Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ ΙΙΙ


Άρρωστος στο κρεβάτι. Χρόνια τώρα δε γυμνάζομαι, δεν τρώω καλά. Είναι φανερό ότι τα αντισώματά μου λειτουργούν πια σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Απίστευτη γραφειοκρατία, μέχρι να αντιμετωπίσουν έναν ιό. Είναι επίσης φανερό ότι το Σοσιαλιστικό Μοντέλο απέτυχε στο ανοσοποιητικό μου σύστημα.

HAPPY GO LUCKY (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η όμορφη μέρα φαίνεται από το πρωϊ υπογραμμίζει πολύ εύστοχα η παροιμία. Κατά τον ίδιο τρόπο και η ενδιαφέρουσα ταινία σε κερδίζει μόλις από τα πρώτα της λεπτά.
Η νέα δημιουργία του σημαντικού Άγγλου σκηνοθέτη Μάικ Λι αφορά στην οπτική που υιοθετούμε στη ζωή μας και η οποία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την τύχη μας.
Στην υπόθεση, παρακολουθούμε την Πόπη, μια νεαρή δασκάλα, που διαπνέεται από έντονα αισθήματα αγάπης και ενδιαφέροντος για τους ανθρώπους και μια φωσφορίζουσα, πυκνή, θετική ενέργεια. Την ακολουθούμε στην αίθουσα όπου διδάσκει, στο μάθημα ισπανικού χορού της Παρασκευής, στο μάθημα οδήγησης με τον ιδιόρρυθμο και εξαιρετικά εσωστρεφή δάσκαλό της Σκοτ, στην παμπ που διασκεδάζει με τις φίλες της, σ ένα βιβλιοπωλείο, στην καθημερινότητά της.
Η Πόπη δεν κάνει ποτέ μεγάλη προσπάθεια για να δείχνει αισιόδοξη, απλώς έχει απαλλάξει τη ζωή της από περιττά βάρη με συνέπεια να ανθίζει στο κεφάλι της μια διαρκής …άνοιξη. Το διαρκές χαμόγελό της είναι τόσο αντισυμβατικό και ανατρεπτικό, σ ένα κόσμο μουτρωμένων και τσιτωμένων ανθρώπων, που παρεξηγείται ως αφέλεια, έλλειψη σοβαρότητας και απρονοησία. Στην πραγματικότητα η Πόπι αφήνει το μυαλό της να αερίζεται από κάθε κατεύθυνση και ο βαθμός ελευθερίας που έχει κατακτήσει οφείλεται κυρίως στο γαλήνεμα των σκέψεών της. Όλοι και όλα όμως γύρω της, προσπαθούν να της κόψουν αυτό το χαμόγελο για να την βάλουν στον σωστό δρόμο, της δημιουργίας οικογένειας, της ασφαλιστικής κάλυψης, του αυστηρού προγράμματος και των υπερβολικών υποχρεώσεων. Η Πόπη όμως, έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής με απόλυτη επίγνωση, και αισθάνεται ευγνωμοσύνη για όλα όσα την κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη.

Εξαιρετικά φινετσάτση και όμορφη η νέα ταινία του Μάικ Λι, και το ηχόχρωμα με το οποίο πασπαλίζει το επίκαιρο μήνυμά της. Δεξιοτεχνική, φροντισμένη σκηνοθεσία, απαλλαγμένη, όμως από κάθε φορμαλιστική υπερβολή. Σ αυτό συμβάλλει και η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα του, η παιχνιδιάρικη μουσική καθώς και το γεγονός ότι φέρνει σε πρώτο πλάνο τους χαρακτήρες του, συνθέτοντας ένα παζλ προσωπικοτήτων, που ευνοεί τον αρχικό του στόχο, που δεν είναι άλλος από το να καταδείξει πως η θετική, αισιόδοξη, δροσερή αύρα αντιμετωπίζεται στην εποχή μας από κάποιους ως απειλή και από κάποιους άλλους ως μια πηγή ακραίων παρεξηγήσεων. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν και οι παρέες για να ψυχαναλυόμαστε. Απολαυστικά πειστική η Sally Hawkins στο ρόλο της Poppy.

ENTRE LE MURS (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Το παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα και οι στερεότυπες αντιλήψεις μαθητών και καθηγητών που έχουν διαμορφωθεί με το πέρασμα των δεκαετιών έρχεται στο επίκεντρο της σπουδής του Γάλλου σκηνοθέτη Laurent Cantet.

Βρισκόμαστε σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά και οι προετοιμασίες του Francois και των συναδέλφων του καθηγητών για τη νέα σχολική χρονιά καλά κρατούν. Η διδακτική του μέθοδος ωστόσο που βασίζεται σε μια ενοχλητική ειλικρίνεια ξαφνιάζει τους μαθητές του, οι οποίοι αντανακλαστικά αρχίζουν να τον αμφισβητούν και τον προκαλούν.

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Francois Begaudeau, που συμμετέχει και στη συγγραφή του σεναρίου, το "The Class" είναι μια ενδιαφέρουσα πλατιά ταινία που δημιουργεί τις υποθετικές προϋποθέσεις ενός εμπεριστατωμένου διαλόγου ανάμεσα στους μαθητές και την εκπαιδευτική κοινότητα, με αντικείμενο το μέλλον της εκπαίδευσης.

Η γραφή της ταινίας είναι σχεδόν ντοκιμενταρίστικη και χαρακτηρίζεται από στιγμές τέτοιας συναισθηματικής έντασης που φέρνει το θεατή σε θέση άμυνας.

Τα παιδιά καλούνται να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των σχολικών νόμων, αλλά χρειάζεται προσπάθεια πριν αποδεχτούν το αυτονόητο δικαίωμά τους.

Έξυπνο σενάριο, με πνευματώδεις και ζωηρούς διάλογους αλλά και ένα καίριο σχόλιο για την παιδεία και συνολικά την κοινωνία.

IGOR (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο καμπούρης Ιγκόρ θέλει να ξεφύγει από τη σκιά του τρελού επιστήμονα που βοηθάει και να φτιάξει τη δική του σατανική εφεύρεση. Στόχος του είναι να εμφυσήσει ζωή σε μια άψυχη κατασκευή και να την κάνει υποχείριό του.

Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν ακριβώς όπως τα σχεδιάζει καθώς όπως αποδεικνύεται η εφεύρεση δεν έχει καμιά διάθεση να εξυπηρετήσει τα σκοτεινά σχέδιά του.

Ο πυρήνας της ιδέας της ταινίας του Anthony Leontis αποτελεί δάνειο από το πασίγνωστο «Φρανκενστάιν Τζούνιορ».

Ωστόσο, η ταινία ανοίγει ένα νέο μονοπάτι ως προς το είδος της καθώς πρόκειται για μια animation παραγωγή που φιλοδοξεί να συνδυάσει το χιούμορ με τον γνήσιο τρόμο.

Με αρκετά προβλήματα η μεταγλώττιση της ταινίας που είναι αρκετά διασκεδαστική για τους ανήλικους θεατές.

MY BEST FRIEN'S GIRL (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Όταν μια γυναίκα μπαίνει σε λειτουργία αμφισβήτησης των συναισθημάτων της για έναν άνδρα, το καμπανάκι μιας σχέσης αρχίζει να χτυπάει επικίνδυνα.

Αυτή η γυναίκα στην ιστορία μας είναι η Αλέξις, ενώ ο άνδρας είναι ο Ντάστιν. Οι δυο τους βγαίνουν σαν ζευγάρι εδώ και πέντε εβδομάδες και ο Ντάστιν μάλλον επενδύει κάτι παραπάνω στη σχέση τους από την κοπέλα του.

Στο σημείο αυτό ακριβώς ανοίγει μία πόρτα στην ιστορία για να μπει ο συγκάτοικος του Ντάστιν Τανκ ο οποίος εμφορείται από υπερβολική αυτοπεποίθηση και πώς να ήταν διαφορετικά αφού η ιδιότητα με την οποία πλασάρει τον εαυτό του δεν είναι και πολύ συνηθισμένη.
Συγκεκριμένα, ο Τανκ είναι κάποιος που ειδικεύεται στον να σαγηνεύει γυναίκες κατά παραγγελία των παρατημένων συντρόφων τους για να τις μετατρέψει τη ζωή σε κόλαση.

Βέβαια, η κάθε περίπτωση διαφέρει από τις υπόλοιπες. Εν προκειμένου ο Τανκ τα βρίσκει λίγο σκούρα καθώς αρχίζει να νιώθει έλξη για την ανυποψίαστη κοπέλα του φίλου του.

Η ταινία είναι απλά ευχάριστη, και βασίζεται εξ ολοκλήρου στις παιχνιδιάρικες ερμηνείες που αποσπά από τους ηθοποιούς του ο σκηνοθέτης της, έργο δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς ότι και οι τρεις μοιάζουν να αξίζουν ρόλους πιο ευρύχωρους και ουσιαστικούς από τους συγκεκριμένους.

BLINDNESS (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μ ένα καταστροφολογικό θρίλερ, βγαλμένο από τις εμπνευσμένες σελίδες του ομώνυμου βιβλίου του Jose Saramago, καταπιάνεται ο σκηνοθέτης των “The City of God” και “The Constant Gardener” , Fernando Meirelles.

Μεταφερόμαστε σε μια πόλη όπου ξεσπά επιδημία τύφλωσης με άγνωστη αιτία και προέλευση.

Ένας ένας οι κάτοικοι προσβάλλονται και μεταφέρονται για ασφάλεια σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ζώντας σε συνθήκες καραντίνας.

Ωστόσο, υπάρχει μια γυναίκα, η σύζυγος ενός επίσης τυφλού οφθαλμίατρου η οποίο παραμένει ανεπηρέαστη κατά ένα περίεργο τρόπο από την επιδημία και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον σύζυγό της που βρίσκεται μαζί με τους άλλους σε καραντίνα.

Στην προσπάθειά της αυτή, η ηρωϊδα αποκτά γνώση των πανίσχυρων ανθρωπίνων ενστίκτων και κυρίως αυτού της αυτοσυντήρησης.

Αρκούν μερικά μόνο φωτογραφικά στιγμιότυπα της ταινίας για να διαπιστώσει κανείς ότι κυριαρχεί απροκάλυπτα το εκτυφλωτικό λευκό το οποίο μεταφορικά παραπέμπει και ατμοσφαιρικά ταιριάζει με το θέμα της ταινίας που είναι η τυφλώτητα και η απώλεια της πιο άμεσης σύνδεσής μας με τον κόσμο.

Οι εικόνες γεμάτες στυλ και χάρη παρά την παγερή τους υφή, καταφέρνουν να γεννήσουν συναισθήματα και να επιτύχουν ένα ικανοποιητικό βαθμό συναισθηματικής δέσμευσης του θεατή στην ιστορία και τους χαρακτήρες.

VICKY CRISTINA BARCELONA (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η Vicky και η Christina είναι δύο κολλητές φίλες, αρκετά ανόμοιες μεταξύ τους και με διαφορετικές προτεραιότητες για τη ζωή.

Ταξιδεύουν στην Βαρκελώνη για να περάσουν στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Καταλονίας τις καλοκαιρινές τους διακοπές, η πρώτη λίγο πριν παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της και η δεύτερη αναζητώντας επίμονα έναν προορισμό που θα γεμίσει με νόημα και ενδιαφέρον την ύπαρξή της.

Στην εντυπωσιακή Βαρκελώνη και το μαγευτικό Οβιέδο οι δύο γυναίκες θα παρασυρθούν από την ακαταμάχητη γοητεία ενός μεθυστικού αρώματος που δεν είναι άλλο από τον έρωτα για τη ζωή, τη μουσική, την τέχνη και τον άνθρωπο.

Η ατμόσφαιρα, γεμάτη ηδυπάθεια, πνευματικότητα και λατρευτική προσμονή θα κάμψει όλες τις αντιστάσεις και θα γκρεμίσει τα τείχη των στερεοτύπων και των παγωμένων αντιλήψεων.

Όταν βγαίνεις από μια κινηματογραφική αίθουσα τόσο χορτασμένος όσο στην περίπτωση της νέας ταινίας του Γούντι Άλεν, αναρωτιέσαι πότε επιτέλους και οι υπόλοιποι κινηματογραφιστές θα τολμήσουν να επενδύσουν στη δύναμη της απλότητας και στην ανατρεπτική οπτική της αυτοέκθεσης που εδώ και χρόνια έχει κατακτήσει ο μεγάλος Αμερικανός δημιουργός.

Ταινία εξαιρετικά ισορροπημένη με υπέροχο χρώμα, ζωηρό ανοιξιάτικο φωτισμό, λειτουργικά εξεζητημένο μοντάζ και υποδειγματικές ερμηνείες, βουτηγμένη σε υπόγειο χιούμορ, εκπνευσμένες ατάκες και την αγάπη που τρέφει ο δημιουργός την για την τέχνη, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις και οτιδήποτε γενικότερα ομορφαίνει και διευκολύνει το ρου της ζωή μας.

Άλλωστε, όλα τα μπλεξίματα μας κρύβουν στον πυρήνα τους μια βεβιασμένη απόφαση που έχουμε πάρει υπό το βάρος ενός χρονικά ασφυκτικού πλαισίου.

Μια λανθασμένη κίνηση που διορθώνεται μόνο με κάτι που το κοινωνικό σύνολο χαρακτηρίζει επίσης ως λάθος.

Τελικά, η μάχη ανάμεσα στην κανονικότητα και την αχαλίνωτη ελευθερία καταλήγει σ ένα φιάσκο με δύο ηττημένους και στην ανάδειξη ενός τρίτου δρόμου, ο οποίος αποθεώνει την ελευθερία που δείχνει σεβασμό στα αισθήματα των άλλων.

STAR WARS (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Παρακολουθούμε τα γεγονότα της θρυλικής σειράς των Star Wars που διαδραματίστηκαν στον εμφύλιο πόλεμο των Τζεντάι και των Αυτονομιστών στο πρώτο animated film της εταιρίας παραγωγής του Τζορτζ Λούκας.

Η έκβαση του πολέμου αναμένεται να κριθεί από την αποτελεσματικότητα του Άνακιν Σκαϊγουόκερ που έχει αναλάβει την νευραλγική αποστολή διάσωσης του γιου του διαβόητου εγκληματία Ντε Χαντ.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που συναντά στην προσπάθειά του να εκτελέσει την αποστολή που έχει αναλάβει είναι ο κόμης Ντούκου, που προσπαθεί να τον εμποδίσει με ποικίλους τρόπους.

Με εμφανή την έλλειψη πρωτοτυπίας, ο Ντέιβιντ Φιλιόνι και ο Τζορτζ Λούκας επιμένουν στη διατήρηση του παραδοσιακού πνεύματος της σειράς, βασισμένοι στα γραφικά που δεν είναι όμως ικανά πλέον από μόνα τους να κάνουν τη διαφορά.

O' HORTEN (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS 24)

H επιθυμία για την έναρξη μιας καινούργιας ζωής είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη και παρουσιάζεται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του βίου μας.

Από τον συγκεκριμένο κανόνα δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο Odd Horten, ένας μηχανοδηγός τρένου που βρίσκεται λίγο πριν από τη συνταξιοδότησή του.

Λίγο πριν το προτελευταίο του δρομολόγιο εντός της νορβηγικής ενδοχώρας ο 67χρονος ήρωας αποκαλύπτεται μπροστά μας κομίζοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση.

Βυθισμένος στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ακολουθώντας μια τελετουργική σχέση με το εργασιακό του αντικείμενο και διατηρώντας μια εντελώς τυπική σχέση με τους συναδέλφους του ο μεσήλικας Odd λαμβάνει με φανερή συστολή ένα βραβείο από τους συναδέλφους του για τη 40χρονη προσφορά του στο χώρο.

Γι αυτόν, ωστόσο, η συνταξιοδότηση δεν σημαίνει ούτε παραίτηση, ούτε και εγκατάλειψη της προσπάθειας να αγγίξει κόσμους και πτυχές της ζωής που δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να ανακαλύψει.

Είναι σχεδόν πανέτοιμος να εφορμήσει με όρεξη, ζωντάνια και ενθουσιασμό στη νέα του ζωή αλλά μια απρόοπτη εξέλιξη κατά τη διάρκεια της τελευταίας εργάσιμης ημέρας στη δουλειάς του, θα αναβάλει προσωρινά τα σχέδιά του.

Αρμονικό μοντάζ και πλάνα μουντά, πεσιμιστικά, χειμωνιάτικα. Υποδειγματικός στο ρόλο του συνταξιούχου μηχανοδηγού ο Baard Own, που αποτελεί, χάρη στην υποκριτική του ωριμότητα και το δυνατό χαρτί του κοινωνικού δράματος του Hamer.

ΤΗΕ MUMMY (AΡXEIO ΑΤΗΕΝΣ24)

O αδίστακτος Κινέζος Αυτοκράτορας των Χαν (Jet Li) και οι 10.000 πολεμιστές του βρίσκονται ξεχασμένοι, εγκλωβισμένοι μέσα στον Πήλινο Στρατό, Καταδικασμένος από μια μάγισσα (Michelle Yeoh) να περάσει την αιωνιότητα ως μούμια. Ο Rick και ο Alex O`Connell βρίσκουν τη μούμια του και ξυπνούν τον μονάρχη από τον ύπνο του.

Πλέον είναι υποχρεωμένοι να ζητήσουν βοήθεια από κάποιους που γνωρίζουν περισσότερα από αυτούς για την εξόντωση μιας μούμιας.

Πρόκειται για την τρίτη ταινία της σειράς περιπέτειας που διαδραματίζεται στην εξωτική Ασία. Οι λεγεώνες του αυτοκράτορα χρησιμοποιούν τις υπερφυσικές τους δυνάμεις για να επιτύχουν την παγκόσμια κυριαρχία, σ ένα σκηνικό πλούσιο σε πολιτισμικά κοιτάσματα εκτεινόμενο από τις κατακόμβες της αρχαίας Κίνας ως τους φωτισμένους με νέον δρόμους της Σαγκάης μετά τον πόλεμο και τα χιονισμένα Ιμαλάια.

Μόνο για τους φανατικούς της σειράς.

THE X-FILES: I WANT TO BELIEVE (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μια υπόθεση εξαφάνισης μιας αστυνομικού θα αναγκάσει το FBI να επιστρατεύσει εσπευσμένα τον παροπλισμένο πράκτορα Fox Mulder. Το δόλωμα που θα τραβήξει τον επιστήμονα πίσω στη δράση δεν είναι άλλο από την συνεργάτιδά του Dana Skully, η οποία πλέον έχει δώσει μια διαφορετική τροχιά στην καριέρα της έχοντας αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ιατρική έρευνα και στην προσπάθεια ίασης ανθρώπων που αντιμετωπίζουν εξαιρετικά εκφυλιστικές ασθένειες.


Με τα αντανακλαστικά τους λιγάκι χαλαρωμένα και με τη διάθεση τους, οσί παρούσα , οι δυο τους εμπλέκονται σε μια ιστορία «χαμένη από χέρι» προσπαθώντας να ρίξουν τα φώτα τους σε μια πολύ ζοφερή κατάσταση, αδιευκρίνιστων απαγωγών και τρομακτικών ευρημάτων.

Η έννοια της πίστης και όχι μόνο στη θρησκευτική της διάσταση βρίσκεται στο επίκεντρο της νέα ταινίας της σειράς «X-Files», που διακρίνεται από μια νωχέλεια που αποδεδειγμένα αποδίδει περισσότερο σε μια σειρά τηλεοπτικών επεισοδίων.

Παρόλα αυτά κρατάει το επίπεδό της, όπως φυσικά και το πνεύμα του πρωταρχικού «πρότζεκτ».

ΕΝΩΣΤΕ ΤΑ ΨΙΨΙΨΙΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΟΚΟΨΑΡΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Στο καυτό ερώτημα της εποχής, τι θα έπρεπε να κάνουμε, για να βγούμε από την παγκόσμια οικονομική κρίση, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και συνέπειες, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος, περιγράφει στην έκθεσή του τις ίδιες περίπου προβλεπόμενες πρακτικές, που περιέγραφε και ο προκάτοχός του και οι οποίες συνοψίζονται στην φιλοσοφία, που οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση: «δώστε και το μαχαίρι και το καρπούζι στις δυνάμεις της αγοράς». Στην έκθεσή του λοιπόν, ο κ. Προβόπουλος, διαπιστώνει υψηλούς ρυθμούς ανόδου του κόστους εργασίας και δυσκαμψία της αγοράς εργασίας στη χώρα μας, που έχει κατά κοινή ομολογία χαμηλότατους μισθούς και μεγάλο βαθμό επισφάλειας των θέσεων εργασίας. Κι αυτή η διαχρονική αδυναμία κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας από τους ορθολογιστές της οικονομίας αποτελεί μια από τις πιο ξεκάθαρες παθογένειες του πολιτικοοικονομικού μας συστήματος. Τεχνοκράτες με γερασμένες αντιλήψεις, σπουδαγμένοι στα καλύτερα πανεπιστημιακά τμήματα οικονομίας και διοίκησης του κόσμου, αλλά παράλληλα με προβλέψιμες, φθαρμένες, χρεοκοπημένες ιδέες και αραχνιασμένες προτάσεις, αδυνατώντας να οσφρηστούν την οσμή ενός κόσμου που αλλάζει επανεξετάζοντας κάθε παλιά πολιτικοοικονομική θεωρία, στελεχώνουν διαχρονικά θέσεις υπουργείων, τραπεζών, οργανισμών και φορέων ακολουθώντας, ανάλογα με τη θέση τους, την πεπατημένη του τρίπτυχου, φόροι, δανεικά, θυσίες. Κατ αυτούς, λοιπόν, τους καλοπληρωμένους σε χρόνια οικονομικής κρίσης, κρατικούς υπαλλήλους, εκφραστές του δογματικού φιλελευθερισμού, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, επειδή τα προηγούμενα χρόνια δεν εφαρμόστηκαν ακόμα πιο σκληρά μέτρα, δεν περικόπηκαν ακόμα περισσότερα εργασιακά δικαιώματα και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για τους υψηλούς ρυθμούς ανόδου του προσωπικού τους κόστους εργασίας που προκαλείται από τους παχυλούς και συχνά αναιτιολόγητους μισθούς τους.
Στις ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε την κυβερνητική του θητεία, προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη τους μισθούς και τις αποδοχές στελεχών τύπου Προβόπουλου, γιατί γνωρίζει πολύ καλά, ότι η μεταστροφή της κατάστασης και η ανάκαμψη της οικονομίας θα προέλθει μόνο όταν αρχίσουν οι πολίτες να εργάζονται, να αμείβονται, και να καταναλώνουν, νιώθοντας μια σχετική ανακούφιση και βεβαιότητα για το μέλλον. Στη χώρα μας, οι τεχνοκράτες της διοίκησης, αντί να αναζητούν τρόπους, προκειμένου να γίνουμε περισσότερο παραγωγικοί, άρα και ανταγωνιστικοί εξακολουθούν να ενώνουν τα ψιψιψίνια με τα κοκοκόψαρα, με ύφος περισπούδαστο και αέρα ευρωπαϊκό. Το χάνουμε το… κορμί κ. Προβόπουλε…

ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΑΓΑ ΜΟΥ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

….σημαίνει η συναίνεση στην παρούσα φάση, τονίζει ο Μάκης Μαίλης, σχολιάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού και δεν έχει άδικο. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει άλλωστε η επίκληση μιας συναινετικής πολιτικής προσέγγισης σε περιόδους ισχνών αγελάδων όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η πολιτική εξουσία προσβλέπει στην υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων μονάχα όταν πρόκειται να μεριστούν οι ζημιές; Φυσικά και η συναίνεση πρέπει να αποτελεί, σε μια δοκιμαζόμενη κοινωνία το ζητούμενο, αλλά το ερώτημα είναι επί ποιας βάσεως; Να συναινέσουν σε τι ακριβώς τα πολιτικά κόμματα και οι πολίτες; Στις απαιτούμενες θυσίες που θα μας οδηγήσουν εκ νέου στην προ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ασυδοσία; Και για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό οι πολίτες; Μήπως για να αποφύγουν τα χειρότερα; Είναι δυνατόν ετούτο να είναι το μόνο όραμα και κίνητρο τους; Και επιπλέον, που βρίσκονταν αλήθεια όλοι ετούτοι που σήμερα αποζητούν για μια ακόμη φορά από τα λαϊκά στρώματα να επιδείξουν πνεύμα ομοψυχίας, όταν οι τεράστιες κερδοφορίες τραπεζών και επιχειρήσεων δεν έφερναν ανάλογες ανταμοιβές στους εργαζόμενους; Η κυβέρνηση κατά κοινή ομολογία έχει χάσει το παιχνίδι της εμπιστοσύνης. Υπήρξε νωθρή και ανεπαρκής από τις πρώτες κιόλας ημέρες της θητείας της και σε καμιά περίοδο δεν έδειξε ότι είναι ικανή να επέμβει για να μετασχηματίσει δημιουργικά μια κατάσταση. Όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση, έτσι κι αυτή του Κώστα Καραμανλή, θα αφήσει λογικά ένα σχετικό έργο, αλλά παράλληλα και τη γνωστή παρακαταθήκη ενίσχυσης των απαξιωτικών πεποιθήσεων της κοινωνίας για τον ρόλο της πολιτικής, των θεσμών και των κομμάτων. Κι αυτό θα ήταν το σημαντικότερο έργο που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της μια κυβέρνηση, που ήρθε για να πάει τα πράγματα ένα βήμα πιο μπροστά: Να αναδείξει δηλαδή ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών στους εκπροσώπους τους. Επειδή, όμως, απέχουμε πολύ ακόμα από αυτό, θα πρέπει, προς ώρας, να παραδεχτούμε και να διεκδικήσουμε, ότι πράγματι έχει φτάσει η ώρα να σφίξουν κάποιοι περισσότερο τα λουριά τους. Κι αυτοί δεν είναι οι εργαζόμενοι.
Για να γίνει πραγματικότητα αυτό οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να πιέσουν προς την κατεύθυνση αναζήτησης λύσεων, η καλύτερα μιας νέας φιλοσοφίας για τον τρόπο με τον οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται εφεξής τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που δεν θα αποκλείει τους ίδιους από τα κέρδη και τις δυνάμεις της κερδοφορίας από τις ζημιές. Επειδή στην πραγματικότητα, οι ίδιοι οι πολίτες και με τα δυο τους χέρια μάλιστα έχουν προσυπογράψει ένα άτυπο δόγμα που αναφέρει σε αδρές γραμμές πως οι λύσεις που αναζητούνται για την αντιμετώπιση των συνεπειών μιας οικονομικής κρίσης από τους παγκόσμιους πολιτικούς και οικονομικούς θέσμους, κινούνται στο πλαίσιο του τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε χωρίς να πλήξουμε την κερδοφορία και το κεφάλαιο. Καθώς, σύμφωνα με την χρεοκοπημένη λογική τους αυτά με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Άρα το ερώτημα παραμένει: ο εργαζόμενος έφτιαξε την κερδοφορία ή η κερδοφορία τον εργαζόμενο; Μια απάντηση που έχει δοθεί προ αμνημονεύτων χρόνων…

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΗΣΗ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Υπάρχουν περίοδοι στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, που ευνοούν και προκρίνουν τις πολιτικές αλλαγές και την δημιουργία νέων προτύπων, ιδεών και αντιλήψεων, στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Υπάρχουν, βεβαίως και άλλες που το αποτρέπουν. Σ αυτή τη δεύτερη κατηγορία μοιάζει να ανήκει η σημερινή, όπου όλα φαίνονται ακούνητα, βαλτωμένα, ακινητοποιημένα στη θέση τους εδώ και πολλά χρόνια και κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας αίσθησης κινητικότητας αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και καχυποψία από τους πολίτες. Βέβαια, προκειμένου να ερμηνεύσουμε την υπάρχουσα κατάσταση, θα ήταν λανθασμένος κι αποπροσανατολιστικός χειρισμός να ρίξουμε το βάρος της ευθύνης σε πράγματα αφηρημένα, ασαφή και εκτός του πεδίου των άμεσων προσωπικών μας ευθυνών. Με λίγα λόγια, αυτό σημαίνει ότι, το αίτημα για νέα πράγματα και αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, που θα επιφέρουν και μια νέα αντίληψη σχετικά με την κοινωνική πραγματικότητα και την οικονομική ανάπτυξη, πιθανότατα προτρέχει των πραγματικών απαιτήσεων της κοινωνίας, στα έγκατα της οποίας θεριεύει διαρκώς η σύγκρουση ανάμεσα σ αυτά που θέλουμε κι αυτά που φοβόμαστε να χάσουμε. Έτσι, οι πολίτες, δεν φαίνονται στην πραγματικότητα έτοιμοι να πρωτοστατήσουν στη γέννηση μιας νέας εποχής, που θα διαθέτει πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά για όλους, μέσα από τον αυτοπεριορισμό και την εθελοντική λιτότητα, που όλα τα στρώματα της κοινωνικής ιεράρχησης αναλογικά θα υποστούν προκειμένου να φτάσουμε σε ένα υψηλό επίπεδο, ανεκτικότητας, κοινωνικής ισότητας και ευημερίας για όλους, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα, το βιώσιμο του πλανήτη και για τις επόμενες γενιές.
Εν κατακλείδι, μια εποχή μετάβασης σε μία άλλη, μοιάζει συχνά μ αυτόν που πρόσφατα έχει χωρίσει και που, στην πραγματικότητα, και θέλει και δε θέλει να κάνει το επόμενο βήμα. Τα κεκτημένα της, δεν είναι λίγα, αλλά ούτε και αρκετά, σε μια περίοδο μάλιστα που οι αχαλίνωτες δυνάμεις του κέρδους ασκούν αφόρητες ψυχολογικές πιέσεις, εμβαθύνοντας με περίσσιο θράσος στην άβυσσο των ανθρωπίνων αναγκών, δημιουργώντας διαρκώς συνθήκες ακόρεστης δίψας στην αναζήτηση υλικών αγαθών και αποκτημάτων. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά ήδη βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας!

ΦΟΒΟΙ ΑΙΜΑΤΗΡΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 10ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24-ΘΙΒΕΤ)

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τις ημέρες που η παγκόσμια περιοδεία της ολυμπιακής φλόγας, προτού τελικά καταλήξει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου, είχε μετατραπεί σε μια αυτοσχέδια διαδήλωση των υποστηρικτών της υπόθεσης του Θιβέτ εναντίον της κινεζικής καταστολής και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πανάρχαια περιοχή.
Τότε, το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, αλλά και των κυβερνήσεων των κρατών της Δύσης είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της έναρξης ενός διαλόγου που θα οδηγούσε στην κατάπαυση των βιαιοτήτων στην πολυτάραχη περιοχή και στην αποκατάσταση της ειρήνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεκτικότητας και της ιστορικής συνέχειας. Αρκετοί μάλιστα εκ των πολιτικών ηγετών είχαν τότε απειλήσει, χωρίς ωστόσο να κάνουν πράξη τις απειλές τους, το κινεζικό καθεστώς, ότι θα προέβαιναν σ ένα ιδιότυπο μποϊκοτάζ της διοργάνωσης δια μέσου της μη παρουσίας τους στην τελετή έναρξης των αγώνων του Πεκίνου. Φυσικά, τίποτα απ όλα αυτά δεν συνέβη, καθώς επικράτησε η «pollitical correctly» θεώρηση που ενοχοποιούσε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας στα πέριξ του Ολυμπιακού σκηνικού, και ο απόλυτος κυνισμός της εποχής που λέει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε το θέμα του αθλητισμού με την πολιτική, με λίγα λόγια τις μπίζνες με την εξυπηρέτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τελικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Ολυμπιακοί αγώνες ολοκληρώθηκαν και το θέμα του Θιβέτ ξαναβρήκε, την προσβλητική θέση, στην οποία είχε από χρόνια περιέλθει, στην ατζέντα του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ, Δαλάι Λάμα, έχοντας αναρρώσει από μια περιπέτεια υγείας που τον ταλαιπώρησε πρόσφατα, προειδοποιεί για μια ακόμη φορά τη διεθνή κοινότητα πως υπάρχει φόβος να ξεσπάσουν από στιγμή σε στιγμή ταραχές, καθώς η κατάσταση στο Θιβέτ παραμένει τεταμένη και υπάρχει έντονη ανησυχία για συλλήψεις, βασανιστήρια και θανάτους κρατουμένων με πρόσχημα την κατάπνιξη πιθανών ταραχών με αφορμή την 50η επέτειο της θιβετιανής εξέγερσης, στις 10 Μαρτίου.

Για μια ακόμη φορά, ο κόσμος έχει στρέψει τα νώτα του σε μια περιοχή, που πια δεν έχει να περιμένει τίποτα από κανένα, αλλά ούτε και να προσφέρει τίποτα «εκλεκτότερο» από πνευματικό πλούτο, διδάγματα, ιστορία και εσωτερική αναζήτηση, στον αντίποδα των χρυσοφόρων οικονομικών συνεργασιών που υπόσχονται οι Κινέζοι.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ

Εν έτη 2009, ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής δεν αποτελεί και την πιο ευχάριστη παρέα του κόσμου. Θεωρείται από πολλούς, αρκετά δυσάρεστος, επώδυνος ίσως και μία Κασσάνδρα, ένας μάντης δεινών, που δεν σκέφτεται την επίδραση των λόγων του στο κέφι της παρέας. Άλλωστε η επαφή με τη συνείδησή μας είναι συχνά αρκετά σφοδρή, όταν έχουμε μάλιστα καιρό ν αναζητήσουμε τη φωνή της. Ο οικολόγος στις ημέρες μας ξεπερνάει σταδιακά το στερεότυπο του γραφικού, ανέραστου, ανεδαφικού «ποιητή της φύσης» και φορτώνεται τον άδικο Σταυρό του παρενοχλητικού, εξυπνάκια. Έτσι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν πάμε πια στον κινηματογράφο για να προβληματιστούμε, δεν θέλουμε κι όταν ανοίγουμε την τηλεόρασή μας να δούμε κάτι που θα πλήξει θανάσιμα τον εφησυχασμό μας. Που θα κλονίσει την ψυχική ισορροπία που μόλις και μετά βίας καταφέραμε να αποκαταστήσουμε στο τέλος μιας ημέρας γεμάτης από άγχη, φόβους και ανησυχίες. Αυτή, λοιπόν, την αίσθηση, οι «κρεατέμποροι» των καναλιών την έχουν ψυχανεμιστεί προ πολλού και την κάνουν διαρκώς πράξη, αποκλείοντας σκανδαλωδώς από τη θεματική των ειδήσεών τους τις εκδηλώσεις της πολιτικής έκφρασης αυτού του πολυεπίπεδου συστήματος σκέψης και ιδεών που ονομάζεται οικολογία. Το είδαμε στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, συνεχίζουμε να το βλέπουμε και σήμερα. Η απουσία των εκπροσώπων του περιβαλλοντικού ακτιβισμού, από ειδήσεις, πάνελς και εκπομπές εξηγείται μόνο με καθαρά εμπορικούς όρους. Στην τηλεόραση, άρα και στην ελληνική κοινωνία, πουλάει η διχόνοια, η σύγκρουση, ο διχασμός κι όχι η συνθετική σκέψη και η διαλλακτικότητα που πρεσβεύει η Οικολογία μπροστά στην κοινή αντιμετώπιση του πιο τρομακτικού μετώπου που αντιμετώπισε στην ιστορία του το εξελιγμένο ανθρώπινο είδος. Μέχρι, όμως, να υπάρξει συνειδητοποίηση των αληθινών διαστάσεων του προβλήματος, και κυρίως μέχρι όλοι μας να αντιληφθούμε πως η αγωνία για το περιβάλλον και τη φύση αφορά σε όλες τις πιθανές εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, οι δυνάμεις της οικολογίας θα προσπαθούν απεγνωσμένα να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού στις δραστηριότητές τους.
Αυτό από τη μια είναι άδικο, από την άλλη, όμως, αποδεικνύει έμπρακτα πως η δυναμική που αναπτύσσει το κίνημα είναι πραγματική και όχι «τηλεοπτική». Άσχετα με το αν κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τις πιεστικές συνθήκες της εποχής θα επιδιώξουν να το χειραγωγήσουν για μικροπολιτικούς στόχους, μετατρέποντάς το από κίνημα συνειδητοποιημένων πολιτών σε δεκανίκι μιας «πρασινωπής» εξουσίας. Στον αντίποδα της εμπορικής αισιοδοξίας, τύπου Κοέλιο, η ενόχληση των πολιτών φαντάζει στις ημέρες μας, ο μόνος αληθινός και ασφαλής δρόμος προς την αναζήτηση της ελπίδας. Άλλωστε, «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», ειδικά αν τα δώρα τους δεν προκαλούν προβληματισμό και αγωνία για το μέλλον.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΠΡΟΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΙΣΩ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο των δύο κομμάτων εξουσίας στη χώρας μας γίνεται πια σχεδόν με μηχανικό τρόπο. Χωρίς ελπίδα, χωρίς, πίστη, χωρίς προσδοκία. Απλώς συνηθίσαμε να βλέπουμε το ένα κόμμα να διαδέχεται το άλλο και θεωρούμε σχεδόν αδιανόητη κάθε παρείσφρηση σ αυτή την σχεδόν μοιρολατρική αποδοχή μιας ιδιότυπης επετηρίδας, που διαιωνίζει και διογκώνει τα προβλήματα.
Εξάλλου, μήπως, και στα πολιτικά πρόσωπα, δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο;
Εναλλαγή ονομάτων, οικογενειών, φατριών, που λυμαίνονται το χώρο της πολιτικής κάνοντας χρήση του κληρονομικού τους δικαιώματος και του εφησυχασμού των πολιτών.
Προσανατολισμένοι στην επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων κι όχι στη λύση τους, καθώς πολλά από τα προβλήματα παραμένουν άλυτα επειδή ανεβάζουν στην εξουσία κόμματα και φέρνουν έσοδα στα ταμεία του κρατικού μηχανισμού, οι διαχειριστές της παραδοσιακής ελληνικής κρίσης δεν φαίνεται να βρίσκουν πουθενά στην φαρέτρα των ενδεχόμενων λύσεων στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που μας ταλανίζουν την έννοια της αξιοκρατίας. Και πώς να το κάνουν άλλωστε όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο χώρο αυτό υπάρχουν και δρουν εξαιτίας της έλλειψής της;
Κατά κοινή αίσθηση και αρκετά γενικευμένη ομολογία στην αρχηγία τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο κι εκείνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται σήμερα δύο πολιτικοί που δεν εμπνέουν παρά μόνο ανησυχία και κοινωνική αγωνία.
Καταρτισμένοι μεν στα μεγάλα ζητήματα που συνθέτουν την επιστήμη της πολιτικής
αλλά και ζυμωμένοι στην αναξιοκρατία και στην μικροπολιτική, εξ απαλών ονύχων, χωρίς την έμφυτη ικανότητα που απαιτείται να έχει ένας ηγέτης προκειμένου να αναπλάσει, να μορφοποιήσει και να εξελίξει μια σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου αποτελούν τις απολήξεις ενός σιντριβανιού που αυτοτροφοδοτείται διαρκώς με το ίδιο νερό.
Η πολιτική χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ νέα πρόσωπα, νέα ονόματα, νέες ιδέες και κυρίως πίστη σε μια νέα μεγάλη ιδέα που δεν μπορεί να είναι άλλη από την επικράτηση της αξιοκρατίας, της Παιδείας, της σύνθεσης και της λογικής από άκρου εις άκρον στην Ελλάδα. Επειδή, τελικά, όσο, παρεμποδίζεται ουσιαστικά από τις υπάρχουσες αντιλήψεις η εκδήλωση του δικαιώματος της κοινωνικής κινητικότητας, τόσο θα καθυστερεί και η απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, οι πολίτες πρέπει να επαναξιολογήσουν τόσο τις ικανότητές τους και τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιούν προκειμένου να πάρουν κάποια δουλειά, όσο πρωτίστως την έννοια της ατομικής ευθύνης και του συμφέροντος έξω από τα στενά όρια του οικογενειακού ωφέλιμου.

ΑΣΥΔΟΤΑ ΤΑ GOLDEN BOYS (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η κατάσταση που παρέλαβε ο Μπαράκ Ομπάμα από τον προκάτοχό του αποτελεί τον ορισμό της «καμένης γης». Ωστόσο, κάθε άλλο παρά θέλησε, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, να χρησιμοποιήσει την συγκοιρία και τα κατορθώματα της κυβέρνησης Μπους, προκειμένου να «αγοράσει» χρόνο και να δικαιολογήσει τα οικονομικά μέτρα που αποφάσισε να λάβει. Αν συσχετίσουμε την συγκεκριμένη περίπτωση, ανάληψης ευθυνών με την αντίστοιχη της ανάληψης της διακυβέρνησης της Ελλάδας το 2004 από τη Νέα Δημοκρατία, εκεί όπου το κυβερνών κόμμα ακόμα μέχρι και τις τελευταίες ημέρες της πρώτης του θητείας, φερόταν σαν αντιπολίτευση καταγγέλοντας το ΠΑΣΟΚ για οτιδήποτε δεν μπορούσε να λειτουργήσει σωστά, καταλαβαίνουμε πόσο σοβαρή διαφορά πολιτικής κουλτούρας και αντιλήψεων χωρίζει τις δύο χώρες.
Μία από τις άμεσες προτεραιότητας του νεοεκλεγέντα Αμερικανού προέδρου αποτελεί η επαναθεσμοθέτηση των κανόνων και των ελεγκτικών μηχανισμών, που καταστρατηγήθηκαν την περασμένη οκταετία, οδηγώντας στην αποχαλίνωση των δυνάμεων της αγοράς και στην ασυδοσία των υψηλόβαθμων στελεχών της Γουόλ Στριτ. Άλλωστε, προς αυτούς έστρεψε πρόσφατα τα πυρά του ο Αμερικανός πρόεδρος, χαρακτηρίζοντας «αποκορύφωμα ανευθυνότητας» τα πριμ που έλαβαν τα στελέχη της Γουόλ Στριτ, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, δίνοντας στον ευατό τους μπόνους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Μένει να αποδειχθεί κατά πόσο αποφασισμένος να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση είναι στην πραγματικότητα ο Αμερικανός πρόεδρος, που δείχνει σ αυτές τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησής του να είναι σαφώς προσανατολισμένος προς τη λύση του προβλήματος και όχι προς το πρόβλημα, όπως πιθανότατα, κάποιοι Έλληνες συνάδελφοί του θα έκαναν για να δικαιολογήσουν την αδυναμία άσκησης αποτελεσματικής πολιτικής.

Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΑΣΧΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΘΕΣΗ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

H απουσία αξιοσημείωτων πολιτικών μεγεθών από τη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας μας παραμένει εμφανής και αδιάρρηκτη. Με τον ίδιο ακριβώς, μάλιστα, τρόπο, που εμφανίζεται και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της κοινωνικής μας ζωής. Η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία και ο πατερναλισμός παραμένουν για τους πολίτες εκδηλώσεις λογικής, πραγματισμού, και στέρεων πεποιθήσεων. Οποιαδήποτε στάση εναντίων τους αντιμετωπίζεται ως παρωχημένος ψευτορομαντισμός. Αλήθεια, όμως, πόσα βήματα προόδου, μπορεί να κάνει μία χώρα ανίκανη να αξιοποιήσει το πιο αξιόλογο δυναμικό της; Και για πόσο αλήθεια επιτέλους θα μπορούμε να ανεχόμαστε να μας κυβερνούν παιδιά πολιτικών, να μας τραγουδούν παιδιά τραγουδιστών, να μας ψυχαγωγούν παιδιά ηθοποιών, να μας ενημερώνουν παιδιά δημισιογράφων, να σκηνοθετούν τις ελληνικές ταινίες παιδιά σκηνοθετών. Την ώρα που τείνει να εξαφανιστεί από το καθημερινό μας λεξιλόγιο η έννοια του αυτοδημιούργητου και που αρχίζουμε να θεωρούμε φυσιολογικό και επόμενο το να ακολουθεί ένας νέος άνθρωπος το επάγγελμα του πατέρα του, είτε αυτό απαιτεί ένα ιδιαίτερο ταλέντο είτε όχι, νευραλγικές θέσεις της δημόσιας διοίκησης, της ασφάλειας, της υγείας, της επικοινωνίας, του πολιτισμού, της κεντρικής διακυβέρνησης έχουν στελεχωθεί από ανθρώπους που θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό. Συνέπεια όλων αυτών, είναι η σταθερή και μόνιμη υπολειτουργία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής μιας χώρας, που επιβιώνει τζογάροντας, κοροιδεύοντας, απατώντας, ξύνοντας διαρκώς την επιφάνειά της. Χωρίς να παράγει, να σκέφτεται λογικά, να δίνει ευκαιρίες, να ανοίγει δρόμους. Αποχαυνωμένη, σε μια απίστευτη ρηχότητα, σε μια ζωή στην επιφάνεια των πραγμάτων. Με αποκλειστική ευθύνη των πολιτών της!

ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε τους Τούρκους, ως το αντίπαλο δέος του Αιγαίου, και τον παραδοσιακό εχθρό της Ελλάδας. Σπάνια τους αναγνωρίζουμε κάποια θετική συμπεριφορά, θεωρώντας τους, δικαίως πολλές φορές και αδίκως άλλες, ως υπεύθυνους για πολλά από τα δεινά της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας. Είναι όμως κάποιες φορές που αν δεν αναγνωρίσεις στον υποτιθέμενο αντίπαλό σου, ένα μεγαλείο που δεν είχες τα κότσια να επιδείξεις, αυτοπροσδιορίζεσαι ταυτόχρονα ως δογματικός και εμπαθής.
Σ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, δεν θα μπορούσαμε να μην υπογραμμίσουμε με κάθε τρόπο, τη στάση που επέδειξε σχετικά με το Μεσανατολικό ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας στο πρόσφατο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, έστω κι αν εμπλέκεται κι ο ίδιος σε παραπλήσιες συμπεριφορές εναντίων Κούρδων αμάχων στα χωριά της νοτιοανατολικής Τουρκίας και του β. Ιράκ.

Εκεί, λοιπόν, ο Τούρκος αξιωματούχος, αφήνοντας στην άκρη τις στρογγυλοποιήσεις της διπλωματικής γλώσσας και τα «ναι μεν αλλά» του προηγμένου δυτικού κόσμου, είπε αυτό που όλοι οι παρευρισκόμενοι ήθελαν να πουν αλλά δεν τόλμησαν, κατηγορώντας ευθέως το Ισραήλ για «δυσανάλογη χρήση πυρός».
«Σκοτώσατε ανθρώπους. Το Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά πώς να δολοφονεί βρέφη» ήταν τα λόγια του Ερντογάν, προς τον Σιμόν Πέρες, τα οποία κατάφεραν να μουδιάσουν το ακροατήριο, μεταξύ των οποίων και τον παθολογικά «πολιτικό ορθό», παρευρισκόμενο στο ίδιο πάνελ, Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Φαντάζομαι ότι ο επικεφαλής του Διεθνούς Οργανισμού, θα πρέπει να αισθάνθηκε σαν τον άντρα που προσβάλλουν τη γυναίκα του και αντ αυτού την υπερασπίζεται κάποιος άλλος.
Την ίδια ώρα, μικρές διαδηλώσεις ακροδεξιών, αντισημιτιστών σε όλη την Ευρώπη, υπέρ των Παλαιστινίων, μόνο ως χοντροκομμένη φάρσα φαντάζουν στα μάτια των λογικών ανθρώπων, που βλέπουν για μια ακόμη φορά το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού να εξελίσσεται με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο.

Άλλωστε, συμφέρει σήμερα στο Ισραήλ, όσο μάλιστα σε καμιά άλλη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας, η δημιουργία ενός προσωρινού και ελεγχόμενου αντισημιτικού κλίματος που θα ανασύρει ξανά στην επιφάνεια τα ενοχικά σύνδρομα της Ευρώπης και θα απονευρώσει κατά έναν τρόπο το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελέστηκε τις προηγούμενες εβδομάδες στη Γάζα.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΠΑΡΤΙ


Καυχιέμαι ότι είμαι υγιής σαν ταύρος, και πως δεν έχω αρρωστήσει εδώ και 10 χρόνια. Και πάνω που το λέω… τσουπ, πέφτω στο κρεβάτι με 39 πυρετό. Προσπαθώ να καταλάβω τι δεν πήγε καλά, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια εξήγηση: προφανώς, ο ιός βρήκε τα αντισώματά μου σε πάρτι αποφοίτησης.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΕΣ


Σε λίγα χρόνια, οι καλές μαγείρισσες θα είναι όπως ήτανε κάποτε οι παλιές μοδίστρες και οι γυναίκες μας θα τους πηγαίνουν τα φαγητά για να τα επιδιορθώνουν…

CLOVERFILED (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

O Ρομπ είναι ένας νεαρός νεοϋορκέζος γιάπης, που έχει αποδεχτεί την ιδιαίτερα ελκυστική πρόταση να αναλάβει τη θέση του αντιπροέδρου σε μια εταιρεία με έδρα την Ιαπωνία.

Στο πάρτι αποχαιρετισμού που του ετοιμάζουν οι φίλοι του στο διαμέρισμά του, στο Μανχάταν εμφανίζεται και η Μπεθ η κοπέλα που ο Ρομπ αγαπούσε από το κολέγιο και με την οποία έκανε σεξ πριν από δύο εβδομάδες.

Η Μπεθ εμφανίζεται στο πάρτι μαζί με το συνοδό της προκαλώντας εκνευρισμό και αναστάτωση στον Ρομπ, που βλέπει τους φίλους του και τον αδελφό του Τζέικομπ να προσπαθούν να τον ηρεμήσουν.

Ξαφνικά, ενώ το πάρτι βρίσκεται στο αποκορύφωμά του και η Μπεθ εκνευρισμένη αποχωρεί με το συνοδό της, ένας πολύ δυνατός κρότος θα προκαλέσει αναστάτωση και πανικό.

Θ ακολουθήσει ένας σεισμός και όλοι θα ξεχυθούν στους δρόμους, εκεί όπου θα διαπιστώσουν ότι ένα απόκοσμο γιγαντιαίο τέρας περιφέρεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης σκορπώντας τον τρόμο και το θάνατο.

Ενδιαφέρουσα ταινία γεμάτη ένταση και ανατροπές που σε αιφνιδιάζουν και μια ασυνήθιστη δομή που συνδυάζει με γοητευτικό τρόπο το είδος της νεανικής ταινίας σχέσεων με εκείνο της επιστημονικής φαντασίας των απόκοσμων πλασμάτων.

Πατώντας «ειδολογικά» σε δύο βάρκες και γυρισμένη εξ ολοκλήρου με κάμερα στο χέρι, μιας και αυτό απαιτεί η ίδια η ιστορία, το «Coverfield» διακρίνεται για την εύθραυστη σκηνοθεσία του και την γόνιμη προσαρμογή του σε μια απειλητική και αβέβαιη ατμόσφαιρα. Με ορισμένες οπτικές απάτες μάλιστα η ταινία του Matt Reeves δείχνει μεγαλύτερη και ακριβότερη από τις πραγματικές της προδιαγραφές μια επιτυχία που από μόνη της αξίζει πολλά.

MIRROR (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο Ben θέλει ν αλλάξει και να ξαναγυρίσει στο Σώμα και προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του για τις προθέσεις του.

Πιάνει δουλειά ως νυκτερινός φύλακας σ ένα παραμελημένο, μισοκαμμένο, πρώην εμπορικό κέντρο της πόλης γεμάτο με καθρέφτες που εμφανίζουν σιγά σιγά κάτι περισσότερο από μια απλή αντανάκλαση.

Αστυνομική ταινία με έντονο το στοιχείο του υπερφυσικού που αποτελεί το remake του κορεάτικου Into The Mirrors και υπολείπεται σε ριζοσπαστισμό και δραματική ένταση από την πρωτότυπη ιδέα.

Ταινία, που κυλάει σε ράγες, διστακτική και απρόθυμη να βγει από την πεπατημένη του είδους που έχει στο επίκεντρό της όμως μια αρκετά έξυπνη ιδέα και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αρκετά απειλητική και μερικά τρομάγματα στηριγμένα στα πατροπαράδοτα ξύλινα υλικά των στριγκλίσμάτων και του ξαφνιάσματος.

SON OF RAMBOW (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Δύο πιτσιρίκια, αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, αποφασίζουν να γυρίσουν μια ταινία δράσης που φέρει τον τίτλο «ο Γιος του Ράμπο».

Βρισκόμαστε στις αρχές του 80 στο Plymouth της Αγγλίας και η οικογένεια Brethern θεωρώντας πως έχει την εύνοια του θεού διαπεδαγωγεί το νεαρό Will μέσα σε μια απαιτητική καθημερινότητα που διέπεται από αυστηρούς ηθικούς κανόνες και απαγορεύσεις.

Όταν ο Will γνωρίσει τον συνομίληκό του Lee Charter το ζιζάνιο του σχολείου που τριγυρνάει με μια κάμερα γυρνώντας ταινιούλες θα θελήσει με ενθουσιασμό να συμμετέχει στην επόμενη ταινία του Lee, την οποία θέλουν να υποβάλλουν σε τοπικό διαγωνισμό για ερασιτέχνες κινηματογραφιστές.

Συμπαθητική, ψυχαγωγική ταινία που συνδυάζει το βρετανικό χιούμορ με την πρωτότυπη οπτικοποίηση με μικρές προσεκτικές πινελιές οικογενειακού δράματος και συγκίνησης.

Μια όχι και τόσο συνηθισμένη ιστορία ενηλικίωσης που αναζωπυρώνει τη νοσταλγία για την δεκαετία του 80.

DISASTER MOVIE (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο Will βλέπει έναν περίεργο εφιάλτη, κατά τη διάρκεια του οποίου μια βρετανίδα ποπ σταρ κρατάει ένα μυστηριώδες κρυστάλλινο κρανίο.

Ακολουθεί μια σειρά παρεξηγήσεων και ο Will χωρίζει με την κοπέλα του Amy.

Για να ξεπεράσει τον επώδυνο χωρισμό αποφασίζει να βγει το βράδυ όπου αντιμετωπίζει μια σειρά από ακραίες καταστάσεις που περιλαμβάνουν σεισμούς, αιφνίδιες ανεμοθύελλες, παγοθύελες και πτώσεις αστεροειδών.

Προκειμένου να βρει ασφάλεια κατευθύνεται μαζί με τους φίλους του, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, εκεί όπου δουλεύει η Amy και που φυλάσσεται ένα κρυστάλλινο κρανίο.

Η παρέα πρέπει να δράσει άμεσα για να σωθεί ο κόσμος από την καταστροφή.

Χαοτικό, στερημένο έμπνευσης, ενοχλητικό φιλμ με αφελές, εφηβικό χιούμορ και εξωφρενικά gags.

BURN AFTER READING (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο τρόπος με τον οποίο μπερδεύονται κάποιες φορές οι ζωές των ανθρώπων μεταξύ τους, βάζει σε σύγκρουση τις δύο θεωρίες που δυνητικά σχετίζονται με τον δημιουργό του σύμπαντος. Η πρώτη τον παρουσιάζει ως κάποιον που σχεδιάζει τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια και η δεύτερη σαν μια οντότητα που απλώς ρίχνει τα ζάρια του στις πλάτες μας.

Οι συνέπειες των αποφάσεών μας και οι συχνά σαθρές ρίζες τους, βρίσκονται στον πυρήνα της πικρής, νατουραλιστικής κωμωδίας των αδελφών Κοέν «Burn After Reading».

Στο στόρι, συναντάμε την απρόσμενη απομάκρυνση ενός συνεπούς πατριώτη-πράκτορα από την υπηρεσία του με ένα αστείο αιτιολογικό.

Το υλικό που θα συγκεντρώσει προκειμένου να γράψει ένα αυτοβιογραφικό και ιδιαίτερα καυστικό για το σύστημα βιβλίο θα πέσει στα χέρια ενός εύθυμου γυμναστή και μιας συναδέλφου του που επείγεται να βρει 40 χιλιάρικα προκειμένου να κάνει τις πλαστικές επεμβάσεις που νομίζει ότι χρειάζεται.

Μπορεί η ταξινόμηση της συγκεκριμένης ταινίας στο είδος της κωμωδίας να μην είναι εξαιρετικά ακριβής, όμως είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να της γίνει. Κι αυτό το διφορούμενο που αντανακλάται από την πλοκή, τους χαρακτήρες, τις σκηνοθετικές επιλογές, μέχρι το σενάριο, τους διάλογους και την σκηνογραφία είναι που καθιστά την νέα ταινία των αδελφών Κοέν ως μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή βραδινής εξόδου.

Οι δύο δημιουργοί έχουν τους δικούς τους απαρέγκλιτους ρυθμούς και το δικό τους σύστημα αξιών που όχι μόνο διαπραγματεύσιμο δεν είναι, αλλά ούτε καν θέμα προς συζήτηση. Οι επιλογές στην κατασκευή των κάδρων, το μοντάζ, στην εκμαίευση των ερμηνειών, στη συγγραφή του σεναρίου μοιάζουν βγαλμένες από ένα πανάρχαιο κατασκονισμένο εγχειρίδιο συνεπών οδηγιών που παράγει φρέσκα και καινούργια πράγματα.

Ο κεντρικός πυρήνας της ταινίας βρίσκεται στην επιπολαιότητα των επιλογών μας και στην άγνοια των αλυσιδωτών συνεπειών που αυτές μπορεί να αποφέρουν.

Το χιούμορ της ταινίας εναλλάσσεται μεταξύ υποδόριου, φλεγματικού και γκροτέσκο και οι χαρακτήρες είναι καλά σμιλεμένοι και ζωντανοί μέχρι το κόκαλο.

WANTED (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο Weshley, είναι ένας λογιστής με καταβαραθρωμένο ηθικό. Ανικανοποίητος από τη ζωή του, αταίριαστος με το περιβάλλον του, δέχεται παθητικά τη μία ήττα μετά την άλλη, έως ότου βυθιστεί ολοκληρωτικά στο τέλμα μιας καθημερινότητας χωρίς νόημα.

Ή μήπως με ένα νόημα που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα; Μια μέρα λοιπόν, στο δρόμο του Weshley μπαίνει μια γυναίκα βγαλμένη από τις σελίδες κάποιου περιπετειώδους κόμιξ και τον οδηγεί στο άβατο μιας αδελφότητας εκτελεστών ηλικίας 1000 ετών. Εκεί, ο Weshley θα ανακαλύψει πως ο χαμένος από χρόνια πατέρας του ήταν ένας επαγγελματίας δολοφόνος και θα στρατολογηθεί στη θέση του προκειμένου να αναλάβει μια αποστολή που μόνο εκείνος θα μπορούσε να φέρει εις πέρας.

Το σενάριο της ταινίας «Wanted» είναι εξαιρετικά έξυπνο και η πλοκή της αναπτύσσεται αρκετά ισόρροπα μέχρι το φινάλε της, το οποίο κρύβει μια πραγματικά ανατρεπτική έκπληξη. Ωστόσο μια αίσθηση βιασύνης και ραγδαίων περασμάτων από το ένα στοιχείο στο άλλο της ιστορίας δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Στο επίκεντρο του νοήματός της βρίσκεται η αδιάκοπη αναζήτηση του προορισμού και η ευεργετική για την ψυχολογία του ανθρώπου επανάκτηση του ελέγχου της ζωής του.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια συμπαθητική περιπέτεια που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος και πετυχαίνει τη δέσμευση της προσοχής μας στους χαρακτήρες και στην πλοκή.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Το "Ταξίδι στο κέντρο της γης" του Eric Brevig σε διασκευή των Michael Weiss, Jennifer Flackett, Mark Levin βασίζεται στο ομώνυμο κλάσικό μυθιστόρημα του Ιούλιου Βερν που μεγάλωσε γενιές και γενιές αναγνωστών.

Ο ηφαιστειολόγος Trevor Anderson (Brendan Fraser), ο ανιψιός του Sean (Josh Hutcherson) και η πανέμορφη οδηγός τους Hannah (Anita Briem) παγιδεύονται, κατά τη διάρκεια μιας εξερευνητικής αποστολής, σε μια σπηλιά.

Παρά τις προσπάθειές του να βρουν διέξοδο καταλήγουν όλο και πιο βαθιά, στο εσωτερικό ενός κόσμου γεμάτου απόκοσμα ανθρωποφάγα πλάσματα γιγάντια, ιπτάμενα πιράνχα, φωσφορούχα πουλιά και τρομακτικούς δεινόσαυρους από άλλες εποχές.

Πρόκειται για την πρώτη live-action ταινία που γυρίζεται με τεχνολογία digital 3D και το γεγονός αυτό από μόνο του την καθιστά ιδιαίτερη.

Οι δημιουργοί της ταινίας δεν μένουν πιστοί στην ιστορία του μεγάλου "παραμυθά του φανταστικού", και καλά κάνουν, αφού οι παρεκκλίσεις τους οδηγούν σε νέες αφορμές για να απολαύσει κανείς την πασίγνωστη ιστορία.

Οπτικά είναι απολαυστική ειδικά για όσους την απολαύσουν σε γνήσιες 3D αίθουσες.

Η ανάγκη του ανθρώπου να ταξιδέψει και να ανακαλύψει νέους κόσμους τον οδηγεί συχνά σε προορισμούς που δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί πως υπάρχουν. Κι αν είμαστε εμείς αυτοί που επιλέγουμε τον στόχο μια άγνωστη δύναμη επιλέγει τελικά τον δρόμο που μας βγάζει σ αυτόν.

TROPIC THUNDER (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Μια ομάδα ηθοποιών συμμετέχει στα γυρίσματα της πιο φιλόδοξης πολεμικής παραγωγής όλων των εποχών στη ΝΑ Ασία.

Ξαφνικά τα πράγματα δυσκολεύουν, καθώς εκτός των άλλων δυσκολιών έχουν να αντιμετωπίσουν και κάτι πραγματικά απίθανο.

Το σενάριο του φιλμ "ζωντανεύει" και τότε εκείνοι αναγκάζονται να πολεμήσουν σαν αληθινοί στρατιώτες προκειμένου να δραπετεύσουν από την αφιλόξενη ζούγκλα.

Ανατρεπτική φαρσοκωμωδία όπου "θέτει το δάχτυλο υπό τον τύπον των ήλων" του συστήματος παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών και πετυχαίνει να μας εκπλήξει ευχάριστα.

Καλές ερμηνείες και αρκετές στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου.

ΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Φως στην ξεχασμένη υπόθεση «Μπέρναρντ» επιχειρεί να ρίξει ο σκηνοθέτης Stefan Ruzowitzky.

Πρόκειται για έναν στρατηγικό σχεδιασμό των ναζιστών, οι οποίοι θέλοντας να χτυπήσουν στην καρδιά τις συμμαχικές δυνάμεις έβαλαν στο μάτι τις οικονομίες τους, μέσω της τροφοδότησης της διεθνούς αγοράς με πλαστά δολάρια και στερλίνες.

Ο Σάλομαν Σάροβιτς είναι ένας εβραίος τυχοδιώκτης και εξαιρετικά ταλαντούχος παραχαράκτης.

Όπως και άλλοι συμπατριώτες του το 1936 συλλαμβάνεται από τους Ναζί και μεταφέρεται βίαια στο Μαουντχάουζεν.

Εκεί, ο «Σάλι» κάνει αρχικά τον ζωγράφο φιλοτεχνώντας πορτρέτα ανώτερων Γερμανών αξιωματικών μια δουλειά που θα του εξασφαλίσει τη μετάθεση σ ένα αμφιλεγόμενο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ζάξενχάουζεν όπου θα τεθεί επικεφαλής μιας καλά οργανωμένης επιχείρησης παραχαράξεως νομισμάτων.

Την ώρα που ορισμένοι σύντροφοί του διαμαρτύρονται και αντιτίθενται στη συμμετοχή τους στο σχέδιο των Ναζιστών ο Σάλομαν τη βλέπει ως το μοναδικό μέσο για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους και να βγουν από την κόλαση του στρατοπέδου.

Κάποια στιγμή ο πόλεμος τελειώνει και οι παραχαράκτες, καθαροί καλοντυμένοι και χορτάτοι έρχονται αντιμέτωποι με τους υπόλοιπους κρατούμενους και την αληθινή φρίκη του πολέμου.

Ενδιαφέρουσα καταγραφή μιας αληθινής ιστορίας με έντονη σκηνοθεσία, εξπρεσιονιστικά στοιχεία, κλειστοφοβικά πλάνα που γεννούν δέος και ικανοποιητικές ερμηνείες, που φέρνει στην επιφάνεια ένα δίλλημα που αρκετοί άνθρωποι αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων της ιστορίας: «συνεργασία με τον κατακτητή και επιβίωση ή αξιοπρεπής αντίσταση και θάνατος».

HANCOCK (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Πως ακριβώς θα ήταν ένας σούπερ ήρωας χωρίς καμία αίσθηση του χρέους του απέναντι στην κοινωνία και δίχως αυτοεκτίμηση και προσανατολισμό;

Στο παραπάνω ερώτημα απαντά η ιστορία του «Hancock» ενός ανθρώπου με υπερφυσικές ικανότητες αφενός τις οποίες αφετέρου χρησιμοποιεί καταφέρνοντας να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που υποτίθεται ότι προσπαθεί να λύσει.

Η τυχαία και επεισοδιακή συνάντηση του με έναν ιδεαλιστή και καλόκαρδο «επικοινωνιολόγο» θα τον βάλει στον δρόμο της αναζήτησης του πραγματικού του εαυτού, της αληθινής του φύσης και του χρέους του απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η ταινία του Peter Berg είναι αρκετά ιδιότροπη και ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό από τα τετριμμένα χαρακτηριστικά των «σουπερηρωϊκών ταινιών».

Ο ήρωας που κτίζει ο Will Smith παρουσιάζει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως αδιαφορία, χαμηλή αυτοεκτίμηση, τσαπατσουλιά, επιπολαιότητα και ανωριμότητα που τον καθιστούν γοητευτικό ως μια απροστάτευτη «αντιηρωική» μορφή που είναι.

Ωστόσο, η ταινία είναι αρκετά προβλέψιμη στο σύνολό της, η σκηνοθεσία μοιάζει αρκετά βιαστική, και λείπουν εκείνες οι ποσότητες συναισθηματικής έντασης που θα τις έδιναν κάποιο βάθος και θα την έκαναν αξιοσημείωτη.

Μαζί με την απελευθέρωση άγνωστων δυνάμεων η προσέγγιση του βαθύτερου πυρήνα μας, μας επιφυλάσσει συχνά και τις συνέπειες μιας αρκετά επώδυνης αλήθειας.

ΦΟΥΝΤΑ ΦΕΥΓΩ, ΚΡΑΤΑΣ ΜΑΧΑΙΡΙ

Κουράστηκα να βλέπω τριγύρω μου φίλους και παλιούς γνωστούς να υποφέρουν για μια γυναίκα. Για τον ίδιο, ακριβώς, μάλιστα, τύπο γυναίκας με τα ίδια επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά.
Μα καλά, τους λέω, είναι δυνατόν; πηγαίνετε καλά; και, τσουπ, παρασύρομαι και κάνω ακριβώς το ίδιο λάθος. Τουλάχιστον, βαυκαλίζομαι, ότι είναι για κάποια, που θεωρώ πως αξίζει τον κόπο.
Βέβαια, συνέρχομαι αρκετά γρήγορα γιατί έχω συνειδητοποιήσει από καιρό πως η γυναίκα είναι το πιο προβλέψιμο από τα δύο φύλα, και πως άβυσσος είναι η ψυχή του άντρα, κι ας καλλιεργείται εντέχνως ο μύθος περί του αντιθέτου. Έτσι, πολύ γρήγορα, είμαι και πάλι στα πόδια μου και αναλαμβάνω με όση αυτοκυριαρχία διαθέτω, ρόλο «φιλοθεραπευτή». Οι λέξεις που κυριαρχούν στο στόμα τους και τονίζουν το παράπονό τους είναι: συμφέρον, δειλία, αποστασιοποίηση. Οι γυναίκες λένε, και δη οι Ελληνίδες, έχουν γίνει τόσο πραγματίστριες που δεν κινείται φύλο στην γκομενική αγορά. Καλά που έρχονται και κάποιες ενέσεις ρευστότητας από το εξωτερικό γιατί διαφορετικά, το σεξ, η τρυφερότητα, κι η αφοσίωση, θα είχαν γίνει ήδη εκθέματα σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Μήπως, όμως, κι εγώ δεν έκανα το λάθος να παρασυρθώ από το αισθήματά μου, ενώ ο κολλητός μου, με προειδοποιούσε;: «Χάρη, πρόσεχε αυτή μέχρι FACEBOOK θα σε βάλει να μπεις. Αν δεν σε κάνει φλώρο εμένα να μη με λένε Μεμά». Λέμε τώρα! Κι όταν με είδε, που λέτε, παιδιά, στη σελίδα της, γέλασε τόσο ηχηρά, που μπροστά στο χαστούκι που της έδωσα, εκείνο του Γεωργίτση στη Λάσκαρη φάνταζε με παιδικό χάδι.
«Δεν είσαι εντάξει ρε …..ούλα. Πες από την αρχή, δε σε γουστάρω, δε σε θέλω, είσαι μπας κλας» λέω και διαγράφομαι αυτοστιγμεί για δεύτερη φορά από το FACEBOOK , περιμένοντας να τρέξει πίσω μου και να με φιλήσει, κλαίγοντας. Φευ.
Αλλά δεν έχουμε αλλάξει μήπως κι εμείς; Δεν ξέρω, όμως τα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις μου φαίνονται αρκετά δυσοίωνα, με ευθύνη φυσικά και των δύο φύλων. Αν και εξακολουθώ να πιστεύω πως μόνο οι γυναίκες μπορούν να αντιστρέψουν πραγματικά την κατάσταση. Τελικά, είναι, μάλλον, πολύ τυχεροί, αυτοί που δεν μας έχουν...

ΠΡΩΤΑ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Πάνω που άρχισε να διαμορφώνεται ένα ενδιαφέρον στους πολίτες σχετικά με το οικολογικό ζήτημα, το οποίο θα μπορούσε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να οδηγήσει στα πρώτα ψίγματα οικολογικής συνείδησης, μια αλυσίδα κρίσεων οδήγησε στην υποβάθμιση του πιο σημαντικού πολιτικού ζητήματος της εποχής μας. Η στροφή προς την «πράσινη» σκέψη είναι επιβεβλημένη τόσο για πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς όσο κυρίως για αμιγώς ανθρωπιστικούς λόγους, καθώς, εκτός των άλλων, δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς ανθρώπους, να γευτούν την πληρότητα ενός νέου αιτήματος, ενός λόγου να κινητοποιηθούν, μιας αφορμής να αγωνιστούν για κάτι πέρα τα συνηθισμένα. Με λίγα λόγια, αυτός, ο δίχως γυρισμό δρόμος, κάθε άλλο παρά μοιρολατρικά πρέπει να αντιμετωπίζεται, από τους διαβάτες του, καθώς αποτελεί τη μοναδική ίσως τη μοναδική ευκαιρία της συγκεκριμένης γενιάς να αποδείξει ότι είναι ικανή να κινητοποιηθεί, να συμβάλλει, να λειτουργήσει συλλογικά, συνειδητοποιημένα, ώστε να προσφέρει στην επόμενη, την νικηφόρα απαρχή ενός αγώνα που θα προάγει συνολικά το ανθρώπινο πνεύμα.
Οι πολιτικοί, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εμφορούμενοι από έναν παθολογικό και ιδιότυπο «οικονομισμό» έκλεισαν άρον άρον την σύντομη πράσινη «παρένθεση», του επιφανειακού ενδιαφέροντος τους για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και των κλιματικών αλλαγών και επανήλθαν στο αγαπημένο τους θέμα, που δεν είναι άλλο από την μικροκομματική επεξεργασία της παλαιού τύπου οικονομίας που σαπίζει από έλλειψη ενδιαφέροντος, ανθρωπισμού και προοπτικής.
Επαφίεται τελικά στον καθένα από εμάς το κατά πόσο θα αναλάβει κάτι παραπάνω από την προσωπική του ευθύνη ώστε να συμβάλλει ως πολιτικός ακτιβιστής και ενεργός πολίτης στην μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε ποτέ η ανθρωπότητα!

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ...FACEBOOK

Θυμάμαι μια εκπληκτική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, με τίτλο «Τα Χρόνια της Αθωότητας» και πρωταγωνιστές τους Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Μισέλ Πφάιφερ.
Μια σπαρακτική ιστορία ενός τόσο απεγνωσμένου όσο και ανεκπλήρωτου έρωτα, που ολοκληρώνεται με μια σκηνή ανθολογίας του παγκοσμίου κινηματογράφου. Σ αυτήν, ο ήρωας που υποδύεται ο Λιούις έχει βρει έπειτα από πολλά χρόνια το σπίτι όπου διαμένει η παλιά του αγαπημένη, περιμένοντας υπομονετικά σ ένα παγκάκι, κάτω από το μπαλκόνι της, να τη συναντήσει. Λιγάκι, όμως, προτού εκείνη ανοίξει τα παραθυρόφυλλά της για να αποκαλυφθεί, εκείνος ανακρούει πρύμναν και αποχωρεί σα να το σκέφτεται και μία δεύτερη φορά, αλλά κι εκείνη δεν τολμά, τελικά, να του φανερωθεί. Ο Σκορσέζε, που έγραψε ο ίδιος και το σενάριο της ταινίας, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω βασίζεται στο εκπληκτικό βιβλίο της γεννημένης το 1862 Edith Wharton, υπογραμμίζει με όλα τα δυνατά μέσα που διαθέτει, το πόσο εσφαλμένο θεωρεί το να αναζητά κανείς έναν παλιό του έρωτα, όταν το φάντασμα της απομυθοποίησης παίρνει σχεδόν πάντα σάρκα και οστά, μουγκρίζοντας σαν ένα πληγωμένο παχύδερμο, μπροστά στο έκπληκτο αίσθημα του πρωταγωνιστή.

Σήμερα, οι παλιές μας αγάπες βρίσκονται ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες, σχεδόν μέσα στα πόδια μας, στοιβαγμένες σε κάποιο προφίλ της κοινωνικής δικτύωσης τύπου FACEBOOK. Η αναζήτησή τους καθίσταται περισσότερο εύκολη από ποτέ και κάθε προσπάθειά μας να τις βρούμε στέφεται συνήθως με αξιοσημείωτη επιτυχία. Όταν όμως ανοίγουν τα παραθυρόφυλλά τους και μας βρίσκουν να ξεροσταλιάζουμε με αγωνία γι αυτό που θα αντικρίσουμε στο παγκάκι που σκουριάζει αριστερά κάτω από το προφίλ τους, η αγνόηση της ρητής προειδοποίησης της Wharton γίνεται ένα πολύ σκληρό μάθημα ζωής. Η χαοτική απόσταση που γεμίζει το χώρο ανάμεσα στα απομεινάρια εντυπώσεων από τη μια που είχαν ξεραθεί όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μας με την νωπογραφία της ωμής πραγματικότητας από την άλλη, μοιάζει μ ένα ταξίδι στο κέντρο της πιο ανελέητης ναυτίας, το οποίο σας συνιστώ να μη δοκιμάσετε!!!
Η στιγμή που συναντάς μια παλιά σου αγάπη παραμένει μια στιγμή επίγνωσης από την απαρχή της ιστορίας του ανθρώπινου ρομάντζου μέχρι σήμερα. Από την οποία μάλιστα τυχαίνει σπάνια να βγεις χαρούμενος. Γιατί όχι μόνο δεν έχει να σου προσφέρει πια απολύτως τίποτε, αλλά συχνά γκρεμίζει, σχεδόν άκοπα μάλιστα, και τις αναμνήσεις που θεωρούσες γερά θεμελιωμένες. Τα «Χρόνια της Αθωότητας» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τις παλιές αγάπες και εκείνα της ιντερνετικής δικτύωσης τις υπόσχονται το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Βυθισμένες στη γλυκερή θαλπωρή του FACEBOOK, ανεπαίσθητα αλλοτριωμένες, συναισθηματικά δυσλεκτικές, κοφτές και σταράτες στις εκφράσεις τους, με την αίσθηση ότι κινούνται στην πρωτοπορία των πραγμάτων, ατάραχες, σ έναν κόσμο απαλό και καθόλα ευγενικό, πλημμυρισμένες από φίλους, θαυμαστές και παλιούς γνωστούς, αποζητούν ένα σκούντημα εικονικό, αλλά όχι πολύ δυνατό, ίσα ίσα να μη τις ταράξει. Επειδή πρέπει να παραμείνουν οπωσδήποτε ήρεμες οι παλιές αγάπες.
Επειδή ταράζονται πια πολύ εύκολα και είναι τόσο συναισθηματικά δύσκαμπτες και σκιερές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο χρόνια ψευδαισθήσεων έπρεπε να περάσουν για να σου προσφέρουν την ευκαιρία να βιώσεις μια και μοναδική αληθινή στιγμή επίγνωσης. Τη πρώτη στιγμή της επόμενης ημέρας!

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Άνοιξε και πάλι σήμερα ο διάλογος για την Παιδεία. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας απαγγέλλουν καλογραμμένες εκθέσεις ιδεών. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης διαξιφίζονται για το ποιος θα πει το πιο πετυχημένο, αστείο, και εύστοχο λογοπαίγνιο, σε πανελλήνιο ακροατήριο. Ο ένας χρησιμοποιεί το θέμα της Παιδείας για να διατηρηθεί στην εξουσία, ο άλλος για να ανέλθει σ αυτήν και οι υπόλοιποι για να αυξήσουν τις εκλογικές τους καταγραφές. Αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Την ίδια ώρα μαθητές και σπουδαστές, παρατούν για μια ακόμη φορά τα μαθήματά τους και ξεχύνονται στους δρόμους, για να διαδηλώσουν για μια καλύτερη Παιδεία. Πως όμως μπορούν να αποδείξουν πειστικά το ενδιαφέρον και τη δίψα τους για καλύτερη και περισσότερη Παιδεία, κι όχι απλώς ότι φοβούνται το ενδεχόμενο να ενισχυθεί κάποτε , μέσα από την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους απόφοιτους των κολεγίων, ο ανταγωνισμός για την είσοδο τους στο δημόσιο; Με την παντελή αδιαφορία τους για την Παιδεία και την Κουλτούρα στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής τους; Με τις άδειες βιβλιοθήκες, με τις χαμηλότερες πωλήσεις βιβλίων στην Ευρώπη, με τις άδειες θεατρικές αίθουσες, με τις κοπάνες, τα σχονάκια, τον ιδεολογικοποιημένο χαβαλέ, τις αντιγραμμένες σημειώσεις και τις πληρωμένες εργασίες;
Κι άλλωστε τι έχουν να φοβηθούν από τους απόφοιτους των «ψευτοκολεγίων» με τις «ψευτογνώσεις» και τα «ψευτοπτυχεία» τους, μπροστά σε μια σοβαρή εξέταση γνώσεων όπως είναι αυτή του ΑΣΕΠ, όταν θεωρητικά έχουν αποφοιτήσει από ένα ίδρυμα σαφώς πιο προηγμένο από αυτά τα «ψευτοϊδρύματα;» Ίσως, μήπως, το γεγονός ότι σπανίως, σ αυτά τα «ψευτοκολέγια», χάνονται ώρες μαθημάτων, κατά τη διάρκεια ενός ακαδημαϊκού έτους; Και γιατί επιτέλους δε γίνεται μια έρευνα οργανωμένη, θεσμική ή μη κυβερνητική, προκειμένου να διαπιστωθεί, μια και καλή κατά πόσο «πλουσιόπαιδα» είναι τελικά όλα αυτά που σπουδάζουν στα «ψευτοκολέγια» και ταυτόχρονα πόσο «λαϊκά» είναι τα παιδιά που σπουδάζουν στο κρατικό πανεπιστήμιο; Άλλωστε, τα δίδακτρα, για να σπουδάσουν τα παιδιά στο κρατικό πανεπιστήμιο, είναι υπαρκτά και τα πληρώνει ο φορολογούμενος. Ο ίδιος που πιθανότατα θέλει αλλά δεν μπορεί να πληρώσει «αναγνωρισμένες» σπουδές για τον εαυτό του ή το παιδί του, που δεν κατάφερε να μπει στη σχολή επιλογής του. Απίστευτη εκδήλωση κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και δημοκρατικής εαυσθησίας που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί! Όπου μας συμφέρει είμαστε μόνοι μας, όπου μας συμφέρει γινόμαστε "συλλογικοί". Η Παιδεία είναι πρωτίστως προσωπική υποχρέωση και ανάγκη. Όσο δε, την αφήνουμε στη σφαίρα των υποχρεώσεων του δημοσίου μεταθέτουμε διαρκώς την αυτοεκπλήρωσή της στο μέλλον! Επειδή το δημόσιο χειραγωγεί πάντα πιο εύκολα ανθρώπους χωρίς βάθος παιδείας και με τέτοιους θέλει να συγχρωτίζεται.

ΝΑ ΞΑΝΑ-ΕΦΕΥΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ο χρόνος είναι μεγάλος διακορευτής: Συνειδήσεων, ταυτοτήτων, συναισθημάτων. Οι ζωές μας, γεμίζουν τρύπες, από τις οποίες ξεχύνονται αναξιοποίητες, εμπειρίες, σκέψεις, αισθήματα. Τίποτα, δεν παραμένει πια, για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα μας, ώστε να το κατανοήσουμε, να το επεξεργαστούμε, να το βιώσουμε. Οι κάθε λογής κρίσεις, τεχνητές και κατασκευασμένες μας αποπροσανατολίζουν σταθερά, όσο και η πραγματικότητα που ζούμε, από τις πραγματικές μας ανάγκες. Αυτές που καλύπτονται μονάχα μέσα από την αληθινή, ουσιαστική επαφή. Το χάδι, το άγγιγμα, την αγκαλιά. Η νέα διάσταση της επικοινωνίας μας ενθαρρύνει να βρισκόμαστε σε απόσταση. Για να μας πουλάει κατόπιν μεθόδους και υπηρεσίες επαναπροσέγγισης. Άλλωστε, η πραγματική επαφή κρύβει μεγάλα ρίσκα και κινδύνους, και κανείς, στις μέρες αυτές δεν διαθέτει χρόνο και ψυχικές αντοχές για να γευτεί, για μια ακόμη φορά, τη βαθιά και επώδυνη χαρά μιας ερωτικής απογοήτευσης, μιας ψυχοσωματικής πανωλεθρίας. Η εκ νέου εφεύρεση της τρυφερότητας αποτελεί πιθανότατα το κλειδί σε όλα τα ερωτήματα του καιρού. Άλλωστε, η ίδια η Αναγέννηση απέκτησε σάρκα και οστά μέσα από τις στάχτες μιας κατασκότεινης και δραματικά ανέλπιδης περιόδου, όπως εκείνη της μαύρης πανώλης. Μια αντίστοιχη περίοδο ζούμε άλλωστε και σήμερα σε επίπεδο συναισθημάτων. Χιλιάδες νεκροί ψυχισμοί κείτονται ανάμεσά μας με τα κουφάρια τους στραμμένα σαν τους ήλιους προς το μέλλον! Ζωντανή ψυχή, όμως, παραμένει διαχρονικά εκείνη που δεν παύει να μελετάει τις πληγές της!

ΣΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑ ΦΙΛΟΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Οι φόβοι των αναλυτών, περί υποβάθμισης των προσπαθειών για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, που θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια του βρασμού μιας οικονομικής κρίσης, φαίνεται πως αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Η μία μετά την άλλη, οι οικονομίες της ευρωζώνης εισέρχονται σε ύφεση, αναζητώντας παράλληλα τρόπους για να τονώσουν εκ νέου την αναπτυξιακή τους ικανότητα.. Είναι δυνατόν, όμως, αυτοί οι τρόποι να μην λαμβάνουν πλέον υπόψιν τους το περιβαλλοντικό ζήτημα; Έχουμε, επιπλέον, την πολυτέλεια μιας ακόμα χαμένης ευκαιρίας μέσω της επιστροφής των οικονομιών μας στα μοντέλα που παρήγαγαν πλούτο, απομυζώντας με αλλαζονία και βουλημία τα φυσικά και ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη; Ή, μήπως, πιθανότατα, αυτή η οικονομική κρίση πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για τη δημιουργία μιας νέας οικονομίας φιλικότερης στον άνθρωπο και το περιβάλλον; Το βέβαιο είναι πως εκτός από τον κορεσμό που έχουν υποστεί μεγάλα τμήματα της βιοποικιλότητας, κορεσμός, ίσως προσωρινός, φαίνεται πως έχει επέλθει τόσο στη δίψα των ισχυρών οικονομικών παραγόντων για παραγωγή πλούτου, όσο και σ εκείνη των πολιτών για κατανάλωση. Όλα δείχνουν να έχουν φτάσει στο ταβάνι τους και μόνο η δύναμη της συνήθειας να πιέζει στο να ακολουθήσουν την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτές είναι δύο από τις βασικότερες αιτίες της πολύ πλευρης κρίσης των ημερών μας.. Ένα νέο, λοιπόν, μοντέλο οικονομίας, ένα νέο μοντέλο ζωής, παραγωγής, συμπεριφοράς και αντίληψης των πραγμάτων, μπορεί να αποτελέσει το λυκαυγές ενός νέου κόσμου, ενός καινούργιου ενδιαφέροντος για τη ζωή, μιας νέας εποχής. Αρκεί να συμβιβαστούμε με την φυσική και ιστορική αναγκαιότητα να κατεβάσουμε όλοι λιγάκι τις στροφές, αρχίζοντας παράλληλα να παρατηρούμε τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω και μέσα μας με μεγαλύτερη προσήλωση.

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑΣ ΟΜΠΑΜΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την ορκωμοσία του 44ου προέδρου των ΗΠΑ. Την ίδια ώρα ο Ισραηλινός στρατός σταδιακά αποσύρεται από τη Λωρίδα της Γάζας.
Δεν κομίζει γλαύκα ες Αθήνας κάποιος που θα υποστηρίξει πως η βιαστική ολοκλήρωση των αιματηρών ισραηλινών επιχειρήσεων έχει άμεση σχέση με την τελετή ορκωμοσίας του νέου προέδρου, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επισκιαστεί από κανένα άλλο γεγονός. Τόσο δυσάρεστο μάλιστα. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαίος ο χρόνος που εκδηλώθηκε αυτή η αιμοσταγής στρατιωτική επιχείρηση, στον τελευταίο ουσιαστικά μήνα της διακυβέρνησης Μπους. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της θητείας του ο πρώην πλέον πρόεδρος των ΗΠΑ, υποσχόταν σε φίλους και σε συμμάχους με τους οποίους μοιραζόταν ιδιοτελή και στενά προσωπικά συμφέροντα, χρυσές ημέρες. Ο άνθρωπός τους είχε καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία. Η νέα διοίκηση των ΗΠΑ τώρα υπόσχεται να εφαρμόσει στη σφαίρα των διεθνών ζητημάτων μια πολιτική ήπιας ισχύος.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκεται κάποια πολεμική σύγκρουση υψηλά στην ατζέντα της, καθώς δεν την συμφέρει στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και θα αναλώσουν όλες τους τις δυνάμεις στην οικονομική διπλωματία. Σημαίνει, όμως, και κάτι άλλο: ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος να διατηρηθούν σε υψηλό επίπεδο τα κέρδη της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας. Κάτι που θα επιτευχθεί μέσα από τις πωλήσεις όπλων σε χώρες που βρίσκονται παραδοσιακά σε μια γεωγραφική και πολιτική αντιπαλότητα. Δύο από αυτές τις χώρες είναι η Ελλάδα και η Τουρκία και οι τελευταίες κινήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, μπορεί να σηματοδοτούν την απαρχή μιας περιόδου που θα οδηγήσει σ ένα νέο εξοπλιστικό ράλι. Για να αντισταθμίσουν τη ζημιά, οι Αμερικανοί πρέπει στα επόμενα χρόνια να πουλήσουν όπλα. Άλλωστε το εμπόριο όπλων, μέσω της διατήρησης μιας συνεχούς αντιπαλότητας μεταξύ γειτονικών λαών αποδεικνύεται συχνά πιο επικερδές από τους πολέμους.

Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ

Τελικά, πάντα, καταλήγει να επικρατεί η σύνεση και η ειρήνη τους. Αφού βέβαια πρώτα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι μιας άγριας ιμπεριαλιστικής λογικής, που εκφράζεται κυρίως μέσα από την προσπάθεια ουσιαστικής εξόντωσης του εξασθενημένου αντιπάλου της.
Είδαν και απόειδαν λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια οι Ισραηλινοί να βρούνε λύση στη διένεξη με τους Παλαιστινίους και αποφάσισαν να λύσουν το Μεσανατολικό δια της πλαγίου σκέψεως. Αρχικά, καταστρέφοντας ότι είχε απομείνει ως υποδομή στη ρημαγμένη περιοχή. Παράλληλα, γκρεμίζοντας το ηθικό της νέας γενιάς, ώστε να αποδεχθεί σαν μελλοντική λύση της διένεξης, το μικρότερο κακό. Τέλος, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στη διεθνή κοινότητα, μέσα από τον βομβαρδισμό σχολείων, νοσοκομείων, κτηρίων του ΟΗΕ, ότι η αποφασιστικότητα μιας κυβέρνησης να λύσει με τον δικό της τρόπο ένα πρόβλημα ξεπερνάει οποιαδήποτε ανθρωπιστική αντιγνωμία. Κι αφού επιτύχουν το στόχο τους θα αναλογιστούν τι ακριβώς έκαναν για να συμβεί αυτό και θα αναζητήσουν νέες συνομιλίες και διαπραγματεύσεις από εντελώς καινούργια διαπραγματευτική θέση.. Ο πόλεμος που εξαπέλυσε το Ισραήλ εναντίον της Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας, είχε ένα ξεκάθαρα προσχηματικό αιτιολογικό και υπήρξε ένας από τους πιο ύπουλους, δόλιους, άνανδρους και αποτρόπαιους στην ιστορία. Αφού αρχικά τους στοίβαξαν σαν υποσιτισμένα κοτόπουλα σε μια λεπτή γλωσσίτσα γης, τους εξάντλησαν κατόπιν μέσα από συστηματικά εμπάργκο, διαλύοντας και τις ελάχιστες δυνατότητες αντίστασης που τους είχαν απομείνει, καταλήγοντας να κάνουν τελικά ότι θα έκανε κάθε ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή που σέβεται τον εαυτό της και δημιουργήθηκε άκοπα, δια ευεργεσιών. Να εξαντλήσει την τεχνολογική και στρατιωτική υπεροχή της, αδειάζοντας ότι «σκαρταδούρα» της είχε απομείνει στις στρατιωτικές της αποθήκες, βομβαρδίζοντας με όλμους, σφαίρες, βλήματα και χημικά έναν λαό στα όρια της διχόνοιας και της διάλυσης. Η Ευρώπη, υπνωτισμένη στις ενοχές της απέναντι στο εβραϊκό ολοκαύτωμα, η Αμερική συνοδοιπόρος της φρίκης και ο ΟΗΕ να αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως οι δυνατότητες παρέμβασής του, σε τέτοιου είδους καταστάσεις παραμένουν αποκαρδιωτικά ανεπαρκείς, συνθέτουν το παζλ του εφησυχασμού. Αν προσθέσουμε σ αυτό και το ήπιο ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τα συμβαίνοντα στην περιοχή, μπορούμε να σχηματίσουμε μια σφαιρικότερη εικόνα. Ο εκλεκτός λαού των Αμερικανών, λοιπόν, απέδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο καταστροφικό αποδεικνύεται το πέρασμα στην παραδοξότητα και τον ακραίο εθνικισμό. Παράξενη παρακαταθήκη που άφησαν οι Ναζί…

ΑΠΟΧΩΡΕΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Όταν, μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στη Θεσσαλονίκη, ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, εξέφραζε την άποψη, πως η Αμερική έκανε το λάθος να θεωρήσει τον Μπους, απλώς ως έναν απερίσκεπτα χαριτωμένο άνθρωπο, κι όχι ως έναν πολύ επικίνδυνο πολιτικό, οι Ισραηλινοί δεν είχαν ακόμα δρομολογήσει, τουλάχιστον πρακτικά, τη σφαγή της Γάζας και ο κόσμος ανέμενε με αγωνία το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της τρομακτικά κυνικής πολιτικής αντίληψης.
Η εκληματική αποθράσυνση των ισραηλινών, που δεν υπόκεινται πλέον ξεκάθαρα στον έλεγχο της διεθνούς νομιμότητας και δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν, κάθε φορά που αισθάνονται ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά, αυτούς που ονομάζουν τρομοκράτες, αποτελεί απλώς μια ακόμα επιβεβαίωση του τρομακτικού προληπτικού δόγματος της ομάδας των γερακιών της Ουάσινγκτον. Αλλά και μια ρητή προειδοποίηση προς τη νέα αμερικανική ηγεσία.
Αποχωρώντας, ο πιο ανυπόληπτος αμερικανός πρόεδρος και πιο επικίνδυνος πολιτικός άνδρας της σύγχρονης ιστορίας, από την αρχηγία του λευκού οίκου, αφήνει πίσω του ένα αξιοθρήνητο ενεργητικό κι ένα παθητικό εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων, πολλαπλών κρίσεων, περιβαλλοντικής υποβάθμισης και βαθύτατης πολιτικής και δημοκρατικής αλλοτρίωσης. Ειλικρινά, δύσκολα μπορεί να συναντήσει κανείς κάποιο τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, που να μην έχει πληγεί βάναυσα από την αναρρίχηση στην εξουσία ενός ανθρώπου αποφασισμένου να κερδίσει το τελευταίο στοίχημα της αποτυχημένης ζωής του, φουσκώνοντας το λογαριαμό του, επεκτείνοντας την εξουσία του στον κόσμο, προκαλώντας το δέος των ανθρώπων. Αφήνοντας, τελικά ως παρακαταθήκη στον διάδοχό του ένα νέο κόσμο. Τον ορισμό της καμένης γης.
Όμως, το πιο σκοτεινό σημείο της νύχτας είναι λίγο πριν φανεί το πρώτο ξημέρωμα, παραδέχεται εκλαϊκευμένα και πολύ σωστά η μακραίωνη σοφία. Αρκεί, οι πολίτες, να μην ξαναπάρουν ποτέ τόσο αψήφιστα το δικαίωμά τους στο εκλέγειν, όσο το πήραν οι Αμερικανοί πολίτες το Νοέμβριο του 2001. Τότε που, μόνο ο πατέρας Μπους, γνώριζε τον τεράστιο κίνδυνο που διατρέχει η ανθρωπότητα από την εκλογή του υιού του. Τότε που άρχισε για πρώτη φορά να τον στηρίζει και να εκφράζεται με θετικά λόγια για εκείνον.

Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Αν δεν βρίσκεται ήδη εδώ δεν θα αργήσει και πολύ η εποχή που οι καλλιτέχνες δεν θα μπορούν πια να συντηρούνται αποκλειστικά από το αντικείμενο της τέχνης τους. Τα έργα τέχνης, με εξαίρεση ίσως τους πίνακες ζωγραφικής, θα διακινούνται με απόλυτη ελευθερία και θα γίνονται κτήμα των πολιτών, χωρίς κανένα χρηματικό αντίτιμο. Οι δημιουργοί θα παράγουν τα έργα τους, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της προσμονής κάποιου οφέλους και αυτή η κατάσταση θα επηρεάσει τόσο τη δουλειά τους όσο και συνολικότερα την τέχνη. Θετικά, επειδή θα δημιουργούν πλέον για τους σωστούς λόγους, αρνητικά επειδή θα πρέπει να αναλώνουν τον περισσότερο χρόνο τους στο να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, κάνοντας πιθανότατα μια δουλειά που δεν θα έχει σχέση με το πάθος τους για δημιουργία. Είμαι της άποψης ότι αυτή η εξέλιξη δεν είναι και τόσο δυσάρεστη, όσο ακούγεται, αρκεί να υπάρχει πάντα κάποια αμοιβή του δημιουργού που να καλύπτει τουλάχιστον τις ώρες που εργάστηκε για να δώσει σάρκα και οστά στο δημιούργημά του. Και φυσικά, να ισχύει η αυτονόητη αρχή του ότι δεν μπορεί να επιτρέπεται σε κάποιους επιχειρηματίες να παράγουν πλούτο, διακινώντας για εμπορικούς σκοπούς, ως αρχεία, έργα για τα οποία δεν αμείφθηκαν ποτέ οι δημιουργοί τους. Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να πλήξει δραματικά τη φύση της δημιουργίας, και κυρίως τη διάθεση ενός δημιουργού να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του μέσω της τέχνης που ασκεί.

ΣΩΠΑ ΌΠΟΥ ΝΑ ΝΑΙ ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Δεν είναι κάθε συγκοιρία ιδανική για ταξική πάλη, αγώνες και διεκδικήσεις. Ιδιαίτερα όταν χτυπούν οι καμπάνες της χρεωκοπίας πάνω από μία χώρα είναι πολυτέλεια οποιαδήποτε ενέργεια δε συνεισφέρει προς την κατεύθυνση της εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση. Δεν είναι ώρα για πόλεμο, για εσωτερικές έριδες και μικροκομματικές στρατηγικές. Ο καθένας πρέπει να πάρει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να συνεισφέρει στο γενικό καλό. Οι προκλητικοί τραπεζίτες η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, ο επιχειρηματικός κόσμος να αποδεχτεί τη μερίδα του λέοντος. Αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα την μεγάλη ευθύνη που τους αναλογεί στο αντιπαραγωγικό-παρασιτικό σκηνικό που έχει στηθεί απ άκρου εις άκρον στην χώρα και επιβραβεύεται με κάθε τρόπο Και φυσικά οι πολίτες, που δεν παράγουν, που δεν κόβουν αποδείξεις και δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Το καράβι μπάζει από παντού, η παγωμένη μπαλίτσα μετατρέπεται σε χιονοστοιβάδα και τα κόμματα λειτουργούν με το συνηθισμένο τους τρόπο. Με μια ψυχραιμία που σπάει κόκκαλα που ενισχύει τις αντιπαραγωγικές συμπεριφορές, που στραγγαλίζει τη λογική και σε βάζει σε υποψίες σχετικά με το αν είναι τόσο αφελή όσο δείχνουν, αν δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος ή αν έχουν τόσο βαθιά εμποτιστεί με το διχασμό και την πολιτική μισαλοδοξία. Είναι λάθος τελικά να πιστεύουμε ότι υπάρχει μόνο μία Ελλάδα. Υπάρχουν περισσότερες από μία και συχνά διακείνται εχθρικά προς τις υπόλοιπες. Όμως από την πλευρά των πολιτών, υπάρχει γενική απαίτηση για την εξεύρευση μιας κοινής συνισταμένης που θα επιμέρισει με δικαιοσύνη τα βάρη και βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, δίνοντας προοπτική σε όλους τους Έλληνες.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ ΙΙ


Ο παππούς του είχε περάσει τόσο την ισπανική όσο και την ασιατική γρίπη. Όπως καταλαβαίνετε τα αντισώματά του εύκολα θα έπιαναν δουλειά σε κάποιο μεταφραστικό κέντρο εκείνης της εποχής. Έτσι ο εγγονός σήμερα κληρονόμησε ένα σπουδαίο ανοσοποιητικό σύστημα, που είχε νικήσει τόσο την ισπανική όσο και την ασιατική γρίπη. Γι αυτό κι ένιωθε κάποια υπεροχή σε σχέση με τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι κατανοείτε τη σημασία του να έχει κάποιος στις μέρες μας αντισώματα με τέτοια κουλτούρα.

ΑΡΓΥΡΙΑ


Φτάσαμε να λέμε με την οικονομική κρίση: ξέρεις τι ήταν εκείνα τα χρόνια 30 αργύρια;

WHILE SHE WAS OUT (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια τα σενάρια ταινιών που αφορούν την βία που ασκούν νέοι άνθρωποι σε ενήλικους.

Στο «While she was out» η ηρωίδα που ερμηνεύει η Kim Basinger, μια μητέρα με δύο παιδιά και δυσλειτουργική οικογενειακή ζωή έρχεται αντιμέτωπη με μια παρέα εξαιρετικά επιθετικών νεαρών, οι οποίοι σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της έναν άνθρωπο για ασήμαντη αφορμή.

Αλλά και η ίδια θα βρεθεί σε θέση άμυνας να καταδιώκεται από την ολιγομελή συμμορία και θα καταφύγει στο δάσος ζητώντας απεγνωσμένα τη βοήθεια θεού και ανθρώπων.

Το ντεκόρ της ταινίας είναι γιορτινό, καθώς η ιστορία λαμβάνει χώρα στις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, κι αυτό από μόνο λειτουργεί λιγάκι υποτονικά.

Η ταινία δεν επιδέχεται ιδιαίτερης κριτικής, καθώς είναι ενοχλητικά προβλέψιμη και εξαιρετικά κοινότοπη.

WALL-E (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

To σκηνικό που στήνει ο Antrew Stanton, 8 αιώνες από σήμερα στον πλανήτη γη είναι ζοφερό.

Ερείπια, καταστροφή, ημιθανής ατμόσφαιρα, τεράστια επίπεδα τοξικότητας στον αέρα και μια μόλυνση τόσο καθολική που μετατρέπει τον πλανήτη σε μια τεράστια χωματερή.

Κάθε ανθρώπινο στοιχείο έχει εξαληφθεί φυσικά, και κάθε ίχνος πολιτισμού έχει εξαντληθεί.

Ο μοναδικός κάτοικος του πλανήτη είναι ένα γοητευτικά απροστάτευτο «ρομποτάκι», ο Γουλ-υ που κάνει το μοναδικό επάγγελμα που θα μπορούσε κανείς να εξασκήσει σε μια τέτοια πραγματικότητα: Αυτό του ρακοσυλλέκτη. Με μοναδική συντροφιά μια κατσαρίδα, που παρέτεινε θέλοντας και μη τη ζωή της ο Γουόλ-υ θα δει μια μέρα ένα διαστημόπλοιο να προσγειώνεται στη γη και να αφήνει ένα θηλυκό ρομπότ, την Εύα.

Άραγε θα μπορέσει ένα θηλυκό να βάλει τάξη σε όλο αυτό το χάος;

Μια παιδική ταινία, που όπως κάθε καλή παιδική ταινία απευθύνεται και σε ενήλικους, με αιρετικό χαρακτήρα που φιλοδοξεί να διαδραματίσει το ρόλο του φετινού «Ρατατούη» σ ένα σκηνικό αποκάλυψης φωτισμένη με εξαιρετική κινηματογράφιση που ισορροπεί δεξιοτεχνικά μεταξύ animation και live-action.

IN BRUGES (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η έσχατη δουλειά δύο επαγγελματιών δολοφόνων, στο Λονδίνο, πηγαίνει κατά διαβόλου.
Αναγκασμένοι από τον εντολέα τους να κρυφτούν στην μουντή, μεσαιωνική Μπριζ και να ζήσουν για λίγες ημέρες εκεί σαν τουρίστες περιμένοντας οδηγίες, οι δύο συνεργάτες δεν μπορούν να διανοηθούν τις προθέσεις του αφεντικού τους.

Εκείνος, διατάζει τον μεγαλύτερο, Κεν να βγάλει από τη μέση τον παρορμητικό και επιπόλαιο Ρέι, που καταδιώκεται από τις ερρινύες εξαιτίας μιας φρικτής του πράξης.

Εξαιρετικό, γλυκόπικρο δράμα, με εξαιρετικές ερμηνείες και στοιχεία μαύρης κωμωδίας, εμποτισμένο σε φλεγματικό χιούμορ και διαλόγους που σε καθηλώνουν και σε καθιστούν ανίσχυρο να αντιδράσεις. Καλογραμμένο, σκηνοθετημένο με μαεστρία, με εξαιρετικές ερμηνείες και εξαίσιο χρώμα το « In Bruges» αποτέλεσε τη μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, κυρίως επειδή το συναντήσαμε στο δρόμο μας εντελώς απροειδοποίητα.

Μια ταινία, για το νόημα που έρχεται αναπάντεχα και τους ανθρώπινους δεσμούς που υπερβαίνουν την έννοια του καθήκοντος και απαξιώνουν κάθε μορφής δέλεαρ.

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Η Μόλι Μαχόνεϊ, μια νεαρή όμορφη κοπέλα, εργάζεται ως υπεύθυνη στο θαυμαστό μαγαζί του Μρ. Μαγκόριουμ. Η 25χρονη γυναίκα, δεν είναι ικανοποιημένη από τη ζωή της, καθώς όταν ήταν μικρή θεωρούνταν ένα σπάνιο ταλέντο στη μουσική και σήμερα απέχει αρκετά από το να μπορεί να κάνει αυτό που πραγματικά λαχταρά: να συνθέτει μουσικές που θα ξεχωρίζουν για την ποιότητά τους.

Ο εργοδότης της και ιδιοκτήτης του καταστήματος, Έντουαρντ Μαγκόριουμ, ο οποίος είναι ηλικίας 243 χρόνων, έχει κουραστεί από τη ζωή και γι αυτό θέλει να παραδώσει τα ηνία της επιχείρησής του στη Μόλι και να αποσυρθεί στην αιωνιότητα.

Για να τακτοποιήσει και τις τελευταίες εκκρεμότητές του, καθώς έχει να εισπράξει κάποιο ποσό ή να κόψει μια αποδείξει εδώ και περισσότερα από 200 χρόνια ο κ. Μαγκόριουμ προσλαμβάνει έναν λογιστή, τον οποίο βαφτίζει «μεταλλαγμένο» επειδή δεν μπορεί να διακρίνει τη μαγεία του μαγαζιού.

Πανηγύρι χρωμάτων, ευαισθησίας και γνήσιας χαράς, σε μια ευχάριστη ταινία που θα μπορούσε να είναι απολαυστική στις εφηβικές ηλικίες.

Εξαιρετικό καστ, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όμορφο σενάριο, παιχνιδιάρικη διάθεση και έξυπνο χιούμορ, είναι τα υλικά μιας χαλαρωτικής και θεαματικής ταινίας, ψυχαγωγίας και ξεγνοιάσματος για την αποδοχή του αληθινού προορισμού και την επίμονη πολιορκία των παραπλανητικών παιδικών μας ονείρων.

MAMMA MIA (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Με μια δροσερή μουσικοχορευτική ταινία με φόντο τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ο σκηνοθέτης Fhilida Lloyd.

H πανέμορφη και ερωτοχτυπημένη Sophie, μοναχοπαίδι της Donna, και μεγαλωμένη χωρίς της παρουσία του πατέρα της, αποφασίζει να παντρευτεί τον αγαπημένο της πριν καν κλείσει τα είκοσί της χρόνια.

Κατά την προετοιμασία του γάμου της διαβάζει κρυφά το καταχωνιασμένο ημερολόγιο της μητέρας της όπου και ανακαλύπτει τα ονόματα τριών ανδρών που πρωταγωνίστησαν στην ερωτική ζωή της Donna, κάποιος εκ των οποίων θεωρεί ότι είναι ο πατέρας της.

Χωρίς να ενημερώσει την μητέρα της αποφασίζει, και με αφορμή τη γαμήλια τελετή να προσκαλέσει στο μαγευτικό νησί, και τους τρεις άνδρες πιθανούς «δράστες», ώστε να διαλευκάνει εκτός των άλλων και το μυστήριο της εύρεσης του αληθινού της πατέρα που την έχει πραγματικά σημαδέψει.

Τους συντελεστές των μουσικοχορευτικών ταινιών ενδιαφέρει πρωτίστως να διασκεδάσουν και να απογειώσουν το συναίσθημα του θεατή με υπογραμμισμένες μουσικές στιγμές και ολοζώντανους χαρακτήρες. Η πλοκή, όχι μόνο δεν είναι το ζητούμενο, αλλά αποτελεί και μια πρόφαση, στο δρόμο προς την αναζήτηση της ψυχαγωγίας και του ξεσηκώματος. Όλα αυτά τα στοιχεία, το «Mamma Mia» τα δικαιολογεί επαρκώς με , επιπρόσθετα, μια φιλόδοξη ποικιλία λήψεων, υπαινικτικό χιούμορ, βάθος πεδίου και εξαιρετική φυσική σκηνογραφία. Οι διάλογοι δεν παίζουν απλώς τον συνδετικό ρόλο μεταξύ των μουσικών σκηνών αλλά προσδίδουν στο ήδη εξαιρετικό ηχόχρωμα της ταινίας και την επιπλέον διάσταση ενός υποδόριου σαρκασμού.

MY MOM'S NEW BOYFRIEND (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Όταν ο Χένρι επιστρέφει στην πατρίδα του έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στο εξωτερικό ως μυστικός πράκτορας διαπιστώνει σχεδόν αμέσως ότι η μητέρα του Μάρτι έχει αλλάξει κατά τρόπο που προκαλεί απορροίες.

Εξωτερικά είναι εμφανώς αδυνατισμένη, και αισθητά ανανεωμένη και ο Χένρι αντιλαμάβανεται πως έχει ουκ ολίγους θαυμαστές.

Σε αυτούς συγκαταλέγεται και ένας μυστηριώδης άνδρας, ο Τόνι, που βρίσκεται στην πόλη με τους δύο συνεργάτες του έχοντας βάλει στο μάτι το περίφημο άγαλμα «Η έκσταση της Αγίας Θηρεσίας».

Οι προϊστάμενοι του Χένρι θα του αναθέσουν την αποστολή να φτάσει στα ίχνη της περίφημης συμμορίας, που έχει ως αρχηγό της τον Τόμι και σύντομα θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να κρυφακούει κάθε συνομιλία της μητέρας του με τον Τόνι, ακόμη και στις πιο ιδιαίτερές τους στιγμές.

Ευχάριστη κωμωδία με έξυπνο σενάριο και συμπαθητικές ερμηνείες, για τον αποκαλυπτικά αναζωογονητικό έρωτα και την επώδυνη παραβίαση της ιδιωτικότητας.

HELLBOY II (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Όλες οι ανακωχές του κόσμου κάποια στιγμή αποδεικνύονται εύθραυστες. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι φυσικές δυνάμεις του πλανήτη δρομολογούν εξελίξεις που αναγκάζουν και την ίδια τη ζωή να συντονιστεί με τις σκοτεινές της τάσεις.

Στον πυρήνα της νέα ταινίας του χαρισματικού σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Guillermo del Toro ψιλαφίζουμε τους λόγους εκείνους που κάνουν τον κόσμο μας να μην ανέχεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα τις ήσυχες καταστάσεις.

Ο πρίγκιπας Νουάντα ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα πλάσματα της φαντασίας και τους ανθρώπους και συγκρούεται με τον Χελμπόι, τον κόκκινο δαίμονα.

Με προϊστάμενη αρχή τους παραγωγούς της Universal o Μεξικάνος σκηνοθέτης έχει στα χέρια του όλα τα μέσα που χρειάζεται για να παρουσιάσει ένα φιλμ με σφιχτή αφήγηση, παραμυθένια εκκεντρικότητα και αξιοσημείωτη μορφολογία, για να περάσετε δύο ευχάριστες ώρες με χαμόγελο, συγκίνηση και μια αίσθηση ικανοποίησης να σας συντροφεύει στην έξοδο από την αίθουσα.

Ο Κος ΚΑΝΕΝΑΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Στατιστικά και μόνο, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί μια χώρα στο σημείο να εκλέξει τον πρόεδρο της με διαφορά μόλις μίας ψήφου.

Αν αναλογιστεί, όμως, κανείς ότι στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, λίγες μόλις χιλιάδες ψήφοι διαφορά, έδωσαν την προεδρία στον Τζορτζ Μπους, τότε είναι πολύ λογικό να σκεφτούμε ότι τόσο η υπερδύναμη όσο και ο υπόλοιπος κόσμος βαδίζει προς εξαιρετικά αμφίρροπες εκλογικές αναμετρήσεις, εξαιτίας της αδιαφορίας και την απογοήτευσης των πολιτών , που καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια και σχεδόν αυτό-ακυρώνει το μέγιστο θεσμό της Δημοκρατίας.

Αυτό λοιπόν το εξαιρετικά ακραίο ενδεχόμενο, το να εξαρτάται δηλαδή η ανάδειξη ενός προέδρου από μία και μόνη ψήφο και δη, την ψήφο ενός τύπου που κάθε άλλο παρά πολιτικοποιημένο και συνειδητοποιημένο κοινωνικά θα χαρακτήριζες, βρίσκεται στο επίκεντρο της συμπαθητικής σάτιρας της υποβαθμισμένης πολιτικής κατάστασης που επικρατεί στην Αμερική με τον τίτλο (Swing Vote)

Όλοι οι ενδιαφερόμενοι λοιπόν βγαίνουν προς άγρευση της πολυπόθητης ψήφου, σ ένα momentum, για γερά πολιτικά νεύρα.

ΑΨΗΦΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Κατά τη διάρκεια της συναρπαστικής ζωής του ο ξακουστός ταχυδακτυλουργός Χουντίνι, απέκτησε τη φήμη του ανθρώπου που ξεπερνούσε κατά βούληση τα ανθρώπινα όρια, βγάζοντας θρασύτατα τη γλώσσα στις συμβατικές λογικές.

Ωστόσο, είχε τη δική του αχίλλειο πτέρνα, που δεν ήταν άλλη από τη μνήμη της μητέρας του, που εξακολουθούσε να τον ταλαιπωρεί από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή, χωρίς να τον έχει δίπλα της.

Ο διάσημος ταχυδακτυλουργός περιοδεύει ανά τον κόσμο αναζητώντας παράλληλα με τις δάφνες της δόξας και κάποιο μέντιουμ με μεταφυσικές ικανότητες που θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με τη ψυχή της μητέρας του.

Ένας μικρός στρατός από απατεωνίσκους παρελαύνει μπροστά του σε κάθε πόλη που εμφανίζεται, μέχρι να φτάσει στο Εδιμβούργο, όπου η γνωριμία του, με μια γοητευτική γυναίκα, τη Μαίρη, που υποδύεται το μέντιουμ, θα δώσει νέο νόημα στην έννοια της χαμένης εμπιστοσύνης του για τους ανθρώπους.

Ο έρωτας, θα ανασύρει στην επιφάνεια την πιο ευάλωτη πτυχή του εαυτού του και θα τον βοηθήσει να δει με θάρρος το δυσοίωνο μέλλον που έχει ήδη αφιχθεί.

Συγκινητική ταινία χαρακτήρων που βλέπεται ευχάριστα, χωρίς όμως να σου αφήνει και κάποια αξιοσημείωτα ίχνη.

Απευθύνεται σε κοινό με ετερόκλητες κινηματογραφικές καταβολές και γεμίζει ευχάριστα ένα δίωρο, με μια ιστορία για τη μαγική δύναμη της αγάπης και την εξασθένηση που προκαλεί σε ασυνήθιστους στο άγγιγμά της, οργανισμούς.

THE DARK NIGHT (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Σε μια πόλη, που δεν ησυχάζει ποτέ, κι όπου το σκοτάδι και το φως της ημέρας αποτελούν τα αδιαπραγμάτευτα σύνορα δύο κόσμων που βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση μεταξύ τους, ο δεξιοτέχνης σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν στήνει ένα ασταθές σκηνικό φόβου, εμποτισμένο από τις παραδοσιακές αρχές του Μανιχαϊσμού. Κανείς, μπροστά σ αυτό, δεν δικαιούται να μείνει αμέτοχος ενώπιον μιας ολοκληρωτικής μάχης του καλού με το κακό και η ουδετερότητα κατακυρώνεται στις δυνάμεις του κακού και συνεπάγεται έναν πρόωρο και εξαιρετικά άδοξο θάνατο για τους άτολμους.

Ο δημοφιλής Μπάτμαν, λοιπόν, επιστρέφει ξανά, σε μια από τις γνωστές του περιπέτειες, αντιμετωπίζοντας εδώ μια ασύμμετρη απειλή που σχεδιάζει να πλήξει το κουράγιο και το ηθικό των πολιτών, με απώτερο στόχο την απομυθοποίηση της έννοιας του καλού και την επίτευξη της συλλογικής παραδοχής ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τελικά στον πυρήνα τους, κακοί.

Ο Νόλαν συγκεντρώνει εδώ ένα εντυπωσιακά συνδεδεμένο και λαμπερό καστ με τον Heath Ledger, να καταφέρνει υποκριτικά, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται τούτο, να πετύχει, κατ αντιστοιχία, εκείνο που ο ήρωας που ενσαρκώνει (Τζόκερ) είχε σαν απώτερο σκοπό του, προκαλώντας το χάος:

Να στρέψει δηλαδή το ενδιαφέρον του κοινού προς τη σκοτεινή του φύση και να ηγηθεί δραματουργικά του υπόλοιπου καστ.

Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της ταινίας είναι επιμελώς φροντισμένα: Χαμηλοί φωτισμοί, ντεκόρ που σφραγίζουν την ατμόσφαιρα, καλοσχεδιασμένα γραφικά, γρήγορο μοντάζ, αντιθετικές εικόνες, πυκνή ελλειπτική αφηγηματική δομή, σκηνές δράσης όχι τόσο υπερτροφικές ευτυχώς και φυσικά απουσία κάθε παιχνιδιάρικης πτυχής, καθώς όλο τούτο το σκηνικό φρίκης μοιάζει από μόνο του με ένα αποκρουστικό παιχνίδι ψυχολογίας και διερεύνησης της ανθρώπινης φύσης.

Αλλά και το σενάριο της ταινίας, κάθε άλλο παρά προχειρολογεί. Αντίθετα, είναι μεστό, ουσιαστικό στους στόχους του και διαθέτει διάλογους με στυλ και ισορροπημένο διδακτισμό.

Τελικά, η άποψη του σκηνοθέτη και συνσεναριογράφου Christian Bale σχετικά με την ανθρώπινη φύση και τον τρόπο με τον οποίο εκείνη αντιδρά σε καταστάσεις οριακών διακυβευμάτων, διαθέτει σχηματοποιημένα όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια ενός καταχωνιασμένου, προϊόντος του χρόνου, ανόθευτου ουμανισμού, που μόνο σε συνθήκες απόλυτης, τερατώδους πίεσης, βρίσκει το δρόμο που οδηγεί από τα έγκατα της ανθρώπινης φύσης στο φως της αμοιβαιότητας και της εξασφάλισης της επιβίωσης μέσω της συλλογικότητας.

Τελικά, μερικές μάσκες δεν πρέπει ποτέ να βγαίνουν, γιατί η κοινωνία αισθάνεται ασφαλέστερη, όταν υπάρχουν κάποια πρότυπα που ξεφεύγουν από τα στενά όριά της.

ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Αν, γενικά, οι γυναίκες της πολιτικής, πρέπει, όπως συνηθίζουν να πιστεύουν, τόσο οι ίδιες όσο και οι συνάδελφοί τους, άνδρες, να αναπτύσσουν σταδιακά πολιτικό αρρενομορφισμό, προκειμένου να επιβιώσουν στη ζούγκλα της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας, η υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ και επίδοξη μελλοντική πρωθυπουργός, Τζίπι Λίβνι, επιδιώκει να δείξει τέτοια σκληρότητα και άτεγκτη στάση στις πράξεις και τα λόγια της, που καταδεικνύει τελικά μια πολύ ευάλωτη και ανασφαλή προσωπικότητα. Σ ένα έθνος μάλιστα, όπως το Ισραηλινό, όπου η γυναίκα παραδοσιακά δεν περιποιεί τιμή, η Τζίπι Λίβνι συνεχίζει με σταθερά βήματα να ακολουθεί το μονοπάτι που θα την οδηγήσει στην ηγεσία της χώρας της, αλλά μ έναν τρόπο καθαρά ανδρικό, ένα γεγονός που αφαιρεί κατά πολύ από την επιτυχία της να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ.
Το ερώτημα, όμως, είναι: μπορεί τελικά μια γυναίκα, να κυβερνήσει έναν τόπο σαν γυναίκα, κι όχι απλώς προσπαθώντας να αποδείξει πως διαθέτει έναν πιο άκαμπτο ανδρισμό από τους άνδρες;.

Η Τζίπι Λίβνι λοιπόν απέδειξε ότι δεν μπορεί. Γι αυτό και έβαλε τόσο ξεκάθαρα τη σφραγίδα της στη θηριωδία που συντελείται αρκετά 24ωρα τώρα στη Γάζα. Δεν τα κατάφερε επειδή από τα πρώτα δείγματα γραφής έδειξε ότι θα κυβερνήσει σαν άνδρας, κατά τον ίδιο τρόπο που ο Ομπάμα θα κυβερνήσει σα λευκός. Άλλωστε αρκετές φορές τα συστήματα θέλουν να δώσουν την εντύπωση της εναλλαγής και της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού, αλλά τελικά δεν θα επέτρεπαν ποτέ ουσιαστικά να χρωματιστεί η πολιτική με νέους τρόπους, νέα αισθήματα, φρέσκιες ευαίσθητες, χρηστικές και αποτελεσματικές ιδέες. Γι αυτό και θεωρώ ότι θα αργήσει αρκετά ακόμα η ημέρα εκείνη όπου μια γυναίκα θα κυβερνήσει ένα έθνος σαν πραγματική γυναίκα, με αυτοεκτίμηση και σεβασμό στο φύλο της, τις δυνατότητές της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φύσης της.

ΒΑΣΙΛΟ-ΧΟΥΝΤΙΚΟ-ΠΡΟΔΟΤΟ-ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Ντρεπόμαστε κάποιες φορές να πούμε ότι νοιαζόμαστε για την εξέλιξη της κατάστασης της υγείας ενός αστυνομικού που χαροπαλεύει, μήπως και χαρακτηριστούμε ανόητα από κάποιους ως βασιλο-χουντικο-προδοτο-ακροδεξιοί.
Που; στη χώρα που ανέδειξε ως μέγιστη αξία το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Στη χώρα που διαχρονικά οι μεγαλύτεροι αγώνες της Αριστεράς είχαν στο επίκεντρό τους τον άνθρωπο ανεξαρτήτου χρώματος, φύλου, φυλής, επαγγέλματος, ή άλλων διαχωρισμών και διακρίσεων.
Εγκλωβισμένοι διαχρονικά σε αντίπαλα στρατόπεδα, με ασπίδα αντικρουόμενα ιδεολογήματα και δόρυ την αναζήτηση των ατασθαλιών του αντιπάλου μας, διασπασμένοι ιδεολογικά, ψυχικά, πολιτικά, πολιτιστικά σε ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα, οπαδοί και όχι δημιουργοί, έτοιμοι να χειροκροτήσουμε ή να αποδοκιμάσουμε, αλλά όχι και να σκεφτούμε λογικά, συνθετικά, παραγωγικά, διατηρούμε την παιδική μας ανωριμότητα και αφέλεια μέσα στο θερμοκήπιο των πλούσιων συναισθημάτων μας. Αυτή τη στιγμή μάλιστα που το πανίσχυρο πολιτικά και στρατιωτικά Ισραήλ, ακολουθεί βήμα προς βήμα τη στυγνή ναζιστική λογική που επέτρεπε για κάθε ένα θύμα Γερμανό στρατιώτη, την επιτόπου εκτέλεση δεκάδων αθώων πολιτών, και που οι ακραίες δυνάμεις της ξενοφοβίας και του ρατσισμού ενδύονται με κατάλευκούς χιτώνες διαλλακτικότητας και φιλολαϊκής θέρμης, προκειμένου να επιπλεύσουν, στη χώρα μας, εξακολουθούμε να διαχωρίζουμε αξιακά ανθρώπινες ζωές, και περνάμε στα ψιλά, την μάχη που δίνει για τη ζωή του ένας 20χρονος συμπολίτης μας που δέχθηκε πριν από λίγες ημέρες τις "συμβολικές" σφαίρες κάποιων, η πράξη των οποίων δεν καταδικάστηκε τελικά με το ίδιο ρητό τρόπο, που έγινε στην περίπτωση του δολοφονημένου Αλέξανδρου. Δεν καταδικάστηκε από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας από το DNA της, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τις αυθόρμητες ή οργανωμένες αντιδράσεις της σε περιπτώσεις ερεθισμού του θυμικού της. Αντίθετα, πίσω από τις χλιαρές δηλώσεις καταδίκης του περιστατικού, από πλευράς πολιτικών και φορέων, διακρίνω μια ανεπαίσθητη αλλά ευδιάκριτη σιωπηλή αποδοχή, που κανένας βέβαια δεν θα παραδεχτεί ευθέως αλλά και κανείς δεν θα προσπαθήσει ιδιαίτερα προκειμένου να αποδείξει πως δεν υπάρχει. Άλλωστε σε μια χώρα όπου η Παιδεία έχει αφεθεί στα τυφλά χέρια της σοφής νομοτέλειας, και η διαπαιδαγώγηση στην τηλεόραση, ο συμβολισμός μιας πράξης εξακολουθεί να μας κάνει να ξεχνούμε τα θύματα που αφήνει πίσω της. Λες και η δολοφονία, ως συμβολική πράξη, δεν παραμένει δολοφονία. Η κοινωνική ευαισθησία είναι ένα θαλερό ποτάμι θετικών συναισθημάτων για τον άνθρωπο, τη φύση, τη ζωή. Δεν μπορεί να είναι επιλεκτική..
Εξάλλου, αν πραγματικά επιζητούμε να αγγίξουμε τον αληθινό πυρήνα των γεγονότων που μας πολιορκούν, με εξαιρετική σφοδρότητα, πρέπει, ίσως, κάποια στιγμή, να βγούμε από τα ασφυκτικά όρια του υποκειμενισμού μας, και να μπούμε προσωρινά και με προσωπική μας πρωτοβουλία, στη βάσανο του να βάλουμε τον εαυτό μας στην οπτική γωνία αυτού που θεωρούμε πολιτικό ή κάθε λογής αντίπαλό μας, διαφορετικά η δροσερή αλήθεια που θεωρούμε ότι έχουμε κατακτήσει, κάθε φορά, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια πιο αξιοφανή συνδήλωση του προσωπικού μας συμφέροντος.

Ο ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΜΑΝΟΛΙΟΥ" (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Σε μια περίοδο που οι διπλωμάτες έχουν περιέλθει σε υποχρεωτική αφωνία και οι οικονομικοί σύμβουλοι αντιμετωπίζουν με στωϊκότητα τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα και το ασφυκτικά πιεστικό μαρκάρισμα των εργοδοτών τους, άλλοι σκίζοντας πτυχία, και άλλοι απλώς παραδεχόμενοι τη ματαιότητα της εκπαίδευσής τους σε περιόδους κρίσεων, ο Έλληνας πρωθυπουργός επιβεβαίωσε τη σχετική φημολογία των τελευταίων εβδομάδων, προχωρώντας στον ανασχηματισμό του «Μανολιού».
Ενθυμούμενος το γνωστό ανέκδοτο, κατά το οποίο, σ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης οι κρατούμενοι πληροφορούνται ότι επιτέλους θα αλλάξουν ρούχα, αλλά τελικά αυτό γίνεται μονάχα αναμεταξύ τους, διαπιστώνω με μια πρώτη ματιά, ότι μπορεί μεν να έχουν μπει ορισμένα νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση, αλλά και ετούτα είναι τόσο φθαρμένα λόγω της τηλεοπτικής τους υπερπροβολής που φαντάζουν σαν κάποιες ακόμα δοκιμασμένες λύσεις. Ιδιαίτερη εντύπωση, πάντως, προκαλεί η ουσιαστική επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά σε υπουργικά καθήκοντα με την παράλληλη ανάθεση στον Μεσσήνιο πολιτικό της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού γεγονός που δικαιολογεί κατά κάποιον τρόπο και την πρόσφατη πεσιμιστική αποστροφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μετά από συνάντησή που είχε πριν από μερικές ημέρες με τον πρωθυπουργό. Εκεί όπου πιθανότατα ο πρώην πρωθυπουργός πληροφορήθηκε για την πρόθεση του κ. Καραμανλή να αναθέσει έναν πιο ενεργό ρόλο στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά όχι αντίστοιχο και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που παρέμεινε για έναν ακόμη ανασχηματισμό στα ριζά της κομματικής επετηρίδας. Ευτυχώς, πάντως, που η Ντόρα έμεινε στο υπουργείο Εξωτερικών γιατί ο πατήρ Μητσοτάκης δεν θα άντεχε να δει την κόρη να μετακινείται από την κυριλάτη προεδρία του ΟΑΣΕ στα τάρταρα του υπουργείου Οικονομικών, και της θεατρικής επιθεώρησης όπως φημολογούνταν. Κατά τα άλλα, ο πρωθυπουργός πιστός στις εξαγγελίες του για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας πέταξε στην καλένδα της ιστορίας τις προεκλογικές εξαγγελίες του για δημιουργία μικρού ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος δημιουργώντας τέσσερις νέες θέσεις υφυπουργών στους τομείς των Εσωτερικών, της Αγροτικής Ανάπτυξης, των Μεταφορών και της Απασχόλησης. Αίσθηση τέλος προκαλεί η αποστράτευση του συγγενούς Μιχάλη Λιάπη, ενώ δεδομένη θεωρούνταν η αποχώρηση από την κυβέρνηση τόσο του Γιώργου Αλογοσκούφη, όσο και των εμπλεκομένων με κάποιο τρόπο στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου πρώην υπουργών.

ΑΞΙΖΕΙ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο 20ΧΡΟΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ; (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Θα με εξέπληττε θετικά, αν έβλεπα μια συντονισμένη και μαζική διαδήλωση συμπαράστασης προς το πρόσωπο του 20χρονου αστυνομικού που χαροπαλεύει αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο Κοργιαλένειο-Μπενάκειο(Ερυθρός Σταυρός). Ειδάλλως, αν δεν υπάρξει αυτή η μαζική, λαϊκή κινητοποίηση εναντίον της βίας, απ όποια πλευρά κι αν αυτή προέρχεται, το μήνυμα που θα εκλάβουν οι δράστες αυτής της τρομακτικά «απολίτικης» και αποτρόπαιας πράξης δειλίας, θα είναι ασαφές και διφορούμενο, τόσο ώστε να τους επιτρέψει να το ερμηνεύσουν κατά το δοκούν, σαν μια σιωπηρή αποδοχή από πλευράς πολιτών. Και φυσικά να σχεδιάσουν την συνέχειά του.
Με λίγα λόγια, μια κοινωνία που σωπαίνει επιλεκτικά μπροστά σε μια τέτοια εγκληματική ενέργεια, εναντίον μάλιστα ενός 20χρονου ανθρώπου, που έτυχε να αναζητήσει την τύχη του στο αστυνομικό σώμα, όχι οπωσδήποτε επειδή λατρεύει την επιβολή της εξουσίας-άλλωστε ποια επιβολή και ποια εξουσία σ ένα ανυπόληπτο στα μάτια της κοινωνίας σώμα- αλλά απλώς για να βρει μια σίγουρη δουλειά και να στήσει το δικό του μέλλον, ό,τι δηλαδή λίγο πολύ επιζητούν οι περισσότεροι, είναι μια κοινωνία που άγεται και φέρεται στη συναισθηματική της δίνη, μια κοινωνία με άδεια κεφάλια που γεμίζουν μονάχα από τις σκέψεις των διαχειριστών των ΜΜΕ, που δεν έχει μπούσουλα, παιδεία, προορισμό και αυτόνομη ικανότητα κριτικής ανάλυσης των γεγονότων και των κινδύνων που την περιτριγυρίζουν.
Μια κοινωνία που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αστυνομικούς.
Μια κοινωνία που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την επιλογή της βίας.
Μια κοινωνία που δείχνει ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε με δημιουργικό τρόπο παρά μόνο με αποχή από τη δημιουργική διαδικασία και την παραγωγή.
Μια κοινωνία τόσο βαθιά διχασμένη που διαχωρίζει τη βία σε καλή και κακή, που έχει τόσα πολλά αιτήματα να διεκδικήσει, ώστε τελικά περιορίζεται στην ασαφή διακήρυξη τους με μη κωδικοποιημένο και συγκεκριμένο τρόπο. Βυθισμένη στη θολούρα του θυμού της και της συναισθηματικής της πλημμυράς. Μια κοινωνία που πετάγεται ξαφνικά από τον ύπνο της, μισονυσταγμένη, μισοζαλισμένη στους δρόμους για να διεκδικήσει κάτι που είδε στο όνειρό της, αλλά και που δεν θυμάται ακριβώς τη μορφή και το σχήμα του, παρά μόνο την αίσθηση που της αποκόμισε. Που διεκδικεί επί παραδείγματι δαπάνη 5% στην Παιδεία χωρίς να συγκεκριμενοποιεί που θα πάνε αυτά τα χρήματα. Τι πρέπει να βελτιώσουν; Μια κοινωνία που δεν αναγνωρίζει πως υπάρχουν και καλές αίθουσες και καλά βιβλία στα σχολεία τα οποία, όμως, δεν ανοίγονται σχεδόν ποτέ από τους μαθητές που πρέπει επιτέλους να οριοθετήσουν τους στόχους τους, να τους δώσουν συγκεκριμένη μορφή, όπως έκαναν πρόσφατα οι συνάδελφοί τους στη Γαλλία, που κατέβηκαν στους δρόμους επειδή η κυβέρνηση Σαρκοζί σχεδιάζει μείωση του διδασκαλικού προσωπικού με παράλληλη μείωση των ωρών διδασκαλίας. Επειδή, τελικά, το πάθος της διεκδίκησης μιας καλύτερης Παιδείας θα γίνει περισσότερο πειστικό αν την ίδια ώρα που οι νέοι άνθρωποι διαδηλώνουν τα αιτήματά τους, γεμίσουν τα θέατρα, τα βιβλιοπωλεία, τις βιβλιοθήκες, τις κυψέλες πολιτισμού που υποβαθμίζονται ελλείψει ουσιαστικού ενδιαφέροντος, ίσως η κεντρική εξουσία ερμηνεύει τα μηνύματα μ έναν τρόπο που της επιτρέπει να τρενάρει επ αόριστον τις εξελίξεις. Επειδή τελικά, καμιά διαδήλωση και ουδεμία κινητοποίηση αποδεικνύεται για την εξουσία τόσο πιεστική όσο ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, μιας κοινωνίας, που διεκδικεί παράγοντας, δημιουργώντας, βελτιώνοντας και δείχνοντας με το παράδειγμα πως εννοεί αυτά που λέει και το αποδεικνύει ανά πάσα στιγμή.
Θα έβλεπα λοιπόν με μεγάλη ικανοποίηση, ακόμα κι αν αυτό δεν συνέβαινε τόσο αυθόρμητα , όσο συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν, μια κάθοδο των νέων και όχι μόνο ανθρώπων στους δρόμους που λίγες εβδομάδες πριν αποδείκνυαν το χρέος τους απέναντι στην ανθρώπινη φύση, διαδηλώνοντας υπέρ του δικαιώματος στη ζωή και την προοπτική, πράττοντας το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατί στην πραγματικότητα, μόνο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα στη ζωή του υποτιθέμενα πολιτικού σου ή ταξικού σου αντιπάλου μπορείς να αποδείξεις την αλήθεια των πεποιθήσεών σου. Κι ότι φυσικά είσαι ώριμος να αποδεχτείς ότι όπως μέσα σ ένα σώμα αστυνομικών υπάρχουν αρκετές βίαιες ακαλλιέργητες φύσεις ανθρώπων, ικανές να διαπράξουν ακόμα και έγκλημα, έτσι και μέσα στο σώμα της υπόλοιπης κοινωνίας, και μάλιστα στο πιο ανήσυχο ιδεολογικά κομμάτι της, υπάρχουν και κάποιοι που είναι πανέτοιμοι να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές, τυφλωμένοι από την ιδεολογικοποίηση του μίσους τους, εναντίον κάποιων που αποτελούν απλώς τους «ανεμόμυλους» του Δον Κιχώτη και το προπέτασμα καπνού της εξουσίας. Κι επειδή τελικά αυτό που μισούμε περισσότερο στους αστυνομικούς, αν εξαιρέσουμε φυσικά την βαριά φορτισμένη και αμαρτωλή παράδοσή τους στον τόπο, είναι το ότι αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό τους την αδυναμία μας να αυτοπροσδιοριστούμε και να ζήσουμε σαν λαός, χωρίς παιδεία και αυτοσυνειδησία που είμαστε, δίχως την ανάγκη κάποιου, που θα μας λέει κάθε φορά τι πρέπει να κάνουμε, είτε αυτός λέγεται δάσκαλος είτε τροχονόμος, είτε πολιτικός, είτε δημόσιος υπάλληλος, ίσως τελικά έχει φτάσει η ώρα να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας και να αναζητήσουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην πολύπλευρη κρίση που μας πλήττει, κυρίως εκ των έσω.