Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

ΠΟΛΥ



Πίνακας: Binie Latham

Κάποιες φορές το πολύ, πολύ
το περισσότερο απ όσο πάει
είναι ένα βάρος που κρατάει στη γη
το πουλί που βαθιά μας πετάει

κάποιες φορές το πολύ πολύ
το περισσότερο απ όσο αντέχεις
σε αφοπλίζει από υπομονή
σε εμποδίζει όταν πρέπει να τρέχεις

να υπερνικήσεις μια επιθυμία
ή να εκπληρώσεις χίλιες;
στη ζυγαριά που τη λένε σοφία
έχουν αξίες ίδιες

να υπερνικήσεις μια ουτοπία
ή να εκπληρώσεις χίλιες;
στη ζυγαριά που τη λένε ιστορία
έχουν συνέπειες ίδιες

κάποιες φορές το πολύ πολύ
το περισσότερο απ όσο σε ψάχνει
είναι μια πλάνη μια υποβολή
μια επικίνδυνη μαύρη αράχνη


κάποιες φορές το πολύ πολύ
σε παρασύρει σε δίχτυα μπλεγμένα
που τα γεννούν οι βιορυθμοί
σε μια ελεύθερη πτώση μ εσένα

να υπερνικήσεις μια επιθυμία
ή να εκπληρώσεις χίλιες;
στη ζυγαριά που τη λένε σοφία
έχουν αξίες ίδιες

να υπερνικήσεις μια ουτοπία
ή να εκπληρώσεις χίλιες;
στη ζυγαριά που τη λένε ιστορία
έχουν συνέπειες ίδιες

SHERLOCK HOLMES


Οι ανεξιχνίαστες υποθέσεις δεν ήταν ποτέ το φόρτε του θρυλικού ντεντέκτιβ Sherlock Holmes (Robert Downey Jr.) , που καταπιάνεται με μια ακόμα απίθανη υπόθεση. Αντίπαλός του αυτή τη φορά ο Λόρδος Blackwood (Mark Strong), ο οποίος με την ευφυϊα και την πονηριά του δοκιμάζει τη φόρμα του δαιμονιώδη Βρετανού.

Στην αντιπαλότητα με τον τυχοδιώκτη λόρδο μπλέκεται και ο πιστός φίλος του και βοηθός του Dr. Watson (Jude Law), και μαζί προσπαθούν να λύσουν μια από τις πιο περίπλοκες υποθέσεις της κοινής τους σταδιοδρομίας.

Παρά τα αρκετά «κενά αέρος» που συναντούμε στην σεναριακή απόδοση της θρυλικής ιστορίας, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα οπτικοποίηση της ατμόσφαιρας μιας εποχής που είναι σύμφυτη με τα μυστήρια και τους υποψήφιους λύτες τους.

Η σκηνοθεσία του Guy Ritchie σε κρατάει σε εγρήγορση, ενώ το φλεγματικό βρετανικό χιούμορ σου προκαλεί κάποιες φορές το γέλιο, σε μια ταινία που διακρίνεται πρωτίστως για την ποιότητα της φωτογραφίας της και δευτερευόντως για την ένταση που προκαλούν η προσεκτική πλανογραφία και το σφιχτό, γρήγορο μοντάζ της.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑ



Πίνακας: Paul Lisak

Στην πραγματικότητα ο Ιούδας, καθότι και ο μοναδικός εργαζόμενος από τους 12, ήταν αυτός που πάντα έβαζε το χέρι στην τσέπη για να πληρώσει τα γεύματα που διοργάνωνε ο Ιησούς με τους μαθητές του και απλώς με τα 30 αργύρια προσπάθησε κάπως να περιορίσει τη χασούρα του. Είναι δε γνωστή τοις πάσι η ατάκα του Ιησού κάθε φορά που τέλειωνε ένα δείπνο με τους μαθητές του και έλεγε:
-Απόψε κάποιος από σας θα πληρώσει το λογαριασμό
Για να λάβει την απάντηση από τον καθένα ξεχωριστά:
- Μήπως είμαι εγώ δάσκαλε, μήπως είμαι εγώ;
Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Ιούδας μόρφαζε με νόημα και ανεβοκατέβαζε το κεφάλι του, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πιάσει το πουγκί του.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ



Πίνακας: Blank Studio

Το να συναντούσες κάποτε έναν άνθρωπο που πραγματικά θα σε ενδιέφερε έμοιαζε με τύχη και ευλογία. Μόλις λίγα χρόνια αργότερα και με την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών μετατράπηκε σε πραγματικό λαχείο, που κληρωνόταν σε ανύποπτο χρόνο στα χέρια κάποιου τυχερού. Σήμερα όμως τα πράγματα διαφέρουν παρασάγγας από εκείνες τις εποχές , καθώς δεν αρκεί το να συναντούν οι άνθρωποι κάποιον που να ταιριάζει στην βαθύτερη φύση τους και να μπορεί να ικανοποιήσει τις πιο θεμελιώδεις τους ανάγκες, παρά όλοι ψάχνουν για έναν συνεταίρο με τον οποίο θα πετύχουνε κοινούς στόχους, όπως την δημιουργία μιας οικογένειας για την δημιουργία μιας έξωθεν καλής μαρτυρίας. Αναζητούν κάποιον που θα τους βγάλει από τα πλαίσια μιας ατομικής μοναξιάς που αντιμετωπίζει το κριτικό μάτι της κοινωνίας, για να τους εντάξει σε εκείνα μιας ευρύτερης, οικογενειακής, αλλά απόλυτα καθαγιασμένης μοναχικότητας.
Τελικά αναζητούν κάποιον που θα πληροί τις προδιαγραφές, τις οποίες θέτει το κοινωνικό τους περιβάλλον για έναν επιτυχημένο γάμο.

Έπαψαν λοιπόν οι άνθρωποι να αναζητούν το «άλλο» τους μισό, την «αδελφή» ψυχή, κάποιον που να τους γεμίζει, κατανοώντας τις βαθύτερες ανάγκες τους και στρέφονται σε λύσεις πιο πρακτικές, καθώς έχει επικρατήσει η άποψη πως όλα αυτά είναι προσωρινά. Ψάχνοντας κάποιον που θα τους κάνει να νιώθουν, αλλά κυρίως να δείχνουν ασφαλείς, η έννοια της ασφάλειας κυριαρχεί στις επιλογές τους.
Παράλληλα, αυτός πρέπει με κάποιο τρόπο να μην απειλεί δραστικά τη ρουτίνα τους που με τόσο κόπο και προσπάθεια δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτήν την επίφαση προσωπικής ασφάλειας που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της κοινωνικής μας ζωής. Την παθολογική προσήλωση στον ατομικό μας προγραμματισμό.
Όπως, όμως, αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά στην οικονομική ζωή της χώρας, θα αναζητούσαμε οι περισσότεροι μια ενδιαφέρουσα και αποδοτική δουλειά παρά μια θέση στο δημόσιο, έτσι και στην προσωπική μας ζωή, αναζητούμε το βόλεμα της εξασφάλισης κι όχι τον μεγάλο έρωτα, την αγάπη, το πάθος, την συντροφικότητα. Ξεγελούνε μάλιστα πολλοί τον εαυτό τους όταν ισχυρίζονται ότι αυτά τα πράγματα κάποτε περνάνε, ξεθυμαίνουν, αλλά λένε τελικά μόνο τη μισή αλήθεια όταν δεν παραδέχονται πως παραμένει απείρως προτιμότερη μια ζωή στο πλευρό κάποιου με τον οποίο υπήρξαν κάποτε ερωτευμένοι από ότι στο πλάι κάποιου με τον οποίο δεν υπήρξαν ποτέ.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που τόλμησαν, ρίσκαραν και πέτυχαν. Είναι όμως πια τόσο λιγοστές που απλώς επιβεβαιώνουν με εμφατικό τρόπο τον κανόνα.
Ειπώθηκε πριν από αιώνες πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Είμαι της άποψης ότι στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων απαιτείται μεγάλη προσπάθεια ακόμα και για να γεννηθεί η ελπίδα. Την οποία, οι άνθρωποι, συνήθως, δεν βρίσκουν τον απαιτούμενο χρόνο για να καταβάλλουν.

ΟΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΑΠ ΤΟ ΓΚΕΤΟ



Πίνακας: yvonne ayoub

Μέσα στα μάτια που θυμάμαι
πλέουν ακόμα καραβάκια
και στα νερά τους κολυμπάνε
χλωμά αδύνατα παιδάκια

Σα βρέχει ονειροπολούνε
τις παραισθήσεις απ’ το γκέτο
τους άλλους να λοξοκοιτούνε
όταν πατούσανε στο κέντρο

Με τα παπούτσια λασπωμένα
και ιδρωμένα τα μαλλιά
και τους θαμώνες να τους λένε
πριν κατεβάσουν την αυλαία
πως “θά’σαι φίλε απ’την Πυλαία
ή απ’ την Καλαμαριά”

Μέσα στα μάτια που θυμάμαι
ο κόσμος είχε δύο όψεις
στη μία στρώνανε να φάνε
στην άλλη στέρηση και διώξεις

Πέρασε στα γονίδιά μου
η λασπουριά και η πλημμύρα
απ’ τη γενιά σου στη δικιά μου
του πρώτου πρόσφυγα η μοίρα

Με τα παπούτσια λασπωμένα
και ιδρωμένα τα μαλλιά
και τους θαμώνες να τους λένε
πριν κατεβάσουν την αυλαία
πως “θά’σαι φίλε απ’την Πυλαία
ή απ’ την Καλαμαριά”

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΠΡΙΝ ΑΛΕΚΤΩΡ ΛΑΛΗΣΕΙ ΤΡΕΙΣ


Λένε πως είναι το χειρότερο ζώδιο που υπάρχει, αν και προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Κυκλοφορεί μάλιστα τελευταία και μια φήμη που λέει πως δεν είναι αλήθεια ότι ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές τον Ιησού. Στην πραγματικότητα αρνήθηκε τρεις φορές πως είναι Αιγόκερως.

ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΡΟΥΘΟΥΝΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Θα ήθελα κάποτε να δω μια μεγάλη κινητοποίηση των Ελλήνων πολιτών για κάποιο ζήτημα που δεν άπτεται άμεσα των εργασιακών ή οικονομικών τους δικαιωμάτων. Όπως για παράδειγμα για την έξαρση βίας που κλιμακώνεται με δραματικό τρόπο τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, με πολλαπλές μάλιστα εκδηλώσεις. Στα γήπεδα, στους δρόμους, στις πορείες, στους χώρους εργασίας.
Θα με αιφνιδίαζε, με θετικό τρόπο, μία μαζική διαδήλωση καταδίκης της κρατικής και μη κρατικής βίας, στο πνεύμα αυτών που πραγματοποιούνται κατά καιρούς σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Μια κινητοποίηση, για παράδειγμα, για τον άτυχο Αφγανό που έχασε πριν από περίπου 48 ώρες τη ζωή του, τη δεκάχρονη αδελφή του που κινδυνεύει να χάσει την όρασή της, τη μητέρα τους που νοσηλεύεται σε κατάσταση σοκ, εξαιτίας ενός εκρηκτικού μηχανισμού και της ακατανόητης και ασύμβατης με τα αιτήματα της εποχής δράσης μιας ομάδας ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ριζοσπάστες.
Αντί αυτών, νιώθω πως για άλλη μια φορά δεν κουνιέται ρουθούνι και πως οι πολίτες δεν έχουν ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και την ενέργεια να εναντιωθούν σε τέτοιου είδους πρακτικές. Φυσικά όχι επειδή συμφωνούν μαζί τους ή επειδή τους αναγνωρίζουν κάποια ιδεολογική νομιμοποίηση, αλλά κυρίως επειδή δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν στη βία τους κινδύνους για την προοπτική τους που διακρίνουν για παράδειγμα σε ένα φορολογικό νομοσχέδιο.

Τέλος, στη σιγή ιχθύος που καλλιεργείται αυτές τις ώρες από τα μέσα ενημέρωσης, όταν η αγανάκτηση γι αυτό το τυφλό χτύπημα θα έπρεπε να κοχλάζει στις συνειδήσεις όλων μας, θεμελιακό ρόλο θεωρώ ότι παίζει το γεγονός ότι τα θύματα αυτής της οικογενειακής τραγωδίας υπήρξαν μετανάστες και όχι Έλληνες.
Διότι τελικοί λίγοι άνθρωποι μόνο εξακολουθούν να ενδιαφέρονται σήμερα για το δράμα τριών ξένων τρωγλοδυτών, που από αμέλεια επεξεργάστηκαν έναν εκρηκτικό μηχανισμό, την ώρα που έψαχναν για τροφή στα σκουπίδια. Και δυστυχώς για ακόμα λιγότερους αποτελεί αυτό μια συνταρακτική είδηση.

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΩΝ ΦΙΔΙΩΝ

Οι άνθρωποι πληγώνουν
και γιατρεύουνε πληγές
εκδικούνται, φαρμακώνουν
κι ανασταίνουνε ζωές
οι κατάρες των φιδιών
είναι ευχές

Το ξέρω πως μια μέρα θα βρεθείς
στη δίνη των ανθρώπων
και εύκολα θα καταδικαστείς
στα μάτια των ενόρκων
να σκέφτεσαι το μέλλον και να λες
οι κατάρες των φιδιών είναι ευχές

Οι άνθρωποι πληρώνουν
ότι κάνουν με ενοχές
σε δικάζουν σ’ αθωώνουν
μ’ αποφάσεις μυστικές
οι κατάρες των φιδιών
είναι ευχές

Το ξέρω πως μια μέρα θα βρεθείς
στη δίνη των ανθρώπων
και εύκολα θα καταδικαστείς
στα μάτια των ενόρκων
να σκέφτεσαι το μέλλον και να λες
οι κατάρες των φιδιών είναι ευχές

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΚΙΝΗΜΑΤΑ


Κινήματα που επηρέασαν την ιστορία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής είναι:

Σουρεαλισμός, στρουκτουραλισμός, ντανταϊσμός, Μπάουχαους, γερμανικός εξπρεσιονισμός, Καραμανλικός αντιπαροχισμός

ΟΙ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ



Πίνακας: Bill Scott

Τι να σου κάνει ο Θεός
όταν πιστεύει κι ο κακός
και ψάχνει θέση στις πλαγιές
του παραδείσου
Τι να σου κάνει ο Θεός
όταν κι ο διάβολος αυτός
δίνει Θεό για να σου κλέψει
την ψυχή σου

Τα βάθη τ’ ουρανού
στις άκρες του μυαλού
μικραίνουν την τιμή του παραδείσου
Τα βάθη τ’ ουρανού
κι οι άκρες του μυαλού
τα ίδια “πλάτη” έχουνε, θυμήσου

Τι να σου κάνει ο Θεός
κλαίει τα βράδια μοναχός
που τον λατρεύουν τώρα πια
κι οι κολασμένοι
κι άμα δεν είσαι πια πιστός
θα καταλάβει, είναι σοφός
γιατί δεν κάνουν πια σταυρό
οι πεινασμένοι

Τα βάθη τ’ ουρανού
στις άκρες του μυαλού
μικραίνουν την τιμή του παραδείσου
Τα βάθη τ’ ουρανού
κι οι άκρες του μυαλού
τα ίδια “πλάτη” έχουνε, θυμήσου

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

ΣΥΝΑΥΛΙΑ


Διάσημη τραγουδίστρια αφιέρωσε κάποτε σε μια συναυλία ένα τραγούδι στον …άντρα της ζωής της, κάνοντας ευτυχισμένους τουλάχιστον 120 άντρες.

"ΕΛΛΗΝΑΡΑ" ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ, ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΝΕΣΑΙ



“Ελληνάρα” σε κάνουν: πρωτανοίγοντας τα μάτια σου σ ένα περιβάλλον όπου τα σύμβολα της εθνικής πατριδοφροσύνης υπερισχύουν των υποχρεώσεων της ουσιαστικής φιλοπατρίας.
Βλέποντας τους γονείς σου να εγείρουν την ελληνική σημαία σε κάθε εθνική εορτή να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο με συγκίνηση και παράλληλα να φοροκλέπτουν και να ξεγελούν το κράτος, γαλουχώντας σε με παρόμοιες αξίες.
Μαθαίνοντας να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή με επίκεντρο εσένα και όλους τους υπόλοιπους, σε ρόλους περιφερειακών συμπληρωμάτων, σ ένα παιχνίδι που στήθηκε αποκλειστικά για την αφεντιά σου. Μαθαίνοντας πως ακόμα κι αν δεν προσπαθήσεις αρκετά προκειμένου να επιβιώσεις, κάποιος άλλος θα καταβάλλει διπλή προσπάθεια για να καλύψει το δικό σου παραγωγικό κενό, αυτό που δημιουργεί η νωθρότητά και η τεμπελιά σου. Ζώντας ως πολιτιστικός εισοδηματίας, που έχει μάθει να μαζεύει σε καιρούς κρίσεων τα ενοίκια μιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που δικαιωματικά του ανήκει, άσχετα αν κάποιοι ξένοι την πήραν, την μελέτησαν, την προέκτειναν και την μετουσίωσαν σε σύγχρονο τρόπο σκέψης. Ενθυμούμενος την ελληνική πολιτιστική παράδοση, κάθε φορά που αμφισβητείται το κληρονομικό σου δικαίωμα σ αυτήν, κι απωθώντας παράλληλα στο συλλογικό ασυνείδητο οποιαδήποτε ικανότητα λογικής σκέψης μετουσιώνει την ανθρώπινη μοίρα σε ενιαία και αδιάσπαστη οντότητα. Επενδύοντας συναισθηματικά σε άλλους, εξουσιοδοτώντας τους εν ολίγοις για να δημιουργήσουν τις χαρές και τις λύπες της δικής σου ζωής. Εξεγειρόμενος κάθε φορά που κάποιος ανόητος ξένος ή συνέλληνάς σου προσβάλει κάποιο εθνικό σύμβολο, δίνοντάς σου έτσι το εφαλτήριο να ασκήσεις με μηδενιστικό τρόπο την αγαπημένη σου γενικευτική σαθρολογία. Αναγάγοντας τα δευτερεύοντα σε πρωτεύοντα και τα στερεότυπα σε ιδεολογική παντιέρα. Εξοστρακίζοντας τα συναισθήματα που εκπηγάζουν από το προσωπικό σου αδιέξοδο προς οτιδήποτε ξένο, διαφορετικό, ασυνήθιστο.
Κι άλλα πολλά που δεν μας παίρνει η ώρα να αναφέρουμε.

Έλληνας γίνεσαι: Διαχωρίζοντας το ουσιώδες από το επουσιώδες και τους αρχαίους ‘Έλληνες σε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τους φωτισμένους και τους στενόμυαλους. Εκείνους που παρήγαγαν πρωτότυπη σκέψη και γέννησαν φιλοσοφία, τέχνη και επιστήμη και τους άλλους που τους δυνάστευσαν, τους δίκασαν, τους εξοστράκισαν, τους θανάτωσαν. Αποδεχόμενος επί της ουσίας ως πολιτιστική κληρονομιά και τις δύο αυτές πραγματικότητες. Και διατηρώντας πάντα μια επιφύλαξη σχετικά με το πια από τις δύο σε αντιπροσωπεύει πραγματικά περισσότερο.
Αποδεχόμενος την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά ως παγκόσμιο πολιτιστικό θησαυρό που δε χωράει σε ιδιοκτησίες και δεν επιδέχεται μικρόψυχων και στενόθωρων πλαισίων. Μελετώντας διαρκώς, φιλοσοφώντας, πολεμώντας με επιχειρήματα τις δυνάμεις που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε διαφορετικά φυλετικά επίπεδα. Κατανοώντας την αρχαία ελληνική γραμματεία, ώστε να γίνεις πιο δημιουργικός, παραγωγικός, δίκαιος και χρήσιμος για το σήμερα. Έλληνας γίνεσαι επειδή το επιλέγεις και αποδέχεσαι το ιδεολογικό περίγραμμα αυτού του χαρακτηρισμού προσπαθώντας να υπερνικήσεις όλα τα ελαττώματα που διαχρονικά παρουσιάζει η φυλή σου. Έλληνας, όπως και Αλβανός, Ρουμάνος, Γερμάνος, Βρετανός ή Γάλλος γίνεσαι από ευθύνη κι όχι από ευθυνοφοβία. Από την επιλογή σου να εργαστείς σκληρά για το παρόν και το μέλλον του ιστορικού χώρου που σου έτυχε να ζήσεις, κι όχι να πορεύεσαι παρασιτικά και αναπαραγωγικά σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο. Έλληνας γίνεσαι όταν, εκτός άλλων, αποδέχεσαι πως μεταξύ της κλασικής αρχαιότητας των ελληνιστικών χρόνων και της σύγχρονης εποχής απλώθηκε ένα σμάρι αιώνων που κατάφερε να εξασθενίσει τη λογική σκέψη και να αναγάγει τη συναισθηματική προσέγγιση των πραγμάτων σε πρακτική που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Έλληνας γίνεσαι, τελικά, όταν επιτρέπεις στους ξένους να αισθάνονται περηφάνια για την δική τους πολιτιστική κληρονομιά. Αλλά κυρίως, Έλληνας γίνεσαι τη στιγμή που τους αναγνωρίζεις το δικαίωμα να μοιράζονται επί ίσοις όροις τη δική σου.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ


Δες αγριεύει ο νοτιάς
χθες δεν υπάρχει πια για μας
μες στ ουρανού το πετραχήλι
τα ζευγάρια και οι φίλοι
ανταμώνουν σαν μπογιά
στου ζωγράφου τον καμβά

Δες πως ανοίγει ο ουρανός
καις στο κορμί μου σα σταυρός
που έχω πέσει για να πιάσω
στο λαιμό να σου περάσω
του Κυρίου ο πηλός
το κορμί και ο σταυρός

Δες πως φουσκώνουν τα πανιά
δεν θέλει ο έρωτας κουπιά
με οτοστόπ ο Οδυσσέας
ξανά στης ωραίας
τον πόλεμο γυρνά
τα βράδια που γερνά

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

THE GHOST WRITER


Ο θάνατος ενός συγγραφέα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες οδηγεί έναν συνάδελφό του, τον οποίο υποδύεται ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, στη θέση του, αναλαμβάνοντας να γράψει ως συγγραφέας-φάντασμα την αυτοβιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας.

Καθώς εντρυφά όμως πιο βαθιά στην υπόθεση ο νεαρός συγγραφέας αρχίζει να ξετυλίγει ένα κουβάρι από ψέματα, μισές αλήθειες και περίεργες σχέσεις διαπλοκής μεταξύ πολιτικής και μυστικών υπηρεσιών με φόντο συμφέροντα που προκύπτουν από τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Το πολιτικό θρίλερ του Ρομάν Πολάνσκι φέρνει τη σφραγίδα ενός μεγάλου δημιουργού που βλέπει τα εκφραστικά του μέσα να τελειοποιούνται προϊόντος του χρόνου, σε βαθμό μάλιστα που να είναι αρκετά για να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες στο κτίσιμο της σεναριακής δομής.

Μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το μπεστ σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις, ο Γαλλοπολωνός σκηνοθέτης παρακάμπτει τη αρνητική δημοσιότητα που του κληροδότησε η τραυματισμένη φήμη του και διευθύνει με μαεστρία ένα ενδιαφέρον καστ ηθοποιών, συνδυάζοντας την απαιτούμενη ίντριγκα με μυστηριώδη ατμόσφαιρα, βιτριολικό χιούμορ και σασπένς, σε επαρκείς δόσεις.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7/10

ΚΛΙΙΙΚ


Μακάρι τα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις να ήταν λιγάκι πιο σαφή, ξεκάθαρα και διαυγή. Μακάρι, ας πούμε, όταν κάναμε “κλικ” σε μια γυναίκα να ακουγόταν και ένας αντίστοιχος ήχος.

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΗΞΕΡΕ




Πίνακας: J.M.W. Turner


Αν μπορούσε να ρημάξει
το λιμάνι που θ’ αράξει
θα το έκανε
ότι τον περιορίζει
κι ότι πίσω τον γυρίζει
θα το έκαιγε

Ο Οδυσσέας ήξερε πού είναι η Ιθάκη
μα απ’ το καράβι πέταξε στα κύματα το χάρτη
κι εγώ πάνω στα χνάρια του λατρεύω το ταξίδι
της μιας αγάπης η φωτιά με έχει κάψει ήδη

Αν μπορούσε να προδώσει
κάποια που τη θέλαν τόσοι
θα το έκανε
μα η Κίρκη είχε κάτι
κάτι εύκολο στο μάτι
που τον έδιωχνε


Ο Οδυσσέας ήξερε πού είναι η Ιθάκη
μα απ’ το καράβι πέταξε στα κύματα το χάρτη
κι εγώ πάνω στα χνάρια του λατρεύω το ταξίδι
της μιας αγάπης η φωτιά με έχει κάψει ήδη

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ



Πίνακας: Ingo Swann

Όσοι δεν κάνουν σεξ θα πάνε στον παράδεισο. Ενώ όσοι αυνανίζονται θα πάνε στις δυτικές συνοικίες του.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ


Κι άμα πεθάνει η Παλλάδα
και φτάσει ο Έλληνας στον Άρη
θα φτιάξει πάλι νέα Ελλάδα
πρoτού τον πάρουνε χαμπάρι

Κι όσους μπορούνε να σκεφτούνε
και τους τρελαίνει η αδικία
θα τους χτυπάει μέχρι να βρούνε
την πιο βαθιά φιλοσοφία

Κι όταν σκοτώσει κάθε αξία
για να ξεπλύνει τ όνομα του
με των νεκρών του τη σοφία
θα φτιάξει ο Έλληνας σχολεία
για να μορφώσει τα παιδιά του

Κι άμα περάσουνε αιώνες
και φτάσουν κι άλλοι στον πλανήτη
θα βρουν μνημεία και κολώνες
της μοναξιάς του ερημίτη

Θα βρουν στρωμένη ιστορία
και του διαστήματος τον χάρτη
για όλα μία θεωρία
κι έναν δεμένο στο κατάρτι.

Κι όταν σκοτώσει κάθε αξία
για να ξεπλύνει τ όνομα του
με των νεκρών του τη σοφία
θα φτιάξει ο Έλληνας σχολεία
για να μορφώσει τα παιδιά του

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΕΣ


Σε απεργία κατεβαίνουν οι νυχτοφύλακες, διεκδικώντας επίδομα υπερωριών, μετά τη γνωστοποίηση της είδησης ότι ο πρόσφατος ισχυρός σεισμός στην Αϊτή, προκάλεσε μικρή μετατόπιση του άξονα της γης, η οποία είχε ως συνέπεια την αύξηση της διάρκειας της νύχτας κατά μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.

ΜΟΝΑΞΙΑ



Πίνακας: Pax Nidorf


Δεν ήταν πάντα επιλογή της μοναξιάς η ηρεμία
έγινε μάλλον επειδή πονούσε τόσο η ελευθερία
σαν το νησί που αιμορραγεί όταν δεν έρχονται τα πλοία
σαν μια γιορτή στη φυλακή με αστυνόμους συνοδεία

Είναι μια άρρωστη βροχή/ μια μεταμόρφωση του Δία
η μοναξιά ειν σπαθί για να ξεφύγεις απ την Τροία
είναι η θλίψη του Χριστού/ για του Ιούδα τη βλακεία
είναι το μίσος του πιστού/ για κάθε ξένη θεωρία

Δεν ήταν πάντα επιλογή της συντροφιάς η απουσία
μα ότι μέσα μας αργεί χάνει στο τέλος λίγη αξία
σαν το λαχείο που αν χαθεί δε θα γυρέψεις τα σημεία
η μοναξιά ειν η κραυγή και της καρδιάς η αναρχία.

Είναι μια άρρωστη βροχή/ μια μεταμόρφωση του Δία
η μοναξιά είναι σπαθί /για να ξεφύγεις απ την Τροία
είναι η θλίψη του Χριστού/ για του Ιούδα τη βλακεία
είναι το μίσος του πιστού/ για κάθε ξένη θεωρία

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ ΑΘΛΗΤΗΣ


Συνδικαλιστής αθλητής υπερασπίζεται το δικαίωμα των ηττημένων να λαμβάνουν στα μεγάλα grand prix τα χρήματα που τους αναλογούν, λέγοντας:

-Ο νικητής των μεγάλων αποστάσεων αμείβεται καλύτερα για την ημιαπασχόληση του από τον τελευταίο της κούρσας, που έτρεξε σχεδόν διπλάσιες ώρες, αλλά παίρνει πολύ λιγότερα.
Κοντολογίς, δεν είναι καθόλου δίκαιο να επιβραβεύεται αυτός που τρέχει δύο ώρες, αλλά όχι κι αυτός που τρέχει τέσσερις.

ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΗΣ


Οι επιχειρήσεις χρεοκοπούν, κι όχι οι χώρες, δηλώνει με νόημα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, ενώπιον κομματικού κοινού. Οι χώρες, ωστόσο, υπονομεύονται, οπισθοχωρούν, εκτροχιάζονται και εξοκείλουν, χάρη σε σφάλματα και παραλείψεις των ανεπαρκών κάποιες φορές πολιτικών ηγετών τους, με συνέπεια την άμεση υποβάθμιση της ζωής των πολιτών .

Με λίγα λόγια, η χρεοκοπία μιας χώρας, σε αντιδιαστολή με εκείνη μιας επιχείρησης, δεν έχει μεν τόσο ορατά χαρακτηριστικά, πέραν φυσικά της κήρυξης στάσης πληρωμών, που θα φανέρωνε το μέγεθος του προβλήματος, αλλά διαθέτει και κάποιες πρόσθετες διαστάσεις που γίνονται αντιληπτές μόνο στην καθημερινή ζωή των πολιτών μιας ουσιαστικά και όχι λογιστικά χρεοκοπημένης χώρας.

Εντούτοις κι επειδή οι χώρες είναι ζωντανοί οργανισμοί έχουνε πάντα την ευκαιρία να ανοίξουν έναν νέο κύκλο ζωής, άσχετα αν η Ελλάδα επιλέγει συνήθως την ευκολία του φαύλου κύκλου της κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου, στον οποίο συμμετέχουν πολιτικοί, επιχειρηματίες, στελέχη, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, οι οποίοι δημιουργούν κι αυτοί περιουσίες με μικρολοβιτούρες εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Πρέπει να αλλάξει επίσης θεωρώ με ριζικό τρόπο η νοοτροπία που θέλει τους νέους ανθρώπους να αναζητούν αποκλειστικά την τύχη τους στον δημόσιο τομέα και να αποκτούν τυπικά προσόντα προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε ένα διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Γιατί, μονάχα αν φτάσουμε τελικά κάποτε στο σημείο να διαθέτουμε ένα δημόσιο τομέα με τον αναγκαίο αριθμό υπαλλήλων, οι οποίοι μάλιστα θα καταλαμβάνουν το πόστο τους αποκλειστικά με αδιάβλητες εξετάσεις, διαθέτοντας εξαιρετικά προσόντα, θα μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες. Καθώς τελικά μια τέτοια συνθήκη θα είχε άμεση επίδραση και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος πλήττεται καίρια από την γιγάντωση της αναξιοκρατίας, και τη λογική που θέλει τους Έλληνες να σπουδάζουν και να καταρτίζονται για να βολευτούν σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα θεωρώ ότι βρίσκεται στην παγίωση μιας αντίληψης που καθιστά εφικτή μια επαγγελματική καριέρα ακόμα και με λιγότερο ανταγωνιστικά εφόδια και που επιτρέπει στους σπουδαστές να μην εντρυφούν ουσιαστικά στο αντικείμενο των σπουδών τους. Αμελώντας εσκεμμένα την απόκτηση μιας πιο πλήρους και σφαιρικής κατάρτισης, οι περισσότεροι νιώθουν ότι απλώς χρειάζονται ένα χαρτί που θα τους δώσει τη δυνατότητα να ασκήσουν διεκπεραιωτικά ένα επάγγελμα ή να λάβουν μέρος σε κάποιες εξετάσεις . Συνέπεια αυτής της λογικής είναι να έχει γεμίσει η αγορά με πτυχιούχους που έχουν αποκτήσει μια προσχηματική κατάρτιση και που δεν διαφέρουν ουσιαστικά κατά πολλοίς από συναδέλφους τους που δεν έχουν λάβει αντίστοιχους τίτλους σπουδών.


Εν κατακλείδι, χρειάζεται περισσότερη δουλειά παντού: Στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Και παράλληλα σοβαρότερη διακυβέρνηση που θα μπορεί αυτομάτως να κλείνει τις τρύπες των ασύστολων δαπανών και να στέλνει στη δικαιοσύνη όσους απεργάζονται σχέδια κατασπατάλησης των μόχθου των εργαζομένων. Πράγματα απολύτως εφικτά.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ




Πίνακας: JIMMY QUEK PRABHAKARA


Μα πάλι ελπίζω πως θα γυρίσεις
σ’ αυτό το χορό πού’ χει μείνει με έναν
μονάχος δεν είσαι αν δε λαχταρήσεις
κι αν δεν “απολέσεις τα κεκτημένα”

Μοναξιά δεν σημαίνει να αισθάνεσαι μόνος
σημαίνει να μην περιμένεις κανέναν

Μα πάλι νομίζω πως θα γελάσεις
όταν θα μάθεις πως νιώθω κενό
θα πάρεις κουράγιο να με ξεπεράσεις
γνωρίζοντας πως εγώ δεν μπορώ

Μοναξιά δεν σημαίνει να αισθάνεσαι μόνος
σημαίνει να μην περιμένεις κανέναν

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ




Πίνακας: Darrell Sullens

Εργασιομανής αναρωτιέται, αν υπάρχει μετά θάνατον... δουλειά.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


Η πολυεπίπεδη και ορισμένες φορές αρκετά δυσνόητη εμπλοκή της Γερμανίας στο ζήτημα της ελληνικής οικονομικής κρίσης εξηγείται κυρίως από τον ηγεμονικό ρόλο που διαδραματίζει στον ευρωπαϊκό χώρο και τις παγκόσμιες αγορές. Το ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον της για την Ελλάδα δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην προσπάθεια αποφυγής των συνέπειών μιας αρνητικής αλληλεπίδρασης, ούτε φυσικά και στο ότι φιλοξενεί στο έδαφός της αρκετούς από τους λεγόμενους κερδοσκόπους των αγορών, αλλά κυρίως επειδή η Γερμανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί σύντομα να περάσει σκληρά μέτρα στο εσωτερικό της χώρας της κάτι που σημαίνει ότι δεν είναι δυνατό να απαιτεί εκπτώσεις από τους υπόλοιπους, που βρίσκονται μάλιστα σε πολύ δυσχερέστερη θέση.

Μάλιστα ο βασικός λόγος που η Γερμανία μπλοκάρει την δημιουργία ενός μηχανισμού υποστήριξης της δοκιμαζόμενης Ελλάδας, δεν βρίσκεται τόσο στην άρνηση της αναγκαιότητάς του για μελλοντική χρήση, ως επιπρόσθετης ασπίδας προστασίας του κοινού νομίσματος, αλλά στο γεγονός ότι υπάρχει ανησυχία σχετικά με το ενδεχόμενο να χαλαρώσουν οι Έλληνες την προσπάθεια που ξεκίνησαν προκειμένου να διεκπεραιώσουν ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η επιτυχής έκβαση του οποίου πιθανότατα θα σηματοδοτήσει και την οριστική έξοδο της Ευρώπης από την τελευταία φάση που διέρχεται της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τους Γερμανούς επίσης ανησυχεί σύμφωνα με σημερινή δήλωση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γκίντο Βερστεβέλε και το ενδεχόμενο ενός πιθανού ντόμινο προγραμματών οικονομικής βοήθειας χωρών που θα αντιμετωπίσουν το ερχόμενο διάστημα παρόμοια προβλήματα με αυτά της Ελλάδας.

ΜΙΛΑ ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ



Πίνακας: NikHelbig


Μίλα ψιθυριστά , να καταλάβω πιο πολλά
μίλα σιγά, πολύ σιγά ,σχεδόν χωρίς μιλιά
μες στην αναπνοή, κρύψε καρδιά ρομαντική
ένα «σε θέλω» για αρχή και ένα "σε αγαπώ πολύ"

Με κουράσανε οι φωνές της επιβολής
της απρόσκλητης χροιάς και της εισβολής
με κουράσανε οι φωνές των εγωπαθών
των αστείρευτων κλισέ και των ορισμών

Μίλα σαν αστραπή που δεν γεννά καμιά βροντή
μίλα σαν συννεφιά που δεν ξεσπάει σε βροχή
μίλα σαν προσευχή σαν μία εύκολη αρχή
σαν μία απάντηση σε ευχή που είχες κάνει από παιδί

Με κουράσανε οι φωνές της επιβολής
της απρόσκλητης χροιάς και της εισβολής
με κουράσανε οι φωνές των εγωπαθών
των αστείρευτων κλισέ και των ορισμών

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΑΚΑΤΑΔΕΚΤΗ


Είναι ξημερώματα Σαββάτου και ταξιδεύω με προορισμό την Αθήνα με τρένο που πήρα από τη Θεσσαλονίκη. Καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής ο διπλανός μου γέρνει ασυναίσθητα το κεφάλι του και κοιμάται στον ώμο μου. Ξυπνάει ακριβώς τη στιγμή που φτάνουμε στο σταθμό Λαρίσης και μένα ο ώμος μου έχει «ξεραθεί».


Στην επιστροφή, η τύχη μου χαμογελά και κάθεται δίπλα μου μια όμορφη κοπέλα. Είναι γλυκιά, μου αρέσει, και το κυριότερο φαίνεται νυσταγμένη.

Εγώ από την Αθήνα ως το Λιανοκλάδι χαλαρώνω με διάφορες τεχνικές τον ώμο μου προκειμένου κάποια στιγμή να υποδεχτεί το όμορφο κεφαλάκι της. Κοντά στο Λιανοκλάδι, κι ενώ ο ώμος μου έχει μετατραπεί σ ένα μαλακό μαξιλαράκι αρχίζει να την παίρνει ο ύπνος κι εγώ αρχίζω να συγκλίνω με νόημα προς το μέρος της. Κανένα αποτέλεσμα όμως. Αυτή προτιμά να κοιμάται σε μια ημιόρθια στάση. Την ώρα που διασχίζουμε τη Θεσσαλία τείνω όσο πιο πολύ μπορώ τους μυς μου προς το μέρος της και λίγο πριν μπούμε στη Λάρισα σκέφτομαι ότι πρέπει να πάρω τον ώμο μου πίσω, αν δε θέλω να υποστώ εξάρθρωση. Εξάλλου δεν φαίνεται να τον καταδέχεται. Στη Λάρισα σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα του τρένου, ενώ εγώ σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θέλει να την ακολουθήσω. Επιστρέφει, κάθεται στο κάθισμά της και ξανακοιμάται.

Παρατηρώ ότι όλοι γύρω μου κοιμούνται στον ώμο του διπλανού τους. Τότε αποφασίζω να δώσω τον νυν υπερπάντων αγώνα και υπερεκτείνω εκ νέου τον ώμο μου. Λίγο πριν μπούμε στο νόμο Θεσσαλονίκης, της αφήνω τη θέση μου για να ξαπλώσει και περνάω από το κυλικείο του τρένου για να ρωτήσω αν «παίζει κάτι» σε πάγο.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΑΔΙΚΟ


Η ομάδα που κερδίζει στο γήπεδο συμβολικά αντιστοιχεί στο έθνος που επικράτησε έναντι του γειτονικού, ενώ ο πανηγυρισμός του ποδοσφαιριστή που σκοράρει, μοιάζει σα να βρίσκει το αντίστοιχό του στην χαρά του αγγελιοφόρου που μεταφέρει το μήνυμα της νίκης. Κι αν κάποτε ο πραγματικός πόλεμος αποφόρτιζε τις εθνικές συναισθηματικές εντάσεις με τρόπο πολύ δραματικό συνήθως, ετούτος, ο «συμβολικός», το πετυχαίνει με το μικρότερο ουσιαστικά τίμημα. Γι αυτό και ασκεί τέτοια γοητεία στους λαούς.

Για να περιοριστούμε όμως στα του οίκου μας, θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιο γελοία και ταυτόχρονα αποπροσανατολιστική διαπίστωση από την άποψη που λέει ότι λίγοι “ανεγκέφαλοι” είναι αυτοί που προκαλούν τα προβλήματα στα γήπεδα. Διότι, πρώτον, αποσείει τις ευθύνες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σχετικά με την διαμόρφωση ενός κλίματος απίστευτης ποδοσφαιροποίησης των πάντων και δεύτερον, διότι αν τελικά οι χαρακτηριζόμενοι ως “ανεγκέφαλοι” ήταν πραγματικά τόσοι λίγοι σ αυτή τη χώρα, όσο θέλουν να αναφέρουν οι αθλητικογράφοι, για να χαϊδεύουν τα αφτιά των θεατών, τα πράγματα δε θα είχαν φτάσει ποτέ σ αυτό το οριακό σημείο.

Και επιπλέον το πρόβλημα δεν θεωρώ ότι βρίσκεται στο πόσος τελικά είναι ο αριθμός αυτών των κάφρων των γηπέδων, αλλά στο γεγονός ότι καθημερινά προσχωρούν στις τάξεις τους δεκάδες χιλιάδες καθημερινών ανθρώπων, αναγάγοντας το ποδόσφαιρο στη κορυφαία εκδήλωση της ζωής τους. Μάλιστα, το πιο ανησυχητικό για μένα φαινόμενο, που δείχνει παράλληλα ότι πρόκειται καθαρά για ένα ζήτημα κοινωνικού αδιεξόδου, βρίσκεται στο γεγονός ότι διαρκώς συναντώ ανθρώπους που σήμερα στα 35 τους για παράδειγμα μιμούνται πιο πειστικά και από το πρωτότυπο την καφρίλα που απεχθανόντουσαν στα 25 τους.

Ο εθνικιστικός ιμπεριαλισμός έχει αντικατασταθεί από τον οπαδικό και η θρησκευτική λατρεία έχει μεταφερθεί στους χώρους των γηπέδων. Άλλωστε, κατά το παρελθόν, τόσο ο εθνικισμός όσο και η θρησκεία βάσισαν σε μεγάλο βαθμό την επεκτατική τους επιρροή σ ένα συγκεκριμένο και τεράστιο κοινό ανθρώπων, έτοιμων να πιστέψουν σε οποιαδήποτε ιδέα τους προκαλούσε την επίφαση κάποιας υπόστασης. Πρόκειται για μια μάχη τελικής επικράτησης, που εξελίσσεται στην Ελλάδα με όρους πολύ ανησυχητικούς, κι η οποία επηρεάζει και αναμένεται να καθορίσει με δραματικό τρόπο, ζητήματα καθημερινότητας, όπως η εργασία, το περιβάλλον, ο πολιτισμός, οι ανθρώπινες σχέσεις, που έχουν περάσει σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο ενδιαφέροντος.


Μπαίνω τις προάλλες σ ένα ταξί, όπου ο οδηγός απογοητευμένος απ όλους και απ όλα παραληρεί κατά του συστήματος, το οποίο έχει εγκαταλείψει τη χώρα στην τύχη της. Παρατηρώ ότι ακούει στο ραδιόφωνο μια εκπομπή οπαδικού περιεχομένου και συνειρμικά προχωρώ στη σύνδεση. Λίγες ώρες νωρίτερα, το τρένο με το οποίο κατεβαίνω στην Αθήνα, κάνει μια στάση στη Λάρισα. Είναι τρεις η ώρα τα ξημερώματα και ακούγονται από κάπου κοντά οι φωνές εκατοντάδων ανθρώπων, που τραγουδούν με συγχρονισμένο τρόπο συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα, την ώρα που ετοιμάζονται να επιβιβαστούν στα πούλμαν που θα τους κατεβάσουν στην Αθήνα για να παρακολουθήσεων το ντέρμπι των «αιωνίων». Είναι μια τρομακτική εικόνα που μου προκαλεί ένα πολύ δυσοίωνο συναίσθημα.

ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ




Πίνακας: Edvard Munch's

Ένας λόγος μόνο φτάνει
τη ζημιά του για να κάνει
μια κουβέντα θυμωμένη
από χρόνια κρατημένη

Μια κουβέντα που πληγώνει
το μυαλό θα τη φουσκώνει
της καρδιάς η ευθiξία
θα της δίνει άλλη αξία

Ενας λόγος μόνο φτάνει
την καρδιά να σου γλυκάνει
κι άλλος για να σε μειώσει
και βαθιά να σε πληγώσει

Μια κουβέντα που πληγώνει
το μυαλό θα τη φουσκώνει
της καρδιάς η ευθiξία
θα της δίνει άλλη αξία

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ


Θα έρθει κάποια μέρα, που, όταν θα απαιτούμε από κάποιον ειλικρίνεια, θα του ζητάμε να μας κοιτάζει κατευθείαν στα... παπούτσια....

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ



Εικόνα: Isabella Rosselini

Έπρεπε να δει περισσότερες από δυο χιλιάδες τσόντες για να συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα καμιά από αυτές τις γκόμενες δεν του είχε καθίσει…

ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ



Πίνακας: Marc Chagall


Έλεγε ο γέρος μου συχνά
πως όταν φύγει απ’ τη ζωή
θα καταλάβουμε για μας
τι έχει κάνει

Έλεγε ο γέρος μου συχνά
πως θα ψοφήσει σα σκυλί
κι ότι για μας θα ζήσει αληθινά
μόλις πεθάνει

Μες στο μυαλό μου έχω θαμμένο
ένα σκυλάκι πεθαμένο
που ανασταίνεται τα βράδια
κι όλο πεινάει το καημένο

Έλεγε ο γέρος μου συχνά
πως έχει αγιάτρευτη πληγή
και όλα γύρω του
τον έχουνε πικράνει

Έλεγε ο γέρος μου συχνά
πως θα ψοφήσει σαν σκυλί
κι ότι για μας θα ζήσει αληθινά
μόλις πεθάνει

Μες στο μυαλό μου έχω θαμμένο
ένα σκυλάκι πεθαμένο
που ανασταίνεται τα βράδια
κι όλο πεινάει το καημένο

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Η ΜΑΝΑ ΕΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΝ


Στο μέλλον, εικονικοί γονείς, θα αντικαθιστούν τους πραγματικούς, τις ώρες που εκείνοι θα εργάζονται.
Μάλιστα, Θα τροποποιηθούν ακόμη και ορισμένα ποντιακά τραγούδια του στιλ: «Η μάνα εν κρύον νερόν».

ΠΕΡΙ ΦΥΛΕΤΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ



Πίνακας: Tate Hamilton

Αν κάποιος μου ανέφερε, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες, ότι ένας σύγχρονος ευρωπαίος δημοσιογράφος ασχολήθηκε με το θέμα της σύνδεσης της σύγχρονης Ελλάδας με την αρχαία, θα στοιχημάτιζα υπέρ της άποψης ότι πρόκειται για Γερμανό. Θέλετε τα εθνικά στερεότυπα, θέλετε η ιστορική και καταστροφική εμμονοληψία της συγκεκριμένης χώρας στο ζήτημα της φυλετικής καθαρότητας, τελικά θα κατέληγα ότι πιθανόν πρόκειται για γραφιά που προέρχεται από τη συγκεκριμένη γωνιά του πλανήτη.

Βέβαια το θέμα της ιστορικής συνέχειας ενός λαού, είναι τεράστιο και πολυσύνθετο και κάθε προσπάθεια απλοποιητικής προσέγγισής του φανερώνει περισσότερο εμπάθεια παρά προσπάθεια αποκατάστασης μιας ιστορικής πραγματικότητας.

Διότι τελικά όλοι οι λαοί του κόσμου δεν είναι αρχικά τίποτα περισσότερο από λευκές σελίδες, πάνω στις οποίες εγγράφονται, προστίθενται και αναπτύσσονται νέα επίπεδα στρώσεων, τα οποία συνολικά συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε ιστορική συνέχεια. Άρα, σε γενικές γραμμές και εμείς οι σημερινοί Έλληνες δεν είμαστε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το άθροισμα των ισχυρών χαρακτηριστικών όλων των λαών, φυλών, πολιτιστικών πεπραγμένων και τάσεων που εμφανίστηκαν κατά καιρούς στον συγκεκριμένο χωροχρόνο. Διαθέτουμε με λίγα λόγια στο DNA μας χαρακτηριστικά όλων των φυλών και των πολιτιστικών και θρησκευτικών συνιστωσών που εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο χώρο που παραδοσιακά αναγνωρίζεται ως Ελλάδα και μάλιστα σε δόσεις που θα έλεγα ότι αδικούν το γενικότερο φιλοσοφικό υπόβαθρο του αρχαίου Έλληνα.

Διότι, ναι, βρισκόμαστε στον ίδιο τόπο που κατοικούσαν οι αρχαίοι Έλληνες και ναι, αποτελούμε κατά κάποιο τρόπο την συνέχεια αυτού του νήματος που άρχισε να ξετυλίγεται πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά και παράλληλα έχουμε εγκαταλείψει από τους πρώτους κιόλας αιώνες των πρώιμων χριστιανικών χρόνων σχεδόν κάθε επαφή μας με τη λογική σκέψη που αποτελούσε την προμετωπίδα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού.
Βέβαια διαθέτουμε και αρκετά στοιχεία των αρχαίων Ελλήνων, μεταξύ των οποίων την ανάδειξη αξιοζήλευτων μονάδων, μέσα από ένα σύνολο που βυθίζεται στις ροπές ενός καθαρά βυζαντινού συναισθηματισμού. Άλλωστε, και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό τον δημιούργησαν μονάδες, οι οποίες μάλιστα συχνά μάχονταν με θεούς και δαίμονες προτού κατακτήσουν την δυνατότητα να αναπτύξουν τις ιδέες τους.


Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να ξαναεπιστρέψω στο προκλητικό άρθρο του Γερμανού αρθρογράφου, που έτυχε να το διαβάσω προτού κρίνω ότι πρόκειται για μια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση στο πνεύμα της εποχής, που θέλει, στη Γερμανία να πουλάει οτιδήποτε σαρκάζει με τρόπο περιπαιχτικό τους Έλληνες. Για να πω ότι βασίζεται τελικά σε ένα απολιθωμένο σκεπτικό, εξατομικεύοντας με τρόπο που δημιουργεί σκέψεις και υποψίες μια αυτονόητη πραγματικότητα, η οποία ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους λαούς. Ότι η φυλετική καθαρότητα είναι ένας μύθο που μάλιστα βύθισε την ανθρωπότητα στον όλεθρο. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που κάποτε γέννησε τον φασισμό, προσαρμοσμένη σε μια διαφορετική εποχή. Διότι, όπως φαίνεται, τελικά, κάποια Γερμανοί ακόμα εξακολουθούν να αναζητούν στον ορίζοντα της ανθρωπότητας «καθαρές» φυλές, κατά τον ίδιο τρόπο που ο Χίτλερ, απογοητευμένος από την γερμανική αναποτελεσματικότητα, έπρεπε λίγες ώρες πριν αυτοκτονήσει, κάπου να παραδώσει το «χρίσμα» της περιούσιας φυλής.

Κι όπως γνωρίζουμε από μαρτυρίες κι ενώ η πλάστιγγα του πολέμου είχε αρχίσει να γέρνει οριστικά προς την αντίπαλη πλευρά, ο Αδόλφος, κατά τη διάρκεια ενός προθανάτιου παραληρήματός του, αναγνώρισε στους εχθρούς του, δηλαδή στη ρωσική πλευρά, τα χαρακτηριστικά μιας ιδεατής φυλής που αποδείχθηκε μέσα στο μυαλό του ότι δεν κατείχε τελικά η γερμανική. Συνεχίζοντας το γαϊτανάκι ενός παραλογισμού, τα ξεφτίδια του οποίου φτάνουν ως τις μέρες μας.

ΜΕΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ



Πίνακας: Gail Sauter


Χάθηκα μέσα στη φωτιά
μες στα αποκαϊδια
έμαθα πόσο οδυνηρός
είναι ο αέρας για τα σκουπίδια

Μες στη βροχή
είπες “θα φύγω”
ήταν πολύ
κράτησε λίγο

Χάθηκα μέσα στον καπνό
που βγάζει η αμαρτία
κι απάντησες στο σ’ αγαπώ
δεν έχει σημασία

Μες στη βροχή
είπες “θα φύγω”
ήταν πολύ
κράτησε λίγο

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

ΚΑΜΕΡΕΣ


Βγαίνω τις προάλλες από προβολή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Στην έξοδο, βλέπω μαζεμένα αρκετά τηλεοπτικά συνεργεία, ανασκουμπώνομαι, φτιάχνω τον γιακά μου και προσπαθώ διακριτικά να... μην αποφύγω τις κάμερες.

ΟΠΟΥ ΓΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ


Παρακολούθησα πριν από λίγες ημέρες ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από τη Γερμανία με θέμα του τη Μετανάστευση. Ο τίτλος της ταινίας, που προβλήθηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, ήταν “Hotel Sahara”.

Για την υλοποίησή του, χρειάστηκε οι συντελεστές της παραγωγής να μεταβούν στις υποσαχάριες περιοχές και να αποσπάσουν μαρτυρίες ανθρώπων που ζουν με το όνειρο της απόδρασης από τον τόπο τους με προορισμό κάποια χώρα της Ευρώπης ή την Αμερική. Μάλιστα, το ντοκιμαντέρ, πρωτίστως αναδεικνύει τον τεράστιο βαθμό δυσκολίας και τους κινδύνους που κρύβει το εγχείρημα της «παράνομης» μετάβασης σ ένα ξένο τόπο για τους νεαρούς αφρικανούς που ασφυκτιούν σε ένα περιβάλλον άγονο, στερεοτυπικό, υποβαθμισμένο. Καθένας από τους συμμετέχοντες εκμυστηρεύεται το προσωπικό του όνειρο και σε όλους διακρίνεται η φλόγα για ζωή σε μια χώρα που θα τους προσφέρει κάποια στοιχειώδη εχέγγυα διαβίωσης, αλλά κυρίως μια τάση εξιδανίκευσης της Ευρώπης. Κυριότερο αντίπαλό τους, στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την Ευρώπη, θεωρούν τα κύματα του ωκεανού και τη στυγνή κερδοσκοπία των σύγχρονων δουλεμπορικών συστημάτων.
Όλοι τους μαρτυρούν ότι ονειρεύονται πολύ, καθώς δεν διαθέτουν και πολλές εναλλακτικές λύσεις για να βιώσουν κάποια ανθρώπινα συναισθήματα.
Στα όνειρά τους συμπεριλαμβάνονται η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση μιας σταθερής δουλειάς, το δικαίωμα να ταξιδεύουν ως τουρίστες κι όχι ως εκτοπισμένοι από τον τόπο τους. Αναφέρουν αρκετές χώρες που θα ήθελαν να επισκεφθούν για να ζήσουν και να εργαστούν. Βέβαια είναι άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι από αυτές απουσιάζει ολοκληρωτικά η Ελλάδα.

Τελικά ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να σου δώσει από μόνο του κάποιες απαντήσεις, αλλά και να ξεγυμνώσει στερεότυπα και προκαταλήψεις που υπάρχουν στη ζωή μας.
Βλέποντας όμως τη συγκεκριμένη ταινία αποκομίζεις και μια επιπρόσθετη συμπάθεια για τους ανθρώπους που κατάφεραν να νικήσουν τα κύματα του ωκεανού.
Και να συνειδητοποιήσεις, καθώς αναλογίζεσαι, την επιτακτική ανάγκη του να δοθεί μια παγκόσμια και οριστική λύση στο θέμα της μετανάστευσης, που δεν μπορεί να είναι διαφορετική, από μια ουσιαστική και γενναιόδωρη προσπάθεια εκσυγχρονισμού των χωρών του πάλαι ποτέ «Τρίτου Κόσμου», ώστε να αντιμετωπιστούν στην ρίζα τους οι αιτίες που προκαλούν τις αναγκαστικές μεταναστατευτικές ροές.

ΛΙΜΑΝΙΑ



Πίνακας: CA Cooper

Και τώρα πια που έχω γίνει μακρινός
και μας χωρίζει ένας δρόμος αδειανός
πρέπει στο δρόμο αυτό να σπείρουμε αγκάθια
για να κοιμόμαστε πιο ήσυχοι τα βράδια

Λιμάνια, λιμάνια ψεύτικα λιμάνια αληθινά
ζωή μου, ποιος θα μου πει ποια είναι ποια;

Και τώρα πια που όλες οι σκέψεις σε ζητούν
μα να σε φέρουν πάλι πίσω δεν μπορούν
δε βρίσκω τίποτα που να με βοηθάει
κανένα λόγο που πιο πέρα θα με πάει

Λιμάνια, λιμάνια ψεύτικα λιμάνια αληθινά
ζωή μου, ποιος θα μου πει ποια είναι ποια;

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

ΣΚΑΝΔΑΛΟ



Πίνακας: Τζόρτζιο ντε Κίρικο


Σε συμπόσιο δημιουργών, που πρόκειται να διεξαχθεί τις προσεχείς ημέρες, στην πανέμορφη Μάλτα, θα λάβουν μέρος, μεταξύ άλλων, και ποιητές, συγγραφείς, εικαστικοί καλλιτέχνες, διανοούμενοι από το ΨΕΥΔΟκράτος της Β. Κύπρου. Δηλαδή ψευτοδιανοούμενοι.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ


Συναντά κανείς πια σχεδόν καθημερινά ανθρώπους, που έχουν εντάξει τους εαυτούς τους μέσα σ ένα πολύ προσωπικό και ασφαλές πλαίσιο, στο οποίο μοιράζονται απόψεις και θέσεις μονάχα με φορείς των ίδιων αντιλήψεων.

Έτσι, αυτό που κάποτε ονομαζόταν κοινωνία, και είχε ένα ξεκάθαρο προσδιορισμό, αποτελώντας ένα ψηφιδωτό διαφορετικών χρωμάτων, απόψεων, αντιλήψεων και τάσεων, σήμερα αρχίζει να διασπάται σε ομοειδή σύνολα ανθρώπων, που μαθαίνουν να ανέχονται και να συνυπάρχουν αποκλειστικά με ομοίους τους, φτιάχνοντας ένα εικονικό σύμπαν, μέσα στον οποίο αυτοί υπερτερούν των άλλων. Φυσικά όλα αυτά χωρίς καμιά απολύτως συνειδητοποίηση.

Πρόκειται για μια εξέλιξη που μπορεί σε ένα πρώτο επίπεδο να μοιάζει ήπια και χαριτωμένη, ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι απηχεί την ξεκάθαρη τάση μιας εποχής που απαιτεί να αναζητούμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος , καταβάλλοντας τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, ενώ παράλληλα επιφέρει και ένα ξεκάθαρο πλήγμα στο πεδίο της ανεκτικότητας, που για πολλές θεωρίες αποτελεί την έννοια κλειδί για τη δημιουργία ενός κόσμου βιώσιμου για όλους.

Παράλληλα, ο καθημερινός άνθρωπος μοιάζει να εγκαταλείπει οριστικά την προσπάθεια τεκμηρίωσης της πραγματικότητας, με καθαρό μάτι και νου, και να βυθίζεται σε μια υποκειμενικότητα που μοιάζει με πνευματική τύφλωση, και που χαρακτηρίζεται από την ανάγκη του να φτιάξει μια αλήθεια στα δικά του μέτρα και να την υπηρετήσει με όλες του τις δυνάμεις, αναζητώντας συμμαχίες και στηρίγματα σε παρεμφερή πεδία ιδεών.

Έτσι, η αντικατάσταση της επιστήμης της ιστορίας από την κατά συνθήκη, αποσπασματική χρήση των κεφαλαίων της, θα αποτελέσει κάποια στιγμή ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Τότε που, εκτροχιάζοντας το τρένο της ιστορικής διαδρομής από τις ράγες της λογικής, θα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες της υποβάθμισης της επιστημονικής τεκμηρίωσης έναντι των αυτοτροφοδοτούμενων εκδοχών που θα λειτουργούν πια, στο πλαίσιο ενός δικτύου, ως πηγές, που θα στοιχειοθετούν, με «μισές αλήθειες», την ανωτερότητα κάποιων έναντι άλλων.
Θεωρώ ότι κάποιοι επιστήμονες βιάστηκαν πολύ να αναγνωρίσουν το τέλος της ιστορίας στην εξάντληση της ισχύος των μεγάλων πολιτικών γεγονότων, όταν η υποβάθμιση των ίδιων των εργαλείων της επιστήμης της ιστορίας και της τεκμηρίωσης είναι αυτή που ουσιαστικά υπονομεύει και απειλεί την ίδια την ύπαρξή της.

ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ



Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Μάνος

Τον έρωτα τραγούδησαν, τη μάνα, την Ελλάδα
την ξενιτιά, τον πόλεμο , την πρώτη "αποφράδα”
μα τότε υπήρχε πόλεμος υπήρχε και Ελλάδα
ξυπνούσε η μάνα το παιδί και έβαζε μπουγάδα

Ποντάρανε στα όνειρα και κάψαν την αιτία
κι η ιστορία γράφτηκε κατά παραγγελία

Σε μια νταλίκα στοίβαζαν ανθρώπους με γουρούνια
και λέγανε στους ποιητές να γράψουν στα τραγούδια
τις λέξεις φτώχια, πόλεμος, μάνα και Γερμανία
γιατί αυτές πουλούσανε και γέμιζαν ταμεία

Ποντάρανε στα όνειρα και κάψαν την αιτία
κι η ιστορία γράφτηκε κατά παραγγελία

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

ΠΑΚΕΤΟ



Σκίτσο: clipartof.com

Aκόμη κι όταν έρχεται η πίτσα, βάζει τα κλάματα, φανατική της εκπομπής "ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ".

ΚΑΚΟΣ Ο ΠΑΟΚ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ Ο ΣΠΑΘΑΣ


Στην ιστορία ανήκει πλέον το χθεσινό τοπικό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Ο Άρης ήταν καλύτερος και κέρδισε δίκαια, καθώς ο ΠΑΟΚ δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα , που έκρινε σε μεγάλο βαθμό, για τον «δικέφαλο», τον μεγάλο στόχο της χρονιάς. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έκανε μεγάλη εντύπωση, πέραν της ανεπαρκούς εμφάνισης του ΠΑΟΚ και των δύο υπέροχων τερμάτων του Κάμπορα, ήταν κυρίως η συμπεριφορά του διαιτητή της αναμέτρησης Ηλία Σπάθα, που σφύριζε με ανεξήγητα υπερβολική αυστηρότητα εναντίον του δικεφάλου. Κάνοντας την αρχή με την ανεξήγητη κάρτα που έδειξε στον Πάμπλο Γκαρσία, ο Πειραιώτης διαιτητής παραχώρησε ένα σεμινάριο σύγχρονης “επιστημονικής” διαιτησίας, για το πως μπορεί κανείς να απενεργοποιήσει μια ομάδα, αποψιλώνοντας την ταυτόχρονα από λύσεις ενόψει των επόμενων παιχνιδιών, χωρίς μάλιστα να υποχρεωθεί στο κραυγαλέο σφύριγμα.

Κι εδώ τίθεται, μεταξύ άλλων, κι ένα ακόμη ζήτημα: αυτό που λέει ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες το δικαίωμα στην διεκδίκηση της νίκης είναι αναφαίρετο ακόμα και για την ομάδα που δε βρίσκεται σε καλή ημέρα. Δικαιολογημένα λοιπόν και τα παράπονα των ανθρώπων του ΠΑΟΚ, που ταυτόχρονα φαίνεται ότι έλαβαν το μήνυμα για τους στόχους που τους επιτρέπεται να διεκδικήσουν σ ένα τέτοιο πρωτάθλημα. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να αναζητήσουν και τις αιτίες για το γεγονός ότι ο «δικέφαλος» εμφανίζεται πάντα τα τελευταία χρόνια κατώτερος των περιστάσεων σε αναμετρήσεις όπως αυτή, που κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια υπέρβασής του σε ένα διαφορετικό επίπεδο στόχων.

Διότι, από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, δεν ήταν η χθεσινή, εμφάνιση ομάδας που διεκδικεί το πρωτάθλημα, έχοντας μάλιστα επιδείξει τέτοια συνοχή κατά τη διάρκεια της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου.

Από την πλευρά του ο Άρης, έδειξε ότι διαθέτει έναν μεγάλο προπονητή και μια έδρα που φοβίζει τους αντιπάλους. Σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που περίμενε διαρκώς στην άμυνα του, πίεσε ψηλά το αντίπαλό του, ενώ κατά διαστήματα εξαφάνιζε το τόπι στα πόδια των επιθετικογενών παικτών του, που δεν φείδονται τεχνικών αρετών. Εκπληκτικά και τα δύο τέρματα του Κάμπορα, ένα με κάθε πόδι, παρακαλώ, που εξέθεσαν την άμυνα του ΠΑΟΚ και ιδιαίτερα τον Κοντρέρας που βρέθηκε σε πολύ άσχημη ημέρα.

ΘΗΤΕΙΑ


Από το τρένο στη γραμμή
να μας κοιτάξουν οι γιατροί
λίγες ανάσες και μετά στο σιτιστή

Η μέρα μίκρυνε πολύ
μέσα στο θάλαμο σιωπή
για να μας δείξουνε τον φάκελο οι παλιοί

Η πρώτη τάση για φυγή
δυο τρεις ζητούν αναβολή
γιατί τους πιάσαν με χασίς στο ΚΨΜ

Χέρι ψηλά μες στη βροχή
άκυρο, λόχος προσοχή
πρέπει να λιώσει το τακούνι στο δεξί

Δύο βδομάδες χαβαλές
υπηρεσίες χαλαρές
τρίγωνα σάντουιτς, “μηχάνημα” καφές

Οι κρητικοί παραξενιές
οι αθηναίοι “τιμητές”
οι μακεδόνες φανερά τοπικιστές

Ορκωμοσία και χαρά
η πρώτη άδεια πονά
νά’ μαστε μέσα το πολύ ως τις εφτά

Στην πύλη ψάχνουν αφορμή
χρέωση όπλου και βολή
η πρώτη έξοδος με την επιστροφή

Μεσημεριάτικη φρουρά
στις πέντε πάλι αναφορά
σε ένα μήνα πλέον βάζουμε σειρά

Για το συσσίτιο στην ουρά
και κατευθείαν στη σκοπιά
δεύτερο νούμερο στα πυρομαχικά

Μελαγχολία το πρωί
χωρίς καμία αφορμή
έχουμε Τρίτη, δηλαδή νυχτερινή

Κάποιοι γνωρίζουν από πριν
το πού θα πάνε και γιατί
την ειδικότητα και το διοικητή


Καθαριότητα οπλισμού
και προστασία υλικού
υπό τα βλέμματα του ανθυπολοχαγού

Φεύγοντας κρύο και βροχή
για μια βδομάδα ανακωχή
θά’ μαστε μέσα στη μονάδα Κυριακή

Μπαίνοντας βλέπω κι απορώ
έναν αξύριστο σκοπό
“τέσσερις μέσα” λένε οι φήμες για εδώ

Φωνάζει “γειά σου απαλλαγή”
χαμογελάμε σα λαγοί
με μια υποτέλεια που γίνεται πληγή

Από το στάγιερ στο γιατρό
και από κει για φαγητό
φαίνονται ήσυχα τα πράγματα, θαρρώ

Κάποιος φωνάζει “εκατό”
όπως τυλίγει τον καπνό
και γω νομίζω πως θα μείνω πάντα εδώ

Ποιός θα ξυπνήσει τον παλιό
για να αλλάξει τον σκοπό
όταν θα φύγουν θα ησυχάσουμε, θα πω

Φεύγαν κι ερχόντουσαν πολλοί
το Μάιο στρατηγική
χώροι ευθύνης λόχου καθαροί

Είκοσι μέρες στα πλωτά
και άλλες τόσες στα βουνά
βολές, αγήματα, ασκήσεις, παγωνιά

Είναι αλήθεια πιο καλά
για το φαντάρο ν’ αγαπά,
ή του προσθέτει στο κεφάλι ένα μπελά;

Το Πάσχα σβήνει η φυλακή
θά’ μαστε μέσα Κυριακή
διπλή σκοπιά, κρασάκι και χοροί

Κάποτε πάλιωσα κι εγώ
και απαιτούσα σεβασμό
μα ευτυχώς ήταν πολύ προσωρινό

Είχα κρεβάτι χαμηλό
δίπλα στη θέρμανση, ζεστό
κι ήταν σπουδαίο το συναίσθημα αυτό

Δυο μέρες πριν απολύθώ
μοίραζα ότι κουβαλώ
ξεθωριασμένο απ’ το χρόνο ρουχισμό

Κελαηδούσαν τα πουλιά
στην τελευταία αναφορά
κι ήταν τα άρματα στην άκρη σιωπηλά

Ο τελευταίος μας καφές
λίγες ακόμα υπογραφές
κι όσα περάσαμε χαθήκανε στο χθες

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ


Μετά από μια ιώδη γαστρεντερίτιδα που πέρασα, ανακαλύφθηκαν ομαδικοί τάφοι των αντισωμάτων μου.

ΜΟΥ ΛΕΣ ΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ



Πίνακας: Leonid Afremov

Μου λες πως θες να ζήσουμε μαζί
στο ίδιο σπίτι βράδυ και πρωί
να έχουμε κοινό λογαριασμό
τα πάντα να τα έχουμε στα δυο

Να έχουμε τον ίδιο αριθμό
και γραμματοκιβώτιο κοινό
οι τράπεζες να ξέρουν να μας βρουν
να έχουμε δικαίωμα δανεισμού.

Μα δε θα υπήρχανε σου λέω χωρισμοί
και θα κρατούσανε αιώνια οι δεσμοί
αν τα αντρόγυνα νοικιάζανε αλλού
και συναντιόντουσαν στο σπίτι του αλλουνού

Μου λες πως θες να ζήσουμε μαζί
να έχουμε στη μέση ΙΧ
να γράφουμε το Λόττο από μισό
και να ονειρευόμαστε χρυσό

Μου μοιάζει η συμβίωση λουρί
τεράστιο που νιώθει το σκυλί
ελεύθερο πως είναι να γυρνά
μα όταν τρέξει λίγο το πονά

Μα δεν θα υπήρχανε σου λέω χωρισμοί
και θα κρατούσανε αιώνια οι δεσμοί
αν τα αντρόγυνα νοικιάζανε αλλού
και συναντιόντουσαν στο σπίτι του αλλουνού

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

EUROVISION 2010: ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ


Το “αλάνθαστο” ένστικτο του Έλληνα έδρασε και πάλι. Η εξ ανατολών ορμώμενη φλέβα του αντήχησε και πάλι χθες βροντερά, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Ευρώπη: Είμαστε ανατολή και θα παραμείνουμε ανατολή. Δε θα ασχοληθώ καθόλου με τα προκριματικά της Eurovision, αν και κατά τη χθεσινή βραδιά ακούστηκαν και μερικά τραγούδια τουλάχιστον αξιοπρεπή. Από αυτά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια μικρή ρωγμή στο ελληνικό στερεότυπο του, όπα όπα-ραχατιού, και της υποτιθέμενης νέας αρχής με τους παλιούς πάντα όρους.

Θα ασχοληθώ μονάχα με το μήνυμα που εκπέμπουμε ως χώρα σε μια ευαίσθητη συγκυρία, όπου τα βλέμματα της Ευρώπης είναι στραμμένα επάνω μας, όχι μονάχα για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να προσαρμοστούμε στους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού, αλλά κυρίως ότι μπορούμε να εξάγουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτόν τον κιτς αχταρμά που υποστηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις ως νεοελληνικό πολιτισμό. Σ αυτό το πνεύμα, λοιπόν, το τραγούδι που επέλεξε το ελληνικό κοινό για να εκπροσωπήσει τη χώρα σ ένα διεθνή διαγωνισμό, ένα ποτ πουρί, από παλιές δοκιμασμένες ελληνικές εμφανίσεις, εκτός από κάκιστο και προσβλητικό για την αισθητική οποιουδήποτε νοήμονος ανθρώπου και απογοητευτικό για τους δημιουργικούς μουσικούς του τόπου, συμπυκνώνει και όλες εκείνες τις “αρετές” που δικαιολογημένα μας χρεώνουν οι λαοί της Ευρώπης.

Δεν πάν να κόψουν το σβέρκο τους, όμως, όλοι αυτοί; Εμείς με όπα όπα γεννηθήκαμε και έτσι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε, για να επιβεβαιώνουμε κάθε φορά στην πράξη, ότι κάθε δήθεν, προσβλητικό δημοσίευμα εναντίον της χώρας μας διαθέτει μια ξεκάθαρη βάση αλήθειας, που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.
Προσωπικά ελπίζω πως η ελληνική συμμετοχή θα καταβαραθρωθεί σ αυτό το διαγωνισμό, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Καμιά φορά οι Ευρωπαίοι αποδεικνύονται ιδιαίτερα γενναιόδωροι με τους λαούς που τους διασκεδάζουν, ιδιαίτερα με τους αρκουδιάρηδες που χτυπάνε το ντέφι για να λικνιστεί η αρκούδα τους σε ανατολίτικους ρυθμούς.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ


Σκληρή αντιπαράθεση και έντονες διαφωνίες πυροδοτεί στο διοικητικό συμβούλιο του δήμου Χ, η συζήτηση για την αξιοποίηση του ελεύθερου χώρου στην περιοχή Ψ.
Να φτιάξουν πάρκο, όπως ζητούν οι οικολόγοι, ή πάρκινγκ όπως απαιτούν οι οδηγοί, είναι το δίλημμα.
Στο τραπέζι πέφτει και μια συμβιβαστική πρόταση, που όμως συναντά μεγάλες αντιδράσεις: να φτιαχτεί από πάνω πάρκο και από κάτω πάρκινγκ. Τελικά καταλήγουν σε ένα ιστορικό συμβιβασμό: Να φτιάξουν από πάνω πάρκινγκ κι από κάτω ένα όμορφο υπόγειο πάρκο.

ΒΙΖΕΣ ΓΙΑ... ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ


Κατάργησαν, λέει, οι Αμερικανοί τη βίζα για τους Έλληνες που ταξιδεύουν στις ΗΠΑ και πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Επί της ουσίας, θριαμβολογούμε που μας τοποθετούν πλέον στην ίδια κατηγορία επιβατών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Στο ίδιο πνεύμα, θα πρέπει να ικανοποιούμαστε από κάθε θετική γνωμοδότηση των Ηνωμένων Πολιτειών για ζητήματα ασφάλειας ή ακόμα και μια ενδεχόμενη κίνηση της Τουρκίας στο ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που θα σπεύσουμε να αναγάγουμε σε τεράστιες διπλωματικές επιτυχίες.

Αν όμως βάλουμε κάτω τα πράγματα και αναλογιστούμε τι ακριβώς προσφέρουμε εμείς σαν χώρα και τι λαμβάνουμε από αυτές ως ανταλλάγματα, θα καταλάβουμε άμεσα την διαχρονική αδυναμία που διέπει τη διπλωματική μας στρατηγική.

Εκείνοι, έχοντας σκιαγραφήσει εδώ και δεκαετίες τη φύση του Έλληνα πολιτικού, απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Καταφέρνοντας να μεγαλοποιήσουν τα αυτονόητα διεκδικούμενα, τα οποία η Ελλάδα μετά κόπων και διπλωματικών βασάνων καταφέρνει καμιά φορά να κατακτήσει δημιουργούν μια στιβαρή παρακαταθήκη για να λάβουν μελλοντικά και έμπρακτα από την πλευρά τους ανταλλάγματα.

Κι ως συνήθως, η ελληνική απάντηση, στην παραχώρηση αυτών των αυτονόητων, που λανσάρονται ως μεγάλες διεκδικήσεις στο εσωτερικό της χώρας και επιτυγχάνονται μετά από εξαντλητικές διπλωματικές μάχες, είναι, όπως γνωρίζουμε, η αγορά αμυντικού υλικού, αλλά και άλλες παράπλευρες εμπορικές, στρατιωτικές ή πολιτικές συμφωνίες, που μας επιτρέπουν να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, εξασφαλίζοντάς μας πάντα το ρόλο του αγοραστή.
Εν κατακλείδι, σε διπλωματικό επίπεδο, η Ελλάδα πολεμάει διαρκώς με ανεμόμυλους. Σε αντίθεση ,όμως, με τον θρυλικό ήρωα του Θερβάντες, “Δον Κιχώτη”, η πατρίδα μας “καταφέρνει” να θεωρείται ότι τελικά τους έχει κερδίσει.

ΗΡΘΕ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΑΥΓΗ


Ήρθε του κόσμου η αυγή
ήρθε του κόσμου η αυγή
όμως δεν ήρθες και εσύ
πάλι δεν ήρθες και εσύ

Έξω ξημέρωσε ξανά
η μέρα πάει κουτσά κουτσά
έξω ξημέρωσε ξανά
κι η νύχτα είναι μακριά

Βγήκε στο δρόμο η στρατιά
όλοι πηγαίνουν στη δουλειά
βγήκε στο δρόμο η στρατιά
μα από αγάπη τσιμουδιά

Μια αγκαλιά είν’ ακριβή
στον κόσμο τον “πολλά βαρύ”
ρίξε μαχαίρι στο νερό
και άντε πάνε στο καλό

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΩΝ


Σε κινητοποιήσεις και οι αναισθησιολόγοι με οικονομικά και θεσμικά αιτήματα. Πιο συγκεκριμένα, από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης μέχρι τα ξημερώματα, κλιμάκια αναισθησιολόγων θα επισκέπτονται τους πολίτες στα σπίτια τους και θα τους εμποδίζουν να κοιμηθούν. Σύνθημά τους: “Ξενύχτι, ξενύχτι, ξενύχτι διαρκείας, είναι η απάντηση στην υπουργό Υγείας”.

ΔΙΠΛΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ: Η ΝΕΑ ΟΨΗ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ


Η ανατροπή των παραδοσιακών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων ενός καλού βιογραφικού είναι πια γεγονός. Μάλιστα, και καθώς πληθαίνουν καθημερινά οι επιχειρήσεις που απορρίπτουν δυνατά βιογραφικά έναντι λιγότερο «φορτωμένων», αποκρυσταλλώνεται και η διάθεση της αγοράς να επενδύσει σε φθηνή εργατική δύναμη παρά σε τεχνογνωσία.

Άρα, είναι περισσότερο πιθανό από ποτέ να απορριφθεί το βιογραφικό κάποιου υποψήφιου για την πλήρωση μιας θέσης εργασίας, που υποδηλώνει ότι αυτός μπορεί να έχει κάποιες στοιχειώδεις απαιτήσεις, βάσει χρόνου προϋπηρεσίας και τυπικών προσόντων. Συνέπεια αυτής της αντίληψης, που αποτελεί επί της ουσίας την εξέλιξη της αναξιοκρατίας, είναι η εσκεμμένη χάλκευση των βιογραφικών, στη λογική της απόκρυψης, αυτή τη φορά. Κάτι που σημαίνει, πως οι υποψήφιοι πλέον αποκρύπτουν θετικά στοιχεία του εργασιακού τους βίου προκείμενου να προσληφθούν από κάποια επιχείρηση, διατηρώντας με λίγα λόγια «διπλά» βιογραφικά.

Στην πραγματικότητα οδεύουμε από την αναξιοκρατία του κομματισμού, σ αυτήν των χαμηλών απαιτήσεων, με συνέπεια, οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου να εξακολουθούν να περιπλανώνται αμήχανες και απομονωμένες στο περιθώριο των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων.