής και βαθιάς αμηχανίας σε όποιον εξακολουθεί να πιστεύει πως μια νέα Αριστερά απαλλαγμένη από τα απολιθώματα του παρελθόντος είναι εφικτή. Μια Αριστερά που δεν θα φοβάται τον ίσκιο της, που δεν θα βυθίζεται στην καχυπόψια, τη στειρότητα, την άρνηση και την έλλειψη δεκτικότητας. Μέχρι τότε, όμως, που θα εξελιχθεί συνειδησιακά ο άνθρωπος, τα αρχέγονα ελαττώματα του θα τον συνοδεύουν σε κάθε προσπάθειά του, υπονομεύοντας τα συστήματα διακυβέρνησης που θα εφευρίσκει για να οριοθετεί την παρουσία του στον πλανήτη, ενώ οι αδυναμίες του θα τον απομακρύνουν από το όνειρο της αυτοδιαχείρισης και θα τον βυθίζουν ολοένα και βαθύτερα στον περιορισμό των ελευθεριών του. Έτσι θα ζει ο άνθρωπος, είτε θα βρίσκεται σε φιλελεύθερη είτε σε σοσιαλιστική κοινωνία. Ως έρμαιο των κουσουριών του.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Κούβα: Ένα νησί που κρατά την αναπνοή του


Σε φάση ακραίας αν και άγονης περισυλλογής, με θορυβώδεις κρίσεις αυτοκριτικής μοιάζει να εισέρχεται ο Φιντέλ Κάστρο. Βέβαια, σε τέτοιου είδους υπαρξιακές καταστάσεις, και η ηλικία παίζει καθοριστικό ρόλο και η συγκυρία. Σ αυτές τις ατραπούς, η είσοδος μοιάζει να είναι περισσότερο προσδιορίσιμη από την έξοδο που πάντα επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις. Έτσι, δεν είναι καθόλου ορατό το τι πρέπει να περιμένουμε ακόμα από τον πάλαι ποτέ ισχυρό άνδρα της κουβανικής επανάστασης που το τελευταίο διάστημα κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του παράγει διεμβολιστικά γεγονότα. Από το χλιαρό Mea Culpa που εξέπεμψε πριν από μερικές εβδομάδες για την κρατικά διαχεόμενη ομοφοβία που κυριάρχησε για δεκαετίες στη χώρα του μέχρι την σοκαριστική παραδοχή στον γνωστό δημοσιογράφο Jeffrey Goldberg ότι «το κουβανικό μοντέλο δε λειτουργεί πια ούτε για μας» ο Κάστρο διήνυσε σε λίγες μόλις ημέρες μια πορεία δεκαετιών εθελοτύφλωσης.

Απομένει ίσως μια θεαματική στροφή του προς τη θεία πρόνοια για να ολοκληρωθεί η φαρσοκωμωδία του κρατικού καπιταλισμού που θα μπορούσε να έχει ως κεντρικό του πυρήνα το ερώτημα "αφού τίποτα δεν λειτουργεί, γιατί τιμωρείτε το λαό σας και δεν προβαίνετε στις απαιτούμενες αλλαγές;”.

Oι ισχνές ανταποκρίσεις από την Κούβα, κυρίως διαφωνούντων bloggers, που δίνουν μάχη με το χρόνο και τις βαρύθυμες τεχνολογικές υποδομές, περιγράφουν την απόλυτη στασιμότητα.
Οι όμορφες και ελπιδοφόρες θεωρίες του επιστημονικού σοσιαλισμού των Μαρξ και Ένγκελς συναντούν την πραγματοποιήσιμη ουτοπία του Λένιν σ ένα ονειρόδραμα που σκύβει ταπεινά το κεφάλι του μπροστά στη αναμφισβήτητη, μίζερη και αναντάλλακτη πραγματικότητα.
Εξάλλου, εδώ και καιρό το κράτος στην Κούβα έχει χάσει την ανθρωπιά του το χαμόγελό του και την πρωταρχική του αποστολή. Μοιάζει πια με μια απαρχαιωμένη κατασκευή, που δεν εμπνέει κανέναν απολύτως, όπως λειτουργεί ως ένα όργανο επιβολής μιας ιδεολογίας που διαβρώθηκε ελλείψει ανοιχτών πόρων.

Θυμόμαστε ότι κάποτε στοιχειοθετούσε ο Κάστρο τις διώξεις, τις εκκαθαρίσεις και τις μακρές ποινές με το ιστορικό σκεπτικό πως η χώρα του βρισκόταν σε διαρκή πολιορκία ώστε να επιβάλλεται η λήψη τέτοιων ακραίων αποφάσεων. Σήμερα όμως που πια ο καπιταλιστικός κόσμος μοιάζει να μην ασχολείται με το καθηλωμένο νησί κανείς δεν τολμάει να αναλάβει την πρωτοβουλία του αυτονόητου, να βγάλει τους Κουβανούς από το υπόγειο του Underground και να φέρει αλλαγές. Η Κούβα πάσχει από έλλειψη κίνησης και ενδιαφέροντος. Οι πολιτικοί της άρχοντες έχοντας πειστεί για την αναγκαιότητα των αλλαγών δεν μπορούν να πάνε κόντρα στη φύση τους. Ο λαός της έχει χάσει τα αντανακλαστικά του, και μοιραία δεν αντιδρά σε τίποτα, αποδεχόμενος σχεδόν μοιρολατρικά την τραχύτητα αυτής της βαλτώδους ακινησίας. Η αριστερή στροφή στην Λατινική Αμερική των τελευταίων ετών συμβάλλει στον συλλογικό περισπασμό έναντι οποιασδήποτε υπόνοιας ιδεολογικής μοναξιάς.

Βέβαια, είναι κατανοητό, ότι θα ήταν δύσκολο να εισηγηθεί αυτές τις αλλαγές ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο, ο άνθρωπος που επαίρεται ότι επιβίωσε από τον ασφυκτικό κλοιό αρκετών Αμερικανών προέδρων. Από την άλλη ο μικρότερος αδελφός του Ραούλ μοιάζει με τον ηλικιωμένο που θα προτιμούσε να περάσει την τρίτη φάση της ζωής του μάλλον ψαρεύοντας σε κάποιο μαγευτικό όρμο της Αβάνας, μακριά από τις σκοτούρες της πολιτικής. Αναντίλεκτα αν δεν αναλαμβάνει ούτε η κοινωνία ούτε η πολιτική ηγεσία την ευθύνη των αλλαγών, αυτές αποκλείται να επέλθουν με μη εκρηκτικό τρόπο. Οι σπασμωδικές στρατηγικές του στυλ, ότι αποσυμφορίζουν τον δημόσιο τομέα απολύοντας ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, χωρίς να έχουνε προηγουμένως εξασφαλίσει την ύπαρξη μιας στοιχειώδους αγοράς, που θα μπορούσε να απορροφήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους, προμηνύουν ένα δραματικό και όχι φιλήσυχο τέλος του φιλόδοξου πολιτικού εγχειρήματος. Η κουβανική κοινωνία βυθίζεται στη ανία και την αδιαφορία μιας έλλειψης ενδιαφέροντος για οτιδήποτε παραγωγικό. Απέχοντας μόλις μια ανάσα από τις εξελίξεις, θετικές ή αρνητικές, διψά για αλλαγές, που θα τις επιτρέψουν να αναπνεύσει και να διατηρήσει τις όποιες κατακτήσεις 5 δεκαετιών στο πλαίσιο μιας ελεύθερης και ενεργητικής κοινωνίας.

SPLICE


Ένα παραμύθι τρόμου μας αφηγείται ο Vincenzo Natali στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του που τιτλοφορείται Splice.

Σ αυτήν, δύο ανήσυχοι επιστήμονες, η Elsa και ο Cilve παρακάμπτουν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε δίλημμα που γεννά η βιοηθική προκειμένου να διεξάγουν ένα πείραμα άνευ προηγουμένου:

Τυφλωμένοι από το πάθος και την ορμή μιας άκρως φιλόδοξης επιστημοσύνης, οι δυο τους θα προσπαθήσουν να μαγειρέψουν ξανά τα υλικά της δημιουργίας για να φτιάξουν από την αρχή ένα νέο οργανισμό βασισμένο στην ανάμιξη ανθρώπινου και ζωϊκού DNA.

Μοιραία το αποτέλεσμα του αιρετικού πειράματός τους θα εκπλήξει και τους ίδιους, καθώς είναι ένα απόκοσμο θηλυκό πλάσμα, μια επικίνδυνη φτερωτή ανθρωπόμορφη χίμαιρα.

Στο τρομακτικό υβρίδιό τους, που θα ονομάσουν Dren θα δουν να πραγματοποιείται η ανάγκη τους να δημιουργήσουν το τέλειο πλάσμα, ωστόσο οι χιμαιρικές τους προσδοκίες σύντομα θα παραχωρήσουν τη θέση τους στο παγερό άγγιγμα του γνήσιου τρόμου.

Κάθε γέννηση, κρύβει στον πυρήνα της την χαρά της δημιουργίας.
Αυτό το συναίσθημα που πλημμυρίζει τους γεννήτορες που ονειρεύονται να δουν το πλάσμα τους να μεγαλώνει και να εξελίσσεται είναι που αποτρέπει την Elsa και τον Cilve να ακούσουν την παρόρμηση της συνείδησής τους και να εξοντώσουν το μικρό τέρας που δημιούργησαν.


Με στοιχεία Horror film και επιστημονικής ταινίας, ο Natali παραδίδει μια εξαιρετική σπουδή πάνω στους ψυχικούς δεσμούς που συνδέουν τους γονείς με τα παιδιά τους.
Οι πρώτοι προεκτείνουν τους εαυτούς τους στα τέκνα τους, φυλακίζοντάς τα στα βολικά καταφύγια της αγάπης και του υπερβολικού ενδιαφέροντός τους.
Αναλαμβάνουν την ανατροφή τους από μια βιολογική αίσθηση ευθύνης και καθήκοντος αλλά προσπαθούν να τα καταστήσουν εκφραστές των δικών τους προσδοκιών. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία για τα όρια της επιστήμης την ηθική της μοντελοποίησης, και την συνταρακτική ομοιότητα των τερατουργημάτων με τους δημιουργούς τους, που αδικεί τον εαυτό της επιλέγοντας μια τόσο συμβατική κατάληξη για τη λύση του επιστημονικού μυστηρίου.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η επιμόλυνση της ευρωπαϊκής περιβαλλοντικής πολιτικής


Υπό τον ασφυκτικό κλοιό των εταιρειών βιοτεχνολογίας βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να καταστήσει εφικτή τη χαλάρωση των σκληρών περιοριστικών όρων που ισχύουν, ώστε η υιοθέτηση των νέων μεταλλαγμένων ποικιλιών να περάσει από μια κεντρική πολιτική επιλογή στην ευχέρεια της κάθε μιας χώρας ξεχωριστά.

Μάλιστα την περασμένη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου συνεδρίασε στις Βρυξέλλες το Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αντικείμενο τη γνωμοδότηση επί της πρότασης της Κομισιόν για απλοποίηση των εγκρίσεων, νέων μεταλλαγμένων ποικιλιών που θα παρέχουν στις κυβερνήσεις κάθε χώρας ξεχωριστά την ευχέρεια να αποφασίζουν αν θα τις φιλοξενήσουν στο έδαφός τους.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις ραγδαίες αυτές εξελίξεις διαδραματίζει η περίφημη Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασφάλειας Τροφίμων, ένα γνωμοδοτικό όργανο που έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές από τους πράσινους ευρωπαϊκούς κύκλους ως μεροληπτικό υπέρ των ατλαντικών βιοτεχνολογικών συμφερόντων.

Εξάλλου, για τον Ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πρασίνων, Μιχάλη Τρεμόπουλο το προτεινόμενο πλαίσιο εμφιλοχωρεί κινδύνους καθώς δίνει από τη μια στις εθνικές κυβερνήσεις την ευχέρεια να αρνούνται την καλλιέργεια συγκεκριμένων ποικιλιών στη χώρα τους (όπως έκανε πρόσφατα ο Έλληνας υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κ. Σκανδαλίδης) αλλά δεν αποκλείει την δυνατότητα επίκλησης κινδύνων για τη δημόσια υγεία και το Περιβάλλον.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι σταδιακά η προσπάθεια επιβολής των μεταλλαγμένων ποικιλιών στην Ευρώπη ευοδώνεται κι ότι το ασφυκτικό πρεσάρισμα πολιτικών και οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ αποδίδει τους πρώτους χειροπιαστούς καρπούς του.
Άλλωστε, το ευρωπαϊκό έδαφος είναι ενιαίο και αδιάσπαστο και χωρίς αμφιβολία οι επιλογές της κάθε μιας χώρας θα επηρεάσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τις αγροτικές καλλιέργειες των γειτονικών χωρών.
Για τη χώρα μας, ο κίνδυνος επιμόλυνσης για τους αγρότες των συνοριακών περιοχών θα είναι μεγάλος αν υιοθετηθεί από γειτονικές χώρες η καλλιέργεια μεταλλαγμένων στα εδάφη τους.
Επί της ουσίας, πλέον είμαστε αντιμέτωποι με την επιβολή των μεταλλαγμένων δια της πλαγίας οδού, καθώς οι όροι που είχαν θέσει το Δεκέμβριο του 2008 οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Περιβάλλοντος φαίνεται να προσπερνιούνται.
Την ίδια ώρα, αγρότες και περιβαλλοντικές οργανώσεις απορρίπτουν κατηγορηματικά τις γνωμοδοτήσεις της Κομισιόν καθώς γνωρίζουν ότι το προτεινόμενο πλαίσιο καθιστά ευάλωτα τα κάστρα αντίστασης των κυβερνήσεων απέναντι στην προέλαση των βιοτεχνολογικών συμφερόντων.

ΑΝΝΑ ΟΡΘΗ


Ανατολικά, (ανατολικότερα από τη χώρα της Σεχραζάτ), οι άνθρωποι λένε: αν καταφέρεις να κατανικήσεις μια επιθυμία σου, είναι σαν να έχεις εκπληρώσει χίλιες. Αλλά κι εσύ, βρε αθεόφοβη, από τόσες επιθυμίες, εμένα βρήκες να κατανικήσεις;

PIRANHA 3D


Η λίμνη Victoria είναι έτοιμη να υποδεχτεί χιλιάδες ανθρώπους που θα συρρεύσουν για να γιορτάσουν την αρχή της άνοιξης με άφθονο ποτό και εκρηκτική μουσική.

Θα λογαριάσουνε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι στην προκειμένη περίπτωση ένας θανάσιμος επισκέπτης: ένα είδος πιράνχα που θεωρείται από τους επιστήμονες είδος που έχει εκλείψει και το οποίο θα βάψει τη θάλασσα κόκκινη , μετατρέποντας το πάρτι σ ένα τρομακτικό λουτρό αίματος.

Κουβαλώντας από το παρελθόν άπειρες ιστορίες τρόμου που κατάφεραν να στοιχειώσουν ουκ ολίγες φορές τα παιδικά μας όνειρα, η μυθολογία των πιράνχας επιστρέφει λιγότερο cult και περισσότερο σύγχρονη.

Με μια επιπλέον διάσταση στη 3D εκδοχή της και μια αψεγάδιαστη μετατροπή από το κλασικό φορμάτ στο 3D αλλά και με μερικά πολύ γνωστά ονόματα στο καστ, προεξαρχόντων της πάντα γοητευτικής Elisabeth Shue και της σταθερής αξίας που ακούει στο όνομα Richard Dreyfuss, το νέο Πιράνχας αποτελεί ένα φεστιβάλ φρίκης και αίματος που αναθεωρεί όμως τεχνικά επί τα βελτίω τις προηγούμενες εκδόσεις του.

Πάσχει όμως από ιδέες και φαντασία, διαθέτοντας ένα σενάριο εξαιρετικά προσχηματικό και μια κάμερα που κινείται ενοχλητικά με βαμπιρική εμμονή θα έλεγε κανείς προς υπολείμματα του ανθρώπινου σώματος και τεμαχισμένα μέλη. Ουσιαστικά πρόκειται για τεχνικές επιλογές που επιβάλλει στην κινηματογραφική αφήγηση η πλήρης και ανεμπόδιστη αξιοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της τρισδιάστατης απόδοσης, που απαιτεί διαρκή κίνηση και ασφυκτικό εναγκαλισμό του θέματος.

Ο μακελάρης κινηματογράφος λοιπόν επιστρέφει δριμύτερος για να ικανοποιήσει τη δίψα του κοινού για αίμα και γνήσιο φόβο που προέρχεται μόνο από την αδυναμία αντιμετώπισης των στοιχείων της φύσης.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 5,5

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΔΕΡΩΝ!


Μετά την καίρια παρέμβαση του Θάνου Μικρούτσικου εναντίον της απαγόρευσης καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους, κι αφού προηγήθηκαν σε κλίμα απόλυτης σιωπής, περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση των συντάξιμων ορίων ηλικίας και ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ελπίζω πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα απαγορεύσει και τα λαδερά, τους πατσάδες και τα παχιά κρέατα από τα ελληνικά εστιατόρια, γιατί δε θα άντεχα κι άλλες τέτοιου είδους ηχηρές παρεμβάσεις διανοουμένων σ αυτή τη χώρα.

ΌΣΟ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ


Αν για τους καπνιστές η έξις είναι δευτέρα φύσις για τους παθητικούς καπνιστές είναι τρίτη!

ΥΓ. Αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν διανοούμενοι να τα μάθετε ότι ενώ το τσιγάρο σκοτώνει, η πίπα εξυψώνει.

Οι πίπες του Θ. Μικρούτσικου


«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει» απαντούσε μόλις λίγες ημέρες πριν ο Θάνος Μικρούτσικος, αντιδρώντας στις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλλει την εφαρμογή του μέτρου απαγόρευσης καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους.

Ο καλός Έλληνας συνθέτης βέβαια δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια. Ότι δηλαδή η ελληνική πολιτεία έχει όχι μόνο κάθε δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να σώσει τόσο από τον δικό του καπνό όσο και από των υπολοίπων θεριακλήδων τους παθητικούς καπνιστές, μια από τις μειοψηφίες που ο ίδιος προφανώς αρνείται να αναγνωρίσει πόσο μάλλον να υψώσει τα στήθη του για να υπερασπιστεί. Άλλωστε, αυτούς προστατεύει το μέτρο και όχι τους καπνιστές.
Ένας λοιπόν από τους στυλοβάτες του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, αντέδρασε σαν ενοχλημένο παιδί μπροστά σε ένα μέτρο που έστω και αργοπορημένα έρχεται για να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην υγεία ως ισοδύναμο αν όχι πιο θεμελιώδες από εκείνο της απόλαυσης. Ένα μέτρο που προάγει το σεβασμό στον συνάνθρωπο, άρα και τον Πολιτισμό!-
Και είναι πραγματικά λυπηρό να ακούς τέτοια πράγμα από το στόμα ενός ανθρώπου του πνεύματος.
Τέτοια πρωτοφανή έλλειψη ευαισθησίας για το κοινωνικό σύνολο από έναν λυρικό συνθέτη, που αποτελεί έγκριτο μέλος μιας γενιάς ευαισθητοποιημένων καλλιτεχνών που πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που τώρα εξαντλεί τις δημοκρατικές της ευαισθησίες σε άσφαιρα πυρά, και μνημεία ανωριμότητας, ειλικρινά, δεν την περίμενα.
Βέβαια, στην πραγματικότητα τέτοιες απόψεις, έλκουν την καταγωγή τους σε μια ελιτίστικη κουλτούρα ενώ δεν απηχούν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την πολιτισμένη εκδοχή της “πάρτης” μας. Αυτής που φανερώνει ότι η επαναστατική και η φιλάνθρωπη δράση κάποιων ανήσυχων ανθρώπων εξαντλείται τελικά στο πλαίσιο ανώδυνων και ευκαιριακών επικοινωνιακών παρεμβάσεων, που ενισχύουν την εικόνα τους χωρίς να τροποποιήσουν άμεσα την δημιουργική τους ρουτίνα ακόμα και αν μια τέτοια οπισθοχώρηση θα ενδυνάμωνε το γενικό καλό. Γιατί τελικά ωραίες είναι και οι συναυλίες για κοινωνικά θέματα και ακόμα πιο γοητευτική στυλιστικά η εικόνα του δημιουργού με την πίπα στο στόμα, αλλά πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή σ αυτή τη χώρα να παρατήσουμε τις πίπες και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Βέβαια, η παρέμβαση Μικρούτσικου είχε και μια άλλη διάσταση. Την επανεμφάνιση των διανοουμένων στο προσκήνιο, μετά από χρόνια αφωνίας και αναντίδραστης οπισθοχώρησης μπροστά στη λαίλαπα της κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων που προηγήθηκε. Δε λέω, κάτι είναι κι αυτό. Τα παλικάρια τελικά δεν έχασαν τη φωνή τους εντελώς. Μιλάνε ακόμα.
Προσωπικά, άλλωστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έπαψα εδώ και καιρό να πιστεύω στις ειλικρινείς προθέσεις των καλλιτεχνών που αναλαμβάνουν κάποιες κοινωνικές δράσεις. Είμαι της άποψης ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τα αντίστοιχα φιλανθρωπικά γκαλά των ευκατάστατων κυριών, που αποτελούν επί της ουσίας ένα ξέπλυμα μαύρων και άραχνων ενοχών. Απλώς, οι μεν θέλουν να φωτογραφηθούν με τα πανάκριβα φορέματά τους, ενώ οι δε με τα πειστήρια της γοητείας του (πίπες και άλλα σύνεργα) ανά χείρας. Όλοι τους όμως εξυπηρετούν την δημόσια εικόνα τους, όσο μηδενιστικό και αν ακούγεται αυτό. Στην τελική, η παρέμβαση Μικρούτσικου προσκομίζει ένα καλό κι ένα κακό νέο. Το πρώτο είναι ότι ένας διανοούμενος βγήκε από την αφωνία του έστω και μ αυτή την αφορμή. Το δεύτερο είναι ότι τάχθηκε υπέρ του παραλογισμού που ενίσχυε τον αποκλεισμό και εξανάγκαζε εδώ και πολλά χρόνια χιλιάδες ανθρώπους να απέχουν από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής και συγχρωτισμού προκειμένου να διαφυλάξουν την υγεία και την αξιοπρέπειά τους. Για τον κ. Μικρούτσικο προφανώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να μένουν στα σπίτια τους αν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτουν για την κοινωνική ευρρυθμία διαχρονικά οι καπνιστές.