Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ο ΣΠΥΡΟΣ Ο ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΣ


Ο Σπύρος ο ασφαλιστής, μια ζωή στο μεροκάματo, άγχος για την εξασφάλιση των προς το ζην, ανά καιρούς μεροδούλι μεροφάι. Μαθαίνω ότι αυτή την περίοδο, στον ελεύθερό του χρόνο, προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του για να τον προσθέσει στη λίστα φίλων του στο FACEBOOK.

PARIS JE T' AIME (ΑΡΧΕΙΟ )

Νέες ταινίες. Η όμορφη ηρεμία και η σκληρή ένταση μιας μυθικής μεγαλούπολης αποτυπώνεται στο φακό 24 σκηνοθετών, μεταξύ των οποίων κάποιων και μερικών ακόμα που με μεγάλη ευχαρίστηση διέσχισαν τον Ατλαντικό για να προσθέσουν τη δική τους σημείωση σ αυτό το ρομαντικό σχόλιο για το Παρίσι.

Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, και οικουμενικών δεξιοτήτων αποτελεί ένα πολύχρωμο και πλήρες συναισθημάτων ειδυλλιακό μωσαϊκό στο οποίο κάθε σκηνοθέτης που συμμετέχει προσθέτει μια προσωπική ψηφίδα, τριών-τεσσάρων λεπτών, ένα απλό περιστατικό, μια φωτογραφία "μακράς διάρκειας βουτηγμένη συνήθως σε εξαιρετική μουσική και άκρως προσεγμένο χρώμα.

Η αναζήτηση της αγάπης, η μοναξιά, η δυσανάλογη βία των δρόμων, η ψυχική ταλαιπωρία, η φθορά της μονιμότητας, η έλλειψη επαφής είναι μόνο μερικά από τα θέματα που βολτάρουν στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας αναζητώντας τις ψυχές που θα εμπνεύσουν.

Η προσπάθεια όμως που καταβάλουν οι εξαιρετικοί σκηνοθέτες των μικρών αυτών ιστοριών να εξασκηθούν και οι ίδιοι στην συμπύκνωση της γραφής τους, και στην πειθάρχηση σε ένα συλλογικό όραμα γεννάει δεκάδες διαφορετικές γωνίες λήψεις και τελικά μια σκηνοθεσία γεμάτη περιεχόμενο.

Το ντεκόρ- έμψυχο και άψυχο- αποτελεί το κομβικό σημείο και τον τόπο συνάντησης των ταξιδιωτών της μοναξιάς καθώς και με τη βοήθεια των διαφορετικών σκηνοθετικών φιλοσοφιών και την σαφή επιδίωξη των δημιουργών να "παίξουν" με τη φωτογραφία, εκπέμπει άμεσα, μέσα από ένα στυλιζαρισμένο σκοτεινό πέπλο, τον επιδιωκόμενο ρομαντισμό που υποβάλλει η ίδια η παράδοση της πόλης.

Της βιομηχανικής αυτής πόλης, της αριστοκρατικής πόλης, της αμετροεπούς πόλης, της πόλης του υπερφυσικού, αλλά και της σεμνότητας των μεταναστών των εκφραστών μιας πανάρχαιας ευγένειας και του ταπεινού πολιτισμού των καθημερινών ανθρώπων της βιοπάλης.

Μια ελεγεία για τον έρωτα και την μοναξιά.

Ένας αθεϊστικός ύμνος στην αιώνια αναζήτηση της αγάπης αλλά και του τρόπου διαφυγής από αυτήν.

GHOST RIDER (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Ο νεαρός Johnny Blaze εργάζεται δίπλα στον πατέρα του σε ένα αυτοσχέδιο σόου με άλματα μοτοσικλετών και άλλες παράτολμες ακροβασίες.

Είναι ερωτευμένος με την συνομήλική του και πανέμορφη Roxanne που δεν τρέφει λιγότερα αισθήματα για εκείνον.

Όμως, η νεαρή πιέζεται από το σπίτι της να παρατήσει αυτόν τον "αταίριαστο" έρωτα που είναι "επικίνδυνος" γι αυτή και την "πηγαίνει πίσω".

Αποφασίζει, ωστόσο, να ακούσει τη φωνή της καρδιάς της και να ακολουθήσει τον αγαπημένο της σε μια πορεία προς ένα μέλλον αβέβαιο, αφήνοντας πίσω οτιδήποτε τους χωρίζει.

Τότε ακριβώς θα εμφανιστεί ο Μεφιστοφελής, στον οποία ο Johny θα πουλήσει την ψυχή του και θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Roxanne προκειμένου να σώσει τον πατέρα του, που μαθαίνει ότι είναι βαριά άρρωστος.

Αρκετά χρόνια αργότερα ο διάσημος πλέον Johny ξανασυναντιέται με την Roxanne που είναι κι εκείνη μια γνωστή δημοσιογράφος.

Για να ελευθερώσει όμως την ψυχή του Johny ο Μεφιστοφελής τον ζητά να μετατραπεί στον Ghost Rider, έναν κυνηγό επικηρυγμένων της κόλασης, και να εξοντώσει τον γιο του Blackheart που φιλοδοξεί να εγκαταστήσει επί της γης μια νέα, χειρότερη, κόλαση.

Βασισμένη στο πασίγνωστο κόμικ της Marvel η ταινία του Mark Steven Johnson στέγασε έναν ολόκληρο στρατό από ηθοποιούς, τεχνικούς, επαγγελματίες των εφέ, του ήχου και της εικόνας προκειμένου να σκιτσάρει πειστικά στην μεγάλη οθόνη το βασικό πνεύμα της ιστορίας.

Πρόκειται για ένα ευκολοανάγνωστο μεταφυσικό θρίλερ με ελκυστικό περιτύλιγμα, έντονες σκηνές δράσης, εμπλουτισμένες με μυθολογικές αναφορές και κόμικ-παραμορφώσεις, που δεν φέρνει μεν κάτι καινούριο αλλά ούτε και το βαριέσαι, τελικά.

Κοντολογίς, έχει δράση, έχει χρώμα, έχει ρυθμό, είναι κάπως "νοικοκυρεμένο" από την άποψη ότι φείδεται υπερβολών και αναφέρεται στην "δεύτερη ευκαιρία" που όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή απεγνωσμένα αναζητούμε στην ζωή μας.

GOODBAY BAFANA (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Βρισκόμαστε στο 1968, στη Νότια Αφρική, όπου το Απαρτχάιντ βρίσκεται στην κορύφωση της επονείδιστης φιλοσοφίας του, εξαχρειώνοντας τις ζωές των μαύρων, που αντιμετωπίζονται από τη λευκή κυριαρχία ως "θεού θέλοντος", κατώτερες υπάρξεις.

Στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του απομονωμένου νησιού Ρόμπεν οδηγούνται οι πιο επικίνδυνοι για το σύστημα αγωνιστές με επικεφαλής τους τον ηγέτη των μαύρων, Νέλσον Μαντέλα (Dannis Xaysbert).

Εκεί, μια μέρα θα μετατεθεί και ο υπαξιωματικός Τζέιμς Γκέγκορι (Joseph Fiennes) γνώστης της διαλέκτου Xhosa, στον οποίο θα ανατεθεί το ευαίσθητο τμήμα παρακολούθησης και λογοκρισίας της αλληλογραφίας των "επικίνδυνων" κρατουμένων.

Συν γυναιξί και τέκνοις, ο νεαρός στρατιωτικός, μαζί με άλλους συναδέλφους του, θα εγκατασταθεί στο νησί με την προσδοκία μιας προαγωγής και την ελπίδα μιας ανετότερης ζωής.

Πιστό όργανο του συστήματος αρχικά ο Τζέιμς θα προβεί σε σκληρές υπερβάσεις καθήκοντος εν ονόματι ενός υστερικού πατριωτισμού, η συναναστροφή του ωστόσο με τον χαρισματικό Μαντέλα και η αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου και της εξοβελισμένης Χάρτας του, θα τον αλλάξουν σταδιακά ως άνθρωπο και θα τον βάλουν να σκεφτεί βαθύτερα πάνω σε ζητήματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσε θέσφατα.

Η βιογραφική ταινία του Bill August αποτελεί ένα σύντομο ξεφύλλισμα της τριακονταετούς φυλάκισης του ιστορικού ηγέτη της επανάστασης διαρκείας των μαύρων της Νοτίου Αφρικής, Νέλσον Μαντέλα με μια ταυτόχρονη ανάδειξη των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσής τους.

Μέσα από αυτό το μικρό αλλά πλούσιο σε συναισθήματα, εικόνες και αποδείξεις ιστορικό οδοιπορικό στην πληγωμένη αυτή εσχατιά της αφρικανικής ηπείρου, ο Bill Augest χωρίς σκηνοθετικούς ακροβατισμούς, διδακτισμούς και εκ του ασφαλούς ηρωϊσμούς, προσπαθεί να αναδείξει την εσωτερική δύναμη της ιστορίας ως κινητήριας δύναμης,υπεύθυνης για τις αλλαγές των ανθρώπων, αλλά και την έλλειψης παιδείας ως βασικής αιτίας ύπαρξης του ρατσισμού και της βίας που ο φυλετισμός ανεξέλεγκτα γεννά.

Η ταινία βλέπετε ευχάριστα και προσφέρει εκτός των άλλων χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες.

ΚΟΡΙΤΣΙ ΓΙΑ ΣΠΙΤΙ (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Στο πολυτελές ξενοδοχείο της Κυανής Ακτής, όπου εργάζεται ο καλοκάγαθος Ζαν, μία παράξενη, λεπτοκαμωμένη, νεαρή γυναίκα, συνοδεύει έναν αρκετά μεγαλύτερό της και λιγάκι πιωμένο άντρα.

Τη λένε Ιρέν και ο Ζαν θα την ερωτευθεί παράφορα, προτού καλά καλά καταλάβει ότι εκείνη είναι μαθημένη να ζει πλουσιοπάροχα, "αρμέγοντας" γενναιόδωρους πλούσιους μεσήλικες .

Η απόφαση του Ζαν να ακολουθήσει τις προσταγές της καρδιάς του θα αλλάξει την προσωπικότητά του και θα οδηγήσει τη ζωή του σε τόσο μεγάλες ανατροπές που θα αιφνιδιάσουν ακόμα και την πολύπειρη Ιρέν.

Η γοητεία της ρομαντικής κωμωδίας του Pierre Salvadori που έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 21 Ιουνίου 2007, οφείλεται κυρίως στη συμπάθεια που προκαλούν οι αμφίσημοι και εύκολα αναγνωρίσιμοι ήρωες που ενσαρκώνουν ικανοποιητικά, ο πειστικός Gad Elmalen (Jean) και η αξιαγάπητη Audrey Tautou (Iren).

Πρόκειται για μια δροσερή, ντελικάτη ιστορία αγάπης, με κομψή σκηνογραφία και κοσμοπολίτικο στιλ, για το φετιχιστικό κυνήγι των ανέσεων και την άβυσσο των πρακτικών ζητημάτων που χωρίζει την πρώτη έλξη από την τελική παραδοχή του έρωτα.

Του έρωτα που αποδομεί εκ βάθρων τις ανθρώπινες ζωές και αναθεωρεί ριζοσπαστικά τα μέχρι στιγμής δεδομένα.

ΚΛΙΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Νέες ταινίες. Ο Ίσα και η Μπαχάρ, ένα ζευγάρι σε κρίση, το οποίο ερμηνεύουν η Ebru Ceylan (Bahar) και ο Nuri Bilge Ceylan (Isa), κινούνται σχεδόν παθητικά στα καταγάλανα χωριά του τουρκικού καλοκαιριού αναζητώντας στην ανέγγιχτη ομορφιά του τοπίου το συμπλήρωμα ενδιαφέροντος, το ειδυλλιακό εκείνο τουβλάκι που θα στερεώσει εκ νέου την αρχική άφθαρτη αγάπη τους.
Η ζωή όμως συνήθως πηγαίνει μπροστά με αποφάσεις επώδυνες και ανελαστικές.

"Ξύλινες" ερμηνείες , απέριττες φυσιογνωμίες, απογυμνωμένες από ερμηνευτικά "φτιασίδια".

Αυτή τη φορά ο Τζεϊλάν ασχολείται με τον Τούρκο της διανόησης και των πνευματικών ενδιαφερόντων. Οι ήρωές του, είναι διαρκώς αφηρημένοι, "βρίσκονται" πάντα κάπου αλλού και αδυνατούν να συλλάβουν το νόημα της στιγμής και της ομορφιάς που τους περιβάλλει.

Σαν ανολοκλήρωτα ξυλόγλυπτα, στα χέρια ενός εξαιρετικού "λαϊκού" καλλιτέχνη, οι ήρωες των "Κλιμάτων", ακούνε καλή μουσική, διδάσκουν, φωτογραφίζουν, διαβάζουν και αναζητούν την χειραφέτηση μέσα από μια συνεπή σχέση με την εργασία τους. Είναι ανθρώπινοι, ελεύθεροι, προσιτοί και υπαρκτοί, όμως έχουν και κάτι ακόμα κοινό:
Στην εποχή της αλλαγής του κλίματος και της περιβαλλοντικής αναπροσαρμογής, αισθάνονται κάπως αμήχανα μπροστά στις μεταβολές του εσωτερικού τους κλίματος, της ψυχολογίας τους και των εσώτερων επιθυμιών τους, αναζητώντας μια ευτυχία που δε φαίνεται πια ικανή, να τους προσφέρει τίποτα περισσότερο από τη μηχανική ηρεμία της ρουτίνας και του τετριμμένου.

Ο Τζεϊλάν δεν χάνει ακόμα μια φορά την ευκαιρία να ξεχυθεί στη φύση της ανατολίας και να κλέψει την ψυχή της τουρκικής επαρχίας.

Εραστής της φωτογραφίας από τα 15 του αλλά και του φυσικού ντεκόρ γράφει ακόμα μια σελίδα στην ιστορία της τουρκικής φυσικής και ψυχικής τοπογραφίας.
Ο βαρύς χειμώνας διαδέχεται το καλοκαίρι, όπως η πλήξη τον έρωτα και το ανεκπλήρωτο την βαριά μυρωδιά της εκπλήρωσης.
Τα γεγονότα της ιστορίας συντελούνται ήρεμα με εσωτερική ένταση και νωχελικούς ρυθμούς που αφήνουν στον θεατή τη δυνατότητα να σκεφτεί και να γευτεί τα συναισθήματά του.

Στο μικρό, αυτό, "ποιητικό" και "χαμηλόφωνο", "εργόχειρο" του Τζεϊλάν, η μοναξιά φαντάζει σαν μια επιλογή απόδρασης από το επώδυνο αντίκρισμα μιας "εκφυλισμένης" αγάπης, που έστω που έστω και την ύστατη στιγμή αποδεικνύεται περισσότερο συμπονετική, από την έλλειψή της.

THE DEVIL WEARS PRADA (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Νέες ταινίες. Η Andy Sachs είναι μια νεαρή, φέρελπις, δημοσιογράφος με ελκυστικό βιογραφικό και μια μεγάλη φιλοδοξία: Να εργαστεί σε κάποιο από τα διάσημα έντυπα της χώρας.

Η ανήσυχη φύση της και η ανάγκη για άμεση εξεύρεση εργασίας θα την οδηγήσει απρόβλεπτα στον άγνωστο γι αυτήν, λαμπερό και εξαιρετικά απαιτητικό κόσμο της μόδας.

Εκεί, η Andy προσλαμβάνεται αναπάντεχα ως β βοηθός της στριφνής, δύστροπης, τελειομανούς, και πιεστικής αρχισυντάκτριας του περιοδικού Runway Miranda Priestly (Meryl Streep) η οποία της κάνει το βίο αβίωτο μέχρι να τη βάλει τελικά στο κλίμα και να την στρώσει στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της υψηλής ραπτικής.

Η Andy κάνει υπομονή επιθυμεί να "κτίσει" ένα χρόνο προϋπηρεσίας δίπλα στην απολυταρχική προϊσταμένη της πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βρει μελλοντικά αρκετές πόρτες ανοιχτές.

Στην επιδιώξή της αυτή, θα γίνει η ιδανική υπάλληλος, ικανή να φέρει σε πέρας και την πιο εξωπραγματική απαίτηση της αρχισυντάκτριας μέχρι που κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι το τίμημα της επιτυχίας είναι πολύ υψηλό για το στομάχι της, και το θύμα της είναι πάντα η ιδιωτική ζωή.

Βασισμένο στη νουβέλα του Lauren Weisberger το φιλμ του David Frankel περιστρέφεται γύρω από τον λαμπερό χώρο της μόδας, και φωτίζει τις νευρώσεις, τις ιδιαιτερότητες και το απερίγραπτο "αυτομαστίγωμα" που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της.

Στο επίκεντρο του κινηματογραφικού φακού βρίσκονται οι συνέπειες της επαγγελματικής καταξίωσης στην προσωπική ζωή των ανθρώπων που χάνουν κάποτε την ισορροπία τους παραδομένοι στα θέλγητρα της επιτυχία, της ευόδωσης, της ευδοκίμησης των στόχων και της λάμψης των επιτευγμάτων.

Μπροστά στο φάσμα της μοναξιάς, μας λέει ο David Frankel, όλοι οι πετυχημένοι άνθρωποι που βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας, και έχουν ως αντικείμενό τους την καλλιέργεια της πρόσοψης των πραγμάτων και την αποθέωση της επιφάνειας, πραγματοποιούν κάποιες στιγμές μια υπαρξιακή κατάβαση στα ψυχικά τους ύδατα.

Αφουγκράζονται την σιωπή τους, όμως επιστρέφοντας, στη γνώριμή τους επιφάνεια, απαρνούνται συνήθως οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική οδό, πέρα από εκείνη του κοινωνικού θαυμασμού που ενισχύει καθοριστικά τη μοναξιά τους. Το προσωπικό τους βάθος δηλαδή…

Στα ατού της συμπαθητικής κωμωδίας του David Frankel το ειρωνικό χιούμορ της και η παρουσίαση με γλαφυρότητα της ενδιαφέρουσας οπτικής των ανθρώπων της μόδας σχετικά με το τι θεωρούν όμορφο και τι είναι άσχημο, απαλείφοντας ουσιαστικά από το λεξιλόγιό τους "μεσαιωνικές" λέξεις, όπως μέτριο, συμπαθητικό, γλυκό, κανονικό κτλ…

DREAMGIRLS (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Σε έναν θεαματικό διαγωνισμό ταλέντων, στην "εγκυμονούσα" Αμερική του 60, ο μάνατζερ Curtis Taylor Jr. ανακαλύπτει ένα μουσικό τρίο που ξεσηκώνει με το ταλέντο και την ενεργητικότητά του τους λάτρεις της Σόουλ και αποτελείται από τις Deena Jones, Effie White και Lorren Robinson. Πρόκειται για τις περίφημες Dreamettes.

Αμέσως ο πανέξυπνος ατζέντης θα πιστέψει στις αδιαμφισβήτητες ικανότητές των τριών κοριτσιών και σύντομα θα τις δώσει σύντομα την ευκαιρία, αρχικά να κάνουν φωνητικά στον θρυλικό τραγουδιστή James "Thunder Early" και κατόπιν ανεξάρτητη καριέρα σαν αυτόνομο γκρουπ.

Προκειμένου όμως να επιβιώσουν και να καταφέρουν τελικά να γευτούν την επιτυχία στον αδυσώπητο κόσμο της μουσικής βιομηχανίας οι τρεις νεαρές τραγουδίστριες, θα πρέπει να συμμαζέψουν τον εγωισμό τους, να κάνουν οδυνηρούς συμβιβασμούς και κυρίως να συμμορφωθούν πλήρως με την γραμμή του ατζέντη τους, ο οποίος απαιτεί από αυτές να παραδώσουν εν λευκώ την καριέρα τους στα χέρια του….

Η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του Bill Condon αντιπαραθέτει δύο διαφορετικές στάσεις ζωής απέναντι στη μουσική και στις προκλήσεις των καιρών που μεταβάλλονται συνεχώς προκαλώντας ανασφάλεια και ανησυχία:

Η μία, περισσότερο παραδοσιακή και "εργαστηριακή" θά λεγε κανείς , εξακολουθεί να επιδιώκει την αυθεντική έκφραση της ψυχικής ανησυχίας των καλλιτεχνών, θεωρώντας ότι το πρωτόλειο και το κλασικό αποτελούν ένα μονίμως επίκαιρο εσωτερικό ρεύμα που πάντοτε θα βρίσκει ανταπόκριση στο μικρότερο εκ των πραγμάτων αλλά ισχυρότερο διανοητικά κοινό του.

Η άλλη στάση, περισσότερο εύπλαστη και προσαρμοστική, εκφράζεται κυρίως με όρους αγοράς , ακολουθώντας τυφλά τις επιταγές της μόδας και τις απαρέγκλιτες νόρμες του Life Style, ως μια ακόμα πολύχρωμη ψηφίδα της πολυτάραχης εποχής, αναζητώντας ένα διαρκώς μεγαλύτερο κοινό, παραδομένη στο ρεύμα της εποχής που παρασύρει το ταλέντο, στο βωμό της εμπορικής επιτυχίας, αποστερώντας το από οποιοδήποτε μήνυμα.

Ένα ολοκληρωμένο σχόλιο για τη μουσική και τον κόσμο της, εξαιρετικά επίκαιρο και αποκαλυπτικό όσο ένα μελωδικό τραγούδι διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1960.

Προσεγμένη φωτογραφία, πλούσια κοστούμια και ντεκόρ που συμβάλουν καταλυτικά στην οικοδόμηση μιας φαντασμαγορικής ατμόσφαιρας.

Υπαινιχτικοί διάλογοι, τεκμηρίωση, και μια πλημμυρίδα μελωδιών να κατακλύζει τις πιο ανικανοποίητες αισθητικές μας ανάγκες.

Ο Bill Condon , κινεί την κάμερα πότε κυκλικά, πότε περιμετρικά και κάθετα, πάντοτε όμως με ωριμότητα και εμφανή αυτοπεποίθηση.

Αναζητώντας τελικά, μακριά από τις αίθουσες των δικαστηρίων και των αντιπαραθέσεων έναν κοινό τόπο συνάντησης μεταξύ της εμπορευματοποίησης και της δημιουργίας με άποψη, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης καταλήγει στο συμπεράσματα ότι μόνο ο ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ των φορέων τους μπορεί να προωθήσει την εξέλιξη του πολιτισμού.

Γιατί πολύ δύσκολα συνεννοείται κανείς με κάποιον που θέλει να τον καταπιεί.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Μετά το θάνατο της πολυαγαπημένης του συζύγου, ο γενναίος πυροσβέστης Larry Allesworth εξακολουθεί να ζει με την παντοδύναμη ανάμνησή της, αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Αυτά παίζουν και τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή του που μοιράζεται μεταξύ της ανατροφής τους και του ριψοκίνδυνου επαγγέλματός του, και όλες του οι φοβίες και οι ανασφάλειες αφορούν το ενδεχόμενο να μείνουν μια μέρα ορφανά και άπορα στα δόντια μιας ανελέητης πόλης.

Η αγωνία, όμως, να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του και οι δυσάρεστες σκέψεις που θεριεύουν στο μυαλό του κάθε φορά που αντιμετωπίζει ένα επικίνδυνο περιστατικό στη δουλειά, τον οδηγούν στην απόφαση να παρανομήσει, προσπαθώντας να ξεγελάσει τις υπηρεσίες πρόνοιας, ανακοινώνοντας ως σύντροφό του, και ως εκ τούτου, μελλοντικό κηδεμόνα των παιδιών του, σε περίπτωση που ο ίδιος πεθάνει, τον γυναικοκατακτητή και κολλητό του στην υπηρεσία Clurk Ford.

Οι υπηρεσίες όμως του Δήμου δεν είναι διατεθειμένες να προσφέρουν στον πυροσβέστη την απαιτούμενη ασφαλιστική κάλυψη προτού βεβαιωθούν ότι η ομοφυλοφιλική σχέση του με τον συνάδελφό του Clurk δεν είναι πλασματική.

Κωμωδία καταστάσεων, η καλύτερα μιας πικάντικης κατάστασης με αρκετές κωμικές παρενέργειες "Ο κύριος του κυρίου" δεν ανταποκρίθηκε στη φήμη που τον συνόδευε βγαίνοντας από τα κινηματογραφικά σύνορα των ΗΠΑ.

Παρότι ο Denis Dugan αφηγείται μια ιστορία για την πατρική αγωνία, τη δύναμη της φιλίας και την προβληματική επικοινωνία μεταξύ κοινωνίας και ομοφυλοφίλων, θεμάτων κοινωνικής συνειδητοποίησης, που αποκεντρώνουν την συνηθισμένη θεματολογία των κωμωδιών, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την εφηβική ελαφρότητα των πλάνων του, προκειμένου να δώσει στην κωμωδία του περισσότερο βάθος.

Τοποθετεί τους ήρωές του στο επίκεντρο μιας πολύ ιδιαίτερης κατάστασης κινηματογραφώντας τις αντιδράσεις τους, την αμηχανία και τον πανικό τους σε ένα περιβάλλον γεμάτο καχυποψία, υπόνοιες αλλά και ανθρώπους που είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν με την προσωπική τους αλήθεια και να αποδεχτούν μετά πόνων και βασάνων την αληθινή τους φύση.

Σίγουρα κάποιοι διασκέδασαν βλέποντας την ταινία του Dugan η οποία απευθύνεται κυρίως σε ένα πρωτόβγαλτο κοινό που έχει την πολυτέλεια να βρίσκεται στα πρώτα στάδια της εξερεύνησης του μαγικού κινηματογραφικού κόσμου.

Αισθάνομαι πάραυτα ότι οι υπόλοιποι θα ένιωσαν αρκετά έντονα τις αφηγηματικές αρρυθμίες της ταινίας που εξελίσσεται με σεκάνς που αγνοούν επιδεικτικά τις αμέσως προηγούμενες και μέσω αυτού την σημασία της φιλμικής αρμονίας και της ισόρροπης εξιστόρησης.

Όσο για το χιούμορ της ταινίας σίγουρα θα σας θυμίσει παλιούς συμμαθητές σας και αξέχαστες πλάκες από τα πρώιμα μαθητικά σας χρόνια.

DIE HARD 4 (ΑΡΧΕΙΟ )

Νέες ταινίες. Άρτια καταρτισμένοι τρομοκράτες απειλούν να καταστρέψουν το ηλεκτρονικό σύστημα πληροφοριών των ΗΠΑ και να αποδομήσουν κατ επέκταση την οικονομική ζωή της χώρας.

Ο ντέντεκτιβ Τζον Μακλέιν (Bruce Willis) καλείται να τους αντιμετωπίσει και παράλληλα να προστατέψει τη ζωή ενός ταλαντούχου χάκερ που βρίσκεται στο στόχαστρό των αδίστακτων κακοποιών.

To Die Hard 4.0 του Len Wisseman
θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ακόμη αστυνομική ταινία δράσης.

Ειδωμένο από διαφορετική οπτική, όμως, θα μπορούσε να ναι ένα θρίλερ για πολιτικούς ή ακόμη και μια ταινία τρόμου για σύγχρονους οικονομολόγους και γιάπις- θαμώνες των χρηματιστηρίων, καθώς και μόνο η προοπτική μιας τρομοκρατικής επίθεσης στις τεχνολογικές υποδομές μιας χώρας, με παράλληλη, κατά βούληση, μεταφορά κεφαλαίων, αρκεί, πιθανότατα, για να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους της οικονομίας με τον γνήσιο φόβο που ένα απόκοσμο πλάσμα στο σινεμά μπορεί να παγώσει το αίμα των ανυποψίαστων θεατών.

Μια περιπέτεια με εξοντωτικούς ρυθμούς, βασισμένη στον ριψοκίνδυνο ντέντεκτιβ Μακλέιν, που καταφέρνει για μια ακόμη φορά, με όπλο την επαγγελματική του ευσυνειδησία, να σώσει τους συμπολίτες του από μια βέβαιη καταστροφή και τους θαυμαστές της κινηματογραφικής του περσόνας από ένα βαρετό δίωρο σε κάποιο συνοικιακό "Καφέ".
Αν και υπολείπεται φρεσκάδα και ευφυΐα των πρώτων ταινιών της σειράς, το Die Hard 4, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τα υλικά της επιτυχίας τους και αν καταφέρει κανείς να παραβλέψει κάποιες ουτοπικές "βολές" του ήρωά μας, και μια εφηβική ποικιλία "εμπορικών" υπερβολών, που ζωγραφίζουν δικαιολογημένα ένα ελαφρύ μειδίαμα αμηχανίας στα χείλη μας, η ταινία σε παρασύρει με την ένταση των πλάνων της και την επίκαιρα ενδιαφέρουσα θεματική της.

28 WEEKS LATER (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Επτά μήνες αφότου η Βρετανία επλήγη από έναν πανίσχυρο ιό που μεταδίδεται με μία μόνο σταγόνα αίμα και μετατρέπει τους ανθρώπους σε μανιακούς δολοφόνους με καταστροφικές συνέπειες, η Βρετανική πρωτεύουσα βρίσκεται σε καραντίνα και όσοι δεν έχουν προσβληθεί από τον ιό, που πρωτομεταδόθηκε από μία επιστημονική έρευνα, μεταφέρονται από το στρατό σε μία ασφαλή πτέρυγα της πόλης, όπου παρακολουθούνται από γιατρούς και εξειδικευμένους επιστήμονες προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα σε ένα ασφυκτικά περιοριστικό πλαίσιο.

Η απειλή όμως δεν έχει παρέλθει οριστικά, αφού τα πράγματα κινούνται πάνω στην κόψη ενός ξυραφιού και δεν πάνε πάντα όπως τα σχεδιάζουν οι επιτελείς.

Ο εκπληκτικός κινηματογραφικός ρυθμός της ταινίας παρασύρει τους θεατές σε ένα ταξίδι τρόμου και αγωνίας και οι λάτρεις του είδους ξαναδοκιμάζουν ξεχασμένα συναισθήματα εποχών όπου ο κινηματογραφικός φόβος είχε στοιχεία γνησιότητας, αυθεντικότητας και βασιζόταν στην πολυτέλεια του αιφνιδιασμού.

Ενδιαφέρουσα μουσική και υποβλητική ατμόσφαιρα.

Δυναμικό μοντάζ και πλουραλιστική σκηνοθεσία που δεν σου επιτρέπει να παρατήσεις την ταινία ούτε μια στιγμή.

Ταινία που αποδεικνύει ότι ο ανεξέλεγκτος, αφηνιασμένος άνθρωπος αποτελεί ένα από τα πιο τρομακτικά, αν και όχι τόσο αξιοποιημένα κεφάλαια, στη μυθολογία του τρόμου.

ΤΑΣΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Υποχώρηση τον Ιανουάριο κατά 11 μονάδες αγγίζοντας την χαμηλότερη τιμή των τελευταίων 18 μηνών, σημείωσε ο Δείκτης Εμπιστοσύνης Καταναλωτών στη χώρα μας, όπως προκύπτει από την μηνιαία έρευνα οικονομικής συγκυρίας του ΙΟΒΕ.

Σύμφωνα με αυτή, οι Έλληνες σημειώνουνε την τρίτη χαμηλότερη επίδοση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών απέχοντας πολύ από τους αντίστοιχους μέσους όρους των ευρωπαϊκών χωρών.

Οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, το διεθνές περιβάλλον, η έξαρση του πληθωρισμού, η κρίση σε μεγάλες οικονομίες, κλάδους, προεξοφλούν σύμφωνα με τον ΙΟΒΕ των επηρεασμό των Ελλήνων καταναλωτών, την ώρα μάλιστα που σημειώνεται μια γενικότερη τάση υποχώρησης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης σε όλες της χώρες της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με τους αναλυτές η συνεχιζόμενη πτώση του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης επηρεάζει αδιαμφισβήτητα και τον Δείκτη του Οικονομικού Κλίματος.

Η απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών της ΕΕ στην αγορά, τα προϊόντα, τις υπηρεσίες και τους επιχειρηματικούς κλάδους, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό και την απογοήτευση που νιώθουν οι Ευρωπαίοι, βλέποντας τα εισοδήματά τους να υπολείπονται πολλές φορές των εισοδημάτων περασμένων γενεών.

Οι υποσχέσεις των επιφανών ηγετών της ΕΕ για αύξηση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές "κενό γράμμα" και η ευρωπαϊκή οικονομία φαίνεται να έχει τελματώσει μέσα σε ένα κλίμα αμφιλεγόμενης προοπτικής. Οι πολίτες βλέπουν τους μισθούς τους να μην φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους και απογοητεύονται. Η έλλειψη εμπιστοσύνης απορρέει από αυτήν ακριβώς την απογοήτευση και αποτελεί τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο για μια παγκόσμια οικονομία που έχει την εμπιστοσύνη, την αξιοπιστία και τη θετική εκτίμηση ως θεμέλιους λίθους του οικοδομήματός της.

Στην Ελλάδα, η απογοήτευση αυτή που μεταφράζεται σε απώλεια εμπιστοσύνης προέρχεται από μια διαρκή διάψευση των προσδοκιών που καλλιεργούνται εδώ και δεκαετίες. Οπωσδήποτε οι σημερινοί Έλληνες δεν ζούμε στην Ελλάδα του 50 του 60 ή του 70, ωστόσο οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ανασφάλεια εκείνων των εποχών δεν περιορίστηκε ούτε από το ρεύμα ανάπτυξης που διάτρεξε τη χώρα μας την τελευταία εικοσαετία, ούτε από την άνθιση των υποδομών.

Αξιοπρόσεκτο είναι μάλιστα το γεγονός ότι, παρόλα αυτά, στη βιομηχανία υπάρχουν προσδοκίες βελτίωσης που θα συμπαρασύρει, σύμφωνα με εκτιμήσεις και τον τομέα των υπηρεσιών.

Αντίθετα, δυσμενείς είναι οι εκτιμήσεις για τις κατασκευές και το εμπόριο.

Τώρα, θα μου πείτε και… με το δίκιο σας, σε ποιους στην πραγματικότητα αναφέρονται οι θετικές αυτές προσδοκίες, καθώς για τις… αρνητικές, λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε…Και επιπλέον, πως είναι δυνατό την κακή οικονομική συγκυρία να την αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, ενώ τα στοιχεία που συνθέτουν το καλό οικονομικό κλίμα, σπάνια να μας αφορούν. Η απάντηση σίγουρα δεν βρίσκεται στα κιτάπια της οικονομικής θεωρίας, αλλά μάλλον στην διαστρέβλωση των όρων μιας επιστήμης που ερμηνεύεται κατά το δοκούν στα χέρια των πανίσχυρων οικονομικά παραγόντων.

G700: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Την επέκταση της λειτουργίας του Μετρό κατά δύο ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, ζητά η κίνηση "Γενιά των 700 Ευρώ" που διοργανώνει μάλιστα γι αυτό το λόγο και συμβολική διαμαρτυρία στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα, το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου, από 23:30 έως 02:00.

Στην ιστοσελίδα μάλιστα της κίνησης (G700), στην οποία συμμετέχουν νέοι ηλικίας 25-35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για την γενιά τους και για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται, μπορείτε να βρείτε εκτός από νομικές συμβουλές γύρω από πιθανά προβλήματα στο χώρο εργασίας και ειδήσεις που αφορούν τις δράσεις που αναλαμβάνουν οι εμπνευστές αυτού του κινήματος, όπως και μια μικρή δημοσκόπηση στην οποία μπορείτε να συμμετέχετε καταθέτοντας και τη δική σας άποψη πάνω στο ερώτημα αν "συμφωνείτε με την επέκταση της λειτουργίας του μετρό κατά δύο ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ".

Προηγήθηκαν αυτού του κειμένου, αρκετά δημοσιεύματα εφημερίδων, που το τελευταίο διάστημα υπογραμμίζουν με ιδιαίτερη έμφαση μια ελπιδοφόρα κινητικότητα στις τάξεις των ανθρώπων που διεκδικούν μια ζωή αντάξια των ικανοτήτων τους και των προσπαθειών που έχουν καταβάλλει μέχρι σήμερα.

Των νέων ανθρώπων δηλαδή που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ακριβώς στην πιο δημιουργική καμπή της προσωπικής τους διαδρομής σε ένα κοινωνικό πλέγμα αναξιοκρατίας, παραοικονομίας και αντικινήτρων.

Η επέκταση λοιπόν της λειτουργίας του μετρό και μετά τα μεσάνυχτα, για την οποία, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Αντώνης Καρκαγιάννης, αντιδρά το συνδικάτο των εργαζομένων στο μετρό, μόνο ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας και διευκόλυνση για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να πληρώσουν βενζίνες, ταξιτζήδες κτλ θα μπορούσε να επιφέρει.

Δυστυχώς, όμως, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται, πόσο δύσκολα θα συνδράμει στον αγώνα κάποιας άλλης επαγγελματικής κατηγορίας, μια επαγγελματική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν μπει σε κάποιο "αυλάκι". Προτάσσοντας μάλιστα αρκετές φορές τη συνδικαλιστική της δράση ως τοίχο στην προσπάθεια που καταβάλουν άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση, να βελτιώσουν κάτατι τις δικές τους συνθήκες διαβίωσης. Με κανένα κόστος επί της ουσίας για κανέναν.

Δικαιολογώντας μάλιστα, εν πολλοίς, με αυτήν τους την στάση, και την άποψη εκείνη που αναφέρει πως, ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, αποτελεί ίσως μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα εκείνων των εργαζομένων που έχουν μικρότερης κλίμακας συνδικαλιστική εκπροσώπηση και φυσικά των ανέργων, παρά για τις "τσέπες" της τάξης των εργοδοτών.

ΠΡΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΟΔΕΥΟΥΝ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Την ύπαρξη μιας πρώτης συμφωνίας με το συνδικάτο των σεναριογράφων αποκάλυψε, ο Τζορτζ Κλούνεϊ, υποψήφιος φέτος για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου για την ταινία "Μάικλ Κλέιτον", στην οποία υποδύεται ένα δικηγόρο που αποφασίζει να τα βάλει με έναν πολυεθνικό κολοσσό.

Που; Μα φυσικά στο επίσημο γεύμα που παρέθεσε, όπως συνηθίζεται η Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών, που προσδοκά στην λήξη των κινητοποιήσεων των σεναριογράφων, προκειμένου να πραγματοποιηθεί κανονικά η τελετή της απονομής των Όσκαρ, που αποτελεί ως γνωστόν το "διαμάντι του στέμματος" για την αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία, αντί για μια απλή και χωρίς λάμψη συνέντευξη τύπου που προβλέπει το εναλλακτικό σχέδιο.

Εξίσου αισιόδοξος με τον "σκεπτόμενο" αστέρα του Χόλιγουντ εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του γεύματος που πραγματοποιήθηκε σε ξενοδοχείο του Λος Άντζελες και ο πρόεδρος της Ακαδημίας Σιντ Γκάνις, που εξέφρασε από την πλευρά του την ελπίδα να βρεθεί σύντομα μια λύση που θα επιτρέψει στους ανθρώπους του κινηματογράφου να συγκεντρωθούν και πάλι όλοι μαζί στις 24 Φεβρουαρίου.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις του επίσης υποψήφιου για το όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου Βίγκο Μόρτενσεν που εξέφρασε κι αυτός την άποψη πως "όλα θα τελειώσουν καλά".

Ο μόνος δε που διέκρινε το "δάσος" και ασχολήθηκε, επί της ουσίας με τα δίκαια αιτήματα των σεναριογράφων, ήταν ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, επίσης υποψήφιος στην κατηγορία των ντοκιμαντέρ για το "Sicko", με το οποίο στηλιτεύει τις πολιτικές απαξίωσης του συστήματος υγείας και περίθαλψης από την κυβέρνηση Μπους.

Ο σημαντικός ντοκιμενταρίστας, λοιπόν, που απέδειξε για μια ακόμη φορά πως ούτε δυσάρεστος φοβάται να γίνει, αλλά ούτε και τα λόγια του μετράει όταν αναζητά την προσωπική του αλήθεια, κάνει λόγο για διεκδίκηση από πλευράς σεναριογράφων αιτημάτων που ισοδυναμούν με ψίχουλα, αν αναλογιστεί κανείς τα οφέλη που εισπράττει από τη δουλειά τους, η κινηματογραφική βιομηχανία.

Συγκεκριμένα, ο Μουρ κατηγορεί τους παραγωγούς ότι διαπραγματεύονται "κακή τη πίστει" για ένα θέμα που έχει να κάνει με δύο σεντς ανά δολάριο πληρωμής των σεναριογράφων.

Ευτυχώς να λέμε που και κάποιος επιφανής δημιουργός τόλμησε να πει ξεκάθαρα, ότι οι επιπτώσεις αυτού του ζητήματος, που προέκυψε με την συνεχιζόμενη απεργία των σεναριογράφων, δεν αφορούν κυρίως μια πιθανή αναβολή της τελετής απονομής των βραβείων Όσκαρ, που σχεδόν ανελλιπώς απονέμονται από το 1929, αλλά το ίδιο το μέλλον του κινηματογράφου, που εξακολουθεί να μην αποδίδει στα πρόσωπο των εμψυχωτών του, που δεν είναι άλλοι από τους συγγραφείς των ταινιών, τον σεβασμό και την ανταμοιβή που δικαιούνται.

ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Κάποιες φορές έχει και χάζι να το παρακολουθείς. Στο ερώτημα που συχνά τίθεται αυτές τις ημέρες σε μητροπολίτες, σχετικά με το ποια, σύμφωνα με την άποψή τους, θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να συγκεντρώνει ο νέος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, η απάντηση συνήθως επιστρέφει, τα θεολογικά και ηγετικά χαρίσματα που οι ίδιοι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους ή στην υποψηφιότητα που υποστηρίζουν.

Όταν, όμως, την ώρα που κορυφώνονται οι διεργασίες για την εκλογή νέου αρχιεπισκόπου, στο παιχνίδι της διαδοχής κάνουν την εμφάνισή τους και καταγγελίες σχετικές με υποτιθέμενους εκβιασμούς, όπως αυτή της απόπειρας εκβιασμού που κατήγγειλε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ότι δέχθηκε από υποστηρικτές του Μητροπολίτη Σπάρτης, τότε η θρησκευτική διαπλοκή μάλλον δεν διαφέρει σε πολλά από την αντίστοιχή της, πολιτική.

Όχι, ότι με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, αλλά αν δεν κάνω λάθος, σύμφωνα μάλιστα και με τη βάση της παραδοσιακής θεολογικής αντίληψης , το Άγιο Πνεύμα θα πρέπει να είναι εκείνο που θα φωτίσει τους ιεράρχες και θα κατευθύνει τη βούλησή τους προς τον κατάλληλο να ηγηθεί της ελληνικής ιεραρχίας ηγέτη, κι όχι νωρίτερα μάλιστα από την κρίσιμη ημέρα της ανάδειξης του νέου Αρχιεπισκόπου.

Τι πρόκειται να συμβεί λοιπόν στην περίπτωση εκείνη που, μετά από τόσα δείπνα, κρυφές και φανερές συγκεντρώσεις και καθόλα κοσμικές πρακτικές, φέρουν οι ιεράρχες μας, προ τετελεσμένου το Άγιο Πνεύμα; Αν Αυτό, επί παραδείγματι, έχει αποφασίσει ήδη ότι καταλληλότερος να ηγηθεί της Εκκλησίας αυτή την περίοδο, είναι, για παράδειγμα, ο Δημητριάδος, Ιγνάτιος, (τον οποίο αν ήμουν το Άγιο Πνεύμα θα υποστήριζα φανερά), αλλά την ίδια στιγμή οι συσχετισμοί αναδεικνύουν, για παράδειγμα, τον Σπάρτης;

Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Είμαι της άποψης μάλιστα ότι επιδέχεται σοβαρών απαντήσεων, αν θέλουμε μάλιστα να μιλάμε για αξιοπιστία στον χώρο της Εκκλησίας και μετουσίωση των λόγων σε πράξεις.

Για να προσγειωθούμε, ωστόσο, στην πραγματικότητα, οι πολίτες, σε ποσοστό 24,4% φαίνεται να θέλουν για Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη δημοσκόπηση. Μια επιλογή που έχει πολλαλές αναγνώσεις και εκφράζει σε γενικές γραμμές την επιθυμία μεγάλου μέρους των πιστών να έχουν έναν θρησκευτικό ηγέτη με βροντερή φωνή και άποψη για όλα τα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα που απασχολούν την τρέχουσα επικαιρότητα.

Μιας και όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι σαφώς ευκολότερο για έναν ιεράρχη, σήμερα, να τοποθετείται επί πολιτικών και εθνικών θεμάτων από το να επιχειρεί να απαντήσει σε μεταφυσικά μας ερωτήματα και ανησυχίες.

Δεν ξέρω, αν βρίσκει πολλούς υποστηρικτές η άποψή μου, αλλά προσωπικά θα ανέμενα από έναν θρησκευτικό ηγέτη, προτού ασχοληθεί με το θέμα των Σκοπίων, τα ελληνοτουρκικά και την παγκοσμιοποίηση, να προσπαθούσε να μας προσφέρει από την ιδιαίτερη θέση που κατέχει κάποιες απαντήσεις σχετικά με τις "άγνωστες βουλές του Κυρίου" που αν τελικά αποδεχτούμε οριστικά ότι είναι άγνωστες, τότε δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχουν τόσο η ύπαρξη όσο και η δραστηριοποίηση κάποιων εκπροσώπων του στην καθημερινή μας ζωή.

Όλο αυτό δεν μοιάζει, πολλές φορές, με το επαναλαμβανόμενο "ουδέν σχόλιον" του κυβερνητικού εκπροσώπου;.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Συνομιλίες για τις κλιματικές αλλαγές διεξάγονται από χθες στην Χονολουλού με οικοδεσπότες αυτού του νέου γύρου διαπραγματεύσεων για τον περιορισμό των εκπομπών ρυπογόνων αερίων τους μεγαλύτερους ρυπαντές του πλανήτη στις εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του Θερμοκηπίου.

Αναφέρομαι φυσικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον οικονομικό γίγαντα των 25 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που απορρίπτει το Πρωτόκολλο του Κιότο καθώς διαφωνεί με την εξαίρεση της Κίνας και της Ινδίας από αυτό.

Ωστόσο, σύμφωνα με τις τελευταίες ειδήσεις που έρχονται από την εξωτική Χονολουλού, και αν πιστέψουμε και τις εκτιμήσεις του Γάλλου πρεσβευτή για τις κλιματικές αλλαγές Μπρις Λαλοντέ, που κάνει λόγο σε σημερινές του δηλώσεις για "μια αλλαγή στην αμερικανική θέση για το κλίμα" μπορούμε να διατηρούμε μια συγκρατημένη αισιοδοξία σχετικά με το θέμα που όπως φαίνεται οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να συζητούν. Προς το παρόν, κάτι είναι κι αυτό.

Στόχος της συγκεκριμένης διάσκεψης, όπως άλλωστε και της προηγούμενης και εκτενέστερης που διοργανώθηκε από τον ΟΗΕ στο Μπαλί είναι η συμβολή στην προετοιμασία μιας διεθνούς συμφωνίας που θα διαδεχθεί με αποτελεσματικότερη προοπτική και δεσμευτικότερα χρονοδιαγράμματα το πρωτόκολλο του Κιότο το οποίο εκπνέει το 2012.

Μάλιστα, σύμφωνα με τον επικεφαλής του Συμβουλίου για την ποιότητα του Περιβάλλοντος στο Λευκό Οίκο Τζέιμς Κόνογκτον, οι προοπτικές μιας κοινής αντιμετώπισης και δράσης για το φλέγον ζήτημα των κλιματικών αλλαγών διανοίγονται περισσότερο ορατά από ποτέ και ήδη τα εμπλεκόμενα μέρη εξετάζουν ορισμένα πολύ ειδικά πεδία σε μερικά "πολύ ευαίσθητα θέματα" όπως σχετικά δήλωσε.

Την αίσθηση μιας συγκρατημένης αισιοδοξίας που διαχέεται από τη διάσκεψη της Χονολουλού επιβεβαιώνει με τα λεγόμενά του και ο υπουργός Περιβάλλοντος της Γερμανίας Ματίας Μάχνινγκ, κάνοντας λόγο για "εποικοδομητικές συνομιλίες" και "πραγματοποίησης ενός βήματος μπροστά".

Καθότι δε, περιβάλλον και πολιτική συνδέονται σήμερα, περισσότερο μάλιστα από ποτέ, τόσο άρρηκτα μεταξύ τους, η διαφαινόμενη πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ, δεν προβλέπεται να περάσει απαρατήρητη και από τις μελλοντικές διεθνείς συναντήσεις για το κλίμα, καθώς στην διεθνή διπλωματία είναι πλέον "κοινό μυστικό" ότι οι πρωταγωνιστές της μάχης για την αντιμετώπιση της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, περιμένουν με ιδιαίτερη ανυπομονησία τη μέρα που οι συμβάλλοντες στο διαπραγματευτικό αδιέξοδο, παράγοντες της κυβέρνησης Μπους, θα επιστρέψουν ένας ένας στις πετρελαϊκές του ενασχολήσεις, απαλλάσσοντας την χώρα τους από το βάρος της στενόμυαλης νοοτροπίας τους και της κοντόθωρης πολιτικής τους.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ (ATHENS24)

Στην τελική ευθεία έχει μπει η εκστρατεία των υποψηφίων για την εξασφάλιση του χρίσματος τόσο του Δημοκρατικού όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος για τη διεκδίκηση της αμερικανικής προεδρίας και σήμερα Πέμπτη, λίγες μόλις ημέρες πριν από την "σούπερ Τρίτη" 6 Φεβρουαρίου, οπότε και θα κριθεί το ζευγάρι των φιναλίστ για τις προεδρικές εκλογές του 2008, είχαμε δύο θορυβώδεις αποχωρήσεις.

Η πρώτη αφορά τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, Ρούντι Τζουλιάνι, τον διαχειριστή της μεγάλης κρίσης των πρώτων ημερών μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στο εμπορικό κέντρο της Νέας Υόρκης, δήμαρχος της οποίας υπηρετούσε εκείνη την περίοδο.

Πρόκειται για αποχώρηση που προκαλεί αίσθηση, μεγαλύτερη φυσικά και από εκείνη του "εγκλωβισμένου" στην τρίτη θέση Τζον Έντουαρτς, που ανακοίνωσε επίσης την αποχώρησή του, αντίστοιχα, από την διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών.

Και κάνει αίσθηση γιατί, σε αντίθεση με τον 55χρονο πολιτικό από τη Νέα Ορλεάνη και πρώην γερουσιαστή των Δημοκρατικών, ο πρώην Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία από μια ιδιαιτέρως προωθητική αφετηρία: έχοντας δηλαδή ήδη εξασφαλίσει μια πολύ υψηλή θέση στην εκτίμηση της εκλογικής "πελατείας" των Ρεπουμπλικανών, οικοδομώντας μάλιστα όπως αναφέρουν οι αναλυτές προσεκτικά το προφίλ του πρωταγωνιστή που καταφέρνει να βρει τα ψυχικά αποθέματα για να διευθύνει τις απαραίτητες ενέργειες σε μια περίοδο κρίσης, αλλά και του φορέα μιας εναλλακτικής, στην διακυβέρνηση των πολεμοκάπηλων της παράταξής του, ρεπουμπλικανικής πρότασης εξουσίας.

Όπως, όμως, δείχνουν τα πράγματα, εκτός από τη ρητορική των πρωταγωνιστών της συγκεκριμένης προκριματικής μάχης, φαίνεται να αλλάζει και η ίδια η απαίτηση των Αμερικανών ψηφοφόρων από την πολιτική τους ηγεσία, συνειδητοποιώντας σιγά σιγά, πόσο μεγάλη και εθνική φθορά προξένησε η παγίωση του κοινωνικού φόβου και η αφομοίωση του λεξιλογίου του.

Είναι φανερό, πλέον, και από τις τέσσερις ισχυρές υποψηφιότητες που έχουν παραμείνει στην διεκδίκηση των δύο χρισμάτων, ότι υφίσταται ένας μικρός άνεμος αλλαγής στις Ηνωμένες Πολιτείες και μια παράλληλα βλέψη ενασχόλησης με τα του "οίκου τους", η οποία είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί τα προηγούμενα 8 χρόνια.

Ενόσω λοιπόν οι υποψήφιοι και οι εκπρόσωποί τους "οργώνουν" από άκρου εις άκρον τις ΗΠΑ, τείνοντας "ευήκοον ους" στα αιτήματα των καθημερινών ανθρώπων, τα πολιτικά "γεράκια" της Ουάσινγκτον προς ώρας, επιχειρούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα "πράγματά" τους πριν επιστρέψει ο καθένας στην δουλειά που έκανε προτού αναλάβει κάποια επιτελική θέση στην κυβέρνηση Μπους. Μια δουλειά που εν πολλοίς συνέχιζε να κάνει και εντός αυτής.

Όπως και νά χει πάντως, η αναρρίχηση της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων στην υψηλότερη βαθμίδα του πολιτικού συστήματος της κραταιάς Αμερικής, μόνο αδιάφορους δεν μπορεί να μας αφήσει μετά την εγκατάλειψη των πόστων τους.

Το πώς συνέβη αυτό είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να απασχολήσει ούτε τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, ούτε και φυσικά τον Τύπο και τα Μέσα Ενημέρωσης, σε μια χώρα που έμαθε να κοιτάει μπροστά και να μην ασχολείται ιδιαίτερα με τα μη τρέχοντα.

Αποσείοντας, όμως, την συλλογική ευθύνη του συστήματος, της κοινωνίας και των εκπροσώπων της, στην πολιτική, την τέχνη και τα μέσα, από περιόδους και διακυβερνήσεις που σκόρπισαν τη θλίψη και την απαισιοδοξία σε κάθε γωνιά του κόσμου, η Αμερική είναι ικανή να κάνει για άλλη μια φορά το ίδιο λάθος, που οδηγεί στη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων για την εκκόλαψη του αυγού της επόμενης απαισιοδοξίας και ύφεσης.

Τύποις, η αποχώρηση του δυναμικού Τζουλιάνι από την διεκδίκηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών, σηματοδοτεί με τον πιο εμφατικό τρόπο την ανάγκη των Αμερικανών πολιτών, να πάνε παρακάτω, ξεχνώντας, πρόσωπα, καταστάσεις, πολιτικές και νοοτροπίες που συνδέονται με την απειλή, το φόβο και την έλλειψη προοπτικής. Ξεχνώντας, όμως, που, εν κατακλείδι, πολλές φορές σημαίνει και... ξαναγεννώντας.

ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Δεν είναι και πολύ συχνό το φαινόμενο, να υποχωρεί κάποιος αποπνέοντας περισσότερη πυγμή και αποφασιστικότητα από εκείνον που τον εξαναγκάζει να το κάνει. Είναι ένα παράδειγμα που, άλλωστε, το συναντάμε συχνότερα, κυρίως σε μικρά παιδιά που μαλώνουν όταν η μητέρα καλεί το πιο ώριμο από αυτά να υπαναχωρήσει από μια κοινή τους απαίτηση, παρακαλώντας το, να μην ξεσυνερίζεται τον αδελφό του.

Μ αυτά και μα αυτά, πρύμνα ανέκρουσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφορικά με τη δημιουργία ενός ομίλου προβληματισμού και συζήτησης με συμμετέχοντες εκτός από τον ίδιο, πανεπιστημιακούς και ενεργούς πολίτες και στόχο τη συνεισφορά του στην ανανέωση της κεντροαριστεράς.

Η οπισθοχώρηση του δημοφιλούς στελέχους του ΠΑΣΟΚ, δικαιολογήθηκε από τις χθεσινές δηλώσεις του, ως μια προσπάθεια για την εκτόνωση ενός κλίματος εσωστρέφειας που δημιουργήθηκε στο κίνημα από την πρώτη κιόλας ημέρα που εξαγγέλθηκε η πρόθεσή του να ιδρύσει τον όμιλο.

Ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να κάνει πίσω χάριν της ενότητας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, και από το περιβάλλον Παπανδρέου εκφράστηκε η ικανοποίηση του προέδρου του κινήματος για την εξέλιξη αυτή.

Ένα από τα ερωτήματα φυσικά που προκύπτουν από αυτή την πολιτική εξέλιξη, αφορά το αν έχει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επίγνωση της έλλειψης αυτοπεποίθησης και πίστης που τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του αποπνέουν τα τελευταία χρόνια με, μάλιστα, διαρκώς κλιμακούμενη ένταση.

Αν ναι, τότε τι κάνει για να αλλάξει αυτήν την εικόνα, πέραν του εκσφενδονισμού εύσχημων εσωκομματικών απειλών, που βγάζουν εκτός των άλλων προς τα έξω και την εικόνα ενός ηγέτη που δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι μεγάλο και πολυσυλλεκτικό, αν πρώτα δεν καταφέρει να το περιορίσει στα μέτρα του..

Αν, όμως, δεν γνωρίζει, ότι στο πρόσωπό του, ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αναζητά, λίγη από την παραδοσιακή "παπανδρεϊκή" αυτοπεποίθηση, όρο αναγκαίο για να εμπιστευτεί ένας λαός κάποιο πολιτικό, τότε δεν πρόκειται ποτέ να συνειδητοποιήσει ότι μόνο με απόλυτη ελευθερία δράσης, πρωτοβουλιών και συμμετοχής των στελεχών όλων των τάσεων στα πεπραγμένα του κινήματος, μπορεί να αποπνεύσει ό ίδιος άνεση και αυτοπεποίθηση και να θέσει τα στελέχη του, ενώπιον των πραγματικών τους ευθυνών τους, πλασάροντας παράλληλα τον εαυτό του ως μια κυρίαρχη προσωπικότητα μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων που συμπορεύονται σε ένα μη φοβικό κόμμα.


Εν κατακλείδι, τα πρώτα βήματα της νέας θητείας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία στο σύνολο της έβριθε ευκαιριών διαμόρφωσης των δικών του όρων στο πολιτικό σκηνικό και της δημιουργίας ενός κόμματος ικανού να αντεπιτεθεί και να διευρύνει σταδιακά και πάλι την εκλογική του καταγραφή, δεν φαίνεται να δικαιώνουν την ολόθερμη εμπιστοσύνη που του ανανέωσε την 11η Νοεμβρίου το εκλογικό σώμα.

Αντίθετα, καταδεικνύουν, με μια σειρά χαμένων ευκαιριών, όχι μόνο μια αδυναμία διαχείρισης φαινομένων ψυχικής διάσπασης μεταξύ των στελεχών, των υποστηρικτών και του ίδιου του κινήματος, αλλά και μια ανημποριά εμψύχωσης των στελεχών και κατ επέκταση του λαού. Παγιώνοντας τελικά μια άποψη που λέει πως πολύ δύσκολα ανατρέπεται θεαματικά, ένα τέτοιο κλίμα χαμηλών προσδοκιών, σαν αυτό που διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη σήμερα, ενόψει μάλιστα και ενός ακόμα κρίσιμου συνεδρίου.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΕΥΡΩΠΗ ΒΙΑΖΕΤΑΙ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS 24)

Η θεαματική άνοδος στις δημοσκοπήσεις του υποψηφίου του υπερεθνικιστικού Ριζοσπαστικού Κόμματος της Σερβίας, κ. Τόμισλαβ Νίκολιτς, λίγο πριν από τις κρίσιμες για το μέλλον της Σερβίας εθνικές εκλογές έχει θορυβήσει ιδιαίτερα την Ευρωπαϊκή Ένωση που βλέπει στην εξέλιξη αυτή και στο αντευρωπαϊκό κλίμα που αναπτύσσεται στην πολύπαθή χώρα, λιγάκι καθυστερημένα, είναι αλήθεια και την προσωπική της συμβολή.

Μπροστά δε στο ενδεχόμενο να απωλέσει η Σερβία την πορεία συνεργασίας και συνδιαλλαγής με τον κεντρικό πυρήνα της Ένωσης που ακολουθεί, παρά τα μεγάλα προβλήματα, αυτά τα τελευταία χρόνια και την αξιόλογη προσπάθεια που καταβάλλει από την πλευρά της να ξεπεράσει τις εκκρεμότητες που θέτουν προσχώματα στο δρόμο της προς την ΕΕ, οι ηγέτες των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης διαπιστώνουν πλέον την ανάγκη να γίνει και από την πλευρά τους ένα βήμα καλής θέλησης προκειμένου να ξανακερδίσουν την χαμένη εμπιστοσύνη του σερβικού λαού. Προφανώς, ακόμα κι αν αναγκαστούν να βάλουν για λίγο στην άκρη των προαπαιτουμένων τους την επίμονη απαίτηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για άμεση παράδοση των κατηγορούμενων για εγκλήματα πολέμου στη Βοσνία, Κάραζιτς και Μλάντιτς, προκειμένου να δοθεί το πράσινο φως για να υπογραφεί η Συμφωνία Σύνδεσης και Σταθεροποίησης Βελιγραδίου-ΕΕ.

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, χθες, το συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ συνεδρίασε και αποφάσισε να υπογράψει η Σερβία στις 7 Φεβρουαρίου συμφωνία για την σύσφιξη των σχέσεων των δύο πλευρών, που αποτελεί την αφετηρία μιας σειράς συμφωνιών οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές που ελπίζουν σε ένα κοινό μέλλον.

Τι θα συμβεί όμως στην περίπτωση εκείνη που ο σερβικός λαός αποφασίσει να αναθέσει την εξουσία στον γνωστό για τις ακραίες, απόλυτες και αντιδιπλωματικές θέσεις του, Τόμισλαβ Νίκολιτς;

Επιχειρώντας να δώσουν μια προωθητική απάντηση σ αυτό το πολύ πιθανό πλέον πολιτικό ενδεχόμενο, τόσο ο ύπατος εκπρόσωπος της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας κ. Χαβιέρ Σολάνα όσο και ο Επίτροπος της ΕΕ, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, κ. Όλι Ρεν τόνισαν σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον υπουργό Εξωτερικών της Σερβίας κ. Βουκ Γέρεμιτς, χθες στις Βρυξέλλες ότι , εφόσον η κυβέρνηση της Σερβίας ακολουθεί την πορεία στην οποία βρίσκεται σήμερα, δεν υπάρχουν λόγος οι θέσεις μας να αλλάξουν, στέλνοντας εύσχημα και ένα μήνυμα στο σερβικό λαό να πάρει την απόφαση που τον εξυπηρετεί.

Ένας λαός που παλεύει ανάμεσα στην επιθυμία του να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και στα συναισθήματα αποστροφής που οι στρατηγικές επιλογές αυτής, εξακολουθούν να του προκαλούν.

Άλλωστε γι αυτό, και ο λόγος για τον οποίο ο σερβικός λαός αναδεικνύει τον Τόμισλαβ Νίκολιτς στη θέση του ρυθμιστή των πολιτικών πραγμάτων της Σερβίας δεν είναι ούτε η προώθηση αντιευρωπαϊκής στάσης, ούτε και η βούληση για αποχώρηση της Σερβίας από τον δρόμο προς την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Παρά μονάχα είναι, θεωρώ εν κατακλείδι, μια προσπάθεια ανάδειξης, ενός πιο θεληματικού, πιο σκληρού και πιο αντιπροσωπευτικού των συναισθημάτων της κοινωνίας, πολιτικού-φοβήτρου στην νευραλγική θέση του διαπραγματευτή των υποθέσεων της χώρας, σε μια περίοδο που η Σερβία και η προοπτική της συρρικνώνονται δραματικά.

ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS 24)

Ένα πνευματικό μήνυμα σαν κι αυτό που στέλνει ένας θρησκευτικός ηγέτης κατά τη διάρκεια της διακονίας του, ευελπιστεί σε σαφώς περισσότερους αποδέκτες από αυτούς που τελικά στη διαδρομή του, συναντάει.

Κι αυτό γιατί, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ούτε και φυσικά έχουν τις ίδιες πνευματικές ανάγκες, τις ίδιες απορίες και τις ίδιες ευκολίες στην αποδοχή των απαντήσεων που τους δίδονται.

Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που έφυγε σήμερα στις 5:15 τα ξημερώματα, σε ηλικία 69 ετών, υπήρξε ένας θρησκευτικός ηγέτης που επιδίωξε με νεωτεριστικούς και λιγάκι πιο συμβατούς με τη νέα εποχή τρόπους, να στείλει το εν λόγω μήνυμα στο ποίμνιό του αλλά και στους αρκετούς εκείνους πολίτες που εμφανίζονται δικαιολογημένα κριτικοί στη στάση τους απέναντι στην έννοια της θρησκείας και τον θεσμό της εκκλησίας. Το αν τα κατάφερε ή όχι θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης καθότι, αν παραδεχθούμε ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορικά προσωπικότητες περισσότερο διχογνωμία παρά ομόνοια επέφεραν στην κοινωνία, τότε, σαν τέτοια, κατά κοινή παραδοχή, ο Αρχιεπίσκοπος, δύσκολα θα μπορούσε πιστεύω να υπάρξει περισσότερο "οικουμενικός".

Στο σημείο, όμως, που θεωρώ, ότι κατάφερε τελικά να ενώσει σαν πνευματικός καπετάνιος ένα ετερόκλητο πλήρωμα ανθρώπων, είναι στην αξιοπρέπεια, το θάρρος και το χαμόγελο, με τα οποία αντιμετώπισε τον επερχόμενο θάνατό του, και τους 7 μήνες της προσωπικής του Οδύσσειας. Μια αξιοπρέπεια και ένα κουράγιο που δικαίωσαν την ζωή του και μαγνήτισαν πραγματικά τους παρακολουθούντες το δράμα του, αποτελώντας συνολικά μια σύνοψη της προσωπικότητάς του και της αγάπης που εξέπεμπε, ακόμα και προς αυτούς που με πάθος διαφωνούσαν για τον τρόπο με τον οποίο εμπλεκόταν πολλές φορές στον πολιτικό βίο της χώρας. Μια αξιοπρέπεια που αποτελεί τελικά και την μεγαλύτερη παρακαταθήκη που ένας άνθρωπος μπορεί να αφήσει πίσω του.

Ένας άνθρωπος, που έστω και την ύστατη στιγμή, με την θαρραλέα στάση του απέναντι στην επώδυνη περιπέτεια υγείας που τον συντρόφευε τους επτά τελευταίους μήνες της διαδρομής του, κατάφερε πιστεύω, να μας αποδείξει τόσο την ειλικρινή γνησιότητα της προσωπικής του πίστης σ αυτό που πρέσβευε, όσο και την πρακτική σπουδαιότητα της θεωρίας. Αλλά κυρίως, χαμογελώντας με κατανόηση μπροστά στο φάσμα του επερχόμενου θανάτου να ξελασκάρει λιγάκι, πνευματικά, το φορτίο του φόβο μας για το άγνωστο και τη ζωή.

51. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (AΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Θέλει τρέλα, για να επιχειρήσεις να αλλάξεις αυτές τις ημέρες την ατζέντα της επικαιρότητας με κάποιο θέμα που δεν βρωμάει από παντού.

Κι αυτή την τρέλα φαίνεται ότι την διαθέτουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πηγαίνοντας κόντρα στις τηλεοπτικές απαιτήσεις των ημερών, βουτούν στην καρδιά του κοινωνικού προβλήματος που ανέδειξε η απόπειρα αυτοκτονίας του γ.γ του υπουργείου Πολιτισμού κ. Χρήστου Ζαχόπουλου, καλώντας τους καθ ύλην αρμόδιους ανθρώπους του Πολιτισμού, μεταξύ των οποίων καλλιτέχνες και διανοούμενους από τον χώρο των Τεχνών και των Γραμμάτων, προκειμένου να επιχειρηθεί μια διαφορετική προσέγγιση του πολιτισμού από την Πολιτική, πέραν αυτής των κομματικών επιχορηγήσεων και λοβιτούρων.

Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος και οι βουλευτές-μέλη της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής-Περικλής Κοροβέσης, Τάσος Κουράκης και Γρηγόρης Ψαριανός προσφέρουν "βήμα" σε καλλιτέχνες και προσωπικότητες από το χώρο του Πολιτισμού προκειμένου να ακουστούν οι απόψεις και οι ιδέες των ίδιων των δημιουργών, για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί το πνευματικό κεφάλαιο της χώρας να απεμπλακεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του βρώμικου χρήματος, της σήψης, του παρασιτισμού και της αδιαφάνειας.

Όχι, ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία έχει κάποιες ιδιαίτερες ελπίδες προβολής από τα μέσα, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι οποιοσδήποτε προσπαθεί τις τελευταίες ημέρες να πει κάτι διαφορετικό, πέρα από τις συνηθισμένες κατηγορίες επί κατηγοριών, δείχνει τουλάχιστον μια εικόνα ζωντάνιας, κινητικότητας και πολιτικής δραστηριοποίησης.

Γιατί, λίγο πολύ, με αυτό το κλίμα, όλοι έχουν βολευτεί: Από το Mέσα, που κόλλησαν περίπου για ένα μήνα τους τηλεθεατές μπροστά στους δέκτες τους, μέχρι την κυβέρνηση που συνεχίζει ανενόχλητη το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των λιμένων, και φυσικά την αξιωματική αντιπολίτευση που ευελπιστεί να πέσει το μήλο σαπίζοντας το γρηγορότερο δυνατό.

Από τη μια λοιπόν έχουμε το φάρμακο του Πολιτισμού, της συνείδησης, της ελπίδας, της προσπάθειας για καλύτερες μέρες και κυρίως της βάσης για την αλλαγή στη στάση ζωής των ανθρώπων που απαιτεί το ζήτημα της αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών και από την άλλη ένα πρωτόγνωρα σφοδρό κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο που εξαπλώνεται με ρυθμούς ιού, μολύνοντας με ανοησία και απογοήτευση, πολιτικούς δημοσιογράφους και πολίτες. Απομένει μονάχα να δούμε αν ο ασθενής έχει ακόμα κάποιες λιγοστές δυνατότητες ανοσοποίησης και άμυνας, ή αν έχει εθιστεί σε τόσο επικίνδυνο βαθμό, όσο πολλοί φοβούνται στα υποπροϊόντα της μη Πολιτικής και του μη Πολιτισμού.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΔΗΜΟΤΟΛΟΓΙΟ


Όταν ο Ιωσήφ πήγε να εγγράψει τον μικρούλη Ιησού στο δημοτολόγιο προέκυψε ένα αξεπέραστο πρόβλημα. Το παιδί ήταν προ ή μετά Χριστόν;

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΗ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΟΥ


Με τον ίδιο τρόπο που κουράζει πια τους τηλεθεατές η βασική ιδέα του πρότζεκτ μιας διαφημιστικής καμπάνιας μετά από την καταιγιστική προβολή του κατά τη διάρκεια μηνών κινδυνεύει να κουράσει και η υπερπροβολή του θέματος του περιβάλλοντος, αν δεν συνοδεύεται με υποκίνηση για άμεση δραστηριοποίηση για αλλαγή στον τρόπο ζωής και τροποποίηση των παραγωγικών μας μοντέλων και καταναλωτικών συνηθειών.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ο πολίτης λαμβάνει ένα μήνυμα που έχει μάθει από την εμπειρία του να το επεξεργάζεται στη βάση της προσωρινότητας ενός διαφημιστικού θεάματος, άρα ως μια ακόμα πληροφόρηση για κάτι που θα καταναλωθεί για να ικανοποιήσει μια προσωρινή ανάγκη κι όχι για ένα μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η ανθρωπότητα. Με αφορμή μια δημοσκόπηση που δημοσιεύεται σήμερα στη Νέα Ζηλανδία και παρουσιάζει τους πολίτες της μακρινής χώρας ως πάσχοντες από «πράσινη κόπωση» η οποία προκαλείται από τις συνεχείς προειδοποιήσεις για επικείμενη καταστροφή εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη μπορούμε να σημειώσουμε ότι η επιτακτικότητα του «πράσινου» μηνύματος δεν έχει γίνει ακόμα κτήμα των πολιτών στο βαθμό που οι ίδιοι καλούνται να εμβαθύνουν στο θέμα αντί να το αντιμετωπίζουν επιδερμικά.

Στο σύνολό τους, τελικά, οι πολίτες εξακολουθούν να δρουν κυρίως επικοινωνιακά μεταφέροντας, στην καλύτερη περίπτωση, ένα μήνυμα λιγάκι παραπέρα, κι όχι ακόμα ουσιαστικά, με την υιοθέτηση ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής, που λογικά θα αποτελέσει το επόμενο και πιο κρίσιμο βήμα.

THE NUMBER 23 (AΡXEIO)

Νέες ταινίες. Η περιπετειώδης φύση και η οργιαστική φαντασία του Walter Sparrow ψυχορραγούν στα ασφυκτικά πλαίσια της δουλειάς του μπόγια, που με επιτυχία εξασκεί.
Η πλήξη του μετατρέπεται σε σαρκασμό και η οικογενειακή του ισορροπία δεν αρκεί για να αντισταθμίσει την ψυχική καταπίεση που αισθάνεται.
Μια μέρα, η γυναίκα του Agatha, θα του αγοράσει ως δώρο γενεθλίων, ένα περίεργο μεταχειρισμένο βιβλίο, μια ερασιτεχνική έκδοση με βρώμικες κιτρινισμένες σελίδες στην γοητεία των οποίων θα υποκύψει αμαχητί.

Κι όσο περισσότερο ο ήρωάς μας βυθίζεται στην ιστορία που διαβάζει, τόσο και ανακαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του και τις ανεξερεύνητες εκτάσεις της υπνωτισμένης του ψυχής.
Η ταινία αναφέρεται στις ανθρώπινες εμμονές και ειδικότερα στην καταστροφική επίδραση που αυτές ασκούν στις ψυχές ανθρώπων που υποφέρουν από ανία, υπαρξιακό κενό και έλλειψη αληθινών στόχων και ουσιαστικών κινήτρων.

Πρόκειται για μια ψυχολογική περιπέτεια μυστηρίου και διχασμού, με εσωτερικές και εξωτερικές διαδρομές και αρκετές ανατροπές που κορυφώνουν το ενδιαφέρον.
Το " Number 23"
σκηνοθετικά αποτελεί ένα σεμινάριο κινηματογραφικού ρυθμού και αφηγηματικής κομψότητας.
Κοφτά κοντινά πλάνα, σφιχτά μονταρισμένα με πλαστικότητα, χωρίς πλατειασμούς.

Δυναμικές οπτικές σκηνές που αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον του θεατή και μια γνήσια ατμόσφαιρα μυστηρίου, σκοτεινή και απειλητική, που σε υποβάλλει όποιες κι αν είναι οι διαθέσεις σου.

Ο Joel Schumacher οπτικοποιεί με ωριμότητα το εξαιρετικό σενάριο του Fernley Phillips, εκθέτοντας αργά και μεθοδικά τον ήρωά του (Walter Sparρow/Fingelring) και την ιδιαίτερη δραματική κατάσταση που βιώνει.

Ο Jim Carrey υποδύεται πειστικά τον πολύπαθο μπόγια Walter αποδεικνύοντας την διττή καλλιτεχνική του υπόσταση.

Γενικά η ταινία, αν και βλέπετε με ενδιαφέρον, δεν αποφεύγει κάποιες "μανιερίστικες" ευκολίες που ωστόσο δεν την πλήττουν καθοριστικά.

BODDY (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Τα τρία χρόνια που οδήγησαν στο καλοκαίρι του 1968 στις ΗΠΑ είχαν σημαδευτεί από βία, ατελείωτες διαδηλώσεις, σκληρή καταστολή και πόλεμο.

Ότι συνέβαινε, δηλαδή, σε γενικές γραμμές και στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι ΗΠΑ οδηγούνται σε προεδρικές εκλογές με τον διεκδικητή της προεδρίας, γερουσιαστή Robert Kennedy, να μην υπολείπεται σε γοητεία από τον δολοφονημένο αδελφό του, Τζον.

Φέρνοντας στην ζωή του καθημερινού πολίτη μια νέα πνοή ελπίδας και αισιοδοξίας, αγγίζοντας την καρδιά του εγκαταλελειμμένου, αποκομμένου από τον κοινωνικό ιστό μετανάστη, ο Bobby, με την ανθρωπιστική του ρητορική και την καλλιέπεια της πολιτικής του σκέψης, υπόσχεται ένα μέλλον καλύτερο, πιο ανεκτικό, πιο δημοκρατικό, με λιγότερο πόνο και πόλεμο, σε ένα κόσμο που διψάει για αλλαγή και κοινωνική μεταβολή.

Η κατάρα, όμως της διάσημης αμερικανικής οικογένειας, αλλά και της αμερικανικής πολιτικής σκηνής κατ επέκταση πέρασε εκείνο το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1968 από το πολυτελή Ambassador Hotel του Λος Άντζελες.

Εκεί όπου, την ημέρα της αποφασιστικής ψηφοφορίας, παρακολουθούμε την ζωή 22 διαφορετικών ανθρώπων, που συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην οργάνωση της γιορτής που πρόκειται να πραγματοποιηθεί το βράδυ, για να αναγγελθούν , παρουσία του Robert Kennedy, τα αποτελέσματα που θα βγάλει η "κρίσιμη" κάλπη της Καλιφόρνια.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Emilio Estevez είχε στα χέρια του, μια ιστορία έτοιμη, τοποθετημένη ιστορικά σε έναν συγκεκριμένο χώρο, αρκετά γνωστή στο ευρύ κοινό και γεμάτη συναισθηματική φόρτιση και μνήμες.

Κατάφερε παρόλα αυτά να την ξαναζωντανέψει, να την κάνει καινούργια, σχεδόν άθικτη στο χρόνο, φωτίζοντας κάποιες άγνωστες, ασήμαντες ιστορικά αλλά και τόσο γοητευτικές δραματουργικά πτυχές της.

Τις ζωές 22 περσόνων, από σάρκα και αίμα, βουτηγμένων άλλοτε στη φτώχεια και άλλοτε στη ματαιοδοξία, ανθρώπων που εργάζονται σκληρά, είτε για να επιβιώσουν είτε για να διατηρήσουν τα πολυτελή κεκτημένα τους, ψυχών βασανίζονται από ενοχές, πάθη και αδυναμίες, ανέχονται την σωματική και ψυχολογική καταπίεση των ανώτερών τους και θυσιάζουν, αυτές τις ατέλειωτες ώρες, ο καθένας από αυτούς, κάτι πολύ προσωπικό, προκειμένου να είναι όλα στην εντέλεια, για τη βραδινή φιέστα και το απαιτητικό κάλεσμα της ιστορίας.

Κεντρικός άξονας της ταινίας του Estevez είναι η καταλυτική επίδραση των πολιτικών εξελίξεων στις ζωές καθημερινών ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν συναισθηματικά από τον πολιτικό που τους δίνει την ελπίδα και πεθαίνουν ψυχικά μαζί του.

Η ιστορία της δολοφονίας του γερουσιαστή Kennedy από τις σφαίρες ενός 24χρονου Παλαιστινίου και η πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής αποτελούν μόνο το όχημα για το πέρασμα του κινηματογραφικού φακού από την αραχνιασμένη γεμάτη σκιές ιδιωτική ζωή των ανθρώπων στην λαμπερή αψεγάδιαστη δημόσια εικόνα τους.

Εξωτερική λαμπρότητα και εσωτερική ένταση. Πλούσια κινηματογράφηση αλλά και πλεονασμός αστέρων, που σαρκώνουν σαφώς προσδιορισμένους χαρακτήρες. σε μικρούς, ωστόσο, ουσιαστικούς ρόλους,

Με φόντο την πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη σκέψη και τη φωνή του Ρόμπερτ Κένεντι, ο Εστέβεζ αποκαλύπτει την ζωή των υπαλλήλων και των διοικητικών στελεχών του υπέρλαμπρου ξενοδοχείου, σαν να πρόκειται για μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπου κάθε όροφος αντιπροσωπεύει μια διαφορετική κοινωνική τάξη η οποία και αναμένει κάτι ξεχωριστό από το επόμενο ξημέρωμα.

Κινείται με μεγάλη ευχέρεια από το συλλογικό στο προσωπικό και από το πολιτικό στο καθημερινό πλησιάζοντας κάποιες φορές στις παρυφές του κοινωνικού ρεαλισμού, διατηρώντας όμως τελικά μια ξεκάθαρα εμπορική οπτική.

Στην κορύφωση της ταινίας ο Εστέβεζ, αποδεικνύει ιδιαίτερα επεξεργασμένο σκηνοθετικό ένστικτο καταφέρνοντας με πειστικότητα να γεωμετρίσει το χάος των πρώτων στιγμών μετά τους πυροβολισμούς στην κεντρική αίθουσα Ambassador Hotel.

Γενικά, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα.

Πολύ καλά κατασκευασμένη, με σενάριο πυκνό, γραμμική αφήγηση και ξεκάθαρη δομή, αλλά αρκετά "μελωμένη" συναισθηματικά.

Μια προσέγγιση περισσότερο αφαιρετική ίσως να την ανέβαζε ένα επίπεδο, ίσως όμως και η γοητεία της να βρίσκεται ακριβώς σ αυτή την ματαιοδοξία, σ αυτό το "περισσότερο απ ότι χρειάζεται".

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που αξίζει κανείς να τη δει.

PREMONITION (AΡXEIO)

Νέες ταινίες. Η μετακόμιση της οικογένειας Hanson στο καινούργιο της σπίτι, θα συνοδευτεί από δυσάρεστα γεγονότα με εμφανή μεταφυσική χροιά.

Το πριν, το τώρα και το μετά, θα γίνουν ένα περίπλοκο κουβάρι στο μυαλό της Linda, η οποία αντιμετωπίζει με θάρρος τις ανεξήγητες, καταιγιστικές εξελίξεις, προσπαθώντας, ταυτόχρονα να καταλάβει τι ακριβώς της συμβαίνει.

Ο σκηνοθέτης Mennan Yapo χειρίζεται με εξαιρετική δεξιοτεχνία ένα σενάριο με μεγάλο ενδιαφέρον προκαλώντας σασπένς, αγωνία και συνεχή αναζήτηση.

Με μεγάλη αφηγηματική ωριμότητα και ένα μοντάζ βγαλμένο λες από εγχειρίδιο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, ο Yapo αυξάνει βαθμιαία την ένταση των συναισθημάτων του θεατή ως το τελικό κρεσέντο, όπου και δίνει τις απαιτούμενες απαντήσεις.

Kυρίως, όμως, αποσπά μία πολύ καλή ερμηνεία από την εξαιρετική Sandra Bullock, που ως Linda Hanson ισορροπεί με μεγάλη πειστικότητα ανάμεσα σε ψυχραιμία και απόγνωση.

Γενικά, η ταινία είναι ένα θρίλερ που πραγματεύεται την καταλυτική αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στην αποκάλυψη των άγνωστων, αποτρόπαιων πολλές φορές δυνατοτήτων του εγκεφάλου του .

Εν κατακλείδι, χωρίς να πρόκειται περί κάτι σπουδαίου, η ταινία σου κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον, δεν σε προδίδει και σίγουρα αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από αυτό που περίμενες να δεις.

LETTERS FROM IWO JIMA (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες.Ο Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Κλιντ Ίστγουντ, μετά το ενδιαφέρον πολεμικό φιλμ, "Οι σημαίες των προγόνων μας", επανέρχεται στην ιστορία της πολιορκίας, κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, του μικρού και άγονου ιαπωνικού νησιού Iwo Jima, από τους Αμερικανούς, για να ολοκληρώσει το χρονικό που ξεκίνησε, φωτίζοντας αυτή τη φορά τα τραγικά γεγονότα από την πλευρά των αμυνομένων, δηλαδή των Ιαπώνων.

Η έλευση του στρατηγού Μασαγιούκι Σαέκι στο απομονωμένο νησί Iwo Jima, βρίσκει τους Ιάπωνες στρατιώτες απογοητευμένους, χωρίς πίστη και ελπίδα, πνευματικά παραδομένους και ηθικά ηττημένους, να διανοίγουν χωρίς σχέδιο και στρατηγική, σχεδόν άσκοπα, θά λεγε κανείς, χαρακώματα στην κορυφογραμμή της παραλίας, περιμένοντας την απόβαση του πανίσχυρου αμερικανικού στρατού.

Οι ευγενικοί τρόποι και η μνημειώδης ψυχραιμία του καλλιεργημένου αξιωματικού, με την υψηλή αίσθηση του καθήκοντος και την βαθιά ανθρωπιά, θα τονώσουν το ηθικό των καταπονημένων στρατιωτών, προκαλώντας ταυτόχρονα ανησυχία στους υφιστάμενους του αξιωματικούς, που βλέπουν στο πρόσωπό, του νέου τους ηγέτη, έναν αμερικανοθρεμμένο στρατιωτικό, περισσότερο ικανό για υποθέσεις γραφείου, παρά για να ηγηθεί μιας τόσο σημαντικής για την πατρίδα μάχης.
Οι ώρες της αναμονής είναι αγωνιώδεις και βασανιστικές για τους Ιάπωνες που περιμένουν το θάνατο γράφοντας γράμματα στους αγαπημένους τους, με την ψυχολογία ενός μελλοθανάτου.

Την ώρα που η ανεξάντλητη πολεμική μηχανή των Αμερικανών πλησιάζει στο νησί, με δεκάδες πλοία και μαχητικά αεροσκάφη και χιλιάδες άρτια εκπαιδευμένους στρατιώτες, οι Ιάπωνες πολιορκημένοι πληροφορούνται ότι ο στόλος της χώρας του έχει ηττηθεί κι ότι πρέπει στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις να υπερασπιστούν το θρυλικό ξερονήσι.
Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος των πιο "συντηρητικών" τάσεων του Χόλιγουντ, Κλιντ Ίστγουντ, αποδεικνύει εδώ, με τη νέα του ταινία, πόσο "προοδευτικός" μπορεί να είναι κάποιος δημιουργός, όταν σκηνοθετεί με άποψη και σεβασμό στην προσωπική του ιστορία και κατ επέκταση στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η προσπάθειά του να συνεισφέρει στην ιστορική αλήθεια είναι τίμια και η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθεί επιτυγχάνει τον βασικό του στόχο: να επιφέρει κάποια ηχηρά πλήγματα στα παγιωμένα στερεότυπα δεκαετιών.

Ο επιτιθέμενος και ο αμυνόμενος, ο καλός και ο κακός, ο δίκαιος και ο άδικος, είναι ταυτότητες που ενυπάρχουν ταυτόχρονα σε Ιάπωνες και Αμερικανούς στρατιώτες που μοιράζονται ακόμα τον ίδιο φόβο, τις ίδιες κρυφές ελπίδες αλλά και την ίδια ανίσχυρη βούληση απέναντι σ΄αυτούς που τους στέλνουν στο θάνατο.

Τους ισχυρούς, δημιουργούς εθνικών προφάσεων και κατασκευασμένων αξιών, με την ξεκάθαρη, όμως, ταυτότητα και επιδίωξη.

Αυτούς που εμπνέουν τον θάνατο στους ανίσχυρους.

Στο Letters from Iwo Jima,
η απολαυστική τεχνική αρτιότητα της, υπερισχύει κάθε άλλης πτυχής της ταινίας, που βλέπετε, όμως, με μεγάλο ενδιαφέρον κι ένα διαρκή θαυμασμό για τον τρόπο και την λεπτότητα που επέλεξε ο δημιουργός της να καταπιαστεί, σαν συντηρητής παλιών ιστοριών, με ένα δύσκολο εγχείρημα.

BRIDGE TO TERABITHIA (ΑΡΧΕΙΟ)

Νέες ταινίες. Ο νεαρός Jesse ζει με την οικογένειά του σε ένα τυπικό χωριό των ΗΠΑ. Είναι ένα παιδί ευαίσθητο, φιλότιμο, με ιδιαίτερα γόνιμη φαντασία και ένα μοναδικό για την ηλικία του ταλέντο στη ζωγραφική.

Στο σχολείο του, είναι σχεδόν πάντα απομονωμένος από τα υπόλοιπα παιδιά, με τα οποία τίποτα κοινό δεν τον συνδέει.

Αντιθέτως, βιώνει καθημερινά το χλευασμό και την απόρριψη και αντιμετωπίζει συνεχώς βασανιστικούς μικροκαβγάδες και δυσάρεστα περιστατικά, πέφτοντας θύμα της μακροθυμίας του αλλά κυρίως της ασυγχώρητης διαφορετικότητάς του.

Μια μέρα, θα έρθει στο σχολείο μια καινούργια μαθήτρια που θα αλλάξει τη διάθεση και ολόκληρη τη ζωή του μικρού Jesse.

Στο πρόσωπο της γλυκιάς Leslie, με την πρόωρη ωριμότητα και την θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων, ο Jesse, θα γνωρίσει την καλύτερη φίλη που είχε ποτέ.

Οι δυο τους αφημένοι στην οργιαστική φαντασία τους, θα ανακαλύψουν, λίγα, μόλις, μέτρα μακριά από το σπίτι τους, έναν τόπο γεμάτο δράκους, μυστηριώδη πλάσματα της φύσης, ιππότες, νεράιδες και μυθικές, πρωτόγονες απειλές, ζώντας αυτό που κάθε παιδί της ηλικίας τους ονειρεύεται: Την απόλυτη περιπέτεια.

Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την μυστική τους γωνιά, την ανομολόγητη κρύπτη τους, τον προσωπικό τους τόπο, μέσα στο σπίτι , ή σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, για να φτιάξουν το δικό τους μαγικό σύμπαν, όπου όλα είναι πιθανά, είναι το πνεύμα της ιστορίας.

Η ταινία πραγματεύεται την υπαρξιακή ανάγκη των παιδιών, να ξεφύγουν από την συμβατική καθημερινότητα με όχημα την αναξιοποίητη φαντασίας τους.

Πρόκειται για μια παιδική περιπέτεια, χαλαρής αιτιολόγησης, που δεν συνιστάται σε ενηλίκους, γεμάτη στερεότυπα, προβλέψιμες εξελίξεις και σαφείς αναφορές σε ένα χιλιοπαιγμένο μοντέλο δράσης των προηγούμενων δεκαετιών.
Ωστόσο, δεν αποκλείεται να προκαλέσει κάποιο ενδιαφέρον στους θεατές της ηλικίας που απευθύνεται.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΧΩΡΙΣ ΑΤΖΕΝΤΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ολοκληρώνεται σε λίγες ώρες η επίσκεψη του Κώστα Καραμανλή στην Τουρκία, η πρώτη Έλληνα πρωθυπουργού στη γειτονική χώρα, μετά από αρκετές δεκαετίες.

Μια επίσκεψη που χαρακτηρίζεται από έλλειψη συγκεκριμένης ατζέντας και μια αίσθηση υποχρέωσης του Έλληνα πρωθυπουργού απέναντι στον Τούρκο ομόλογό του.

Οι δύο άντρες ωστόσο, σε πολύ καλό κλίμα, συζήτησαν εχθές για όλα τα ζητήματα που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, από την εκκρεμότητα της υφαλοκρηπίδας μέχρι τα δικαιώματα του πατριαρχείου και το Κυπριακό, σε μια συνάντηση που διήρκησε για περίπου μία ώρα πέραν του προγραμματισμένου.

Κοινός παρανομαστής των δηλώσεων τόσο του Έλληνα πρωθυπουργού, όσο και του κ. Ερντογάν στάθηκε η ανάγκη να συνεχιστεί η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών και να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στις δυνατότητες συμπόρευσης που παρέχει ο ενεργειακός τομέας με ορίζοντα την πλήρη εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η επίσημη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία θα ολοκληρωθεί σήμερα με την συνάντησή του με τον πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλά Γκιουλ, ενώ κατόπιν ο κ. Καραμανλής θα μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα επισκεφτεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Μια επίσκεψη λοιπόν χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα και κατ επέκταση στόχευση, όπως προείπαμε δεν θα μπορούσε να βγάλει ούτε πολλές ενδιαφέρουσες ειδήσεις, ούτε και φυσικά κάποια θεαματική εξέλιξη στα ελληνοτουρκικά.

Ωστόσο, το καλό κλίμα, που αναπτύσσεται, έστω και με αργό ρυθμό, μεταξύ των δύο χωρών, φαίνεται να αποτινάσσει σταδιακά μέρος της αρνητικής αύρας που ιστορικά παρεμβαίνει μεταξύ των δύο διπλωματιών και ενισχύει την αίσθηση καχυποψίας που χαρακτηρίζει τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.

Άρα η συγκεκριμένη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην γειτονική χώρα μόνο ως προς την προσθήκη ενός ακόμα λίθου στην οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ουσιαστική και χρήσιμη για την ελληνική πλευρά.

ΕΞΑΝΤΑΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Με ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος οδοιπορικό στον έκτασης 14 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων Αρκτικό Ωκεανό που κρύβει σύμφωνα με τους ερευνητές το 25% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο ο Εξάντας του Γιώργου Αυγερόπουλου ολοκληρώνει την ενότητα των ντοκιμαντέρ του για το κλίμα.

Πρόκειται για μια σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή με τίτλο "Αναμέτρηση στη Στέγη του Κόσμου" και θέμα της, την καταγραφή του σκηνικού του σύγχρονου "Ψυχρού Πολέμου", για τις ανάγκες της οποίας ο γνωστός δημοσιογράφος και οι συνεργάτες του ταξίδεψαν σε Ρωσία, Καναδά και Νορβηγία, και πιο συγκεκριμένα στις περιοχές που θεωρούνται τα σημεία κλειδιά του προβλήματος, την ώρα που λιώνουν οι πάγοι και ολόκληρες θαλάσσιες περιοχές και νησιά απειλούνται στα επόμενα χρόνια.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται κατά την διάρκεια του ντοκιμαντέρ στο Αρκτικό λιμάνι του Τσόρτσιλ στο Β. Καναδά το οποίο αγόρασε το 1997 από την καναδική κυβέρνηση ο επιχειρηματίας Πατ Μπρόε και το οποίο την ώρα που λιώνουν οι πάγοι και νέοι θαλάσσιοι δρόμοι ανοίγονται αποδεικνύεται γι αυτόν μιας πρώτης τάξεως επένδυση που του αποφέρει περισσότερα από 100.000.000 δολάρια κέρδος το χρόνο.

Πως όμως βλέπουν το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, οι περίπου 800 κάτοικοι του Τσόρτσιλ; Την απάντηση, που αναμένεται να δημιουργήσει νέα ερωτηματικά και απορίες αξίζει να την ακούσουμε παρακολουθώντας απόψε το βράδυ το ντοκιμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΕΜΨΥΧΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η διαμάχη στον εκδοτικό χώρο είναι η πιο πρόσφατη διάσταση της περιβόητης υπόθεσης Ζαχόπουλου. Την ώρα που τα ελληνικά λιμάνια ανοίγουν διάπλατα τις πύλες της χώρας στους ιδιώτες και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα της ύφεσης, με χαρακτηριστικά ενός μίνι κραχ, όπως επισημαίνουν οι αναλυτές, το ελληνικό κοινό έχει χωριστεί σε "φιλοτριανταφυλλοπουλικούς" και "φιλοαναστασιαδιακούς" και κονταροχτυπιέται σε καφενεία, σπίτια, γυμναστήρια και χώρους εργασίας, για το ποιος από τους δύο υποτίθεται ότι απέκτησε με νομιμότερο τρόπο την μεγάλη περιουσία του .

Αλλά να ήταν μόνο αυτό; Τα τηλεοπτικά πάνελ έχουν γεμίσει με δημοσιογράφους και διευθυντές εφημερίδων και οι πολιτικοί σε μια γωνία, παριστάνουν πλέον, ελλείψει ρόλου, τους δημοσιογράφους, ανίσχυροι, σχεδόν αφηρημένοι, χωρίς αυτοπεποίθηση και αίγλη, παρεμβαίνοντας στις συζητήσεις μόνο και μόνο για να θέσουν καμιά ερώτηση στον δημοσιογράφο- αντικείμενο του ενδιαφέροντος-, άντε και στην καλύτερη των περιπτώσεων να σχολιάσουν κατά το δοκούν, και πάντα στα τάιμ άουτ της συζήτησης, την δύσοσμη επικαιρότητα, λαϊκίζοντας με τον πλέον παρωχημένο τρόπο περί απολύτων ευθυνών της αντίπαλης πολιτικής παράταξης στη δημιουργία αυτού του κλίματος.

Την ίδια ώρα μάλιστα που η άποψη του κόσμου για την αναξιοπιστία των πολιτικών δείχνει να παγιώνεται επικίνδυνα, και οι ίδιοι να μην έχουν τα κουράγια να αντισταθούν στην γιγάντωση των ΜΜΕ, η ευφάνταστη σεναριολογία, δευτεροκλασάτων, και τριτοκλασάτων συνήθως, τηλεοπτικών δημοσιογράφων, απειλεί ευθέως και την ήδη εύθραυστη αξιοπιστία και της ίδιας της δημοσιογραφίας.

Το βέβαιο είναι ότι μετά και τον κάματο της συγκεκριμένης αποκρουστικής τηλεοπτικής συγκυρίας, ούτε ο Θέμος Αναστασιάδης θα φαίνεται τόσο συμπαθητικούλης στην κοινή γνώμη ούτε ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κατά τον ίδιο τρόπο πειστικός με το παρελθόν. Αλλά θα υπάρχουν και άλλες συνέπειες πολύ πιο δραματικές από τις προαναφερθείσες, όπως η επιβεβαίωση της εμπλοκή της δημοσιογραφίας στο τεράστιο θέμα της διαπλοκής που θα έχει πλέον νομιμοποιηθεί από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που μοιάζουν σήμερα να αρνούνται τον ίδιο τους τον εαυτό για να γίνουν κάτι λιγότερο από αυτό που αντιπροσωπεύουν. Η δραματικότερη ωστόσο επίπτωση για την εγχώρια δημοσιογραφία θεωρώ ότι θα αφορά την ταύτισή της στη συνείδηση του κόσμου με έναν πακτωλό χρημάτων αμφίβολης συνήθως προέλευσης και την καθολικότερη επιβεβαίωση της απλής αίσθησης ότι όλοι για το κουμάντο τους μοχθούν και για τίποτα παραπάνω, η οποία πιθανότατα θα αποκτήσει πλέον κάποιο βαθμό βεβαιότητας. Όσο δε για τους πολιτικούς μας, γεννήματα της αναξιοκρατίας άλλωστε πολλοί εξ αυτών, φαίνεται σε μεγάλο βαθμό, να περιορίζονται σε έναν ρόλο αρκούντως απογοητευτικό: Εκείνον δηλαδή μιας γλάστρας πολυτελείας, με ευφράδεια και άποψη, που όμως δεν έχει ούτε το απαραίτητο κουράγιο να την εκφράσει, αλλά ίσως ούτε και την βούληση. Κι έτσι μοιάζουν επικοινωνιακά τόσο ξέμπαρκοι στις εν λόγω συζητήσεις που θα έπρεπε να μπούμε ρεαλιστικά σε πολύ ανησυχητικές σκέψεις βλέποντάς τους σαν ξέπνοους και αποκαρδιωμένους πρωταγωνιστές των τάιμ άουτ του δημόσιου διαλόγου.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι όποιος δεν έχει ήδη την δυνατότητα να αντιληφθεί ότι η βαθμιαία απαξίωση της Δικαιοσύνης, της Πολιτικής και του πολιτικού κόσμου, θα οδηγήσει σταδιακά και σε μια αντίστοιχου μεγέθους απαξίωση της δημοσιογραφίας και των Μέσων, αλλά και ξεχωριστά της δουλειάς που ο καθένας από εμάς κάνει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην του, μπορεί να συνεχίσει να συκοφαντεί χωρίς στοιχεία, να σπέρνει αδιασταύρωτες πληροφορίες, να λοιδορεί, να σκαρώνει ευφάνταστα σενάρια. Ώσπου τελικά η απογοήτευση του κόσμου για όλους και για όλα να οδηγήσει πιθανότατα στην αποκρυστάλλωση της ματαιότητας και στην επίκληση ενός "κοινωνικού απορρήτου" που θα εκφραστεί με αποχή τόσο από την τηλεόραση, την πολιτική, τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και από τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του πολίτη προς την Πολιτεία και το κράτος.

ΞΕΦΟΥΡΝΙΣΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η συνεχής επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου τις τελευταίες ημέρες όχι μόνο επιτείνει την ασάφεια της επικαιρότητας, αλλά και υπονομεύει σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία των δημοσιογράφων και του λειτουργήματος που ασκούν.

Γιατί είναι ιστορικά και διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι οποιαδήποτε ανθρώπινη κατάκτηση, είτε αυτή λέγεται ελευθερία βούλησης, έκφρασης, κριτικής, είτε αναγνωρισμένο επαγγελματικό δικαίωμα, κινδυνεύει περισσότερο από αυτούς που το διαχειρίζονται αλόγιστα παρά από τους ίδιους τους πολέμιούς του.

Που θα πάει λοιπόν, αυτή η κατάσταση, με το ξεφούρνισμα ειδήσεων, αναφορών, καταγγελιών, χωρίς την απαραίτητη στοιχειοθέτησή τους. Τι αξία έχει λοιπόν να πω πως έγινε αυτό ή το άλλο περιστατικό, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να τεκμηριώσω τα αναφερθέντα.

Φυσικά και, ο δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα να μην αποκαλύπτει τις πηγές του, αλλά όσο ετούτο αποτελεί δικαίωμά του, άλλο τόσο αποτελεί δικαίωμα του πολίτη ή του καταγγελλομένου να αποζητά την πλήρη διαλεύκανση μιας καταγγελίας.

Γιατί πάντα, ειδικά σε μια περίοδο υπερπληθωρισμού των μέσων και των διαφορετικών φωνών, ελλοχεύει ο κίνδυνος τις δημιουργίας μιας χιονοστιβάδας μη αποδεδειγμένων ειδήσεων, που θα οδηγήσουν τελικά στην απαξίωση της ίδιας της ενημέρωσης και του δημοσιογραφικού λόγου.

Γι αυτό θεωρώ ότι η επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου πρέπει να γίνεται με φειδώ και σοβαρότητα, είτε αυτή αφορά σημαντικές καταγγελίες είτε όχι. Όπως επίσης θεωρώ ότι ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων, δίνοντας λαβές σ αυτούς που επιβουλεύονται την ελεύθερη έκφρασή. Επιπλέον, δεν νοείται να γίνεται δημιουργός εντυπώσεων, που αντί να τις διαλευκάνει, αντί να ξεκαθαρίζει με την έρευνα του την ήρα από το στάρι και να παραδίδει αυτούσια την είδηση, να συμβάλλει τελικά με την αντιεπαγγελματική του στάση στην αναξιοπιστία του επαγγέλματος και στην δημιουργία μιας γενικευμένης πλέον αίσθησης ότι όσο πιο πολύ φωνάζει κανείς τόσο περισσότερο δίκιο έχει.

ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΟΥΣ: ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ (ΑΤΗΕΝΣ24)

Βρισκόμαστε περίπου ένα χρόνο πριν από την ολοκλήρωση της προεδρικής θητείας του Τζορτζ Μπους και ο Αμερικανός πολιτικός καίγεται να προσθέσει στο βιογραφικό του ένα είδος άλλοθι σ αυτούς που τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους χειρότερους προέδρους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μια μεγάλη επιτυχία στη διεθνή σκηνή, που θα παρέπεμπε θετικά στις ημέρες του και θα αντανακλούσε ένα μικρό επίτευγμα στο θέμα της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας, ίσως αποτελούσε γι αυτόν ένα εντελώς αδιάφορο θέμα πριν από λίγα χρόνια, καθώς ήταν φανερό πως οι προτεραιότητές του είχαν πάντοτε την οσμή του πετρελαίου, όμως σήμερα, μπροστά στο φάσμα μιας βλαπτικής υστεροφημίας, του είναι σχεδόν αναγκαία. Αν δεχτούμε φυσικά σαν βάση το γεγονός ότι δεν πρόκειται για την ανόητο, ηλίθιο και αναίσθητο άνθρωπο που περιγράφουν από την αρχή της θητείας του οι ουκ ολίγοι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γιατί αν πρόκειται, ούτε θέμα υστεροφημίας τίθεται, ούτε θέμα διαχείρισης ενός σεβαστού προφίλ στα μετά Λευκού Οίκου χρόνια.

Αυτή λοιπόν η επιτυχία που επιδιώκει ο Αμερικανός πρόεδρος, ούτε το Ιράν αφορά, καθώς ακόμα και το αμερικάνικο κοινό δεν συμμερίζεται τις ανησυχίες του, στο βαθμό τουλάχιστον που τις διατυπώνει, ούτε φυσικά την εξάρθρωση της Αλ Κάιντα και την σύλληψη του Μπιν Λάντεν, με τους οποίους δεν δείχνουν και να πολυασχολούνται τα τελευταία τρία χρόνια, ούτε καν σε επίπεδο ρητορικής.

Και φυσική αυτή η επιτυχία δεν αφορά τον Κάστρο, τον Τσάβες, και το κόκκινο τόξο στη Λατινική Αμερική, καθώς και οι ψυχροπολεμικές κραυγές απ όπου κι αν προέρχονται μάλλον σαν παρωχημένο ανέκδοτο φαντάζουν εν έτη 2008.

Τέλος η επιτυχία που ονειρεύεται σε διεθνές επίπεδο ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί να αφορά ούτε την αναγνώριση του Κόσσοβου, ούτε την εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος προστασίας στην Ανατολική Ευρώπη, ούτε την ανθρωπιστική κρίση στο Σουδάν και την διοικητική μεταρρύθμιση των Ηνωμένων Εθνών.

Άρα, τι μας απομένει, προκειμένου, ο Τεξανός πολιτικός να βγάλει από πάνω του το ράμφος του γερακιού, που πολύ επιτυχημένα οι σκιτσογράφοι ανά τον κόσμο του έχουν προσκολλήσει, και να φορέσει για την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία λευκά φτερά περιστεριού; Φυσικά το Μεσανατολικό.

Τώρα, τι είδους μερίδιο αποζητά, σε μια ενδεχόμενη θετική έκβαση των συνομιλιών μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων εντός του 2008, και σε τι είδους ιστορικής αναγνώρισης της συνεισφοράς του σε αυτή ελπίζει είναι άλλο θέμα. Λες και θυμούνται ποτέ οι έγγαμοι που έσωσαν τελικά τον γάμο τους με μια ειδυλλιακή συνάντηση σ ένα φιλόξενο ξενοδοχείο, το όνομα του ξενοδόχου.

Αντίθετα, ιστορικά, όλοι θα θυμούνται τον πρόεδρο, που δεν κατάφερε να αποτρέψει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, που έφερε την Δημοκρατία του στο Ιράκ με ανθρώπινο κόστος εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών, που προκάλεσε τόση μεγάλη ζημιά στην παγκόσμια φήμη της πατρίδας του, τον πρόεδρο που απορρύθμισε το σύστημα υγείας της χώρας του, την οικονομία της οποίας, οι πολιτικές του οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ύφεση, τον πρόεδρο που δεν συνέλαβε όπως είχε υποσχεθεί τον υπ αρίθμ. 1 τρομοκράτη στον κόσμο, τον πρόεδρο που έφερε στον κόσμο ολόκληρο ένα νέο είδους φόβου, αυτόν των υπέρμετρων ελευθεριών και των "πλεοναστικών" ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εν κατακλείδι, ο Αμερικανός πρόεδρος, αν οι υποθέσεις μας έχουν μια βάση αληθείας, κυνηγά μια ανύπαρκτη ευκαιρία, καθώς κανένα δικαστήριο, καμιά ιστορία και καμιά λογική δημοκρατία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ελαφρυντικά στον πατροκτόνο και μητροκτόνο νεαρό, που ισχυρίζεται ότι αξίζει την ευσπλαχνία μας επειδή έχει μείνει ορφανός. Όσον αφορά δε την εξέλιξη των συνομιλιών Ισραήλ και Παλαιστίνης φαίνεται να υπάρχει και διάθεση και αποφασιστικότητα, δύο στοιχεία τα οποία, οι ακραίες δυνάμεις και των δύο χωρών θα επιδιώξουν να εξασθενήσουν.

Ήδη, σήμερα, το δεξιό κόμμα Ισραέλ Μπεϊτένου, το οποίο διαθέτει 11 έδρες στην 120μελή Κνεσέτ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τον κυβερνητικό συνασπισμό του Εχούντ Όλμερτ, διαμαρτυρόμενο για τις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστινίους. Οι υπερασπιστές των απόλυτων λύσεων είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούν μια προσέγγιση βασισμένη σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, αποδεικνύεται εκ νέου. Ωστόσο, αν αυτή η προσπάθεια επαναπροσέγγισης, δεν πυροδοτείται απλώς από ένα "επικοινωνιακό" καπρίτσιο του προέδρου Μπους, γεννά νέες ελπίδες που απομένει να δείξει ο χρόνος αν είναι βιώσιμες.

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, ένας λαός, κλυδωνίζεται από την υπόθεση Ζαχόπουλου. Διαμαρτυρόμενη από τη μια για τον βομβαρδισμό ασήμαντων και αναπόδεικτων πληροφοριών που καθημερινά δέχεται, βάζοντας από την άλλη ,όμως, παράλληλα, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μάλιστα, το μάτι της στην τεχνηέντως δημιουργηθείσα κλειδαρότρυπα των ημερών, όπως αποδεικνύει η επιβράβευση κάθε προσπάθειας δημοσίευσης πικάντικων λεπτομερειών ή διαφόρων φωτογραφικών ντοκουμέντων σχετικών με την συγκεκριμένη υπόθεση.

Το βέβαιο είναι ότι, τραβώντας επίμονα και το πιο ασήμαντο ζήτημα από τα αφτιά, κάποια στιγμή θα προκύψουν και ουσιαστικά ζητήματα, πέστε νομοτελειακά, πέστε επειδή η διαφθορά και η διαπλοκή έχουν βαθύτατες πλέον ρίζες στη νοοτροπία, τις αντιλήψεις και τις πρακτικές του σύγχρονου Έλληνα. Και τότε θα έχουν το θράσος να μας πουν, ότι είχαν και δίκιο που επέλεξαν τη διαδρομή μέσω Ιερουσαλήμ για να μας πάνε στη Ρώμη.

Αυτό που σίγουρα όμως δεν μπορώ να καταλάβω, την ώρα που το ζήτημα Ζαχόπουλου μετατρέπεται σε μια αρένα διευθέτησης οικονομικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, είναι σε τι πραγματικά αποσκοπούσε η δημοσίευση του συγκεκριμένου φωτογραφικού υλικού την Κυριακή από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", καθώς και η αναδημοσίευσή του όπως έμαθα από την εφημερίδα "Αυριανή", πέραν της προφανούς εμπορικής στόχευσης.

Όμως και εμείς οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές, οι καταναλωτές, κάθε άλλο παρά άμοιροι ευθυνών ήμαστε στη δημιουργία αυτής της δυσωδίας, κάθε άλλο παρά "δεν φταίμε σε τίποτα". Καθόσον την ίδια ώρα που παραδεχόμαστε, πόσο αφόρητα ενοχλητική έχει γίνει αυτή η διεφθαρμένη όσμωση, κλείνουμε και τα παραθυρά μας ερμητικά για να μην ανανεωθεί ο αέρας. Και δεν εννοώ φυσικά, ούτε τα παράθυρα της τηλεόρασης, αλλά ούτε και τις κλειδαρότρυπες της έντυπης δημοσιογραφίας. Αναφέρομαι στα παράθυρα της προσωπικής μας συνείδησης, της αισθητικής και των ανησυχιών μας.

Την ίδια ώρα ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσαν-(και είναι πολύ αισιόδοξο το γεγονός ότι όλα αυτά εξακολουθούν να μας προκαλούν αίσθηση)- οι καταγγελίες του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στη χθεσινή εκπομπή του "Κίτρινος Τύπος" που προκάλεσαν μάλιστα και την επέμβαση της δικαιοσύνης, καθώς ο προϊστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών κ. Π. Πούλιος ανέθεσε στην Εισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Μαρία Γκανέ να ελέγξει αν είναι βάσιμοι οι ισχυρισμοί του κ. Τριανταφυλλόπουλου που ανέφερε χθες ότι βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος του πρότεινε να μην εμπλέξει τον επικεφαλής της υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων κ. Κλαδά στην υπόθεση Ζαχόπουλου με αντάλλαγμα να λυθούν εκκρεμότητες του δημοσιογράφου και εκδότη της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" κ. Θέμου Αναστασιάδη με την εν λόγω υπηρεσία.

Εκκρεμότητες του συμπαθούς Θέμου, μια γεύση των οποίων πήραμε νομίζω όλοι όσοι παρακολουθήσαμε την συγκεκριμένη εκπομπή του "Κίτρινου Τύπου" και επί των οποίων έχει ο δημοσιογράφος τόσο τον χρόνο όσο και την ευχέρεια να τοποθετηθεί.

Μια τοποθέτηση που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως από όλους εκείνους τους ανθρώπους που τον θαύμασαν τόσα χρόνια, για τον τρόπο που πολύ εύστοχα, χιουμοριστικά και ανατρεπτικά, σατίρισε, σχολίασε και έψαυσε με τη δύναμη της ευφυούς πένας του, τη βρώμα της διαπλοκής, σε ένα σύστημα που σφραγίστηκε από την διαφθορά, την ανοησία και την απάτη. Γιατί όπως έχουν τα πράγματα, οι συγκεκριμένες αναφορές που ακουστήκαν για το πρόσωπό του και πολύ σοβαρές είναι και με χιούμορ είναι πολύ δύσκολο κανείς να τις αποκρούσει. Την ώρα μάλιστα που ο δημοσιογράφος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας απίστευτης διαπλοκολογίας, φερόμενος από δημοσιεύματα ως ο κομιστής του επίμαχου DVD στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αλλά κυρίως την ώρα ενός μεγάλου "αυτογκόλ".

Και αναφέρομαι φυσικά στη δημοσίευση των φωτογραφιών, από το κυριακάτικο φύλλο του "Θέματος", που αποτυπώνουν στιγμιότυπα από μια ερωτική συνεύρεση του ζευγαριού που μονοπώλησε τον τελευταίο μήνα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Κάτι που τελικά θεωρώ ότι παραβιάζει με τον πιο ωμό τρόπο προσωπικά δεδομένα, δεοντολογίες, ηθικές, αξίες, χωρίς μάλιστα να κομίζει οτιδήποτε καινούργιο στην ενημέρωση των πολιτών.

ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥ: ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

"Μόνο αυτό;" Τον ρώτησα.

"Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι, παρόμοια κατάσταση. Τις υπόλοιπες ημέρες το όργανό μου βρισκόταν σε μια διαρκή κατάσταση "ημι ανάς" όπως και των υπολοίπων".

Ένα κούκου, δεν φέρνει την άνοιξη, σκέφτηκα, προτού πάρει απότομα και πάλι ο Παυλάρας τον λόγο.

"Ειλικρινά δεν με απασχόλησε ποτέ το θέμα. Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να γίνω σαν τον Μανολάκη τον Καστοριανό. Τον θυμάσαι; Εκείνο τον νευρωτικό τύπο που την ώρα που οι συναδέλφοί του προσέγγιζαν βουλευτές, προκειμένου να εξασφαλίσουν, μια καλή μονάδα, μια καλή μετάθεση, μια καλή αντιμετώπιση, εκείνος έβαζε βύσμα για να μην του χορηγήσουν αντικούκου; Ο μοναδικός μάλιστα που δεν είχε γκόμενα, θυμάσαι;".

"Η να κάνω σαν τον Νικήτα τον θεολόγο που όταν έμαθε ότι πιθανότατα μας ρίχνουν το αντικούκου μέσα στο γάλα ζητούσε συνέχεια αγγαρεία μαγειρεία και έπινε το μισό καζάνι μόνος του, το βόδι". Κι όταν κάποτε μάλιστα τον ρώτησα γιατί έπινε μόνο γάλα, πρωϊ, μεσημέρι, βράδυ, χωρίς να βάζει μπουκιά στο στόμα του, μου απάντησε:

"Νήστευε και μη ερεύνα".


"Ή να γίνω σαν εκείνο τον αθλητή ρυθμικής γυμναστικής που είχαμε στο θάλαμο και έβλεπε συνέχεια στον ύπνο του ότι τον κυνηγάει η WADA για να του κάνει αντι-κούκου κοντρόλ, κι αυτός το σκάει από το ολυμπιακό χωριό με μια μοτοσυκλέτα; Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος φίλε μου".

Ξαφνικά, διέκοψε, τον ειρμό του, σαν κάποιος να τον παρακολουθούσε, και κατέβασε συνομωτικά τον τόνο της φωνής του, η οποία μόλις που ακουγόταν πια:

"Δεν μπορώ να σου πω, αν ο στρατός μας έβαζε αντικούκου. Για την γυναίκα μου, όμως μετά από δέκα χρόνια γάμου, είναι βέβαιος".

Και εξακολούθησε ο Παυλάρας δίνοντας στο θέμα ανυπολόγιστες διαστάσεις:

"Ναι, και πες εσύ ότι μας έβαζαν. Τι άλλο δηλαδή ήθελες να κάνουν;

Φαντάζεσαι αντί για αντικούκου να μας έβαζαν βιάγκρα κι αντί για "αίμα αίμα τούρκικο, αίμα αίμα σκοπιανό" να φωνάζαμε στις αυτοσχέδιες εσωτερικές παρελάσεις "δως τε μια ευκαιρία στην ειρήνη" και "κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο. Και να χαμογελούσαμε κατόπιν σαν την Τσιτσιολίνα κάθε φορά που θα βλέπαμε τον στρατιωτικό φωτογράφο, βγάζοντας μάλιστα και το ένα μας στήθος έξω;

Έ, ήταν ολοφάνερο πλέον, ότι το είχε μελετήσει σε μεγάλο βάθος το θέμα, ο Παυλάρας. Και με τη βεβαιότητα αυτή, όταν μάλιστα ένιωσε κι ότι το είχε κιόλας καλύψει, πήρε και την πρωτοβουλία της συζήτησης και τη μπάλα , και παντογνώστης ων, επί των στρατιωτικών θεμάτων, όπως προείπαμε, έκανε παιχνίδι μόνος του, ξεδιπλώνοντας με τη γοητεία του συνομιλητή που αυτοθαυμάζεται, μια σύντομη ιστορική αναδρομή της πορείας του Δεκανέα από την ανυποληψία προς την απόλυτη καταξίωση. Από την πλευρά μου δεν είχα καμιά απολύτως αντίρρηση να τον παρακολουθήσω και του έδωσα όσο χρόνο χρειαζόταν:

"Η θέση του δεκαννέα ΑΛΛΑΓΗΣ συστάθηκε το 1980 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και προέβλεπε έναν δεκανέα που θα πήγαινε τους σκοπούς στις σκοπιές τους, και θα επέστρεφε κατόπιν για να τους πάρει, τραγουδώντας μαζί τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής: "ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ". Το 1989 ο Τζανής Τζανετάκης σύστησε στο στράτευμα ρόλο ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗΣ, όπου ο δεκανέας αποκτά πια την εξουσία να βγάζει αναφερόμενους σκοπούς. Το 1991 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφασίζει να μην φυλούν σκοπιά τα ανώτερα εισοδήματα και προκειμένου να εφαρμοστεί το διάταγμα συστήνει τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ. Το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου και πάλι δίνει στον συγκεκριμένο βαθμό την εξουσία να αναιρεί αναφορές και να γλιτώνει αναφερόμενους για αδικοπραγία συστήνοντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ
ΤΟ 1996 ο Κωνσταντίνος Σημίτης αποφασίζει να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον Δεκανέα, ο οποίος με την σειρά του στέλνει του σκοπούς να πάνε ασυνόδευτοι στη σκοπιά τους και να υπογράψουν εκείνοι για πάρτη του. Μ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο όλα τα βιβλία των σκοπών θα ήταν επαρκώς υπογεγραμμένα αλλά θα μειωνόταν εκ των πραγμάτων και ο αριθμός των υπηρεσιών. Αυτός αν θυμάστε καλά ήταν ο φημισμένος ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ.
Κι ερχόμαστε στο 2004 οπόταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταρρυθμίζει το θεσμό δημιουργώντας τον ΔΕΚΑΝΕΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ που είναι υποχρεωμένος πια να αναφέρει στον ΑΥΔΜ τα πάντα περί της καθαρότητας των Σκοπιών".

Κατόπιν τούτου ο Παυλάρας θυμήθηκε και τη περίοδο που σαν παλιός πλέον στρατιώτης έκανε εφόδους στους νεότερους φαντάρους.

"Τους πρώτους δύο μήνες πήγαινα ο ίδιος να υπογράψω" έλεγε, σαφώς μετανιωμένος, κάνοντας τον απολογισμό του. "Ξέρω ότι θα το μετανιώνω για μια ζωή, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο. Μετά ανακάλυψα την τηλεφωνική έφοδο, αλλά όταν μας πήραν χαμπάρι από τα κεντρικά, τα κινητά τηλέφωνά είχαν κιόλας κάνει την εμφάνισή τους.

Την πρώτη έφοδο με μηνύματα την έκανα τα Χριστούγεννα του 2000.

Γράφω μήνυμα: Τοκ Τοκ Τοκ Τοκ.
Μου γράφει ο σκοπός: Αλτ τεις ει;
Του γράφω: Έφοδος
Μου γράφει: Προχώρει
Του γράφω: Πέντε
Μου γράφει: Προχώρει στο παρασύνθημα
Του γράφω: Συνέπεια
Μου γράφει: Ελεύθερος
Του γράφω: Καλώς".

Α ρε Παυλάρα αξέχαστε, σκέφτομαι, όταν κλείνω το τηλέφωνο, προσπαθώντας να θυμηθώ που τον γνώρισα για πρώτη φορά. Ναι, πρέπει να ήταν την ημέρα που κατατασσόμασταν στο στράτευμα. Τον θυμάμαι σαν τώρα, ψαρωμένο και φοβισμένο να μαθαίνει το "φακελο".

Τότε που, λίγο πριν το σούρουπο, μας επισκέφθηκε ένας λοχίας για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτικών: Δεκανέας, λοχίας, επιλοχίας, δόκιμος, ανθυπασπιστής, υπολοχαγός, λοχαγός, ταγματάργης, συνταγματάρχης, αντιστράτηγος, στρατηγός κτλ.

Κι αμέσως μετά ένας παλιός φαντάρος για να μας μάθει την ιεραρχία των στρατιωτών:

Ζυμάρι, ψωμί, ποντίκι, ψάρι, ψαρούκλα, ψαράς, ψάρακλας, μεσήλικας, συνταξιούχος, παλιός, παλαίουρας, πάλιουρας, παλαιός, απολελές, νεκρός, ζόμπι, χώμα κτλ….

Η ΑΣΤΟΝ ΒΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Εκατοντάδες φανς και δεκάδες δημοσιογράφοι και φωτογράφοι περίμεναν υπομονετικά τον Τομ Χανκς, έξω από την αίθουσα όπου θα γινόταν η λονδρέζικη πρεμιέρα της νέας του ταινίας "Charlie Wilsons War". Ο διάσημος Αμερικανός ηθοποιός λοιπόν εμφανίστηκε με μικρή καθυστέρηση, φορώντας ένα κομψό κοστούμι και έχοντας τυλιγμένο στο λαιμό του ένα κασκόλ της ιστορικής Άστον Βίλα.

Φυσικά, θα ήταν αδιανόητο να μην ερωτηθεί από τους δημοσιογράφους γιατί επέλεξε να φορέσει αυτό το κασκόλ, για να αποκαλύψει με τη σειρά του για μια ακόμη φορά πως είναι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας.

Ας προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε το συγκεκριμένο σκηνικό στην ελληνική πραγματικότητα. Υποτιθέστο, λοιπόν, ότι ο διάσημος ηθοποιός πείθεται με την βοήθειας της Ελληνίδας γυναίκας του να συμμετάσχει στην επόμενη κινηματογραφική ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Η πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει στην Αθήνα με όλες τις προδιαγραφές των σύγχρονων κινηματογραφικών πρεμιέρων ανά τον κόσμο.

Κόκκινο χαλί στρωμένο για τους πρωταγωνιστές, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι σε παράταξη μάχης, εκατοντάδες φανς, με μια φωτογραφία του Χανκς στο χέρι να ξεροσταλιάζουν μέσα στο κρύο, ευελπιστώντας σε ένα αυτόγραφο.

Και πάνω που αρχίζουμε να ανησυχούμε νάτος ο τεράστιος σταρ σκάει μύτη, μέσα από την πολυτελή λιμουζίνα που τον μεταφέρει, φορώντας το ακριβό του κοστούμι, την καμπαρντίνα του, κρατώντας μια ομπρέλα στο ένα χέρι κι έχοντας ένα κασκόλ της Λάρισας κρεμασμένο στο λαιμό του. Οι δημοσιογράφοι για λίγο τον κοιτάζουν έκπληκτοι (όχι όμως σα να βλέπουν τον Χανκς, αλλά σα να βλέπουν τον Χανκς με κασκόλ της ΑΕΛ) κι αμέσως τον ρωτούν αν πράγματι κρυώνει τόσο πολύ κι αν ναι, γιατί δεν βρήκε κανέναν πιο ζεστό κασκόλ για να φορέσει.

Όταν εκείνος τους αποκαλύψει ότι είναι οπαδός της Λάρισας, από τη στιγμή που έγινε η πρώτη επαρχιακή ομάδα της ελληνικής αθλητικής ιστορίας που κατέκτησε το πρωτάθλημα της χώρας, οι δημοσιογράφοι θα αναρωτηθούν (εντάξει όλοι χαρήκαμε, αλλά να γίνεις οπαδός για ένα πρωτάθλημα;) και θα επιμείνουν στο θέμα, ρωτώντας τον αν γνωρίζει για τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες, καθώς και ποια είναι η άποψή του για την μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού το 1984, για την φετινή πρόκριση του Ολυμπιακού στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και για το αν η ΑΕΚ έχει ελπίδες φέτος μετά από πολλά χρόνια να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Τέλος θα του ζητήσουν την πρόβλεψή του για το μεγάλο ντέρμπι της Κυριακής και μέχρι να φύγει από το χώρο της πρεμιέρας ο Χανκς θα έχει ξεχάσει τουλάχιστον προσωρινά δύο πράγματα: το πρώτο, ότι είναι φαν της Λάρισας και το δεύτερο ότι παρευρίσκεται στην πρεμιέρα μιας ταινίας του.

Με λίγα λόγια, όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ, τι σημαίνει στην Ελλάδα να υποστηρίζεις μια ομάδα που δεν ανήκει στις τρεις μεγάλες ομάδες του πρωταθλήματος.

Κι αν αυτό, στο εξωτερικό θεωρείται ένας παράγοντας που προσθέτει ένα επιπλέον γόητρο ιδιαιτερότητας στους καθημερινούς ανθρώπους αλλά κυρίως στα πρόσωπα υψηλού προφίλ-τα οποία πολύ σπανίως θα δείτε να υποστηρίζουν μεταξύ των διαθέσιμων ομάδων των εθνικών τους πρωταθλημάτων κάποιο από τα φαβορί (κι εκεί αν δεν υπάρχουν τεράστιες ομάδες)- στην Ελληνική πραγματικότητα δυστυχώς αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα, για να μην εκλεγεί κάποιος πολιτευτής στο κοινοβούλιο, να αποτύχει μια τηλεοπτική σειρά, να πάει αδιάβαστο ένα βιβλίο και να κλείσει ένα καφενείο ή μια άλλη επιχείρηση που εδράζει σε μια συνοικία. Γιατί προσωπικά δεν γνωρίζω να υπάρχει σε άλλη χώρα τέτοια μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού πίσω από τα άρματα των ισχυρών αυτού του τόπου με τέτοια παράλληλα απαξίωση της ιδέας του αουτσάιντερ, αυτού δηλαδή που διεκδικεί κατ επιλογή του το ίδιο όνειρο από σαφώς όμως μειονεκτικότερη αφετηρία.

Εδώ άλλωστε, η αγάπη μας για την ομάδα μας σπάνια εμπεριέχει κάποια ιδιαίτερη ιδεολογία, παρά μόνο, πολύ έντονο το στοιχείο του τυχαίου, της εξασφαλισμένης επικράτησης, της άμυνας στην καζούρα, του τηλεοπτικού βομβαρδισμού και της ανάγκης μας να ανήκουμε σε μια τεράστια ομάδα χαρούμενων ανθρώπων, τιθασεύοντας κατ αυτό τον τρόπο φαινομενικά την μοναξιά μας και τα συναισθήματα μειονεξίας που μας γεννά η καθημερινότητα. Το πήρε αυτό χαμπάρι και η Πολιτεία και το χρησιμοποιεί και σαν ένα είδος παροχής στους εργαζόμενους που θα ήταν σαφώς πιο διεκδικητικοί και απαιτητικοί αν δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι κατάφεραν να κερδίσουν μέσα σε δύο τρεις μόλις μήνες τους πανίσχυρους Γερμανούς, τους μετρ της οργάνωσης Άγγλους και τους ιδιαίτερα εξελιγμένους Ισπανούς. Τι να μας πουν ,άλλωστε, τώρα μωρέ όλοι αυτοί, με τα γυαλιστερά πεζοδρόμιά τους, τους χαμηλούς δείκτες ανεργίας, τις πράσινες πόλεις τους, τους υψηλούς μισθούς, το ποιοτικό σύστημα υγείας και τα τοιαύτα. Έτσι κι αλλιώς τις γυναίκες τους, πάλι εμείς θα τις διασκεδάζουμε το επόμενο καλοκαίρι....

ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ: ΕΝΑΣ ΣΤΑΡ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

"Ερωτύλο, τσιγκούνη και ανάξιο για την προεδρία", φέρεται να έχει χαρακτηρίσει τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, η πρώην σύζυγός του, Σεσιλιά, σε βιβλίο, που η ίδια ζητά με αίτημά της από δικαστήριο του Παρισιού να μην κυκλοφορήσει.

Συγγραφέας του πονήματος, που αναμένεται να ταράξει για μια ακόμη φορά τα νερά της γαλλικής πολιτικής σκηνής, με τον τίτλο "Σεσιλιά", είναι η γνωστή Γαλλίδα δημοσιογράφος Άννα Μπιτόν, φίλη για πολλά χρόνια, όπως ισχυρίζεται η ίδια, της πρώην και για λίγες μόλις ημέρες πρώτης κυρίας της Γαλλίας.

Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες, το βιβλίο αυτό, που αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός των επόμενων ημερών από τον εκδοτικό οίκο Flammarion, περιέχει πληθώρα δηκτικών σχολίων που εκστομίζει η Σεσιλιά για τον πρώην σύντροφό της, τον οποίο χαρακτηρίζει εκτός των άλλων και ως "έναν άνθρωπο που δεν αγαπάει κανέναν, ούτε καν τα παιδιά του, με μια σημαντική πλευρά της προσωπικότητάς του να είναι γελοία, αναξιοπρεπή, με προβλήματα συμπεριφοράς κ.ο.κ".

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Γάλλος πρόεδρος, σ αυτούς τους πρώτους μήνες της θητείας του επιδιώκει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο παράλληλα σε τρία ταμπλό.

Το πρώτο είναι φυσικά, η εσωτερική πολιτική ζωή της Γαλλίας, όπου εκλέχθηκε για να μεταρρυθμίσει ένα σύστημα , κατ αυτόν, γεμάτο αγκυλώσεις, αμετροέπειες, και λιμνασμένες πεποιθήσεις. Αναδεικνύοντας, με τη βοήθεια των μέσων, τον εαυτό του από νοικοκύρη συντηρητικό πολιτικό σε ηγετική μορφή που ξεπερνάει τα όρια της παραδοσιακής γαλλικής Δεξιάς, ο Νικολά Σαρκοζί, χρησιμοποίησε στην συνέχεια το προνόμιό του προκειμένου να δημιουργήσει μια κυβέρνηση συνθετική, δημιουργώντας με την ανάθεση υπουργείων και θέσεων κλειδιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα σε ιδεολογικούς του αντιπάλους έναν υπαινιγμό ομοθυμίας, συναίνεσης και διακομματικής ταύτισης προτεραιοτήτων. Γενναίο βήμα, παραδέχτηκαν πολλοί αναλυτές. Ακολούθησε το νομοσχέδιο για τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους, με το οποίο έβαλε το δάχτυλο στη φωτιά χωρίς καν να τσουρουφλιστεί, θίγοντας το απαγορευμένο ζήτημα των ασφαλιστικών προνομίων μιας συγκεκριμένης τάξης επαγγελματιών, έχοντας όμως εξασφαλισμένη τη στήριξη της πλειοψηφίας της γαλλικής κοινής γνώμης. Όπως ήδη μάλιστα, ο Γάλλος πρόεδρος προανήγγειλε, το επόμενο μεταρρυθμιστικό του εγχείρημα αφορά την προώθηση μιας πολύ φιλόδοξη μεταρρύθμισης στην διοικητική διαχείριση των μεγάλων νοσοκομείων της χώρας, αλλά και την αναβάθμιση της αξιοπιστίας των γαλλικών πανεπιστημίων. Και φυσικά έπεται συνέχεια.

Το δεύτερο πεδίο στο οποίο ο Γάλλος πρόεδρος, ανέλαβε από τις πρώτες κι όλα ημέρες της θητείας του έναν ιδιαίτερα ενεργητικό ρόλο, είναι αυτό της διεθνούς πολιτικής σκηνής, όπου ο αμφιλεγόμενος πολιτικός από τη μια φλερτάρει απροκάλυπτα με το φιλελεύθερο αμερικανικό μοντέλο κι από την άλλη επικαλείται εντός των τειχών της Ευρώπης, την ανάγκη απόκτησης από τον καπιταλισμό μιας ηθικής διάστασης που δεν θα αφήνει τον πολίτη παρατημένο στην τύχη του. Σαν να μας λέει με λίγα λόγια ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο....

Τέλος, το τρίτο πεδίο στο οποίο ο Γάλλος πρόεδρος διαπρέπει από την έναρξη κιόλα της διακυβέρνησής του, είναι αυτό της διαχείρισης της προσωπικής του ζωής, καθότι καταφέρνει με ιδιαίτερα ευφυή τρόπο να την αφήνει επιτηδευμένα ανοχύρωτη χρησιμοποιώντας την τελικά ως ένα πολύ καλό μέσο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από την σφοδρότητα των επιλογών που έχει ήδη αποφασίσει να ακολουθήσει.

Το σίγουρο είναι ότι ο Γάλλος πρόεδρος γνωρίζει πολύ καλά και τι θέλει και τι κάνει, καθώς κι ότι τίποτα δεν έχει αφήσει στην ευχέρεια των παπαράτσι και στην τύχη του. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν κάθε μία σχέση του, ερωτοδουλειά, χωρισμός, φωτογραφία, και κάθε αγανάκτησή του για την έλλειψη σεβασμού που επιδεικνύουν τα μέσα στην ιδιωτική του ζωή, συνδέεται άμεσα με κάποιο μέτρο, κάποιο νομοσχέδιο, κάποια αναθεώρηση. Έτσι αποφάσισε πιστεύω να πορευτεί:

Μετατρέποντας σταδιακά τον εαυτό του σε έναν προϊόν της εικόνας στη συσκευασία ενός σταρ της πολιτικής που θα αναπληρώνει τις ουσιαστικές προσδοκίες των πολιτών για μια καλύτερη ζωή, με όνειρα επικοινωνιακά και μια διαρκή ανησυχία γύρω από το τι πρόκειται να πράξει ο αγαπημένος του ήρωας στο επόμενο επεισόδιο του πολιτικού αυτού σήριαλ. Την ώρα που, στο γαλλικό κοινοβούλιο, τα μέτρα θα περνάνε σχεδόν ανυποψίαστα…Πιστεύει...