Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

The Way Back


Το χρονικό ενός πραγματικού άθλου αφηγείται ο Peter Weir στο “The Way Back”. Ενός θριάμβου της ανθρώπινης θέλησης που κινεί γη και ουρανό και υποτάσσει θεούς και δαίμονες προκειμένου να διεκδικήσει την ελευθερία της, την μέγιστη των αξιών.

Η διπλή εισβολή στην Πολωνία, του Χίτλερ από τα δυτικά και του Στάλιν από τα Ανατολικά ,επιφέρουν τον τεμαχισμό της χώρας και την εκκίνηση του διεθνούς μοιράσματος του κόσμου σε ζώνες επιρροής.

Ένας Πολωνός αξιωματικός αντιμετωπίζει από τους Σοβιετικούς σοβαρές κατηγορίες που αφορούν στη συμμετοχή του σε κατασκοπικές δράσεις.

Οι κατακτητές προκειμένου να δέσουν την υπόθεση και να τον εξωθήσουν στην υπογραφή της ομολογίας επιστρατεύουν την σύζυγό του, η οποία εξαναγκάζεται να επιβεβαιώσει τις κατηγορίες.

Ως εχθρός του λαού, ο αξιωματικός οδηγείται σε ένα γκούλανγκ της Σιβηρίας για να εκτίσει ποινή απομόνωσης 20 ετών.

Εκεί θα συνειδητοποιήσει ότι το ρίσκο μιας ενδεχόμενης απόπειρας διαφυγής από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που αποστραγγίζει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας αξίζει όσο τίποτε άλλο, ακόμη κι αν πρόκειται να σφραγιστεί με τον ίδιο του τον θάνατο.

Με συνοπτικές διαδικασίες εξυφαίνει στο μυαλό του ένα πλάνο απόδρασης και γρήγορα βρίσκει πρόθυμους συνοδοιπόρους στα πρόσωπα ενός ρώσου εγκληματία, τριών συμπατριωτών του κι ενός Αμερικανού.

Με προορισμό την Ινδία και έπαθλο την ελευθερία τους οι αποφασισμένοι αλλά και εξαθλιωμένοι άνδρες θα ξεκινήσουν για να καλύψουν μια απόσταση πάνω από 6.500 χιλιόμετρων, διασχίζοντας ένα αφιλόξενο και βίαιο φυσικό περιβάλλον που εκτείνεται από τις πολικές θερμοκρασίες της Σιβηρίας, έως τις καταδικαστικές έρημους της αχανούς Μογγολίας.

Στην νέα του ταινία, ο σημαντικός σκηνοθέτης Peter Weir σκιαγραφεί τις ποιότητες αλλά και τις απαξίες που αναπτύσσει ο άνθρωπος της επιβίωσης.
Μας τονίζει ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν είναι αρκετό για την ολοκλήρωση ενός απίστευτου άθλου. Απαιτούνται αισθήματα συναδέλφωσης και αλληλεγγύης κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο η καλοσύνη αποδεικνύεται πιο πολύτιμος σύμμαχος από την σκληρότητα και τον ατομισμό.
Τελικά, η κατάκτηση της ελευθερίας υπαγορεύει και υποχρεώσεις που δεν είναι όλοι έτοιμοι να αποδεχθούν. Είναι όμως το πιο ισχυρό κίνητρο που μπορεί να αποκτήσει η ανθρώπινη φύση που αποστρέφεται κάθε έννοια ζυγού και περιορισμών.

Εντυπωσιακά επικά πλάνα, χιουμοριστικές ανακουφίσεις, προσεγμένη φωτογραφία, συνετή χρήση της μουσικής και του ρυθμού αλλά κυρίως πολύ πειστικές ερμηνείες από ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών μετατρέπουν ένα ατελείωτο οδοιπορικό σ ένα ταξίδι αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Στο ενεργητικό αυτής της περιπέτειας της ανθρώπινης φύσης που θέλησε να μας αφηγηθεί ο Peter Weir προστίθεται και μια ακόμη διάσταση: η φιλότιμη αν και ανολοκλήρωτη προσπάθεια του σκηνοθέτη να αναπτύξει επαρκώς τους χαρακτήρες της ταινίες, μια αποστολή εξ ορισμού δύσκολη αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτοί βρίσκονται διαρκώς εν κινήσει όπως και το φυσικό περιβάλλον που δοκιμάζει διαρκώς τις αντοχές τους.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:7/10

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Ένας καθόλα επιφανής σφαγέας

Τα συμφέροντα συμφέροντα και η πολιτική πολιτική. Δεν μιλάμε φυσικά παρά για έναν στοιχειώδη κανόνα της διεθνούς διπλωματίας που διακατέχεται από πρακτικές ενός ήπιου και συγκαλυμμένου κυνισμού, τον οποίο οι μύστες των διεθνών σχέσεων ονομάζουν πολιτικό ρεαλισμό.

Πέρασαν αρκετές ημέρες για να πάρει θέση ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με τη σφαγή που συντελείται αυτές τις ημέρες στη Λιβύη.
Αφού προηγουμένως οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, είχαν αρνηθεί ακόμα και να σχολιάσουν την προχθεσινή ομιλία του αιμοσταγούς συνταγματάρχη Καντάφι, με την οποία απειλούσε τους διαδηλωτές με λουτρό αίματος, σήμερα έρχονται με την ορμή του αποξεχασμένου από τα χθεσινοβραδινά συμβούλια τους για να ηγηθούν μιας διπλωματικής προσπάθειας για την αποκαθήλωση του περιορισμένης ευθύνης δικτάτορα.
Ο οποίος, όμως, τυχαίνει, να είναι και αναγνωρισμένος συνομιλητής πολλών επιφανών ηγετών, επενδυτής πρώτου βεληνεκούς και συνέταιρος πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας, άρα ένας άνθρωπος που πρέπει να αντιμετωπιστεί με λεπτότητα από τη διεθνή τάξη πραγμάτων.
Εξού και η αμηχανία των ευρωπαίων ηγετών απέναντι στις εξελίξεις που φαίνεται πως τους ξεπερνούν για μια ακόμη φορά. Γιατί είναι πραγματικά πολλή δύσκολη η θέση όλων αυτών των εκλεγμένων δημοκρατικά συνομιλητών του σφαγέα της Τρίπολης να διαπιστώνουν πως ο συνέταιρός τους είναι ένας στυγνός και αποφασισμένος εγκληματίας πρώτης γραμμής, ικανός να οδηγήσει τη χώρα του σε εμφύλιο, αρκεί να μείνει εσαεί δεμένος στην εξουσία του.
Ο Καντάφι ήταν ανέκαθεν μια περίεργη και αινιγματική προσωπικότητα. Ένας αρχικά λαοφιλής επαναστάτης που εξελίχθηκε σε μονάρχη-επενδυτή και σε ένα διεθνή επιχειρηματικό παίκτη πρώτου βεληνεκούς που βασίστηκε στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας του για να κτίσει την προσωπική του δυναστεία με μετοχές, επενδύσεις και ακίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο και σε μια διασπορά κλικών και φατριών που ευεργετήθηκαν από τον ίδιο για να τον υπερασπιστούν την κρίσιμη ώρα.
Παράλληλα, δεν απεκδύθηκε ποτέ το μανδύα του ιδεολόγου που του επέτρεψε να διαδραματίζει ακόμα και σήμερα ρόλο συμβούλου και καθοδηγητή σε διεθνή φόρα και οργανισμούς.
Αν προσθέσουμε σ όλα αυτά και το γεγονός ότι κυβερνάει για ουσιαστικά περισσότερα από 40 χρόνια, χωρίς αντιπολίτευση και ουσιαστική αμφισβήτηση αρχίζουμε να ξεκαθαρίζουμε τους λόγους που οδηγούν έναν άνθρωπο που χάραξε την συγκεκριμένη ιστορική πορεία να στραφεί εναντίον του λαού του για να καταπνίξει μια εξέγερση που αντανακλά την προφανή διάθεση ενός μαζικού κινήματος για αλλαγή σελίδας και ανανέωση.

Τελικά, τα διεθνή συμφέροντα είναι στυγνά και αμείλικτα. Γι αυτό και ξεχωρίζουν τις κινητοποιήσεις ενός λαού από κάποιου άλλου. Σημασία δεν έχει η απόφαση ενός λαού να πάρει τις τύχες του στα χέρια του αλλά η σχέση που διατηρεί ο εκάστοτε δυνάστης με τον διεθνή παράγοντα.
Γι αυτό και οι τοποθετήσεις των ΗΠΑ απέναντι στις αλυσιδωτές εξεγέρσεις των λαών στις αραβικές χώρες ήταν τόσο προσεκτικά τροποποιημένες. Διότι σε κάποιες από αυτές απειλείται ακόμα και η συνέχιση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους στην περιοχή. Κι εκεί η στάση τους πρέπει να είναι λιγότερο ανθρωπιστική και περισσότερο ορθολογιστική. Είναι ακριβώς η στιγμή που τα συμφέροντα αποκαθάρονται από κάθε ανθρωπιστικής φύσεως ενοχή μέσα στην πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Θυσία στο θεό «τζίρο»

Οι ιδιοκτήτες ινστιτούτων διακοπής καπνίσματος εξετάζουν πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να επιτρέπουν εφεξής στους πελάτες τους να καπνίζουν και εντός των ιατρείων τους.
Σύμφωνα με πληροφορίες, θα ζητήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους από την κυβέρνηση να αποσύρει το νόμο περί απαγόρευσης καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους, κάνοντας λόγο για μείωση του τζίρου τους 30%, αφ΄ης ο νόμος ίσχυσε.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Tangled


Παραμυθένιο ύπνο κάνει η πριγκίπισσα Rapunzel στο αναπαυτικό κρεβατάκι της. Το ξύπνημά της όμως, θα της επιφυλάξει αρκετές εκπλήξεις μιας και θα τη βρει σ ένα περιβάλλον που δεν είναι το πατρικό της, φυλακισμένη σ ένα μυστηριώδη πύργο.
Εκεί,, θα μεγαλώσει η μικρούλα Rapunzel και θα γίνει μια πανέμορφη έφηβη με μαγικά, χρυσά μαλλιά, μήκους 70 μέτρων.

Στον πανύψηλο πύργο την κρατούν μόνο οι αντικειμενικές δυσκολίες απέναντι στην επιθυμία της να αποδράσει από τη χρυσή φυλακή που της δημιούργησε η μοχθηρή μητέρα Gothel. Την ευκαιρία αυτή θα της την προσφέρει ο πιο γοητευτικός κλέφτης του βασιλείου ο Flyn Ryder, ο οποίος συνοδεύεται από την αλλοπρόσαλλη παρέα του που περιλαμβάνει τον Maximus ένα εξαιρετικά παρατηρητικό άλογο, έναν καταπιεστικά υπερπροστατευτικό μικρό χαμαιλέοντα τον Pascal και μια συμμορία κλεφτών της συμφοράς.

Η απόδραση απαιτεί αφοσίωση και πίστη και η προσπάθεια της Rapunzel να αποκαταστήσει την επαφή της με τις ρίζες της θα δοκιμαστεί παντοιοτρόπως.

Παιχνιδιάρικο animation με στερεοτυπικούς χαρακτήρες και παραμυθένια υφή προσανατολισμένο σε θεατές μικρής ηλικίας.
Μια ιστορία, για την αγάπη, την αξία της ελευθερίας και τις δεύτερες ευκαιρίες που όλοι οι άνθρωποι αξίζουν.

Ακούγονται οι φωνές των:

Mandy Moore
Zachary Levi
Donna Murphy
Ron Perlman
M.C. Gainey

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Nathan Greno, Byron Howard
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
100 λεπτά
ΠΡΕΜΙΕΡΑ
»06-01-11


ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6/10

Η γοητεία της μισής αλήθειας…



πίνακας: Jan Berrange

Δεν εξαντλείται εύκολα η συζήτηση γύρω από τη σκοπιμότητα της ύπαρξης ενός δεσμευτικού μνημονίου για την Ελλάδα. Ενός οδικού χάρτη που θεωρητικά θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την πολυεπίπεδη κρίση και το οικονομικό αδιέξοδο ανανεωμένη, αλλαγμένη, ωριμασμένη, ελπίζουμε όλοι. Κι αυτό συμβαίνει επειδή όσοι αναγνώριζαν την ύπαρξη δύο πατρίδων στην συσκευασία της μίας έρχονται σήμερα αντιμέτωποι με τις ίδιες τους τις διαπιστώσεις. Εκείνες που αποκαλύπτουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει και ένας τομέας διαχρονικά πλεονασματικός: αυτός της υποκρισίας και των εκατοντάδων εφαρμογών της.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν: από μόνοι μας δεν υπήρχε περίπτωση να φέρουμε καμία απολύτως αλλαγή στη χώρα. Οι αλλαγές έπρεπε να επιβληθούν για τους ίδιους λόγους που οι εποχούμενοι κινούνται στα αποδεκτά όρια ταχύτητας μόνο όταν υπάρχουν ραντάρ και τροχονόμοι στους δρόμους, που οι μαθητές διαβάζουν μόνο όταν κινδυνεύουν να χάσουν τη χρονιά, που οι καπνιστές κόβουν την βλαβερή τους συνήθεια μόνο όταν θορυβούνται μπροστά στα ευρύματα κάποιων εξετάσεών τους. Επειδή δεν έχει αναπτυχθεί η αίσθηση του χρέους, της προσωπικής ευθύνης, του αυτοελέγχου, στοιχεία που η έλλειψη τους συνεπάγεται περισσότερη καταστολή, περισσότερη κηδεμονία, λιγότερες ελευθερίες. Εξάλλου, είναι τέτοια η φύση αυτού του λαού που δύσκολα ενεργοποιείται, αν δεν εξαναγκασθεί, κι ακόμα πιο δύσκολα πράττει το σωστό αν δεν αντιμετωπίζει την απειλή κάποιας τιμωρίας. Είναι μια διαπίστωση που μας αδικεί επειδή υπάρχει κι όχι επειδή την εκφράζουμε. Ο Έλληνας δεν είναι τεχνοκράτης για να αντιληφθεί ότι κάθε παράβλεψη και λάθος του σε παρόντα χρόνο αποκτά πολλαπλασιαστική ισχύ στο μέλλον. Ότι, συσσωρεύεται, συγκρατείται και δεν απορρίπτεται από το κοινωνικό σώμα. Ζει το παρόν με τον απόλυτο τρόπο που το ζει ένα συναισθηματικό ον και αφήνει το μέλλον στις βουλές της ανώτερης δύναμης. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν υπακούει σε αρχές, δεν συντάσσεται σε κανόνες ενός πιο οργανωμένου πλαισίου και άλλα πολλά «δεν» που έχουν μετατρέψει τη χώρα του σ αυτό που είναι σήμερα, εμποδίζοντάς την να ξεπεράσει τις καταγεγραμμένες δυνατότητές της.

Κάθε τόσο λοιπόν υποδαυλίζεται από νέες εξελίξεις η συζήτηση γύρω από το ρόλο της τρόικα και τη σημασία του μνημονίου:

Τη μια φορά, θα αποκαλυφτεί ότι ο πρωθυπουργός αποκάλεσε τη χώρα διεφθαρμένη και θα πέσουμε όλοι από το σύννεφα με το πολιτικό του θράσος. Την άλλη ότι η κυβέρνηση γνώριζε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας όταν παρέλαβε την εξουσία από τη Νέα Δημοκρατία και μας εξαπάτησε προεκλογικά. Εσχάτως θα πληροφορηθούμε ότι ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει από το 2009 τη συνδρομή του ΔΝΤ και θα βγούμε από τα ρούχα μας. Σε όλες, μα όλες τις περιπτώσεις όμως εξακολουθούμε να παριστάνουμε τους ανήξερους, τους ανυποψίαστους, τους αιφνιδιασμένους, του κεραυνόπληκτους και στρέφοντας τα νώτα μας στις αιτίες να δαιμονοποιούμε τα αποτελέσματα που μας εξαναγκάζουν να ακολουθήσουμε το δρόμο της δυσκολίας και της αναπροσαρμογής. Της αναθεώρησης και της επανατοποθέτησης.

Όμως, το μοναδικό ερώτημα, στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε, αν θέλουμε να εξιχνιάσουμε όλα τα υπόλοιπα θέματα είναι ένα: είμαστε έτοιμοι σαν λαός να ακούσουμε και να αποδεχτούμε την αλήθεια; Κι αν ναι, γιατί εξακολουθούμε να πορευόμαστε με γνώμονα τον λαϊκισμό, που αποτελεί τον εξωραϊσμό του ψεύτικου ενδιαφέροντος για την κοινωνία; Ας μη διαμαρτυρόμαστε λοιπόν όταν μας ξεγελούν. Καταβάθος μας αρέσει να μας φέρνουν τα πράγματα μαλακά μαλακά, να πειράζουν δημιουργικά τα λογιστικά στοιχεία, να μη δραματοποιούν τόσο πολύ μια κατάσταση. Θέλουμε μισές αλήθειες και τέτοιες ακριβώς μας δίνουν όλοι τους.

Δεύτερες πραγματικότητες μας επιτρέπουν τελικά να δούμε τις παραμέτρους της ζωής μας συγκριτικά και να κρίνουμε ποιοι ήμασταν, ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να πετύχουμε.

Μια από αυτές, είναι ο δύσμοιρος χώρος του ποδοσφαίρου που δεν αγγίχτηκε από κανένα μνημόνιο και από καμιά τρόικα. Παραδομένος στους τσαμπουκάδες, τους μπράβους και τους «ξεπλένηδες» μοιάζει να έχει πέρασε αυτούσιος και απαράλλαχτος στη νέα εποχή για να μας υπενθυμίζει διαρκώς πόσο γρήγορα και καθολικά μπορεί να σαπίσει ένα σύστημα που δεν έχει υποστεί τη βάσανο κάποιων ουσιαστικών και γενναίων παρεμβάσεων.

Να τον κοιτάζουμε λοιπόν τον βασιλιά των σπορ, όπως θα κοίταζε ο Δαμοκλής το σπαθί του για να μας υπενθυμίζει ότι η ανάγκη να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε, και να εκσυγχρονισθούμε αποτελεί ζήτημα επιβίωσης που είναι υποτιμητικό να χρήζει περαιτέρω και εξωτερικής κινητροδότησης για να το αντιληφθούμε.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Σαρκικές μικροεφαρμογές


Ο κόσμος της τεχνολογίας αποτελεί μια πρακτική και εφαρμοσμένη συμπύκνωση των αξιών της τέχνης και της επιστήμης στην καθημερινή και την οικονομική ζωή.
Είναι το λίγο που κρύβει το πολύ, το περιορισμένο που εκλύει το απεριόριστο, μα κυρίως είναι η ευκολία του να κάνουμε πράγματα εύκολα και γρήγορα, που έχουν καταστήσει την τεχνολογία σε δεσπόζουσα θεότητα της εποχής.

Η μικρή και μονάκριβη θυγατέρα της τεχνολογίας, η επικοινωνία, έχει καταφέρει σε ασήμαντο σχετικά χρονικό διάστημα από την εκτόξευσή της να δημιουργήσει ένα χαοτικό πλέγμα δυνατοτήτων, έναν εξωπραγματικό ιστό κατακτήσεων γεμάτο από ενώσεις, ακμές, κορυφές και σημεία, που έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους από όποια πλευρά κι αν τα κοιτάξει κανείς.
Το όνειρο λοιπόν, των παρόχων, όλων αυτών των δυνατοτήτων, να δούνε το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας να βρίσκεται διαρκώς on line, άρα συνεχώς εκτεθειμένο στα νέα προϊόντα και τις εφαρμογές που εξελίσσουν καθημερινά το θαύμα της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει σήμερα υλοποιηθεί, δημιουργώντας όμως παράλληλα
και την απαίτηση για την δημιουργία εναλλακτικών οδών για την ανθρωπότητα και τον άνθρωπο.
Είναι απλά τα πράγματα, περισσότερο απ όσο φαίνονται μάλιστα: η συνήθεια της επικοινωνίας που έγινε λατρεία έχει ήδη ξεπεράσει τον προορισμό της.
Η δε μεταμόρφωση ολόκληρου του πλανήτη σε ένα τεράστιο αποθηκευτικό δίσκο, ανεξάντλητης χωρητικότητας κρύβει πολύ προσεκτικά ένα εφιαλτικό διακύβευμα:
Την πιθανότητα εξαφάνισης της πνευματικής συγκομιδής αιώνων, εν ριπή οφθαλμού, μέσα από την κατάρρευση για διάφορους λόγους και αιτίες, ενός συστήματος εκτεθειμένου στις ανθρώπινες και φυσικές βουλές.

Άρα, θεωρώ ότι η ανθρωπότητα σήμερα κινείται μονόπλευρα και αυτό είναι τόσο αφύσικο όσο και επικίνδυνο. Είναι δε τόσο καθολική και αποκαλυπτική η γοητεία της τεχνολογίας που έχει οδηγήσει τον άνθρωπο στο να αποδεχθεί τον εθισμό σαν μια φυσιολογική και ακίνδυνη κατάσταση για τον ίδιο και τα παιδιά του.

Στις παρυφές αυτής της ονείρωξης, το κοινωνικό ον έχει μεταμορφωθεί σε τεχνολογικό ον και έχοντας εγκαταλείψει τις προσπάθειες ανάπτυξής των διαστάσεων που το μετατρέπουν σε πρόσωπο, αναπνέει, ζει και εργάζεται στο πλαίσιο μιας σαρκικής εφαρμογής. Τελικά, οι κατακτημένες ταχύτητες και αποστάσεις μας έχουν μετατρέψει σε όντα που αυθαδιάζουν απέναντι στο χρόνο και τον χώρο, τις δύο διαστάσεις που μας συνδέουν με τον κόσμο των αισθητών και υποτιμούν τις δικλείδες ασφαλείας ενός πιο παραδοσιακού backup.
Μεγάλα θύματα της ορμής τού να σπεύδουμε αστραπιαία, για να αξιοποιήσουμε όλες αυτές τις δυνατότητες, και να γεμίσουμε όλους τους διαθέσιμους αποθηκευτικούς χώρους είναι η μη/τεχνολογική καινοτομία, η ουσία και το περιεχόμενο.
Τα ευέλικτα ψηφιακά περιγράμματα είναι οι τάφροι της σύγχρονης πραγματικότητας που διψάει για διαφορετικής φύσεως επιλογές.

Η συνειδητή επιστροφή στο δύσκολο, το χρονοβόρο, το ογκώδες, το χειροποίητο, θα αποτελούσε την σοκαριστική εισήγηση μιας νέας γλώσσας εξίσου σημαντικής με αυτή των κωδικοποιήσεων.
Η ανάγκη δε να υπάρξει εξισορρόπηση ανάμεσα στη μηχανική πρόοδο και την εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης είναι πια τόσο πυρίκαυστη και πραγματική όσο και ο ήλιος.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Γίνε ευτυχισμένος σε τριάντα βήματα!


Υπάρχουν ακόμα διανοούμενοι στις μέρες μας; Να ένα ερώτημα της εποχής που χρήζει επιτακτικά απάντησης. Μήπως αρκούν οι ειδικοί της πληροφορικής, με το πλούσιο τεχνολογικό λεξιλόγιο, που έχουν αναλάβει το ρόλο της πνευματικής καθοδήγησης των ανθρώπων στον λαβύρινθο της εικονικής πραγματικότητας; Κι αν ναι, τότε, σε τι χρειαζόμαστε όλους εκείνους τους διανοητές που χρησιμοποιούν ορισμένες φορές κάποιες φρικτά ακατανόητες και μη χρηστικές λέξεις για να μας ενοχλήσουν και να μας προκαλέσουν αμηχανία, υπογραμμίζοντας μας το μέγεθος της ευθύνης μας απέναντι στον κόσμο και τα προβλήματά του;

Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή: είμαι της άποψης ότι διανοούμενοι υπάρχουν ίσως περισσότεροι και από πολλές άλλες εποχές. Αντίθετα δεν υπάρχει ένα συμπαγές κοινό για να απευθυνθούν. Το κοινό σήμερα είναι κατακερματισμένο και περιορισμένο στα ιδιωτικά του κριτήρια, εγκλωβισμένο στα δίκτυά του, προσανατολισμένο αποκλειστικά γύρω από τα ζητήματα στενού προσωπικού ενδιαφέροντος. Αρνείται πεισματικά ν υπακούσει σε οτιδήποτε δεν άπτεται των τριών τεσσάρων θεμάτων της καθημερινής του ρουτίνας. Επιπροσθέτως, η διάθεση για ισοπέδωση και ο κοινωνικός μηδενισμός δημιουργούν στον άνθρωπο της σκέψης φυσιολογικές επιφυλάξεις. Επίσης δεν υπάρχει το κοινωνικό αίτημα που θα παρακινήσει τους διανοούμενους να ανοίξουν τα πνευμόνια τους για να αρθρώσουν ένα σκεπτικό.
Εξάλλου όλα τα εργαλεία τους, ο λόγος, η παιδεία, ο προβληματισμός, η λογική επεξεργασία έχουν δεχτεί ανεπανόρθωτα πλήγματα από την ελλειπτική γλώσσα της πληροφορικής.

Διαχρονικά οι λαοί απομυζούσαν από τους διανοούμενούς τους αισιοδοξία και εμψύχωση. Κι από την άλλη μεριά κανένας πραγματικός διανοούμενος δεν φρόντισε να ναρκώσει τα αντανακλαστικά του κοινού του, τρέφοντας φρούδες ελπίδες, ή μιλώντας για σίγουρες επιτυχίες και εύκολες ευτυχίες. Σήμερα όμως αυτές οι έννοιες είναι περιζήτητες και σχετίζονται άμεσα με την απόκτηση περισσότερων υλικών αγαθών. Η διανόηση της πληροφορικής υπόσχεται τέτοιου είδους θαύματα σε λίγα μόλις βήματα και μπορεί ακόμη να σε κάνει να πιστέψεις ότι έχουν υλοποιηθεί.

Άρα, ελλείψει ενός κοινού με διαφορετικούς προσανατολισμούς και ουσιαστικά αιτήματα οι περισσότερες παρεμβάσεις των λογίων πέφτουν στο κενό, όταν ξεφεύγουν από τα στενά όρια ενός θεματικού δικτύου. Οι στοχαστικές φύσεις υποχωρούν αφήνοντας την θέση τους σε κομπογιαννίτες της αισιοδοξίας. Ονομάζονται πρακτικοί φιλόσοφοι, προπονητές ζωής, διοικητικοί καθοδηγητές και εμπορεύονται συμβουλές σε ανθρώπους που θέλουν να αποκτήσουν επιτυχία, χρήματα και ευτυχία σε δέκα, είκοσι ή τριάντα βήματα. Επιτηδευματίες του ενθουσιασμού που ξεθυμαίνει με την πρώτη στραβή.

Η αλήθεια είναι ότι η έλλειψη ενός δεκτικού κοινού επηρεάζει περισσότερο τους διανοούμενους παρά τους καλλιτέχνες. Οι δεύτεροι αντιμετωπίζουν την επώδυνη απώλεια με την πολυτέλεια που τους παρέχει η δημιουργία να κάνουν τέχνη για την τέχνη. Για την προσωπική τους έκφραση και βελτίωση. Για την συναισθηματική ολοκλήρωση, για την λυτρωτική αποφόρτιση της ψυχής τους.

Ο διανοούμενος όμως δεν μπορεί να μιλάει στον αέρα. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ένα κίνημα διανόησης για τη διανόηση καθώς η συμμετοχή του κοινού σ αυτή τη σχέση είναι απαραίτητη.
Παραδοσιακά ο διανοούμενος είναι ένας άνθρωπος με ισχυρή επιδραστική φύση.

Η κατακερματισμένη κοινωνία των δικτύων όμως τον εμποδίζει να διοχετεύσει την πνευματικότητά του σε νέα πεδία κοινωνικής επιρροής. Κι από το να χορεύει ταγκό μόνος του, προκαλώντας τη χλεύη των θεατών του προτιμά την σιωπηρή οπισθοχώρηση στην γλυκιά και βασανιστική θαλπωρή της περισυλλογής.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΤΡΩΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ



Σε μοναστήρι μπήκε πρόσφατα η κιθάρα μου
κάτι που το θελε από μικρό παιδί
την πήγα ως την πύλη, κι είδα μάνα μου
να έρχονται πνευστά απ την αυλή

ακούστηκε η καμπάνα, τη χαιρέτησα
και έδειχνε χαρούμενη στο φως
με μία νέα θήκη την επένδυσα
την κούρδισε ο ηγούμενος, ο αυλός

ο φύλακας της πύλης, το αρμόνιο
με ρώτησε τι είναι ο λυδικός;
παράξενα με είδε με το αιώνιο
το βλέμμα πού χει ο εκκλησιαστικός

τα κύμβαλα αλυχτούσαν καθώς έκλαιγα
συνάντησα ένα μπάσο στη στροφή
σε υπήνεμο χαντάκι κάτι έλεγα
μου έδωσε πυξίδα και τροφή

πιο πίσω τρεις καλόγεροι τον έφτασαν
μια άρπα, μια φλογέρα, ένας πνευστός
για λίγο απ τα μάτια τους τον έχασαν
μα τώρα είναι και πάλι ο αρχηγός

μου είπαν καθαρά τι σχεδιάζουνε
θα φτιάξουνε μια αίρεση διπλή
η μελωδία πέθανε αλαλάζουνε
ξεμείνανε μονάχα οι ρυθμοί

δεν πίστευα στ αυτιά μου, ούτε στα μάτια μου
το όργανο, θα γίνει πια εχθρός;
τι πόλεμο σκαρφίζονται αγνάντια μου;
τι νά ναι ετούτος ο Τρωικός ρυθμός;

εγώ μία κιθάρα ξεπροβόδισα
γιατί δεν ήξερα να εμπνευστώ
στα χέρια μου πολύ την ταλαιπώρησα
μου έμαθε, όμως, πώς να κουρδιστώ

εγώ είμαι άνθρωπος της ομαλότητας
δε θέλω σε πολέμους να μπλεχτώ
ακόμα κι οι ρυθμοί της χυδαιότητας
με κάνουνε φορές να ονειρευτώ….

ΔΙΑΦΩΝΙΑ

Σ ένα βρυσάκι προσκυνά/ το έρημο στιχάκι
να γίνει ποίημα λαχταρά/ που καίει σα φαρμάκι
στο στόμα αυτής που θα το πιει/ στ αυτί που θα τ ακούσει
μια νυσταγμένη χαραυγή/ χαμένη μες στο πούσι

κάθε Δευτέρα πέφτει εμπρός/ στα μάτια του ένα άστρο
ένα ρημάδι όλο φως/ ένα παρμένο κάστρο
την διαφορά των ήχων τους/ την παίζουνε στο σκάκι
άλλο το ποίημα του λέει/ κι άλλο το τραγουδάκι

μα το στιχάκι δεν μπορεί/ το πάθος να ημερέψει
ίδιο το βάθος μας, κι εσύ, του λέει, έχεις χαζέψει
αν ήσουν άστρο γνωστικό/ θά λαμπες εκεί πάνω
μα κούρασες τον ουρανό/ με το ρηχό σου πλάνο

πέρασαν χρόνια και καημοί/ μέσα απ το καλαμάκι
που ξεδιψούν όλοι μαζί/ ρουφώντας το στιχάκι
γέρασε δίχως να γευτεί τη μέθεξη της Χάλκης
μα λίγο πριν να ξεχαστεί του μήνεψε ο Μπάτης

όπως το πέταγμα του νου/ πουλάκια αντιγράφει
έτσι το ποίημα του γιαλού/ ζηλεύει το στιχάκι
πού χει στις πλάτες του φωνές/ που ξέρουν να πετούνε
γι αυτό μη νιώθεις ενοχές/ αν σε υποτιμούνε

άρα που καταλήξαμε;/ λευκή ισοπαλία
μόνη αυθεντία ο καιρός /τα υπόλοιπα παιδεία
το βάθος το αμέτρητο/ το δίνει αυτός που σκάβει
τραγούδι είναι ο αητός/ το ποίημα καράβι

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Κι όμως το εννοούσαν !


Στην αρχή μειδιάσαμε με τα ευφάνταστα δημοσιεύματα του “Der Spiegel” που απαιτούσαν από τους Έλληνες να εκποιήσουν ακόμα και τα μνημεία και τα νησιά τους για να κάνουν βιώσιμο το δημόσιο χρέος τους. Νομίζαμε ότι απλώς ήταν η έκφραση μιας φάρσας, η διατύπωση ενός δημόσιου «πειράγματος» η εκδήλωση μιας διεθνούς καζούρας απέναντι στον πληγωμένο εγωισμό του Ρωμιού. Κατόπιν, όταν η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε και πέτυχε την διάψευση κάθε τέτοιου ενδεχομένου από την καγκελάριο της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ καταλάβαμε ότι εκείνη δεν απαντούσε σαν να διέψευδε κάτι εξωπραγματικά ανυπόστατο. Προχωρούσε αντίθετα σε μια διάψευση σαν όλες τις άλλες. Κοινότοπη και υπηρεσιακή.

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι πίσω από τέτοιου είδους αξιώσεις κρύβονται γνήσιες προθέσεις μνημειακών απαλλοτριώσεων, καθαρά εμπορικής φύσεως. Τι αξιοποιήσιμο έχουνε, λένε, με λίγα λόγια αυτοί που μας χρωστάνε; γη και πολιτισμό. Άρα από τη στιγμή που το χρέος τούς δένει τα χέρια δεν έχουν την πολυτέλεια για κωλυσιεργίες συναισθηματικής φύσεως.
Εξάλλου, όταν η τρόικα μιλάει για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αναφέρεται εξίσου σε υποδομές και πολιτισμό.
Άλλωστε η άποψη ότι ο πολιτισμός είναι κάτι σημαντικό μόνο επειδή αποφέρει χρήματα κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης των κρατών που δημιουργήθηκαν τους τελευταίους αιώνες. Αυτά λοιπόν τα κράτη που δεν διαθέτουν μια μακριά πολιτιστική παράδοση αντάξια των Ελλήνων, των Αιγυπτίων, των Κινέζων κτλ άρχισαν να κτίζουν τον δικό τους πολιτισμό παράλληλα με την ανάπτυξη της αγοράς και τη θεοποίηση του χρήματος.

Γι αυτό και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Σ. Ντερούζ διαπίστωσε αγκυλώσεις πολιτιστικής φύσεως στην κυβέρνηση Παπανδρέου, σχετικά με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Όμως έπεσε πάνω σε τοίχο και προφανώς αντιλήφθηκε ότι κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται σε μια χώρα που έρχεται από πολύ μακριά. Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι των πολιτικών που πρέπει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση μέχρι το τέλος της θητείας της.
Η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται με το θέμα. Έχοντας περάσει από το στάδιο του μηδενισμού στη φάση της άρνησης μοιάζει να ενοχλείται μονάχα όταν καλείται να πληρώσει. Τα υπόλοιπα ζητήματα τα μεταμορφώνει η ίδια σε ψιλά γράμματα. Τα κινήματα του «ΔΕΝ» δεν θα κινητοποιούνταν ποτέ για ζητήματα πολιτιστικού ή δημόσιου ενδιαφέροντος. Μας κινητοποιεί μοναχά ότι πληγώνει τις τσέπες μας γι αυτό και βρισκόμαστε διαρκώς προ τετελεσμένων. Γι αυτό και οι κινητοποιήσεις μας δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο, αλλά ούτε και αποτέλεσμα.

Τελικά, η πίεση για εμπορική αξιοποίηση των πάντων θα γίνει συνθλιπτική αν η κοινωνία δεν επαναθεμελιώσει τις προτεραιότητές της. Η πραγματικότητα είναι ήδη αρκετά πιεστική για τους Έλληνες που πρέπει να αναζητήσουν στον πολιτισμό και την ιστορία τους τα όπλα για να την έξοδο από την κρίση. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες δεν πρέπει να μας οδηγήσουν στον υποβιβασμό κάθε άλλης διάστασης της ζωής μας. Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό δείγμα να αποτελούν το πρώτο και τελευταίο ιδανικό μας οι γεμάτες τσέπες και η ενισχυμένη αγοραστική μας ικανότητα και να αδιαφορούμε για όλα τα υπόλοιπα.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Έτσι θά πεφτε και ο Σαντάμ


Η εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003 τραυμάτισε βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα και εξήγαγε ένα πνεύμα κυνισμού, που βύθισε τον πλανήτη στην μαύρη μοιρολατρία. Εξάλλου, αποτελούσε μια προειλημμένη απόφαση, η οποία δέσποζε στην κρυφή ατζέντα με την οποία η διοίκηση Μπους ανήλθε στην εξουσία.

Θυμόμαστε καλά τις κωμικοτραγικές προσπάθειες εκείνης της ομάδας πολιτικών-επιχειρηματιών που σφράγισε με τον κυνισμό της την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα να νομιμοποιήσουν με κάποιο τρόπο το έγκλημά τους, μεταβάλλοντας διαρκώς την αιτιολόγηση του πολέμου άλλοτε προς την κατεύθυνση της αναζήτησης των περίφημων όπλων μαζικής καταστροφής που δήθεν διέθετε ο Χουσείν και άλλοτε προς την απελευθέρωση του ιρακινού λαού από τον στυγνό δικτάτορα.Τελικά επικράτησε η τελευταία αιτιολογία και με ένα πρόσχημα σαν την απελευθέρωση ενός λαού από την Σατραπεία του που άμβλυνε κάπως τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, οι Αμερικανοί παρενέβησαν με το έτσι θέλω στις νόρμες της ιστορίας, παραχωρώντας στον ιρανικό λαό μια αιματοβαμμένη και άκρως διεφθαρμένη δημοκρατία, στους ίδιους μερικά εξαιρετικά χρυσοφόρα συμβόλαια και στην ανθρωπότητα έναν αριθμό θυμάτων που ανέρχεται στους 800.000 και πλέον νεκρούς και μια αλυσίδα κρίσεων.
Τι θα συνέβαινε όμως αν ο Σαντάμ Χουσεϊν παρέμενε τότε στην εξουσία μέσα σ ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου από τη διεθνή κοινότητα, ώστε η αλλαγή στο πολύπαθο Ιράκ να συντελούνταν με τον φυσιολογικό τρόπο της ιστορικής ωρίμανσης, όπου ο κάθε λαός παίρνει κάποια στιγμή στα χέρια του, τις τύχες της χώρας του, χωρίς να αποδέχεται καμιά εξωτερική παρέμβαση;
Είμαι της άποψης, ότι δεν θα είχε διαφορετική τύχη από τον Μουμπάρακ. Πιθανότατα να αντιδρούσε με πιο επιθετικό τρόπο απέναντι στην απαίτηση των διαδηλωτών για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και δημοκρατικές αλλαγές αλλά κι αυτός θα ανατρεπόταν σαν ώριμο φρούτο που δεν μπορεί να πάει κόντρα στους ανεξήγητους κανόνες που ορίζουν τις κοινωνικές μεταβολές.
Αυτό πρακτικά συμβαίνει διότι κάποια στιγμή τα καθεστώτα απογυμνώνονται από την πραγματική τους δύναμη που είναι οι δυνάμεις εκτέλεσης των αυταρχικών πολιτικών τους. Καθ αυτόν τον τρόπο, οι πραγματικοί δικτάτορες, οι συγκαλυμμένοι και οι δικτατορίσκοι αναγκάζονται να υπακούσουν σε μια ανατρεπτική νομοτέλεια, καθώς συνειδητοποιούν την απέραντη μοναξιά τους και έχοντας χάσει κάθε έρεισμα στην κοινωνία, τους θεσμούς και τις δομές, ανταλλάσσουν τη θέση τους με την ίδια τους τη ζωή.

Σε τέτοιου είδους κοινωνίες πάντως, η επόμενη ημέρα είναι πάντα δύσκολη και αρκετά ασαφής, διότι η στοιχειώδης έλλειψη δημοκρατικής παιδείας που υπάρχει ξεγυμνώνει τα μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν από την γενναία απόφαση ενός λαού να διαχειριστεί τις τύχες του. Το τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία, τι είδους υποχρεώσεις και δικαιώματα συνεπάγεται και τι πρέπει ο καθένας να θυσιάσει για να μπορέσει να υλοποιηθεί με κάποια επάρκεια είναι ζητήματα που οι χώρες του αραβικού κόσμου θα κληθούν να απαντήσουν με διαδικασίες εξπρές και γι αυτό δεν μοιάζει καθόλου απίθανο το σενάριο της αναβάπτισης παλιών και φθαρμένων ολοκληρωτικών νοοτροπιών ως δημοκρατικών.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Πατρίς, ομάδα, οικογένεια

Οι Σέρβοι χρησιμοποιούν μια εξαιρετική θυμοσοφία για να αναδείξουν την αγάπη τους για τον «βασιλιά των σπορ». Λένε, λοιπόν, ότι το ποδόσφαιρο, είναι το σημαντικότερο από τα δευτερεύοντα πράγματα της ζωής. Θέλοντας μ αυτό τον τρόπο να βάλουν ένα σαφή, διακριτό και σκόπιμο διαχωρισμό μεταξύ των δύο πεδίων, οι παραδοσιακοί λάτρεις του αθλητισμού επιχειρούν ταυτόχρονα να επισημάνουν και το πόσο σημαντικό είναι για μια κοινωνία να παραμένει σταθερά προσανατολισμένη στα σημαντικά ζητήματα που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής της.


Έστω, όμως και έτσι, η εν λόγω παροιμία υπερβάλλει αρκετά, καθώς μεταξύ των υποτιθέμενων δευτερευόντων πραγμάτων της ζωής συμπεριλαμβάνονται αρκετές σημαντικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης σκέψης που δεν είναι δυνατό να συγκριθούν με την σημαντικότητα ενός παιχνιδιού.


Αυτοί τουλάχιστον προσπάθησαν να εκφράσουν την ανάγκη ενός σαφούς και ρητού διαχωρισμού ακόμα και αν στην πραγματικότητα παραμένουν εξίσου προσκολλημένοι σε μια βαλκανική προσέγγιση του θέματος, που εξάπτει τα πάθη και συνδέει το ιδιωτικό γόητρο με το οπαδικό.


Στη χώρα μας, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε μέτρο εδώ και πολλά χρόνια κι έχει εκτραχυνθεί επικίνδυνα.Το ποδόσφαιρο και τα παρελκόμενά του έχουν καταπιεί τα πάντα και μοιάζουν σαν να έχουν αντικαταστάσει την ίδια τη ζωή. Τα ειρηνικά χρόνια που ζούμε στιγματίζονται από μικρούς καθημερινούς πολέμους που αντανακλούν την ανάγκη των μαζών να εκφράσουν με επιθετικό τρόπο τα ερεθισμένα τους ένστικτα.Οι βίαιες εκδηλώσεις οπαδών βρίσκονται πια σε καθημερινό παράρτημα. Το πεδίο δράσης τους έχει μεταφερθεί στην πιο στενή και προσωπική καθημερινότητα. Ατενίζουν το μέλλον με μίσος και θυμό απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό, σχεδιάζουν και εκτελούν οργανωμένες επιθέσεις εναντίον συνδέσμων άλλων φιλάθλων, ενώ καθημερινά πυκνώνουν και τα μεμονωμένα περιστατικά. Καίνε καφετέριες, διαλύουν θέατρα, επιτίθενται σε γυναίκες και παιδιά, πάντα πολλοί εναντίον λίγων. Αντλούνε από τη μαζικότητα το θάρρος που τους αρνείται η ατομικότητά τους.Θα λεγε κανείς ότι είναι προτιμότερο να βιώνουμε πολλούς μικρούς πολέμους παρά έναν μεγάλο και πραγματικό, αν έπρεπε να διαλέξουμε μια από τις δύο δυνατότητες αποσυμπίεσης του εθνικού θυμικού. Όμως ετούτο το επιχείρημά σε πλήρη ανάπτυξη, θα αποδεικνυόταν τελικά αίολο και εξαιρετικά ανεπαρκές.
Κι αυτό διότι οι παράμετροι αυτών των μικρών καθημερινών πολέμων είναι τόσες πολλές και σύνθετες που έχουν δηλητηριάσει την συνολική καθημερινότητα μας. Μπορεί να μην έχουμε τα ανθρώπινα θύματα που σπείρει ένας πόλεμος, αλλά έχουμε μια πληγωμένη κοινωνία και κατεστραμμένες ζωές ανθρώπων που θα ζήσουν χωρίς να έχουν ζήσει. Ο τυφλός φανατισμός, το μίσος, η αδιαλλαξία, η άγνοια κινδύνου η μισαλλοδοξία των γηπέδων και η έλλειψη σεβασμού για τη ζωή του άλλου, έχουν ποτίσει τον καθημερινό άνθρωπο μέχρι τα κόκαλα. Η πλειοψηφία των Ελλήνων φέρεται σαν να χρειάζεται κάποιον για να μισεί ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτεί με απεριόριστες ποσότητες ενέργειας αυτό της το μίσος. Παράλληλα αναζητάει εύκολες και γρήγορες χαρές και επικρατήσεις χωρίς πραγματικό αντίτιμο, απαιτώντας ,όμως, από κάποιον τρίτον να τις εγγυηθεί.
Ο διχασμός είναι πολύπλευρος και θεαματικός. Αποδεχόμενοι αναντίρρητα τους όρους συμμετοχής και θυσιάζοντας την ενέργεια που απαιτείται για μια πραγματική προσπάθεια βελτίωσης των παραμέτρων της ζωής τους, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στρατολογούνται εθελοντικά για να πολεμήσουν είτε ιδεολογικά είτε και σωματικά στην υπηρεσία μιας ιδέας που έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε brand name για εμπορική χρήση. Την ίδια ώρα, η απόταξη αυτού του πνεύματος παραλληλίζεται με την παλιά εθνική προδοσία. Αντίθετα η απόφασή σου να παραμείνεις στείρος και μονόπλευρος αλλά πάντα αφοσιωμένος σε ένα σωματείο μοιάζει με παράσημο σε καιρό ειρήνης. Απόντος του θεάματος και κάθε αθλητικού ενδιαφέροντος έχει απομείνει πια ζωντανή στον χώρο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού μονάχα η ανάγκη για σύγκρουση, επιβεβαίωση, αντιπαράθεση και ωμότητα. Ακόμα και οι παραδοσιακοί συμβολισμοί παραπέμπουν πια σε μια οπαδική σημειολογία, εμψυχώνοντας οπαδούς πάσης φύσεως: επιστήμονες, επιχειρηματίες, υπαλλήλους, άεργους. Τελικά, η αστική πραγματικότητα καθορίζεται από τις απαιτήσεις της νέας μαζικής θεολογίας.


Σημείο των καιρών θα λεγε κανείς πως είναι και μια ακόμη κοινωνική μας πρωτοτυπία: να κυκλοφορεί με ψηλά το κεφάλι, τη Δευτέρα το πρωί, ο οπαδός της ομάδας που κερδίζει, πλημμυρισμένος από ένα γόητρο που του αρκεί. Και προσπερνώντας την αποξηραμένη γη της προσωπικής, πνευματικής και επαγγελματικής του ζωής, να αναμετριέται απευθείας με τον ντροπιασμένο οπαδό κάποιας λιγότερο ισχυρής ομάδας, που μπορεί επίσης να παρακάμπτει το γεγονός ότι διαθέτει και δουλειά και εκπαίδευση και ζωή και πραγματικό προσανατολισμό, για να υπερασπιστεί μια ματαιότητα που μοιάζει με αξία ζωής. Άβυσσος.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κάνε λάθη!


Ο Έιγκεν Γκέραλντ υπήρξε για πολλούς ο πιο σημαντικός προπονητής που πέρασε από τα Ελληνικά γήπεδα. Ο Ολλανδός τεχνικός γνώριζε ότι η κριτική από μόνη της ελάχιστα βελτιώνει ένα άτομο κι ότι ένα ταλέντο μπορεί να αναπτυχθεί μόνο μέσα σε συνθήκες ανεκτικότητας και φροντίδας. Γι αυτό και δεν υπήρξε μόνος ένας λάτρης τους επιθετικού ποδοσφαίρου ή ένας αποτελεσματικός καθοδηγητής και ηγέτης, αλλά και ταυτόχρονα ένας πραγματικός δάσκαλος για τους νέους ποδοσφαιριστές. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες τους, προτού τους βάζει από νωρίς στις βαθιές υποχρεώσεις , φρόντιζε να τους απαλλάσσει από το βάρος της ευθύνης που νιώθει ο πρωτάρης, συνιστώντας τους να μπαίνουν στο γήπεδο και να μη φοβούνται να κάνουν λάθη.
Ο Γκέραλντ όμως υπήρξε ένας και προέρχόταν από μια σχολή ποδοσφαίρου που θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί ως σημαντικότερη επιτυχία την ανάδειξη νέων ποδοσφαιριστών από την κατάκτηση οποιουδήποτε τροπαίου. Γι αυτό και ξεχώρισε σαν τη μύγα μες στο γάλα του ελληνικού πρωταθλήματος, γι αυτό και είχε τέτοια διάρκεια και έκτισε μια τόσο πλούσια και ολοκληρωμένη καριέρα. Γιατί έχει να αντιπαραθέσει στους κατακτημένους τίτλους των συναδέλφων του την παραγωγή αθλητικής ομορφιάς και φυσικά την ανάδειξη μιας πλειάδας ποδοσφαιριστών που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του ΟΦΗ.

Τι σημαίνει, όμως, πως κάποιος δίνει μια πραγματική ευκαιρία σ ένα νέο αθλητή, όπως για παράδειγμα ο Καρνέζης του Παναθηναϊκού; Πρακτικά σημαίνει ότι του παραχωρεί ταυτόχρονα και το δικαίωμα στο λάθος. Και μάλιστα όχι στο μεμονωμένο, αλλά στο κατ επανάληψη, αυτό που θα τον ψήσει και θα τον κάνει ικανότερο στο μέλλον. Γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα οι ευκαιρίες: εκείνα τα μικρά θαύματα που μπορούν να αποδειχθούν συγκυριακά εξαιρετικά επώδυνα, αλλά μακροπρόθεσμα συμβάλλουν στην αποκατάσταση ενός κλίματος εμπιστοσύνης και στην σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας.Ακόμα στην καταπολέμηση του αρρωστημένου πάθους, του τυφλού φανατισμού και της βίας μέσα από την επαναθεμελίωση των προτεραιοτήτων μιας κοινωνίας. Δίνω, λοιπόν, ευκαιρίες, σημαίνει ότι έχω διακρίνει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σε κάποιον κι ότι επενδύω επάνω του περιμένοντας κάποια στιγμή να ξεδιπλώσει ορισμένα από τα χαρίσματά του προς όφελος του αθλήματος και της ομάδας που αγωνίζεται. Στο μέτρο του δυνατού, σημαίνει ακόμα κι ότι δεν τον περιμένω με το δάχτυλο στην σκανδάλη, προκατειλημμένος και προδιαθετειμένος αρνητικά, επειδή είναι άγουρος και άπειρος, για να δικαιωθεί πανηγυρικά η αβασάνιστη πρόβλεψή μου που θέλει πάντα τις σίγουρες λύσεις να φέρνουν τα αποτελέσματα.Αυτή λοιπόν η μανία για τα αποτελέσματα, που υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία, στο ποδόσφαιρο και κατ επέκταση τους φιλάθλους του, μάς έχει μετατρέψει τελικά σε έναν από τους λιγότερο αποτελεσματικούς λαούς της Ευρώπης. Έχοντας παρακάμψει θριαμβευτικά το αίσθημα της προσφοράς, της δημιουργίας, της παραγωγής απαιτούμε εδώ και τώρα μια επιβράβευση με κάθε τρόπο και μέσο. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής οι νέοι άνθρωποι που προσπαθούν να πιάσουν μια από τις λιγοστές ευκαιρίες που τους δίδονται είναι τα μεγάλα θύματα. Και κυρίως εκείνοι που δεν διαθέτουν πέτσινο στομάχι και λαγουδίσια τύχη. Άλλωστε, στην πυραμίδα της αξιολόγησης ενός νέου ανθρώπου, το πραγματικό ταλέντο πάνω στο αντικείμενό του έπεται κατά πολύ από άλλου είδους τεχνητές και τυπικά ελληνικές προδιαγραφές. Γι αυτό και το έδαφος δεν είναι γόνιμο για την παραγωγή νέων ταλέντων σε οποιοδήποτε χώρο.Ένα κλασικό παράδειγμα σεβασμού προς τους νέους αθλητές που τελικά παράγει αποδεδειγμένα θεαματικά οφέλη είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπαρτσελόνα, ένας σύλλογος που υιοθέτησε και βελτίωσε το αθλητικό πνεύμα που διέπει από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, την Ολλανδία, τη χώρα την Έγκεν Γκέραλντ.

Οι νεαροί παίκτες αυτής της ομάδας, καταρτισμένοι τεχνικά και ψυχολογικά από τα τμήματα υποδομής στα οποία συνεργάζονται με προπονητές-δημιουργούς, που βάζουν την ανάδειξη ενός ποδοσφαιριστή, πάνω από την προσωπική τους ματαιοδοξία, γίνονται θερμά αποδεκτοί στις τάξεις του συλλόγου τους που έχει εξιδανικεύσει τη νεότητα ως μια σύγχρονη προστατευόμενη θεότητα που χρειάζεται την διαρκή υποστήριξη και την απαρέγκλιτη εμψύχωση των υποστηρικτών της ομάδας.

Όμως, όπως υπάρχει αγάπη και... αγάπη υπάρχει και διαφορετική αντιμετώπιση των νέων ανθρώπων στον χώρο του αθλητισμού. Στη χώρα μας λοιπόν, όπου κυριαρχεί η αποσπασματικότητα κι όπου η έννοια της συνέχειας αποτελεί μια μακρινή και αδιόρατη ουτοπία, οι περισσότεροι κύκλοι δημιουργίας κλείνουν απότομα και σύντομα. Κι αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο.Ένας ποδοσφαιριστής εικοσιενός χρονών μπορεί να θεωρείται ταλέντο και σε ένα χρόνο το αργότερο ήδη τελειωμένος.Αυτή είναι η συνέπεια της έλλειψης πραγματικής αγάπης για το άθλημα και το σωματείο. Αντίθετα, ένα τυφλό πάθος και μια προσχηματική αφοσίωση έχουν καλύψει τα πάντα, μετατρέποντας τους συμμετέχοντες σε αυτή τη διαδικασία σε όντα που υπάγονται σε μια ακραία αναλωσιμότητα.

Τελικά, απέμειναν στον χώρο μονάχα, οι φανατικοί, οι επαγγελματίες και οι μισαλλόδοξοι, αυτοί που θεωρούν ότι για παράδειγμα ένας αποκλεισμός μιας ομάδας από την επόμενη φάση μιας εγχώριας διοργάνωσης αποτελεί σημαντικότερο διακύβευμα από την καταστροφή της καριέρας ενός νεαρού αθλητή που έτυχε να κάνει ένα λάθος. Τεράστιο για τους πωρωμένους, λιγότερο σημαντικό, όμως, σίγουρα, για τους σκεπτόμενους, από την εύκολη και απαράγραπτη καταδίκη του.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΠΑΣΙΣΤΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ



Της μπάντας ο πνεύμονας είναι το μπάσο
γι αυτό έχω βάλει αγγελίες πολλές
χωρίς μια κιθάρα πιο λίγα θα χάσω
χωρίς, όμως, μπάσο, είμαι για να με κλαις

με λέγαν Γιωργάκη και τώρα Γεώργιο
μπασίστας μου λείπει και βλέπετε τ όργιο
κιθάρες και πλήκτρα και χίλιες φωνές
μα δίχως μπασίστα δεν ξέρεις τι θες

ζητείται μπασίστας, ζητείται ελπίς
εδώ κι ένα μήνα δεν ήρθε κανείς
ζητείται μπασίστας να δώσει ρυθμό
ζητείται μπασίστας για πρωθυπουργό


Η βίβλος θυμίζει πολύ το μνημόνιο
με τις βιβλικές αναπροσαρμογές
ζητείται μπασίστας με πνεύμα αιώνιο
ζητείται μπασίστας χωρίς εμμονές

καημένε μπασίστα, διψάς για φυγή
Ολόκληρη ορχήστρα είσαι μόνος εσύ
μας όλες τις γκόμενες τρώει αυτός
που παίζει κιθάρα, και βγαίνει εμπρός

ζητείται μπασίστας, ζητείται ελπίς
εδώ κι ένα μήνα δεν ήρθε κανείς
ζητείται μπασίστας να δώσει ρυθμό
ζητείται μπασίστας για πρωθυπουργό

καημένε μπασίστα, κρυμμένε θεέ
σε θέλουν φασίστα και πείσμων μα δε
θα κάνεις τη χάρη σ αυτούς που ζητούν
δουλειά τους να κάνουν και πάντα ξεχνούν

να φύγεις μακριά τους, να χάσουν, να δουν
μπροστά να σε βγάλουν να σε υπακούν
να ξέρουν τι έχουν και να το εκτιμούν
να έρχονται οι γκόμενες για να σε ακούν

ζητείται μπασίστας, ζητείται ελπίς
εδώ κι ένα μήνα δεν ήρθε κανείς
ζητείται μπασίστας να δώσει ρυθμό
ζητείται μπασίστας για πρωθυπουργό

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Megamind (Μεγαλοφυής)


Ένα υπερβολικά διογκωμένο κεφάλι παραπέμπει συχνά σε ένα άτομο εξαιρετικά ευφυή, σύμφωνα με τη θεωρία της φυσιογνωμικής. Τέτοιου είδους κρανίο διαθέτει και ο Megamind το οποίο όμως βρίθει από σκοτεινά σχέδια και καταστροφικά πλάνα. Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν εξωπραγματικά ιδιοφυή κακό που συνεπαίρνεται από την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του-που είναι άλλωστε και η μοναδική που διαθέτει-και που εμπνέεται από την μάχη του με τον δημοφιλή Metro-Man έναν σούπερ ήρωα με στοιχεία ροκ σταρ, που εξασκείται συχνά πυκνά στον αυτοθαυμασμό και που αποτελεί το αντίπαλο δέος του .

Σαν όμως εξαντληθεί η άμμος από την κλεψύδρα της ζωής του Metro-Man, ο πανούργος Megamind θα θελήσει να φτιάξει έναν νέο σούπερ ήρωα τον Titan για να έχει με κάποιον να ασχολείται.

Υπακούοντας στη λογική που θέλει να παράγονται κάθε έτος από το Χόλιγουντ ταινίες που βασίζονται σε μια παραπλήσια ιστορία, το Megamind θα μπορούσε να είναι το δίδυμο αδελφάκι του «Despicable Me» καθώς και τα δύο ασχολούνται με κακούς αντιήρωες , οι οποίοι αναζητώντας κάποια φωτεινή πτυχή του εαυτού τους άλλοτε καταλήγουν στο να εκπλήσσονται από την αποκάλυψη και άλλοτε να πεθαίνουν από ανία.

Ταινία animation με εξαιρετικό voice cast στο οποίο συγκαταλέγονται ονόματα όπως των: Will Ferrell, Brad Pitt, Jonah Hill, Ben Stiller, Tina Fey, αρκετά αξιοπρεπής στην μη μεταγλωττισμένη, όμως, version της, που καταφέρνει να δημιουργήσει μια υποτυπώδη γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στους ανήλικους και τους ενήλικους θεατές της.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:6,5

Παραγραφή

Ένα βήμα πριν την μήνη
του τυφλού που αποστατεί
μια κρυφή δικαιοσύνη
πνίγει την πραγματική

ξεχασμένες υποθέσεις
λήγουν πριν να εκδικαστούν
ξεγλιστράνε πριν τους δέσεις
κι όλα θα κουκουλωθούν

ύποπτες καθυστερήσεις
διαλεύκανση που αργεί
όσο κι αν παρανομήσεις
θά χουν πια παραγραφεί


με το παρελθόν σανίδα
μια πικρή παραδοχή
ότι έγινε, ότι είδα
δεν μπορεί να διορθωθεί

να αλλάξουμε σελίδα
με μια κόκκινη γραμμή
να πιαστούμε αλυσίδα
θύτες, θύματα μαζί

να πιστέψουμε που αλλάξαν
σε μια νύχτα όλοι μαζί
νέες εποχές χαράξαν
παραγράφηκε η ηθική

κοίτα, όμως, ρε συ μάγκα
που ανεβήκαν πρώτοι αυτοί
που μας βάλαν στην μαρμάγκα
στην καινούργια εποχή

κοίτα, τώρα που διστάζω
και δεν τους ακολουθώ
την παλιά Ελλάδα φράζω
για να μην παραγραφώ

Το ακαταλόγιστο της ελληνικής ιδιομορφίας


Δύσκολα εγκαταλείπει κανείς μια πραγματικότητα που του επιτρέπει να κάνει ότι του γουστάρει για μια διαφορετική που θα τον οριοθετούσε σε ένα πιο σφιχτό κανονιστικό πλαίσιο.
Περιγραμματικά αυτό σημαίνει ότι η πλήρης εφαρμογή των νόμων μάς τρομάζει εδώ περισσότερο από την παντελή απουσία τους. Είναι ένα ενδεχόμενο που γεννάει ζοφερές σκέψεις για εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας.
Γιατί, κακά τα ψέματα, είμαστε ένας λαός που γαλουχήθηκε μέσα στην ανομία, ώστε να βολεύεται παντοιοτρόπως μέσα στην ακινησία και την πλήρη παράλυση και συχνά να μην έχει συναίσθηση του παραπτώματος. Άλλωστε, η ανευθυνότητα και η κοινωνική επιπολαιότητα καλλιεργείται σε όλα τα επίπεδα, από τα σπίτια μέχρι τα σχολεία, τα κανάλια και όλους τους θεσμούς, παράγοντας την περίφημη ελληνική ιδιομορφία που δικαιολογεί κάθε παρανομία, κάθε ασυδοσία, κάθε απληστία και παράβαση στο πνεύμα ενός ιδιότυπου ακαταλόγιστου.Και δυστυχώς παραμένουμε οι ίδιοι και απαράλλακτοι, μ αυτό που ήμασταν πριν από την οικονομική κρίση, ένας λαός που ακολουθεί την ορθή σκέψη μόνο όταν ελέγχεται και εξαναγκάζεται και που θεωρεί ότι του αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που διαθέτει αλλά δεν πολυσκοτίζεται και για να το δημιουργήσει.Εφαρμογή λοιπόν των νόμων στην Ελλάδα θα συνεπάγετο και ορισμένες αποθαρρυντικές δεσμεύσεις όπως για παράδειγμα ότι: δεν θα μπορούσε ο καθένας να καπνίζει σε κλειστό δημόσιο χώρο, να σβήνει τις κλήσεις του και τα πρόστιμά του, και αξιοποιώντας τις γνωριμίες του να καταλαμβάνει θέσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που δεν του αναλογούν.Επίσης να χρησιμοποιεί δωρεάν τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας όπου οι τσαμπατζήδες ανέρχονταν περίπου στο 40% ακόμα και όταν το εισιτήριο κυμαίνονταν από 40 έως 50 λεπτά. Να μην αποδίδει τον ΦΠΑ που του εμπιστεύεται ο καταναλωτής, να λαδώνει και να ελίσσεται για να πάρει από δίπλωμα οδήγησης μέχρι πτυχίο ιατρικής, να ευνοείται εκεί που θα έπρεπε να προσπαθήσει για να κατακτήσει ένα αποτέλεσμα. Να μη παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του, να μην προσπαθεί να βελτιωθεί, να μολύνει ανεξέλεγκτα το περιβάλλον, να κακοποιεί τα ζώα, να κινείται με τρομακτικές ταχύτητες στις εθνικές οδούς, να ηχορυπαίνει, να παραβιάζει και να προκαλεί με την καθημερινή του έπαρση. Να παρκάρει στους ποδηλατοδρόμους, να καταλαμβάνει τα πεζοδρόμια και να παρακωλύει με κάθε τρόπο την ομαλή λειτουργικότητα μιας καθημερινής ρουτίνας που κατάντησε ανυπόφορη μέσα από το πνεύμα μιας σχεδόν αντακλαστικής ανυπακοής στις εκκλήσεις τις κοινής λογικής που αποτελούν τις αρθρώσεις μιας κοινωνίας.
Όλα αυτά και άλλα πολλά θα αποτελούσαν για τον σύγχρονο Έλληνα μερικές επώδυνες ανατροπές που θα προέκυπταν μέσα από μια ενδεχόμενη αυστηροποίηση στην εφαρμογή των νόμων. Για το λόγο αυτό θα ήταν προτιμότερο να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι αποτελούν κοινωνικά αιτήματα οι έννοιες της ισονομίας της δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας και της αξιοκρατίας. Φόβητρα αποτελούν και μόνο. Αποδεσμευμένος από κάθε συλλογικότητα ο Έλληνας αποκηρύσσει τα ιδεώδη που κάποτε του όριζαν ένα μπούσουλα για να ορθοποδήσει και βυθίζεται στην μίζερη γκλαμουριά της ιδιώτευσης, του "εδώ και τώρα", του σήμερα.

Οι μεγαλοαπατεώνες εξακολουθούν να αποτελούν το άλλοθι των μικροπαραβατών της καθημερινότητας που αρνούνται να συμμορφωθούν σε κάποιους κανόνες αν δεν πιαστούν πρώτα τα μεγάλα ψάρια. Ευχή που, όμως, αν κάποτε υλοποιούνταν θα τους προκαλούσε γνήσιο και ανόθευτο τρόμο.

Κλείνοντας ένα υποκατάστημα του ΟΑΕΔ


Για πολλά χρόνια το ισόγειο του εν λόγω κτηρίου ήταν παρατημένο στη φθορά και την εγκατάλειψη, μα τώρα ανακαινίστηκε πλήρως και έγινε ένα πολύ ωραίο κατάστημα παραγωγής και πώλησης ρούχων. Προηγουμένως εκεί στεγαζόταν οι υπηρεσίες του ΟΑΕΔ, που αναγκάστηκαν να μεταστεγαστούν σε γειτονικό πολυώροφο κτήριο με μεγάλα και άνετα γραφεία που δεσπόζουν στον περιβάλλοντα χώρο για να παρέχουν τις απαιτούμενες ανέσεις στους υπαλλήλους και τους ανέργους.
Τελικά δικαιώθηκα για το ότι δήλωνα τότε βέβαιος ότι κάποτε αυτό το ισόγειο θα κατάφερνε να δώσει δουλειά σε τουλάχιστον δυο τρία άτομα.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Θεωρητικά δικαιώματα, κυριολεκτικές υποχρεώσεις


Υπάρχει μια πολλή βαριά αποφορά που αιωρείται πάνω από την Ελληνική κοινωνία. Ένα ασφυκτικά φορτωμένο σύννεφο που εκπορεύεται από ένα λατομείο κοινωνικών διεργασιών και περιλαμβάνει ως ιχνοστοιχεία του όλους εκείνους τους μοντέρνους και παλαιούς τρόπους που δεν φειδόμαστε να χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να τροφοδοτήσουμε την καθημερινή μας ζωή με ακόμα περισσότερη ταλαιπωρία.

Έτσι, η ρουτίνα των καθημερινών κινητοποιήσεων αποκτά μέρα με την ημέρα ένα χαρακτήρα αντανακλαστικών κινήσεων. Ολόκληρες επαγγελματικές ομάδες έχουν συνηθίσει να απεργούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και δεν αρνούνται να υποκύψουν για μια επιπλέον φορά στο κέλευσμα του εσωτερικού ρολογιού τους που κηρύσσει κάθε τόσο την παύση εργασιών. Αναφαίρετο δικαίωμα τους φυσικά, ποιος αντιλέγει, αρκεί να χρησιμοποιείται με σεβασμό προς το σύνολο. Κάτι που παραδοσιακά δεν γίνεται.
Τελικά, η δική τους παύση εργασιών συχνά εξακολουθεί να αμείβεται, την ώρα που η συνολική παύση εργασιών που προκαλεί, νεκρώνει την οικονομική ζωή και καταβαραθρώνει την καθημερινότητα σε μία άβυσσο όπου ακόμα και οι καθημερινοί αυτοματισμοί της ζωής μας περιέρχονται σε μια δοκιμασία χωρίς τέλος.
Σ αυτόν τον τόπο λοιπόν δεν αποκτήσαμε ποτέ το θάρρος να παραδεχτούμε ότι καθεμιά από τις διεκδικήσεις θα πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά από τις υπόλοιπες και στη βάση μιας αντικειμενικής και στοχευμένης αιτιολόγησης που θα περιλαμβάνει τις πραγματικές αιτίες των ελλειμματικών κρατικών επιχειρήσεων και τις δυνατότητες της οικονομίας να αποδειχτεί πιο γαλαντόμα προς τους πολίτες της. Μόνο έτσι το δικαίωμα στην απεργία θα αποκτήσει κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο και θα επιφέρει αποτελέσματα. Μόνο τότε, όταν νόμος θα γίνει το δίκιο του πολίτη και το καταφύγιο αυτού που δεν έχει τους μοχλούς πίεσης που απαιτούνται για να υπερασπιστεί το δίκαιό του, κι όχι του εργάτη, του επιχειρηματία, του βολεμένου ή του συνδικαλιστή ξεχωριστά, θα υπάρξει πραγματική εργατική συσπείρωση και όχι τεμαχισμός και διάσπαση ενός κινήματος με διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Μέχρι να το δούμε όμως αυτό να συμβαίνει θα εξακολουθούν όσοι διαθέτουν ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους που απλώς θα προσπαθούν να επιβιώσουν.

Γιατί εδώ αιτούνται με κάποια ελπίδα αποδοχής μοναχά όσοι έχουν ήδη εξασφαλίσει ένα καλά περιχαρακωμένο επίπεδο διαβίωσης. Οι φορείς μιας μονιμότητας και μιας κλειστότητας που πρέπει να εμπλουτιστεί με περαιτέρω εξασφαλίσεις ενός κατακτημένου επιπέδου διαβίωσης απέναντι στην καθημερινή ανασφάλεια και το άγχος της επιβίωσης των εργαζόμενων ή των επιχειρούντων στον ιδιωτικό τομέα και των συνεπών εργαζόμενων στον δημόσιο. Αυτών που το δικαίωμά τους στην απεργία υφίσταται μόνο θεωρητικά. Που ετοιμάζονται να πάνε κάθε πρωί στη δουλειά τους, οφείλοντας να ξεπεράσουν έναν κυκεώνα εμποδίων που το λιγότερο καταστρέφουν την διάθεσή τους από την ανατολή κιόλας της κάθε ημέρας για να καταφέρουν τελικά στο τέλος της οδύσσειάς τους να πρέπει να λειτουργήσουν αποδοτικά μέσα σ ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου η κάθε ημέρα μπορεί να είναι και η τελευταία.

Το «μόνιμο» λοιπόν εκδικείται το «μέρα μέρα» σε καθημερινή κλίμακα. Με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Και με κορυφαίο όλων, τη μη συνειδητοποίηση και αναγνώριση της τρομακτικής υπεραξίας που αποδίδει σε ατομικό επίπεδο στον διαχειριστή της η δυνατότητα ενός ελάχιστου προγραμματισμού, οικογενειακού, προσωπικού, ή επαγγελματικού, μέσα σ ένα κόσμο όπου όλα είναι ρευστά και πεπερασμένα.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Όπως συνηθίσει κανείς….


Πίνακας: James Kao

Υπάρχει ένα δεδομένο που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία προσαρμογής της χώρας στις προκλήσεις μιας εποχής που απαιτεί από αυτήν να ανταποκριθεί σε σημαντικότερα βήματα προόδου και ουσιαστικής ανάπτυξης. Είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας αντιλαμβάνονται την δημιουργία ενός σοβαρού και αξιόπιστου κράτους ως δυσμενή εξέλιξη. Αυτό συμβαίνει επειδή η ιδέα και μόνο ενός λειτουργικού κράτους προϋποθέτει για την υλοποίησή της, μεγιστοποίηση των ευθυνών, περισσότερη δουλειά και φυσικά την απαιτητική πίεση της διαρκούς ανάγκης για αυτοβελτίωση. Και οι Έλληνες πολίτες δυστυχώς δεν έχουν μάθει να βελτιώνονται.

Όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο ον στον πλανήτη πορεύονται όπως συνήθισαν. Και οι συνήθειες που απέκτησαν τα προηγούμενα χρόνια εξασθένισαν περισσότερο την ανάγκη της δημιουργίας και φυσιολογικά και τη δημιουργική τους ικανότητα. Επίσης την αναλυτική τους κρίση, αλλά και την ικανότητα αξιολόγησης των καταστάσεων στη βάση αντικειμενικών παραμέτρων αντί ψυχολογικών παραγόντων.

Τελικά, οι Έλληνες γκρινιάζουμε για πολλά και διάφορα θέματα, δικαιολογημένα κάποιες φορές, αδικαιολόγητα κάποιες άλλες. Αυτό όμως που δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ είναι να αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για την βελτίωση της κατάστασης. Κι αυτό δεν εξαντλείται μέσα μόνο από την ρύθμιση των φορολογικών μας εκκρεμοτήτων.
Παράλληλα, η αυτοεκτίμησή μας έχει πιάσει πάτο με συνέπεια να έχουμε απομυθοποιήσει ως γραφικότητα οτιδήποτε έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι και να υιοθετούμε αφειδώς πρότυπα σκέψης που αναπτύχθηκαν σε διαφορετικά φυσικά, πολιτιστικά και αστικά περιβάλλοντα. Έτσι, δεν αφήνουμε τις ξενόφερτες εξελίξεις να μας επηρεάσουν ώστε να γίνουμε καλύτεροι σ αυτό που θα παράγουμε οι ίδιοι, αλλά γινόμαστε πιστοί και φανατικοί αντιγραφείς μιας κουλτούρας που δεν μας αναλογεί.

Έτσι, μιμούμαστε οτιδήποτε δημιουργικό επειδή δεν πιστεύουμε πια στους εαυτούς μας, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: επειδή μάθαμε να αρκούμαστε με την ελάχιστη προσπάθεια που παράγει το μέγιστο αποτέλεσμα. Κι επειδή ανατρέψαμε την αξιακή πυραμίδα μας τοποθετώντας στην κορυφή της αξίες αθεράπευτα επιφανειακές όπως η φυσιογνωμική καταξίωση και η στείρα διασημότητα.
Σαν έθνος βιαστήκαμε να προλάβουμε την αλματώδη έκρηξη του επιπέδου διαβίωσης των μεγάλων χωρών της δύσης χωρίς να δείξουμε ανάλογη φροντίδα για την αλυσίδα γεγονότων, αποφάσεων και δεσμεύσεων που την προκάλεσε. Μ ένα άλμα παρακάμψαμε τις αιτίες και προσγειωθήκαμε στο αιτιατό, φορέσαμε τις εικόνες αυτών που θα θέλαμε να είμαστε και πιστέψαμε ότι τους μοιάσαμε. Σε ατομικό επίπεδο, μάθαμε να μας αρέσει να ξεχωρίζουμε ακόμα κι αν δεν καλλιεργούμε κάποια ιδιότητα. Άλλωστε στην εγχώρια δημόσια ζωή, βρίθουν οι διασημότητες χωρίς αντικείμενο. Το κυνήγι της αναγνωρισιμότητας έχει αντικαταστήσει την ανάγκη απόκτησης κάποιας ταυτότητας με συνέπεια να αναγνωρίζουμε ως πραγματικό στοιχείο του εαυτού μας μοναχά ότι προβάλλεται ως θελκτικό και αδιαμφισβήτητο.

Σε κοινωνικό επίπεδο, θέλουμε να αλλάξουνε τα πράγματα, γενικά και αόριστα, χωρίς, όμως, μέσα μας να έχουμε προσδιορίσει την ποιότητα και το εύρος αυτών των αλλαγών που θα μας ικανοποιούσαν και το τίμημα που θα ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε για την εργώδη υλοποίησή τους.Τα πράγματα όμως δεν είναι μη αναστρέψιμα. Έτσι δεν θα ήταν καθόλου απίθανη μια εξέλιξη που θα δημιουργούσε σε βάθος χρόνου έναν θετικό φαύλο κύκλο που θα εξασφάλιζε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον με άξονες τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την πολιτιστική αναγέννηση, την δημιουργία επαγγελματικών και καλλιτεχνικών ευκαιριών.

Η συγκυρία μας ευνοεί από την άποψη ότι δημιουργούνται σε παγκόσμιο επίπεδο νέες αναπτυξιακές δομές βασισμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό στην παροχή υπηρεσιών πάνω σε μια νέα βάση που θα συνδυάζει την επαγγελματική αξιοπιστία με την ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.Με απλά λόγια, σαν ανθρώπινα όντα που είμαστε, μπορούμε να συνηθίσουμε και σε άλλα πράγματα πιο προωθητικά, εξελικτικά και γόνιμα. Να σπείρουμε νέες νοοτροπίες ώστε να θερίσουμε κάποτε τους καρπούς μιας κοινωνίας με ξεχωριστή ταυτότητα και θετικούς προσανατολισμούς.

Μιας κοινωνίας αυτόφωτων, δημιουργικών πολιτών και όχι εξαρτημένων αναπαραγωγών μιας εξαντλημένης πραγματικότητας.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Από δω και πέρα...


Πάντοτε ελπίζεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που το ακούς. Συνήθως, όμως, η ελπίδα ματαιώνεται στην πράξη, αν και ποτέ κανείς δεν έχει μετανιώσει για το γεγονός ότι κάποτε του προσφέρθηκε μια ευκαιρία να ελπίζει σε κάτι.
Το περίφημο λοιπόν και τυπικά ελληνικό «από δω και πέρα» ξανακάνει τον τελευταίο καιρό την εμφάνισή του στα στόματα των κυβερνητικών στελεχών. Άλλοτε πηχυαίο και επιθετικό, άλλοτε μασημένο και κάποιες φορές ενοχικό και βαθιά αυτοκριτικό, οριοθετεί την κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει το παρελθόν των αποκλίσεων από την λογική από το μέλλον μιας πιο συνετής συμπεριφοράς.

Ειδικότερα, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσαμε ως πολίτες μιας χώρας, κράτος, θεσμοί και κόμματα και τον τρόπο της νέας εποχής που καλούμαστε να προλάβουμε.
Φυσικά, θα ήταν προτιμότερη η λύση της εξιχνίασης όλων των σκοτεινών πτυχών του διφορούμενου πρόσφατου παρελθόντος μας, όμως καμιά φορά ο πραγματισμός και η φυγή προς το μέλλον λειτουργεί περισσότερο διδακτικά και προσανατολιστικά από την διαρκή εξερεύνηση ενός συστήματος που βρίθει παρανομιών και παθογενειών.Με απλά λόγια, η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι το εύρος της χιονοστιβάδας των μικρών και μεγάλων παρανομιών που συνθέτουν την διαμόρφωση ενός κλίματος διαρκούς αναξιοπιστίας είναι σχεδόν ανίκητο, σαλπίζει την ολομέτωπη επίθεση προς το μέλλον ή την λιπόψυχη υπαναχώρηση από το παρελθόν, όπως το βλέπει κανείς, επιχειρώντας να διαμορφώσει συνθήκες που θα εμποδίσουν την συστημική επέκταση της διαφθοράς στα νέα θεσμικά εγχειρήματα που εγκυμονεί.


Παράλληλα, κι αφού άντλησε ότι έπρεπε να αντλήσει από το μέτρο της περαίωσης, στρέφει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στις περιπτώσεις παρανομιών που υπόσχονται περαιτέρω ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού. Ψάχνει λοιπόν πυρετικά με διαρκείς και ρηξικέλευθες διασταυρώσεις, τα μεσαία ψάρια, ο εντοπισμός των οποίων από τη μια θα λειτουργούσε παραδειγματικά προς την κοινωνία και από την άλλη θα απέφερε πολύτιμα έσοδα.Προχωρούμε, λοιπόν, οι Έλληνες προς το μέλλον, πιθανότατα μ ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα επιχειρήσει να βάλει ένα τέλος στην αναπαραγωγή των φαινομένων διαφθοράς, και κατασπατάλησης των εθνικών πόρων.

Ωστόσο, μνημειώδης για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται η έλλειψη εθνικής περισυλλογής, αυτοκριτικής και αξιολόγησης των παραγόντων που μας οδήγησαν στην ολόπλευρη κρίση. Γιατί, τελικά, μαζί με τις διερευνήσεις αναβλήθηκε και η απόπειρα του εξειδικευμένου και στοχευμένου καταλογισμού, η αναζήτηση της ατομικής ευθύνης. Του αχίλλειου τένοντα της δημοκρατίας που θα ορίσει αν η κοινωνία μας προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς ή θα πορευτεί χωλαίνοντας.