Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 0-0 (ΔΕΥΤΕΡΑ 18:30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ)


Σε μια από τις πιο "προβλέψιμες" ομάδες στην ιστορία του αθλήματος τείνει να εξελιχθεί η νέα Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα. Για μια ακόμη φορά, άλλωστε, το βράδυ της Δευτέρας, οι «μπλαουγκράνα» έπαιξαν ποδόσφαιρο επιθετικής σκοπιμότητας.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ραγισματιά στη γυάλινη αισιοδοξία


Η γνήσια και ανόθευτη απαισιοδοξία υπήρξε ανέκαθεν πιο υγιές και ελπιδοφόρο συναίσθημα από την τεχνητή αισιοδοξία. Η φύσης της, ήταν τόσο εσωτερικά πιεστική που παρακινούσε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες δια της ενεργητικής οδού. Της περισυλλογής, της δραστηριοποίησης, της προσφοράς. Κι όταν αυτή η καταπιεσμένη ενέργεια μετατρεπόταν σε βάθος χρόνου σε φως δημιουργίας φώτιζε και τις αληθινά αισιόδοξες προσδοκίες των ανθρώπων από τη ζωή.
Από την άλλη, η αισιοδοξία της πλασματικής ευημερίας ήταν πάντοτε επιφανειακή και ρηχή σαν συναίσθημα, που έμοιαζε να εκβιάζεται από την αγωνία των φορέων της να δείχνουν όμορφοι, πειστικοί και επιβλητικά φερέλπιδες.

Αυτή η αισιοδοξία αντανακλώνταν στον υπερβολικό χριστουγεννιάτικο διάκοσμο τον προηγούμενων χρόνων που φόρτωνε την θλίψη μας με μια επιπλέον πλάκα καταθλιπτικών αναγκαιοτητών.

Η αισιοδοξία λοιπόν του τεχνητού φωτός φαίνεται ότι βρήκε τα όριά της ώστε τα φετινά Χριστούγεννα προοιωνίζονται ως τα πιο υποφωτισμένα των τελευταίων ετών.

Καθώς το συλλογικό ασυνείδητο φαίνεται πως αποφάσισε παύση εντυπωσιασμών, πολυτελών ακροτήτων και συμπεριφορών εκτός τόπου και χρόνου, το φως της απλότητας μοιάζει έτοιμο να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξής μας. Εκείνες τις υπόγειεες στοές που οδηγούν απευθείας στην απλότητα των παιδικών μας χρόνων. Της μοναδικής πατρίδας που αναγνωρίζει ο διανοητής.

Τελικά, θα σκεφτόταν κανείς ότι τα φετινά Χριστούγεννα μπορεί και να αποδειχθούν τα πιο αληθινά από αυτά που θα έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Και ίσως να αποτελέσουν την απαρχή για την ανάδειξη μιας αισιοδοξίας που θα βασίζεται στην προσπάθεια και τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου για αυτοβελτίωση.
Άλλωστε, γύρω από την επίτευξη ενός τέτοιου ατομικού και συλλογικού συναισθήματος θα μπορούσε να οικοδομηθεί ολόκληρος ο κόσμος. Γιατί η πραγματικότητα λέει σε όλους τους τόνους ότι καμιάς μορφής ανάπτυξη δεν έφερε στον άνθρωπο γνήσια και ανόθευτη ευτυχία. Αντίθετα η ευτυχία, μέσα από την κατανόηση της ουσίας των πραγμάτων είναι η δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες βιώσιμης, διαρκούς και αειφόρου ανάπτυξης.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ


Στα δύσκολα η ζωή, χωρίζεται σε σχήματα
ο κύβος λογική, κι η σφαίρα τα αισθήματα
στα δύσκολα η ζωή, γυρίζει στην απλότητα
στα δύσκολα η ζωή, διψάει γι ακεραιότητα

στα δύσκολα η ζωή απλοποιεί τα σύνθετα
στα δύσκολα η ζωή, ξερνάει τα συνθήματα
στα δύσκολα η ζωή συνθέτει τα πρελούδια
στα δύσκολα η ζωή μιλάει με τραγούδια

Χριστούγεννα χωρίς λαμπιόνια
Στα μαγαζιά και στα μπαλκόνια
Χριστούγεννα χωρίς γιορτές
Χωρίς αρχάγγελους και χιόνια

Χριστούγεννα χωρίς πωλήσεις
Χριστούγεννα με διεκδικήσεις
Με αγίους αμφιβόλου κύρους
Χωρίς πιστωτικές και τζίρους

είναι Χριστούγεννα ελπίδας
μιας ξεχασμένης Ατλαντίδας
που ανέβηκε στην επιφάνεια
μιας βυθισμένης εποχής

Ο λαϊκισμός ως αισθητική πρόταση

Προερχόμενος από τα αχανή τούνελ της ανθρώπινης ιστορίας, ο λαϊκισμός υπήρξε μια οντολογική αλλά και κατ επέκταση συλλογική ανάγκη που αναφυόταν κάθε φορά στον αντίποδα της κοινωνικής χειραφέτησης, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να απωθούν με πεισματική αποστροφή την έννοια της προσωπικής ευθύνης.
Κατά την ιστορική διαδρομή που διήνυσε συναντήθηκε με πολλά ρεύματα και τάσεις και αφομοιώθηκε επιτυχώς από τα περισσότερα για να καταλήξει τελικά αλλού να αποτελεί ένα κυρίαρχο σύστημα σκέψης με διαφορετικά προσωπεία και αλλού μια εκφυλισμένη επικοινωνιακή πρακτική. Σ όλες τις περιπτώσεις όμως δραματικό ρόλο για τη μοίρα του λαϊκισμού ως συνήθειας και συστήματος σκέψης έπαιζε το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο του κάθε λαού.
Λόγου χάρη, οι λαοί που γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι κανένας εξωραϊσμός της φόρμας, καμιά ωραιοποίηση, δεν μπορεί να αλλάξει επί της ουσίας μια επώδυνη κατάσταση άρχισαν μέσα από την καλλιέργεια της πολιτικής τους κουλτούρας να αντιμετωπίζουν με αυξανόμενη καχυποψία- που έφτανε έως τα όρια του πολιτικού αποκλεισμού- τις φωνές εκείνες που καλλιεργούσαν προσδοκίες μεγαλύτερες από όσες το συλλογικό ασυνείδητο δικαιολογούσε.

Σήμερα, που είναι ευδιάκριτη και ήδη δρομολογημένη περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, στη δικιά μας, η μετάβαση σε μια νέα εποχή ο εγχώριος λαϊκισμός έρχεται αντιμέτωπος με έναν οδοστρωτήρα αμφίβολης ισχύος.


Αυτός έχει βάλει στο μάτι τα στερεότυπα που έλκουν την καταγωγή τους από το αντιπαραγωγικό πνεύμα που κυριάρχησε στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες και θέλει να τα εκριζώσει, μια προσπάθεια που μοιάζει να είναι εξαιρετικά φιλόδοξη έως και τιτάνια.

Η αλήθεια είναι ότι επειδή είναι πολύ δύσκολο να πειστεί ένας λαός που συνήθισε να χειραγωγείται με την αντίληψη του καρότου και του μαστιγίου, ότι το καρότο του θα έχει εφεξής λιγότερο ελκυστική εμφάνιση , πρέπει να είμαστε υπομονετικοί και να κρατούμε μικρό καλάθι.

Άλλωστε, οι αντανακλαστικές κινήσεις αυτού του λαού θα χαρακτηρίζονται από σπασμωδικότητα, ευκαιριακή πλαστικότητα και αντιδραστική οπισθοδρομικότητα, όσο θα αισθάνεται ότι θα χάνει αυτό που εννοούσε ο Πλάτωνας όταν μιλούσε για τις σκιές της σπηλιάς που είχε μάθει να θεωρεί ως πραγματικό κόσμο ο άνθρωπος της παραβολής: την πραγματικότητα που έμαθε να αναγνωρίζει ως αποδεκτή.

Έτσι, η αντίδραση του λαού που προσπαθεί σήμερα να φιλοξενήσει τον ορφανό λαϊκισμό, τον οποίο οι κυβερνώντες επιχειρούν να εξοβελίσουν σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, είναι φυσιολογική και αναμενόμενη.

Όπως και η μετάβασή του στον χώρο του πολιτισμού και της καθημερινότητας.
Εκεί όπου βρίσκει ένα τεράστιο και αναξιοποίητο κενό για να καλύψει με την γοητευτική και εκμαυλιστική φύση του.

Ο νέος λαϊκισμός λοιπόν, αυτό το παιχνίδι της υπόγειας συναίνεσης μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών, είναι σήμερα κυρίως ένα πολιτιστικό φαινόμενο που αναπτύσσεται ως αισθητική άποψη μέρα με την ημέρα μέσα από τη χρήση των νέων τεχνολογιών και φυσικά του διαδικτύου.

Φορείς του είναι ένα θεαματικό κομμάτι της επικοινωνίας που συναπαρτίζεται από περιούσιους δημοσιογράφους, bloggers, απλούς πολίτες, καλλιτέχνες κα….που επαίρονται ότι μονάχα αυτοί κατέχουν την μοναδική και αδιάψευστη αλήθεια.
Παράλληλα, η αναγνωρίσιμη φόρμα της αισθητικής του λαϊκισμού, χρησιμοποιεί απλά, ευανάγνωστα και κατανοήσιμα σχήματα για να αστικοποιηθεί στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον, που εκφράζονται μέσα από κραυγές, οιμωγές, αποδομήσεις, μηδενισμούς κτλ. Όσο πιο απορριπτικός γίνεται κανείς λοιπόν, με όσο μεγαλύτερη γραμματοσειρά τονίζει την αγανάκτησή του τόσο περισσότερο ταυτίζεται με την έννοια της αλήθειας. Κι όσο περισσότερο γκρεμίζει τόσο πιο αληθινός φαντάζει στα μάτια ενός κοινού που εκπαιδεύτηκε να αντιλαμβάνεται την δημιουργία ως σιωπηλή συνενοχή στις προθέσεις ενός συστήματος που υπηρετεί τους ισχυρούς παράγοντες του τόπου.
Εν κατακλείδι, η έλλειψη παραγωγικότητας που μας χαρακτηρίζει συνδέεται άμεσα τόσο με τον λαϊκισμό όσο και με την δημαγωγία. Γιατί επί της ουσίας όλα αυτά έχουνε τις ρίζες τους στην καλλιέργεια του εύκολου τρόπου, της φυγοπονίας και της ελαχιστοποίησης της προσπάθειας απέναντι στο κοπιαστικό και εργώδες κτίσιμο μιας διαφορετικής καθημερινότητας.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ο άνθρωπος της πηγής


Αν θέλεις να σκοτώσεις
τον άνθρωπο βαθιά σου
να ξέρεις πως γεμίσαμε θεούς
χαμήλωσε τα μάτια
ρίξε τα βλέφαρά σου
χρειάζεται ο κόσμος ανθρώπους πιο απλούς

κάνε ό,τι δεν μπορείς
φτάσε ό,τι σε τρομάζει
δώσε μία ευκαιρία
σ έναν άγνωστο στη γη
μόνο μη μελαγχολείς
σ ό,τι σε εξουσιάζει
πες πως έφτασε η ώρα
του ανθρώπου της πηγής

σήκω, χόρεψε στο φως
μάγεψε τον εαυτό σου
σαν αυτόφωτος αστέρας
την υπέρβασή σου ζεις
μη ρωτάς γιατί και πως
συμβουλέψου το όνειρό σου
θα σου πει όσα αρκούνε
να πειστείς ό,τι μπορείς

……αφού λεφτά δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουμε
ας βρούμε την αλήθεια σε όσα αναβάλλουμε…….

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η εικόνα μου


Χθες το βράδυ η εικόνα μου βγήκε με κάτι φιλικές εικόνες από το Facebook.
Απ ότι έμαθα αργότερα πήγαν σ ένα μπαράκι και τα έτσουξαν για τα καλά.
Μίλησαν για τα παλιά, αστειεύτηκαν και ευθύμησαν, προτού γνωριστούν και με άλλες εικόνες και γίνουν μια μεγάλη παρέα. Η δικιά μου εικόνα έμαθα δυσανασχέτησε κάπως επειδή οι άλλες εικόνες κάπνιζαν και ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος. Ποιος νόμος; είπε ο καταστηματάρχης, που τελικά βρήκε τη σολομώντειο λύση. Οι εικόνες που κάπνιζαν θα έμεναν μέσα, ενώ οι εικόνες που δεν κάπνιζαν θα έβγαιναν έξω στην δροσιά και θα τις άναβε τη σόμπα.

Πω πω ένα ανοιξιάτικο φθινόπωρο που κάνει φέτος έεε; Είπε στην εικόνα μου ο σερβιτόρος και της έκλεισε με νόημα το μάτι. Για να μη χαλάσει την παρέα τελικά η εικόνα μου υποχρεώθηκε να μείνει μαζί με τις άλλες εικόνες και να καπνίσει παθητικά τον καπνό και τα pixel τους. Ήταν ντροπαλή στην αρχή και δεν συμμετείχε πολύ μέχρι που η συζήτηση πήγε στις αρέσκειες (likes), όπου και η κάθε μια εικόνα απαριθμούσε το πόσο πολύ συμμετείχε στα κοινά πράγματα, στηρίζοντας ομάδες και Forum που αναπτύσσουν κοινωνικές δραστηριότητες.
-Κι εσύ γιατί δεν μίλησες καθόλου; είπα αργότερα στη δικιά μου εικόνα. Γιατί δεν συμμετείχες;
-Τι να μιλήσω, έτσι που με έχεις κάνει σαν καλόγρια; είπε αυτή. Που δεν μου αφήνεις να βλέπω άνθρωπο;

-Εγώ δε σε αφήνω να δεις άνθρωπο;
-Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μ αρέσει η εμφάνισή μου, έτσι; Θέλω να αλλάξω
-Μια χαρά είσαι έτσι. Για μένα είσαι η πιο όμορφη εικόνα του κόσμου.
-Ναι γι αυτό με κοροϊδεύουν όλες που με έχεις βάλει να κουβαλάω ένα πτώμα εδώ και δύο χρόνια. Τις άλλες τις λένε: πω πω, τι μωρό είσαι εσύ; Χειριστής φότοσοπ είναι ο πατέρας σου και μένα ξέρεις πως με λένε; Καλώς την νεκροθάφτισσα


-Να πεις στις άλλες εικόνες πως είσαι η εικόνα από το αθάνατο αριστούργημα του Σοκούροφ «Μητέρα και Γιος» και να μην σε βάζουν στο στόμα τους.

-Κατάλαβα, είπε η εικόνα μου, καλύτερα να είχα πατέρα μου τον Ορέστη Μακρή παρά εσένα.
Σε λίγο θα αρχίσω να ρίχνω στάμνες για να βρω κανένα φίλο στο Facebook.

Το καταλαβαίνω ότι είμαι λιγάκι καταπιεστικός μαζί της, μη νομίζετε, αλλά το κάνω για το καλό της.
Άλλωστε, δε θέλω αύριο μεθαύριο να γίνει καμιά κακομαθημένη εικόνα που θα κάνει πάντα του κεφαλιού της. Αποφάσισα λοιπόν να την αφήσω λιγάκι λάσκα τώρα που είναι ακόμα μικρή για να μη με λέει και παλιομοδίτη. Ίσως μάλιστα δίπλα στο γιο που κρατάει το πτώμα, θα μπορούσα να προσθέσω κι ένα μεγάλο σκιερό πλατάνι. Πως σας φαίνεται;
Αλλά δεν θα της πω τίποτα. Μ αρέσει να βλέπω τα μάτια της όταν της έχω κάνει κάποια έκπληξη.

ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ

Τα μόρια συμπλήρωσες με μια δαγκωματιά
την άλλη αναπλήρωσες σε μια μόνο βραδιά
ο φάκελός σου πλήρης από ερωτικές στιγμές
στο πλάϊ μου να γύρεις για να κάνεις πρακτικές

Πληροίς την πάγια μου ανάγκη για αγάπη
και την διαρκή μου επιθυμία για δεσμό
συμβασιούχα όμως σε θέλω κατ ανάγκη
εξαμηνίας και μετά το συζητώ

Σε θέλω αορίστου μα με δένει η λογική
το στίγμα του απίστου κουβαλάω μια ζωή
μαζεύω πληγωμένα πάντα βιογραφικά
γι αυτό ορισμένου χρόνου υπογράφω τελικά

Πληροίς την πάγια μου ανάγκη για αγάπη
και την διαρκή μου επιθυμία για δεσμό
συμβασιούχα όμως σε θέλω κατ ανάγκη
εξαμηνίας και μετά το συζητώ

Το νησί της συνείδησής μας


Οι κάτοικοι της Αϊτής, μιας από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, έχουν προφανώς διαφορετικά προβλήματα από τα δικά μας. Υποψιάζομαι ότι εκεί έχουν εξαλειφθεί ολοσχερώς οι καταθλίψεις και οι ψυχικές ασθένειες που προκαλούν στους ανθρώπους της ευημερούσας δύσης οι κοινωνικές μεταβολές και τα διασπαστικά διλήμματα που τρέφουν η υπεραφθονία αγαθών και ο υπερκαταναλωτισμός.
Εκεί τα προβλήματα είναι πιο απτά, πιο σάρκινα. Δεν έχουν διλημματικό χαρακτήρα κι ούτε είναι υπαρξιακά. Αφορούν στην επιβίωση ενός λαού που μαστίζεται από την φτώχεια, η οποία προέρχεται κυρίως από το γεγονός ότι κανείς δεν θεωρεί ότι έχει να κερδίσει κάτι από τους Αϊτινούς.
Τα απανωτά χτυπήματα της φύσης, οι επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών και η εγκατάλειψη, συνέδραμαν στην έλλειψη στοιχειωδών υποδομών για να προκαλέσουν τελικά στο φτωχό νησί, συνθήκες διαβίωσης που παραπέμπουν σε προηγούμενους αιώνες.
Ακόμα και οι κοινωνικές εντάσεις που πήγαν να πυροδοτηθούν από ομάδες πολιτών που ελλείψει κρατικής πρόνοιας προσπάθησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, χειραγωγήθηκαν εν τη γενέσει τους, υποκύπτοντας στην ακατάλυτη επίδραση της χολέρας.
Μιας ασθένειας ικανής να λυγίσει και τις τελευταίες χορδές σθένους μιας κοινωνίας.
Οι γιατροί και οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται αυτό το διάστημα στο Πορτ Ο Πρενς και στις μικρότερες πόλεις του νησιού παλεύουν με το χρόνο και την έλλειψη πόρων και λειτουργούν συνεκτικά. Παράλληλα, αποτελούν τη φωνή του νησιού, εκλιπαρώντας τον κόσμο για περισσότερη βοήθεια ενώ συγκινούν με την αυταπάρνηση που δείχνουν έχοντας εγκαταλείψει τις φιλόξενες αγκαλιές των οικείων τους χωρών.

Όμως, η ανθρωπιστική βοήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα μοιάζει μικρή όταν πρόκειται να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες μιας δεισιδαιμονικής κακοτυχίας που έχει βυθίσει τον εγχώριο πληθυσμό στην θλίψη και την μοιρολατρία. Η λύση του δράματος θα επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαναδραστηριοποίηση του λαού, μια συνθήκη που διαθέτει κοινά στοιχεία με την πρόσφατη ελληνική οικονομική περιπέτεια.
Σε αντίθεση όμως με εμάς, οι Αϊτινοί, δεν διαθέτουν ούτε τον αναγκαίο χρόνο για να αναλύσουν την φύση των προβλημάτων τους, ούτε την πολυτέλεια της άγονης και ανέξοδης αντιπαράθεσης, καθώς προέχει η επιβίωσή τους.
Εκεί, οι έννοιες της φτώχειας, της ανέχειας και της δυσανεξίας λαμβάνουν διαστάσεις απροσμέτρητης τραγωδίας. Και τελικά, χωρίς να ακυρώνουν το γεγονός ότι κι εμείς αντιμετωπίζουμε τα δικά μας προβλήματα εκπέμπουν ένα σήμα κινδύνου πανανθρώπινο, πλανητικό. Ένα μήνυμα που αναφέρεται στην κοινή μοίρα του ανθρώπου, που δεν είναι τελικά και τόσο κοινή. Στην προοπτική της κάθε φυλής που εξαρτάται από την τυχαία τοποθέτησή της στον πλανητικό χάρτη. Μια τυχαιότητα που παράγει επιπτώσεις ανυπολόγιστων ανισοτήτων και που διορθώνεται μόνο μέσα από την ανθρώπινη συνειδητοποίηση, την ηθελημένη εγκατάλειψη της βολικότητας και την ολόθερμη συμμετοχή στο δράμα ενός μακρινού λαού, που έχει χάσει κάθε ίχνος κουράγιου και επαφίεται στην διακριτική μας συνεισφορά προκειμένου να αποκαταστήσει τους αυτοματισμούς εκείνους που δημιουργούν οδηγούς αναφοράς και συνδέουν τους ανθρώπους με μια πιο υποφερτή πραγματικότητα.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ο καιρός των παγωνιών


Συχνά αναρωτιέμαι πως καταφέρνει ένας άνθρωπος ήπιων τόνων να επιβιώσει σ ένα κόσμο με τόσους πολλούς «σπουδαίους» γύρω του. Τελικά, δεν αργώ να διαπιστώσω ότι ενώ απλώς θα προτιμούσε κάποιος να είναι διακριτικός καταλήγει πια στο να είναι μη ορατός, μη ανιχνεύσιμος. Φαίνεται ότι έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στον τομέα της επικοινωνίας μοιάζει κανείς να είναι χαμένος από χέρι αν δεν υπερτονίζει τα προσωπικά του επιτεύγματα στη ζωή. Στο πνεύμα αυτής της λογικής η ποιότητα της δουλειάς, οι προθέσεις και η αξιοσύνη παιρνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε μια αράδα εξεζητημένων προτιμήσεων και εντυπωσιακών σπουδών.
Ο εντυπωσιασμός είναι η σωστή λέξη που έχει αντικαταστήσει την ουσία. Σημασία δεν έχει πια το τι μπορεί να κάνει κάποιος, αλλά το τι φαίνεται ότι μπορεί.
Για παράδειγμα δεν έχει καμιά απολύτως αξία το να πιστεύεις στον εαυτό σου, αν δεν καταφέρνεις να εκπέμπεις αυτοπεποίθηση και κύρος. Η αξιοπιστία, παράλληλα, έχει αναμιχθεί τόσο επικίνδυνα με την πόζα που ακυρώνει κάθε προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας ενός ατόμου, ενώ σε μεγάλο βαθμό τα πρόσωπα καλλιεργούν πυρετωδώς την εικόνα τους και λησμονούν τις όποιες δεξιότητές τους.

Είναι μια πραγματικότητα αυτή που μπορούμε είτε να την αποδεχτούμε, είτε να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε. Η σπουδαιοφάνεια είναι το πνεύμα της εποχής.
Και αυτή ακριβώς είναι που δημιουργεί το νέο ελιτισμό. Σ αυτόν, τα πρόσωπα κρατούν σε απόσταση από την εικόνα τους χαρακτήρες διαφορετικού προφίλ και συνομιλούν μοναχά με εκείνους που ικανοποιούν τα στερεότυπα που έχουν δημιουργήσει στο μυαλό τους για το πώς πρέπει να είναι ένας αντάξιος φίλος, εραστής, συνομιλητής.
Η κατάληξη αυτής της νοοτροπίας είναι να αναζητούμε το προφίλ του ανθρώπου που μας ταιριάζει κι όχι τον άνθρωπο.

Συχνά ακούω γύρω μου να λένε ότι όλα είναι μάρκετινγκ. Όμως, οι περισσότεροι δεν κατανοούν το περιεχόμενο αυτής της έννοιας, συνδέοντάς το με μακιαβελικά τεχνάσματα και με το σκεπτικό ότι όλα πωλιούνται και όλα αγοράζονται, αρκεί να έχεις βρει τον τρόπο. Πρόκειται για μια μονομέρεια που δημιουργεί αποπροσανατολιστικές ιδεοληψίες.

Έτσι, μπαίνουν σε μια διαδικασία μηχανιστικής αποτελεσματικότητας. Αποδέχονται ότι και οι ίδιοι είναι προϊόντα που πρέπει να λανσαριστούν με κατάλληλο τρόπο στην αγορά και σκοτώνουν τον άνθρωπο μέσα τους, όχι για να γίνουν θεοί, αλλά αποτελεσματικοί πωλητές.

Προσπαθώ καμιά φορά να μπω στην ψυχολογία του ανθρώπου, που είναι αναγκασμένος την επόμενη ημέρα να πουλήσει ένα προϊόν ή μια υπηρεσία και καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η αλλοτρίωση του είναι μονόδρομος. Όταν κανείς αναγκάζεται να πάει κόντρα στην φύση του χάνει σίγουρα το πιο τρυφερό μέρος της ύπαρξής του. Αυτό που διατηρεί ανέπαφη την καθαρότητα της ματιάς του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την αγνότητα των προθέσεών του προς τους συμπολίτες του.
Οι σπουδαίοι λοιπόν και οι πειστικοί έχουν κατακλύσει σήμερα τον κόσμο μας. Και δεν χρειάζεσαι παρά μόνο ελάχιστα λεπτά για να τους αναγνωρίσεις και να καταλάβεις ότι συνήθως αποτελούν την αντανάκλαση ενός εγχειριδίου πρακτικής ψυχολογίας πάνω σ ένα παραφουσκωμένο δερμάτινο μπαλόνι.
Παράλληλα, η αποφυγή κομπορρημοσύνης, εκπομπής υπερμεγενθυμένης αυτοπεποίθησης και φαφλατισμού εκλαμβάνεται από τον “Homo stereotypus” ως απουσία βιογραφικού.
Μετρήσιμο είναι μόνο ότι έχεις μοιραστεί κι ότι έχεις κρατήσει για τον εαυτό σου χάνεται στην ανυπαρξία.

Αυτή η πραγματικότητα λοιπόν του εξαντλητικού και εξονυχιστικού μοιράσματος των πάντων, μας απομακρύνει συνεχώς από τον πυρήνα της φύσης μας που είναι ο εσωτερικός διάλογος, η αυτοπαρατήρηση και η κατανόηση. Ενώ η συνομιλία με τον εαυτό μας, που έχει αντικατασταθεί πια από λαμπερούς μονολόγους και προτηγανισμένες απόψεις που συγκερνούν σε μία ενότητα την εγωπάθεια και τον ατομισμό, έχει επισκιαστεί πλήρως από μια μοιρασιά ιδιοτελή και σκόπιμη που γιγαντώνει μέσα μας την αίσθηση της απουσίας.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Οι Άπαιχτες (Μαϊτένα)


Με φανατικό κοινό στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Λατινική Αμερική, η Μαϊτένα αποτελεί τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο ουσιαστικές παρουσίες στο χώρο του σκίτσου. Είναι μια «χιουμορίστα» που σε κάνει να σκέφτεσαι και να προσπαθείς να καταλάβεις τι υπάρχει μέσα σου. Η θεματολογία της αγγίζει κυρίως τις κοινωνικές συμπεριφορές, τις οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις, ιδωμένες μέσα από μια ματιά καθαρά θηλυκή που δεν διστάζει όμως να στραπατσάρει την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας.
Οι σύντομες βινιέτες της αποπνέουν μια αμεσότητα που σε καθηλώνει και μια τρυφερότητα που λειτουργεί σχεδόν ακαριαία. Η γραμμή της είναι ζεστή και αβίαστη, οι ηρωίδες της διαθέτουν πλαστικότητα και χάρη ενώ και τα χρώματα που χρησιμοποιεί είναι έντονα και ζωηρά ώστε να υπογραμμίζει με τον τρόπο της το εφήμερο των μεγάλων βασάνων μας όταν επανατοποθετούνται σε μια νέα πυραμίδα ιεραρχήσεων. Εντύπωση όμως προκαλεί στις μικρές ιστορίες της δημιουργού από την Αργεντινή, η διάθεση αποδόμησης των τεράστιων μικροτήτων που συνθέτουν την έννοια της γυναικείας φιλαρέσκειας. Διακρίνουμε το πόση ανασφάλεια κρύβεται πίσω από την ωραιοποιημένη εικόνα της σύγχρονης γυναίκας απανταχού της γης νοτισμένη από τα ασήμαντα και ταπεινά θέματα που τριβελίζουν νυχθημερόν το μυαλό της σαν ανεμόμυλοι που κατακτούν τις δονκιχωτικές της φαντασιώσεις.

Στις «Άπαιχτες», μια ακόμη σειρά μετά τις «Γυναίκες τρελαμένες» και τις «Επικίνδυνες Καμπύλες» που φιλοδοξεί να κατακτήσει τις καρδιές των θαυμαστών της, η Μαϊτένα επαναπροσδιορίζει την έννοια του χιούμορ, τοποθετώντας το από την κατάσταση στην σκέψη. Και μας τρέφει με ένα σωρό όμορφες γνώσεις, από αυτές που αναβρύζουν από την ανθρώπινη ψυχή κελαρυστά και αυθόρμητα.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Το κίνημα των «αλλαγμένων» από την κρίση


«Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που τους άλλαξε η κρίση», διατείνεται η Ντόρα Μπακογιάννη στην διακηρυχτική ομιλία της για το νέο κόμμα. Φράση, απλή κατανοητή, εύκολα προσβάσιμη στο κοινό που ζητάει χειροπιαστά σημεία αναφοράς για να υποκύψει στα κελεύσματα μιας νέας πολιτικής κίνησης. Κι αυτό φαίνεται πως θα είναι από δω και μπρος ένα ρητορικό σχήμα που θα χρησιμοποιεί πολύ συχνά η έμπειρη πολιτικός, καθώς είναι αρκετά πειστικό και αναβαπτιστικό, αρκετά σοφιστικό, εξωραϊστικό και εύστοχο ώστε από τη μια να μην αρνείται την συμμετοχή της στην δημιουργία της ελληνικής κρίσης και από την άλλη να απεκδύεται την μη συμμόρφωση στις προκλήσεις της εποχής και την δογματική αντιμετώπιση των παραμέτρων της κρίσης.

Παράλληλα όμως η κα. Μπακογιάννη προτείνει εκ νέου την φιλελεύθερη οδό την οποία υπερασπίζεται με τυφλή αφοσίωση και πάθος. Όμως ακριβώς σ αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση μεταξύ λόγων και πράξεων της . Η λανθάνουσα σύγκρουση μεταξύ ιδεών και πραγματικών προθέσεων που βγάζει στο φως τους μηχανισμούς μιας καλογυαλισμένης επικοινωνιακής φόρμας.
Αν η κρίση λοιπόν άλλαξε την Ντόρα Μπακογιάννη και τους συνεργάτες της, αλλά παράλληλα προτείνει μικρότερη συμμετοχή του κράτους, περισσότερη ελευθερία κινήσεων στις αγορές και λιγότερους φόρους στα μεγάλα εισοδήματα μοιάζει να εθελοτυφλεί μπροστά στις πραγματικές αιτίες της.

Αυτές που ανέδειξαν την αστοχία της πλήρους και απαρέγκλιτης εφαρμογής των φιλελεύθερων θεωριών και οδήγησαν στην αποχαλίνωση των αγορών και στην συστημική απληστία που οδήγησε στην παράκαμψη της πολιτικής από τις δυνάμεις της οικονομίας και στον πλήρη οικονομικό ηγεμονισμό. Αυτές τις ιδέες που ορμώμενες από την φλογισμένη απαίτησή των φορέων τους για πλήρη οικονομική ελευθερία δεν συνυπολόγισαν ποτέ την επεκτατική φύση των αγορών στους υπολογισμούς τους.
Και που τελικά αποτέλεσαν τον δούρειο ίππο για την κατάρρευση των αξιών της πολιτικής και της δημοκρατίας έναντι της οικονομίας.

Αν πραγματικά λοιπόν η κα. Μπακογιάννη είχε αλλάξει από την κρίση φυσιολογικά θα έπρεπε να υποστηρίζει την δημιουργία ενός αυστηρού δεσμευτικού πλαισίου κανόνων λειτουργίας της οικονομίας, λίγο περισσότερο δηλαδή κρατισμό εκεί που πρέπει και λίγο λιγότερο κάπου άλλου.

Επί της ουσίας όμως το νέο εγχείρημα της κα. Μπακογιάννη έχει και αυτό στον πυρήνα της την έννοια της αλλαγής. Μπορεί να μην διατείνεται ότι θα φέρει την αλλαγή, γιατί ακόμα δεν έχει καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών ως υπαρκτή πολιτική δύναμη, αλλά παρουσιάζεται ως ένα κίνημα αλλαγμένων ανθρώπων. Η αλλαγή όμως σ έναν άνθρωπο αντανακλάται κυρίως μέσα από τις δραματικές αλλαγές στις στάσεις και τις ιδέες του, ειδάλλως αποτελεί ένα ακόμα χαρούμενο επικοινωνιακό τέχνασμα. Γιατί τελικά δεν υφίσταται ουσιαστικά αλλαγή χωρίς συγκεκριμένη και απτή και δυσάρεστη αυτοκριτική καθώς και αναθεώρηση των ιδεών που οδήγησαν ένα ολόκληρο σύστημα σε μια κατάσταση εγγενούς και παθολογικής αρρυθμίας και τελικά ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική αυτουπονόμευσή του.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Εκτός και αν….


Κλιμακώνονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα δημοσιεύματα που θέλουν την Ελλάδα να προχωράει εντός του 2011 σε ήπια και ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της.

Μάλιστα οι Financial Times προσδιορίζουν χρονικά αυτό το διάστημα στο δεύτερο με τρίτο τρίμηνο του νέου έτους, ώστε να μπορέσουν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, οι Έλληνες να πάνε διακοπές.

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το κλίμα αντιστροφής της ψυχολογίας που θέλει να περάσει η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα. Εξακολουθούν όμως να είναι ανησυχητικά διότι εκπορεύονται από κύκλους και πηγές που έρχονται σε άμεση επαφή με τους δανειστές της χώρας.

Και είναι τελικά λογικό ότι αν οι δανειστές της Ελλάδας θεωρήσουν ότι θα εξυπηρετούσε το μακροχρόνιο συμφέρον τους η απώλεια ορισμένων εφήμερων εσόδων από τις τοκισμένες επιστροφές των πιστώσεών τους, δύσκολα ένα πολιτικό σύστημα θα απέρριπτε τον πειρασμό της υπαγωγή της χώρας σε ένα καθεστώς ήπιας χρεοκοπίας.

Βέβαια η οικονομική είναι μια δαιδαλώδης επιστήμη με απίστευτες πολιτικο-κοινωνικές παραμέτρους, οι οποίες διαρκώς δημιουργούν νέες ερμηνείες των σταθερών της δεδομένων.

Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά, η αρνητικά επιχρισμένη έννοια της χρεοκοπίας θα μπορούσε κάποτε να αποδειχτεί λιγότερο επώδυνη από το κλίμα που εκπέμπουν οι ζοφερές συνδηλώσεις της.

Κι από την άλλη, αν αποδεχτούμε ότι τα πάντα στην πολιτική είναι θέμα διαφορετικών ερμηνειών και πολλαπλών αναγνώσεων, θα μπορούσε να αναγνώσει κανείς στο εκτεταμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που επιχειρεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση και ένα στίγμα προκαταβολικής εφαρμογής των επιπτώσεων μιας τεχνητής χρεοκοπίας. Έτσι ώστε, όταν θα έχει φτάσει η στιγμή να δηλώσει η Ελλάδα αδυναμία ανταπόκρισης στους δυσβάστακτους οικονομικούς όρους που της έχουν επιβάλλει οι δανειστές της , μεγάλο μέρος των κοινωνικών επιπτώσεων να έχει ήδη πληρωθεί προκαταβολικά από τον ελληνικό λαό.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η ασθένεια της σπατάλης


Κάθε φυλή διαθέτει ορισμένα σταθερά και αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μπορούν άλλοτε να της πιστωθούν ως συγκριτικά πλεονεκτήματα και άλλοτε να της χρεωθούν ως τρομακτικές αδυναμίες.
Για παράδειγμα, είναι κοινό μυστικό, ότι είναι υπαρκτή η επεκτατική φύση της γερμανικής φυλής, που κάποτε εκδηλώθηκε σε επίπεδο μιλιταριστικό ενώ σήμερα διαφαίνεται σε επίπεδο, οικονομικό, ηγεμονικό.
Δυστυχώς, το ισόποσο αντίστοιχο του Έλληνα αφορά σε ένα ελάττωμα που υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανόρθωσής του. Την σπάταλη φύση του. Μια ιδιότητα που γεννιέται από το συνδυασμό τριών πραγμάτων: της αδιαμφισβήτητης γενναιοδωρίας του, του παραδοσιακού μεγαλοϊδεατισμού του και της σταθερής παρέκκλισης του από τις ράγες του συστήματος σκέψης που ονομάζεται ορθολογισμός.

Το φεστιβάλ λοιπόν της σπατάλης που λάμβανε χώρα εδώ και χρόνια στο ελληνικό σύστημα υγείας αποτελεί μια ευθύνη που πρέπει να επιμεριστεί σε περισσότερα από ένα μέρη.
Δεδομένη πρέπει να θεωρείται η ευθύνη των πολιτικών προϊστάμενων, των διοικητών των νοσοκομείων, των ίδιων των γιατρών του συστήματος, των φαρμακοβιομηχανιών, αλλά και των πολιτών, που άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβαλαν στη διαιώνιση της συναλλαγής και στην διαμόρφωση της μαύρης τρύπας στον τομέα της υγείας.
Είχε διαμορφωθεί, λοιπόν, ένα κλίμα εδώ και αρκετά χρόνια στα νοσοκομεία που αντανακλούσε τον πλήρη εκτροχιασμό της αποστολής τους.
Μέσα σ αυτό, ο ασθενής είχε πάντα και μερικούς επιπλέον λόγους ανησυχίας πέραν αυτών που φυσιολογικά θα προέκυπταν από την προσωπική του περιπέτεια.
Έτσι, οι τεράστιες λίστες αναμονής, σε αρκετές περιπτώσεις κατασκευασμένες, πυροδοτούσαν το αίσθημα ανασφάλειας που τρέφει την διαφθορά.
Παράλληλα, χιλιάδες γιατροί πέρα από τα επίσημα μισθολόγιά τους διέθεταν και τα παράνομα κασέ τους, που εντέχνως φρόντιζαν να διαρρέουν στους ενδιαφερόμενους.
Οι υπερκοστολογήσεις στις αγορές αναλώσιμων ειδών έφερναν κέρδη και στα δύο μέρη της συναλλαγής, ενώ η σπατάλη των ίδιων αναλώσιμων ξεπερνούσε κάθε όριο θράσους.
Μερικές μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές: Από τον εκπαιδευόμενο νοσηλευτή έως τον πολύπειρο μεγαλογιατρό, ολόκληρο το προσωπικό των νοσοκομείων τροφοδοτούσαν τις προσωπικές τους ανάγκες με αναλώσιμα ιατρικά είδη και φάρμακα από τα νοσοκομειακά αποθέματα.
«Μετά το τέλος του μαθήματος, γεμίζαμε σακούλες με ιώδια, γάζες, έμπλαστρα, σύριγγες κτλ» για να τροφοδοτήσουμε το οικιακό μας φαρμακείο, μου εκμυστηρεύεται μερικά χρόνια πριν γνωστός που τυχαίνει να κάνει την πρακτική του ως νοσηλευτής σε δημόσιο νοσοκομείο.
Η αναγωγή αυτής της ταπεινής ιστορίας σε πανελλαδική κλίμακα ερμηνεύει το γιατί και το πώς δεν είναι ποτέ τίποτα επαρκές σ αυτή τη χώρα.

Για ένα λαό δεν υπάρχει μεγαλύτερο ελάττωμα από τη σπατάλη. Το αξίωμα αυτό επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο αν προσθέσουμε και την έλλειψη παραγωγικότητας που μπορεί να τον διακρίνει.

Λογικά αν δεν παράγεις και είσαι σπάταλος, με κάποιο τρόπο θα πρέπει να βρίσκεις τα χρήματα που χρειάζεσαι, Έτσι, είτε θα καταφύγεις στο δανεισμό, είτε θα τα αποκτήσεις δια της διαφθοράς, αποσπώντας πολύτιμους πόρους επιβίωσης από φτωχούς ανθρώπους.
Προσωπικά, με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυα της ιατρικής κοινότητας. Θεωρώντας ως αυτονόητο ότι εντός της υπήρχαν και υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα επιστημόνων και ανθρώπων, η κοινωνία μπορεί να τους χρεώσει το γεγονός ότι δεν επιχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να αυτοκαθαρθούν. Όπως φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι. Γιατί αν πράγματι οι νομοταγείς ήταν η πλειοψηφία στον κάθε κλάδο, λογικά θα τους ήταν σχετικά εύκολο το να καθαρίσουν τον χώρο τους από τους επίορκους.
Κι αν εμπεριέχει κάποια βάση λογικής το συμπέρασμα ότι κάθε κλάδος θα πρέπει με κάποιο τρόπο να χρεωθεί τη συνεισφορά του στο συνολικό έλλειμμα της χώρας, μαζί φυσικά με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις πολιτικές ηγεσίες που δραστηριοποιήθηκαν στον εκάστοτε χώρο, η αναδιάρθρωση στον τομέα της υγείας θα είναι μια επώδυνη διαδικασία εφόσον φυσικά σχεδιαστεί ώστε να οδηγήσει σε θετικές και μακροχρόνιες υπεραξίες.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΟ

- Εεεε. Από πού σε ξέρω; της λέω!
Εεε από δω, μου λέει. Έχει μισή ώρα που με κοιτάζεις. Θα με έμαθες πια…

Λειτούργημα


Ταξίιι, φωνάζω!
Σταματάει
Προς τα πού πας; λέω στον ταξιτζή
Προς Μαρούσι μου λέει
Αα! δυστυχώς δε με βολεύει, του λέω!

Οι νοοτροπίες δημιουργούν τα ελλείμματα και τις χρεοκοπίες

Έχει ακουστεί χιλιάδες φορές, ας ακουστεί άλλη μία: μια χώρα που βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια των δανειστών της, είναι αναγκασμένη να χορέψει πάνω στα ρυθμικά μέτρα που θα της επιβάλλουν. Κι αυτή είναι μια επώδυνη διαπίστωση. Αλλά κυρίως, είναι υποχρεωμένη να κάνει ότι απαιτείται προκειμένου να προεξοφλήσει ότι θα βγει από την δύσκολη στενωπό κι ότι δεν θα περιέλθει εκ νέου σε παρόμοια κατάσταση.
Είναι θέμα επιβίωσης λοιπόν, αλλά και αξιοπρέπειας. Και η αίσθηση της αιδούς για ένα έθνος είναι το βασικότερο συστατικό της συνέχειάς του.

Αρκετά αυτομαστιγωθήκαμε λοιπόν ως άτομα και ως συλλογικότητες. Ακόμα κι αυτή η υπερβολή καμιά φορά οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους από την ανάληψη πρωτοβουλιών. Σήμερα ήρθε η ώρα της ευθύνης ατομικής, ιδιωτικής και συλλογικής.
Γιατί, αν πράγματι ισχύει ότι δεν μοιράστηκαν σε όλο τον λαό τα «κλεμμένα» ή δεν τα φάγαμε όλοι μαζί τα λεφτά, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη που εμπλέκει ολόκληρο τον λαό σε μια καταστροφική συνενοχή.
Η εθνική νοοτροπία. Με απλά λόγια, ο τρόπος που σκέφτεται ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, αλλά και όλες οι ομάδες μαζί που απαρτίζουν το σύνολο της κοινωνίας.
Η οπτική με την οποία ο Έλληνας αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του, που χαρακτηρίζεται από την διάθεση αποφυγής κάθε προσπάθειας και υποχρέωσης και καλλιεργήθηκε εδώ και δεκαετίες, βρίσκοντας παράλληλα πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Το εντελώς αυθαίρετο και ανατρεπτικό value for money που επιβλήθηκε στο αξιακό σύστημα της χώρας και η ολόθερμη συνεισφορά των μονάδων της στην πολιτιστική χρεοκοπία της κοιτίδας του δυτικού πολιτισμού συναρτούν μια τεράστια ευθύνη.
Σήμερα ο Έλληνας γνωρίζει ότι οι κουτοπονηριές εντός των τειχών πληρώνονται σε σκληρό νόμισμα με πολλαπλασιαστική ισχύ σε διεθνές επίπεδο. Ότι η αναξιοκρατία, η έλλειψη γνώσης και μεθόδου, ο πατερναλισμός και η κομματοκρατία βρίσκονται στον πυρήνα της ύφεσης. Ότι η κρίση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προβολή της ύφεσης που είχε περιέλθει η ζωή μας σε διαφορετική κλίμακα κι ότι, η σοβαρότητα, η τυπικότητα, και η αυτοσυγκράτηση οδηγούνε σε πιο απάνεμα λιμάνια. Κι επειδή ως χώρα είμαστε υποχρεωμένη να κλείσουμε τις τρύπες που σπαταλούν αφειδώς τις θυσίες των πολιτών, η μοναδική διέξοδος είναι το άμεσο ξερίζωμα των παλιών νοοτροπιών και η καλλιέργεια νέων. Ούτως ώστε να αντιμετωπίσουμε στη ρίζα τους τις αιτίες που δημιουργούν τα ελλείμματα και την αύρα χρεοκοπίας που αγκαλιάζει τη χώρα.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Η ΜΑΝΑ ΕΝ ΣΚΟΤΣΕΖΙΚΟΝ ΝΤΟΥΖ


Κάθε φορά που έρχεται η μάνα μου να με δει έχουμε ακριβώς τα ίδια:

-Να κλείνεις τον θερμοσίφωνα. Πρόσεχε μην ξεχάσεις κανένα μάτι ανοιχτό. Όταν τρως τα ψάρια να ρίχνεις τα κοκάλα σε διαφορετική σακούλα για να μην βρωμίζεις το σπίτι. Να κλειδώνεις καλά όταν φεύγεις και να αφήνεις ένα φως ανοιχτό.

-Ρε μαμά, της λέω, εγώ είμαι άνθρωπος της έμπνευσης. Χρειάζεται να βρίσκομαι σε κάποια ιδιαίτερη πνευματική κατάσταση για να μπορώ να αποδώσω. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτές οι ασήμαντες προτροπές μου σκοτώνουν τη δημιουργικότητα; Θέλω να μου λες πιο σημαντικά πράγματα, πιο ουσιώδη. Πότε επιτέλους θα το καταλάβεις;

-Εντάξει, μυαλό έχω και καταλαβαίνω, μου λέει εκείνη φεύγοντας, πάντα λιγάκι ενοχλημένη.
-Να προσέχεις όμως όταν τρως το κέικ να μην κάνεις ψίχουλα…

Με τους συμμετέχοντες θα ασχοληθεί κανείς;


Οπουδήποτε κι αν κοιτάξει κανείς στον κόσμο, θα δει τις έννοιες της απουσίας, της αποχής, ή της μη συμμετοχής να έχουν πάντα την δική τους βαρύτητα και σημασία στην λειτουργία των τοπικών κοινωνιών. Στη χώρα μας, όμως, νιώθεις ότι συχνά το μέτρο ξεπερνιέται βάναυσα και υπερακοντίζεται η λογική προσέγγιση μιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ενδιαφέροντος και αβουλία.
Συνήθως, οι λόγοι που προκαλούν τη στροφή της πλάτης στις πολιτικές εξελίξεις είναι πολλοί και ποικίλοι, κάποιοι από αυτούς δικαιολογούν τους φορείς τους, ενώ κάποιοι άλλοι όχι .
Άρα στο πρόβλημα της ιεράρχησης προτεραιοτήτων, αξιών και στόχων που μας χαρακτηρίζει ως λαό, θα μπορούσαμε εύκολα να παραθέσουμε και την υπερβολική έμφαση που αποδίδουμε στους απόντες. Τόση ώστε να αγνοούμε με απαξιωτικό τρόπο την επιλογή στην συμμετοχή, στην συνεισφορά, στην ενεργητική παρουσία.
Τέτοια είναι μάλιστα η προσήλωσή μας στην απόπειρα να κατανοήσουμε τη στάση των απεχόντων ώστε να ξοδεύουμε πολύτιμο δημιουργικό χρόνο, στην προσπάθεια να ερμηνεύσουμε την απάθειά τους.
Το μισοάδειο ποτήρι λοιπόν προσελκύει την προσοχή μας περισσότερο από το περιεχόμενό του με συνέπεια να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να κτίσουμε πάνω στα υπάρχοντα υλικά. Παράλληλα ο νέος λαϊκισμός χαϊδεύει τα αφτιά εκείνου το τμήματος του λαού, που έχει ανάγκη να ακούσει το καλό «προσωπικό» νέο για να κινητοποιηθεί.

Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι μόνο στις εκλογικές διαδικασίες.
Ασχέτως αν, η αποχή από το καλό βιβλίο, την καλή μουσική, την υψηλή τέχνη, ή την επιστήμη, με απλά λόγια, από τα πιο σύνθετα πράγματα της ζωής, δεν μας ταρακουνά εξίσου με την διευρυμένη αποχή από μια εκλογική αναμέτρηση, δεν είναι τελικά οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που απέχουν απ οτιδήποτε απαιτεί από κάποιον ένα διαφορετικό βαθμό προσπάθειας;
Και τελικά, γιατί θα πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να ασχολείται τόσο επισταμένα με κάποιον που δεν πήγε να ψηφίσει για τους δικούς του πάντα λόγους και όχι με κάποιον άλλον που παρέκαμψε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες και ίσως ακόμα μεγαλύτερες απογοητεύσεις και άντλησε δυνάμεις και σθένος για να καταβάλλει μια ύστατη προσπάθεια συμβολής στην αλλαγή των πραγμάτων;
Δύο πράγματα θα καταγράψω ως παρατηρήσεις για το τέλος:
πρώτον, τη μεγάλη συμμετοχή του λαού σε δραστηριότητες καφετεριών και πρακτορείων ΟΠΑΠ τις ημέρες των εκλογών και δεύτερον κάποιες μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Τότε που η συχνή απουσία κάποιων συμφοιτητών μου από το μάθημα προκαλούσε το ροκάνισμα του χρόνου με ανέξοδες συζητήσεις που αφορούσαν τα γιατί και τα πως των απόντων. Μήπως δεν τους άρεσε ο καθηγητής; Μήπως ο τρόπος που δίδασκε;. Μήπως τους άφηνε αδιάφορους το μάθημα ή μήπως έφταιγε το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν τους τα έβαζε στο κεφάλι; Κι επιτέλους πόσο ακόμα θα καθυστερήσει να φτάσει στη χώρα μας η σύγχρονη επιστημονική υπνοπαιδεία, ώστε να ανοίξει τον δρόμο και στην υπνο-εργασία, την υπνο-εκλογή, την υπνο-αισθητική και την υπνο-κατάρτιση;

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Καλώς τον θείο μου τον χουβαρντά….


-Τι δώρο προτιμάς να σου πάρω για τα Χριστούγεννα;
ένα φόρεμα, ένα παιχνίδι, ή μήπως ένα ωραίο βιβλίο; ρωτάω την ανιψιά μου..
-Εεε, ένα φόρεμα ή ένα παιχνίδι, μου λέει εκείνη συνεσταλμένα.
-Εντάξει, της απαντώ, έγινε.
Μεταξύ μας: εγώ έχω αποφασίσει ήδη να της αγοράσω ένα ωραίο βιβλίο, αλλά δεν της το είπα. Θέλω να της κάνω έκπληξη!!!!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Είπα εγώ ότι δεν σε παντρεύομαι;


-Μαράκι, εγώ σου το ξεκαθάρισα από την αρχή πως δεν κάνω ούτε θρησκευτικό γάμο, ούτε πολιτικό. Αν τώρα εσύ θέλεις σώνει και καλά να παντρευτούμε, μπορούμε να κάνουμε ένα πολύ όμορφο επιστημονικό γάμο.
-Και πως γίνεται αυτός; μου λέει.
-Είναι πολύ απλό, της λέω. Θα πάμε σ έναν παλιό επιστήμονα και θα του ζητήσουμε να μας διαβάσει μερικά αποσπάσματα από τη θεωρία της σχετικότητας ή της εξέλιξης των ειδών.
-Και δεν θα έχουμε καθόλου καλεσμένους;
-Είπα εγώ τέτοιο πράγμα; της λέω. Ίσα ίσα που θα έχουμε και περισσότερους αφού εκτός από τους κλασικούς συγγενείς και φίλους θα καλέσουμε και μερικούς μακρινούς πιθήκους από το κάθε σόι.
-Και δεν θα μας πετάνε ρύζι;
-Όχι αλλά μπορούν να μας πετούν σελιδοδείκτες βιβλίων.
-Κι εγώ δηλαδή, πότε θα σου πατήσω το πόδι;
-Αυτό είναι το πρόβλημά μας ρε Μαράκι; Πάτησέ το μου όταν ο επιστήμονας θα λέει ότι τα αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης που παρατηρούνται στον ανδρικό οργανισμό συμβάλλουν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της κυριαρχικής φύσης του είδους.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Να δίνεις…


Πριν από μερικές ημέρες, χρησιμοποίησα ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς για μια μετακίνησή μου. Λίγες στάσεις πριν κατεβώ ανέβηκε στο λεωφορείο ένας νεαρός ναρκομανής ζητώντας την ελεημοσύνη του κοινού για να αγοράσει ένα σάντουιτς.
Κάθισε δίπλα μου και πιάσαμε κουβέντα από αυτές τις μεγαλόφωνες που τις ακούει όλο το λεωφορείο. Κρατώντας πάντα μια ανεπαίσθητη επιφύλαξη για την ορθότητα των ισχυρισμών του έτεινα το αυτί μου και εκείνος μου εκμυστηρεύθηκε μερικά πολύ ευαίσθητα δεδομένα της προσωπικής του ζωής.

Ήταν 22 ετών και είχε χάσει τους γονείς του από τα ναρκωτικά. Τα τελευταία χρόνια μπαινόβγαινε σε τακτά χρονικά διαστήματα στη φυλακή. Την τελευταία φορά έμεινε πίσω από τα κάγκελα δύο χρόνια κατά τα οποία έμεινε καθαρός, όπως ανέφερε με καμάρι, από κάθε ουσία. Ήταν μόλις δύο εβδομάδες από τη στιγμή που αποφυλακίστηκε, διάστημα κατά το οποίο όπως χαρακτηριστικά ανέφερε δοκίμασε κάθε είδος ναρκωτικού που υπάρχει στην αγορά. Είχε να ξυριστεί και να λουστεί δύο ακριβώς εβδομάδες και ευχόταν μέσα από την ψυχή του, η επόμενη ημέρα να ήταν και η τελευταία του θλιβερού αδιέξοδου που βίωνε.
Παίρνοντας κουράγιο από την αξιοπρεπή όψη του και από το γεγονός ότι απέπνεε μία αύρα καλόψυχου ανθρώπου, τόλμησα να εκστομίσω μερικές από τις γνωστές αμήχανες κοινοτοπίες που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πρώτη απ όλες η επιλογή του ΟΚΑΝΑ μου επιστράφηκε ως απαράδεκτη. Χαρακτήρισε τη μεθαδόνη «μεζεδάκι» που δημιουργεί απίστευτα μίγματα όταν συνδυάζεται με πιο ήπιες ουσίες, χάπια και αλκοόλ. Μου έδειξε με περηφάνια τα δόντια του, τονίζοντας ότι δεν είχε ούτε ένα χαλασμένο σαν όλους αυτούς που μπαινοβγαίνουν σε ατέλειωτες λίστες αναμονής αναζητώντας μία λύση που έχει μονάχα επικοινωνιακό αντίκτυπο.
Λίγο πριν κατεβεί, θέλησε να μου εξηγήσει τον πιο σύντομο δρόμο για να φτάσω στον προορισμό μου. Εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη που ένιωθε να βοηθήσει, να προσφέρει να συμμετέχει, να αισθανθεί χρήσιμος.


Είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που αποζητούν οι άνθρωποι της εξάρτησης. Ένα ρόλο, που η κοινωνία, λόγω βιασύνης, αδιαφορίας ή φυσιολογικής καχυποψίας αρνείται να τους εμπιστευθεί. Ένα ρόλο που θα κάνει την εξάρτηση πιο αντιμετωπίσιμη, λιγότερο ανέλπιδη και αποκαρδιωτική.

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, με ευχαρίστησε που τα είπαμε και χάθηκε μέσα στο πλήθος. Μετρούσα δύο στάσεις πριν από τον δικό μου προορισμό όταν ένας ηλικιωμένος κύριος με έψεξε που του έδωσα χρήματα για να αγοράσει την δόση του.
Δεν είχα αρκετό χρόνο, αλλά ούτε και διάθεση να του εξηγήσω το σκεπτικό μου και προτίμησα να ατενίζω τον ήλιο που χανόταν στην άκρη του ορίζοντα.
Η απάντηση στο ερώτημα, του αν πρέπει ή δεν πρέπει τελικά να δίνουμε χείρα βοηθείας σ αυτούς τους περιπλανώμενους συνανθρώπους μας, άρχισε να αποκρυσταλλώνεται μέσα μου ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Αν δεν έδινα, σκέφτηκα, θα μπορούσα να καθησυχάσω τη συνείδησή μου με τη σκέψη ότι δεν συνέβαλα στην αγορά λίγων γραμμαρίων ηρωίνης από έναν ναρκομανή. Και αυτή είναι τελικά μια πολύ πειστική και λογικοφανής επιλογή που εκτός των άλλων ικανοποιεί πλήρως και την βαθιά μας ανάγκη να απομονωθούμε στον μικρόκοσμο των προσωπικών μας προβλημάτων.
Τώρα που έδωσα όμως, δεν φοβάμαι καθόλου ότι αυτά τα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν για την αγορά μιας δόσης. Αργά ή γρήγορα η δόση θα αγοραστεί είτε με τα δικά μου χρήματα είτε με κάποιου άλλου. Η ευκαιρία όμως του να δείξεις σ έναν άνθρωπο που αισθάνεται μόνος και εγκαταλελειμμένος σ ένα κόσμο που πάσχει από συναισθηματική κώφωση, ότι συμπάσχεις και ελπίζεις το καλύτερο γι αυτόν είναι σύντομη και ανεκτίμητη. Άλλωστε, η σημασία της ελεημοσύνης είναι καθαρά συμβολική και πολλαπλασιαστική της αγοραστικής ικανότητάς της, η ισχύ της.. Στην πραγματικότητα, δίνεις στον άνθρωπο αυτό ένα παραπάνω κίνητρο για να πιστέψει ότι αξίζει να καταβάλλει μια ακόμα προσπάθεια. Να βρει δυο ράγες να τοποθετήσει τη δική του μοναξιά, όπως κάνουμε όλοι μας. Να αποκτήσει έναν προορισμό απλό κατανοητό, χειροπιαστό και υλοποιήσιμο. Ένα ζεστό και φιλόξενο προπύργιο για να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

TIK


Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν κάποιο…τικ. Απλώς περιμένουν τον κατάλληλο αντίπαλο για να τους το αναδείξει.

Εξεταστές, κριτές και δεσμοφύλακες


Έλαβε χώρα στη Γερμανία πριν από μερικά χρόνια ένα πρωτότυπο ψυχομετρικό πείραμα. Συμμετείχαν σ αυτό περίπου δυο ντουζίνες Γερμανών πολιτών που έτυχε να απαντήσουν σε μια αγγελία που καταχώρησαν οι διοργανωτές του στα μεγάλα έντυπα της χώρας.

Σύμφωνα με τους κανόνες του, θα έπρεπε να παραμείνουν έγκλειστοι υπό συνθήκες κράτησης για μερικές εβδομάδες, ενώ θα χωρίζονταν εντελώς τυχαία σε δύο ισόποσες ομάδες: τους δεσμοφύλακες και τους κρατούμενους. Μέσα από κάμερες, ο Μεγάλος Αδελφός, θα παρατηρούσε και θα κατέγραφε λεπτομερώς κάθε κίνησή τους μέσα στη φυλακή, τη ζωή τους και τις λεπτές αλλαγές που θα προέκυπταν στην συμπεριφορά τους.

Αρχικά, οι συμμετέχοντες πήραν το εγχείρημα αρκετά ελαφρά και το διασκέδαζαν με την ψυχή τους, μέχρι που άρχισε να παγιώνεται η ψυχολογία που απέρρεε από τους ρόλους που κλήθηκαν να διαδραματίσουν. Τον λόγο πήρε μετά η ανθρώπινη φύση.

Το εν λόγω πείραμα, μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο λίγα χρόνια αργότερα για να αστικοποιηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τα συμπεράσματα που προέκυψαν από αυτό κάθε άλλο παρά έκπληκτους θα πρέπει να άφησαν τους διοργανωτές του.
Διατρανώθηκε, ότι η εξουσία, οποιαδήποτε μορφή της, σταδιακά κυριεύει την ανθρώπινη φύση και την μεταβάλλει σε μια μηχανή επιβολής ιδεών, απαιτήσεων και αξιών. Σχεδόν ταυτόχρονα, η επιτακτική αύρα της προκαλεί την αντίσταση και η αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο φέρνει τη βία.
Στην πραγματικότητα, οι διοργανωτές του πειράματος έγιναν σοφότεροι στο μέτρο της επιβεβαίωσης αρχέτυπων αντιλήψεων και γνώσεων.
Άλλωστε το παιχνίδι εξουσιαστή εξουσιαζόμενου είναι το αγαπημένο της ανθρωπότητας από τη σύσταση του ανθρώπινου πολιτισμού,
σε βαθμό που το καθρέφτισμα αυτής της αέναης μάχης στην καθημερινότητα να γεννάει τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια.
Εξάλλου, γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε μέσα σ ένα κόσμο όπου από κάθε γωνιά παραφυλάει ένας εξεταστής, ένας κριτής ή ένας δεσμοφύλακας.
Ακόμα και η κατεύθυνση που έχει πάρει ο κόσμος μας βασίζεται σ αυτό το δίπολο που ακόμα κι όταν δεν το χορταίνουμε, το κατασκευάζουμε. Το επινοούμε σε διαφορετικές μορφές και ποικίλα αντίτυπα.
Από τα σχολικά μας ακόμη χρόνια παθιαζόμαστε με το να παίζουμε «κλέφτες κι αστυνόμους» δοκιμάζοντας πότε τη μια και πότε την άλλη εκδοχή της δράσης.
Κατά την ενηλικίωση μας συνειδητοποιούμε ότι η διαδρομή μας είναι διάσπαρτη από εξετάσεις και εξεταστές που καθορίζουν την ταχύτητα με την οποία κινούμαστε.

Κάποτε καταλαμβάνουμε και οι ίδιοι ορισμένες θέσεις εξουσίας και καταλαβαίνουμε από πρώτο χέρι τον πειρασμό του να την εξασκήσουμε σε κάποιον που βρίσκεται σε θέση εξάρτησης.
Τελικά, έτσι, είναι ο άνθρωπος: του αρέσει και να εξουσιάζει και να εξουσιάζεται. Ακόμα και στον ελεύθερό του χρόνο ψυχαγωγείται από το παιχνίδι της εξουσίας.
Στηρίζει ολόθερμα τηλεοπτικά project που έχουν μετατρέψει στο απόλυτο φετίχ την σχέση κριτή κρινόμενου.
Γίνεται μάρτυρας της μεταμόρφωσης ενός συμπαθητικού τηλεοπτικού προσώπου σε άτεγκτο κριτή, αυστηρό δάσκαλο, και ειρωνικό βαθμολογητή.
Πιθανότατα ονειρεύεται την δική του ευκαιρία στην άσκηση της αυστηρότητας.
Το πείραμα λοιπόν συνεχίζεται αδιατάραχτα. Στην πραγματικότητα, δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται και να αποδεικνύει ότι η ουτοπία του μέσου ανθρώπου είναι η περιχαράκωση των ενστίκτων του απέναντι στο σάλπισμα της επίθεσης που αισθάνεται ότι εξαπολύει εναντίον του ο πολιτισμός και η επιστήμη. Κι αυτό επειδή είναι η ζωή στην επιφάνεια των πραγμάτων αυτή που εμπιστεύεται και αναγνωρίζει ως επιθυμητή.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Ρηχός και επιδερμικός θυμός


Πώς να ερμηνεύσει κανείς με ασφάλεια την αποχή από τις εκλογές ενός λαού, που ακόμα και όταν συμμετείχε μαζικά δεν το έκανε με αμιγώς πολιτικά κριτήρια; Ασχέτως λοιπόν με το αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζονται σήμερα έκπληκτες μπροστά στα μεγαλειώδη ποσοστά της αποχής, αυτή ήταν μια απολύτως αναμενόμενη και εντελώς φυσιολογική εξέλιξη.
Θα πρέπει μάλιστα να αναζητήσουμε τις αιτίες της όχι αποκλειστικά στα συναισθήματα απόρριψης του πολιτικού κόσμου συλλήβδην, που διακατέχουν τους Έλληνες, αλλά και στην αλλαγή της κινητροδότησης του Έλληνα ψηφοφόρου προκειμένου να κατέλθει στην κάλπη.

Μέχρι πρόσφατα λοιπόν τα κίνητρά του Έλληνα ψηφοφόρου ήταν σχετικώς ιδιωτικά, προσωποποιημένα και ωφελιμιστικά. Γνώριζε λοιπόν ο καθένας ότι αν φέρει κάποιους ψήφους στο σακούλι ενός κόμματος και τα πράγματα πάνε καλά, κάποια απαίτησή του θα έβρισκε με μαγικό τρόπο τον δρόμο της υλοποίησής της.
Σήμερα όμως χρειάζεται ένα διάστημα προσαρμογής στα νέα δεδομένα, που απαιτούν από τον ψηφοφόρο μια διαφορετική και άγνωστη προς αυτόν προσέγγιση της εκλογικής διαδικασίας μακριά από πλάγιους διορισμούς και άκοπες θέσεις εργασίας.
Σε αδρές γραμμές, ο Έλληνας χρειάζεται κάποια φυσιολογική πίστωση χρόνου για να κατανοήσει το πραγματικό νόημα των εκλογών.
Μέχρι τότε το εμπόριο των χρωματισμένων ερμηνειών ενός απολύτως θολού και συγχυσμένου τοπίου θα κρατεί καλά ενώ οι παραδοξότητες της τηλεοπτικής πραγματικότητας θα αναγάγουν κάθε εξέλιξη σ ένα δικαιολογημένο αίσθημα αγανάκτησης και θυμού.
Οι πολιτικές δυνάμεις θα ασχολούνται περισσότερο με τους απέχοντες, παρά με τους συμμετέχοντες και ο φαύλος κύκλος των παρερμηνειών θα συνεχίζεται.

Υπάρχει όμως και ο διάλογος στο διαδίκτυο. Εκεί, μέσα από τη χρήση κοφτών, στακάτων και σύντομων εκφράσεων που φιλολογικά αποδομούν το σύστημα ο θυμός και η αγανάκτηση του σύγχρονου Έλληνα ψηφοφόρου αποτυπώνονται με βιτριολική φειδώ στα διάφορα φόρουμ. Φυσιολογικά, θα περίμενε κανείς ότι όλη αυτή η συμπιεσμένη ενέργεια θα ξεσπούσε κάποιες φορές σε ορισμένα χειμαρρώδη σκεπτικά, όχι απαραιτήτως καλογραμμένα, αλλά ογκώδη και περιεκτικά. Αντιθέτως βλέπεις μικρά σύντομα ρυάκια να προσπαθούν να διαβρώσουν ένα πετρώδες έδαφος, που δεν χρειάζεται καν την υποστήριξή τους για να τα καταφέρει.
Αναπαράγοντας τις παραδοσιακές φόρμες της έκρηξης όπου το ένστικτο κυριαρχεί της λογικής, αυτές οι σύντομες παρεμβάσεις παραμένουν μερικά ακόμα δείγματα της νωθρότητας και της τεμπελιάς που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας, ενισχύοντας τις τυχαιότητες που μας βυθίζουν σ έναν αφόρητο ρεαλισμό.
Κουτί έρχεται σ αυτούς τους ανθρώπους και η λογική του microblogging που αντιπαρέρχεται την ανάγκη ανάπτυξης ενός σκεπτικού ενώ και η έννοια της φλυαρίας αναπροσαρμόζεται πλέον στα όρια της αποτυχίας αποφυγής μιας μη επιγραμματικής διατύπωσης.
Έτσι, διαβάζουν και συνεννοούνται μοναχά με τίτλους και σύντομες σχηματικές εκφράσεις , καρπούς των βαθύρριζων προκαταλήψεων που κάνουν τον κόσμο τους πιο κατανοητό και ευανάγνωστο.
Στο πνεύμα αυτό της εποχής, όπου ακόμα κι ο θυμός είναι τόσο επιδερμικός και ήπιος, καθώς αποτελεί ένα πολτό από ασύμφωνα συναισθηματικά υλικά, η λογική επεξεργασία των δεδομένων δεν αντιμετωπίζεται ως δυνατότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή ο θυμωμένος αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι αν προσπαθήσει να δει τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία ώστε να εκφράσει με πειστικότητα και ενάργεια αυτό που πραγματικά θέλει να πει, θα έρθει πολύ γρήγορα αντιμέτωπος με τον εαυτό του και την προσωπική του ευθύνη στην διαμόρφωση της κατάστασης.
Κι αυτό ακριβώς θέλει να αποφύγει με τον σύντομο και αποσπασματικό τρόπο, με τον οποίο εκτοξεύει τον θυμό του. Την σύνδεση των γεγονότων. Την επανακόλληση των κομματιών του σπασμένου καθρέφτη.
Η αποχή από τις εκλογές λοιπόν είναι το νέο γκάτζετ που κρατάει στα χέρια του ο Έλληνας. Τυχαίως, πρόκειται για μια ακόμη τεμπέλικη επιλογή. Όμως, αυτή η ιδεολογικοποίηση της ανίας και της πλήξης κρατάει σε μεγάλο βαθμό καθηλωμένες και τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Επιλέγουμε λοιπόν αποχή, από τις εκλογές, επειδή το σύστημα είναι σάπιο, αλλά όχι παράλληλα και από τον στοιχηματισμό που βασίζεται σ ένα επίσης διεφθαρμένο άθλημα.
Έτσι το δικαίωμα στον τζόγο είναι αδιαπραγμάτευτο, ενώ το άλλο το πιο σύνθετο και συλλογικό παραδίδεται εκουσίως στην πυρά. Δε συμμετέχουμε στη διεφθαρμένη πολιτική, αλλά συμμετέχουμε ψυχή τε και σώματι στο διεφθαρμένο ποδόσφαιρο. Άρα δεν μας ενοχλεί τόσο πολύ η ίδια η διαφθορά όσο το γεγονός ότι αυτή συχνά δεν μας εξυπηρετεί τόσο προσωπικά και άμεσα. Αλλά κυρίως διότι η καταπολέμησή της θα δυσκολέψει τις ζωές μας περισσότερο, στο βαθμό που θα απαιτηθεί από εμάς να αναλάβουμε κάποιες ευθύνες που θα ξεπερνούν το πλαίσιο των προσωπικών μας υποθέσεων.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Κενά ασφαλείας στη δημοκρατία


Σε κάθε μια εκλογική αναμέτρηση, οπουδήποτε στον κόσμο κι αν λαμβάνει χώρα, η κόπωση, η απογοήτευση, κι η αποχή του κοινού από τις αρχαιρεσίες, ισοδυναμεί με τη δημιουργία ενός κενού ασφαλείας στο ευρύτερο κοινωνικό σύστημα. Λογικά, αλλού οι επιπτώσεις που προκύπτουν είναι μικρότερες κι αλλού μεγαλύτερες.
Ένα τέτοιο κενό ασφαλείας αξιοποίησε στις απαρχές του 21ου αιώνα και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους για να εισέλθει στις ζωές των Αμερικανών και να διασαλεύσει την τάξη σ ολόκληρο τον πλανήτη. Ακολούθως, η προεδρία του υπήρξε καταλυτική για τις εξελίξεις, προκαλώντας μια αλυσίδα κρίσεων που κατέληξε στην πρωτοφανή οικονομική κρίση του 2008.
Ειρήσθω εν παρόδω, η μεγάλη αποχή ήταν αυτή που ευνόησε την ανάδειξή του και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες έλαβε μέρος.
Με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ ασχολήθηκε στο W ο σημαντικός Αμερικανός σκηνοθέτης, Όλιβερ Στόουν, παραδίδοντας το πορτρέτο ενός ανθρώπου εξαιρετικά στενόμυαλου, επιρρεπή στα πάθη, μονοδιάστατου και εμμονοληπτικού. Με απλά λόγια ανεπαρκούς και επικίνδυνου για τη θέση που κατείχε.
Έτσι, η αρχική, δειλή φημολογία, που ήθελε τον Τζορτζ Μπους να αποτελεί απλώς την μαριονέτα μιας πυραμίδας αδίστακτων επιχειρηματιών, στην κορυφή της οποίας βρισκόταν ο αντιπρόεδρος Τσένι γρήγορα πήρε διαστάσεις μιας αυταπόδεικτης πραγματικότητας, που ενθάρρυνε με δεκάδες αποχρώσες ενδείξεις έναν σεβαστό αριθμό συνωμοσιολογικών θεωριών.
Στη αυτοβιογραφία του που εκδίδει από μέρα σε μέρα ο Τζορτζ Μπους φροντίζει να αναφερθεί και σ αυτό το κεφάλαιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας τονίζοντας με την γνωστή κάθετη εκφορά του, ότι δεν υπήρχε κανενός είδους επιλήψιμης επιρροής από τον αντιπρόεδρό του.
Επιμένει ότι ο ίδιος είχε τον τελευταίο λόγο και εφάρμοζε με αποφασιστικότητα δικές του αποφάσεις.
Σιγά σιγά βλέπουμε ότι το παζλ των ημερών του αρχίζει να συμπληρώνεται.
Με τη βοήθεια και του “W” το οποίο προέκυψε ως ταινία μέσα από ενδελεχή έρευνα για τον πρώην ένοικο του Λευκού Οίκου, κατανοούμε ότι μια ομάδα αδίστακτων και τετραπέρατων πολιτικών δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να πείσει τον Τζορτζ Μπους ότι εκτελεί δικές του αποφάσεις.


Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μία από αυτές. Ο Μπους αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι ήθελε να δώσει μια ευκαιρία στην διπλωματία κι ότι ένιωσε βαθιά απογοητευμένος όταν δεν βρέθηκαν τα όπλα μαζικής καταστροφής που αποτελούσαν το άλλοθι για την εισβολή.

Προσωπικά, ασπάζομαι ως ένα βαθμό την πολυφορεμένη και κοινότοπη άποψη ότι και ο ίδιος ο Μπους έπεσε θύμα της περιορισμένης ευφυΐας του, εκτελώντας με τον αποφασιστικό ζήλο ενός ματαιόδοξου και εγωπαθούς ηγέτη, που επιθυμεί κυρίως να είναι σεβαστός στο επιτελείο του, πρωτοβουλίες που θεωρούσε πως ήταν δικές του.
Σε ανθρωπιστικό όμως επίπεδο, η ανοησία δεν μπορεί να απαλλάξει κανέναν άνθρωπο από τις ευθύνες του. Το ιδιόρρυθμο όμως πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, κατάφερε όχι μόνο να τον προστατεύσει με αποτελεσματικότητα από οποιεσδήποτε επιθέσεις εναντίον του, ανταποδίδοντας του έτσι την αφοσίωση που του επέδειξε κατά τη διάρκεια της θητείας του, αλλά και να φροντίσει ώστε να μην στραπατσαριστεί τόσο βάναυσα η υστεροφημία του.
Ας έρθουμε όμως στον πατέρα του πρώην προέδρου. Ο πρεσβύτερος Μπους γνώριζε καλύτερα από τον καθένα τον γιο του. Κυρίως γνώριζε ότι δεν είχε πετύχει σε καμιά από τις θετικής υφής αποστολές που είχε αναλάβει στη ζωή του. Ήξερε ότι ο γιος του δεν θα κατάφερνε τίποτα χωρίς ισχυρά στηρίγματα γι αυτό και φρόντισε να τον τροφοδοτήσει με τις πολιτικές του «πατερίτσες». Ο πατέρας Μπους είχε τυφλή εμπιστοσύνη στις «νταντάδες» του γιου του, γνωρίζοντας καλά πόσο αποφασισμένοι είναι να πετύχουν τους στόχους τους. Οι συνέπειες της προεδρίας του για την Αμερική και τον πλανήτη πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην επιθυμία του πατέρα να δει τον γιο του να πετυχαίνει έστω για μια και μοναδική φορά. Έστω κι αν αυτή η επιτυχία θα αφορούσε την εκτέλεση ενός τόσο ζοφερού και δυσοίωνου πλάνου.
Κάθε ανεξέλεγκτη δύναμη λοιπόν της αμερικανικής κοινωνίας βρέθηκε εκείνο το διάστημα σε θέση ισχύος αποκτώντας ένα ισχυρό βήμα για να εκφράσει τις θέσεις της και να συστρατευθεί στην υλοποίηση ενός σχεδίου που άφησε πίσω του εκατομμύρια νεκρούς κι ακόμα περισσότερες ρημαγμένες από τον πόλεμο και την οικονομική κατάρρευση ζωές.
Κοιτώντας πίσω κατανοούμε ότι η έναρξη αυτού του σκοτεινού παραμυθιού πραγματοποιήθηκε χάρη σε ένα κενό ασφαλείας στη δημοκρατία. Την παγίωση της πεποίθησης εκατομμυρίων ανθρώπων, ότι η ψήφος τους είναι αδύναμη.
Την αποστέρηση του νοήματος της εκλογικής διαδικασίας, την ηθελημένη απόσυρση του δικαιώματος των πολιτών να εκλέγουν τους νομοθέτες τους. Μια νομιμοφανέστατη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος που οδήγησε σ ένα έγκλημα με εκατομμύρια συνενόχους.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Το χαμόγελο που κάνει τη διαφορά!


Ποτέ δεν πάει χαμένο ένα καλογυαλισμένο χαμόγελο. Καλύτερα απ όλους το ξέρουν αυτό, πολιτικοί, επιχειρηματίες, άνθρωποι της επικοινωνίας, ερωτευμένοι. Σε περιπτώσεις μάλιστα σαν και τις εν εξελίξει αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου πολλοί υποψήφιοι μνηστήρες των νέων αναβαθμισμένων θέσεων τοπικής εξουσίας έχουνε μπροστά τους κι ένα δεύτερο γύρο αντιπαράθεσης, η εκπομπή μιας πειστικής αισιοδοξίας ισούται με θεμελίωση κερδοφόρας προοπτικής. Κάθε σκιά ηττοπάθειας στο βλέμμα κάθε υπόνοια αδυναμίας εκλαμβάνεται από το εκλογικό σώμα ως ένδειξη μελλοντικής αποτυχίας. Μοιάζουν στην πραγματικότητα αυτά τα καλοσκηνοθετημένα σκετσάκια αισιοδοξίας των υποψήφιων παραγόντων με την προσπάθεια δημιουργίας μιας τεχνητής χιονοστιβάδας προσδοκιών ή ενός ορμητικού ρεύματος νίκης που θα συμπαρασύρει στη ροή του εκείνο κυρίως το κομμάτι του πληθυσμού που αρέσκεται να προσκολλάται στο άρμα των νικητών.

Αυτό το γνωρίζουν σχεδόν ανακλαστικά οι υποψήφιοι που φρόντισαν άλλωστε να μας δείξουν, άλλος χοντροκομμένα και άλλος με μεγαλύτερη φυσικότητα, ανάλογα με την εμπειρία του, την βεβαιότητα που τους διακατέχει για την έκβαση της προσωπικής τους πολιτικής μάχης. Άλλωστε, κι η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι ένα ζεστό χαμόγελο μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μεγάλων ανατροπών ακόμα και να παρακινήσει δυνάμεις καθηλωμένες στην υφεσιακή ψυχολογία της αδράνειας και της ακινησίας. Κι ότι επιπλέον μια τεχνητή αυτοπεποίθηση δημιουργεί μεγαλύτερη υπεραξία από μια ειλικρινή αυτοσυγκράτηση.

Καθώς τελικά, δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ψυχολογίας, ούτε καν ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα κάποιου εγχειριδίου σχετικά με το μάρκετινγκ για να τεκμηριωθεί η άποψη ότι κανείς πολεμιστής δεν ξεκινάει να πάει στον πόλεμο χωρίς να φροντίζει να επιδεικνύει την ισχύ των όπλων του, οφείλουν οι διεκδικητές των ενισχυμένων με πρωτόγνωρες αρμοδιότητες δήμων και περιφερειών να ξεσκονίσουν τον οπλισμό τους που αποτελείται από την σαγήνη, την πειστικότητα, την έντεχνη χρήση του φόβου, την οικειότητα της προσέγγισης, την εξεζητημένη ανθρωπιά κι άλλα πολλά και να ριχτούν εκ νέου στη μάχη της ψήφου. Μία κρίσιμη μάχη που θα συγκεκριμενοποιήσει τους νικητές σε αντίθεση με τον πρώτο γύρο, όπου οι νικητές συνήθως αυτοχρίζονται.

Από την άλλη μεριά οι ζαλισμένοι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα πολίτες, σοφότεροι όμως από ποτέ σε επίπεδο διαδικασιών, κι απαλλαγμένοι ευτυχώς πλέον από το ασήκωτο βάρος των συνεπειών ενός αψυχολόγητου διλήμματος, οφείλουν να αφιερώσουν λίγο περισσότερο χρόνο την προσεχή εβδομάδα στον Καλλικράτη και τις προοπτικές που διανοίγει προκειμένου να εκλέξουν εκείνους που διαθέτουν τις πλάτες να φέρουν εις πέρας ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως αν ολοκληρωθεί ο περισπασμός που θέλει το δίλημμα μνημόνιο ή μη να καπελώνει το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών, η αξιοκρατία θα έχει απολέσει μια ακόμα θεαματική ευκαιρία εκπλήρωσης της.
Καλώς η κακώς το μνημόνιο βρίσκεται εδώ για να εθελοτυφλούμε σφυρίζοντας κλέφτικα ότι μπορούμε να τη βγάλουμε σένια χωρίς να υλοποιηθεί η εφαρμογή του κι αποτελεί μια επιτακτική πραγματικότητα που εφαρμόζεται με πόνο και αίμα από τον ελληνικό λαό, ο οποίος γνωρίζει ότι ακόμα μια ανολοκλήρωτη προσπάθεια θα επιβάρυνε περισσότερο την προοπτική της χώρας απ ότι η διάνυση μιας δύσβατης και ακανθώδους διαδρομής.

Για να μπορέσουμε όμως κάποτε να μεταβούμε από τα «εκβιαστικά» χαμόγελα των πολιτικών στη γνήσια και ανόθευτη ελπίδα των πολιτών, θα πρέπει να μάθουμε σαν λαός να ολοκληρώνουμε τις προσπάθειες που ξεκινάμε.
Να κτίζουμε και να δημιουργούμε συνέχειες. Συνεπώς να υπάρχει ένα νήμα που να ξετυλίγεται από την αρχή ενός εγχειρήματος μέχρι το τέλος του, ώστε η ανάληψη και η απόδοση ευθυνών να αποκτούν πραγματικό νόημα και ουσία. Να βάλουμε ένα οριστικό τέλος στην αποσπασματική διάρθρωση της σύγχρονης ιστορίας μας.
Μπαίνοντας λοιπόν στην εβδομάδα που οδηγεί στο δεύτερο ημίχρονο του «Καλλικράτη» πρέπει μεταξύ άλλων να αναλογιστούμε το κατά πόσο μπορεί να μας έχει στοιχίσει ως κράτος και λαό η συλλογική, οργανωμένη και καλά συντονισμένη απόσπαση της προσοχής μας από τα ουσιώδη.
Και τελικά να εστιάσουμε το βλέμμα μας στη λύση του προβλήματος αντί στη φιλολογία και τη σύγχυση που προκαλεί η επικοινωνιακή εξάντλησή του, ώστε να συμβάλλουμε σ αυτή με τις δυνατότητες που μας παρέχουν τα πολιτικά μας δικαιώματα.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

The Other Guys


Στην πολύβουη Νέα Υόρκη του 2010, οι αστυνομικοί εξακολουθούν ακόμα να αναζητούν την ευκαιρία που θα τους αναδείξει στα μάτια των συναδέλφων τους και στην ιεραρχία του σώματος.

Δύο τέτοιοι λοιπόν ντετέκτιβ οι Άλεν Γκαμπλ και Τέρι Χοτζ θα κληθούν κάποια μέρα να αναλάβουν μια ορφανή υπόθεση, που κανένας από τους θεωρούμενους «σοβαρούς» ντετέκτιβ δεν καταδέχεται να καταπιαστεί.

Η παρακατιανή αυτή υπόθεση λοιπόν θα τους οδηγήσει στα πρόθυρα της αποκάλυψης ενός εγκλήματος ανυπολόγιστων διαστάσεων, ενώ οι ίδιοι πρέπει να αποδείξουν ότι διαθέτουν την ψυχραιμία και τις ικανότητες που απατούνται για να χειριστούν με επάρκεια την υπόθεση.

Αποτίνοντας τιμή στα action movies των αρχών της δεκαετίας του 90-ένα αρκετά φρέσκο και νεαρό τότε είδος ταινιών- το The Other Guys είναι μια ταινία που βασίζεται στην έντονη δράση και το χιούμορ που προκύπτει από καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από αφόρητη πιεστικότητα.

Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην ταινία του Adam McKay μοιάζουν απελευθερωμένοι από το άγχος των επιτακτικών οδηγιών ενός σκηνοθέτη, αποδίδοντας αβίαστα και με φυσικότητα ρόλους που συχνά έρχονται σε σύγκρουση με το στερεότυπο του αμερικανού μπάτσου, όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Όσο μάλιστα εξελίσσεται η πλοκή και κοπάζει ο φρενιτιώδης ρυθμός της ταινίας, αναδεικνύονται και μερικά όμορφα σουρεαλιστικά ενσταντανέ που άλλοτε λειτουργούν σπαρταριστά κι άλλοτε προκαλούν απλώς την έκπληξη του θεατή.

Οι άλλοι μπάτσοι λοιπόν, αυτοί που κατά την ελληνική απόδοση του τίτλου έρχονται από τον πάγκο, αποδεικνύονται αρχικά αργοί και δυσκίνητοι, μέχρι τελικά να κατανοήσουν την πραγματική φύση του φακέλου που έχουν αναλάβει και να πέσουν με τα μούτρα στην διαλεύκανση μιας υπόθεσης που δείχνει αρκετά διαφορετική από αυτό που πραγματικά είναι.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:6,5/10

Γυάλινες εμπειρίες!


Εμπειρία που δεν δημοσιοποιείται σχεδόν παύει πια να είναι εμπειρία. Λίγο πολύ η παραπάνω αντίληψη κυριαρχεί στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης και του ίντερνετ. Έτσι, θα λεγε κανείς, ότι κάνουμε πράγματα με αποκλειστικό γνώμονα την καταγραφή τους σε μια λίστα επιτευγμάτων που θεωρούμε πως αφορά και κάποιους πέρα από τους εαυτούς μας. Ζούμε όμως και στην εποχή των καλογυαλισμένων βιογραφικών. Της υποχρεωτικής σπουδαιοφάνειας, όπου το πώς θα λανσάρει κανείς τον εαυτό του είναι πια ολόκληρη επιστήμη . Στην εποχή που ο άνθρωπος καθίσταται εμπορεύσιμο είδος, ακόμα και τα βιογραφικά του ως αντίληψη μιας συνοπτικής καταγραφής των πεπραγμένων του προκειμένου να διαφανούν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του ξεπερνούν την πρωταρχική τους αποστολή επισκιάζοντας την έννοια της εμπειρίας. Τι είμαστε λοιπόν, πλέον; Ανθρώπινα όντα που ζουν για να μάθουν και να κατανοήσουν τον κόσμο τους ή απλώς κάποιοι μικρογραφειοκράτες πολυτελείας; Παθιασμένοι συλλέκτες εμπειριών ή μήπως κυνηγοί αποδείξεων και υπηρεσιακών τεκμηριώσεων;

Η χαρτούρα, λοιπόν, σφραγισμένη με κάθε επισημότητα από επίσημους φορείς είναι αυτή που καθιστά τις εμπειρίες μας αναγνωρισμένες ή όχι από ένα σύστημα που συνεννοείται με υπηρεσιακούς κωδικούς και ιερογλυφικά στοιχεία.

Θεαματική όμως είναι και η ανάλωσή μας στην καλλιέργεια του περιτυλίγματος.
Ένα υποθετικό ενδεχόμενο, όπως το να αξιοποιούσαμε το χρόνο που σπαταλούμε για ωραιοποιημένη σελιδοποίηση των εμπειριών μας στην προσπάθεια για την κατανόησή τους θα έκανε τη διαφορά. Παρατηρεί κανείς τριγύρω του ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν πράγματα για να τα μοιραστούν κι όχι για να διδαχθούν από αυτά.
Έτσι, η ανθρώπινη ματαιοδοξία, η εγωπάθεια και η μοναξιά συνεργάζονται αρμονικά για την δημιουργία ενός γυάλινου κόσμου εφησυχασμού και φυγομαχίας.

Καθώς λοιπόν, κοινωνικά είμαστε πλέον όλοι ορατοί, και επαναπαυόμαστε σε περίοπτες ηλεκτρονικές θέσεις, το ερώτημα που βασανιστικά προκύπτει είναι το πόσοι τελικά από όλους αυτούς που θεωρούνται συνομιλητές μας, μας παρατηρούν πραγματικά; Η διαφορά του βλέπω από το κοιτάζω, του αντικρίζω από το παρατηρώ προσδιορίζει τελικά τα όρια μιας πραγματικότητας κενής περιεχομένου. Προσχηματικά όμως ενεργητικής και δραστήριας.
Υπερτροφικές εικόνες δεσπόζουν παντού για να υπογραμμίσουν την διαχρονική αντιμαχία ιδεών στην ψυχή του ανθρώπου. Συγκρούονται εκεί από τη μια μεριά η απεριόριστη δυνατότητα βελτίωσης που διαθέτει κι από την άλλη η απροθυμία του να την αξιοποιήσει. Άλλωστε, για τις εφήμερες υπάρξεις η καλλιέργεια της επιφάνειας υπήρξε ανέκαθεν ευκολότερη και ελκυστικότερη ως επιλογή από την καλλιέργεια της ψυχής.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Προλαβαίνουμε δε προλαβαίνουμε



Πίνακας: Love Birds by Elaine Lanoue

- Τι θα γίνει βρε κούκλα μου. Θα πάμε καμιά φορά σ εκείνο το ξενοδοχείο που λέγαμε να περάσουμε λιγάκι καλά;
- Εεε, δεν ξέρω…
-Τι δεν ξέρεις βρε μωρό μου. Μήπως δεν σου αρέσω;
-Όχι δεν είναι αυτό. Μου αρέσεις.
-Ε τότε να κλείσω ένα δωμάτιο γι αυτό το Σάββατο;
-Ένα;
- Ε πόσα δύο;
-Εεε να το σκεφτώ λίγο ακόμα.
-Τι να σκεφτείς βρε μωράκι μου. Τρία χρόνια το σκέφτεσαι.
Έλα βρε μωράκι μου, μη με ταλαιπωρείς έτσι, μη με βασανίζεις. Αφού βλέπεις πόσο πολύ σε θέλω. Άντε βιάσου σε παρακαλώ να πάρεις καμιά απόφαση γιατί ίσα που προλαβαίνουμε, να ξέρεις! Στην οικογένειά μου έχουμε και ιστορικό προστάτη.

Ασθμαίνουσα δημοκρατία


Από την κλασική Αθήνα έως τις μέρες μας η βασικότερη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας είναι η ολόπλευρη καλλιέργεια των πολιτών.
Ειδάλλως, το πολίτευμα της πλήρους αντιπροσώπευσης παραμένει έρμαιο των ενστίκτων της μάζας, μερικώς αξιοποιήσιμο και λειτουργικά προβληματικό. Καθώς μάλιστα, δεν είναι ούτε το πολίτευμα των αρίστων, ούτε των πιο ικανών, η Δημοκρατία σχεδόν αποδέχεται τους ανθρώπους όπως είναι, ακόμα και με την επιθυμία τους να παραμείνουν στάσιμοι πνευματικά, μοιράζοντας αφειδώς ευκαιρίες σε άτομα διαφορετικής αξίας, προθέσεων και προέλευσης.
Επειδή, εντούτοις, λόγω της φύσης της, η Δημοκρατία υποβαθμίζει το κίνητρο της βελτίωσης και της πνευματικής εξέλιξης των πολιτών, καθώς δεν απαιτεί από εκείνους να πρέπει εξελιχθούν προκειμένου να επιτύχουν κάποιους πολιτικούς ή κοινωνικούς στόχους, η επιτυχία της εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα του κοινωνικού ψηφιδωτού.
Υπό αυτή την έννοια, καθρεφτίζοντας περισσότερο από κάθε άλλο εγχείρημα την εικόνα μιας κοινωνίας, το πολίτευμα των Πολιτών, επιτυγχάνει ή αποτυγχάνει ανάλογα με το εκπαιδευτικό υπόβαθρο τους. Καθώς, μάλιστα, δεν διαθέτει δυνατότητες αυτοβελτίωσης αυτή η αναγωγή οδήγησε κατά το παρελθόν σε πολέμους, θεσμικές κρίσεις, αλλά και περιόδους κοινωνικής σταθερότητας και ευημερίας.

Τελικά, ο προορισμός της Δημοκρατίας είναι η πλήρης ανάπτυξη της ατομικής ευθύνης, που αποτελεί μια ακόμα απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση όλων των ουτοπιών που ονειρεύτηκε το ανθρώπινο πνεύμα. Και ο μορφωμένος άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρό της, αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάποτε θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πλήρως και για όλους οι δυναμικές δυνατότητές της.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Σε δυσχερή θέση ο Ομπάμα


Η νίκη των Ρεπουμπλικάνων στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ είναι γεγονός, καθώς αυξάνουν κατά 52 τις έδρες τους στη Βουλή, εξασφαλίζοντας πλειοψηφία 218 εδρών.

Μάλιστα, οι εκπρόσωποί τους σπεύδουν σήμερα να μεταφράσουν αυτή τη νίκη σε ένα σαφή μήνυμα προς τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να «αλλάξει πορεία» στην πολιτική του, υπονοώντας σαφώς την μεταρρύθμιση στον χώρο της υγείας και την φορολογική πολιτική.

Από την πλευρά του ο Ομπάμα, δύο μόλις χρόνια μετά τη θριαμβευτική επικράτησή του στις προεδρικές εκλογές του 2009, βλέπει τη δημοφιλία του να κατρακυλά και παράλληλα την υπερσυντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών να αναπτύσσεται με μορφή χιονοστοιβάδας.

Βέβαια, οι κοινωνικές μεταβολές-όπου κι αν συντελούνται-αποτελούν σε μεγάλο βαθμό ανερμήνευτες και αινιγματικές εξελίξεις. Παρόλα αυτά η ταχύτητα με την οποία σήμερα η έννοια της ελπίδας στην Αμερική νοηματοδοτείται μ ένα νέο περιεχόμενο είναι πραγματικά τρομακτική.


Σε χοντρές γραμμές, η απόσταση που δυήνησε ο χαρισματικός πολιτικός Μπαράκ Ομπάμα από το σημείο του να εμπνέει τα πλήθη των απογοητευμένων από τον συντηρητισμό Αμερικανών πολιτών, έως σήμερα που παρουσιάζεται αυτή η σαφής στροφή προς τις θέσεις τους, υπήρξε εξαιρετικά βραχεία, και αποδεικνύει μια πιθανή απόσυρση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, των δυνάμεων του εκλογικού σώματος που τον στήριξαν. Εξάλλου, ο μακρύς και ακανθώδης δρόμος προς την επιστροφή της Αμερικανικής οικονομίας στο πρότερο γόητρό της φαίνεται ότι αποθαρρύνει σταδιακά όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Έτσι, αντανακλώντας και την ρευστότητα της εποχής η πολυσυλλεκτική και ανομοιόμορφη αμερικανική κοινωνία αντιδρά σπασμωδικά, απελευθερώνοντας την καταπιεσμένη ενέργεια των φοβικών αντανακλαστικών της, τιμωρώντας τις υποσχέσεις που δεν έγιναν πράξη και διακόπτοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο που θα μπορούσε την πίστωση χρόνου στον Αμερικανό πρόεδρο. Σ αυτή τη φάση μοιάζει σα να αντιμετωπίζει την έλευση μιας διαφορετικής νοοτροπίας στην πολιτική ως ένα αποτυχημένο πείραμα, αναζητώντας τη σιγουριά της παραδοσιακής φόρμας. Δεν αναζητεί την ελπίδα, αλλά την θυμωμένη αντίδραση συνεπώς δεν την εμπνέει το καινούργιο, αλλά η επιστροφή στο παλιό, το συντηρητικό το σίγουρο. Το αν οι καθοδηγητές μιας τέτοιας κίνησης αποτελούν φθαρμένα πολιτικά υλικά λίγο ενδιαφέρει τους Αμερικανούς. Ίσα ίσα θα λεγε κανείς που έτσι το μήνυμα γίνεται πιο ηχηρό.
Δύο χρόνια μετά την καταδίκη των Ρεπουμπλικανών για την πολιτική τους που οδήγησε ολόκληρο τον πλανήτη σε μια αλυσίδα αλληλένδετων κρίσεων, ο θυμός της Αμερικανικής κοινωνίας- κυρίως της υπαίθρου- για την αποκαθήλωση του αμερικανικού συστήματος αξιών μετατρέπεται σε μια αντίδραση αρκετά απρόβλεπτη και ανησυχητική.
Οι Ρεπουμπλικάνοι φαίνεται να χρεώνονται λιγότερο από τους Δημοκρατικούς τις συνέπειες της κρίσης, ενώ παράλληλα τα πανίσχυρα λόμπι της Γουόλ Στριτ αποφαίνονται ότι κάθε είδους προσπάθεια ελέγχου και επιβολής κανόνων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα αντιβαίνει στους σύγχρονους όρους της οικονομικής πραγματικότητας που θέλει τις δυνάμεις της οικονομίας να καταπίνουν ανερυθρίαστα κάθε διάθεση δημιουργικής πολιτικής έκφρασης.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Πολιτικά και υπαρξιακά διλήμματα


Το πραγματικό δίλημμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης προσδιορίζεται από την απόσταση που χωρίζει δύο λέξεις: ελπίδα και καταστροφή. Τώρα, το πώς θα διατυπωθεί αυτό από κάθε κόμμα θα εξαρτηθεί από την θέση στην οποία έχει βρεθεί και τις προσδοκίες του για την επόμενη ημέρα. Όμως δεν υπήρξε, ούτε πιθανών θα υπάρξει κόμμα κυβερνών ή αντιπολιτευόμενο που να μην θέσει στην κρίση ενός λαού κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου ένα καθηλωτικό δίλημμα. Και τελικά η εκλογική επιτυχία ή η αποτυχία θα άπτεται του κατά πόσο πειστικά θα έχει τεθεί το αιώνιο δίλημμα στους πολίτες μιας χώρας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όταν ένας πολίτης δεν ψηφίζει με πελατειακά κριτήρια, όπως συνέβαινε χρόνια στην Ελλάδα θα υποκύψει στις έμμεσες απειλές των κομμάτων και θα ψηφίσει υπό το πρίσμα του φόβου.
Υπό αυτή την έννοια η απαίτηση της αξιοκρατίας παραμένει κενό γράμμα, γιατί αν ένας πραγματικά ικανός υποψήφιος δεν συμβάλλει στην τρομοκράτηση του λαού δεν θα έχει καμιά απολύτως τύχη να εκλεγεί.

Τα διλήμματα λοιπόν, που τόσο πολύ κατηγορούνται, αλλά λίγο πολύ όλοι τα χρησιμοποιούν δεν είναι απαραιτήτως αρνητικά. Είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς το δια ταύτα, προς το διακύβευμα κάθε πολιτικής αναμέτρησης μέσα από τη στενή όμως υποκειμενική ματιά κάθε πολιτικής δύναμης.
Τα πολιτικά διλήμματα εξάλλου είναι άλλο πράγμα από τα προσωπικά. Είναι τεχνικά και προκατασκευασμένα και σπάνια απαντούν στις αληθινές ανάγκες μιας εποχής.
Αντίθετα, τα ειλικρινή προσωπικά διλήμματα, αυτή η αντιμαχία ιδεών που συγκρούονται με σφοδρότητα στις ψυχές των ανθρώπων δεν επιδέχονται προτηγανισμένων απαντήσεων. Όταν συντελούνται, το κάθε πρόσωπο είναι αναγκασμένο να βρει την δική του επώδυνη αλήθεια που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κομματικά κέρδη και φιλοδοξίες. Αυτές λοιπόν οι βαθιές δονήσεις που διασπούνε τις υπάρξεις για να τις δώσουνε κατόπιν την ευκαιρία της πλήρους και δημιουργικής ανασύνθεσης μπορεί να είναι συχνά ανυπόφορες και εξουθενωτικές, αλλά οδηγούν με ακρίβεια στα φωτεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας. Αντίθετα, τα πολιτικά διλήμματα τίθενται με τρόπο που αναγκάζει τους πολίτες να ξεχάσουν τον εαυτό τους, να αποσπαστούν από τα ζητούμενά τους, να βυθιστούν στη φοβική μοιρολατρία και συχνά να παρασυρθούν στην φαυλότητα ορισμένων ωραιοποιημένων ψεύτικων ελπίδων. Άλλωστε, από τη φύση της η πολιτική είναι διαχωριστική δραστηριότητα. Για να ευοδωθούν οι στοχεύσεις της, χρησιμοποιεί μόνο την διασπαστική λειτουργία των διλημμάτων αποφεύγοντας την υπαρξιακή νοηματοδότησή τους από τις έννοιες της ολότητας, της ελευθερίας και της συνειδητοποίησης.