Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

GREEK LOVERS STATISTICS


Διαφάνεια παντού. Και στα δημοσιονομικά και στον έρωτα. Αυτό είναι το σύνθημα των σύγχρονων Ελλήνων εραστών, που αποφάσισαν επιτέλους να δώσουν στην Eurostat τα πραγματικά στοιχεία των ερωτικών τους επιδόσεων και όχι τα χαλκευμένα όπως έκαναν μέχρι σήμερα.

Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα, επικαιροποιημένα δεδομένα, που θα δουν σύντομα το φως της δημοσιότητας, ο Έλληνας πηδάει κατά ΜΟ 150 φορές την εβδομάδα και όχι 300 φορές που ίσχυε μέχρι σήμερα, ενώ στην διάρκεια της ζωής του είχε κατά ΜΟ, 150 γκόμενες και όχι 200 που έλεγε. Τέλος, στη λίστα με τους κορυφαίους εραστές του κόσμου, εξακολουθεί να καταλαμβάνει την πρώτη θέση, αλλά με τη διαφορά από τον δεύτερο να μειώνεται στους πενήντα βαθμούς ερωτισμού αντί για τους εβδομήντα που ίσχυε μέχρι. σήμερα.

INCEPTION


Ο Christofer Nolan (Memento, Dark Night) και εσχάτως με το Inception είναι ένας σκηνοθέτης που αυξάνει διαρκώς την επιρροή του στο χώρο του κινηματογράφου, κάνοντας σταθερά επιλογές περίεργες, πολύπλοκες και βασανιστικές. Έτσι, ποτέ δεν θα βρεις τον καλλιτεχνικό του πήχη ξεχασμένο στο προηγούμενο του ύψος, ή ακόμα περισσότερο σπασμένο από κάποιο άγαρμπο άλμα. Αντίθετα, γι αυτόν τον ευφυή δημιουργό. κάθε ταινία μοιάζει με μια νέα πρόκληση κι ένα αναπάντητο ερώτημα που καλείται να μοιραστεί με τα εκατομμύρια των φανατικών θαυμαστών της ιδιορρυθμίας του.
Αυτόν, λοιπόν, τον ιδιαίτερο ρυθμό του συναντάμε και στην τελευταία του ταινία, όπου ο Nolan χρησιμοποιεί μια εξαιρετική ποικιλία κινηματογραφικών τεχνικών και φωτισμών υποβλητικών, καθηλωτικών και βαθιά ατμοσφαιρικών για να μας εισάγει στον παράξενο κόσμο του ονείρου μέσα από μια μισοπαραβιασμένη πόρτα με δύο όψεις που οδηγεί από τη μια στον κόσμο του ανθρώπινου υποσυνείδητου και από την άλλη στον κόσμο του συλλογικού ασυνειδήτου. Σ αυτό λοιπόν, το εσωτερικό σταυροδρόμι, που όλοι μας καταλήγουμε να πατάμε στις δύο βάρκες της συλλογικής και ατομικής μας υπόστασης ο Nolan εγκιβωτίζει μια σπινταριστή περιπέτεια με έντονα ψυχογραφικά στοιχεία. Η πλοκή διαθλάται μέσα σε μια ονειρική ρευστότητα και ο φυσικός χώρος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνεται η κινηματογραφική αφήγηση αυτοτροφοδοτεί νέες αγωνιώδεις αναζητήσεις.

Ο ήρωάς του Nolan ονομάζεται Domm Codd (Leonardo Di Caprio) και είναι ένας σεσημασμένος κλέφτης υψηλού διανοητικού και κοινωνικού προφίλ.
Διαθέτοντας μια εξαιρετικά επωφελή για τον ίδιο αλλά και για ορισμένα μεγάλα συμφέροντα, τεχνολογία, που του επιτρέπει να εισχωρεί στα όνειρα των θυμάτων του, καθώς αυτά κοιμούνται και να αποσπά σημαντικές πληροφορίες για λογαριασμό των ισχυρών εντολοδόχων του, ο Domm θα εμπλακεί σε μια περιπέτεια, η θετική έκβαση της οποίας θα του εξασφαλίσει ως αμοιβή οριστική αμνηστία. Με τις παρακαταθήκες του Φρόιντ παραμάσχαλα, πολύ κουράγιο και μια πολύ αφοσιωμένη ομάδα στο πλευρό του ο Domm θα προσπαθήσει να εξιλεωθεί, τολμώντας αυτή τη φορά να εμφυτεύσει μια ιδέα στο μυαλό του στόχου του.
Τελικά, το όνειρο είναι η πραγματικότητα που γνωρίζουμε εν υπνώσει και η προβολή μιας σχοινοβασίας σε μια κλίμακα απεριόριστων μεταβλητών.
Ο Nolan, όμως αποφεύγει τα χαοτικά κελεύσματα των σειρήνων του μυαλού, επιλέγει μια σταθερή διαδρομή, ενώ εξοικονομεί διαρκώς, πελεκώντας το γλυπτό του απ όλες τις πλευρές και αποσπά, εκτός των άλλων, από τον Leonardo Di Caprio μια ερμηνεία, που μπορεί να βάζει σε δοκιμασία των νεύρα των εκατομμυρίων θαυμαστριών του, αλλά του προσθέτει μερικούς ακόμη πόντους γνήσιας υποκριτικής αναγνώρισης.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7,5/10

Leonardo DiCaprio bio
- Joseph Gordon-Levitt
- Ellen Page
- Ken Watanabe
- Cillian Murphy

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
- Christopher Nolan

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
- 148 λεπτά

ΠΡΕΜΙΕΡΑ
- 24-08-10

ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΠΡΑΣΙΝΙΖΟΥΝ!


Παρά τη στοχευμένη απόπειρα του γνωστού συνθήματος να μας εμψυχώσει, ενθαρρύνοντάς μας προς την κατεύθυνση μιας φιλοπεριβαλλοντικής λογικής, το κλίμα φεύγει σιγά σιγά από τα χέρια μας.
Οι επιπτώσεις της κωλυσιεργίας των ισχυρών δυνάμεων του κόσμου να προχωρήσουν σε μια θεαματική δεσμευτική συμφωνία, χρόνο με το χρόνο θα βαραίνουν και πιο πιεστικά στις πλάτες της ανθρωπότητας.
Άλλωστε, μόλις εχθές ακούσαμε τον πρόεδρο του Μεξικού, Καλντερόν να καλεί σύσκεψη του ΟΗΕ για το περιβάλλον με τη διαδικασία του κατ επείγοντος .
Η χώρα του πλήττεται από τροπική καταιγίδα απίστευτης σφοδρότητας, η οποία προκάλεσε με το μένος της δύο θανάσιμες κατολισθήσεις, κατά τις οποίες δύο λόφοι κατέρρευσαν καταπλακώνοντας πολλούς ανθρώπους σε τάφους από λάσπη και χώμα.
Βλέπουμε ότι οι συνέπειες ανα περιοχή ποικίλουν, κι αλλού είναι πιο δραματικές οι άμεσες επιπτώσεις της περιβαλλοντικής υποβάθμισης ενώ αλλού οι κοινωνικές συνέπειες αυτής με τη δημιουργία μεταναστευτικών ροών που προσανατολίζονται προς πιο στέρεα και φιλόξενα εδάφη. Σίγουρα, τίποτα δεν έχει τελειώσει για τον κόσμο και την ανθρωπότητα, αλλά απαιτείται μια πιο γενναία στάση που θα συστρατεύσει το ανθρώπινο είδος απέναντι στην κοινή απειλή. Θα έλεγε κανείς πως απαιτείται η ανάδειξη της ευαισθησίας της πράσινης ευφυίας. Ίσως μια τέτοια δέσμευση να αποτελέσει και την αφετηρία της νέας αισιοδοξίας που αναζητά ο πλανήτης.

Έτσι, η «πράσινη» λογική πρέπει να γίνει πρωτίστως μια ανθρωπιστική φιλοσοφία και δευτερευόντως μία νέα οικονομική ηθική που θα οδηγήσει μοναχά στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ενδυνάμωση μιας ανάπτυξης διαφορετικού τύπου.

Εξάλλου, για την κάθε χώρα ξεχωριστά, η συντεταγμένη πορεία της προς μια πράσινη λογική δεν πρέπει να εξαντλείται σε ρητορικά σχήματα και μεγαλόστομες διατυπώσεις. Στην πραγματικότητα αποτελεί την ευκαιρία του ανθρώπου να αποκαταστήσει την άνιση σχέση του με το περιβάλλον και τα ζώα ώστε να ξαναβρεί τον εαυτό του στη φιλόξενη αγκαλιά της φύσης. Μέσα όμως στο πλαίσιο μιας πολύ επιτακτικής συγκυρίας.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ;


Εξασφάλισε όσα δανεικά χρειαζόταν για να ανοίξει την δική του επιχείρηση. Δεν ήθελε, όμως, να αφήσει τίποτα στην τύχη, γι αυτό αποφάσισε να επισκεφθεί και ένα μέντιουμ, για το οποίο έμαθε πως είχε βοηθήσει πολλούς ανθρώπους της αγοράς με τις ικανότητές του.

-Μη μου λες τίποτε άλλο. Απλώς δώσε μου το χέρι σου, του είπε το μέντιουμ που ήθελε πρώτα να του κάνει μια μικρή επίδειξη των ικανοτήτων του.
Ξαφνικά το μέντιουμ τινάχτηκε όρθιο σα να το χτύπησε ρεύμα και σήκωσε ψηλά το χέρι του.
-Ωωωωω!!!αναφώνησε σαν την Μαρίκα Κοτοπούλη στην Εκάβη.
-Μα καλά, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνδρες;
Εκείνος πήγε να συναινέσει, αλλά τελικά συγκρατήθηκε.
-Σώπα μη μιλάς είπε το μέντιουμ. Θα τα πω όλα εγώ.

Κάθισε ξανά στην αραχνιασμένη πολυθρόνα του σαν εξαντλημένο και ξεκίνησε να μιλάει:

-Δε θα ήσουν ούτε 20, όταν δούλευες τα καλοκαίρια για να αγοράσεις «μηχανάκι».
Μετά ήθελες να γίνεις δημόσιος υπάλληλος. Σήμερα είσαι λάτρης του αυτοκινήτου, οπαδός του Ολυμπιακού και ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ. Παίζεις στοίχημα, καπνίζεις σαν φουγάρο και ......
-Όχι όχι μη λες τίποτε άλλο είπε αυτός, με εντυπωσίασες, είσαι πολύ καλή. Μπράβο!
Το μέντιουμ όμως συνεχίζει.
- Θέλεις να ανοίξεις μια επιχείρηση μου είπες. Αλλά δε μου είπες τι είδους επιχείρηση. Θα σου πω εγώ: θέλεις να ανοίξεις ένα..ένα..ένα… “καφέ-μπουγάτσα». Σωστά;
Εκείνος ένιωσε την κάτω σιαγώνα του να πασχίζει να ξεκολλήσει.
-Απίστευτο, ψέλλισε με δυσκολία.
-Θεέ μου, τι μυστηριώδης άνδρας, αναφώνησε το μέντιουμ. Θα μπορούσες να είσαι χαρακτήρας του Lost, αν δεν σε τρώγαν τα κυκλώματα, το ξέρεις έεε;
-Η άτιμη, τα βρήκε όλα, έλεγε εκείνος αργότερα στους φίλους του. Φως φανάρι ότι διαθέτει κληρονομικό χάρισμα!

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ (ΩΙΜΕ...SCRIPTA MANENT)


2008-Εσωκομματικές εκλογές ΠΑΣΟΚ. Προέβλεψα: “Αδιαφιλονίκητο φαβορί ο Ευάγγελος Βενιζέλος”!
2009-Εθνικές εκλογές. Έγραψα:” Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διεξήγαγε έναν αξιοπρεπή προεκλογικό αγώνα και η νίκη του ΠΑΣΟΚ δεν προβλέπεται να είναι μεγαλύτερη από μισή έως μία μονάδα”.
2010-Εσωκομματικές εκλογές ΝΔ: Σχολίασα: “Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποια θα είναι η επόμενη αρχηγός της ΝΔ. Το όνομά αυτής, Ντόρα Μπακογιάννη”
2010-Ανέλυσα: “Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ντόρα Μπακογιάννη δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από τη ΝΔ και να ιδρύσει δικό της κόμμα”

Τώρα καταλαβαίνετε γιατί οι φίλοι μου με ενθαρρύνουν εδώ και καιρό να αφοσιωθώ αποκλειστικά στην ποίηση!

ΕΥΤΥΧΩΩΩΩΩΩΣ!!!


Εν αρχή είναι ο λόγος, επειδή ο προνοητικός δημιουργός έφτιαξε πρώτα τον άνδρα. Διαφορετικά, "εν αρχή" θα ήταν ο αντίλογος!

Η ώρα που δείχνεις από τι υλικά είσαι φτιαγμένος!


Για τα παιδιά η λέξη “καημένος” αποτελεί αδιαπραγμάτευτο τίτλο τιμής. Δεν περιέχει ίχνος υποτίμησης και σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει κάτι το ντροπιαστικό, το επιλήψιμο ή το χλευαστικό, παρά μόνο υπονοεί μια προσωρινή κατάσταση που θέλουνε και που πρέπει να αλλάξει. Γι αυτό και θα ήταν μια λάθος επιλογή , να έλεγε κανείς μπροστά τους κάτι μειωτικό για κάποιον που τα μικρά θεωρούν καημένο. Ίσως αυτό το σκίρτημα που νιώθουνε στην ψυχούλα τους, όταν διαπιστώνουν σε κάποιον συνάνθρωπό τους κάποιου είδους δυσαρμονία να αποτελεί και τον πυρήνα της αθωότητάς τους, αλλά και του παραμυθιού που τόσο λατρεύουν. Πρόκειται για ένα γνήσιο συναίσθημα, μία πραγματική και αβίαστη κατάθεση ψυχής από μικρά πλάσματα που δεν λυπούνται κάποιον προσχηματικά, αλλά μόνο γιατί ταυτίζονται και υποφέρουν μαζί του. Στην πραγματικότητα η μόνη αληθινή, άδολη και αψεγάδιαστη συμπόνια είναι αυτή που νιώθουν τα παιδιά. Μακριά από δεύτερες σκέψεις, φτιασιδωμένα συμφέροντα και ψευτοφιλανθρωπίες το πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο κρύβεται σ αυτή την ανόθευτη αγάπη, που εκφράζεται με ένα τρόπο σχεδόν νατουραλιστικό.


Μεγαλώνοντας, κάποια από αυτά τα παιδάκια θα διατηρήσουν μέσα τους αυτό το εύθραυστο συναίσθημα απέναντι σε συνανθρώπους τους που πάσχουν και συγκεντρώνουν την αδιαφορία ή και την κατακραυγή του κόσμου.
Άλλα, θα γίνουν οι ενήλικες που απευχόμαστε, εφόσον είναι αλήθεια ότι καταφέρνει κανείς να διατηρήσει ζωντανή την παιδικότητά του μονάχα όταν εξακολουθεί να δίνει στη λέξη "καημένος" ένα χαρακτήρο μη οριστικό και αμετάκλητο.

Κάποια στιγμή λοιπόν όλα τους θα βρεθούν μπροστά σ ένα από τα γνωστά κρίσιμα σταυροδρόμια και η οικογένεια θα διαδραματίσει τον πιο καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του δρόμου που θα ακολουθήσουν.
Αδιαμφισβήτητα η κλίση στην ευαισθησία είναι ένα πρωτογενές χάρισμα, το οποίο, όμως, μπορεί να τροποποιηθεί να αναδειχθεί ή και να καταστραφεί ολοσχερώς. Καλλιεργείται όμως αποτελεσματικά και από ένα οικογενειακό περιβάλλον ανθρωποκεντρικό και ισορροπημένο. Η ενθάρρυνση ενός θετικού πνεύματος στις τάξεις μιας πυρηνικής οικογένειας και η διαρκής και αδιατάρακτη προσήλωση στην αγάπη για τη φύση και το περιβάλλον δημιουργούν μ ένα μαγικό τρόπο ανθρώπους γεμάτους σεβασμό, αγάπη και ενδιαφέρον για τους γύρω τους. Ανθρώπους δυνατούς, υπεύθυνους και ανθεκτικούς στα δύσκολα.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Η περίφημη αλληλεγγύη μεταξύ γυναικών


-Σ εσένα μιλάω, λέω στη 6χρονη ανιψιά μου.
-Τι είναι πάλι, μου λέει
-Δε μου λες; Εκείνο το κορόιδο ο Ονούρ, την παντρεύτηκε τελικά εκείνη την συμφεροντολόγα, την καπάτσα, την ξελογιάστρα, την αντροχωρίστρα, την σουρτούκα, την τυχοδιώκτρια, την αδίστακτη, την διπλοπρόσωπη τη Σεχραζάτ;
-Μην βρίζεις τον Ονούρ, μου απαντάει.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΑΛΛΑ Μ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΖΩ!!!


Αποσπάσματα από λεξικό που θα εκδοθεί το 2063.

Γκουγκλ κλουξ κλαν: ρατσιστική οργάνωση που ασκεί πολεμική στις αιρέσεις (τις υπόλοιπες μηχανές αναζήτησης)
Γκούγκλος: ο θρήσκος
Άγκουγκλος: ο άθρησκος
Γκουγκλικανική εκκλησία: η πρώην αγγλικανική εκκλησία
Γκουγκλεστάντες: οι πρώην προτεστάντες
Γκουγκλοφόροι: οι σταυροφόροι
Google, Facebook, twitter: πατήρ υιός και Άγιο πνεύμα
Γκούγκλιος θεός, γκούγκλιος ισχυρός, γκούγκλιος αθάνατος, ανεύρεσον ημάς: σύντομη προσευχή
Μετα-windows ζωή: η μεταθάνατον ζωή.
Ορθόδοξη εκκλησία: η ορθόδοξη εκκλησία.

ΥΓ: Να κάνει πως πεθαίνει, λέει, κάποιος τότε και πάνω που θα αρχίσει να περνάει μπροστά από τα μάτια του ολόκληρη η ζωή του σαν ταινία, να κολλήσει το windows media player της ύπαρξής του.

Leos Aqua Aqua



Ξημερώματα Παρασκευής, τέλη χειμώνα, σιδηροδρομικός σταθμός Θεσσαλονίκης. Περιμένοντας το τρένο για Αθήνα, το οποίο όπως μαθαίνουμε από την αναγγελία στα μεγάφωνα θα έχει τη φυσιολογική του 40λεπτη περίπου καθυστέρηση, στέκομαι στην άκρη της γραμμής 5. Η αγόγγυστη αμαξοστοιχία είχε γονατίσει και πάλι κάπου στην Θράκη. Έχω μάθει να αναγνωρίζω σ αυτές τις καθυστερήσεις θετικά προμηνύματα, καθώς μοιάζουν κάπως με αυτό που εννοούν οι τραγουδιστές όταν λένε πως αν μια συναυλία ξεκινήσει μ ένα λάθος, όλα θα κυλήσουν άψογα μέχρι το τέλος της. Καμιά τριανταριά άνθρωποι γύρω μου, κρατώντας μικρές και μεγαλύτερες βαλίτσες περιμένουν στωικά για να ολοκληρωθεί το φαλτσάρισμα του ΟΣΕ, στις μικρές ώρες του Σαββάτου. Για λίγο η καθημερινότητα μοιάζει να έχει παγώσει μέσα σε μια εξεζητημένη ποικιλία κουρασμένων προσώπων και νυσταγμένων ματιών.
Είναι ακριβώς η ώρα, που οι εικόνες γύρω μου αρχίζουν να αποκτούν ένα εύθραυστο πλαίσιο, εκείνη ακριβώς την πορτίτσα του παραμυθιού που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το όνειρο για να ξεχυθεί μακριά από τον ασφυκτικό μητρικό εναγκαλισμό του υποσυνείδητου. Κρίμα, όμως, που ακόμα είμαι ξύπνιος γιατί διαισθάνομαι ότι κάτι καλό θα συνέβαινε απόψε στον ύπνο μου.

Στα 35 ακριβώς λεπτά από την ολοκλήρωση της αντίστροφης μέτρησης για την επιβίβασή μας στην περίφημη υπερταχεία, με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος με κάτασπρα μακριά μαλλιά. Μιλάει αγγλικά με βαριά γερμανική προφορά και με ρωτάει αν κατάλαβε καλά ότι το τρένο θα έχει 35λεπτη καθυστέρηση. Του απαντώ καταφατικά και αποθέτει στο έδαφος τη μεγάλη τσάντα και το βαλιτσάκι που κρατάει, χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας.
Κατόπιν μου απευθύνει ένα ερώτημα, που ακόμη δεν έχω καταφέρει να απευθύνω στον ίδιο μου τον εαυτό.
-Γράφετε; Είμαι σίγουρος ότι γράφετε, μου λέει.
Του λέω ότι ασχολούμαι με το γράψιμο και δείχνω αιφνιδιασμένος με την ευστοχία του.
Ξεσπάει σ ένα τρανταχτό αλλά σύντομο γέλιο, από αυτά που καλύπτουν στη στιγμή κάθε αίσθηση απόστασης και θρυμματίζουν κάθε υπόνοια καχυποψίας και με την ίδια βεβαιότητα μου λέει πως είναι σίγουρος ότι μιλάω και ιταλικά. Όλα αυτά του τα είχε εμπιστεύθεί η αύρα μου, παραδέχθηκε.
Χαμογελαστά του απαντώ ότι έχει πέσει και πάλι μέσα, αν και όχι με όση ευχέρεια θα ήθελα.
Μου κάνει ένα πρόχειρο τεστ γλώσσας και αφού διαπιστώνει ότι το περνάω με επιτυχία με κάνει να αισθανθώ ότι μιλάω επαρκέστατα αγγλικά και ιταλικά κι ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε άψογα. Διαπιστώνω ότι από τη στιγμή που με κάνει να το πιστεύω αυτό το βλέπω να υλοποιείται και στην πράξη.
Είναι Αυστριακός, ζωγράφος, μα πάνω απ όλα ένας φτερωτός άνθρωπος.
Αναβλύζει φως, χαρά και πνεύμα, στην πραγματικότητα χαμογελάει με όλο του το σώμα το οποίο μοιάζει σαν να μπορεί να το εγκαταλείπει με μεγάλη άνεση μαζί με τα βαριά εγκόσμια όταν αρχίζει να μου μιλάει για τη δουλειά του. Ένα φως τυλίγει το υποφωτισμένο σκέπαστρο του σταθμού και δεν είναι άλλο από τη λάμψη της επίγνωσης ενός ανθρώπου που ανακάλυψε ομορφιά στα ελάσσονα ξεφτίδια της ζωής.
Μαθαίνω ότι έζησε στη Νότια Ιταλία κι ότι τώρα κατευθύνεται προς τις Κυκλάδες για να κάνει αυτό που τον συνεπήρε μια και καλή στην ζωή του. Να ζωγραφίσει τις αντανακλάσεις του ορατού κόσμου επάνω στο νερό. Με συνεπαίρνει και μόνο η ιδέα ότι ένας άνθρωπος αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή και το έργο του για να αναδείξει την ατελεύτητη ομορφιά μιας από τις χιλιάδες παράλληλες μικροπραγματικότητες που αρνούμαστε να δούμε. Ολόκληρη η ζωή του είναι η καλλιτεχνική απόδοση τέτοιων αντανακλάσεων, αντικατοπτρισμών, αντιφεγγισμάτων, και παιχνιδιών του ήλιου στο νερό. Ανοίγει ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι και μου δείχνει ένα δείγμα της δουλειάς του, παρακαλώντας με να το κρατήσω για να τον θυμάμαι. Το αποδέχομαι με μεγάλη χαρά και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη σύντομη αυτή συνάντηση.
Κάποια στιγμή το τρένο έρχεται και είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που θα προσδοκούσα μια μεγαλύτερη καθυστέρηση.
Τα βαγόνια μας είναι διαφορετικά, τον βοηθάω να βρει τη θέση του, με ευχαριστεί, βρίσκω κι εγώ τη δικιά μου και αρχίζω να ξεφυλλίζω το μικρό λεύκωμα.

Σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω το νόημα όσων προσπαθούσε να μου εξηγήσει με λόγια. Σκέφτομαι ότι αυτός ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ανακαλύψει την ουσία που μπορεί να κρύβεται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Η αρχική σκέψη μου ότι το έργο του περιορίστηκε στην ανάδειξη μιας ταπεινής πραγματικότητας αρχίζει αργά αλλά σταθερά να απωθείται από ένα συναίσθημα που σύντομα λαμβάνει διαστάσεις εσωτερικής χιονοστιβάδας. Προσπαθώ να το μορφοποιήσω και καταλήγω στο "αριστοτελικό" απόσταγμα ότι κι εμείς λίγο ως πολύ αποτελούμε αντανακλάσεις ενός ιδεατού κόσμου στην επιφάνεια ενός πλανήτη. Κι ότι συνολικά η τέχνη δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ασχολείται με την καταγραφή αυτών των αντανακλάσεων.
Λίγοι, όμως, πραγματικά λίγοι επιχείρησαν να μετατοπίσουν το βλέμμα τους σε λιγότερο στερεοτυπικές επιφάνειες ώστε να καταγράψουν τα καθρεφτίσματα ενός άλλου κόσμου, πέρα από τα τετριμμένα και συμβατικά συρματοπλέγματα της πλήξης.
Από το παράθυρο του βαγονιού μου βλέπω τον ζωγράφο να απομακρύνεται με ζωηρό βήμα από το σταθμό χαμογελώντας διαρκώς στον κόσμο. Ετοιμάζομαι να αποβιβαστώ κι εγώ, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω να τον χαιρετήσω.
Λίγο πριν καθίσω σε ένα ζαχαροπλαστείο για ένα πρόχειρο πρωϊνό, σταματώ σ ένα περίπτερο και ο λαιμός μου παίρνει την κλίση που χρειάζεται για να δω τα αναρτημένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Τα μισά προβλέπουν την οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας, τα άλλα μισά ομφαλοσκοπούν στον ήδη χρεοκοπημένο κόσμο τους ταυτίζοντας μια αισχρή αναγνωρισιμότητα με την έννοια της επιτυχίας.
Θα σκεφτόταν κάποιος πως η καταγραφή των μίζερων αντανακλάσεων της ζωής μας έχει θριαμβευτικά υπερτερήσει έναντι κάθε αναγεννησιακής λογικής. Νε λίγα λίγια έχουμε γίνει περισσότερο δεκτικοί στην ασχήμια παρά στην ομορφιά.
Λίγο προτού ξεπροβάλλει ο σαββατιάτικος ήλιος στον αττικό ουρανό σκέφτομαι ότι κάποια ταξίδια ξεκινούν προτού καν μπεις στο μέσο που θα σε μεταφέρει στον προορισμό σου. Και νιώθω όμορφα, πολύ όμορφα!

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Βρέχει;


Επιστρέφοντας από την εξωτική Ταϊλάνδη, ο Σ μας αφηγείται το εξής περιστατικό: πηγαίνει, λέει, να αγοράσει ένα μποξεράκι από ένα κατάστημα εσωρούχων στην Μπανγκόγκ και η πωλήτρια, μια Ταϊλανδή κουκλάρα δύο μέτρα, προτού τυλίξει και του δώσει το εσώρουχο, το φέρνει στη γλώσσα της και το σαλιώνει αργά αργά όλο ηδυπάθεια για να του υπογραμμίσει, όπως του λέει, την ευχή της να ξαναεπισκεφθεί εκείνος σύντομα την όμορφη Ταϊλάνδη....


Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιράζομαι τον ίδιο ενθουσιασμό με την υπόλοιπη παρέα και τους το λέω.
Αναλαμβάνω μάλιστα και την ευθύνη να υπερασπιστώ τις Ελληνίδες λέγοντας:
-Σάμπως και οι δικές μας δεν το κάνουν αυτό; Απλώς, σού εκτοξεύουν το σάλιο τους με λίγο μεγαλύτερη πίεση.

Πιο αργά, πιο χαμηλά, πιο κοντά!


Η ευφυΐα της συνήθειας βρίσκεται στην ικανότητα της να απομυζεί απόλαυση από τα πράγματα που η πρωτοπορία απεχθάνεται να αγγίξει. Γι αυτό και, ακολουθώντας τους γνώριμους δρόμους, που καταλήγουν στον τυποποιημένο μας προορισμό δύσκολα διαπιστώνουμε την αρχετυπική ηρεμία που μας χαρίζει η επιβεβαίωση μιας επιλογής που δοκιμάστηκε και πέτυχε. Ενίοτε, μάλιστα, η φαντασία συμπληρώνει και τα κενά που αρνείται να γεμίσει, με αληθινές παραστάσεις, η όραση.

Άλλωστε, τα αυτονόητα μονοπάτια της ζωής μας, ρέουν σαν μυστικά ποτάμια σε παράλληλες διαδρομές που σπάνια κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας. Έτσι, είναι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες τα πράγματα, αντικείμενα, κτήρια, συστάδες δέντρων, πλατείες, περίεργα οικοδομήματα, που λανθάνουν της προσοχής μας, αν και βρίσκονται καθημερινά “κάτω από τη μύτη μας”. Συνεπώς μόνο σε κάποια στιγμή ταπεινής επίγνωσης, θα καταλάβουμε την ύπαρξή τους και είναι τότε που θα ηχήσει παράξενα στα αυτιά μας ένα γλυκερό κουδούνισμα που μοιάζει περισσότερο με τη σηματοδότηση της λάθος απάντησης σ ένα επιπόλαιο τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων, παρά με τη δρομολόγηση μιας νέας συμπεριφοράς.


Λοιπόν, η ακυρωτική γοητεία της τυφλής μέγαιρας που ονομάζουμε συνήθεια προσπαθεί συχνά να εμψυχώσει τα φαντάσματά της ζωής μας, δημιουργώντας τεχνητές παρουσίες και δυσοίωνες απειλές. Ασκεί διανοητικό έλεγχο και χρειάζεται πάντα κάποιον να έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω στις ζωές μας επειδή είναι ζωτικής σημασίας για την καθεστηκυία αίσθηση αυτή η κατόπτευση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας μα κανένας δεν παρακολουθεί τις ζωές μας, με τον τρόπο τουλάχιστον που φοβόμαστε ή ευελπιστούμε, αποζητώντας εκουσίως, δια των συνομοσιωλογικών θεωριών καταγραφής δεδομένων, τον εξωρραισμό.της μοναξιάς μας, έστω και με τη βοήθεια κάποιας ενοχλητικής και απρόσκλητης σκιάς που καταγράφει κάθε κίνησή μας. Αυτός λοιπόν ο κάποιος δεν υπάρχει, όπως τον φανταζόμαστε, ούτε σε δορυφόρους, ούτε σε δρόμους, ούτε σε κοινωνικά δίκτυα κι απλώς τον έχουμε εφεύρει για να μην νιώθουμε τελείως μόνοι μας, σ ένα κόσμο αποξένωσης που πρέπει να εμπλουτίζουμε διαρκώς με αντικατοπτρισμούς για να αντέξουμε την κενότητά του. Αυτός ο κάποιος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε καν μέσα μας, καθώς ούτε οι ίδιοι μας δεν παρακολουθούμε τους εαυτούς μας, πολλώ δε μάλλον κάποιο άλλοι.
Έτσι λοιπόν πάντα έρχονται κάποιες στιγμές που αναρωτιόμαστε, αν υπήρχε και χθες εκείνο το κτήριο στη θέση που βρίσκεται σήμερα, ή αν αυτή η πλατεία διέθετε τρεις εξόδους αντί για δύο, ή αν έχει μέρες ή μήνες που η σύντροφός μας άλλαξε το χρώμα των μαλλιών της, για να αποσπάσουμε συχνά κάποιο ειρωνικό ή περιπαικτικό σαρκασμό που μας κάνει να επεκτείνουμε την ανησυχία μας σε πιο βαρβάτα ερωτήματα, που μας καλούν να επαναπροσδιορίσουμε ζητήματα όπως αν ζούμε ή αν απλώς επιβιώνουμε. Γιατί, ζωή χωρίς παρατήρηση τελικά δεν υφίσταται, κι ας προσπαθούν εντέχνως να μας πείσουν περί του αντιθέτου, εκφράσεις με αξιωματικό χαρακτήρα που προκρίνουν την ταχύτητα έναντι της κατανόησης.

Καμιά φορά, λοιπόν, η ζωή μας μοιάζει μ ένα παγωμένο γλυκό που έχει περιχυθεί από εμάς τους ίδιους με τη σοκολατένια ασφάλεια μιας εκούσιας ρουτίνας. Είναι γλυκερή και πικρή στην ίδια μπουκιά και καταπίνεται τεζαριστά με μηχανικές συσπάσεις του νου.
Η συνήθεια τελικά είναι η μοναδική δύναμη που μας παρακολουθεί με πυρετικό βλέμμα, γι αυτό και είναι μια παρηγοριά. Και η μοναξιά μας είναι το απότοκο μιας αμβλυμμένης παρατηρητικότητας, που καιροφυλακτεί απέναντι σε επερχόμενους εισβολείς.

Έτσι, τελικά, μόνο αν κατεβάσουμε ταχύτητες και παρατηρήσουμε με πιο στοχαστικό τρόπο τα πράγματα γύρω μας, θα κατανοήσουμε τους παράγοντες από τους οποίους εκπορεύεται η μοναξιά του “πολύ”.
Των απεριόριστων επιλογών που δημιουργούν την περίπλοκη άχλη πάνω από τα ανεξερεύνητα μυστήρια της ύπαρξής μας.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Μπαρτσελόνα: Η επανάσταση της θετικής σκέψης


Ως εισηγήτρια ενός συστήματος θετικής σκέψης στο ποδόσφαιρο και τη ζωή, η Μπαρτσελόνα αποτελεί για φίλους, ουδέτερους και αντιπάλους κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο.

Κι αν μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το διαμάντι της Καταλονίας αποτελούσε απλώς το καμάρι μιας περιοχής που έτρεφε παραδοσιακά υψηλές προσδοκίες αυτοδιαχείρισης των πόρων και του δυναμικού της, πλέον η επιρροή της έχει ξεπεράσει με θριαμβευτικό τρόπο τα στενά σύνορα της ιβηρικής και έχει απλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κι όταν μιλάμε εδώ για επιρροή δεν αναφερόμαστε φυσικά σε μια συνηθισμένη επίδραση ενός εμπορικού φαινομένου στους φίλους του αθλητισμού, που διάγετε μέσα από τους διαύλους του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας, αλλά για μια μικρή αναγέννηση, που παράγει περισσότερο χαρά και αισθητική παρά γόητρο αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων που εξακολουθούν να σκέπτονται και να αισθάνονται.

Παρακολουθώντας κανείς μια τυπική παράσταση των «μπλαουγκράνα» δεν θα αργήσει να αντιληφθεί ότι η μπάλα ρέει αβίαστα στο γήπεδο, περνώντας με ασυνήθιστη ευγλωτία και διάθεση από τα πόδια, όλων, ανεξαιρέτως των ποδοσφαιριστών τους.

Ακόμα και σε φάσεις όπου η πίεση των αντιπάλων δεν δικαιολογεί μια τόσο αλτρουιστική προσέγγιση, οι παίκτες της προτιμούν να αλλάζουν διαρκώς πάσες από το να κρατούνε οι ίδιοι την μπάλα. Πρόκειται για την αποθέωση της συμμετοχικότητας στο ποδόσφαιρο. Ευλόγως, με ένα τέτοιο σκεπτικό, είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος παίκτης των Καταλανών να αισθάνεται περιττός σε μια ομάδα που επιτίθεται και αμύνεται με την μεγαλύτερη δυνατή αρμονία που έχουμε συναντήσει από καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Επιπροσθέτως, αυτή η ρομαντική αντίληψη ενισχύει περισσότερο και το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης, που θα έπρεπε να αισθάνεται η κάθε μονάδα ξεχωριστά απέναντι στο σύνολο, την ιστορία και τον κόσμο.
Κι η ανάληψη μιας τέτοιας διευρυμένης ευθύνης είναι αυτή που σε μεγάλο βαθμό συντελεί στην παραγωγή αυτής της ομορφιάς που ξεδιπλώνεται με όλη της της σοφία στα ευρωπαϊκά τερέν. Μια αντίληψη που θα μπορούσε να έχει αντίστοιχα αποτελέσματα σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, όταν διατηρείται μακριά από υπεκφυγές, φυγομαχίες και μίζερους παραγοντισμούς.

Θα σκεφτόταν λοιπόν κανείς ότι αυτή η ευωδιά ξεπερνάει σε ισχύ ακόμα και τις εξαντλητικές αποφορές της σκοπιμότητας, παράγοντας σε βάθος χρόνου ακόμα μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αλλά κι όταν αυτά δεν έρχονται οι δυνάμεις της αποδόμησης δεν επιχειρούν καν να αγγίξουν το οικοδόμημα. Άλλωστε, η κουλτούρα της ομορφιάς αποτελεί από μόνη ένα δυσεύρετο τρόπαιο.

Προχωρώντας περισσότερο θα βρούμε τη λογική της συνέχειας και του διαρκούς κτισίματος πάνω σε μια θετική αντίληψη των πραγμάτων να προκαλεί την εναρμόνιση με το σύμπαν και τις μυστηριώδης δυνάμεις του, όπως εισηγήθηκαν πριν από αιώνες οι ανατολικοί.

Έτσι λοιπόν, μακριά από κάθε σκέψη εφαρμογής μιας πολιτικής ποδοσφαιρικού ιμπεριαλισμού, η θετική αυτή υπερδύναμη εξαπλώνεται στις καρδιές των φιλάθλων χωρίς ξιπασιά και επεκτατική διάθεση, σαν πνεύμα του καλού, που προσπαθεί με τίμια ανθρώπινα μέσα να υλοποιήσει την αθλητική ουτοπία. Ο θρίαμβος λοιπόν του δύσκολου τρόπου, που μπορεί να απαιτεί χρόνο και διαρκή προσπάθεια για να δικαιωθεί, αλλά φέρνει αποτελέσματά που ξεπερνούν την εφήμερη λάμψη των τροπαίων ενισχύει την εδραίωση ενός πνεύματος συναισθηματικής εκλογίκευσης, δικαιοσύνης και απαράμιλλου σεβασμού. Και γεννάει μια βασανιστική ελπίδα: να μπορέσουμε μια μέρα να το δούμε να εξαπλώνεται σαν καθαρός αέρας και στους χώρους της κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτισμού.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Νέες παραλαβές


Όλες οι γυναίκες του κόσμου διαθέτουν τα δικά τους μοναδικά χαρίσματα:

Έτσι, από τις κοσμογυρισμένες Γερμανίδες, θα πρέπει να περιμένεις να μάθεις πράγματα που αποκόμισαν από τα ταξίδια τους,
ενώ, προτού κάνεις οτιδήποτε με τις Σκανδιναβές, μπορείς να μιλήσεις μαζί τους για τις νέες επιστημονικές εξελίξεις.
Με τις εξωτικές Βραζιλιάνες μουλάτες, θα γίνεις τούρμπο στο κρεβάτι.
Με τις περιποιημένες Ρωσίδες, θα πεις τον δεσπότη Παναγιώτη
και με τις παρεξηγημένες ασιάτισσες, θα νιώσεις άνθρωπος.
Με τις ελληνίδες, θα πας για ψώνια…

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΦΘΑΡΤΕΣ


Στην ταινία του «Άφθαρτος» ο πολύ καλός σκηνοθέτης Νάιτ Σιάμαλαν αναπτύσσει ένα σκεπτικό: μας λέει, ότι αν κάπου στον κόσμο υπάρχει ένας άνθρωπος εξαιρετικά εύθραυστος σωματικά με όργανα σαν ακριβή πορσελάνη, κάπου αλλού αντίστοιχα θα υπάρχει και κάποιος άφθαρτος, πραγματικά ανίκητος απέναντι στις κακουχίες. Ξαναθυμήθηκα λοιπόν την συγκεκριμένη ταινία όταν συνάντησα πριν από μερικά χρόνια έναν παλιό μου συμμαθητή.

- Γεια σου κυρ Μπάμπη του λέω, τι κάνει ο Στέφανος;
- Ο Στέφανος είμαι ρε μαλάκα, μου λέει, για τον πατέρα μου με πέρασες;

Προσπάθησα, ακαριαία να σώσω κάπως την παρτίδα μετά την γκάφα που έκανα, λέγοντας ότι δήθεν είδα τελευταία τον πατέρα του κι ότι κρατιέται πολύ καλά ο άτιμος, αλλά δεν πέτυχα και πολλά πράγματα, θυμάμαι. Ευτυχώς ο Στέφανος δεν πετούσε στα σύννεφα γιατί είχε αποκτήσει αναγκαστικά το γνώθι σ αυτόν και με συγχώρησε.

Όντας παντρεμένος με παιδί, μου φάνηκε αρκετά απογοητευμένος από τη ζωή του και απελπισμένος με τις ελληνίδες.
- Από τότε που η γυναίκα μου έφερε στον κόσμο το παιδί μας, Χάρη, ούτε να με χέσει, ήταν τα ακριβή του λόγια.

Κατόπιν παραδέχεται ότι μετά από αναγκαστική αποχή μερικών μηνών προσπάθησε κι αυτός να κάνει μια αρπαχτή αλλά κι εκεί συνάντησε την ίδια ψυχρότητα, την ίδια απάθεια, την ίδια μηχανική συμπεριφορά. Ίχνος συναισθήματος, μου λέει. Σε λάθος χώρα γεννηθήκαμε, Χάρη, καταλήγει. Απλώς ματαιοπονούμε.

Του συνιστώ να κάνει ψυχραιμία, του δείχνω την επιδερμίδα μου και τον ρωτάω αν θα ήθελε κι αυτός να αποκτήσει κάτι τέτοιο.

“Αναμφισβήτητα” μου λέει και τον ρωτάω αν είχε δει τότε την τελευταία ταινία του Σιάμαλαν. Του εξηγώ, εν συντομία, το πνεύμα της, σύμφωνα με το οποίο αν οι γυναίκες εδώ είναι έτσι, κάπου στον κόσμο σίγουρα θα υπάρχουν άλλες γυναίκες που θα ξέρουν πώς να φερθούν σ έναν άντρα, για να του δείξουν τρυφερότητα, αγάπη, προσοχή και ενδιαφέρον. θυμάμαι πολύ καλά ότι έπιασε αμέσως το υπονοούμενο!

Τον Στέφανο, τον συνάντησα ξανά τις προάλλες και ήταν άλλος άνθρωπος.
-Χάρη, μου λέει, σου χρωστάω ευγνωμοσύνη .
Μου άνοιξες νέους ορίζοντες.


Μου εξήγησε ότι πια είναι τύπος και υπογραμμός στα συζυγικά του καθήκοντα για ένα ολόκληρο χρόνο παρά 20 ημέρες. Είναι τότε που του δίνει άδεια η γυναίκα του για να κάνει ένα μικρό ταξιδάκι στο εξωτερικό, με τη δικαιολογία ότι πρέπει να παρακολουθήσει και καλά κάποιες εικοσαημερίδες (20 ημερίδες στη σειρά) για βιολογικές καλλιέργειες. Το ότι ο ίδιος είναι σουβλατζής είναι μια μικρή λεπτομέρεια που διαφεύγει της γυναίκας του, μιας και ασχολείται 24 ώρες το 24ωρο με τον γιο τους . Αυτό είναι το 20ήμερο για το οποίο πια ο Στέφανος ζει και αναπνέει και του αξίζουν πραγματικά οι... άφθαρτες που συναντάει στις σύντομές του αποδράσεις!

Απελπιστικά διαθέσιμη! (ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΕΚΕΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗ Β΄ΕΘΝΙΚΗ)


Ο εθνικός ύμνος της σύγχρονης σαραντάρας Ελληνίδας, που κάποτε άνοιξε πανιά για πολύ φιλόδοξα πράγματα αλλά τελικά συνάντησε …ξέρα. Το πιο πρόσφατο σουξέ της Άλκηστις Πρωτοψάλτη αναφέρεται στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μια σημερινή ελληνίδα, η οποία, αφού είδε και απόειδε, αναζητώντας το επιφανειακό και ρηχό αντικείμενο του πόθου της, αποφάσισε πλέον να αλλάξει ρότα, να συμβιβαστεί με την σκληρή πλευρά της πραγματικότητας, να σφίξει τα χείλη της και να πιει σαν φάρμακο το πικρό ποτήριον μιας ουσιαστικής επιλογής. Βεβαίως, το τραγούδι δεν απαντάει καθόλου και στο ερώτημα τού γιατί, στην ίδια χώρα, οι ξένες ομόφυλές τους δεν αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα απελπιστικής διαθεσιμότητας.

Thirteen


Για όλα τα πρωτάκια του πλανήτη η πρώτη είσοδος στον κόσμο του γυμνασίου προκαλεί ερωτηματικά και ανησυχίες, που οι ενήλικες είτε παραβλέπουν είτε δεν θέλουν να θυμούνται. Ένα περισσότερο αυτό συμβαίνει σε απαιτητικά σχολικά περιβάλλοντα όπως αυτά της Αμερικής όπου η τυποποίηση δίνει και παίρνει, οι αυτοσχέδιες κάστες θριαμβεύουν και η ταμπέλα που χρεώνεται ένας έφηβος από το γυμνάσιο συνήθως συνεχίζει να τον ακολουθεί πέρα και από την τελική αποφοίτηση.

Η Tracy λοιπόν, ούσα τέκνο διαλυμένης οικογένειας, στην πολύ ευαίσθητη και ακανθώδη ηλικία των 13 ετών, ξέρει ότι για να γίνει αποδεκτή από τους κύκλους εκείνους των συμμαθητών της που έχει μάθει να σέβεται και να τιμά χρειάζεται τη βοήθεια και την εύνοια της δημοφιλούς Evie.

Έχοντας, ακόμα εν υπνώσει , όλα εκείνα τα συστατικά που θα την καθιστούσαν κι αυτήν εξίσου δημοφιλή με την Evie, η Tracy αρχίζει να απολαμβάνει το ενδιαφέρον των αγοριών και το γοητευτικό παιχνίδι της ευρείας κοινωνικής αποδοχής.

Η απομάκρυνση της όμως από την μητέρα της με την οποία διατηρούσε πολύ στενή σχέση, θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο μετέωρο βάδισμα της νεαρής προς τον εφιάλτη των ναρκωτικών.

Μπαίνοντας λοιπόν από νωρίς στα βάσανα η Tracy ανακαλύπτει τα πρώτα αδιέξοδα της ζωής της και ντεμπουτάρει σε μια ενηλικίωση που έχει παραδώσει τον έλεγχο στον τυφλό και παρορμητικό οδηγό που ονομάζεται εφηβική απαιτητικότητα. Γοητεύεται όπως πολλά παιδιά της ηλικίας της από απατηλές εικόνες και γυάλινες αξίες και εξοβελίζει κάθε υπόνοια διαβίωσης στις παρυφές του μέσου όρου.

Όλες οι ιστορίες για σχολεία στην Αμερική μοιάζουνε ίδιες. Επιπροσθέτως, πριμοδοτούνται και με μια ατέλειωτη ακολουθία κλισέ που κανένας δημιουργός δεν τολμάει να σπάσει καθώς είναι οργανικά ταυτισμένα με μια πραγματικότητα, που ούτως ή άλλως είναι ασφυκτικά «κλισαρισμένη».

Έτσι λοιπόν, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Catherin Hardwick, διαθέτει εξ αρχής το μειονέκτημα ότι καταπιάνεται μ ένα θέμα τετριμμένο σε βαθμό πλήρους κορεσμού. Ωστόσο, η Αμερικανίδα σκηνοθέτις δείχνει ότι μπορεί για περισσότερα. Οριακές σε μεγάλο βαθμό και οι ερμηνείες των χαρακτήρων με τη Holy Hanter να ξεχωρίζει φυσιολογικά.

Αρκετά χαλαρή και η πλοκή, απόρροια μιας αφηγηματικής αρρυθμίας, που εμποδίζει καθοριστικά την κλιμάκωση που εγγυάται συνήθως τη συναισθηματική δέσμευση του θεατή.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 5,5/10

-Evan Rachel Wood
- Holly Hunter bio
- Nikki Reed
- Brady Corbet
- Jeremy Sisto

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
- Catherine Hardwicke

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
- 100 λεπτά

ΠΡΕΜΙΕΡΑ
- 07-11-03

Η άδικη «σολομώντειος» λύση


Έτοιμο για συμβιβασμό και περαιτέρω παράταση του μορατόριουμ στην ανέγερση νέων κατοικιών στους εβραϊκούς οικισμούς της Δυτικής Όχθης φέρεται να είναι το Ισραήλ, σύμφωνα με ανώνυμη κυβερνητική πηγή.

Βέβαια, η έννοια του συμβιβασμού στην διπλωματική γλώσσα είναι τόσο σαφής και κατανοήσιμη ώστε να μην αφήνει και πολλά περιθώρια για παρερμηνείες.

Εννοεί ότι η κάθε πλευρά μιας αντιπαλότητας κάτι παραχωρεί και κάτι περιμένει για να συμβάλλει στην επιτυχή επίλυση ενός προβλήματος που φλέγει μια περιοχή.
Τι παραχωρεί όμως το Ισραήλ στην αφετηρία αυτής της νέας διαπραγματευτικής διαδικασίας; Τίποτα που να του ανήκει, επί της ουσίας. Αντίθετα, προχωράει στο πάγωμα της άδικης και παράνομης πράξης που συντελείται μέσα από την εποικιστική πολιτική που ασκεί συστηματικά η κυβέρνηση Νετανιάχου, θεωρώντας ότι έχει κάνει το δικό του βήμα υποχώρησης στη διπλωματική σκακιέρα. Όλες αυτές όμως οι μικρές υποτυπώδεις υποχωρήσεις , οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση απλώς μετριάζουν το μέγεθος μιας παρανομίας είναι που διατηρούν τα λιμνάζοντα ύδατα του μεσανατολικού στο σημερινό τους επίπεδο.
Έτσι, ουσιαστικά δεν συντελείται καμία πρόοδος εκτός από την επιβεβαίωση του κανόνα της διεθνούς διπλωματίας που θεωρεί άγονη εκ των προτέρων κάθε προσπάθεια συμβιβασμού μεταξύ δυνάμεων με άνιση επιχειρησιακή ικανότητα. Συνεπώς, αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την ιλιγγιώδη ασυμμετρία που καταγράφεται στην δυνατότητα άσκησης επιρροής των δύο πλευρών στη διεθνή σκηνή καταλήγουμε στο ότι τελικά το μεσανατολικό ζήτημα είναι ένα πρόβλημα συστηματικής διαστρέβλωσης της έννοιας “διαπραγμάτευση”. Εξάλλου, η δύναμη των όπλων και του χρήματος αργά η γρήγορα θα επιβάλλουν μια «σολομώντειο» λύση. Μόνο που, διαφοροποιώντας λιγάκι την βιβλική ιστορία, στην συγκεκριμένη περίπτωση το «μωρό» θα καταλήξει τελικά στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας που δεν άφησε να αιωρείται καμιά αμφιβολία σχετικά με την ικανότητά της να διαπραγματεύεται και να επιβάλλει τους κανόνες του παιχνιδιού, μιας και ο «Σολόμωντας» τυχαίνει να είναι πατέρας και κηδεμόνας της.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Επιτρόχειο σύμπλεγμα! (ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΕΠΙ ΤΡΟΧΩ)


Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Οιδίποδας για να σκοτώσει τον πατέρα του τον κατέβασε πρώτα από την άμαξά του! Έτσι θεωρώ ότι αν ο Φρόιντ ήταν Έλληνας θα είχε συλλάβει από πολύ νωρίς αυτή τη μικρή λεπτομέρεια που θα άλλαζε εν συνεχεία ολόκληρη τη θεωρία του: Θα ήξερε δηλαδή ότι στην πραγματικότητα κάθε ελληνόπουλο θέλει να σκοτώσει τον πατέρα του, όχι για να παντρευτεί τη μητέρα του, αλλά για να πάρει το αυτοκίνητό του!

Η κερδοφορία της βίας


Η ατιμωρησία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και η διαχρονική αδυναμία καταλογισμού ευθυνών ερμηνεύουν σε μεγάλο βαθμό το σημερινό κλίμα. Έτσι, συμφέροντα, αθλητικά και δημοσιογραφικά που κονομάνε από την έξαρση των παθών και τον αθλητικό λαϊκισμό χαϊδεύονται με απλές και φιλικές παραινέσεις συμμόρφωσης από τη δικαιοσύνη και τα αρμόδια θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας, όταν επιβάλλεται να τους επιβληθούν απαρέγκλιτοι και απαράβατοι κανόνες δεοντολογίας και συμπεριφοράς για να τελειώσει μια και καλή αυτό το τροπάρι.

Έτσι, λοιπόν, όλοι αυτοί που κανακεύουνε τους Έλληνες οπαδούς, πυροδοτούνε την πόλωση και τη βία μέσα από δηλώσεις, λεκτικές αντιπαραθέσεις, ανακοινώσεις και πρωτοσέλιδα από δυναμίτη, κατόπιν γίνονται ισότιμοι συνομιλητές και σύμβουλοι της πολιτείας, η οποία κλείνοντάς τους το μάτι τούς καλεί να συμβάλλουν με όση ωριμότητα διαθέτουν στην αποφόρτιση της ατμόσφαιρας που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Έλα όμως που χωρίς βία, πόλωση και αθλητικό τσαμπουκά ούτε αθλητικές εφημερίδες θα πουλιόνταν, ούτε διαρκείας, ούτε κανένα άλλο αθλητικό προϊόν.
Αν πάρουμε λοιπόν αντίστροφα κάθε εβδομάδα που καταλήγει σε κάποια περιστατικά βίας σε κάποιο ελληνικό γήπεδο, σπάνια δεν θα διακρίνουμε στην πορεία της εμπρηστικές ανακοινώσεις των συλλόγων, ή δημοσιεύματα που θα εξάρουν το μεγαλείο ενός λαού ή μιας ομάδας έναντι όλων.

Οι τόνοι, λοιπόν, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν κατά το δοκούν και η μάχη χαρακωμάτων για τη διαχείριση της ανυποληψίας του αθλητισμού βαφτίζεται πόλεμος κατά της βίας και των επεισοδίων. Ποιας τάξεως όμως μείωση εσόδων θα είχαν όλοι όσοι φτιάχτηκαν οικονομικά και κοινωνικά από την εμπορευματοποίηση της συλλογικής έξαρσης για να θέλουν σήμερα να αντιμετωπίσουν στη ρίζα του το φαινόμενο της βίας; Και ποια θα ήταν άραγε η επόμενη τους ημέρα στον επαγγελματικό αθλητισμό , αν ένα πρωί, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται ότι επιθυμούν εξαλειφόταν όλη αυτή η ένταση και το υπερβολικό πάθος που διαπερνά τον επαγγελματικό αθλητισμό;

Βρε συ, βρε συ....


Δεν ξέρω τι θα κάνουμε μ αυτό το παιδί. Ακόμα κι ο Οιδίποδας πιο νωρίς τον σταμάτησε τον θηλασμό!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Δούρειος Ίππος


Η αλήθεια είναι πως από την αρχή φοβόμουνα εκείνο το τραπεζάκι που βρισκόταν ακριβώς στο διαχωριστικό του μέσα-έξω της καφετέριας. Ο λόγος είναι ότι δε το είχα πάρει με καθόλου καλό μάτι μιας και διέκρινα σ αυτό τα χαρακτηριστικά ενός πολύ καλού «Δούρειου Ίππου» για την καταστρατήγηση του νόμου για την καπνοαπαγόρευση στην συγκεκριμένη επιχείρηση. Και δυστυχώς δεν διαψεύσθηκα. Είμαι σίγουρος άλλωστε ότι τέτοιες παρόμοιες κερκόπορτες υπάρχουν μιλούνια σε όλες τις ελληνικές καφετέριες κι ότι συνεπώς απλώς περιμένουν κάποιον που θα κάνει την αρχή ώστε να ανοίξει και πάλι ο φαύλος κύκλος των παρερμηνειών που προσδιορίζουν το αναφαίρετο δικαιώμα δεκαετιών να καθορίζεται αυτοβούλως με όρους ζωής θανάτου η ποιότητα του αέρα που εισπνέουμε. Εξάλλου, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες αντί να προσαρμόζονται εγκαίρως στα νέα δεδομένα που παρουσιάζονται και να προετοιμάζουν με κάποιες στοχευμένες κινήσεις τη νέα κατάσταση ώστε να μην έχουν απώλεια εσόδων, όπως φοβούνται, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, επενδύοντας στην πιο εύκολη λύση που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι αργά η γρήγορα ο νόμος θα γίνει ένα κουρελόχαρτο και το επικερδές ντουμάνι θα γεμίσει και πάλι τα ταμεία τους. Φαίνεται ότι ,επιπλέον, όλοι τους έχουν πειστεί κι ότι αποτελεσματικό ελεγκτικό σώμα δεν πρόκειται να υπάρξει, καθώς και οι λίγοι ελεγκτές που θα διατεθούν, Έλληνες θεριακλήδες θα είναι, ακατάλληλοι δηλαδή για να μπορέσει να βασιστεί πάνω τους η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου. Από την άλλη η εναλλακτική περίπτωση της συνειδητοποιημένης πειθάρχησης στις επιταγές που ορίζουν τη λογική ενός κόσμου που είναι φτιαγμένος για όλους, μοιάζει σχεδόν εξω-πλανητική. Έτσι, απ όλες τις ενδεχόμενες επιλογές, τους απομένει τους ιδιοκτήτες απλώς να συστήνουν μικρή υπομονή, αγοράζοντας χρόνο και περιμένοντας τη δικαίωση των προβλέψεών τους με διακριτικό τρόπο δια της νομοτέλειας.

Τελευταία λοιπόν και κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, το εν λόγω τραπεζάκι, κέρδισε μερικά ακόμα βήματα προς τη θαλπωρή του κυρίως σώματος της καφετέριας καθώς, λόγω πολυκοσμίας, μεταφέρθηκε ακριβώς πάνω στο χώρισμα του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο, με τις καρέκλες να βρίσκονται από τη μέσα μεριά και το τασάκι από την έξω. Τυπική ελληνική εικόνα θα παρατηρούσε κανείς.

Γνωρίζοντας ότι ο προσεχής χειμώνας φοβίζει πολλούς από τους ιδιοκτήτες μπαρ και καφετεριών, προσπαθώ να δω το ζήτημα σφαιρικά, αλλά αποτυγχάνω. Παράλληλα, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει υιιοθετήσει ασυνείδητα το κινηματογραφικό φιλτραρισμένο πρότυπο να αισθανθεί , ευδιάκριτος, γοητευτικός, μοιραίος ή ερωτικός χωρίς το τσιγάρο στο χέρι. Αλλά σκέφτομαι ότι μήπως και όλοι εμείς που εξακολουθούμε να επιβιώνουμε χωρίς αυτό αισθανόμαστε κάτι από τα παραπάνω; Ή μήπως έχει καμιά απολύτως σχέση ο καθημερινός άνθρωπος με τους ακατάβλητους ήρωες της μεγάλης οθόνης;

Υπάρχει λοιπόν η άποψη στην αγορά της διασκέδασης που λέει ότι όσο διατηρείται ο καλοκαιρινός καιρός το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι επιχειρηματίες δεν θα αναπτύσσεται στις πλήρεις του διαστάσεις. Αναρωτιούνται όμως τι θα συμβεί μόλις αρχίσουν τα πρωτοβρόχια και αναγκαστεί όλος αυτός ο κόσμος να μετακινηθεί προς το εσωτερικό και να παραμείνει άκαπνος για αρκετό χρονικό διάστημα. Και μιλάμε για μια κρίσιμη μάζα, που δεν έκοψε το κάπνισμα ούτε καν όταν απειλήθηκε η υγεία της, ούτε καν όταν κυοφορούσε ή μεγάλωνε τα παιδιά της και που τώρα της ζητούνε να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις ενός μέτρου που προάγει τον πολιτισμό υπό την σκιά μιας απειλής που όχι μόνο μοιάζει αλλά και είναι ελάσσονος σημασίας μπροστά στις προαναφερθείσες αμέλειες.

Τελικά, μπορεί να μην υπήρξα ποτέ καπνιστής, ενεργητικός εννοώ, γιατί παθητικά θεωρώ ότι ένα πακέτο την εβδομάδα το έκανα αναμφισβήτητα, ωστόσο γνωρίζω πολύ καλά ότι το κάπνισμα είναι μια συνήθεια που επηρεάζει εξίσου τις ζωές καπνιστών και μη.


Όντας, στην πλευρά εκείνη που αγνοούνταν συστηματικά το δικαίωμά της στην επιλογή ενός πιο υγιεινού τρόπου ζωής, αντιμετωπίζοντας διαρκώς το δίλημμα αποκλεισμός ή συμμετοχή στη χαρά των θεριακλήδων, την επιβολή των πολλών στους λίγους, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η σημερινή δομή ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας βασίζεται πάνω στο φόβο του να μην δυσαρεστηθούν οι κακομαθημένοι. Αυτοί δηλαδή που αποτελούν το κρίσιμο target group και κινούν τα γρανάζια της υποτυπώδους ελληνικής μηχανής.
Άρα, η απόσταση που χωρίζει σήμερα αυτό που ισχύει από αυτό που θα έμοιαζε να εξυπηρετεί το σύνολο μιας κοινωνίας συνειδητοποιημένων πολιτών αποτελεί και τη μονάδα μέτρησης που ορίζει την απόσταση μεταξύ αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας που θα έπρεπε να νιώθουμε μπροστά στο ενδεχόμενο ενός διαφορετικού μέλλοντος.

Τουλάχιστον άσε με να το πάω πίσω!


Η δεύτερη μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι όταν συναντάς γνωστό σου σε βίντεο κλαμπ την ώρα που έχεις νοικιάσει μια ταινία ερωτικού περιεχομένου.
Η πρώτη είναι όταν κόβεσαι στις εξετάσεις οδήγησης στην πορεία και επιστρέφοντας στην αφετηρία της διαδρομής αναλαμβάνει τα πηδάλια και το τιμόνι ο συνοδηγός-εκπαιδευτής από τη θέση του.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Σεξουαλική περαίωση


Γιατί όσοι Έλληνες επιστρέφουν από την Ταϊλάνδη ανεβάζουν πυρετό στο αεροπλάνο; Ρωτήστε τις Ελληνίδες, συστήνουν οι ειδικοί.

Εγκύκλιος προς μελλόνυμφους εξηγεί γιατί συνήθως δεν πιάνουν τόπο οι ευχές των καλεσμένων


Επειδή, οι Αθηναίοι πάνε στους γάμους για να κρίνουν, οι επτανήσιοι για να τραγουδήσουν, οι Θεσσαλοί για να φάνε κι οι πόντιοι για να χορέψουν!!!

Κάνε θόρυβο!


Σ αυτή τη χώρα βρίσκεις το δίκιο σου μονάχα παράγοντας θόρυβο. Λίγο οι ασθμαίνοντες ρυθμοί της ελληνικής δικαιοσύνης, λίγο η μη καλλιέργεια της υπέρτατης αξίας στα πλαίσια της κοινωνίας και το αποτέλεσμα που παράγεται είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Στρέφοντας, λοιπόν, με ηχηρό τρόπο ο καθένας την προσοχή των υπολοίπων στα θιγμένα του αιτήματα, επι της ουσίας λιπαίνει τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που έμαθε να διατάσσεται υπέρμετρα όταν διεκδικεί και να χαλαρώνει απότομα όταν ικανοποιείται. Συνεπώς, μια διεύρυνση αυτής της πρακτικής δημιουργεί το σημερινό χαοτικό κλίμα, όπου όλοι διαμαρτύρονται για όλα, προκειμένου να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα, από μια πίτα μικρή και συγκεκριμένη. Όλοι όμως επί της ουσίας διεκδικούν απλώς μια συμφέρουσα διευθέτηση των υπαρχόντων παθογενειών προς όφελός τους, κι ένα ρόλο στη διαχείριση των αγκυλώσεων που παράγουν πλούτο.. Επιπλέον, η αλήθεια είναι πως είναι τρομακτικό το συναίσθημα που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς σε πόσους λίγους ανθρώπους τελικά θα συνέφεραν οι αλλαγές μια κατάστασης, που παράγει τη σημερινή στασιμότητα, καθώς δεν είναι λίγος ο κόσμος που έχει «φτιαχτεί» μέσα από αυτήν.
Μ αυτά και μ αυτά λοιπόν, κάθε λογιών αιτήματα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, χωρίς ποτέ να επιχειρείται ένας σαφής και αξιοκρατικός διαχωρισμός τους. Έτσι , το δίκαιο και το άδικο συντάσσονται κάτω από τόνους υψηλούς, εκβιάζοντας καταστάσεις εναρμονισμένα με την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα του καθενός.
Στη χώρα λοιπόν του υπερβολικού και άσκοπου θορύβου, οι χαμηλοί τόνοι πηγαίνουνε αδιάβαστοι. Τελικά, ο θρίαμβος του θορύβου εξυπηρετεί απολύτως μια εξουσία που κωφεύει μπροστά στις πολιτισμένες διεκδικήσεις και μια κοινωνία που έμαθε να μην βασίζεται στην αξιοσύνη της και να αποδέχεται ως δίκαιο μονάχα ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κλάδων της.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΣΑΝ ΜΙΑ ΑΛΛΗ



πίνακας: BeyondDream.com


Σαν μια άλλη
θά ρθεις πάλι
στην ζωή μου σαν καημός
θα χεις γεννηθεί σε άλλη
χώρα, και θα είσαι αλλιώς

μ όποιο όνομα κι αν έρθεις
μ όποιο περιορισμό
σ αγαπώ να με αντέχεις
μη μ αφήνεις σ αγαπώ

σαν μια άλλη
θά ρθεις πάλι
θα σε φέρει ο καιρός
άλλο χρώμα, άλλη ζάλη
μα το ίδιο πάντα φως

μ όποιο όνομα κι αν έρθεις
μ όποιο περιορισμό
σ αγαπώ να με αντέχεις
μη μ αφήνεις, σ αγαπώ

ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ


κλείνε την τηλεόρασή σου
κάθε βράδυ στις 8
πάνω από τη ζωή σου
θα ψεκάσουν πανικό

κουνουποκτονίας λόγια
μία κρύα μια ζεστά
σε ζαλίζουν με ευχολόγια
και σε ρίχνουν στα σχοινιά

τώρα κρύψαν τη λεπίδα
σε μια θήκη από χρυσό
θα ψεκάσουνε ελπίδα
θα αναστήσουν τον γραικό



μπλόκα, ένταση ομιλίες
μια σιωπή, μια διαπασών
ελεγμένες ευκαιρίες
κι οι ψυχές ακορντεόν

σε τρομάξαν και σου πήραν
σε μια νύχτα τον παλμό
σου χαρίσανε αναπτήρα
μα σου κόψαν τον καπνό

τώρα θέλουν να ηρεμήσεις
και να βγεις στις αγορές
θα στο πουνε κι οι ειδήσεις
πως περάσανε οι βροχές

ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΞΑΝΑ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ


Θα βγουν ξανά στις αγορές, να συμβληθούν, να κυλιστούν
στους δανειστές, τους συνετούς να υποκριθούν
θα βγουν ξανά στις αγορές να παραστήσουν τους καλούς
αυτούς που κάνουν ότι θέλουν τους λαούς

θα βγουν ξανά στις αγορές, να αγοράσουνε λεφτά
να τα μοιράσουνε στις τράπεζες μετά
θα βγουν ξανά στις αγορές με το μητρώο τους λευκό
και θα μας στείλουν τον στεγνό λογαριασμό

θα βγουν ξανά στις αγορές, στους εμπνευστές της κρίσης
που ακούν μια λέξη, μόνο yes, αν θέλεις να τους πείσεις
θα βγουν ξανά στις αγορές και πρέπει να χαρούμε
θα βγουν ξανά στις αγορές, δεν θα καταστραφούμε

θα βγουν ξανά στις αγορές, δείγμα επιτυχίας
καταναλωτικής στιγμές, θά ρθουν ξανά μανίας
θα βγουν ξανά στις αγορές, τα χέρια να μας λύσουν
θα βγουν ξανά στις αγορές, δε θα μας παρατήσουν

Salt


Ονομάζεται Evelyn Salt και είναι πράκτορας της CIA. Θα κατηγορηθεί ευθέως από έναν Ρώσο που έχει αυτομολήσει στις ΗΠΑ ότι η ίδια είναι ρωσίδα κατάσκοπος, η οποία προετοιμάζει τo έδαφος για τη δολοφονία του Αμερικανού προέδρου.

Όμως, δεν είναι από τους τύπους των γυναικών που θα παραμείνουν με τα χέρια σταυρωμένα, όταν αντιμετωπίζουν κατηγορίες που απειλούν την ελευθερία τους, συνεπώς θα ξεκινήσει μια εργώδη προσπάθεια για την αποκατάσταση του ονόματός της.

Παράλληλα με την προσπάθειά της να αποφύγει την σύλληψή της όμως η Evelyn θα υψώσει και τοίχο προστασίας για να προστατεύσει το σύζυγό της από τις ασύμμετρες απειλές που τον στοχοποιούν.

Τυπικό κατασκοπευτικό action movie, με ρευστή ατμόσφαιρα, σασπένς αμφιβολίες και εκκρεμότητες, που αφήνουν να αιωρείται διαρκώς μια άχλη καχυποψίας σχετικά με την αληθινή ταυτότητα και τις προθέσεις της ηρωίδας. Προορισμένο αρχικώς για τον εξπέρ του είδους Tom Cruise, που όμως εγκατέλειψε το project στα σπάργανά του για να ανοίξει το δρόμο στην γενναία απόφαση των παραγωγών να μετατρέψουν τον βασικό ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο σε γυναικείο και να τον προσφέρουν στην Angelina Jolie, το Salt διαθέτει μια άκρως θεαματική και καλά συντονισμένη ροή..

Η δράση, ο ρυθμός και η ταχύτητα υπερτερούν ξεκάθαρα σε βάρος της πλοκής, ενώ η Angelina Jolie με την εύθραυστη άνεση με την οποία υποδύεται τον ρόλο της καταφέρνει να συνδυάσει τη γοητεία με το δυναμισμό μιας καλής ηθοποιού και να υπερκεράσει με εξυπνάδα τις όποιες ανεπάρκειες του σεναρίου.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7

Ηθοποιοί:

Angelina Jolie bio
- Liev Schreiber
- Chiwetel Ejiofor
- Daniel Olbrychski
- August Diehl

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
- Phillip Noyce

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
- 100 λεπτά

ΠΡΕΜΙΕΡΑ
- 16-09-10

Μια ειλικρινής και τίμια μεταρρύθμιση


Να γίνεται το γαμήλιο γλέντι μετά από την συμπλήρωση 30 χρόνων έγγαμου βίου!

Η αρχή είναι το 1/1000 του παντός


Ελάχιστοι από εμάς δεν γνωρίσαμε στη ζωή μας έστω και ένα ανδρόγυνο που να μην κατάφερε τελικά να αποτρέψει το πρόωρο τέλος της σχέσης του, παρά τη θριαμβευτική γαμήλια χλιδή με την οποία περιέβαλλε το ξεκίνημά του.
Παράλληλα, μάρτυρες παρόμοιων φαινομένων γινόμαστε και στην αγορά, όπου τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν τα εντυπωσιακά εγκαίνια μαγαζιών, που δεν συνοδεύονται και από μια εξίσου επαγγελματική ζέση στη συνέχεια.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, λοιπόν, τα πράγματα γίνονταν για τους ίδιους λάθος λόγους.
Ανοίγοντας, λοιπόν, σπίτι ή μαγαζί για να επιδείξεις κάτι είσαι καταδικασμένος σε αποτυχία, αυτό δείχνει η εμπειρία.
Γρήγορα θα βαρεθείς και θα κουραστείς και στη μια και στην άλλη περίπτωση και θα τα παρατήσεις. Γι αυτό πληθαίνουν τα διαζύγια στις σχέσεις και τα λουκέτα στην αγορά, ανεξαρτήτως κρίσης.
Εξάλλου, στις προηγμένες οικονομικά χώρες είναι κοινό μυστικό ότι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει κανείς την μικρή του παραγωγική μονάδα σφραγίζει σημαντικά το μέλλον της. Με λίγα λόγια, ένας υπεύθυνος επιχειρηματίας γνωρίζει ότι καμιά απολύτως μάχη δεν κερδίζεται με ένα εντυπωσιακό opening. Ούτε καν καλύπτεται ο μισός δρόμος όπως τεμπέλικα ισχυριζόμαστε εδώ. Τα εγκαίνια ενός μαγαζιού όπως και ένας γάμος θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από την ταπεινότητα που εκπορεύεται από τη συνειδητοποίηση των δυσκολιών που θα επακολουθήσουν. Σε διαφορετική περίπτωση η πορεία είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Απαιτείται αφοσίωση και συνεχής προσπάθεια για την επιβίωση και την ανάπτυξη μιας επιχείρησης και μιας σχέσης οπουδήποτε στον κόσμο. Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αλλά και τις σχέσεις που βάζουν σήμερα “λουκέτο” δεν θα είχαν διαφορετική τύχη σε μια από τις αναπτυγμένες οικονομίες και κοινωνίες του κόσμου, αν βασίζονταν φυσικά στις ίδιες πρακτικές.
Αναντίλεκτα, διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, αλλά αυτό δε σημαίνει κιόλας ότι δεν μας δίνεται και μια καλή ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουμε μερικά στοιχειώδη πράγματα. Όπως για παράδειγμα ότι ο μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας εντοπίζεται στην κατανόηση της απλότητας .
Έτσι, βλέπουμε κάποια ζευγάρια χωρίς εξεζητημένες καταναλωτικές απαιτήσεις να μακροημερεύουν δίπλα σε μικρές συνοικιακές επιχειρήσεις που έχουν υψώσει επιτυχώς, τον συμπαγή κυματοθραύστη που δημιουργεί ο σεβασμός προς τον καταναλωτή, και καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας τελικά φτιάχνουμε τα αδιέξοδα της ζωής μας.

Μια στις τόσες συναντάς και τον καλλωπισμό ενός χώρου που προμηνύει ότι κάποια καινούργια επιχείρηση θα κάνει σε λίγες ημέρες την εμφάνισή της στη γειτονιά.
Η ελπίδα που δημιουργείται πια από μια τέτοια εικόνα σου επιτρέπει τον παραλληλισμό της με την γέννηση ενός μωρού σε περίοδο πολέμου. Γι αυτό και κάθε ελπίδα θα πρέπει να περιβάλλεται με ιδιαίτερη φροντίδα τόσο από αυτόν που τη γεννάει όσο κυρίως από εκείνον που την έχει ανάγκη.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Τα ατελέσφορα γεφύρια του διαλόγου


Εκτός από την πολιτική, στην Ελλάδα, και η συζήτηση έχει καταστεί τέχνη του εφικτού. Έτσι, μ ένα συνήθως αδιασαφήνιστο δια ταύτα, κάθε απόπειρα ανταλλαγής απόψεων κατατείνει συνήθως στην κοιλάδα με τους βάλτους των στερεοτύπων, των προκαταλήψεων και των άκομψων θυμών, για μια τελική αναμέτρηση που δεν οδηγεί πουθενά.

Γι αυτό και η θεμελίωση ενός πολιτισμένου πλαισίου διαλόγου που θα προϋπόθετε ότι κάθε συζήτηση πρέπει να οδηγεί κάπου κι όχι αποκλειστικά στην επικράτηση κάποιων συγκεκριμένων θέσεων έναντι άλλων, παραμένει για την εγχώρια επικοινωνία ακόμα μια ουτοπική αν και αρκετά καλλιεπής άλυτη συνάρτηση.

Με απλά λόγια, η αρχιτεκτονική λογική των γεφυριών της Άρτας έχει μετακυλιστεί εδώ και αρκετό καιρό από την αρένα της πολιτικής στην καθημερινότητά μας, αφήνοντας πίσω της διαρκώς ημιτελείς προσπάθειες.

Ως εκ τούτου, από την αίθουσα της βουλής έως και το τελευταίο καφενείο της χώρας η προσπάθεια να καλυφθεί μια φωνή από κάποια άλλη περιορίζει στα όρια της στατιστικής αυθάδειας τις πιθανότητες εύρεσης κοινών συνισταμένων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μόνιμες λύσεις των προβλημάτων.

Εξάλλου, η επικρατούσα αντίληψη, ότι όποιος προσεγγίζει κάποιον για να του μιλήσει έχει υποχρεωτικά στο μυαλό του δεύτερες σκέψεις που τον απειλούν άμεσα, γιγαντώνει ακόμα περισσότερο την καχυποψία που τρέφουμε μεταξύ μας. Τελικά, όμως, αν δεν αλλάξει το ίδιο το πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελείται ο διάλογος στην Ελλάδα, όλες οι υπόλοιπες αλλαγές θα παραμένουν ανολοκλήρωτες, προσχηματικές και άγονες. Υπό αυτή την έννοια, θα έχουμε πάντα την ανάγκη να αλλάζουν όλα εκ βάθρων, στραγγαλίζοντας με τα ίδια μας τα χέρια την έννοια της συνέχειας, που όντας βαθιά ανθρωπιστική, κτίζει πάνω στα θετικά των προηγουμένων, αναγνωρίζοντας ότι κάθε αλήθεια εκτός του ότι εξυπηρετεί πάντοτε την προοδευτική συνέχεια, αρέσκεται και από τη φύση της στο να περιενδύεται όλες τις πιθανές αποχρώσεις του γκρι, έχοντας ως αντικειμενικό της εχθρό τον μηδενισμό και την ισοπέδωση.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Foto-θεραπεία


Διακόψτε οριστικά τις προσπάθειες διακοπής του καπνίσματος με τρεις μόνο επισκέψεις.

Οι απαστράπτουσες νίκες της ομορφιάς


Υπάρχουν δύο τουλάχιστον τρόποι για να μπορέσει κανείς να διεκδικήσει τα έπαθλά του. Ο ένας είναι λογαριάζοντας υπερβολικά τα μέσα που διαθέτει, ο άλλος εξωραΐζοντάς τα χωρίς πολλή σκέψη. Έτσι είναι λογικό επακόλουθο ο πρώτος να γοητεύεται από την δύναμη της ομορφιάς που μπορεί να απελευθερώσει μια επιτυχία, ενώ ο δεύτερος να θεωρεί την επίτευξη ενός στόχου ως αυτοσκοπό. Πρόκειται για δύο ασύμπτωτες προσεγγίσεις των μεγάλων ζητημάτων της ζωής μας που σηματοδοτούν τη διχάλα μερικών εκ των πιο χαρακτηριστικών σταυροδρομιών της διαδρομής μας.

Ευτυχώς, όμως, που παρατηρούμε ότι δεν είναι καθόλου αμελητέες οι δυνάμεις της ανθρωπότητας που εκλιπαρούν τη ζωή για περισσότερη ομορφιά και λιγότερο πλούτο και επιτυχία.
Οι επίδοξοι λοιπόν παραγωγοί ομορφιάς, έχοντας καταδικάσει μέσα τους την έννοια της σκοπιμότητας, γνωρίζουν ότι κάθε πραγματική νίκη είναι ένας μικρός θρίαμβος της αισθητικής γενναιότητας και μια αναγνώριση της ομορφιάς που εκλύει η τίμια προσπάθεια. Έτσι, προσπαθούν να κατακτήσουν εσωτερικά βάθρα, προτού τεντώσουν τα τόξα τους απέναντι σε αντικειμενικούς στόχους. Άλλωστε η εξωτερική ήττα συχνά αντιστρατεύεται την εσωτερική ισορροπία και αντίστροφα μια εσωτερική νίκη αποτελεί μια ψυχική εμπειρία που κανένας παιάνας δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Υπάρχουν λοιπόν εσωτερικές χορδές , οι οποίες συνθέτουν αρμονίες που μπορούν να μετατρέψουν την θλίψη σε ελπίδα και τον όλεθρο σε ουτοπία. Γι αυτό έχει θεμελιώδη σημασία το πώς τελικά φτάνει κανείς στο σκοπό του. Από ποια αφετηρία δηλαδή ξεκινά, ποια διαδρομή διατρέχει, πως ξεπερνάει τα εμπόδια που του παρουσιάζονται, τι νέους δρόμους διανοίγει, πόσα στερεότυπα αποκαθηλώνει.
Υπάρχουν λοιπόν τρόποι και τρόποι για να φτάσει κανείς πολύ κοντά στην επίτευξη ενός σκοπού.
Αυτό όμως που πραγματικά τον κάνει αξιοζήλευτα ξεχωριστό ανάμεσα στους αναζητητές κάποιου νοήματος είναι η βαθιά επιθυμία του να ξεπεράσει τα τεχνητά διλήμματα τύπου:, καλός-κακός, επιτυχημένος-αποτυχημένος, και να απελευθερώσει το φως που κρύβει στον πυρήνα του κάθε ανθρώπινο επίτευγμα. Να φωτίσει δηλαδή το στόχο που θέλει να κατακτήσει με αξιοπρέπεια και θετική προαίρεση και να απαρνηθεί τις βατές διαδρομές του ημίφωτος.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΥ



Πίνακας: Chris Peters

κορίτσια θαμπά που μείναν στο ράφι
οι στίχοι μου πλένουνε νότες στη σκάφη
με άσπρα-ξανθά μαλλιά μοιρασμένα
με χέρια υγρά και μουλιασμένα

φοβούνται το θάνατο, όπως γερνάνε
το άγνωστο τρέμουν, στην πίστη γυρνάνε
στην σταυρωτή ομοιοκαταληξία
σταυρούς περιφέρουνε δίχως θρησκεία

γλυκές κι ανειδίκευτες γεροντοκόρες
μαγείρισσες μέτριες, τέλειες κόρες
μιμούνται τους σκύλους της γειτονιάς τους
που τρέχουνε πίσω από την ουρά τους

οι στίχοι μου άρχισαν πια να ζηλεύουν
τις τύχες που έμαθαν να περισσεύουν
συχνά ανασταίνονται πριν σταυρωθούν
τον θάνατο γεύονται του να ειπωθούν

Για να μη λένε ότι και οι άντρες δεν βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού!


-Αγάααπη μου, πάω στο Amazon για ψώνια, θέλεις τίποτα;

Έχεις γκόμενα…


- Έχεις γκόμενα, του λέει η γυναίκα του
- Πως σου ήρθε τώρα αυτό, της απαντάει εκείνος.
- Έχεις γκόμενα, του ξαναλέει.
- Μα τι λες τώρα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
- Έχεις γκόμενα του λέει, ναα... είσαι αναστατωμένος.
Μόλις έβαλες την απόδειξη στο ψυγείο και το γάλα στην αποδειξιέρα. Έχεις γκόμενα πάει και τελείωσε. Έχεις γκόμενα, είσαι αναστατωμένος...

Άντε τώρα να εξηγήσει εκείνος σε δημόσια υπάλληλο, ότι υπάρχουν κι άλλου είδους αναστατώσεις στη ζωή ενός ανθρώπου.

ΚΟΥΙΖ


Λοιπόν, απαντήστε στην παρακάτω ερώτηση και κερδίστε ένα σετ πολύχρωμα, μοντέρνα στριγκάκια.

Η ερώτηση της ημέρας είναι: Ποιος επαγγελματικός κλάδος εισήγαγε πρώτος τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια.

Μισές δουλειές


Εντάξει, βρήκα εκεί ένα χαμηλοκάβαλο παντελόνι να φορέσω, αλλά δε βρίσκω λαχανί, ροζ και φούξια βρακιά στο νούμερό μου…

Επένδυση στην οδική ασφάλεια


Λένε πως η ψυχή βγαίνει πριν από το χούι. Ίσως και να συμβαίνει αυτό επειδή τα πάθη και οι αδυναμίες των ανθρώπων είναι πιο απτά από την ασάφεια της έννοιας ψυχή. Ίσως επειδή ο άνθρωπος ακόμα και όταν φτάνει στο τέλος του, αναπολεί τις μεγάλες του επιθυμίες, αυτές που εκπληρώθηκαν αλλά και τις άλλες που παρέμειναν ανεκπλήρωτες για να τον βασανίζουν μέχρι την ύστατη του ώρα. Αυτές που ταύτισε με την ίδια του την ύπαρξη.
Εν πάση περιπτώσει, θα σταματήσω εδώ με όλες αυτές τις ενοχλητικές υποθέσεις και θα μπω κατευθείαν στο θέμα μου που δεν είναι άλλο από την περίφημη σχέση του Έλληνα με το αυτοκίνητο του. Μια σχέση αγάπης και μίσους. Αγάπης, όταν το τετράτροχό του συμπεριλαμβάνει τα κυβικά και τις προδιαγραφές που τον καλύπτουν, μίσους για όλη τη διάρκεια της περιόδου αναμονής ενόψει μιας νέας, πιο φιλόδοξης αγοράς. Αυτή λοιπόν η σχέση, που μέχρι μόλις πριν από λίγα χρόνια καθιστούσε τους Έλληνες πολίτες σε προνομιακούς πελάτες των πιο μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών του κόσμου, ώστε πολύ γρήγορα να γίνει αντιληπτό ότι σε κάποια αρχαία γωνιά του πλανήτη υπάρχει ένας λαός που ζει και αναπνέει για το αυτοκίνητό του, και να το εκμεταλλευθούν αναλόγως, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που λέμε σήμερα καθημερινότητα στην Ελλάδα.

Η διαχείριση λοιπόν αυτού του πάθους από τον Έλληνα, που γίνεται με τρόπο ώστε να εγγυάται την διαρκή ταλαιπωρία του στους ελληνικούς δρόμους, την απαξίωση κάθε έννοιας οικονομικής οδήγησης, την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, την παράλογη έξαρση των συναισθημάτων και φυσικά την πρόκληση ενός αριθμού θανάτων που ισοδυναμούν ετησίως με τις απώλειες ενός μικρού πολέμου κάπου στον κόσμο, φαίνεται να εξαναγκάζεται σε αναθεώρηση.

Υπό το πρίσμα αυτό, η είδηση ότι καταγράφηκε μείωση 23% των θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα προκαλεί έκπληξη, χαρά και ελπίδα.

Η επιτυχία αυτή αποδίδεται μάλιστα, σ ένα καλά οργανωμένο και φιλόδοξο πρόγραμμα που άρχισε να εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη από το 2001, για να δώσει τους πρώτους του καρπούς στην Ελλάδα δέκα χρόνια σχεδόν αργότερα.

Πιθανώς και να έχει αρχίσει μάλιστα μια νέα εποχή για την Ελλάδα στον τομέα της οδικής ασφάλειας, εκεί που πρέπει να επενδύσει περισσότερους πόρους για να επισπεύσει την αλλαγή της νοοτροπίας που θέλει το αυτοκίνητο να είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό μέσο μεταφοράς.
Υποψιάζομαι, λοιπόν, ότι κάπου εκεί βρίσκεται και η ρίζα του κακού. Οι υπερβολικές δαπάνες, η συχνή χρήση και οι δολοφονικές ταχύτητες όλα προέρχονται από το αγορασμένο γόητρο που οδηγεί σε υπερβολική αίσθηση αυτοπεποίθησης, στιγμιαία έκρηξη της αυτοεκτίμησης, άρα απομάκρυνση από την αυτογνωσία και την σωστή αξιολόγηση των καταστάσεων που προκύπτουν. Έτσι, η κατάληξη μιας τέτοιας διαδοχής λανθασμένων εντυπώσεων είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστή.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Το ρατσισμό πολλοί αγάπησαν, τους ρατσιστές ουδείς


Αναρωτιέμαι ποια στ αλήθεια είναι αυτή η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική που οραματίζεται ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι για την αντιμετώπιση του προβλήματος των Ρομά.
Πιθανότατα ο Ιταλός μεγιστάνας και πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας να αναφέρεται σε δραστικές εκτοπίσεις τους από τα εδάφη της ΕΕ, ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια συστηματική και οργανωμένη γκετοποίηση των μετακινούμενων κοινωνιών τους. Είμαι σίγουρος δε ότι δεν θα δυσκολευόταν και πολύ προκειμένου να πειστεί για την αναγκαιότητα μιας δυναμικής αντιμετώπισης των απατρίδων, νομαδικών φυλών, αν καταλάβαινε ότι δημιουργείται ένα ισχυρό μέτωπο και ότι υπάρχει τάση σκεπτικισμού σχετικά με ένα τέτοιο θέμα.

Μ αυτό τον τρόπο, άλλωστε, λειτουργούν, οι ακραίοι κύκλοι στις ημέρες μας. Σπάνια ξεκινούν οι ίδιοι τον χορό, αλλά όταν βλέπουν ότι το πάρτι σημειώνει επιτυχία δεν διστάζουν να επιδείξουν ανενδοίαστα το τεράστιο ρεπερτόριο που διαθέτουν στις χορευτικές φιγούρες. Με λίγα λόγια, δεν δημιουργούν οι ίδιοι τα γεγονότα, αλλά συνηγορούν και συμβάλλουν στην ενίσχυση των συνεπειών τους. Πρόκειται για μια από τις πιο αδιόρατες υποκρισίες της εποχής μας, που δεν αντέχει στο πετσί της τους ρατσιστές, αλλά ανέχεται ανεπιφύλακτα τον ίδιο τον ρατσισμό. Ένας ρατσισμός λοιπόν, χωρίς χαρακτηριστικά και ευδιάκριτα σύμβολα είναι ο σημερινός. Γι αυτό και είναι τόσο ύπουλος.
Άλλωστε, η άποψη του στυλ “η ιταλο-γαλλική σύγκλιση για το θέμα πρέπει να ταρακουνήσει την Ευρώπη, ώστε να αντιμετωπισθεί το όλο πρόβλημα με μια κοινή πολιτική” άρτι αφιχθείσα από άλλες εποχές, τότε ακόμα που οι πολιτικοί ηγέτες επιχειρούσαν να ταρακουνήσουν τα πλήθη σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε η ευημερία τους από τις εθνικές μειονότητες, υπογραμμίζει που το πάει ο Ιταλός πρωθυπουργός.. Σε αντίθεση όμως με το παρελθόν, σήμερα, θεωρητικά απέναντι στις εθνικές μειονότητες δεν επιτρέπεται να γίνεται καμία διάκριση, γιατί είναι έστω και τύποις κατοχυρωμένα τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έτσι, η Γαλλία παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ελευθερία της μετακίνησης και σίγουρα φαίνεται ότι έχει αρκετούς κρυφούς και φανερούς συμμάχους, εντός της ΕΕ προκειμένου να το κάνει.
Από την πλευρά του, ο Ιταλός πρωθυπουργός, ο πρώτος που έσπευσε να δικαιολογήσει την πολιτική του Σαρκοζί, ποτέ δεν έκρυψε τις ιδεολογικές καταβολές του. Λάτρης της δεξιοτεχνικής χρήσης του φόβου, διάγει ήδη τρίτη θητεία καθησυχάζοντας μέσα από τα κανάλια του, τους φόβους των Ιταλών, που ο ίδιος φρόντισε να μεγεθύνει, έλκοντας την καταγωγή του απευθείας από τους εισηγητές στη χώρα του της φυλετικής και εθνικής καθαρότητας.

Είναι ο ίδιος που ήταν πάντα λοιπόν, ο “Καβαλιέρε”, ένα πολιτικό φαινόμενο εξηγήσιμο μονάχα επί ιταλικού εδάφους, που κατά καιρούς δεν δίστασε να λανθάνει ακουσίως, χρησιμοποιώντας κάποια άνοστα ευφυολογήματα, για λαούς διαφορετικού χρώματος, θρησκείας, ή κουλτούρας.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η σύγχρονη μορφή του ρατσισμού, στρογγυλοποιεί πολλές από τις πρακτικές του παρελθόντος. Ως συμπεριφορά και αντίληψη για την πολιτική, είναι λιγότερο ακραία από το παρελθόν και κινείται περισσότερο στο μεσαίο χώρο, όπου δύσκολα μπορείς να διακρίνεις τις προθέσεις του. Ο ρατσισμός δηλαδή στα σημερινά χρόνια, δεν είναι αυτονόητος, αυταπόδεικτος και οφθαλμοφανής και ούτε θλιβερό προνόμιο των αγράμματων και αμόρφωτων πολιτών. Έχει ως όπλο του, όχι τόσο τη βία, όσο τις θεσμικές αποφάσεις, τα διατάγματα, την επίκληση διαφορετικών αναγκαιοτητών από εκείνες που κάποτε ηλέκτριζαν τα πλήθη. Έχει βρει, όμως, τον τρόπο του, να πετυχαίνει και τον μεγάλο στόχο των διακρίσεων, μέσα από πολιτικές που δεν τρομάζουν ούτε και ξεσηκώνουν τους πολίτες, αντίθετα τους παίρνουν με το μέρος τους επειδή τους υπόσχονται ένα άλλο επίπεδο ασφάλειας και ευημερίας. Μακριά από παραληρήματα, ενοχλητικές εκκεντρικότητες και ακραίες ρητορικές, η ηπιότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο ρατσισμό στο σκέλος της επικοινωνίας του καταφέρνει να τον εμφυσήσει στα κεφάλια ανθρώπων που σε άλλες περιπτώσεις θα εξανίστατο αν τους χαρακτήριζε κανείς ως ρατσιστές. Μ αυτό τον τρόπο επεκτείνει την επιρροή του ακόμα και μέσα στα όρια της πολιτικής ορθότητας.
Κι αυτό τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο από ότι στο παρελθόν.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ LOST


Είχε χρόνια να ακούσει νέα της, ώσπου τη συνάντησε εντελώς τυχαία σε κάποιο forum στο διαδίκτυο.
Εκείνη έψαχνε να βρει κάποιον για να τη διαφωτίσει σε σχέση με το finale του Lost.
Εκείνος ήθελε να της μιλήσει, αλλά τελικά έδειξε αυτοσυγκράτηση.
Ήθελε να της γράψει: «Κάτι τέτοια δεν τα συνυπολόγιζες όταν με παρατούσες, εεε; Τώρα ρώτα τον άνδρα σου»

Συναισθηματική πληρότητα


Για την αρραβωνιαστικιά του, ο Σπύρος δεν ήταν μόνο μια ευλογημένη γνωριμία, αλλά και μια απολύτως εξαιρετική επιλογή.
Διότι, δεν ήταν μόνο εμφανίσιμος, αλλά είχε κάνει και καλές σπουδές, δεν είχε μόνο καλή δουλειά, αλλά και μια αρκετά σεβαστή περιουσία από την οικογένειά του. Αν προσθέσεις σε όλα αυτά το έμφυτο γούστο που τον χαρακτηρίζει, μια πολύ προσεγμένη καλλιέργεια κι ένα χιούμορ που δεν περνάει απαρατήρητο, καταλαβαίνεις ότι ο τύπος διαθέτει όλο το πακέτο. Τελευταία μάλιστα αγόρασε κι ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, για να της κάνει επιτέλους το χατίρι, αφού από καιρό του το ζητούσε με όμορφο αλλά επιτακτικό τρόπο.
Πλέον, μετά κι από αυτή την αγορά, για την αρραβωνιαστικιά του, ο Σπύρος, δεν διαθέτει πια μόνο το κερασάκι, αλλά και την τούρτα.

Elena et les Hommes (Η Έλενα και οι άντρες της)


Ακόμα μια ταινία έρχεται αυτή την εβδομάδα από το παρελθόν για να μας υπενθυμίσει κάποιες κατασκευαστικές αρετές και αξίες αρκετά δυσεύρετες στην εποχή μας.

Πρόκειται για το πόνημα του μεγάλου σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ “Η Έλενα και οι άντρες της” που ξετυλίγει τα ερωτικά παιχνίδια ανάμεσα σε μια δραστήρια κόμισσα και διάφορους Γάλλους στο Παρίσι παραμονές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Η δεύτερη σημαντική επανέκδοση της εβδομάδας, έχει ως πρωταγωνίστρια της την Ίνγκριντ Μπέργκμαν στο ρόλο της Έλενας, μιας Πολωνής, στα πρόθυρα της πτώχευσης κόμισσας, η οποία ερωτεύεται ένα Γάλλο στρατηγό τον οποίο υποδύεται ο Ζαν Μαρέ.

Παράλληλα, την καρδιά της αισθησιακής κόμισσας διεκδικούν, ένας στρατηγός, ένας πλούσιος ηλικιωμένος άνδρας κι ένας εργοστασιάρχης που ετοιμάζεται να την αποκαταστήσει.

Η εκτυφλωτική ακτινοβολία που εκπέμπει η Μπέργκμαν, με το βλέμμα, τις κινήσεις και την συνολική της παρουσία ξεπερνά τα όρια ενός συνηθισμένου σεξ απίλ για να αναρριχηθεί ως εκείνα μιας ερμηνείας που λάμπει μέσα στον ερωτισμό και το στυλ μιας αξεπέραστης ηθοποιού.

Με ψήγματα πολιτικής σάτιρας και διάθεση διακωμώδησης της κοινωνίας η ταινία του Ζαν Ρενουάρ εμπλουτίζεται με την υπέροχη φωτογραφία του Κλοντ Ρενουάρ και τους περιπαικτικούς ήχους που αναδύει η μουσική του Ζοζέφ Κοσμά.

Μπλεξίματα, ερωτικά, κυνηγητά, παρεξηγήσεις και άπλετος αισθησιασμός δοσμένα με το υπέροχο στυλ του Γάλλου σκηνοθέτη, που τοποθετεί την Ίνκμαρ Μπέργκμαν στο βάθρο της απόλυτα ελκυστικής σταρ της εποχής.

Παραγωγή: Γαλλία, 1956. Σκηνοθεσία: Ζαν Ρενουάρ. Σενάριο: Ζαν Ρενουάρ, Ζαν Σερζ. Ηθοποιοί: Ινγκριντ Μπέργκμαν, Ζαν Μαρέ, Μελ Φερέρ, Ζαν Ρισάρ, Μαγκαλί Νοέλ, Ζιλιέτ Γκρεκό. 98'